Nakhitchevan

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

Mikheil Saakashvili visits Nakhchivan
28.Feb.2013


Georgian President Mikheil Saakashvili left for Nakhchivan Autonomous Republic as a part of his visit to Azerbaijan on February 28. Azerbeijani Press Agency informs about this.

According to the source a guard of honor was lined up in honor of the distinguished guest in Heydar Aliyev International Airport.

Georgian President was seen off by the first Deputy Prime Minister Yagub Eyyubov and other officials in the airport.

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

NAKHIJEVAN: BAKU TAKING UP ENTERTAINING ARITHMETIC

September 18, 2013 - 15:32 AMT

PanARMENIAN.Net - Baku, dissatisfied with the calculation of "damages
inflicted to Azerbaijan by Armenia," looks to continue the entertaining
arithmetic by calculating damages inflicted to Nakhijevan.

The works group, led by a doctor of economics, professor Khanhuseyn
Kazimli, consists of volunteers which will calculate as they're
ordered to.

As APA Azeri news agency reported, "the surface contacts between
Nakhijevan Autonomous Republic and Azerbaijan have been cut as a
result of expansion of Armenian separatism and aggression started
from the beginning of the 90s of the last century. Particularly,
different provocations committed by the Armenians on the railway line
and terrorist acts against civilians caused the complete suspension
of this transport. This has resulted in the blockade of Nakhijevan."

The damage was calculated at once to amount to "hundreds of millions of
manats (AZN) in economic damage." As the website claims, "all economic
and cultural damages of the Autonomous Republic caused by the closing
of railway and highway over last 20 years, as well as funds allocated
from Azerbaijan's budget for the protection of Nakhijevan should be
compensated by Armenia."

Sure, no one can forbid Baku to take up entertaining arithmetic. Seems
like Azerbaijan has forgotten all of its problems and is now busy
calculating damages which resulted from its faulty policies. Yet
there's one thing Baku's pseudo-mathematicians are forgetting about: if
it comes to calculating damages, it's Armenia who's got to issue bills
to Baku for ruined shrines, expulsion of Armenians from Azerbaijan,
and Nakhijevan, a historic Armenian land, in particular.

Armenian towns of Agulis and Jugha were fully demolished, destroyed
were 27000 Armenian churches and a mediaeval Armenian cemetery in Old
Jugha, with bulldozers having smashed khachkars. The "work group" must
surely be aware of the facts. As for Azeri historians, they continue
writing their own history of South Caucasus, generously supported by
the government to be turned into a tool of state policy. Azerbaijan's
aggressive policy continues to devise new means for an information
war against Armenia, resorting to pseudo-historians' assistance.

So who should pay one's dues is another big question. To say nothing
of a half a million-strong Armenian community of Azerbaijan, robbed
and thrown out of their homes in the best case. Baku would be better
off to finally see a beam in its eye, instead of trying to see a speck
in another's. And as for Nakhijevan blockade - there's an interrupted
flow of petrol- and product-filled trucks bound for the autonomous
republic on the road from Iran.

Karine Ter-Sahakian/ PanARMENIAN.Net

http://www.panarmenian.net/eng/news/170128/

[londontsi]

Re: Nakhitchevan

NAKHIJEVAN: BAKU TAKING UP ENTERTAINING ARITHMETIC
.....
Armenian towns of Agulis and Jugha were fully demolished, destroyed
were 27000 Armenian churches and a mediaeval Armenian cemetery in Old
Jugha, with bulldozers having smashed khachkars. The "work group" must
surely be aware of the facts. As for Azeri historians, they continue
writing their own history of South Caucasus, generously supported by
the government to be turned into a tool of state policy. Azerbaijan's
aggressive policy continues to devise new means for an information
war against Armenia, resorting to pseudo-historians' assistance.
.....

I did not find it entertaining.

.

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

Ինչի է պատրաստվում Բաքուն Նախիջեւանում
Էնվեր Աբդուլլաեւ, Լեզգիական շարժման վերլուծաբան
Չորեքշաբթի, 25 Դեկտեմբերի 2013,


