Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[ArmeniaR1]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[ArmeniaR1]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Air defence

The range is not bad..

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Ովքեր են բանակի իրական թշնամիները


Բանակը մեր միակ հաղթաթուղթն է

Իր երկրի բնակչության թիվը տարեկան մեկ միլիոնով ավելացնող 73 միլիոն բնակչությամբ Թուրքիայի եւ 8 միլիոն բնակչությամբ Ադրբեջանի հարեւանությամբ բնակվող հայերից քչերն են պատկերացնում, թե Հայաստանն ազգային անվտանգության ինչ մարտահրավերների առջեւ է կանգնած եւ ավելի քչերն են գիտակցում, որ պետական ու հասարակական մարմիններից միայն ազգային բանակի շնորհիվ է, որ մենք ապահով ենք մեզ զգում:

Սակայն բանակի հեղինակությունն այսօր լրջորեն վտանգված է, եւ դրանում իրենց լուրջ «երախտիքն» ունեն ոչ միայն այդ համակարգի ներկայացուցիչները, այլեւ զինդատախազությունն ու դատարանները, դպրոցներն ու համալսարանները, հասարակությունը, մենք բոլորս:

Հայոց բանակը հեղինակազրկվում է յուրաքանչյուր զինվորի մահով, եւ ոչ միայն այն պատճառով, որ մեզ համար ցավալի է յուրաքանչյուրի կորուստը, այլ նրա համար, որ գրեթե բոլորը համոզված են, որ այս դեպքում եւս չեն բացահայտվելու եւ չեն պատժվելու իրական հանցագործները:

Բանակում խաղաղ պայմաններում զոհված զինվորների ծնողներն ամեն հինգշաբթի իրենց տղաների նկարները ձեռքներին գալիս են կառավարության շենքի դիմաց` պահանջելով պատժել մարդասպաններին: Որդեկորույս մայրերից ոմանք շուրջ 10 տարի անօգուտ պայքարում են արդարության հասնելու համար: 10 տարի նրանց որդիների մարդասպաններն ազատության մեջ են եւ 10 տարի ամեն հինգշաբթի հասարակությունը տեղեկանում է սպանված զինվորների ծնողների դժբախտությանը:

Տեսնես քննիչները, դատախազներն ու դատավորները գիտակցո՞ւմ են, որ իրենց անձնական շահից դրդված հանցագործներին թաքցնելով` լրջագույն հարված են հասցնում ազգային բանակին, որը մեր սահմաններն անառիկ պահելու խնդիր ունի: Անազնիվ քննիչի պատճառով այսօր ծնողներից շատերը մտածում են իրենց տղաներին բանակից ազատելու մասին, կաշառակեր դատախազի պատճառով հայ երիտասարդը պատրաստ է «գժի թուղթ» ունենալ, միայն թե բանակ չգնա, աչառու դատավորի պատճառով հասարակությունը կարող է հիասթափվել իր պաշտպանից: Վերոնշյալով բնավ չեմ փորձում արդարացնել բանակի անմիջական ղեկավարներին, նրանք իրենց պատասխանատվության բաժինն ունեն եւ պետք է ավելի մեծ ջանքեր գործադրեն յուրաքանչյուր զինվորի անվտանգությունն ապահովելու համար, սակայն այդ գործը գնալով ավելի ու ավելի կբարդանա, քանի դեռ մեր երիտասարդները գողական սերիալների ազդեցության տակ են մեծանում:

Ովքե՞ր են բանակ զորակոչվողները. երեկվա ուսանողներն ու աշակերտները, իսկ ովքե՞ր են նրանք եւ ի՞նչ կարելի է ակնկալել նրանցից: Անձամբ ես սովորել եմ մի դպրոցում, որտեղ բարձր դասարանում սովորող տղաների 10 տոկոսը իրական հանցագործներ էին, 30 տոկոսը` պոտենցիալ: Այդ իրական եւ պոտենցիալ հանցագործները զորակոչվել են բանակ, գուցե մի օր նրանցից մեկի անունը կարդամ թերթում` մահվան ելքով հերթական միջադեպի առնչությամբ:

Մի՞թե հնարավոր չէ նրանց հետ աշխատանք տանել նախքան բանակ զորակոչելը: Դպրոցներն ու համալսարաններն այս առումով տապալված եմ համարում, քանի որ երկու հաստատություններում էլ այնպիսի ծեծուջարդի եմ ականատես եղել, որ եթե նույնը կրկնվի բանակային պայմաններում, ապա անխուսափելիորեն մահվան ելքով կլինի:

Ընտանեկան անհաջող դաստիարակության եւ հատկապես հայկական հեռուստաալիքների շնորհիվ այսօր ունենք մի հասարակություն, որտեղ իրենց տեղը գտնում են «քցողներն» ու խուլիգանները, իսկ մտավորական տղամարդը հաճախ ծաղրանքի օբյեկտի է վերածվում: Դե, իսկ «քցողներից» ու խուլիգաններից ձեւավորված բանակում ինչպե՞ս խուսափել ողբերգական միջադեպերից:

Իսկ նման միջադեպերը ամենից շատ Ադրբեջանին ու Թուրքիային են ուրախացնում, որը չի հրաժարվել էքսպանսիոնիզմի գաղափարից, եւ որին այդ ճանապարհին ամենից շատ կրկին Հայաստանն է խանգարում:

Վատագույն տնտեսության վարկանիշով միայն Մադագասկարին զիջող, մեծ արտագաղթ, ժողովրդագրական ու ներքին բազմաթիվ խնդիրներ ունեցող երկրի նախագահն այսօր, նստելով արցախյան հակամարտության կարգավորման բանակցությունների շուրջ, միակ իրական հաղթաթուղթը, որ կարող է օգտագործել, ազգային հզոր բանակն է, քանի որ թե հակառակորդը, թե միջնորդ երկրները լավ են հասկանում, որ թեեւ Հայաստանը եւ Արցախը փորքաթիվ բնակչություն ունեն, բայց կարողացել են ազատագրել իրենց պատմական տարածքները, եթե անգամ մեզ ագրեսոր էլ համարեն, դրանով իսկ խոստովանում են մեր ուժը, որովհետեւ ագրեսիա բանեցնելու համար ուժ է հարկավոր:

Իսկ մենք ինքներս օրեցօր հարվածում ենք այդ ուժին` միեւնույն ժամանակ չկարողանալով հզորացնել երկրի զարգացման համար կարեւոր նշանակություն ունեցող ոլորտները: Այդ դեպքում տարիներ անց բանակցային սեղանին ի՞նչ հաղթաթուղթ կարող է դնել Հայաստանի նախագահը:

Արման Ղարիբյան

http://www.lragir.am/armsrc/comments50746.html

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

ԼՂՀ ճանաչման խոչընդոտը վերանում է


Բավական հաճախ ենք առիթ ունեցել լսելու, որ ղարաբաղյան խնդիրը, ընդհանուր առմամբ, «հայկական հարցի» բաղկացուցիչ մասն է, ինչն այնքան էլ հստակ չէ արդի իրավիճակում։ Իհարկե, ղարաբաղյան խնդիրն անբաժան է այն իրողությունից, որ առաջացել է հայ ժողովրդի կողմից իր հայրենիքի կորստյան հետևանքով։ Սակայն ինչպես Հայաստանը, այնպես էլ մյուս բոլոր շահագրգիռ պետությունները չեն ձգտում ղարաբաղյան խնդիրը դիտարկել թուրք-հայկական հարաբերությունների խնդրի հետ համատեղ, ինչը, ըստ էության, հանգում է Արևմտյան Հայաստանի խնդրին։

Թուրքիան ձգտում է ղարաբաղյան թեման պայմանավորել Հայաստանի հետ հարաբերություններով, զգուշանալով, ընդ որում, այդ հարաբերությունների միջազգայնացման միտումից։ Ներկայում, այդ առումով, Թուրքիայի խնդիրն է առավելագույնս բացառել իր դաշնակցի կողմից լքված լինելու Ադրբեջանի երկյուղները, ինչպես նաև չբարդացնել իր միջազգային դրությունը, խոշոր տերություններին հիմքեր չտալ Թուրքիայի գործերին ավելի մեծ միջամտության համար, և չուժեղացնել նրա նկատմամբ վերահսկողությունը։ Թուրք քաղգործիչներին և դիվանագետներին, ինչպես նաև քաղաքական փորձագետներին շատ ժամանակ պետք չէ հասկանալու երկրի շահերի համար դրական արդյունքների բացակայությունը` կապված «Արդարություն և զարգացում» կառավարող կուսակցության արտքաղաքական «նոր» կուրսի հետ։
Կարելի է վստահորեն պնդել, որ Թուրքիայի կողմից նոր քաղաքականության իրականացման հետևանքով երկրի վիճակն ավելի է բարդացել, նոր խնդիրներ են առաջացել, և Անկարան չի կարողանում կուլ տալ այդ բոլոր տհաճություններն ու դժվարությունները։

Դրա հետ մեկտեղ, եթե ԱՄՆ-ից ու Արևմտյան ընկերակցությունից ավելի մեծ անկախության հասնելուն միտված այդ կուրսը շարունակվի, ապա Թուրքիան կկանգնի լուսանցքային պետություն դառնալու վտանգի առաջ, գրեթե ներկա Պակիստանի նման դրությանը (բացի ատոմային զենք ունենալու հանգամանքից)։ Ընդ որում, այդ «մոդելը» լիբիական կամ իրանական չի լինի, պետություններ, որոնք կառուցված են քաղաքական գաղափարախոսության ու փիլիսոփայության վրա և ունեն նավթի ու գազի հարուստ պաշարներ, այլ կլինի հենց պակիստանյան, այսինքն, բազմազգ մի երկիր, առանց որևէ ունիվերսալ ռեսուրսի։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ Հարավային Կովկասում այնքան էլ ճիշտ ու բազմակողմանի չի ընկալվում թուրքական խնդիրը։ Բավականին տարօրինակ է թվում, բայց, ի տարբերություն արաբական ու բալկանյան երկրների, Հարավային Կովկասի երկրներում թուրքական թեման պրոֆեսիոնալ բանավեճի առարկա չի դարձել։ Ավելի հաճախ Թուրքիային, որպես կանոն, տարածաշրջանում անդրադառնում են «արտացոլվածքի» կարգով, այսինքն, ելնելով Արևմուտքի պետությունների և Ռուսաստանի քաղաքական նախաձեռնություններից։

ԱՄՆ-ը ձեռնամուխ է եղել Թուրքիայի համակարգային զսպման, նրա արտքաղաքական կուրսի սրբագրման և արտաքին կախման մեծացման լուրջ ծրագրի մշակմանը։ Շատ ավելի ճիշտ կլիներ ասել, որ ԱՄՆ-ը ձեռնամուխ է եղել այն մշակումների իրականացմանը, որոնք կատարվել են մինչ այսօր, դեռ կրտսեր Բուշի նախագահության առաջին ժամկետի տարիներին, բայց հենց այժմ է այդ ամբողջ մեխանիզմը օրախնդիր դարձել։ ԱՄՆ-ը հակաթուրքական ուղղությամբ «զորակոչել է», փաստորեն, արաբական բոլոր պետությունները, գործի է դրել տարածաշրջանի պետությունների միջև եղած դեռևս ոչ այնքան նկատելի «հանգույցները»։ Ամերիկացիները լավ են հաշվարկել Թուրքիայի և Իրանի իրական մերձեցման հավանականությունը և երբեք այդ առնչությամբ անհանգստություն չեն արտահայտում, չնայած իրանական թեմայով Թուրքիայի ակտիվությանը։ Արդեն ոչ ոք չի կասկածում, որ քրդական ազգային շարժումը, այդ թվում` առավել արմատական խմբերը, կապված են ԱՄՆ-ի շահերի հետ։ Ամերիկացիները կասկած չունեն, որ Բալկաններում նույնպես Թուրքիան հակազդեցության կհանդիպի, ինչպես Մերձավոր Արևելքում։

Իսկ ինչ վերաբերում է Կովկասին, ապա այդ տարածաշրջանում գոյություն ունի ոչ թե պարզապես Սև ծով-կովկասյան գոտում թուրքական նվաճողամտության խնդիր, այլ թուրք-ռուսական դաշինքի ստեղծման հնարավորություն, ինչը հակաամերիկյան բնույթի առավել լուրջ տարածաշրջանային նախագիծ կարող է լինել։ Եթե անգամ այդ դաշինքը շատ սահմանափակ նշանակություն ունենա, կամ այդ համագործակցությունն առհասարակ դաշինքի չվերափոխվի, միևնույն է, տարածաշրջանում լուրջ սպառնալիք կառաջանա ամերիկյան շահերի համար։ ԱՄՆ-ը չի կարող անտարբեր լինել այդ հնարավոր հեռանկարի հանդեպ և հարկադրված է մշակել Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մերձեցմանը հակազդող որոշակի ծրագրեր։

Թուրք-ռուսական մերձեցումը չեզոքացնելու այդ միջոցները կարող են բազմապիսի լինել և Սև ծով-կովկասյան ընդարձակ տարածաշրջանում շատ սյուժեներ ներառել, սակայն «հայկական գործոնի» օգտագործումն ակնհայտ է։

Ամերիկացիներն ու եվրոպացիները ձգտում էին հասնել «հայկական գործոնի» նշանակության մեծացմանը, ամրագրեցին «հայկական գործոնի» նոր նշանակությունը, ինչին, ի դեպ, Ռուսաստանը չխոչընդոտեց։ Պետք է ասել, որ շոշափելի արդյունավետություն չարձանագրվեց շահագրգիռ կողմերից և ոչ մեկի համար, բայց առաջ եկավ նոր գործոն, որը հաջողությամբ կարող է օգտագործվել տարածաշրջան քաղաքական ներթափանցման համար։ Խոսքը «ղարաբաղյան գործոնի» մասին է, որը կարող է օգտագործվել ոչ միայն տարածաշրջանում Թուրքիայի զսպման համար, այլև ռուս-թուրքական համագործակցության արգելակման կամ սահմանափակման նպատակով։

Տեղի ունեցավ այն, ինչ պիտի լիներ։ «Հայկական գործոնը» մի փոքր ավելի սահմանափակ դուրս եկավ, քան «ղարաբաղյանը», որն ավելի օրախնդիր է դառնում տարածաշրջանում։ «Ղարաբաղյան գործոնի» կարևորության հիմքը ղարաբաղյան խնդրի չկարգավորվածությունն է։ Հետադարձ հայացքը թույլ է տալիս հասկանալու, որ ԱՄՆ-ը և Ռուսաստանը տարբեր նպատակներ ու շահեր են ունեցել` կապված ղարաբաղյան խնդրի հետ։ Ներկա փուլում ղարաբաղյան խնդիրը վերածվում է քաղաքական մի իրավիճակի, որը կարելի է անվանել «ղարաբաղյան գործոն», որն առանցքային է դառնում Ռուսաստան-Հայաստան-Ադրբեջան հարաբերություններում, և դրանով իսկ ազդեցություն է գործում ռուս-թուրքական հարաբերությունների վրա։

Ընդ որում, ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի և Ֆրանսիայի դիրքորոշումն այն առնչությամբ, որ թուրք-հայկական հարաբերությունների կարգավորումը չպետք է կապվի ղարաբաղյան կարգավորման հետ, փաստորեն, Թուրքիային զրկում է օրինական կարգով մտնելուց ղարաբաղյան գործընթացի մեջ։ Այդ հանգամանքի բարդ և բախումնային լինելը պայմանավորված է նրանով, որ Թուրքիան այս հարցի քննարկման իրավահավասար մասնակից չէ, ինչպես Ռուսաստանը։ Դա շատ նպաստավոր հանգամանք է Թուրքիայի և Ռուսաստանի միջև հակասությունների պահպանման համար։

Ղարաբաղյան խնդրի առնչությամբ ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի և Ֆրանսիայի համատեղ հայտարարությունը Հարավային Կովկասում Թուրքիայի քաղաքականության համար արդեն ոչ թե մարտավարական, այլ ռազմավարական «փականք» է, և, իհարկե, ոչ մի կերպ խնդրի լուծում չի ենթադրում։ Բայց որոշակի փուլում այդ հարցադրումը, հարցի լուծման այդ սխեման կհանգեցնի հենց թուրք-ռուսական հակասությունների սրման, քանի որ Ռուսաստանը, հետևելով այդ հայտարարության մեջ շարադրված սկզբունքին, կդառնա թուրքական հավակնություններին հակազդող ուժ։

Վերջին ամիսների իրադարձությունները հաստատեցին այն ենթադրությունները, որ Ադրբեջանի վիճակն ավելի է բարդանալու և որոշակի չափով փակուղային է դառնալու, քանզի Ադրբեջանը համոզվել է` Թուրքիան մերձավոր գործընկերոջը համարում է իր քաղաքականության գործոն և գործիք։ Թուրքիան նախընտրեց Հայաստանի հետ ունեցած խնդիրները լուծելու ձգտում հանդես բերել, և նա կլուծեր այդ խնդիրները, եթե ԱՄՆ-ից ու Եվրոպայից համոզիչ հավաստիացում ստանար, որ «հայկական գործոն» այլևս գոյություն չունի։

Ադրբեջանական և ղարաբաղյան թեմաները թուրքական դիրքորոշման մեջ ի հայտ եկան միայն այն ժամանակ, երբ Անկարայում հասկացան, որ Արևմուտքը մտադիր չէ զրոյացնել «հայկական գործոնը»` որպես Թուրքիայի հավակնությունները զսպելու և նրա վրա ճնշում գործադրելու միջոց։ Ադրբեջանի շահերին հավատարմության վերաբերյալ Թուրքիայի բազմաթիվ հավաստիացումները, ռազմավարական գործընկերության մասին 2010-ի օգոստոսին Բաքվում պայմանագրի ստորագրումը իրականում ամենևին չբարելավեցին Ադրբեջանի վիճակը։ Փաստորեն, թուրք-ադրբեջանական հարաբերություններում ոչինչ չի փոխվել։ Իրանի հետ մերձենալու Թուրքիայի փորձերն ամենևին էլ չեն մեծացրել Ադրբեջանի անվտանգությունը, չեն անդրադարձել ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման վրա։

Ռուսաստանը Ադրբեջանին ճնշելու մեծ հնարավորություններ է ձեռք բերել` ներկայացնելով աշխարհատնտեսական և քաղաքական բնույթի մի շարք պահանջներ։ Թուրքիայի և Ադրբեջանի փորձերը` ինչ-որ չափով ակտիվացնելու եվրոպական կառույցները ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման գործում, նույնպես չհանգեցրին Ադրբեջանի դիրքերի բարելավմանը։ Բացի այդ, Ադրբեջանը համոզվեց, որ ինքն ընդունակ չէ վարելու բազմավեկտոր քաղաքականություն և ստիպված է առաջատար տերությունների հետ հարաբերությունները կառուցել սահմանափակ ձևաչափով, ինչն իրական քաղաքական քայլեր չի ենթադրում։

Այս իրավիճակում, եթե Հայաստանի ղեկավարությունն ավելի ստեղծագործաբար ու եռանդուն մոտենար միջազգային խնդիրներին, ապա առանցքային նշանակություն ձեռք կբերեր Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող «մեծ խաղում»։ Ադրբեջանի ներկայիս դրությունը նրան հանգեցնում է այն մտքին, թե ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման միակ ուղին մնում է պատերազմը, ընդ որում, պետք է ենթադրել, լայնամասշտաբ պատերազմը։

Այսինքն, Հարավային Կովկասում առաջացել է խիստ լարված իրավիճակ, որը ոչ մի կերպ չի կարգավորվի սոսկ տարածաշրջանի պետությունների ջանքերով, այդ թվում նաև` Թուրքիայի և Ռուսաստանի հարաբերությունների շրջանակներում։ ԱՄՆ-ն առայժմ նախընտրում է բազմանշանակ դադարը տարածաշրջանում իր քաղաքականության մեջ և չէր ցանկանա որևէ արմատական փոփոխություն, առավել ևս` առանց իր ակտիվ մասնակցության։ Տարածաշրջանում տիրող ներկա իրավիճակը լիովին համապատասխանում է «դադարի» պայմաններին ու հանգամանքներին, սակայն Ադրբեջանը չէ, որ որոշելու է պատերազմի և խաղաղության հարցը։
Թուրքիան պակաս դժվարին կացության մեջ չէ։ Անկարայում հասկանում են, որ եթե չհաջողվի բեկում մտցնել իրադրության մեջ, նոր դիրքեր գրավել տարածաշրջաններից գոնե մեկում, է՛լ ավելի մեծ մեկուսացման և աննախանձելի վիճակի մեջ կհայտնվի։

Ներկայում Թուրքիայի տրամադրության տակ կա երկու ուղղություն, ուր նա կարող է ջանքեր գործադրել` ստիպելու հարգել իրեն։ Դրանք են քրդա-իրաքյանը և կովկասյանը։ Քրդա-իրաքյան ուղղությունում արդեն պատերազմ է, ընդ որում, այն ծավալվում է, ներառելով տարբեր պետությունների շահեր։ Բայց քրդա-իրաքյան ուղղությունն առնչվում է բուն Թուրքիայի տարածքին, և այստեղ նա պիտի ինքը պատերազմի, ինչը հղի է զանազան սպառնալիքներով ու տհաճություններով։ Հարավային Կովկասն ավելի առանձնադիր տարածաշրջան է, ուր կարելի է հաջողությամբ ձեռնածել ու ղեկավարել, տարբեր հնարքներ գործադրել առաջատար տերությունների հետ հարաբերվելիս։

Ներկա իրավիճակը շատ է հիշեցնում Թուրքիայի պատրաստակամությունը` դուրս քաշելու «պատերազմի տապարը» և ազդանշանելու Ադրբեջանին` այնուամենայնիվ փորձել օգտագործել այդ հնարավորությունը, իհարկե, Թուրքիայի լուրջ աջակցությամբ։ Ադրբեջանի նույնիսկ ոչ մեծ հաջողությունը Թուրքիային մեծ վստահություն կներշնչի, և նա ավելի շահեկան դիրքեր ձեռք կբերի Ռուսաստանի ու ԱՄՆ-ի հետ երկխոսելիս։ Անգամ Ադրբեջանի պարտությունը և նրա շատ ծանր վիճակը Հայաստանի հետ պատերազմում միանգամայն ձեռնտու են Թուրքիային, քանի որ այն ցուցադրում է երկու հնարավորություն. պատերազմ սկսելու և պատերազմը դադարեցնելու ազդանշանի մենաշնորհային «իրավունք»։

Ընդ որում, նա, և բնավ էլ ոչ Ադրբեջանը, կդառնա առաջատար տերությունների հետ բանակցությունների ու պայմանավորվածության սուբյեկտ։ Բացառված չէ, որ Թուրքիան կնախընտրի ժամանակ ձգել և զբաղվել ոչ այնքան Հայաստանի, որքան այդ նույն առաջատար տերությունների շանտաժով, բայց, միաժամանակ, Ադրբեջանին երկար ժամանակ հիմար վիճակում կթողնի, և դրանով իսկ Անկարան «բարձր պիլոտաժ» կցուցադրի իր տարածաշրջանային քաղաքականությունում։
Ռուսաստանն աշխատում է վերախաղարկել թե՛ ամերիկյան, թե՛ թուրքական խաղը և թույլ չտալ, որ ստեղծվի այնպիսի իրավիճակ, երբ ոչ թե ինքը, այլ ուրիշները կղեկավարեն գլխավոր գործընթացները։

Ռուսաստանն աշխատում է շտապ հաստատել զուգակշիռ քաղաքականության պրակտիկա և Ադրբեջանին հասկացնել, որ իր հետ հարաբերություններում նրա հնարավորություններն ավելի կընդլայնվեն։ Մոսկվան լրջորեն զգուշանում է Թուրքիայի հետ առճակատումից, քանի որ այդ երկիրն ավելի կարևոր դիրք է զբաղեցնում տարածաշրջանում, քան, ասենք, Իրանը։ Ռուսաստանը ցույց է տվել, որ ընդունակ է անտեսելու Իրանը, բայց այդ դեպքում նա կանխապահովել է ոչ միայն եվրոպացիների, այլև ամերիկացիների աջակցությունը։ Թուրքիայի պարագայում Արևմուտքի կողմից նա ոչ մի պարտավորություն չունի, և ընդհարվելը մի երկրի հետ, որը դեռևս ՆԱՏՕ-ի անդամ է, ոչ միայն խնդրահարույց կլինի, այլև որևէ աղերս չի ունենա Ռուսաստանի բուն շահերի հետ։

Սակայն Ռուսաստանը ՀԱՊԿ-ի անդամ է, և Հայաստանի հետ կնքված ռազմական պայմանագրի համաձայն, հարկադրված է հակազդելու թուրքական քաղաքականությանն ու թույլ չտալ, որ նա մեքենայություններ անի տարածաշրջանում։ Ինչքան համաձայնեցված լինեն Թուրքիայի և Ռուսաստանի հարաբերությունները, անգամ առանց Թուրքիայի անմիջական գործողությունների, նրանց հակասությունները կմեծանան։ Ամեն դեպքում, ամերիկյան սցենարը կունենա հաջող շարունակություն, և պետք է նկատի առնել, որ այդ ամբողջ խաղային իրավիճակը նպաստավոր պայմաններ է ստեղծում Հայաստանի համար, այդ թվում` ղարաբաղյան հարցում։

Ժամանակն է ջանքեր գործադրելու և ձգտելու այն բանին, որ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ինքնիշխանությունը ճանաչվի ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի, Ֆրանսիայի, Իրանի և այլ պետությունների խորհրդարաններում։ Սկզբնական հակազդեցությունը, իհարկե, միանգամայն հասկանալի կլինի։ Բայց այդպես է եղել նաև ճանապարհի սկզբին։ Պետք է հասկանալ, որ ԼՂՀ-ի ճանաչման խոչընդոտներն աստիճանաբար վերանում են։

Իգոր ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ

http://www.lragir.am/armsrc/comments50721.html

[ninetoyadome]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Another death in the armed forces of Azerbaijan
The residents of the district of Azerbaijan in a car crash killed an officer of the Armed Forces AP Sadiq Babayev. According to Voskanapat.info, the accident occurred the evening of 17 July on the road Garmaryam-Ismayilli-Sheki, in the village Topcu.

N-officer military unit Sadiq Babayev, born in 1978, lost control of the car "Mercedes", off the road and crashed into a tree. The officer and his two fellow villagers - Adil Saleh and Khaled Agayev died on the spot. Sadiq Babayev was 75th loss in the armed forces of Azerbaijan for the current year.

Voskanapat.info recalls that the last victim of the armed forces of Azerbaijan was called up for service from the Khachmaz district Alireza Azaev soldier. It was reported that Azaev died "from an electric shock."

http://translate.googleusercontent.com/translate_c?hl=en&ie=UTF8&prev=_t&rurl=translate.google.com&sl=ru&tl=en&twu=1&u=http://voskanapat.info/blog/lt_font_color_quot_ff0000_quot_ocherednaja_smert_v_vooruzhennykh_silakh_azerbajdzhana_lt_font_color_quot_ff0000_quot/2011-07-18-6630&usg=ALkJrhjxi2uiey_I-bZVlmQJj32QJ6OYNw

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

http://unhq-appspub-01.un.org/UNODA/UN_REGISTER.nsf/

Ukraine exported in 2010.

IV. Combat aircraft Armenia 2 L-39

SMALL ARMS
1. Revolvers and self loading pistols Armenia 230
2. Rifles and carbines Armenia 60
3. Sub-machine guns Armenia 16,500
5. Light machine guns Armenia 2,501

Bosnia and Herzegovina exported in 2010.

6. Mortars of calibres less than 75mm Armenia 200

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

http://unhq-appspub-01.un.org/UNODA/UN_REGISTER.nsf/

Reporting country: Austria
1. Revolvers and self-loading pistols Armenia 50

[Federate]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

http://unhq-appspub-01.un.org/UNODA/UN_REGISTER.nsf/

Reporting country: Austria
1. Revolvers and self-loading pistols Armenia 50

Austrian pistols? Maybe the Glock? http://en.wikipedia.org/wiki/Glock_pistol

[Federate]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian Defense Minister’s son injured in car accident in Nagorno-Karabakh

July 19, 2011 | 11:34

YEREVAN. - Armenian Defense Minister’s son Arthur Ohanyan had a car accident on Stepanakert-Drmbon highway on July 14. Gaz 33081 military vehicle ran off the roadway and plunged into a gorge, injuring 15 servicemen.

Three servicemen, who received severe injuries, were transferred to Central Military Hospital of Armenian MOD in Yerevan. Armenian Defense Minister’s son Arthur Ohanyan is among them. The young man received several fractures, however, no serviceman has life-threatening injuries, Spokesman for Armenian Defense Ministry David Karapetyan told Armenian News-NEWS.am.

Arthur Ohanyan is a chief of a battalion in a military unit of the NKR Defense Army.

http://news.am/eng/news/68396.html

[Federate]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

U.S., Armenian Defense Officials To Map Out Closer Cooperation



United States - Aerial view of the building of Pentagon, U.S. Deparment of Defense, 26Sep2003
19.07.2011
Emil Danielyan

Senior U.S. and Armenian military officials were due to begin on Tuesday two-day discussions in Washington on ways of further expanding defense links between their countries.

Armenia’s Defense Ministry said it will be represented at the “bilateral defense consultations” by First Deputy Defense Minister Davit Tonoyan and other officials accompanying him.

A short statement issued by the ministry said the Armenian delegation will discuss with senior Pentagon officials “issues relating to U.S.-Armenian defense cooperation.” It did not elaborate on the agenda of the talks.

According to the statement, Tonoyan will meet with U.S. Under Secretary of Defense Michele Flournoy, Assistant Secretary of Defense Alexander Vershbow and Deputy Assistant Secretary of Defense Celeste Wallander.

Wallander visited Yerevan and met with Armenia’s top political and military leaders late last month. She commended them for sending Armenian troops to Afghanistan and Kosovo and broadening military ties with the United States.

“Very soon we will be having discussions in Washington on our plans for the next year, on how the United States can further support Armenia’s strategic defense review which the government recently finished,” Wallander told RFE/RL’s Armenian service on June 28.

The review is part of ongoing defense reforms which are envisaged by Armenia’s Individual Partnership Action Plan (IPAP) with NATO launched in 2005. They are supposed to bring the Armenian military into greater conformity with U.S. and NATO standards.

Meeting with Wallander, President Serzh Sarkisian praised the U.S. engagement with Armenia and the rest of the region and reaffirmed Yerevan’s plans to step up cooperation with NATO.

Wallander insisted that a military alliance with Russia does not impede that cooperation. “We don’t see that as any kind of obstacle to working with us bilaterally or working within NATO,” she said in her interview with RFE/RL’s Armenian service.

The talks in Washington will also likely touch upon U.S. military assistance to Armenia, which is due to total $12 million this year. A large part of that aid has been channeled into an Armenian army brigade that provides troops for ongoing U.S.-led missions in Afghanistan and Kosovo.

Armenia sent an additional 81 soldiers to Afghanistan less than a month ago, almost tripling its contribution to a NATO-led multinational force stationed there. Another 80 Armenian troops are serving under NATO command in Kosovo.

http://www.azatutyun.am/content/article/24270467.html