Miyatsum Gam Angakhoutyoun

[KarotheGreat]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

Armenias stance has been that Artsakh gets their dejure independence and after that everything else can be discussed. But then with the new republic.

[Mos]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

Armenia has never said that. That is part of the successful information war Azerbaijan has conducted where they have repeatedly spread the rumour that we are going to withdraw from the "seven-occupied territories" before determining the status of Artsakh.

I forgot to add that as well. What I meant is that we would withdraw from the security belt after the independence of Artsakh is guaranteed. It's still a point we have agreed upon in the negotiations.

[KarotheGreat]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

I forgot to add that as well. What I meant is that we would withdraw from the security belt after the independence of Artsakh is guaranteed. It's still a point we have agreed upon in the negotiations.

Where have you read that any guarantees have been given? The stance of Armenia is first we get the independence and then we discuss the rest.

[Mos]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

Where have you read that any guarantees have been given? The stance of Armenia is first we get the independence and then we discuss the rest.

Here are some excerpts

The Azerbaijani territories occupied in 1993 by the Nagorno Karabagh army are part and parcel of the republic's current security system. Nagorno Karabagh has consistently maintained that it has no territorial claims concerning Azerbaijan and is prepared to withdraw its forces from certain of those territories upon reaching agreement on appropriate political and security-related matters.

Stepanakert also maintains that it will not accept the transfer of the Shushi and Lachin districts to Azerbaijani control. Its position is that Shushi is an indivisible part of Karabagh. The issue, therefore, may be productively broached only in the context of refugee problems. For its part, Lachin is a humanitarian corridor opened by the Karabagh army, and it constitutes the new republic's sole access to the outside world. As such, the question of the Lachin Corridor remains a critical component of a settlement.

Stepanakert further maintains the position that any modification of the contact line as a result of the transfer of territories in either direction depends on international guarantees[7] for the non-resumption of military operations. Nagorno Karabagh sees such a guarantee in the deployment of a multinational buffer force along the line of contact. In this connection, Turkey is the one Minsk Group country whose participation in an armed peacekeeping mission cannot be accepted by Karabagh because of its participation in the blockade of Armenia and its substantive support of Azerbaijan's military actions against Karabagh.[8]

Nonetheless, as the result of arrangements mediated by the Minsk Group, in the summer of 1993 the conflicting sides came to an agreement in principle on the deployment of CSCE peacekeepers in the conflict zone. The budget of the peacekeeping force was determined, and an expert group charged with preparing conditions for deployment was identified. A similar mandate had previously been approved for CSCE monitors.

To date, however, no practical progress has been registered. The parties to the conflict continue to be far apart in the negotiations for a political settlement, even on the issue of who the actual parties are.[9] The continued divergence between the mediators--Russia and the OSCE--on the organization of a peacekeeping force, chain of command, and the level of participation of different countries has also delayed the peace process.

For its part, Nagorno Karabagh maintains that the withdrawal of its forces from certain captured territories can only be implemented after the fundamental issues of security and political status are finalized

It is essential to address the sources of the Karabagh problem and the realities that have emerged since 1988. The international community cannot realistically avoid recognizing the fact that Nagorno Karabagh is the first instance in the second tier of decolonization of the Soviet Union. This requires the development of new political and security policies which remove potential sources of conflict. These policies must face the new realities and help formulate principles that define political and security arrangements in this area of conflict. Equally important is the deployment of peacekeepers and the establishment of logical borders within which both national groups can exercise their right to govern themselves. In the end, international aversion to implementing the principle of self-determination will only ensure continued instability and could even trigger a post-Soviet recolonization effort.

http://www.armeniaforeignministry.co....html#Karabagh and Powers

Though I strongly agree with the fact that we should not give an inch of any land or remove any one soldier until the independence of Karabakh is secured.

[londontsi]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

Come to think of it any solution or action must not compromise the Woodraw Wilson’s verdict.

1. According to this verdict there is one Armenia.
2. Not only Mountainous Karabagh but also Lowland Karabagh is within this verdict.

Ara Papyan during a recent a interview reminded of the “Estoppel” (legal) principle,
which basically means, the “victim” through his actions demonstrates that he has resigned and accepts the injustice done him.

Estoppel in its broadest sense is a legal term referring
to a series of legal and equitable doctrines that preclude "a person from denying
or asserting anything to the contrary of that which has, in contemplation of law,
been established as the truth, either by the acts of judicial or legislative officers,
or by his own deed, acts, or representations, either express or implied."
.

