Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Միջադեպ, թե վտանգավոր խմորում Նախիջեւանի ուղղությամբ

///////////// եթե իրավիճակին միջամտի Թուրքիան:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....Z4oXp4Eo.dpuf

2 Հոկտեմբեր, 2015
Տ. Աբրահամյան. Ադրբեջանը որպես ճնշման միջոց գործի է դնում «Երրորդ ճակատը»

http://orer.am/?p=136255&l=am

Նախիջևանի ուղղությամբ այսօր հայ-ադրբեջանական սահմանին գրանցված միջադեպի և վերջին 10 օրերին առաջնագծում տեղի ունեցող իրադարձությունների մասին Orer.am-ը զրուցեց քաղաքագետ Տիգրան Աբրահամյանի հետ:

-Պարոն Աբրահամյան, այսօր արդեն պարզ դարձավ, որ հայ-ադրբեջանական պետական սահմանի հարավ-արևմտյան հատվածում` Երասխի ուղղությամբ, Նախիջևանում տեղակայված ադրբեջանական զինված ուժերի ստորաբաժանումներից մեկի կողմից ձեռնարկվել է պետական սահմանի խախտման փորձ, որը կանխվել է ՀՀ ԶՈՒ ստորաբաժանումների կողմից: Տեղի ունեցած փոխհրաձգության արդյունքում հակառակորդը հետ է նահանջել: Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք տեղի ունեցածը:

-Ադրբեջանը վերջին մեկ շաբաթվա ընթացքում սադրանքների էր գնացել բոլոր հնարավոր ուղղություններով, բացառություն էր կազմում Նախիջևանը: Որպես կանոն Նախիջևանի ուղղությունում համեմատաբար քիչ են հրադադարի ռեժիմի խախտումները, սակայն վերջին 3 տարվա ընթացքում այդ ճակատը ակտիվացնելու ուղղությամբ ադրբեջանական կողմը էական քայլեր է արել:
Նախ՝ այնտեղ տեղակայված բանակային կորպուսը համազորային բանակի կարգավիճակ ստացավ՝ ենթարկվելով կառուցվածքային փոփոխությունների, ապա դրան հետևեց մեծ քանակության սպառազինության ու ռազմական տեխնիկայի տեղաբաշխումը Նախիջևանի տարածքում:

Դրան անմիջապես հետևեց այդ ուղղության համար անսովոր թվացող զարգացումներ, ընդհուպ՝ Ադրբեջանն այդ ուղղությամբ դիվերսիոն հարձակումներ իրականացրեց, ինչպես նաև՝ մեծ աշխատանք սահմանին տեղակայված ինժեներական կառույցներում:

Ես փոքր ինչ մանրամասնեցի այն ամենի մասին, ինչ նկատելի էր վերջին տարիներին Նախիջևանում, որպեսզի առավել պարզորոշ ցույց տամ, որ այդ ուղղությամբ սադրանքների Ադրբեջանն արդեն իսկ մի քանի տարի է նախապատրաստվում է:

Այսպես կոչված «երրորդ ճակատի» բացմամբ, Ադրբեջանը նպատակ ունի մեծացնել ճնշումը բոլոր ուղղություններով՝ լարվածություն մեջ պահելով Հայաստանին: Ադրբեջանում կարծում են, որ ճնշման արդյունքում բանակցային գործընթացում Հայաստանը զիջումների կգնա՝ Ադրբեջանի համար ապահովելու շահավետ լուծում:

-Կհաջողվի՞ դա Ադրբեջանին:

-Հայաստանի նախագահը ՄԱԿ-ի ամբիոնից հայտարարեց, որ Ադրբեջանի ագրեսիվ քաղաքականության շարունակման դեպքում անհրաժեշտ իրավական և ռազմաքաղաքական քայլեր կիրականացվեն՝ ապահովելու Հայաստանի Հանրապետության և Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության անվտանգությունն ու խաղաղ զարգացումը:

Սահմանագծի տարբեր ուղղություններով, հայկական կողմի իրականացրած պատժիչ գործողությունները, որոնք ի դեպ, այս անգամ աննախադեպ կտրուկ էին, նպատակ ունեին ցույց տալ Ադրբեջանին, որ ոչ մի բան ագրեսիա անպատիժ չի մնում, ավելին, Հայաստանը անհրաժեշտ հարվածներ հասցնելու հարցում այլևս չի սպասելու, որ սահմանին կամ սահմանամերձ համայնքում կորուստ արձանագրվի:

Համոզված եմ, որ վերջին տաս օրերի ընթացքում հայկական կողմի իրականացրած գործողություններն Ադրբեջանում դեռ չեն մարսվել, ուղղակի Ադրբեջանը շարունակելով գնդակոծություններն ու արկակոծությունները փորձում է ցույց տալ, որ վստահ է իր ուժերին և չի ձախողվել:

Թե Ադրբեջանում ինչ կամ ում են համոզում, պարզ չէ, փաստ է, որ Ադրբեջանը և քաղաքական, և ռազմական առումով ուղղակի տապալվեց՝ հնարավոր բոլոր հետևանքներով:
-Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Էլմար Մամեդյարովը հայտնել է, որ Ադրբեջանը բացառում ԵՏՄ-ին անդամակցելու հնարավորությունը: «Երբեք մի ասա երբեք»,- նշել է Մամեդյարովը պատասխանելով համապատասխան հարցին՝ հավելելով, որ անդամակցության հետ կապված դեռ մարտահրավերներ կան:

-Ադրբեջանը Ռուսաստանին ուղղված պարզամիտ մեսիջներով, եթե դա կարելի է այդպես անվանել, փորձում է դուրս գալ քաղաքական մեկուսացումից՝ մի կողմից «խայթելով» Արևմուտքին, թե մի ճնշեք, թե չէ ՌԴ-ի հետ կխորացնեմ հարաբերություններս, մյուս կողմից ՌԴ-ին՝ իբր ԵՏՄ-ին Ադրբեջանի անդամակցությունն իրենց համար ակտուալությունը չի կորցրել՝ փորձելով խուսափել այնտեղից եկող «հարվածներին»:

Չեմ կարծում, թե ադրբեջանական խայծը կողմերից մեկը «կուլ կտա»:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

http://lratvakan.am/?p=45347&l=am/hayastany+nerqin+sahmaner+chpetq+evo%D6%82nena+gagik+ginosyany%D5%9D+miasnakan+qartezi+masin

2 / Հոկտեմբեր / 2015
Հայաստանը ներքին սահմաններ չպետք է ունենա. Գագիկ Գինոսյանը՝ միասնական քարտեզի մասին

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ինչու Ռուսաստանը «ներխուժեց» Սիրիա
2 Հոկտեմբերի 2015,

https://www.yerkir.am/news/view/93825.html

Մերձավոր Արևելքում իրադարձությունները զարգանում են կայծակնային արագությամբ: Երկու շաբաթ առաջ հայտնի դարձավ, որ Ռուսաստանը զինտեխնիկա է տեղափոխել Սիրիա: Օրեր առաջ Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադը ռազմական օժանդակություն ստանալու խնդրանքով դիմեց Ռուսաստանին:

Գրեթե դրան զուգահեռ Պետդուման հավանություն տվեց զինված ուժերը երկրի սահմաններից դուրս օգտագործելու` նախագահ Պուտինի առաջարկին, որից անմիջապես հետո ռուսական կործանիչներն սկսեցին բարձր ճշգրտության հարվածներ հասցնել գլխավորապես «Իսլամական պետություն» ահաբեկչական խմբավորման դիրքերին, կառավարման կենտրոններին և ենթակառուցվածքներին:

Այս ամենը լայն թափով ծավալվեց հատկապես Նյու Յորքում ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 70-րդ նստաշրջանի շրջանակներում կայացած Օբամա-Պուտին հանդիպումից հետո: Նախնական տպավորությունն այնպիսին էր, որ Սիրիայում Ռուսաստանի կտրուկ գործողությունները տեղի են ունենում Պուտին-Օբամա պայմանավորվածությունների համաձայն, և Ռուսաստանը միանում է ԻՇԻՊ-ի դեմ ամերիկյան միջազգային կոալիցիային: Դրա մասին էր խոսում ԱՄՆ պետքարտուղար Ջոն Քերիի արած այն շրջադարձային հայտարարությունը, թե Վաշինգտոնը հիմա չի պնդում Բաշար Ասադի անհապաղ հեռացումը: Բացի դրանից` Ռուսաստանի պաշտպանության նախարարությունը և Պենտագոնը խորհրդակցություններ են սկսել Սիրիայի հարցով, ինչը կարող է դառնալ Մերձավոր Արևելքում երկու երկրների գործողությունների համակարգման ձևաչափ։

Այս դրական նախանշաններին զուգահեռ, սակայն, Արևմուտքը, Ռուսաստանի դեմ իսկական տեղեկատվա-քարոզչական պատերազմ է սկսել` վերջինիս ռազմաօդային ուժերին մեղադրելով, ԻՇԻՊ-ից բացի, նաև, այսպես կոչված, սիրիական ընդդիմության` Սիրիական ազատ բանակի գրոհայինների դիրքերին և խաղաղ բնակչությանը հարվածելու մեջ: Թուրքիան, ԱՄՆ-ը, Սաուդյան Արաբիան, Քաթարը, Գերմանիան, Ֆրանսիան, Մեծ Բրիտանիան հանդես են եկել ՌԴ-ին ուղղված համատեղ հայտարարությամբ, որում Մոսկվային կոչ են անում հրատապ դադարեցնել օդային հարվածները` այն պատճառաբանությամբ, թե դրանք ուղղված են սիրիական ընդդիմության դեմ և կարող են ավելի ապակայունացնել իրավիճակը` խթանելով իսլամական ծայրահեղականության նոր ալիքի բարձրացմանը:

Այս արձագանքը վկայում է, որ Ռուսաստանի սիրիական «ներխուժումն» ավելի շատ անհանգստացրել է Արևմուտքին: Ակնհայտ է, որ Սիրիայում ռուսական զինուժի ներկայությունը և ռազմական գործողությունները միանգամայն լեգիտիմ են, և որևէ ուժային կենտրոն ի վիճակի չէ զսպել Մերձավոր Արևելք վերադառնալու` Ռուսաստանի ձգտումները: Ռուսական կործանիչների` երկու օրվա գերճշգրիտ հարվածները ոչ միայն ահաբեկչական խմբավորումների որջերի վերածված տարածաշրջանային երկրներին ստիպում են ռուսական «ներխուժման» հետ կապել հաստատված քաոսից ազատվելու հույսերը, այլև զգալիորեն հարվածում են ԱՄՆ-ի և եվրոպական երկրների հեղինակությանը:

Բոլորովին պատահական չէ, որ Իրաքը պաշտոնապես դիմեց Մոսկվային` իսլամիստ ծայրահեղականների դեմ գործողություններ սկսել նաև իր տարածքում` անարդյունավետության մեջ մեղադրելով ԱՄՆ-ին: Բացի դրանից` Իրանը հարյուրավոր զինվորականներ է ուղարկել Սիրիա: Թեհրանն արդեն հայտարարել է Սիրիայում այդ երկրի կառավարական ուժերի հետ ահաբեկչական խմբավորումների և հակակառավարական ուժերի դեմ ցամաքային գործողություններ սկսելու մասին: Սա ոչ միայն ուրվագծում, այլև ուղղակի փաստարկում է Իրան-Սիրիա-Ռուսաստան, հնարավոր է` նաև Չինաստան նոր կոալիցիայի ձևավորումը, որն ակնհայտորեն ոչ թե տարածաշրջանային, այլ աշխարհաքաղաքական բևեռի վերածվելու հավակնություն է ստանում: Թե ի՞նչ է սա նշանակում ԱՄՆ-ի համար, թերևս մեկնաբանության կարիք չունի:

Չի բացառվում, որ Ռուսաստանի իրական նպատակներից մեկը նաև տարածաշրջանի նավթային ռեսուրսների և էներգետիկ կոմունիկացիոն ուղիների նկատմամբ վերահսկողության հաստատումն է` նավթի համաշխարհային գների վրա բարձրացման առումով ներգերծելու համար: Թերևս հենց սա է պատճառը, որ Ռուսաստանի գործողությունների դեմ հիմնական պայքարողներից մեկը Սաուդյան Արաբիան է:

Գևորգ Դարբինյան

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Եթե ռուսները զորք մտցնեն Ղարաբաղ, կարող են հրաժեշտ տալ Ադրբեջանին
2015-10-02

http://www.1in.am/1734120.html

«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ռուսաստանցի լրագրող, վերլուծաբան Վադիմ Դուբնովը:

– Ինչպե ՞ս կգնահատեք վերջին մեկ ամսվա իրադարձությունները հայ-ադրբեջանական սահմանին և ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծում: Որքանո՞վ է վիճակը մոտ նոր պատերազմին:

– Ես այնքան էլ չեմ հավատում, որ կարող է նոր պատերազմ լինել: Ներկայումս պատերազմը քարոզչական բնույթ ունի, իսկ իրական մեծ պատերազմը որևէ մեկի ծրագրերի մեջ չի մտնում՝ ո՛չ Հայաստանի ու Ադրբեջանի, ո՛չ էլ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների, այդ թվում՝ Ռուսաստանի: Ամերիկացիներն ու եվրոպացիներն առանց այն էլ բազում խնդիրներ ունեն այլ տարածաշրջաններում: Ռուսաստանին ևս մեկ պատերազմ պետք չի, որովհետև հասկանալի չէ, թե ինչ է նա դրանից շահելու: Ղարաբաղը Աբխազիա չէ, ոչ էլ Դոնեցկ կամ Ղրիմ: Հանուն ինչի ՞ այստեղ կարելի է պայքարել:

– Այդ հարցի կապակցությամբ տարբեր վարկածներ են քննարկվում, որ, օրինակ, Ռուսաստանը կարող է օգտվել իրավիճակի սրացումից՝ իր զորքերը Ղարաբաղ մտցնելու և հակամարտության նկատմամբ ամբողջական վերահսկողություն սահմանելու համար, կամ զորքեր մտցնել Ադրբեջան, ճնշում գործադրել Ադրբեջանի վրա՝ վերջինիս Եվրասիական միության մեջ ընդգրկելու հարցով, խոստանալ Ադրբեջանին ինչ-որ աջակցություն ղարաբաղյան հարցում և այլն:

– Անդրադառնանք հարցերին կետ առ կետ: Կարելի է, իհարկե, զորք մտցնել հակամարտության գոտի Հայաստանից և տեղակայել այն Ղարաբաղի երկայնքով: Բայց այդ դեպքում Ռուսաստանը ստիպված կլինի մոռանալ Ադրբեջանի հետ որևէ համատեղ նախագիծ իրականացնելու մտադրության մասին: Դրանով նա հրաժեշտ կտա Ադրբեջանին, ինչը Կրեմլը երբեք չի անի: Ես նաև չեմ հավատում այն վարկածին, որ Ռուսաստանը կստանա համաձայնություն զորք մտցնել Ղարաբաղ Ադրբեջանի կողմից, նույնիսկ եթե Ռուսաստանը ինչ-որ բան խոստանա Ադրբեջանին: Ռուսաստանը ոչինչ չի կարող խոստանալ Ադրբեջանին, որովհետև նա պատերազմի և խաղաղության մոնոպոլիստը չէ այս գոտում և երբեք էլ չի եղել:

Բացի այդ, Մոսկվան ռազմական և քաղաքական լուրջ ռեսուրս էլ չունի: Հայաստանի կողմից հարձակման միջոցով Ադրբեջանին պատժելը նույնպես անիմաստ է, որովհետև Ռուսաստանին մշտապես անհրաժեշտ է ուժերի որոշակի հավասարություն, որը նա երբեք չի խախտի: Դա Ռուսաստանին պետք չէ, որովհետև Ռուսաստանն այս տարածաշրջանում ուզում է վերահսկվող լարվածություն այն չափով, որ միշտ կարողանա ցույց տալ իր նշանակությունը, հրավիրել Սարգսյանին և Ալիևին Մոսկվա և հաշտեցնել նրանց:

Իսկ վերահսկման հարցում Ռուսաստանը պետք է համագործակցի Մինսկի խմբի հետ: Եվ նկատեք, որ Մինսկի խումբն ու Ղարաբաղը միակ վայրն են, որտեղ Մոսկվան ու Վաշինգտոնը որևէ տարաձայնություն չունեն: Սա մի հարթակ է, որտեղ քննարկվում են շատ ավելի կարևոր հարցեր, քան ղարաբաղյան հարցն է, որը ես չեմ համարում այսօրվա ամենաթեժ և ամենաարդիական հիմնախնդիրը:

– Եթե պատերազմը ոչ ոքի պետք չէ, այդ դեպքում ի՞նչ նպատակ է հետապնդում Ադրբեջանն իր հարձակումներով, ագրեսիվ քաղաքականությամբ: Ադրբեջանցիներն արդեն կրակում են խաղաղ բնակիչների վրա հրթիռա-հրետանային համակարգերից:

– Այո, ճիշտ է: Մի կողմից՝ Ադրբեջանը բարձրացնում է խաղադրույքը: Նա անընդհատ պտտում է լարվածության թափանիվը, բայց, կարծում եմ, վերահսկում է իրավիճակը, որովհետև պատերազմը նրան պետք չէ: Ադրբեջանը պարզապես ցանկանում է խաթարել կամ կասկածի տակ դնել ստատուս քվոն:

Ստատուս քվոն Ադրբեջանի ծրագրերի մեջ չի մտնում: Ստատուս քվոյի ոսկրացումը ճակատագրական կարող է լինել Ադրբեջանի համար քարոզչական, ներքաղաքական և արտաքին քաղաքական դիրքավորման տեսանկյունից: Եվ այդ իմաստով Բաքուն միանգամայն տրամաբանական է իրեն պահում՝ միջնորդների և արտաքին քաղաքականության բոլոր խաղացողների ուշադրությունը հրավիրելով տեղի ունեցողի վրա: Այդպիսով նա ստիպում է ճնշում գործադրել Հայաստանի վրա: Ընդհանուր առմամբ նա հասնում է իր նպատակին: Ադրբեջանը միավորներ է վաստակում: Միանգամայն տրամաբանական է, որ լարվածությունը գնալով ավելանում է: Բայց Հայաստանն էլ, այսպես ասած, տակ չի մնում: Որքան փոխադարձ և երկկողմանի էր դիպուկահարների պատերազմը, նույնքան փոխադարձ ընթացավ դիվերսիոն պատերազմը: Այժմ էլ, ցավոք սրտի, դա վերածվում է հրետանային պատերազմի, որը նույնպես փոխադարձ է: Եվ ես չեմ ուզում միանշանակ պնդել, որ բոլոր սրացումների նախաձեռնողը բացառապես Ադրբեջանն է եղել, որովհետև այս լարվածությանը պատրաստ են երկու կողմերն էլ:

– Այսպիսով կողմերը բարձրացնում են խաղադրույքները: Բայց չէ՞ որ այդ դեպքում վաղ թե ուշ լարվածության աճը կհանգեցնի լուրջ էսկալացիայի:

– Գուցե իմ ասածը շատ ցինիկ հնչի, բայց ամեն դեպքում հրետանային մենամարտերից առայժմ շատ քիչ մարդիկ են զոհվել: Իսկ մենք գիտենք, թե ինչպիսին կարող է լինել իսկական հրետանային պատերազմը, որի հետևանքով զոհվում են տասնյակ, հարյուրավոր մարդիկ: Սրանք առայժմ եզակի երևույթներ են: Տվյալ դեպքում դրանք կապված են Նյու Յորքում կայացած ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի հետ: Կարծում եմ՝ Գլխավոր ասամբլեայից հետո ամեն ինչ կհանդարտվի: Ադրբեջանը կապում է այս լարվածությունը ԳԱ-ի հետ՝ նշածս հարցերը լուծելու համար:

Մյուս կողմից՝ Հայաստանը ևս բավարար պատճառներ ունի իր ռազմատենչ հռետորաբանությունը ցուցադրելու համար: Պարոն Սարգսյանը տվյալ իրավիճակում հանդես է գալիս ոչ միայն Հայաստանի, այլև ՀԱՊԿ-ի, առաջին հերթին` Ռուսաստանի անունից: Ընդհանրապես Սարգսյանը վերջին երկու տարիներին դարձել է այն հարմար մարդը, որը միջազգային հարթակներում բարձրաձայնում է հարցեր, որոնց մասին Մոսկվան ամաչում է խոսել: Եվ պարոն Սարգսյանը կարողանում է գործը գլուխ բերել: Իսկ նրա հայտարարությունը, որ Ղարաբաղը Հայաստանի անբաժանելի մասն է, լիովին տեղավորվում է այդ համատեքստում:

– Իսկ դա ի՞նչ ուղերձ էր: Արդյոք դա նախազգուշացո՞ւմ էր Ադրբեջանին կամ էլ Մինսկի խմբի երկրներին, որ եթե քայլեր չձեռնարկվեն Ադրբեջանին զսպելու համար, Հայաստանը կճանաչի ԼՂՀ անկախությունը:

– Չեմ կարծում, որ բանակցությունների սեղանին ինչ-որ ճակատագրական բան կարող է լինել: Այն ամենը, ինչ այսօր կատարվում է, մանևրներ են սեղանի շուրջ: Փաստաթղթերը նախկինում էլ էին անիմաստ դրված բանակցությունների սեղանին, հիմա էլ: Դժվար թե ինչ-որ պաշտոնական դեմարշներ լինեն, որովհետև բոլորն էլ հասկանում են՝ եթե Հայաստանը ճանաչի Լեռնային Ղարաբաղը, դա կլինի բանակցությունների վերջը: Այժմ դա ձեռնտու չէ ոչ Մոսկվային, ոչ Վաշինգտոնին: Կարծում եմ՝ Երևանն այդպիսի քայլ չի անի: Այն, ինչ նա անում է, անշուշտ համաձայնեցված է Մոսկվայի հետ և որոշակիորեն համակարգվում է նաև Մինսկի խմբի համանախագահների հետ:

Մինսկի խմբի համանախագահների միջև հակասություններ չկան, որովհետև երբ Ուորլիքն ինչ-որ անսպասելի բան է ասում, որը կարող է առաջացնել Բաքվի և Երևանի դժգոհությունը, Մոսկվայից երբեք կտրուկ արձագանք չի լինում:

– Դուք համաձա՞յն եք այն տեսակետի հետ, որ Բաքուն և Մոսկվան որոշակի իմաստով դարձել են դաշնակիցներ Մինսկի խմբի դիրքերը թուլացնելու հարցում, որովհետև դա երկուսին էլ ակնհայտորեն ձեռնտու է:

– Ինձ թվում է՝ Բաքուն և Երևանը միևնույն խաղն են խաղում: Նրանք փորձում են հավասարակշռել: Պետք եղած դեպքում նրանք բողոքում են Մոսկվային, մեկ այլ իրավիճակում՝ Մինսկի խմբին: Երբ պետք է, նրանք օգտվում են Մինսկի խմբի ձևաչափից, իսկ այլ իրավիճակներում Բաքուն և Երևանն օգտվում են ամերիկացիների կամ ռուսների հետ միակողմանի շփման հնարավորությունից: Այս ձևաչափերն ամբողջովին համատեղելի են, որովհետև ոչ մեկում, ոչ մյուսում սկզբունքային գաղափար չկա:

– Իսկ ինչպե՞ս եք պատկերացնում բանակցային գործընթացը հետագայում և ի՞նչ երաշխիքներ պետք է ստեղծել՝ ապագայում նմանատիպ բախումներից խուսափելու համար: ՀՀ պաշտպանության նախարարի տեղակալն, օրինակ, հայտարարել է, որ անհրաժեշտ է ստիպել Ադրբեջանին կնքել զինադադարի պայմանագիր նոր պայմաններով: Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք սա:

– Դա կրկին հռետորաբանական վարժություն է, որովհետև Հայաստանում շատ լավ գիտեն, որ Ադրբեջանը չհարձակման մասին որևէ համաձայնագիր չի ստորագրելու: Հայաստանն էլ երբեք չի համաձայնի Ադրբեջանի պահանջներին:

Իսկ մնացածը՝ մարդկության պատժիչ սրի մասին հայտարարությունները, սպառնալիքները հակառակորդին երկրի երեսից ջնջելու մասին, կամ որ Բաքուն ստիպված կլինի վերանայել խաղաղության պայմանները, բանակցային գործընթացի կողմերի համար են, ոչ ավելին:



Հարցազրույցը՝ Արամ Սարգսյանի

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

Եթե ռուսները զորք մտցնեն Ղարաբաղ, կարող են հրաժեշտ տալ Ադրբեջանին
2015-10-02

http://www.1in.am/1734120.html

«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ռուսաստանցի լրագրող, վերլուծաբան Վադիմ Դուբնովը:

– Ինչպե ՞ս կգնահատեք վերջին մեկ ամսվա իրադարձությունները հայ-ադրբեջանական սահմանին և ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծում: Որքանո՞վ է վիճակը մոտ նոր պատերազմին:

– Ես այնքան էլ չեմ հավատում, որ կարող է նոր պատերազմ լինել: Ներկայումս պատերազմը քարոզչական բնույթ ունի, իսկ իրական մեծ պատերազմը որևէ մեկի ծրագրերի մեջ չի մտնում՝ ո՛չ Հայաստանի ու Ադրբեջանի, ո՛չ էլ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների, այդ թվում՝ Ռուսաստանի: Ամերիկացիներն ու եվրոպացիներն առանց այն էլ բազում խնդիրներ ունեն այլ տարածաշրջաններում: Ռուսաստանին ևս մեկ պատերազմ պետք չի, որովհետև հասկանալի չէ, թե ինչ է նա դրանից շահելու: Ղարաբաղը Աբխազիա չէ, ոչ էլ Դոնեցկ կամ Ղրիմ: Հանուն ինչի ՞ այստեղ կարելի է պայքարել:

– Այդ հարցի կապակցությամբ տարբեր վարկածներ են քննարկվում, որ, օրինակ, Ռուսաստանը կարող է օգտվել իրավիճակի սրացումից՝ իր զորքերը Ղարաբաղ մտցնելու և հակամարտության նկատմամբ ամբողջական վերահսկողություն սահմանելու համար, կամ զորքեր մտցնել Ադրբեջան, ճնշում գործադրել Ադրբեջանի վրա՝ վերջինիս Եվրասիական միության մեջ ընդգրկելու հարցով, խոստանալ Ադրբեջանին ինչ-որ աջակցություն ղարաբաղյան հարցում և այլն:

– Անդրադառնանք հարցերին կետ առ կետ: Կարելի է, իհարկե, զորք մտցնել հակամարտության գոտի Հայաստանից և տեղակայել այն Ղարաբաղի երկայնքով: Բայց այդ դեպքում Ռուսաստանը ստիպված կլինի մոռանալ Ադրբեջանի հետ որևէ համատեղ նախագիծ իրականացնելու մտադրության մասին: Դրանով նա հրաժեշտ կտա Ադրբեջանին, ինչը Կրեմլը երբեք չի անի: Ես նաև չեմ հավատում այն վարկածին, որ Ռուսաստանը կստանա համաձայնություն զորք մտցնել Ղարաբաղ Ադրբեջանի կողմից, նույնիսկ եթե Ռուսաստանը ինչ-որ բան խոստանա Ադրբեջանին: Ռուսաստանը ոչինչ չի կարող խոստանալ Ադրբեջանին, որովհետև նա պատերազմի և խաղաղության մոնոպոլիստը չէ այս գոտում և երբեք էլ չի եղել:

Բացի այդ, Մոսկվան ռազմական և քաղաքական լուրջ ռեսուրս էլ չունի: Հայաստանի կողմից հարձակման միջոցով Ադրբեջանին պատժելը նույնպես անիմաստ է, որովհետև Ռուսաստանին մշտապես անհրաժեշտ է ուժերի որոշակի հավասարություն, որը նա երբեք չի խախտի: Դա Ռուսաստանին պետք չէ, որովհետև Ռուսաստանն այս տարածաշրջանում ուզում է վերահսկվող լարվածություն այն չափով, որ միշտ կարողանա ցույց տալ իր նշանակությունը, հրավիրել Սարգսյանին և Ալիևին Մոսկվա և հաշտեցնել նրանց:

Իսկ վերահսկման հարցում Ռուսաստանը պետք է համագործակցի Մինսկի խմբի հետ: Եվ նկատեք, որ Մինսկի խումբն ու Ղարաբաղը միակ վայրն են, որտեղ Մոսկվան ու Վաշինգտոնը որևէ տարաձայնություն չունեն: Սա մի հարթակ է, որտեղ քննարկվում են շատ ավելի կարևոր հարցեր, քան ղարաբաղյան հարցն է, որը ես չեմ համարում այսօրվա ամենաթեժ և ամենաարդիական հիմնախնդիրը:

– Եթե պատերազմը ոչ ոքի պետք չէ, այդ դեպքում ի՞նչ նպատակ է հետապնդում Ադրբեջանն իր հարձակումներով, ագրեսիվ քաղաքականությամբ: Ադրբեջանցիներն արդեն կրակում են խաղաղ բնակիչների վրա հրթիռա-հրետանային համակարգերից:

– Այո, ճիշտ է: Մի կողմից՝ Ադրբեջանը բարձրացնում է խաղադրույքը: Նա անընդհատ պտտում է լարվածության թափանիվը, բայց, կարծում եմ, վերահսկում է իրավիճակը, որովհետև պատերազմը նրան պետք չէ: Ադրբեջանը պարզապես ցանկանում է խաթարել կամ կասկածի տակ դնել ստատուս քվոն:

Ստատուս քվոն Ադրբեջանի ծրագրերի մեջ չի մտնում: Ստատուս քվոյի ոսկրացումը ճակատագրական կարող է լինել Ադրբեջանի համար քարոզչական, ներքաղաքական և արտաքին քաղաքական դիրքավորման տեսանկյունից: Եվ այդ իմաստով Բաքուն միանգամայն տրամաբանական է իրեն պահում՝ միջնորդների և արտաքին քաղաքականության բոլոր խաղացողների ուշադրությունը հրավիրելով տեղի ունեցողի վրա: Այդպիսով նա ստիպում է ճնշում գործադրել Հայաստանի վրա: Ընդհանուր առմամբ նա հասնում է իր նպատակին: Ադրբեջանը միավորներ է վաստակում: Միանգամայն տրամաբանական է, որ լարվածությունը գնալով ավելանում է: Բայց Հայաստանն էլ, այսպես ասած, տակ չի մնում: Որքան փոխադարձ և երկկողմանի էր դիպուկահարների պատերազմը, նույնքան փոխադարձ ընթացավ դիվերսիոն պատերազմը: Այժմ էլ, ցավոք սրտի, դա վերածվում է հրետանային պատերազմի, որը նույնպես փոխադարձ է: Եվ ես չեմ ուզում միանշանակ պնդել, որ բոլոր սրացումների նախաձեռնողը բացառապես Ադրբեջանն է եղել, որովհետև այս լարվածությանը պատրաստ են երկու կողմերն էլ:

– Այսպիսով կողմերը բարձրացնում են խաղադրույքները: Բայց չէ՞ որ այդ դեպքում վաղ թե ուշ լարվածության աճը կհանգեցնի լուրջ էսկալացիայի:

– Գուցե իմ ասածը շատ ցինիկ հնչի, բայց ամեն դեպքում հրետանային մենամարտերից առայժմ շատ քիչ մարդիկ են զոհվել: Իսկ մենք գիտենք, թե ինչպիսին կարող է լինել իսկական հրետանային պատերազմը, որի հետևանքով զոհվում են տասնյակ, հարյուրավոր մարդիկ: Սրանք առայժմ եզակի երևույթներ են: Տվյալ դեպքում դրանք կապված են Նյու Յորքում կայացած ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի հետ: Կարծում եմ՝ Գլխավոր ասամբլեայից հետո ամեն ինչ կհանդարտվի: Ադրբեջանը կապում է այս լարվածությունը ԳԱ-ի հետ՝ նշածս հարցերը լուծելու համար:

Մյուս կողմից՝ Հայաստանը ևս բավարար պատճառներ ունի իր ռազմատենչ հռետորաբանությունը ցուցադրելու համար: Պարոն Սարգսյանը տվյալ իրավիճակում հանդես է գալիս ոչ միայն Հայաստանի, այլև ՀԱՊԿ-ի, առաջին հերթին` Ռուսաստանի անունից: Ընդհանրապես Սարգսյանը վերջին երկու տարիներին դարձել է այն հարմար մարդը, որը միջազգային հարթակներում բարձրաձայնում է հարցեր, որոնց մասին Մոսկվան ամաչում է խոսել: Եվ պարոն Սարգսյանը կարողանում է գործը գլուխ բերել: Իսկ նրա հայտարարությունը, որ Ղարաբաղը Հայաստանի անբաժանելի մասն է, լիովին տեղավորվում է այդ համատեքստում:

– Իսկ դա ի՞նչ ուղերձ էր: Արդյոք դա նախազգուշացո՞ւմ էր Ադրբեջանին կամ էլ Մինսկի խմբի երկրներին, որ եթե քայլեր չձեռնարկվեն Ադրբեջանին զսպելու համար, Հայաստանը կճանաչի ԼՂՀ անկախությունը:

– Չեմ կարծում, որ բանակցությունների սեղանին ինչ-որ ճակատագրական բան կարող է լինել: Այն ամենը, ինչ այսօր կատարվում է, մանևրներ են սեղանի շուրջ: Փաստաթղթերը նախկինում էլ էին անիմաստ դրված բանակցությունների սեղանին, հիմա էլ: Դժվար թե ինչ-որ պաշտոնական դեմարշներ լինեն, որովհետև բոլորն էլ հասկանում են՝ եթե Հայաստանը ճանաչի Լեռնային Ղարաբաղը, դա կլինի բանակցությունների վերջը: Այժմ դա ձեռնտու չէ ոչ Մոսկվային, ոչ Վաշինգտոնին: Կարծում եմ՝ Երևանն այդպիսի քայլ չի անի: Այն, ինչ նա անում է, անշուշտ համաձայնեցված է Մոսկվայի հետ և որոշակիորեն համակարգվում է նաև Մինսկի խմբի համանախագահների հետ:

Մինսկի խմբի համանախագահների միջև հակասություններ չկան, որովհետև երբ Ուորլիքն ինչ-որ անսպասելի բան է ասում, որը կարող է առաջացնել Բաքվի և Երևանի դժգոհությունը, Մոսկվայից երբեք կտրուկ արձագանք չի լինում:

– Դուք համաձա՞յն եք այն տեսակետի հետ, որ Բաքուն և Մոսկվան որոշակի իմաստով դարձել են դաշնակիցներ Մինսկի խմբի դիրքերը թուլացնելու հարցում, որովհետև դա երկուսին էլ ակնհայտորեն ձեռնտու է:

– Ինձ թվում է՝ Բաքուն և Երևանը միևնույն խաղն են խաղում: Նրանք փորձում են հավասարակշռել: Պետք եղած դեպքում նրանք բողոքում են Մոսկվային, մեկ այլ իրավիճակում՝ Մինսկի խմբին: Երբ պետք է, նրանք օգտվում են Մինսկի խմբի ձևաչափից, իսկ այլ իրավիճակներում Բաքուն և Երևանն օգտվում են ամերիկացիների կամ ռուսների հետ միակողմանի շփման հնարավորությունից: Այս ձևաչափերն ամբողջովին համատեղելի են, որովհետև ոչ մեկում, ոչ մյուսում սկզբունքային գաղափար չկա:

– Իսկ ինչպե՞ս եք պատկերացնում բանակցային գործընթացը հետագայում և ի՞նչ երաշխիքներ պետք է ստեղծել՝ ապագայում նմանատիպ բախումներից խուսափելու համար: ՀՀ պաշտպանության նախարարի տեղակալն, օրինակ, հայտարարել է, որ անհրաժեշտ է ստիպել Ադրբեջանին կնքել զինադադարի պայմանագիր նոր պայմաններով: Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք սա:

– Դա կրկին հռետորաբանական վարժություն է, որովհետև Հայաստանում շատ լավ գիտեն, որ Ադրբեջանը չհարձակման մասին որևէ համաձայնագիր չի ստորագրելու: Հայաստանն էլ երբեք չի համաձայնի Ադրբեջանի պահանջներին:

Իսկ մնացածը՝ մարդկության պատժիչ սրի մասին հայտարարությունները, սպառնալիքները հակառակորդին երկրի երեսից ջնջելու մասին, կամ որ Բաքուն ստիպված կլինի վերանայել խաղաղության պայմանները, բանակցային գործընթացի կողմերի համար են, ոչ ավելին:



Հարցազրույցը՝ Արամ Սարգսյանի

So we had to see the interview with a Russian reporter to get the true picture? Lol...
Remember, I have said in my posts that Russia will never give in to Azerbaijan about Artsakh. It will not give in to us too, in guaranteeing us against Azerbaijan.
Going to one of the side's way will guarantee the loss of the other to Russia's geopolitical competitors(NATO).
Following that one sided approach, Russia will loose the side that it took, because after that, that particular side will be less interested in Russia's alliance.
Armenia, for instance, if Russia helps us in solving Artsakh issue against Azerbaijan, we will have much less need for Russia anymore. Population's attention will divert to internal economic issues and western alliance will become more rewarding.
Same exact for Azerbaijan. If Russia helps it in gaining those lands, then Azerbaijan will not need Russia's weapons or support anymore and will concentrate on internal and economic issues. And what is Azerbaijanis number one wealth? Oil. Who is the only partner? West. Who is their kin? Turkey.
So all those articles from wherever you see, alarming us that Russia is making a secret agreement with Baku. Or Washington is stretching its hand to us that will help us significantly, is all big BS.
Both, Russia and west are working in keeping the status quo. Both are checking each other's moves, with of course, Russia having an upper hand, which comes from soviet past.

But... There is a but.
This status quo is not working with Baku very well.
While it is working for our government, it has the danger of lessening of Azeri population's interest in conflict with us. In which case social issues can become a danger for Aliev regime and lead to loosing power.
That is why this escalation of war is done by Baku, following the oil profits collapse.
While most of the media tries to portray Putin as a devil, I see him as "not stupid".
After all it would be the stupidest thing for him in letting Baku conduct a successful war against us or take any territories.
But, as they say, even the smartest folks make mistakes sometimes. That is why we have to be on alert for always for anything from any side.
P.S. Regarding the criticism of our government's slips or inefficiency in some issues, I agree fully. We should not let Baku or turkey put us in corner and then have Russia or west pull us out. We should conduct even more active policies.
While Azerbaijan has played its oil card until recently, we have only strong diplomacy in putting up.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

So we had to see the i//// strong diplomacy in putting up.

Exactly my dear,
it surprise me that you still needed this one piece of russian propaganda in a russian sponsored media to understand everything.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

NB: There are some significant technical inaccuracies in this report, nevertheless, interesting for several reasons. Among others:
- This system is one of the newest and most dangerous delivered to our enemy, by our supposed strategic ally, and that we do not have.
- This special piece is specially purchased for our flat terrain, first defensive lines between Talish and Horadiz, and possibly for Armash fronts.
- It was lately signaled in ops in ME too??
- The delivery of this "modern" equipment is of course harmless to us, according russian agit-prop. in Armenia, since Russia insured it will not serve against us. Maybe Azerbaijan does need it against Daghestan or Turkmenistan ??


---------
Ukraine rebels have powerful new Russian-made rockets - OSCE
BBC,
2 Oct 2015

http://www.bbc.com/news/world-europe-34425454

International monitors say they have found a new type of Russian-made rocket system in rebel-held eastern Ukraine.
The Organisation for Security and Co-operation in Europe (OSCE) spotted the powerful TOS-1 Buratino multiple rocket launcher in Luhansk.
It came as the leaders of Ukraine, Russia, Germany and France were due to discuss the withdrawal of more heavy weapons from the front line.
Moscow denies sending troops and heavy weapons to the pro-Russian separatists.
However, the Kremlin admits that Russian "volunteers" are fighting alongside the rebels.
Indiscriminate damage
The OSCE, which is monitoring the ceasefire in eastern Ukraine, said in a statement that it found the Buratino on a military training ground run by the so-called People's Republic of Luhansk in the village of Kruhlyk.
The rockets have two types of warhead - either incendiary, which can spread flames over tens of kilometres, or thermobaric, which sucks up oxygen to boost the explosion.
A spokesman for the OSCE Special Monitoring Mission (SMM) to Ukraine told the BBC the discovery was particularly significant because of the damage the rockets could cause.
"This is a very destructive weapon which is fired indiscriminately," he said.
Russian-made Grad rockets have been used by both sides in the conflict, but the Buratino is a more powerful system.
TOS-1 Buratino multiple rocket system

24 rockets fired from mobile T-72 tank chassis
Target area can be up to 40sq km (15.4 sq miles) if all 24 are fired
220mm warheads are incendiary (flame-thrower) or thermobaric (using oxygen at target area to strengthen blast)
Range is from 2.7km (1.7 miles) to 3.5km (2.2 miles), depending on variant
Crew targets rockets with laser and ballistic guidance instruments
Soviet forces used Buratino in Afghanistan war in 1980s
Also used by Russian troops in Chechnya
Sources: Russian Defence Ministry, TV Zvezda
Ukraine crisis: Russia tests new weapons
Ukraine 'can't stop Russian armour'
Ukraine's military previously said the Buratino - nicknamed "scorched earth" in Russia - had been used against government troops in rebel-held eastern Ukraine.
But the OSCE told the BBC the sighting on 25 September was the first it had on record.
Only Russia produces the system, according to defence analysis group IHS Jane's and the Stockholm International Peace Research Institute.
Russian troops used it in Afghanistan in the 1980s against the Mujahideen and in Chechnya against separatist rebels in 1999-2000.
Russia has sold a more advanced version - Solntsepyok ("heat of the sun") - to Kazakhstan, Azerbaijan and Iraq.
However, experts say the Buratino was not exported to Ukraine before the conflict in the east of the country broke out last year.
Summit overshadowed
Russian President Vladimir Putin met Ukraine's President Petro Poroshenko, French President Francois Hollande and German Chancellor Angela Merkel on Friday for the first time since they agreed a peace deal for Ukraine in Minsk in February.
The Normandy Four meeting was due to focus on finding a political solution to the conflict, including withdrawing heavy weapons.
It comes days after Kiev and the pro-Moscow rebels finally agreed to withdraw more weapons from the front line.
However, international concerns about Russia's air strikes in Syria overshadowed proceedings in Paris.
Ukraine and the West accuse Russia of arming the separatists in eastern Ukraine with heavy weapons and sending regular troops to help them in the Donetsk and Luhansk regions.
Moscow denies this, but admits Russian "volunteers" are fighting with the rebels.

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

Exactly my dear,
it surprise me that you still needed this one piece of russian propaganda in a russian sponsored media to understand everything.

I had you in my mind Vrej Jan. What this guy is saying, I have been saying for long time. Especially in lew of articles which by the way you post, claiming a special deal between rassuans and Azerbaijan about Artsakh behind our back and trying to put our people in despair.
Diplomacy in itself is all behind the backs by nature. No need to spread panic.
You should have concentrated your comment mainly on my part about our diplomacy. That is where you see me criticizing our government less.
But maybe I should more. But my stile is not "the sky is falling" or government's diplomacy is a total failure.
It has deficiencies yes, some critical. But everything has to be looked and said in balance.
Maybe in the future you will be more surprised if by any chance we have an anti Russian government, my kind defending government's policies again.
You see? I am the type that try to protect my statehood no matter what and will not like when any shady propaganda takes place.
If a true genuine Armenuan force or opposition comes up then you may see me there fighting the government.
Remember what I told you? Try to filter what you put to good use.
You've got some very good material lately posting. Congratulations.
But just for people's sake, keep them on healthy path that has future. You will get more and more followers that way.

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

I believe, at the end, when we mature enough, the argument should be of who's more proArmenian. Not pro or anti western or Russian.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

I believe, at the end, when we mature enough, the argument should be of who's more proArmenian. Not pro or anti western or Russian.

My Dear,
First let's notice, just for the sake of, that this is what I am saying from day one...

Second, so finally, you do accept the idea expressed by our honest russian expert , I quote : "Եվ նկատեք, որ Մինսկի խումբն ու Ղարաբաղը միակ վայրն են, որտեղ Մոսկվան ու Վաշինգտոնը որևէ տարաձայնություն չունեն:"?????