Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ԱՄՆ-ի նոր քաղաքականությունը Ղարաբաղի հանդեպ

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Մեկնաբանություն - 11 Նոյեմբերի 2015,


ԱՄՆ քաղաքականությունը Սեւ ծովի ու Կովկասի, Կենտրոնական Ասիայի ու Կասպիական տարածաշրջաններում հանգում էր մի շարք հարցերով Ռուսաստանի հետ պայմանավորվելուն: Այդպիսով, նորանկախ պետությունները դուրս մղվեցին քաղաքական ակտուալ ասպարեզից եւ կորցրեցին ինքնուրույն արտաքին քաղաքականություն վարելու հնարավորությունը: Դրա դիմաց Ռուսաստանը պետք է ինքն ապահովեր ԱՄՆ-ի ու նրա դաշնակիցների անվտանգության երաշխիքներն այդ տարածաշրջանների էներգետիկ ու հումքային ռեսուրսների տեղափոխման հարցում:

Սակայն այս քաղաքականությունը մնացել է անցյալում, քանի որ Արեւելյան Եվրոպայում նոր իրավիճակ է ստեղծվել, հատկապես վրացական եւ ուկրաինական իրադարձությունների կապակցությամբ: Ռուսաստանը գտնում է, որ միայն ինքը կարող է արդյունավետ ապահովել էներգետիկ ու հումքային նախագծերի անվտանգությունը: Սակայն դրա համար Արեւմուտքը եւ ԱՄՆ-ն պետք է համաձայնվեն այդ տարածաշրջաններում ռուսական քաղաքական ու ռազմական ներկայության պահպանմանն ու նույնիսկ ուժեղացմանը, ինչը կպահանջի ԱՄՆ-ի ու եվրոպական առաջատար երկրների արտաքին քաղաքական հայեցակարգի սկզբունքային փոփոխություն:

Նման քաղաքականության համար ԱՄՆ-ն նախ պետք է ճանաչի Եվրասիայում Ռուսաստանի առաջատար դերը, քաղաքական ու աշխարհքաղաքական նշանակալի զիջումներ անի նրան, նրան գործընկեր դարձնի կարեւոր նախագծերում: Սակայն այդ դեպքում ԱՄՆ-ի նախագծերը կորցնում են իրենց քաղաքական նշանակությունը:

Ակնհայտ է, որ մոտ ժամաակներս այդ քաղաքականությունը չի լինի: Տարածշրջաններում շարունակվելու է մրցակցության եւ դիմակայության քաղաքականությունը:

Ուկրաինայի իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ ԱՄՆ-ի առջեւ խնդիր է դրվել հրաժեշտ տալ պատրանքներին ու անցնել Ռուսաստանի մեկուսացման ու շրջափակման ռազմավարության իրականացմանը: Ռուսաստանի այդ վիճակն ինքնիշխանություն ձեռք բերելու շատ երկրների հույսն է:

Ընդհանուր առմամբ, Արեւմուտքը միասնական քաղաքականություն չունի Ռուսաստանի ու նորանկախ պետությունների հանդեպ: Այս ուղղությամբ բավարար մշակված քաղաքականոթյուն չունեն ոչ ԱՄՆ-ն, ոչ եվրոպական պետությունները: Առայժմ Ռուսաստանի ու ԱՄՆ-ի հարաբերությունները մնում են լարված: ԱՄՆ-ն մտադիր է ամեն կերպ ատեսել Ռուսաստանի քաղաքական նախաձեռնությունները եւ չի պատրաստվում նրա հետ լուրջ պայմանավորվածությունների մեջ մտնել տարածաշրջանային ու այլ հարցերով:

Ըստ ամենայնի, ԱՄՆ-ն կփորձի Ռուսաստանի հետ երկխոսել որոշակի հարցերի շուրջ, առանց փոխելու ընդհանուր հայեցակարգը, Ռուսաստանին դուրս մղելով նրա ավանդական ազդեցության շրջաններից:

Եթե առաջիկա 2-3 տարիներին դա տեղի չունենա, հնարավոր է ԱՄՆ-ն կփորձի անցնել Ռուսաստանի հետ երկխոսությանը: Սակայն մինչ այժմ հասկանալի չեն այդ համաձայնեցումների տրամաբանությունն ու իմաստը:

Սակայն Ռուսաստանի դերի ու շահերի անտեսումը հանգեցրեց հակառակ հետեւանքի՝ միջազգային քաղաքականության մեջ Ռուսաստանի մեծապետական դրության վերականգնմանը: Դա չէր կարող կարեւորագույն դեր չխաղալ Հարավային Կովկասի գործընթացների զարգացման հարցում եւ արտահայտվեց այն փոփոխություններում, որոնք տեղի ունեցան 2013-15 թթ.:

Օբամայի հայտարարած «վերաբեռնման» մարտավարությունը կարող էր միաժամանակ հանգեցնել Հարավային Կովկասի իրավիճակի լիցքաթափմանը, նաեւ երկու տերություններին մղել ղարաբաղյան թեմայով որոշակի պայմանավորվածությունների, ինչն աղետ կդառնար Հայաստանի համար:

Պետք է նշել, որ Սպառազինության կրճատման վերաբերյալ համաձայնագրի ստորագրումը նույնպես նպաստել էր ղարաբաղյան կարգավորման շուրջ ԱՄՆ-ի ու Ռուսաստանի պայմանավորվածոթյանը: Սակայն ամեն ինչ չէ, որ պարզ է երկու տերությունների քաղաքականության մեջ:

Իհարկե, այդ համաձայնագրի շուրջ պայմանավորվածություններն առանցքային էին նրանց հարաբերություններում, սակայն դրանք չեն սպառում ղարաբաղյան թեմայի ու Հարավային Կովկասի հարցում շահագրգռվածության գործոնները: Ներկայում առաջ են եկել այլ առաջնահերթություններ, կապված տարածաշրջանային անվտանգության ընդհանուր ու մասնակի խնդիրների հետ:
Հարավային Կովկասում խաչվում են տարբեր պետությունների շատ խնդիրներ, եւ փորձագետները հաճախ մոռանում են Թուրքիայի ու Իրանի դերի մասին, որոնք սկսել են խաղալ այլ, սկզբունքորեն ավելի նշանակալի դեր աշխարհում ու տարածաշրջանում:

Ամերիկացիներին պետք է այնպիսի Հարավային Կովկաս, որտեղ հնարավոր է հաջողությամբ լոծել ոչ միայն Ռուսաստանի, այլեւ Թուրքիայի զսպման հարցերը: Ղարաբաղն Ադրբեջանի վերահսկողության տակ կնշանակեր Թուրքիայի կտրուկ ուժեղացումը, որն արդեն հեռու է ԱՄՆ-ի հուսալի եւ ռազմավարական դաշնակիցը լինելուց:

Հարավային Կովկասում, նախեւառաջ ղարաբաղյան թեմայով Թուրքիայի ու Ռուսաստանի դիրքորոշումների համաձայնեցումը կհանգեցնի այս տարածաշրջանից, այնուհետեւ Սեւ ծովից ԱՄՆ-ի դուրս մղմանը: Ամերիկացիները տարածաշրջանի իրադարձությունները ներկայում դիտարկում են հենց այս հեռանկարից ելնելով:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....i4WhT8Sa.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Russian-Iranian relations in transkavkaz:

http://lratvakan.am/?p=47927&l=am/rus-iranakan+hamagorcakcutyuny+qich+havanakan+e+sevak+saruxanyan

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

03.11.2015
ԻՆՉՊԵՍ ԵՆ ՈՒԿՐԱԻՆԱՑԻ ԱՐՄԱՏԱԿԱՆՆԵՐԸ ԿԱՊՎԱԾ ՍԻՐԻԱՅՈՒՄ ԱՀԱԲԵԿԻՉՆԵՐԻ ՀԵՏ

http://www.noravank.am/arm/articles/detail.php?ELEMENT_ID=13936

Ալեքսեյ Սանին

Հոկտեմբերի 25-ին Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադը ռուսաստանցի խորհրդարանականների հետ հանդիպման ժամանակ հետաքրքիր մեկնաբանություն է արել՝ զուգահեռ անցկացնելով Ուկրաինայում և Սիրիայում կատարվող իրադարձությունների միջև։ Այս մասին հայտնի է դարձել Ռուսաստանի պատվիրակության անդամ, Պետդումայի պատգամավոր Ալեքսանդր Յուշչենկոյի խոսքերից։ Ըստ նրա՝ Ասադը նշել է, որ «թեև երկրները տարբեր են», բայց դրանցում կատարվողի ճարտարապետը մեկն է»։ «Ուկրաինայի նացիոնալիստները և ԻԼԻՊ ահաբեկիչները կառավարվում են մեկ կենտրոնից»,- նշել է Յուշչենկոն՝ մեջբերում կատարելով Սիրիայի նախագահի ասածից։ Այնինչ հայտնի է, որ Ուկրաինայում կան ուժեր, որոնք անթաքույց համակրում են սիրիական ընդդիմությանը։ «Лента.ру»-ն հիշում է, թե ինչ արմատական իսլամիստական խմբավորումներ են գործում Ուկրաինայի տարածքում։

Համայնքները
Իսլամական արմատական և ծայրահեղական խմբավորումներն Ուկրաինայում աշխատելու հնարավորություն են ստացել դեռևս նախագահ Վիկտոր Յուշչենկոյի օրոք։ Միևնույն ժամանակ, Ուկրաինայում նման կազմակերպությունների, ավանդական իսլամի քարոզիչների առաջացմանը կամ պարզապես դրա ազդեցության ուժեղացմանը նպաստող որևէ պայման չկար։ Ուկրաինայում այդ պահին կար ոչ ավելի, քան կես միլիոն մուսուլման, որոնց երկու երրորդն ապրում էր Ղրիմում, մոտավորապես 50-60 հազարը՝ Կիևում։ Ուկրաինայի մնացած մուսուլմաններն ապրում էին Դոնեցկի, Լուգանսկի և Խարկովի մարզերում։ Խոշոր համայնք պահպանվում է Օդեսայում, բայց այդ քաղաքը գրավիչ է ծայրահեղական կազմակերպությունների համար նավահանգստի, մշտական միգրացիայի և այն ամենի պատճառով, ինչը կապված է դրա հետ։

