The Struggle in Javakhk

[Mher]

Re: The Struggle in Javakhk

Mher your post is again full of misconceptions which consistently display that you like Serjik still have much to learn about the world you live in. A great example of such extreme misconception is your comparison of Switzerland to Armenia. Putting aside countless other differences lets talk about a couple that alone kill any argument for similarity. The Swiss were not surrounded by muslim kurds and turcks who were easily aroused by religious justification to slaughter us. Swtzerland was not preventing Germany from achieving its dream of the third reich while Armenia was very much in the way of panturkism. Comparisons like these remind me of an uneducated friend of mine who could not understand why Armenia cannot be as successful as America...

You consider my comparison a misconception, but then you compare Switzerland to America....... I wonder which one is a bigger misconception. At the very least if your gonna call someone naive and foolish, do not follow it with an actual foolish statement

In 1940 Switzerland had a population of 4 million, with a mountainous country of 41,000 km2 (exact same as Armenia+Artsakh)

"The Swiss were not surrounded by muslim kurds and turcks who were easily aroused by religious justification to slaughter us" No they were surrounded by the most evil and vicious force in modern history aroused by ethnic justification to slaughter, a force many times more power full than the backward mongols

"Swtzerland was not preventing Germany from achieving its dream of the third reich while Armenia was very much in the way of panturkism."
Really???? Do you see any gaps in Germany's domination of Europe? http://en.wikipedia.org/wiki/Switzer...942_map_en.png

Switzerland was not considered an enemy to the Third Reich?
"Switzerland possessed the most disgusting and miserable people and political system. The Swiss were the mortal enemies of the new Germany."-Hitler

Plan to invade Switzerland: Operation Tannenbaum

http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Tannenbaum

Switzerland simply managed to maintain an independent state that was a haven for people who would have otherwise been murdered and a press that constantly slammed and humiliated the Third Reich because Switzerland used its mountainous terrain (sound familiar?) in ensuring that its conquest would be too costly for any enemy to attempt

So yes, I do believe comparing a country of a similar population size identical territory facing the most vicious force in modern history which considered it an enemy is a valid comparison, and is definitely not the same as comparing it to America, a country with 100X the population and 250X the size protected by two oceans.

You consistently refuse to understand (along with so many others) that Armenia is not and can not be sovereign and independent today. A country that cannot protect itself cannot be independent. You villify Russia for acting in its own interest yet that is exactly what you want Armenia to do(hypocrisy). I have never called Russia a savior but like Vrej you seem to not have any issues with putting words into my mouth. Russia acts out of self interest and the existence of Armenia is in its self interest and i cannot say that about any other power capable of securing Armenia. This is simply a cold hard fact which many here seem unable to understand. This does not mean that It is in Russias interest to strengthen Armenia nor to recognize Kharabagh as hers. I think Serj has done far more then i thought he could in playing west vs Russia but when it comes down to it he knows which side will secure Armenia. He tried getting security guarantees from the west but there were non offered. Many Armenians refuse to accept the fact that they along with Armenia are too insignificant for the west to help them let alone guarantee security. The west proves its antiarmenian stance over and over again yet many Armenians still drool over what will not happen. Russia is the only option not because i want her to be so but because that is what the facts on the ground dictate.

My savior reference wasn't to you but Serjik and the many like him before who have been banned from this forum, who have considered Russia and Putin some God. I do not expect Russia to not act in self interest, I simply ask Armenia to the same. Any leader would gladly buy up and carve up the infrastructure of a foreign country to make it subservient to it. It takes a competent government of the other nation to prevent this from happening. I don't understand why Armenia is not allowed to be an independent nation? You constantly refer to these leaders who caused the Genocide. However you remind me awfully a lot of the leaders including Dro who called Garegin Njdeh foolish for going against their decision to surrender to the Soviets and just hope for the best. Instead Njdeh decided to keep fighting and created the Mountainous Armenian Republic and because of him we have Syunik and had a chance to retake Artsakh. If Njdeh had followed all the other cowards with the mentality that you so proudly hold up, Armenia would be a tiny city state bordered by Turks from three sides, likely starved to death by now. However thanks to his mentality, which you claim was the same that caused the Genocide, Armenia maintained Syunik, maintained its border to its only friendly neighbor, and was able to retake Artsakh. You see you somehow confuse not becoming a subservient of Russia as the same as being an enemy of Russia, or a subservient of the West. All I'm asking for is maintain a normal relationship, not a slave to master situation that you seem to find nothing wrong with. I wonder what Garegin Njdeh would think of this

Respectful of Vrej you say? Well i say hell no! I do not care that he spews offences at me and appearently you do not either since you only notice one side being offencive here. I will not be respectful to Vrej because it was idiots like him who brought the genocide upon us and will surely do it again not because they want to kill Armenia but because they are too stupid to see that that is exactly what they are doing. I will not sit silent while morons destroy my people and country yet again! If you do not understand your own limitations then you will always be the fool on the losing end. Vrej himself admits that Lragir is xxxxty source of news yet he spews it all over this forum and no one other then me seems to be asking WHY?
Neocons vs liberals..i see you fall prey to this illusion which does not surprise me because most people do. The whole right vs left war is an illusion created by the elites to further divide society and distract it from the real problems it faces. So long as you are looking at right vs left you will stay oblivious to the real problems facing you. Both the right and the left are controlled by the same elites and it is about time people get this simple fact. Soros and the neocons are trying to do the same thing yet because you are so blinded by the whole right vs left crap you do not see it.

I do not see Vrej single you out nearly as much as you single him out.
and I don't even want to get in on the who elites conspiracy stuff
I think the point is though I do not agree with the purpose of Lragir which is to destabilize Armenia, if the man is offering articles that offer content and actual facts, and stuff worth reporting, how about you refute the content rather than not address them

Finely your Soviet vs Empty Armenia argument. O wait i think i just made my point didnt i The fact that people who are well off, having good jobs, having good standard of living(definite minority) are still looking to get out shows you that they have no faith in the countries future today. Mass exodus, low birth rate, low economic opportunities, lowered levels of education, constant threat of war and innihalation all lead to the death of a state yet you seem to imply that this is somehow better.
Mher i do not mean to single you out but as you can see you are full of misconceptions yet i consider you as one of the more open minded people on this forum when it comes to realizing the reality that surrounds you. You are full of misconceptions yet when you see the facts in front of you unlike most others you do not dismiss them. It is important to replace misconceptions with facts if you are to have any hope of succeeding at pretty much anything.

So to be clear you prefer a Russified Armenia subject to foreign rule rather than an independent Armenia that decides on its own faith and has to make its own decisions? Basically your argument is come be Russia's slave because you can't survive on your own? That we have to accept the current situation and we are otherwise incapable too backwards and weak to improve what we currently have? I apologize if I chose to believe Armenia will improve as a strong independent state and the only option in my world is not a bunch dark skinned Armenians pretending to be slavic orthodox to please the slave owner like a good house nig*er

[Hakob]

Re: The Struggle in Javakhk

[QUOTE=Mher;351243]I understand your call for pragmatism. However the view that Armenia would never survive without Russia is not realistic. After all, Switzerland survived WWII while facing multiple superpowers and using politics to avoid losing independence. For long periods of the war it was entirely surrounded by Nazi Germany and yet it never gave up its independence, never allowed foreign soldiers on its soil, and never gave in to the Nazi demands like most other countries. Ultimately is Russia important now? yes, but Russia is not some savior. Moreover it forces Armenia to pay a heavy toll for that support.

