Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Երևանում և Ստեփանակերտում չեն պատրաստվում իրավիճակը երկար հանդուրժել ու շաբաթը 1-2 զոհ ունենալ

2017-03-06 12:56:04
«Ադրբեջանում սկսել են Նախիջևանի ղեկավար Վասիֆ Թալիբովին նույնպես փոխնախագահ նշանակելու գործընթացը, որի համար պետք է Սահմանադրություն փոխվի, ինչը մի քանի ամիս տևող գործընթաց է:

Ադրբեջանի նախագահն էլ ստիպված է լինելու անընդհատ հասարկության ուշադրությունը շեղել արտաքին գործընթացներով կամ որոշակի ձեռքբերումներով, որոնք փորձում են ունենալ ռազմական դաշտում, դիվանագիտական հարթակներում կամ քարոզչությամբ»,-այս մասին լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը:

Քաղաքագետի խոսքով՝ ապրիլյան ձախողումներից հետո Ադրբեջանը բավական լուրջ քաղաքական գործոններ է կորցրել ու այդ ամենը վերականգնելու համար Ալիևի իշխանությունը փորձում է պատերազմի իմիտացիայի միջոցով ստանալ մի իրավիճակ, որի արդյունքում թե՛ միջնորդները, թե՛ միջազգային հանրությունը հայկական կողմի հետ Ադրբեջանի բանակցային գործընթացը զրոյական կետից կսկսի:

«Վերջին օրերի դեպքերն էլ ապացուցեցին, որ Ադրբեջանը ռազմական ճանապարհով այդ հարցը չի կարող լուծել հիմա: Ադրբեջանը չունի պատրաստված մարդկային ռեսուրս»,-նշեց Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը:

Քաղաքագետը նկատում է՝ իր գործողություններով Ադրբեջանը ստիպում է հայկական կողմին ընտրություն անել դիվանագիտական և ռազմական ճանապարհներով հարցը լուծելու համար.

«Մինչ օրս հայկական կողմը փորձել է դա համադրել, բայց հիմա, եթե Ադրբեջանը շարունակի լարվածությունը պահել, համոզված եմ, որ ո՛չ Երևանում, ո՛չ Ստեփանակերտում ոչ ոք չի պատրաստվում իրավիճակը երկար հանդուրժել և շաբաթը 1-2 զոհ ունենալ: Հետևաբար, մենք ստիպված ենք լինելու որոշակի գործողություններ կատարել, և այդ գործողություններն արդյունավետ ավարտին հասցնելու համար պետք է պատրաստ լինել բոլոր հնարավոր սցենարային զարգացումների»:

Անի Կարապետյան

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Over 2,000 Iranians killed fighting terrorists in Syria, Iraq
By Paul Antonopoulos - 08/03/20170


BEIRUT, LEBANON (07:21 A.M.) – The head of Iran’s veterans’ affairs office, Mohammad Ali Shahidi told state-run IRNA News on Tuesday that more than 2,000 Iranians fighting terrorists in Syria and Iraq have been killed.

“Some 2,100 martyrs have been martyred so far in Iraq or other places defending the holy mausoleums,” Shahidi claimed.

Iran has been the main backers of the government’s in Syria and Iraq to fight terrorist forces.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թուրք-իրանական գժտություն. Կանցնե՞ն արդյոք «կարմիր գիծը». Հարցազրույց փորձագետի հետ
07.03.2017

https://news.am/arm/news/376834.html

Թուրքիան եւ Իրանը, որոնք ավանդաբար մրցակցության մեջ են, նորից գրավել են համաշխարհային հանրության ուշադրությունը: Անկարան եւ Թեհրանը մեկը մյուսի հետեւից հանդես եկան կտրուկ հայտարարություններով՝ միմյանց մեղադրելով տարածաշրջանում լարվածություն եւ անկայուն իրադրություն ստեղծելու մեջ: Արդյունքում Թուրքիայի իշխանություններն Իրանին խորհուրդ տվեցին կառուցողական քայլեր ձեռնարկել եւ «աչքի ծայրով նորից դիտել իրենց տարածաշրջանային քաղաքանությունը»: Թեհրանն էլ պատասխանեց, որ մտադիր չէ հաշվի նստել նման հռետորաբանության հետ՝ երկկողմ հարաբերությունների համատեքստում, եւ նախազգուշացրեց, որ «իր համբերությունը սահման ունի»:

Այն մասին, թե որքան լուրջ կարող են լինել երկու տերությունների լեզվակռվի հետեւանքները, ինչպես նաեւ տարածաշրջանում տիրող ընդհանուր քաղաքական իրավիճակի մասին զրուցել ենք իրանագետ Կարինե Գեւորգյանի հետ:

Տիկին Գեւորգյան, ակնհայտ է, որ այսօր Ռուսաստանն ու Իրանը շարունակում են ամրապնդել իրենց համագործակցությունը։ Այդ կապակցությամբ Իրանը վերջերս հայտնել է Մերձավոր արեւելքում ռուս-իրանական ռազմավարական միություն ստեղծելու ցանկության մասին։ Ի՞նչ հետեւանքներ կարող է դա ունենալ:

Ըստ էության, մարտավարական մակարդակի վրա այդ միությունն արդեն ձեւավորվել է։ Հենց միայն Իրանի հետ միասին Ռուսաստանի մասնակցությունը Սիրիայում գործողություններին նշանակում է ռազմավարական միության ձեւավորում։ Հիմա կողմերը, հնարավոր է, իրենց հայտն են ներկայացնում տարածաշրջանի նկատմամբ, ներառյալ Իրաքը, որտեղ Իրանը հսկայական ազդեցություն ունի։ Չէ՞ որ Իրաքի բնակչության մեծ մասը շիաներ են ու Իրանն արդեն վաղուց դանդաղ, հանգիստ, մտածված ձեւով անվտանգության գոտի է ստեղծել իր սահմանների շուրջը, որոնց թվում են Իրաքն ու Աֆղանստանը։

Ինձ թվում է, որ Իրանում ներքաղաքական պայքարի պատճառով այդ գործընթացը հասարակ ու հեշտ չի լինի, բայց դրա համար լուրջ հեռանկար կա:

Մերձավոր արեւելքում ռազմավարական գործընկերությունից բացի Ռուսաստանի ու Իրանի միջեւ քննարկվում է Ռուսաստան- Վրաստան- Հայաստան- Իրան եւ Ռուսաստան- Ադրբեջան- Իրան էներգետիկ միջանցքների նախագիծը։ Ի՞նչ քաղաքական ու տնտեսական նպատակներ են հետապնդում Ռուսաստանն ու Իրանը այդ նախագծի շրջանակում ու ինչ կստանա Հայաստանը այդ նախագծի իրականացման արդյունքում։

Եկեք իրարից տարանջատենք։ Ինչ վերաբերում է Վրաստանին՝ իրականությունն այն է, որ գազն ու էլեկտրաէներգիայի ոչ փոքր մասը Վրաստանը ստանում է հենց Ռուսաստանից։ Ադրբեջանը գազը Ռուսաստանից է ստանում։ Եվ այս իմաստով անկասկած ստեղծվում է երկու երկրների յուրահատուկ էներգետիկ կախում Ռուսաստանի ռեսուրսներից ու հնարավորություններից։ Առայժմ մենք տեսնում ենք, որ Ռուսաստանը փորձում էր կարծես ինչ-որ կերպ հավասարակշռել իր փոխհարաբերությունները, քանի որ Ադրբեջանը նրան հետաքրքրում է որպես գազի միջանցք, որով ռուսական գազը կարող է Թուրքիայի տարածքով, տրանսանատոլիական գազատարով, հետո էլ Միջերկրական ծովով հասնել Եվրոպա։

Որքանով ես գիտեմ՝ Եվրոպական հանձնաժողովը հաստատել է ու թույլատրել այդ կոմունիկացիայի շինարարությունը: Ըստ էության, դա կնշանակի, որ պաշտոնապես գազը ադրբեջանական է լինելու, իսկ իրականում՝ ռուսական։ Եվ իհարկե «Գազպրոմը», որը խոշորագույն քաղաքական լոբբիստ է, հայտնվել է տարածաշրջանում։ Խոսքը խոշոր շահերի՝ տարեկան 20 հազար խորանարդ մետր գազի մասին է, որը պետք է անցնի Ադրբեջանի տարածքով։

Տվյալ դեպքում Ադրեբջանի այդ լոբբիզմը բավականին լրջորեն է ազդել տարածաշրջանում քաղաքական հարաբերությունների վրա, քանի որ ինչպես գիտենք, Ռուսաստանի ռազմավարական դաշնակիցը Հայաստանն է (Հայաստանը ՀԱՊԿ անդամ է) ու հենց Հայաստանի տարածքում է գտնվում Ռուսաստանի առանցքային ռազմակայաններից մեկը։

Իսկ Ռուսաստանն իր տարածքից դուրս քիչ բազաներ ունի ու Գյումրիի բազան ինչ-որ իմաստով Ռուսաստանի համար աջակցություն է նաեւ Սիրիայում, քանի որ ըստ էության դա մեկ տարածաշրջան է՝ Միջին արեւելք։ Դրա համար էլ Ռուսաստանի համար չափազանց կարեւոր է այդ բազայի պահպանումը, դրա ընդլայնումը եւ այլն։ Ըստ երեւույթին, Ռուսաստանը ստիպված կլինի իրեն բավականին ճկուն պահել, ինչը իմ կարծիքով դրսեւորվեց Լեռնային Ղարաբաղում վերջին մարտական բախումների ժամանակ՝ ռուսական զինված ուժերը Հայաստանի տարածքում անմիջապես սկսեցին ուսումնական գործողություն, որը որոշ իմաստով ցույց տվեց, որ կան կարմիր գծեր, որոնք Ադրբեջանը այլեւս չպետք է հատի։

Վերջին օրերին Թուրքիան ու Իրանը մեղադրում են իրար տարածաշրջանային անվտանգությունը խաթարելու մեջ։ Որքանո՞վ հեռու կգնան Թուրքիան ու Իրանը փոխադարձ մեղադրանքներում, արդյոք դա կհանգեցնի՞ երկկողմ հարաբերությունների լուրջ սրման ու ինչպե՞ս դա կանդրադառնա տարածաշրջանային գործընթացների վրա։

Եկեք նկարագրենք երկու երկրները կայունության հեռանկարների տեսակետից։ Իմ կարծիքով Իրանը հասարակության մոդելիզացված տիպի երկիր է ու այդ իմաստով իրանցիները բավականին սթափ են վերաբերում իրենց քաղաքական ղեկավարությանը, նաեւ այն ամենին, ինչ տեղի է ունենում աշխարհում։

Հասարակությունը բավականին համարժեք է գնահատում աշխարհի իրադարձությունները, ու Իրանը կայունություն պահպանելու շատ շանսեր ունի։ Իրանը հին կայսրություն է, որտեղ փոքրամասնություններին բավականաչափ ուշադրություն է հատկացվում։ Դա ավանդաբար է այդպես եղել, այդպես էր շահերի ժամանակ, այդպես է նաեւ հիմա։ Դրա համար էլ Իրանը միշտ պաշտպանել է իր փոքրամասնություններին արտաքին հարձակումներից։

Քչերը գիտեն, որ օրինակ քրդական ցեղերը, որոնք ապրում են Իրաքի տարածքում, հաճախ հարձակումներ էին իրականացնում Իրանում ապրող իրենց ցեղակիցների վրա։ Եվ այդ ժամանակ, եթե կարելի է այդպես արտահայտվել, դաշնային զորքերը գալիս ու փրկում էին իրենց քրդերին։ Դրա համար էլ Իրանում օրինակ քրդական անջատողականության մասին խոսելը , ինչպես ոմանք են փորձում, իմ կարծիքով պարզապես ծիծաղելի է, քանի որ իրանցի քրդերը պետության ու պարսկալեզու իրանցիների հանդեպ չունեն նման լուրջ վիրավորանքներ, ինչպիսիք ունեն Թուրքիայում բնակվող քրդերը։ Իսկ Թուրքիան, միանալով սիրիական արշավին, ի սկզբանե Սիրիային պարզապես զրկելով եփրատյան ջրից, Եփրատի վրա կասկադներ կառուցելով, ինչն էլ հենց երաշտի, սովի ու հետագայում սոցիալական պայթյունի պատճառ էր դարձել, իսկ դրանից հետո նաեւ իր ուժային միջամտությամբ ստեղծել է մի իրավիճակ, որը իմ կարծիքով, կարող է հենց Թուրքիայում լուրջ ապակայունացում առաջացնել, մանավանդ այնտեղ տեղի ունեցած ռազմական հեղաշրջման փորձից հետո։ Չնայած ռեպրեսիաներին ՝ այդ սպառնալիքն իրոք կա, քանի որ հասարակությունը պառակտված է, տարածաշրջանային իշխանությունները մոլորված են, բավականին խոշոր չինովնիկների են կալանավորում եւ այլն։ Եվ դա իհարկե չի կարող չազդել ներքին իրավիճակի վրա, որը պայթյունավտանգ է դառնում։

Այն, որ երկու երկրներն էլ փոխադարձ պահանջներ ունեն, վաղուց է հայտնի։ Իրանը նաեւ տարածքային պահանջ ունի Թուրքիայից, ինչը սակայն, նրանց չի խանգարել պայմանավորվել։ Ի վերջո Հայաստանն էլ է ստիպված այսպես թե այնպես ինչ-որ հարաբերություններ կառուցել այդ նույն Թուրքիայի հետ, քանի որ հայտնի իրադարձությունները վաղուց են տեղի ունեցել։ Այս առումով իրանցիների համար էլ նույն վիճակն է՝ իրադարձությունները հարյուրամյա վաղեմության են։ Թուրքիան միշտ եղել է Իրանի մրցակիցը։ Բյուզանդիան կամ Օսմանյան կայսրությունը միշտ եղել է Իրանի մրցակիցը, այդուհանդերձ այդ երկրները պետք են իրար ու Իրանը Թուրքիային օգտագործել է որպես տարանցիկ տարածք, իսկ Թուրքիան դրանից բավականին լավ եկամուտներ է ստացել, դրա համար էլ ոչ ոք չի ուզում զրկվել դրանից։ Այնպես որ կողմերը ձգտում են իրարից ինչ -որ բան ստանալ։

Ես հիշեցնեմ, որ ոչ միայն Թուրքիան, ոչ միայն թուրք քաղաքական գործիչներն են կոշտ հայտարարություններ արել։ Համեմատաբար վերջերս, Ադրբեջանի Մեջլիսի նախագահի տեղակալը բավականին կոպիտ է արտահայտվել Իրանի մասին՝ նշելով, որ եթե Իրանը ինչ -որ ձեւով ինչ -որ բան փորձի անել, ապա Ադրբեջանը կպատառոտի Իրանը, ու դա ինձ մոտ առնվազն ժպիտ է առաջացնում։ Այսինքն նա Իրանին սպառնացել է տրոհումով, եթե վերջինը դրսեւորի վարքագիծ, որը Ադրբեջանին դուր չգա, բայց ինքներդ եք հասկանում, որ Ադրբեջանն այդ դեպքում պետք է ինչ -որ մեկին ապավինի։ Այս համատեքստում Թուրքիայի ու Ադրբեջանի կողմից այս երկու ելույթները բավականին համաձայնեցված են, ինչը շատ ուշագրավ է։

Ես կցանկանայի եւս մեկ բան ասել։ Ադրբեջանում հիմա քննարկվում է մի հետաքրքիր հարց՝ քանի որ այդ երկրի բնակչության 60 տոկոսը շիա է, իսկ 40 տոկոսը՝ սուննի, ապա հիմա հատկապես մտավորականության շրջանում լրջորեն բարձրացվում է այն հարցը, թե ինչ է տալիս պատկանելիությունը իսլամի շիա ուղղությանը։

Բացի դրանից, փորձագետների մոտ 20 տոկոսը համարում է, որ երկրում արմատական տրամադրությունները գրեթե մոտ են վահաբիթականին։ Դա բավականին հետաքրքիր է, քանի որ Ադրբեջանում նույնպես բավականին սպեցիֆիկ գործընթացներ են ու Իրանի ու Ադրբեջանի հարաբերությունները, ճիշտն ասած, հեռու են իդեալականից։

Բացի այդ ամենից, դա տեղավորվում է Իսրայելի հետ Ադրբեջանի ու Թուրքիայի դաշնակցության համատեքստում, թեեւ այստեղ էլ կան որոշ ոչ պակաս կարեւոր հակասություններ Թուրքիայի ու Իսրայելի միջեւ։ Բայց այս դեպքում ես կասեի, որ այս երեք պետություննները հիմա փորձում են ճանապարհային քարտեզ գծագրել, որը տեղավորվում է այն համատեքստում, ինչ Դոնալդ Թրամփն էր ասում Իրանի մասին։ Բայց աշխարհի բոլոր մասնագետների մոտ իհարկե շոկային վիճակ էր, երբ Թրամփը Իրանին ահաբեկչական երկիր կոչեց։ Դե, ինչում ասես կարելի էր մեղադրել, միայն ոչ դրանում։ Եթե Իրանին գոնե մեկ անգամ բռնացնեին ահաբեկչության մեջ, դուք հասկանում եք, թե ինչ հետեւանքներ դա կունենար։ Այդ երկիրը առանց այդ էլ ապրել ու ապրում է պատժամիջոցային պայմաններում։

Դրա համար, այս դեպքում, ես չեմ պաշտպանում Իրանը, բայց իմ կարծիքով այն խուլիգան պետություն չէ, այն պայմանագրին հավատարիմ պետություն է։ Իրանի ղեկավարությունը ու առհասարակ իրանցիները ավանդաբար, պատմականորեն պայմանագրին հավատարիմ մարդիկ են։ Եթե նրանք որեւէ մեկի հետ պայմանագիր են կնքում, նրանք կհետեւեն դրա տառին։ Այլ բան է , որ նրանց հետ բավականին դժվար է բանակցելը, կամ պայմանավորվելը, բայց նրանք շատ հուսալի գործընկեր են, եթե պայմանագիրն արդեն ստորագրված է։ Մեջքից հարված հասցնելը նրանց բնորոշ չէ։

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Մոսկվայի «եվ-եվ»-ն ավարտվեց. Ալիեւին մերժեցին

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - 06 Մարտի 2017


ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ռուսաստանցի համանախագահ Իգոր Պոպովը հայտարարել է, որ համանախագահները ընթացիկ շաբաթ կայցելեն Բաքու, որտեղ հանդիպումներ կունենան Իլհամ Ալիեւի ու Էլմար Մամեդյարովի հետ: Համանախագահների այցը տարածաշրջանային չէ, եւ նրանք չեն լինի Հայաստանում: Պոպովը ասել է, որ համանախագահները Հայաստան կայցելեն «այլ ժամանակ»:
Գրեթե կասկած չկա, որ համանախագահների Ադրբեջան կատարելիք այցը թելադրված է շփման գծում Ադրբեջանի գործողություններով: Արդեն մի քանի շաբաթ է, ինչ Բաքուն ինտենսիվ խախտում է հրադադարը, կիրառելով նաեւ հրանոթներ:

Լարվածության գագաթնակետը փետրվարի 25-ն էր, երբ գիշերն ադրբեջանական զինուժը փորձել էր Մարտունու եւ Աղդամի ուղղությամբ նախապատրաստել գրոհ: Հայկական զինուժը հայտնաբերել էր հակառակորդի առաջխաղացումը նախապատրաստող ստորաբաժանումը, հասցրել կանխարգելիչ հարված, ինչի հետեւանքով ադրբեջանցիները մի քանի դի էին թողել չեզոք գոտում: Հայկական կողմը կանխարգելիչ հարվածից բացի, նաեւ ապահովել էր միջադեպի այդպես ասած փաստական բազան, ներկայացնելով համապատասխան տեսագրությունը:

Լարվածության տանող Ադրբեջանի գործողությունների գաղտնիքը բացահայտել էր այդ երկրի արտգործնախարարը, որը մարտի 6-ին մեկնում է Մոսկվա Լավրովի հետ բանակցության: Դեռեւս փետրվարի 25-ի միջադեպից առաջ Մամեդյարովը հայտարարել էր, որ Մոսկվայում փորձելու է «մեռյալ կետից» շարժել բանակցությունը:

Բանակցությունը մեռյալ կետում է հայտնվել այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանի առաջ դրվել է հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմի ներդրման պահանջ, կամ այսպես ասած Վիեննայի օրակարգի պահանջը: Բաքուն փորձեց Սանկտ-Պետերբուրգում փոխել այդ օրակարգը եւ դրա համար ստանալ Ռուսաստանի աջակցությունը: Բայց, դա չհաջողվեց, քանի որ Երեւանն ապրիլի պատերազմից հետո նոր իրողության պայմաններում որոշակիորեն ամրացրել է ՌԴ հանդեպ իր դիրքորոշումը: Միեւնույն ժամանակ, նույն պատերազմից հետո ձեւավորվել է մի իրավիճակ, երբ Ռուսաստանը գտնվում է Հայաստանի հանրության «լուռ» ճնշման տակ, իսկ դա բավական բարդ խնդիր է Մոսկվայի համար:

Դրան զուգահեռ, ապրիլյան պատերազմը Ռուսաստանի համար բացահայտեց եւս մի հանգամանք՝ ռուսական տարածաշրջանային քաղաքականության անհեռանկարայնությունն ու փակուղայնությունը: Մոսկվայում գործնականում համոզվեցին, որ չկա Հայաստանի հաշվին այլ հարց լուծելու հնարավորություն, կամ այսպես ասած «եւ-եւ»-ի տարբերակ՝ պահել թե Հայաստանը,թե Հայաստանի հաշվին լուծել հարցեր եւ ձեռք բերել նոր ազդեցություններ:

Այդ իմաստով, ապրիլի պատրազմը ցույց տվեց, որ խնդիրը Ռուսաստանի համար կամ-կամ է՝ կամ քիչ թե շատ անհրաժեշտ ծավալով կատարել Հայաստանի առաջ դաշնակցային պարտավորությունը, կամ կորցնել Հայաստանն ու առնվազն Կովկասը դրա հետեւից:

Այդ պայմաններում Բաքվի համար չափազանց դժվար, գործնականում անհնար է թվում շարժել իրադրությունը մեռյալ կետից, այսինքն ապահովել Հայաստանի վրա ռուսական ահռելի ճնշում, այդ թվում Մոսկվային բերելով Հայաստանի դեմ ադրբեջանական նոր գրոհի կազմակերպման պլանի:

Բայց դա չի ստացվում, ինչի վկայությունն է Մամեդյարովի հետ մարտի 6-ին Մոսկվայում տեղի ունեցած հանդիպմանը Լավրովի հայտարարությունը, որ բոլոր քայլերը ձեռնարկվում են Մինսկի խմբի համանախագահների հետ համաձայնեցված: Այլ կերպ ասած, Ռուսաստանը մերժում է Բաքվի հետ «սեպարատ» բանակցության առաջարկը:

Այդպիսով, «մեռյալ կետում» Բաքուն չի կարող թե առաջ, թե հետ գնալ եւ ստիպված է դիմել մարդասպանության շանտաժի, որ իրականացնում է սահմանում:

Այստեղ շատ բան կախված է Երեւանի պահվածքից: Առայժմ այդ պահվածքը առավել համարժեք է ստեղծված թե սահմանային, թե ընդհանրապես խնդրի աշխարհքաղաքական համատեքստում առկա վիճակին, քան ապրիլից առաջ էր:

Այդ առումով տրամաբանական է, որ համանախագահները չունեն Երեւան գալու անհրաժեշտություն: Անհրաժեշտություն կա մեկնել Բաքու եւ բացատրել իրավիճակը Ալիեւին: Թեեւ, ըստ երեւույթին Ալիեւը չունի ավելորդ բացատրության կարիք: Այն, որ Ադրբեջանը վերջին շաբաթներին գնում է իրավիճակի հետեւողական լարման, վկայում է, որ Ալիեւը շատ լավ է պատկերացնում իրավիճակն ու դրանում իր բավական բարդ դրությունը:

Նա չունի դիվանագիտական քայլ, միաժամանակ չունի ռազմական գործողության կամ պատերազմի իրավունք: Ընդ որում, եթե Ադրբեջանն ունենար այդ իրավունքը, ապա հազիվ թե գնար սահմանային իրավիճակի լարման: Որովհետեւ, պատերազմի նախապատրաստվելու դեպքում Ալիեւի համար ավելի նախընտրելի կլիներ անընդհատ զգոն չպահել թե Հայաստանին ու Արցախին, թե միջազգային հանրությանը:

Մյուս կողմից, ինքնին հասկանալի է, որ իրավիճակը մանկապարտեզային չէ, շահերը բազմազան են ու բազմաբնույթ, եւ Ալիեւին երեխայի նման սաստելը տեսականում որքան էլ արդյունավետ, գործնականում իհարկե իրատեսական չէ: Հետեւաբար, Մինսկի խմբի համանախագահներն ըստ երեւույթին Բաքվում կփորձեն ոչ այնքան բացատրել, որքան հասկանալ Ալիեւին կամ պարզապես ախտորոշել նրան՝ նրա գործողությունները առավել վերահսկելի դարձնելու համար:

Այդ իմաստով, հայկական թե զինուժը, թե ռազմա-քաղաքական դիվանագիտության պատասխանատուները ունեն նվազագույն խնդիր՝ թույլ չտալ հետապրիլյան քայլերից եւ մոտեցումներից սկզբունքային որեւէ շեղում, որով կարող է աշխատել Ալիեւի շանտաժը, ընդ որում՝ տարածաշրջանային մասշտաբի:

[londontsi]

Re: Regional geopolitics

7 Russian officials dead since Donald Trump elected President

http://theduran.com/7-russian-officials-dead-since-donald-trump-elected-president/

A mystery in isolation is curious, a series of similar unexplained events is a worrisome pattern.

The sudden death of Vitaly Churkin, Russia’s Ambassador to the UN since 2006, left many shocked, saddened and puzzled. He appeared to be in good health for his age and displayed the energy of a man half his age.

This led me to question a strange series of deaths of prominent Russian diplomats and advisers who had died in unclear or unnatural circumstances dating back to 2015.

Before going on I should say this: Some criticised my previous piece as being insensitive to the deceased. This was in no way the intention and I do not believe it to be the aggregate effect either.

Vitaly Churkin’s speeches were part of my daily life. I admired the man, I respected the man, I wept at the news of his death. As a human being I ask God for forgiveness should my words have offended anyone close to him or the other honourable people I mentioned.

But as a journalist, as an inquisitive mind, as someone concerned for the wellbeing of Russia’s best and brightest, I cannot help but ‘question more’.

The strange pattern of unexpected and largely unexplained deaths I catalogued in my previous piece takes on an even more mysterious character when examined in the following way.

Since the 8th of November, when Donald Trump was elected, no fewer than seven Russian officials of prominence have died.

Here’s who they are:

(1) 8 November: Sergei Krivov – Russian diplomat found dead in New York. The cause of his yet is not yet known.

(2) 19 December: Petr Polshikov – high-ranking diplomat shot dead in Moscow flat, just hours before the more dramatic killing of Russia’s Turkish Ambassador Andrey Karlov.

(3) 19 December: Andrey Karlov – Russian Ambassador to Turkey who helped restore Russo-Turkish relations assassinated by an un-uniformed Turkish policeman proclaiming loyalty to the terrorists who had been operating in Aleppo prior to its joint liberation.

(4) 26 December: Oleg Erovinkin – former KGB officer found dead in the back of his car. Western media alleged that Mr. Erovinkin was responsible for passing the strange and incredible so-called ‘Trump Dossier’ either directly to, or to a colleague of former British intelligence officer Christopher Steele.

(5) 9 January: Andrey Malanin – a Senior Russian Diplomat to Greece was found dead in his bathroom. The causes of death remain unknown.

(6) 26 January: Alexander Kadakin – Russia’s Ambassador to India, an always prestigious role, died of a heart attack, although no one was aware of any previous health issues.

(7) Feb 20: Vitaly Churkin – Russia’s Ambassador to the UN collapses in New York. The cause of death remains a heart attack.

Even if US and general western-Russian relations were calm and normal, this strange pattern would still raise eyebrows. The fact that relations are at their lowest since the Cold War makes it deeply important to question what is actually going on.

Not a day goes by without Russia being talking about, almost always negatively in the western media and in western halls of government.

The Democratic Party, members of the Republican party (McCain/Graham), mainstream media and figures in the US deep state, including the intelligence community, are attempting time and again to use any Trump administration connection with Russia to discredit the President.

Furthermore, far from being people of little significance, each of the diseased has played a role in shaping the multi-polar world order in which Russia is taking the lead. The US meanwhile has fallen behind, first because of the undiplomatic nature of Obama style diplomacy, and now because of the political civil war transpiring in Washington D.C.

Is someone trying to provoke Russia?

Is someone trying to weaken Russia by killing off some of its most important officials?

Is someone trying to send a message to Donald Trump that Russian connections (which he manifestly does not have) are dangerous?

Thus far, the Russian government has not indulged in theories or enquiries relating to allegations of foul play. Russian opposition leader Vladimir Zhirinovsky has suggested term limits for diplomats to preserve them from the stress of the job, but the typically flamboyant politician has gone no further.

The combination of violent, unnatural deaths and largely unexplained seemingly solitary deaths, is highly disconcerting.

The motives for foul play of one kind or another in each case exist, and the first element of solving a would be related series crimes is determining if there is a related motive. The evidence is yet to emerge, which makes it all the more important for professionals to investigate each situation.

In the light of recent events, it is far from unethical to ignore this pattern of deaths. It is a matter of recognising a series of dots which are already connected.

What is unethical in any situation, but especially in times such as these, is for CNN to accuse Russia’s Ambassador to the US, Sergey Kislyak of being a spy. Kislyak is a veteran diplomat and on a personal level is well liked in Washington.

To suggest he is engaged in espionage or other dirty deeds, as the mainstream media have already done, could possibly put his life in danger. It has already put his credibility in question, but fortunately, only among those who disagree with President Trump’s assertion that CNN is ‘very fake news’.

With the world fixated on whether Donald Trump was wiretapped and if so under whose order, an equally compelling and vastly more eerie trend is going largely unreported.

If this trend continues, and if those with influence continue to ignore it, one can be assured that things are not business as usual.


ALSO

http://theduran.com/4-dead-russian-diplomats-in-3-months/

.

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

I agree with Badalian's views above.
He acknowledges that after last Aprill our government's positions have been more or less correct.
I think that our brave guys in aprill gave this position and strength to our government by smashing and derailing azerbaijan's billions worth army.
Long live our 18-20 yr old conscripts and their older brothers in arms...
100+ lives worth strength... We have had such a high value death in our history very seldom, usually we die for others or are killed because who we are.
Now our public has to continue what those guys achieved, pressure our government and Russia for just solution of Artsakh conflict and never step back under political or other assaults from abroad. Like those guys did not step back in trenches under superior enemy fire.
I have been feeling for a year now, that something big and a turning point happened in last April. As time goes the effects of those 4 days are resonating more and more.
Soon, as time corrects history according to values of events, those brave 100+ are going to be remembered name by name along our historic heroes, not just 100+ soldiers who died on Aprill 2016.
May they rest in peace. May god keep the light of heaven on their graves.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

[Azad]

Re: Regional geopolitics

"Geert Wilders no lobbying or support for Dictator er dog an"

https://www.youtube.com/watch?v=yUhd-Y9FrGM

"Turkish FM threatens Dutch with sanctions if they cancel his landing permit – and they do"

https://www.rt.com/news/380263-netherlands-turkey-cancel-flight/