Մուսուլմանների թվաքանակի ավելացումն ալիքաձև չէր ընթանում, այլ, ավելի շուտ՝ դիֆուզ կերպով. բնականորեն ավելանում էր Ուկրաինայի քաղաքացիների թիվը, որոնք հայտարարում էին «ըստ ծագման» իրենց դավանանքի մասին։ Այսինքն՝ օրինակ, ավելի վաղ իրենց աթեիստ կամ ուղղափառ քրիստոնյա համարող թաթարները (ոչ թե Ղրիմի, այլ Կազան-վոլժսկյան ծագման), հատկապես երիտասարդությունը, իրենց պատմական և էթնիկ արմատների հանդեպ հետաքրքրության հասկանալի պայթյունի արդյունքում վերադարձան նախնիների կրոնին։ Թաթար բնակչությունը խորհրդային ժամանակներում կենտրոնացած էր Դոնբասում՝ շրջանի արագ տնտեսական աճի պատճառով։ Օրինակ, խոշոր մզկիթ և նրան կից գործող Իսլամական մշակութային կենտրոն (ԻՄԿ) կա Կոնստանտինովկայում (Դոնեցկից Սլավյանսկ տանող կիսաճանապարհին, այժմ ՈւԶՈւ վերահսկողության տակ է)։

Խոշոր մզկիթներ կան Լուգանսկում և Դոնեցկում («Ալ-Ամալ»), ընդ որում՝ մինչև մարտական գործողությունների սկսվելը Նովոռոսիայում դրանք, ուկրաինական չափանիշներով, բավական ակտիվ գործունեություն էին վարում։ Այսպես, Լուգանսկի մզկիթի հիման վրա 2011թ. անցկացվեց «գիտալուսավորչական քարավան»՝ «Մուհամեդը ողորմածություն է աշխարհների համար» կարգախոսով։ Խարկովի մզկիթում տեղի ունեցան սեմինարներ «ակտիվ մուսուլմանների համար»՝ ըստ շարիաթի դրույթների։ Այստեղ պետք է ընդգծել, որ այդ հարաբերականորեն հին մուսուլմանական համայնքներն իրենց ձևավորումից մինչև վերջին ժամանակներս խանաֆիական մազհաբի ավանդական սուննի դավանողներ էին, ինչը պատմականորեն բնորոշ էր ամբողջ Ռուսաստանի մուսուլմաններին։

Բարգավաճումը
Ուկրաինայում մուսուլմանների աճի երկրորդ աղբյուրը դարձավ ուկրաինացիների հայտնվելը հենց ծայրահեղական և արմատական խմբերի պրոպագանդայի և ագիտացիայի ազդեցության տակ։ Այստեղ որպես քրեստոմատիական օրինակ սովորաբար հիշում են Վլադիմիր Խոդովի՝ 2004թ. սեպտեմբերի 1-ին Բեսլանի դպրոցի զավթման ամենադաժան և ամենահայտնի մասնակիցներից մեկի պատմությունը։ Հակառակ Օսիայում տարածված կարծիքի՝ նրա երակներում ոչ մի կաթիլ օսական արյուն չէր հոսում, իսկ Խոդովը նրա խորթ հոր ազգանունն էր, որը նրան որդեգրել էր երեք տարեկանում։ Վլադիմիրը ծնվել է ուկրաինական Բերդյանսկում, իսկ Օսիայում ապրել է մինչև 19 տարեկանը։

Շատ ավելի կարևոր է, որ 2004թ. հեղափոխությունից հետո Ուկրաինայում ցանկալի հյուր էր «Հիզբ ութ-Թահրիր» արմատական կուսակցությունը։ Դեռ 2007թ. նրանք լետալ կոնֆերանսներ և համագումարներ էին անցկացնում Ղրիմում և Օդեսայում։ Տվյալներ կան, որ տարբեր ժամանակներում Օդեսա էին գալիս այդ կազմակերպության առաջնորդները, որոնք գտնվում էին ամենահետախուզվող ահաբեկիչների ցուցակներում, և Թալիբանի ղեկավարությունը։ Անգամ գոյություն ունի լուսանկար Օդեսայում, որտեղ ներկա է մեկը, որը նման է մոլլա Օմարին։

Յանուկովիչի օրոք իրավիճակը կտրուկ փոխվեց։ Օդեսայում 2012թ. մայիսի 30-ին ձերբակալվեցին «Ուղիղ ճանապարհ» ահաբեկչական արմատական խմբավորման անդամները։ Դրա ղեկավարներն էին արաբական ծագմամբ Ուկրաինայի քաղաքացիներ՝ եգիպտացի Օդա Խալեդը («Աբդուլքարիմ») և սիրիացի Մասրի Մուհամեդը (վերջինիս սիրիական ծագումը հարցեր է առաջացնում, քանի որ նրա անունը՝ «միսր», նշանակում է «Եգիպտոս»)։ Ջրատարների փողոցում վարձակալված գրասենյակում նրանք կազմակերպել էին մի ամբողջ աղոթատուն, որտեղ ապրում էին տասնյակ չգրանցված արտասահմանցի քաղաքացիներ, պահվում էր ծայրահեղական գրականություն, պայթուցիկ և նռնակներ։ Ուկրաինայի մուսուլմանների հոգևոր վարչությունը («ումմա» ՈւՄՀՎ) նրանցից հրաժարվել էր, բայց լիբերալ շատ գործիչներ, որոնք այդ ժամանակ գտնվում էին Յանուկովիչին ընդդիմության շարքերում, նետվեցին պաշտպանելու «դավանանքի ազատությունը»։ Սալաֆիների Օդեսայի կազմակերպության վերացումը մատուցվեց որպես համարյա թե դեմոկրատական իրավունքների վրա հարձակման գիտակցական տարր։

Ի դեպ, Ուկրաինայի չափավոր մուսուլմանական համայնքները երկար ժամանակ կենտրոնացված ոչ մի ղեկավարություն չեն ունեցել հիմնականում Ղրիմ-թաթարական շարժման այն ժամանակվա դիրքորոշման պատճառով։ Այդ շարժման ոչ այնքան կրոնական ղեկավարները, սակայն, հաճույքով ֆինանսական օգնություն էին ստանում ումից ասես։ Արդյունքում՝ Ռուսաստանում չճանաչված մեջլիսը և նրա ղեկավարները դարձան Ուկրաինայի մուսուլմանների կարծիքի գրեթե հիմնական արտահայտողները՝ աստիճանաբար զավթելով դիրքեր նաև ավանդական համայնքներում։ Միևնույն ժամանակ, Ուկրաինայում մզկիթների և ԻՄԿ-ների շինարարության խոշոր հովանավորները բոլոր ժամանակներում եղել են սաուդյան և կատարյան «բարեգործական հիմնադրամները»՝ «Նուրը», «Անսարը» և «Ալհարամեյնը», որոնք արգելված էին Ռուսաստանում դեռևս երկրորդ չեչենական կամպանիայի ժամանակներից՝ որպես զինյալների հիմնական ֆինանսավորողներ։

Միանձնյա ղեկավարություն
Ուկրաինայի մասնատված մուսուլմանական կառույցներն այդպես էլ չկարողացան ձևավորել մի ինչ-որ միանձնյա ղեկավարություն այնքան ժամանակ, քանի դեռ չէր ստեղծվել «Ալռաիդ» հիմնադրամը (արաբերեն դա բոլորովին այլ կերպ է հնչում, դա պարզապես Սաուդյան Արաբիայի մայրաքաղաք Էր Ռիադի ուկրաինական՝ կյուրեղյան գրության տարբերակն է), որը միավորեց պաշտոնապես գրանցված ԻՄԿ-ները։ Հիմա հենց «Ալռաիդն» է օգտվում Կիևի իշխանությունների պաշտոնական աջակցությունից և, ըստ էության, կատարում է Ուկրաինայի մուսուլմանների քաղաքական թևի դեր՝ ներգրավված լինելով կիևյան քաղաքականության մեջ։

«Ալռաիդի» ներկայացուցիչներն, օրինակ, կանոնավորապես մարտի 15-ին թողարկում են «շնորհավորանքներ» Ուկրաինայի մուսուլմաններին՝ Սիրիայում «հեղափոխության սկսման» տարելիցի առիթով։ «Մոտեցել է Ասադի դիկտատորական ռեժիմի դեմ Սիրիայի ժողովրդի հերոսական ապստամբությունն սկսելու տարելիցը։ Դիկտատորը հաշվարկը կատարում է սիրիացիներին կրոնական և ազգային հատկանիշներով բաժանելու վրա, փորձ է արվում միմյանց դեմ լարել սուննիներին, ալավիներին, քրիստոնյաներին, քրդերին։ Թող Բարձրյալը շուտափույթ ազատագրում շնորհի սիրիացի ժողովրդին»,- ասվում է դրանցում։

Միևնույն ժամանակ, «Ալռաիդի» ղեկավարությունը, որն իրեն մի շարք փաստաթղթերում անվանում է «ումմա», այսինքն՝ մուսուլմանների ամբողջություն, քանիցս հանդիպել է Սաուդյան Արաբիայի ուլեմների խորհրդի հետ, որը բացահայտ պաշտպանում է Սիրիայում առավել ծայրահեղական ուժերին։ Իսկ Նիկոլաև քաղաքի իմամ-խաթիբ ոմն Ռուսլան (առանց ազգանվան և որևէ այլ տվյալների) դեռևս այս տարվա գարնանը հայտարարում էր, թե «իսլամի մեջ ծայրահեղական հոսանքներ չկան»։

Միևնույն ժամանակ, ծայրահեղական խմբավորումներն Ուկրաինայում առանձնապես ուշադրություն չեն դարձնում ավանդաբար իսլամ դավանող ժողովուրդների, որպես կանոն՝ միգրանտների բնակության համար լոկալ սեկտորներ ձևավորելուն։ Բախումներն ազգային հողի վրա (օրինակ, Կրիվոյ Ռոգի ադրբեջանական համայնքի շուրջ) գրեթե աննկատ մնացին մուսուլման առաջնորդների կողմից, բայց լայնորեն օգտագործվեցին ուկրաինացի նացիոնալիստների կողմից։ Այսինքն՝ իրենց հիմնական գործառույթը՝ մուսուլմանական ումմայի կերակրումը, այդ կառույցները և կազմակերպությունները չեն կատարում՝ իրենց հավատակիցներին առանց աջակցության թողնելով։ Իսկ հիմնական էներգիան ծախսվում է առավել ռադիկալ և սոցիալական ու տնտեսական հանգամանքներում խճճված բնակչության խմբերի հավաքագրման վրա, այդ թվում ուղղափառների և հույն-կաթոլիկների շրջանում։