Mher, I am afraid you are totally wrong about Switzerland and Armenia comparison. Number one, neither in first world war nor the second, Switzerland did not have any enemies in axis or allied powers. On the contrary it profited enormously by financing Hitler's reich and also laundering Nazy money. It also pocketed enourmuos J ewi sh capital and shared it some first with Germany, then with English and French. It also did profit from post war financing and US interests. Actually, Swithzeland was the bastion of western banking up until recently. It was the holly grail of money movement for people who oversaw the Europe's self destruction. Nobody ever demanded or did anything contrary to Swiss independence. International money kept it safe and prosperous.
Also, you have to take into account that Switzerland has never lost it's independance in a way Armenia did. It has never had to deal with forced religious and ethnic extinction.
It has been rich and safe since templars and crusaders brought in the money looted from middle east and Buzandium(from Armenia too big time, remember the massacre of quarter million Armenians in Edessa and subsequent looting, we still have this hitoric song sang among us with some words "erb Khachagrats sev sadanan") for safe keeping.
Many people make the mistake of Identifying Switzerland as a nation and comparing with Armenians. In reality there is no historic Swiss nation. Instead there is a country with people, with at least 3 major ethnicity, unified under common commercial and political umbrella. Not ethnic.

[Haykakan]

Re: The Struggle in Javakhk

Well Mher one day you will either learn or you will end up like Vrej. I hope that we as a people will learn from our mistakes rather then repeat them. Your arguments are all as flawed as your swiss/armenia comparison but i will waist no more time .. better that you live and learn.

[Hakob]

Re: The Struggle in Javakhk

I want to comment about this "is russia our ally or not" thing. Number one, Russia is our ally, has been historically. Good or not so good and sometimes working contrary to the idea of true ally is something else. But history teaches us a lot.
To do an assessment one has to look into history and see a pattern which emerges if we examine it. I will not go into every details with dates and names. You guys should do your own research, it is there.
If you look at Armenian's in the beginning of 18th century it is certain that in most of our historical lands we were not a majority population. Only a very few places still we held on. If you look at places as regions capable of sustaining Armenian population in a manner that could become a national governance in best scenario, you can count only 2-3. And those never had a capability to sustain themselves for more than flew months or years against adversaries in case.
I am not talking about some villages or small towns where we were majority. There were those, but they were surrounded by seas of muslims.
We were in the mercy of ottoman or persian rulers and on the way to extinction.
After depopulation of Jugha(nakhijevan) by shah Abbas, the only majority we had left was in small enclave of Karabakh for eastern Armenia.
And in western Armenia the other place was the Sasoon, Van area.
Don't get me wrong, there was still around 3 million of us. But spread around in a big empire and surrounded by muslims. We had this situation for almost 2 centuries, give and take some.
I have read memories of one early 19th century english traveler who described how every summer ottoman government organized army and kurdish expeditions against unruly mountain tribes(Armenians) in Van area to clear them up.
If things would continue the way they were going, we faced extinction.
I will not give an example for turkey for the reason of great Genocide. But the picture of Atrpatakan in Iran, which is a historical Armenian area, once densely populated by us. Look at it now. Hardly any Armenians left. That is without a Genocide.
So when talking about independence or sovereignty, one has to look at the long history of where we were and where we are and where we are going. What are the possibilities in future. Comparing us to Greeks, Turks, Arabs or Swiss or even the Georgians is very irrelevant.

The revolt of David Beg. That was the first time in many centuries that we had efforts of liberation going on. And it is undeniable the Russian influence in it. Czar Peter's success in wrestling of territories from Ottomans gave hope. Europe was still a none factor at that time.

After 1828, the conquering of eastern Armenia by Russians, the danger of physical extinction of Armenians in those areas was out of the picture luckily. On the contrary , there began an emigration from western Armenia and enlargement of our numbers in those lands. But, I have to mention that just before 1828, in eastern Armenia the population was around 800000 of which only 300000 was Armenian.

Forward to 1840s where there is an international confrontation going on between British(French also) and Russian empires for mediterranean and middle east.
As stronger adversaries, Western powers had become allies with ottoman empire and helping it in fight against Russia. Russia on the other hand was relying on christian populations in Balkans and caucasus for support in advancement. With Russia's help one after another Balkan nations became independent from Ottoman Yoke. Greece, Serbians, Bulgarians, Moldavians. And, you can check their history closely. In each one of them, west (england, France, Germany) has carried very successful PR campaigns against the somewhat brutal Czarist Russia with false promises of prosperity or independence, pulling those nations out of Russian sphere then fed them right back into the hands of friemndly Ottoman, Austrian empires or more favorable nations. Check the Serbia's for example. Several times. To Austrian empire, Croat nationalism. Last one, just 20 years ago, Kosovo. Greeks in 1920's to kemalist turkey.
You will also find that those historic deceit actions were accompanied with large scale genocides of those nations. Serbs in late 19th century in the hands of Austrians and Croats. 1940s in the hands of croats(Germany's allies) and Germans, 2 million Serbs. Greeks, from 1920's till 1934 by turks hundreds of thousands. By the way, the brits have used Greeks, like others very nasty way. In WW1 encouraging Greek fight for historic lands against Turks and then switching sides and helping Turkey. Not a word or recognition by west of responciblility of their actions.
People think that our Genocide was committed in 1915. That is naive.
Our larger scale Genocide-s started from 1860's since europe began using Armenians against mainly the russian and sometimes ottoman empires. On one hand using them against Turkey, along with Greeks and other minorities as factors in threatening and keeping turkey as a client and under control and away from any sustainable peace agreements with Russians, and then afterwards, leaving those minorities to their fate against very angry turks.
I will not go into details of Berlin conference or other things. But, I like each one of you keep in mind the massacres of 1870's, 1894-96, 1909, 1915-18, 1920-22. Those were done under watchful eyes of Europe. Not Russia. In land that was uneasily allied with europe, and each was preceded by European stirring of political instability in turkey using minorities among other factors.
While, west has raised a hell for russian oppression against any nation in past 150 years, it has remained silent about our and all those "once close to russia" nations exterminations by western partners .
We have trusted west in history and turned our eyes from russia to them in expectations of survival. Several times in late 19th and early 20th century we believed in wests promises, let them use us against ottoman empire and paid dearly with land and exterminations. Then again in 1918, this time, we let west use us against soviet russia and paid dearly with land and extermination.
Now, west is trying to use us aganst Russian federation and Turcik/Azery tandem.
Do we need to do it again? No lessons learned?
The answer to this has nothing to do with Russia's poicies or our sovereignty level. Think about it.
Prowest ideologists will bring thousands of reasons against Russia. But, I just brought one against west. You guys weigh it.
Ill bring one more point. If all the arguments fail, one has to look that only Russian part of armenia stands as a country somewhat independent and with it's own army and future of any kind. It had grown from little over a quarter million in 1828 to 3.7 million at the end of Soviet empire.
Democracy or not or what level does not matter. For a nation from the brink of extinction to such a growth should tell a lot about where to look.
Even with the exodus lately, the move to join Eurasian economic Union gives me hopes that things might turn around again.
The Idea of us with europe raises even more questions than one can imagine.

PS. Vrej, i hope that this time, as usual, when i put something that makes sense, you will not flood the page with miltiple posts from Lragir until this becomes a previous page quickly and less read. LOL

[Vrej1915]

Re: The Struggle in Javakhk

Մի պատմություն ախալցխահայոց կյանքից

http://hetq.am/arm/news/55061/mi-patmutyun-akhalckhahayoc-kyanqic.html/

8 հունիսի, 2014
Վահե Սարգսյան

Կորյունի մանկությունն այնքան էլ ուրախ ու երջանիկ չէր անցել. 6-րդ դասարանում երկունքի ժամանակ մահացավ մայրը` այդպես էլ լույս աշխարհ չբերելով իր քրոջը: Իր սիրասուն մոր լուսապատկերն այդ օրից կախված էր տան ամենամեծ սենյակում, որի արթուն հայացքից Կորյունը շատ բան էր կռահում, շատ բան սովորում այնպես, ինչպես ենթադրում էր, որ կսովորեցներ մայրը, եթե լիներ կենդանի: Կորյունն այդ օրվանից դարձավ հոր միակ ու անբաժան ընկերը թե' տան առօրյա հոգսերում, թե' աշխատանքի մեջ: Կորյունի հայրն Ախալցխայում հայտնի փայտագործներից էր, Ապրանքային կայարան կամ «Տովառնիյ» թաղամասում գտնվող իր տանը կից ուներ մի մեծ շինություն, որտեղ տեղակայված էին մեծ և փոքր հաստոցներ, մի քանի սեղաններ, գործիքների երկարավուն պահարաններ, այլ իրեր: Այն ծառայում էր որպես փայտագործության արհեստանոց, որտեղ Կորյունն ու իր հայրը` ուստա Արտաշը, պատրաստում էին ամենատարբեր իրեր` սկսած տան կահ-կարասիից, վերջացրած փայտյա գործիքներով ու այն ամեն առարկաներով, ինչը հնարավոր էր պատրաստել փայտից:

Տարիներն անցնում էին, Կորյունն արդեն մեծացել, դպրոցն ավարտել և իր վարպետությամբ գրեթե հավասարվել էր հորը: Իսկ հոր գործը որքան հեշտացել, նույնքան էլ դժվարացել էր. ինչպե՞ս կդասավորվի տղայի՝ իր սիրասուն Կորյունի՝ իր տան, իր փեշակի միակ ժառանգորդի ապագա կյանքը։ Այս միտքն էր ահա, որ մշտապես տանջում էր ուստա Արտաշին: Կորյունի հասակ առնելուն զուգահեռ մեծանում, հետզհետե ձև ու կերպարանք էր ստանում նաև հոր մտահոգությունը: Սրտի խորքում հայրը ցանկանում էր, որ իր որդին դառնա իր գործի շարունակողը, մանավանդ, որ արդեն տիրապետում էր փայտագործության գաղտնիքներին: Եվ քանի դեռ ինքը կենդանի է, որդին հնարավորություն ունի միաժամանակ թե՛ շարունակել և թե՛ ընդլայնել հոր գործը։

Շատ էր պատահում, որ, ընկնելով մտածումների գիրկը, ուստա Արտաշի աչքին երևում էր ոչ թե հաստոցը կամ իր ձեռքի տակ նոր ձև ու բովանդակություն ստացող փայտի կտորտանքը, այլ ընդլայնված իր արհեստանոցը, ավելացված հաստոցները և դրանց շուրջ պտտվող նոր աշխատակիցները, պատվիրատուների զննող հայացքները, իսկ այդ ամենի մեջ` իր որդին, որն արդեն գրեթե չի հասցնում մոտենալ այս կամ այն աշխատակցին, անընդհատ տալիս է հրահանգներ ու ընդունում որոշումներ, խոսում է պատվիրատուների հետ, մատիտը ձեռքին թղթերի վրա արտացոլում է ապագա կահույքի կամ շինվածքի պատկերը, նա արհեստանոցի անկյունում արդեն ունի իր գրասենյակը, որտեղ կատարում է զանազան հաշվարկներ, ընդունում և ճանապարհում է մարդկանց: Այս մտքերն այնքան էին ոգևորում Արտաշին, որ հուզմունքից քիչ էր մնում գրկեր, փայփայեր Կորյունին՝ իր զավակին, որը եթե չլիներ, կնոջ մահից հետո դժվար թե նա կարողանար հաղթահարել իր վիշտն ու մենակությունը:

Օրերն անցնում էին, և ուստա Արտաշը որոշեց հարցն այլևս չհետաձգել. կանչեց տղային, նստեցրեց սեղանի մոտ և սկսեց խոսել իր մտադրությունների, այն մտքերի մասին, որոնք ինքն իր փայտերի նման տարիներով հղկել, ձև ու բովանդակություն էր հաղորդել և այժմ մեկիկ-մեկիկ ներկայացնում էր որդուն: Մեծ եղավ ուստա Արտաշի զարմանքը, երբ որդին նախ ջերմորեն չարձագանքեց իր առաջարկին, այնուհետև երկարատև լռությունից հետո խոստովանեց, որ որոշել է մեկնել Ռուսաստան և միայն հորը շատ սիրելով է այսքան ժամանակ նվիրված ու տքնաջան աշխատել արհեստանոցում…

…Մոր գերեզման հերթական այցի ժամանակ ուստա Արտաշը լուռ էր, լուռ էր և Կորյունը. նրանց սովորական և մտերմիկ խոսակցությունը, երբ կարոտով միմյանց պատմում էին մոր հետ կապված զանազան հիշողություններ, չկար այդ անգամ: Այդպիսի խոսակցություններում Արտաշը ներկայացնում էր մոր բնավորության այն գծերը, որոնք դեռ չէր հասցրել ճանաչել որդին, իսկ Կորյունը հարցերի մի շարան էր ուղղում հորը: Խոսակցությունը գրեթե միշտ ավարտվում էր ուստա Արտաշի աչքերի խոնավացմամբ, իսկ մոր առաքինությունների ու բարի գործերի մասին նոր տեղեկություններ ստանալով` Կորյունի հուզմունքն ավելի էր խորանում: Այդ օրը, սակայն, ոչ մի նման բան տեղի չունեցավ, ավելին` հայր և որդի անգամ չէին պայմանավորվել, թե երբ այցելեն գերեզման։ Կորյունը, տեսնելով, որ հայրը չի միացրել հաստոցներն ու ինչ-որ տեղ է պատրաստվում գնալ, ինքնաբերաբար միացավ նրան և ճանապարհի ողջ ընթացքում և գերեզմանի մոտ աշխատում էր չհանդիպել հոր հայացքին:

Ուստա Արտաշի և Կորյունի այդ վերջին խոսակցությունը հիմնովին փոխեց այս խաղաղ ու բարեբեր ընտանիքի առօրյան. վարպետը դարձավ լռակյաց, ինքնամփոփ ու գլխիկոր, իսկ Կորյունը, զգալով, որ այդ ամենի մեղավորն ինքն է, աշխատում էր քիչ հանդիպել հորը: Նա այժմ ավելի քիչ ժամանակ էր անցկացնում արհեստանոցում և հաճախակի էր դարձրել քաղաք դուրս գալը, գիշերներն ուշ վերադառնալն, ու լինում էին դեպքեր, երբ հայր ու որդի կարող էին անգամ օրերով չդանդիպել։ Եվ սա այն դեպքում, երբ նախկինում նույնիսկ մեկ ժամ Կորյունի չերևալու դեպքում, ուստա Արտաշը պարտադիր կանչում էր նրան, և, եթե անգամ որդին մոտակայքում չէր, գործը կիսատ էր թողում, մի քիչ հանգստանում և սպասում, մինչ նա կգար, և վերստին ամեն ինչ կմտներ հունի մեջ:

