Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

Military Forces of the Republic of Armenia

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

    Man's Death After Mysterious Border Crossing Sparks Row Between Baku, Yerevan


    Azerbaijanis living near the Armenian border recorded a brief video of an Armenian man who had wandered into their village on August 7. The villagers told RFE/RL's Azerbaijani Service that they called the military, who came and detained the unarmed man, identified as 31-year-old Karen Petrosyan. One day later, Azerbaijani authorities announced that Petrosyan had died of heart failure while in detention. (RFE/RL's Azerbaijani Service)





    Pin It
    By Claire Bigg
    August 11, 2014

    Anger is mounting in Armenia over the death of an Armenian citizen in Azerbaijani custody.

    The man, identified as 31-year-old Karen Petrosyan, was detained on August 7 after mysteriously wandering into an Azerbaijani border village asking for a cup of tea.

    One day later, Azerbaijani authorities announced that Petrosyan, whom they accuse of being an Armenian spy, had died of heart failure while in detention.

    The incident has sparked furious reactions in Yerevan, where the Foreign Ministry has firmly condemned his death and accused Baku of violating international agreements.

    Armenia's State Commission for Prisoners of War, Hostages, and Missing Persons has called for international experts to conduct an independent autopsy.

    Just as with his death, the circumstances surrounding Petrosyan's appearance in the Azerbaijani village of Agbulaq remain unclear.

    Armenian authorities insist Petrosyan is an ordinary civilian who inadvertently crossed the border, which in many areas is unmarked.

    An elder in Petrosyan's home village of Chinari, on the Armenian side of the border in the country's northeast, says he had simply gone to fetch wood in the forest and got lost.

    A video shot by Agbulaq residents and provided to RFE/RL shows a confused-looking Petrosyan talking to villagers.

    Farida Tagiyeva, the first to spot him in Agbulaq, said she heard him call outside her house.

    "I asked him what he was doing there, and he said 'tea, tea,'" she told RFE/RL. "Then I told my son there is an Armenian here, and my son started asking him: 'Why are you scaring my mother? What are you doing here?' The man said 'I have no weapon, don't worry.'"

    Niyameddin Mammedov, another villager, confirmed that Petrosyan was unarmed and acted peacefully.

    "As soon as he came, I shook his hand," Mammedov said. "Then I twisted his arm behind his back and checked his pockets for weapons or a knife. I didn't find anything. He showed that he didn't have any weapons and offered no resistance."

    Mammedov said all Petrosyan had on him was a mobile phone, in which he found pictures of people in uniform. Petrosyan explained they were photos of his brother.

    The villagers nonetheless contacted the Azerbaijani military.

    When armed men came to take Petrosyan away, however, a scuffle erupted between the troops and local residents, some of whom have since voiced doubt about Baku's accusations against the 31-year-old.

    Azerbaijan's Defense Ministry claims Petrosyan is a spy who entered the country with three other agents who died in a mine explosion while crossing the border.

    In clip published online, Petrosyan is seen being led, handcuffed and hooded, to a senior Azerbaijani military figure for questioning.

    He is then seen on his knees, donning a military vest and boots that he did not wear in the footage shot upon his arrival in Agbulaq.

    The video shows an array of weapons allegedly seized from Petrosyan, who is shown confessing to being an Armenian agent.

    The same video is posted twice on YouTube, one from Armenia...


    ...and another from Azerbaijan, with wildly conflicting takes on the incident.


    The Armenian Defense Ministry has rejected Baku's accusations and says Petrosyan's confession was obtained under torture.

    The incident echoes the detention of an Azerbaijani man last month by Armenian forces in the disputed enclave of Nagorno Karabakh.

    Footage was also posted online showing the man, 59-year-old Dilqam Agarov, being dragged handcuffed to his questioning in a strikingly similar scenario.


    Askarov is still in custody.

    With contributions from RFE/RL's Azerbaijani Service
    An Armenian man has died in Azerbaijan after crossing the border in mysterious circumstances. The incident has sparked a bitter dispute between the two rival countries.

    Comment


    • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

      Ծիծաղելի է ասել, թե Ադրբեջանն ուզում է պատերազմ. Կոմանդոսի տպավորությունները՝ Արցախից
      13.08.14


      Արցախյան ազատամարտի հերոս, գեներալ-մայոր Արկադի Տեր-Թադևոսյանը (Կոմանդոս), ով մի քանի օր է` գտնվում է Արցախում, Tert.am-ի հետ զրույցում ներկայացրեց վերջին օրերին ղարաբաղա-ադրբեջանական սահմանային լարվածությամբ պայմանավորված իրավիճակի շուրջ իր տպավորությունները, ինչպես նաև անդրադարձավ պատերազմի հավանականությանը, Հայոց բանակի պատրաստվածությանը և ադրբեջանական բանակի թերություններին: «Ի՞նչ է, Ալիևը հիմա՞ր է, որ այն փողերով, որով եկամուտ է ստանում, վճարի պատերազմի համար: Նրանք նավթի վրա են նստած»,–Tert.am-ի հետ զրույցում ասաց նա։

      -Գնացիք Արցախ, ականատես եղաք տիրող իրավիճակին: Կներկայացնե՞ք Ձեր տպավորությունները:

      -Սկզբում իրավիճակը մի փոքր լարված էր, հետո կամաց-կամաց ամեն ինչ իր տեղն ընկավ: Արցախի ժողովուրդը կարծես սովորել է լարվածությունը հաղթահարել: Իրենք ժամանակին խուճապի մեջ ապրել են, գիտեն: Հիմա էլ ինձ հետ ուսանողների խումբ կա, և հիմա բոլորս տեսնում ենք, որ այդ փուլն անցել է, և հիմա իրավիճակը հանգիստ է: Իսկ, օրինակ, ինձ Երևանից զանգում և հարցնում են, թե այդտեղ ռումբեր են կրակում, ինչեր են կրակում: Երևանում հիմա ավելի անհանգստացած են, քան Արցախում:

      -Կամավորներ բարձրացան դիրքեր։ Դուք, որպես ազատամարտի փորձառու գեներալ, ինչպե՞ս եք վերաբերում այդ հանգամանքին:

      -Այդ հարցում կան դրական և բացասական կողմեր: Ես էլ որպես այդ գործի մարդ, կարծում եմ, որ պետք է այդ տղաներին պատրաստենք. ճիշտ է, կռված տղաներ են, բայց նրանց մեջ կան մարդիկ, որոնք վաղուց զենք չեն վերցրել, կան նաև հատուկ ինչ-որ թերություններ, բայց դրանք ընդամենը 10 տոկոս են կազմում, մնացած 90 տոկոսով ամեն ինչ կարգին է: Հիմա սահմանին մեր երեխաները զենքով կանգնած են, և նրանց կողքին կանգնած փորձառու մարդիկ ավելի կոգևորեն նրանց: Բայց կարծում եմ, որ այսօր, վաղը նրանք կիջնեն դիրքերից:

      -Պարո´ն գեներալ, պատերազմի հավանականության և այդ պարագայում Հայոց բանակի պատրաստվածության մասին ի՞նչ կարծիք ունեք:

      -Դու հարցրեք` արդյո՞ք մեր թշնամին պատրաստ է: Ի՞նչ է, Ալիևը հիմա՞ր է, որ այն փողերով, որով եկամուտ է ստանում, վճարի պատերազմի համար: Նրանք նավթի վրա են նստած, և մի բան եթե պայթեցնենք, ամբողջ Ադրբեջանը հողի տակ կանցնի: Ճիշտ է, մեր ժողովուրդը ևս կտուժի, բայց մեզ նման ստրուկտուրաներ չունենք, որ նման մեծ կորուստ լինի: Ես այդ ամենը լավ գիտեմ: Հետո պատերազմը ո´չ մեզնից է կախված, ո´չ Ադրբեջանից, կախված է նրանցից, ովքեր վերահսկում են: Եվ ասել, որ Ադրբեջանն ուզում է պատերազմ, դա ծիծաղելի է:

      Կլինի նման լարվածություն դեռ շատ, բայց պատերազմ չի լինի: Այնպես որ, այստեղ այնպիսի իրավիճակ է, որ պետք է հանգիստ լինել, քանի որ այստեղ ավելի հանգիստ է, իրավիճակն այստեղ մի փոքր այլ է:

      -Կարծիքներ են հնչում, որ սահմանային վերջին օրերի լարվածությունից հայ ժողովրդի մոտ արթնացավ հայրենապաշտպան, պայքարի ոգին: Հատկապես Արցախում Դուք այդ շունչը զգացե՞լ եք:

      -Երբ ես նայում եմ մեր ջոկատներին, որոնք կամավոր դիրքեր են բարձրանում, նրանց մեջ ոչ թե վախ կա, որ իբր գնում են կռվելու, այլ ոգևորություն: Ես չեմ կարող բացատրել, թե այդ տղաներն ինչպես են ոգեշնչված: Նրանք չեն ուզում կռիվ, բայց կռվից չեն վախենում, պատրաստ են պատերազմի, բայց չեն ուզում պատերազմ: Թեև մեր թշնամին, որ այդքան զոհեր ունեցավ վերջին օրերին, երեկ ցույց էր տալիս, թե ինչպես են նրանց հողին հանձնում: Ո՞ւմ համար են ցույց տալիս, չգիտեմ. երևի իրենց ժողովրդի համար են ցույց տալիս, որ ավելի շատ վախենան: Դա էլ այն դեպքում, երբ իրենց հատուկ ջոկատայինները մահացել են հենց մեր հատվածում: Իհարկե, մի փոքր դժվար էր սկզբում, բայց սա շախմատային խաղ է, նրանք տանկ՝ մենք էլ տանկ, նրանք թնդանոթ՝ մենք էլ թնդանոթ:

      -Որպես ռազմական գործիչ, ինչպիսի՞ թերություններ եք տեսնում ադրբեջանական բանակում։

      - Առաջին հերթին նրանք չունեն ազգային բանակ: Իրենց մոտ չկա՝ մենք մի ազգ ենք, ուզում ենք պաշտպանել մեր հողերը, մեր հայրենիքը: Չմոռանանք թալիշների հանգամանքը: Հաջորդը՝ տեսեք, թե ինչպես են ելույթ ունենում ադրբեջանցի մայրերը, նրանք ասում են՝ մեզ Ղարաբաղը պետք չէ, մեզ մեր երեխաներն են պետք, իսկ մեզ մոտ այդպես չէ: Մեր զինվորների հայրերը, բարեկամները հաղթանակած բանակի զինվորներ են եղել, իսկ իրենց զինվորների հարազատներին պարտության են մատնել, դա երրորդ թերությունն է: Հաջորդը՝ իրենց մոտ ամենադժվարն այն է, որը մեզ մոտ հինգ տարի առաջ կար, դա մարդկային հարաբերություններն են զինվորների և սպաների միջև: Մեզ մոտ դա շտկեց Սեյրան Օհանյանը, նա այդ հարցում շատ աշխատեց, իսկ իրենց մոտ այդ առումով խնդիրներ շատ կան:

      Comment


      • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

        Comment


        • Re: Military Forces of the Republic of Armenia



          Comment


          • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

            Comment


            • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

              Comment


              • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

                Comment


                • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

                  5 գերի՝ 5 տարում, որից 3-ը՝ 2014-ին. Տավուշի սահմանագոտում փշալար անցկացնելն օրախնդի՞ր չէ
                  Վահե Սարուխանյան


                  15 օգոստոսի, 2014
                  Տավուշի մարզում վերջին տարիներին ՀՀ քաղաքացիները տարբեր պատճառներով հատում են հայ-ադրբեջանական պետական սահմանն ու հայտնվում հակառակորդի ձեռքում իբրեւ գերի: 3 դեպքում սահմանն անցնելը ողբերգական հետեւանք է ունեցել մեր քաղաքացիների համար, սակայն ՀՀ պատկան մարմինները դրանից դասեր չեն քաղել: Ընդ որում՝ այս անձինք սահմանն անցել են հայ դիրքապահների կողքով եւ աննկատ մնացել, ինչը մտածելու տեղիք է տալիս:

                  Այլ սահմանահատվածներից թերեւս կարելի է հիշել միայն Եղիշե Գեւորգյանի 5-հոգանոց ընտանիքի մտածված փախուստի դեպքը: 2010-ի հունվարի 10-ին այս ընտանիքը «ԵրԱԶ» մեքենայով անցել էր Երասխ-Սադարակ սահմանագիծն ու հանձնվել ադրբեջանցիներին: Սակայն եթե այդ դեպքում դիտավորություն կար, ապա Տավուշի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները հիմնականում դառնում են մոլորվելու, տեղանքում չկողմնորոշվելու զոհ:

                  Գերության մեջ խեղված կյանքեր

                  Նախ հիշենք, թե Տավուշից ովքեր եւ ինչպես են հայտնվել ադրբեջանական կողմում:

                  2009 թվականի մայիսի 9-ին Հաղարծին գյուղի բնակիչ, 30-ամյա Արթուր Բադալյանը սահմանամերձ Մովսես գյուղի «Յալի գոմեր» հանդամասում սունկ հավաքելիս, իր իսկ պատմելով, առեւանգվել էր ադրբեջանցիների կողմից: 22 ամիս պահվել է գերության մեջ՝ Ղազախում ու Բաքվում, ենթարկվել է կտտանքների, ստորացման, նրանից փորձել են ռազմական գաղտնիք կորզել, սակայն չի հաջողվել, քանի որ Արթուրը սովորական գյուղացի էր: Հայրենիք է վերադարձել փոխանակման շնորհիվ. 2011-ի մարտի 17-ին Աղդամի Բաշ Քարվենդ գյուղի հատվածում նրան փոխանակել են ադրբեջանցի սպա Անվար Հաջիեւի հետ, ով գերի էր ընկել Լեռնային Ղարաբաղում: Գերությունից հետո, բժիշկների հավաստմամբ, Բադալյանի մոտ երկար ժամանակ նկատելի են կտտանքների հետեւանքները՝ թե ֆիզիկական, թե հոգեկան տեսանկյունից:

                  2010 թ. սեպտեմբերի 11-ին Գեղարքունիքի մարզի Թթուջուր գյուղի բնակիչ, 20-ամյա Մանվել Սարիբեկյանը անասուններին փնտրելիս մոլորվել էր Տավուշի մարզի սահմանամերձ գոտում ու հայտնվել հակառակորդի մոտ: Սարիբեկյանի ծնողները հավատացած էին, որ նա ոչ թե մոլորվել է, այլ հայկական հատվածում առեւանգվել է ադրբեջանցիների կողմից: Ադրբեջանի ՊՆ-ն հայտարարել էր, թե իբր Մանվելը հետախույզ է եւ գերեվարվել է ԼՂ հյուսիսարեւելյան հատվածից հայերի իրականացրած դիվերսիոն գործողության արդյունքում: Ադրբեջանցիները հարցազրույց էին կազմակերպել Սարիբեկյանի հետ, որտեղ երիտասարդը հայտարարել էր, թե իբր լրտես է: Նույն տարվա հոկտեմբերի 5-ին այդ երկրի ՊՆ-ն ու զինդատախազությունը հաղորդագրություն տարածեցին, թե իբր Սարիբեկյանը նախնական կալանքի վայրում ինքնասպանություն է գործել կախվելով: Նոյեմբերի 4-ին Իջեւան-Ղազախ հատվածում՝ Կայան գյուղի մոտ, նրա դիակը փոխանակվեց Հայաստանում գտնվող ադրբեջանցի գերի, քաղաքացիական անձ Էլդար Թաղիեւի հետ: ՀՀ գլխավոր դատախազությունը հայտարարեց, որ Սարիբեկյանի դին լավ պահպանված չի եղել, դատաբժշկական փորձաքննության արդյունքում էլ պարզ է դարձել, որ երիտասարդը ենթարկվել է խոշտանգումների, անմարդկային վերաբերմունքի: Այս առթիվ ՀՀ ոստիկանությունում քրգործ էր հարուցվել, որը հետո փոխանցվել էր ԱԱԾ-ին: Նախկին գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանը դիմել էր նաեւ Ադրբեջանին՝ խնդրելով հայտնել, թե արդյոք կան նյութեր Սարիբեկյանի մահվան վերաբերյալ, եթե այո, ապա ուղարկել դրանք ՀՀ՝ քննության համար: Ադրբեջանի դատախազը չէր արձագանքել այս նամակին: Հայաստանն աջակցության խնդրանքով դիմել էր ԱՊՀ գլխավոր դատախազների համակարգող խորհրդի նախագահ, ՌԴ գլխավոր դատախազ Չայկային, որն առաջարկել էր ադրբեջանցի գործընկերոջը քննարկել նամակը եւ տեղեկացնել արդյունքների մասին:

                  Թե Սարիբեկյանի, թե Բադալյանի գործերով հայկական կողմը դիմել է Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարան՝ ընդդեմ Ադրբեջանի: Մանվել Սարիբեկյանի մահը վերջին 4-5 տարիների առաջին աղմկահարույց դեպքն էր քաղաքացիական անձ հանդիսացող հայ եւ ադրբեջանցի գերիների շրջանում:

                  Երկրորդ ողբերգական դեպքը 77-ամյա Մամիկոն Խոջայանի պատմությունն էր: Տավուշի մարզի Վերին Կարմիրաղբյուր գյուղի բնակիչը, որը հոգեկան խնդիրներ ուներ, 2014-ի հունվարի 28-ին հատել էր հայ-ադրբեջանական պետական սահմանը նույն գյուղի հատվածից: Գյուղացիները նրան տեսել էին գյուղի ծայրամասում՝ դույլը ձեռքին, ասել էր, թե միրգ հավաքելու է գնում: Շատ չանցած՝ ադրբեջանական կայքերում հայտնվել էին ծերունու նկարներն ու տեսանյութ: Ադրբեջանական քարոզչամեքենան հին ու մաշված շորերով ծերունուն, որին տեղափոխել էին Բաքու, ներկայացնում էր իբրեւ դիվերսանտ, ինչը առաջացրել էր սեփական հանրության հեգնանքը: Խոջայանը Հայաստան վերադարձվեց մարտի 4-ին՝ Իջեւան-Ղազախ հատվածում: Ծերունու մարմնի վրա հայտնաբերվեցին բռնության հետքեր, եւ մարտի 6-ին ՀՀ ոստիկանությունում հարուցվեց քրգործ: Գերությունից երկու ամիս անց՝ մայիսի 20-ին, Մ. Խոջայանը մահացավ: Փորձաքննությունների արդյունքում Խոջայանի արյան եւ մեզի մեջ հայտնաբերվել էր նավթ եւ հոգեմետ դեղամիջոց:

                  Մամիկոն Խոջայանի հայրենադարձվելուց 3 օր անց՝ մարտի 7-ին, հայ-ադրբեջանական սահմանը պատահաբար հատել ու գերության մեջ էր հայտնվել վերջինիս հորեղբոր թոռը՝ 23-ամյա Արսեն Խոջայանը, որը նույնպես Վերին Կարմիրաղբյուր գյուղի բնակիչ էր: Արսենին Տավուշ-Թովուզ հատվածում բռնելուց հետո տարել էին Բաքու: Նրան հայկական կողմին հանձնեցին ապրիլի 10-ին: Արսենի պարագայում, ինչպես եւ մյուս գերիների դեպքում, ի հայտ են եկել նորմալ կյանքին վերադառնալու դժվարություններ:

                  Վերջին դեպքը տեղի ունեցավ Տավուշի մարզի Չինարի գյուղում: 33-ամյա չինարեցի Կարեն Պետրոսյանը, որը համագյուղացիների հավաստմամբ, ինչ-որ չափով ալկոհոլի ազդեցության տակ է եղել, անցել էր պետական սահմանը ու հայտնվել հակառակ կողմում: Ըստ մամուլի տեղեկությունների՝ Կարենը էշով գնացել էր փայտ բերելու, կենդանուն կապել էր խոտերի մեջ, առաջացել անտառի ուղղությամբ, ապա անցել նաեւ բացատն ու հայտնվել ադրբեջանական Աղբուլաղ գյուղում: Տեղացիներից հայ երիտասարդը ծխատոտ եւ թեյ էր ուզել:

                  Հայ-ադրբեջանական հուլիս-օգոստոսյան սահմանային լարվածության ֆոնին Կարենի դեպքը համար առիթ դարձավ՝ նրան դիվերսանտ ներկայացնելու համար: Ադրբեջանցիները քաղաքացիական հագուստով անձին, զինվորական համազգեստ հագցնելով, տեղափոխել էին Շամխորի կորպուստի հրամանատար Ռովշան Աքպերովի մոտ, ով տեսախցիկների դիմաց իբր հարցաքննում էր եռամյա կրթությամբ «դիվերսանտին»: Հասկանալով, որ Պետրոսյանին Քարվաճառում ձերբակալված ադրբեջանցի դիվերսանտների հետ չեն կարողանալու փոխանակել՝ ադրբեջանցիները դեռեւս անհայտ պայմաններում հայ գերուն հասցրին մահվան: Ըստ ադրբեջանական կողմի՝ Կարենը մահացել է օգոստոսի 8-ի առավոտյան, նախնական տվյալներով, մահվան պատճառը սրտանոթային սուր անբավարարությունն է: Սակայն Պետրոսյանը, ըստ հայկական կողմի, սրտի խնդիրներ չի ունեցել: Կարենի դիակը դեռ ադրբեջանցիների մոտ է, քննարկվում է վերադարձման հարցը, փորձաքննություններից հետո, ըստ անհրաժեշտության, քրգործ կհարուցվի: Հայ իրավաբաններն այս օրերին խոսում են ՄԻԵԴ-ում Ադրբեջանի դեմ նոր հայց ներկայացնելու անհրաժեշտության մասին:

                  Վերոնշյալ հայ գերիներից բացի՝ Տավուշի հատվածում քաղաքացիական գերի են ունեցել նաեւ ադրբեջանցիները: 2009-ի դեկտեմբերի 28-ին 46-ամյա Էլդար Թաղիեւը գերի էր ընկել Ալիբեյլի գյուղի մոտակայքում: Նրան 2010-ի նոյեմբերի 4-ին փոխանակել էին Մանվել Սարիբեկյանի դիակի հետ: Հանձնման պահին նրան զննած բժիշկը գոհ էր մնացել գերու վիճակից:

                  Արտակարգ միջոցառումների անհրաժեշտություն չկա՞

                  «Հետքի» հետ զրույցում Չինարիի գյուղապետ Սամվել Սաղոյանը հայտնեց, որ Կարեն Պետրոսյանն անցել է անտառապատ տարածքով ու մոլորվել տարածքում: Մեր ճշգրտմանը, որ փաստորեն այդ հատվածում չկան սահմանախախտման համար ստեղծված այնպիսի արգելքներ, ինչպիսիք են, օրինակ, փշալարերը, Սաղոյանը բացասական պատասխան տվեց ու նշեց. «Անտառ է, այդքանը կարո՞ղ են անել»: Առարկմանը, թե դա կապված է մարդկանց անվտանգության հետ, Սաղոյանը հարցով պատասխանեց. «Դե հա, հիմա եղել է դեպքը, բայց 25-30 կմ է, այդքանը անցկացնե՞ն [փշալարը]»: Իսկ եթե քաղաքացիական անձը անցել է տեղանքով, չի՞ կարող հակառակորդի հետախույզը անցնել. այս հարցին Սաղոյանը վստահաբար առարկեց. «Չի կարող», ապա հավելեց, որ Պետրոսյանը զարմանալիորեն չի պայթել ականի վրա, քանի որ տարածքն ականապատված է: Ստացվում է, որ այն հատվածները, որտեղ խրամատներ չկան, միայն ականապատված են. միակ խոչընդոտը սա է: Մեր այս դիտարկումը, չգիտես ինչու, զայրացրեց Սաղոյանին, ով նշեց, թե «ջուր եք լցնում հակառակորդի ջրաղացին»: Իսկ հարցին, թե արդյոք մարզպետարանին կամ ՊՆ-ին չի դիմել փշալար անցկացնելու համար, ասաց. «Մենք անպաշտպան չենք, լավ էլ պաշտպանված ենք», ու անջատեց հեռախոսը:

                  Այգեպարի գյուղապետ Անդրանիկ Այդինյանն էլ ասաց, թե չի կարծում, որ իր ղեկավարած համայնքի հատվածում կարող է լինել այնպիսի դեպք, ինչպիսին Կարեն Պետրոսյանինն էր, այսինքն՝ քաղաքացին զինվորների տեսադաշտից հեռու կարող է անցնել սահմանը: Նա նշեց, որ դիրքապահներն ուշադիր են, բացի դրանից՝ տարածքում անտառներ չկան: Հարցին, թե արդյոք չկան հատվածներ, որոնք կարելի է փշալարերով պատել, որպեսզի քաղաքացիները չմոլորվեն տեղանքում, Այդինյանը պատասխանեց, որ համապատասխան աշխատանքեր կատարված են, սահմանագիծն ամուր է:

                  «Հետքը» Տավուշի մարզպետարանի տեղեկատվության եւ հասարակայնության հետ կապերի բաժնից հետաքրքրվեց, թե արդյոք մարզպետարանը նախաձեռնություն է հանդես բերել դիմել կառավարությանը կամ ՊՆ-ին՝ սահմանային վերջին միջադեպերի եւ, մասնավորապես, Կ. Պետրոսյանի դեպքից հետո սահմանի չխրամատավորված հատվածները գոնե փշալարապատելու համար: Բաժնի աշխատակցուհու տեղեկություններով՝ նման բան չի եղել:

                  «Այս միջադեպը չի խոսում այն մասին, որ մենք սահմանը վատ ենք պահում»,- ասաց ՊՆ մամլո խոսնակ Արծրուն Հովհաննիսյանը: Նրա փոխանցմամբ՝ սահմանի ամրակայման պլանային աշխատանքեր միշտ էլ կատարվում են՝ կլինի դա ականապատման, գիշերային տեսանելիության սարքերի տեղադրման, թե այլ ձեւով: Հովհաննիսյանը նշեց, որ փշալարի անցկացումը անվտանգության հետ է կապված. աշխատանք կատարողները հակառակորդի համար դառնում են թիրախ: Արդյո՞ք հնարավոր չէ դա անել գիշերը. պատասխան՝ գիշերն էլ են կրակում: Դիտարկմանը, թե այդ պարագայում հնարավոր չէ արդյոք հատված առ հատված, փոքր ծավալներով ինժեներական աշխատանքեր կատարել, ՊՆ աշխատակիցը նշեց, թե պլանային աշխատանքներ միշտ էլ կատարվում են, եւ վերջին դեպքը արտակարգ միջոցառումների ազդակ չէ:

                  Գերի ընկած Արթուր Բադալյանն ու Մանվել Սարիբեկյանի ծնողները հայտարարել են, որ նրանց առեւանգել են հայկական տարածքից՝ Տավուշից, այսինքն՝ հակառակորդը թափանցել է մեր դիրքապահների թիկունք: Արծրուն Հովհաննիսյանն էլ ասում է, թե դիվերսիոն-հետախուզական խմբերը հենց նրա համար են, որ հաղթահարեն ինժեներական արգելապատնեշները, եւ ամբողջությամբ բացառել նման դեպքերը անհնար է: Խոսքն, իհարկե, բացառելու մասին չէ, չնայած դա էլ անիրատեսական չէ: Հարցն այն է, որ անհրաժեշտ է ստեղծել մի ընդհանուր արգելագոտի, որի առկայությունը սովորական գյուղացուն (առողջ, թե ֆիզիկապես կամ հոգեպես հիվանդ) կստիպի փոխել ճանապարհն ու հեռու մնալ հավանական գերությունից:

                  Հայ-ադրբեջանական սահմանը ձգվում է Արարատի, Վայոց ձորի, Սյունիքի, Գեղարքունիքի, Տավուշի մարզերով: Եվ եթե նման ողբերգական դեպքերը լինում են գերազանցապես Տավուշում, ապա սա ինչ-որ բան նշանակում է: Մոլորվելով սահմանը հատելը կամ հենց մեր տարածքից գերեվարվելը զուտ տեղանքի ռելիեֆի բարդություններով բացատրելն ու ասելը, թե մշտական աշխատանքներ են տարվում, թերարժեք են հնչում ու հույս չեն ներշնչում, որ ապագայում մոլորվելու (չենք խոսում գերեվարվելու մասին) դեպքեր չեն լինի: Վերջին 5 տարում գոնե մեզ հայտնի նման 5 դեպք է եղել, որոնցից 3-ը՝ այս տարի, դրանցից 2-ն էլ՝ ողբերգական վերջաբանով: Ինչպե՞ս է, որ Թովուզի, Ղազախի, Աղստաֆայի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները չեն մոլորվում այդպես (նման դեպքերի մասին հայտարարվում է, մասնավորապես, Կարմիր խաչի կողմից, այնպես որ դժվար թե չիմանայինք):

                  Մեր դիտարկմանը, թե ինչու, օրինակ, նույն ԼՂՀ-ում նման դեպքեր չեն լինում, Հովհաննիսյանը հարցով պատասխանեց. «Գիտե՞ք ինչու»: Այո, ղարաբաղաադրբեջանական սահմանն ամբողջությամբ խրամատավորված է: Հաստատելով սա՝ Հովհաննսիայանն ասում է, թե դա արդյունք է Արցախում ընթացած լայնամասշտաբ գործողությունների, իսկ մյուս կողմից՝ բնակավայրերը հեռու են սահմանից: Համաձայն ենք, բայց այնպես չէ, որ ԼՂՀ-ում սահմամերձ գոտիներում աշխատող գյուղացիներ ընդհանրապես չկան կամ, ասենք, ՀՀ մյուս մարզերի սահմանամերձ գյուղերում: Խնդիրն առաջին հերթին, թերեւս, սահմանագծի կահավորանքի մեջ է: Որքան էլ բնակավայրը մոտ լինի սահմանին, եթե կա հստակ պահպանվող, վերահսկվող արգելագոտի, նվազագույնը հոգեկան հիվանդություն ունեցող ծերունին չի կարող հաղթահարել այն:

                  Տավուշի մարզն ունի 300 կմ ընդհանուր սահման Ադրբեջանի հետ: Եթե մի կողմ դնենք սահմանն ամբողջությամբ փշալարերով պատելու միտքը, ինչն ավելի հեշտ է թվում, քան այն, որ ժամանակին հայ զինվորները մի քանի հարյուր կմ խրամատ են փորել ղարաբաղաադրբեջանական շփման գծի ողջ երկայնքով, ապա կարելի է գոնե փշալար անցկացնել այն հատվածներում, որոնք հեռու են դիրքապահների տեսադաշտից: Դա լրացուցիչ խոչընդոտ կլինի առնվազը մեր բնակիչների մոլորվելու դեմ:

                  Փշալար, վահանակ, բացատրական աշխատանք

                  Ռազմական փորձագետ Դավիթ Սոֆիյանն ասում է, որ բաց հատվածներն անպայման պետք է ստուգվեն, ու պարտադիր է լրացուցիչ աշխատանքներ կատարել: Խոսքը ոչ թե ականապատման, այլ փշալար անցկացնելու կամ զգուշացնող հավելյալ նշաններ տեղադրելու մասին է, որպեսզի մեր բնակիչները չմոլորվեն: Իսկ հակառակորդի դեմ պայքարի արդյունավետ միջոցների մասին ասում է. «Վերջին շրջանում մամուլում պտտվում են լուրեր ինդիկատորների, սենսորների մասին: Կարծում եմ՝ ցանկացած լուծում, որ կբերի դրական արդյունքի, պիտի քննարկվի: Տեսախցիկներն այնքան էլ արդյունավետ չեն, որովհետեւ այսօր կա զենք, որը 1,5-2 կմ-ի վրա 3 սմ ճշտությամբ կարող է խոցել դրանք: Իզուր ծախս է լինելու: Սենսորներ կան, որոնք դրվում են հողի մեջ ու մի քանի հարյուր մետրի վրա տատանումներ են գրանցում»: Սոֆիյանը հավելում է, որ սա ոչ այնքան տեղի համայնքապետերի կամ մարզպետարանի, որքան ռազմական գերատեսչության խնդիրն է: Ըստ նրա՝ ՊՆ-ի կողմից սահմանագծի ամրակայման թեմային անդրադառնալն անհրաժեշտություն է:

                  ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարար (1999-2000 թթ.) Վաղարշակ Հարությունյանը մի փոքր այլ մոտեցում ունի խնդրին: Նա կարծում է, որ մոլորվելու արդյունքում մեր քաղաքացիների գերի ընկնելը միայն բանակի խնդիրը չէ: «Պետք է հասարակության հետ աշխատանք տարվի, որովհետեւ սահմանամերձ գոտի է, ու մարդիկ պետք է զգոն լինեն»,- նշում է Հարությունյանը՝ ասելով, որ մեծածավալ անելիք ունեն թե տեղական ինքնակառավարման մարմինները, թե ՊՆ-ն, սակայն հատկապես շեշտելով գյուղապետերի դերը, նրանց աշխատանքը բնակիչների հետ: «Այդ միջադեպերի դեմը միանշանակ պիտի առնվի: Իսկ թե կոնկրետ ինչ ձեւով, դա տեղում պետք է նայվի: Կա տեղ, որ փշալար պիտի քաշվի, տեղ կա՝ վահանակ դրվի»,- ասում է նախկին նախարարը:

                  Ռազմական փորձագետ Հրաչ Պետրոսյանցն էլ ասում է, որ Տավուշի մարզի ռելիեֆն այնպիսին է, որ մեռյալ, անտեսանելի գոտիները շատ են, եւ դրանք ուղղակի անհնար է փակել: Նրա մոտեցմամբ՝ փշալար անցկացնելը կամ նախազգուշացնող վահանակ տեղադրելը անիմաստ ծախս կլինի, եթե բնակչության հետ համապատասխան բացատրական աշխատանքներ չտարվեն: Պետրոսյանցը վստահ է, որ սահմանամերձ գյուղերի ցանկացած բնակիչ շատ լավ տիրապետում է տեղանքին: «Շատ հազվադեպ կարող է պատահել, որ մարդը չիմանա, թե ուր է գնում, եւ սահմանն անցնի: Իսկ եթե մարդը գիտակցաբար է գնում այն կողմ, օրինակ, չեզոք գոտի, որտեղ, ասենք, արոտավայրն ավելի լավն է, փայտ կա եւ այլն, այդ դեպքում ոչ փշալարը կօգնի, ոչ էլ վահանակը: Մարդն ինքը պետք է հասկանա, որ չպիտի գնա: Եկեք հետ նայենք ու տեսնենք, թե 19 տարվա մեջ քանի նման դեպք է եղել ու վերջին մի քանի ամսում՝ քանիսը»,- նշում է նա ու հավելում, որ անցած տարիների հարաբերական հանգստությունը բնակիչներին բերել է մի տեսակ նեյտրալ վիճակի, ինչով պայմանավորված նրանք համարձակվում են թեկուզ չեզոք գոտի մտնել: Փորձագետը շեշտը դնում է տեղական ինքնակառավարման մարմինների կողմից բացատրական աշխատանքներ տանելու վրա: Ըստ Պետրոսյանցի՝ ամենաարդյունավետ միջոցը հենց դա կլինի:

                  Comment


                  • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

                    Comment


                    • Re: Military Forces of the Republic of Armenia

                      Բանակը պետք է պահանջ ներկայացնի
                      Lragir.am
                      16 Օգոստոսի 2014,


                      Ռուսերենում կա մի շատ դիպուկ ու տարողունակ դարձվածք. примазаться к славе: Երևի թե հենց այդ դարձվածքն է առավել ճշգրիտ ու հատկանշական վերջին 10-15 օրերին Հայաստանում որոշ շրջանակների գործունեությունը բնութագրելու համար: Խոսքը տարբեր տարիքային խմբերից բաղկացած այն շրջանակների մասին է, որոնց մի խոսքով կարելի է բնութագրել որպես հակաբանակային: Ինչու հակաբանակային:

                      Որովհետեւ.

                      1. Թեև տարիքը թույլ է տվել, բայց ոչ մի կերպ չի մասնակցել Արցախյան ազատամարտին, իսկ հետագայում անամոթաբար պատերազմի մասնակցի թղթեր է դզել ու մարտական պարգևներ ստացել նույնքան անբարոյական և հանցավոր իշխանության կողմից:

                      2. Նույն տարիքային խումբը ամեն ինչ արել է, որպեսզի իրենց զավակները հետագայում նույնպես խուսափեն հայկական բանակում ծառայելուց:

                      3. Համեմատաբար երիտասարդ տարիքային խումբը ճարպկորեն խուսափել է բանակում ծառայելուց, սակայն առանց ամոթի վերցրել է նույն հանցավոր իշխանության ձեռքից զինվորական բնույթի պարգևներ:

                      4. Այսօրվա զորակոչային տարիքի երիտասարդներ խուսափում են ծառայության մեկնելուց, բերելով բազմաթիվ իբր օրինական հիմնավորումներ:

                      5. Այդ բոլոր խմբերը միասին և միասնաբար մասնակցում են սեփական պետության ու սեփական ժողովրդի թալանին`սեփական բարեկեցությունն ու հարստանալը ապահովելով նաև բանակին հատկացվելիք միջոցների կրճատման ու թալանման հաշվին:

                      Այդ ամենի արդյունքում.

                      1. Հայկական բանակում խիստ սուր է դրված ժամկետային ծառայության հարցում սոցիալական արդարության և հավասարության հարցը, ինչը իշխանությունների հատուկ ուշադրության հարց է անգամ ամենազարգացած ու ժողովրդավարական երկրներում:

                      2. Խթանվում է արտագաղթը:

                      3. Երկրի Զինված Ուժերին հատկացվում են հնարավորինից անհամեմատ ավելի քիչ միջոցներ, ինչի հետևանքով բանակում էլ են տեղ գտնում կոռուպցիոն երևույթներ, դանդաղում կամ չի իրականացվում ժամանակակից տեխնիկական հնարավորություններին համապատասխան տարբեր միջոցների արդիականացումը և ներմուծումը (նանոտեխնոլոգիաների դարում որպես «սիգնալիզացիա» դեռ ծառայում են դատարկ շշերն ու «կոնսերվի բանկաները»):

                      4. Դժվարին նյութական պայմաններում են ժամկետային զինծառայողների գերակշռող մասի ընտանիքները:

                      5. Բանակում միջանձնական հարաբերություններում տեղ են գտնում նաև պետական կառույցներից եկող արատավոր նորմերը:

                      Հասկանալի է, որ այս ամենն ամբողջապես և միասին ուղղակիորեն ազդում են բանակի մարտունակության վրա: Այսինքն, այդ ամենը իրոք հակաբանակային գործընթացներ են, որոնց հեղինակները կոնկրետ շրջանակներ և կոնկրետ անձեր են:

                      Բայց փորձության պահին հայ սպան, հայ զինվորը մի կողմ դրեցին այդ ամենը և ապացուցեցին, որ իրենք հայրենիքն ու պետությունը իրոք որ հստակ զանազանում են օրվա իշխանությունից: Եվ որ նրանք պաշտպանում են իրենց հայրենիքը, այլ ոչ թե այդ հայրենիքը թալանողներին:
                      Եվ ինչ հետևեց դրան: Տարբեր աստիճանի ու երանգի թալանչիներ` այդ հակաբանակային խմբավորումից, իրար հերթ չտալով «քցվեցին» բանակի տարածքը. Մեկը կամուֆկյաժ հագած քցվեց խրամատներ, մյուսը` հոսպիտալ, իսկ զորակոչի տարիքի հաստիքային հայրենասերները հավաքվեցին Ծաղկաձորյան ապարտամենտներում և ցանկացան «առաջին ձեռքից» իմանալ, թե ինչ է կատավում «այնտեղ, ռազմաճակատում»:

                      Միանգամայն հասկանալի է նրանց առաջնագիծ չմեկնելու պատճառն ու զսպաառիթը` խրամատում կանգնած զինվորը թերևս անհարմար կզգար ասենք վարչապետին կամ պատգամավորին ասեր, թե մի քանի օր էլ դու կանգնիր այստեղ, պարոն, բայց ջահել կուսկարիերիստներին հաստատ կասեին՝ «ապե, լավ էլ եկել ես, էլ քեզ հետ չենք թողնում: Հետներս նստի գոմեշի միս կեր ու թուրքի դեմը կանգնի»:

                      Իսկ ամբողջապես այդ տարբեր տարիքի հակաբանակային զանգվածի ասածը պարզից էլ պարզ էր. «Ապրեք, տղերք ջան, դե մենք էլ պակաս հայրենասեր չենք, բայց ամեն մեկս ունենք մեր գործը: Ձեր գործը այդտեղ կանգնելն ու զոհվելն է, երանի ձեզ, իսկ մեր գործը` չարքաշ ու անշնորհակալ` թալանելն է: Այնպես որ, ամեն մեկս անցնենք մեր գործին: Բայց հիշեք, ինչ էլ լինի, մենք Ձեր կողքին ենք»:

                      Եվ ահա, այսօր տեղեկատվություն տարածվեց, որ երիտհանրապետականները որոշել են ամեն ժամկետային զինծառայողի տան պատուհանին եռագույն կպցնել: Երևի մոլոկաններից են սովորել, որոնք այն տան դռանը, որտեղ ամուսնանալու ենթակա աղջիկ կա, ցախավել են տնկում: Փառք տանք Բարձրյալին, որ Կարեն Ավագյանի տեղեկատվական մահապարտները չեն որոշել փուչիկներ կպցնել զինվորների տների վրա: Պատկերացնո՞ւմ եք զինվորի վիճակը առաջնագծում, երբ նա իմանա, որ էն փուչիկ տանողները մի հատ նման փուչիկ բերել իր հորական տան վրա են կպցրել:

                      Պետական խորհրդանիշն ու մեր սրբությունը վրաներդ քաշելով ու զինվորների տները մտնելով ոչ մեկին էլ չեք կարող խաբել: Ուստի չունեք պատասխան ամենակարևոր ու պարզագույն հարցին. «Իմ տղան հիմա բանակում է, իսկ դու այստեղ ինչ ես անում, ինչու դու էլ բանակում չես»: Ի՞նչ է, ասելու եք, «փաստաթղթերով մեր մոտ ամեն ինչ կարգի՞ն է», ու ցույց եք տալու զինակոչից խուսափելու բարաթը: Դե ձեր պատուհաններից էլ կախեք այդ բարաթները, որ բոլորս իմանանք, թե որն է ձեր չծառայելու առաքինությունն ու վեհությունը:

                      Ի դեպ, դրոշների մասին: Երևանում իրարից շատ կարճ տարածության վրա, բետոնյա հիմքերով, տեղադրված են Հայաստանի անհամար պետական դրոշներ: Որ ինչ: Որ նայենք դրանց, աչքներս սովորի, որ մենք պետություն ենք ու դրո՞շ ունենք: Է, Թուրքիայում էլ ամեն պատեհ անպատեհ առիթով հայկական հողերի վրա տնկած է իրենց դրոշը, հետն էլ գրված, որ այս հողը պատկանում է թուրքերին: Հիմա մենք էլ մե՞զ ենք համոզում, որ մեր հողը պատկանում է մեզ: Դրոշների քանակն ավելացնելու փոխարեն փորձեք նվազեցնել սեփական պետությունը կործանման տանող ձեր քայլերը:

                      Ճիշտն ասած, այս ամենը ոչ մեկի համար ոչ նորություն է, ոչ էլ առավելևս գաղտնիք: Բոլորս էլ ամեն ինչ շատ լավ գիտենք ու տեղյակ ենք: Բայց, ամեն ինչին էլ մի օր վերջ է գալիս: Կյանքը ցույց տվեց, որ այսօր արտաքին վտանգին դիմակայող, հայկական պետության և հայ ժողովրդի ազատության և անկախության իրական պաշտպանն ու երաշխավորը հայկական բանակն է: Բայց բանակն էլ իր հասանելիք գործառույթները կիրականացնի բազմապատիկ անգամ առավել հստակ և արդյունավետ, եթե երկրի ներսում ձևավորվի համապատասխան մթնոլորտ` բոլոր բնագավառներում: Սկսած քաղաքական տնտեսականից և վերջացրած հոգևոր ու մշակութայինով:

                      Ուստիև, այդ կառույցը` բանակը, որն այսօր իր ուսերին է կրում պետության պաշտպանության և պետականության ու ինքնիշխանության պահպանման հիմնական ծանրությունը, պետք է նաև իր կողմից միանգամայն ադեկվատ պահանջ ներկայացնի`և պետական իշխանություններին, և հասարակությանը` երկրի ներքաղաքական ու տնտեսական դաշտերի կարգավորման ու առողջացման հրամայականով: Որպեսզի բնականոն ու վստահ գործի բանակը, որպեսզի ապահով ապրենք մենք:

                      - See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/cou....tyLvZAEz.dpuf

                      Comment

                      Working...
                      X