Խոսելով Ադրբեջանի դաշնայնացման անհնարինության մասին՝ թուրանիստները բաց են թողնում նախագահական կալվածքի՝ Նախիջևանի ինքնավարության փաստը: Սակայն այն աննկատ ինքնավար կազմավորմանը վերաբերող նորությունը զարմացրել է նույնիսկ ամենակառավարամետ փորձագետներին:
Նախիջևանյան առանձին բանակի ստեղծման լուրից հետո ադրբեջանցի լրագրողների շփոթվածությունն աչքի էր զարնում: Միանգամից տասնյակ տարբերակներ հայտնվեցին՝ սկսած պարզ կոռուպցիոն սխեմայից, վերջացրած փախուստի դեպքում նախագահի համար անվտանգ կեցության ապահովումը:
Ամենաճշմարտանմանը և հետաքրքիրը, սակայն, Ադրբեջանի Դաշնության տարբերակն էր: Ահա թե ինչ է գրում է Էյնուլա Ֆաթուլաևը.
«Իմ կարծիքով, առանձին նախիջևանյան բանակի ստեղծումը խորհրդանշական որոշում է՝ ուղղակիորեն կապված ղարաբաղյան կարգավորման հետ: Եթե նույնիսկ պատկերացնենք դաշնային պետությունում Ադրբեջանի և Ղարաբաղի միավորումը, ապա կարծես թե Ալիևը չի ցանկանում, որ այդ միավորումը ներառի երկու հավասար սուբյեկտներ՝ չափազանց նվաստացուցիչ խաղաղություն, քանի որ դա հավասարեցնում է Ադրբեջանի և Ղարաբաղի կարգավիճակը, և կստացվի Բոսնիա և Հերցեգովինայի պես մի բան: Այդ պատճառով, հնարավոր է որոշել են Ադրբեջանը «լրացնել» Նախիջևանով: Մյուս կողմից, Նախիջևանի՝ ադրբեջանական ներկայիս վերնախավի ֆորպոստի, կարգավիճակի բարձրացումը նույնպես կարող է հաշվարկվել երկարաժամկետ հեռանկարով նախագծերում, և դժվար է, օրինակ, կանխատեսել 15 տարի հետո ներքաղաքական զարգացումները: Առաջին քայլն արվել է 2009 թվականին, երբ սահմանադրական բարեփոխման արդյունքում Նախիջևանն ինքնավար պետության կարգավիճակ է ստացել, երկրորդ քայլն էլ բանակի ստեղծումն է: Մնում է անել երրորդը՝ ճանաչել անկախությունը և դաշնային պայմանագիր կնքել: Այսինքն, Նախիջևանի պետական կարգավիճակը, թեեւ իհարկե ձևական է, սակայն հավասարեցված է Լեռնային Ղարաբաղի դե-ֆակտո անկախ կարգավիճակին»:
Տարբերակն առավել քան հետաքրքիր է, սակայն կասկածելի է, որ այն Բաքվում են մտածել: Ըստ էության, այն պահում է Ալիևի դեմքը ժողովրդի առաջ, Ադրբեջանի համար բազմաթիվ դռներ են բացում, և գլխավորն այն է, որ օրակարգից հանում է առանցքային գլխացավը, որը թույլ չէր տալիս Ադրբեջանին անել հստակ ընտրություն՝ Ռուսաստան, թե Եվրոպա:
Վերջին բոլոր իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ ընտրությունն արդեն կատարվել է: Ադրբեջանն ընտրել է Ռուսաստանին: Ֆաթուլաևի նկարագրած կոմբինացիան ի սկզբանե հնարավոր չէ առանց Ռուսաստանի «թույլտվության»: Վերջին 20 տարում Ադրբեջանի համար Եվրոպայում փարոս էր Թուրքիան, սակայն այդ փարոսն այսօր առավել քան երերուն է: Թուրքիան լուրջ ներքին խնդիրներ ունի և ինքն օգնության կարիք ունի:
Իրավիճակը խորանում է Իրանի դեմ պատժամիջոցների անսպասելի թուլացմամբ, որի դեմ Ադրբեջանը վերջին տարիներին բացահայտ բացասական հռետորաբանություն է կիրառել: Միայն Ռուսաստանն է մնում, որը կարող է երաշխավորել Ալիևի իշխանությունը:
Մնում է միայն մի հարց, ինչ որ մեկը հարցրե՞լ է արցախցիներին, արդյոք նրանք ցանկանում են դառնալ այդ քիմեռայի մասը: Կասկածում եմ, որ եթե նույնիսկ Սարգսյանին հարկ լինի անձամբ անցնել Արցախի յուրաքանչյուր տնով, հազիվ թե հաջողվի համոզել Բաքվի բարեկամական մտադրությունների մասին: Ողջ կոմբինացիան սկսվել է Նախիջևանի ինքնավարությունն ընդլայնելու հարկադրված քայլից, չէ՞ որ այդպիսով, եթե կոմբինացիան անցնի, ապա Բաքուն հաղթող կլինի: Սակայն կհամաձայնվի՞ Արցախը պարտվող լինել, կհամաձայնվի՞ մանրադրամի դերին ապագա Եվրասիական գործընկերության համար:
Սակայն այստեղ մի պահ էլ կա, և այն ուղղակի վերաբերում է լեզգիներին: Վերջին երկու տարիներին, երբ Մոսկվայի և Բաքվի միջև հարաբերությունները լարված էին, Մոսկվան ակտիվորեն օգտագործել է լեզգիական հարցը: Փաստորեն, լեզգիներն ու թալիշները Մոսկվայի վերջին տարիների գլխավոր զենքն էին, սակայն թեկուզ ինքնավարության նման բան այնտեղ սպասել չարժե: Վերջին անգամ, երբ Մոսկվան ու Բաքուն հաշտվեցին, դա ավարտվեց լեզգի ակտիվիստների զանգվածային ձերբակալություններով և 14 տարի շարունակ Լեզգիական հարցի վրա դրված տաբուով:
Մոսկվայի հետաքրքրությունը լեզգիների նկատմամբ դեկորատիվ է: Մոսկվայի շահագրգռվածությունը երբեք չի խանգարել նրան հանձնել լեզգիական հողերը, ամբողջ գյուղեր նվիրել Բաքվի ընկերներին, կրակել Սամուրյան անտառի պահպանության համար ցուցարարների վրա, կամ էլ Դոկուզպարում կրակ բացել ցուցարարների վրա: Մոսկվան խուլ է լեզգիների տառապանքների հանդեպ, քանի դեռ հերթական անգամ պետք չենք լինի Բաքվի քթին հարվածելու համար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....uF4BEASV.dpuf