Արդեն մոտենում էր գարունը՝ Ախալցխայի դյութիչ ու ծաղկավետ գարունը: Քռի ու Փոցխովի ջրերը բարձրացել էին, ծեծում էին ափերն ու ուստա Արտաշի սիրտը: Ե'վ հայրը, և' որդին զգում էին, որ այսպես երկար չեն կարող շարունակել: Երկուսն էլ փոփոխություն էին ուզում՝ լավ, թե վատ, բայց ուզում էին, ավելի ճիշտ` հայրն ուզում էր իր խռովահույզ հոգու հանգստությունը, իսկ որդին` ելք անորոշ վիճակից, մի վիճակ, որի ստեղծման մեղավորն ու միակ պատճառն ինքն էր ու իր անողոք որոշումը: Նա սկսել էր արդեն հաճախակի հանդիպել Ռուսաստան մեկնող իրենից տարիքով մեծերի հետ, քննարկումներ ծավալել այն մասին, թե ինչպիսի հնարավոր աշխատանքներ կարող է գտնել այնտեղ: Այդ քննարկումները հաճախ բերում էին ամենատարբեր եզրահանգումների. մեկ Կորյունի համար բացվում էին վարդագույն հորիզոններ, երբ ինքը, մեկնելով այդ երկիր, արագ հիմնում էր իր ընկերությունը, կարճ ժամանակում ընդլայնում գործունեության ոլորտը, դառնում մեծահարուստ, մեկ-մեկ էլ ամեն ինչ խամրում էր նրա առջև, վերածվում գորշ ու ցեխոտ մի վայրի, որտեղ ինքն ապրում է զրկանքների ու անհաջողությունների մեջ:

... Ապրիլյան մի առավոտ էր, արևածագին դեռ շատ կար, իսկ գորշ ամպերի կուտակումները հուշում էին, որ նրա երևալուն կարելի է այդ օրը չսպասել: Ողջ գիշերն անկողնում շուռումուռ գալուց Կորյունի մկանունքը ցավում էր, անքնությունից կարմրել էին աչքերը: Կորյունը վերջնականորեն որոշել էր մեկնել, և ահա եկել էր այդ օրը: Ուստա Արտաշի երկարատև հորդորները, բացատրությունները, անգամ սպառնալիքներն ու հայրական հուզմունքն ի զորու չեղան ազդելու Կորյունի վրա. Ռուսաստանի անծայրածիր հորիզոններն ու այնտեղից ակնկալվող եկամուտների հրապույրը հաղթանակեցին: Նույն ճակատագիրն ունեցավ նաև Կորյունի կրտսեր հորեղբոր` Վարոսի միջամտությունը. Կորյունը մեկնում էր...

Իրերի ճամպրուկը գրեթե դատարկ էր, մեջն անփութորեն նետված էին մի ձեռք փոխանորդ ու ածիլվելու պարագաները: Վաղ առավոտյան վեր էր կացել նաև ուստա Արտաշը, դռանը նստել, նայում էր անորոշ մի կետի` երբեմն-երբեմն լուռ հայացքով հետևելով որդու գործողություններին: Լսվեց ավտոմեքենայի սուլոցը. Կորյունը մոտեցավ հորը` հրաժեշտ տալու: Կյանքում ամեն դժվարություն հաղթահարած հայրն այդ պահին իրեն պարտված տեսավ: Ուստա Արտաշը պատրաստ էր այդ պահին զոհաբերելու ամեն ինչ, միայն թե կարողանար փոխել իրերի նման ընթացքը: Թե՛ որդու անորոշ ճակատագիրը և թե՛ իր մեծ տանը մեն-մենակ մնալու կանխազգացումն այդ հզոր մարդուն կծկել էին, կարծես մի գիշերում ծերացրել: «Կորյունը մեկնում է...», «Կորյունն էլ իր կողքին, հաստոցի մոտ չի լինելու...», «Կորյունը թողնում է իր հայրենի տունն ու մեկնում` անդարձ, հավիտյան...» մտքում կարծես զառանցանքով կրկնում էր հայրը...

Իսկ Կորյունն իրոք մեկնում էր և ահա մոտեցել էր իրեն` ողջագուրվելու մի վերջին անգամ, սեղմելու իր կոշտացած ձեռքն ու մնաս բարով ասելու այդ ձեռքերով ստեղծած տանը, այգուն, արհեստանոցին, աղբյուրին, ցանկապատին, իրենց թաղամասին, մոր գերեզմանին, դպրոցին, քաղաքին, մանկության ու պատանեկության անմոռանալի օրերին... Ինչ էլ լիներ` սիրում էր որդուն՝ իր բոլոր օրերի միակ նեցուկին, և ատել չէր կարող: Ատում էր այդ պահին ամենքին և ամեն ինչ, բացի որդուց: Կորյունին սիրում էր նա և ատել չէր կարող...

Հոր հետ ողջագուրվելուց, երկար-երկար կրծքին սեղմելուց հետո Կորյունը մտավ սենյակ: Մոր պատկերը այդ օրը ևս սովորականի պես չէր, ամեն դեպքում Կորյունին այդպես թվաց. այն ավելի խստադեմ էր, և մոր հայացքում էլ նա զգաց այն ամենը, ինչն առկա էր հոր հոգում: Հեռացող որդին երկար նայեց մոր լուսանկարին, և այդ մի քանի րոպեում աչքերի առջևից սահեցին ու անցան իր մանկության օրերը, առաջին քայլերը, դպրոցն ու մանկական խաղավայրերը, մոր եղերական մահն ու հոր ծանր վիշտը, իր որբությունը, հոր արհեստանոցը, իր` սկսնակ փայտագործի ու հոր օգանականի եռանդուն աշխատանքը, դպրոցական ավարտական տարին, հոր հորդորներն ու իր որոշումը, և վերջապես այս վերջին վայրկյանները, որոնք պետք է բաժանեին իրեն այս ամենից: Չդիմացավ Կորյունի խռովյալ սիրտը, և արցունքները խեղդեցին նրան, երբ նա, բացելով պահարանները, տեսավ այնտեղ իր մանկությունը՝ կարգով շարված գուլպաներ, փոքրիկ վերնաշապիկներ, բաժակներ, ափսեներ, մուրաբաների ու կոմպոտների ապակյա տարաներ, գդալներ ու զանազան այլ իրեր, որոնց բոլորին երանի էր տալիս Կորյունը, քանի որ դրանք չէին բաժանվում իր տնից, իր սիրասուն մորից, որի ձեռքը ժամանակին մեկիկ-մեկիկ կպել էր այդ բոլորին... Մի ողջ պատմություն էր թողնում իր հետևում Կորյունը և հեռանում` սկսելու մի նոր կյանք:

[Vrej1915]

Re: The Struggle in Javakhk

Ավտոմեքենայի կրկնվող սուլոցը սթափեցրեց Կորյունին, նա արագ փորձեց ընդունել սառը տեսք։ Դժվար էր: Նա դուրս եկավ տանից՝ ծածկելով ցանկապատի դուռը, և մեքենան տարավ նրան:

Որդու հեռանալուց հետո ուստա Արտաշը ամբողջովին կերպարանափոխվեց. շաբաթներ էին անցել, սակայն արհեստանոցի դուռը դեռ չէր բացել, տանն ու դրսում իր ամեն քայլափոխն որդուն էին հիշեցնում, և որքան էլ աշխատում էր վանել իր մեջ խորացող թախիծը, հակառակն էր ստացվում: Իսկ արհեստանոց մտնել ընդհանրապես չէր ցանկանում, քանի որ այնտեղ ամենաշատն էին Կորյունի հետքերը, ավելին՝ որդու հետ կապված իր հիշողությունների ծանրակշիռ մասն այնտեղ էր վերստին արթնանալու. հաստոցները, գործիքները, անգամ դռան ճռինչը նրա առաջ պատկերելու էին որդու կերպարանքը, և այդ դատարկության զնգոցների մեջ հնարավոր է խելագարվեր նա, ուստի որոշել էր առժամանակ չբացել դռները: Կարծես ամեն ինչ կրկնվում էր Արտաշի կյանքում այնպես, ինչպես տեղի էր ունեցել տարիներ առաջ, երբ կորցրեց կնոջը: Այն նույն ապրումները, այն նույն դառնությունները կարծես թե սպիանալու ճանապարհին էին, երբ խոցվեցին նորովի ու մի նոր ուժգնությամբ: Տարբերությունը այս երկու փուլերի միջև, սակայն, հսկայական էր. չնայած իր կողակցի անդառնալի կորստին՝ այնուամենայնիվ, իր կողքին կար մի սփոփանք, մի հույս ու ապագայի նկատմամբ հավատքի մի աղբյուր. դա իր որդին էր՝ իր պաշտելի Կորյունը: Այժմ, սակայն, ամեն ինչ տարբեր էր նախորդից, ամեն ինչ կարծես ուստա Արտաշի աչքում կորսնցվել էր վերջնական և պահեր էր գալիս, որ ոչ միայն աշխատելու, այլև ապրելու ցանկությունն էր մեռնում: Հավիտյան մենակ ապրելու դառն իրողությունը, որ համակել էր ողջ էությունը, սպանել էր նրա մեջ ապրելու և արարելու մղումները։ Ուստա Արտաշն այժմ ձգտում էր ապրել` կառչելով այն հույսից, որ որդին մի օր կբռնի տունդարձի ճամփան, կամուսնանա, կնվիրվի իրենց տանն ու արհեստանոցին` երջանկացնելով բոլորին: Այդ հույսը վերարթնացրեցին նաև իր շրջապատի մարդիկ` հարևաններն ու փոքր եղբայրը, որոնք իրենց հորդորներով կարծես նորից կյանք հաղորդեցին շնորհալի վարպետին ու նրա արհեստանոցին:

Հետխորհրդային խառը տարիներն էին, ամեն պահի փոխվում էր քաղաքական իրավիճակը: Ուստա Արտաշն ուշի-ուշով հետևում էր ռուս-վրացական հարաբերություններին, գնացող-եկողից հետաքրքրվում Ռուսաստանում տիրող իրավիճակից, որդու որպիսությունից և գտնվելու վայրից: Մի օր էլ լուր տարածվեց, որ հարաբերությունների կրկին սրման ու այցագրային ռեժիմի մուտք գործելուց հետո մեծ դժվարություններ կան և' գնալու, և' գալու հետ կապված: Իսկ մինչ այդ նա գիտեր, որ որդին ձգտում է ստանալ Ռուսաստանի քաղաքացիություն և ունի փաստաթղթային մի շարք չլուծված հարցեր: Երկինքը կարծես նորից մթնեց վարպետի գլխին, հույսերի կործանման այս վիճակում այս անգամ նա էլ ոչ ոքի և ոչնչի չհավատաց...

Կորյունն, իրոք, Ռուսաստանի հեռավոր արևելյան շրջան մեկնելուց կարճ ժամանակ անց, ցանկանալով ստանալ ՌԴ քաղաքացիություն և անձնագիր, հանձնել էր իր փաստաթղթերը ոմն միջնորդի, որն էլ խոստացել էր շուտափույթ կերպով տալ Կորյունին նոր անձնագիր: Շաբաթներ, ամիսներ, տարիներ, անծայր սպասումներ, անվերջ ձգձգումներ... Ի վերջո մեկ օր հայտնվեց միջնորդը, որը, չնայած կրթություն չէր ստացել, ուներ ճարտար լեզու, մարդկանց համոզելու հմտությունների մեծ պաշար:

ՌԴ անձնագիր … Կորյունն արդեն իրեն համարում էր այն երջանիկներից մեկը, որոնք ՌԴ-ում հասել էին մեծ հաջողությունների, դիզել հարստություն: Նոր էր սկսել մտածել նոր, ավելի խոշոր գործեր սկսելու մասին, երբ մի օր շատ պատահականորեն առիթ ունեցավ իր նոր անձնագիրը ներկայացնելու ոստիկաններին: Պարզվեց` կեղծ էր: Դեռ նոր-նոր էին վառ գույները ներխուժել Կորյունի կյանք, երբ պատահեց դա: Կորյունի համար սկսվեց դատավարությունների ու մեղադրանքների մի մղձվանջային շրջան, որից դուրս գալու ելքեր դեռ չէին նշմարվում:

Աշնանային մի առավոտ էր, Ռուսաստանի ցրտաշունչ ու մռայլ առավոտներից մեկը, երբ ծանոթներից մեկը մի թղթածրար բերեց Կորյունի կացարան՝ մի սենյակ, որն ավելի շատ անօթևանի խուց էր հիշեցնում: Ո՞վ է հիշել իրեն: Հա՞յրը: Հազիվ թե. մեկ երկու անգամ գնացել էր մոտակա փոստատուն, կապվել Ախալցխայի փոստատուն և խնդրել կանչել հորը հեռախոսի մոտ, նա չէր կարողացել գալ: Գնացող-եկողներից լսել էր, որ նա ինչ-որ հիվանդ է և մարդկանց հետ գրեթե չի շփվում: Այժմ նա նամա՞կ է գրում կամ ի՞նչ է հարցնելու նամակով` որդու որպիսությու՞նը, թե՞ կրկին խնդրելու կամ պարտադրելու է, որ Կորյունը վերադառնա: Երկու դեպքում էլ Կորյունի դեմքին ժպիտ սահեց, որն ավելի շատ ծամածռության էր նման: Կարծես հեգնում էր հորը, որ, ոչ մի բանից տեղյակ չլինելով, այդպես էր գրում: Այս ենթադրություններն այնքան հաստատորեն ուրվագծվեցին Կորյունի մտքում, որ մեծ եղավ նրա զարմանքը, երբ տեսավ հորեղբոր ձեռագիրն ու անունը. «Կորյու՛ն ջան, բարև, լա՞վ ես: Մա՛նչ ջան, պապադ լավ չէ, ամեն ինչ էրե, ել շուտմ արի»:

Երկտողը կարծես ծակել էր Կորյունի սիրտը. ամեն ինչ կարող էր սպասել, բայց որ հայրը՝ այդ անկոտրում կամքի տեր մարդը, կարող է հիվանդանալ, չէր սպասում: Ավելի ճիշտ՝ չէր մտածել երբեք, որ արդեն մի քանի տարի է, ինչ ինքը հեռացել է տանից, որ հայրն, այդ ժամանակ մնալով մեն մենակ, կարող է նաև հիվանդանալ, անգամ հասնել այն վիճակին, ինչպիսին գրել էր հորեղբայրը: Կորյունին ավելի շատ տանջում էր այն գիտակցումը, որ ինքն այդ վիճակով անկարող է որևէ կերպ հասնել հորը, ի վիճակի չէր ոչ միայն փող ուղարկել, այլև տեղաշարժվելն անգամ անհնար էր: Ավելին, ամոթ էր որևէ մեկին բարձրաձայն ասել այս ամենը: Մնում էր մի բան. սեղմել ատամներն ու լռել...

Վարպետ Արտաշը չկարողացավ երկար դիմանալ հոգեկան ցավերին: Ամիսներ շարունակ փակված լինելով սեփական տան մեջ` գլուխն ափերի մեջ վերցրած ժամեր էր անցկանում կնոջ լուսանկարի, դռան առջև ֆշշացող և մերթընդմերթ օդ թքող աղբյուրի կամ փայտամշակման հաստոցների առջև: Պատահում էր, որ միացնում էր իր կյանքի անբաժան ընկեր հաստոցներից մեկը կամ մյուսը, երկար, շատ երկար նայում բարձրագոչ աղաղակող ատամնաանիվներին, մռայլ ժպիտով հիշում հին ու երջանիկ օրերը, կնոջը, որդուն, պտտվող անիվներից ծնվող դռները, պատուհաններն ու հազար ու մի այլ իրեր, մի ողջ ժառանգություն, որոնցից մասնաբաժին էր հասել Ախալցխայի գրեթե ամեն մի ընտանիքի... Երկար չտևեց սակայն այս ամենը. հոգեպես մաշված վարպետին մի օր տեսան անկողնում, ինչ-որ մտախոհություն էր պարուրել, որից դժվար էր հասկանալ, թե ինչ հիվանդություն է տանջում նրան: Հարցրել էին հարևանները, իսկ եղբայրն առաջարկել էր տեղափոխվել հիվանդանոց, բժիշկ էր կանչել, սակայն ոչ ոք չկարողացավ պոկել նրան մահճակալից. մի նախադասություն միայն` «Գործերուդ աշեցե՛ք, մե օրմ ծնվել եմ, մե օրմա մեռնիմտի»: Այդ մեկ օրն էլ չուշացավ. եղբորը հերթական անգամ այցի եկած Վարոսը նրան անշնչացած գտավ անկողնում: Վարպետ Արտաշի դեմքը սառել էր, սակայն կարծես ժպտում էր նա՝ այնպես, ինչպես կժպտար որդու վերադարձը տեսնելիս...

Վարոսը թաղեց եղբորը: Թեև մեծ դժվարությամբ, սակայն պարտքով հոգաց թաղման համար անհրաժեշտ բոլոր ծախսերը: Այդ ամենի ավարտին դարձյալ մի երկտող գրեց Կորյունին` ներկայացնելով ստեղծված վիճակը, կուտակված պարտքերն ու դրանք իրենց տոկոսներով պարտքատերերին վերադարձնելու անհրաժեշտությունը:

Կորյունի վիճակն առաջվանից չէր տարբերվում: Ոստիկաններից թաքուն աշխատանքը հազիվ բավականացնում էր նրա առօրյա ծախսերը: Ավելին չէր ստացվում: Հորեղբոր երկտողերին չէր էլ պատասխանում: Պատճառը ոչ թե արհամարանքն էր, այլ ստեղծված վիճակը: Առաջին նամակի առավոտի նման մի առավոտ էլ ստանալով հերթական երկտողը` կարդաց. «Կորյու՛ն, եթե էս ամիսնա բանմ չճամփեցիր, տունը ծախեմտի, պարտքերը սըղմել են, էլ հնար չկա»: Անսպասելի էր, սակայն Կորյունը կարծես անզգայացել էր այդ ամիսներին, ամեն անգամ միայն դառը, կծու մի ժպիտ էր սահում և վերջ:

Տարիներ էին անցել այն գիշերային առավոտից, երբ Կորյունը հեռացել էր տանից: Այդ ընթացքում շատ բան էր փոխվել Ախալցխայում, շատ ու շատ ջրեր էին հոսել Փոցխովով, միացել Քռին ու հեռացել քաղաքից` տանելով իրենց խառնված ուրախության ու տխրության անթիվ արցունքներ:

Կորյունը վերադառնում էր հայրենի քաղաք: Մի կերպ պատրաստել էր վերադարձի թղթերը և վերադառնում էր: Ահա Բորժոմի ճամփով մտան քաղաք, ահա իրենց թաղերը, ահա... իր հորեղբոր, իսկ հեռվում` իր հայրական, սակայն իր բացակայության օրոք անհայր դարձած տունը: Իջավ մեքենայից, նայեց շուրջն ու առաջացավ դեպի ցանկապատը. ամեն ինչ կարծես իր տեղում էր` աղբյուրը, արհեստանոցը, դռան բակի նստարանը: Այս ամենը Կորյունին նորից կտրեցին իրական կյանքից, նրան մի պահ թվաց, թե ինքը ոչ թե մեկ տասնամյակ, այլ մեկ ժամ առաջ էր դուրս եկել այնտեղից, այնպես համարձակ, այնպես վստահ մոտեցավ դռանն ու թակեց այն, որ կարծես այնտեղից պահանջում էր հոր դուրս գալը, ինչպես պահանջել էր մանկության և պատանեկության տարիներին, երբ հայրն ուշացել էր արհեստանոց գալ: Տան խորքից մեկը մոտենում էր դռանը, Կորյունի սիրտը պատրանքի և իրականության խաչուղում արագ թրթռաց. «Ո՞վ է բացելու, հա՞յրը, բայց չէ՞ որ նա..., ինչպես գրել էր հորեղբայր Վարոսը, նա...»: Հակառակի նման մոտեցողը չէր շտապում բացել դուռը` այդպիսով հնարավորություն տալով Կորյունին քիչ ավելի երկար տանջվելու, դառն իրողության գիտակցումն ու հրաշքների հանդեպ հավատքի դրսևորումների կռիվն ավելի երկար տեսնելու իր մեջ: Ի վերջո բացվեց դուռը, դուրս եկավ փափախը գլխին մի մարդ և զարմացական հայացքով ողջունեց հյուրին և հարցրեց, թե ինչ է նա կամենում: Կորյունի ծնկները ծալվեցին, որը ցույց չտալու համար առավել պինդ հենվեց բակի լվացքի սյանը. հարցը թուրքերեն էր... Հոր մահվան, հայրական տան վաճառքի մասին հորեղբոր գրությունների հաստատումն այնքան դաժան չթվաց այդ պահին Կորյունին, որքան այն իրողությունը, որ հայրական տան մեջ ապրում են օտարներ, այն էլ` թուրքեր: «Ուրեմն հորեղբայրս ճի՞շտ էր գրում, բայց... իսկ ինչու՞ պետք է խաբեր որ: Վաճառել է տունը, իսկ ի՞նչ կա դրա մեջ, մեկը պե՞տք է առներ, հա էլի, բայց... ո՞վ է այս թուրք մարդը, մի՞թե պարզ չէ` գնորդ է, ինչ-որ տեղից եկել, փողը տվել, գնել է, ի՞նչ կա որ, բայց... »: Ահա այս մտորումներով նա կիսահայերեն, կիսառուսերեն, որոշ շարժումներով հասկացրեց տանտիրոջը, որ ոչ մի բան չի ուզում, պարզապես նախկինում եղել էր այս կողմերում, հիմա ուղղակի անցնում էր... Թուրքը, բարձրաձայն ծիծաղելով և ձեռը թափ տալով, մտավ տուն` դուռը շրխկացնելով իր հետևից: Կորյունն ակամայից մնաց բակում` կրկին հայտնվելով մտքերի խաժամուժի մեջ: Շուրջբոլորը հայրն էր, մայրը, իր մանկությունն ու պատանեկությունը, ամենքը կային Կորյունի տեսադաշտում, և վերջինս, հմայված այդ մտքից, սկսեց ակամայից շրջել բակում, կրկին վստահ ու կրկին պահանջկոտի նման, ախր չէ՞ որ դա իրենցն էր, իր հոր ստեղծածը, որն, անշուշտ, բնության օրենքներով իրեն էր ժառանգվելու:

Հանկարծ կրկին ծալվեցին Կորյունի ոտքերը, մոտավորապես նույն կերպ, ինչպես տեղի ունեցավ րոպեներ առաջ թուրք տանտիրոջը բարևելիս: Դիմացը մայրն էր, որ նայում էր իրեն այնպես, ինչպես նայել էր՝ սկսած վեցերորդ դասարանից: Բայց այս անգամ մոր հայացքը մի փոքր թեքված վիճակում էր, իսկ ճակատին և կզակին կարծես արյան, թե արցունքի հետքեր լինեին: Կրկին վերագտնելով իրեն` Կորյունը ևս մի քանի քայլ մոտեցավ տան բակի հեռավոր անկյունում հոր ձեռքով շինված պետքարանին, այո՛, ինքը չէր սխալվել, մոր հայացքն անհնար էր շփոթել, մայրն էր... Չգիտես թե որտեղից հանկարծ ինչ-որ մեկը Կորյունի ականջին շշնջաց. «Էէէէ, բալա ջան, մեկի համար դա մայրական մասունք է, իսկ մյուսի համար` սովորական թուղթ, որ կարելի է մեխել պետքարանի կողքի փտած տախտակի ճեղքին...»: Կորյունը գիտակցեց կատարվածը, մեկ քայլ ևս մոտեցավ և գրեթե շոշափում էր ձեռքով մոր դեմքը. հեռվից արյուն կամ արցունք երևացող կետերը ոչ այլ ինչ էին, քան անձրևի տակ մնացած մեխերից հոսած ժանգի հետքեր: Կորյունն ամեն ինչ հասկացավ, բակի այդ ճնշող մթնոլորտում երկար չկարողանալով մնալ և նման տեսարանի կրկին չհանդիպելու վախից՝ առանց շուրջը նայելու դուրս եկավ այնտեղից:

Արդեն մի քանի օր էր, ինչ Կորյունն ապրում էր հայրենի Ախալցխայում՝ հիմնական ժամանակը մանկության մի քանի ընկերների հետ անցկացնելով: Վերջիններս, տեղյակ լինելով Կորյունի հոգեվիճակին, աշխատում էին իրենց շրջապատում պահել նրան: Քնում էր ընկերներից որևէ մեկի տանը, որի մոտ այդ երեկո կլիներ: Հորեղբորը չէր ուզում տեսնել: Շատ - շատ էր կարոտել նրան, բայց չէր կարող նայել նրա աչքերին: Քաղաքում շրջելիս էլ այն տեղերում, որտեղ հնարավոր է լիներ հորեղբայր Վարոսը, աշխատում էր չլինել:

Այդ երեկո երկար նստեցին Կորյունն ու իր ընկերները, ամեն ինչ խոսեցին, ամեն ինչ քննարկեցին, բաժակ բարձրացրին ու կենաց խմեցին: Մանկության տարիների հիշողություններն ու պատմությունները վերջ չունեին, որոնց ամեն մի հիշատակումից Կորյունի հոգին տակն ու վրա էր լինում... «Տղա՛ք, այսի բաժակովա արիք խմենք մեր ծնողնուն կենացը», - առաջարկը դաժան էր Կորյունի համար: «Տղա՛ք, ինձի ներեք կը, ես հայմի քուքամ», - ասեց և պատասխանի չսպասելով՝ դուրս եկավ պանդոկից: Ալկոհոլից տրամադրություններն արդեն բացված ընկերներն անգամ չնկատեցին Կորյունի բացակայությունը: Իսկ վերջինս քայլում, առավել ստույգ վազում էր փողոցով, նրա քայլերը փոփոխական արագությամբ ուղղվեցին դեպի գերեզմանոց, դեպի այն վայրը, որը, վեցերորդ դասարանից սկսած, դարձել էր իր համար ուխտատեղի, իսկ այժմ Կորյունին կրկնակի ուժգնությամբ էր այդ վայրը ձգում դեպ իրեն:

Աշնան քամին խլացնում էր փողոցի ձայները, իսկ գերեզմանոցում կարծես ամեն ինչ խաղաղ էր, համենայն դեպս Կորյունին այդպես թվաց: Նա ծնկի գալով կանգ առավ երկու շիրիմների մեջտեղում, այնուհետև, դեմքի վրա պառկելով, ձեռքերը տարածեց այնպես, որ կարողանար պարփակել իրենից աջ և ձախ գտնվող տարածությունները: Համբուրեց հողը մեկ աջ, մեկ ձախ ուղղությամբ... Կորյունի առջև կրկին պատկերներ վեր խոյացան՝ վաղ մանկության տեսարանները, դպրոց հաճախելը, մոր մահը, հոր ծանր վիշտն ու արհեստանոցը, իր անարդարացի որոշումը, այն ջրբաժան առավոտը, երբ ինքը մեկնեց օտար ափեր` հետևից թողնելով հոր խռովահույզ հայացքը, հոր մենակությունն ու մահը, որոնք թեև ինքը չտեսավ, բայց երևակայության մեջ վաղուց արտացոլված էին այդ ամենը, ի վերջո մոր խոցոտված լուսանկարը՝ պատկեր, որը եղել էր իր մանկության դաստիարակը…

Հետևյալ առավոտն Ախալցխայում չնայած սառը, բայց արևոտ էր: Լուսադեմի եղյամը շողշողում էր արևի լուսարձակի տակ: Քաղաքում եռուզեռը գնալով ավելանում էր, ամեն ոք շտապում էր իր գործին: Մարդաշատ էր այդ առավոտյան նաև քաղաքի գերեզմանատներից մեկը. մարդիկ հավաքվել և պատգարակով ներքև էին բերում Կորյունի` եղյամի տակ անշնչացած մարմինը...

[Vrej1915]

Re: The Struggle in Javakhk

Վրացական իշխանությունները հրաժավել են երկրի ադրբեջանաբնակ շրջանների վերահսկողությունից
Այսօր

http://times.am/?p=43156&l=am

«Վրացական երազանք» իշխող խորհրդարանական կոալիցիան հայտարարություն է տաարածել, որ նա ադրբեջանաբնակ Մառնեուլի շրջանի տեղական ինքնակառվարման մարմինների հունիսին 15-ին կայանալիք ընտրություններից հնաում է իր կողմից առաջդրված ազգությանբ վրացու թեկնածությունը:

Փաստաթղթում մասնավորապես նշվում է, որ այդ որոշումը կայացվել է՝ կանխելու Մառնեուլիի վրացի և ադրբեջանցի բնակչության առճակատումը.«Մենք թույլ չենք տա ընդդիմությանն այդ գործոնն օգտագործել երկու ազգերի միջև լարվածություն առաջացնելու համար և այդ պատճառով էլ հանում ենք թեկնածությունը»- նշված է «Վրացական երազանքի» հայտարարության մեջ:

Ինչպես հիշեցնում է Regnumը, մայիսի 5-ին հարյուրավոր ադրբեջանցիներ հավաքվել էին Մառնեուլիի տեղական ընտրական հանձնաժողովի շենքի մոտ՝ բողոքարկելու ադրբեջանցի 33 ամյա Ահմեդ Իմանգուլևի թեկնածությունը հանելու վճռի դեմ: Վերջինս առաջդրվել էր ընդդիմադիր «Միասնական ազգային շարժում» կուսակցության կողմից: Ինչպես տեղեկացնում են ադրբեջանական թերթերը, այս ամենը մեծ անհանգստություն էր առաջ բերել Բաքվում՝ հաշվի առնելով այն փաստը, որ հայաբնակ Ջավախքում իշխող կուսակցությունը երկու հայ թեկնածու է առաջադրել:

[Vrej1915]

Re: The Struggle in Javakhk

http://www.youtube.com/watch?v=KgwmmmUl79w

Very interesting presentation, by Pr Ashod Melkonian, himself a Javakhktzi, Director of Hisory Departement of the Science Academy of Armenia..

By the way, for the eternal slave minded russophiles:
hear at 37:50....
How the Russians did burn Armenian Akhaltzkha and Papert, how they massacred the Armenian population, how they deported the original Armenian population to Lilo district of Georgia......

[Vrej1915]

Re: The Struggle in Javakhk

Ախալքալաքում առգրավել են մեծ քանակությամբ տանկի արկ և այլ սպառազինություն
Հոկտեմբեր 13, 2014 by Հասմիկ Մելիքսեթյան

Հոկտեմբերի 12-ին Վրաստանի իրավապահ մարմինները հայաբնակ Ախալքալաքի տարածքում հայտնաբերել են զինամթերքի պահեստ և առգրավել մեծ քանակությամբ սպառազինություն, այդ թվում՝ տանկի 128 միավոր արկ, 3969 միավոր հակատանկային ականի դետոնատոր և 15480 միավոր զսպանակային պայթուցիչ։

Այս մասին հայտնում է վրաստանյան «Գրուզիա Օնլայն» լրատվական կայքը՝ հղում անելով Վրաստանի ներքին գործերի նախարարության տարածած հաղորդագրությանը։

Դեպքի մանրամասներն ու զինամթերքի սեփականատիրոջը գտնելու համար տարվում են օպերատիվ-որոնողական և քննչական գործողություններ։
Հարուցվել է քրեական գործ Վրաստանի Քրեական օրենսգրքի 236-րդ հոդվածի 1-ին մասով, այն է՝ ապօրինի զենք-զինամթերքի ձեռք բերում, պահում։

[Haykakan]

Re: The Struggle in Javakhk

I want to comment about this "is russia our ally or not" thing. Number one, Russia is our ally, has been historically. Good or not so good and sometimes working contrary to the idea of true ally is something else. But history teaches us a lot.
To do an assessment one has to look into history and see a pattern which emerges if we examine it. I will not go into every details with dates and names. You guys should do your own research, it is there.
If you look at Armenian's in the beginning of 18th century it is certain that in most of our historical lands we were not a majority population. Only a very few places still we held on. If you look at places as regions capable of sustaining Armenian population in a manner that could become a national governance in best scenario, you can count only 2-3. And those never had a capability to sustain themselves for more than flew months or years against adversaries in case.
I am not talking about some villages or small towns where we were majority. There were those, but they were surrounded by seas of muslims.
We were in the mercy of ottoman or persian rulers and on the way to extinction.
After depopulation of Jugha(nakhijevan) by shah Abbas, the only majority we had left was in small enclave of Karabakh for eastern Armenia.
And in western Armenia the other place was the Sasoon, Van area.
Don't get me wrong, there was still around 3 million of us. But spread around in a big empire and surrounded by muslims. We had this situation for almost 2 centuries, give and take some.
I have read memories of one early 19th century english traveler who described how every summer ottoman government organized army and kurdish expeditions against unruly mountain tribes(Armenians) in Van area to clear them up.
If things would continue the way they were going, we faced extinction.
I will not give an example for turkey for the reason of great Genocide. But the picture of Atrpatakan in Iran, which is a historical Armenian area, once densely populated by us. Look at it now. Hardly any Armenians left. That is without a Genocide.
So when talking about independence or sovereignty, one has to look at the long history of where we were and where we are and where we are going. What are the possibilities in future. Comparing us to Greeks, Turks, Arabs or Swiss or even the Georgians is very irrelevant.

The revolt of David Beg. That was the first time in many centuries that we had efforts of liberation going on. And it is undeniable the Russian influence in it. Czar Peter's success in wrestling of territories from Ottomans gave hope. Europe was still a none factor at that time.

After 1828, the conquering of eastern Armenia by Russians, the danger of physical extinction of Armenians in those areas was out of the picture luckily. On the contrary , there began an emigration from western Armenia and enlargement of our numbers in those lands. But, I have to mention that just before 1828, in eastern Armenia the population was around 800000 of which only 300000 was Armenian.

Forward to 1840s where there is an international confrontation going on between British(French also) and Russian empires for mediterranean and middle east.
As stronger adversaries, Western powers had become allies with ottoman empire and helping it in fight against Russia. Russia on the other hand was relying on christian populations in Balkans and caucasus for support in advancement. With Russia's help one after another Balkan nations became independent from Ottoman Yoke. Greece, Serbians, Bulgarians, Moldavians. And, you can check their history closely. In each one of them, west (england, France, Germany) has carried very successful PR campaigns against the somewhat brutal Czarist Russia with false promises of prosperity or independence, pulling those nations out of Russian sphere then fed them right back into the hands of friemndly Ottoman, Austrian empires or more favorable nations. Check the Serbia's for example. Several times. To Austrian empire, Croat nationalism. Last one, just 20 years ago, Kosovo. Greeks in 1920's to kemalist turkey.
You will also find that those historic deceit actions were accompanied with large scale genocides of those nations. Serbs in late 19th century in the hands of Austrians and Croats. 1940s in the hands of croats(Germany's allies) and Germans, 2 million Serbs. Greeks, from 1920's till 1934 by turks hundreds of thousands. By the way, the brits have used Greeks, like others very nasty way. In WW1 encouraging Greek fight for historic lands against Turks and then switching sides and helping Turkey. Not a word or recognition by west of responciblility of their actions.
People think that our Genocide was committed in 1915. That is naive.
Our larger scale Genocide-s started from 1860's since europe began using Armenians against mainly the russian and sometimes ottoman empires. On one hand using them against Turkey, along with Greeks and other minorities as factors in threatening and keeping turkey as a client and under control and away from any sustainable peace agreements with Russians, and then afterwards, leaving those minorities to their fate against very angry turks.
I will not go into details of Berlin conference or other things. But, I like each one of you keep in mind the massacres of 1870's, 1894-96, 1909, 1915-18, 1920-22. Those were done under watchful eyes of Europe. Not Russia. In land that was uneasily allied with europe, and each was preceded by European stirring of political instability in turkey using minorities among other factors.
While, west has raised a hell for russian oppression against any nation in past 150 years, it has remained silent about our and all those "once close to russia" nations exterminations by western partners .
We have trusted west in history and turned our eyes from russia to them in expectations of survival. Several times in late 19th and early 20th century we believed in wests promises, let them use us against ottoman empire and paid dearly with land and exterminations. Then again in 1918, this time, we let west use us against soviet russia and paid dearly with land and extermination.
Now, west is trying to use us aganst Russian federation and Turcik/Azery tandem.
Do we need to do it again? No lessons learned?
The answer to this has nothing to do with Russia's poicies or our sovereignty level. Think about it.
Prowest ideologists will bring thousands of reasons against Russia. But, I just brought one against west. You guys weigh it.
Ill bring one more point. If all the arguments fail, one has to look that only Russian part of armenia stands as a country somewhat independent and with it's own army and future of any kind. It had grown from little over a quarter million in 1828 to 3.7 million at the end of Soviet empire.
Democracy or not or what level does not matter. For a nation from the brink of extinction to such a growth should tell a lot about where to look.
Even with the exodus lately, the move to join Eurasian economic Union gives me hopes that things might turn around again.
The Idea of us with europe raises even more questions than one can imagine.

PS. Vrej, i hope that this time, as usual, when i put something that makes sense, you will not flood the page with miltiple posts from Lragir until this becomes a previous page quickly and less read. LOL

Awesome post man! It is so good to see someone who is not brainwashed nor a spy but a guy who looks at the truth and states it for what it is.