Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

Regional geopolitics

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Re: Regional geopolitics

    continued...
    * * *

    Among the crucial questions rarely discussed in the US political-media establishment: What is the role of the “neo-fascist” factor in Kiev’s “anti-terrorist” ideology and military operations? Putin’s position, at least until recently—that the entire Ukrainian government is a “neo-fascist junta”—is incorrect. Many members of the ruling coalition and its parliamentary majority are aspiring European-style democrats or moderate nationalists. This may also be true of Ukraine’s newly elected president, the oligarch Petro Poroshenko. Equally untrue, however, are claims by Kiev’s American apologists, including even some academics and liberal intellectuals, that Ukraine’s neo-fascists—or perhaps quasi-fascists—are merely agitated nationalists, “garden-variety Euro-populists,” a “distraction” or lack enough popular support to be significant.

    Independent Western scholars have documented the fascist origins, contemporary ideology and declarative symbols of Svoboda and its fellow-traveling Right Sector. Both movements glorify Ukraine’s murderous Nazi collaborators in World War II as inspirational ancestors. Both, to quote Svoboda’s leader Oleh Tyahnybok, call for an ethnically pure nation purged of the “Moscow-xxxish mafia” and “other scum,” including homosexuals, feminists and political leftists. And both hailed the Odessa massacre. According to the website of Right Sector leader Dmytro Yarosh, it was “another bright day in our national history.” A Svoboda parliamentary deputy added, “Bravo, Odessa…. Let the Devils burn in hell.” If more evidence is needed, in December 2012, the European Parliament decried Svoboda’s “racist, anti-Semitic and xenophobic views [that] go against the EU’s fundamental values and principles.” In 2013, the World xxxish Congress denounced Svoboda as “neo-Nazi.” Still worse, observers agree that Right Sector is even more extremist.

    Nor do electoral results tell the story. Tyahnybok and Yarosh together received less than 2 percent of the June presidential vote, but historians know that in traumatic times, when, to recall Yeats, “the center cannot hold,” small, determined movements can seize the moment, as did Lenin’s Bolsheviks and Hitler’s Nazis. Indeed, Svoboda and Right Sector already command power and influence far exceeding their popular vote. “Moderates” in the US-backed Kiev government, obliged to both movements for their violence-driven ascent to power, and perhaps for their personal safety, rewarded Svoboda and Right Sector with some five to eight (depending on shifting affiliations) top ministry positions, including ones overseeing national security, military, prosecutorial and educational affairs. Still more, according to the research of Pietro Shakarian, a remarkable young graduate student at the University of Michigan, Svoboda was given five governorships, covering about 20 percent of the country. And this does not take into account the role of Right Sector in the “anti-terrorist operation.”

    Nor does it consider the political mainstreaming of fascism’s dehumanizing ethos. In December 2012, a Svoboda parliamentary leader anathematized the Ukrainian-born American actress Mila Kunis as “a dirty kike.” Since 2013, pro-Kiev mobs and militias have routinely denigrated ethnic Russians as insects (“Colorado beetles,” whose colors resemble a sacred Russia ornament). More recently, the US-picked prime minister, Arseniy Yatsenyuk, referred to resisters in the Southeast as “subhumans.” His defense minister proposed putting them in “filtration camps,” pending deportation, and raising fears of ethnic cleansing. Yulia Tymoshenko—a former prime minister, titular head of Yatsenyuk’s party and runner-up in the May presidential election—was overheard wishing she could “exterminate them all [Ukrainian Russians] with atomic weapons.” “Sterilization” is among the less apocalyptic official musings on the pursuit of a purified Ukraine.

    Confronted with such facts, Kiev’s American apologists have conjured up another rationalization. Any neo-fascists in Ukraine, they assure us, are far less dangerous than Putinism’s “clear aspects of fascism.” The allegation is unworthy of serious analysis: however authoritarian Putin may be, there is nothing authentically fascist in his rulership, policies, state ideology or personal conduct.

    Indeed, equating Putin with Hitler, as eminent Americans from Hillary Clinton and Zbigniew Brzezinski to George Will have done, is another example of how our new cold warriors are recklessly damaging US national security in vital areas where Putin’s cooperation is essential. Looking ahead, would-be presidents who make such remarks can hardly expect to be greeted by an open-minded Putin, whose brother died and father was wounded in the Soviet-Nazi war. Moreover, tens of millions of today’s Russians whose family members were killed by actual fascists in that war will regard this defamation of their popular president as sacrilege, as they do the atrocities committed by Kiev.

    * * *

    And yet, the Obama administration reacts with silence, and worse. Historians will decide what the US government and the “democracy promotion” organizations it funds were doing in Ukraine during the preceding twenty years, but much of Washington’s role in the current crisis has been clear and direct. As the Maidan mass protest against President Yanukovych developed last November-December, Senator John McCain, the high-level State Department policymaker Victoria Nuland and a crew of other US politicians and officials arrived to stand with its leaders, Tyahnybok in the forefront, and declare, “America is with you!” Nuland was then caught on tape plotting with the American ambassador, Geoffrey Pyatt, to oust Yanukovych’s government and replace him with Yatsenyuk, who soon became, and remains, prime minister.

    Meanwhile, President Obama personally warned Yanukovych “not to resort to violence,” as did, repeatedly, Secretary of State John Kerry. But when violent street riots deposed Yanukovych—only hours after a European-brokered, White House–backed compromise that would have left him as president of a reconciliation government until new elections this December, possibly averting the subsequent bloodshed—the administration made a fateful decision. It eagerly embraced the outcome. Obama personally legitimized the coup as a “constitutional process” and invited Yatsenyuk to the White House. The United States has been at least tacitly complicit in what followed, from Putin’s hesitant decision in March to annex Crimea and the rebellion in southeastern Ukraine to the ongoing civil war.

    How intimately involved US officials have been in Kiev’s “anti-terrorist operation” is not known, but certainly the administration has not been discreet. Before and after the military campaign began in earnest, CIA director John Brennan and Vice President Joseph Biden (twice) visited Kiev, followed, it is reported, by a continuing flow of “senior US defense officials,” military equipment and financial assistance to the bankrupt Kiev government. Despite this crucial support, the White House has not compelled Kiev to investigate either the Odessa massacre or the fateful sniper killings of scores of Maidan protesters and policemen on February 18–20, which precipitated Yanukovych’s ouster. (The snipers were initially said to be Yanukovych’s, but evidence later appeared pointing to opposition extremists, possibly Right Sector. Unlike Washington, the Council of Europe has been pressuring Kiev to investigate both events.)

    As atrocities and humanitarian disaster grow in Ukraine, both Obama and Kerry have all but vanished as statesmen. Except for periodic banalities asserting the virtuous intentions of Washington and Kiev and alleging Putin’s responsibility for the violence, they have left specific responses to lesser US officials. Not surprisingly, all have told the same Manichean story, from the White House to Foggy Bottom. The State Department’s neocon missionary Nuland, who spent several days at Maidan, for example, assured a congressional committee that she had no evidence of fascist-like elements playing any role there. Ambassador Pyatt, who earlier voiced the same opinion about the Odessa massacre, was even more dismissive, telling obliging New Republic editors that the entire question was “laughable.”

    Still more shameful, no American official at any level appears to have issued a meaningful statement of sympathy for civilian victims of the Kiev government, not even those in Odessa. Instead, the administration has been unswervingly indifferent. When asked if her superiors had “any concerns” about the casualties of Kiev’s military campaign, State Department spokeswoman Jen Psaki has repeatedly answered “no.” Indeed, at the UN Security Council on May 2, US Ambassador Samantha Power, referring explicitly to the “counterterrorism initiative” and suspending her revered “Responsibility to Protect” doctrine, gave Kiev’s leaders a US license to kill. Lauding their “remarkable, almost unimaginable, restraint,” as Obama himself did after Odessa, she continued, “Their response is reasonable, it is proportional, and frankly it is what any one of our countries would have done.” (Since then, the administration has blocked Moscow’s appeal for a UN humanitarian corridor between southeastern Ukraine and Russia.)

    Contrary to the incessant administration and media demonizing of Putin and his “agents” in Ukraine, the “anti-terrorist operation” can be ended only where it began—in Washington and Kiev. Leaving aside how much power the new president actually has in Kiev (or over Right Sector militias in the field), Poroshenko’s “peace plan” and June 21 cease-fire may have seemed such an opportunity, except for its two core conditions: fighters in the southeast first had to “lay down their arms,” and he alone would decide with whom to negotiate peace. The terms seemed more akin to conditions of surrender, and the real reason Poroshenko unilaterally ended the cease-fire on July 1 and intensified Kiev’s assault on eastern cities.

    The Obama administration continues to make the situation worse. Despite opposition by several NATO allies and even American corporate heads, the president and his secretary of state, who has spoken throughout this crisis more like a secretary of war than the nation’s top diplomat, have constantly threatened Russia with harsher economic sanctions unless Putin meets one condition or another, most of them improbable. On June 26, Kerry even demanded (“literally”) that the Russian president “in the next few hours…help disarm” resisters in the Southeast, as though they are not motivated by any of Ukraine’s indigenous conflicts but are merely Putin’s private militias.

    In fact, from the onset of the crisis, the administration’s actual goal has been unclear, and not only to Moscow. Is it a negotiated compromise, which would have to include a Ukraine with a significantly federalized or decentralized state free to maintain longstanding economic relations with Russia and banned from NATO membership? Is it to bring the entire country exclusively into the West, including into NATO? Is it a vendetta against Putin for all the things he purportedly has and has not done over the years? (Some behavior of Obama and Kerry, seemingly intended to demean and humiliate Putin, suggest an element of this.) Or is it to provoke Russia into a war with the United States and NATO in Ukraine?

    Inadvertent or not, the latter outcome remains all too possible. After Russia annexed—or “reunified” with—Crimea in March, Putin, not Kiev or Washington, has demonstrated “remarkable restraint.” But events are making it increasingly difficult for him to do so. Almost daily, Russian state media, particularly television, have featured vivid accounts of Kiev’s military assaults on Ukraine’s eastern cities. The result has been, both in elite and public opinion, widespread indignation and mounting perplexity, even anger, over Putin’s failure to intervene militarily.

    We may discount the following indictment by an influential ideologist of Russia’s own ultra-nationalists, who have close ties with Ukraine’s “self-defense” commanders: “Putin betrays not just the People’s Republic of Donetsk and the People’s Republic of Lugansk but himself, Russia and all of us.” Do not, however, underestimate the significance of an article in the mainstream pro-Kremlin newspaper Izvestia, which asks, while charging the leadership with “ignoring the cries for help,” “Is Russia abandoning the Donbass?” If so, the author warns, the result will be “Russia’s worst nightmare” and relegate it to “the position of a vanquished country.”

    Just as significant are similar exhortations by Gennady Zyuganov, leader of Russia’s Communist Party, the second-largest in the country and in parliament. The party also has substantial influence in the military-security elite and even in the Kremlin. Thus, one of Putin’s own aides has publicly urged him to send fighter planes to impose a “no-fly zone”—an American-led UN action in Qaddafi’s Libya that has not been forgotten or forgiven by the Kremlin—and destroy Kiev’s approaching aircraft and land forces. If that happens, US and NATO forces, now being built up in Eastern Europe, might well also intervene, creating a Cuban missile crisis–like confrontation. As a former Russian foreign minister admired in the West reminds us, there are “hawks on both sides.”

    Little of this is even noted in the United States. In a democratic political system, the establishment media are expected to pierce the official fog of war. In the Ukrainian crisis, however, mainstream American newspapers and television have been almost as slanted and elliptical as White House and State Department statements, obscuring the atrocities, if reporting them at all, and generally relying on information from Washington and Kiev. Most Americans are thereby unknowingly being shamed by the Obama administration’s role. Those who do know but remain silent—in government, think tanks, universities and media—share its complicity.

    Stephen F. Cohen

    Comment


    • Re: Regional geopolitics

      Interesting interview



      To add that the ones that support nazism, will support panturkism too. It's a nasty game that's being played around.
      Last edited by Hakob; 07-02-2014, 08:55 PM.

      Comment


      • Re: Regional geopolitics

        Originally posted by Hakob View Post
        Interesting interview



        To add that the ones that support nazism, will support panturkism too. It's a nasty game that's being played around.
        I think these guys miss and obvious point. Yes these interventions have been producing failed states which are bad for almost everyone but the key here is almost everyone which means this scenario benefits someone. So lets think hmmm who benefits from a weakened middle east? The Ukrain situation has some real dangerous potential as far as escilation goes yet you hear nothing about it in western media. Things are getting extremely dicey in Armenia's region thanks to USA policies yet many fools are calling for Armenia to leave Russian influence and into the arms of USA because youknow once you do that you become a safe and prosperous country like Iraq and Libya, and Palastine, and...
        Hayastan or Bust.

        Comment


        • Re: Regional geopolitics

          5 July 2014

          Ukraine crisis: Donetsk rebels in mass withdrawal


          Jump media playerMedia player helpOut of media player. Press enter to return or tab to continue.
          Sloviansk, was a centre of military operations and its fall is a major victory for the government, David Stern reports

          Ukrainian separatist rebels have pulled back to the main city of Donetsk, abandoning several strongholds in the Donetsk region to government forces.

          The pro-Russian gunmen abandoned the cities of Sloviansk and Kramatorsk, as well as some smaller towns, in the north of Donetsk region.

          But they have vowed to continue the fight from Donetsk city, describing the withdrawal as a tactical retreat.

          Ukrainian forces launched an offensive this week after a truce broke down.

          The BBC's David Stern in Kiev says the military's capture of Sloviansk, where the eastern insurgency began in April, is a major victory for the government.

          The government said in a statement that the rebels had fled after mortar shelling from government forces.


          Of the government's victories so far, the retaking of Sloviansk and raising of the Ukrainian flag over city hall is by far the most significant. The city was not just a command centre for the insurgency - it was a symbol of the militants' continuing ability to thwart Kiev's attempts to reassert control in the east.

          Now, it appears that the insurgents may also be evacuating Kramatorsk, another key city. But the question is whether this is a turning point in the war, or merely a shifting of the battlefield.

          The rebels are calling this a tactical retreat, which is typically a euphemism for a defeat. But if they are moving en masse to Donetsk, it could still present a major military challenge to government forces. It could also convince the rebels to engage in ceasefire talks more actively - if only to buy more time.


          Several of the rebels' armoured vehicles were wrecked in the government offensive
          Some rebels were initially quoted as saying they were heading to the nearby city of Kramatorsk.

          But it later emerged that the pro-Russian fighters had also abandoned their posts there, and were apparently heading south to the regional capital.

          Alexander Borodai, prime minister of the self-proclaimed Donetsk People's Republic, said the rebels had abandoned the entire "northern sector".

          The pro-Russian authorities in Donetsk city said rebel fighters had begun to arrive from the north, and urged residents to stay in their homes.

          Rebel leaders were quoted as saying the decision to abandon Sloviansk was taken by Igor Strelkov, the military commander of the self-declared Donetsk Peoples' Republic (DPR).

          Mr Strelkov, whose real name is Igor Girkin, had pleaded for Russian intervention on Friday saying his men had lost the will to fight.
          ________________________________________________
          Who is Igor Strelkov?
          Igor Strelkov, military commander of pro-Russian militias in Sloviansk talking to journalists in Sloviansk, April 27
          Real name Igor Girkin, self-declared commander-in-chief of Donetsk People's Republic
          Ukraine says he works for Russian military intelligence agency the GRU
          On list of EU sanctions for posing threats to Ukraine's independence
          Noted for love of re-enacting Roman, Napoleonic and 20th Century battles
          ________________________________________________

          Violence erupted in eastern Ukraine in April, when separatists declared independence in the Donetsk and Luhansk regions.

          Earlier this week, the government claimed to have retaken two-thirds of the territory in those regions.

          The rebels are still in control of the regional capitals of both Donetsk and Luhansk.

          The current crisis started when President Viktor Yanukovych decided last November not to sign an agreement with the EU.

          The decision led to street protests in Kiev, and Mr Yanukovich was eventually overthrown.

          The developments angered Russia, which annexed Ukraine's Crimea region.

          President Poroshenko signed the free trade part of the EU deal in Brussels on 27 June, after earlier signing the political co-operation clauses.

          Comment


          • Re: Regional geopolitics

            Հայաստանն ԱՄՆ նոր ծրագրերում

            ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
            Կիրակի, 06 Հուլիսի 2014,

            Սեմինար ԱՄՆ Ատլանտյան խորհրդում. Armenia and the West: A New Vision for the Caucasus?
            Հուլիսի 2-ին Վաշինգտոնում տեղի է ունեցել սեմինար Armenia and the West: A New Vision for the Caucasus? թեմայով: Սակայն սեմինարի հիմնական թեման եղել է «ՆԱՏՕ-ն եւ Հայաստանը»: Սեմինարը կազմակերպել էր ԱՄՆ Ատլանտյան խորհուրդը (Atlantic Council) Policy Forum Armenia կազմակերպության հետ համագործակցությամբ, որը ծավալուն զեկույց էր պատրաստել այդ թեմայով: Սա երկրորդ սեմինարն է, առաջինը տեղի է ունեցել 2013-ին:

            Պետք է նշել, որ դեռ մի քանի շաբաթ առաջ դժվարություններ էին առաջացել սեմինարի կազմակերպման հարցում, քանի որ ԱՄՆ փորձագիտական շրջանակներում հայկական թեմայով իրական հետաքրքրության բացակայություն էր զգացվում:

            Իրավիճակն էապես փոխվեց, կապված Հայաստանի հանդեպ հետաքրքրության աճի հետ, որի մասին կխոսենք Հայաստանի եւ տարածաշրջանի իրավիճակի վերաբերյալ այլ հոդվածներում:

            Ատլանտյան խորհուրդը ԱՄՆ հզոր ու ազդեցիկ քաղաքական կենտրոններից մեկն է, որը զբաղվում է ոչ միայն ՆԱՏՕ-ի եւ տրանսատլանտյան հարաբերությունների նախագծմամբ, այլեւ անվտանգության եւ այլ միջազգային խնդիրների հետազոտությամբ:

            Սեմինարին մասնակցել են Պետական դեպարտամենտի, Պենտագոնի եւ ԿՀՎ-ի ներկայացուցիչներ, ԱՄՆ-ում եւ աշխարհում լավ հայտնի վերլուծական կենտրոնների՝ Բրուքինգս ինստիտուտի, Հուդսոն Ինստիտուտի, ՌԵՆԴ կորպորացիայի, Ռազմավարական ու միջազգային հետազոտությունների կենտրոնի, Արտաքին քաղաքականության Ամերիկյան խորհրդի, Ֆլետչերի դպրոցի, Ջոն Հոփկինսի ինստիտուտի փորձագետներ, ինչպես նաեւ փորձագետներ Հայաստանից:

            Քննարկվել են մի շարք խնդիրներ, ներառյալ Եվրամիության եւ ՆԱՏՕ-ի հետ Հայաստանի հարաբերությունները, հայ-թուրքական հարաբերությունները, Ղարաբաղի խնդիրը, Ռուսաստանի էքսպանսիոնիստական քաղաքականության խնդիրը:

            Չնայած նրան, որ «թուրքական» թեման մնում էր նրբանկատ, սակայն թեզն այն մասին, որ ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն Սեւ ծովում եւ Հարավային Կովկասում ակտիվորեն ձեւավորում են «երրորդ ուժ», առանց որի Արեւմուտքի քաղաքականությունը Եվրասիայում անիմաստ կլիներ, ընդունվեց լիակատար ըմբռնումով:
            Ընդ որում, նշվեց, որ հայկական բանակն ուժեղագույնն է Հարավային Կովկասում, եւ դա մեծ նշանակություն ունի անվտանգության տարածաշրջանային համակարգի ձեւավորման հարցում:

            Նշվեց, որ Արեւելյան Եվրոպայում ԱՄՆ-ի քաղաքականության պասիվ փուլն ավարտվել է, եւ թեեւ նոր քաղաքականությունը բավարար մշակված չէ, սակայն դառնում է գլոբալ անվտանգության ամերիկյան ռազմավարության կարեւորագույն տարր: Այս քաղաքականությանը լիովին աջակցում են ՆԱՏՕ-ի գծով եվրոպական գործընկերները:

            Առաջարկվել է Արեւելյան Եվրոպայում ԱՄՆ-ի եւ ՆԱՏՕ-ի քաղաքականության երկու ռազմավարություն՝ այս տարածաշրջանում ռազմա-քաղաքական ներկայության ծավալումը, այդ ներկայության սահմանափակումը տարածաշրջանի, ներառյալ Հարավային Կովկասի երկրներին ռազմական ու քաղաքական օգնության ու աջակցության պայմաններում:

            Ընդ որում, բոլոր դասավորությունների ու կոնցեպտների դեպքում մշտապես ընդգծվում է Հայաստանի դերն այդ ծրագրերում: Դա նշվել է ոչ միայն Ատլանտյան խորհրդի սեմինարում, այլեւ Ռուսաստանի հարցով կոնֆերանսում, որը տեղի է ունեցել Ռազմավարական եւ միջազգային հետազոտութունների կենտրոնում:

            Ամերիկյան փորձագետներն առաջարկել են վերանայել ԱՄՆ դիրքորոշումը Հարավային Կովկասի երկրներին զենքի մատակարարումների մասով եւ ձեռնամուխ լինել այդ մատակարարումներին, հաշվի առնելով այն ընկալումը, որ պետք է ապահովվի Հայաստանի անվտանգությունը, նկատի ունենալով նրա միջազգային դրությունը:

            Սեմինարի ժամանակ առաջարկվել են նոր թեզեր նաեւ Ռուսաստանի հարցում, որն արդեն դիտարկվում է ոչ թե գործընկեր, այլ հակառակորդ: Միեւնույն ժամանակ, վարկածներից մեկով, Ռուսաստանի տնտեսական մեկուսացումն իմաստ չունի, եւ նրա հանդեպ պատժամիջոցների հարցում պետք է խաղադրույք կատարել Ուկրաինայի, Մոլդովայի, Վրաստանի, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի դիրքերի ու պաշտպանունակության ուժեղացման վրա:

            Նշվում է, որ Ռուսաստանի ծրագրերը Չինաստանի ու Հարավային ռազմավարական ուղղությամբ տապալվել են, եւ աշխարհում քչերը ցանկություն ունեն պարտավորություններ ունենալ Մոսկվայի հանդեպ:

            Հետաքրքրություն է ներկայացնում ամերիկյան փորձագետների գնահատականը ՀԱՊԿ-ի եւ Եվրասիական միության վերաբերյալ: Նշվում է, որ կարծիքներն այն մասին, թե ԱՄՆ-ն անտարբեր է Եվրասիական միության հանդեպ, չեն համապատասխանում իրականությանը: ԱՄՆ-ն Եվրասիական միության գաղափարը համարում է ոչ միայն մարգինալ, այլեւ ապակառուցողական եւ մտադիր է տապալել այդ էքսպանսիոնիստական նախագիծը:

            Միեւնույն ժամանակ, ՀԱՊԿ-ի հանդեպ ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի համեմատաբար անտարբեր վերաբերմունքը բացատրվում է նրանով, որ այդ ռազմական կազմակերպությունը համարում են անլուրջ եւ անգործունակ:

            Հետաքրքրություն էին ներկայացնում իրանա-ամերիկյան հարաբերությունների եւ Հարավային Կովկասի իրավիճակի զարգացման հարցում դրանց դերի ու նշանակության վերաբերյալ ամերիկյան փորձագետների կարծիքները: Լիովին բաց ու որոշակի հայտարարվել է, որ իրանա-ամերիկյան հարաբերությունների կարգավորումը եւ զարգացումը կհանգեցնի տարածաշրջանում լուրջ փոփոխությունների, ներառյալ Հայաստանի քաղաքական անկախության ուժեղացումը:

            Տպավորություն է, որ հայկական թեման դառնում է թեմաներից մեկը, որը ամերիկացիներին թույլ է տալիս հիմնավորել Իրանի դերը տարածաշրջանում:

            Իհարկե, Հայաստանի հանդեպ ԱՄՆ հետաքրքրությունը չէր կարող ուժեղանալ առանց Արեւելյան Եվրոպայի հանդեպ ամերիկյան քաղաքականության վերանայման: Կիեւի Մայդանը ահռելի դեր է խաղացել տարածաշրջանի պատմության մեջ, եւ Հայաստանի հանդեպ հետաքրքրությունն անկասկած ունի աշխարհքաղաքական-համակարգային բնույթ:

            Ընդ որում, պետք է նշել, որ ներկայիս պայմաններում հայ հանրությունից սպասվում են նոր նախաձեռնություններ, որի հանդեպ ավելի ուշադիր կլինեն, քան նախկինում: Վաշինգտոնում բավական լավ ծանոթ են Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանի ճնշման եւ շանտաժի մանրամասներին, գիտեն նաեւ, թե որքանով են Հայաստանում ուժեղանում մոսկովյան ղեկավարության քաղաքականության հանդեպ զգուշավորության եւ վախի տրամադրությունները:

            Ամերիկացիները ոգեւորված են այն տեղեկատվությամբ, թե հայ զինվորականության շրջանում որքան պոպուլյար են պրո-ՆԱՏՕ-ական տրամադրությունները, ինչպես նաեւ այն բանով, որ ԱՄՆ ռազմական ուսումնական հաստատություններում պատրաստված հայ սպաներն ինչ կարեւոր դիրքեր են զբաղեցնում: Այս գործոնն ամերիկացիները կարեւոր են համարում Հայաստանի ռազմական շրջանակների քաղաքական հայացքների ձեւավորման հարցում:

            ԱՄՆ Ատլանտյան խորհրդում տեղի ունեցած սեմինարը, ինչպես նաեւ ԱՄՆ-ում մեր բազմամյա քաղաքական հետազոտությունները ցույց են տվել, որ ԱՄՆ-ում կան որոշակի ուժերի կողմից անգաժավորված ազդեցիկ վերլուծական շրջանակներ, որոնք հետեւողական աշխատանք են տանում հայկական ազգային շահերի դեմ:


            Սակայն երբ ԱՄՆ քաղաքական շահերն ունենում են տարածաշրջանային ակտիվ ուղղվածություն, Հայաստանի դերն ու նշանակությունը աճում է, եւ ոչ մի լոբբիստական խումբ ընդունակ չէ ազդել այդ գործընթացների վրա:

            Վաշինգտոն, հուլիս 2014

            - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....FCyltMhY.dpuf

            Comment


            • Re: Regional geopolitics

              Armenia In New U.S. Plans

              Igor Muradyan, Political Analyst
              Politics - Monday, 07 July 2014,

              On July 2 a seminar entitled «Armenia and the West: A New Vision for the Caucasus» was held. However, the main topic of the seminar was NATO and Armenia.

              The seminar was organized by the Atlantic Council jointly with Policy Forum Armenia which made a thorough presentation on this topic.
              This is the second seminar organized by the Atlantic Council and Policy Forum Armenia. The first was in May 2013. It should be noted that a few weeks earlier difficulties had occurred with the organization of the second seminar because the lack of genuine interest of the expert community of the United States in the Armenian issue was felt. The situation changed considerably in the result of growing interest in Armenia which should be the subject of other articles on the international position of Armenia in the region.

              The Atlantic Council is one of the powerful and influential political centers of the United States which is dealing with matters of not only NATO and transatlantic relations but also policy research on many international matters and security problems.

              Attending the seminar were representatives of the State Department, Pentagon and CIA, experts of leading think tanks known in the United States and worldwide, the Center of Strategic and International Studies, Brookings Institute, Hudson Institute, RAND Corporation, the American Foreign Policy Council, Central Asia-Caucasus Institute at Johns Hopkins University, Fletcher School, as well as experts of Armenia.

              A wide range of issues were discussed, including the relations of Armenia with the European Union and NATO, the United States, Armenian-Turkish relations, the Karabakh issue, the problem of Russian expansionist policy. Though the “Turkish topic” remains “sensitive”, the thesis that the United States and NATO are intensively forming the Third Force in the Black Sea and the South Caucasus without which the entire policy of the West in Eurasia would be futile was recognized fully.

              In addition, it was noted that the Armenian army is the strongest army in the South Caucasus, and this has a great importance in forming a regional system of security. It was established that the passive period of the U.S. policy on Eastern Europe is over, and though the new policy has not been finalized, it remains a key element of the American strategy of global security. This policy was supported by the European partners in NATO.

              Two strategies of the U.S. and NATO policy on Eastern Europe are in place: increase of military and political presence in this region; limitation of such presence providing military and political assistance and support to the states of the region, including the South Caucasus, In addition, in all settings and concepts the role of Armenia in these plans is highlighted.

              Furthermore, it was noted not only during the seminar of the Atlantic Council but also in the conference on Russia at the Center of Strategic and International Studies. American experts suggest revising the U.S. position on supply of arms to countries of the South Caucasus and get down to these supplies with the understanding that the security of Armenia must be ensured considering its international situation.

              During the seminar new theses on Russia were suggested which is deemed a rival, not a partner. At the same time, according to one of the versions, the economic isolation of Russia is meaningless, and while sanctions are intensified, it is necessary to bid on strengthening the positions and defense capacity of Ukraine, Moldova, Georgia, Armenia and Azerbaijan. It is noted that Russia’s plans on China and the southern direction failed, and hardly anyone in the world has a wish to make commitments to Moscow.

              Opinions of American experts on CSTO and the Eurasian Union are interesting. They assert that different opinions on indifference of the United States towards the Eurasian Union are not true. The United States considers the idea of the Eurasian Union not only marginal but also destructive and intends to thwart this expansion project. At the same time, relative indifference of the United States and NATO is explained by their opinion that this military organization is neither serious, nor viable.

              Opinions of experts on American-Iranian relations and their importance and role in developments of the South Caucasus attracted interest. It was stated clearly and bluntly that normalization and development of American-Iranian relations will lead to serious changes in the region, including growth of political independence of Armenia.

              Opposing to colleagues who assert in political literature that “regional approaches to the solution of problems in the South Caucasus must be resolved without Iran”, experts participating in the seminar of the Atlantic Council asked with irony how regional problems can be resolved without Iran. Earlier last year such a pronouncement would be unacceptable in Washington. The impression is that the Armenian theme is becoming one of the matters that enable the Americans to justify the role of Iran in the region.

              Of course, the interest of the United States to Armenia could not grow without a revision of the American policy on Eastern Europe. Maidan in Kiev played a great role in the history of the region, and interest in Armenia definitely has a geopolitical and systemic character. In addition, it should be noted that in the current situation new initiatives are expected from the Armenian society which will get more attention than earlier.
              Washington is well-aware of the details of pressure and blackmail of Russia against Armenia, they know about cautiousness and concerns in Armenia about the policy of the government in Moscow.

              The Americans are impressed by information on popularity of NATO in the Armenian military circles and note the importance of positions of Armenian officers who have been educated or trained in the U.S. military educational establishments. This factor is highlighted by the Americans as important in forming political views of Armenian military circles.

              The seminar of the Atlantic Council, as well as many years of our political studies of the United States demonstrated that the United States has influential think tanks engaged by certain forces which work against the Armenian national interests. However, when the political interests of the United States have a regional vector, the role and importance of Armenia increases, and no lobbyists are able to influence these processes.

              Washington, July 2014

              - See more at: http://www.lragir.am/index/eng/0/pol....5cXMEbGl.dpuf

              Comment


              • Re: Regional geopolitics

                Al Qaeda-Iraq forces advance on Baghdad military air base. US ponders air strike ahead of Iran and Russia
                DEBKAfile
                July 4, 2014


                Al Qaeda Iraq (IS) and its Sunni tribal allies are advancing on the al-Muthanna military air base at Baghdad international airport, according to the latest intelligence dated Friday, July 4. Three columns, of 1,000-1,500 fighters each, are descending on their target from the north and the west in US-made armored Humvees and APCs taken booty from the Iraqi army.
                The air field is situated 16 km west of central Baghdad. The Islamist State’s military planners, many of whom were officers in Saddam Hussein’s army - the president ousted in 2003 by the US invasion of Iraq – have calculated that there was no need at this stage to conquer the Iraqi capital.
                Seizing the military air field will afford them control of Baghdad air space and provide a forward base for bombing forays in different quarters of the city. The Islamists count on support in the Sunni suburbs of West Baghad.
                DEBKAfile’s sources also reveal that Iraqi Prime Minister Nouri al-Maliki made the fatal mistake of withdrawing his army’s 4th Division from the southern Shiite town of Karbala and deploying it in defense of Samarra 125 km north of Baghdad. By this maneuver, he cleared the way for the IS columns to press forward toward the al-Muthanna air base with no obstacles in their path.
                This alarming development may well force President Barack Obama to hurry up and issue the order for air or missile operations to stop al Qaeda’s forces in their tracks. Most of this week, intense discussions were taking place in the White House and Pentagon. It appeared that a final decision was impending.
                Thursday, July 3, Gen. Martin Dempsey, chairman of the US Joint Chiefs of Staff, left open the possibility of an expanded role for US military advisers in Iraq. Air strikes are one of the options, he said.
                More than ever before, speed is of the essence.
                IS’s commanders have their eye on the assault planes stored at the Baghdad air base which Iran and Russia delivered in the last 10 days to help Maliki fight the Sunni Islamists. They are all designed for striking ground targets. Iran sent eight fighters - four Su-25UBKMs and four Su-25Kms with crews, and the Russians six Sukhoi Su-25 Frogfoots, along with air and ground maintenance crews.
                Since al-Muthanna is guarded by Iraqi special forces, IS reckons that the takeover of the base and its valuable prize of warplanes before they become operational will be a walkover, especially after they proved their mettle by commandeering a mountain of advanced US weaponry.
                The Obama administration therefore needs to decide in the coming hours on a US air strike that will head off the Iraqi Islamists before they grab the strategic air base and acquire their first fleet of warplanes.
                It is just as important for Washington to embark on this action before America is beaten to the draw by Tehran or Moscow.

                Comment


                • Re: Regional geopolitics

                  Mid East is sizzling: Armed US drones over Baghdad, Saudi, Jordanian tanks deploy
                  DEBKAfile Exclusive Analysis
                  June 28, 2014


                  The Obama administration announced Friday, June 27, that unmanned aerial vehicles flying over Baghdad would henceforth be armed in order to defend the US Embassy in the Green Zone.

                  The embassy was originally assigned the tasks of guardian of Iraq’s central government and symbol of post-Saddam national unity. These roles have remained out of reach ever since the Americans invaded Iraq in 2003.
                  Today, the armed drones overhead are reduced to holding back the Islamic State of Iraq and the Levant (ISIS) and its local Sunni allies from overrunning the Green Zone and seizing the embassy, most of whose 5,000 staff were evacuated as a precaution.

                  President Barack Obama has again decreed that no US soldiers will take part in combat in Iraq. Therefore, American military personnel on the ground will be there to guide the drones to their targets.

                  Those targets were defined Saturday, June 28, by Gen. Martin Dempsey, Chairman of the US Joint Chiefs of Staff, as striking at ISIS leaders and defending Iraq’s strategic facilities. He did not elaborate.

                  DEBKAfile reports that he was referring to the Haditha dam on the Euphrates. ISIS fighters have been battered the town of Haditha on and off for some days.

                  Its dam is the key to the water supply of most of Iraq, including Baghdad. With its capture, Al Qaeda’s affiliates will have gained control of northern Iraq’s oil refineries and pipeline networks.

                  US Secretary of State John Kerry in Jordan Friday laid out another piece of the Iraq-Syria imbroglio. He estimated that the Syrian rebel recruits enlisted from among the nearly one million Syrian refugees sheltering in Jordan could be deployed in Iraq for fighting ISIS.

                  His words were accompanied by the Obama administration’s application to Congress for half a billion dollars to arm and train such a force.

                  President Obama is therefore in the midst of yet another U-turn on the Syrian-Iraqi war scene – this one involving Israel too.
                  Until now, the Syrian rebels undergoing training by US instructors in Jordan wre sent into southern Syria to hold a line up to the outskirts of Damascus and act as a buffer between the Syrian, Iranian, Hizballah and Iraqi Shiite militia units and the Israeli and Jordanian borders.

                  Their presence in this sector of the Syrian warfront was to have provided Washington with a bargaining chip against the Assad regime.

                  This operation was run from an underground US-Jordanian-Israeli war room situated not far from the Jordanian capital of Amman.
                  Kerry’s latest statement gave this bunker-command a new war focus and diverted Jordan-based Syrian rebel forces from their mission south of Damascus to contesting the rapidly-advancing Sunni Islamists in Iraq.

                  Our military sources note that these forces – albeit with full US-Jordanian-Israeli intelligence and logistical back-up - were not an outstanding success in their Syrian mission and should not be expected to do much better in Iraq.

                  Elsewhere in the Middle East, the Lebanese army and Hizballah militia are bracing against the latest round of ISIS-engineered suicide bombing attacks, which was in fact launched last week with two explosions in Beirut – one by a female bomber.

                  To the south of Lebanon, Israel’s unusually mild military retaliation against “terrorist targets” in Gaza for the swelling hail of rockets aimed day by day at Ashkelon, Hof Ashkelon and the Eshkol District , points to a decision by Israel’s government military leaders to avoid being dragged into the cauldron boiling up around its borders.

                  Israel’s armed forces and three intelligence services, the Shin Bet, Mossad and AMAN, are in fact nursing the blow to their prestige from the failure of their massive, all-out hunt of two weeks to discover the three teenagers abducted on June 10.

                  Some serious soul-searching is taking place about the wisdom of throwing all of the IDF’s deterrent strength against the kidnappers, who have since been identified as a pair of Hamas operatives, who outsmarted Israel’s mightiest resources and vanished off the face of the earth with their captives.

                  Israel’s conduct in this episode appears in retrospect to have been ruled less by sense than by emotions.

                  Prime Minister Binyamin Netanyahu was sidetracked by his fixed desire for a reckoning with Hamas and with the Palestinian Authority Chairman Mahmoud Abbas for dealing with this extremist group – notwithstanding their near-irrelevance to the main stream of events in the region.

                  Three months after Israel’s National Intelligence Estimate judged the prospect of a conventional war close to nil, Al Qaeda’s cohorts are grabbing wide stretches of Iraq and knocking on the doors of Jordan and Saudi Arabia.

                  Iran, Hizballah - and now ISIS - must be wondering what makes Israel tick in view of this behavior. Abu Bakr Al-Baghdadi’s jihadis are fighting under the flag of the Islamist State of Iraq and the Levant. For them, the Levant is not just Syria and Lebanon and Jordan, but also “Palestine” i.e. Israel.

                  Jerusalem had better wake up fast. Jordan and Saudi Arabia have deployed tank divisions on their borders against ISIS encroachments. The two kingdoms are Israel’s eastern and southern next door neighbors.

                  Comment


                  • Re: Regional geopolitics

                    Ղարաբաղ. Ամերիկացիների աչքերը բացվել են
                    Lragir.am
                    Երեքշաբթի, 08 Հուլիսի 2014,

                    ԱՄՆ Ատլանտյան խորհրդում սեմինարը, որը տեղի է ունեցել հուլիսի 2-ին Վաշինգտոնում, ցույց է տվել Հարավային Կովկասի, ներառյալ Հայաստանի, հանդեպ ԱՄՆ հետաքրքրության աստիճանը, ինչպես նաեւ քաղաքական որոշումների ու ծրագրերի նախագծման ձեւաչափը:

                    Ներկայում Վաշինգտոնում Արեւելյան Եվրոպայի վերաբերյալ մշակումներն ավարտված չեն: Ամերիկացիները բացահայտ հայտարարում են, որ Հայաստանը չափազանց արժեքավոր գործընկեր է, հատկապես ներկայիս փուլում, եւ սխալներն անթույլատրելի են:

                    Հայաստանի վերաբերյալ մշակումը կավարտվի միայն այն ժամանակ, երբ ստացվեն վերլուծական խմբերի առջեւ դրված հարցերի պատասխանները, մասնավորապես Թուրքիայի ու նրա դաշնակից Ադրբեջանի մասով:

                    Ադրբեջանն ինքնին ուշադրության կենտրոնում չէ, թեեւ մի քանի ամիս առաջ Վաշինգտոնում փորձում էին մեծ ուշադրություն դարձնել Ադրբեջանին, որպես առաջատար դաշնակցի:
                    Պարզվում է, որ այնպիսի իշխող ռեժիմի հետ, ինչպիսին Ադրբեջանում է, հեռու չես գնա: Եւ խնդիրն ամենեւին այն չէ, որ Ադրբեջանում ժողովրդավարություն չկա, ավելի ճիշտ՝ պարզապես մարդկային հասարակություն: ԱՄՆ-ում հասկացել են, որ Ադրբեջանը խիստ զգուշանում է սեփական շրջապատից, եւ նույնիսկ Թուրքիայի հետ գործընկերությունը չի բացառել այդ սպառնալիքներն ադրբեջանցիների ընկալումներում:

                    Այլ է Թուրքիան, որը գործնականում մնում է ԱՄՆ գլխավոր խնդիրը ոչ միայն տարածաշրջանում, այլեւ տրանսատլանտյան հարաբերությունների շրջանակներում:
                    Հայաստանը նույնիսկ Ռուսաստանից վասալային կախվածության վիճակում Վաշինգտոնում դիտարկվում է որպես Թուրքիայի էքսպանսիայի կարեւոր սամանափակող: Դա արդեն կասկածներ չի հարուցում, եւ հենց այդ պատճառով էլ Հայաստանի հանդեպ տեղի է ունենում առաջանցիկ խաղ:

                    Իրանի եւ ԱՄՆ-ի հարաբերությունների կարգավորումն ու մերձեցումը աշխարհքաղաքական նոր կոնֆիգուրացիայի ձեւավորման հարցում հանգեցնում է նոր հեռանկարների, որի արդյունքում Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի դիրքերը տարածաշրջանում դառնալու են մարգինալ:

                    Իրականում, ամերիկացիները ռուսների հետ արդեն բախվել են ոչ միայն Ուկրաինայում ու Վրաստանում, այլեւ Հայաստանում, որտեղ ԱՄՆ-ն փորձում է պարզել ռուսներին դիմադրություն կազմակերպելու հնարավորությունները:

                    Դա բավական բարդ, ռիսկային խաղ է, քանի որ ենթադրում է դիմակայություն: Բայց եթե Հայաստանը ցանկանում է մնալ անկախ պետություն, պետք է հասկանա, որ դա հնարավոր է միայն տարածաշրջանային, միջազգային դիմակայության պայմաններում, հակառակ դեպքում Հայաստանին սպասվում է վասալային նվաստացուցիչ գոյություն, որի վրա ոտքեր են մաքրում:

                    Քի Ուեսթից հետո Վաշինգտոնում ձեւավորվել է լիովին իրատեսական դիրքորոշում Ղարաբաղի խնդրի հանդեպ, ընդունելով երկու բաղկացուցիչ՝ ստատուս-քվոյի պահպանում ու լեգիտիմացում, եւ կարգավորման իմիտացիա:

                    Ամերիկացի դիվանագետները կարող են ինչ ասես հայտարարել, սակայն ամերիկյան քաղաքական գործիչները շատ լավ հասկացել են, որ ղարաբաղյան գավառը չի կարող վերադառնալ Ադրբեջանի վերահսկողության տակ: Ընդ որում, որեւէ կասկած չկա նաեւ հարթավայրային Ղարաբաղի հարցում, որը կոչվում է «ազատագրված տարածքներ»:
                    Սակայն, անցավ Ջորջ Բուշի դարաշրջանը, եւ պարզվեց, որ եկել է առեղծվածային մի իրավիճակ, երբ Ղարաբաղի հանդեպ դիրքորոշումը մնացել է նախկինը, իսկ ԱՄՆ արտաքին քաղաքականությունը դարձել է ծայրաստիճան պասիվ ու անգործունակ:

                    Ընդ որում, ռուսները շտապում են, հասկանալով, որ իրենց ժամանակը Հայաստանում սպառված է, եւ այդ պատճառով Ռուսաստանը դարձել է Հայաստանի անվտանգության համար ամենասարսափելի սպառնալիքը: Երեւում է, հայ հասարակությանն անհրաժեշտ է եւս մեկ 1915 թվական, որպեսզի մոտավոր հասկանան, որ հենց Ռուսաստանն է գլխավոր սպառնալիքը: Ըստ ամենայնի, այդպես էլ կլինի:

                    Ղարաբաղն ԱՄՆ-ում դիտարկվում է ոչ թե տարածաշրջանային խնդիր, այլ Ադրբեջանի տարածքից Թուրքիայի էքսպանսիան զսպելու գործիք: Ռուսաստանը նույն կերպ էր ընկալում, քանի դեռ թույլ էր: Ոչ թե ժողովրդավարական, հանդուրժող, մարդասիրական, այլ հենց թույլ:

                    Ներկայում, երբ Ռուսաստանն իրեն ուժեղ է զգում (ինչը բավական կասկածելի է), գերադասում է Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ մերձեցումը, որպես դաշնակիցների, որպիսին կդառնան 10 տարի հետո, սակայն անպայման դառնան:

                    Վաշինգտոնի ներկայիս վարչակազմը բարոյալքել է ամերիկյան վերլուծական հանրությանը, որը կորցրել է արտաքին քաղաքական առաջնահերթ կողմնորոշիչները, սակայն ներկայում տեղի է ունենում այդ շրջանակների վերածնունդը, ինչը հույս է ներշնչում, որ կարագանան արտաքին քաղաքական, այդ թվում տարածաշրջանային մշակումները:
                    Վաշինգտոնն ինչպես երբեք խորհրդատվության կարիք ունի, եւ այդ աշխատանքը տեղի է ունենում, եւ հաճախ թին-թենկերից դուրս: Երեւում է դա է ներկայիս քաղաքական ժամանակաշրջանի օրինաչափությունը:

                    Հայաստանն իր անկախ գոյության ընթացքում հայտնվել է առավել վտանգավոր ժամանակաշրջանում: Դա լավ են հասկանում Վաշինգտոնում, եւ կա մտահոգություն, որ Հայաստանի վերջնական կորստի հետ կորսվելու են նաեւ կարեւոր դիրքեր ներկայում եւ հատկապես ապագայում, երբ հարկ է լինելու պատասխանել Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մարտահրավերներին, որոնք պատրաստ են միավորել ջանքերը եւ պայմանավորվել, այդ թվում Սեւ ծովի եւ Կովկասի հարցերով:

                    Ամերիկյան փորձագետները հայտարարում են, որ Հայաստանին անհրաժեշտ է ժամանակակից զենք մատակարարել, ապահովելու համար նրա անվտանգությունը, այն պայմաններում, երբ Ռուսաստանը զանգվածաբար զենք է մատակարարում Ադրբեջանին: Իհարկե, պետք է սպասել նաեւ ամերիկացիների կողմից զենքի մատակարարումներ Ադրբեջանին, որպեսզի նրան մեկուսացնեն Ռուսաստանից եւ փակեն ռուսական զենքի համար այդ լոկալ, սակայն հաջող շուկան:

                    Սակայն, այդ դեպքում ի՞նչ է նշանակում Հայաստանի անվտանգությունը: Ամեն դեպքում, Ադրբեջանը զենք է ստանալու շուկայական գներով, իսկ Հայաստա՞նը: Եւ ի՞նչ է նշանակում Հայաստանի անվտանգությունը, երբ Ադրբեջանի նյութական ռեսուրսերն անհամեմատ մեծ են:

                    ԱՄՆ-ն կասկած չունի, որ ստիպված է լինելու նոր ջանքեր գործադրել Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանում, ինչպես նաեւ այն բանում, որ Ռուսաստանի ու Թուրքիայի հանդեպ կրկնակի զսպումն առաջնահերթ ռազմավարություն է:

                    ԱՄՆ-ն Հայաստանի համար ո՞ր ուղղությունն է դիտարկում առավել սպառնալից՝ թուրքակա՞նը, թե՞ ռուսականը: Արդյոք այդ սպառնալիքը նշանակում է Հայաստանին նոր «Իսրայելի» դեր վերապահելը: Այդ սպառնալիքի մասին ամերիկացիները սկսել են խոսել բացահայտ, եւ միայն մի բան կարող է թույլ տալ հաղթահարել այդ հեռանկարը՝ Հայաստանի մասնակցությունը ՆԱՏՕ-ի ծրագրերին եւ ԱՄՆ ռազմավարությանը Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանում:

                    Շատ հարցերը նշանակում են ոչ միայն իրավիճակի բարդություն, այլեւ աշխարհքաղաքական խաղի հնարավորություն: Խաղն առայժմ հնարավոր է:

                    - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....XqIOKBf6.dpuf

                    Comment


                    • Re: Regional geopolitics

                      Originally posted by Vrej1915 View Post
                      Al Qaeda-Iraq forces advance on Baghdad military air base. US ponders air strike ahead of Iran and Russia
                      DEBKAfile
                      July 4, 2014


                      IS’s commanders have their eye on the assault planes stored at the Baghdad air base which Iran and Russia delivered in the last 10 days to help Maliki fight the Sunni Islamists. They are all designed for striking ground targets. Iran sent eight fighters - four Su-25UBKMs and four Su-25Kms with crews, and the Russians six Sukhoi Su-25 Frogfoots, along with air and ground maintenance crews.
                      Since al-Muthanna is guarded by Iraqi special forces, IS reckons that the takeover of the base and its valuable prize of warplanes before they become operational will be a walkover, especially after they proved their mettle by commandeering a mountain of advanced US weaponry.
                      The Obama administration therefore needs to decide in the coming hours on a US air strike that will head off the Iraqi Islamists before they grab the strategic air base and acquire their first fleet of warplanes.
                      It is just as important for Washington to embark on this action before America is beaten to the draw by Tehran or Moscow.
                      Իրաքում իրանցի օդաչու է սպանվել. միջադեպի մանրամասները հայտնի չեն
                      Հուլիս 8, 2014 by Անի Մարգարյան

                      Razminfo

                      Հուլիսի 3-ին Իրաքի տարածքում Իրանի Իսլամական Հանրապետության Իսլամական հեղափոխության պաշտպանների կորպուսի օդատիեզերական ուժերի օդաչու Շուդջաադա Ալամդարի Մորջանին մահացել էր անհայտ պայմաններում: Հուլիսի 7-ին կայացել է նրա հուղարկավորության արարողությունը:Ինչպես հաղորդում է իրանական Ettelaat.com լրատվակայքը, արարողությունն անցկացվել է Շիրազ քաղաքում, ապա օդաչուի դին հուղարկավորել են նրա հայրենի գյուղում:

                      Շեշտենք, որ մինչ օրս չեն հրապարակվել իրանցի օդաչուի մահվան միջադեպի մանրամասները: Միայն նշենք՝ հենց Շիրազ քաղաքից են սույն թվականի հուլիսի 1-ին իրանական Սու-25 գրոհիչներն ուղարկվել Իրաքի տարածք՝ տեղի կառավարությանն «Իրաքի և Լևանտի իսլամական պետություն»(ԻԼԻՊ) իսլամիստական խմբավորման դեմ պայքարում աջակցելու նպատակով: Հենց նույն օրն էլ ինքնաթիռները սկսել են հարվածներ հասցնել ԻԼԻՊ-ի զինյալների դիրքերին:

                      Հիշեցնենք, որ Սիրիայում հաջող գործողություններից հետո ԻԼԻՊ-ն այժմ էլ ակտիվացել է Իրաքում՝ գրավելով այդ երկրի երկրորդ խոշոր քաղաքը՝ Մոսուլն ու փորձելով առաջանալ մայրաքաղաք Բաղդադի ուղղությամբ։ Վերջին օրերին իրաքյան զինուժը փորձում է ազատել Տիգրիտը զինյալների վերահսկողությունից։

                      Հավելենք նաև, որ հուլիսի սկզբին Իրաքի պաշտպանության նախարարության պաշտոնական կայքում հաղորդագրություն էր հայտնվել, որի համաձայն Իրաքը ՌԴ-ից գնած Սու-25-երից հետո ստացել է այս գրոհիչների ևս մի խմբաքանակ, սակայն չի նշվում, թե որտեղից։ Այդուհանդերձ, համացանցում տարածված տեսանյութից ակնհայտ երևում է՝ սույն ինքնաթիռները պատկանել են Իրանի Իսլամական Հանրապետության Իսլամական հեղափոխության պաշտպանների կորպուսին։ Դրա մասին են վկայում իրանական կողային համարները, ինչպես և որոշ ինքնաթիռների վրա նշմարվող իրանական դրոշը։

                      Comment

                      Working...
                      X