Regional geopolitics

[retro]

Re: Regional geopolitics

That is the real new American policy for Syria: It is based on Washington’s recognition of the new situation unfolding in Syria and the need to cooperate with Moscow, including acceptance of Assad’s rule, in order to salvage remnants of American influence within the Syrian rebel camp.
French President Francois Hollande showed he was quick on the uptake. No sooner had the Secretary Kerry departed Paris for Rome Wednesday, than Hollande was on his way to Moscow to scout out a role for France.

I doubt the French going to become more involved in Syria. As Syria is in a state of anarchy and it's starting to look like another Lebanon. Izzy and the Torkish entity are worried now that they are going to have to deal with a lawless, Islamist Somali like nation right on there door and the Torkish so-called 'opposition' are going nuts.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Եկել է ռուս-հայկական հարաբերությունը խզելու ժամանա՞կը
Իգոր Մուրադյան

http://www.lragir.am/index.php/arm/0/politics/view/80016

Չորեքշաբթի, 13 Մարտի 2013,


Ռուս-հայկական ճգնաժամի պատճառները
Մոսկվայում կցանկանային լիովին անիրական եւ արկածախնդրական ծրագրերի իրականացում արտաքին քաղաքականությունում, եւ որքան անիրական են այդ ծրագրերը, այնքան լավ, գլխավորը՝ որ դրանք ժամանակին մոռացության մատնվեն:
Տվյալ ծրագրերն ավելի շուտ ռուսական ղեկավարության քաղաքական իմիջը բարելավելու միջոց են, եւ ամենեւին ոչ Ռուսաստանի արտաքին քաղաքական դիրքերի ուժեղացում: Իրական նախագծերը չափազանց թանկ են եւ չափազանց անհասկանալի թե ռուսական քաղաքական էլիտային, թե ռուսական հասարակությանը:
Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականությունը բազավորվում է ոմն կարճաժամկետ խնդիրների լուծման վրա, որն ընդհանուր քիչ բան ունի ռազմավարական նպատակների հետ: Թուրք եւ իրանցի ծագման փորձագետների կարծիքով, լիովին անհասկանալի է, թե ինչպես կարելի է հարաբերություններ կառուցել Ռուսաստանի հետ: Ռուսաստանի ղեկավարությանն անհնար է վստահել, քանի որ պարբերաբար առաջանում են լավագույն դեպքում թյուրիմացություններ:
Ռուսաստանին այս ու այն կողմ են նետում, նրա քաղաքականությունը մշակում են ոչ միայն անպատրաստ, այլեւ թերուս մարդիկ, եւ հենց դրանով են սպեկուլյացիաներ անում ակնհայտորեն ռուս ժողովրդին թշնամի չինովնիկները, որոնք խցկվել են պատասխանատու կառույցներ: Ռուսաստանի վարչակազմում տիրում են անտարբերություն եւ ապատիկ տրամադրություններ, չկա քաղաքական հեռանկարի ընկալում:
Կոռուպցիան իրականում խոր ազգային բնույթ ունի եւ ազգային լավատեսության, ինչպես նաեւ տարբեր երեւույթների ածանցյալն է: Ռուսաստանում կոռուպցիայի գլխավոր գործոնը հայրենասիրության եւ հեռանկարի զգացման բացակայությունն է: Ռուսաստանում հայրենասիրությունը նենգափոխվել է հիստերիայով եւ խուճապային արձագանքներով: Նույնիսկ Ռուս ուղղափառ եկեղեցին կանգնել է ոչ միայն կազմակերպական, այլեւ դավանաբանական բնույթի ճգնաժամի առջեւ:
Հնարավոր է, ժամանակակից ռուսական հասարակության համար ամենաարժեքավորը ճշմարտության, արդարության, ռուսական մշակութային ժառանգության ինքնության ընկալման եւ ակտուալ մշակույթի որոնումներն են: Սակայն սա չափազանց քիչ է ազգային կարեւորագույն խնդիրների լուծման համար:
Հայաստանը Մոսկվայում դիտարկվում է որպես առավել վերահսկելի գործոն՝ ռուսամետ տարածք ձեւավորելու հերթական դատապարտված ծրագրի իրականացման համար: Այս ուղղությամբ, Մոսկվայում նույնիսկ ջանք չեն թափել մշակելու քիչ թե շատ մտածված գործողությունների ծրագիր:
Միեւնույն ժամանակ, հայ-ռուսական հարաբերությունները հանգել են ճգնաժամի, եւ եկել է կամ հետեւողական խորհրդակցությունների եւ բացատրությունների, կամ հարաբերությունները խզելու ժամանակը: Ռազմավարական հարաբերություններ երբեք չեն եղել, եւ չկան, այդ ձեւակերպման մասին պետք է մոռանալ եւ փորձել ձեւավորել քիչ թե շատ պարտավորեցնող հարաբերություններ այն պայմաններում, երբ Ռուսաստանի միակ ռազմավարական գործընկերը Հարավային Կովկասում Ադրբեջանն է: Եթե Հայաստանի արտաքին քաղաքականության մեջ շարունակի նախկինի պես մնալ Ռուսաստանի հետ ռազմավարական հարաբերության պատկերացումը, Հայաստանին սպասվում է աղետ:
Սերժ Սարգսյանը պետք է հենվի վարչակազմի վրա, որն ընդունակ է վարել հավասարակշիռ արտաքին քաղաքականություն՝ հեռանկարի լիակատար գիտակցումով: Կարծես թե շատ բան արվում է բավական ռացիոնալ եւ ողջամիտ, իրականացվում են գործողություններ, որոնք հետապնդում են արտաքին քաղաքականության դիվերսիֆիկացիայի նպատակ: Նախագահի աշխատակազմը, որտեղ կենտրոնացած է գործնականում ողջ իշխանությունը, վարում է բավական երկչոտ քաղաքականություն, այդ կառույցում չկան մարդիկ, որոնք ընդունակ են քաղաքականությունը դարձնել ավելի վստահ, ինչը կարեւոր է թե Արեւմուտքի, թե Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում:
Հայաստանի ԱԳՆ ղեկավարությունն, ըստ էության, հաճախ վարում է քաղաքականություն, ի հեճուկս հայացքների ու արտաքին քաղաքական նախապատվությունների: Ավելի ու ավելի նշանակալի դեր են խաղում Զինված ուժերը, ինչը լիովին նորմալ է այս փուլում: Սակայն զինվորական շրջանակներում էլ չկան հստակ պատկերացումներ արտաքին քաղաքականության առաջնահերթությունների վերաբերյալ:
Հայկական ընդդիմությունը ստորագրել է իր խոր էգոիզմի եւ ըստ էության ազգային շահերի անտեսման տակ, քանի որ այդպես էլ ծպտուն չի հանել արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ:
Պետք է ասել, որ արտաքին ուժի «բեւեռները»՝ Արեւմուտքը եւ Ռուսաստանը, այդպես էլ չեն կարողացել ձեւավորել համակիրների եւ համարժեք կոլաբորացիոնիստների հուսալի շրջանակ:
Հայաստանում չկան քաղաքական ուժեր, որոնք հետաքրքրեն եւ ունակ լինեն պարտավորեցնող հարաբերություններ կառուցել քաղաքական նախաձեռնությունների արտաքին կենտրոնների հետ, եւ դա՝ այդ աստիճան մեծ եւ բազմաշերտ սփյուռքի պայմաններում: Քաղաքականության մեջ չկա ավելի վտանգավոր ու անպտուղ բան, քան անվստահությունը եւ հուսալի թիմի բացակայությունը:
Այսպիսով, ռուս-հայկական ճգնաժամը պայմանավորված է, իհարկե, ինչպես Ռուսաստանի, այնպես էլ Հայաստանի թույլ քաղաքականությամբ: Ընդ որում, նույնիսկ արտաքին մարտահրավերները ռուս-հայկական հարաբերությունները չհանգեցրին կարգավորման եւ իմաստավորման:
Ներկայում փորձեր են արվում լուծել ամենասուր հարցերը: Եւ հնարավոր է, դա որոշ հաջողություն ունենա: Սակայն ի՞նչ է սպասվում վաղը: Մոսկվայում կան ենթադրություններ, որ տվյալ իրավիճակից կարող են օգտվել որոշակի շրջանակներ՝ ատեղծելու իշխանության հերթական ճգնաժամը Մոսկվայում, հղում անելով ռուսամետ բլոկ ստեղծելու անընդունակությանը:
Այսինքն, Հայաստանը կարող է սկզբում դառնալ առիթ, ապա պատճառ Մոսկվայում ճգնաժամի համար, կամ էլ, համենայնդեպս, ուժեղացնել ավելի ընդհանուր քաղաքական ճգնաժամը Ռուսաստանում:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ՌԴ-ն ստիպված կլինի վերականգնել երկաթգիծը՝ իր դիրքերը Հարավային Կովկասում չկորցնելու համար
15.Մարտ.2013

http://times.am/?p=20570&l=am

«Իտար-Տասս» լրատվական գործակալությունը տպագրել է «Մոսկվա-Հարավային Կովկաս»' դաշնակիցների վերանայում» խորագրով հոդվածը, որի հեղինակն է «Գոլոս Ռոսիի» ռադիոկայանի Կովկասում հեռարձակման բաժնի պետ, պատմական գիտությունների թեկնածու Իվան Սուխովը:

ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը մի քանի ժամվա տարբերությամբ հանդիպել է Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահների հետ: Դա փետրվարի 18-ին նախագահի պաշտոնում վերընտրված Սերժ Սարգսյանի առաջին արտասահմանյան այցն էր, իսկ Ալեքսանդր Անկվաբը Մոսկվա էր ժամանել տնտեսության ոլորտում Մոսկվայի հետ հետագա համագործակցությունը քննարկելու նպատակով:

«Բոլոր տարբերությունները մի կողմ դնելով՝ կարելի է համարել, որ այս հանդիպումներն ինչ-որ չափով «դաշնակիցների հավաք» է՝ հնարավոր անկայուն, խառնաշփոթ իրավիճակի շեմին։
Ներկայումս Հարավային Կովկասում կա 3 երկիր՝ Հայաստանը, Աբխազիան և Հարավային Օսիան, որոնք հավատարիմ գործընկերներ են Ռուսաստանին։ Ինչ վերաբերում է իշխանափոխության ճանապարհին կանգնած Վրաստանին, ապա այն դեռևս ակնհայտորեն պատրաստ չէ արմատական փոփոխություններ իրականացնել Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում։

Ադրբեջանի հետ ռուսական կողմի հարաբերությունների զարգացման հեռանկարը, անկախ 2 երկրների քաղաքական գործիչների և դիվանագետների հնչեցրած բարեկամական հռետորաբանությունից, ընդհանուր առմամբ դեռևս չի ձևավորվել։ Այն դեպքում, երբ Ադրբեջանը Վրաստանի հետ ենթակառուցվածքային ոլորտում ավելի սերտ կապերի մեջ է, քան Ռուսաստանի։

Ժամանակակից հարավկովկասյան բեմի բոլոր գործող անձինք, առանց բացառության, դեռևս անխոս ընդունում են Ռուսաստանի իշխող դիրքը։ Բայց եթե մենք ներկեինք Հարավային Կովկասը՝ ցույց տալու համար այդ երկրներում Ռուսաստանի ունեցած ազդեցությունն ու դրանց պատասխան հավատարմության աստիճանը Մոսկվային, ապա այս պարագայում Հայաստանի, Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի գույները խիստ կտարբերվեին Ադրբեջանի և Վրաստանի գույներից։ Նայելով, այս քարտեզին միանգամից պարզ է դառնում, որ այդ 3 տարածքները կազմավորում են անկանոն եռանկյուն՝ խարիսխ գցելու հուսալի վայր:

Սակայն նպատակի հեռանկարի համար անհրաժեշտ են ենթակառուցվածքային կապեր, որոնք ներկայիս դրությամբ բացակայում են։ Սակայն դրանք հնարավոր կլիներ վերականգնել Սոչին Սուխումիի և Երևանի հետ կապող երկաթգծի միջոցով, որը փակվել է վրաց-աբխազական հակամարտությունից հետո։ Երկաթգծի աշխատանքների վերսկսման թեման բարձրացվել է Վրաստանում «Վրացական երազանք» ընդդիմադիր կուսակցության իշխանության գալուց հետո, սակայն հարցի իրական գինն այնպիսին է, որ դրա հանրային քննարկման ցանկացած փորձ լուրջ դիմադրության կհանդիպի թե՛ Վրաստանի, թե՛ Ադրբեջանի որոշակի շրջանակներում։
Այս ճանապարհը տրանսպորտային առումով չէր շրջափակի Հայաստանը, որը ներկայում ամբողջովին դուրս է մնացել Բաքվի, Թբիլիսիի և Անկարայի կառուցած ենթակառուցվածքային նախագծերից։ Ավտոմատ կերպով դա կնշանակեր, որ Հայաստանն ամրապնդում է իր առանց այդ էլ բարդ հարաբերություններն Ադրբեջանի և Անկարայի հետ։

Սակայն երկաթգծի վերականգնման նկատմամբ հետաքրքրությունը Հայաստանում և Աբխազիայում տարբեր է։ Հայաստանի դեպքում' նոր տնտեսական հնարավորություններ են և սկզբունքայնորեն նոր կարգավիճակ, ինչն իր հերթին հնարավորություն կտար ավելի վստահ տոնով քննարկել ԼՂ խնդրի և Թուրքիայի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցերը։ Իսկ Աբխազիայի պարագայում դա տնտեսական մրցակցության աճ է. երկաթգծով Ռուսաստան կներկրվեն ոչ միայն աբխազական մանդարինները, այլ նաև Հայաստանի և Արևմտյան Վրաստանի մրգերը։ Բացի այդ, ժամանակին հենց այդ երկաթգծի միջոցով է պատերազմը «եկել» Աբխազիա։

Թեև երկաթգծի շահագործման հարցը չի շոշափվել Սարգսյանի և Անկվաբի պաշտոնական այցելությունների ընթացքում, սակայն Վրաստանի վարչապետ Բիձինա Իվանիշվիլին անմիջապես անդրադարձել է այդ թեմային, մասնավորապես՝ ասելով.«Երկաթգծի աշխատանքի վերսկսման մտադրություն կա, սակայն չարժե շտապել, որպեսզի ճանապարհը չվնասի Վրաստանի քաղաքական շահերին»։

Այնուամենայնիվ, ակնհայտ է, որ հենց այս ճանապարհն է լինելու Սարգսյանի պաշտոնավարման 2-րդ ժամկետի ընթացքում ռուս-հայկական հարաբերությունների գլխավոր թեման։
Դեռևս ոչ ոքի կողմից չբարձրաձայնված հարցը հնչում է հետևյալ կերպ. կամ երկաթգիծը կվերականգնվի, կամ Ռուսաստանը կշարունակի կորցնել իր դիրքերը Հարավային Կովկասում»,-գրված է հոդվածում:

[Federate]

Re: Regional geopolitics

QAZVIN-RASHT-ASTARA OR IRAN-ARMENIA?





Sevak Sarukhanyan
Deputy Director of “Noravank” Foundation,
Head of the Center for Political Studies, Ph.D. (Political Studies)

Recently the discussions on the development of the railway service have stirred up in the South Caucasus and Armenia. This is mostly conditioned by the change of the leadership in Georgia in 2012 after which a new government was formed. Unlike the previous one it tends to improve the relations with Russia which in its turn brings into focus possibility of re-running the Georgian-Abkhazian railway.

But despite the results of the Georgian-Russian and Armenian-Georgian negotiations there are already railways projects implemented in the South Caucasus which tend to take leading positions in the regional transport system. There are two such projects – Kars-Akhlkalaki and Qazvin-Rasht-Astara railways. They both may greatly affect Armenia as their implementation will indirectly bring to the deepening of the transport blockade of the Republic of Armenia. Hence in our opinion Qazvin-Rasht-Astara railway is of greater significance for Armenia as, by creating direct railway connection between the Persian Gulf and Azerbaijan, it will directly influence transport prospects of the Rep. of Armenia. And there are such prospects especially if we take into consideration the possibility of re-running of the Abkhazian railway.