Հավաքագրումը
2013թ. հունվարին ՈւԱԾ-ն և ՆԳՆ-ն Ղրիմում նախաձեռնում են մասշտաբային գործողություն «Հիզբ ութ-Թահրիր»-ի դեմ։ Սաքի-Սուդակ-Բելոգորսկ եռանկյունում հայտնաբերվել են մարզաճամբարներ, զինամթերքի գաղտնարաններ և խափանարար գրականություն։ Եվ նորից պայքարն իսլամական արմատականության և ծայրահեղականության դեմ առաջ է բերում կտրուկ հակազդեցություն մտավորականության և քաղաքական շրջանակների եվրոպամետ մասի կողմից, որոնք հիմա գտնվում են Կիևի իշխանությունում։ Ծայրահեղականների դեմ գործողություններն այդպես էլ չհասցվեցին մինչև վերջ։ Ղրիմի թաթարների առաջնորդներ Ջեմիլևը և Չուբարովը բացահայտ սպառնում էին հուզումներ հրահրել Ղրիմում, եթե գործողությունն ընդդեմ արմատականների չդադարեցվի, և ձերբակալվածները՝ բաց չթողնվեն։

Արմատականների և եվրաինտեգրման կողմնակիցների կենտրոնացված և փոխադարձ աջակցությունը բացատրվում է բավական պարզ։ Ուկրաինացի քաղաքագետ և միևնույն ժամանակ՝ «Ալռաիդի» ղեկավարներից Ռինաթ Մուհամետովը պնդում է, որ ուկրաինացի մուսուլմաններն «աջակցել են մայդանին», որովհետև «իսլամի զարգացումը հիմա չի կրում հետխորհրդային բնույթ»։ «Դա արդեն ավելի մոտ է Եվրոպային, իսլամի այն մոդելին, նրան, թե ինչպես են ապրում և աշխատում հանուն իրենց կրոնի մուսուլմաններն Արևմուտքում։ Իհարկե, նրանք դեռ բավական հեռու են եվրոպական մակարդակից, բայց միտումն ակնհայտ է։ Ուկրաինայում մենք տեսնում ենք այն իսլամի գծերը, որն առկա է այսօր Եվրոպայում՝ սոցիալական, քաղաքացիական, բացահայտ, մտավոր, արդիական, զարգացած արևմտյան մշակույթի, մոդելների և տեխնոլոգիաների տարրերով։ Արևմտյան՝ լավագույն իմաստով։ Ուկրաինացի մուսուլմաններն արդեն մեզանից առաջ են անցել, թեև ավելի վատ դիրքերից էին սկսել»,- ասել է նա իր ելույթներից մեկում։

Այս արտահայտության մեջ ոչինչ չկա իրական իսլամից, այդ թվում և եվրոպական իսլամից, այլ միայն «Украіна - цє Європа» հին կարգախոսի կրկնությունն է, և առաջին հայացքից՝ ոչինչ չկա արմատական իսլամից։ Եվ այդ նույն ՈւՄՀՎ և «Ալռաիդ» կառույցներն են կրկնում ագիտացիայի հակառուսական գրեթե ցանկացած ձև («մուսուլմանների իրավունքների ոտնահարում Ռուսաստանում», «գաստարբայթերների փախուստ Մոսկվայից», «մուսուլմանական դպրոցների փակում», «նիկաբով կանանց հետապնդում»)՝ լիովին համերաշխ լինելով արդի պետական նախագծի հետ։

Ուստի, զարմանալի ոչինչ չկա, որ Սիրիայում ռուսական գործողությունն սկսվելուց հետո Գերագույն ռադայի պատգամավոր Անտոն Գերաշչենկոն առաջարկեց «Իսլամական պետություն» (ԻՊ) ահաբեկչական կազմակերպության համար տեղեկատվություն հավաքել ռուսաստանցի զինվորականների մասին, որոնք մասնակցում են Սիրիայում ահաբեկիչների դեմ պայքարին, իսկ պաշտոնական իշխանությունները, թեև ոչ բացահայտ, բայց սատարեցին այդ նախաձեռնությանը։ Կիևը լիովին կարող է օգտագործել Անվտանգության և պաշտպանության ազգային խորհրդից պաշտոնական մուսուլմանական կազմակերպությունների կախվածությունը և բազմամյա ոչ պաշտոնական կապերն իսլամական աշխարհի առավել արմատական կազմակերպությունների հետ։

Չկան ճշգրիտ տվյալներ այն մասին, թե Ուկրաինայի քանի քաղաքացի է մեկնել «ծառայելու» ԻՊ-ում։ Փոխարենը հայտնի է, որ զգալի է Ուկրաինայից տարբեր պատճառներով և պատրվակներով ԻՊ մեկնող երիտասարդ կանանց տոկոսը։ Հավաքագրման (վերբովկայի) այս ամբողջ գործողությունը լեգալ է, ընդ որում՝ Ուկրաինայի մուսուլմանական առաջնորդներն այդ «լեգալությունը» համարում են արդի ուկրաինական իշխանությունների արժանիքը՝ «դավանանքի և ընտրության այդ ազատությունն» ուղղակիորեն հակադրելով Ռուսաստանին, որտեղ ԻՊ-ը, «Հիզբ ութ-Թահրիրը» և այլ կառույցներ արգելված են օրենքով՝ որպես ծայրահեղական և ահաբեկչական կազմակերպություններ։

http://lenta.ru/articles/2015/10/26/hizb/

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

06.11.2015
ՄԵԾ ՄԵՐՁԱՎՈՐ ԱՐԵՎԵԼՔԸ ԼՈՒՐՋ ԱՇԽԱՐՀԱՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՇԵՄԻՆ

http://www.noravank.am/arm/articles/detail.php/?ELEMENT_ID=13952

«Մանարա» աշխարհաքաղաքական հետազոտությունների գործակալություն

Վերջին ժամանակներս Մեծ Մերձավոր Արևելքում տեղի ունեցող իրադարձությունները շատ փորձագետների և վերլուծաբանների ստիպում են մտորել դրանց իրական բնույթի մասին։ Քանի որ այս կարևոր ենթաշրջանն արագ գալիս է բիֆուրկացիայի այնպիսի կետի, երբ իրավիճակը հակառակ հուն մտցնելը գրեթե անհնար է դառնում։

Վարկած առաջին. իրադարձությունների պատահական, ոչ մեկի կողմից չհամակարգվող հոսք.- Առաջին վարկածը բավական հրապուրիչ է թվում, քանի որ բավական պարզ է և հարմար։ Իսկապես, ինչը կարող է ավելի պարզ լինել. Վաշինգտոնը, Լոնդոնը, Բրյուսելը, Մոսկվան, Պեկինը՝ բոլորն էլ այնքան են խճճվել ու խաղով տարվել, որ իրավիճակը դուրս է եկել վերահսկողությունից և ասես ինքնահոսի է մատնվել։ Ծայրահեղական խմբավորումները գործում են իրենց սեփական նեղ շահերից ելնելով։ Տարածաշրջանային տերությունները փորձում են կանգնեցնել նրանց։ Իսկ ԱՄՆ-ը և ՆԱՏՕ գծով նրա դաշնակիցները կարծես թե օգնում են նրանց այդ գործում։

Կարծես թե ամեն բան ակնհայտ է, բայց շատ հարցեր են մնում։ Օրինակ, ինչո՞ւ վիթխարի ռեսուրսներ ունենալով հանդերձ՝ արևմտյան տերությունները չեն կարողանում կանգնեցնել արմատական խոշոր խմբավորումների, առաջին հերթին՝ ԻԼԻՊ-ի և «Ջաբհաթ ան-Նուսրիի» առաջխաղացումը։ Ընդ որում՝ երբեմն զինյալներին անգամ աջակցություն է ցուցաբերվում՝ կամ «սխալմամբ» (ինչպես ԻԼԻՊ-ի դեպքում է), կամ նույնիսկ որոշակի անուղղակի նպատակով («Ան-Նուսրիի» օգտագործումը Դամասկոսին դիմակայող «Ջեյշ ալ-Ֆաթհ» դաշինքում)։

Կամ՝ ինչո՞ւ ՆԱՏՕ-ն չի կարող ճնշում գործադրել ռազմական այդ դաշինքի մեջ մտնող Թուրքիայի վրա կամ գոնե օգնել նրան՝ փակել Սիրիայի հետ սահմաններն այդ նույն ԻԼԻՊ շարքերում նորակոչիկների անընդհատ հոսքը դադարեցնելու նպատակով։ Առավել ևս անհասկանալի է, թե ինչպես վերջինը կարող է հանգիստ վաճառել բնական պաշարների այդպիսի հսկայական քանակություն, թեկուզև մաքսանենգներին։ Անհնար է հավատալ, որ ոչ ոք ի վիճակի չէ դադարեցնել այդ անլեգալ բիզնեսը. արդի բարձրտեխնոլոգիական դարաշրջանի համար դա ակնհայտ անհեթեթություն է թվում։

Չես կարող չհարցնել նաև, թե ինչու Վաշինգտոնը հանկարծ կտրուկ փոխեց վերաբերմունքն Իրանի հանդեպ, որն ամերիկյան շահերի առաջին և գլխավոր թշնամին էր Մերձավոր Արևելքում։ Ընդ որում՝ վերաբերմունքը տարածաշրջանում վաղեմի և մերձավոր դաշնակիցների հանդեպ՝ հանձինս արաբական միապետությունների, պարզապես անճանաչելիորեն է փոխվում։ Օրինակ, Բահրեյնին, որտեղ տեղակայված է ԱՄՆ ՌԾՈւ Հինգերորդ նավատորմը, Սպիտակ տունը վերջնագիր է ներկայացրել՝ սպառնալով վերատեղակայել իր ռազմանավերն այլ տեղում։

Կարելի է նման շատ հարցեր տալ։ Եվ իհարկե, օբյեկտիվ մոտեցման պարագայում անգամ անզեն աչքով տեսանելի է, որ «պատահական անկառավարելի քաոսի» վարկածը ոչ մի քննադատության չի դիմանում։ Հազիվ թե կասկածներ հարուցի այն փաստը, որ կատարվող գործընթացների մի մասը և՛ վերահսկվում, և՛ կառավարվում է որոշակի ուժերի կողմից։

Վարկած երկրորդ. տարածաշրջանի «փոխակերպում»՝ հօգուտ ԱՄՆ-ում կառավարող «Օբամայի թիմի».- Երկրորդ վարկածն, անշուշտ, ավելի հավանական և տրամաբանական է թվում։ Իսկապես, ամերիկյան նախագահը, իհարկե, «միայնակ գայլ» չէ։ Նրա թիկունքում, անկասկած, որոշակի ուժեր և ընտանեկան կլաններ են կանգնած, կամ, եթե կուզեք, «թիմ», որի անունից էլ նա հանդես է գալիս։ Դա նույնքան ակնհայտ է, որքան և այն, որ ցանկացած «մենակ մարդ» այդօրինակ պետության ղեկավարի պաշտոնում պարզապես դատապարտված է անհաջողության։ Այսպիսով, եթե չանտեսենք այս աքսիոմը, հետևություններն արվում են ինքնըստինքյան. «Օբամայի թիմը», հայտնվելով աշխարհի առայժմ խոշորագույն տերության ղեկին, անշուշտ, կսկսի առաջ մղել ոչ միայն համամերիկյան շահերը, այլ նաև իր սեփականը։ Եվ հաշվի առնելով այն, որ այդ թիմն իշխանության է եկել Ջ.Բուշ-կրտսերի երկու ժամկետից հետո, որը միանգամայն այլ ուժեր էր ներկայացնում, տրամաբանական է ենթադրել, որ որոշ հարցերում այդ ուժերի շահերը բնավ նույնը չեն։

Այդ հարցերից մեկն, օրինակ, նավթարդյունաբերական համալիրն է։ Ինչպես հայտնի է, Բուշերի կլանը և «նեոկոնսերվատորների թիմը», որն էլ, ըստ էության, ղեկավարում էր Սպիտակ տունը մինչև Օբաման, սերտորեն կապված են այն ամենին, ինչը կապված է նավթի հետ։ Եվ մի՞թե զարմանալի է, որ հենց այդ ուժն էր պաշտպանում Իրաք ներխուժումը։ Իրենց ձեռքը վերցնելով այդքան խոշոր նավթաբեր տարածքը՝ «հանրապետական նեոկոնները», բնականաբար, այնտեղ իշխանության բերեցին իրենց կողմից վերահսկվող ռեժիմ։

Եթե նայելու լինենք այն ժամանակվա ընդհանուր պատկերին, ապա կտեսնենք, որ արաբական (և ոչ միայն) երկրներից շատերը կապված էին հենց «հանրապետականներին», այլ ոչ թե այլ ուժերի. Բեն Ալիի ժամանակվա Թունիս, Մուբարաքի ժամանակվա Եգիպտոս, Սալեհի ժամանակվա Եմեն և, իհարկե, արաբական այնպիսի միապետություններ, ինչպիսին են Սաուդյան Արաբիան և Բահրեյնը։

Ի՞նչ է փոխվել Օբամայի իշխանության գալուց հետո։ Եթե միայն փաստերը թվարկենք, ապա նրանք իրենք կվկայեն իրենց մասին.

ա. Թունիսի, Եմենի և Եգիպտոսի ռեժիմները փոխվեցին (թեև Եգիպտոսում շուտով ռազմական հեղաշրջում տեղի ունեցավ);

բ. Լիբիայում վերացվեց Քադաֆին (որը ոչ մեկի կողմից ուղղակի չէր վերահսկվում, ուստիև ոչ մեկին հարմար չէր);

գ. Սիրիայում շարունակվում են դաժան մարտական գործողությունները (պաշտոնական Դամասկոսը նույնպես չի վերահսկվում որևէ մեկի կողմից, ավելին՝ սիրիական իշխանությունները դեռ մի բան էլ մտնում են Իրանի հետ դաշինքի մեջ);

դ. Իրաքում պաշտոնից հեռացել է ալ-Մալիքին, որն իշխանության էր եկել Բուշի ժամանակների վաշինգտոնյան սվինների վրա։

Եվ սա դեռ ամենը չէ։ Օբամայի կառավարման ընթացքում փոխվել են «հանրապետականամետ» ռեժիմներն այնպիսի տարածաշրջաններում, ինչպիսին են Վրաստանը (Սաակաշվիլի), Կոսովոն (Թաչի), Աֆղանստանը (Քարզայ) և այլն։ Եվ գրեթե ոչ մի տեղ «հետբուշյան» Վաշինգտոնը ոչ միայն չէր ընդդիմանում իշխանափոխությանը, այլև, ընդհակառակը, հաճախ ողջունում կամ նույնիսկ նպաստում էր դրան։ Իբր իրենց դարն ապրած և այդ պատճառով արդեն անհարմար ռեժիմների փոփոխությամբ միայն այս փաստերը չես բացատրի։ Ակնհայտ օրինաչափություն կա։ Եվ եթե համաշխարհային աշխարհաքաղաքական «խաղացողներին» «դարակներում դասավորենք», ապա ամեն բան իր տեղն է ընկնում։ Այս դեպքում Բահրեյնի իշխանություններին ներկայացված վերջնագիրն էլ է հստակ տեղավորվում այս բավական պարզ պատկերում։

Վարկած երրորդ. նորանոր կոնֆլիկտային կետերի միտումնավոր ստեղծում՝ աշխարհաքաղաքական մրցակիցների «ձեռքերը կապելու» նպատակով.- Եվ այնուամենայնիվ, միայն աշխարհաքաղաքական պայքարով հազիվ թե կարելի լինի բացատրել այն, ինչ տեղի է ունենում այժմ ողջ աշխարհում։ Եվ պատճառներն այստեղ, մեր կարծիքով, մի քանիսն են։

Մասնավորապես, պետք է հիշել այն մասին, որ բացի երկու «ներամերիկյան խաղացողներից»՝ այլ ուժեր էլ գոյություն ունեն։ Օրինակ՝ Եվրամիությունը։

Այո, իհարկե, ԱՄՆ-ը բավական էական դեր է խաղում եվրոպական կառույցներում։ Բայց Սպիտակ տունն արդեն ի վիճակի չէ լիովին վերահսկել այդ ուժը։ Եվ դրա համար էլ ավելի հաճախ են հնչում ձայներ, երբեմն էլ իրականացվում են որոշակի փորձեր՝ դուրս գալու ամերիկյան վերահսկողությունից։ Եվ եթե բավականաչափ թվով եվրոպացիներ դժգոհ են Վաշինգտոնի հեգեմոնիայից, ապա էլ ինչ կարող ենք ասել Ռուսաստանի, Չինաստանի, Լատինական Ամերիկայի երկրների, Հնդկաստանի, Իրանի, ՀԱՀ-ի և այլ պետությունների մասին։ Իրենց տարածաշրջանում այս երկրներից յուրաքանչյուրը լուրջ ուժ է հանդիսանում։ Իսկ նրանց միավորումը մեկ վերպետական կառույցում արդեն մեծ սպառնալիք է ներկայացնում ամերիկյան շահերին։

Այս առնչությամբ, վերահսկողության սահմանումը կամ գոնե այս պետություններից յուրաքանչյուրի թուլացումը (ավելի լավ կլիներ՝ երկուսը միասին) արտաքին քաղաքական գլխավոր խնդիրներից մեկն է, որն այսօր կանգնած է Սպիտակ տան առջև։ Եվ դա կարելի է իրականացնել ամենատարբեր միջոցներով՝ քաղաքական ու տնտեսականից մինչև ռազմական։

Քաղաքական մեթոդների օրինակ կարելի է համարել այն, ինչը տեղի է ունենում Մակեդոնիայում, որի իշխանությունները խողովակաշարերի հարցում պաշտպանում են այն տեսակետը, որը հարմար չէ Վաշինգտոնին։ Ընդ որում՝ ամերիկյան դիվանագիտական առաքելության պաշտոնական ներկայացուցիչներն այդ երկրում համարյա թե բացահայտորեն սատարում են տեղի ընդդիմությանը։

Տնտեսական լծակները Ռուսաստանի բնակիչներն զգում են արդեն անցած տարվանից, և մտցված պատժամիջոցները ոչ միայն չեն հանվում, այլև, ընդհակառակը, էլ ավելի են սաստկացվում։ Ընդ որում՝ պատժամիջոցները հարվածում են ոչ միայն Ռուսաստանին, այլ նաև Եվրոպային, և այդպիսով «միանգամից մի քանի նապաստակ է խփվում»։

Հիշատակենք նաև տնտեսական ճնշման այնպիսի տեսակի մասին, ինչպիսին է Վաշինգտոնին ձեռնտու նախագծերի լոբբինգը՝ կապված էներգառեսուրսների մատակարարումների հետ։ Եվ ընդհակառակը, ստիպում են մերժել այն խողովակաշարերը, որոնք սպառնում են աշխարհում ԱՄՆ հեգեմոնիային։ Ընդհանրապես, շատ փորձագետներ այս գործոնը համարում են հիմնարարներից մեկը ռազմական հակամարտությունների և դիմակայությունների մեծամասնության համար։ Եվ շատ հավանական է, որ այս կարծիքը հեռու չէ ճշմարտությունից։ Թեև, իհարկե, տնտեսական իրավիճակը Միացյալ Նահանգներում այնպիսին է, որ ամենայն հավանականությամբ անհնար է ամերիկյան տնտեսությունը փրկել միայն մատակարարումների երթուղիները փոխելով։

Ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ եթե քաղաքական և տնտեսական ոլորտներում Սպիտակ տունը հաճախ նույնիսկ «չի էլ թաքցնում իր դեմքը», ապա մարտական գործողությունները փոքր-ինչ այլ ոլորտ են։ Եվ հենց սրանում է «Օբամայի թիմի» գլխավոր տարբերություններից մեկը «նեոկոնսերվատորներից»։ Վերջինները հաճախ տառացիորեն ճակատային գրոհի են գնում՝ իրենց ճանապարհին սրբել-տանելով ամեն բան և ուշադրություն չդարձնելով ոչ միջազգային արձագանքին, ոչ իմիջի կորուստներին։ Իսկ ներկայիս ամերիկյան վարչակազմը գործում է միանգամայն այլ մեթոդներով։ Վերցնենք, օրինակ, իշխանափոխությունը Լիբիայում. այնտեղ, ուր «հանրապետական նեոկոնները» կխցկվեին ձեռքուոտքով, «Օբամայի թիմը» պարզապես սեղմում էր հարկավոր կոճակը։

Ելնելով սրանից՝ կարելի է անել հետևյալ կարևոր եզրահանգումը. մի կողմից՝ Սպիտակ տունն օգտագործում է ոչ ուղղակի ռազմական ներգործություն այս կամ այն ռեժիմը պահելու կամ փոխելու համար, մյուս կողմից՝ լարվածության երկար գործող օջախների ստեղծումն օգնում է Վաշինգտոնին զսպել և թուլացնել իր աշխարհաքաղաքական մրցակիցներին։

Վերջին պնդումն աստիճանաբար ավելի տեսանելի ուրվագծեր է ստանում։ Օրինակ, ռազմական գործողություններն Ուկրաինայում «կապում» են միանգամից երկու ուժերի ձեռքերը՝ Եվրոպայի և Ռուսաստանի։ Ավելին, այդ հակամարտությունը միևնույն ժամանակ նրանց վանում է մեկը մյուսից, առիթ է հանդիսանում տնտեսական ճնշման ուժեղացման համար և խանգարում է Եվրասիական միության զարգացմանը։

Քաոսի ստեղծումը Լիբիայում, Իրաքում և Սիրիայում հանգեցնում է դեպի Եվրոպա փախստականների հոսքի ավելացմանը։ Արդյունքում՝ եվրոպացիները նույնիսկ սկսել են իրենց ռազմական գործողությունն ընդդեմ մաքսանենգների, ինչը վկայում է ավելի քան իրական խնդիրների մասին, որոնց բախվել են ԵՄ երկրները։

Պատերազմը Եմենում ներքաշեց Սաուդյան Արաբիային և մասամբ մի քանի այլ պետությունների։ Ընդ որում՝ եմենյան կոնֆլիկտը շատ հարցերում արտասովոր է և ոչ միանշանակ։ Բայց որ ամենագլխավորն է՝ որոշ պետությունների, առաջին հերթին՝ սաուդյան թագավորության համար այն կարող է հանգեցնել շատ լուրջ հետևանքների։

Եվ այստեղ հարկ է ավելի մանրամասն անդրադարձ կատարել...

Վարկած չորրորդ. քաոս և/կամ փլուզում.- Սաուդյան Արաբիայի թագավորությունում ստեղծվող իրավիճակը դառնում է այնքան բարդ և խճճված, որ, թերևս, արդեն իրենք՝ կառավարող դինաստիայի անդամներն էլ չեն հասկանում, թե ինչպես գլուխ հանեն դրանից։ Այստեղից էլ, հավանաբար, նրանց տատանումները՝ Թուրքիայից և Եգիպտոսից մինչև Պակիստան ու Սենեգալ։

Այսօր Էր Ռիյադն արդեն երեք իրական սպառնալիք ունի, որոնցից հազիվ թե կարողանա պաշտպանվել ինքնուրույն։

Առաջին վտանգը, գուցե, ամենալուրջը չէ, բայց որոշակի հանգամանքներում լիովին կարող է դառնալ այդպիսին։ Խոսքը ԻԼԻՊ խմբավորման ազդեցության տարածման մասին է։ Ընդ որում՝ մի կողմից՝ դա արտաքին սպառնալիք է (մի քանի անգամ զինյալները նույնիսկ գնդակոծել են սաուդյան սահմանն Իրաքի կողմից), մյուս կողմից՝ ծայրահեղականների գաղափարախոսությունն ավելի ու ավելի մեծ թվով սաուդահպատակների է ներգրավում։ Թագավորությունում արդեն կազմավորված են ԻԼԻՊ խմբեր (կամ, որ ավելի հավանական է, արմատականների մինչ այդ գոյություն ունեցող խմբերը պարզապես հայտարարել են այդ խմբավորմանը միանալու մասին)։ Բանը նրան է հասել, որ այդ օղակները մեկը մյուսի հետևից երկու ահաբեկչական գործողություն են կազմակերպել, ինչը վաղուց չէր եղել այդ երկրում։ Ընդ որում՝ հայտնի չէ, թե որտեղ «կպայթի» հաջորդ անգամ և ինչպես պայքարել դրա դեմ՝ հաշվի առնելով այն, որ սաուդյան երիտասարդությունն էլ ավելի է հիասթափվում երկրի ղեկավարության հարցում և ասես մագնիսի պես ձգվում է դեպի ԻԼԻՊ «սև անցքը»։

Երկրորդ և առայժմ առավել մեծ սպառնալիքն Էր Ռիյադի համար, անշուշտ, Եմենում տիրող իրավիճակն է։ Ընդ որում՝ սաուդյան իշխանություններն այստեղ միայն իրենց պետք է մեղադրեն։ Չկարողանալով քաղաքական լուրջ ազդեցության հասնել իրենց հարավային հարևանների մոտ՝ Սաուդյան Արաբիայի թագավորության ղեկավարությունն ավելի լավ բան չգտավ եմենյան քաղաքները ռմբակոծելուց բացի։ Դրանով նրանք իրենց դեմ լարեցին անգամ նրանց, ովքեր սկզբում դեմ էին «Անսար Ալլահ» շարժման ապստամբներին։ Եթե Էր Ռիյադը կարծում էր, թե պատերազմը Եմենում կարելի է շահել միայն ՌՕՈւ օգնությամբ, ապա խորապես սխալվում էր։ Եվ անգամ եթե ցամաքային գործողություն սկսվի, դա հազիվ թե հանգեցնի ինչ-որ որոշակի արդյունքի։ Եմենի ամբողջ պատմությունը ցույց է տալիս, թե ինչ կնշանակի ցամաքային պատերազմն այդ երկրում։ Արդյունքում՝ սաուդյան իշխանությունները հայտնվել են բարդ դրության մեջ. հեռանալ՝ նշանակում է կորցնել այն ամենը, ինչ ունեին մինչ այդ, մնալ՝ կնշանակի շարունակել կամ նույնիսկ ուժեղացնել ռազմական գործողություններն անկանխատեսելի արդյունքով։

Վերջապես, երրորդ սպառնալիքը դարձավ անսպասելի հարվածը երկրի ներսից՝ Նաջրան նահանգում։ Անսպասելի էր անգամ ոչ այնքան ինքը՝ հարվածը, որքան տեղը, որտեղ այն հասցվեց։ Բանն այն է, որ բոլորն սպասում էին երկրի շիա բնակչության ակտիվություն արևելյան նահանգներում։ Բայց պարզվեց, որ Էր Ռիյադը բախվեց նրանց հետ, ովքեր կարող են ոչ թե պարզապես մեկ-երկու խոցում իրականացնել, և դրանով ամեն բան կավարտվի։ Ոչ, ամեն բան շատ ավելի լուրջ է. «Ահրար ան-Նաջրան» շարժումը, որն արդեն հայտարարել է իր հողերի անկախության մասին, ամենայն հավանականությամբ, կսկսի համակարգել ռազմական գործողությունները եմենյան ապստամբների հետ։ Իսկ դա նշանակում է, որ մարտական գործողություններն արդեն տեղափոխվել են Սաուդյան Արաբիայի տարածք՝ այստեղից բխող բոլոր հետևանքներով։

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Այս ամենը տրամաբանական հարց է առաջացնում. իսկ որտե՞ղ են ամերիկացիները։ Որտե՞ղ են Էր Ռիյադի՝ թվում է, թե մերձավորագույն դաշնակիցները։ Ինչո՞ւ գրեթե ոչինչ չեն ձեռնարկում ռեժիմի փրկության համար։

Պատասխանի տարբերակներից մեկը կարող էր լինել վերը նշված երկրորդ վարկածը՝ «Օբամայի թիմը» խլում է հողը «հանրապետականամետ ռեժիմի» ոտքերի տակից։ Եվ սա ինչ-որ չափով, հավանաբար, համապատասխանում է իրականությանը։ Բայց մյուս կողմից՝ իշխանությունը Սաուդյան Արաբիայում արդեն այն չէ, ինչ մի փոքր առաջ՝ Աբդալա թագավորի ժամանակներում։ Նոր միապետ Սալմանը ցույց տվեց, որ ընդհանուր առմամբ պատրաստ է փոխզիջման գնալ և անգամ սկսել է մերձենալ Թուրքիայի և Կատարի հետ։ Այսինքն՝ այն երկրների հետ, որոնք մերձավորարևելյան «վերալիցքավորման» սկզբից ևեթ ընթանում էին Վաշինգտոնի կուրսով։

Այս առնչությամբ առաջին պլան է մղվում ևս մեկ վարկած՝ «Օբամայի թիմը» ոչ միայն պարզապես փորձում է դեպի իրեն վերակողմնորոշել ռեժիմները, ոչ միայն պարզապես փորձում է ստեղծել լարվածության օջախներ երկրագնդով մեկ, այլև ձգտում է վերաձևել ամբողջ Մեծ Մերձավոր Արևելքի սահմանները։ Նման պլաններն իրականում լավ հայտնի են, և կտորների վերածված տարածաշրջանի քարտեզները հասանելի են ինտերնետի ցանկացած օգտատիրոջ։ Լիբիան, Սիրիան և Իրաքն արդեն գրեթե փլուզված են։ Հերթի մեջ է Սաուդյան Արաբիա՞ն։ Հետո Եգիպտո՞սը, Թուրքիա՞ն, Պակիստա՞նը, Իրա՞նը։

Ամենավտանգավոր՝ հինգերորդ վարկած.- Արդյունքում՝ աշխարհը կարող է հայտնվել ահավոր վատ և պայթյունավտանգ իրավիճակում. սահմանների վերաձևումն, իհարկե, մարտական բախումները չի կանգնեցնի։ Մինչդեռ, ողջ երկրագնդով մեկ ջրի երես դուրս կգան մեծ ու փոքր, ակտիվ և դանդաղ ընթացող ռազմական հակամարտություններ։ Բայց ամենավտանգավորը կարող է դառնալ այդ բոլոր հակամարտությունների «հավաքումը» մեծ տարածաշրջանային պատերազմների մեջ, որոնք, իրենց հերթին, կարող են դառնալ մեկ մեծ համաշխարհային դիմակայության նախակարապետը։


Եվ ակնհայտ է, որ նրանք, ովքեր կանգնած են նման պլանների հետևում, իհարկե, դրան չեն մասնակցելու։ Այդ պատճառով նրանք ամբողջ ուժով պետք է լուծեն երկու հիմնական հարց.