[Eddo211]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

One nation and two voices at UN.

Those were the exact words I was looking for last night sir.

[Vrej1915]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

Ղարաբաղում գիտե՞ն ինչ ունեն


Բաքվի տեղաբնակ, Ադրբեջանի ԽՍՀ վաստակավոր երկրաբան, երկրաբանահանքաբանական գիտությունների թեկնածու Արսեն Ծատուրովը նախշազարդ ափսեների մի հավաքածու ուներ, որը բաղկացած էր Փարիզի, Սևրի, Պրահայի, Մասենի, Լոմբարդիայի, Բրյուսելի, Սանկտ Պետերբուրգի ամենաանվանի վարպետների աշխատանքներից, ինչպես նաև չինական, ճապոնական, պարսկական ավանդական արտադրանմուշներից։

Այդ հավաքածուն ժառանգաբար նրան էր անցել հարազատ մորեղբորից` պրոֆեսոր Արկադի Ներսեսովից։ Արսեն Ծատուրովը նաև զարմիկն էր գնդապետ Տեր-Ավետիքովի, որը հեղափոխության և քաղաքացիական պատերազմի ծանր տարիներին ղեկավարել էր Ղարաբաղի հայկական զինված ուժերը։ 1988-ի դեկտեմբերի սկզբին ադրբեջանցի հարևանները Արսեն Ծատուրովին առաջարկեցին այդ հավաքածուի վեց խոշոր արկղերը տեղափոխել երկաթուղային կայարան, որտեղից գնացքները Երևան էին գնում։

Բայց տարեց մարդը, օգտվելով հարևանների բարյացակամ վերաբերմունքից, որոնք գիտեին, թե որքան թանկ է նրա համար այդ հավաքածուն, վեց արկղերում տեղավորեց ոչ թե հավաքածուն, այլ երկրաբանահետախուզական աշխատանքների նյութերը, որ նա երկրաբանական տարբեր արշավախմբերի հետ կատարել էր Լեռնային Ղարաբաղի տարածքում, ինչպես նաև շրջակա Դաշքեսանի, Խանլարի, Շահումյանի, Կուբաթլիի, Զանգելանի, Քելբաջարի ու Լաչինի շրջաններում։

Նա փորձառու երկրաբան-հանքաբան էր, դեռ 30-ականներին ԽՍՀՄ մինիստրների խորհրդի հանձնարարությամբ հետախուզել էր կոբալտի, այնուհետև հազվագյուտ մետաղների հանքավայրերը։ 1945-ին, կառավարության հատուկ հանձնարարությամբ, հազվագյուտ մետաղների հետախուզման արշավախմբի կազմում մասնակցել է Գեղամա-Մռավի լեռների շրջանում կատարված աշխատանքներին, որոնց շնորհիվ հայտնաբերվել են թանկարժեք, գունավոր և լեգիրող (որակ տվող) մետաղների շատ հանքանշաններ։

Նյութեր կային, որոնք վկայում էին Քելբաջարի, Լաչինի և Կուբաթլիի շրջաններում մինչև 500-550 տոննա ոսկու և 2700 տոննա արծաթի առկայության մասին, իսկ պղնձի պաշարները Քելբաջարի շրջանում, ոչ լրիվ տվյալներով, կազմում էին 875 հազ., Կուբաթլիի շրջանում` 450 հազ., Լաչինի շրջանում` մոտ 300 հազ. տոննա։ Առավել արժեքավորը Թարթար գետի վերին հոսանքներում կոբալտի մինչև 150 հազ. տոննա կանխատեսական պաշարներով եզակի հանքավայրի հայտնաբերումն է։ Հայտնաբերվել, բայց դեռևս լավ չի ուսումնասիրվել մինչև 2 մլն տոննա պաշարներով քրոմի հանքավայր։

Կան հազվագյուտ մետաղների` լիթիումի, բերիլիումի, ռադիոէլեկտրոնիկայի և բուժարդյունաբերության համար անհրաժեշտ այլ տարրերի բազմաթիվ հետքեր։ Հայտնաբերվել են նաև բարիտի, ծծմբի հրաքարի հանքավայրեր, կան ալյումինի հումքի ոչ այնքան լավ ուսումնասիրված վայրեր։

