Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Արդեն հստակ պետք է որոշում կայացվի

ՌՈԶԱ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ, Լրագրող
Հարցազրույց - 26 Սեպտեմբերի 2015,


Lragir.am-ի զրուցակիցն է Միջազգային և անվտանգության հայկական ինստիտուտի նախագահ Ստյոպա Սաֆարյանը

Պարոն Սաֆարյան, գրառում եք կատարել, որում նշում եք, որ Արևմուտքին ոչինչ չի մնում, քան սկսել Ադրբեջանում Իլհամ Ալիևի ռեժիմի տապալման գործը: Ու նշում եք, որ դրա համար ուղղակի անվերապահ աջակցություն պետք է ցուցաբերվի հայկական զինված ուժերին, այլապես Արևմուտքն էլ է տանուլ տալու: Ինչո՞ւ եք դա անհրաժեշտ համարում:

Եթե այս տենդենցները խորանան, Արևմուտքը կարող է կորցնել և Ադրբեջանը, և Ադրբեջանի ազատ ձայներին, ովքեր ժողովրդավարություն են պահանջում, և նաև կարող է կորցնել ընդհանուր Կովկասը: Արևմուտքը այլևս չի կարող գործել Ալիևին սիրաշահելու միջոցով, Ալիևին սիրաշահելը նույնն է, ինչ համակերպվեն Պուտինի ղրիմյան անեքսիային: Ալիևն էլ բնականաբար պահանջելու է, որպեսզի ոչ միայն Ղարաբաղի հացում դիրքորոշումներ լինեն, այլ նաև կուլ տան ընդդիմադիրների ձերբակալությունները: Եթե նախկինում Արևմուտքը կարող էր դիտարկել, այսպես կոչված, Ալիևի վարչակազմին սիրաշահելու մեթոդներ, արդեն այդ ժամանակներն անցել են: Թերևս արդեն հստակ պետք է որոշում կայացվի՝ ի՞նչ անել այդ ռեժիմի հետ կամ ինչպես տապալել: Հետևաբար, դա լավագույն լուծումներից մեկն է: Իմ գրառումը վերաբերվել է նաև սահմանին Հայաստանին ազատություն տալու խնդրին: Ի վերջո, այսօր Հայաստանը շատ առումներով պաշտպանված է, որովհետև գիտակցում է, որ Արևմուտքի և իր շահերը՝ տարածաշրջանային փխրուն խաղաղությունը պահպանելու առումով, համընկնում են: Բայց եթե երկու պրոցեսները միաժամանակ սկսվեն, այսինքն՝ և լինեն Ադրբեջանին պատժելու գործողությունները սահմանին, և նաև ներքին փոփոխությունները, ապա ես կարծում եմ, այդ դեպքում շանսերը մեծ կլինեն:

Ըստ էության, այսօր սահամանին պատերազմական գործողություններ են, ինչո՞վ է դա պայմանավորվում:

Այո, միանշանակ պատերազմական իրավիճակ է: Գործոնները շատ բարդ են: Այդ գործոններից մեկը Մինսկի խմբի հանդիպումներն են: Ընդ որում, այստեղ էլ Ադրբեջանի նպատակները շատ են: Մի կողմից ուզում է ճնշում գործադրել հայկական կողմի վրա, որ Հայաստանն ավելի խեղճացած դիրքերով գնա բանակցություններին և խնդրողի դերում լինի, մյուս կողմից ուզում է շանտաժի ենթարկել Արևմուտքին, որ եթե իր համար ցանկալի տարբերակներ չորդեգրվեն, ապա ինքը կվտանգի բոլորի շահերն ու տարածաշրջրջանային խաղաղությունը: Եվ կա նաև ուրիշ խնդիր՝ Ադրբեջանն իր հասարակության ռազմական ոգին բարձրացնելու խնդիր ունի: Անցած տարի նրա իրականացրած արկածախնդրությունները ցույց տվեցին, որ ադրբեջանական հասարակությունն ամենևին պատրաստ չէ պատերազմին: Ոչ միայն բանակը, այլ նաև հասարակությունն առաջին հերթին, որն ահաբեկված էր, խուճապի էր մատնված: Եվ այսօր, ինչ անում է Ադրբեջանը Տավուշում, ուղղակի այդ պատկերը փոխելն է:

Ի հակառակ Տավուշի, որտեղ անցած տարի հեշտ չէր, բայց բնակչությունը շատ ավելի կազմակերպված էր, ադրբեջանցիներն օրը ցերեկով լքում էին իրենց գյուղերը: Գործադիր իշխանությունը նրանց բնակչության դեմը փակում էր, որ մարդիկ գյուղերից դուրս չգային և այլն: Նրանք մյուս կողմից էլ ահաբեկված էին հայկական կողմի պատասխան գործողություններից: Այժմ Ալիևը նպատակ է դրել պատժել Տավուշին և ցույց տալ սեփական հասարակությանը, որ իբր սահմանից այն կողմ վախեցած են և այլն: Միայն այն փաստը, որ ադրբեջանական զինուժը հայտարարություններ է անում՝ ուղղված մեր զինվորներին, թե՝ վայր դրեք զենքը, ինչպես Վահան Մարտիրոսյանն անցավ սահմանը, այնպես էլ դուք անցեք, մենք ձեզ ձեռք չենք տա, թերևս ցույց է տալիս, որ նատակ ունեն Տավուշում բարոյահոգեբանական մթնոլորտ կոտրել, որն անցած տարի, չասեմ հաղթական էր, բայց արժանապատիվ էր, զուսպ էր և ինքնակազմակերպված: Նաև ակնհայտորեն Ադրբեջանի քաղաքականությունն այս առումով ահաբեկչական է, որովհետև տեռորիզմին շատ բնորոշ է: Ի՞նչ է ասում նա Տավուշում, ասում է՝ դուք դուրս եկեք Ղարաբաղի հողերից, մենք ձեզ հանգիստ կթողնենք: Այսինքն՝ պատանդի կարգավիճակում է փորձում պահել Տավուշը, որպեսզի պաշտոնական Երևանը հանուն Տավուշի գնա զիջումների, և դա արվի նաև ժողովրդական ճնշման տակ: Այսինքն՝ սա է ադրբեջանական պլանը, որն արդեն չափազանց տեսանելի է:

Ու չնայած Ադրբեջանն է սկսել ագրեսիան, այս անգամ էլ Մինսկի խմբի համանախագահները կողմերի միջև հավասարություն դնող հայտարարությամբ հանդես եկան: Ինչո՞ւ է ամեն անգամ այսպես լինում:

Ակնհայտորեն ադրբեջանական շանտաժն ինչ-որ տեղ աշխատում է: Առավելապես Ռուսաստանին բավական հաճո են Ադրբեջանի քայլերը՝ ուղղված նրան, որ թույլ չտրվի Մինսկի խմբի լիարժեք գործունեությունը: Այս առումով Ադրբեջանի քայլերն ինչ-որ էֆեկտիվություն ցույց են տալիս, այնպես չէ, որ մենք կարող ենք ընդհանրապես ասել, որ նրանք անհեթեթ քաղաքականություն են վարում: Բայց նաև մյուս խնդիրը կա՝ ի վերջո ի՞նչ ասեն, եթե միջադեպերի հետաքննության կոնկրետ մեխանիզմ ու արդյունքներ չկան: Մեկ տարի առաջ ամերիկացի համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքը Քարնեգի հիմնադրամում իր ելույթում մի հետաքրքիր փաստի մասին խոսեց, որին մենք քիչ ուշադրություն դարձրեցինք: Նա խոսեց այն մասին, որ Մինսկի խմբի շրջանակներում խնդիր կա միջադեպերի հետաքննության հետ կապված: Բայց որևէ մեկը չխորացավ՝ տեսնելու համար, թե ո՞վ է այդ խոչընդոտողը: Ես չեմ կարծում, որ այդ խոչընդոտն Ադրբեջանն է: Հետևաբար, Մինսկի խմբի ներսում կա մի պետություն, որը շատ գրագետ կանխում է միջադեպերի հետաքննության մեխանիզմը: Ճիշտն ասած, ես կարող եմ ինձ թույլ տալ ենթադրություններ անել, որ դա առավելապես Ռուսաստանն է, բայց ոչ մեր արտգործնախարարությունը, ոչ փորձագետները շատ չխորացան այդ խնդրի մեջ, որն ամենակարևոր հարցերից մեկն է: Սա մինչև նախորդ տարվա արկածախնդրությունն էր:
Նախորդ տարվա հուլիս-օգոստոսյան արկածախնդրությունից հետո Սերժ Սարգսյանը Սոչիի հանդիպումից հետո խոստացավ, որ միջազգային ատյաններում կդրվի միջադեպերի հետաքննության մեխանիզմի ձևավորման խնդիրը, բայց ասացեք խնդրեմ՝ ո՞ւր են Հայաստանի Հանրապետության արդյունքներն այդ ուղղությամբ: Հետևաբար, մինչ մենք կմեղադրենք Մինսկի խմբի միջնորդներին, պետք է հասկանանք, որ այս մեկ տարվա ընթացքում մենք ոչինչ չարեցինք՝ խուսափելու համար հավասարության նշանից: Եվ այս կտրվածքով հատկապես իշխող կուսակցությունը կամ այլ շրջանակներ, երբ մեղադրում են արևմտյան կազմակերպություններին, թող բարի լինեին առաջին հերթին իրենք սեփական հասարակությանը ներկայացնեին, թե ինչո՞ւ հետևողական չեղան: Եթե այդ մեխանզիմներն ստեղծված լինեին և գործեին, մենք այսօր կունենայինք միջազգային լեգիտիմություն ունեցող հետաքննության արդյունքներ, թե ով է սադրում իրավիճակը սահմանին: Այդ դեպքում, հավատացեք, որևէ գերատեսչություն չէր շրջանցի միջազգային լեգիտիմություն ունեցող այդ արդյունքները և նորից հավասարության նշան չէր դնի կողմերի միջև: Ասացեք խնդրեմ, ո՞վ է մեղավոր, իհարկե, Հայաստանը: Մեր դիվանագիտությունն է մեղավոր: Կամ թող բացատրեն, որ դա չի ստացվում, որ շատ մեծ են դժվարությունները, կամ թող ասեն, թե ինչո՞ւ հետրողական չեն եղել, ինչ են փորձել անել և ինչ չի ստացվել:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....wm9G2iJU.dpuf

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Ինչպես է հարվածում ռուսական զենքը Հայաստանին

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - 26 Սեպտեմբերի 2015,

«Այս սադրանքներով Բաքուն ի ցույց է դնում իր արհամարհական վերաբերմունքը ինչպես մարդկային կյանքի, այնպես էլ՝ իր կողմից ստանձնած պարտավորությունների նկատմամբ», Նյու Յորքում Մինսկի խմբի համանախագահների հետ հանդիպմանը հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը:

Սեպտեմբերին Ադրբեջանը սանձազերծել է նոր ագրեսիա Հայաստանի ու Արցախի դեմ: Միայն վերջին երկու օրերին հայկական կողմը կրել է 7 կորուստ՝ 4 զինծառայող եւ երեք քաղաքացիական անձ:
Ադրբեջանի ագրեսիայի ուժգնացումը Հայաստանի հանրության շրջանում էլ ուժգնացրել է հարցադրումները Հայաստանի անվտանգության համակարգի կապակցությամբ: Այդ համակարգը, որի մաս է Հայաստանը եւ որում կա երկու գործընկեր կամ դաշնակցային սուբյեկտ՝ Ռուսաստան եւ ՀԱՊԿ, Հայաստանի հանդեպ ադրբեջանական սադրանքների կապակցությամբ լուռ է:
Հայաստանի հասարակության հարցադրումների ուժգնացմանը զուգահեռ ուժգնանում են նաեւ այդ լռության, ինչպես նաեւ Ադրբեջանին փաստացի ռազմա-քաղաքական աջակցության արդարացման փորձերը, որով զբաղվում են Հայաստանում թե մեդիա եւ փորձագիտական, թե անգամ պաշտոնական որոշ շրջանակներ:

«Արդարացումների» մեխն այն է, թե ռուսական զենքը Հայաստանի վրա չի կրակում, թե, եթե Ռուսաստանը չվաճառեր զենքն Ադրբեջանին, միեւնույն է կվաճառեր մեկ այլ պետություն:
Հայաստանում կամ գիտակցաբար, կամ թյուրիմացաբար նենգափոխվում է խնդիրը: Նախ, նոյեմբերի 12-ին հայկական գրեթե անզեն ուղղաթիռը խոցվել է հենց ռուսական զենքով: Իհարկե, այն ժամանակ գերադասվեց լռության մատնել այդ հանգամանքը: Բացի այդ, եթե Բաքուն դեռ չի հասել ռուսական գերժամանակակից տանկերին ու Սմերչերին, դա դեռ չի նշանակում, որ դրանք ժանգոտած են կամ խցանված: Ավելին, դրանք տեղակայված են ոչ միայն առաջնագծից, այլ մայրաքաղաք Երեւանից հասանելի հեռավորության վրա: Սմերչերի մի մասը տեղակայված է Նախիջեւանում, Երեւանը գտնվում է զանգվածային ոչնչացման այդ զենքից հարվածային հեռավորության վրա:

Դա բոլորովին խուճապի տեղիք չէ, դա մտահոգության տեղիք է: Սակայն մտահոգությունն ու դրանից բխող եզրակացությամբ անելիքները այլ հարց են: Տվյալ պարագայում հարցն այն է, որ մեղմ ասած անհեթեթություն են պնդումները, թե ռուսական զենքը չի կրակում Հայաստանի վրա:

Ինչ վերաբերում է պնդմանը, թե Ռուսաստանից չգնելու դեպքում Ադրբեջանը միեւնույն է կգներ այլ տեղից:

Այդ տեսակետը կամ խնդրի մակերեսային գիտակցման, կամ դիտավորյալ նենգափոխման արտահայտություն է: Ադրբեջանն իհարկե կարող էր զենք գնել այլ երկրից, ու կգներ:
Սակայն խնդիրը միայն առեւտրային ուղղությունը չէ: Ադրբեջանին զենք է վաճառում, այն էլ հարձակողական զենք, այն էլ մեծ քանակի զենք, եւ հանդիսանում է այդ եևրկրի թիվ մեկ ռազմա-տեխնիկական գործընկերը մի պետություն, որը Հայաստանի ռազմավարական դաշնակիցն ու անվտանգության երաշխավորն է՝ իբրեւ թե:

Երբ Հայաստանի արտգործնախարար Նալբանդյանը հայտարարում է, որ Ադրբեջանն արհամարհում է իր պարտավորությունները, ապա այդ արհամարհանքը անկասկած մեկ այլ պարտավորության արհամարհանքի շղթայական հետեւանքներից մեկն է: Խոսքը տվյալ դեպքում արդեն Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանի ու ՀԱՊԿ-ի դաշնակցային ռազմա-քաղաքական պարտավորությունների արհամարհանքի մասին է: Երբ դաշնակցի հանդեպ պարտավորությունները արհամարհում են դաշնակիցները, ապա մեղմ ասած միամիտ է կարծել, որ հակառակորդները կարող են հարգել կամ հետեւել որեւէ պարտավարության ու պայմանավորվածության:

Եվ հենց այստեղ է գլխավոր խնդիրը, ու ամենեւին պարտադիր չէ, որ ռուսական զենքի վաճառքը Հայաստանին հարվածի միայն սահմանին ուղղակի կրակելով: Այդ վաճառքը Հայաստանին հարվածում է քաղաքականապես, ցույց տալով Ադրբեջանին, որ Հայաստանի հանդեպ միարժեք թույլատրելի եւ հնարավոր է պարտավորություն չհարգելը:

Եվ հենց այստեղ է, որ Հայաստանի անվտանգությունը պահանջում է չհանդուրժել դաշնակցի այդ վարքագիծը, ոչ թե անարժանապատվորեն ապրել այն արդարացնելու բաղձալի նպատակի համար: Որովհետեւ, ինչպես հենց նույն ռուսական ասացվածքն է հուշում՝ «խփիր յուրայիններին, որ օտարները վախենան», օտարին, հակառակորդին որեւէ պարտավորության պահպանում պարտադրելու համար պետք է կարողանալ պարտավորություն հարգել պարտադրել նախ եւ առաջ դաշնակցին:

Այստեղ է խնդիրը, ու այդ խնդրի լուծումը Հայաստանի համար Ադրբեջանին զսպելու հարցում անհրաժեշտ ու կարեւոր գործիքներից մեկը կարող է լինել: Ըստ այդմ, հարցի արծարծումը հատկապես ադրբեջանական ագրեսիայի բռնկուն փուլերում թե օրինաչափ, թե կարեւոր է:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....LEMt4ssS.dpuf

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

ՀԱՊԿ-ը պետք է Ադրբեջանին ուղղված առնվազն զսպող հայտարարություն աներ
2015-09-26
Հ

եղինակ՝ Արմինե Ավետյան
Հյուր` Աղվան Վարդանյան



«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԱԺ Դաշնակցություն խմբակցության քարտուղար Աղվան Վարդանյանը:

– Պարոն Վարդանյան, Տավուշի կողմից հայկական սահմանի նկատմամբ Ադրբեջանի զինուժի հարձակումներն ի՞նչ են նշանակում: Այս անգամ ինչո՞ւ այդ երկիրը նման քայլի գնաց:

– Նախ պետք է ցավակցել զոհվածների, խաղաղ բնակիչների հարազատներին: Սա, իսկապես, բացառիկ դեպք է, երբ խաղաղ բնակիչների շրջանում երեք զոհ ենք ունենում: Տարօրինակ զուգադիպությամբ յուրաքանչյուր անգամ, երբ բարձրաստիճան հանդիպումներ են նախատեսվում, Ադրբեջանը նման գործողությունների է դիմում: Ինչպես հայտնի է, Նյու Յորքում երկու երկրների նախարարները պետք է հանդիպեին: Սա արդեն Ադրբեջանի մոտ սովորություն է դարձել: Իհարկե, հարձակումը Հայաստանի սահմանի վրա է, և սա շատ վտանգավոր հեռանկար կարող է ունենալ: Բայց, կարծում եմ, միակ զսպող ուժը մեր բանակի գործողությունները պետք է լինեն՝ համարժեք և շատ ավելի ծանր հարվածներ հասցնել ադրբեջանցիներին:

– Համարժեք չե՞ն մեր բանակի հակահարձակումները:

– Մենք, ցավոք, չենք տիրապետում ամբողջական տեղեկատվությանը, թե ինչ գործողություններ են տեղի ունենում: Բայց առնվազն եղած հայտարարությունների մակարդակով՝ հորդորը, թե ադրբեջանական գյուղերն ու խաղաղ բնակիչները չդառնան վահան իրենց բանակի համար, սա, կարծում եմ, խիստ զգուշացում է: Նաև որոշ հայտարարություններ եղան Արտաքին գործերի նախարարության կողմից, արտգործնախարարի զրույցը Մինսկի խմբի համանախագահողների հետ և այլն: Բայց սրանք, ի վերջո, կարող են արդյունք տալ երկու պարագայում: Նախ՝ եթե միջազգային հանրությունն ու առաջին հերթին համանախագահող երկրները ցանկանան կատարվածին տալ միասնական գնահատական: Ես վստահ եմ, որ եթե լինի այդ ցանկությունը, նրանք ունեն բոլոր ռեսուրսներն ու կարողությունը, որպեսզի զսպեն Ադրբեջանի նման նախահարձակ քայլերը:

– Դուք չե՞ք տեսնում այդ ցանկությունը:

– Այն մակարդակով, այն մասշտաբով, որ իսկապես զսպեն Ադրբեջանին, ես չեմ տեսնում: Կային համանախագահողների հայտարարությունները, դարձյալ կոչեր կողմերին՝ առանց հստակ գնահատական տալու: Երկրորդը և ամենահիմնականը մեր բանակն է, մենք ուրիշ պաշտպանվելու հնարավորություն չունենք: Կարծում եմ՝ Ադրբեջանի կողմից այդ հարձակումը նաև ՀԱՊԿ-ի խնդիրն է: ՀԱՊԿ-ի կողմից առնվազն դատապարտող հայտարարություններ պետք է լինեին, բայց այդ հարձակումներից արդեն երկու օր է անցել, բայց դեռ չկան:

– Հայաստանը ՀԱՊԿ անդամ է, Ադրբեջանը՝ ոչ: Ադրբեջանը, փաստորեն, հարձակում է գործադրում ՀԱՊԿ սահմանի վրա, բայց այդ կառույցը գոնե որևէ դատապարտող հայտարարություն չի անում:

– Այն մեխանիզմները, որոնք դրված են այդ համաձայնագրերի հիմքում, թերևս ենթադրում են, որ Հայաստանը պետք է դիմի ՀԱՊԿ-ին օգնության կամ հորդորով, թե ինչ է կատարվում: Ես չգիտեմ՝ ՀՀ իշխանությունները նման քայլ անելու անհրաժեշտություն տեսնում են, թե ոչ, ես չեմ էլ ուզում ամեն մի դեպքից հետո նման դիմումով հանդես գալ: Կարևորն այն է, որ ինքներս կարողանանք մեզ պաշտպանել: Բայց առնվազն հայտարարությունների մակարդակով, կարծում եմ, որ ՀԱՊԿ-ը՝ որպես կառույց, պետք է այս միջադեպերի վերաբերյալ հնչեցնի իր գնահատականը:

– ՀԱՊԿ խաղաղարար ուժերի կենտրոն ստեղծելու մասին Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը, Ձեր կարծիքով, ի՞նչ էր նշանակում կամ ի՞նչ էր ենթադրում:

– Եթե դա գործող կառույց է և կոչված է իր նպատակների հետապնդմանը, այդտեղ որևէ արտառոց կամ անհարմար բան չեմ տեսնում: ՀԱՊԿ անդամ երկրներում կարող են լինել նման վերապատրաստման կենտրոններ, բայց եթե խոսքը վերաբերում է ռուսական խաղաղապահ ուժեր տեղադրելուն, ես կարծում եմ, առնվազն այս փուլում դրա անհրաժեշտությունը չկա: Մինչև այսօր մենք կարողացել ենք մեր սահմանները պաշտպանել, և վստահ եմ, որ առաջիկայում էլ կարողանալու ենք:

– Իսկ եթե ՀԱՊԿ-ը Ադրբեջանին զսպող որևէ հայտարարություն չի անում, դա նշանակում է, որ այդ կառույցը լիարժեք չի՞ գործում:

– Եկեք մի փոքր էլ սպասենք, շատ արագ գնահատականներ չտանք: Ես արդեն ասացի, կարծում եմ, որ նման պարագաներում ՀԱՊԿ-ը պետք է իր գնահատականը հնչեցնի: Եթե անգամ համանախագահների նման կարող են ասել, թե մենք չենք տիրապետում տեղեկություններին, կողմերը մեղադրում են միմյանց՝ ով է նախահարձակ եղել, ապա զսպող հայտարարություն, կոչ անպայման պետք է լիներ: Ընդ որում՝ այնպիսի կոչ, որ այն լսելի լինի կողմերի համար, թե նման սահմանային միջադեպերը, խաղաղ բնակչությանը զոհելը անթույլատրելի է:

– ՀԱՊԿ-ը ոչ միայն նման հայտարարություն չի անում, այլև ՀԱՊԿ-ում դոմինանտ երկիր հանդիսացող Ռուսաստանը մեծ քանակությամբ զենք է վաճառում Ադրբեջանին, որն էլ, չի բացառվում, դրանով կրակում է այդ կառույցի անդամ Հայաստանի վրա:

– Մենք միշտ ասել ենք, որ բացասական ենք գնահատում ռուսական հսկայածավալ զենքի մատակարարումը Ադրբեջանին: Եվ երբ կա այնպիսի հակամարտություն, որն ամեն վայրկյան կարող է պատերազմական փուլ մտնել, չի կարելի զենք վաճառել կողմերին: Ի վերջո, ՌԴ-ն նաև Մինսկի խմբի համանախագահող երկիր է, և նրա պարտականությունն է մյուս համանախագահողների հետ խաղաղ կարգավորման համար լուծումներ գտնելը: Իսկ զենքերի նման հսկայածավալ վաճառքը կարող է նոր հսկայական կորուստների առաջ կանգնեցնել:

– ՀԱՊԿ-ը Ադրբեջանի նկատմամբ հայտարարություն չի ընդունում հավանաբար այն պատճառո՞վ, որ այդ կառույցում այդ հարցի հետ կապված տարաձայնություններ կան: Չէ՞ որ Ղազախստանն ու Բելառուսը կարող են ընդդիմանալ դրան: Այդ երկրները սերտ հարաբերություններ և փոխադարձ շահեր ունեն Ադրբեջանի հետ:

– Եկեք միգուցեներով չառաջնորդվենք, մենք ունենք այն, ինչ ունենք: Եվ ասել բաներ, որոնց մասին չունենք ամբողջական տեղեկատվություն, դա էլ խնդիր է: Իհարկե, ՀԱՊԿ-ում կան տարբեր պետություններ, կան տարբեր շահեր, տարբեր մոտեցումներ: Եթե մենք չենք դիմել նրանց աջակցությանը, ուրեմն դրա համար պատճառներ ունենք: Բայց ՀԱՊԿ-ը իբրև կառույց, կրկնում եմ, պետք է անպայման կարողանա առնվազն զսպող հայտարարություն անել, եթե ուզում է գործոն կառույց համարվել:

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Սեպտեմբեր 26 2015
Ով է կրակում Ադրբեջանի կողմից

http://168.am/2015/09/26/542481.html

«Ռուսաստանի քաղաքական ծրագրերին լիովին համապատասխանում է վերահսկելի լարվածությունը հայ-ադրբեջանական սահմանին»,- 168.am-ի հետ զրույցում ասել է ռուս քաղաքական վերլուծաբան Վադիմ Դուբնովը՝ անդրադառնալով վերջին օրերին հայ-ադրբեջանական և ղարաբաղյան հակամարտության գոտում տեղի ունեցած միջադեպերին: Դուբնովը, ով, ինչպես ռուս փորձագետների գերակշիռ մեծամասնությունը, արտահայտում է Կրեմլի ոչ պաշտոնական տեսակետները, չի մանրամասնում, թե Ռուսաստանի հատկապես ո՞ր կամ ինչպիսի՞ քաղաքական ծրագրերի մասին է խոսքը, սակայն դժվար չէ ենթադրել, որ նա նկատի ունի Հարավային Կովկասում ռուսական ազդեցության պահպանումը և հնարավորության դեպքում՝ ավելացումը: Ոչ միայն Դուբնովը, այլ նաև բազմաթիվ այլ ռուս քաղաքագետներ չեն թաքցնում, որ Մոսկվայի նպատակը ղարաբաղյան հակամարտության գոտում սեփական զինված ուժերի տեղակայումն է:

Նրանք բացահայտ չեն ասում, իհարկե, որ ռուսական կողմին լարվածությունը ձեռնտու է այդ նպատակը «հասունացնելու», այսինքն՝ իրավիճակն ընդհուպ պատերազմին մոտեցնելու և «խաղաղապահ» առաքելությունն առաջարկելու համար, սակայն տրամաբանությունը պարզ է: Դուբնովը, ի դեպ, ինչպես ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները, հավասարության նշան է դնում կողմերի միջև: «Ակնհայտ է, որ վերջին շրջանում լարվածությունը մեծանում է, ես կարծում եմ, որ այս առումով երկու կողմն էլ շատ վտանգավոր խաղ են խաղում»,- ասում է Դուբնովն այն դեպքում, երբ ադրբեջանական կողմն է խոշոր տրամաչափի զինատեսակներից հրթիռակոծել Տավուշի մարզի բնակավայրերը, երեկ էլ՝ գնդակոծել է ԼՂ պաշտպանության բանակի ոչ առաջին գծում գտնվող հենակետը:

Դուբնովը չի էլ թաքցնում, որ այս «խաղում» Ռուսաստանի համար առաջնային են Ադրբեջանի շահերը: «Այն, որ ՌԴ-ն զենք է վաճառում Ադրբեջանին, այստեղ պետք է գիտակցել, որ այդ տարածաշրջանում Ադրբեջանը Մոսկվայի համար, իհարկե, շատ ավելի կարևոր է, քան Հայաստանը: Եվ դեռ երկար Մոսկվան իր ռազմավարական գործողությունները կշարունակի կառուցել՝ հաշվի առնելով, որ տվյալ դեպքում իր գլխավոր հետաքրքրությունը գտնվում է Ադրբեջանում, իսկ այն, ինչ տեղի է ունենում Վրաստանում և Հայաստանում, երկրորդական է և ունի քաղաքական ենթատեքստ»,- ասում է նա:

Եթե սրան համադրում ենք վերջին օրերին ռուսական նույն շրջանակները ներկայացնող այլ քաղաքագետների կողմից արտահայտվող վերլուծություններն այն մասին, որ սրելով սահմանային իրավիճակը՝ Մոսկվան ցանկանում է Հայաստանին ստիպել Ադրբեջանին վերադարձնել ազատագրված 5 շրջանները, պատկերն ամբողջական է դառնում: Այսինքն՝ գործ ունենք ռուս-ադրբեջանական համատեղ սցենարի հետ, և սահմանային հրետակոծություններն այդ սցենարի ընդամենը տեսանելի մասն են: Տվյալ դեպքում կարող է հարց առաջանալ՝ արդյո՞ք «սահմանային լարվածության վերահսկողությունը» Ռուսաստանն իրականացնում է միայն Ադրբեջանի միջոցով: Թերևս՝ ոչ: Համենայնդեպս, այն, որ Հայաստանը համարժեք պատասխանի մասին դեռևս խոսում է միայն հայտարարությունների մակարդակում, գուցե նաև դրա վկայությունն է:

Ավելի պարզ ասած՝ «լարվածության վերահսկողության» ծրագրի շրջանակներում Ռուսաստանը կարող է ոչ միայն կազմակերպել ադրբեջանական հրետակոծությունները, այլ նաև զսպել Հայաստանին՝ համարժեք պատասխան չտալու համար: Համարժեք պատասխան տալու, դրանից ավելին էլ իրագործելու հայկական բանակի կարողությանը որևէ մեկը չի կասկածում, այլ հարց է, որ դրա համար պետք է քաղաքական որոշում կայացվի, ինչը, ըստ ամենայնի, համաձայնեցվում է Ռուսաստանի հետ:

Ամենացավալին այն է, որ Ռուսաստանի «քաղաքական ծրագրերն» իրականացվում են հայ զինվորների ու խաղաղ բնակիչների կյանքի գնով, իսկ Հայաստանի իշխանությունը՝ ունենալով դա թույլ չտալու ռազմական կարողություն, անկարող է դեմ գնալ Ռուսաստանի քաղաքական ծրագրերին:

Աղբյուրը <a href="http://168.am/2015/09/26/542481.html">© 168.am</a></br>

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Սեպտեմբեր 26 2015

http://168.am/2015/09/26/542406.html

«ՀՀ քայլերը պետք է լինեն երկիրը արտակարգ իրավիճակին նախապատրաստելը». Վահան Շիրխանյանը՝ սահմանում տիրող իրավիճակի մասին

Մեր զրուցակիցն է ՀՀ ՊՆ նախկին փոխնախարար Վահան Շիրխանյանը:

– Պարոն Շիրխանյան, հայ-ադրբեջանական սահմանին լարվածությունը չի թուլանում, կրկին զոհեր ու վիրավորներ կան: Ինչպե՞ս եք գնահատում այս իրավիճակը:

– Գնալով ավելի լարված է դառնում և հասկանալի է, որ Ադրբեջանը միտումնավոր է սրում իրավիճակը և այստեղ պետք է խնդրի լուծման համալիր ծրագիր առաջադրել:

– Ադրբեջանի նպատակը ո՞րն է:

– Ադրբեջանում բավականին ծանր ներքին իրավիճակ է և´ տնտեսական առումով, և´ քաղաքական առումով, ճնշումները դրսից մարդու իրավունքների առումով, ներսում տնտեսական իրավիճակը գնալով վատանում է նավթի գների և պաշարների նվազման հետ կապված: Ադրբեջանի բյուջեն պայթում է, այն չէ, ինչ 2-3 տարի առաջ էր և դա գնալով ավելի զգացվում է, նրանց մանաթի փոխարժեքն ընկնում է, այսինքն՝ բազմաթիվ խնդիրներ ունեն երկրի ներսում: Նորանշանակ նախարարը խնդիր ունի ինքնահաստատվելու, և այս բոլորը գումարվելով իրար, միաժամանակ գումարելով միջազգային կառույցների հանցավոր անտարբերությունը Ադրբեջանի բազմաթիվ հանցագործությունների նկատմամբ, նա որոշել է շեղել հանրության ուշադրությունը՝ ասելով՝ տեսեք, ես գնում եմ ռևանշի, ես իմ հողերը պետք է հետ վերցնեմ: Այսինքն՝ Ադրբեջանը ձգտում է հանրության ուշադրությունը շեղել և արտաքին հանրությանը պարտադրել, որ նրանք գնան Ղարաբաղյան խնդրի ադրեբաջանամետ լուծման:

– Հայկական կողմի պաշտոնական հաղորդագրությունում նշվում է, որ հակառակորդը կիրառել է «նաև» թուրքական զինտեխնիկա, այսինքն՝ մնացածը ռուսակա՞ն է:

– Ադրբեջանը խորհրդային բանակից ժառանգել է բավականին մեծ քանակի զենք, օրինակ՝ 122 մմ թնդանոթներ, РПГ նռնականետեր, ականանետներ և այլն: Դրանք խորհրդային 4-րդ բանակի զինանոցներից են, իսկ հրթիռահրետանային համալաիրը թուրքական ծագում ունի, այսինքն՝ նոր է բերված՝ 90 թվից հետո:

– ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը հայտարարություն էր տարածել` կոչ անելով պահպանել հրադադարը, սակայն հստակ չեն նշում մեղավորի՝ Ադրբեջանի անունը: Ինչպե՞ս եք գնահատում սա:

– Նրանք երբեք չեն նշի Ադրբեջանի անունը, որովհետև այդ կառույցը նույնքան մեղք ունի տարիներ շարունակ այս հակամարտության չկարգավորման մեջ, և նա շարունակելու է իր պահվածքը պահպանել: Այստեղ խոսում է ոչ թե հակամարտության լուծման քաղաքական նպատակադրումը, այլ՝ այդ կառույցը ներկայացնող անդամ երկրների տնտեսական շահերի հետապնդման:

– Կրկին խոսել են հետաքննություն կատարելու մասին: Ըստ Ձեզ՝ դա ի՞նչ ռեալ արդյունք կտա և արդյոք Ադրբեջանը կհամաձայնի՞:

– Վաղուց է առաջարկ եղել կազմակերպել հետաքննություն, դիտորդական առաքելություններ, որպեսզի ճշտեն, թե ում կողմից է զինադադարը խախտվում: Ադրբեջանը միշտ մերժել է դրանք և ԵԱՀԿ-ն միշտ գտնվել է անհետևողական: Կարծում եմ, հիմա էլ կմերժի, որովհետև նա հանրության ուշադրությունը շեղելու խնդիր ունի այսօր իր երկրի ներսում, և դրսի հանրության ուշադրությունը գրավելու խնդիր ունի, որովհետև Ադրբեջանի քաշը՝ որպես միջազգային սուբյեկտ, սարսափելի արագությամբ ընկնում է՝ կապված նրա տնտեսական և քաղաքական իմիջի հետ:

– Ինչպե՞ս եք գնահատում Ռուսաստանի դիրքորոշումն այս իրավիճակում:

– Պարզ է, որ Ռուսաստանի համար ծայրահեղ վտանգավոր զարգացում կլինի, եթե այստեղ հակամարտութունը սրվի և վերածվի պատերազմական գործողությունների: Դա խիստ անցանկալի է Ռուսաստանի համար: Եվ, հետևաբար, նա օգտագործելու է բոլոր լծակները, որպեսզի կայունություն մտցնի:

– Նշեցիք, որ համալիր լուծում է անհրաժեշտ: Ինչպե՞ս եք տեսնում այս լուծումը:

– Եթե մենք, համենայն դեպս, հավատանք Ադրբեջանի գործողություններին, ենթադրենք, թե նա լայնամասշտաբ գործողությունների է պատարստվում, ուրեմն Հայաստանի խնդիրներները կայանալու են հետևյալում.

1) Հայաստանը պետք է մշակի ու իրականացնի մոբիլիզացիոն ծրագիր, որի մեջ կարող է լինել աշխարհազորային կայազորների ձևավորում՝ ըստ բնակավայրերի, երկրի ներքին ռեսուրսների հավաքագրում՝ մարդկային, տնտեսական և այլն, և ժողովրդի նախապատրաստում: Համարենք, որ Ադրբեջանն ունի նման միտում, այդ դեպքում ՀՀ քայլերը պետք է լինեն երկիրը արտակարգ իրավիճակին նախապատրաստելը: Չնայած ես վստահ եմ, որ պատերազմ չի վերսկսվի, բայց Ադրբեջանի համարժեք պատասխաններից մեկը հենց դա է:

2) Արտաքին քաղաքականությունում մեր դիվանագիտական բոլոր կառույցները, դեսպանատները պետք է լայնամսշտաբ հարձակում սկսեն ադրբեջանական այս ահաբեկչական գործողությունների դեմ՝ ամբողջ աշխարհին ցույց տալով, որ Ադրբեջանն ահաբեկիչ երկիր է, ահաբեկիչ սնող, պատրաստող, խաղաղ բնակիչների վրա հարձակում գործող երկիր է: Փաստերն այնքան շատ են, որ ներկայացնելու խնդիր չի ինի, որ այդ երկիրը ահաբեկիչների բուն է՝ սկսած 90-ական թվականներից՝ և´ չեչեն գրոհայիններ, և´ մոջահեդներ, հիմա էլ այդ իսլամական գրոհայինները, որոնք այնտեղ մարզվում, բուժվում, սնվում ու ֆինանսավորվում են: Այդ երկիրը դարձել է ահաբեկչության որջ և մեր դիվանագիտության բոլոր հնարավորությունները պետք է գործի դրվեն, շատ լայնածավալ քարոզչական քայլեր արվեն՝ աշխարհին դա ցույց տալու համար: Դրանից հետո կուզենա՞ մի որևէ երկիր Ադրբեջանին օգնել, թող շարունակի:

Աղբյուրը <a href="http://168.am/2015/09/26/542406.html">© 168.am</a></br>

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

28 / Սեպտեմբեր / 2015
Ղարաբաղը Ռուսաստանի գրպանում չէ, որ տա կամ չտա. «Cui prodest» կամ ում է ձեռնտու

Հայաստանի իշխանությունները կամավոր հանձնվել են Ռուսաստանին՝ ոչ բանակցության տեղ են թողել, ոչ բարեկամության: Հանձնվածին չեն սիրաշահում: Պատմություն կարդացեք. Սասունի ջարդերից սկսած Ռուսաստանը ոչ մի անգամ իր պարտավորությունները չի կատարել, ու դա մեր մեղքով է: Դադարեցրե՛ք կրավորական կեցվածքը: Մենք ենք գծում մեր սահմանները. ոչ Զանզիբարին նայեք, ոչ Ռուսաստանին, ոչ էլ Վաշինգտոնին:

http://lratvakan.am/?p=45293&l=am/xarabaxy+rusastani+grpanum+chevor+ta+kam+chta+cui+prodest+kamvo%D6%82m+e+dzerntu

[Artsakh]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Vrej,

These video footages that you post are excellent! I particularly enjoy Levon Shirinyan and Vova Vardanov. Can I ask you for a favor? Please create a new thread, titled something like "Video Political Analysis" and post all these audio/video interviews in that thread.

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Vrej,

These video footages that you post are excellent! I particularly enjoy Levon Shirinyan and Vova Vardanov. Can I ask you for a favor? Please create a new thread, titled something like "Video Political Analysis" and post all these audio/video interviews in that thread.

My dear,
no problem, create one just now, and put the chatacteristics of the videos you wish to regroup there, so there won't be others than what is wished, I will do my best to repost them there, too.

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Հայաստանը Ռուսաստանին ասել է, որ միայն Ադրբեջանին զենք չվաճառի

http://asekose.am/hy_AM/news/1/200967-hayastane-rousastanin-asel-e--or-miayn-adrbejanin-zenq-cvajari.html

2015-09-29

Հայ-ադրբեջանական սահմանը շարունակում է լարված մնալ: Ցավոք, հայկական կողմն ունեցավ զոհեր թե՛ քաղաքացիական անձանց շրջանում, թե՛ զինվորական, իսկ ադրբեջանական կողմն տասնյակից ավելի զոհ:

Ռազմական վիճակի հնարավոր սրման, ՀԱՊԿ անդամ երկրների կողմից ակնկալվող աջակցության, Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելու և այլ հարցերի շուրջ զրուցել ենք քաղաքագետ Սերգեյ Մինասյանի հետ:

Պարոն Մինասյանը, եթե լարվի ռազմական դրությունը, ՀԱՊԿ անդամ երկրները կօգնե՞ն Հայաստանին:

-Ես չեմ կարծում, որ Հայաստանում որևէ մեկը հույս ունի, որ Տաջիկստանը, Ղազախստանը կամ Ղրղզստանը կօգնեն մեզ, իսկ իրականում մեզ համար կարևորը Ռուսաստանի գործոնն է, որովհետև ՀԱՊԿ-ի անդամ է Հայաստանը և, բացի այն, որ արտոնյալ ռազմատեխնիկական համագործակցության ֆորմատ ունի, այն նաև երկկողմ հարաբերությունների շարունակությունն է, ինչը Հայաստանի համար առաջնահերթ է: Հետևաբար, եթե սկսվեն ռազմական գործողություններ, մեզ համար կարևորը Ռուսաստանի կարծիքն է: Եթե Ռուսաստանը որոշում ընդունի, որ պետք է ներգրավվի, ապա ՀԱՊԿ-ն էլ ինչ-որ որոշում կընդունի, որի արդյունքում ղազախները կամ տաջիկները կարող է չմասնակցեն, բայց ինչ-որ կերպ աջակցեն Հայաստանին:

Ռուսաստանը շարունակում է զենք մատակարարել Ադրբեջանին: Հայաստանն ինչ-որ կերպ կարո՞ղ է համոզել Ռուսաստանին, որ հրաժարվի այդ մտքից:

-Թվում է, թե այդ լծակները մենք չունենք, բայց Հայաստանը կարող է և, ինձ թվում է՝ ասում է Ռուսաստանին, որ եթե զենք է վաճառում Ադրբեջանին, ապա մեզ էլ պետք է համապատասխան քանակի զենք ու զինամթերք տրամադրի: Եթե այդպես չլիներ՝ Ադրբեջանը վաղուց կսկսեր պատերազմը, քանի որ բալանսը չէր պահպանվի:

Ձեր կարծիքով՝ Ադրբեջանի կողմից հայ խաղաղ բնակիչների ուղղությամբ կրակ բացելն ի՞նչ նպատակ է հետապնդում:

-2 նպատակ ունի: Առաջինը փորձում են խուճապ ստեղծել հայ հասարակության մեջ, որը հակառակ արդյունքն է բերում, մյուս կողմից էլ իրենց ժողովրդի մոտ փորձում են տպավորություն ստեղծել, թե ճիշտ են աշխատում, կարողանում են ազդել Հայաստանի վրա:

Անի Կարապետյան