ա. Որքան հնարավոր է շատ «պատերազմների խարույկների» հրահրում առավել կարևոր, առանցքային տարածաշրջաններում։

Այս հարցի լուծումը, ըստ էության, գործի է դրվել ամբողջ թափով՝ Ուկրաինա, Սիրիա, Իրաք, Եմեն, Լիբիա, Սոմալի, Աֆղանստան։ Այս երկրները, ըստ էության, արդեն մարտադաշտերի են վերածված, ընդ որում՝ դրանց մի մասում միաժամանակ մի քանի կողմ է մասնակցում։

Ընդ որում՝ արժե Աֆղանստանն առանձին հիշատակել, քանի որ իրավիճակն այդ երկրում փոխվում է օր օրի։ Եվ պատերազմն արդեն սպառնում է Միջին Ասիայի առնվազն երկու պետության՝ Տաջիկստանին և Թուրքմենստանին։

Փաստորեն, մարտական գործողություններ կարող են սկսվել արդեն հիշատակված Սաուդյան Արաբիայում, ինչը կարող է առաջ բերել «դոմինոյի էֆեկտ» ամբողջ Արաբական թերակղզու համար։

Իրավիճակի սրման հավանականություն կա նաև Թուրքիայում, նախևառաջ, իհարկե, կապված քրդական հարցի հետ։

Եվրամիությանն սպառնում է ևս մեկ բալկանյան պատերազմի ուրվականը, որը կարող է շոշափել, առնվազն, հետևյալ պետությունները՝ Մակեդոնիա, Ալբանիա, Սերբիա և Կոսովո, Չեռնոգորիա։

Չինաստանը նույնպես իր պոտենցիալ խոցելի կետերն ունի, ընդ որում՝ ինչպես ներքին (Սինցզյան-ույղուրական ինքնավար շրջան), այնպես էլ արտաքին (տարածքային վեճեր Ճապոնիայի, Վիետնամի, Ֆիլիպինների հետ, քաղաքացիական պատերազմ Մյանմայում)։ Չմոռանանք նաև Թայվանի մասին։

Արևմտյան Աֆրիկայի երկրները (Նիգերիա, Կամերուն, Նիգեր, Չադ) նույնպես իրենց տեղային ռազմական հակամարտություններում են ներքաշված։

բ. Սատարում խոշոր ռազմական դաշինքների ստեղծմանը՝ մոտ ապագայում դրանց բախման նպատակով։

Ինչ-որ մեկին սա կարող է զարմանալի թվալ, բայց որոշ շարժումներ արդեն դիտվում են այս ուղղությամբ։ Այսպես, 2015թ. մարտին եվրոպացիները հնչեցրին իրենց սեփական միավորված բանակի ստեղծման պլանների մասին։ Առայժմ այդ պլանները պաշտոնական մարմնավորում չեն ստացել, բայց առաջին ռազմական գործողությունները Եվրամիությունն արդեն սկսել է իրականացնել։ Եվ թեկուզ Միջերկրական ծովում մաքսանենգների դեմ պայքարը բավական անվնաս է թվում, այնուամենայնիվ, չարժե թերագնահատել այն։ Մանավանդ որ ԵՄ համատեղ ուժերը կարծես մտադիր են մտնել Լիբիայի տարածքային ջրեր։ Իսկ հյուսիսաֆրիկյան այդ երկրի իշխանություններն, իրենց հերթին, հայտարարել են դրա անթույլատրելիության մասին և նույնիսկ սպառնացել են օդային հարվածներ հասցնել ծովային սահմանախախտների ուղղությամբ։

Վերջապես, չի կարելի ուշադրություն չդարձնել նաև այսպես կոչված «արաբական կոալիցիայի» ստեղծմանը։ Այդ դաշինքը ցույց տվեց, որ արաբա-մուսուլմանական երկրների հիման վրա ռազմական դաշինք ստեղծելը միանգամայն իրական է։ Եվ այս ֆոնին խոսակցությունները «միավորված արաբական բանակի» ստեղծման մասին արդեն դատարկ հոխորտանքի տպավորություն չեն թողնում։ Եգիպտոսի, Սուդանի, Մարոկոյի, Հորդանանի, արաբական միապետությունների զորքերը (հնարավոր է՝ միանա նաև Պակիստանը, նույնիսկ հեռավոր Սենեգալը) կարող են իսկապես լուրջ ռազմական ուժ դառնալ։ Նկատի ունենալով նաև այն, որ որոշ երկրներ ավելի ու ավելի շատ ամենաարդիական սպառազինություններ են գնում։

Ամփոփում
Ինչպե՞ս կարձագանքի այս ամենին Միացյալ Նահանգները։ Թվում է, թե Վաշինգտոնում պետք է սարսափեին հիշատակված ռազմական դաշինքների ստեղծումից։ Բայց չէ. Սպիտակ տունը բացահայտ աջակցություն է հայտնել «արաբական բանակի» կազմավորմանը։ Տրամաբանական հարց է ծագում. ինչո՞ւ։ Պատասխանը, մեր կարծիքով, ավելի քան ակնհայտ է։

Եվ արդեն այնքան էլ կարևոր չէ, թե ինչպիսին կլինի այդ ռազմական դիմակայությունը. Արևելքն ընդդեմ Արևմուտքի՞, թե՞ Արևմուտքն ընդդեմ Արևելքի։ Որպես կանոն, նման բախումներում հաղթողներ չեն լինում։ Եթե միայն կողքից չեն նայում տեղի ունեցողին՝ դիմակայության մեջ մտնելով վերջին փուլերում։

Աղբյուրը՝ «Muslim Politic», http://www.rodon.org/polit-150709124618

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

05.11.2015
ՌԱԶՄԱԿԱՆ ՀԵՏԱԽՈՒԶՈՒԹՅԱՆ ՂԵԿԱՎԱՐ. ԻՐԱՆԸ ՀԱՂԹԱՀԱՐՈՒՄ Է ՏԵԽՆՈԼՈԳԻԱԿԱՆ ՀԵՏԱՄՆԱՑՈՒԹՅՈՒՆԸ

http://www.noravank.am/arm/news/detail.php?ELEMENT_ID=13948

Իսրայելի ռազմական հետախուզության ղեկավար, գեներալ Հերցի Հալևին պնդում է, որ Իսրայելը և Իրանը ներկա պահին գտնվում են տեխնոլոգիական պատերազմի վիճակում, և իսլամական հանրապետությունը հաջողությամբ հաղթահարում է հետամնացությունը։ Նրա մտքերն այս առնչությամբ հրապարակվել են «Հաարեցի» կիրակնօրյա թողարկման մեջ։

«Եթե ինձ հարցնեք, թե պատերազմ կլինի արդյոք Իրանի հետ առաջիկա 10 տարիներին, իմ պատասխանը ձեզ շատ կզարմացնի. մենք արդեն Իրանի հետ պատերազմի վիճակում ենք։ Մենք տեխնոլոգիական պատերազմ ենք վարում, որտեղ մեր ինժեներները պայքարում են իրանցի ինժեներների հետ»,- ասել է գեներալ Հալևին կառավարիչների և ներդրողների քոլեջի ուսանողների համար կարդացած փակ դասախոսությունում։

Պատերազմն, ըստ Հալևիի, վարվում է հետախուզության մակարդակով, մարտավարման նոր միջոցների մշակման մակարդակով, բանակի հնարավորությունների մակարդակով։ «Այսօրվա դրությամբ մենք գերազանցություն ունենք,- ասում է գեներալը։- Բայց Իրանը կրճատում է մեզ բաժանող տարածությունը։ 1979-ից Իրանը շատ է փոխվել. համալսարանների և ուսանողների թիվն այդ երկրում ավելացել է 20 անգամ։ Իսրայելում այդ ընթացքում այն ավելացել է ընդամենը 3,5 անգամ»։

Հալևին նշել է, որ Իրանի բուհերում հատուկ տեղ են զբաղեցնում մաթեմատիկան, ֆիզիկան, տեխնիկական և բնական գիտությունները։ «Մենք արդեն պատերազմ ենք վարում Իրանի հետ, և այդ պատերազմը շատ կարևոր է»,- ամփոփել է նա։

http://9tv.co.il/news/2015/11/01/216243.html

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

TOWARDS A REVERSAL OF THE SITUATION IN THE NEAR EAST

09.11.2015

by Thierry Meyssan

The days of the Â" Arab Spring Â" are almost over. As of now, the
White House and the Kremlin are redesigning the contours of the Â"
Greater Middle East Â". However, their agreement, which was concluded
before the Russian military intervention in Syria, could still be
modified by the changes in the balance of power. There is no proof
that Moscow will accept the stabilisation of Syria or ignore the
partition of Turkey and Saudi Arabia which are soon to begin. In any
event, the coming upheaval will modify the status quo which has been
in place for the last five years. Most of the powers implicated are
therefore scrambling to change sides before the other players.

Whatever its home country, the Press is currently too occupied with
analysing the position of its own State in the Near East conflict to
take any note of the ongoing global negotiations between the White
House and the Kremlin1. As a result, it is misinterpreting certain
secondary events. In order to clarify the current diplomatic agitation,
we have to revisit the USA-Russian agreement of last September.

The public part of this agreement was formulated by Russia in
a document distributed on the 29th September at the UN Security
Council2. It indicates that in order to re-establish peace and
stability in North Africa and the Near East, it is essential - and
sufficient -

(1) to apply the resolutions of the Security Council - which notably
implies the retreat of IsraÃ"l to its 1967 borders - and

(2) to combat terrorist ideology - in other words, to fight the Muslim
Brotherhood, created by the United Kingdom and supported by Turkey,
and the Wahhabism propagated by Saudi Arabia.

It had originally been planned that Russia should call for the adoption
of a resolution to this end during the Security Council meeting of the
30th September. However, the United States opposed this initiative
less than one hour beforehand3. Sergey Lavrov therefore presided
over the talks without mentioning his project. This major event can
only be interpreted as a tactical disagreement which must not block
a strategic agreement.

On the 20th October, at the Kremlin, President Vladimir Putin received
his Syrian counterpart, Bachar el-Assad, in the presence of his
Ministers for Defence and Foreign Affairs, the General Secretary of
the Russian Council for National Security and the head of the secret
services. The meeting concerned the application of the Russia-US plan,
including the agreement of the Geneva Communiqué of 30th June 20124.

President el-Assad pointed out that he was following the instructions
of this Communiqué, and in particular, that he had integrated into
his government the opposition parties who had requested participation,
as required by the description in the Communiqué of a Transitional
Governing Body.

Having verified that they both had the same understanding of the
Geneva Communiqué, Russia and the United States decided to bring the
dissident states into line, meaning France, Turkey and Saudi Arabia.

Since they understood that the French position was not based on
any realistic interests, and could only be explained by a colonial
fantasy and the corruption of the French government by Turkish and
Saudi money5, the White House and the Kremlin decided to act only upon
the source of the problem, in other words, Turkey and Saudi Arabia. On
the 23rd October, John Kerry and Sergey Lavrov therefore received their
Turkish and Saudi counterparts in Vienna. No final text was published.

However, it seems that Russia threatened the two guests without the
United States coming to their defence.

Frightened by the idea of a possible agreement between Russia and the
United Sates against Turkey and Saudi Arabia, France convened a Â"
working dînner Â" (rather than a Â" diplomatic summit Â") in Paris.

Germany, Saudi Arabia, the United Arab Emirates, the United States,
Italy, Jordan, Qatar, the United Kingdom and Turkey Â" evoked Â"
(rather than Â" decidedÂ") the fate of Syria. The format of this
meeting corresponded to the meeting of the Â" Core Group Â" of the
Â" Friends of Syria Â", with the exception of Egypt, who had already
secretly joined with Syria. The fact of having been obliged to invite
the United States polluted the atmosphere of the meeting, and once
again, no final text was published.

Finally, on the 30th October, the United States and Russia gathered
a wider learned assembly which included all the participants of the
two previous meetings, plus Egypt, China, Iraq, Iran, Lebanon, Oman,
the European Union and the United Nations. While the Press revelled
in the presence of Iran, which had been refused participation in any
discussion on settlement since the beginning of the conflict, it said
nothing about the return of al-Sissi's Egypt, which had originally
been excluded by France, but which is now entering the international
stage thanks to the discovery of its new petrol reserves. The Press
also said nothing about the persistent absence of the major regional
power, IsraÃ"l. This last point can only be explained in the case
that the Hebrew state had previously obtained a guarantee that it
would be able to realise one of its war objectives, the creation of
a colonial state in Northern Syria.

The participants were all required to sign a final declaration which
only Russia and Iran saw fit to publish6. There's a good reason for
this oversight - it signals the defeat of the US hawks. Indeed, in
point 8 of the text, it is stated that the Â" political process Â" -
(and not the Â" transition phase Â") will be led by the Syrians, owned
by the Syrians, and that the Syrian people will decide the future of
Syria. This weighty formulation invalidates Feltman's document, which,
for more than three years, had constituted the objective of several
US hawks, the French, the Turks and the Saudis - in other words,
the total and unconditional capitulation of the Syrian Arab Republic7.

The US project continues, despite the agreement with Russia

The next logical step should therefore be the reigning in of Turkey,
Saudi Arabia and France, which should be feasible while the original
US objectives are pursued.

As for Turkey, whatever the result of the general elections of the
1st November, and especially in the case of a victory for the AKP
- the Justice and Development Party8, the civil war will probably
continue and spread9 until the country is split in two, followed by
the fusion of Turkish Kurdistan, Iraqi Kurdistan and a Syrian Arab
territory occupied by the Syrian Kurds and the United States. Already,
the YPG (People's Protection Units) and the United States are working
together to conquer an Arab territory in Northern Syria. The YPG, who,
until last month, was receiving its weapons and pay from Damascus,
has now turned against the Syrian Arab Republic. Its militia are
invading the conquered villages, expelling teachers, and enforcing the
'Kurdisation' of schools. Kurdish, which had previously been spoken
and taught in schools, has now become the unique and obligatory
language. The militia of the Syrian Arab Republic, particularly the
Assyrians, are now reduced to the weaponised defence of their schools
against their Kurdish compatriots10.

As for King Salman of Saudi Arabia, he will have to swallow his
defeat in Yemen - a neighbour which, officially, he had invaded in
support of its absent President, but in reality, in order to exploit,
with Israel, the petrol of the Â" Empty Quarter Â"11. One after the
other, the United Arab Emirates and Egypt have left the Coalition,
the former after having suffered heavy losses amongst their officers,
and the latter more discretely, leaving the military operations
entirely in the hands of the Israelis. The Houthis, pushed northward
by the bombing, have made several incursions into Saudi Arabia where
they destroyed military air bases and equipment. The Saudi soldiers,
almost all of whom are foreigners fighting under the Saudi flag,
have deserted en masse, obliging the King to issue a statutory order
against desertion. In order to avoid a military disaster, Saudi Arabia
therefore solicited the help of new allies. In exchange for money,
Senegal sent 6,000 men, and Sudan 2,000. Mauritania is hesitating to
send a contingent. It's rumoured that the King has also contacted the
private army Academi (ex-Blackwater/Xe) which is currently recruiting
mercenaries in Columbia. This fiasco is directly imputable to Prince
Mohammed ben Salmane, who lays claim to the initiative for this war.

In this way, he is weakening the authority of his father, King Salman,
and causing discontent among the two clans which are excluded from
power, those of ex-King Abdallah and Prince Bandar. Logically, the
conflict should lead to a sharing of the inheritance between the
three clans, and consequently the separation of the Kingdom into
three different States.

It is only after these new conflicts that peace can come to the region,
except for the Arab part which is colonised by the new Kurdistan,
destined to become the focal point for the expression of regional
antagonism in place of Palestine.

But even if it is already written, the future remains uncertain. The
reversal of the balance of power between Washington and Moscow12 will
have modified their agreement./

The rats are leaving the ship

While bad losers announce without blinking that the military
intervention in Syria is not producing the results hoped for by Moscow,
the fleeing jihadists are gathering in Iraq and Turkey. The US Chief
of Staff, General Joseph Dunford, admitted during a Senate hearing
on the 27th October that the war was evolving in favour of the Syrian
Arab Republic13. And NATO Supreme Commander General Philip Breedlove
declared during a Pentagon Press conference on the 30th October,
that it is an understatement to say that the situation is evolving
from day to day and is now threatening the security of Europe14.

We are obliged to note that the alliance between the partisans of chaos
and the partisans of recolonisation will not only lose in Syria, but
that the Atlantic Alliance itself can no longer pretend to excercise
global domination. As a result, a sudden storm of agitation is blowing
through the chancelleries, many of whom are now declaring that it is
time to reach a peaceful solution - which suggests that until now,
they thought differently.

The primary consequences of the forthcoming Â" U-turns Â" concerning
Syria will be the consecration of the international rôle of the
Islamic Republic of Iran and the Federation of Russia - two actors
that the Western Press were presenting, only four months ago, as
being totally isolated and in danger of suffering terrible economic
difficulties. These two powers are now major military forces -
regional for Iran and global for Russia. The second consequence will
be President el-Assad remaining in power - the man whom, for the last
five years, everyone has been clamouring that Â" he had to go. Â"

In this context, war propaganda continues unchecked, with the
affirmation that either the Russian or Syrian bombing is killing
civilians. These charges are upheld by the central organisation of
terrorist groups, the Muslim Brotherhood, by way of their Syrian
Observatory for Human Rights. Or else it is claimed that Russia is
anxious to negociate rapidly because its intervention is costing a lot
of money - as if they had somehow overlooked budget issues during the
long preparation phase. Never short of a bright idea, the Director
of the CIA, John Brennan, pretends that Russia is preparing to drop
President el-Assad, even though President Putin himself had mocked
this attempt at auto-persuasion a few days earlier, at the Valdai
International Discussion Club.

In France, the revolt is gaining the political class. The four
principal right-wing leaders, Dominique de Villepin, Francois Fillon,
Alain Juppé and Nicolas Sarkozy have each declared that it is absurd
to alienate Russia and refuse to admit defeat in Syria. However,
Alain Juppé, who played a central rôle at the beginning of the
war, particularly by signing a secret treaty with Turkey, persists
in conserving the objective of overthrowing the Syrian Arab Republic
later on. On the left, several leaders are planning trips to Damascus
for the near future.

The panic at these evident changes is, in fact, general. Nicolas
Sarkozy rushed to President Putin's side, as did German Vice-Chancellor
Sigmard Gabriel15. He pleaded the case for closing the book on the
disputes and bitterness of the past, and renewing dialogue with
Russia. It's about time.

Keep in mind :

- The Vienna Declaration and Programme of Action of the 30th October
2015 modifies the Geneva Communiqué of the 30th June 2012. There
will be no Â" transition phase Â" in Syria because the Syrian Arab
Republic has won the war, but there will be a Â" political process Â"
which will be determined by the people's vote.

- The war in Syria should end within the next few months, except
for the North, where the United States and IsraÃ"l are attempting to
create an independent colonial state dominated by the Kurds.

- New wars are in preparation - first of all around a pseudo-Kurdistan
imposed on colonised non-Kurdish populations, then in Turkey and Saudi
Arabia, in order to divide these large states into several smaller
states, in conformity with the 2001 plan for the Â" remodelling of
the Wider Middle East Â". Washington will not hesitate to destroy her
own disobedient allies, while Moscow wants to finish with the Muslim
Brotherhood and Wahhabism.

