Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Now, on a long run, from strategic point of view, I guess one must not limit itself to 'international borders', and envisage Syunik, and at least the Kashatagh district, and parts of Dizak of NKR as a single and one geographic, economic and strategic entity.
As a matter of facts, for the inhabitants of Kovsakan, Mintchevan districts of Kachatagh, as well as Ljachen subdistrict of Dizak, the economic center (even if not admistrativ) is Kapan, and for those of Perzor, the nearest center is Goris, not Stepanakert.

As a country in war, or possible war at any moment, we must envisage military aspect, in every matter.
Of course even more so, when it comes to strategic installations such as airports.

Northern NKR is very isolated from the rest of the republic, basically deprived of any airport localisation possibility, in actual frontlines situation (the best location being East of Martakert, just next to the actual enemy lines). All of Martakert and "Shahumian" districts represent basically the valley of Drdou (Tartar) river.
The 'rear' airport would then be, however far away, the one in Vartenis (necessity to restore the Martakert/Vartenis to the best possible level, as it is planned).
Central NKR (Stepanakert/Akna/Varanta sectors) is well served by Ivanian's now well equipped International level Airport (basically the best after Zvartnots).
Southern NKR (Dizag), is very ill served by this airport.
Strategically, we do need, and can afford a second airport in this part of the country.
Technically this is not very expensive pleasure, compared to the Northern sector. And we will be forced to do this, willy nilly, sooner or later.
The location of that second airport can't be the 2 existing strips we do control :
1/ Akna, just 1,5 Km from enemy lines, 1400 m long, very bad shape, abandoned.
2/ Varanta, 8,5 Km from nearest enemy lines, 1600 m long runway, neglected for 25 years.
These 2 are very easy to exploit, since in open steppe terrain, but actual localisation of frontline make them usable, only after first stage of operations, that is too late for the evacuation of most casualties, peek period of reinforcement needs...
Evacuation from this sector would then require very big number of helicopters to join would be, renovated Kapan airport, or else a secure airfield somewhere between the Dizag Range, and the Arax river, east of the Vorotan canyon. Probably south of Ljachen or Tagh Tovmas subdistricts (given topographic aspects).
If not today, then in 10 years, we will be forced to do this.

Isn't it better, do spare time, money, and hundred of lives in case of war, by making a brave decision: ignore any azary blabla, (10000% predictable), and decide at once, to build a totally new airport on the east shores of Vorotan somewhere south of Ljachen / Tagh Tovmass???
This would serve the needs of Southern Syunik (distance from Kapan 35 Km) in peace time, as well as South NKR and Kashatagh, plus in case of war, it will shorten the land distance from the frontline, to the nearest by aprox 3 times, that is 40 Km in place of the minimal 120 Km otherwise???

In this ideal situation, we will end up with 3 Civil airports, optimally placed, secure, and with minimal investments, in the Southern half of our country:
1/ Goris
2/ Stepanakert
3/"Tagh Tovmass".

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ստեփանակերտի օդանավակայանի հարցը Փարիզում

Ուրբաթ, 25 Հունվարի 2013, 16:39

Բաքվում ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Մորնինգսթարը հայտարարել է, որ հունվարի 28-ին Փարիզում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների մասնակցությամբ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպմանը կքննարկվի նաեւ Ստեփանակերտի օդանավակայանի բացման հարցը:
«Համանախագահները ավելի վաղ հայտարարել էին եւ հիմա էլ հայտարարում են, որ կողմերը պետք է ձեռնպահ մնան քայլերից, որոնք կարող են վնաս հասցնել խաղաղ գործընթացին», հայտարարել է դեսպանը:
Ինչպես կարծում է Մորնինգսթարը, օդանավակայանի բացումը կարող է լարվածություն առաջացնել Ղարաբաղի խնդրի խաղաղ բանակցության գործընթացում: Այդ մասին հայտնում է Ռեգնումը:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Սերժ Սարգսյանի նախընտրական թռիչքի ճակատագիրը

ՋԵՅՄՍ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Քաղաքականություն - Ուրբաթ, 25 Հունվարի 2013, 17:03

Հունվարի 28-ին Փարիզում քննարկվելու է Ստեփանակերտի օդանավակայանի հարցը: Այդ մասին հայտնել է Ադրբեջանում ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Մորնինգսթարը, նաեւ ասելով, թե օդանավակայանի բացումը կարող է լարել խաղաղ գործընթացը: Փաստացի, ԱՄՆ դեսպանը կարծես թե նախանշել է, որ քննարկումն օդանավակայանի համար այդքան էլ կանաչ հեռանկար չի խոստանում:
Հատկանշական է, որ Ստեփանակերտի օդանավակայանի հարցը Հայաստանի եւ Ադրբեջանի արտգործնախարարներն ու ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները քննարկում են այն օրը, երբ Հայաստանում բանակի օրն են նշում: Այդ զուգադիպությունը խորհրդանշական է նաեւ այն իմաստով, որ օրերս Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը հայտարարեց, թե Հայաստանի հակաօդային պաշտպանության ուժերը կհսկեն Ստեփանակերտ մեկնող օդանավերի անվտանգությունը:
Օդանավակայանի հարցը բանակցային օրակարգում երեւի թե հայկական կողմն է բարձրացրել: Օդանավակայանը պատրաստ է վաղուց, բայց Ադրբեջանը չի համաձայնում դրա գործարկմանը, սպառնալով, թե կհարվածի օդանավերին: Միջնորդներն էլ կարծես թե չեն տալիս հավանություն ու երաշխիք, որ Ադրբեջանին այդ բանը թույլ չեն տա: Նրանք կարծես թե փորձում են համոզել Ադրբեջանին, ինչի վկայություն կարող է դիտվել ամիսներ առաջ նրանց մի հայտարարություն, թե օդանավակայանի գործարկումը չի կարող լինել կարգավիճակի կանխորոշիչ գործոն:
Համանախագահ երկրներն ըստ ամենայնի Ադրբեջանին փորձում էին համոզել, որ օդանավակայանի բացումը որեւէ կերպ չի փոխի բանակցային բովանդակությունը: Բայց, Ադրբեջանը որդեգրել է ոչինչ չզիջելու քաղաքականությունը, թերեւս համարելով, որ առաջին զիջումը կարող է ընդամենը սկիզբը լինել: Մյուս կողմից, Ադրբեջանն արդեն այնքան բան է «զիջել»՝ պատերազմում կրած պարտությամբ, որ ցանկացած այլ նոր զիջում համարում է արդեն մահացու:
Հայաստանը օդանավակայանի հարցը կարծես թե փորձեց առաջ մղել Ռամիլ Սաֆարովի արտահանձնման դեպքից հետո, ըստ ամենայնի ակնկալելով Ադրբեջանի դեմ միջազգային դժգոհության միջավայրում առաջ մղել խնդիրը: Պաշտոնական Երեւանը թերեւս ակնկալում էր, որ Ադրբեջանը կարող էր միջազգային տոտալ դժգոհության եւ քննադատության ալիքը մեղմելու համար գնալ զիջման օդանավակայանի հարցում: Բայց դա տեղի չունեցավ: Կամ Ադրբեջանն էր անկոտրում, կամ միջազգային հանրությունն էլ դեռեւս չունի Ստեփանակերտի վերաբերյալ կայացրած վերջնական որոշում:
Այդ պայմաններում օդից կախված է մնում առաջին չվերթով Ստեփանակերտ մեկնելու մասին Սերժ Սարգսյանի որոշումը: Նա այդ մասին հայտարարեց դեռեւս մեկ տարի առաջ, թե մայիսի 9-ին թռչելու է Ստեփանակերտ օդանավով: Դրանից հետո օդանավակայանի պատասխանատուները տարբեր պատրվակներով անընդհատ հետաձգում են շահագործումը: Իրականում պատճառն իհարկե մեկն է՝ միջազգային անվտանգության երաշխիքների բացակայությունը:
Հնարավոր է, որ հայկական կողմն այդուհանդերձ որոշել էր արդեն թռիչք կատարել առանց դրա, ինչի համար էլ Սեյրան Օհանյանը հայտարարեց, որ հայկական ՀՕՊ-ը կօգնի ապահովել օդանավերի անվտանգությունը: Խոսքը գուցե այսպես ասած նախընտրական թռիչքի մասին է, որ կարող էր կատարել Սերժ Սարգսյանը: Դա կարող էր լինել բավական ազդեցիկ քարոզչական քայլ, եւ գուցե վերջապես լիներ միակ խոստումը կամ հայտարարությունը, որ քիչ թե շատ նշանակալի հարցերում Սերժ Սարգսյանը տվել է եւ չի թողել անկատար:
Թերեւս հենց դրա համար էլ համանախագահները հունվարի 28-ին քննարկելու են այդ հարցը: Կամ Սերժ Սարգսյանին կհամոզեն, որ հրաժարվի թռչելու մտքից, կամ Իլհամ Ալիեւին կհամոզեն, որ այդ թռիչքը կլինի այդ մեկը եւ դրանից հետո հանկարծ կպարզվի, որ դեռեւս կան խնդիրներ, ու օդանավակայանը հարկ է եւս մի քանի ամիս պատրաստել շահագործման:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Սահմանագծի երկարությամբ հակառակորդի օդուժն իրականացրել է ուսումնական թռիչքներ

26/01
Պաշտպանության բանակի օպերատիվ տվյալների համաձայն` հունվարի 20-ից 26-ն ընկած ժամանակահատվածում ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի շփման գծում հակառակորդի կողմից հրադադարի պահպանման ռեժիմը խախտվել է շուրջ 200 անգամ, որի ընթացքում տարբեր տրամաչափի հրաձգային զինատեսակներից հայ դիրքապահների ուղղությամբ արձակվել է ավելի քան 700 կրակոց:
ԼՂՀ ՊՆ հաղորդագրության համաձայն, բացի հրադադարի պահպանման ռեժիմի խախտման դեպքերից, անցնող շաբաթվա ընթացքում շփման գծի երկարությամբ հակառակորդի օդուժն իրականացրել է մի շարք ուսումնական թռիչքներ:
ՊԲ հակաօդային պաշտպանության ուժերի կողմից թռիչքային բոլոր թիրախները ժամանակին հավաստանշվել են և շարունակ պահվել խիստ վերահսկողության տակ:

Անցած շաբաթվա ընթացքում ԼՂՀ օդային և ցամաքային սահմանների պաշտպանությունն իրականացվել է առանց միջադեպերի:

[Haykakan]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Conscript killed in Armenia military unit

15:38 =95 27.01.13

http://www.tert.am/en/news/2013/01/27/conscript-dies/

*A conscript in an Armenian military unit was killed on Saturday evening,
reportedly of a gunshot released by a fellow serviceman.

According to the Ministry of Defense, Senior Sergeant Artak Galstyan died
of wounds after Yuri H. Gareginyan, a junior sergeant serving in the same
military unit, fired a bullet from a service gun.

A probe into the incident has been launched.

In a statement, the Ministry has extended its condolences to Galstyan's
family and friends.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուսական դիրքորոշում. Եւ մեզ, եւ ձեզ

Իգոր Մուրադյան
Քաղաքականություն - Չորեքշաբթի, 30 Հունվարի 2013

Ինչպես հայտնի է, Նեզավիսիմայա գազետա թերթը հունվարի 30-ին հրապարակել է հետաքրքիր հոդված, որում խոստովանում են Ադրբեջանին Ռուսաստանի կողմից c-300 համակարգեր մատակարարելու սխալ լինելը: Ընդ որում, մեջ են բերվում գեներալ-մայոր Լեոնիդ Իվաշովի խոսքերը. «Իրանի փոխարեն Ադրբեջանին Հակաօդային պաշտպանության Ֆավորիտ նորագույն համակարգերի վաճառքը քաղաքական վրիպում էր, ավելի ճիշտ՝ Դմիտրի Մեդվեդեւի աշխարհքաղաքական սխալը: Մենք շատ բանով պարտվել ենք, համաձայնվելով Վաշինգտոնի հետ եւ նրա հետ կնքելով ՌՀՍ-3 պայմանագիրը, մեր շահերին ոչ համապատասխան միջազգային համաձայնագրեր ստորագրվեցին հյուսիսային ծովերի վերաբերյալ: Պաշտպանության նախկին նախարար Սերդյուկովի փոխանցմամբ Մեդվեդեւը թույլ տվեց Իսրայելի հետ ստորագրել համաձայնագիր հետախուզական տվյալներ փոխանակելու մասին: Այս բոլոր պայմանավորվածությունները ներկայում շատ դժվար է ուղղել, այդ թվում՝ Ադրբեջանի հարցում, որը մեծացնում է ռազմական բյուջեն եւ կատարում է գործողություններ, որոնք հակասում են Ռուսաստանի եւ նրա դաշնակիցների շահերին», գտնում է Աշխարհքաղաքական խնդիրների ակադեմիայի նախագահ գեներալ Լեոնիդ Իվաշովը:
Պետք է նշել, որ 2012 թ. նոյեմբերին նույն այդ գեներալ Իվաշովը Մոսկվայում իր կաբինետում ինձ հետ զրույցում իմ հարցին, թե ինչպես է վերաբերվում Ադրբեջանին Ռուսաստանի կողմից զենքի մատակարարմանը, միանշանակ պատասխանել էր. «նորմալ»: Ես գրել եմ այդ մասին, առանց հիշատակելու Իվաշովի անունը: Ընդ որում, գեներալը կտրուկ պնդում էր իր դիրքորոշումը եւ փաստարկները: Հնարավոր է, նա նկատի ուներ այլ սպառազինություն, ոչ ռազմաօդային միջոցները: Սակայն սա արդեն ենթադրությունների ոլորտից է, որոնք կարող են բերել ռուսական երկդիմի քաղաքականության հայ «փաստաբանները»:
Ռուսաստանի քաղաքականությունը սպառազինության արտահանման ոլորտում դեռ կազդի նրա անվտանգության վրա: Իսկ մինչ այդ, լավ կլիներ պարզել հետեւյալ հարցը. որքանո՞վ է Իսրայելն օգտագործել ռուսական տեխնոլոգիաներն այն զենքի արտադրության մեջ, որը արտահանվում է Ադրբեջան, եւ որքանո՞վ է Ռուսաստանը տեղեկացված այդ մասին: Լավ կլիներ այդ հարցով կարծիք հայտնեին հայկական պրո-եվրասիական, պրոկառավարական եւ հակակառավարական խաժամուժի միջի հայ «փաստաբանները», որոնք պատռվում են ռուսներից ավելի պոռնիկ դառնալու ձգտումից:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Russian Commander: Azerbaijan Is Bluffing about Downing Karabakh Flights

http://www.eurasianet.org/node/66470

If the weather and Azerbaijan cooperate, we're repeatedly told, passenger planes will soon take off from the separatist airstrip of Nagorno-Karabakh. Any passengers, though, will probably be uneasily shifting in their seats with every shake or rattle, trying to figure out whether their plane has encountered turbulence or is dodging Azerbaijani missiles.

If it’s any reassurance for those prospective passengers, a top Russian general thinks that Azerbaijan is just kidding about its threats to knock down the planned flights from the breakaway territory. “It is either an unsuccessful articulation of thoughts or an unfortunate joke,” asserted Nikolai Bordyuzha, the secretary general of the Collective Security Treaty Organization (CSTO), Russia's response to NATO, while on a trip to Yerevan. “I don’t take this information seriously."

Committed to reclaiming Karabakh and the adjoining occupied territories, and returning tens of thousands of IDPs, Baku threatened to gun down any planes from the newly renovated airport outside the Karabakhi capital Stepanakert (known to Azerbaijanis as Khankendi), and said it has the full right to do so. Armenia threatened to respond in kind, and the Caucasus again got filled with the threat of war.

Cue Russia. Armenia is part of the CSTO, which vowed to protect, honor and cherish its members in good times and bad.

But the Azerbaijanis told Bordyuzha that they can match words with intentions, and again accused Moscow of siding with Armenia in the conflict over breakaway Karabakh. “Azerbaijan is not joking,” said Azerbaijani defense ministry spokesperson Eldar Sabiroglu, 1news.az reported.

Yet even if Azerbaijan finds a universally acceptable legal justification for attacks on Karabakh flights and won’t be deterred by Armenian retaliation or international reaction, it is highly unlikely to risk an all-out confrontation with Moscow, some observers believe. Particularly in an election year. Meanwhile, Moscow, in some way, may be attempting to put a lid on the enthusiasm of Armenian President Serzh Sargsyan, a Karabakh native, for the flights. Citing anonymous Russian defense ministry sources, Nezavisimaya Gazeta reported that a recent delegation to Yerevan had advised against civilian flights from Karabakh, and had emphasized Armenia's pending military cooperation agreement with Moscow. That said, whether or not the Russian reassurance or recommendations will cool hot heads remains a toss-up. Failing all else, passengers on any Karabakh flight might want to take an extra minute to locate the security exits.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

"Ղարաբաղյան հակաօդային ռուլետկա". Բաքուն ինքնաթիռների դեմ կօգտագործի՞ ռուսական զենք
12:16 . 30/01
Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հակամարտության սրման դեպքում Բաքուն կարող է օգտագործել ռուսական զենք: Այս մասին գրում է Վլադիմի Մուխինը` "Նեզավիսիմայա գազետա" թերթում հրապարակված իր "Ղարաբաղյան հակաօդային ռուլետկա" վերտառությամբ հոդվածում:

Հեղինակը նշում է, որ երեկ Հայաստան էր այցելել ՌԴ պաշտպանության նախարար Սերգեյ Շոյգուն: Այցը պլանային է եղել, սակայն այն անցել է ղարաբաղյան հակամարտության շուրջ իրավիճակի սրման ֆոնին:

"Մոսկվայում լրջորեն մտահոգված են Ադրբեջանի վերջին հայտարարություններով, այն մասին, որ Ադրբեջանի ՀՕՊ ուժերը հրաման են ստացել ոչնչացնել քաղաքացիական օդանավերը, որոնք "ապօրինի կհատեն իր օդային տարածքը":

Այս տարածությունը Բաքուն համարում է Լեռնային Ղարաբաղի երկինքը:

Ռուս փորձագետների կարծիքով՝ Բաքվի նման դիրքորոշումը կարող է պատերազմի հանգեցնել:

Ըստ հոդվածագրի՝ Բաքուն նման հնարավորություն է ստացել, այն բանից հետո, երբ , հրաժարվելով Իրանի հետ համապատասխան պայմանագրից, 2010 թվականին այն ժամանակ ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևի որոշումով Մոսկվան Ադրբեջանին վաճառեց ամենաժամանակակից և մի շարք չափանիշներով նախատիպը չունեցող "Ֆավորիտ" զենիթահրթիռային համակարգերի (ԶՀՀ) 2 դիվիզիոն։ Այս ԶՀՀ-ները կարող են վերահսկել Ղարաբաղի երկինքը:

"ՆԳ"-ի աղբյուրները հայտնում են, որ Գաբալայի ՌՏԿ-ի վարձակալության շուրջ բանակցությունների ձախողումից հետո, ՌԴ ներկայիս նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հրաժարվել է Ադրբեջանին վաճառել "Ֆավորիտ" զենիթահրթիռային համակարգերի 3-րդ դիվիզիոնը:

Հեղինակը նշում է, որ հայտնի չէ՝ արդյոք Շոյգուն ՀՀ նախագահի և Պնախարարի հետ հանդիպման ընթացքում խոսել է Ստեփանակերտի օդանավակայանի բացման մասին: Սակայն ՌԴ ՊՆ աղբյուրները հայտնում են, որ ռուսական պատվիրակության անդամները ոչ պաշտոնական մակարդակով խորհուրդ են տվել չսկսել քաղաքացիական օդանավերի թռիչքը Ղարաբաղի երկնքում:

Միևնույն ժամանակ այցի ընթացքում հատուկ ուշադրություն է դարձվել Ռուսաստանի և Հայաստանի միջև ռազմատեխնիկական համագործակցության վերաբերյալ համաձայնագրի նրբությունների քննարկմանը: Համաձայնագիրը պետք է ստորագրվի երկու երկրների նախագահների կողմից մոտ ժամանակներս:

"Ռուսաստանը վերջապես դեմքով է շրջվում Հարավային Կովկասում իր գլխավոր և ռազմավարական դաշնակցին՝ Հայաստանին: Նրա ռազմական հզորության ուժեղացումը տարածաշրջանում կայունության պահպանման երաշխավորն է: Դա կանխարգելող գործոն է Ադրբեջանի համար, որը ձգտում է ԼՂ հակամարտությունը լուծել պատերազմի միջոցով",-նշել է գեներալ-լեյտենանտ Յուրի Նետկաչևը:

"Նոր հակաօդային պաշտպանության համակարգերը Իրանի փոխարեն Ադրբեջանին վաճառքը՝ Դմիտրի Մեդվեդևի քաղաքական, ավելի ճիշտ՝ աշխարհաքաղաքական սխալն էր",-նշել է Աշխարհաքաղաքական խնդիրների ակադեմիայի նախագահ, գեներալ- գնդապետ Լեոնիդ Իվաշովը։

haynews.am

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Sargsyan: Armenian army created to say "enough is enough"
Published: Tuesday January 29, 2013

http://www.armenianreporteronline.am/go/article/2013-01-29-sargsyan-armenian-army-created-to-say--enough-is-enough-

What follows is an English translation of President Serge Sargsyan's remarks delivered on the Armenian Army Day on January 28 provide by the President's office:

Dear Compatriots,
I cordially congratulate you on the occasion of Army Day.

The nonexistence of the armed forces had never had such tragic and grim repercussions for any nation as it had for us. Probably that's the reason that from day one of its creation our Army has been enjoying a special attitude of our people; from day of its creation, it's been a national army.

It would be appropriate to recall that we - as a nation and a society, were not thinking of creating and maintaining a kind of army we are having today. We were compelled to consolidate our forces to defend ourselves in the imposed war. We were compelled to consolidate to prevent the massacres and ethnic cleansing that had been carried out against us systematically - right before us and the world. Moreover, we were publicly and officially threatened with new massacres and new ethnic cleansing, and those threats were very real. Some of them were even carried out in those days and later.

It was at that fateful moment that our nation, almost from scratch created its army. The Armenian people created our army living under war, blockade and famine conditions to be able to say just one thing - Enough is enough. Armenians, or anyone else for that matter, may not be talked to in the language of yataghans and threats.

The Armenian Army stood up in a way that the opponent had not been able to imagine or conceive. Neither our adversaries with their propaganda, nor those who were misled by that propaganda suspected the existence of the generation of Red Vartans who descended on the battlefield. They came to say - Enough is enough. There had come heroes who paid with their lives for our right to live and for our dignity. We bow to their memory; it is through their heroism that today our army is rightfully called the Victorious Army. It's been the force which subdued the adversary into a ceasefire and relative peace, the force which today maintains peace and stability in our region, the force that has been and will be reliable support for Artsakh.

Dear Fellow Citizens,

I firmly believe that the war against Artsakh and Armenia was unleashed and regularly fueled essentially for one reason: our power and our potential were underestimated. They really thought that could win nice and easy. This miscalculation was dearly paid for by all and had sad consequences for the peoples of Armenia, Artsakh, and Azerbaijan.

Today, it is difficult to underestimate the Armenian armed forces. And this is the most substantial argument in favor of preserving peace. Nobody believes in swift and easy wars any more.

Dear Soldiers and Officers of the Armenian Army,

We did not and will not start a war; there is no doubt about that. Even in the times when we had explicit advantage on the battlefield, we didn't stop to insist that the Artskah issue has no military solution. I wish you manifest your high professional and great moral skills only during military exercises, as we have witnessed on many occasions in the past. I wish that these skills are never called for, that you are not compelled to use them on the battlefield.

Dear Compatriots,

This day is our Army's birthday which we celebrate nation-wide. I once again congratulate you on this great and glorious holiday. I wish you all good spirits and peaceful skies. For these peaceful skies we are deeply indebted to our Army.

Long live the Armenian Army!"

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Another Regional War in the Wings
Share on email Share on twitter Share on facebook Share on digg | More Sharing ServicesMore

E. Wayne Merry | January 31, 2013

http://nationalinterest.org/commentary/another-regional-war-the-wings-8042

In the conflict zone stretching from Syria to Afghanistan lies another war waiting to re-emerge: Nagorno-Karabakh. This dispute is likely to occupy President Obama’s new foreign-policy team whether they want it or not.

Two decades ago the newly independent states of Armenia and Azerbaijan fought a bitter war over this remote area of mountains and valleys. Armenia won the war, but nobody has achieved peace. A fragile ceasefire signed in 1994 remains the only tangible achievement of diplomacy.

Since then, a mediation effort led by Washington, Moscow and Paris has sought a solution. Despite the best efforts of the three governments—including presidential initiatives by all three—the parties to the conflict do not and will not negotiate. This impasse has contributed to a dangerous evolution of the dispute in recent years from post-war to pre-war.

A major arms race is underway, fueled by Azerbaijan’s oil and gas wealth and by Armenia’s support from Russia. Azerbaijan is acquiring a distinct advantage in military technology and firepower, but Armenia retains major advantages of terrain and operational skill. Azerbaijan has a patron in Turkey, which feels a fraternal commitment, but Armenia has a treaty-based security alliance and historical partnership with Russia.

A new war would likely be pyrrhic for both sides, but also dwarf the first war in scale and destruction. The initial conflict was limited to Karabakh and its surroundings, and was largely an infantry fight. The next war will engage Armenia and Azerbaijan against each other directly, with greatly expanded arsenals. Both sides plan on this basis and both threaten to target civilian infrastructure, such as pipelines. Serious ceasefire violations have recently occurred on their joint border, not just around Karabakh.

The international mediation effort, though complex, envisions a final settlement involving an exchange of land for peace. In earlier years, diplomats and politicians in Baku and Yerevan privately acknowledged that a settlement would involve Armenian withdrawal from lowland territories to the east and south of Karabakh, as well as Azerbaijani acceptance of an Armenian identity for Karabakh and a link with Armenia to the west. Today, the land-for-peace concept is essentially dead on both sides. Armenia demands “comprehensive security” in the captured lands around Karabakh, while Azerbaijan believes its new weaponry and support from Turkey can restore its full Soviet-era territorial control.

Political rhetoric on both sides dehumanizes the other. Each side exploits its refugees and wallows in a cult of victimization. Each side outrages the other: last year Baku lionized an officer who committed a vicious axe murder of an Armenian in Hungary; Yerevan publishes maps of “Armenia” which include large swaths of inherently Azerbaijani territory. Each believes war will bring military triumph and historical fulfillment. Both cannot be correct in their expectations, but both certainly can be wrong.

The broader danger lies in the patron-client relationships of the regional great powers, Russia with Armenia and Turkey with Azerbaijan. Ankara and Moscow would not actually come to blows in a new Karabakh war, but both can be dragged into dangerous circumstances by their clients. The Azerbaijani tail has already wagged the Turkish dog to prevent normalizing relations between Ankara and Yerevan. (For the time being, Iran plays a marginal political role, but provides vital energy and trade links to Armenia. However, Tehran’s relations with Baku are poisonous and, in a new Karabakh war, Iran might seek to settle accounts.)

The parties to the conflict have demonstrated that a peaceful resolution does not lie with them unaided. However, the international mediators have been consistently abused, as Baku and Yerevan hide behind them to avoid genuine negotiations. While mediation may have been appropriate for the post-war environment of the 1990s, the present pre-war atmosphere calls for a more direct and forceful approach.

The missing element in the diplomatic equation is Turkey, which needs to play a political role comparable to Russia. Only Moscow and Ankara working together can restrain their clients from renewed war and compel them to real negotiations. This kind of traditional great power collusion may be out of fashion, but it can work and is far preferable to another war. Ankara and Moscow have differing priorities on Karabakh, but they share broadly similar views on Black Sea, Caucasian and Caspian issues. They both want to avoid a war between Armenia and Azerbaijan while not allowing their clients to compromise their own wider interests.

Unfortunately, Turkey today is so bogged down on its southern frontier that it pays inadequate attention to the looming danger to the east. The failure of its previous effort to normalize relations with Armenia has made Ankara both overly cautious and prone to excessive influence from Baku. However, Karabakh is an opportunity for active Turkish diplomacy both to contribute to a regional settlement and to regularize ties with Yerevan.

American diplomats have tried to be evenhanded toward Armenia and Azerbaijan, but U.S. influence on this conflict is, candidly, inadequate. Thus, Washington should encourage a more active Turkish role and welcome collaboration by Russia and Turkey as Caucasian peacemakers.

E. Wayne Merry is Senior Fellow for Europe and Eurasia at the American Foreign Policy Council in Washington, DC.