Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[Vrej1915]

Նախիջևանի հատվածում ադրբեջանական բանակը պատրաստվում է ձմռանը

Աշոտ Ասատրյան

11 նոյեմբեր 2018


Նախիջևանի հատվածում ադրբեջանական բանակը պատրաստվում է ձմռանը ու հիմնականում հենց այդ պատճառով կատարվում են ինժիներական աշխատանքներ։ Հատկապես ամիսներ առաջ կառուցված նոր դիրքերը այս պահին պետք է ամրացնեն, որպեսզի ձմեռը զորքը չփախփի այդ վայրերից։

Այդ հատվածում հայկական բանակի հետ բախումների ժամանակ իհարկե չէին կարող բարելավել նոր դիրքերը, որոնց մի մասը այդպես էլ թողեցին ու հեռացան։ Ժամանակին դրա պատասխանը տրվեց , սակայն ինչպես նկատում ենք կրկին մեր մարդասիրության ձեռքը կրակն ենք ընկել, քանի որ որոշ ժամանակ հրադադարի ռեժիմը պահպանելու և հանգիստ թողելու արդյունքում կամաց-կամաց ամրացվել են դիրքերը, որի հետևանքով հիմա ինժիներական աշխատանքներ են կատարվում։

Ամիսներ առաջ դիրքերի մի մասը նույնիսկ զրկված էր սննդի համար նախատեսված ճանապարհից ու 3 օրը մեկ մի կերպ, մեր զինվորների հսկողությամբ, սնունդ էին բերում ծառայություն իրականացնող զինծառայողներին։ Այ հենց այդ շրջանում կոնկրետ ճնշումներ իրականացնելու դեպքում մի քանի օրերի ընթացքում նոր դիրքերը կդատարկվեին, չնայած որոշ դիրքերի դեպքում հենց այդպես է եղել, որովհետև սկզբնական շրջանում դիրքավորված վայրերից մի քանիսն են այժմ մնացել։

Մենք վերջապես պետք է հասկանանք, որ ադրբեջանցիների խոսքին երբեք հավատալ պետք չի, երբեք չպետք է փորձենք որևէ հարցում զգոնությունը թուլացնել։ Ցանկացած թուլության դեպքում ադրբեջանցին անցնում է իր սադրիչ գործողություններին։

Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/ashot.asatr...81777368537657

[Vrej1915]

Արցախյան հակամարտության ողջ ընթացքում Նախիջևանյան հատվածը երբեք այդքան վտանգ չի ներկայացրել, որքան այսօր

Նորայր Նորիկյան

11 նոյեմբեր 2018

Գրեթե վստահ եմ, որ Ադրբեջանի կողմից Նախիջևանյան հատվածում իրականացված գործընթացները հեռահար նպատակ են հետապնդում՝ հեռանկարում մեզ համար լուրջ սպառնալիք ստեղծելու հաշվարկով:
Քանի շուտ է, պետք է դրա դեմն առնել...
Արցախյան հակամարտության ողջ ընթացքում Նախիջևանյան հատվածը երբեք այդքան վտանգ չի ներկայացրել, որքան այսօր, իսկ վաղն ավելի վտանգավոր կլինի:
Ակնհայտ է, որ Ադրբեջանն այդ ուղղությամբ պատերազմի երկրոդ ճակատն է ստեղծում ու պատրաստվում այդ պատերազմին:
Միաժամանակ, ակնհայտ է նաև, որ մենք չունենք ռազմավարական թիկունք և նահանջի թեկուզ մեկ քայլի հնարավորություն:
Ուստի անհրաժեշտ է համարժեք արձագանք Ադրբեջանի գործողություններին....
Որևէ մեկը չպետք է երկմտի, որ այս պատերազմում մենք պարտվելու իրավունք չունենք...


Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/permalink.p...00005759414165

[Vrej1915]

Մեր ինքնավստահության պատճառով ադրբեջանական բանակը փաստացի կարող է գնդակոծել միջպետական մայրուղիները և վտանգի տակ պահել բազմաթիվ սահմանային գյուղեր

Arman Abovyan

11 նոյեմբեր 2018

Երբ մի քանի ամիս առաջ մենք բղավում էինք, որ ադրբեջանցիները իրենց դիրքերը առաջ են տալիս, մեզ մեղադրում էին թե "տենց բան չկա և դրանք տեղեկատվական սադրանքներ են" : Այժմ ունենք մի խայտառակ իրավիճակ, երբ մեր բառադիության և ապուշ ինքնավստահության պատճառով ադրբեջանական բանակը փաստացի կարող է գնդակոծել միջպետական մայրուղիները և վտանգի տակ պահել բազմաթիվ հայաստանյան սահմանային գյուղեր։ Հիմա վիճակը գնալով էլ ավելի է վատանում ... Շատ լավ վերլուծության հանդիպեցի tert.am կայքում։ Հեղինակը` իմ ընկեր Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան է։ Կարդացեք, շատ հետաքրքիր է:
....
Սա դիրքերի քարտեզի և իրավիճակի ամերիկյան տեսակետն է

https://www.bellingcat.com/…/azerbaijan-pushes-nakhicheva…/…
.....
Ադրբեջանական կողմն ըստ էության խոստանում է չկրակել, նույնը պահանջում է նաև հայերից և տվյալ ժամանակն օգտագործում է նախիջևանյան հատվածում իր դիրքերն ամրապնդելու համար։ Tert.am-ի հետ զրույցում այս մասին նշեց քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը:

Ըստ նրա՝ Ադրբեջանն ամեն ինչ անում է, որ ադրբեջանական զորքերը ցուրտ ձմռան պատճառով ստիպված չլինեն լքել Նախիջևանում ապրիլ-մայիս ամիսներին առաջ բերված դիրքերը և հեռանալ իրենց նախկին ելման դիրքեր:

«Այն, որ Ադրբեջանի նախագահը հրադադարի մասին պայմանավորվածություններ ձեռք բերելիս չէր կարող առաջնորդվել մարդասիրական շարժառիթներով, փաստ է, որում համոզվել ենք տասնյակ տարիներ: Այսինքն՝ Ադրբեջանը հայկական պետությունների դեմ թշնամական քաղաքականություն է իրականացնում և իր ձեռքի տակ ունեցած բոլոր ռեսուրսները տրամադրում է՝ հնարավորինս թուլացնելու ու վնասելու հայ ժողովրդին, և այդ պայմանավորվածություններն էլ դրա շրջանակում են: Սա է այն խնդիրը, որ այս պահին լուծում են Ադրբեջանի իշխանությունները, և ոչ միայն Նախիջևանի սահմանում:

Ըստ քաղաքագետի տեղեկությունների՝ ադրբեջանական կողմն ակտիվ ինժեներական աշխատանք է իրականացնում սահմանի ողջ երկայնքով: «Ադրբեջանական իշխանությունները, ըստ նրա, երբեք չեն էլ թաքցրել, որ իրենք պատրաստվում են պատերազմի, սա մի իրողություն է, որը կա, և կարծում եմ, որ պաշտոնական Երևանը պարտադիր պետք է հաշվի առնի դա՝ թույլ չտալու համար հակառակորդին բարելավել իր դիրքերը հնարավոր պատերազմից առաջ:

Հիշեցնենք, որ ապրիլ-մայիս ամիսներին ադրբեջանցիները Նախիջևանում դիրքերն առաջ էին տվել: Հայկական կողմից պարզաբանում էին, որ առաջ գալով և որոշակի առավելություն ստանալով Նախիջևանում հայկական դիրքերից մեկի նկատմամբ` ադրբեջանցիները հայտնվել են մյուս դիրքերի ուղիղ նշանառության տակ և չեն կարողանում ամրացնել այդ դիրքերը: Ըստ հայկական կողմի՝ ՀՀ ԶՈւ-ն կրակով ճնշում է հակառակորդի ցանկացած տեսանելի շարժ, ընդհուպ մինչև զինուժի և շինարարական տեխնիկայի ոչնչացում, և հավատացնում էին, որ ցրտերն ընկնելուն պես, չունենալով կայուն մատակարարում, թշնամին ստիպված կլքի այդ դիրքերից գոնե մի քանիսը։

Ըստ որոշ հրապարակումների՝ այսօր արդեն ադրբեջանական կողմն օգտվելով ձեռք բերված «հրադադարի» պայմաններից՝ այդ դիրքերում ամրապնդվում է՝ տեղադրելով ռազմական ինֆրաստրուկտուրա:

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի խոսքով՝ ՀՀ-ի նոր իշխանությունները ՀՀ արտաքին անվտանգությանը վերաբերող որևէ խնդրով, ըստ էության, մինչ օրս լուրջ չեն զբաղվել: «Որևէ քայլ չեն նախաձեռնել և ոտքի վրա պայմանավորվածությունների հույսով այդ հարցը թողել են բնականոն ընթացքին, և բնականաբար, չի կարող հայկական կողմի շահերից բխել, սա փաստ է։ Մենք տեսնում ենք, որ իշխանությունները կենտրոնացած են բացառապես ներքաղաքական զարգացումների և ներքին խնդիրների վրա, իսկ մնացած բոլոր ճակատներում մենք ամեն օր լուրջ կորուստներ ենք ունենում՝ և՛ դիվանագիտական, և՛ ռազմավարական, և՛ հիմա արդեն տեսնում ենք, նաև ռազմական առումով, ինչը շատ մտահոգիչ է: Իսկապես, սթափվելու պահն է և հասկանալու, որ այսպես երկար շարունակվել չի կարող, սա կարող է շատ մեծ ողբերգություն դառնալ հայկական պետությունների և հայ ժողովրդի համար»,- ասաց նա:

Հետաքննության մեխանիզմների տեղադրման հարցին անդրադառնալով՝ քաղաքագետը նշեց, որ դա հայաստանյան նախին իշխանության օրակարգ բերված հարց էր: «Ցավոք, Փաշինյանի և Ալիևի վերջին հանդիպումը հենց այդ մեխանիզմները այլ մեխանիզմով փոխարինելու լուծում էր, ըստ էության։ Այսինքն՝ Փաշինյանը գնաց ոչ թե Ադրբեջանին ստիպելու ճանապարհով, որ նա կատարի Վիեննայի կամ Սանկտ Պետերբուրգի պայմանավորվածությունները, այլ նոր պայմանավորվածություն ձեռք բերեց, որն ըստ էության մեզ ավելի թույլ գործիքակազմ է տալու, քան Ադրբեջանի վրա վերահսկողություն սահմանելու համար գոյություն ուներ մինչ այդ: Կարծում եմ, որ ամեն դեպքում Երևանը ստիպված է և պետք է ժամանակ չկորցնի ու փորձի հետ վերադառնալ նախկին մշակված մեխանիզմներին, որոնք անգամ դիվանագիտական ճանապարհով անվտանգության որոշակի մակարդակ կարող են ապահովել: Բայց ցավոք դա դեռևս չի արվում, և ժամանակային կորուստը, որ ունենում ենք, թանկ ռեսուրս է, որը չի վերականգնվում, և խնդիրները քանի գնում՝ խորանում են»,- նշեց նա

Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/story.php?s...00026958313017

[Vrej1915]

Azerbaijan Pushes into Nakhichevan Borderlands

November 8, 2018

By Masis Ingilizian


This Azerbaijani trench (white) is the latest in the engineering works completed by the Azerbaijani military. These latest actions have led to the strategic height coming under the control of Azerbaijan during autumn of this year. Imagery courtesy of Planet Labs, 28 October 2018. Click the image for full size.

Recent satellite imagery from Planet Labs shows ongoing engineering works by the Azerbaijani armed forces on the Nakhichevan border into what was once considered neutral territory.

Azerbaijani attempts to sidle up closer to the Armenian frontline since the 1994 ceasefire have primarily taken place on the Nagorno-Karabakh border, reducing the point of contact to fewer than a few hundred meters in most areas.

The east-most Armenian trench is likely unmanned. Imagery courtesy of Planet Labs, 31 October 2018. Click the image for full size.

These moves along the border of Nakhichevan, one of which is detailed in the above imagery and in other reports, have been the largest takeover of territory since the end of the war. Armenia has also used similar tactics with its push into new heights in 2012 and in 2014/2015, but recent imagery provided by Planet Labs indicates that Azerbaijan is now in more favourable positions than Armenia following the last ten years of jockeying for positions in the region.

Azerbaijan’s goal of improving its position in the region, including new engineering work of constructing roads, and pushing closer to Armenian trenches has the potential to diverge into a new conflict on a second front. Bellingcat has previously reported on Azerbaijan increasing its military presence in the Nakhichevan Autonomous Republic.

Hayk Khachikyan, an analyst from Razm.info, earlier this year noted three sections of engineering works pushing into the neutral territory in his analysis “What is Happening in Nakhichevan?” According to Khachikyan, Azerbaijan’s expansion into new strategic heights in the border area was “only a push into neutral ground.” Although the terrain entered is not considered a part of Armenia, it may have larger consequences due to the fact that major Armenian roads are now under threat of a possible direct attack.

New satellite imagery from Planet Labs provides insight into Azerbaijan’s capture of favourable positions along the border of Nakhichevan. Below, a number of Azerbaijani positions and engineering works are visible, and will be highlighted further in this article.

Imagery courtesy of Planet Labs, 31 October 2018. Click the image for full size.

When considering satellite imagery since May 2018 and Khachikyan’s analysis, it becomes clear how Azerbaijan has shifted even closer to the unofficial demarcation line on the same roads that were being built around May of this year. The mountain northwest of the Arpa River, which now connects to the roads mentioned in Khachikyan’s article, was not fully taken by Azerbaijani forces in May 2018; however, fresh satellite imagery from Planet Labs showing new roads suggests that the mountain is now under Azerbaijan control.

Over the summer and early autumn of this year, Azerbaijan has moved troops into these new positions along the mountain which oversees the Armenian first line of defence in the area and a vital Armenian military road (highlighted in yellow in the first satellite image in this article). Satellite imagery of the region suggests that this height that has minor tactical significance, came under Azerbaijani control some time in August or September 2018. Additionally, a new trench was constructed by Azerbaijan, as seen in the time-lapse imagery below, and has roads leading towards the Armenian side.

Azerbaijani trench on 19 May and 30 September 2018 (©2018 Planet Labs, Inc. cc-by-sa 4.0)


Satellite imagery reveals Azerbaijan has constructed new roads towards unmanned strategic points along the mountains, leading towards the frontline and Armenian positions.

Azerbaijani road construction in newly-established position on 15 and 20 October 2018 (©2018 Planet Labs, Inc. cc-by-sa 4.0)


With this in mind, and taking into consideration the mountain terrain with opposing trenches, there will likely be continuing construction of new trenches and roads, and possibly lead towards Armenian manned posts to the south of the imagery provided in this article. Such a move could push Armenia off its first implemented line of defence (the bottom-right zoomed area in the satellite image below) due to increased vulnerability. In fact, one such post may have already been abandoned due to new Azerbaijani maneuvers (the eastern trench highlighted in red in the second satellite image in this post). Such a turn of events would constitute a new threat in which a seized, neutral territory could pose a threat to Armenian infrastructure and settlements — while also raising the question of Azerbaijan’s future plans with the militarization of the borderlands.

In between the zoomed-in trenches is a new road, which has been trickling down the mountain towards the Armenian trench (bottom-right zoomed area). The Armenian trench at the bottom of the mountain has been made more vulnerable in the last couple of months due to recent activity from Azerbaijan, with a chance that Armenian will abandon this position in the near future. This trench holds strategic value due to the fact that it connects to a military road that runs from Armenia. Imagery courtesy of Planet Labs, 31 October 2018. Click the image for full size.

While both nations have made moves into the border areas of Nakhichevan, Azerbaijan’s recent moves in the ongoing jockeying for advantageous territory could thaw the frozen conflict between the two Caucasian states.

[Vrej1915]

Azerbaijan’s Militarization and the Status of Nakhichevan Autonomous Republic

October 4, 2017

By Masis Ingilizian


The peace process between Armenia and Azerbaijan was severely weakened due to the April 2016 four-day war, with further complications due to Azerbaijan asserting its military prowess through a build-up in its exclave of Nakhichevan. This military build-up in Nakhichevan has led to Armenia becoming a more hesitant partner in the OSCE mediation efforts. Additionally, the four-day war has caused Armenia to shift its perception of the role of the West and Russia–who were reluctant to restrain Azerbaijan’s actions in the brief war–in the process of seeking resolution in the ongoing conflict between the two Caucasian nations. Over a year since the four-day war and through the ongoing Azerbaijani military build-up in the Nakhichevan exclave, it has become clear that Armenia is moving towards a change in its strategy with dealing with its neighbor.

2013 imagery of the garrison via Google Earth

During the Nagorno-Karabakh conflict in the 1990s, both nations took the opportunity to occupy the smaller enclaves within their respective territories that belonged to the other nation, leading to minor battles erupting outside the Nagorno Karabakh battlezone. Both parties raced to secure borders in order to create a fait accompli that would ensure a favourable demarcation line during future clashes. However, on the Nakhichevan border, geopolitics quickly put a stop to these incursions, as the major powers attempted to limit the battle space in order to avert a larger conflict between the superpowers. Turkey announced it would declare war if Armenia continued its expeditions along the Nakhichevan border, and Russia responded by saying that “we would be on the brink of a new war” if any other nationintervened. This deterrence has been one of the main factors in holding both nations back from renewed conflict over the exclave and was also a contributing factor to Azerbaijan’s reluctance to militarize the exclave up until 2012. As a result, the border was inactive till that year, with only rare clashes, demonstrating how larger nations are able to restrain smaller foes from achieving their strategic goals. While other factors also contributed to the abrupt end to fighting and to the inactivity on the border, understanding the shifts in strategic interests and how they are contributing to the changing status quo can give us more insight into the ever-changing environment – changes which could radically alter the outcome of a potential, if not likely, future conflict.



Azerbaijan’s television broadcasts and official videos on Nakhichevan’s military preparedness have shed more light on developments in the exclave.Along with war games with Turkey in the exclave, this renewed show of might indicates an Azerbaijani military rejuvenation. Google Earth imagery of Nakhichevan reveals a steady military build-up since 2012, in contrast to the minimum fire power indicated by Google Earth history prior to that year. Also significant is the Nakhichevan Separate Combined Arms Army established by President Aliyev in 2013. In the light of this build-up, Azerbaijan’s shift in policy, and the April 2016 4-day war, a resumption of violence on the Armenia-Nakhichevan border is a real possibility in the case of war.



Even without Nakhichevan entering a future conflict, the exclave will play a major role in a future war by potentially diverting Armenian troops from the Karabagh front, a tactic that would favour Azerbaijan. An exclave that previously had no role in any possible future hostilities is now becoming part of the extended battlefield. While the major powers have used a soft approach to contain the battle space to Nagorno-Karabakh, the military build-up in Nakhichevan has apparently broken this unspoken understanding.

Aerial view of the Nakhichevan garrison. Historical imagery on Google Earth shows us that, in 2008, the garrison is almost empty.


Display of a consistent build-up throughout the garrison. This 2013 imagery details various tracked vehicles, towed artillery and air defence systems.

The unspoken accords regarding the status of the exclave are not formal agreements; however, they provide a clear picture of the alliances and deter Armenia and Azerbaijan from drawing the major powers into a future conflict. Nakhichevan’s border with Turkey provides it with quasi-political protection by Turkey as the large power ally for Azerbaijan. The exclave’s lack of land access to Azerbaijan has forced it to find additional protection — in this case Turkey. At the same time, Armenia’s treaty with Russia currently allows Armenia to ask for Russian assistance in the case of an attack by an aggressor, including an attack by Azerbaijan via Nakhichevan (see: Shougarian, Rouben (1997). “Yielding More to Gain the Essential: The Factor of Timing of the Russian Armenian Treaty in 1997”, Tufts University.). This has effectively created an unspoken truce between Russia and Turkey, which, along with their support for their smaller allies Armenia and Azerbaijan, respectively, is indicative of a lack of will to engage in warfare on the Russian-Turkish front, irrespective of combatants.

Theoretically, the exclave’s potential role in a renewed conflict could tip the balance in Azerbaijan’s favour. However, this potential advantage needs to be weighed against the isolation of the exclave, which provides Armenia with an advantage.

In the case of a resumption of hostilities, Azerbaijan’s main objective would be to use Nakhichevan as a platform to hit strategic targets in Armenia proper. One of these targets is Armenia’s S300PS systems, a sophisticated air defence system that protects the skies of Nagorno-Karabakh and also deters Nakhichevan’s air force from their operations. A number main roads are also within range, including one that links Karabagh with Armenia. These roads lie within direct range of Azerbaijan’s Nakhichevan-based artillery. Another major concern for Armenia is that its capital—Yerevan—is well within firing range of Azerbaijan’s MLRS and, while it is risky for Azerbaijan to strike a major city, this scenario still needs to be taken into account by Armenian military decision-makers.


The yellow pin placemark pins the Nakhichevan garrison in the exclave, the strip of territory lying between Armenia and Iran with a north-western border with Turkey. The red circular range rings represent the range of S300PS in Armenia, protecting the Nagorno-Karabagh region to the northeast as well as most of Nakhichevan.

Any attempt to strike the S300PS could potentially trigger an all-out war, which would require both nations drawing on larger forces rather than their reserves. For Armenia, this scenario would require practise-makes-perfect training to ensure sufficiently quick teardown times to relocate the batteries. This manoeuvre is achievable, as the batteries are designed to be relocated within 30 minutes (see: IMINT Analysis V1N3 April 2011). However, if the batteries are struck and become unoperational, this could provide the Azerbaijani Air Force with less sophisticated air defense assets to deal with in an air campaign against Nagorno-Karabagh’s forces. In addition to this difficulty, the mountain chain that runs along the entire length of the border between Armenia and Nakhichevan is around 4 to 6 thousand feet higher than the lowlands of the Nakhichevan plains, providing a natural barrier limiting Azerbaijan’s capacity for striking targets accurately.

The two yellow triangles depict the location of the S300PS, located well within the borders of Armenia proper (Picture courtesy Sean O’Connor). These air defense assets provide a sophisticated air defence umbrella over Nagorno-Karabagh (not shown on the map) as seen with the red circles in the previous picture. In a possible scenario of a second front in the next war, the S300PS systems (yellow triangles) are strategic targets for Azerbaijan from the Nakhichevan exclave. The Red triangles around Yerevan are also a sophisticated air defence assets which are also in range from Nakhichevan, not to mention Yerevan’s vulnerability.

Other targets from Nakhichevan include main roads that act as supply lines to Karabagh from Armenia. Strategic targets such as these roads are often first on the strike list and will be contemplated in a resumption of hostilities, creating a larger theater of war than originally anticipated. However, this scenario could quickly get out of hand if the Azerbaijani military decides to hit strategic targets, resulting in a potential all out war. Also, Smerch MLRSes have been identified in Nakhichevan and, with a 90 km range, these can strike at the heart of Yerevan. Furthermore, the mountain range that extends along much of the Nakhichevan border ends in the north, 20km short of the junction of the Turkish and Armenian borders, providing Azerbaijan with tactical ground to fire into Armenia from Nakhichevan. This also provides an opportunity for ground troops from both nations to enter from flat land.

On the other side of the picture is the geographical isolation of Nakhichevan, which carries its own risks for Azerbaijan in any resumption of hostilities. While the militarization of the exclave allows for a potential strike against strategic targets in Armenia, this would come at the cost of a massive retaliation from the Armenian side. It would therefore be unwise for Azerbaijan to sacrifice the whole region in the hope of getting Turkey involved or in the hope of diverting Armenian troops away from Nagorno-Karabakh. Nakhichevan’s geographical isolation would provide Armenia with an easy opportunity to fire into Nakhichevan from vantage points held by its military. It would also allow Armenian troops to easily seize mountain-top posts of the exclave as a buffer, as was seen in 2014 when Armenian troops established control over previously unmanned heights inside Syunik in the Nakhichevan direction during a well-planned surprise night raid.

A change has also been noted in Azerbaijan’s policy towards Nagorno-Karabakh, leading to a shift away from the negotiation process towards settling the conflict through military means. Azerbaijan’s attack on regions within Nagorno Karabakh itself (which fall under self-determination clauses) in the 4-day war raises the question as to why the superpowers, especially Russia, has allowed Azerbaijan to test the limits of what it can get away with. Its attack on regions other than the disputed territories (which are marked for return under the principles written for a negotiated settlement) is evidence that Azerbaijan had freer rein than previously.

Furthermore, Russia, who plays the role of peacemaker between the two nations, simultaneously continues to arm both sides. Russia’s renewed interest in Azerbaijan and the sale of the S300PMU2 to Baku, an enemy of its ally, raises several questions, in particular why Russia is so hesitant to use its arms sales and status as a superpower as leverage in influencing Azerbaijan’s military policy towards Nagorno-Karabagh.

Bellingcat has been tracking military developments in the Nakhichevan exclave, covering artillery, tanks, close air-support aircrafts and attack helicopters. Various confirmed reports of the presence of Turkish-made TR-300MLR and Smerch MLRSes have been noted. Considering the status quo of the exclave to date and the accords that hold it back it from entering a conflict, its military build-up is concerning.However, this build-up is not surprising when seen in the context of the various shifts in strategic interests in the region, as seen with the sale of a state-of-the-art air defense system to Azerbaijan by Armenia’s ally, Russia. Therefore it is possible that the major powers have lost some of their influence over Azerbaijan’s military policy, providing Azerbaijan with free reign to push the boundaries of many unspoken accords including the militarization of Nakhichevan, as seen with the unfolding developments in current and historical imagery.



The reality on the ground has shifted from when many of the negotiating principles were drawn up and, with the larger powers playing their own game, it seems their lack of committed to the peace process will leave Armenia and Azerbaijan to battle it out themselves.

[Vrej1915]

Ադրբեջանը խոստանում է չկրակել՝ նույնը պահանջելով հայերից, և այդ ժամանակն օգտագործում է նախիջևանյան հատվածում իր դիրքերն ամրապնդելու համար. քաղաքագետ

11.11.18





Ադրբեջանական կողմն ըստ էության խոստանում է չկրակել, նույնը պահանջում է նաև հայերից և տվյալ ժամանակն օգտագործում է նախիջևանյան հատվածում իր դիրքերն ամրապնդելու համար։ Tert.am-ի հետ զրույցում այս մասին նշեց քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը:

Ըստ նրա՝ Ադրբեջանն ամեն ինչ անում է, որ ադրբեջանական զորքերը ցուրտ ձմռան պատճառով ստիպված չլինեն լքել Նախիջևանում ապրիլ-մայիս ամիսներին առաջ բերված դիրքերը և հեռանալ իրենց նախկին ելման դիրքեր:

«Այն, որ Ադրբեջանի նախագահը հրադադարի մասին պայմանավորվածություններ ձեռք բերելիս չէր կարող առաջնորդվել մարդասիրական շարժառիթներով, փաստ է, որում համոզվել ենք տասնյակ տարիներ: Այսինքն՝ Ադրբեջանը հայկական պետությունների դեմ թշնամական քաղաքականություն է իրականացնում և իր ձեռքի տակ ունեցած բոլոր ռեսուրսները տրամադրում է՝ հնարավորինս թուլացնելու ու վնասելու հայ ժողովրդին, և այդ պայմանավորվածություններն էլ դրա շրջանակում են: Սա է այն խնդիրը, որ այս պահին լուծում են Ադրբեջանի իշխանությունները, և ոչ միայն Նախիջևանի սահմանում:

Ըստ քաղաքագետի տեղեկությունների՝ ադրբեջանական կողմն ակտիվ ինժեներական աշխատանք է իրականացնում սահմանի ողջ երկայնքով: «Ադրբեջանական իշխանությունները, ըստ նրա, երբեք չեն էլ թաքցրել, որ իրենք պատրաստվում են պատերազմի, սա մի իրողություն է, որը կա, և կարծում եմ, որ պաշտոնական Երևանը պարտադիր պետք է հաշվի առնի դա՝ թույլ չտալու համար հակառակորդին բարելավել իր դիրքերը հնարավոր պատերազմից առաջ:

Հիշեցնենք, որ ապրիլ-մայիս ամիսներին ադրբեջանցիները Նախիջևանում դիրքերն առաջ էին տվել: Հայկական կողմից պարզաբանում էին, որ առաջ գալով և որոշակի առավելություն ստանալով Նախիջևանում հայկական դիրքերից մեկի նկատմամբ` ադրբեջանցիները հայտնվել են մյուս դիրքերի ուղիղ նշանառության տակ և չեն կարողանում ամրացնել այդ դիրքերը: Ըստ հայկական կողմի՝ ՀՀ ԶՈւ-ն կրակով ճնշում է հակառակորդի ցանկացած տեսանելի շարժ, ընդհուպ մինչև զինուժի և շինարարական տեխնիկայի ոչնչացում, և հավատացնում էին, որ ցրտերն ընկնելուն պես, չունենալով կայուն մատակարարում, թշնամին ստիպված կլքի այդ դիրքերից գոնե մի քանիսը։

Ըստ որոշ հրապարակումների՝ այսօր արդեն ադրբեջանական կողմն օգտվելով ձեռք բերված «հրադադարի» պայմաններից՝ այդ դիրքերում ամրապնդվում է՝ տեղադրելով ռազմական ինֆրաստրուկտուրա:

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի խոսքով՝ ՀՀ-ի նոր իշխանությունները ՀՀ արտաքին անվտանգությանը վերաբերող որևէ խնդրով, ըստ էության, մինչ օրս լուրջ չեն զբաղվել: «Որևէ քայլ չեն նախաձեռնել և ոտքի վրա պայմանավորվածությունների հույսով այդ հարցը թողել են բնականոն ընթացքին, և բնականաբար, չի կարող հայկական կողմի շահերից բխել, սա փաստ է։ Մենք տեսնում ենք, որ իշխանությունները կենտրոնացած են բացառապես ներքաղաքական զարգացումների և ներքին խնդիրների վրա, իսկ մնացած բոլոր ճակատներում մենք ամեն օր լուրջ կորուստներ ենք ունենում՝ և՛ դիվանագիտական, և՛ ռազմավարական, և՛ հիմա արդեն տեսնում ենք, նաև ռազմական առումով, ինչը շատ մտահոգիչ է: Իսկապես, սթափվելու պահն է և հասկանալու, որ այսպես երկար շարունակվել չի կարող, սա կարող է շատ մեծ ողբերգություն դառնալ հայկական պետությունների և հայ ժողովրդի համար»,- ասաց նա:

Հետաքննության մեխանիզմների տեղադրման հարցին անդրադառնալով՝ քաղաքագետը նշեց, որ դա հայաստանյան նախին իշխանության օրակարգ բերված հարց էր: «Ցավոք, Փաշինյանի և Ալիևի վերջին հանդիպումը հենց այդ մեխանիզմները այլ մեխանիզմով փոխարինելու լուծում էր, ըստ էության։ Այսինքն՝ Փաշինյանը գնաց ոչ թե Ադրբեջանին ստիպելու ճանապարհով, որ նա կատարի Վիեննայի կամ Սանկտ Պետերբուրգի պայմանավորվածությունները, այլ նոր պայմանավորվածություն ձեռք բերեց, որն ըստ էության մեզ ավելի թույլ գործիքակազմ է տալու, քան Ադրբեջանի վրա վերահսկողություն սահմանելու համար գոյություն ուներ մինչ այդ: Կարծում եմ, որ ամեն դեպքում Երևանը ստիպված է և պետք է ժամանակ չկորցնի ու փորձի հետ վերադառնալ նախկին մշակված մեխանիզմներին, որոնք անգամ դիվանագիտական ճանապարհով անվտանգության որոշակի մակարդակ կարող են ապահովել: Բայց ցավոք դա դեռևս չի արվում, և ժամանակային կորուստը, որ ունենում ենք, թանկ ռեսուրս է, որը չի վերականգնվում, և խնդիրները քանի գնում՝ խորանում են»,- նշեց նա:



Նելլի Լազարյան

https://www.tert.am/am/news/2018/11/11/Shahnazaryan/2841398

[Mehnuni]

Քննարկվել է զորացրվող զինվորների մասնագիտական կողմնորոշման և աշխատանքի փորձնական ծրագիրը

[burjuin]

Armenian Army

[burjuin]

Armenian Army

[Mehnuni]

Քննարկվել է ՆԱՏՕ-ի Պաշտպանական կրթության զարգացման ծրագրի և ՀՀ ՊՆ 2019թ. համագործակցության պլանը