Statement by members of the armenian internet community

[Anathema]

ՀԱՅ ԻՆՏԵՐՆԵՏ ԸՆԿԵՐԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍՆԱԿԻՑՆԵՐԻ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

Շուրջ մեկ հարյուրամյակ հայ ժողովրդի դուստրերի և որդոց քանի սերունդներ աշխարհի բոլոր ծեգերում անհավատալի ճիգեր են գործադրում հասնելու համար մեր ժողովրդի հանդեպ Թուրքական պետության կողմից իրականացված հրեշավոր հանցագործության դատապարտմանը և արդարության վերականգնմանը՝ Հայոց Մեծ Եղերնին միջազգային ճանաչում տալու և համաշխարհային հանրության կողմից հավուր պավշաճի դատապարտման արժանացնելու, ինչպես նաև Ղարսի անօրինական պայմանագիրը միջազգայնորեն անվավեր ճանաչելու և ապօրինի զավթված հայկական տարածքները վերադարձնելու ուղղությամբ:
Այդ տևական համազգային պայքարը իր մեջ ներ է առնում հայ նվիրյալների զրկանքների ու կյանքի գնով գրված բազում հերոսական էջեր: Օրինակները բազում են: Հիշենք թեկուզև դրանցից երկուսը. անցած դարի սկզբին Բեռլինոմ թուրք դահիճ Թալեաթին շան-սատակ արած Սողոմոն Թեհլերյանին և մեր ժամանակների տեղագիր-գնդապետ Գուրգեն Նալբանդյանին, որը 1973 թվականին, Անկարայում, ի նշան բողոքի ցուցադրաբար լքեց նիստերի դահլիճը՝ հրաժարվելով Հայկական ԽԸՀ անունից ստորագրել սովետ-թուրքական սահմանի անքակտելիության մասին պայմանագիրը, հայտարարելով, որ աշխարհում ոչ մի հայ երբեք չի համաձայնի ստորագրել նման փաստաթուղթ ու չի համակերպվի նման անարդարության վավերացման հետ ու որ ինքը չունի համայն հայ ժողովրդի լիազորությունը դա անելու: Ուշադրություն դարձրեք. Հայկական ԽԸՀ-ի կողմից նա լիազորված էր: Բայց և այնպես, անտեսելով միաժամանակ անմիջական ղեկավարության կողմից ցուցաբերված աննախադեպ ճնշումը, նա հստակ գիտակցում էր համայն հայության ճակատագրի հանդեպ իր պատասխանատվության չափը և գիտակցաբար գերադասեց խաչ քաշել սեփական ճակատագրի վրա, քան՝ դավել ազգային հույսերին:
Դա մեզ տալիս է անելու այն պարզ հետևությունը, որ Եղերնի միջազգային ճանաչումը և Ղարսի պայմանագիրը անվավեր համարելը՝ համահայկական կողմնորոշիչներ են և ոչ ոքի իրավունք վերապահված չէ չունենալով համազգային լիազորություններ վերոհիշյալ հարցերի առնչությամբ համաձայնագրեր ստորագրել:
Թվում էր, թե մեզ հետ կատարվածի հետևանքում, մեր ժողովրդի անունից բնական և տրամաբանական է Եղերնի ճանաչումն իրենից բխող բոլոր հետևանքներով և բռնի տիրացած հողերի վերադարձը դնել որպես կոշտ նախապայման՝ Թուրքիայի հետ հարաբերվելու գործընթացի ճանապարհին: Սակայն, անկախության հռչակման հենց արշալույսին Հայաստանի իշխանությունները ավետեցին առանց նախապայմանների դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու իրենց պատրաստակամությունը: Նման տեսակետը վկայում էր տվյալ պահին միջպետական հարաբերությունների հաստատման ուղղությամբ բարի կամքի դրսեվորման փաստը և միաժամանակ չէր բացառում հայկական տեսակետի քննարկման հնարավորությունը հետագայում: Տվյալ մոտեցումը հետագայում որդեգրեցին իշխանության պաշտոնում իրար փոխարինած բոլոր ուժերը: Այսօրվա իշխանությունները ևս հռչակում են այդ տեսակետը:
Սույնից հետևում է, որ Թուրքիայի հետ առանց նախապայմանների դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու սկզբունքը համարվում է Հայոց իշխանությունների պետական, պաշտոնական տեսակետը և մեր միլիոնվոր զոհերի ու խլված տարածքների հանդեպ ցավի հարթությունից դիտվում է որպես զգալի զիջողականության պատրաստակամություն հայկական պետականության կողմից՝ հանուն հարևան երկրի հետ փոխհարաբերությունների հաստատման:
Դա առնչվում է սոսկ միջպետական հարաբերություններին և չի կարող իր մեջ ներ առնել գործող հայկական իշխանությունների իրավասությունը գերիշխող համազգային բնույթի հարցերի քննարկում:
Արդեն իսկ հրապարակված հայ-թուրքական Արձանագրությունների նախագիծը միանշանակ վկայում են այնպիսի կետերի առկայության փաստը, ըստ որոնց՝ Հայաստանը պետք է կատարի Թուրքիայի կողմից առաջ քաշված նախապայմանները, անվերապահորեն ճանաչելով Ղարսի պայմանագիրը և իրավասության համաձայնություն տալով այն տեսակետներին, ըստ որոնց կասկածի տակ է դրվում Մեծ Եղերնի իրական փաստը:
Զուգահեռաբար՝ իշխանության պաշտոնական ներկայացուցիչները շարունակում են պնդել, իբր, դիվանագիտական հարաբերությունները առանց որևէ նախապայմանի են հաստատվելու:
Այստեղից՝ հետևություն.
ա) Հայաստանի իշխանությունները խախտել են իրենց իրավասության շրջանակները և ներ են խուժել համահայկական հարցերին առնչվող ոլորտ, որոնց լուծումը վեր է սոսկ Հայաստանի Հանրապետության պաշտոնական իշխանությունների բարոյական լիազորություններից:
բ) Հայաստանի իշխանությունների ներկայիս գործողությունները հակասում է իրենց իսկ կողմից պաշտոնապես հռչակած առանց նախապայմանների դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու սկզբունքին և միաժամանակ խորապես հակասում է Սահմանադրությանը և Հայաստանի Հանրապետության մի շարք այլ Օրենքների:
գ) Հայաստանի իշխանությունները ծայր անհարգալից են վերաբերվում հայ ժողովրդին, տալով նրան թյուր պատկերացում՝ շարունակելով ստել՝ վկայակոչելով իբր առանց նախապայմանի դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու իրենց հետևողականության առկայությունը:
Հաշվի առնելով հայ ժողովրդի համար բախտորոշ արդի իրադաձությունների պատմական կարևորությունը՝ մենք մեր պարտքն ենք համարում հրապարակավ ասելու. ՈՉ թուրքական նախապայմանների իրականացմանը:
Միաժամանակ մենք արտահայտում ենք մեր վստահության բացակայությունը այն անձանց հանդեպ, ովքեր ձգտում են իրենց որոշումները իրագործել հասարակությանը խաբելու ճանապարհով:
Ո՜չ թուրքական նախապայմանների իրականացմանը կոչված Արձանագրություններին:
Համազգային կարևորություն ունեցող հարցերը չե՜ն կարող որոշում գտնել առանց համահայկական որոշման:
Պահանջում ենք Հայաստան-Սփյուրք չորրորդ համագումարի արտահերթ հրավիրում:

Մենք դիմում ենք հայ ինտերնետ ընկերակցությանն անդամակցող բոլորին, կոչ անելով շտապ քննարկել տվյալ Դիմումը և համաձայնության դեպքում ստորագրել, միաժամանակ տեղյակ պահելով մեզ այդ մասին, հետագա քայլերի դիմելու համար:
Խնդրում ենք սույն Դիմումը տարածել ձեզ հայտնի հայկական կազմակերպությունների հասցեներով:


Ռուսիո հայերի Միության ֆորումի մասնակիցներ.

[Anathema]

Re: Statement by members of the armenian internet community

ЗАЯВЛЕНИЕ УЧАСТНИКОВ АРМЯНСКОГО ИНТЕРНЕТ СООБЩЕСТВА
Уже почти 100 лет несколько поколений сыновей и дочерей армянского народа в самых разных регионах всего мира прилагают огромные усилия для обеспечения осуждения чудовищного преступления сотворённого против нашего народа Турецким государством и восстановления справедливости – международного признания совершённого Геноцида с вытекающими последствиями, а также денонсации Карского договора и возвращения армянскому народу неправомерно аннексированных территорий. Эта длительная борьба имеет массовый характер и насчитывает множество героических страниц написанных жертвенными подвигами самых разных армянских патриотов в самых разных формах, в самое разное время и в самых разных местах. Примеров тому великое множество, но приведём лишь два из них ярко иллюстрирующие сказанное выше: это действия на заре прошлого века Согомона Тейлеряна приведшего в Берлине в исполнение судебный приговор в отношении палача Талаата-паши и поступок советского полковника-топографа Гургена Налбандяна который в 1973 году в Анкаре в знак протеста демонстративно покинул зал заседания отказываясь подписать от имени Армянской ССР договор о неизменности советско-турецкой границы с заявлением, что не уполномочен от имени целой нации подписываться под таким документом и что ни один армянин в мире не признает неприкосновенность этой границы. (Обратите внимание: полномочия от Армянской ССР у него были. Но несмотря на оказываемое на него сильнейшее давление со стороны непосредственного начальства он ясно осознавал свою ответственность перед всей нацией, и не имея соответсвующего общенационального решения предпочёл поставить крест на своей собственной судьбе, чем совершить предательство национальному делу).
Вывод:
Вопросы международного признания Геноцида и территорий аннексированных у армянского народа по Карскому договору являются общенациональным вопросом и никто не вправе принимать по ним решения не имея на то полномочий от всей нации.

Казалось бы, что после того, что с ним сотворили для армянского народа было бы естественным поставить жёстким условием отношений с Турцией признание им Геноцида с вытекающими последствиями и возвращения неправомерно аннексированных территорий. Однако после обретения Арменией независимости власти сразу же объявили о готовности Армении установить дипломатические отношения без предусловий. Такая позиция свидетельствовала о наличии доброй воли к нормализации межгосударственных отношений в настоящем, но не исключала обсуждение и удовлетворение армянских претензий в последующем. Этой позиции – установления дипотношений с Турцией без предусловий придерживались все сменяющие друг-друга главы Армении. И ныне со стороны властей декларируется эта же позиция.
Вывод:
Установление дипломатических отношений с Турцией без предусловий является официальной государственной позицией Армении и в условиях наличия кровавого прошлого с миллионными жертвами и аннексий территорий свидетельствует о готовности армянского государства идти на огромный, крайний компромисс с целью нормализации отношений с соседней страной. Такая позиция затрагивает только межгосударственные отношения и не затрагивает вопросы общенационального характера которые находятся вне сферы компетенции и полномочий действующих властей Армении.

Опубликованные проекты армяно-турецких Протоколов однозначно свидетельствуют о наличии в них пунктов следуя которым Армения должна выполнить предусловия выдвинутые Турцией, а именно признать Карский договор и согласится считать правомерной позицию тех, кто ставит под сомнение совершённый Геноцид.
Вместе с тем официальные представители власти продолжают утверждать, что дипотношения будут устанавливаться без предусловий.
Выводы:
а) Власти Армении вышли за пределы своей компетенции и неправомерно вторглись в сферу отношений общенационального характера, на что полномочий не имеют.
б) Действия нынешних властей Армении не соответствуют официально декларируемой государственной позиции Армении о решении вопроса установления дипотношений без предусловий и противоречат Конституции и ряду других Законов Республики Армения.
в) Власти Армении бесцеремонно проявляют к армянскому народу крайнее неуважение и пытаются ввести его в заблуждение продолжая лгать о том, что дипотношения будут установлены без каких-либо предусловий.

Учитывая историческую важность происходящих событий для армянского народа мы считаем своим долгом публично выразить своё к ним отношение и сказать своё НЕТ выполнению турецких предусловий. Также мы заявляем об отсутствии доверия к лицам, которые пытаются протащить свои решения путём обмана общественности.
ДОЛОЙ ПРОТОКОЛЫ ПРЕДУСМАТРИВАЮЩИЕ ВЫПОЛНЕНИЕ ТУРЕЦКИХ ПРЕДУСЛОВИЙ!
РЕШЕНИЯ ПО ОБЩЕНАЦИОНАЛЬНЫМ ВОПРОСАМ НЕ МОГУТ ПРИНИМАТЬСЯ БЕЗ УЧАСТИЯ НАЦИИ.
ТРЕБУЕМ СРОЧНОГО СОЗЫВА ЧЕТВЁРТОГО СЪЕЗДА АРМЕНИЯ-ДИАСПОРА

Мы обращаемся ко всем другим участникам армянского Интернет-сообщества с призывом срочно рассмотреть данное Заявление и в случае своего согласия подписать его и сообщить об этом нам для осуществления дальнейших действий. Также распространяйте текст по всем адресам известных вам армянских организаций

Участники форума Союза армян России

[Anathema]

Re: Statement by members of the armenian internet community

Die Erklerung Mitglieder der armenischen Internet-Community

Es ist fast 100 Jahren, dass mehrere Generationen der Söhne und Töchter der Armenians Volks, dass sie von den verschiedenen Regionen der Welt mit großem Anstrengungen untenehmen , damit die Verurteilung der abscheulichsten Verbrechen gegen unser Volk von den türkischen Staat geschaffen und die Wiederherstellung der Gerechtigkeit - die internationale Anerkennung des Völkermordes von deren Folgen sowie die Kündigung des Vertrags von Kars und die Rückkehr Armenins vollk illegal anerkenten Gebieten. Diese langfristigen Kampf ist massiv und hat viele Seiten der Heldentaten der Angebote der verschiedenen armenischen Patrioten in verschiedenen Formen, in verschiedenen Zeiten und an verschiedenen Orten geschrieben. Zum Beispiele für diese große Menge, es gebt mehrere Beispiele aber wir erinnern zweier wichtiger.. Es ist eine Maßnahme auf den Beginn des letzten Jahrhunderts Soghomon Teyleryana führte in Berlin als Reaktion auf ein Gerichtsurteil gegen den Henker Talaat Pascha und die Wirkung der sowjetische Oberst Surveyor Gurgen Nalbandian, der im Jahr 1973 Ankara aus Protest den Saal verlässt und weigert von der Namen der Armenischen SSR zu einer Einigung über die Unveränderlichkeit der sowjetisch-türkischen Grenze unterschreiben. Eine Aussage, die nicht im Namen des ganzen Volkes berechtigt ist ein solches Dokument zu unterzeichnen und dass keiner der Armenier in der Welt nicht erkennt die Unverletzlichkeit der Grenzen. (Anmerkung: die Autorität der Armenischen SSR gewesen war. Aber trotz seines enormen Druck auf ihn durch die unmittelbare Vorgesetzte, er deutlich zu erkennen ihre Verantwortung, die ganze Nation, und nicht mit einer nationalen Lösung der entsprechenden lieber ein Ende zu setzen ihr eigenes Schicksal, als begeht Verrat nationale Rechtsprechung).
Fazit:
Fragen der internationalen Anerkennung des Völkermordes und die Gebiete von der Armeniansvolk durch den Vertrag von Kars beigefügt ist eine nationale Angelegenheit und niemand hat das Recht die entsprechenden Maßnahmen zu ergreifen, die nicht die Kräfte der Nation ist.

Man sollte meinen, was für die Armeninvolk würde natürlich den harten Zustand der Beziehungen mit der Türkei gestellt erkannte den Völkermord ihre Folgen und die Rückgabe von unrechtmäßig anerkanten Gebieten. Nach der Erlangung der Unabhängigkeit die Regierung erklärt sofort Bereitschaft von Armenien diplomatische Beziehungen ohne Vorbedingungen zu schaffen. Diese Position wird der Goodwill indikative zur Normalisierung der bilateralen Beziehungen in der Gegenwart aber nicht auszuschließen, Diskussion und Verständnis für die armenischen Behauptungen in der Zukunft. Diese Position - die Aufnahme diplomatischer Beziehungen mit der Türkei ohne Vorbedingungen folgten alle ersetzt jede andere Köpfe von Armenien. Und nun die Behörden erklärt, dass dieselbe Position.
Fazit:
Die Aufnahme diplomatischer Beziehungen mit der Türkei ohne Vorbedingungen ist die offizielle Position der Staat Armenien und in Anwesenheit eines blutigen Vergangenheit mit der Millionen von Opfern und der Annexion von Gebieten zeigten die Bereitschaft der armenischen Staates auf eine riesig extrem Kompromiss, um die Beziehungen mit den benachbarten Ländern zu normalisieren zu gehen. Diese Position umfasst nur zwischenstaatlichen Beziehungen und bezieht sich nicht auf nationaler Natur, die außerhalb der Zuständigkeit und Befugnisse der bestehenden Behörden von Armenien sind.

Die veröffentlichten Entwurf des armenisch-türkischen Protokolle zeigen deutlich das Vorhandensein dieser Artikel, dass Armenien mit folgenden Voraussetzungen erfüllen sollten, die von der Türkei, nämlich zu erkennen, die Kars-Vertrag und kommen überein, die legitimen Position derjenigen, die den Völkermord Frage zu übernehmen.
Jedoch weiterhin Beamte zu behaupten, dass diplomatische Beziehungen ohne Vorbedingungen geschaffen werden.
Schlussfolgerungen:
a) Die armenischen Behörden erheben sich über die Grenzen ihrer Autorität und Unrecht drangen in die Sphäre der Beziehungen zwischen den nationalen Charakter haben, auf welche Autorität nicht haben.
b) Die Maßnahmen der aktuellen armenischen Behörden nicht erfüllen förmlich Zustand der Position Armenien über die Frage der Aufnahme diplomatischer Beziehungen ohne Vorbedingungen gegen die Verfassung und andere Gesetze der Republik Armenien.
c) Die Behörden von Armenien kurzerhand auf die Armenianvolk gezeigt, die Verachtung und versuchen Sie zu täuschen sie weiterhin über die Tatsache, dass die diplomatischen Beziehungen ohne jegliche Vorbedingungen geschaffen würden.

Angesichts der historischen Bedeutung der Ereignisse für die armenischen Menschen, fühlen wir uns verpflichtet, sie öffentlich zu äußern und mitzuteilen, die eine Umsetzung der türkischen Voraussetzungen. Wir bekräftigen ferner der Mangel an Vertrauen in diejenigen, die versuchen, durch seine Entscheidungen durch Täuschung der Öffentlichkeit zu schieben.
Protokoll sieht FOLLOW NIEDER MIT TÜRKISCH PRECONDITIONS!
Entscheidet über den nationalen Fragen können nicht ohne die Beteiligung des Volkes getroffen werden.
Verlangen dringend KONGRESS DER VIERTE Armenien-Diaspora

Wir appellieren an alle anderen Teilnehmer an der Internet-Gemeinschaft dringend diese Aussage zu prüfen und im Falle ihrer Zustimmung zu unterzeichnen und zu berichten, um uns für weitere Maßnahmen. Außerdem verteilen Sie den Text an alle Adressen, die Ihnen von armenischen Organisationen bekannt

Die Teilnehmer der Union der Armenier in Russland

[Anathema]

Switzerland-Armenia Association criticizes Protocols
16:18 / 09/10/2009


On Wednesday, Switzerland-Armenia Association (SAA) released a statement whipping Armenian Government’s position on Armenian-Turkish protocols. The document says protocols contain some disputable points and jeopardize Armenia’s national security. The full text was published in Asbarez daily.

The following items of the Protocols are to be disputed:

“I. Protocol on the Establishment of Diplomatic Relations between the Republic of Armenia and Republic of Turkey

3rd point: &‘Reconfirming their commitment, in their bilateral and international relations, to respect and ensure respect for the principles of equality, sovereignty, non intervention in the internal affairs of other states, territorial integrity and inviolability of frontiers.’

Armenia has already subscribed to these principles by signing the UN Charter at the time of independence.

Armenia will no longer have the right to negotiate for Karabakh. Under international law, the region of Karabakh is currently, legally part of Azerbaijan territory. Karabakh runs the enormous risk of no longer being supported by its mother country (the Republic of Armenia), thus being left alone in its claim for self-determination, part of the Principles of Madrid.

It is unclear as to why the Protocols expressly cite the principles of sovereignty, non intervention in the internal affairs of other States, territorial integrity and inviolability of frontiers, but do not make any explicit or implicit reference to the principle of the right of self-determination. This right does not appear in this, or in any other paragraph within both this Protocol and the one on the Development of Relations Between the Republic of Armenia and the Republic of Turkey. In fact, the indirect reference to it, by citing the Final Act of Helsinki (which includes the right to self-determination, quoted in point 2 of the same protocol) does not imply that the Protocol could make reference to it. It implies that the issue of self-determination cannot be raised unless the Republic of Azerbaijan agrees to refer to it. If raised, the right of self-determination under these Protocols would be subordinate to territorial integrity.

By not mentioning it separately, and not asking Turkey for a clear reference to it, the right to self-determination and the reaffirmation of this principle which has the value of an &‘imperative norm of international law’ will loose its prevalence over any other principle; there is an acquiescence by the signatory, that this principle does not apply to the subject matter because the subject is not open for discussion. The reference to the final Act of Helsinki, whose dogma of territorial integrity prevails, is nothing more than a direct intention to undermine this willingness.

Armenia will no longer have the right to raise concerns about the possible abuse of Armenian cultural patrimony in Turkey and as part of its claims in relation to its historical properties. It is indirect acknowledgement of the effective legislation applied by Turkey since the events of 1915 to render ineffective any claim on such properties.

Directly related to this point is that as a signatory of the Protocols in question, Armenia will no longer have the right to hold Azerbaijan accountable in front of an international authority for the destruction of the Khatchkars (Cross-Stones) of Djougha (Nakhichevan), the Armenian cemetery in Baku and many other Armenian monuments on Azerbaijani territory.

In addition, the destruction of Armenian monuments and churches in Georgia, especially in Tiflis and in the Armenian populated Region of Samtkhe Djavaketi (Djavakhk), will never be subject to international condemnation. Moreover, by signing these protocols Armenia will not have the right to defend Armenians in Djavakhk, this is a direct reference to the Vahak Chakhalian case.

5th point:&‘Confirming the mutual recognition of the existing border between the two countries as defined by the relevant treaties of international law,’

This is a direct reference to the Treaty of Kars (1921) and the Treaty of Lausanne (1923), but not the Treaty of Sèvres (1920), which was signed by the Ottoman Empire on August 10, 1920, but has not been ratified by the Ottoman Parliament. Armenia was not present during the negotiations leading to the Treaty of Lausanne and could thus advance the reserve that it did not sign this treaty. Armenia could also make the point that Soviet Armenia was forced to sign the Treaty of Kars. It is vital to note that President Wilson got a Mandate from all of the Powers present in Sèvres in order to establish the new territorial boundaries for Armenians, the Kurds and the Turks. The definition of these boundaries did not depend upon ratification. An international arbitration on these boundaries has been rendered, and as a judicial instrument, is still in force. If Armenia signs this Protocol, it will put an end to the existing judicial controversy and the Republic of Armenia will permanently loose all of its claims to land in Turkey.

The recognition of borders would put an end to the debate; the victims of the Armenian Genocide were subject to a massive ethnic cleansing campaign and are entitled to reparations. Accepting these boundaries leaves by definition, the question of liability aside. Responsibility under international law leads by definition to appropriate reparations; this is what would have happened with recognition of the Genocide. Here Armenia recognizes the borders, recognizes the Treaty of Lausanne, and the crime is left in the hands of a &‘sub committee’, whose decisions will not be considered a judgment having relevance under international law. At best, this committee will recognize a historical fact. Therefore, Armenian claims of any nature whatsoever, territorial, legal etc. will be waived and no longer considered.

6th point: (…) Reiterating their commitment to refrain from pursuing any policy incompatible with the spirit of good neighborly relations.” (…)

This point is a direct intention, and Turkey’s aim, to definitively block international recognition of the Armenian Genocide. Furthermore, this point would be used against any claim or issue Armenia should make concerning the destiny of Armenian cultural and architectural patrimony in Turkey, bilaterally or under international law. Although indirectly, this point could be used against Armenia’s role in the Karabakh conflict, given the close ties between Turkey and Azerbaijan.


II. Protocol on the Development of Relations Between the Republic of Armenia and the Republic of Turkey

6th point:"Reiterating their commitment to the peaceful settlement of regional and international disputes and conflicts on the basis of the norms and principles of international law,"

The Karabakh conflict is directly implied here as is the issue of Armenian Genocide reparations. Clear reference is made to the Karabakh conflict, and implies that the Republic of Armenia is no longer entitled to support, help, or contribute to the defense of the Republic of Karabakh.

Karabakh: what are the criteria under international law for defining the legitimacy of a region within an existing country, giving that region its independence? As mentioned previously, under international law the right of self-determination prevails over any other principle, including that of territorial integrity. However, by signing these Protocols where such criterion is not included, is a clear indication that this principle is to be excluded from this issue; it would therefore be impossible for the Republic of Armenia to make any reference to it, in relation to the conflict at stake.

Reparations: As long as: Turkey will not sign a document recognizing the Genocide, or an international criminal court does not condemn Turkey (as successor of the Ottoman Empire) for the Armenian Genocide, the General Assembly of the United Nations will have no reason to condemn it; as a consequence, there will be no instrument under international law to pursue Turkey — as legal successor of the Ottoman Empire, for this crime (even only to require that moral reparations be met).

Directly related to the former is a decision of a court case in the United States on 20 August 2009, where the absence of such an instrument, as well as the absence of legal recognition by the U.S. Government that the Armenian Genocide occurred, was fundamental in the ruling by a federal appeals court. The ruling found that Armenian American descendants of the victims of the 1915-18 massacres by Ottoman Turks, are not permitted to sue foreign insurance companies for unpaid claims. Amazingly, the appeals court did not take then US President Ronald Reagan’s speech commemorating and recognizing the Armenian Genocide in 1981 into consideration, and did not take into consideration both joint resolutions passed by the US House of Representatives in 1975 and 1984, textually recognizing the Armenian Genocide. However, the recognition of this crime by more than 20 national Parliaments and five Governments (France, Greece, Argentina, Uruguay and Canada), the Swiss Supreme Court in condemning the denialist Dogu Perincek, and the Whitaker Report (on the prevention and punishment of the crime of genocide, approved by the UN Sub-Commission on the Prevention of Discrimination and the Protection of Minorities) is tangible evidence of heightened sensibility and international law in this sense.

2nd agreement, 2nd paragraph: “Implement a dialogue on the historical dimension with the aim to restore mutual confidence between the two nations, including an impartial and scientific examination of the historical records and archives to define existing problems and formulate recommendations;”

This item is one of the most controversial points in this Protocol, and puts Armenia at great risk with respect to its relations with the Diaspora: Armenia does not have the right to speak on behalf of the entire Nation, which includes the Diaspora (this point in the Protocol specifies “Nations” and not Countries, and holds true for the remainder of the text).

The SAA does not concur with following phrase in the Protocol: “to define existing problems”. Is the Genocide an existing problem that needs to be redefined? Or is the problem in fact that the Genocide has not yet been recognized by the Republic of Turkey? Or is it that relations between the two Nations cannot move forward because of the unresolved issue of the Genocide? Mutual confidence between Armenia and Turkey on the “historical dimension” cannot be restored but by Turkish recognition of the Armenian Genocide. Affirming that an “impartial and scientific examination” is needed leaves the assumption that such work did not take place before the drafting of this Protocol — such an intention is flagrantly untrue.

The conclusions by a Sub-Commission on the “historical dimension” will not be a binding resolution for Turkey; only recommendations are foreseen. Given Turkey’s track record, it would be highly unlikely that the Republic of Turkey will take any responsibility for the Armenian Genocide based on simple recommendations. Worthy of particular note however is that if the Protocols are ratified, it will be the first time that the Republic of Turkey has participated in a commission, at an international level in relation to the 1915 events. The following is certain: the commission’s conclusions will have no impact or effect under international law; the objective of the commission being explicitly defined, is to study “the historical dimension. The SAA finds it evident that the commission shall not be allowed to deviate from this objective, nor entitled to conclude in a manner different from that of mere historical appreciation.”

News from Armenia - NEWS.am

[Anathema]

Re: Statement by members of the armenian internet community

Ассоциация Швейцария-Армения подвергла резкой критике армяно-турецкие Протоколы
16:18 / 10.09.2009


Ассоциация Швейцария-Армения (SAA) распространила в среду заявление, в котором подвергла резкой критике позицию правительства Армении относительно парафированных Протоколов по нормализации армяно-турецких отношений. В заявлении Ассоциации, в частности, говорится о с»»»»»сти некоторых пунктов и опасностях, которые таятся в них для национальной безопасности Армении. Текст заявления SAA опубликовала газета Asbarez.

Следующие пункты, согласно SAA, вызывают сомнения и подлежат обсуждению:

Протокол 1: «Об установлении дипломатических отношений между Республиками Армения и Турция».

Пункт 3: «Подтверждая свои двусторонние, многосторонние обязательства уважать принципы равенства, суверенитета, территориальной целостности, нерушимости границ, невмешательства во внутренние дела других государств».

После провозглашения независимости Армения уже ставила свою подпись под этими словами, подписывая Устав ООН. Таким образом, Армения лишается права вести переговоры по урегулированию нагорно-карабахского конфликта. Согласно международному праву, НКР является территорией Азербайджана и подвергается очень большому риску, лишившись поддержки со стороны Армении и оставаясь в одиночестве в своей борьбе за право самоопределения, что является частью Мадридских принципов.

Непонятно, почему в Протоколах говорится о суверенитете, территориальной целостности и других принципах, но ни явно, ни скрыто не говорится о праве народов самоопределение. Этот принцип не виден ни в одном из параграфов этих Протоколов. Это означает, что вопрос о самоопределении карабахского народа не может быть поднят без согласия Азербайджана. А если и будет поднят, то, исходя из Протоколов, только лишь в рамках территориальной целостности Азербайджана.

Вопрос права на самоопределение утратит свое превосходство над другими положениями, если не будет возможности поднимать его самостоятельно и без согласия Турции. Армения, подписавшая Протоколы, соглашается с тем, что этот вопрос не относится к теме. Армения больше не будет иметь права поднимать вопрос о плохом обращении с армянским культурным наследием в Турции, являющемся частью требований об историческом наследии. Это является косвенным признанием эффективности законопроекта, примененного Турцией после событий 1915 года, с целью сделать безрезультатными всякие требования относительно исторического наследия.

Согласно этому пункту, Армения не может перед международными органами требовать у Азербайджана ответа за разрушения хачкаров Джуги (Нахичевань), армянского кладбища в Баку и многих других армянских исторических монументов на территории Азербайджана.

То же самое относится к армянским памятникам и церквям в Грузии, в частности, в Тбилиси и Самцхе-Дажавахке. Все это больше никогда не будет осуждаться международным сообществом. Более того, подписывая эти Протоколы, Армения не будет в состоянии защищать армян Джавахка.

Пункт 5: «Подтверждение взаимного признания существующей между двумя странами общей границы, определенной соответствующими договорами Международного права».

Это прямая ссылка на Карский и Лозанский договора (1921 и 1923 гг. соответственно), но никак не на Севрский договор (1920 г.), подписанный правительством Османской Турции, но не ратифицированный ее парламентом. Представители армянской стороны не присутствовали при переговорах, приведших к Лозанскому договору, и можно было бы сделать упор на том, что Армения его не подписывала. Кроме того, можно было бы сослаться и на то, что советскую Армению принудили подписать Карский договор. Важно подчеркнуть, что президент США Вудро Вильсон получил мандат от представителей всех стран, присутствовавших в Севре, об установлении новых территориальных границ для армян, турков и курдов. Определение этих границ не зависело от ратификации. Арбитражное решение Вильсона по этому вопросу все еще остается в силе. Если Армения подпишет эти Протоколы, то это положит конец возможности предъявления требований Турции.

Открытие границ положит конец дебатам по некоторым вопросам; жертвы Армянского Геноцида подверглись массовым убийствам и гонениям, и имеют право на репарацию. Признание факта Геноцида имело бы своим следствием ответственность Турции перед Международным правом и соответствующие репарации. А Армения между тем признает границы, признает Лозанский договор, а исследование преступлений оставляет на милость межправительственной «подкомиссии», чьи решения не будут иметь значения в рамках Международного права; в лучшем случае, это будет признанием исторического факта. Таким образом, территориальные, легальные и любые другие требования Армении больше не будут приниматься во внимание.

Пункт 6: «Оставаясь верными своим обязательствам воздержаться от проведения политики не соответствующей духу добрососедских отношений».

Это положение напрямую указывает на намерение Турции окончательно блокировать международное признание Армянского Геноцида. Более того, оно относится и к вопросам армянского культурного и архитектурного наследия в Турции. Косвенным образом этот пункт может быть использован против Армении и в проблематике нагорно-карабахского конфликта, имея в виду тесные дружественные связи между Турцией и Азербайджаном.

Протокол 2: «О развитии двусторонних отношений между республиками Армения и Турция».

Пункт 6: « Подтверждение своей приверженности мирному урегулированию региональных, межнациональных конфликтов на основании принципов Международного права».

Тут явно содержится намек на вопрос нагорно-карабахского конфликта — как в случае Армянского Геноцида. Подразумевается, что Армения никоим образом и ни в одном вопросе не может оказывать поддержку Нагорному Карабаху.

Каковы в рамках Международного права критерии, защищающие легитимность региона в пределах существующей страны и дающие региону его независимость? В рамках Международного права принцип, указывающий на право народа на самоопределение, превалирует над всеми другими принципами – включая и территориальную целостность. Тем не менее, подписание этих Протоколов, где этот критерий отсутствует, явно указывает на то, что он снят с повестки дня. Таким образом, для Армении станет невозможным обращаться в будущем к этому вопросу.

До тех пор, пока Турция не подпишет документ о признании факта Армянского Геноцида, Международный суд и Генеральная Ассамблея ООН не будут иметь никаких оснований для осуждения этих событий. Как следствие, не будет никаких средств в рамках Международного права требовать у Турции как законного преемника Османской Турции ответа за все преступления (невозможно будет потребовать даже моральной компенсации).

Развивая рассуждения выше, можно вспомнить недавнее решение Федерального Апелляционного суда штата Калифорния о признании неконституционным закона о компенсации стоимости оплаченных в свое время страховых полисов потомкам жертв Геноцида армян 1915 года в Османской империи. Удивительным образом суд не принял во внимание речь бывшего президента страны Рональда Рейгана в 1981 году относительно факта Геноцида, а также две резолюции в 1975 и 1984 гг., принятые Палатой Представителей и текстуально признающие факт Геноцида. Однако признание Геноцида более чем 20 национальными Парламентами и 5 странами (Франция, Греция, Аргентина, Уругвай и Канада) говорит о значимости этого вопроса.

Соглашение 2, параграф 2: «Реализация диалога в исторической плоскости между двумя народами, направленного на восстановление взаимного доверия, в том числе с помощью научного беспристрастного изучения исторических документов и архивов для уточнения имеющихся проблем и формулирования предложений».

Это один из самых противоречивых пунктов в Протоколе, ставящий под большой риск взаимоотношения Армении с Диаспорой. Армения не имеет права выступать от имени всей нации, которая включает также и Диаспору…

SAA не согласна и со следующей фразой в Протоколах – «определить существующие проблемы». Разве Геноцид является проблемой, которую надо снова определять? Или же проблема заключается в том, что сей факт не признан Республикой Турция? Или, может быть, взаимоотношения между двумя народами не могут развиваться в условиях нерешенности этой проблемы? Восстановление взаимного доверия между Арменией и Турцией «в исторической плоскости» не может быть достигнуто признанием Турцией факта Геноцида. Исходя из фразы о «научном и беспристрастном изучении» вопроса можно прийти к выводу, что до Протоколов такая работа не проделывалась, что является ужасающей неправдой.

Заключения по «историческим фактам», сделанные подкомиссией, не будут для Турции принудительной резолюцией; предвидятся лишь рекомендации. И, принимая во внимание путь, пройденный Турцией до сих пор, вряд ли можно предположить, что Турция возьмет на себя ответственность по вопросу Геноцида, основываясь лишь на рекомендациях. Тем не менее, примечательно то, что в случае ратификации Протоколов Турция впервые будет участвовать в работах международной комиссии по исследованию событий 1915 года. Очевидно одно: заключения комиссии не будут иметь влияния или эффекта в рамках Международного права".
Новости Армении - NEWS.am