Qazvin-Rasht-Astara and Iran-Armenia railways

Back in 2004 Russian-Iranian-Azerbaijani declaration on building Qazvin-Rasht-Astara railway was signed in Tehran and in 2005 it was followed by an appropriate agreement. The fact that Russia also signed the agreement is understandable. The railway connecting Iranian Qazvin and Azerbaijani Astara is an integral and important part of North-South international transport corridor which aims not only connecting Iranian and Azerbaijani railways but also to connect Iranian Bender-Abas port with Russian railways through the territory of Azerbaijan. This project is of great geopolitical significance because it will link the markets of South and South East Asia with Russia and Europe by means of almost direct railway which will result in off-loading of the cargo traffic through the Suez Canal. The significance of these prospects has sharply grown today when Egypt is indulged into the long political crisis.

According to different economic researches annually 25-26 million tons can be transported by means of the railway which will make it into one of the world’s biggest transportation hubs.

In this aspect both Russians and Iranians are very interested in the building of the railway and the same can be said about Azerbaijan too; it tends to become transition country not only for oil and gas export but also for cargo transportation. This is rather an attempt to restore old status when there was a railway communication between Iran and Azerbaijan in the Soviet period, than a new prospect. The only difference is that this communication was maintained through the Nakhijevan and Armenian SSR which is today impossible.

But it should also be underlined that Qazvin-Rasht-Astara railway is also an indirect competitor of the Armenian transport projects, the most important of which is the prospect of building Iran-Armenia railway. Unfortunately while discussing building of the railway most of the attention in Armenia is paid to the commodity turnover between Armenia and Iran. We say unfortunately because if we consider the significance of building a railway only in the aspect of the Armenian-Iranian cooperation the conclusions will be obvious. Taking into consideration the small volume of the Armenian-Iranian commodity turnover and its one-sidedness (80% of general turnover is directed from Iran to Armenia) the railway is not profitable and it should not be built. This is wrong approach which does not take into consideration the fact that almost all the railways built all over the world are solving rather regional than inter-state issues. And which is the regional significance of Iran-Armenia railway? It is almost the same as the one of Qazvin-Rasht-Astara railway and the only difference is that instead of the Azerbaijani territory it will pass through the territories of Armenia and Georgia. Of course in case if we consider that the Abkhazian railway will be re-opened. But even in case if it is not re-opened, it should be taken into consideration that Iran-Armenia railway will connect two other transportation hubs – Bender-Abas and Georgian Black Sea Poti port.

This fact and prospect is appreciated not only by the Iranians but also by the Chinese who are interested in the building of Iran-Armenia railway.

Thus, for Armenia the factual state the construction of Qazvin-Rasht-Astara railway is important.

Is Qazvin-Rasht-Astara railway being built?

This is one of the most crucial and enigmatic issues. Formally the railway is built at an accelerated tempo as it received necessary financing in 2011. By the approved 2011-2012 Iranian budget $111 million which had to provide completion of the project and putting the railway into commission, were allotted. But in September 2012 Iranian party send an official letter to the head of the “Russian Railways” Valdimir Yakunin with a request to finance the building of the railway. In October 2012 during Vladimir Yakunin’s visit to Tehran, the Russian party did not conclude any agreement on funding the railway building with Iran thus, factually, giving up on the offer to finance the works. But the interesting fact about this is that the Iranian media and state officials have been reporting in different ways on the condition of the railway since 2010. If the official statement of the Ministry of Roads and Transportation of Iran read that 70% of works were completed and general works would be over in 2010, in 2012 the new Minister of Transportation of Iran Ali Nikzad stated that only 50% of works were completed and the completion of project was planned by the end of 2015.

The main reason of such a discord can, most probably, be conditioned by hard economic situation in Iran due to which financing of a number of big projects was ceased. It is not excluded that $111 million allotted for 2011-2012 did not reach the railway and were redirected to softening difficult financial situation caused by the international sanctions.

In 2012-2013 uncertainty around the railway’s prospects still preserves. According to the Minister of Roads and Transportation of Iran Ahmed Sadeghi 67% of the construction works has been completed and in 2014 it will be fully put into commission. The feasibility of these prospects is an important issue because almost all the optimistic statements are made by the Iranian party at the meetings with the Azerbaijani officials. Moreover, it is remarkable that the Iranian media almost does not turn to the railway even though for propagandistic purposes almost all the more or less remarkable projects are covered. The same cannot be said of building of the Iran-Armenia railway which has not been started yet but it is mentioned about the railway building and prospects almost in all the publications in the Iranian media devoted to Armenia.

It is obvious that the Iranian party is very interested in Iran-Armenia project from political point of view, because Armenia and Georgia for Iran is one thing and Azerbaijan is the other thing. There are practically no chances to improve the Iranian-Azerbaijani relations the deteriorated over the last year because such an improvement is hampered by both “Iranian policy” of Azerbaijan, and failure of the policy of establishment of active Iranian-Turkish cooperation. And change of the leadership in Georgia created grounds for Tehran to expect that the “Georgian road” to Russia can be opened, thus creating serious alternative to the road going through Azerbaijan.

http://noravank.am/eng/articles/detail.php?ELEMENT_ID=6912

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Turkey badly needed to end row with Israel. Netanyahu’s apology gave Obama a diplomatic breakthrough


Israeli Prime Minister Binyamin Netanyahu granted the Turkish Prime Minister Tayyip Erdogan a face-saver for ending their three-year rift out of willingness to crown US President Barack Obama’s three-day visit with an impressive diplomatic breakthrough. He swallowed Israel and its army’s pride and, at the airport, with Obama looking on, picked up the phone to Erdogan and apologized for the killing by Israeli soldiers of nine Turkish pro-Palestinian activists in 2010 aboard the Mavi Marmara, which was leading a flotilla bound on busting the Israeli blockade of the Hamas-ruled Gaza Strip.
The crowing comment by Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoglu - “Turkey’s basic demands have been met; we got what we wanted” – was out of place, spiteful and ill-mannered.
He knows perfectly well that for the past year, amid a constant stream of ranting abuse from Ankara, Israel has been quietly responding to Turkey’s desperate need for cooperation in four essential fields, which are disclosed here by DEBKAfile:
1. The Turkish armed forces are heavily dependent on Israeli military technologies from the long years of the close alliance between the two countries, which Ankara cut short. This dependence applies most particularly to its drones, the backbone of today’s modern armies. It is also holding up the huge transaction for the sale of American Boeing Awacs electronic warning airplanes to Turkey.
Boeing was unable to deliver the aircraft without Jerusalem’s consent, because a key component, the early warning systems, is designed in Israel. This consent has been withheld in the face of Turkey’s urgent need and the US aviation firm’s impatience to consummate the deal.
Turkey is in need of those planes - not just to monitor events in neighboring wartorn Syria, but to complete its air defense lineup against Iranian ballistic missiles. Without the AWACs, the advanced FBX-radar system the US has stationed at the Turkish Kurecik air base is only partly operational. The Kurecik battery is linked to its equivalent at a US base in the Israeli Negev, a fact which Ankara chooses to conceal.
2. In view of the turmoil in Syria, the bulk of Turkey’s exports destined for the Persian Gulf and points farther east have been diverted to the Israeli ports of Haifa and Ashdod, whereas just a year ago, they went through Syria, Jordan and Saudi Arabia.
Since no end is seen to the Syrian conflict and the closure of the Turkish-Syrian border, more and more export traffic from Turkey is making its way through Haifa port and thence by rail across Israel to Jordan. Turkish goods bound for destinations in Europe and the US are diverted to Israeli ports too as Egyptian ports are made increasingly dysfunctional by that country’s economic crisis..
3. In the first year of the Syrian uprising, when Davutoglu was still a frequent traveler to Damascus for talks with Bashar Assad, Ankara entertained high hopes of becoming a major player for resolving the Syrian debacle. But he also sought to strike a deal with the Lebanese Hizballah, Assad’s ally, for obstructing Israeli gas and oil exploration in the eastern Mediterranean
Three years on, Turkish leaders have woken up to the realization that they had better hurry up and jump aboard the US-backed Israeli energy bandwagon or else they will miss out on an outstanding and lucrative economic development, namely, the forthcoming opening up of a Mediterranean gas exporting route to Europe.
4. Turkey, Israel and Jordan are all in the same boat as targets for the approaching large-scale use of Syria’s chemical and biological weapons.
This topic was high on the agenda of President Obama’s talks with Jordan’s King Hussein Friday, March 21, in Amman, after he had explored the subject with Israel’s prime minister in Jerusalem.
Obama presented them with his plan to consolidate into a single US-led Turkish-Israeli-Jordan HQ the separate commands established six months ago in each of those countries to combat the use of unconventional weapons.
This unified command would stand ready to launch units of the four armies into coordinated land and air action inside Syria upon a signal from Washington.
The US president used his visits to Jerusalem and Amman to tie up the ends of this contingency plan with Netanyahu and Abdullah, while Secretary of State John Kerry got together with Erdogan in Ankara.
However, this four-way military effort to combat the Syrian chemical threat could not have taken off with Ankara and Jerusalem not on speaking terms.
This had been going on for three years, ever since Erdogan suspended military ties with Israel and downgraded diplomatic relations pending an Israeli apology for the Marmara incident, compensation for the victims and the lifting of its naval blockade on Gaza.
The Turkish prime minister insisted on the Israeli prime minister paying obeisance to Turkish national honor. And finally Netanyahu relented. But Israel stood its ground on the last condition; a UN probe had pronounced the Israeli blockade legal and legitimate although its raid on the Turkish ship was deemed “excessive.” So the blockade remains in place and, indeed, Friday, March 23, Israel’s new defense minister, Moshe Yaalon, tightened it by restricting the Gaza offshore areas open to Palestinian Mediterranean fishermen.
This was punishment for the four-rocket attack staged from Gaza on the Israeli town of Sderot Thursday, the second day of President Obama’s visit to Israel.
DEBKAfile’s military sources comment that the new defense minister may have also been directing a reproach at the prime minister for apologizing to Turkey and admitting to “operational errors,” thereby casting aspersions on the professionalism of the Israel Navy’s Shayetet 13 commando unit and its legitimate action in defense of Israel’s legal Gaza blockade.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ԹՈՒՐՔՄԵՆՉԱՅԻ ՊԱՅՄԱՆԱԳՐԻ 185-ԱՄՅԱԿԻ ԱՌԻԹՈՎ



Ավետիս Բաբաջանյան
Փետրվարի 22-ին լրացավ Թուրքմենչայի պայմանագրի կնքման 185-ամյակը: Հիշեցնենք Ռուսական կայսրության և Պարսկաստանի միջև կնքված այս պայմանագրով Ռուսաստանին անցան Երևանի և Նախիջևանի խանությունները, որոնք մինչ այդ գտնվում էին Պարսկաստանի կազմում:

Այս տարվա հոկտեմբերի 24-ին լրանում է Ռուսական կայսրության և Պարսկաստանի միջև կնքված մեկ այլ պայմանագրի`Գյուլիստանի պայմանագրի կնքման 200-ամյակը: Այս պայմանագրով էլ Պարսկաստանը, ի թիվս այլ տարածքների` Ռուսաստանին զիջեց Ղարաբաղի խանությունը, Շամշադինի, Իջևանի, Զանգեզուրի և Շիրակի շրջանները: Ռուս-պարսկական 1804-1813թթ. և 1826-1828թթ. պատերազմների արդյունքում Արևելյան Հայաստանը Պարսկաստանի կազմից մտավ Ռուսական կայսրության կազմի մեջ:

Թուրքմենչայի պայմանագրի կնքման 185-ամյակի մասին Հայաստանում ոչ ոք չհիշեց: Այն հիմա համարվում է ռուսական կայսերական տոն, և համարվում է, որ ոչ մի կապ չունի Հայաստանի Հանրապետության հետ և մեր պետական անկախության հետ: Հայ անկախականներն ու ազգայնականները համարում են, որ հայերի համար, մեծ հաշվով, ոչ մի նշանակություն չունի, թե հայկական տարածքները գտնվում էին Պարսկական պետությա՞ն, թե՞ Ռուսական կայսրության տիրապետության տակ: Ի վերջո, Ռուսաստանը չէր պատերազմում Հայաստանն ազատագրելու համար, այլ ընդամենն ընդլայնում էր իր կայսրության սահմանները: Սա, իհարկե, ճիշտ է, և սրա հետ կապված վիճելն անիմաստ է:

Բայց փաստն այն է, որ Գյուլիստանի և Թուրքմենչայի պայմանագրերով Ռուսական կայսրության տիրապետության տակ անցած տարածքներում, 90 տարի անց`1918թ., ստեղծվեց Հայաստանի Հանրապետությունը:

1828թ. Թուրքմենչայի պայմանագրի կնքումից հետո Երևանի խանությունում և մյուս հայկական տարածքներում հայկական բնակչությունը կազմում էր 20 տոկոս, բացառությամբ Սյունիքի և Ղարաբաղի: Եվ նույնիսկ այդ հայկական բնակչության մի զգալի մասը հայախոս չէր, նրանց մի մասը նույնիսկ իսլամադավան էր:

Ինչ արեց Ռուսաստանը 1828թ. հետո: Պետական մակարդակով կազմակերպվեց հայերի վերաբնակեցումը Պարսկաստանի Սալմաստի, Խոյի և մյուս նահանգներից` դեպի Արևելյան Հայաստան: Իհարկե, այս դեպքում ևս Ռուսաստանին չէր հետաքրքրում հայերի վիճակը, և Ռուսական կայսրությունը դա անում էր սեփական շահերի համար, նպատակ ունենալով ամրացնել իր սահմանները, համարելով, որ քրիստոնյա հայ հպատակներն ավելի հուսալի են, քան իսլամադավան թաթարներն ու քրդերը: Ճիշտ է նաև այն, որ Ռուսական կայսրությունը, ի դեմս կայսեր` Նիկոլայ 1-ինի, մերժեց ռուսական բանակի մի շարք հայ հրամանատարների առաջարկը` ստեղծել հայկական կիսաանկախ կազմավորում` Ռուսական կայսրության պրոտեկտորատի տակ: Պարզ է, որ Ռուսական կայսրությունը, ինչպես և ցանկացած կասրություն, չի պատերազմում ուրիշներին անկախություն շնորհելու համար:

Բայց փաստ է և այն, որ Ռուսական կայսրության տիրապետության օրոք այս տարածքը դարձավ հայկական, սկսեց ապրել հայկական կյանքով. հիմնվեցին հարյուրավոր հայկական գյուղեր, փոխվեց բնակչության ազգային կազմը, բացվեցին հայկական դպրոցներ, կառուցվեցին տասնյակ և հարյուրավոր հայկական եկեղեցիներ: Ի վերջո, Ռուսական կայսրության գործունեության 90-ամյա գործունեության արդյունքն էր, որ ստեղծվեց Հայաստանի անկախ Հանրապետությունը:

Շատերն ասում են, որ Հայաստանի անկախ պետությունը ստեղծվեց միայն 1917թ. Ռուսական կայսրության փլուզման արդյունքում, և դա ամենևին կապ չունի Թուրքմենչայի կամ Գյուլիստանի հաշտության պայմանագրերի հետ: Բայց նկատի ունենանք, որ այդ նույն ժամանակաշրջանում փլուզվեց նաև մեկ այլ` Օսմանյան կայսրությունը, և այդ կասրության մեջ ապրող հայերը ոչ միայն չկարողացան սեփական պետություն ստեղծել, այլև ենթարկվեցին ցեղասպանության և տեղահանության:

Խնդիրը, սակայն, այն չէ, որ Հայաստանի Հանրապետությունում Թուրքմենչայի և Գյուլիստանի պայմանագրերը համարում են ռուսական տոներ, և պետականորեն չեն նշում դրանք` համարելով, որ դրանք մեր անկախ պետականությանը չեն առնչվում:

Կա ավելի հետաքրքիր ու զարմանալի բացատրություն: Հայ իշխանական էլիտայի որոշ ներկայացուցիչներ հայտարարում են, որ Հայաստանը չի կարող իրեն թույլ տալ նշել այդ պայմանագրերի ստորագրման տարեդարձները, քանի որ դրանով կարող է ոտնահարել Հայաստանի Հանրապետության մեկ այլ ռազմավարական դաշնակցի և հարևանի` Իրանի Իսլամական Հանրապետության (ԻԻՀ) զգացմունքները: Եթե այդ պայմանագրերը Ռուսաստանի համար հաղթանակի տոներ են, ապա Իրանի համար` պարտության և սգո տարելիցներ: Բայց հենց դրա համար, Հայաստանն այդ պայմանագրերին պետք է նայի, ոչ թե Ռուսաստանի կամ ԻԻՀ տեսակետից, այլ զուտ հայկական մեկնակետից: Իսկ այդպես նայելու դեպքում պետք է արձանագրել, որ եթե չլինեին այդ պայմանագրերը, ամենայն հավանականությամբ, չէր լինի նաև Հայաստանի անկախ Հանրապետությունը:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

DEBKAfile: Rocket fired in Aleppo contained Agent 15

Western military sources have told DEBKA file that three chemicals were believed present in the Scud B rocket which exploded in the Aleppo neighborhood of Khan al-Assal Tuesday March 19: phosphorus, chlorine and Agent 15 or BZ. Although the Assad regime and the rebels charged each other with firing the rocket, which killed 15-31 people and injured more than a hundred, it was not possible to verify which side was actually responsible. The White House denied it was the rebels, while Moscow insisted that it was, in support of the accusation from Damascus.
The assumption in Israeli security circles is that either or both sides may have tried a one-shot use of a chemical weapon to test the limits of world-power tolerance. The incapacitating Agent 15 which causes choking is the least harmful of Assad’s chemical arsenal. A US army spokesman said the American armed forces had plans for intervening in the Syrian conflict if chemical weapons were used.
DEBKAfile reported Tuesday:
Extensive preparations by Syrian army units for launching chemical weapons against rebel forces have been sighted in the northern town of Homs, Western intelligence agencies toldDEBKAfile’s military sources Tuesday, March 19.
Damascus is thought to have paved the way for resorting to unconventional weaponry with an accusation run by the state news agency SANA Tuesday that Syrian rebels had fired a rocket containing chemical substances in the Khan al-Assal area of rural Aleppo, allegedly killing 15 people, mostly civilians. Rebels quickly denied the report and accused regime forces of “firing a chemical weapon on a long-range SCUD, after which 20 people died of asphyxia and poisoning.”
Neither of the accusations could be immediately verified.
But a Reuters photographer said he had seen people come into two Aleppo hospitals with breathing problems after the attack. They claimed people were suffocating on the streets.
Western intelligence sources reckoned that for the Assad regime, Homs, the scene of fierce battles between government and rebel forces in recent days, is likely to be the first place where the Assad government turns to chemical warfare. A rebel victory there would be a grave setback for the regime because it would sever the main highway linking the Syrian military forces fighting in the towns of Damascus, Latakia, Aleppo and Idlib.
Monday and Thursday, therefore, heavy government reinforcements from the South and Damascus were piled up on the embattled town, along with large numbers of warplanes and attack helicopters, for an all-out effort to cut short the rebel advance.
DEBKAfile’s military sources report that the importance Assad attaches to carrying the day in Homs is represented by the elite units he has assembled in and around the city: Heavy armored forces of the 4th and 5th Republican Guard Divisions were imported from Damascus and the 18th and 19th Divisions are there too, issued in the last few hours with chemical warfare gear.
Syrian ruler Bashar Assad can on no account afford to be defeated in the key town of Homs just when US President Barack Obama is scheduled to arrive in the Middle East Wednesday. He will therefore use whatever it takes to prevent this happening, even chemical weapons if they are the only answer.
The allegation that the rebels have resorted to chemical warfare strongly points to an Assad ploy to go there himself and finger the opposition as having struck first.
The emergence of dread unconventional weapons on the Syrian battlefield during the US president’s stay in the region is bound to dominate his talks with its leaders. It may even result in changes in his schedule and itinerary.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Assad to Beirut: Sack Lebanese army chief or more air raids.
Jordan feared next
DEBKAfile Exclusive Report March 18, 2013,

The Syrian conflict spread in earnest to Lebanon Monday, March 18, when the Syria Air Force carried out bombing runs over Syrian rebel jumping-off bases inside Lebanon that are used for their attacks on government forces.
DEBKAfile’s military sources report that the warplanes also bombed Lebanese border valleys used for smuggling men and arms into Syria.
The targets, between one and five kilometers inside Lebanon, were the town of Arsal, where many of the Sunni Muslim inhabitants support the Syrian rebellion, and the outskirts of the towns of Khirbet Younin and Wadi al-Khayl in Arsal’s barren mountains. No casualties were reported.
DEBKAfile can disclose exclusively that Saturday, March 16, Syrian ruler Bashar Assad sent an ultimatum to Lebanese President Michel Sleiman through intelligence channels consisting of three stipulations:
1. Sack Lebanese army chief Gen. Jean Kahwaji without delay. Assad accused the general of refusing to deploy the Lebanese army for cracking down on Syrian rebel bases of operation in Lebanon and so stemming the flow of rebel strength into the embattled country.
2. The Lebanese president, himself a former army chief, was required to take responsibility for army action to purge the Lebanese border region of rebel forces.
3. President Sleiman was given 48 hours to order the Lebanese army into operation against the Syrian rebels. When this did not happen, Assad made good on his threat. As soon as his ultimatum expired Monday afternoon, he sent his air force into action across the border into Lebanon.
DEBKAfile’s military sources estimate that the air strike Monday was not a one-off event. Lebanon is probably in for expanding Syria air operations against its territory in the coming days.
It appears that the Syrian ruler timed his war action against Lebanon to coincide with President Barack Obama’s visit to Israel and Jordan, starting Wednesday, March 20. He may be planning further escalation as the week goes on.
According to some forecasts, Assad may be expected to launch attacks on Syrian rebel targets in Jordan as well as Lebanon..

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Are The U.S. And Russia Fueling Tension Between Uzbekistan And Its Neighbors?
March 26, 2013

The U.S.'s growing military ties with Uzbekistan may be a strategic necessity, given the importance of the Central Asian country in the U.S.'s war effort in Afghanistan. But it is forcing the U.S. to confront an important, if little-discussed, complication: Uzbekistan is the least-trusted, most-feared country in the region. Tajikistan and Kyrgyzstan have well-known border and water conflicts with Uzbekistan. Kazakhstan sees Uzbekistan as a regional rival. So is the U.S.'s military aid to Uzbekistan raising regional tensions?

U.S. military aid, after being suspended for several years because of human rights concerns, is steadily being ramped up. That the U.S. is giving small surveillance drones to Uzbekistan is the worst-kept secret in Washington (OK, in the narrow slice of Washington that The Bug Pit inhabits). It's also giving Uzbekistan's armed forces night-vision goggles, body armor, and GPS systems, and there are credible rumors in Washington of heavier military equipment being considered for Uzbekistan to either buy or be given. (And it's not just the U.S.: Uzbekistan has pledged to work more closely with NATO on training, and the U.K. is also planning to make some donations to Uzbekistan as well.)

The U.S. (and NATO partners) have also signaled their intention to donate excess military equipment to Tajikistan and Kyrgyzstan, as well. And the U.S., of course, operates an air base in Kyrgyzstan. So it's hardly like the U.S. military is exclusively cooperating with Uzbekistan. Yet, perhaps because more concrete information has come out regarding donations to Uzbekistan, and perhaps because the U.S.-Uzbekistan military relationship is growing quickly (having started from almost zero after the sanctions imposed in the early 2000s), there seems to be a perception growing that the U.S. is favoring Uzbekistan.

A report in Kazakhstan's Tengrinews argues that "close relations between Uzbekistan and the U.S. can lead to conflict in Central Asia." It quotes Russian political analyst Alexander Sobyanin saying that "Uzbekistan is ambitiously becoming the economic and military giant of the region, and that means that for Kazakhstan, Tajikistan and Kyrgyzstan, 'peaceful life has ended.'" Kazakhstani analyst Marat Shibutov adds that "Uzbekistan's land forces are already one and a half times greater than ours. With the receipt of arms, it's possible that the advantage will be double." (He noted, though, that conflict between Uzbekistan and Kazakhstan was much less likely than it would be between Uzbekistan and either Kyrgyzstan or Tajikistan.)

In another piece on CentrAsia.ru, analyst Andrei Grozin says that Tashkent's aims vis-a-vis American military aid is less about gaining means of repression against the population of Uzbekistan and more about regional hegemony," and that "arming the regimes of Central Asia, the US is laying a landmine which could blow up the entire region." (In a nice poetic -- if not necessarily militarily relevant -- touch, Grozin ends by quoting the famous Chekhov line: "If a gun is hanging on the wall in the first act, it has to be fired in the last act.")

What to make of all this? It's worth noting that while the U.S. is being fairly careful to not give Uzbekistan tools with which it can repress its population -- the standard concern in the West -- exacerbating regional tension has seemed less of a worry. Tactical drones, night vision, GPS and body armor would be of limited utility in putting down another Andijan-style protest. But they would be very useful in a border conflict with a neighbor.

It also should be noted that all of the above analysis of increasing regional tension dovetails with Russia's perception of U.S. policy in the region. The Kremlin is alarmed at Uzbekistan's attempts to remove itself from Russia's sphere of influence, notably by withdrawing from Russia's key security project in the region, the Collective Security Treaty Organization. Russian officials have framed their huge military aid packages to Kyrgyzstan and Tajikistan in terms of the need to counter the U.S-Uzbekistan axis. So it can't be excluded that Russia may be intentionally fanning this threat of tension. Still, the mistrust of Uzbekistan by its neighbors is very real and doesn't necessarily need any encouragement from the Kremlin. And conversely, Uzbekistan's mistrust of Russia is a large part of why it feels that it needs closer military ties with the U.S. and NATO -- a situation which certainly isn't helped by a massive Russian rearmament of its unfriendly neighbors. So all of this is creating a vicious circle of mistrust and tension. What may result, no one knows.

[TomServo]

Re: Regional geopolitics

I'd view anything the U.S. and Russia are doing in the Caucasus and Central Asia with deep suspicion.

It's a wonderful time to be a Caucasian or Central Asian dictator, though, especially if you run an oil-rich country: everybody loves you and political leaders are willing to visit your godforsaken capital and shower you with praise (brushing aside trivialities like gross human rights violations). Must be nice.