- The opposition in France, and all of the ruling class in Germany,
have taken note of the rise of Russian and Iranian power and the
coming fall of Turkey and Saudi Arabia. As a result, they are seeking
to modify their politics.

Translation Pete Kimberley

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Around the clock, every single day, Saudi cruise missiles and bombs are being lobbed at Yemen. Schools, hospitals, mosques, and homes are being destroyed. At the same time that this massive bombing continues, soldiers from the United Arab Emirates and Sudan have invaded the country. Over 7,000 people are dead, as fighting continues. The war has been going on without pause since January of 2015, but the US media is almost completely silent about it.

The war should be of interest to US audiences — especially because the US government is actively involved, directly taking sides in the conflict. The Saudi cruise missiles and the weapons used by the Sudanese and Emirati troops are supplied by the United States. Pentagon generals are in Saudi Arabia, advising the king and his military. US military satellites are directing the Saudis where to strike.

Shouldn’t US audiences be informed about a war that their government is actively participating in? Yet days and weeks go by without US media even making the slightest mention of Yemen or the massive war taking place there.

The reason western media is ignoring the war in Yemen is because the US position is indefensible. The United States is essentially aligned with the repressive monarchies of the UAE and Saudi Arabia in their rampage of terrorism, intended to crush the Yemeni people and their aspirations for democracy.


A Democratic Coalition Opposing Dictatorship

The war did not exactly begin in 2015. The roots of the conflict go back to the “Arab Spring” of 2011, also called the Islamic Awakening. The streets of Yemen were filled in a mass uprising for democracy against the Saudi-backed dictatorship. Yemeni sunnis, shias, and secular forces stood arm in arm demanding control of their country. The Ansarullah forces, also called “Houthis,” have military experience and tight discipline. They won the respect of many people during the street battles of 2011.

After the 2011 uprising, Yemen had one of the most hopeful moments in its history. People’s assemblies sprung up, and broad democratic debate took place. However, the hopeful moment was abruptly terminated with a sham election. As the only candidate on the ballot, Mansour Hadi, a Saudi agent, was declared the president.

The deeply religious Zaidi shias in the Ansarullah organization; the socialists and communists of the southern independence movement; and the Arab Spring party of secular urban youth all refused to accept this. Some sunni religious factions and various tribal forces also refused to surrender.

In response to the sham election, the Ansarullah organization formed a people’s committee to pick up guns and continue the revolution. In the northern regions of Yemen they carved out liberated territories in the countryside, built alliances and made compromises — and gradually prepared to seize power. The former dictator Saleh, a rival of Mansour Hadi, was able to reach an agreement with them.

In January of 2015, the Ansarullah forces marched into the capital city of Sanaa and seized power. The People’s Committee became the new government and called for a constituent assembly. The people’s assemblies formed in the 2011 uprising were restored. Community militias were built to defend the revolution.

The onslaught of Saudi bombs came in response to the victory of the revolution. The Saudi royal family, the Israeli regime, and the United Arab Emirates seek to restore Mansour Hadi to his throne as Yemen’s puppet dictator. And still another force has joined this thieves’ pact against the People’s Committee. The ISIS forces, who consider Ansarullah to be “shia apostates,” have set up shop in Yemen as well, seeking to bury the revolution with bombs, kidnappings, and beheadings.

It should be obvious why US media is ignoring this war. The United States has lined up with ISIS, Al-Qaeda, Israel, and a collection of autocratic monarchies against a People’s Committee seeking to write a democratic constitution.

One issue that is often forgotten when discussing Yemen is natural resources. Yemen has vast untapped oil resources. However, this oil remains in the ground, as Yemen remains under the dominion of Saudi Arabia. One of the promises of the People’s Revolutionary Coalition is to begin extracting and refining Yemen’s oil resources under public control. Yemen is currently one of the poorest countries in the entire world, but this could rapidly change if Yemen began exporting oil. Yemen could become like Iran or Venezuela, where public control of natural resources has laid the foundation for an anti-capitalist and anti-imperialist government and a vibrant independent economy.

The Yemeni Patriots Are Not “Iranian Proxies”

The allegation leveled by opponents of Yemen’s unfolding revolution is that the Ansarullah organization’s members are “Iranian proxies.” This allegation is fallacious for several reasons.

First, Ansarullah’s members are not religiously identical to the Islamic Republic. The shia Muslims in Iran are “Twelvers” who acknowledge twelve imams as successors to the Prophet Mohammed. The Ansarullah organization are Zaidis, from an entirely different religious tradition. Though they are technically shias, their religious practices are much closer to sunni Islam than what is practiced in Iran.

Second, Iran has not been proven to have given any material assistance to Ansarullah. United Nations officials have confirmed that the allegations of Iranian funding or arming of Ansarullah are merely speculation. No evidence has materialized.

In May of 2015, the Iranian Red Crescent Society sent a cargo ship full of medical supplies to Yemen. This writer, along with two other western journalists and activists, was onboard. Even this peaceful, humanitarian ship was prevented from reaching Yemen by the Saudi military. The port of Hodeidah was bombed eight times in a single day to prevent the ship from arriving. The humanitarian rescue ship unloaded in Djibouti.

Third, if Ansarullah and its allies are merely Iranian agents with no support among the Yemeni people, why have they scored so many victories? The People’s Revolutionary Committee has withstood months and months of onslaught and attack. The United States, United Arab Emirates, The Kingdom of Saudi Arabia, the Israeli regime, Al-Qaeda and ISIS have all lined up against them. Troops from the United Arab Emirates and Sudan have invaded the country. The Saudi monarchy has the fourth-largest military in the entire world. Yet, the Ansarullah organization continues to win real victories. The coalition of patriotic Yemenis is lined up against almost the entire world, but it has not been defeated.

The revolutionary coalition maintains control of the capital of Sanaa. Despite their enemies having far more sophisticated weaponry, the people’s coalition has sunk Saudi naval vessels. The people’s coalition has launched homemade rockets across the Saudi border in retaliation for the onslaught. The heavily armed US-trained troops from the United Arab Emirates have been defeated on the battlefield numerous times. How would these things be possible if the Yemeni patriots were merely “Iranian proxies?” Why have Yemen’s revolutionaries been able to withstand a massive foreign assault for so many months, if not for the support of the population?

The Defense Minister of the Islamic Republic of Iran, Hossein Dehghan, recently responded to these allegations. When Ashton Carter stated in an interview with Atlantic Monthly that the war in Yemen was the result of “Iranian influence,” Dehqan replied with anger: “US Secretary of Defense [Ashton Carter] had better go over his past record in this position of authority and reconsider his bully-like and aggressive stances and talk more sensibly and circumspectly henceforth.”

Iranian Major General Hassan Firouzabadi echoed him, saying, “We are certain that the US secretary of defense’s remarks are based on wrong information and the absence of correct perception of the regional issues.”

The Global Axis of Resistance

Are we really expected to believe that the only reason the Yemeni people will not accept a foreign imposed dictator is because of “Iranian influence?” Did Yemenis form people’s assemblies, take up guns, and brave months of horrendous onslaught merely because they received orders from Tehran? Can anyone truly accept this as a logical analysis of the war?

This shallow explanation, often presented in the rare instances the US media describes the conflict, is reminiscent of US propaganda during the Cold War. Let’s not forget that US media declared even Martin Luther King, Jr. to be a Soviet agent, implying that Blacks were happy living under Jim Crow, and that the civil rights movement was merely the work of “outside agitators” and “communist influence.”

The Cold War between Marxist-Leninists and western capitalism has long been over. However, the world is rapidly re-polarizing. The battle of the 21st century is a war between western neoliberal capitalism and those who reject it.

Russian nationalists, Chinese communists, Islamic revolutionaries, Bolivarians, Baathists, and many other diverse forces have lined up to repel the empire of poverty that calls itself the “world market.” In Syria, these forces have joined arms to defeat the menace of Takfirism. A global axis of resistance is emerging.

The international financial dictatorship headquartered jointly in Wall Street, London, and Tel-Aviv has displeased the world. It has never delivered the utopia of abundance promised in the writings of Ayn Rand and Milton Friedman. Even within the wealthiest centers of western capitalism, the neoliberal model has led to economic devastation, as is apparent to anyone who visits the city of Detroit. The International Monetary Fund, the World Bank and the World Trade Organization will ruin the middle class of the United States just as willingly as they impoverish the Third World. The Bretton Woods cartels have no loyalties, even to their countries of origin.

Especially in the most recent decades, Western civilization has replaced God with the worship of money and material wealth. Its economic drive for poverty and shallow, valueless culture is spawning greater manifestations of insanity every day. Barely two weeks go by in the United States without a mass shooting. Is this an “ideal” for nations across the planet to aspire to?

A new block of solid resistance to western liberalism is emerging. In Yemen, those who demand independence, democracy, and control of their own natural resources are fighting and continue to raise their heads against some of the most well armed powers in the world. All moral and progressive human beings should be wishing them success.

Caleb Maupin is a political analyst and activist based in New York. He studied political science at Baldwin-Wallace College and was inspired and involved in the Occupy Wall Street movement, especially for the online magazine “New Eastern Outlook”.
First appeared: http://journal-neo.org/2015/11/13/ye...a-massive-war/

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

13 / Նոյեմբեր / 2015
Սու-34-ը Սիրիայում ռմբակոծել է վառելիքի բեռնատարները

http://lratvakan.am/?p=48158&l=am/su-34-y+siriayum+rmbakocel+e+vareliqi+bernatarnery+

Ռուսական ավիացիան սիրիական Դեյր-էզ-Զորում ոչնչացրել է Իրաք ուղևորվող վառելիքի բեռնատարների շարքը, որը սև շուկայի համար նավթի հումք է տեղափոխելիս եղել:
«Իսլամական պետություն» ահաբեկչական խմբավորման դեմ իրականացված հաջողված օպերացիայի մասին հայտնել է ՌԴ Պաշտպանության նախարարության պաշտոնական ներկայացուցիչ Իգոր Կոնաշենկովը:

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

Good article, Haykakan