Այդ նյութերի մեջ եղել է Ադրբեջանի կառավարությանը հասցեագրված զեկուցագիր, թվագրված 1968 թ. մայիսի ամսաթվով, որը հետագայում հանվել է Ադրբեջանի երկրաբանական ֆոնդից, և որի վրա այնուհետև դրվել է «խիստ գաղտնի» նշագիրը։ Այդ զեկուցագիրը, որ 62 մեքենագիր էջ ծավալ է ունեցել` մի քանի սխեմաներով ու աղյուսակներով, տեղեկություններ է պարունակել թանկարժեք և գունավոր մետաղների առկա պաշարների մասին` հիմնված Մռավի լեռան հատուկ արշավախմբի հետազոտության արդյունքների վրա։

Այդ տեղեկության համաձայն` Քելբաջարի, Լաչինի, Կուբաթլիի, Զանգելանի շրջաններում կան A1+B1 կարգի մետաղների հետևյալ պաշարները` ոսկի` 1250 տոննա, արծաթ` 4550 տոննա, պղինձ` 1840 հազ. տոննա, կապար` 660 հազ. տոննա, ցինկ` 775 հազ. տոննա, կոբալտ` 150 հազ. տոննա, քրոմ` 2250 հազ. տոննա (հանքելուստները հաշվի առնելով` 3500 հազ. տոննա)։

Զեկուցագրում տվյալներ կան նաև ալյումինի հումքի (մինչև 120 մլն տոննա) և երկաթահանքի (մինչև 45-55 % երկաթի պարունակությամբ) նշանակալի պաշարների մասին։ Զեկուցագրից բացի, եղել են նաև գրառումներ հանքային ջրերի, կիսաթանկարժեք և արհեստագործական քարերի, սպաթի, բնական ներկանյութերի ելքի մասին։ Տեղեկություններ են եղել նաև օգտակար հանածոների, այդ թվում, Դաշքեսանի, Խանլարի, Շահումյանի և Գետաբեկի շրջանների թանկարժեք և գունավոր մետաղների հանքավայրերի մասին։

Հնարավոր է, որ այդ նյութերում շատ անճշտություններ են եղել, քանի որ Ադրբեջանի քաղաքականությունը նպատակամիտված էր հետախուզական աշխատանքների «սառեցմանը»։ Այդ քաղաքականությունը տարածվել է նաև նավթի ու գազի վրա, ուստի 70-ականների սկզբին այդ շրջաններում լուրջ աշխատանքներ չէին կատարվում։ Հեյդար Ալիևին հաջողվել էր «սառեցնել» Բելոկանի շրջանում բազմամետաղների արդեն գործարկման պատրաստ խոշոր հանքավայրի շահագործումը։

Անցած դարի վերջին երկու տասնամյակում խորհրդային կառավարությունը, առավել ևս ԽՍՀՄ երկրաբանության նախարարությունը, լծակներ չունեին ներգործելու միութենական հանրապետությունների ղեկավարների վրա` նավթի, գազի, սև և գունավոր մետաղների նոր հանքավայրերը շահագործելու առումով։ Այդ դրությունն առանձնապես զգալի էր Անդրկովկասի հանրապետություններում և ՈՒզբեկստանում։

1988-ի դեկտեմբերին գրեթե բոլոր նյութերը զետեղվեցին Հայկական ԽՍՀ երկրաբանական վարչության ֆոնդում։ Ցավոք, 1992-93 թթ. ձմռանը դրանք Հայաստանի կառավարության պատասխանատու աշխատողը 2000 դոլարով վաճառել է ԱՄՆ-ի մի քաղաքացու։ Այդ նույն ձմռանն օրգանիզմի հյուծումից, անասելի ծանր պայմաններում մահացավ 80-ին մոտ Արսեն Ծատուրովը։ Նրա գերեզմանն այդպես էլ չհաջողվեց գտնել։ Որքան հայտնի է, այդ «30 արծաթն» այդպես էլ երջանկություն չբերեց փաստաթղթերը վաճառած պատասխանատու աշխատողին։

Ճիշտ չէր լինի Լեռնային Ղարաբաղի շուրջ սփռված հայկական պատմական հողերին նայել որպես անապատի։ Դրանք անչափ հարուստ տարածքներ են, որոնց ընդերքում արժեքավոր շատ բան կա։ Երկրաբանական առումով դրանք առայժմ շատ վատ են ուսումնասիրված։ Կարելի է ենթադրել, որ Կուբաթլիի ու Զանգելանի շրջաններում կան պղնձի ու մոլիբդենի շատ խոշոր հանքավայրեր, որոնք համադրելի են Կապանի ու Մեղրիի հանքավայրերի հետ։

Դա հնարավորություն կտա Քելբաջարի և Կուբաթլիի շրջաններում ժամանակին ստեղծել պղնձի հանքավայրի արդյունահանման ու հարստացման միջին չափի երկու գործարան։ Քելբաջարի շրջանում կստեղծվեն նաև ոսկու, քրոմի և կոբալտի արդյունահանման ձեռնարկություններ։ Կան նաև քիչ ուսումնասիրված հանքավայրեր (պղնձի, ցինկի ու կապարի) Հադրութի արևմտյան մասում։ Ամենայն հավանականությամբ, պղնձի, ցինկի ու արծաթի պաշարներ կան նաև Ջեբրայիլի շրջանի Միրզիկ գյուղի մերձակայքում։ Հետաքրքրություն են ներկայացնում գիպսի պաշարները Մարտակերտի շրջանի Մեծշեն գյուղի մոտ։ Ոսկու և արծաթի որոշակի քանակություն կա Մարտակերտի շրջանի Խաչեն գետի ավազանում։

Ադրբեջանական ԽՍՀ երկրաբանական վարչությունում աշխատանքի փորձը թույլ է տալիս պնդելու, որ լավ նախադրյալներ կան նավթի հայտնաբերման աշխատանքների համար Աղդամի, Մարտունու, Ֆիզուլու և Ջեբրայիլի շրջաններում, որոնք մտնում էին երկու համապատասխան արշավախմբերի գոտիների մեջ` Վերին Արաքսի և Նավթալայի։ Այդ և այլ շրջաններում առնվազն քսան տարի աշխատած այդ արշավախմբերին մեծ ուշադրություն չէր դարձվում, և նրանց աշխատանքի արդյունքները հնարավորություն չեն ընձեռում հավաստի հետևություններ անելու։

Բայց կարելի է պնդել, որ Լեռնային Ղարաբաղի ու հարակից շրջանների ամբողջ տարածքը հեռանկարային է նավթի առումով։ Օրինակ, հետախուզական աշխատանքները Ֆիզուլու և Ջեբրայիլի շրջաններում լավ արդյունքներ են տվել։ Ընդհանուր առմամբ, ղարաբաղյան տարածաշրջանում (պայմանականորեն) նավթի կանխատեսելի պաշարները կարող են կազմել 250-300 մլն տոննա։ Բայց ժողովրդատնտեսական առանձնակի նշանակություն ունեն ոսկու, արծաթի, կոբալտի, քրոմի, պղնձի և այլ գունավոր մետաղների հանքերը։

Այդ ուղղությամբ գործադրված ջանքերը հիանալի արդյունքներ են տվել Մարտակերտի շրջանում։ Վերին Արաքսի արշավախումբը մի քանի տարի ղեկավարել է փորձառու երկրաբան Գարրի Հակոբի Օսիպովը։ Նրա վկայությամբ` 2-րդ հետախուզական հորանցքում (Ջեբրայիլ քաղաքատիպ ավանից 5 կմ հարավ-արևմուտք) հայտնաբերվել է սակավծծմբային նավթ` բարձր ճնշմամբ և լուրջ ծավալներով։

Ինչպես հայտնի է, ԽՍՀՄ-ի փլուզումից անմիջապես հետո ԱՄՆ-ի, մասամբ և Մեծ Բրիտանիայի հատուկ ծառայություններն սկսեցին ջանքեր գործադրել նախկին խորհրդային հանրապետություններում տարբեր հանածոների հանքավայրերի, առաջին հերթին ածխաջրածինների և գունավոր մետաղների մասին տեղեկություններ ստանալու ուղղությամբ։

Այդ նպատակով լայնորեն օգտագործվում էին արբանյակների հնարավորությունները, ինչպես նաև տարբեր ժամանակներում ԽՍՀՄ-ում անցկացված հանքահետախուզական աշխատանքների տվյալները։ Ավելի ուշ, տարբեր պայմաններում, այդ հետազոտությունների արդյունքները, այսպես թե այնպես, ի հայտ էին գալիս նավթի, գազի, ինչպես նաև ոսկու արդյունահանմամբ զբաղվող ընկերությունների գործունեության մեջ։

Մեծ ուշադրություն էր նվիրվում նաև ուրանի հանքավայրերին։ 2000-ականներին Ջոն Հոպկինսի անվան համալսարանում պտտվում էին Ղարաբաղի և Նախիջևանի տարածքներում երկրաբանական հետազոտությունների թեմայով տեքստեր։ Այդ տեքստերին անգամ հպանցիկ ծանոթությունը ցույց է տալիս, որ Ղարաբաղի առնչությամբ ամերիկացիները բավականին մանրազնին աշխատանք են կատարել, կուտակվել են արժեքավոր նյութեր, որոնք արմատապես փոխում են պատկերացումներն այդ գոտում ածխաջրածինների ու մետաղների որոշ հանքավայրերի ծավալների ու բնույթի մասին։

Այս կապակցությամբ կարելի է նշել, որ Արաքսի հովտում կա նավթի ու գազի երեք հանքավայր` առնվազն 145-200 մլն տոննա նավթի և մինչև 250 մլրդ խմ գազի ընդհանուր պաշարներով։ Սրանք, իհարկե, սոսկ կանխատեսելի գնահատականներ են, սակայն բավականին հավաստի։ Նշվում է, որ ավելի խոր մակարդակներում կան ավելի խոշոր պաշարներ։ Նավթաբեր շերտերի մի մասը տարածվում է դեպի Իրան, բայց Արաքսի ձախ ափին, բացի նշանակալի հանքավայրերից, կան նաև, այսպես կոչված, նավթի ու գազի թակարդներ, որտեղ կենտրոնացած են մինչև 2,0-5,0 մլն տոննա նավթ և մինչև 10-20 մլրդ խմ գազ։

Ենթադրվում է, որ կա նավթի ու գազի 7-18 այդպիսի ոչ մեծ հանքատեղի։ Ղարաբաղյան լեռնաշղթայի հարավային մասում կան պղնձի նշանակալի հանքավայրեր և գունավոր մետաղների այլ հանքեր։ Պղնձի պաշարներն այստեղ կարող են կազմել մինչև 2,5-4 մլն տոննա, ցինկինն ու կապարինը` մինչև 1-1,6 մլն տոննա։ Այդ բավականին խոշոր հանքավայրերը կարող էին արդյունաբերական շահագործման հիմք դառնալ։ Դրան զուգընթաց, մատնանշվում է հազվագյուտ մետաղների առկայությունը, որին մեծ ուշադրություն է նվիրված այդ տեքստերում։ Այդ գոտում կան նաև կվարցավազի, որակյալ կավի ու գիպսի խոշոր հանքաշերտեր։

Այսպիսով, Ղարաբաղի հարավային մասը կարող էր դառնալ արժեքավոր հանածոների արդյունահանման ամուր հիմք։ Համեմատաբար քիչ ծավալով տարբեր գունավոր մետաղների և նյութերի պաշարներ են հայտնաբերվել Որոտան գետի ստորին հոսանքներում։ Ամերիկյան տեքստերում բերված գնահատականների համաձայն` Որոտանի ստորին հոսանքների գոտին պարզապես եզակի է գունավոր և հազվագյուտ մետաղների պարունակությամբ։ Նշվում է նաև Ղարաբաղի հարավային շրջանի մանրազնին ուսումնասիրության համար անհրաժեշտ միջոցների չափը, որը կազմում է 200-300 մլն դոլար։

Բոլոր այս տվյալները գալիս են փաստելու, որ անհրաժեշտ է ուշադրություն դարձնել Ղարաբաղում երկրաբանական ծառայությունների ստեղծման հարցին, ինչը կարող է շատ արագ արդարացնել ծախսերը։ ՌԴ-ում, Թուրքմենստանում, ՈՒզբեկստանում և Հայաստանում կան մի շարք մասնագետներ, որոնք քաջ ծանոթ են ղարաբաղյան պայմաններին։ Միգուցե անհրաժեշտ հետախուզական աշխատանքներին օտարերկրյա կապիտալ և՞ս ներգրավվի։

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ

http://www.lragir.am/armsrc/comments49200.html

[haysip]

Re: Miyatsum Gam Angakhoutyoun

interesting^