Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[gegev]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Strong fire in Azerbaijani Defense ...

The garret of the building has burnt down.
...

Unbelievable: they have their garret unfurnished!

I guess they lost their war plans in the fire, oh no. I guess they can't invade Armenia this year after all. :P

Alas… Nakhijevan would wait its turn next time.

[ArmeniaR]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan



hhhhhmmmm

Aliev: c'mon guy's not in the public...
Shakashvili: hihihi
Yushchenko: i like it!

[hipeter924]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Unbelievable: they have their garret unfurnished!



Alas… Nakhijevan would wait its turn next time.

They will blame the fire on "Armenian Terrorists" because apparently Azeri's "can't start fires".

[ninetoyadome]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

They will blame the fire on "Armenian Terrorists" because apparently Azeri's "can't start fires".

Of course Armenia started the fire. theyre navy is alot better than ours and thats the only thing were afraid of. There troops cant do anything, the only thing that could have hurt us was there navy

[D3ADSY]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Preparation for military parade. 1999. Yerevan. Armenia.

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Part 2

[Hellektor]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

In this interesting article professor Alexander Manassian expresses his thoughts on Iran's possible perspectives on the so-called Turk-Armenian relations process. It also touches Artsakh and its importance for Iran as a protective shield against Ottoman invasions in the past. The reason I post it here is the highlighted paragraph where he confirms the treacherous deal between Reza Shah and Ataturk regarding the Nakhijevan border which was being discussed in this thread some time ago:

» ՀԱՅ-ԹՐՔԱԿԱՆ - Հայաստանի Հանրապետութեան ու Թուրքիայի յարաբերութիւնների կարգաւորման խնդիրը՝ Իրանի դիտակէտից


«ArmAr.am»-ը ներկայացրել է փիլիսոփայական գիտութիւնների դոկտ. պրոֆ. Ալեքսանդր Մանասեանի յօդւածաշարը, որում խօսւել է այն մասին, թէ ինչպէս է երեւում հայ-թրքական յարաբերութիւնների նոր գործընթացը: Այս յօդւածում փորձ է արւում տեսնել, թէ խնդիրն ինչպէս է երեւում Թեհրանից: Եւ այսպէս՝

ԻՐԱՆ

Նրբին հարց, որի վրայ ընկած է Հայաստանի հետ կապւած թուրք-պարսկական յարաբերութիւնների ողջ պատմութեան ստւերը: Թէ՛ Թեհրանում, թէ՛ Անկարայում չեն մոռացել 15-18-րդ դարերում Արեւելեան Հայաստանի եւ առանձնապէս Արցախի համար սուլթանական Թուրքիայի ու շահական Պարսկաստանի միջեւ մղւած պատերազմների պատմութիւնը: Չեն մոռացել, որ Նադիր շահի օրօք եւ նրա հովանաւորութեամբ է, որ Ղարաբաղի հինգ մելիքութիւնները միաւորւեցին ռազմա-քաղաքական միութեան մէջ, միութիւն, որ կարեւոր դերակատարութիւն է ունեցել տարածաշրջանի պատմութեան մէջ՝ անանցանելի պատնէշ դառնալով թրքական ասպատակութիւնների ճանապարհին: Թէ՛ Թեհրանում, թէ՛ Անկարայում անկասկած լաւ են յիշում, որ հէնց Ղարաբաղի մելիքութիւններն են 18-րդ դարում տարածաշրջանում ձեւաւորել ռուսական կողմնորոշումը այն ակնկալութեամբ, որ բարձրացող Ռուսական կայսրութեան հովանու տակ Հայաստանն այլեւս թուրք-պարսկական պատերազմների ռազմադաշտ չլինի: Երկու մայրաքաղաքներում նաեւ գիտեն, որ 1828 թւականին կնքւած Թուրքմենչայի պայմանագրով Պարսկաստանից Ռուսաստանին անցած Արեւելեան Հայաստանի որոշ տարածքներ յայտնւել են Թուրքիայի սահմաններում: Վերջապէս, երկու կողմերը, եթէ նոյնիսկ այդ մասին ոչ մի բառ իրար չասեն, հրաշալի գիտեն, որ Ադրբեջանում այսօր նրանք գտնւում են խուլ առճակատման մէջ: Թուրքիան ցանկանում է խորացնել իրանական դարաւոր մշակոյթի կնիքն իր վրայ ունեցող Արեւելեան Անդրկովկասի թրքացումը: Իրանը գիտէ, որ դրան այսպէս թէ այնպէս՝ պէտք է հակադրւեն երկրամասի պարսկական ծագում ունեցող ժողովուրդները՝ թալիշները, թաթերը, քուրդերը:

ԽՍՀՄ-ի լուծարումից յետոյ, երբ հայկական գործօնը նոր դերակատարութիւն է ձեռք բերել տարածաշրջանում, թուրք-պարսկական յարաբերութիւնները չեն կարող շրջանցել այդ հանգամանքը: Վերջին երկու տասնամեակում Անկարան Հայաստանի հետ իր յարաբերութիւններում դարձել էր Բաքւի պատանդը, այն դէպքում, երբ դրան հակառակ՝ Թեհրանն աւելի իրատեսական եւ անկախ քաղաքականութիւն որդեգրեց այդ թւում եւ՝ Ղարաբաղեան հարցում:

Ցիւրիխեան փաստաթղթերի ստորագրութիւնը նոր իրադրութիւն ստեղծեց տարածաշրջանում: Թեհրանում, բնական է, ոչ միայն հետաքրքրւած, այլեւ անհանգստացած են այն հաւանական հետեւանքներով, որ կարող են կապւած լինել այդ փաստաթղթերի վաւերացման հետ: Այսպէս թէ այնպէս՝ տարածաշրջանում, ինչպէս ենթադրում են Թեհրանում, կարող են լինել Իրանի համար անցանկալի տեղաշարժեր: Իրանի մտահոգութիւնները ցրելու նպատակով՝ Էրդողանը շտապեց Թեհրան: Բանակցութիւնների առանցքային հարցը պարսկական էներգակիրները Թուրքիայով Եւրոպա փոխադրելու հարցն էր: Երկուստեք շահեկան թեմա: Թուրքիան չի թաքցնում, որ ինքը յաւակնում է դառնալ Արեւելքից Եւրոպա տանող գազամուղների ու նաւթամուղների գլխաւոր տարանցիկ երկիրը: Դա իր համար շահեկան է թէ՛ քաղաքական, թէ՛ տնտեսական առումներով: Նոյնը՝ Իրանի համար, որը դրանով կը փորձի դրականօրէն փոխել իր խաթարւած կերպարը՝ Եւրոպայի աչքում: Բայց, երկու կողմերն էլ գիտակցում են, որ ծրագրի իրականացումը կը նւազեցնի այն դերը, որ տարածաշրջանում ցանկանում է ունենալ Բաքուն, որին ձեռնտու է թուրքերի սառնութիւնը՝ թէ՛ Հայաստանի, թէ՛ Իրանի հետ: Միւս կողմից՝ Թեհրանը խանդով պէտք է նայի Անկարայի այն յաւակնութիւններին, որ նա ձգտում է ձեռք բերել Իսլամական աշխարհում:

Երկկողմ յարաբերութիւններում կայ նաեւ վստահութեան հարցը: Ոչ հեռու անցեալում՝ 1929 թւականին, Ռեզա շահի եւ Աթաթուրքի օրօք, շռայլ ընդունելութիւններով եւ դէպի Եւրոպա Պարսկաստանի համար ճանապարհներ բացելու խոստումներով Թուրքիան յաջողել է Ռեզա շահին համոզել կատարել տարածքային փոխանակութիւններ, որոնց արդիւնքում՝ Թուրքիան ընդհանուր սահման է ձեռք բերել Նախիջեւանի հետ: Շուտով դրան յաջորդել է իրանական փոխադրումների համար մաքսային տուրքերի այնպիսի բարձրացում, որ անիմաստ դարձրեց այդ ճանապարհների օգտագործումը: Թուրքիան խաբել է Պարսկաստանին: Աթաթուրքը խաբել է Ռեզա շահին: Այդ պատմութիւնն այսօր ուսանելի դաս է թէ՛ հայկական, թէ՛ պարսկական կողմի համար:

Վերջապէս, առկայ է նաեւ հարցի Հայաստանի հետ կապւած զուտ տնտեսական կողմը: Յետխորհրդային տարիներում Իրանը որոշակի դիրքեր է գրաւել հայկական տնտեսութեան մէջ: Արդէն իսկ կան տնտեսական համագործակցութեան լուրջ, որակապէս նոր ծրագրեր: Սահմանների բացումը, ինչպէս կարող են մտածել Թեհրանում, կարող է դժւարութիւններ յարուցել մի դաշտում, որտեղ ինքը գրեթէ մենաշնորհային վիճակում է:

Այս բոլորը, ինչպէս հասկանալի է, գտնւում են մտայղացումների ու նախածրագրերի փուլում: Բնական է, որ Թեհրանում ուշադիր պիտի հետեւեն Անկարայում ու Երեւանում տարւող պառլամենտական ու հասարակական քննարկումներին եւ ստորագրւած փաստաթղթերի վաւերացման քաղաքական ընթացքին: Որոշիչ քայլերը տարածաշրջանային քաղաքական խաղերում առջեւում են, եւ Թեհրանը դրանց, անկասկած, նախապատրաստւում է:


Source: Alik online edition, citing ArmAr.am

[Federate]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian POWs in Azerbaijan seek asylum abroad

Wed 02 December 2009 | 13:35 GMT

All five Armenians in captivity in Azerbaijan have asked to leave for third countries.

They say that they are using their captivity to claim asylum abroad, the secretary of the State Commission for Prisoners of War, Missing Persons and Hostages, Shahin Sailov, told journalists today.

He said international organizations are aware of it. “I think that the number of people using this method will fall in future because the process is very difficult. The process may stall completely and not move on.”

Sailov said that 18-20 people had returned from captivity on both sides in the past year. Two Azerbaijanis are now in captivity in Armenia and five Armenians in Azerbaijan.

“Problems have arisen in the return of Armenian citizens captured by Azerbaijan and Azerbaijani citizens captured and taken hostage by Armenia,” Sailov said.

He said there had been reports over the past year that the captives on both sides did not to want to return home. “Hard work for both sides lies behind the refusal of citizens not to return home. It takes a lot of work to arrange their departure for third countries. This situation has been created by the captives refusing to return home.”

Sailov said that the Azerbaijani side had not heard from Rafig Hasanov, who is in captivity in Armenia, that he did not want to return home. “We haven't heard it from him. He is being held by Armenians. He told the Armenians and sends letters via the International Committee of the Red Cross. We can hear this from him directly when we see him. Of course, he is under pressure in the hands of the enemy. Most probably Rafig Hasanov is refusing to return home under pressure. It creates difficulties for the international organizations, which are getting the impression that the prisoners of war and hostages are trying to use their situation to leave for a third country especially the Armenians."

http://www.news.az/articles/3691

[ninetoyadome]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Vladimir Kazimirov: It's time to deal with Aliyev’s war threats
Azerbaijan needs to learn from the past, respect international obligations
by Vladimir Kazimirov

Published: Wednesday December 02, 2009

MOSCOW - Meeting in the capital of Greece this week, foreign ministers from countries of the Organization for Security and Cooperation in Europe (OSCE) discussed the most pressing problems of Europe.

The Armenian and Azerbaijani foreign ministers, Edward Nalbandian and Elmar Mamedyarov, met in Athens on November 30 and their talks continued on the following day, drawing special attention.

Just days earlier, on November 22 in Munich, Presidents Serge Sargsyan and Ilham Aliyev made some progress toward the development of the basic principles of a Karabakh settlement, instructing their ministers to work to smooth over some of the differences.

Threats from Baku
But the echoes of Ilham Aliyev's speeches on November 17 and 20, in which he threatened to end the long-running negotiations and opt for a military solution to the conflict, have not yet dissipated.

Threats continue to be heard from Baku, some of which are also warning Turkey against ratification of the protocols on normalization of relations with Armenia. Defense Minister Safar Abiyev again predicted the inevitability of the use of force in the Karabakh conflict. Azerbaijani mass media carry similarly threatening comments aired by members of parliament, political commentators, and journalists.

All of this amounts to a campaign of zombification of the population, especially the youth, which is unfamiliar with realities of war.

To inflame passions two interconnected justifications are used. The first is that Armenians have not fulfilled four U.N. Security Council resolutions that demand a withdrawal of Armenian forces from foreign territories. The second is that a continued occupation cannot be tolerated.

But this picture is presented out of context. In fact the continuing occupation is a direct product of the drawn-out war of 1991-94.

The Security Council resolutions
Following the Armenian capture of the Kelbajar district, Azerbaijan initiated a session of the U.N. Security Council on April 30 1993. But Azerbaijanis were not satisfied with Resolution 822 adopted as a result, [because] its call for an immediate withdrawal of forces was preceded by a demand to first end all military operations.

Baku at the time did not respond to a call by Russia, the United States, and Turkey to confirm its readiness to implement Resolution 822, whereas Yerevan and Stepanakert communicated that readiness.

After the fall of Aghdam on July 23, 1993, Security Council Resolution 853, dated July 29 of that year, demanded an immediate cessation of all hostilities and then an immediate, complete, and unconditional withdrawal of occupation forces.

That resolution also demanded a firm agreement to cease fire that would be respected by the parties. (Previous cease-fire agreements were violated, as Azerbaijan appeared unwilling to end the war.)

Changed Security Council demands
Security Council Resolution 874, adopted on October 14, 1993, similarly called for making the cease-fire effective and permanent. Calls for a withdrawal of forces from occupied territories and other demands were no longer placed front and center.

[Resolution 874] and the final resolution [dealing with the Karabakh conflict,] numbered 884, and adopted on November 12, 1993, no longer demand an "unconditional" withdrawal. In effect [withdrawal] became a subject of negotiations between the parties. The Security Council simply could no longer reward the violator of cease-fires.

From Resolution 884 it is obvious which side violated the cease-fire, and which side retaliated. This author had an opportunity to learn that first-hand from all parties.

[Baku's] purported commitment to the four Security Council resolutions is therefore clearly false. The cease-fire deal is the only implemented element of these resolutions.

And Baku was first to violate immediate implementation of their key premises. Opting to use military force, for more than a year [Azerbaijan] delayed agreeing to a cease-fire and . . . lost one district after another.

From the middle of November 1993, the Security Council stopped adopting resolutions on Karabakh, wishing not to devalue its past decisions.

A call for a cease-fire by the council of heads of states of the Commonwealth of Independent States (CIS) adopted on April 15 1994, was followed by Heydar Aliyev's agreement to a cease-fire, but only as [Azerbaijan] was pushed to the brink of [military] collapse.

Baku's commitments
Today, each side selectively picks and chooses those aspects of [U.N.] resolutions that suit its propaganda needs. Could it be that a resumption of war is consistent with the resolutions' letter and spirit? It would in fact violate the entire premise on which the Security Council operates.

Proponents of a new war compromise themselves by either not knowing or ignoring basic facts.

The past Azerbaijani governments' irresponsible behavior cost its people dearly. The May 1994 agreement was signed by all parties to the conflict - Azerbaijan, Nagorno-Karabakh, and Armenia - as a permanent cease-fire. Leaders of the three sides publicly swore to respect the cease-fire until a "grand political agreement" is concluded.

When Azerbaijan and Armenia joined the OSCE in 1992, their membership was immediately linked to a peaceful settlement of the conflict. And when the two countries joined the Council of Europe, they directly pledged to resolve it peacefully.

Peaceful resolution of disputes and the nonuse of force or threats to use force are among the basic OSCE principles.

Azerbaijan's own Constitution, in Article 9, rules out war as a method to resolve international conflicts.

Undermining credibility
But in practice, Baku has failed to uphold the February 4, 1995, agreement on settling incidents [along the cease-fire line, and recently] refused [an OSCE proposal] to pull back snipers [from the Line of Contact]. Even though the Moscow declaration adopted by presidents of Azerbaijan, Armenia, and Russia on November 2, 2008, underscored the commitment to peaceful settlement, Ilham Aliyev now claims that he never ruled out and does not rule out the use of military force.

Staying true to commitments and obligations are the benchmarks against which credibility and viability of states is judged.

While formally considering Nagorno-Karabakh's population to be its citizens and suggesting readiness to grant them a high level of autonomous self-rule, the Azerbaijani government refuses to negotiate with them and moreover threatens violence against them.

Azerbaijan does not seem to realize that to liberate occupied territories it needs to offer firm security guarantees, whereas threats only lead to more deadlock.

Pledge not to use force
Isn't it time for the civil society to think about how to adequately deal with calls for war? Perhaps they should be considered a violation of international commitments.

Meanwhile, the OSCE should have long ago proposed to conclude an agreement between the sides specifically pledging the nonuse of force in dealing with the Karabakh conflict. Such an agreement would be welcomed internationally and have a lasting impact in the history of relations between Armenians and Azerbaijanis.

As the Soviet Foreign Minister Andrei Gromyko used to say, ten years of negotiations are better than one day of war.