[Mher]

Re: Nakhitchevan

17:08 29/11/2013
Thousands of Azerbaijani children live in Turkey without documents

In Turkey, majority of children living without documents were born in Azerbaijani families from the Nakhichevan Autonomous Republic, the head of the Women's Crisis Center of Azerbaijan Matanat Azizov told the Movqe.az.

"According to our data the number of Nakhichevan inhabitants who leave for Turkey to work there has dramatically increased over the past few years. They're mostly involved in construction there. The number of children born with Nakhichevan inhabitants in Turkey has increased too. As far as they mainly go there illegally, they cannot get documents for their children. According to recent reports, thousands of children live in Turkey without documents and now Turkish NGOs are working on compilation of lists of such children," said Matanat Azizov.

http://www.panorama.am/en/politics/2013/11/29/azizova/

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

Военная победа без единого выстрела

Каждого из нас когда-то постигало это чувство: хваленый-перехваленный фильм вдруг оказывается пресным, архитектурное чудо, о котором читали десятки восторженных отзывов, выглядит как обыкновенное строение. Проблема упирается в разницу нашего восприятия действительного и воображаемого. Наши ожидания, подогретые красочными рассказами (рекламой, описаниями), питаются нашей фантазией и, нередко, нашими желаниями, вследствие чего действительность, как бы прекрасна они ни была, иногда разочаровывает.

Приступая к рассказу о том, что произошло в начале июня на границе Республики Армении с Азербайджаном, я опасаюсь именно этого разочарования: все знали, что на границе у нас есть серьезные успехи, но каждый воспринимал и преувеличивал эти успехи сквозь призму собственных желаний и фантазий…

Тем не менее, я уверен, что интеллектуальный уровень наших читателей позволит по достоинству оценить и осознать произошедшее, ибо, как мне уже приходилось писать, в первые дни июня Армянская армия добилась крупнейшего за последние 20 лет военно-стратегического успеха. Именно военного и именно стратегического. А имевшие место в эти дни изменения на границе превзошли самые оптимистичные ожидания.

Начну с самого начала. Граница между советской еще Арменией и отнятым у армянского народа большевиками Нахиджеваном проходила по гребню гор, и, естественно, носила извилистый характер. При этом со стороны Армянской ССР эти горы были покрыты густыми альпийскими лугами, словно магнит притягивающими потомственных скотоводов-кочевников – закавказских турок. В нескольких местах граница принимала форму полукруга, с опускающимися в Армению дугами. В том месте, о котором идет речь, еще в девяностых годах прошлого века закавказские турки установили на вершинах упомянутых дуг военные посты, лишив армянскую сторону доступа к граниице, линия которой проходила по доминирующим над местностью высотам.

Сегодня не имеет смысла допытываться, как и при каких условиях это могло произойти, главное, результат: население армянского района было лишено возможности пользоваться своей землей. Получалось странно: формально не нарушая границу Республики Армения, вооруженные силы Азербайджана отсекли от нас огромные территории, которую активно осваивали закавказские турки: пасли там овец и коров, приносили тысячами ульи и даже возделывали землю под зерновые.

Понятно, что население района, лишенное доступа к своей земле, было недовольно подобным положением вещей, понятно также, что наши военные никогда не забывали о необходимости вернуть землю ее исконному хозяину, армянскому земледельцу. С другой стороны, силовое возвращение контроля над этой землей (задача, которую армянские воины уверенно могли решить) могла обернуться глобальными последствиями. Представляется, что именно данное обстоятельство стало причиной разработки операции по возвращению земли без применения грубой силы. Необходимо было перехитрить врага и заставить его уйти с этой части армянской земли. И эта задача была с честью выполнена!

Откровенно говоря, для того, чтобы решиться на осуществление подобной боевой задачи, необходимо было важнейшее условие: командиры должны были быть убеждены в железной дисциплине и высокой профессиональной подготовке своих бойцов. Трудно даже представить, что могло бы случиться, если бы наши бойцы проявили неуверенность в своих силах, дали бы слабину. Но наши командиры – от генералов до сержантов – были уверены в своих бойцах, и не ошиблись.

Попробуем представить: большое количество армянских бойцов просочились между уже известными нам дугами, прошли много километров сквозь простреливаемую с двух сторон территорию, поднялись на заснеженную, доминирующую над всей местностью гору, очерчивающую армянскую государственную границу, и закрепились там. И все это за одну ночь! Ювелирная работа, иначе не скажешь. Наши подразделения и отряды продемонстрировали взаимодействие даже не на грани, а за гранью фантастики. Мало того, что нужно было сохранять – при любых обстоятельствах – полную тишину, надо было еще и постоянно знать, где находится соседнее подразделение, чтобы случайно не выстрелить в сослуживца или соседнюю группу.

Я разговаривал со многими участниками этой уникальной операции, и каждый раз, словно ненароком, спрашивал: “А вдруг вы бы приняли своих за врагов? Ведь это привело бы к тяжелым последствиям и, в конечном итоге, провалу операции”. И каждый раз получал в ответ недоуменный взгляд: наши командиры все продумали. В свою очередь командиры ссылались на своих командиров, позаботившихся обо всем, вплоть до кажущихся мелочей, и, в первую очередь, о безопасности армянских бойцов. В этом они желали убедиться сами. Не хотел бы, чтобы эти мои слова были приняты как штамп, но там я почувствовал невидимую, но прочную связь между рядовым бойцом и его командирами, вплоть до министра обороны.

Но вернемся к самой операции. С рассветом вражеские посты неожиданно увидели у себя над головой армянских бойцов. Именно у себя над головой. Как остроумно, но и совершенно правильно заметил Карен Вртанесян, с занятых нами позиций просматривается дно окопов азербайджанских аскеров.


Понятно, что оказавшаяся в подобной ситуации аскерня поспешила бросить свои позиции и бежать сломя голову в сторону Нахиджевана. “Дуги” рассосались без единого выстрела, аскерни там не осталось, и земля была освобождена. Азербайджанские пастухи и пасечники, запечатленные на фотографиях К. Вртанесяна, вначале ничего не поняли. В течение нескольких часов, а некоторые и дней, они продолжали оставаться там. Лишь поняв, что на много километров вокруг аскерни больше нет, они поспешили убраться восвояси.





Сегодня многие спрашивают: как много земли было освобождено. Отвечу так: все, что вы видите на фотографиях, любезно представленных сайтом Razm.info, а это - десятки квадратных километров, лишь малая часть возвращенной земли. Кроме фотографии, на которой явственно виднеется древний армянский город Нахиджеван. За кадрами остались десятки и сотни квадратных километров освобожденной земли, на которой уже пасутся стада овеци коров, принадлежащих армянским крестьянам, а нектар с цветов собирают пчелы армянских пасечников. В некоторых местах люди успели уже вспахать благодатную армянскую землю.

Интересна реакция Азербайджана на эту операцию. Баку несколько дней растерянно молчал, видимо, определялся с информационно-пропагандистской политикой. Необходимо было объясниться: миллиарды долларов, потраченные на военный бюджет, регулярные рапорты о закупленном оружии, реляции и “самых сильных в регионе вооруженных силах”, и вдруг такой конфуз! Но и сказать, собственно говоря, им было нечего: в конце концов, армянские бойцы заняли границу Республики Армения. Без единого выстрела, без единой потери.

Затем вдруг появились “свидетельства” об ожесточенных боях и даже поднятых в небо вертолетах. Видимо, кому-то на азербайджанской стороне очень уж захотелось преподнести произошедшее не как паническое бегство аскерни, увидевшей у себя над головой армянских бойцов, а в виде отступления “с боями”. На это указывает и тот факт, что даже после опровержения министерством обороны Азербайджана “сведений” об ожесточенных боях на границе Нахиджевана с Арменией, курируемый Ильхамом Алиевым сайт муллы Гапона хаккин.аз продолжал виртуальную войну. Тем не менее, именно на этом сайте появилось быстро загнанное в подвал новостей сведение нахиджеванского журналиста Хакимельдосту Мехдиева о занятии нашими бойцами разделяющей Армению с Нахиджеваном границы. «Раньше эта высота была расположена в нейтральной зоне и там пасли свои стада овец как азербайджанские, так и армянские пастухи. Но теперь армяне перешли в наступление и установили на этой высоте свои посты», - сообщил Х. Мехдиев.

Азербайджанский журналист умудрился преподнести правду одновременно с ложью. “Эта высота” не находилась в нейтральной зоне, она полностью контролировалась аскерней, не пускавшей туда армян свыше 20 лет. Теперь там только армяне.

Данный военный успех, как было отмечено в начале статьи, имеет и огромное стратегическое значение. Дело в том, что в пределах видимости и досягаемости наших бойцов оказалась значительная часть территории Нахиджеванской автономии, и теперь, при необходимости, нашим войскам ничего не стоит перекрыть основные коммуникации на всем восточном “побережье” Нахиджевана. Освободив от контроля аскерни огромную площадь страны, Армянская армия “взяла на мушку” еще более обширные территории Нахиджевана. Думается, значение этих изменений понимают все. Во всяком случае, нам посчастливилось увидеть в бинокль держащегося за голову азербайджанского генерала, время от времени, явно боязливо, смотрящего вверх, на новые позиции армянских пограничников.

И последнее. Поздравляя всех с освобождением частицы родной земли, хочу уверить, что это – навсегда. Наши позиции приобрели поистине неприступный характер, и, по моему убеждению, даже все вооруженные силы Азербайджана, вместе взятые, не имеют никаких шансов на реванш. Речь идет не об обеспечении безопасности района, а о его полной безопасности. Безопасности в такой степени, что там можно устраивать летние лагеря для школьников. Освобожденная армянская земля должна слышать не только “Оровел” армянского пахаря, но и звонкий смех наших детишек. В конце концов, именно в этом заключается главная задача армянского Воина.

Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН

http://www.voskanapat.info/?p=8385

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

Հայաստան-Նախիջևան սահմանը
Երեքշաբթի, 10 հունիս, 2014
Թաթուլ Հակոբյան


Հայաստան-Նախիջևան սահմանի Արարատի հատվածում (Երևանից մոտ 40 կմ հեռավորության վրա) ադրբեջանական դիպուկահարների կրակոցից մի քանի օր առաջ սպանվեցին պայմանագրային զինծառայողներ 26-ամյա Անդրանիկ Եղոյանը և 22-ամյա Բորիս Գասպարյանը: 2013-ի օգոստոսին հայկական կողմը ևս մեկ զոհ տվել էր Հայաստան-Նախիջևան սահմանի հարավային` Մեղրիի հատվածում:

Ճիշտ է, հայ-ադրբեջանական առաջին կռիվները տանկերի և այլ ծանր զրահատեխնիկայի օգտագործումով սկսվել են հենց հայ-նախիջևանյան հատվածում, սակայն, ընդհանուր առմամբ, ճակատի այդ հատվածը համեմատաբար խաղաղ է եղել: 1990թ. հունվարին պատերազմական իրավիճակ ստեղծվեց Երասխ-Սադարակ հատվածում: Հենց այդ կռիվների ընթացքում զոհվեց Հայաստանի ազգային հերոսներից (հետմահու) Մովսես Գորգիսյանը:

Արարատյան դաշտավայրից դեպի Վայոց Ձոր մայրուղին անցնում է հենց այս հատվածով: Դեռ 1990-ին հայկական ուժերը վերցրեցին Քյարքի (այսօր` Տիգրանաշեն) ադրբեջանաբնակ գյուղը, որը վարչականորեն պատկանում էր Նախիջևանին, սակայն կղզյակի ձևով գտնվում էր Հայաստանի տարածքում: Մայրուղին անցնում էր հենց այդ գյուղով:

Արցախյան պատերազմի տարիներին, բացառությամբ Երասխ-Սադարակ փոխադարձ ռմբահարումների, Նախիջևանի և նրա հետ ընդհանուր սահմաններ ունեցող Հայաստանի Սյունիքի, Վայոց Ձորի և Արարատի մարզերի բնակավայրերը զերծ մնացին պատերազմական արհավիրքներից:

Հայաստան-Նախիջևան սահմանը սկսվում է Երասխում` Արարատյան դաշտավայրում, և ավարտվում Մեղրիի շրջանում: Սահմանը, ի տարբերություն Հայաստան-Ադրբեջան պետական սահմանի և Արցախ-Ադրբեջան սահմանի կամ շփման գծի, Հայաստան-Նախիջևան սահմանում հիմնականում անցնում է լեռնաշղթաներով և լեռների գագաթներով: Պատճառներից մեկը, որ հայ-նախիջևանյան սահմանում չեն եղել ռազմական գործողություններ, հավանաբար հենց աշխարհագրությունն է:

Բայց կային մի քան այլ պատճառներ ևս: Երբ բռնկվեցին ռազմական գործողությունները Արցախում և Հայաստան-Ադրբեջան սահմանների երկայնքով (հիմնականում Տավուշի մարզում հայկական կողմից և Ղազախի և Թովուզի շրջանում ադրբեջանական կողմից), Նախիջևանը ղեկավարում էր Հեյդար Ալիևը: Վերջինս, ի տարբերություն Ադրբեջանում նախագահող Այազ Մութալիբովի և ապա Աբուլֆազ Էլչիբեյի, փորձում էր Հայաստանի ղեկավարության հետ սեպարատ բանակցությունների ճանապարհով Նախիջևանը զերծ պահել ռազմադաշտի վերածելու վտանգից:

Այսպես, 1990-1992 թվականների ընթացքում Հայաստան-Նախիջևան սահմանի հայկական և նախիջևանյան հատվածում տեղի են ունեցել բազմաթիվ հանդիպումներ: Առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը ազգային անվտանգության գծով իր խորհրդական Աշոտ Մանուչարյանին նշանակել էր բանագնաց: Մանուչարյանը բազմաթիվ հեռախոսազրույցներ և հանդիպումներ էր ունեցել Հեյդար Ալիևի հետ: Հայ-նախիջևանյան բանակցություններ էին տեղի ունենում նաև պաշտպանության փոխնախարարների և խորհրդարանների փոխխոսնակների մակարդակով: Հայկական կողմից այդ բանակցություններին մասնակցում էին Վահան Շիրխանյանն ու Արա Սահակյանը (այսօր Հայաստանի դեսպանն է Ղազախստանում): Ճիշտ է, 1993-ի ամռանը Հեյդար Ալիևը իշխանության եկավ Ադրբեջանում և նույն տարվա աշնանը և ձմռանը ռազմական լայնածավալ գործողություններ նախաձեռնեց Արցախում` հիմնականում Քարվաճառի և Հորադիսի ուղղությամբ, սակայն այն տարիներին, երբ նա առաջնորդում էր Նախիջևանը, փորձում էր իր ծննդավայրը զերծ պահել պատերազմական ճակատի վերածելու անկանխատեսելի հեռանկարից:

Իր հերթին, հայկական կողմը ևս շահագրգռված չէր, որպեսզի լարում ստեղծվի Հայաստան-Նախիջևան հատվածում, քանի որ դա կարող էր Թուրքիայի` պատերազմում ուղղակի ներգրավման առիթ դառնալ: Համաձայն 1921թ. մարտին կնքված ռուս-թուրքական պայմանագրի` Նախիջևանը հատուկ կարգավիճակ է ստացել: Հայաստանի կողմից Նախիջևանի վրա հարձակումը կարող էր ընկալվել որպես հարձակում Թուրքիայի վրա: Ահա այդ պատճառով էր, որ Հայաստանը չափազանց զգույշ էր: Արցախյան պատերազմի և դրան հաջորդած ամբողջ ժամանակահատվածում Թուրքիան ռազմական, տնտեսական և քաղաքական օգնություն է տրամադրել Ադրբեջանին, եղբայրական հանրապետություն ուղարկել զենք ու զինամթերք, ռազմական խորհրդատուներ, կամավորներ, սակայն միևնույն ժամանակ, Թուրքիան զերծ է մնացել Հայաստանի վրա ուղղակի հարձակումից:

Այն տարիներին և այսօր որոշ վերլուծաբաններ հակված են այն տեսակետին, որ Թուրքիան Հայաստանի վրա չհարձակվեց, քանի որ հայ-թուրքական սահմանին կանգնած էին (այսօր էլ կանգնած են) ռուս սահմանապահներ, իսկ հարձակումը կնշանակեր պատերազմի մեջ ուղղակիորեն ներգրավել նաև Ռուսաստանին:

Հայաստանի իշխանությունները հայտարարում են, որ իրավիճակը վերահսկում են հայ-նախիջևանյան հատվածում: Նախքան հունիսի 5-ի ողբերգական միջադեպը, երբ հակառակորդի կրակոցից սպանվեցին երկու հայ զինծառայողներ, ադրբեջանական լրատվամիջոցները հաղորդել էին, որ հայկական կողմից բացված կրակոցից Նախիջևանի հատվածում սպանվել է ադրբեջանցի զինծառայող: Համապատասխանո՞ւմ էր իրականությանը այս հաղորդագրությունը: Եթե այո, ապա ադրբեջանական կողմը երկու հայ զինծառայողի սպանելով սահմանի նույն հատվածում, արդյոք պատասխան հարվա՞ծ է հասցնում: Այս հարցերի պատասխանը մենք չունենք:

Մյուս կողմից, քանի դեռ պատերազմը կամ «ոչ պատերազմ, ոչ խաղաղություն» իրավիճակը շարունակվում է Արցախ-Ադրբեջան, Հայաստան-Ադրբեջան և Հայաստան-Նախիջևան հատվածում, քանի դեռ վերջնական խաղաղության չի հատատվել, ապա նման ողբերգական միջադեպերը անխուսափելի են: 1994 թվականի մայիսյան հրադադարից ի վեր ադրբեջանական կողմից ձեռնարկված գործողությունների հետևանքով հայկական կողմը տվել է մոտ 1000 զոհ: Զոհեր տալիս է նաև Ադրբեջանը: Ադրբեջանական աղբյուրների հաշվարկով` 1994-ի հրադադարից ի վեր նրանց կորուստների թիվը հասնում է 3000-ի:

Հայկական կողմը հայտարարում է, որ ադրբեջանական կողմից հրադադարի ամեն մի խախտման դեպքում, որը կբերի մարդկային կորուստների, հայկական կողմը անհամաչափ ուժ է կիրառելու: Այսինքն, եթե ադրբեջանցիները սպանում են մեկ հայ զինծառայողի, ապա ի պատասխան, Ադրբեջանը ունենալու է երկու զոհ:

Եթե այս իրավիճակին նայում ենք մաթեմատիկական հաշվարկի տեսանկյունից, ապա հայկական կողմը հաղթական վիճակում է: Սակայն ամբողջ խնդիրն այն է, որ մարդկային ճակատագիրը անընդունելի է տեղավորել մաթեմատիկական հաշվարկի տրամաբանության մեջ:

Նշում. կայքում հրապարակվող տեսակետները կարող են չհամընկնել ՍիվիլՆեթի խմբագրության տեսակետին:

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

Ադրբեջանի կտրուկ ակտիվացումը Նախիջևանի ճակատում սպասելի էր
23 Հունիսի 2014


Վերջին շրջանում, ադրբեջանական դիվերսիոն խմբերի ու դիպուկահարների կտրուկ ակտիվացումը ՀՀ հարավ-արևմտյան հատվածում (Նախիջևան) կտրուկ սրել է սահմանագծին տիրող առանց այդ էլ ոչ կայուն իրավիճակը, կրկին ակտիվացնելով ռազմական գործողությունների վերսկսման վերաբերյալ մտահոգությունը:
Որքան էլ լրատվամիջոցներում նախիջևանյան ճակատի ակտիվացումը որպես անսպասելի փաստ ընկալվի, այնուամենայնիվ պետք է ընդգծել, որ այդ ուղղությամբ աճող վտանգի նախանշանները ուրվագծվել էին դեռևս 2013 թվականի վերջերին, երբ հայտի դարձավ, որ Նախիջևանում տեղակայված Ադրբեջանի զինված ուժերի 5-րդ կորպուսը վերակազմավորվում է՝ ստանալով առանձին համազորային բանակի կարգավիճակ:

Ադրբեջանական ու թուրքական լրատվամիջոցները, մանավանդ, վերջին շրջանում, ակտիվորեն լուսաբանում են Նախիջևանում իրականացվող զորավարժություններն ու առանձին համազորային բանակին մատակարավող սպառազինությունների հարցը՝ չթաքցնելով այդ գործընթացում Թուրքիայի ակտիվ ներգրավվածությունը:

Դեռ նախորդ տարի, Ադրբեջանը Նախիջևանի ուղղությամբ, առիթ ունեցել էր մի քանի անգամ ստուգելու հայ-ադրբեջանական սահմանի պաշտպանական հնարավորությունները՝ նախաձեռնելով դիվերսիոն-հետախուզական գործողություններ: Դրանցից մեկի ժամանակ, հայկական կողմը, ադրբեջանական հատուկ ստորաբաժանումներին հետ մղելիս կորուստներ էր ունեցել:

Նախիջևանում տեղակայված զորքերի ակտիվացումը վտանգավոր է հատկապես երկու առումով: Առաջին, որ Նախիջևանը դառնում է հայ-ադրբեջանական դիմակայության ևս մեկ ակտիվ օջախ, երկրորդ, հաշվի առնելով պաշտոնական Անկարայի հսկայական ազդեցությունը Նախիջևանի վրա, այնտեղ տեղակայված զորքերը կարող են ցանկացած ժամանակ Թուրքիայի համար, տարածաշրջանում իրավիճակը անկայունացնող դերակատարություն ստանձնել:

Ադրբեջանի համար, Նախիջևանում տեղակայված զորքերի ակտիվացումը առաջին հերթին անհրաժեշտ է Հայաստանի վրա ճնշումն ուժեղացնելու համար, քանի որ Բաքվում կարծում են, որ սահմանային սադրանքներով հնարավոր է Հայաստանին զիջումներ պարտադրել, երկրորդ, սահմանի ողջ երկայնքով, ժամանակ առ ժամանակ իրականացվող տարբեր օպերացիաների միջոցով, Ադրբեջանը փորձում է արդարացնել մեծաքանակ սպառազինության գնումները:

Միաժամանակ նկատելի է, որ միջազգային հանրությունը, այդ թվում՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները,առանձնապես խոչընդոտներ չեն ստեղծում Ադրբեջանի համար՝ իրագործելու սեփական տակտիկական լուծումները, իսկ վերջինս անշուշտ օգտվում է միջնորդների լոյալությունից:

Սահմանին տարբեր մարտական խնդիրներ կատարելիս զինծառայողներ են զոհվում. ավելի քան անհրաժեշտ է առաջնագծում իրականացվող ինժեներական-կահավորման աշխատանքներին մեծ արագություն հաղորդել, միաժամանակ բարձրացնելով մարտական հերթապահություն իրականացնող անձնակազմերի զգոնության մակարդակը: Ավելի քան երբևէ, առաջնային է դառնում զորամասերում մարտական հենակետերում անվտանգության կանոնների պահպանման հարցը, քանզի արձանագրվող մահվան ելքով միջադեպերի մի մասը պայմանավորված է անվտանգության կանոնների խախտմամբ ու սպաների կողմից ոչ պատշաճ վերահսկողության իրականացմամբ:

Փորձագետ Տիգրան Աբրահամյան

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

http://www.youtube.com/watch?v=THDpwrD8Xs0

[Vrej1915]

Re: Nakhitchevan

Земля, возвращенная армянскому народу

http://voskanapat.info/?p=8616

Voskanapat.info уже писал о достигнутом в начале июня крупном военно-стратегическом успехе Армянской армии. Это была ювелирно проведенная операция, очевидные результаты которой – возвращенные армянскому народу сотни квадратных километров. Без единого выстрела, исключительно умом, решительностью и смекалкой армянских бойцов и офицеров.

Предыдущие публикации на эту тему вызвали много вопросов, что и стало причиной данной заметки. Для того, чтобы понять значение случившегося, следует знать, что сегодня армянский Воин находится там, где не был со времен Зоравара Андраника, когда он со своим отрядом вошел в древний армянский Нахиджеван, откуда направил Степану Шаумяну знаменитую телеграмму.

Да, наши бойцы не перешли границу советской Армении с Нахиджеванской автономией, но они вернули армянскому народу родную землю. В выше упомянутой публикации этот кажущийся казус объясняется довольно подробно, поэтому не буду повторяться. Однако добавить кое-что следует.

В интервью азербайджанскому телеканалу ANS министр обороны этого образования Закир Гасанов пытается успокоить своих соплеменников, мол, “ничего не произошло, армяне пытаются показать, что они что-то делают, а на самом деле установили один – два поста на своей территории”. У З. Гасанова, долгие годы командовавшего внутренними войсками МВД Азербайджана, чувствуется полицейская выучка: он умеет сказать правду и… солгать. На самом деле, правда в его словах заключается в том, что наши войска установили новые посты на своей территории. Впрочем, не только весь Нахиджеван является исконно армянской землей, но и территории далеко за пределами автономии.

Все остальное, сказанное Гасановым на эту тему, является откровенной ложью жалкого неудачника, рассчитанной на незнание закавказскими турками географии армянского региона. На самом деле новые позиции Армянской армии не только вернули армянскому народу немалые территории, но и взяли под контроль сотни квадратных километров Нахиджеванской автономии. На предлагаемом видео явственно видны как бывшие позиции азербайджанской аскерни (блиндажи и дзоты, откуда они бежали в панике), так и все подъездные пути к ним. Приглядитесь к картинке, показанной на 3:15 и 3:25. Это – окопы и посты, в которых еще несколько часов назад сидели аскеры, контролировавшие нашу землю. Сегодня наши бойцы находятся у них в тылу, вернее, в бывшем тылу, ибо аскерни там больше нет.

Точно так же в зоне нашего контроля оказались практически все коммуникации на севере и северо-востоке Нахиджеванской автономии. То есть ситуация радикально изменилась: если раньше аскерня, формально не пересекая границу Армении, могла контролировать сотни квадратных километров территории нашей страны, лишив армянских крестьян возможности пользоваться этой землей, то сегодня уже наши бойцы, также не перейдя границу, установили контроль над огромной частью территории Нахиджеванской автономии. Заставив поганую аскерню бежать оттуда сломя голову. И, естественно, вернув армянскому крестьянину Богом данное право обрабатывать свою землю.

Мы все привыкли гордиться воинской славой наших далеких и близких предков, наших отцов и старших братьев. Но, уверяю, данная операция имеет не меньше оснований для того, чтобы гордиться армянским Воином, чем, например, изгнание азербайджанского аскера из Ковсакана – некоторое время называвшегося Зангилан. Нынешнее поколение армянских бойцов не уступает старшим поколениям ни в мужестве, ни в патриотизме. Мы все можем быть уверены, при необходимости они, точно так же, как и их отцы и старшие братья, с тем же бесшабашным мужеством, способны пойти на врага с неувядаемым в веках боевым кличем армянского Воина: “Зарк! Зарк! Зарк аравел!”

То, что вы видите на видео, это – “вторая волна” поднимающихся в гору армянских воинов. Передовые отряды уже там, на высоте свыше трех тысяч метров, они уже уверенно контролируют всю огромную территорию, а аскерня уже скатилась вниз. Только несколько азербайджанских пастухов, великодушно отпущенных нашими бойцами, находятся в неведении относительно произошедшего. Спустя еще несколько часов, когда потерявшие головы (или что там у них находится на плечах?) от страха азербайджанские аскеры доберутся до населенных закавказскими турками сел, начнется массовый исход их жителей. И в этом тоже проявилась давно уже замеченная нами привычка закавказских турок проецировать на нас собственное мировоззрение.

Они прекрасно знают, что азербайджанский аскер, получивший возможность расстрелять армянскую деревню, никогда не упустит “подвернувшийся” случай. Знали, и бежали вслед за своей аскерней, ибо проецировали на нас свое мышление. Именно это паническое бегство аскерни и жителей сел и было преподнесено азербайджанской прессой как “ожесточенные бои”. Сегодня азербайджанские сельчане уже вернулись в деревни, ибо убедились, армянский зинвор сочетает в себе два важнейших качества Воина – отвагу и благородство, и не имеет ничего общего с людоедом-аскером. И это тоже победа армянского Воина, подтвердившего землякам Акрама Айлисли правоту народного писателя.

Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН