Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Syrian displaced refugees returning to Homs after government regains city
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Part 2
Provocateurs in “Revolutions”
Syrian-based Father Frans van der Lugt was the Dutch priest murdered by a gunman in Homs just a few weeks ago. His involvement in reconciliation and peace activities never stopped him from lobbing criticisms at both sides in this conflict. But in the first year of the crisis, he penned some remarkable observations about the violence – this one in January 2012:
“From the start the protest movements were not purely peaceful. From the start I saw armed demonstrators marching along in the protests, who began to shoot at the police first. Very often the violence of the security forces has been a reaction to the brutal violence of the armed rebels.”
In September 2011 he wrote: “From the start there has been the problem of the armed groups, which are also part of the opposition…The opposition of the street is much stronger than any other opposition. And this opposition is armed and frequently employs brutality and violence, only in order then to blame the government.”
Certainly, by June 5, there was no longer any ability for opposition groups to pretend otherwise. In a coordinated attack in Jisr Shughur in Idlib, armed groups killed 149 members of the security forces, according to the SOHR.
But in March and April, when violence and casualties were still new to the country, the question remains: Why would the Syrian government – against all logic – kill vulnerable civilian populations in “hot” areas, while simultaneously taking reform steps to quell tensions?
Who would gain from killing “women and children” in those circumstances? Not the government, surely?
Discussion about the role of provocateurs in stirring up conflict has made some headlines since Estonian Foreign Minister Urmas Paet’sleaked phone conversation with the EU’s Catherine Ashton disclosed suspicions that pro-west snipers had killed both Ukranian security forces and civilians during the Euromaidan protests.
Says Paet: “All the evidence shows that people who were killed by snipers from both sides, among policemen and people from the streets, that they were the same snipers killing people from both sides…and it’s really disturbing that now the new (pro-western) coalition, they don’t want to investigate what exactly happened.”
A recent German TV investigation the sniper shootings confirms much about these allegations, and has opened the door to contesting versions of events in Ukraine that did not exist for most of the Syrian conflict – at least not in the media or in international forums.
Instead of writing these things off as “conspiracy theories,” the role of provocateurs against targeted governments suddenly appears to have emerged in the mainstream discourse. Whether it is the US’s leaked plan to create a “Cuban twitter” to stir unrest in the island nation – or – the emergence of “instructional”leaflets in protests from Egypt to Syria to Libya to Ukraine, the convergence of just one-too-many “lookalike” mass protest movements that turn violent has people asking questions and digging deeper today.
Since early 2011 alone, we have heard allegations of “unknown” snipers targeting crowds and security forces in Tunisia, Egypt, Libya, Syria and Ukraine. What could be more effective at turning populations against authority than the unprovoked killing of unarmed innocents? By the same token, what could better ensure a reaction from the security forces of any nation than the gunning down of one or more of their own?
By early 2012, the UN claimed there were over 5,000 casualties in Syria – without specifying whether these were civilians, rebel fighters or government security forces. According to government lists presented to and published by the UN’s Independent International Commission of Inquiry on Syria, in the first year of conflict, the death toll for Syrian police forces was 478, and 2,091 for military and security force casualties.
Those numbers suggest a remarkable parity in deaths between both sides in the conflict, right from the start. It also suggests that at least part of the Syrian “opposition” was from the earliest days, armed, organized, and targeting security forces as a matter of strategy – in all likelihood, to elicit a response that would ensure continued escalation.
Today, although Syrian military sources strongly refute these numbers, the SOHR claims there are more than 60,000 casualties from the country’s security forces and pro-government militias. These are men who come from all parts of the nation, from all religions and denominations and from all communities. Their deaths have left no family untouched and explain a great deal about the Syrian government’s actions and responses throughout this crisis.
Sharmine Narwani for RT
Follow @snarwani on Twitter
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
The myth that the Syrian "revolution" started peacefully is crushed by Sharmine Narwani. (part 1)
-------------------------------------------------------------------------------------------
Syria: The hidden massacre
The attack took place shortly after the first stirrings of trouble in the southern Syrian city of Daraa in March 2011.
Several old Russian-made military trucks packed with Syrian security forces rolled onto a hard slope on a valley road between Daraa al-Mahata and Daraa al-Balad. Unbeknown to the passengers, the sloping road was slick with oil poured by gunmen waiting to ambush the troops.
Brakes were pumped as the trucks slid into each other, but the shooting started even before the vehicles managed to roll to a stop. According to several different opposition sources, up to 60 Syrian security forces were killed that day in a massacre that has been hidden by both the Syrian government and residents of Daraa.
One Daraa native explains: “At that time, the government did not want to show they are weak and the opposition did not want to show they are armed.”
Beyond that, the details are sketchy. Nizar Nayouf, a longtime Syria dissident and blogger who wrote about the killings, says the massacre took place in the final week of March 2011.
A source who was in Daraa at the time, places the attack before the second week of April.
Rami Abdul Rahman, an anti-government activist who heads up the Syrian Observatory for Human Rights (SOHR), the most quoted Western media source on Syrian casualties, tells me: “It was on the first of April and about 18 or 19 security forces – or “mukhabarat” – were killed.”
Syria’s Deputy Foreign Minister Dr. Faisal Mekdad is a rare government official familiar with the incident. Mekdad studied in Daraa, is from a town 35 kilometers to the east called Ghasson, and made several official visits to Daraa during the early days of the crisis. The version he tells me is similar, down to the details of where the ambush took place – and how. Mekdad, however, believes that around 24 Syrian army soldiers were shot that day.
Why would the Syrian government hide this information, when it would bolster their narrative of events – namely that “armed groups” were targeting authorities from the start, and that the uprising was not all “peaceful”?
In Mekdad’s view, “this incident was hidden by the government and by the security for reasons I can interpret as an attempt not to antagonize or not to raise emotions and to calm things down – not to encourage any attempt to inflame emotions which may lead to escalation of the situation – which at that time was not the policy.”
April 2011: The killing of soldiers
What we do know for certain is that on April 25, 2011, nineteen Syrian soldiers were gunned down in Daraa by unknown assailants. The names, ages, dates of birth and death, place of birth and death and marital/parental status of these 19 soldiers are documented in a list of military casualties obtained from Syria’s Defense Ministry.
The list was corroborated by another document – given to me by a non-government acquaintance involved in peace efforts – that details 2011 security casualties. All 19 names were verified by this second list.
Were these the soldiers of the “Daraa massacre?” April 25 is later than the dates suggested by multiple sources – and these 19 deaths were not exactly “hidden.”
But even more startling than actually finding the 19 Daraa soldiers on a list, was the discovery that in April 2011, eighty-eight soldiers were killed by unknown shooters in different areas across Syria.
Keep in mind that the Syrian army was mostly not in the field that early on in the conflict. Other security forces like police and intelligence groups were on the front lines then – and they are not included in this death toll.
The first Syrian soldiers to be killed in the conflict, Sa’er Yahya Merhej and Habeel Anis Dayoub, were killed on March 23 in Daraa.
Two days after those first military casualties, Ala’a Nafez Salman was gunned down in Latakia.
On April 9, Ayham Mohammad Ghazali was shot dead in Douma, south of Damascus. The first soldier killing in Homs Province – in Teldo – was on April 10 when Eissa Shaaban Fayyad was shot.
April 10 was also the day when we learned of the first massacre of Syrian soldiers – in Banyas, Tartous – when nine troops were ambushed and gunned down on a passing bus. The BBC, Al Jazeera and the Guardian all initially quoted witnesses claiming the dead soldiers were “defectors” shot by the Syrian army for refusing to fire on civilians.
That narrative was debunked later, but the story that soldiers were being killed by their own commanders stuck hard throughout 2011 – and gave the media an excuse to ignore stories that security forces were being targeted by armed groups.
The SOHR’s Rami Abdul Rahman says of the “defector” storyline: “This game of saying the army is killing defectors for leaving – I never accepted this because it is propaganda.” It is likely that this narrative was used early on by opposition activists to encourage divisions and defections among the armed forces. If military commanders were shooting their own men, you can be certain the Syrian army would not have remained intact and united three years on.
After the Banyas slayings, soldier deaths in April continued to pop up in different parts of the country – Moadamiyah, Idlib, Harasta, al-Masmiyah (near Suweida), Talkalakh and the suburbs of Damascus.
But on April 23, seven soldiers were slaughtered in Nawa, a town near Daraa. Those killings did not make the headlines like the one in Banyas. Notably, the incident took place right after the Syrian government tried to defuse tensions by abolishing the state security courts, lifting the state of emergency, granting general amnesties and recognizing the right to peaceful protest.
Two days later, on April 25 – Easter Monday – Syrian troops finally moved into Daraa. In what became the scene of the second mass slaying of soldiers since the weekend, 19 soldiers were shot dead that day.
This information also never made it to the headlines.
Instead, all we ever heard was about the mass killing of civilians by security forces: “The dictator slaughtering his own people.” But three years into the Syrian crisis, can we say that things may have taken a different turn if we had access to more information? Or if media had simply provided equal air-time to the different, contesting testimonies that were available to us?
Facts versus fiction
A report by Human Rights Watch (HRW) relies entirely on 50 unnamed activists, witnesses and “defected soldiers” to set the scene for what was taking place in Daraa around that time.
HRW witnesses provided accounts of “security forces using lethal force against protesters during demonstrations” and “funeral processions.” In some cases, says HRW, “security forces first used teargas or fired in the air, but when the protesters refused to disperse, they fired live ammunition from automatic weapons into the crowds…From the end of March witnesses consistently reported the presence of snipers on government buildings near the protests who targeted and killed many of the protesters.”
The HRW report also states: “Syrian authorities repeatedly claimed that the violence in Daraa was perpetrated by armed terrorist gangs, incited and sponsored from abroad.”
Today we know that this statement is fairly representative of a large segment of Islamist militants inside Syria, but was it true in Daraa in early 2011 as well?
There are some things we know as fact. For instance, we have visual evidence of armed men crossing the Lebanese border into Syria during April and May 2011, according to video footage and testimony from former Al Jazeera reporter Ali Hashem, whose video was censored by his network.
There are other things we are still only now discovering. For instance, the HRW report also claims that Syrian security forces in Daraa “desecrated (mosques) by scrawling graffiti on the walls” such as “Your god is Bashar, there is no god but Bashar” – in reference to Syrian President Bashar al-Assad.
Just recently a Tunisian jihadist who goes by the name Abu Qusay, told Tunisian television that his “task” in Syria was to destroy and desecrate mosques with Sunni names (Abu Bakr mosque, Othman mosque, etc) in false-flag sectarian attacks to encourage defection by Syrian soldiers, the majority of whom are Sunni. One of the things he did was scrawling pro-government and blasphemous slogans on mosque walls like “Only God, Syria and Bashar.” It was a “tactic” he says, to get the soldiers to “come on our side” so that the army “can become weak.”
Had the Syrian government been overthrown quickly – as in Tunisia and Egypt – perhaps we would not have learned about these acts of duplicity. But three years into this conflict, it is time to establish facts versus fiction.
A member of the large Hariri family in Daraa, who was there in March and April 2011, says people are confused and that many “loyalties have changed two or three times from March 2011 till now. They were originally all with the government. Then suddenly changed against the government – but now I think maybe 50% or more came back to the Syrian regime.”
The province was largely pro-government before things kicked off. According to the UAE paper The National, “Daraa had long had a reputation as being solidly pro-Assad, with many regime figures recruited from the area.”
But as Hariri explains it, “there were two opinions” in Daraa. “One was that the regime is shooting more people to stop them and warn them to finish their protests and stop gathering. The other opinion was that hidden militias want this to continue, because if there are no funerals, there is no reason for people to gather.”
“At the beginning 99.9 percent of them were saying all shooting is by the government. But slowly, slowly this idea began to change in their mind – there are some hidden parties, but they don’t know what,” says Hariri, whose parents remain in Daraa.
HRW admits “that protestors had killed members of security forces” but caveats it by saying they “only used violence against the security forces and destroyed government property in response to killings by the security forces or…to secure the release of wounded demonstrators captured by the security forces and believed to be at risk of further harm.”
We know that this is not true – the April 10 shootings of the nine soldiers on a bus in Banyas was an unprovoked ambush. So, for instance, was the killing of General Abdo Khodr al-Tallawi, killed alongside his two sons and a nephew in Homs on April 17. That same day in the pro-government al-Zahra neighborhood in Homs, off-duty Syrian army commander Iyad Kamel Harfoush was gunned down when he went outside his home to investigate gunshots. Two days later, Hama-born off-duty Colonel Mohammad Abdo Khadour was killed in his car. And all of this only in the first month of unrest.
In 2012, HRW’s Syria researcher Ole Solvag told me that he had documented violence “against captured soldiers and civilians” and that “there were sometimes weapons in the crowds and some demonstrators opened fire against government forces.”
But was it because the protestors were genuinely aggrieved with violence directed at them by security forces? Or were they “armed gangs” as the Syrian government claims? Or – were there provocateurs shooting at one or both sides?
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
CHRISTIANS 'CRUCIFIED AGAIN' FOR REFUSING ISLAM
Assyrian International News Agency AINA
May 6 2014
By Raymond Ibrahim
Frontpage Magazine
Posted 2014-05-06 17:16 GMT
To the awe of its readership, a recent Daily Mail article reports
that the "jihadist Islamic State of Iraq and Levant [ISIL]," which
is currently entrenched in Raqqa, Syria, "publicly crucified two
Syrian rebels in northeastern Syria in revenge for a grenade attack
on members of their group."
While the Daily Mail is to be commended for exposing these barbaric
acts--along with posting photos of the crucified--it nonetheless
minimized their significance, in two important ways: 1) by repeatedly
saying things like "even al-Qaeda is distancing itself from ISIL,"
and so implying that the act of crucifixion is some wild aberration
that even the poster-child of jihadi terror, al-Qaeda, wants nothing
to do with it; and 2) ignoring the much "sexier" story that Christians
in Syria are also being crucified simply for refusing to embrace Islam
(as opposed to the rather mundane but politically more correct story
of Islamic jihadis crucifying each other in the context of vendetta
killings).
Consider the atrocities earlier committed in Ma'loula, Syria, an
ancient Christian village where the inhabitants still spoke Aramaic,
the language of Christ.
According to recent Arabic news media, "a Syrian nun testified to the
Vatican news agency that some Christians in Ma'loula were crucified
for refusing to convert to Islam or pay jizya" (tribute subjugated
Christians are required to pay to their Islamic conquerors in order
to exist as Christians, per Koran 9:29).
Incidentally, they were crucified by the al-Qaeda linked Nasra Front
(so much for Daily Mail's portrayal of al-Qaeda "distancing" itself
from the apparently "extra-extremist" ISIL for crucifying its victims).
Sister Raghad, the former head of the Patriarchate School in Damascus
who currently resides in France, told Vatican Radio how she personally
witnessed jihadi rebels terrorize Ma'loula, including by pressuring
Christians to proclaim the shehada--Islam's credo that there is no
god but Allah and Muhammad is his messenger--which, when uttered
before Muslim witnesses transforms the speaker into a Muslim, with
the death penalty for apostasy should the convert later "renege"
by returning to Christianity.
According to the nun, those Christians who refused to embrace
Islam were
killed in atrocious and violent ways that cannot be described. If
you want examples, they crucified two youths in Ma'loula for refusing
to proclaim Islam's credo, saying to them: "Perhaps you want to die
like your teacher [Christ] whom you believe in? You have two choices:
either proclaim the shehada or else be crucified. One of them was
crucified before his father, whom they also killed."
In fact, according to earlier media reports from October 2013,
soon after Ma'loula fell to the jihadis, one "shaky voiced" elderly
Christian man had reported that he heard the invading jihadis shouting,
"Convert to Islam, or you will be crucified like Jesus."
It is, of course, a documented fact that some Christians in Ma'loula
were put to death for refusing to convert to Islam, such as Minas,
an Armenian man, while other families succumbed to pressure and
converted to Islam at the tip of the sword.
But it is not clear whether the two crucified Christians mentioned
by the nun are among the three men in Ma'loula who, according to
Asia News, "refused to repudiate their religion" and thus "were
summarily executed in public"--so many and varied were the barbaric
acts, including beheadings, rape, and infanticide during the rebel
occupation, not to mention the other massacres in other Christian
regions the mainstream media failed to report on.
These three were declared martyrs by the Syrian Greek-Catholic Church,
or as Patriarch Gregorios III explained to Pope Francis in a meeting:
"Holy Father, they are true martyrs. Ordered to give up their faith,
they proudly refused. Three others however gave in and were forced
to declare themselves Muslim, but later returned to the faith of
their ancestors."
For his part, and according to a May 3rd Arabic report, Pope Francis
recently said, "I wept when I saw reports saying that Christians were
being crucified in some non-Christian countries."
The fact is, crucifixion is a prescribed form of punishment in the
Koran (5:33) and occurs throughout the Islamic world with much greater
frequency than suggested by the Daily Mail. For example:
Iraq, June 2008: A Canadian parliamentary committee heard about
how "militant Muslims" were crucifying Christian children in order
to terrorize Christians into fleeing Iraq: "Since the war began in
2003, about 12 children, many as young as 10, have been kidnapped and
killed, then nailed to makeshift crosses near their homes to terrify
and torment their parents."
Ivory Coast, May 2011: Two Christian peasant brothers were "brutally
crucified" on "the example of Christ" by Muslim forces accusing them
of being supportive of the ousted Christian president. One died,
while the other survived: "The pair were badly beaten and tortured
before being crudely nailed to cross-shaped planks by their hands
and feet with steel spikes."
Egypt, August 2012: Multiple media agencies reported that during one
uprisal against Islamist president Muhammad Morsi, Muslim Brotherhood
operatives crucified some protesters on trees. Earlier, a Salafi MP
in Egypt called for the penal codification of crucifixion.
Yemen, August 2012, a video of a man crucified on the accusation of
spying for the U.S. appeared on video. A sign placed above his head
quotes Koran 5:33: "The recompense of those who wage war against Allah
and His Messenger and do mischief in the land is only that they shall
be killed or crucified or their hands and their feet be cut off from
opposite sides, or be exiled from the land. That is their disgrace
in this world, and a great torment is theirs in the Hereafter."
Of course, if one delves into Islamic history, one learns that
crucifixions were extremely common. For example, Witnesses For Christ:
Orthodox Christian Neomartyrs of the Ottoman Period 1437-1860 lists
crucifixion as one of the many forms thousands of Christians were
executed by the Muslim Turks.
And in her memoir, Ravished Armenia, Aurora Mardiganian described
how in the early twentieth century in the city of Malatia, she saw 16
girls crucified, vultures eating their corpses: "Each girl had been
nailed alive upon her cross, spikes through her feet and hands,"
wrote the Armenian survivor. "Only their hair blown by the wind
covered their bodies."
Prescribed in the Koran itself, crucifixions are as old as Islam and,
with the global revival of the latter, are returning with increased
frequency. And, although it is more politically correct to report on
jihadis crucifying other jihadis--other terrorists or "spies"--the fact
is, many more innocent Christians are being crucified again, including
simply for refusing to embrace Islam and thus renounce Christ.
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Local Syrian-Armenian neighbourhood militia in Aleppo
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Syrian Rebels use US-made BGM-71 TOW Anti-Tank Guided Missiles
Video shows Syrian islamist rebels with US-made BGM-71 TOW anti-tank guided missiles
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Russia to Provide Syria with First Batch of Jet Trainers until End of Year
5/5/14
MOSCOW,- Russia plans to send the initial batch of the Yakovlev Yak-130 jet trainers to Syria until the end of 2014, with further plans to fully complete the contract for 36 aircraft in 2016, the Kommersant newspaper wrote Monday, citing a source close to Russian arms exporter Rosoboronexport.
Damascus will receive nine aircraft until the end of this year, and in the next two years - 12 and 15 respectively, according to the informant...
http://en.ria.ru/military_news/
Not a game changer but the Syrian Air Force is dire need of a resupply. Bad news for the extremists hehe
.
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Martyr William Magar's funeral in Aleppo. A correction from earlier > he was killed in Damascus and his funeral is happening in Aleppo where he is from.Originally posted by Federate View PostSyrian-Armenian martyred in Aleppo - William Magar RIP
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
Syrian-Armenian martyred in Aleppo - William Magar RIP
Syrian-Armenian soldiers in Aleppo commemorating the Armenian Genocide.
Syrian-Armenian youth in Aleppo during Easter
Leave a comment:
-
Re: Bashar al-Assad, Syria and the Armenian people
«Ես տեսել եմ թուրքական անձնագրեր, որոնք վերցվել են սպանվածներից»
ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Չորեքշաբթի, 16 Ապրիլի 2014,
Մեր զրուցակիցն է Հայկական վերածնունդ կազմակերպության անդամ, լիբանանահայ Թորոս Սեֆիլյանը, ով օրեր առաջ Լաթաքիայում է եղել և հանդիպել է քեսաբահայերին
Պարոն Սեֆիլյան, Դուք նոր եք վերադարձել Սիրիայից, որտեղ, հանդիպել եք քեսաբահայությանը, ի՞նչ վիճակում են նրանք:
Նախ ուզում եմ նշել, որ մեր իշխանությունները, իսկ մինչ այդ նաև մեր ավանդական կուսակցությունները Հայաստանի ու սփյուռքի ժողովրդին վախեցրին, ուռճացրած ներկայացրին իրավիճակը: Իրողությունն այն չէ, ինչպես նրանք են ներկայացրել: Պատասխանատու խումբ են նշանակել, որտեղ ներկա են բոլոր ավանդական կուսակցությունների անդամները, ներառյալ կրոնական համայնքները: Որպես Հայկական վերածնունդ կազմակերպության ներկայացուցիչ՝ ես նշեցի, որ մեզ մտահոգում է ստեղծված իրավիճակը, և ճիշտ ենք համարում ներկա լինել Սիրիայում և իրավիճակին ծանոթանալ հենց տեղում, ոչ թե լրատվամիջոցներից: Այն, ինչ տեղի է ունեցել Քեսաբում, շատ ցավալի է բոլորիս համար, քանի որ Քեսաբը շատ մեծ նշանակություն ունի թե պատմական առումով, թե որպես Կիլիկիայի վերջին մնացած քաղաքը: Հավանաբար շատերը չգիտեն, որ միայն 1939 թվականին կարդինալ Աղաջանյանի ջանքերով միջազգային համաձայնությամբ Քեսաբն անցել է Սիրիայի իշխանության տակ: Հակառակ դեպքում այն Մուսա լեռան նման այսօր կլիներ թուրքական: Հանդուրժել չի կարելի այն, ինչ կատարվեց Քեսաբում: Մենք պետք է հատուկ մարտավարություն վարենք, դիվանագիտությանն ուժ տանք և միջազգային գործնական ձայներ բարձրացնենք: Մենք այստեղ ողորմություն խնդրելու կարգավիճակում չպետք է լինենք: Բայց ցավոք, ներկա դրությամբ իրար միս ենք ուտում, լինի Հայաստանում, թե Հայաստանի սահմաններից դուրս:
Եթե մենք Քեսաբի մեր հայրենակիցներին սնունդ ու հագուստ ենք հասցրել, մեծ բան չենք արել: Չկարծենք, թե դրանից հետո կարող ենք երեկոյան հանգիստ գլուխներս բարձին դնել՝ մտածելով, որ մի մեծ գործ ենք արել:
Պարոն Սեֆիլյան, ի՞նչ պիտի արվեր քեսաբահայերի համար, որ չի արվել:
Մենք չպետք է բավարարվենք մի քիչ սնունդ ու հագուստ ուղարկելով: Պետք է օրական 24 ժամ աշխատել այս ուղղությամբ ու որոշենք, թե ինչ պետք է արվի: Ոչ թե մեծամասնությունն իր հայտարարությամբ փորձի ժողովրդին վախեցնել, որ չլսեն փոքրամասնությունների կարծիքը: Չկարծեք, թե այդ փոքրամասնություններն ինչ-որ պահից չեն անցնելու գործնական քայլերի: Շատ կուզեի, որ մեր իշխանությունների, ինչու ոչ, նաև ավանդական կուսակցությունների գիտակցական մակարդակն ավելի արթուն լիներ: Բավական է մեկն այցելի քեսաբահայերին, շատ արագ ոգևորվում են, արագ հուզվում են, մտածելով, որ իրենցով հետաքրքրվում են, լինի վարչական պատվիրակությունը Հայաստանից, թե այլ կազմակերպություններ:
Այս պահին որքա՞ն քեսաբահայեր են մնացել եկեղեցու տարածքում ապաստանած:
Հաշվարկ եմ արել և պարզել, որ եկեղեցու բակում մնացել են 130 հոգի: Մնացածը տեղավորվել են Լաթաքիայի՝ իրենց բարեկամների ու ծանոթների մոտ, ոմանք արդեն Բեյրութ են հասել, ոմանք Հալեպ են մեկնել: Այսինքն՝ քեսաբահայությունը ցիրուցան է եղել, մնացել են 130 հոգի: Ես քեսաբցիներին հարցրի՝ ընդհանրական որոշումը որն է. լքելո՞ւ են Քեսաբը, հեռանալո՞ւ են, երբ նման առիթ ստեղծվի: Հիշում եմ, որ Քեսաբի դեպքերի սկսվելուց մի քանի օր անց Հովիկ Աբրահամյանն էր հայտարարել, որ քեսաբցիներին ընդունելու և տեղ ենք տալու Հայաստանում: Ես պարզեցի, որ քեսաբցիները, լինի ժողովուրդը, լինի ղեկավար կազմը, կտրականապես դեմ են Քեսաբը լքելուն: Սա ինձ համար մեծ նշանակություն ունի, որ քեսաբցին չի լքելու իր քաղաքը, և դա հստակ որոշում է: Այո, այսօր նրանք ցիրուցան են եղած, բայց բոլորը ոչ միայն հույս ունեն վերադառնալ Քեսաբ, այլ հավատում են դրան: Սակայն նրանք շատ հստակ ասում էին, որ այսօր մենք ի վիճակի չենք ինքնուրույն ազատագրել Քեսաբը: Նրանք հույս ունեն, որ դա կանի իրենց պետությունը, և իրենք կվերադառնան իրենց տները:
Իսկ ե՞րբ, ըստ Ձեզ, հնարավոր կլինի վերադառնալ Քեսաբ:
Դա կախված է Սիրիայի իշխանություններից, որը պետք է ազատագրի Քեսաբը: Ես որոշ տեղերում բավական մոտեցա դիրքերին և այնտեղ տեսա 7-8 քեսաբցի հայ տղամարդկանց՝ 28-45 տարեկան, որոնք մյուսների նման չեն գնացել Լաթաքիա, այլ զենք են գտել, որպես կամավորներ միավորվել են Քեսաբն ազատագրող բանակին ու պաշտպանում են իրենց տները: Ես նրանց հետ խոսել եմ ու ցավալի է, որ Լաթաքիայում գտնվող հայ ղեկավարներն անգամ չգիտեն այդ տղաների մասին: Այդ տղաներից մեկը ցույց տվեց, որ 25 մետր հեռավորության վրա երևացող տունն իր տունն է և ասում էր. «Ես ոչ մի մետր չեմ հեռանալու այստեղից և ինձ չի հետաքրքրում, թե համայնքի ղեկավարներն ինչ են որոշել: Ես այսօր շատ հստակ որոշել եմ, որ միավորվում եմ իշխանության բանակին և իմ մասնակցությունը բերելու եմ այս ձևով»: Նույնն ասացին նաև մյուս հայ տղաները, որոնք զենքները ձեռքին, տարազները հագին միավորվել են կռվող բանակին: Արդյոք մեր ավանդական կուսակցությունները, Հայաստանի իշխանությունները տեղյա՞կ են այս մասին: Ես լավատես մարդ եմ և հակված եմ բաժակը կիսալիքը տեսնել, ոչ թե կիսադատարկ, ու ոչ թե նստելու եմ լաց լինելու տեղի ունեցածի համար, այլ տեղի ունեցածն ինձ ստիպելու է ավելի ակտիվ լինել, շատ ավելի մտահոգ լինել իմ ժողովրդի համար, ու ամեն ինչ պիտի անենք, որ հետ վերադառնանք մեր Քեսաբը:
«Հայաստան» համահայկական հիմնադրամը ֆինանսական որոշակի աջակցություն ցուցաբերեց քեսաբցիներին: Ձեր կարծիքով, դա բավարա՞ր է քեսաբցիների խնդիրները լուծելու համար:
Միայն առաջին 3 օրերին է շատ դժվար եղել քեսաբցիների համար, երբ օրական երեք անգամ սնունդ, հագուստներ բաժանելու խնդիրները կազմակերպելու լուրջ խնդիրներ են ծագել: Իսկ այսօր ես այնտեղ տեսա, որ լիքը սնունդ ու հագուստ կա: Այսօր դա արվում է և նույնիսկ Սիրիայի իշխանությունները որոշակի հոգատարություններ արդեն արել էին:
Ես, որպես «Վերածնունդի» անդամ, որոշել ենք դրամ հավաքել և մյուս դրամ հավաքող կազմակերպություններին էլ ուղղություն ենք ցույց տալիս, որ այսօրվանից պիտի մտածենք, թե Քեսաբ վերադառնալուց հետո ինչ ենք անելու: Բանն այն է, որ Քեսաբում շատ տներ ավերված են, որոնք պետք է վերականգնել: Քեսաբցիների համար ամենամեծ մտավախությունը ոչ իրենց ավերված տներն են, ոչ էլ իրենց ունեցվածքը, քանի որ արդեն գիտեն, որ դրանք ավերված են: Նրանց ամենամեծ մտավախությունն իրենց այգիներն ու հողամասերն են, որ չփորձվեն իրենց ծառերը վնասել, քանի որ դա իրենց ապրուստի միջոցն է: Նրանք ասում են. «Այն, ինչ կատարվեց, մեր տները մենք նորից կսարքենք, ավելի լավը կսարքենք, միայն Աստված տա, գյուղատնտեսական ունեցվածքը, ծառերը չվնասեն, չկոտրեն»: Ու նրանք ձև չէին անում, վստահ այդպես են մտածում:
Այս իրավիճակում դուք ի՞նչ ելք եք տեսնում:
Կարող եմ ասել, որ այսպես չի կարելի թողնել: Այն, ինչ կատարվեց, չի նշանակում, որ պետք է մտածենք, վերջ, պարտված ենք և պիտի մտածենք ժողովրդին այլ վայրեր հասցնելու մասին: Ընդհակառակը, պիտի ամեն ինչ անել Քեսաբը հետ վերցնելու համար: Այն, ինչ տեղի ունեցավ, բոլորովին պատահական չէր, դա քաղաքական որոշում էր և պատահական չէ, որ այն տեղի է ունենում Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի նախաշեմին: Ես նույնիսկ տեսել եմ թուրքական փաստաթղթեր, անձնագրեր, որոնք վերցվել են սպանված զինյալներից: Սա նշանակում է, որ թուրքերը վարձկան զինյալների տարազի տակ մասնակցել են Քեսաբի դեմ հարձակմանը: Այսինքն՝ Թուրքիան ոչ միայն սահմանն էր բացել զինյալների առջև, այլև իր քաղաքացիները մասնակցել են այդ գործողություններին:
Այն, ինչ կատարվեց, դավաճանությամբ ու խաբելով է եղել: Դուք գիտեք, որ Սիրիան արդեն 3 տարի է ներքին պատերազմների մեջ է, բայց ինչու երկրի հյուսիս-արևմտյան այդ հատվածում մեծ քանակությամբ զինվորականներ չեն եղել: Բանն այն է, որ 1939-ին միջազգային պայմանագիր է կնքվել, որը թույլ է տվել սիրիացիներին չմտահոգվել այդ դիրքերի համար: Փաստորեն Թուրքիան խախտել է այդ պայմանագիրը, և իր տարածքից հազարավոր զինյալներ են մտնում Սիրիայի տարածք: Ես լսել եմ, որ նրանց թիվը 20-22 հազար է եղել: Առաջին օրերին մեզ ասում էին 5-6 հազար զինյալների մասին, սակայն հետո այդ թիվը բարձրացավ ու հասավ 20-22 հազարի: Պարզ է, որ Թուրքիան հիմա բարձրաձայն չի ասելու, որ այս ամենն ինքն է անում, բայց բոլորի համար հստակ է, թե ով է այս ամենի թիկունքում կանգնած:
Լուրեր կան, որ Թուրքիան ամեն ինչով ապահովում է քեսաբահայերին, որոնք գտնվում են իր տարածքում, անգամ անվճար տներ է տալիս:
Ես տեղեկություններ ունեմ, որ երկու կանանց՝ Թիթիզյան քույրերին, որոնք Թուրքիա էին մեկնել, իշխանությունները հատուկ խնամք էին տարել, որպեսզի աշխարհին ցույց տան, թե ինչ հոգատար են: Թիթիզյան քույրերը բոլոր քեսաբահայերի նման Լաթաքիա պիտի ուղևորվեին, բայց Թուրքիան ամեն ինչ արեց, որ նրանց հասցնի Մուսա Լեռ ու հոգատարություններ անի նրանց նկատմամբ, որը քարոզչական նպատակներով պիտի օգտագործվեր: Նրանց դիտավորյալ տարան, որ համաշխարհային լրատվամիջոցներով ներկայացնեն, թե որքան մտահոգ են հայերի կյանքերի համար:
Նորից ուզում եմ կրկնել, որ անելիքներ շատ կան, շատ դժվար է լինելու, բայց անհնար ոչինչ չկա: Մենք պիտի ամեն ինչ անենք, որ ոչ միայն վերադառնանք Քեսաբ, այլև հաղթանակ տանենք դիվանագիտության մեջ: Մենք հոգնել ենք ամեն անգամ մեր սերունդներից լսել, որ մենք դիվանագիտություն չունենք ու միշտ պատմության մեջ պարտված ենք դուրս եկել այդ ասպարեզում: Ցավոք, այսօր էլ մենք միայն իրար ուտելով ենք զբաղված ու իրար չհանդուրժող ժողովուրդ ենք դարձել, այնինչ պիտի միավորվել ու մտածել մեր առջև ծառացած մարտահրավերների դեմն առնելու մասին:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....gmQ3E3pm.dpufLeave a comment:
Leave a comment: