Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

Regional geopolitics

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Re: Regional geopolitics

    TURKEY LOSES U.N. SECURITY COUNCIL SEAT IN HUGE UPSET

    By Benny Avni
    Filed: 10/16/14 at 6:55 PM | Updated: 10/16/14 at 7:58 PM

    U.N. Ebola mission chief Anthony Banbury speaks to members of the
    United Nations Security Council. Eduardo Munoz/Reuters

    In a tremendous upset, Turkey lost a contest in the United Nations
    General Assembly, exposing increasingly contentious frictions with
    some of its neighbors and world powers.

    Trying to become a nonpermanent member of the Security Council, Turkey
    lost out to Spain and New Zealand in a contest for two available
    seats reserved for a voting bloc called the Western European and
    Others Group, which includes the United States.

    In the past few days, according to several diplomatic sources,
    there was an intense campaign, led by Egypt and Saudi Arabia, against
    Turkey's membership in the council. The two countries are angered by
    President Recep Tayyip Erdogan's support for the Muslim Brotherhood,
    which both are fighting at home.

    Newsweek Magazine is Back In Print

    On Wednesday night, Turkey's foreign minister, Mevlut Cavusoglu, hosted
    a posh party for diplomats at the Waldorf Astoria Hotel in New York,
    where many of the guests predicted an easy victory for Turkey.

    But some diplomats said after the Thursday vote they had detected an
    unmistakable movement away from the Turkish camp to the Spain.

    Syria, as well as its ally Iran and several others, are also peeved
    by Erdogan's frequent calls to unseat Syrian President Bashar Assad.

    Several Western countries are alarmed by recent reports of Turkish
    attacks on Kurds fighting ISIS in Syria. And Turkey's traditional
    opponent, its neighbor Greece, is also said to have lobbied against
    its election to the U.N.'s most prestigious body.

    "It's surprising, because I was told just days ago that Turkey received
    letters of support from 160 countries," said one diplomat after the
    secret ballot ended in Turkey's failure to edge out Spain.

    The diplomat noted, however, that Spain received 154 letters of
    support from the 193 General Assembly members. "This isn't the way
    this should be done," said the diplomat, referring to the habit among
    member states of expressing support publicly while opposing membership
    in secret balloting.

    After several rounds of voting, Turkey ended up receiving the support
    of only 60 General Assembly members, while Spain got 132 votes,
    more than enough to satisfy the necessary threshold of 128 supporters.

    New Zealand got elected in an earlier round. Angola, Malaysia and
    Venezuela ran unopposed in their regional voting blocs.

    The American U.N. ambassador, Samantha Power, homed in on Venezuela
    after the vote, saying in a statement, "Venezuela's conduct at the
    U.N. has run counter to the spirit of the U.N. Charter, and its
    violations of human rights at home are at odds with the Charter's
    letter. The United States will continue to call upon the government
    of Venezuela to respect the fundamental freedoms and universal human
    rights of its people."

    The five newly elected members will replace Australia, Argentina,
    Luxembourg, South Korea and Rwanda on January 1 and will serve on
    the council for two years. Powers's statement promises to create new
    tensions among council members, but perhaps not as tense had Turkey
    become a member.

    In a tremendous upset, Turkey lost a contest in the General Assembly, exposing increasingly contentious frictions with some of its neighbors and world powers.
    Hayastan or Bust.

    Comment


    • Re: Regional geopolitics

      Ինչ է տեղի ունեցել ԱՄՆ-Իրան հարաբերություններում

      ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
      05 Նոյեմբերի 2014,


      ԱՄՆ-ն երբեք չափից ավելի մտահոգ չի եղել Իրանի միջուկային ծրագրով, որն ամերիկացիները դիտարկում էին բանավեճի ասպարեզ եւ Իրանին համագործակցության հարկադրելու առիթ: ԱՄՆ-ին առավելապես հետաքրքրել է Մերձավոր Արեւելքում եւ այլ տարածաշրջաններում Իրանի քաղաքականության դերն ու ուղղվածությունը:

      Իրանական հեղափոխությունից անմիջապես հետո, 70-80-ականների սահմանագծին, Մերձավոր Արեւելքում նոր միտումներ սկսեցին ի հայտ գալ, երբ Թուրքիայում ուժեղանում էին հակա-քեմալական ու հակա-ամերիկյան տրամադրություններ, Սաուդյան Արաբիան եւ նրա արբանյակներն ավելի ու ավելի շատ պահանջներ էին ներկայացնում, նախեւառաջ ԱՄՆ-ին:

      ԱՄՆ-ն ավելի քան 30 տարի փորձում էր ոչ թե պահպանել ուժերի ավանդական հավասարակշռությունը, այլ իմաստավորում էր, թե ինչպիսին պետք է լինեն հարաբերությունների նոր ձեւաչափն ու տրամաբանությունը: Թեեւ, ԱՄՆ-ն միշտ հասկանում էր, որ առանց Իրանի հետ սերտ համագործակցության անհնար է հաջողությամբ շարունակել սեփական քաղաքականությունը Մերձավոր Արեւելքում:

      Միեւնույն ժամանակ, անհնար է ժխտել, որ ամերիկա-իրանական հարաբերություններում արմատական շրջադարձը տեղի ունեցավ բավական անսպասելի, համենայնդեպս ոչ միայն կողմնակի դիտորդների, այլեւ ԱՄՆ-ի ու Իրանի արտաքին քաղաքականության առաջատար նախագծողների համար: 2006 թ. Նյու Յորքում ես հանդիպել եմ Հենրի Քիսինջերին, ով այս կապակցությամբ ասել է. «Ես հասկանում եմ, որ Դուք շահագրգիռ եք ԱՄՆ-ի ու Իրանի դիրքորոշումների մերձեցմամբ, սակայն դժվար թե դա տեղի ունենա իմ կյանքի օրոք: Բերվող փաստարկները վաղուց կան, սակայն մինչ այժմ դրանք չեն աշխատում»:

      Մի քանի օր առաջ Քիսինջերը հայտարարեց, որ ԱՄՆ-ն եւ Իրանը բնական դաշնակիցներ են: Այսինքն, նման բառը՝ «բնական», երեւում է առաջացել է ոչ պատահական եւ պետք է նշանակի, որ խոսքը ոչ միայն աշխարհքաղաքականության մասին է, այլեւ Իրանը պարունակում է շատ բան արեւմտյան բնական արժեքներից ու հոգեւորից:

      Հնարավոր է՝ այդ բառը հնչել է կամ պատահական, կամ հախուռն, սակայն փաստն այն է, որ ասվել է նույնիսկ ոչ թե «ռազմավարական դաշնակիցներ» (որոնք աշխարհում պրոֆիցիտ են), այլ «բնական դաշնակիցներ»:

      Նույնիսկ մի քանի ամիս առաջ ԱՄՆ-ի ու Եվրոպայի առաջատար փորձագետներն ասում էին. «ենթադրենք հարաբերությունները կարգավորվեցին, սակայն գործընկերության մասին վաղ է խոսել»: Սակայն դա տեղի ունեցավ, ընդ որում՝ ի հեճուկս ոչ միայն ներքին հակառակորդների, այլեւ ԱՄՆ-ի ու տարածաշրջանում նրա վաղեմի գործընկերների ու դաշնակիցների խոր տարաձայնությունների:

      Այս կապակցությամբ ողջ վաստակը բաժին հասավ Օբամայի վարչակազմին, այն դեպքում, երբ Իրանի հետ հարաբերությունների կարգավորման ծրագրերը մշակվել էին Բուշի վարչակազմի օրոք: Ընդ որում, այս փոփոխությունները եվրոպական պետություններն ընդունել են մեծ էնտուզիազմով: Դժգոհ են մնացել Թուրքիան, Ռուսաստանը, Ադրբեջանը եւ արաբական մի շարք երկրներ: Նույնիսկ Իսրայելը, որն ԱՄՆ-ի ու Իրանի մերձեցումից լիակատար ֆրուստրացիայի մեջ էր, շուտով հասկացավ, որ ամերիկացիներն Իրանի հետ բանակցություններում կարողացել են պայմանավորվել նաեւ Իսրայելի անվտանգության հարցերով:

      Այնուամենայնիվ, ամերիկա-իրանական հարաբերություններում նման արմատական փոփոխությունները տեղի ունեցան խորհրդավոր ձեւով, եւ այդ գործընթացները զարգանում են, առաջ անցնելով վերլուծական մշակումներից: Կարելի է նշել նաեւ, որ Օբամայի երկրորդ անունը Հուսեյն է, դա Իմամ Ալիի որդու անունն է, ինչն իրանցիների ու ընդհանրապես շիաների համար խիստ կարեւոր նշանակություն ունի:

      Կարելի է ուշադրության առնել ԱՄՆ-ում իրանական սփյուռքի դերը, որի պահվածքը բավական պատկառելի էր, քաղաքական ու քաղաքակիրթ, ինչն ազդեցություն է ունեցել իրանական հասարակության եւ իրանական ազգային գաղափարի վերաբերյալ ԱՄՆ ընկալումների վրա:

      Կարելի է նշել նաեւ այն, որ առկա են բազմաթիվ փաստարկներ հօգուտ երկու պետությունների մերձեցման: Սխալ կլիներ ուշադրություն չդարձնել այն բանին, թե ինչպես են մերձեցել Իրանը եւ ԱՄՆ-ն, կուտակելով դրական մեծ պաշար: Նշենք մի քանի կարեւոր հանգամանք:

      ԱՄՆ-ն խորտակել է Իրանի համար թշնամական՝ Թալիբների ու Սադդամ Հուսեյնի ռեժիմները, անվտանգ է դարձրել Իրանի արեւելյան սահմանները, երբ Գերատ նահանգում ստեղծվել է պրո-իրանական պետական-քաղաքական կազմավորում, ինչպես նաեւ Իրանին է «նվիրել» Իրաքը, այդպիսով սկզբունքորեն ուժեղացնելով շիա աշխարհքաղաքական գոտին:

      Դիմակայության 30 տարիների ընթացքում ԱՄՆ-ն եւ Իրանը երբեք թույլ չեն տվել ուժային հնարքների կիրառումը միմյանց դեմ, իսկ Իրաքի պատերազմի ժամանակ Իրանը բավականաչափ օգնել է ԱՄՆ-ին տեղեկատվությամբ ու այլնով:
      Այդ ընթացքում ԱՄՆ-ի ու Իրանի հարաբերությունները երբեք չեն ընդհատվել, եւ շատ խնդիրներ ու հարցեր համակարգվում էին, ներառյալ տարածաշրջանի անվտանգության հարցերը:

      Ինչ որ առումով ԱՄՆ-ի ու Իրանի մերձեցմանը նպաստել է Ռուսաստանի անհեռատես քաղաքականությունը, որը խաղում էր հակասությունների վրա եւ փորձում թելադրել սեփական պայմանները եւ անտեսել Իրանի շահերը, ընդ որում այնպիսի այլանդակ ձեւով, որը հպարտ ազգերը չեն ներում:
      Հարաբերությունները զարգացնելով ԱՄՆ-ի եվրոպական գործընկերների հետ, Իրանը ցուցաբերել է բարդ խնդիրները լուծելու, փոխզիջումների գնալու, լուրջ նախաձեռնություններ առաջ քաշելու, Եվրոպայի որոշակի քաղաքական ու գաղափարական խմբերի հետ հարաբերությունները չմերժելու ընդունակություն:

      Իրանը հմտորեն խաղում էր ԱՄՆ-ի քաղաքական, կոմերցիոն ու ինտելեկտուալ որոշակի շրջանակների շահերի վրա, որոնք ոչ մի անգամ չեն դադարեցրել ամերիկյան հասարակության մեջ Իրանի շրջափակումը ճեղքելու փորձերը, առաջ քաշելով բավական կոնկրետ առաջարկներ:
      Իրանը բավական նրբանկատ է վերաբերվել հարեւան որոշ երկրների, որոնց հետ ԱՄՆ-ն կառուցում էր երկարաժամկետ հարաբերություններ, այն պայմաններում, երբ տարածաշրջանի այլ խոշոր խաղացողները փորձում էին վիճարկել ոչ միայն Իրանի, այլեւ ԱՄՆ-ի տեղն ու դերը, ինչը հանգեցրեց Իրանի նոր դիրքերի ստեղծմանը:

      Իրանը ԱՄՆ-ի եւ Արեւմտյան հանրության հետ համագործակցելու պատրաստակամություն է ցուցաբերել այն պայմաններում, երբ այնպիսի պետություններ, ինչպիսիք են Թուրքիան ու Սաուդյան Արաբիան, ինչպես նաեւ Պակիստանը, առաջ էին քաշում իրենց հավակնությունները աշխարհքաղաքական տարբեր ուղղություններով:

      Սիրիայի ու Իրաքի իրադարձություններն արդեն հակամարտության սկզբնական փուլում ցույց տվեցին, որ Իրանն ընդունակ է վարել երկիմաստ քաղաքականություն, այսինքն՝ պահպանել նրբանկատությունը տարբեր երկրների հանդեպ, ինչպես նաեւ վճռականորեն պաշտպանել Մերձավոր Արեւելքի շիա պետությունների ու համայնքների շահերը:

      Դրա հետ մեկտեղ, Իրանը նրբանկատություն ու կոռեկտություն է ցուցաբերել Հարավային Կովկասի ու Կենտրոնական Ասիայի պետությունների հանդեպ իր քաղաքականության մեջ: Իրանի նման քաղաքական պահվածքը չէր կարող ըմբռնում չունենալ ԱՄՆ-ում:

      Հարց է առաջանում՝ երկու հակա-գործընկերներից՝ ԱՄՆ-ից ու Իրանից ո՞վ է ավելի գերադասելի դիրքեր ստացել դիմակայության ժամանակաշրջանի ավարտից հետո: Քիչ ինչ տարօրինակ կլիներ պնդել, որ Իրանի նպատակը մշտապես եղել է ԱՄՆ-ի հետ հավասար հարաբերությունների հասնելը եւ երկխոսությունն ավելի գերադասելի դիրքերից սկսելը: Հենց դա էլ տեղի է ունեցել, ճիշտ է, այն պայմաններում, երբ ԱՄՆ-ն աջակցել է Իրանի մոդեռնիստական քաղաքական ուժերին իշխանության գալու եւ ներկայիս քաղաքականությունը վարելու հարցում:

      Բացի այդ, լիովին հասկանալի է, որ ԱՄՆ-ն հրաժարվել է այն նպատակներից, որոնք դրել էին ամերիկացի նախորդ գործիչները, այն է՝ իշխող ռեժիմի ու շարիաթի ապամոնտաժումն Իրանում: ԱՄՆ-ը խոստովանել է, որ այդ նպատակները կհանգեցնեն դիմակայության շարունակմանը, իսկ ժամանակն արդեն թույլ չէր տալիս դա:

      Անշուշտ, աշխարհքաղաքական գործոնները վճռական դեր են խաղացել Իրանի ու ԱՄՆ-ի մերձեցման հարցում, եւ շատ բանով դա տեղի է ունեցել «երրորդ երկրների» գործոնի բազայի վրա, այսինքն՝ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի էքսպանսիոնիստական մտադրությունների չեզոքացումը:

      - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....fuJVTzOf.dpuf

      Comment


      • Re: Regional geopolitics

        ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի ծրագրերը Թուրքիայի հանդեպ

        ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
        09 Նոյեմբերի 2014



        Քաղաքական գրականության մեջ տարածված է այն տեսակետը, թե Մեծ Բրիտանիան, ինչպես ԱՄՆ-ն, կողմնակից է Եվրամիությանը Թուրքիայի անդամակցությանը: Միեւնույն ժամանակ, Մեծ Բրիտանիան ԱՄՆ-ից տարբեր է դիտարկում Թուրքիայի դերը միջազգային ակտուալ իրավիճակում եւ հեռանկարում: Բրիտանացի քաղաքագետները դա բացատրում են նրանով, որ ԱՄՆ-ն Թուրքիայի հետ ակտիվ հարաբերություններ ունի 1945 թվականից, այնինչ Բրիտանիան այդ երկրի հետ ունի հարաբերությունների բազմադարյա պատմություն:

        Մեծ Բրիտանիան ժամանակակից փուլում Թուրքիայի քաղաքականությունը դիտարկում է որպես ճգնաժամային, որը պայմանավորված է Թուրքիայի նոր հավակնություններով ու դրանք իրականացնելու անկարողությամբ:

        Բրիտանիան, որը գտնվում է աշխարհում իր նոր տեղի որոնումներում, հասկանում է Թուրքիայի իրավիճակն ու գործընթացները, որոնք շատ բանով հիշեցնում են բրիտանականը:

        ԽՍՀՄ փլուզումից ու Եվրասիայում ու Մերձավոր Արեւելքում նոր հեռանկարների բացվելուց հետո Մեծ Բրիտանիան Թուրքիայի հանդեպ հասել է հետեւյալին.
        - Թուրքիային համոզել են, որ Եվրասիայում նրա պանթյուրքական ծրագրերի իրականացումն անհնար է, ինչը նրա ջանքերն այդ ուղղությամբ հանգեցրել է սովորական տարածաշրջանային քաղաքականության:
        - Միջազգային ֆինանսական կազմակերպությունների քաղաքականությունը, որոնք գտնվում են ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի վերահսկողության տակ, Թուրքիային հասցրել են տնտեսական խոր ճգնաժամի, արդյունաբերական արտադրանքի նկատելի անկմանը, սոցիալական խնդիրների սրմանը, որը դարձավ ավելի մեծ անկախության հասնելու ուղղությամբ Թուրքիայի ձգտումների պատասխանը:
        - Տնտեսական ճգնաժամը Թուրքիային ստիպել է հրաժարվել լայն գովազդված պաշտպանական ծրագրից, որը ենթադրում էր 150 միլիարդ դոլարի ծախս զինված ուժերի արդիականացման համար: Դա թուլացրել է Թուրքիայի դիրքերը որպես ռազմական տերություն:
        - Թուրքիան կորցրել է Բալկաններում լուրջ դիրքերի հույսերը, որը մտնում էր նեոօսմանիզմի հայեցակարգի մեջ՝ սեփական ազդեցությունը տարածել Օսմանյան կայսրության գավառում, օգտագործելով մահմեդական ոչ թուրք բնակչության տրամադրություններն ու նրանց պետական կազմավորումները:
        - Տորպեդահարվեց Կիպրոսի խնդրի կարգավորումը, որի արդյունքում Թուրքիան մնաց Հյուսիսային Կիպրոսի չլուծված հակամարտության փաստի առաջ, ինչը նրանից նշանակալի միջոցներ է խլում եւ հարվածի տակ է դնում արտաքին քաղաքական առաջնահերթությունները:
        - Թուրքիան ստիպված է երկխոսության մեջ մտնել քրդերի հետ, նրանց տրամադրելով որոշ իրավունքներ, ճանաչելով դրանք ընդարձակելու անհրաժեշտությունը, ինչն այսպես թե այնպես իրավիճակը երկրում դարձնում է անկայուն ու անկանխատեսելի:
        - Ձեռնարկելով Թուրքիան Հյուսիսային Կովկասի գործընթացներին ներգրավելու նախաձեռնություններ, ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան ստեղծել են Թուրքիայի ու Ռուսաստանի լուրջ դիմակայության ասպարեզ, այդպիսով սպառնալիքի տակ դնելով Ռուսաստանում թուրքական տնտեսական շահերը:
        - Թուրքիային ոչ ձեռնտու պայմաններով «կապելով» Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան նավթամուղի նախագծին, ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան նրան ներգրավել են գեոտնտեսական բլոկի մեջ, որը դիմակայում է Ռուսաստանին, Իրանին ու Չինաստանին, ինչը Թուրքիայից լրացուցիչ ջանքեր է պահանջում այդ պետությունների հետ հարաբերությունները կարգավորելու համար:
        - ԱՄՆ-ն ու Մեծ Բրիտանիան ուղիղ առնչություն ունեն Թուրքիայում չափավոր իսլամիստական էլիտայի քաղաքական հաջողության հետ, օգտագործելով ստեղծված պայմանները, նպատակ ունենալով Թուրքիայի ներքին քաղաքականության մեջ անգլո-սաքսոնական բլոկի համար անբարենպաստ միտումների դեպքում ռազմական հրամանատարությանն ու ավանդական աջ կուսակցություններին դնել այդ բլոկից կախվածության մեջ:
        - Անկախ Իրաքի գործողությանը մասակցելուց, Թուրքիան դրվելու էր այնպիսի պայմաններում, երբ դժվար թե կարողանար քիչ թե շատ ազատ գործել Հյուսիսային Իրաքում, քանի որ Իրաքում քրդական պետության ստեղծման հարցը ԱՄՆ-ն ու Մեծ Բրիտանիան կլուծեին կամ գործողությունից հետո, կամ զգալիորեն ավելի վաղ:
        - ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան տարբեր չափով, բայց շահագրգռված են Հարավային Կովկասում Թուրքիայի քաղաքական ներկայության թուլացմամբ, կապված Մեծ Մերձավոր Արեւելքում աշխարհքաղաքական գործընկերության վերակառուցման մտադրությունների հետ՝ Վրաստանն ու Ադրբեջանն օգտագործելով որպես ամերիկյան ավիացիայի բազավորման այլընտրանքային տեղեր:


        ԱՄՆ-ն Մերձավոր ու Միջին Արեւելքում, Եվրասիայում ունի քիչ ինչ այլ նպատակներ ու խնդիրներ: Շահերի նմանությամբ հանդերձ, ԱՄՆ-ն կրում է անհամեմատ ավելի մեծ պատասխանատվություն տեղի ունեցող գործընթացների համար: Մեծ Բրիտանիան իր երկարաժամկետ ռազմավարության շրջանակներում գերադասում է միջամտել այդ տարածաշրջաններում տեղի ունեցող գործընթացներին, օգտագործելով իրավիճակային գործընկերներին եւ խուսափելով գործընթացներին անմիջական մասնակցությունից:



        ԱՄՆ-ն փորձում է ստեղծել վերահսկողության ու անվտանության ունիվերսալ համակարգ, ինչը չի արտահայտում նրա գործնական տնտեսական շահերը: ԱՄՆ-ն չի կարող վերջնական որոշում ընդունել աշխարհքաղաքական կառավարման օպերացիոն համակարգի վեաբերյալ, քանի որ դա բավական թանկարժեք նախաձեռություն է եւ ինքնին ունի դիմակայության բնույթ: ԱՄՆ-ն առայժմ բավարարվում է կիսատ լուծումներով եւ բախվում է բազմաթիվ լուրջ խնդիրների: Նման խնդիրներից է Թուրքիայի քաղաքականությունը, չափավոր իսլամիստների քաղաքականությունը:

        ԱՄՆ-ն Իրաքում բախվել է Թուրքիայի անկանխատեսելի պահվածքի ոչ օրդինար խնդրին: Չնայած Մեծ Բրիտանիան Թուրքիայի այդ պահվածքը լիովին կանխատեսելի, շարքային իրադարձություն է համարում տարածաշրջանի պատմությունում եւ հույս ունի Թուրքիան վերադարձնել հնազանդեցված վիճակի, բրիտանացի քաղաքագետները հասկանում են, որ դա հնարավոր է՝ ելնելով Մեծ Բրիտանիայի շահերից, որոնք, այսպես, թե այնպես, ավելի նեղ են, քան ԱՄՆ շահերը եւ գլխավորը՝ խնդիրները:

        ԱՄՆ-ն այլեւս չի կարող ռազմավարական պլանավորում իրականացնել տարածաշրջանում թուրքական խնդրի պես լուրջ խնդրի առկայության պարագայում:

        ԱՄՆ-ում վերջին տասնամյակներին արեւելագիտությունը անսովոր լայն զարգացում է ունեցել: Բացի այդ, թուրքական թեման միշտ կարեւոր տեղ է զբաղեցրել ամերիկյան հետախուզական ու վերլուծական հանրության գործունեությունում:

        ԱՄՆ-ը չի կարող չհասկանալ, որ բախվել է թուրքական քաղաքականությունում ոչ թե ժամանակավոր, այլ նոր երեւույթի: ԱՄՆ-ն այլեւս չի կարող Մերձավոր Արեւելքում քաղաքականություն իրականացնել՝ հենվելով Թուրքիայի վրա: ԱՄՆ-ն Մերձավոր Արեւելքում նոր գեո-ռազմավարական կառուցվածքի որոնման փուլում է եւ այդ մեծ տարածաշրջանի ժողովրդավարացման հռչակված ծրագրերը մեծամասամբ կապված են նոր ռազմավարական գործընկերների որոնման հետ:

        ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի այդ նպատակների ու շահերի կապակցությամբ ակնհայտ են դառնում նրանց ծրագրերը Թուրքիայի հանդեպ: Ընդհանուր առմամբ, բնութագրելով այդ ծրագրերը, կարելի է պնդել, որ ԱՄՆ-ն ու Մեծ Բրիտանիան կձեռնարկեն բոլոր միջոցները երկրում ներքին իրավիճակն ապակայունացնելու, քաոսի տարրեր առաջացնելու, տնտեսական ճգնաժամը խորացնելու, քրդական միջավայրում ազատական նոր ուժեր ստեղծելու, իսլամական ահաբեկչական ու արմատական կազմակերպությունների գործունեությունը, քաղաքական ուժերի ու խմբավորումների միջեւ դիմակայությունն ուժեղացնելու համար:

        Սակայն այդ իրավիճակը խոչընդոտ կդառնար Եվրոպական միությանը Թուրքիայի անդամակցության համար: Այդ պատճառով ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան արագացնում են ինտեգրացիոն գործընթացները: Հնարավոր է բանակցություններ սկսելու վերաբերյալ Եվրամիության պաշտոնական համաձայնությունից հետո ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան ջանքեր կձեռնարկեն Թուրքիայի իրավիճակի ապակազմակերպման ուղղությամբ, նրան սեփական քաղաքականությանը ենթարկելու եւ արտաքին քաղաքական ասպարեզում թուլացնելու համար:

        Բրիտանացի քաղաքագետները պնդում են, որ հեռանկարում Թուրքիայում տեղի է ունենալու քաղաքական-գաղափարական խմբերի հարաբերականորեն անցնցում ռոտացիա, ըստ ամենայնի՝ չափավոր-իսլամիստական ու աջ-կենտրոնական: Այդ սխեման լիովին ձեռնտու կլինի ԱՄՆ-ին ու Մեծ Բրիտանիային, քանի որ կապահովի քվազի-կայուն իրավիճակ խրոնիկ անկայունության հայտնի մակարդակով:

        ԱՄՆ-ն 2015 թ. Ինջիրլիքի ավիաբազայի եւ Թուրքիայում ամերիկյան այլ բազաների ու ռազմական ենթակառուցվածքների լիկվիդացման սկզբունքային որոշում է կայացրել: Ամերիկյան ու բրիտանական ռազմական շրջանակներն անիմաստ են համարում այդ բազաները Թուրքիայում, եթե չկան դրանք լիարժեք օգտագործելու երաշխիքներ: Հնարավոր է, Ինջիրլիքի բազան մասնակի կպահպանվի, սակայն կհանգեցվի տրանզիտային նշանակության ոչ մեծ բազայի:

        ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի առջեւ դրված է Թուրքիայի «ապառազմականացման» խնդիր, այսինքն՝ ռազմական բարեփոխման անցկացում, որը պետք է հանգեցնի զինված ուժերի թվաքանակի զգալի կրճատմանը, հնացած տեխնիկայի դուրսգրմանը, սահմանափակ քանակի սպառազինության ստեղծմանը, ռազմական ծախսերի ապահովմանը թանկարժեք տեխնիկայի ձեռքբերման միջոցով: Թուրքիան պետք է ձեռք բերի գերազանցապես ամերիկյան ու բրիտանական տեխնիկա: Ընդ որում, այս գործընթացը ենթադրվում է իրականացնել Եվրոպական միության ճնշման տակ:

        Թուրքիան մտահոգ է ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի այդ մտադրություններով, մանավանդ որ ԱՄՆ Սենատը հանդես է եկել Թուրքիային զենքի տրամադրման կարգը վերանայելու նախաձեռնությամբ:

        Բրիտանացի համապատասխան մասնագետների կարծիքով, «եթե Թուրքիան դադարել է լոյալ լինել իր վաղեմի գործընկերների հանդեպ, ժամանակն է փոփոխություններ մտցնել նրա ռազմակավարական գործառույթների մեջ, ինչը ենթադրում է Թուրքիայի կարգավիճակի իջեցումը որպես ռազմական տերություն»: Սա որեւէ կասկած չի առաջացնում Եվրոպական միության որեւէ անդամի մոտ:

        ՆԱՏՕ-ում այն կարծիքին են, որ ՆԱՏՕ-ից անկախ զինված ուժեր զարգացնող եվրոպացիները պետք է հստակ պատկերացնեն, թե Թուրքիան ինչ տեղ կարող է զբաղեցնել եվրոպական զինված ուժերում, եթե մտնի Եվրամիություն: Եթե Թուրքիան Եվրամիության անդամ դառնա, ապա կցանկանա եվրոպական պաշտպանական նախաձեռնության մասնակից լինել: Ֆրանսիան, Մեծ Բրիտանիան ու Գերմանիան դրանով հանդերձ կհասնե՞ն նրան, ինչին ձգտում են՝ անկախ եվրոպական ռազմական բլոկի ստեղծմանը:

        Թուրքիան եվրոպական զինված ուժերում առավել անցանկալի մասնակից կլինի, քան Եվրամիությունում: Այդ պատճառով եվրոպացիները հարկադրված են լինելու Եվրամիությունում Թուրքիայի մասնակցության հատուկ ռեժիմ մշակել:

        Բազմաթիվ հիմքեր կան պնդելու, որ Թուրքիայի մասնակցության համար հատուկ կարգավիճակ է մշակվելու, որը կապահովի եվրոպական անվտանգությունը: Արեւմտյան հանրությունը, նախեւառաջ ԱՄՆ-ը եւ Մեծ Բրիտանիան Թուրքիային՝ որպես ռազմական ու տարածաշրջանային մակրոտերության, թուլացնելու ջանքեր են գործադրում, ինչպես նաեւ երկարաժամկետ անկայունություն են ստեղծում:

        Եվրոպացիները կձգտեն Թուրքիային հեռու պահել եվրոպական զինված ուժերում մասնակցությունից: ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան, փորձելով որոշակի վերահսկողություն պահպանել Թուրքիայի վրա, ձգտելու են վերանայել իրենց հայացքներն անվտանգության տարածաշրջանային կառուցվածքի ու ռազմական ներկայության հարցում, փոքրացնելով Թուրքիայի դերը:

        Թուրքիայի ու ՆԱՏՕ-ի հարաբերություններում ճգնաժամ կա ու այն ծավալվում է: Դա կապված է ռազմական մատակարարումների եւ Թուրքիայի արտաքին քաղաքականությանը ՆԱՏՕ-ի աջակցության հարցում Թուրքիայի պահանջների հետ:

        Միեւնույն ժամանակ, հակասությունների ավելի կարեւոր պատճառ է Թուրքիայի տարածաշրջանային քաղաքականությունը, որին ՆԱՏՕ-ն ու Արեւմտյան հանրությունը դիտարկվում են որպես սպառնալիք:

        ՆԱՏՕ-ն մտահոգված է տարածաշրջանային քաղաքականությամբ եւ չի ձգտում որոշումներ կայացնել տարածաշրջանային խնդիրների հարցով, եթե դրանց կարող է մասնակցել Թուրքիան:

        ՆԱՏՕ-ում Ֆրանսիայի պատվիրակության ներկայացուցիչների ու փորձագետների կարծիքով, ՆԱՏՕ-ում ապագա ճգնաժամը կապված է Թուրքիայի քաղաքականության եւ դրա հետեւանքով ծագած խնդիրների հետ:

        Չնայած դրան, Թուրքիան փորձում է քաղաքական խնդիրների հավասարակշռությունը պահպանել, այսինքն՝ իրականացնել ներկայիս արտաքին քաղաքական հավակնությունները եւ միաժամանակ պահպանել հարաբերությունները ՆԱՏՕ-ի հետ՝ որպես իր արտաքին քաղաքական գլխավոր ռեսուրսներից մեկը:

        - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....E6KrfBlt.dpuf

        Comment


        • Re: Regional geopolitics

          Երբ Հայաստանը պատրաստ կլիներ կործանիչ հարվածներ հասցնել

          ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
          Մեկնաբանություն - 10 Նոյեմբերի 2014,


          Եթե ընդերքում կա նավթ ու գազ, ապա վաղ թե ուշ կսկսեն հանել:

          Շատ ինտրիգներից հետո, որոնք առկա էին 90-ական թվականներին, հասկանալի է դարձել, որ Բաքու-Ջեյհան նավթամուղն այսպես թե այնպես կկառուցեն: Հետաքրքիր է, որ այս նախագծի իրականացման հարցում ԱՄՆ հիմնական գործընկերները կասկածում էին իրենց մասնակցության նպատակահարմարությանը: Վաշինգտոնում էլ նման կասկածներ կային, ընդհուպ մինչեւ կառուցման վերաբերյալ որոշման կայացումը:

          Շինարարության մեկնարկից մի քանի ամսի առաջ Վաշինգտոնի САТО ուղեղային կենտրոնի առաջատար փորձագետ Սթենլի Քոբերը համակարգված պարզաբանել է այդ նախագծի խոցելությունը ապագայում ԱՄՆ աշխարհքաղաքական շահերի տեսակետից: Այն ժամանակ թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների վատթարացման եւ Թուրքիայի դիրքորոշման փոփոխության վերաբերյալ խոսակցությունը համարվում էր աննրբանկատություն եւ բովանդազուրկ մի բան:

          Այնուամենայնիվ, Մերձավոր Աեւելքի ու էներգետիկայի հարցերով ամերիկյան վերլուծաբաններն արդեն այն ժամանակ կարծիք էին հայտնում, որ Մերձավոր Արեւելքում կարող է փոխվել աշխարհքաղաքական վիճակը, ինչն այդ նավթամուղը կդներ խիստ կասկածելի վիճակում: Սակայն Քլինթոնի վարչակազմը, բացի Հարավային Կովկասի աբսորբացիայից, նաեւ դրել էր Իսրայելին նավթով ապահովելու խնդիրը, ինչն էլ տեղի է ունենում ներկայում:

          Այս նավթամուղի կառուցումից անմիջապես հետո ԱՄՆ շահերը Հարավային Կովկասում տարածաշրջանային անվտանգության մասով դարձան առավել առարկայական, աշխարհքաղաքական այս ուղղությամբ անվտանգության ապահովման խնդիրը դարձավ ԱՄՆ առաջնահերթ խնդիրը:

          Հետագայում պարզվեց, որ շատ շուտով Բաքու-Ջեյհան նավթամուղի քաղաքական դերն էականորեն սահմանափակվել է: Մեր կարծիքով, եթե այդ նախագծի վերաբերյալ որոշումը կայացվեր ներկայում, ապա այն պարզապես չէր լինի, քանի որ թուրքական երթուղիները ներկայում համարվում են ավելի քան խոցելի:

          NABUCCO նախագիծը, որը ենթադրում է թուրքական երթուղու օգտագործումը, քննարկվում է բոլոր նրբերանգներով, Թուրքիայից դրա կախվածությունն առավելագույնս նվազեցնելու համար: Օրինակ, առաջարկվում է դրա ճյուղավորումն անմիջապես Թուրքիայի տարածքից դուրս գալուց հետո, ինչն իհարկե չի լուծում հիմնական խնդիրը:

          Սակայն, եթե դիտարկենք այն իրավիճակը, երբ Բաքու-Ջեյհանը կառուցված չլիներ, Հայաստանին սպասվում էր զգալիորեն ավելի տհաճ իրավիճակ:

          Նախ, ադրբեջանական նավթի զգալի մասը, եթե ողջ ամբողջը, կտեղափոխվեր Ռուսաստանի տարածքով: Մենք տեսնում ենք, որ Ռուսաստանին ընդամենը 2 մլրդ խմ ադրբեջանական գազի վաճառքը հանգեցրել է С-300 համակարգերի մատակարարմանը: Ինչպիսի՞ն կլինեին Ռուսաստանի առաջարկները, եթե ադրբեջանական նավթը տեղափոխվեր գերազանցապես հյուսիսային ուղղությամբ, այսինքն՝ Ռուսաստանի տարածքով:

          Երկրորդ, Հայաստանը կզրկվեր պատերազմի վերսկսման դեպքում նավթամուղների ու գազամուղների աշխատանքը խափանելու հնարավորությունից:
          Այսպիսով, Ադրբեջանն ահռելի եկամուտներ է ձեռք բերել եւ կարող է ռազմական մեծ ծախսեր կատարել, իսկ Հայաստանը ձեռք է բերել տարածաշրջանում կայունության եւ Ադրբեջանին ու Թուրքիային զսպելու գործոն:

          Բանը միայն ժամանակն էր, երբ Հայաստանը պատրաստ կլինի կործանիչ հարվածներ հասցնել էներգա-հաղորդակցական համալիրին, որի վրա ծախսվել է 45 միլիարդ դոլար:

          Ռուսաստանը եւ Գերմանիան կառուցել եւ շահագործման են հանձնել Nord Stream գազատարը, որը թույլ կտա գազ մատակարարել Արեւմտյան Եվրոպային, շրջանցելով Ուկրաինան, Լեհաստանը եւ Կենտրոնական Եվրոպան: Պուտինն այս կապակցությամբ ասել է. «Ո՞ւր են բոլոր այդ այլընտրանքային նախագծերը: Դրանք բոլորը միայն թղթի վրա են: Իսկ Nord Stream նախագիծը հաջողվեց կյանքի կոչել»:

          Հյուսիսային հոսքի կառուցումը, որի առաջին հերթափոխը կապահովի 27,5 միլիարդ խմ գազի մատակարարումը, NABUCCO նախագծի (թուրքմենական ու ադրբեջանական գազի մատակարարումը Եվրոպա) տապալման իսկապես լուրջ հայտ էր: Եվ եթե նույնիսկ Հարավային հոսքը չկառուցվի, Ռուսաստանն արդեն ցուցադրել է գեո-տնտեսական մրցակցություն իրականացնելու կարողություն:

          Սակայն NABUCCO նախագծի տապալումը կարող է հանգեցնել կասպիական գազի ամբողջականության «մասնատման», այսինքն թուրքմենական գազը կարող է գերազանցապես տեղափոխվել Չինաստանի ու Պակիստանի ուղղությամբ, իսկ ադրբեջանական գազn ակամա կուղղվի Ռուսաստանի կողմ, առավել եւս, որ դրա համար կան տեխնիկական հնարավորություններ, եւ լրացուցիչ ներդրումներ ու նոր գազատարի կառուցում չեն պահանջվում:

          Ադրբեջանական գազի ներկրման հարցում Ռուսաստանի գլխավոր մրցակիցը կդառնա Թուրքիան: Սակայն նավթի արդյունահանման ու արտահանման աստիճանական նվազումը, որը կսկսվի 2016 կամ 2018 թ. հետո, Ադրբեջանին կստիպի մեծացնել գազի արդյունահանումն ու արտահանումը, այդ պատճառով էլ «ռուսական տարբերակի» իրականացումn առավել հավանական է:

          Ընդ որում, «ռուսական տարբերակը» կարող է դանդաղեցնել գազի արդյունահանման աճն Ադրբեջանում, քանի որ հույսիսային ուղղությունն այդքան էլ դինամիկ ու տարողունակ չէ, որքան արեւմտյանը: Դա անշուշտ կհանգեցնի, նախ, ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների ուժեղացմանը, եւ երկրորդ, կսահմանափակի ադրբեջանական գազի արդյունահանումը, որը կհետաձգի այդ ռեսուրսի սպառման ժամկետները:

          Այս կապակցությամբ, NABUCCO նախագիծը բավական ձեռնտու է Հայաստանի ռազմավարական շահերի համար, առավել եւս եթե նկատի առնենք, որ Կովկասյան-կասպիական տարածաշրջանում ստեղծված նավթագազային համալիրը դարձել է հարաբերական անվտանգության գործոն:

          - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....NglgmK0a.dpuf

          Comment


          • Re: Regional geopolitics

            Ադրբեջանին պատժելու որոշումը

            ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
            Մեկնաբանություն - 15 Նոյեմբերի 2014,

            ՀՀ նախագահի մամուլի գրասենյակի տարածած հաղորդագրության մեջ նշվում է, որ ՀՀ եւ ԼՂՀ նախագահները, դիտելով զորավարժությունները, այնուհետեւ գնացել են հրամանատարական կետ, որտեղ «ունկնդրել են ՊԲ հրամանատարի որոշումը»: Թե ինչ որոշում է՝ հաղորդագրություն չկա եւ չի կարող լինել, բնականաբար:

            Զորավարժություններից հետո Սերժ Սարգսյանը, Սեյրան Օհանյանը եւ Մովսես Հակոբյանը հայտարարել են, որ հայկական կողմը պատասխանելու է, եւ այն լինելու է անհամաչափ պատասխան:

            Հայկական ուղղաթիռի խոցումը լայն արձագանք է գտել միջազգային շահագրգիռ կողմերի ու ԶԼՄ-ների մոտ: Ի տարբերություն օգոստոսյան իրադարձությունների, երբ հայտարարությունները քիչ թե շատ հստակ էին, եւ մատնացույց էր արվում մեղավոր կողմը, այս անգամ դրանք բավական լղոզված են: Մինսկի խմբի հայտարարության մեջ, օրինակ, նույնիսկ չի նշվում, թե այդ ուղղաթիռն ումն է:

            Օգոստոսին հայկական կողմի պատասխան գործողությունները համարժեք էին Ադրբեջանին պատժելու միջազգային հանրության դիրքորոշման հետ: Ի՞նչ կատարվեց այն ժամանակ. Ռուսաստանը ցանկանում էր «ապաշրջափակել» Հայաստանը, իսկ Ադրբեջանը պատրաստ էր իր տարածքով հաղորդակցություն տրամադրել Ռուսաստանի ու Հայաստանի համար: Բնականաբար, այդ խնդիրը պետք է լուծվեր Ղարաբաղի տարածքների հաշվին ու Ղարաբաղ ռուսական զորք մտցնելու միջոցով:

            Օգոստոսին հայկական բանակի հստակ գործողությունները խափանեցին այս ծրագիրը, որի մեջ մեծ դեր խաղաց նաեւ հայ ժողովրդի լայն համախմբումը: Քանի որ ռուս-ադրբեջանական ծրագրերը հակասում էին Արեւմուտքի, Իրանի ու Չինաստանի շահերին, միջազգային հանրությունն իր աջակցությունը հայտնեց հայկական կողմին: Փաստացի, կայացվեց Ադրբեջանին պատժելու որոշումը: Այսինքն, հայկական բանակի գործողությունները լիովին տեղավորվում էին համաշխարհային ներկայիս զարգացումների տրամաբանության ու տրենդի մեջ, եւ հայերը հնարավորություն ունեին տեսնելու եւ հասկանալու, թե ինչպես է արվում քաղաքականությունը եւ որոնք են մեր իրական շահերն ու իրական հակառակորդները:

            Ներկայում, դատելով ուղղաթիռի միջադեպի միջազգային արձագանքներից, կարծես թե նման ֆոն ու «որոշում» չկա: Սակայն, չկա նաեւ միանշանակ վերաբերմունք տեղի ունեցածին: Սա նշանակում է, որ խնդիրը մնում է «բաց»:

            Այստեղ արժե ուշադրություն դարձնել այն հանգամանքին, թե ինչ իրադարձություններ էին նախորդել ուղղաթիռի միջադեպին: Հայաստանում անց էր կացվում ՆԱՏՕ-ի շաբաթ, իսկ ՀՀ պաշտպանության նախարարը բարձր մակարդակի հանդիպումներ էր ունենում հյուսիս-ատլանտյան դաշինքի ղեկավարության հետ, որի ժամանակ համագործակցությունը խորացնելու պատրաստակամություն է հայտնվել:

            Միաժամանակ, ՀՀ եւ ՌԴ ՊՆ ղեկավարները ստորագրել են զինված ուժերի համագործակցության պայմանագիր, որում խոսք է գնում դրանց «ինտեգրման» մասին: Այսինքն, եթե ՆԱՏՕ-ն հայկական ԶՈՒ-ն դիտարկում է որպես գործընկեր, Ռուսաստանը մտադիր է «ինտեգրել» հայկական զինված ուժերը:

            Հայկական բանակը միակ կառույցն է, որն իրականացնում է ինքնիշխան քաղաքականություն, ստիպված լինելով ինչ որ առումով կատարել նաեւ արտաքին քաղաքական գործառույթներ, որոնք ուղղված են Հայաստանի սուբյեկտության ու անվտանգության ապահովմանը: Հայկական բանակը ներկայում Հայաստանի լիակատար աբսորբացիայի միակ խոչընդոտն է:

            Օգոստոսյան իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ հայկական բանակը եւ հայ ժողովուրդը պատրաստ են եւ ընդունակ են դիմադրության, որի դեպքում ողջ առաջադեմ աշխարհը կանգնեց հայերի կողքին: Ուղղաթիռի միջադեպը չի կարող խախտել այս իրավիճակը: Մյուս կողմից, Ադրբեջանը ներկայում ռազմական տեսակետից լիովին կախված է Ռուսաստանից եւ վեր է ածվել նրա ծրագրերի բութ գործիքի, որի միջոցով փորձ է արվում հայերին համոզել «ինտեգրել» բանակները եւ փաստացի խախտել ստատուս-քվոն: Իսկ սա հակասում է միջազգային քաղաքական իրավիճակին:
            Այս տեսակետից, Ադրբեջանին պատժելու որոշումն այլընտրանք չունի, որքան էլ այն ներկայում թվում է չի տեղավորվում «միջազգային տրենդի» մեջ: Խնդիրը պատժելու ծավալն ու բնույթն է, ներկայում աշխարհում արմատավորվող ոչ ավանդական, իռեգուլյար մեթոդոլոգիայով, որից հետո Ադրբեջանը ձեռք կքաշի որեւէ ոտնձգությունից: Սա լիովին տեղավորվում է միջազգային քաղաքականության ու անվտանգության կանոնների ու տրամաբանության մեջ:

            Արդյոք հայկական բանակի ղեկավարության «անհամաչափ պատժի» մասին հայտարարությունը նման որոշման առկայությունն է:
            - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....s8g8Tx28.dpuf

            Comment


            • Re: Regional geopolitics

              Today's Zaman (Turkey)
              November 13, 2014 Thursday


              Turkey loses Arab world



              Turkey loses Arab worldThe perception of Turkey among Arab nations has
              taken a dramatic turn for the worse because of the harsh diatribes and
              meddlesome policies adopted by shortsighted Turkish leaders. This has
              in turn started to take a toll on political relations, with subsequent
              adverse impacts on the Turkish economy and a decision by the 22-member
              Arab League to revisit its ties with Turkey.

              It is amazing how much clout Turkey has lost in the Arab world in a
              very short period of time. This is because ideological dreamers --
              those who were implicated in unprecedented and massive corruption
              scandals and caught in backroom deals with Iran -- decided to exploit
              Arab sensibilities for domestic political campaigns in Turkey.

              Ankara has encountered a string of failures after overplaying its hand
              with a hasty entrance into Arab politics. It was blindsided by its own
              ideology and lack of comprehensive knowledge, expertise and networks.

              President Recep Tayyip ErdoIan, who has finally shown the true colors
              of his political Islamist background after consolidating his power in
              Turkey, used to be a much sought-after leader by the Arab world, a
              fact that even led to a special invitation for ErdoIan to deliver a
              speech at the Arab League summit in Khartoum in 2006, the first time
              the honor was awarded to the head of the Turkish government. Today he
              is seen as a pariah, a spoiler and effectively a persona non grata by
              many leaders in Arab countries.

              To the detriment of Turkey's national interests, ErdoIan and his
              allies in the government, including Prime Minister Ahmet DavutoIlu,
              have succeeded in turning both Saudi Arabia and Egypt, two powerhouses
              in the Arab League, into a united enemy that is determined to thwart
              Turkish overtures not only in the Arab and Muslim world but also in
              global politics.
              The last casualty of this sad picture is the decisive
              defeat Turkey experienced in the race to secure a seat on the United
              Nations Security Council as a non-permanent member, for which it was
              only able to secure 60 votes, as opposed to 150 five years ago.

              Now the Arab League is considering sending a stronger message to
              Ankara by reviewing the existing agreements and contracts it has with
              Turkey. The Arab League and Turkey signed a memorandum of
              understanding on the sidelines of the UN summit in New York in
              September 2004, an agreement that paved the way for closer
              cooperation.

              It was in fact Egypt's lobbying that paved the way for closer
              engagement with Turkey, a non-Arab and predominantly Sunni nation.The
              agreement was approved in Parliament on April 1, 2009, and published
              in the Official Gazette on April 10, 2009.

              To further promote ties, the Arab League also opened a representative
              office in Ankara and appointed a powerful diplomat, Mohamed El Fatah
              Naciri -- a Moroccan who had worked closely with the former
              secretary-general of the Arab League, Amr Moussa, for many years -- to
              lead the delegation in AnkaraNow in a sharp turn, both Saudis and
              Egyptians are pushing for the closure of the office in Turkey, which
              helped boost ties economically and politically between Turkey and Arab
              countries. A final decision on this has not been rendered, but it is
              more than likely that it will happen unless Turkey quickly readjusts
              its policies to assure Arab nations that it won't interfere in their
              affairs and has no ulterior motives in the Arab world other than a
              constructive dialogue that benefits both sides politically and
              economically.

              As the saying goes, actions speak louder than words. Egyptian
              President Abdel Fattah el-Sisi has never responded in kind to his
              Turkish counterpart, ErdoIan, who has not ceased to bash him at every
              occasion he can find, including at the UN General Assembly meeting.

              Instead, Egypt sent a stern message to Turkey by realigning its
              position on the east Mediterranean, choosing closer cooperation with
              the Greek Cypriots and Greece.Egypt is backed by most Gulf nations and
              is moving against Turkey in every platform It will be almost
              impossible for any Turkish initiative to succeed in the Arab world and
              within the 57-member Organization for Islamic Cooperation (OIC).


              Turkey's Africa opening is also at risk. Egypt has a lot of cards it
              has not yet played, such as openly supporting genocide claims about
              the 1915 killings of Armenians, limiting Turkey's engagement in North
              Africa or shunning Turkey from involvement in Palestinian affairs.

              The time may come to put them into use if, say, Muslim Brotherhood
              leaders based in Istanbul start actively stirring up trouble for
              Egypt.Many in Turkey, both from academic and state institutions,
              believe Turkey's policies concerning Arab nations in general and Egypt
              in particular do not make any sense.

              Yet the influence of these academics and bureaucrats on policy-making
              decision processes is either very limited or nonexistent because the
              policies were determined at the very top by select political Islamists
              who leave no room for the input of others, especially if it comes at
              the expense of religious zealotry. Ideological convictions drive these
              policies rather than a common-sense approach, and therefore the
              policies are prone to weaknesses and fallacious reasoning.

              Most are designed to generate talking points for Islamists and to
              mobilize passionate, core supporters of the ruling Justice and
              Development Party (AKP) at election rallies.By intention or design,
              political Islamists, with their perceived imperialist ambitions and
              grand posturing, are truly jeopardizing Turkey's national security.

              They either do not have a grasp of or do not care about the risks of
              alienating Arab allies and partners, whom Ankara desperately needs to
              help stabilize Iraq and Syria, both neighbors of Turkey. Surely Turkey
              needs the valuable assistance of Arabs in countering Iran's
              destabilizing proxy wars in the Middle East, Africa and Central Asia,
              which are part of Persian expansionism disguised under the pretexts of
              trade, tourism and cultural and religious exchanges.

              Turkey's share in Arab markets is also in peril as political ties
              worsen. The trade volume between Turkey and Arab League members was
              $25.

              7 billion in 2009. After cozying up with these members, it reached a record $47.

              5 billion in 2013, according to Turkish government data That
              represents 12 percent of Turkey's overall trade. In the first nine
              months of the year, the trade volume has dropped around 6 percent from
              $35.

              6 billion to $33.6 billion.

              The decline in trade must spell trouble for Turkey when combined with
              lost business and investment opportunities that would have created
              jobs at home.As long as political Islamists -- who have effectively
              seized power in government and marginalized their one-time coalition
              partners of liberals, social democrats and moderate conservatives
              within the ruling party -- continue to cling to power, there is little
              hope that Turkey's destructive course will be reversed.

              Since this path is simply not sustainable for a nation that depends
              heavily on trade and investment, skating dangerously on the brink of
              total collapse will seal the fate of this adventurist and ideological
              bunch of political Islamists.In short, things will get worse in the
              short run before they get better, with the inevitability of the ouster
              of Islamists from power As domestic and regional dynamics change all
              the time, new problems may emerge to hasten their departure from the
              political scene, which would be a welcome development for many in
              Turkey and abroad.

              Comment


              • Re: Regional geopolitics

                27 November 2014
                Crude oil prices slump in reaction to the decision by the Opec oil producers' cartel not to cut output.


                Oil prices plunge after Opec meeting




                The price of oil slumped after the Opec oil producers' cartel decided not to cut output at its meeting in Vienna.

                Opec's secretary general Abdallah Salem el-Badri said they would not try to shore up prices by reducing production.

                "There's a price decline. That does not mean that we should really rush and do something," he said.

                Following the announcement Brent crude hit its lowest since August 2010, falling below $72 a barrel, before settling at $72.58.

                The US benchmark dropped $4.64 to $69.05 a barrel, although market business slowed by midday in thinning Thanksgiving holiday business.

                The 12 Opec members decided to maintain production at 30 million barrels per day as first agreed in December 2011.

                "We don't want to panic. I mean it," said Mr el-Badri. "We want to see the market, how the market behaves, because the decline of the price does not reflect a fundamental change."


                Crude oil prices have fallen 30% since June on sluggish global demand and rising production from the US.

                The fall in the oil price has been causing concern for several members of the oil cartel, as most require a price above $80 a barrel to balance their government budgets and many need prices to be above $100 a barrel.

                "Saudi Arabia and the Gulf states can resist for a while," said Simon Wardell, energy expert at Global Insight.

                "They have significant financial assets that mean they can sustain a lower oil price. They can secure their budgets without a higher oil price."

                Saudi Arabia is the largest producer within the Opec oil producing cartel.

                Oil price graphic

                Analysis: Andrew Walker, Economics Correspondent in Vienna
                The markets didn't expect OPEC to do much at this meeting.

                Analysts here thought they might manage a resounding commitment to curb the excess production above the existing ceiling.

                But the group didn't even do that.

                Looking ahead the OPEC secretariat forecast non-OPEC supply next year to grow by more than the demand for oil.

                That would squeeze the group even more, and aggravate the downward pressure on prices. Good news for OPEC's customers but very bad news for the more hard-pressed of its members - including Iran, Venezuela and Nigeria.

                But even for those like Saudi Arabia that can manage at current prices, there comes a point below which even they will start to get uncomfortable.

                So it will be no great surprise if we are back here in Vienna for an extra, unplanned meeting before long.

                Analysts suggest the strategy of maintaining output may be aimed at retaining dominance of the market in the face of increasing shale oil production in the United States.

                The shale boom has been one of the drivers behind the decline in the oil price.

                But as the oil price dips, shale becomes less economical to produce.

                If oil prices are allowed to remain low for some time that could cap shale production over the longer term. So keeping oil prices low may in fact make sense for Opec.

                "The Saudis want Opec to remain relevant,'' said analyst Phil Flynn, speaking before the end of the meeting in Vienna. "The only way in their mind is to subdue the US shale producer."

                Opec accounts for a third of the world's oil sales.

                Comment


                • Re: Regional geopolitics

                  While on official visit in Ankara, Putin declares halt of SOUTH STREAM project.

                  Ռուսաստանը հրաժարվում է «Հարավային հոսք» նախագծի իրականացումից
                  Lragir.am
                  01 Դեկտեմբերի 2014,


                  Ռուսաստանը ներկայիս պայմաններում չի կարող շարունակել «Հարավային հոսք» գազամուղի նախագիծը, հայտարարել է այցով Թուրքիայում գտնվող Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը: Այս մասին տեղեկացնում է ՌԻԱ Նովոստին:

                  Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի հետ զրույցի ժամանակ Պուտինն ասել է, որ հաշվի առնելով Եվրահանձնաժողովի դիրքորոշումը, ինչպես նաև Բուլղարիայի թույլտվության բացակայությունը՝ Ռուսաստանը չի կարող շարունակել այդ նախագծի իրականացումը:

                  - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....ygXN6hQ2.dpuf

                  Comment


                  • Re: Regional geopolitics

                    Ինչ է թաքնված «Խալիֆաթ» նախագծի հետեւում

                    ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
                    Մեկնաբանություն - 06 Դեկտեմբերի 2014,


                    Միջագետքում շիա «վերածնունդը», որը սկսվել է Սադդամ Հուսեյնի սուննի ռեժիմի տապալումից հետո, պետք է հանգեցներ սուննի արաբական շարժման հակազդեցությանը, որը պայմանավորված էր ոչ միայն Իրաքի ու Սիրիայի իրադարձություններով, այլեւ Իրանի հավակնություններով ու մտադրություններով:

                    Այս հակամարտության սկզբից հասկանալի էր, որ Իրանը մտադիր չէ հայտնել իր հավակնությունները եւ ինքզինքը պահել է առավել քան երբեւէ զուսպ: Իրանն աջակցել է Իրաքի շիա քաղաքական խմբերին, երբեմն նրանցից չպահանջելով հաշվետվություն պահվածքի ու իշխանության չափից ավելի տիրապետման համար:

                    Ինչ որ փուլում թվում էր, թե սուննիները պատրաստ են ենթարկվել շիա ռեժիմին, եւ դրա համար որոշ հիքեր կային: Սակայն Սաուդցիները չէին կարող չարձագանքել շիա ալիքի ակնհայտ հարձակմանը, եւ նրանց աջակցեցին Ծոցի արաբական մյուս երկրները: Սուննի աշխարհում տրամադրությունները լիովին համընկնում էին, ինչն էլ Միջագետքի ներկայիս պայթյունի բազային պայմանն էր:

                    Սուննի երկրների նույնիսկ ամենաեվրոպացված եւ ուսյալ ինտելեկտուալները միշտ համոզված են եղել, որ Իրանը մշակել եւ իրականացնում է արաբական աշխարհը «քանդելու» ռազմավարություն, ինչն արաբների լեզվով նշանակում է ոչ այլ ինչ, քան պետությունների միջեւ նոր սահմանների ձեւավորում եւ արաբական մի շարք երկրների ենթարկումն Իրանին:

                    Այս «կասկածները» ուժեղացրել են Իրանի ու ԱՄՆ-ի միջեւ հարաբերությունների զարգացման միտումները, որոնք բարելավվել են եւ նոր հնարավորություններ բացել Իրանի համար, որը ԱՄՆ լուռ կամ դեկլարտիվ համաձայնության պայմաններում փաստացի օկուպացրել է Իրաքը եւ Սիրիան, այդ երկրներ մտցնելով բազմաքանակ ու մարտունակ զինված ուժեր:

                    Իհարկե, ինչ որ բանում Իրանը եւ Իրաքում նրա գործընկերները սխալվել են, նվազագույնի հասցնելով սուննիների դերը քաղաքականության ոլորտում, սակայն այդ սխալները մեծ մասով հարկադրված էին, քանի որ Իրաքին ու Սիրիային անհրաժեշտ էին իշխանության կենտրոնացված մարմիններ: Բայց այն, ինչ տեղի ունեցավ 2014 թ., դարձավ Իրաքի դաշնային կառուցվածքի վերաբերյալ պատրանքների ավարտը, այն է՝ շիա-իրանական բլոկը եւ քրդերը հաստատեցին իրենց մտադրությունը՝ միավորել ջանքերը սուննիների դեմ պայքարում:

                    Սուննի առաջատար պետությունները հասկացան, որ կազմակերպական եւ միասնության նման մակարդակի պայմաններում շիա-իրանական բլոկը պատրաստ է լուծել գործնականում բոլոր աշխարհքաղաքական հարցերը:

                    Սաուդյան Արաբիան պաշտպանության վրա ծախսում է Իրանից 10 անգամ ավելի շատ, սակայն այդպես էլ չի կարողացել ստեղծել մարտունակ զինված ուժեր եւ ստիպված է ստեղծել այլընտրանքային ուժեր Իրանի ու Մերձավոր Արեւելքում նրա գործընկերների դեմ ասիմետրիկ պատերազմում:
                    Սակայն հարց է առաջանում՝ արդյոք «արաբա-իրանական» խնդիրը տարածաշրջանում ռազմական այդ մասշտաբային հակամարտության նպատակի էությունն է:

                    Առաջ է քաշվում էներգա-հաղորդակցությունների վարկածը, այսինքն շահերի, որոնք կապված են Միջագետքով դեպի Եվրոպա իրանական գազի տեղափոխումը սահմանափակելու հետ: Դրանում շահագրգռված են Թուրքիան, Իսրայելը, Ռուսաստանը, Սաուդյան Արաբիան, Կատարը, Պակիստանը: Այս պետությունների մի մասը ցանկանում է դառնալ Իրանի գազի անայլընտրանքային տարանցիկը, մյուս մասը՝ հիմնական մատակարարները: Մյուսների համար էլ Իրանը առաջատար մրցակից է:

                    Երկու վարկածները՝ աշխարհքաղաքական ու էներգետիկ, հիմքեր ունեն: Սակայն տպավորություն է ստեղծվում, որ դա բավարար չէ այդ հակամարտությունը բացատրելու համար, եւ առկա է առավել հիմնավոր ինչ որ բան: Ընդ որում, նախորդ երկու պատճառները երեւում է գործիքի դեր են խաղում: Հնարավոր է Միջագետքի այս հակամարտությունը պետք է դիտարկել տարածական եւ ժամանակային որոշ դինամիկայի մեջ:

                    Պետք է հասկանալ, որ Եվրոպա իրանական գազի մատակարարման ցանկացած սահմանափակում ու արգելակում գլոբալ վնաս է հասցնում Արեւմտյան հանրությանը, ներառյալ ԱՄՆ-ն, քանի որ մեծանում է ռուսական գազի դերը: Հնարավոր է Եվրոպա իրանական գազի մատակարարման հարցը ներկայում չի դարձել սուր բանավեճի առարկա, սակայն հեռանկարում դա շատ կարեւոր է եւ ունի «գլոբալ պահուստի» բնույթ, ինչպես Իրաքի ու Վենեսուելայի նավթը:

                    Այդ պատճառով Արեւմուտքը հստակ մատնանշել է իր շահերը, եւ դա ձեռնտու չէ Թուրքիային, Սաուդյան Արաբիային ու Իսրայելին: Սակայն հակամարտության պատճառը կրկին էներգետիկան չէ: Դա միայն հակամարտության պայմանն է: Հնարավոր է պատճառը ոչ թե աշխարհքաղաքական իրողությունները վերաիմաստավորելու՝ այս երեք երկրների շահագրգռվածությունն է, այլ ԱՄՆ-ի ու նրա եվրոպական գործըներների մշակումները տարածաշրջանում ուժերի նոր կոնֆիգուրացիայի կառուցման վերաբերյալ:

                    Թուրքիան, Սաուդյան Արաբիան ու Իսրայելը, այսինքն պետություններ, որոնց միջեւ քիչ չեն հակասություններն ու թշնամանքը, պատրաստ են միավորել ջանքերը, եւ երեւում է դա արդեն տեղի է ունեցել՝ ներկայիս աշխարհքաղաքական ձեւաչափը պահպանելու նպատակով:

                    ԱՄՆ-ի ու Իրանի միջեւ հարաբերությունների կարգավորումը կհանգեցնի Մերձավոր Արեւելքի վերաֆորմատավորմանը, եւ այս երեք երկրներն ակնհայտորեն պարտվում են այս խաղում: Երեւում է դա բավարար պատճառ է «Խալիֆաթի»՝ Իրաքի ու Լեվանտի իսլամական պետության նախագծի առաջացման համար: Այդպիսով, «Խալիֆաթը» հակաիրանական ու հակաամերիկյան նախագիծ է, սակայն ո՞վ կօգտվի այդ նախագծից առավել սպառիչ տեսքով՝ դեռ պետք է տեսնել:

                    - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....wqnZC8qb.dpuf

                    Comment


                    • Re: Regional geopolitics

                      Comment

                      Working...
                      X