Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Ռուսաստանի երեք կրակոցները Հայաստանի ուղղությամբ

• Lragir.am
• Քաղաքականություն - 03 Սեպտեմբերի 2017,

Վերջին օրերին տեղի ունեցան մի քանի ուշագրավ միջադեպեր, որոնք լավագույնս են բնութագրում հայ-ռուսական հարաբերությունների բնույթը:


Ռոբսոն. Ռուսահայ կրիմինալի նոր դերը


Սեպտեմբերի 1-ին «Իրազեկ քաղաքացիների միավորումը» նամակ է ստացել Ռուսաստանի Դաշնության Կապի, տեղեկատվական տեխնոլոգիաների և զանգվածային կոմունիկացիաների վերահսկման դաշնային ծառայությունից կամ Роскомнадзор-ից:



Նամակով ՌԴ պետական մարմինը պահանջում է «Իրազեկ քաղաքացիների միավորման» ArmRus.info լրատվական կայքից հեռացնել Հայաստանի ներդրողների ակումբի անդամ Ռուբեն Թաթուլյանի (քրեական աշխարհում հայտնի «Ռոբսոն» մականվամբ)՝ Չեխիայում ձերբակալության մասին նյութը, հիմնավորելով Ռուսաստանի Դաշնության «Անձնական տվյալների մասին» օրենքի դրույթներով:



ԻՔՄ-ն հայտարարել է, որ ArmRus.info-ն գործել է Հայաստանի Հանրապետության օրենսդրության ու միջազգային նորմերի պահպանմամբ և չի խախտել Ռուբեն Թաթուլյանի անձնական կյանքի գաղտնիության իրավունքը:



Ռոբսոնը ՌԴ քաղաքացի է եւ բնական է, որ պետք է դիմեր իր երկրի համապատասխան մարմիններին: Սակայն, այստեղ կա մի նրբություն. Նա ունի Հայաստանի դիվանագիտական անձնագիր, միաժամանակ վարչապետ Կարեն Կարապետյանի հիմնադրած «ներդրողների ակումբի» անդամ է եւ սկզբունքորեն կարող էր դիմել Հայաստանի համապատասխան մարմիններին:



Սակայն նրբությունն այստեղ չի ավարտվում: Ռուսաստանը Հայաստանի հանդեպ վերջին տարիների կոշտ քաղաքականությունը տարբեր ոլորտներում իրականացնում է նաեւ հայկական ազգանուններով մարդկանց ակտիվ օգտագործմամբ: Նրանց վրա դրված է ռուսական քաղաքականության, Ադրբեջանին զենքի մատակարարման եւ այլ խնդիրների արդարացման, Ղարաբաղը հանձնելու «հիմնավորման» պարտականությունը:



Այդ քաղաքականության մասն է նաեւ Հայաստանի քաղաքացիական հասարակության կառույցների դեմ պայքարը, որի մասին հայտարարվել է վերջերս: Ռոբսոնի դիմումը, որն ըստ ռուսական ԶԼՄ-ների գտնվում է ռուսական պետական կառույցների «խնամքի» տակ, կարելի է համարել այս քաղաքականության գործնական քայլերից մեկը: Բանն այն է, որ Չեխիայում Ռոբսոնի ձերբակալման մասին գրել են բազմաթիվ լրատվամիջոցներ, բայց Ռոբսոնն «ընտրել» է ԻՔՄ-ի կայքը, որը «մասնագիտացած» է այդ թվում հայ-ռուսական տիրույթում ստերի ու կեղծիքի բացահայտմամբ:



«Իրազեկ քաղաքացիների միավորումը» հայտարարել է, որ չի կատարելու «Ռոսկոմնադզորի» պահանջը, քանի որ գործել է Հայաստանի օրենսդրության սահմաններում, իսկ Ռուսաստանի օրենսդրությունը Հայաստանի տարածքում չի գործում:


Լավրով. Ղարաբաղը ոչնչացնելու ծրագրի խոստովանությունը


Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարար Սերգեյ Լավրովը Միջազգային հարաբերությունների Մոսկվայի պետական համալսարանի ուսանողների և դասախոսների հետ հանդիպմանն ասել է, որ Ռուսաստանը հավատարիմ է եղել վերջին 20 տարիներին ԵԱՀԿ և Ռուսաստան-ՆԱՏՕ խորհրդի շրջանակում ընդունված հռչակագրերին:



Լավրովն ափսոսանք է հայտնել, որ այդ փաստաթղթերը թղթի վրա են մնացել, քանի որ «արևմտյան գործընկերները մերժել են դրանք իրավաբանորեն պարտավորեցնող դարձնելու Ռուսաստանի փորձերը»: Նրա խոսքով, եթե դա իրականություն դառնար, ապա Եվրոպայում բազմաթիվ հակամարտություններ վաղուց կարգավորված կլինեին:



ՌԴ ԱԳ նախարարի խոսքով, դա վերաբերում է նաեւ ղարաբաղյան հակամարտությանը:



Ապրիլյան պատերազմից հետո բոլորի համար պարզ դարձան ռուսական ծրագրերը Ղարաբաղի մասով: Դրա մասին սկսեցին խոսել նաեւ ռուսական պաշտոնական եւ մեդիա-փորձագիտական շրջանակները, քանի որ այդ պատերազմն արդեն քողազերծել էր շատ հանգամանքներ: Ռուսաստանի նպատակը Ղարաբաղ ռուսական զորք մտցնելն է: Դրա եւս մեկ ապացույցը Սոչիում Պուտինի ու Սերժ Սարգսյանի հանդիպումն էր: Սարգսյանը հանդիպումից հետո հայտարարել էր, թե Պուտինի հետ խաղաղապահների մասին չեն խոսել, եւ ընդհանրապես չեն խոսել Ղարաբաղի խնդրի մասով: Եթե խաղաղապահների մասին չի խոսվում, մնացյալը Ռուսաստանին հետաքրքիր չէ, եւ Սարգսյանի հայտարարությունը հենց այս հանգամանքի վկայությունն էր:



Ռուսաստանը դրա համար էր ինտենսիվ զինում Ադրբեջանին, որպեսզի ռազմական առավելություն տալով՝ մղի պատերազմի, որի արդյունքում որոշակի տարածքներ կանցնեին Ադրբեջանի վերահսկողության տակ, իսկ հայերը օգնություն կխնդրեին Մոսկվայից, որն էլ իր զորքը խաղաղապահների անվան տակ կմտցներ Ղարաբաղ:



Սա էր ռուսական «կարգավորման» պլանը, որը տապալվեց 2016-ի ապրիլին:


Կալաշնիկով. Սպառնալիք «թշնամական գործողությունների» կապակցությամբ


ՌԴ Պետդումայում անդրադարձել են Հայաստանում փողոցների անվանափոխման նախաձեռնությանը, որն առաջ է քաշել Ելք դաշինքը: Պետդումայի ԱՊՀ, եվրասիական ինտեգրման և հայրենակիցների հետ կապերի գծով հանձնաժողովի նախագահ Լեոնիդ Կալաշնիկովն ասել է, որ «եթե դա տեղի ունենա, կամ եթե բանավեճերն այդ թեմայով շարունակվեն, Մոսկվան, անկասկած, կարձագանքի նման թշնամական գործողություններին»:



Մեկնաբանություններն այստեղ ավելորդ են: Միայն մի արտահայտության վրա ուշադրություն դարձնենք՝ «թշնամական գործողություններ»: Վերջապես հնչեց այդ սակրալ հայտարարություն-խոստովանությունը՝ ՌԴ պատգամավորի կողմից, որը բացում է քաղաքական-հոգեբանական-ենթագիտակցական կարեւորագույն մի շերտ՝ Հայաստանի ինքնիշխանության ցանկացած դրսեւորում թշնամական գործողություն է Ռուսաստանի հանդեպ: Իսկ սա նշանակում է, որ Ռուսաստանը Հայաստանի հանդեպ վարում է թշնամական քաղաքականություն:



Վերը բերված օրինակներն, այդ առումով, լիովին տեղավորվում են այս տրամաբանության մեջ:

[Vrej1915]

ԼՂ հիմնախնդիրը հնարավոր կլիներ կարգավորել, եթե ՆԱՏՕ-ն չլիներ. Սերգեյ Լավրով

2017-09-01

ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը հայտարարել է, որ ղարաբաղյան հակամարտությունըվաղուց կարգավորված կլիներ, եթե Արևմուտքը հավատարիմ լիներ այն հայտարարություններին, որ արվել են վերջին 20 տարում: Այդ մասին նա հայտարարել է՝ ելույթ ունենալով ՌԴ ԱԳՆ արտաքին հարաբերությունների ինստիտուտի ուսանողների և դասախոսների առջև:

Նախարարը նշել է, որ Ռուսաստանը պատասխանատու կողմ է, որը հստակ հավատարիմ է այն հայտարարություններին, որոնք ընդունվել են վերջին 20 տարում ԵԱՀԿ-ում և Ռուսաստան-ՆԱՏՕ խորհրդում, գրում է ՏԱՍՍ-ը:

«Այդ հայտարարություններում արտացոլված է Եվրաատլանտյան և Եվրասիայի տարածաշրջանում հավասար անվտանգության տարածք ձևավորելու կողմերի ցանկությունը, ինչպես նաև հավաստիացումը, որ ոչ ոք չի ամրապնդի սեփական անվտանգությունն այլոց անվտանգության հաշվին»,-ասել է նա:

Միևնույն ժամանակ Լավրովը ափսոսանք է հայտնել, որ այդ հռչակագրերն այդպես էլ «թղթի վրա մնացին»:

«Դրանք իրավաբանորեն պարտավորեցնող դարձնելու մեր բոլոր փորձերը մերժվեցին արևմուտքի մեր գործընկերների կողմից: Վստահ եմ, որ եթե հավասար անբաժան անվտանգությունն իրոք իրավաբանորեն պարտավորեցնող ձև ստանար, հակամարտություններից շատերը, որոնք կան Եվրոպայում, վաղուց կարգավորված կլինեին»,-ասել է նա:

Ըստ ԱԳ նախարարի, դա վերաբերում է նաև Լեռնային Ղարաբաղի և Մերձդնեստրի հակամարտություններին, իսկ «ուկրաինական ճգնաժամ ընդհանրապես չէր լինի», -ասել է նա:

Աղբյուր՝ PanARMENIAN.Net

[Vrej1915]

[Vrej1915]

Ա. Միկոյանի և Ս. Կասյանի հակամարդկային ու հակահայկական էջերը

• Lragir.am
• Հասարակություն - 04 Սեպտեմբերի 2017,

Շարունակում է հասարակական լայն դիսկուրսի դաշտում մնալ Երևանի ավագանու Ելք խմբակցության ներկայացրած առաջարկությունը փողոցների անվանափոխության շուրջ: Ըստ այդմ, առաջարկվում է անվանափոխել հետևյալ փողոցները․ Կասյան փողոցը՝ Վազգեն Ա, Միկոյան փողոցը՝ Քըրք Քըրքորյան, Ֆրունզեի փողոցը՝ Ապրիլյան պատերազմի հերոսների, Ամիրյան փողոցը՝ Վռամշապուհ, Լենինգրադյան փողոցը՝ Լեոնիդ Ազգալդյան և այլն:



Ստորև կներկայացնենք վերոնշյալ բոլշևիկյան գործիչներից որոշների կյանքի ուշագրավ մանրամասներ, որոնք հատկապես վերաբերվում են հակահայ քաղաքականությանը:



Եթե Արսեն Ամիրյանի և Մյասնիկյանի պարագայում հակահայկական գործունեության տարրեր չկան, առաջինն ունեցավ շատ կարճ կյանք և գնդակահարվեց հայտնի 26 կոմիսարների դեպքի ժամանակ, իսկ երկրորդը՝ բավականին ծավալուն քայլեր կատարեց Հայաստանում վիճակը կայունացնելու համար, ապա այլ է խնդիրը Սարգիս Կասյանի և Անաստաս Միկոյանի պարագայում:


Սարգիս Կասյան


1920թ. դեկտեմբերի 2-ի պայմանագրով, Հայաստանում իշխանությունն անցավ բոլշևիկներին: Իշխանության փաստացի ղեկավար մարմինը Հայհեղկոմն էր, որի ղեկավարն էր Սարգիս Կասյանը: Մինչ Հայաստանում իշխանության գալը, Կասյանը հասցրել էր արտաքսվել երկրից և երկու անգամ ձերբակալվել Վրաստանի իշխանությունների կողմից հակապետական գործունեության համար: Կասյանի քայքայիչ գործունեության մասին կարելի է բավականին երկար տեքստ ներկայացնել, սակայն բավարարվենք մի քանի փաստերով: Թուրք-հայկական պատերազմի ժամանակ նա և մի շարք այլ հայ գործիչներ նամակ են ուղարկում Հայաստանում գործող բոլշևիկներին: Ըստ այդ նամակի.



«…Կազմալուծելհայկական կռվող բանակը բոլոր միջոցներով, այն է.



ա/ կազմակերպել դասալքություն և ամեն կերպ խանգարել զորահավաքին;



բ/ ռազմաճակատներում հասկացնել զինվորներին, որպեսզի նրանք չկրակենառաջացողթուրքականզինվորների վրա, այլ լքելով դիրքերը վերադառնան թիկունք;



գ/ չենթարկվել սպաների հրամաններին և հարկ եղած դեպքում ոչնչացնել նրանց:



Այս ամենի հետ ամենաէականն է հասկացնել հանրապետական Հայաստանի զինվորներին, որ հաղթող թուրքական ասքյարը հեղափոխական ասքյար է, որը ոչ միայն իրեն թույլ չի տա որևէ գործողություն պարտված երկրի վերաբերյալ, այլ կօժանդակի աշխատավոր հայ ժողովրդին ազատվելու իմպերիալիստական գործակալ Դաշնակցությունից:



Նորից ու նորից բացատրել, որ դաշնակցականների տիրապետությունից ազատվելով՝ Հայաստանը ընդմիշտ կկապվի Ռուսաստանի հետ, ընդմիշտ վերջ կտրվի պատերազմին և սովին ու մշտական ընդհարումներից քայքայված երկիրը կլիանա Ռուսաստանի հացով և մասնակիցը կդառնա համաշխարհային հեղափոխության մեծ գործին:



Ծանոթություն – Գրությունը կարդալ սահմանափակ ժողովում և կարդալուց հետո անմիջապես այրել: Հայաստանի կոմ. կուս. կենտրոնական կոմիտեի անդամներ՝ Ս. Կասյան, Ա. Մռավյան, Ա. Նուրիջանյան, Շ. Ամիրխանյան, Ի. Դովլաթյան, Ա. Հովհաննիսյան:



Նո. 218, Բաքու, 1920, Սեպ. 20»



Դեկտեմբերի 2-ից անմիջապես հետո, խախտելով համաձայնագրի կետերը, Սարգիս Կասյանի գլխավորությամբ սկսվեցին զանգվածային ձերբակալությունները: Երևան հասնելուց հետո, բոլշևիկները 11-րդ բանակի օգնությամբ սկսում են իրականացնել զանգվածային բռնագրավումներ, ձերբակալություններ։ Ձերբակալվում է շուրջ 1000 նախկին պաշտոնյա, և սպա՝ 1921թ. հունվարի 24-ին, դեռևս կենդանի մնացած շուրջ 1400 հայ սպա ոտքով, բոկոտն, առանց հագուստի և սննդի աքսորվեց Ռուսաստան: Հեղկոմի հրամանով Երևանի բանտում կացնահարվեցին հայ քաղաքական, ռազմական մի շարք գործիչներ:


Անաստաս Միկոյան


Այս գործչի անունն արդեն հասցրել է բավականին լայն ու բուռն քննարկումների առարկա դառնալ: Երդվյալ բոլշևիկն իր տեղն է ունեցել ԽՍՀՄ բոլոր կառավարություններում: Սակայն, հայերի հանդեպ ունեցած դրսևորումները հիմք են տալիս նրան դասելու հայատյացների շարքում:



Այսպես, դեռև 1919թ․-ին Միկոյանը նամակով դիմում է Լենինին, որտեղ հանդես գալով պրոթուրքական դիրքերից, առաջարկում է փակել հայկական հարցը և հայկական միասնական պետության խնդիրը՝ դրանք համարելով նեղ ազգային՝ շովինիստական, դրսևորումներ:



1920թ. հունիսի 19-ին, երբ Զանգեզուրը զենքի ուժով և փաստացի աշխարհազորով պահում էին Նժդեհն ու Դրոն, իսկ Ղարաբաղը մեկ ամիս առաջ հանձնվել էր բոլշևիկներին, Անաստաս Միկոյանն ու այլ կոմունիստներ հեռագիր են ուղարկում Գեորգի Չիչերինին հետևյալ բովանդակությամբ. «Հայերը Ադրբեջանի հետ փաստացի պատերազմական հարաբերությունների մեջ են: Ինչ վերաբերում է արդեն Սովետական Ադրբեջանի մեջ մտած իբրև թե վիճարկելի Զանգեզուրին ու Ղարաբաղին, ապա կատեգորիկ հայտարարում ենք, որ այդ վայրերն անառարկելիորեն և այսուհետև պետք է գտնվեն Ադրբեջանի սահմաններում»:





Սակայն, Միկոյանը, չբավարարվելով այդքանով, իր պարտքն է համարել 1920թ. հուլիսի 29-ին միայն իր ստորագրությամբ ևս մի հեռագիր ուղարկել Գրիգորի Օրջոնիկիձեին. «Ղարաբաղի և Զանգեզուրի հարցով մենք զայրացած ենք Կենտրոնի քաղաքականությամբ: Դու նույնպես պնդիր Կենտրոնում մեր տեսակետը: Մենք դեմ չենք Հայաստանի հետ խաղաղությանը, բայց ոչ մի դեպքում Ղարաբաղի ու Զանգեզուրի գնով»:



Խանջյանի սպանությունից հետո, 1937թ․ աշնանը Անաստաս Միկոյանը Լավրենտի Բերիայի հետ մեկնել են Հայաստան՝ կուսակցական և պետական աշխատողների մաքրում, փաստացի՝ ռեպրեսիա իրականացնելու: Ռուսաստանի պետական արխիվում հայտնաբերվել է Եժովի ստորագրությամբ 1937թ. սեպտեմբերի 22-ով թվագրված մի փաստաթուղթ, որով Եժովը տեղեկացնում է Ստալինին այն մասին, որ Միկոյանը խնդրում է «Դաշնակցական և այլ հակասովետական տարրերից» գնդակահարվողների թիվն ավելացնել 700 մարդով: Նույն փաստաթղթով Եժովն ինքն առաջարկում է գնդակահարվողների թիվն ավելացնել 1500 մարդով և նախկին թիվն էլ ունենալով՝ այն հասցնել 2000-ի: Այդ փաստաթուղթը համաձայնությամբ ստորագրել են Ստալինը, Մոլոտովը, Կագանովիչը, Չուբարը, Լոգինովը:


Վահրամ Թոքմաջյան, «Իրազեկ քաղաքացիների միավորում»

[Vrej1915]

Մշակույթի հանձնաժողովը դեմ է մայրաքաղաքի փողոցներն անվանափոխելու նախագծերին

Վերջին թարմացումը Սեպտեմբեր 05, 2017

• Աստղիկ Բեդեւյան

---

Երևանի քաղաքապետարանի մշակույթի հանձնաժողովը բացասական եզրակացություն է տվել մայրաքաղաքի 6 փողոցներն անվանափոխելու՝ ավագանու «Ելք» խմբակցության նախագծերին։

Հանձնաժողովում մեծամասնություն ունի Հանրապետականը: Զարուհի Փոստանջյանի ղեկավարած «Երկիր Ծիրանիի» ներկայացուցիչը հանձնաժողովի նիստին ներկա չի եղել։

«Ելք»-ն առաջարկել էր Կասյան փողոցն անվանափոխել Վազգեն Առաջին Վեհափառի, Միկոյան փողոցը՝ Քըրք Քըրքորյանի, Ֆրունզեի փողոցը՝ Ապրիլյան հերոսների, Ամիրյան փողոցը՝ Վռամշապուհ արքայի, Լենինգրադյանը՝ Լեոնիդ Ազգալդյանի անուններով, իսկ Իսակովի պողոտան Լենինգրադյանին կապող հատվածը կոչել Մոնթե Մելքոնյանի անունով:

Ավագանու «Ելք» խմբակցության անդամ Արայիկ Հարությունյանի խոսքով, 4 հանրապետականներ ձեռնպահ են եղել միայն Մոնթե Մելքոնյանի անվան փողոց ունենալուն, բայց անվանափոխություններին միաձայն դեմ են քվեարկել:

«Պատահական չէ, որովհետև միկոյանատիպ և կասյանատիպ չինովնիկներ մեր իշխանության մեջ և Հանրապետականում քիչ չեն», - «Ազատության» հետ զրույցում ասաց Հարությունյանը: - «Մեր նախաձեռնությունը հստակ արժեհամակարգային է, մենք չպետք է ունենանք փողոցներ, որոնք կրում են հակապետական հակազգային գործիչների անուններ: Մենք 2018 թվականին նշելու ենք մեր Առաջին Հանրապետության, պետականության վերականգնման հարյուրամյակը, բայց մենք այսօր ունենք փողոցներ՝ Միկոյանի, Կասյանի, Ամիրյանի, որոնք հակապետական գործունեություն են արել»:

Հարցին, թե ինչ հակափաստարկների են արժանացել իրենց փաստարկները, ավագանու ընդդիմադիր անդամը պատասխանեց․ - «Հիմնական հակափաստարկը այն է, որ հանրային կարծիքը ուսումնասիրված չէ այս հարցի հետ կապված: Կարծես մնացած բոլոր հարցերով Հանրապետական կուսակցությունը հանրաքվեներ է անցկացնում, հանրային կարծիքը ուսումնասիրում է»:

Հարությունյանը կարծում է, որ հանրապետականները քվեարկելիս առաջնորդվել են քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի՝ մի քանի օր առաջ արած հայտարարությամբ, թե «չեն պատրաստվում Լենինգրադյան փողոցն անվանափոխել»․ - «Տարոն Մարգարյանը ինքը անձամբ հայտարարեց, որ սա կվտանգի հայ-ռուսական հարաբերությունները, Սանկտ Պետերբուրգի հետ հարաբերությունները: Այնինչ Սանկտ Պետերբուրգի բնակիչները և ղեկավարությունը քսանվեց տարի առաջ իրենք են Լենինգրադ անունը փոխել»:


Երեւանի ավագանու Հանրապետական խմբակցության անդամ, կոմպոզիտոր Մարտին Վարդազարյանն «Ազատության» հետ զրույցում պնդեց, թե որպես անկուսակցական ինքը չի ենթարկվում կուսակցական կարգապահությանը, ուղղակի իր դեմ կարծիքը համընկել է ավագանու հանրապետական անդամների տեսակետի հետ․ - «Ի՞նչ է տալիս շարքային երևանցուն այս պահին պատմական էջը պոկել և շպրտել, բացի անհանգստությունից, բացի ժամանակ վատնումից, բացի նյութական կորուստներից և ընդհանրապես, սա որքանո՞վ է այս պահին օգտակար»:

Հարցին, թե արդյոք հիմնավորումը, որ այդ մարդիկ հակապետական գործունեություն են ծավալել, համոզիչ փաստարկ չէ, Վարդազարյանն արձագանքեց․ - «Սովետական շրջանի գրեթե բոլոր հայտնի մարդկանց՝ սկսած Արամ Խաչատրյանից, Մարտիրոս Սարյանից, Եղիշե Չարենցից և շատ ու շատ ուրիշներին կարելի է նույնպես ինչ-որ մի ձևով համարել հակապետական, որովհետև նրանք այդ պետություն ստացել են աշխատանքային հերոս, լենինյան մրցանակի դափնեկիր, ստալինյան մրցանակի դափնեկիր: Եկեք այդ ամեն ինչից էլ հրաժարվենք, Մյասնիկյանի և Շահումյանի արձաններն էլ քանդենք․․․ Իսկ ի՞նչ դա կտա Երևանին և շարքային երևանցուն՝ չհիմնավորված լինելով և առանց հասարակական կարծիքը հարցնելու: Դրա համար ես դեմ եմ»:

Ճշտող հարցին, թե արդյոք իր ասածը նշանակում է, որ ինքը նույն հարթության վրա է դնում Արամ Խաչատրյանին և Անաստաս Միկոյանին, Վարդազարյանը պատասխանեց․ - «Ո՛չ, նույն հարթության վրա չեմ դնում: Ես նկատի ունեմ, որ եթե այս ճանապարհով գնանք, սա ես ասում եմ իրոնիայով՝ կարող է դրան էլ հասնի»:

Արայիկ Հարությունյանի խոսքով, բացասական եզրակացություն ստացած իրենց նախագծերն, այնուհանդերձ, կքննարկվեն ավագանու նիստում․ - «Երևան քաղաքում տեղական ինքնակառավարման մասին օրենքը ասում է, որ չորս ամսվա ընթացքում, անկախ նրանից, թե նախագիծը ստացել է դրական թե բացասական եզրակացություն, քաղաքապետը պետք է մտցնի ավագանու հերթական նիստի օրակարգ»:

[Vrej1915]

ԵՄ-ն և ԱՄՆ-ն Հայաստանին հանգիստ չեն թողնի, մինչև չհասնեն իրենց ուզածին, իսկ ՌԴ-ն չի խանգարի ՀՀ-ԵՄ նոր փաստաթղթի ստորագրմանը. Գ. Տրոֆիմչուկ

06.09.17



Ռուսաստանը չի ճնշի Հայաստանին և չի խանգարի Հայաստան-Եվրամիություն համագործակցության մասին նոր փաստաթղթի ստորագրմանը: Tert.am-ի հետ զրույցում այս մասին ասաց միջազգայնագետ, անվտանգության և պաշտպանության ոլորտների փորձագետ, ռուս վերլուծաբան Գրիգորի Տրոֆիմչուկը՝ խոսելով հայաստանյան փորձագիտական շրջանակներում հնչող այն մտահոգությունների մասին, որ ՌԴ-ն կկրկնի 2013թ.-ի փորձը:


«Եվրամիությունն ու ԱՄՆ-ն Հայաստանին հանգիստ չեն թողնի, մինչև չհասնեն իրենց ուզածին: Նրանք ժամանակ են ձգում, որ Հայաստանին տանեն նույն շրջանը, ինչպես 2013թ.-ին: Բայց աշխարհը վերջին 4 տարիներին միանգամայն այլ է դարձել (2013թ.-ի սեպտեմբերի 3-ից հետո, երբ Հայաստանը հրաժարվեց ստորագրել ԵՄ հետ Ասոցացման մասին համաձայնագիրը և հայտարարեց Մաքսային միությանն անդամակցելու մտադրության մասին - Tert.am)»– ասաց նա:

Ըստ Գրիգորի Տրոֆիմչուկի՝ այս հարցում Ռուսաստանը ճնշում չի գործադրի Հայաստանի վրա, քանի որ դրա համար պատճառներ ունի։ «Ռուսաստանը ճնշում չի գործադրի Հայաստանի վրա, որովհետև Արևմուտքը վայրկենապես կփորձի օգտվել դրանից: Ճնշում գործադրելն իմաստ էլ չունի, որովհետև եթե Ռուսաստանը նման քայլ կատարի, ապա Հայաստանը կտրուկ կթեքվի Արևմուտքի կողմը»,- շեշտեց նա։


Ռուսաստանը, ըստ քաղաքագետի, տվյալ պարագայում ունի լավ քայլ կատարելու մեկ հնարավորություն՝ ցույց տալ, որ ԵԱՏՄ-ում ավելի լավ է, քան ԵՄ-ում: Վերջինս շեշտեց, որ Ռուսաստանը դա պետք է ցույց տա գործնականում, ոչ թե չինովնիկների ելույթներում:

«Ես որևէ նշանակություն չէի տա Եվրամիության հետ Հայաստանի ավելի մերձեցման փորձին: Հայաստանն ինքնիշխա՞ն երկիր է, այո, ուրեմն անում է այն, ինչ ցանկանում է: Բայց պետք է հիշել, որ Հայաստանի շուրջ առկա խնդիրներն իրենք իրենց չեն լուծվելու»,- նշեց Գրիգորի Տրոֆիմչուկը:

Քաղաքագետը նշեց, որ Արևմուտքը կգնա Ղարաբաղի «սուվերենացման» ճանապարհով, իսկ Ռուսաստանն այս հարցում որևէ կերպ օգնել չի կարողանա: Բացի այդ, ըստ նրա, Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև պատերազմը դառնում է անխուսափելի, իսկ պատերազմի հետևանքների պատասխանատվությունը «դրվելու է Ռուսաստանի վրա»:






Տիգրանուհի Մարտիրոսյան

[Vrej1915]

Հայաստանի մասնակցությունը Արեւմտյան երկրների կազմակերպած միջոցառումներին միշտ էլ մտահոգել է ՌԴ–ին. փորձագետ
06.09.2017


Արեւմտյան երկրների մասնակցությամբ տարբեր մակարդակներով կազմակերպված միջոցառումներին Հայաստանի մասնակցությունը միշտ էլ ստացել է Ռուսաստանի ոչ միանշանակ արձագանքը։ NEWS.am–ի հետ զրույցում նման կարծիք է հայտնել փորձագետ Մանվել Սարգսյանը՝ մեկնաբանելով Վրաստանում ՆԱՏՕ–ի զորավարժություններին մասնակցությունից Հայաստանի հրաժարվելը։

Նրա խոսքով՝ ԱՄՆ–ի եւ Վրաստանի բանակների միջեւ զորավարժություններին մասնակցելու հայկական կողմի մերժումը կանխատեսելի էր։ «Եվ հարցն անգամ այն չէ, որ զորավարժություններին հայկական կողմից պետք է մասնակցեին 3 բժիշկ, ամեն բան բացառապես քաղաքական նշանակություն ունի»,– պարզաբանեց քաղաքագետը։

Միաժամանակ փորձագետը նշեց, որ ԱՄՆ–ում եւ առհասարակ ամբողջ աշխարհում հիանալի հասկանում են, որ Հայաստանը Ռուսաստանի հետ շատ սերտ հարաբերությունների մեջ է։ Բնականաբար, դա կարող է ազդել նաեւ այլ երկրների հետ հարաբերությունների վրա։ «Բոլորն էլ ամեն բան հիանալի հասկանում են։ Կարծում եմ, որ Ռուսաստանում էլ են դա հիանալի հասկանում։ Նա ինքն է հարեւանների հետ այնպիսի հարաբերություններ կառուցել, որոնք ավելի շատ խնդիրներ են ստեղծում հենց իր համար»,– ընդգծեց փորձագետը։

Հիշեցնենք, որ Վրաստանի ՊՆ մամուլի քարտուղարը հայտնել էր, որ Հայաստանը վերջին պահին հրաժարվել է զորավարժություններին մասնակցությունից։ Իսկ ՀՀ պաշտպանության փոխնախարար Արտակ Զաքարյանն էլ իր հերթին զարմանք էր հայտնել այդ կապակցությամբ՝ նշելով, որ ՊՆ–ն չի հայտարարել այդ զորավարժություններին Հայաստանի մասնակցության մտադրության մասին։
Լուրեր Հայաստանից - NEWS.am

[Vrej1915]

Երևանը կարող է ունենալ արդարացի առարկություններ Մոսկվայի նկատմամբ, բայց ՌԴ-ից պոկվելու դեպքում Արևմուտքից չի ստանա անգամ այն, ինչ ունի հիմա. վերլուծաբան

07.09.17



Ռուսաստանի և ԱՄՆ միջև այսպիսի նողկալի հարաբերություններ, ինչպիսին հիմա են, երբևէ չեն եղել: Tert.am-ի հետ զրույցում ասաց միջազգայնագետ, անվտանգության և պաշտպանության ոլորտների փորձագետ, ռուս վերլուծաբան Գրիգորի Տրոֆիմչուկը:

«Անգամ 70-ականները, որոնք համարվում էին «սառը պատերազմի» գագաթնակետը, ԱՄՆ-ն ու ՌԴ-ն համատեղ հզոր ծրագրեր ունեին, ինչպիսին «Սոյուզ-Ապոլոն»-ն էր: Վերջին ժամանակներում Ռուսաստանը շատ է մտածել ԱՄՆ-ի հետ հաշտվելու մասին, մասնավորապես՝ հույսը Դոնալդ Թրամփի վրա դնելով: Բայց պարզվեց, որ Թրամփը տարօրինակ ընկեր է: Ուստի ներկայում Ռուսաստանը մտածում է ոչ թե հնարավոր ընկերության, այլ նրա մասին, որ չլինի պատերազմ: Վաշինգտոնը իրավիճակը բերել է նոր հարթության, որովհետև ստացավ իր պահանջներն ու հավակնությունները Ղրիմից ու Դոնբասից: Ուստի լարվածության նվազման մասին երազել անգամ չի կարելի»,- ասաց Գրիգորի Տրոֆիմչուկը:

Դիտարկմանը, թե գնդակը ՌԴ դաշտում է, արդյոք Ռուսաստանը պլանավորո՞ւմ է նոր պատասխան քայլ, Տրոֆիմչուկը պատասխանեց, որ ՌԴ-ն պատասխանելուց առաջ մտահոգվում է, որ ԱՄՆ հաջորդ պատասխանն անկանխատեսելի կլինի:

«Մինչև վերջերս Ռուսաստանի պատասխանները եղել են դիվանագիտական հարթության մեջ, ինչը կարելի է կոչել հայելային, այսինքն՝ համարժեք: Մոսկվան, եթե հիշում եք, հետ կանչեց ավելի քան 700 դիվանագետի, իսկ ԱՄՆ-ն դադարեցրեց ՌԴ քաղաքացիներին վիզաների տրամադրումը: Վաշինգտոնը սպասում էր, որ Ռուսաստանը կպատասխանի և դիմեց վիզաների հետ կապված ոչ ստանդարտ պատասխանին:

Հիմա Ռուսաստանը պետք է շատ մտածի որևէ պատասխան քայլ նախաձեռնելուց առաջ: Հակառակ դեպքում՝ տեղի կունենա պատասխան պատասխանի դիմաց և այսպես շարունակ: ԱՄՆ-ն դրան էլ սպասում է: Դրա համար էլ Մոսկվան դադար վերցրեց՝ հայտարարելով, որ տեղի ունեցողը ԱՄՆ քաղաքացիների շահերից չի բխում: Ռուսաստանի պատասխանը պիտի ոչ տրիվիալ լինի, բայց ՌԴ-ն մտահոգված է, որ դրանից հետո ԱՄՆ-ն անկանխատեսելի քայլերի կդիմի: Բացի դրանից, Ռուսաստանին բնորոշ չեն կրեատիվ քայլերը»,- մանրամասնեց նա:

Ինչ վերաբերում է տնտեսական պատժամիջոցների հետևանքներին ԵԱՏՄ անդամ պետությունների, մասնավորապես՝ Հայաստանի վրա, ապա Տրոֆիմչուկը նկատեց, որ Հայաստանը ուշադիր արձանագրում է ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների վատթարացման շուրջ տեղի ունեցող իրադարձությունները:

«Հայաստանի համար այլևս գոյություն չունի բազմավեկտորություն, որը կար 2013թ.-ին: Հիմա Հայաստանը պետք է իր համար հստակեցնի՝ ում կողմից է: Հակառուսական պատժամիջոցները դեռևս չեն անդրադարձել ո՛չ Հայաստանի, ո՛չ էլ ԵԱՏՄ անդամ մյուս պետությունների վրա: Բայց որոշ ժամանակ անց պատժամիջոցների բացասական հետևանքները կզգացվեն: ԵԱՏՄ անդամ պետությունները պետք է սա հաշվի առնեն ու նախապատրաստեն պաշտպանական գործիքներ»,- նշեց վերլուծաբանը:

Վերջինս ասաց, որ սպասելու ժամանակն անցնել է, աշխարհը բևեռացվում է շատ արագ. «Բայց մի բան պետք է հասկանալ հստակ՝ այո, Երևանը կարող է ունենալ առարկություններ Մոսկվայի նկատմամբ, և գուցե դրանք արդարացի են, բայց Ռուսաստանից պոկվելու պարագայում Հայաստանը Արևմուտքից չի ստանա անգամ այն, ինչ ունի հիմա, որովհետև Արևմուտքն առանձնապես բարեգործությամբ չի առանձնացել երբեք: Եթե Հայաստանը 2013թ.-ին չորոշեր անդամակցել Եվրասիական տնտեսական միությանը, այլ խորացներ ինտեգրացիան Եվրամիությանը, ավելի լավ չէր ապրելու, քան հիմա: Ավելի շուտ վատ կապրեր, քան հիմա: Իհարկե, ապացույցները կարող են լինել միայն գործնականում, խոսքերով ոչ մեկ չի հավատա, ուստի Հայաստանի թեքումը դեպի ԵՄ կպահպանվի»:





Տիգրանուհի Մարտիրոսյան

[Vrej1915]

«Հայերը մեզ պե՞տք են, ազատագրենք՝ էլի ռուսների պոչն են բռնելու». Այս անգամ վերջնական կպատժվենք

• • ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
  • Հարցազրույց - 07 Սեպտեմբերի 2017,

Մեր զրուցակիցն է քաղաքագետ Լևոն Շիրինյանը

Պարոն Շիրինյան, Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Էլմար Մամեդյարովը, անդրադառնալով Հայաստանի ԱԳ նախարարի հետ այս ամիս կայանալիք հանդիպմանը, նշել է, որ «կարևորը քաղաքական որոշում ընդունելն է, որի հիման վրա Հայաստանի զորքերը դուրս կբերվեն օկուպացված տարածքներից»։ Առհասարակ, արժի՞ գնալ այդ հանդիպմանը, երբ հակառակ կողմն ունի նման տրամադրվածություն։


Մինսկի ձևաչափը մեզ անընդհատ խրում է խնդիրների մեջ, որը հարցի լուծումը չունի։ Մեր խնդրի լուծումը այդ ձևաչափի հետ չի կապված։ Դրա համար, կարծում եմ, ձևաչափը պետք է փոխվի, և Հայաստանի ԱԳ նախարարն էլ անիմաստ գնում է հանդիպման։ Գիտե՞ք, թե երբ կլիներ գնալու իմաստը, երբ ինտենսիվ կերպով երկրի վերակառուցում գնար, որի համար խաղաղությունն անհրաժեշտություն կլիներ։ Բայց մենք հիմա այդպիսի վերակառուցում չենք տեսնում, ու այդ պայմաններում գնում են հանդիպման, որ ի՞նչ անեն։ Ի վերջո, սա կապ ունի ռուսական խարդավանքների, ռուս-ամերիկյան հակասությունների հետ։ Այո, կարող է նրանցից մեկի կողմից Ղարաբաղի հարցում լինել կատեգորիկ մոտեցում, բայց միշտ մյուս կողմը դա կհավասարակշռի։ Տեսեք, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ստեղծումից ի վեր միշտ համանախագահները հայտարարել են, որ իրենք համերաշխ են գործում, բայց մյուս կողմից օրերս Սերգեյ Լավրովը հայտարարեց, որ եթե իրենց առաջարկներն ընդունած լինեին, Ղարաբաղի հարցը լուծված կլիներ։ Իսկ դա խոսում է այն մասին, որ կան հակասություններ, և այդտեղ հնարավոր չէ որոշումներ կայացնել, ինչը, բոլոր դեպքերում, մեր օգտին է։ Հիմա մնում է Լավրովին հարցնել, թե խնդրի կարգավորում ասելով ի՞նչ ես հասկանում։ Դրա համար, եթե ես լինեի, չէի գնա այդ հանդիպմանը, և ես կարծում եմ, որ մենք մեր իշխանությունից պետք է պահանջենք մի քիչ արժանապատիվ կեցվածք։


Նախօրեին Պուտինն անդրադարձել է ԱՄՆ կողմից Ուկրաինային զենք մատակարարելու խնդրին և նշել, որ հակամարտության գոտի զենքի մատակարարումը չի նպաստում խաղաղությանը։ Ինչպե՞ս եք գնահատում Պուտինի այս հայտարարությունը, ի՞նչ է պատահել։


Ոչինչ էլ չի պատահել, դա ռուսական ավանդական քաղաքականությունն է, երբ Արևելքում մի բան է խոսում, Արևմուտքում՝ մեկ այլ բան։ Ցարի ժամանակ էլ էր այդպես, բայց այն ժամանակ լրատվամիջոց չկար, որ իմանային, որ մի տեղում մի բան խոսեց, մյուս տեղում՝ մեկ այլ բան։ Ռուսաստանը մեր տարածաշրջանում ադրբեջանցիներին հարիֆի տեղ է դրել, զենքը ծախում է նրանց, էդ փողով իր գործարաններն աշխատեցնում է, հետո զենք է տալիս մեզ, ու ադրբեջանցիներին քշում մեզ վրա։ Մենք էլ ջախջախում ենք ադրբեջանցիներին, ու նրանք նորից գնում են Ռուսաստանից զենք գնելու, որի փողով Ռուսաստանն աշխատեցնում է իր ռազմարդյունաբերական համալիրը։ Արդյունքում Ադրբեջանը ոչ մի օգուտ չի ստանում։ Ու հիմա, երբ ամերիկյան կողմը ճնշում է Ռուսաստանին, Հայաստանը պետք է ենթադրի ու հավատա, որ այդ պատժամիջոցները ռեալ արդյունք են տալիս։ Էս վերջերս ՌԴ վերնախավի կոռումպացվածության վերաբերյալ ամերիկացիները ինչ-որ օրեր են նշել, որ փաստեր են հրապարակելու։ Արդյունքում Կրեմլի վերնախավը վարի է գնում։ Մենք պետք է պարզապես դիմանանք ու հասկանանք, որ եթե ամերիկացիները երկակի ստանդարտով են աշխատում, մեր ռազմավարական դաշնակիցը քառակի ստանդարտով է աշխատում։ Ուղղակի ռուսները վստահ են, որ իրենց մարդիկ այստեղ ուժեղ դիրքեր ունեն և մեզ հետ ինչ կուզեն կանեն, ոնց կուզեն՝ կխոսեն, բայց ապրիլյան պատերազմը ցույց տվեց, որ խորքի մեջ դա այդպես չէ։


Ռուսաստանի նախագահը նաև հայտարարել է, որ աջակցում է Դոնբաս խաղաղապահներ ուղարկելու գաղափարին, նաև նշել, որ ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդում քննարկման կդրվի Դոնբասում շփման գծում խաղաղապահներ տեղակայելու մասին բանաձևը։ Ինչպե՞ս եք գնահատում Պուտինի այս հայտարարությունը։ Տեսակետ կա, որ այս քայլով նա նահանջո՞ւմ է Ուկրաինայից։


Այս հարցում տարբեր ընկալումներ կան՝ խաղաղապահներ տեղակայելու վայրի հարցում։ Ռուսներն ուզում են իրենց զորքը տեղավորել, իսկ ուկրաինացիները մի փոքր այլ կերպ են պատկերացնում այդ ամենը։ Մեզ համար դա չի կարևորը. Ես կարծում եմ, որ ինչքան շատ նրանք իրար դեմ կռվեն, մեզ ձեռնտու է, քանի որ այդ դեպքում ռուսների վիճակը կվատանա։ Մեկ այլ բան էլ կա, Ռուսաստանի քաղաքական ղեկավարությունը ակնհայտորեն նահանջում է։ Ամերիկյան պատժամիջոցները նրանց զսպել են։ Ռուսները հասկանում են, որ տնտեսության փլուզում կլինի։ Հիմա հայկական կողմը, ամենանվիրյալ ռուսամոլները պետք է հասկանան, որ այդ ամենը կարող է փլվել ու իրենք առաջինը մնան փլատակների տակ։ Հետևաբար պետք է տարբերակներ մտածեն, թե ինչպես անել, որ դա տեղի չունենա։ Հիշեք, թե ինչպես էին դուգիններն ու կարենշահնազարովները Ղրիմի հետ կապված վրա տալիս, բայց այսօր Պուտինը նահանջում է։ Իհարկե, դեռևս սա նահանջ չի, մանևր է, բայց ամերիկացիները շատ լավ հասկանում են ամեն բան։ Դրա համար մենք պետք է ուշադիր հետևենք գործընթացներին և բազմավեկտոր քաղաքականությունն ուժեղացնենք։


Իսկ հնարավո՞ր է, որ Ռուսաստանը նահանջի նաև Հայաստանից։


Դա կախված կլինի պատժամիջոցների չափից և Հայաստանի անկախության ձգտման չափից։ Ժողովրդին պետք է զգուշացնել՝ եթե անկախության ձգտում չունեցավ, Արևմուտքը մատը մատին չի խփելու Հայաստանի համար։ Ուրեմն նրանք պետք է տեսնեն, որ այս ժողովուրդն ուզում է իր պետությունն իրական անկախ պետություն լինի։ Առաջին համաշխարհային պատերազմում Հայոց ցեղասպանության ժամանակ Եվրոպան չէր խոսում ռուսական այս տարածքում։ Մեզ նաև պատժել են ռուսասիրության համար։ Արևմուտքն անտարբեր էր, ասում էր՝ դրանք մեզ պե՞տք են, ազատագրենք՝ էլի ռուսների պոչն են բռնելու։ Սա շատ կարևոր բան է, որ պետք է հասկանալ։ Այս անգամ վերջնական կպատժվենք։ Այն ժամանակ ռեսուրս կար, մի մասը կոտորվեց, մյուս մասը մնաց, իսկ հիմա այդ ռեսուրսն էլ չկա:

[Vrej1915]

Վիեննայի օրակարգի այլընտրանքը. Շրջադարձային պահ շփման գծում

• 
• • ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
  • Մեկնաբանություն - 08 Սեպտեմբերի 2017

Անգամ կրկնապատիկ ավելի սպառազինություն կուտակելու պարագայում Ադրբեջանը բավական հեռու է պետությունների այն «դասակարգից», որոնք ի վիճակի են կայացնել ռազմական լայնամասշտաբ գործողություն սկսելու քաղաքական որոշում: Ըստ այդմ, զուտ Ադրբեջանի սպառազինության կուտակումն ինքնին դեռեւս պատերազմի իրական սպառնալիք չէ: Պատերազմի իրական սպառնալիքը կուտակվում կամ լիցքաթափվում է քաղաքական գործընթացներում:



Եվ այդ իմաստով էլ, սպառազինության կուտակումը էական սպառնալիք է դառնում այն դեպքում, երբ հանդիսանում է քաղաքական գործընթացի մաս կամ տարր: Ահա այդ առումով է, որ տագնապալի է Ադրբեջանի եւ Ռուսաստանի ռազմա-տեխնիկական գործակցությունը: Եվ այդ պատճառով է անհեթեթ պնդումը, թե, եթե Ռուսաստանը չվաճառեր, Ադրբեջանը կգներ զենքը այլ տեղից:



Բացարձակապես նույնը չէ, երբ Ադրբեջանը գնում է զենքն այլ տեղից եւ գնում է այն Ռուսաստանից, եւ ինչ որ իմաստով նաեւ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրից: Բայց Ռուսաստանի պարագան առավել առանձնահատուկ է, որովհետեւ խոսքը Հայաստանի այսպես կոչված դաշնակցի եւ անվտանգության երաշխավորի մասին է, հետեւաբար ինքնին Ադրբեջանի զենքի վաճառքը վերածվում է Հայաստանի հրապարակային նվաստացման:



Թեեւ, Հայաստանում կան շրջանակներ, որ համաձայն են դրան եւ նույնիսկ համարում են, որ արժե նվաստանալ, որովհետեւ այդպես հնարավոր է էժան զենք ստանալ Ռուսաստանից: Այսինքն, այդ մարդիկ համարում են, որ Հայաստանը կարող է ռուսական սպառազինություն ստանալու համար վճարել պետական եւ ազգային արժանապատվությամբ: Բայց խնդիրն այն է, որ հենց այդ հանգամանքը ինքնին ավելացնում է ռուս-ադրբեջանական գործարքի քաղաքական ուժը:



Այդ քաղաքական ուժը ծանր ու թանկ կորստի գնով նախորդ տարի ապրիլին լիցքաթափեց հայկական զինուժը: Ներկայում ռուս-ադրբեջանական ռազմա-տեխնիկական գործարք կա, սակայն այն չունի նախկին քաղաքական ուժը: Բայց այդ ուժը կամ լիցքը կարող է հավաքվել եւ անհրաժեշտ է կանխարգելել դա, թույլ չտալ, որ այդ ռազմա-տեխնիկական գործարքը վերստին հավաքի քաղաքական ուժ, այնպիսի, որը Ադրբեջանին թույլ կտա գտնել ագրեսիայի նոր ուժ, որովհետեւ սպառազինությունն ինքնին կարեւոր, բայց ոչ բավարար նախադրյալ է ագրեսիայի համար:



Կանխարգելիչ նվազագույն գործոնը դա Վիեննայի օրակարգն է՝ հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմի ներդրումը, որը նշանակում է միջազգային պատասխանատվություն այդ խախտման համար: Ռուսաստանը սակայն այդ հարցում ոչ թե օգնում է իր դաշնակից Հայաստանին, այլ Ադրբեջանին, որը դեմ է հանդես գալիս այդ մեխանիզմին: Այստեղ արդեն չկա որեւէ նորություն, թե ինչու է այդպես: Այդ մեխանիզմի ներդրումը Ռուսաստանին զրկելու է խնդրի հանդեպ գերիշխող դիրքից եւ ռազմական շանտաժի միջոցով երկու կողմին կառավարելու հնարավորությունից: Այդ մեխանիզմի ներդրումը գործնականում ընդհանրապես նշանակելու է նոր տարածաշրջան, որտեղ հայկական զինուժի այսպես ասած խաղաղության եւ կայունության պարեկի կարգավիճակը ստանալու է միջազգային ճանաչում, գործնականում դառնալով Արցախի միջազգային ճանաչման հոմանիշ:



Ներկայում Վիեննայի օրակարգին կարծես թե հայտնվում է այլընտրանք, բայց ոչ այն «այլընտրանքը», որ Ռուսաստանն ու Ադրբեջանը ուզում էին ստանալ Սանկտ-Պետերբուրգում՝ Վիեննան նենգափոխելու տարբերակով, ինչն ԱՄՆ ու Ֆրանսիան թույլ չտվեցին:



Ներկայում օրակարգում նշմարվում է հակամարտության գոտու կողմերին սպառազինություն վաճառելու ՄԱԿ ԱԽ արգելքի սահմանման հարցը: Այդ մասին խոսում է Երեւանը, իհարկե առայժմ արտաքին գործերի նախարարի տեղակալի «անհատական» մակարդակով, այդ մասին խոսում է ԱՄՆ-n՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի նախկին համանախագահ Հոգլանդի շուրթերով, որը հեռանալուց մի քանի շաբաթ առաջ հայտարարեց, որ պետք են հրադադարի պահպանումն ամրապնդող քայլեր, եւ դրանք մոտ ապագայում կլինեն: Հոգլանդը հայտարարել էր, որ ամբողջական ապառազմականացումը տեսանելի ապագայում իրատեսական չէ, բայց պետք է աշխատել եւ գնալ այդ ուղղությամբ:



Բացառված չէ, որ Ռուսաստանին առաջարկվում է փոխզիջման գալ այդ հարցում, այսինքն կասկածի տակ չդնել տարածաշրջանում անվտանգության մեխանիզմներում Ռուսաստանի «կառավարման իրավունքը»՝ առնվազն միջնաժամկետ հեռանկարում, բայց դրա դիմաց ստանալ համաձայնություն սպառազինության արգելքի հարցում, որը թույլ կտա ամրացնել խնդրի շուրջ այնպիսի քաղաքական մթնոլորտ, որի պարագայում էապես կնվազի ադրբեջանական ագրեսիայի քաղաքական հենքը, եւ տարածաշրջանի կայունությունը կդառնա առավել հուսալի եւ կանխատեսելի:



Հարց է այն, թե ինչու՞ Երեւանը առաջարկով հանդես չի գալիս պաշտոնապես: Ըստ երեւույթին գլխավոր պատճառն այն է, որ Ռուսաստանի համար առաջարկն այժմ ընդունելի չէ, ու Երեւանը կարծում է, որ այստեղ էլ եթե Մոսկվայի դիրքորոշումը փոխվի, ապա միայն ԱՄՆ միջոցով, որովհետեւ Սերժ Սարգսյանին «Պուտինի հետ խոսելը հեշտ» չէ», ինչպես խոստովանել էր դեռեւս 2008-ից հետո: Հեշտ չի լինի առավել եւս 2018-ից առաջ: