Murder of Vahe Avetyan

[Vrej1915]

Re: Murder of Vahe Avetyan

Ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ ես զենք էի գնում Ախալքալաքում. Ռուբեն Հայրապետյան
08 Սեպտեմբերի 2012 - 17:04

Սեդա Մավյանը Նուվել դ’Արմենի Մագազին-ի թղթակիցն է Հայաստանում: Նա Ռուբեն Հայրապետյանին հանդիպել է Ավանում, 2012-ի օգոստոսի 11-ին, Ավանի Ֆուտբոլի ակադեմիայի հարևանությամբ գտնվող հանրային լողավազանի մոտ՝ «Հարսնաքար» հյուրանոց-ռեստորանի հետևում, որտեղ տեղի է ունեցել հունիսի 17-ի ողբերգությունը:
ՍՄ- Սկսենք սկզբից: Դուք ի՞նչ միջավայրում եք ծնվել և մեծացել:

ՌՀ- Ես ծնվել եմ սոցիալապես ապահով ընտանիքում : Խորհրդային տարիներին, 1970-ականներից սկսած, հայրս երկու ռեստորան էր ղեկավարում: Մեկը գտնվում էր Աճառյան փողոցի ծայրին, իր ժամանակին շատ լավ ռեստորան էր, Երևանի լավագույն ռեստորաններից մեկը, իսկ մյուսը Նորքի զանգվածում էր՝ հիվանդանոցի կողքին, կոչվում էր “Գրիլ բար”: Հայրս դրանք զրոյից էր կառուցել և դրանց տնօրենն էր:

ՍՄ - Ձեր հայրը որտեղի՞ց էր ձեռք բերել այդ երկու ռեստորանը կառուցելու միջոցները:

ՌՀ- 1970-ին ես յոթ տարեկան էի: Պիտի նրան հարցնեք: Ես գիտեմ, որ 1970-ից առաջ, հայրս բեռնափոխադրման ոլորտում է աշխատել, ինչը բավականին շահութաբեր ոլորտ էր: Մեծ մեքենաներով Հայաստանից արտահանում էին սննդամթերք ու քարեր: Մայրս չէր աշխատում: Տնային տնտեսուհի էր:

ՍՄ- Ձեր ընտանիքի արմատները որտեղի՞ց են:

ՌՀ - Մենք Ավանից ենք: Ավանցիների մի մասը Խոյից (Իրան) է տեղափոխվել այստեղ: Ես փորձեցի ուսումնասիրել, բայց չկարողացա պարզել՝ հորս ընտանիքը տեղացի՞ է եղել, թե՞ Խոյից է տեղափոխվել: Ամեն դեպքում ավանցիները Խոյի բարբառով են խոսում: Մայրս Աբովյանի մոտերքում գտնվող Ակունք գյուղից է:

ՍՄ- Ձեր մականունը՝ Նեմեց Ռուբո, ինչպե՞ս է առաջացել : Ասում են, թե ձեր հայրը գերի է ընկել գերմանացիներին:

ՌՀ- Բոլորովին: Հայրս 1939-ին է ծնվել: Ինչպե՞ս կարող էր գերի ընկնել գերմանացիներին: Երկրորդ համաշխարհայինի ավարտին նա վեց տարեկան էր: Այդ մականունը նրա քեռուց է մեզ փոխանցվել, տատիս եղբորից՝ իմ մեծ քեռուց, որը 1939-ին՝ հորս ծննդյան տարում զորակոչվել էր, մասնակցել էր պատերազմին և վիրավորվել էր : Նրա մարմնում երկաթներ էին մնացել : Նա մասնագիտությամբ վարորդ էր, և, ինչպես ամեն վարորդ, նաև մեքենաներ էր նորոգում : Երբ նա բեռնատար մեքենա էր նորոգում, մտնում էր մեքենայի տակ, երկաթը շարժվում էր ու ցավեցնում, և նա սկսում էր գերմանացիներին հայհոյել՝ “նեմեցի էսը”, “նեմեցի էնը” : Ու սկսեցին նրան “Նեմեց” կոչել, հետո էլ մեզ փոխանցվեց այդ մականունը:

ՍՄ- Դուք հայկակա՞ն դպրոց եք գնացել, թե՞ ռուսական:

ՌՀ- Հայկական դպրոց՝ Ավանում:

ՍՄ- Կոմերիտական եղե՞լ եք :

ՌՀ- Այո, դժբախտաբար : (Ծիծաղում է) : Տասնհինգ տարեկանում կոմերիտական էինք դառնում : Եթե ես հրաժարվեի, հորս կնեղեին, մինչև իսկ Սիբիր կաքսորեին : Իսկ եթե դպրոցից հետո ուզենայի դուրս գալ կոմերիտմիության շարքերից, իմացեք, որ հորս չէին թողնի նույնիսկ մի պատառ հաց ուտել : ՍՄ- 1980-ից մինչև 1981 թվականը (17- 18 տարեկանում) դուք որպես բանվոր աշխատել եք “Ալմաստ” գործարանում : Դա ինչպե՞ս եղավ :

ՌՀ- Խորհրդային տարիներին, եթե համալսարան չէիր ընդունվում, կարող էիր մի տարի որպես բանվոր աշխատելով ստաժ ձեռք բերել և հաջորդ տարի նորից ներկայանալ քննություններին:

ՍՄ- Դուք ինչո՞ւ չընդունվեցիք:

ՌՀ- Խորհրդային համակարգը շատ արհեստական սկզբունք էր կիրառում. պիտի ամեն ինչի համար քո հերթին սպասեիր : Խանութում պիտի հերթ կանգնեիր հաց գնելու համար, սպասեիր միս գնելու համար, մրցույթով անցնեիր համալսարան ընդունվելու համար : 25 տեղի համար 500 դիմորդ կար, այսինքն մի տեղի համար՝ 20 դիմորդ : Ինձ երեք միավոր չհերիքեց : Իսկ բանվորական ստաժը հնարավորություն էր տալիս ոչ միայն նորից մասնակցել ընդունելության մրցույթին, այլև միավորներ էր տալիս : ՍՄ- Ձեր բանվորական աշխատանքն իրենից ի՞նչ էր ներկայացնում :

ՌՀ- Ես առաջին կարգի էլեկտրիկ էի Զեյթուն թաղամասում գտնվող “Ալմաստ”գործարանում, որտեղ սղոցներ էին արտադրում : Ես փչացած մեխանիկական մասերը, հատկապես՝ այրված մեծ շարժիչները տանում էի վարպետի մոտ, որը դրանք նորոգում էր : Հաջորդ տարի ես ինստիտուտ ընդունվեցի : ՍՄ- Այսինքն բարձրագույն կրթությո՞ւն ունեք :

ՌՀ- Իհարկե :

ՍՄ - Ինչքա՞ն եք սովորել և որտե՞ղ:

ՌՀ- 1982-ին ընդունվեցի Երևանի Ժողտնտեսության ինստիտուտ, բայց նոր օրենք ընդունվեց, ըստ որի, ինստիտուտի երկրորդ կուրսն ավարտելուց հետո բոլորը պիտի բանակում ծառայեին : 1983-ին ես ստիպված եղա ընդհատել ուսումս, որպեսզի ծառայեի խորհրդային բանակում` Ստեփանավանում : ՍՄ- Դուք ուրեմն մնացել եք Հայաստանում, մինչդեռ շատ ուրիշների ուղարկում էին ԽՍՀՄ հեռավոր անկյուններ : Դա պատահականությո՞ւն էր, թե՞ դուք ինչ-որ բան էիք արել դրա համար :

ՌՀ- Պատահականություն էր :

ՍՄ- Հետո՞ :

ՌՀ- 1985-ին վերադարձա բանակից և շարունակեցի ուսումս, որն ավարտեցի 1988-ին (25 տարեկանում), ստանալով հաշվապահի մասնագիտություն : Դրանից հետո ինձ նշանակեցին հաշվապահ Հասարակական սննդի միավորումում : Յուրաքանչյուր շրջան իր ՀՍՄ-ն ուներ, դրա մեջ սննդի հետ կապված երկու հարյուր ձեռնարկություն էր մտնում, այսինքն՝ ռեստորաններ, բուֆետներ և այլն : Ես այնտեղ էի աշխատում՝ գլխամասում :

ՍՄ- Իսկ չցանկացա՞ք ձեր հոր ռեստորաններն աշխատեցնել :

ՌՀ- Խորհրդային տարիներին պետությունն էր համալսարանից հետո աշխատանքի նշանակում : Մենք ընտրություն չունեինք : Մենք պարտավոր էինք երեք տարի ուղեգրով աշխատել, ինչից հետո միայն իրավունք ունեինք փոխելու : Կարող էին քեզ նաև գյուղ ուղարկել, ու եթե համարձակվեիր հրաժարվել, շատ խնդիրներ կունենայիր : Այնպես որ, ավելի լավ էր ընդունել տհաճ աշխատանքը, որը քեզ առաջարկվում էր երեք տարվա համար, քան թե հրաժարվել դրանից : Որպեսզի ինքդ որոշեիր, թե ինստիտուտից հետո ինչ ես աշխատելու, պիտի բարձրաստիճան ծանոթներ ունենայիր և “ազատ դիպլոմ” կոչվածը :

ՍՄ- Այդ առաջին նշանակումն անելիս հաշվի առնո՞ւմ էին քո մասնագիտությունը:

ՌՀ- Պարտադիր: Ես ավելին կասեի. մարդկանց իրենց կրթությանը համապատասխանող աշխատանքով ապահովելու համար ուռճացնում էին հաստիքների քանակը, և մի փոքրիկ խանութ, օրինակ, կարող էր երեք տնօրեն ունենալ : Դրան գումարվում էր նաև աշխատելու պարտադրանքը : Անհնար էր չաշխատել : Եթե ինչ-որ մեկն առանց աշխատելու էր մնում, առաջին զգուշացում էր ստանում : Այնուհետև նրան նշանակում էին ինչ-որ տեղ աշխատելու : Եթե էլի հրաժարվեր, նրան դատի էին տալիս ու մեկ տարով ազատազրկում :

ՍՄ- Հասնում ենք 1991 թվականին՝ Հայաստանի անկախության շեմին : Դուք քսանութ տարեկան եք : Վազգեն Մանուկյանը, որն այն ժամանակ վարչապետ էր, ձեզ նշանակում է հայկական ծխախոտ արտադրող գործարանի՝ “Հայծխախոտի” փոխտնօրեն : Դուք նրան որտեղի՞ց էիք ճանաչում : ՌՀ- Շարժումից :

ՍՄ- Այսինքն մասնակցե՞լ եք շարժմանը :

ՌՀ- Այո :

ՍՄ- Ինչպե՞ս :

ՌՀ- Բոլոր եղանակներով : Բոլոր հնարավոր միջոցներով օգնում էի : Բայց չեմ սիրում խոսել դրա մասին : Ես չեմ ուզում խոսել իմ արած լավ գործերից կամ բարեգործությունից : Բայց կարող եմ գոնե ասել, որ ակտիվորեն մասնակցել եմ այն բոլոր միջոցառումներին, որոնք կարող էին նպաստել խորհրդային համակարգի փլուզմանը և որ Ղարաբաղի հարցն ինձ համար շատ կարևոր էր : Հենց դա ինձ տարավ դեպի Շարժում : Ես ուզում էի, որ Ղարաբաղը մերը լինի և որ անկախություն լինի : Դրա համար էլ ամեն ինչով օգնում էի Շարժման գործիչներին՝ զենքով, զինամթերքով, գումարով, սննդամթերքով : Երբ շարժումը սկսվեց, ես ոչ միայն ՍՀՄ-ում հաշվապահ էի, այլև զբաղվում էի հայրիկիս ռեստորանով, որը Նորքի զանգվածում էր : Մենք ուտելիք էինք պատրաստում Օպերայի նստացույցի մասնակիցների համար :

ՍՄ- Այսինքն հենց սկզբից ճանաչե՞լ եք “Ղարաբաղ” կոմիտեի անդամներին :

ՌՀ- Այո, առաջինները Վաչե Սարուխանյանն ու Իգոր Մուրադյանն էին, չնայած Ղարաբաղ կոմիտեի իսկական հիմնադիրը Վազգեն Մանուկյանն էր, որը 1965-1967 թթ-ից նախաձեռնել էր հակախորհրդային շարժումը : Եթե շատ ճշգրիտ լինենք, առաջին միտինգը բացել է Գագիկ Սաֆարյանը : Ես ու նա նույն թաղամասից ենք : Բայց դա ընդամենը տասն օր տևեց, որովհետև սկզբի այդ առաջնորդները քաղաքականապես պատրաստ չէին : Այնուհետև Վազգեն Մանուկյանը ստանձնեց Ղարաբաղյան շարժումը գլխավորելու և շարունակելու գործը : Ես այդ ամենին ներկա եմ եղել հենց սկզբից : Ես ճանաչում էի “Ղարաբաղ” կոմիտեի բոլոր անդամներին, մտերիմ էի նրանց հետ, որովհետև արձագանքել էի ցուցարարներին դրամ և սնունդ հասցնելու նրանց կոչերին : Գիտե՞ք, այն ժամանակ այսօրվա պես չէր, երբ կարող են խուժանի պես ցույց անել ու ամեն ինչ ջարդուփշուր անել : Այդ ժամանակ ինչ-որ բան էր արթնացել մարդկանց սրտերում : Ես ուրախությունից ապշել էի : Երբ Ղարաբաղ կոմիտեն կոչ արեց նվիրատվություններ անելու, Օպերայի հրապարակում պարկերով էին հավաքում փողը : Մարդիկ իրենց աշխատավարձը բերում էին հրապարակ ու լցնում այդ պարկերի մեջ : Այդպես սկսվեց : Հետո պետք եղավ փամփուշտներ մատակարարել : Ես գուցե իրավունք չունեմ դրա մասին խոսելու, բայց մենք խորհրդային բանակից փամփուշտ էինք գնում :

ՍՄ- Կաշառո՞ւմ էիք Հայաստանում տեղակայված խորհրդային կայազորների հրամանատարներին ու սպաներին :

ՌՀ- Իհարկե, բնականաբար : Դրանից հետո ես անձամբ մասնակցեցի Ղարաբաղի ազատագրման պատերազմին :

ՍՄ- Ուզում եք ասել, որ կռվե՞լ եք Ղարաբաղում :

ՌՀ- Այո :

ՍՄ- Կարո՞ղ եք ասել, թե որ ջոկատում :

ՌՀ- Տարբեր ջոկատներում, չեմ ուզում դրա մասին խոսել :

ՍՄ- Շուշիի ազատագրմանը մասնակցե՞լ եք :

ՌՀ- Ոչ :

ՍՄ- Իսկ Մարտակերտի, Շահումյանի, Գետաշենի պարտությունների՞ն :

ՌՀ- Չէ, ես այնտեղ չէի :

ՍՄ- Իսկ որտե՞ղ էիք :

ՌՀ- Ձեզ արդեն ասացի, որ չեմ սիրում դրա մասին խոսել : Ես զենք էի գնում Ախալքալաքում : Քանի որ “Հայծխախոտում” էի աշխատում, ծխախոտ էի տանում Ախալքալաք և փոխանակում զենքի ու զինամթերքի հետ :

ՍՄ- Իսկ այդ ժամանակ քաղաքականացվա՞ծ էիք :

ՌՀ- Մի օր, եթե առիթ լինի... Բայց հերիք, ինչքան իմ մասին խոսեցինք :

ՍՄ- Գոնե կարո՞ղ եք ասել, քաղաքական որևէ շարժման անդա՞մ էիք :

ՌՀ- Ես ոչ դաշնակցական եմ եղել, ոչ հհշական: Ես ուղղակի իմ երկրի և ժողովրդի հետ էի: Ճիշտ է, որ Ղարաբաղում ինչ-որ պահի Դաշնակցության ազդեցությունը գերակշռող էր, որովհետև դաշնակները կարողանում էին արտասահմանից բերել զենք, սնունդ, համազգեստներ և մատակարարել իրենց ջոկատներին :

ՍՄ- Նախքան կփակենք այս թեման, որը մի առանձին հարցազրույցի նյութ է, կարո՞ղ եք պնդել, որ կռվել եք Ղարաբաղում:

ՌՀ- Այո, Սմբատ Հակոբյանի հրամանատարության տակ : Նա կարող է հաստատել դա:

ՍՄ- Դուք Երկրապահի անդա՞մ եք:

ՌՀ- Ոչ:

Նուվել դ’Արմենի Մագազին

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Murder of Vahe Avetyan

http://haynews.am/hy/1347112149

[Vrej1915]

Re: Murder of Vahe Avetyan

Ու՞ր է շտաբի պետ Խաչատուրովը

ԵՂԻՇԵ ՄԵԾԱՐԵՆՑ
Իրավունք - Ուրբաթ, 21 Դեկտեմբերի 2012, 18:38

Երբ ԱԺ նախկին պատգամավոր Ռուբեն Հայրապետյանին պատկանող Հարսնաքար ռեստորանում նրա թիկնապահները ծեծելով սպանեցին ռազմական բժիշկ Վահե Ավետյանին, իսկ նրա մյուս ռազմաբժիշկ կոլեգաները դաժան ու անմարդկային ծեծի հետեւանքով հրաշքով ողջ մնացին, Հայաստանի ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովը հայտարարեց, թե մյուս անգամ ոչ ոք թող չհամարձակվի «մատով դիպչել բանակին»:
Ներկայում Ընդհանուր իրավասության դատարանում քննվում է Հարսնաքարի գործը: Ինչպես հայտնում, մամուլում գրում են դատական գործը լուսաբանող լրագրողները, ամբաստանյալ թիկնապահները սկսել են իրենց բավական սանձարձակ պահել, նույնիսկ հեգնել եւ ծաղրել տուժողներին եւ նրանց պաշտպաններին:
Թե ինչն է նրանց այդքան ոգեշնչել, պարզ չէ: Միգուցե այն, որ նվազել է հանրային վերահսկողությունը եւ ներկայությունը Հարսնաքարի գործում, ինչն էլ «ոգեշնչել» է ամբաստանյալ-թիկնապահներին, նրանց պաշտպաններին ու հարազատներին: Միգուցե նաեւ Ռուբեն Հայրապետյանն է նրանց «ոգեշնչել», խոստանալով, որ շատ շուտով դուրս կբերի կապանքներից եւ կրկին կտա արտաքին վտանգներից իրեն պաշտպանելու սուրբ հնարավորություն:
Բայց, այս իրավիճակում մի հետաքրքրական հարց է առաջանում՝ ու՞ր է Յուրի Խաչատուրովը, երբ սպառնում էր, թե «մյուս անգամ բանակին մատով չկպնեք»: Ու՞ր է նա: Նա ինքն անձամբ հետաքրքրվո՞ւմ է արդյոք, թե ինչ վիճակում է ռազմական բժիշկ Վահե Ավետյանի սպանության գործը, ինչ է կատարվում դատարանում: Կամ, Յուրի Խաչատուրովը անձամբ որեւէ մեկին գործուղե՞լ է դատարան, դատական նիստերին ներկա գտնվելու, նստելու դատարանում, որպեսզի հանցաքարի ամբաստանյալներն իրենց թույլ չտան հեգնել ու ծաղրել մահացած սպայի հիշատակը, նրա իրավահաջորդի պաշտպաններին, մյուս տուժածներին:
Միգուցե եթե Խաչատուրովը հետամուտ լիներ այդ ամենին, որպես բավական պատասխանատու հայտարարություն արած ԶՈՒ Գլխավոր շտաբի պետ, ապա դա կօգներ արդարադատության իրականացմանը եւ թույլ չէր տա, որ սպային ծեծելով սպանելուց հետո որոշ մարդիկ նաեւ կամաց-կամաց սկսեին իրենց լավ զգալ:
Թե՞ երբ Յուրի Խաչատուրովը ասում էր, որ «բանակին մյուս անգամ մատով չկպնեն», նկատի ուներ ընդամենը, թե դե լավ, այս անգամ ինչ եղել-եղել է, իսկ ահա մյուս անգամ, առանց հարցնելու ոչ մեկին չկպնեք:

[Vrej1915]

Re: Murder of Vahe Avetyan

«Հարսնաքարի» գործ. ամբաստանյալները խոսում են Հայրապետյանի մասին

Անուշ Մարտիրոսյան
Հրապարակված է՝ 29.03.2013

Գարիկ Մարգարյանը եւ Արման Խաչատրյանը դատարանում հարկ համարեցին անդրադառնալ բացառապես գործարար Ռուբեն Հայրապետյանի առնչությանը զինվորական բժիշկ Վահե Ավետյանի մահվանը հանգեցրած միջադեպին։

Հիշեցնենք՝ իշխող Հանրապետական կուսակցության խորհրդի անդամ, գործարար Ռուբեն Հայրապետյանի ընտանիքին պատկանող «Հարսնաքար» ռեստորանային համալիրում 2012 թվականի հունիսի 17-ին տեղի ունեցած դաժան ծեծի հետեւանքով երեք զինվորական բժիշկներ հայտնվեցին հիվանդանոցում։ Նրանցից հատկապես ծանր վնասվածքներ ստացած Վահե Ավետյանը միջադեպից 12 օր անց մահացավ։

«Հարսնաքարի» գործով ամբաստանյալներ Արման Խաչատրյանը եւ Գարիկ Մարգարյանը, ովքեր մեղադրվում են մյուս ամբաստանյալների հետ Վահե Ավետյանին եւ մյուս տուժողներին «Հարսնաքարի» ավտոկայանատեղիում ծեծելու, Վահե Ավետյանի առողջությանը դիտավորությամբ կյանքի համար ծանր վնաս պատճառելու մեջ, որն անզգուշությամբ առաջացրել է վերջինիս մահը, այսօր Ավան եւ Նոր Նորք վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում կայացած նիստում հրաժարվեցին պատասխանել կողմերի հարցերին, սակայն հարկ համարեցին անդրադառնալ Ռուբեն Հայրապետյանի առնչությանը 2012 թվականի հունիսի 17-ին տեղի ունեցած միջադեպին:

Ամբաստանյալ Արման Խաչատրյանը, ով նախաքննության ժամանակ քննիչին ասել էր, թե ինքը Ռուբեն Հայրապետյանի թիկնապահն է, այսօր, փաստորեն, հրաժարվեց իր այդ ցուցմունքից։

«Նախաքննության ընթացքում քննիչի տված հարցին, թե ես ինչ կապ ունեմ Ռուբեն Հայրապետյանի հետ, ես պատասխանել եմ, որ նրա անվտանգության աշխատակիցն եմ։ Իսկ ես այդ հարցին պատասխանել եմ ըստ իմ տրամաբանության։ Իսկ ըստ իմ տրամաբանության, եթե ռեստորանը պատկանում է Ռուբեն Հայրապետյանին, ես էլ այնտեղի անվտանգության աշխատակիցն եմ, բնականաբար ես Ռուբեն Հայրապետյանի աշխատակիցն էլ եմ», – իր նախաքննական ցուցմունքը մեկնաբանեց Խաչատրյանը ու հայտարարեց. – «Ես Ռուբեն Հայրապետյանի թիկնապահը չեմ, չեմ հանդիսացել»։

Հիշեցնենք՝ նախորդ դատական նիստին հրապարակվել էին ամբաստանյալ Դավիթ Ադամյանի նախաքննական ցուցմունքները, որտեղ Ադամյանը «Կյաժի»՝ Արման Խաչատրյանի վերաբերյալ ցուցմունք տալիս նրան վկայակոչել է որպես Ռուբեն Հայրապետյանի թիկնապահ:

Իր հերթին՝ ամբաստանյալ Գարիկ Մարգարյանը, ով նախաքննության ժամանակ հրաժարվել էր պատասխանել քննիչի հարցին, թե դեպքի օրը Ռուբեն Հայրապետյանը եղե՞լ է «Հարսնաքարում», այսօր դատարանում իր նախաքննական ցուցմունքի հրապարակումից հետո դատարանին հայտնեց, որ իր ասելիքն ասել է, միայն ավելացրեց, թե դեպքի օրը Ռուբեն Հայրապետյանը «Հարսնաքարում» չի եղել, ինքը Ռուբեն Հայրապետյանին չի տեսել այդ օրը:

«Պահանջում ենք պատժել Հարսնաքարի բոլոր մեղավորներին» քաղաքացիական շարժման անդամ Զարուհի Հովհաննիսյանը, ով հետեւում էր այսօրվա դատական նիստին, տարօրինակ է համարում ամբաստանյալների հայտարարությունները եւ կարծիք հայտնեց, որ նրանք պատվեր են կատարում։

«Եթե որեւէ հարցի չեն պատասխանում, թող այդ հարցին էլ չանդրադառնան», – «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ զրույցում ասաց Հովհաննիսյանը, – «Իսկ եթե հենց այդ հարցը այդպես ընդգծում են, ուրեմն իրենք ունեն կոնկրետ ցուցում կոնկրետ մարդու կողմից, ում ծառայել են»։

Հակասություններ ցուցմունքներում


Քանի որ ամբաստանյալ Գարիկ Մարգարյանը, նախընտրելով խոսել միայն Ռուբեն Հայրապետյանի մասին, հրաժարվեց դատարանին որեւէ ցուցմունք տալ միջադեպի կապակցությամբ, դատարանը հրապարակեց նրա նախաքննական ցուցմունքները: Գարիկ Մարգարյանը, մասնավորապես, նախաքննական մարմնին հայտնել է, թե կռվին չի մասնակցել եւ որեւէ մեկին չի հարվածել:

Իր հերթին՝ Արման Խաչատրյանը դատարանին հայտնեց, թե որեւէ մեկին չի ծեծել: Իր ցուցմունքում Խաչատրյանը հայտարարեց, թե տուժողներն էին փորձում հարցեր պարզել մատուցող, ամբաստանյալ Դավիթ Ադամյանի հետ: Ավտոկայանատեղիում ստեղծված իրավիճակի մասին ամբաստանյալը պատմեց հետեւյալը. – «Վեճ է սկսվել, որը տեւել է շատ կարճ, մոտավորապես 25-30 վայրկյան։ Իմ նման նույնպես Էդգար Նիկոյանը հանգիստ կանգնած մնացել է իր տեղը ու ոչ մի բանի չի միջամտել»։

Հիշեցնենք, նախաքննության ժամանակ տուժողներ Արտակ Բայադյանը եւ Էդգար Նիկոյանը Գարիկ Մարգարյանի հետ առերես հարցաքննությունների ժամանակ պնդել են, որ նա մյուս ամբաստանյալների հետ ծեծել է իրենց եւ մյուս տուժողներին: Տուժողները նախկինում ցուցմունք են տվել, թե միջադեպը սկսվել է մատուցող, ամբաստանյալ Դավիթ Ադամյանի պահվածքից։

Մեղադրող Արթուր Դավթյանը նախաքննական եւ դատավարական ցուցմունքների համադրությունից հետո հարց ուղղեց. – «Նախաքննական ցուցմունքից երեւում է, որ արդեն ավտոկայանատեղիում էլ դուք կռվողներին բաժանողների մեջ էիք, իսկ դատաքննական ցուցմունքում հայտնեցիք, որ այդ երկրորդ կռիվը այսպես կոչված, որ 25 վայրկյան է տեւել, դուք եւ տուժող Էդգար Նիկոյանը ձեր կանգնած տեղից չեք շարժվել։ Ինչպե՞ս կբացատրեիք այս հակասությունը»։

Ամբաստանյալն ասաց, թե նախաքննության ժամանակ ընդհանրական ցուցմունք է տվել, բայց հակասությունների պատճառը չբացատրեց:

Ի դեպ, այսօր դատավոր Դավիթ Հարությունյանը՝ շարունակելով անցկացնել բաց դատական նիստ՝ կայացրեց աննախադեպ որոշում՝ լրագրողներին արգելեց տեսագրել ամբաստանյալ Արման Խաչատրյանի ցուցմունքը:

Ամբաստանյալներ Արման Բաղդասարյանը եւ Նորայր Հայրապետյանը այսօր ցուցմունք չտվեցին։ Վերջինիս ինքնազգացողությունը ստուգեցին շտապօգնության աշխատակիցները:

Դատական հաջորդ նիստը նշանակված է ապրիլի 9-ին: