Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Միջազգային հանրության և թղթի վրա գրված դաշնակիցների վրա հույս պետք չէ դնել. մտավորականներ
09.04.16

http://www.tert.am/am/news/2016/04/09/comments/1986922

Tert.am-ը զրուցել է մի քանի մտավորականների հետ, ովքեր համոզմունք են հայտնում, որ մեր հույսը մենք ենք և կարիք չկա մեծ հույսեր ունենալ միջազգային հանրությունից ու դաշնակից կոչված երկրներից, որ հետո էլ հիասթափվենք ու ասենք՝ կրկին «թղթե շերեփով էինք»:

Tert.am-ի հետ զրույցում Հ. Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի ղեկավար Ռուբեն Բաբայանը նշեց, թե աշխարհից նեղանալ պետք չէ, պետք է միայն յուրաքանչյուրն իր տեղում իր գործն անի, ընդ որում լավ, ինչպես այս օրերին ցույց տվեցին սահմանին կանգնած զինվորները:

«Կարծում եմ՝ այն, ինչ կատարվեց վերջին շաբաթվա ընթացքում՝ բացահայտորեն ցույց տվեց, որ երբ որ մենք հույսը դնում ենք մեր վրա, միշտ հաղթող ենք դուրս գալիս»,-ասաց նա:

Ռուբեն Բաբայանը նշեց, թե իր կարծիքով այդ միջազգային հանրություն ասածը դեռ գալիս է Խրիմյան Հայրիկի ժամանակներից, երբ ասում էր, թե հայկական պատվիրակության շերեփը թղթից էր։

«Հույսը կարելի է դնել միայն ու միայն սեփական ամուր, լավ պետության վրա, իսկ դրա համար պետք է աշխատել: Իսկ ինչ վերաբերում է տարբեր միջազգային կառույցներին՝ եկեք չխառնենք դրանք. կա պետություն, կա դիվանագիտական կորպուս, որը համապատասխան ձևով աշխատանք ունի տանելու և կան այստեղ որոշակի խնդիրներ: Կան նաև պետության ղեկավարներ, որոնք ամեն ինչ չէ, որ հայտարարում են և, այսպես ասած, թաքուն անում են այն, ինչ ուզում են անել, այդ գերտերությունների ղեկավարները ոչ հրապարակային ձևով ազդում են ավելի փոքր պետությունների վրա»,- ասաց նա և ևս մեկ անգամ նշեց, թե լավ աշխատանքը հնարավորություն է տալիս այդ գերտերությունների հետ ավելի ամուր դիրքերից խոսել:

Բանաստեղծ, թարգմանիչ Դավիթ Հովհաննեսն էլ նույն համոզման է՝ բնականաբար մեր բանակի և ժողովրդի միասնության վրա պետք է հույս դնել: «Ավելին՝ վերջին ժամանակներում մի տեսակ կարծես մի աչքով էինք նայում հատկապես բանակի ու ժողովրդի միասնությանը, դեպքեր եղան, իրադարձություններ եղան, որոնք տխուր խոհերի էին մղում ինչպես ինձ, այնպես էլ շատ մարդկանց, բայց Ադրբեջանի ագրեսիան, սանձարձակումն Արցախի վրա համաժողովրդական պոռթկում մտցրեց, էլ չեմ խոսում բանակի արժանապատիվ հակահարվածների մասին, որ շատ շատերին, այդ թվում նաև ինձ հիացրեց, հուզեց. այդ ի՞նչ պոռթկում էր, ինչ բարոյական ներուժ կա թաքնված մեր ժողովրդի, մեր բանակի մեջ: Այսքանից հետևություն՝ մենք մեր հույսն առաջին հերթին պետք է դնենք մեր ժողովրդի և մեր բանակի միասնության, ոգու կորովի վրա»,-ասաց նա:

Միաժամանակ Դավիթ Հովհաննեսը նշեց, թե, իհարկե, դա չի նշանակում, որ պետք է անտեսել միջազգային արձագանքները: «Ես չեմ ասում օգնությունը, որովհետև և Արցախի ղեկավարությունը և զինվորներն ու կամավորները բացեիբաց հայտարարում էին, մեզ որևէ մեկի օգնությունը պետք չէ»,-ասաց նա:

Դավիթ Հովհաննեսն անդրադարձավ միջազգային արձագանքներին, հիմնականում հավասարության նշան դրվող, երբեմն էլ ըստ նրա՝ զարմանքի հասնող, ինչպես Բելառուսի նախագահի «կատարմամբ էր՝ ուղղված Ադրբեջանի ավազակ նախագահին»:

Բանաստեղծը նշեց, թե այդ և նմանօրինակ անհույս դաշնակիցների վարքից ընդամենը պետք է դասեր քաղել: «Միանգամայն ևս մեկ անգամ համոզվեցինք, որ ոչ մի երկրի, այդ թվում նույնիսկ թղթի վրա գրված դաշնակիցների վրա հույս չպետք է դնել: Հույսը պետք է դնել միայն մեր վրա, մեր հոգու միասնության ու ամրության վրա և հիմնավորել մեր երկիր ներսում մեր հարցերը կարգավորելով: Մենք կարգավորեցինք այդ արցախյան բռնկումը, կարողացանք համապատասխան տեղը դնել ագրեսորին, բայց պետք է նաև անցնենք մեր ներքին հարցերին, մեր երկրի ներքին ամրությունից է կախված մեր ապագա հաջողությունները: Այնպես որ, այս հաջողությունը, որը կարելի է ամրագրել որպես լոկալ հաջողություն, դրանից հետո պետք է անցնել մեր ներքին հարցերի լուծումներին, պետք է ստրուկին հանենք մեր միջից, ազատվենք ամեն տեսակի անտեսանելի ու տեսանելի աղտերից, ներքուստ մաքրվենք»,-ասաց նա:

Բանաստեղծ, հասարակական գործիչ Ռազմիկ Դավոյանը համակարծիք չէ, որ միջազգային հանրությունն անելիք չունի: Ըստ նրա՝ մեր ուժն ու վստահությունը պետք է բոլոր գործողություններում ընդունենք իբրև հիմք և առաջնորդվենք դրանով, բայց միջազգային հանրությանը պարտավոր է ագրեսորի ականջները քաշել:

«Դա նրանց պարտավորությունն է, որ լուծում տան խնդրին, թե չէ նրանք պետք է միշտ հարձակվեն ու մենք պաշտպանվենք: Մեզ սկզբունքներից է, որ խաղաղ ճանապարհով Ղարաբաղն իր անկախությունն ունենա, և միջազգային հանրությունը ԼՂՀ-ն ճանաչի, իսկ եթե միջազգային հանրության հետ մեր հարաբերությունները չվարենք, միջազգային հանրությունն ինչպե՞ս կարո՞ղ է ճանաչել»,- ասաց նա:

Նման պահվածքը դաշնակից երկրների և Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների կողմից, Ռազմիկ Դավոյանը համարում է ընդունված ձև: «Նրանք եթե չեն էլ անդրադառնում, որ Ադրբեջանն է հարձակվել և կրակել, որից հետո ենք մենք միայն կրակով պատասխանել, որ մենք դիմակայել ենք ագրեսիային, որովհետև նրանք չեն ուզում Ադրբեջանին ամբողջովին դեն նետել, միջազգային հանրությունը, Մինսկի խումբը, Ադրբեջանին չեն ուզում վերջնականապես նետել Թուրքիայի գիրկը: Ուզում են պահել ու տարածաշրջանում փորձել խաղաղություն հաստատել: Իմացեք մի բան, Ադրբեջանը մաս է կազմել Ռուսական կայսրությանը, սովետականը հեչ, և ՌԴ-ն էլ չի ուզում նրան ամբողջովին դե նետել»,-եզրափակեց նա:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Interesting to analyse the russian cover at first stage.....

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«Պատերազմի առաջին զոհը ճշմարտությունն է, եւ լրագրողներս պետք է այն հասցնենք հանրությանը»

http://www.aniarc.am/2016/04/14/tatul-hakobyan-gagik-aghbalian/

Posted by ԹԱԹՈՒԼ ՀԱԿՈԲՅԱՆ Date: April 14, 2016in: News & Events
«Պատերազմի առաջին զոհը ճշմարտությունն է, եւ լրագրողներս պետք է այն հասցնենք հանրությանը»
Գագիկ Աղբալյան
JNews-ի թղթակից
JNews-ի զրուցակիցը «Սիվիլնեթի» լրագրող Թաթուլ Հակոբյանն է, ով ապրիլի 2-ին Արցախում բռնկված չորսօրյա պատերազմի մարտաբեմ է հասել ամենաառաջիններից մեկը:

«Սիվիլնեթի» նկարահանող խումբը, որի կազմում էին Թաթուլ Հակոբյանը եւ ռեժիսոր-օպերատոր Հակոբ Մանուկյանը, մի քանի օր շարունակ հանրությանը ներկայացրեց ռեպորտաժներ մարտական դիրքերից, հակառակորդի կողմից խոցված գյուղերից, անդրադարձավ մարդկային պատմությունների: Թաթուլ Հակոբյանը լուսաբանել է նաեւ չորսօրյա պատերազմի առաջին զոհերից մեկի՝ 12-ամյա Վաղինակ Գրիգորյանի հուղարկավորությունը: Լրագրողը նաեւ Աղդամի մզկիթի մինարեթից պատրաստել էր ռեպորտաժ առաջնագծում իրավիճակի մասին: Այդ օրերին նա ստեղծեց իր լրագրությունը, որը միանշանակ տարբերվում էր հայկական բազմաթիվ ԶԼՄ-ների աշխատանքից: Նկարահանող խումբն Արցախում աշխատել է մոտ մեկ շաբաթ: Վերադարձից երկու օր անց Թաթուլ Հակոբյանի հետ զրուցեցինք «Սիվիլնեթի» խմբագրությունում:

– Թաթուլ, ի՞նչ տպավորություններով ես վերադարձել առաջնագծից:

– Տպավորություններս հակասական են: Ճիշտ է, հայկական կողմը հարավում, Հորադիսից մի քիչ հյուսիս, ունեցավ մի փոքր կորուստ, բայց մեծ հաշվով սա չի կարելի համարել Ադրբեջանի հաղթանակ, սա Ադրբեջանի պյուռոսյան հաղթանակ էր, եւ չի կարելի համարել հայկական կողմի պարտություն: Սա չորսօրյա պատերազմ է, որտեղ ադրբեջանական կողմը չհաղթեց, իսկ հայկական կողմը չպարտվեց: Սա ես համարում եմ ողբերգություն, որովհետեւ անիմաստ սպանվեցին տասնյակ մարդիկ եւ եղան հարյուրավոր վիրավորներ: Չորսօրյա պատերազմում կողմերը հասկացան, որ այս ճանապարհով հարցի լուծում չեն կարող ստանալ:

– Ինչո՞ւ որոշեցիր մեկնել առաջնագիծ եւ լուսաբանել իրադարձություններն անմիջապես տեղից: Ո՞րն էր քո առաքելությունը ռազմաճակատում:

– Մի քանի նպատակներով: Այն տարածքներում, որտեղ հայ զինվորն է կանգնած, ինձ համար ամեն մի իրադարձություն կարեւոր է: Եթե դու լրագրող ես, չես կարող այդ պահին տանը նստել: Երկրորդը՝ իմ վերաբերմունքը ղարաբաղյան կոնֆլիկտին, որպես հետազոտողի, այստեղ նշանակություն ուներ: Բայց կարեւորը դա չէր: Ես գիտեմ, որ պատերազմի առաջին զոհը ճշմարտությունն է, եւ լրագրողներս պետք է կարողանանք ճշմարտությունը հասցնել հայ հանրությանը: Իմ հետաքրքրության շրջանակի մեջ չեն մտնում Սերժ Սարգսյանը եւ հանրապետական վարչախումբը, իմ հետաքրքրության շրջանակներում չեն կուսակցությունները: Ես միշտ ասում եմ՝ որպես լրագրող ես ունեմ մի պատվիրատու. դա իմ ընթերցողն է, իմ դիտողն ու ինձ լսողը: Էս օրերին ես նաեւ տասնյակ հարցազրույցներ եմ տվել արտասահմանյան ԶԼՄ-ներին:

177

– Քո ռեպորտաժներում ինչի՞ մասին չխոսեցիր:

– Զոհերի թվի մասին չխոսեցի: Ճիշտ տվյալներ չտվեցի: Պատճառը շատ պարզ է: Նախ սա այն դեպքը չէ, որ ես պետք է սենսացիայի հետեւից ընկնեմ: Ինձ համար շատ կարեւոր է, որ իմ որեւէ ֆեյսբուքյան ստատուսի, ռեպորտաժի կամ գրածի համար գեթ մի մայր չանհանգստանա: Ինձ համար դա չափազանց կարեւոր է: Ռազմական գործողություններն սկսելուց մոտավորապես 15 րոպե անց ես իմացա, որ Թալիշում մենք զոհ ենք տվել եւ ունենք վիրավորներ: Ես կարող էի տրվել գայթակղությանը եւ գրել իմ էջում, ինչը ինձ կբերեր տասնյակ հազարավոր դիտումներ: Բայց ես մտածում էի շատ պարզ մի բան. Թալիշում կան առնվազն հարյուրավոր զինվորներ, որոնց մայրերը պիտի մտածեին՝ սա իմ որդին է: Ես ինչո՞ւ պիտի այդ լուրը տայի: Երբ խոսքը մարդկային ճակատագրերի մասին է, լրագրությունը երկրորդական պլան է մղվում:

Երկրորդ օրինակը բերեմ. ես տեսնում էի, որ շատ մեծ արագությամբ սահման են գնում շտապօգնության մեքենաներ: Բայց այդ կադրերը չէի տալիս, որպեսզի ավելորդ խուճապ չստեղծեմ հանրության շրջանում:

Երրորդ օրինակը. մենք բախտ ունեցանք մոտավորապես մեկ-մեկուկես րոպե նկարել փոխադարձ ռմբակոծությունները: Ու քանի որ մենք նկարում էինք այն տարածքում, որտեղ մեր հրետանին էր աշխատում, մենք ռեպորտաժում ընդամենը երկու վայրկյան կադր դրեցինք, հասկանալով, որ ամբողջությունը հրապարակելու դեպքում ադրբեջանցիները կվերցնեն եւ հստակ թիրախավորելով՝ կոչնչացնեն մեր կրակակետերը: Ասելիքս հետեւյալն է՝ դու տեղում կայացնում ես որոշումներ, որից կարող է լրագրությունը տուժել:

178

– Երբ լուսաբանում ես քո երկրի պատերազմը, երեւի թե դժվար է զսպել ներսիդ հայրենասերին:

– Խոսքը հայրենասիրական պաթոսի մասին չէ: Ես իմ ռեպորտաժներում չեմ օգտագործել եւ չեմ օգտագործի «թշնամի» բառը: «Հակառակորդ», «ադրբեջանական կողմ»՝ վերջ, դա հերիք է: Բայց, մյուս կողմից, երբ խոսքը վերաբերում է դիրքերի անվտանգությանը, դու բնականաբար չես կարող ամբողջությամբ ինֆորմացիա տալ: Ոչ թե նրա համար, որ քո երկիրը տուժում է, այլ ուղղակի չես կարող, քանի որ դու հաջորդ օրերին հնարավորություն չես ստանա աշխատել այդ տարածքում: Քո առաջ էնպիսի արգելքներ կդնեն…

– Այս անգամ բուն պատերազմական օրերին լրագրողներին հնարավորություն էր տրվել արձանագրել, թե որտեղ եւ ինչպես է դիրքավորվում տանկը, ինչպես է աշխատում մեր հրետանին: Սա ի՞նչ էր:

– Ադրբեջանական կողմը թաքցնում էր, չէր թողնում լրագրողներն աշխատեն: Միգուցե այն պատճառով, որ ինքն ուներ հսկայածավալ ավերածություններ, զոհեր, որ չէր ուզում ներկայացնել նաեւ իր ժողովրդին: Իսկ ահա մեր տարածքից անարգել ձեւով ռեպորտաժներ էին պատրաստում նաեւ արտասահմանյան առաջատար ԶԼՄ-ների ներկայացուցիչները: Ես կարծում եմ, որ Արցախի իշխանությունները հասկացան, որ աշխարհը փոխվել է, եւ էս դարում անհնար է ապրել եւ լուսաբանել սառը պատերազմների ժամանակների փիլիսոփայությամբ:

– Հետեւելով ռազմական իրավիճակի մասին հայկական մամուլի լուսաբանումներին, կնշե՞ս մասնագիտական առումով մի քանի թույլ եւ ուժեղ կողմեր, որ նկատել ես եթերում կամ առցանց:

– Կարծում եմ, որ ոչ տրադիցիոն լրատվամիջոցները բավականին լավ աշխատեցին եւ հանրությանը տվեցին հնարավորինս շատ ինֆորմացիա: Իսկ ահա իշխանության վերահսկողության տակ գտնվող TV-ներն առաջին երկու օրերին շատ վատ աշխատեցին: 4 օր թեժ մարտեր էին տեղի ունենում, իսկ TV-ները պտտում էին իրենց ավանդական սերիալները: Եվ եթե չլիներ այն մրցակցությունը, որ ստեղծեցին իմ նշած առաջին խմբի ԶԼՄ-ները, մենք գուցե բոլորովին այլ պատկեր ունենայինք:

179

– Ռազմաճակատում մահը չի խնայում անգամ լրագրողներին: Քո ռեպորտաժներից տեղեկանում ենք, որ ձեր նկարահանող խմբի գտնվելու վայրերը մի քանի անգամ հրետակոծության են ենթարկվել: Առաջնագիծ մեկնելիս կանխատեսելի էին նման զարգացումները: Ո՞րն է այդպիսի ռիսկի դիմելու քո հիմնավորումը:

– Իմ դեպքում լրագրությունը հիվանդություն է, այն էլ՝ անբուժելի: Ես չեմ կարող չլինել էն տեղերում, որտեղ իրադարձություններ են տեղի ունենում: Նաեւ ինչու ոչ՝ օտարերկրյա լրատվամիջոցների համար հրապարակումներով հանդես գալ: Ես տասնյակ հոդվածներով եմ հանդես եկել օտարերկրյա մամուլում եւ դրանց դիմաց բավականին լավ վարձատրվել եմ: Բայց սա էլ նորմալ է: Սա պրոֆեսիոնալ աշխատանք է: Եթե լրագրողը գնում է հանուն հայրենիքի, բան չունեմ ասելու, թող գնա հանուն հայրենիքի: Իմ դեպքում՝ պրոֆեսիոնալի մոտեցում է: Եթե իմ մեջ հայրենասերը հաղթի լրագրողին, ես գրիչս ցած կդնեմ, ավտոմատ կվերցնեմ:

– Ո՞րն է լինելու այս թեմայի շրջանակներում քո հաջորդ քայլը:

– Նախ՝ չորսօրյա պատերազմից հետո, ղարաբաղյան կոնֆլիկտի մասին իմ գրքի («Կանաչ ու սեւ» գրքի – խմբ.) նոր հրատարակության մեջ երկու նոր էջ կավելացնեմ: Հետո կզբաղվեմ Ադրբեջանի եւ Հայաստանի զոհերի թվով, եւ երրորդը՝ կանեմ պատմություններ այն ընտանիքների մասին, որոնց երեխաները զոհվեցին, որոնց հայրերը չվերադարձան:

– Ո՞ր պատկերն է տպավորվել ռազմաճակատից:

– Ես դեռ շատ երկար կհիշեմ 12-ամյա Վաղինակ Գրիգորյանի դեմքը: Բայց ոչ թե կհիշեմ նրան դագաղի մեջ, այլ՝ նրա ժպտացող դեմքը, որ դրված էր շրջանակի մեջ:

Թաթուլ Հակոբյանը նաեւ փորձագետ է, գրքերի հեղինակ: Նրա «Կանաչ ու սեւ. Արցախյան օրագիր» եւ«Հայացք Արարատից. հայերը եւ թուրքերը» գրքերը մի քանի անգամ վերահրատարակվել են եւ թարգմանվել տարբեր լեզուներով: Հակոբյանն այժմ աշխատում է իր նոր գրքի վրա, որը կրում է«Հայաստանը 1988-ից հետո. Ժողովրդավարության եւ ավտորիտարիզմի փակուղում» պայմանական անունը:

Աղբյուր` JNews.am

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ինչպէ՞ս սկսուեց չորսօրեայ պատերազմը. չորս հնարաւոր բեմագրութիւններ

Թալիշ. Աւերուած Պատմութիւն

1992-ից ի վեր հայկական Թալիշ գիւղը երկու անգամ աւերուել է եւ երկու անգամ տեղահանուել: Առաջին տեղահանութեան ժամանակ Արամ Օհանեանը փրկում էր իր երեխաներին, իսկ մի քանի օր առաջ` իր թոռներին:

«Ես թոռներիս պահել էի իմ մարմնով, որպէսզի նրանց կեանքը փրկեմ կարկուտի նման թափուող ռումբերից: Հիմա հաւաքել եմ անվնաս մնացած իրերը եւ տեղափոխւում ենք այլ վայր», ասաց Օհանեանը:

Լեռնային Ղարաբաղի ամենահին ու խոշոր բնակավայրերից մէկը` Թալիշը, գտնւում է Մռաւ լերան անտառապատ սարալանջին: 1992-ին ազրպէյճանական զինուժը գրոհով վերցրեց գիւղը, եւ Օհանեանը շրջակայքի շուրջ 40 հազար հայերի հետ փախաւ ու կարողացաւ փրկել իր ու երեխաների կեանքը:

Գրեթէ երկու տարի Թալիշը մնաց ազրպէյճանական զինուժի վերահսկողութեան տակ ու աւերուեց: 1994-ի ապրիլին, երբ հայկական ուժերը հակառակորդին ստիպեցին նահանջել, Օհանեանը եւ միւս գիւղացիների մի մասը վերադարձան եւ վերականգնեցին աւերուած տունը:

2016-ի ապրիլի 2-ի գիշերը, երբ ազրպէյճանական զինուժը սաստիկ հրետակոծեց Թալիշը, Օհանեանները` ամուսին եւ կին, հարսը, երեք երեխաների հետ, փոքրը` չորս ամսեկան, քնած էին իրենց սենեակներում: Որդին զինուորական է, այդ գիշեր դիրքերում էր:

«Երեխաները չէին հասկանում, թէ ինչ է կատարւում, բայց ռումբերի պայթիւնից վախեցած` բարձրաձայն լացում էին: Հարսս գրկել ու մարմնով ծածկել էր չորս ամսեկան փոքրիկին, ես ու կինս` միւս երկուսին: Արկերի կարկուտ էր», իր աւերուած տան մէջ կանգնած պատմում էր Օհանեանը:

Թալիշը Լեռնային Ղարաբաղի ծայր հիւսիսային հատուածում է` սահմանակից ազրպէյճանական գիւղերի: Ռմբակոծութիւնից մի քանի ժամ յետոյ գիւղի բնակչութիւնը տարհանուեց: Գիւղի ծայրամասում գտնուող տներում մնացել էին մի քանի ծերեր: Ապրիլի 2-ի առաւօտեան գիւղ էր մտել ազրպէյճանական խափանարարական խումբ: Ազրպէյճանցիները գնդակահարեցին Վալերա Խալափեանին եւ նրա կնոջը` Ռազմելային, կտրեցին նրանց ականջները: Նրանք գնդակահարեցին 1924 թուականին ծնուած Մարուսեա Խալափեանին:

Ազրպէյճանական զինուժը գրաւեց հայերի մի քանի ռազմական յենակէտեր, որոնք մի քանի օր անց հայերը վերագրաւեցին: Ազրպէյճանական զինուժին յաջողուեց շփման գծի հարաւ-արեւելեան հատուածում գրաւել Լելէ թեփէ բլուրը եւ հինգ ռազմական յենակէտեր:

Ինչպէս Սկսուեց Չորսօրեայ Պատերազմը

Ապրիլի 1-5-ի պատերազմը, որ պատճառ դարձաւ հարիւրաւոր զոհերի ու վիրաւորների հայկական ու ազրպէյճանական կողմերից, անակնկալ պէտք չէ համարել, քանի որ 1994-ի մայիսեան անժամկէտ զինադադարից ի վեր հակամարտութեան կողմերը մտել էին սպառազինութիւնների մրցավազքի մէջ, բանակցային գործընթացը, լայն հաշուով, փակուղում էր, իսկ Ազրպէյճանը հրապարակաւ յայտարարում էր հակամարտութիւնը ռազմական ճանապարհով լուծելու իր վճռակամութեան մասին:

Չորսօրեայ պատերազմի արդիւնքում մարդկային կորուստներից բացի, կողմերը տուեցին նիւթական եւ զինական բաւականին մեծ կորուստներ: 1994-ի մայիսին հաստատուած սթաթիւս-քուոն, սակայն, չփոխուեց, բացառութեամբ մի աննշան տարածքի, որն անցաւ ազրպէյճանական զինուժի վերահսկողութեան տակ:

Ինչպէ՞ս սկսուեց չորսօրեայ պատերազմը: Ներկայացնենք հիմնական չորս հնարաւոր բեմագրութիւններ:

Առաջին Բեմագրութիւն. Խափանարարական Գործողութիւնից`
Լայնածաւալ Ռազմական Գործողութիւններ

Ապրիլի 1-ի լոյս 2-ի գիշերը ազրպէյճանական խափանարար խումբը ներթափանցեց Թալիշ, սակայն գլխովին ջախջախուեց: Խմբին օգնութեան շտապեց ազրպէյճանական ՄԻ 24/35 ուղղաթիռը, որը խոցուեց Մռաւ լերան արեւելքում: Այսպէս, ռազմական գործողութիւնները ծաւալուեցին եւ ընդգրկեցին Արցախ-Ազրպէյճան շփման գծի ողջ երկայնքը: Կողմերը օգտագործեցին ծանր հրետանի, այդ թւում` «Սմերչ» եւ «Կրատ» համազարկային համակարգեր: Գնդակոծւում էին ինչպէս ռազմական, այնպէս էլ քաղաքացիական թիրախները: Չի բացառւում, որ եթէ ազրպէյճանական կողմին յաջողուէր գրաւել Թալիշ եւ հարեւան Մատաղիս գիւղերը, ապա, ոգեւորուած ձեռք բերուած յաջողութիւնից, նրանք հետեւակի ռազմական գործողութիւններով առաջ շարժուէին շփման գծի տարբեր հատուածներից, հիմնականում` Աղտամ-Ստեփանակերտ ուղղութեամբ:

Երկրորդ Բեմագրութիւն. Ձախողուած Կայծակնային Յարձակում

Ազրպէյճանը փորձեց կայծակնային յարձակում իրականացնել եւ գրաւել հայկական բնակավայրեր կամ շրջաններ: Այդ տարբերակի օգտին է խօսում այն իրողութիւնը, որ ազրպէյճանական կողմը ապրիլի 1-ի նախօրէին շփման գծի երկայնքով իրականացրել է ծանր զինատեսակների եւ անձնակազմի մեծաթիւ տեղաշարժ: Այդ տեղաշարժի մասին, ինչպէս մամուլի ասուլիսում պնդեց Արցախի նախագահ Բակօ Սահակեանը, արցախեան կողմը ունեցել է համապատասխան տեղեկատուութիւն` հակահետախուզութեան աշխատանքի շնորհիւ: Ազրպէյճանական կայծակնային յարձակումը ձախողուեց արցախեան բանակի, առաջին հերթին` հրետանու գրագէտ, անձնուրաց աշխատանքի շնորհիւ:

Երրորդ Բեմագրութիւն. Ռուսաստանի «Թաքուն Ձեռքը»

Այս օրերին արեւմտեան, մասամբ նաեւ հայկական լրատուական, փորձագիտական ու քաղաքագիտական հանրութիւնը աշխուժօրէն շրջանառում է այն վարկածը, համաձայն որի, Ռուսաստանը հրահրել է ռազմական բախումներ, որպէսզի կողմերը ռազմական գործողութիւնները դադարեցնելու համար դիմեն Մոսկուային, իսկ վերջինս կազմակերպի հանդիպում, որի արդիւնքում ռազմական գործողութիւնները դադարեցուեն, իսկ հետագայում հակամարտութեան գօտում տեղակայուեն ռուսական խաղաղապահ ուժեր: Եւ իրօք, Քրեմլինի միջնորդութեամբ Մոսկուայում կայացաւ հանդիպում Հայաստանի ու Ազրպէյճանի զինուած ուժերի գլխաւոր սպայակոյտերի պետերի միջեւ եւ ռազմական գործողութիւնները դադարեցուեցին:

Չորրորդ Բեմագրութիւն. Թուրքիայի Եւ
Իսլամական Պետութեան «Թաքուն Ձեռքը»

Հայկական, մասամբ նաեւ ռուսական լրատուական, փորձագիտական ու քաղաքագիտական հանրութիւնը աշխուժօրէն շրջանառում է այն վարկածը, համաձայն որի, Արցախ-Ազրպէյճան շփման գծում ապրիլեան առաջին օրերի պատերազմական գործողութիւններում շահագրգռուած է Թուրքիան եւ նրա միջոցով` ահաբեկչական Իսլամական պետութիւնը: Թէ այս վարկածը ինչպիսի հիմքեր ունի, միանշանակ դժուար է ասել, սակայն փաստ է, որ Թուրքիան ակնյայտօրէն պաշտպանում եւ աջակցում է Ազրպէյճանին, իսկ Իսլամական պետութեան կազմում կռւում են հարիւրաւոր ազրպէյճանցիներ:

ԹԱԹՈՒԼ ՅԱԿՈԲԵԱՆ

Թալիշ, Արցախ

ԱԶԴԱԿ, 11 Ապրիլի, 2016թ.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Համախմբվել պետք է գաղափարի, ոչ թե անձի շուրջ

14 avr. 2016
«Պոլիտէկոնոմիա» հետազոտական ինստիտուտի տնօրեն Անդրանիկ Թևանյանը խոսում է ԼՂՀ նախկին պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանի կողմից Սերժ Սարգսյանին 2013թ. ուղարկված գաղտնի նամակի և Ղարաբաղի շուրջ զարգացումների մասին:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

[Joseph]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Possible steps for Armenia to develop military industries - opinions

13:51 • 29.04.16

The four-day war over Nagorno-Karabakh was also a conflict of IT
innovations, and long-range weapons and drones, an Armenian parliament
member said, stressing the necessity to develop military industries at
rapid paces in Armenia.

Mikael Melkumyan, who is the author of the law “On Industrial
Policies”, stresses the need of effectively using the measure to
facilitate the production of the necessary supplies.

“It [the law] has different provisions addressing the
military-industrial complex. So it is possible to declare them an
industrial zone to exempt them from taxes,” he told our correspondent.

The lawmaker promised to voice his proposal at the National Assembly’s
upcoming session and call for developing the necessary procedures to
arrange mutual military assistance.

For further comments on the military-industrial enterprises in
Armenia, their production quality and volumes, Tert.am talked to Karen
Vrtanesyan, a trustee of the scientific-educational foundation Zorakn
and an organizer of the School for Political and Military Studies.

“Armenia has military-industrial enterprises that not only serve the
Armed Forces but also attract foreign clients. It is important to
understand that military industries do not imply only heavy and
shooting devices; they can be programming packages, separate
electronic devices, radio-electronics and laser technologies,” he
said.

Mr Vrtanesyan said that in many cases, the Ministry of Defense and the
supplier “fail to understand each other.”

“The Ministry of Defense and military industry cannot specify the
needs,” he said.

On the other hand, some companies are efficiently cooperating with the
Ministry of Defense.

Experts are now discussing the reasons why tank construction is not
organized in Armenia.

The expert said that Armenia had no heavy engineering industry even in
Soviet times.

“I have some doubts because it is a time-consuming process,” Mr Vrtanesyan said.

“And if something can be purchased at a much lower price, establishing
an industry has no sense. In fact, a country primarily needs military
industry to be able to repair and upgrade the ammunition that may be
damaged or be under an embargo.”

For example, Armenia can have weapons, but sanctions are being applied
against the producer countries or they can be prohibited from
supplying the weapons to both the conflicting parties.

In this context, Mr Vrtanesyan points out a need for national companies.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

1 / Մայիս / 2016

Գյումրիում հակատանկային ականներ են հայտնաբերվել
photo:http://lratvakan.am/?p=63303&l=am/gy...+haytnabervel+

Հետախուզա-դիվերսիոն առաջին խմբի հիմնադիր-հրամանատար Վովա Վարդանովը, ինչպես հայտնի է, հատուկ պարապմունքներ է սկսել՝ նպատակ ունենալով բարձրացնել քաղաքացիների մարտունակությունը:

Արագացված մարտական դասընթացներ մինչեւ մայիսի 6-ը կանցկացվեն նաեւ Գյումրիում: Այսօր, երբ Վովա Վարդանովի գլխավորած խումբը վարժանքներ էր անցկացնում Գյումրու Բուլվարայինից Վարդբաղ թաղամաս տանող խոտածածկ հատվածում, որն այնքան էլ հեռու չէ ռուսաստանյան զորամասից, վարժանքների մասնակիցները տարածքում հայտնաբերել են հակատանկային ականներ:
«Ականների վտանգավորությունն ինձ թվում է անիմաստ է անգամ նկարագրելը՝ հաշվի առնելով, որ սրանք հակատանկային ականներ են մոտ 5 կգ պայթուցիկ նյութը մեջը: Հիմա մենք 3 հատ հանել ենք, 4-րդը պայթուցիչ էր , որը ձգվում է ականի վրա ու դառնում է մարտական զենք, ու կարող է մի հատ 50 տոննանոց տանկ ոչնչացնել: Շատ վտանգավոր բան է, էն ինչ մենք տեսնում ենք, ուղղակի հանցավոր է»,- galatv-ի հետ զրույցում ասել է Վարտանովը:

Ձորակի հարակից տարածքում եւս նմանատիպ ականներ են հայտնաբերել դասընթացների մասնակիցները: Վովա Վարդանովը նշում է, եթե ուժի գործադրում իրականացվի, ապա շատ հավանական է, որ ականները պայթեն, ու հիշեցնում է Վարհրամաբերդ գյուղում երկու տարի առաջ տեղի ունեցածը, երբ համայնքի երկու անչափահաս երեխաներն ականի պայթյունից մահացան: Այդ ժամանակ, հիշեցնենք, պարզվեց, որ Վահրամաբերդի արոտավայրերում հաճախակի զորավարժանքներ են իրականացնում Գյումրիում տեղակայված ռուսաստանյան զորքերը: Ու քանի որ այս տարածքն էլ զորամասից ոչ հեռու է, ապա մասնագետների կարծիքով, հավանաբար, սա էլ նրանց անփութության ու անզգուշության հետեւանք է:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia