Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Մարիա Զախարովան մերկացրել է ամեն ինչ. Ալիեւին հանձնում են

• • ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
  • Մեկնաբանություն - 08 Սեպտեմբերի 2017,

Ռուսաստանի ԱԳՆ հայտնի խոսնակ Մարիա Զախարովան, անդրադառնալով Ադրբեջանի նախագահի եւ նրա շրջապատի վերաբերյալ արեւմտյան հեղինակավոր մամուլում հերթական կոռուպցիոն աղմուկին, ասել է, որ Արեւմուտքը ճնշում է գործադրում Ռուսաստանի դաշնակիցների, մասնավորապես Ադրբեջանի վրա:



Եթե արեւմտյան մամուլը մերկացնում է Ալիեւին, ապա Մարիա Զախարովան փորձում է Ալիեւին ծածկել, բայց մերկացնում է թե նրան, թե Ռուսաստանին հակառակ կողմից:



Պարզվում է, որ Ադրբեջանը Ռուսաստանի դաշնակիցն է: Ստացվում է շատ հետաքրքիր պատկեր՝ Ռուսաստանի դաշնակից է Հայաստանը, Ռուսաստանի դաշնակից է Ադրբեջանը, իսկ Ադրբեջանը Հայաստանին սպառնում է պատերազմով եւ ոչնչացումով: Ռուսաստանի շուրջ փաստորեն առկա է դաշնակցային չափազանց հետաքրքիր մշակույթ, որն իր խորքում պարզապես ունի պարզունակ բարբարոսությանը բնորոշ հատկանիշներ, եթե միեւնույն սուբյեկտի դաշնակից է մեկը, որը սպառնում է ոչնչացնել նույն սուբյեկտի այլ դաշնակցի եւ նրա հանդեպ կիրառում է առնվազն պարզունակ մարդասպանության եւ ռազմական շանտաժի քաղաքականություն:



Այդպիսով, ՌԴ ԱԳՆ խոսնակը մերկացնում է Ռուսաստանի դաշնակցային «մշակույթը», ի ցույց դնելով դրա ամբողջ թշվառությունն ու վտանգավորությունը:



Մյուս կողմից, իհարկե, առերեւույթ փորձելով պաշտպանել Ալիեւին, Ռուսաստանը նրան դնում է իսկապես շատ ավելի աննպաստ վիճակի մեջ, եւ դժվար է ասել, թե այս դեպքում հատկապես ինչ շարժառիթով է առաջնորդվում ՌԴ ԱԳՆ խոսնակը: Այսինքն, իրականում Ալիեւին պաշտպանե՞լն է անկեղծ մոտիվը, թե՞ հակառակը:



Բանն այն է, որ ռուսական պետական քաղաքականությունն ունի դաշնակիցներին վաղ թե ուշ հանձնելու «բարի եւ կայուն ավանդույթներ»: Դրանց ծանոթ են Ռուսաստանի հետ դաշնակցություն անելու սխալը թույլ տված մի շարք ազգեր ու պետություններ, այդ թվում հայերն ու Հայաստանը: Եվ այդ իմաստով, եթե Մոսկվան մեկին «ճանաչում» է դաշնակից, ապա դա թերեւս առերեւույթ լինելով պաշտպանական ակցիա, իրական քաղաքականության կամ այսպես ասած «ռեալ պոլիտիկի» ռեժիմում ունի լիովին հակառակ նշանակություն եւ իմաստ: Եթե Ռուսաստանը որեւէ մեկին «ճանաչեց» որպես դաշնակից, ապա դա նշանակում է, որ այդ մեկը առնվազն դիտարկվում է որպես «հանձնման ենթակա»:



Այդպիսով, Զախարովայի շուրթերով Մոսկվան Արեւմուտքին գործնականում ակնարկում է, որ եթե Արեւմուտքի ուզածը Ադրբեջանն է, ապա նա պատրաստ է «հանձնել» Ադրբեջանը: Հետաքրքիր է, թե ինչի՞ դիմաց: Մյուս կողմից, չի բացառվում, որ Ռուսաստանն առաջարկում է Արեւմուտքին Ադրբեջանը «վերցնել» եւ չդնել Հայաստանում ռուսական ազդեցությունը չեզոքացնելու հարց:



Մի քանի օր առաջ Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Միլզը հայտարարել էր, որ ԱՄՆ ցանկանում է համոզվել Հայաստանի որոշումների ինքնիշխանության հարցում եւ գործիքներ է տրամադրում, որ Երեւանը շարունակի այդ որոշումները:



Այդ գործիքների մասին մանրամասները հայտնի չեն, թեեւ հնարավոր է ենթադրել, որ դրանք ներքին արդյունավետ եւ իրավական կառավարման հնարավորությունն ավելացնող գործիքներ են: Միեւնույն ժամանակ, սակայն, ԱՄՆ թերեւս միամիտ չէ չպատկերացնելու համար, որ այդ գործիքները չեն աշխատելու շոշափելի արդյունավետությամբ, եթե ԱՄՆ զուգահեռաբար չթուլացնի դրանց ռուսական վերահսկողությունը: Իսկ դա ենթադրում է արդեն հարցերի քննարկման եւ լուծման այլ մակարդակ՝ ԱՄՆ-Ռուսաստան տիրույթում: Հետեւաբար հիմք կա ենթադրելու, որ Հայաստանի ինքնիշխան որոշումները շարունակելու գործիքակազմի մասին դեսպանի հայտարարությունը ներառում էր նաեւ այդ հարթության վրա Հայաստանի համար հնարավորություն ստեղծելու ուղղությամբ ջանքեր: Իսկ այդ ջանքը միջազգային մեկուսացման եւ պատժամիջոցների քաղաքականությունն է, որն էապես նվազեցնում է Ռուսաստանի աշխարհքաղաքականության կարողունակությունը: Իհարկե, ամեն ինչ խանգարելու եւ քաոսի վերածելու ռեսուրս Ռուսաստանը դեռ շատ ունի, բայց անկասկած Ռուսաստանի ղեկին գտնվողները ունեն նաեւ բավականաչափ պրագմատիզմ պատկերացնելու համար, որ ի վերջո այդ ամենը խնդիրներ կարող է ստեղծել աշխարհի համար, բայց չի լուծում Ռուսաստանի որեւէ խնդիր:



Ըստ այդմ, ամենեւին անիրատեսական չէ այն, որ Մոսկվան ի վերջո ընդունի նաեւ Հայաստանի հարցում փոխզիջումային լուծումների տարբերակը: Համենայն դեպս, Ռուսաստանի իշխանական շրջանակներում անկասկած կան այդ մարտավարությանը հակված խմբեր: Հարցն այն է, թե ինչ ազդեցություն ունեն նրանք որոշումների կայացման հարցում:



Այդ իմաստով չի բացառվում, որ Ռուսաստանն առաջարկում է Ադրբեջանը Հայաստանի փոխարեն: Այն, որ արեւմտյան մամուլի սկանդալային տեղեկատվության հերթական ալիքը նշանակում է, որ ինչ-ինչ խնդիրներ կան Ալիեւի հետ, իհարկե աներկբա է: Դրանք առնչվում են քաղաքակա՞ն, թե ֆինանսատնտեսական հարցերի, իհարկե բարդ է ասել, քանի որ կա թե մեկի, թե մյուսի շարժառիթը: Բայց Ադրբեջանի հարցում հազիվ թե Արեւմուտքն ունենա Մոսկվայի նվիրաբերման կարիքը, քանի որ Ադրբեջանը Մոսկվային գործնականում չի էլ պատկանում, հետեւաբար այն, ինչ պետք է ստանալ, կստանան թերեւս Ալիեւից:



Ըստ այդմ, Զախարովայի հայտարարությունն Ալիեւին այդպիսով դնում է երկակի ծանր վիճակում:

[Vrej1915]

Այս գործիքով Հայաստանը հանում է դաշնակցի «հագուստը»
«Ժամանակ»

07.09.2017

«Ժամանակ» թերթը գրում . «Միջազգային հեղինակավոր մամուլում կրկին ալիեւյան կոռուպցիոն պատմություններ են, որոնցում այս անգամ ներգրավված է նաեւ Հայաստանի «ռազմավարական դաշնակցի» ռազմաարդյունաբերական ընկերություններից մեկը՝ «Ռոսօբորոնէքսպորտ»-ը:

Հայաստանը հայտնվել է շատ բարդ դրության մեջ: Մի կողմից՝ Ալիեւի կոռուպցիոն հերթական մերկացումն է միջազգային մամուլում, մյուս կողմից՝ այդ մերկացումը «հանում» է նաեւ «ռազմավարական դաշնակցի» ռազմական արդյունաբերության ընկերություններից մեկի «հագուստը»: Փաստորեն, հայհոյելով Ալիեւին, օգտագործելով կոռուպցիոն հերթական սկանդալը նրա շուրջ՝ Հայաստանը կարող է «ակամայից» տրորել նաեւ «դաշնակցի» ոտքը: Փաստորեն, ստացվում է, որ Հայաստանի «ռազմավարական դաշնակիցը» Ադրբեջանի նախագահական կլանի, այսպես ասած, «կոռուպցիոն դաշնակիցն» է:

Այստեղ բավական է մի պարզ ճշմարտության հիշեցում՝ ոչինչ այդքան չի միավորում, որքան «համատեղ գործած հանցանքը»: Այժմ, թերեւս, պարզ է ռուս-ադրբեջանական ռազմավարական գործընկերության, այսպես ասած, ամբողջ պերճանքն ու թշվառությունը: Ակնհայտ է դառնում, որ այդ գործընկերությունը անգամ չի համապատասխանում այն արդարացումներին, թե Ռուսաստանն ունի իր շահը եւ հենց այդ շահի տրամաբանությամբ է Ադրբեջանի հետ գործընկերությունը խորացնում: Պարզվում է, որ չկա Ռուսաստանի շահ, կա ընդամենը Ռուսաստանի իշխանությունում գտնվող խմբավորումների, այսպես ասած, ֆինանսական շահ, որի համար էլ ձեւավորվում է, այսպես ասած, ռուս-ադրբեջանական գործընկերությունը: Սա նաեւ Հայաստանի պետականության պերճանքն ու թշվառությունն է, երբ մենք ստիպված ենք մեզ դաշնակից անվանել մի սուբյեկտի, որը մեր հակառակորդի, մեզ պատերազմով եւ ոչնչացումով սպառնացող իշխանական կլանի հանցակիցն է:

Միեւնույն ժամանակ, ստեղծվում է հետաքրքիր մի վիճակ՝ մերկացվում է Հայաստանի դեմ ռուսական քաղաքականության հանցավոր բնույթի մի նոր ու միջազգային հնչեղության դրվագ, մերկացվում է, այսպես ասած, միջազգային հանրության ջանքով: Ակնհայտ է, որ այդ դրվագը Հայաստանի համար, այսպես ասած, բարոյական գործոն է Ռուսաստանի դեմ: Այստեղ, իհարկե, հարց է առաջանում, թե Հայաստանն ինչպե՞ս կարող է օգտագործել այդ գործոնները քաղաքական եւ դիվանագիտական դիվիդենտներ ստանալու համար: Այդ հարցի պատասխանը բավականին բարդ է, քանի որ պարզ չէ, թե Հայաստանն ինչպիսի կամք եւ կարողություն ունի համարձակորեն օգտագործելու այն:

Սակայն ուշագրավ է, որ այդ սկանդալին զուգահեռ, Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարի տեղակալ Շավարշ Քոչարյանն անում է բավականին հետաքրքիր հայտարարություն այն մասին, որ ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդում անհրաժեշտ է արգելանք դնել ղարաբաղյան հակամարտության գոտի զենքի վաճառքի վրա: Քոչարյանը նաեւ ակնարկում է, որ այստեղ խնդիրը Մինսկի խմբի երեք համանախագահների համաձայնությունն է, որոնք երեքն էլ ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդի մշտական անդամ են: Այդպիսով, Քոչարյանը նաեւ հստակ ակնարկում է, որ այստեղ այդ արգելանքի դեմ է Ռուսաստանը, այսինքն՝ Մոսկվան է միայն, որ չի համաձայնում արգելանքի գաղափարին: Դա արձանագրելը բավականին դյուրին է, քանի որ միայն Ռուսաստանն է համանախագահ եռյակի երկրներից Ադրբեջանին զենք վաճառողը:

Այսպիսով, միջազգային մամուլը բարձրաձայնում է Ալիեւի նոր կոռուպցիոն պատմություններ եւ դրանց «Ռոսօբորոնէքսպորտ»-ի ներգրավվածությունը, իսկ Հայաստանն ԱԳՆ տեղակալի մակարդակով բարձրաձայնում է զենքի վաճառքի արգելք սահմանելու անհրաժեշտության եւ դրան Ռուսաստանի դեմ լինելու մասին: Բայց այդքա՞նն է, որ կարողանում է կամ իրեն թույլ է տալիս Հայաստանը: Թվում է, թե քիչ չէ, սակայն հարցն այն է, որ դա ոչինչ է այն գործիքի համեմատ, որ Հայաստանին «տրվում» է միջազգային հետաքննության եւ տեղեկատվական հոսքի միջոցով:

Ի դեպ, այս տեսանկյունից իրավիճակը հետաքրքիր է մի քանի օր առաջ ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Միլզի հայտարարության ֆոնին, որ ԱՄՆ-ն ցանկանում է համոզվել, թե արդյո՞ք Հայաստանը ինքնիշխան որոշումներ է կայացնում, եւ գործիքներ է տրամադրում Հայաստանին այդ որոշումները կայացնելու համար: Փաստացի, Հայաստանին տրամադրվել է ինքնիշխանության գործիք՝ միջազգային մամուլում ռուս-ադրբեջանական կոռուպցիոն դաշնակցության մասին հրապարակումների տեսքով: Այժմ թերեւս միջազգային հանրությունը հետեւելու է, թե Հայաստանն ինչպես է կարողանում իր ինքնիշխանության համար օգտագործել այդ ընձեռված գործիքը»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում

[Vrej1915]

Չինական նորագույն զենք Հայաստանին. Մոսկվայում անհանգիստ են

• Lragir.am
• Քաղաքականություն - 08 Սեպտեմբերի 2017,

Հայաստանի պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանի այցը Չինաստան եւ ռազմական համագործակցության վերաբերյալ բանակցությունները ուշագրավ արձագանք են գտել Ռուսաստանում: Ռուսական ՌԻԱ-Նովոստի պետական գործակալությունը բավական տգեղ շեշտադրումներով նյութ է տեղադրել, այնուհետեւ հեռացրել, երեւում է՝ Երեւանի պահանջով:



Նյութը վերնագրված է «Զենքի հետևից՝ Չինաստան. Հայաստանին քիչ են ռուսական Սմերչերն ու Իսկանդերները»: «Հավանաբար այս զինատեսակների նման ահռելի քանակությունը Հայաստանին քիչ թվաց և այդ պատճառով հայացքը հառեց դեպի չինական ռազմարդյունաբերություն»,- գրում է գործակալությունը:



Ռազմական փորձագետներից մեկն այդ նյութում տեսակետ է հայտնում, որ հայերը խորացնելով համագործակցությունը Չինաստանի հետ, այդպիսով շանտաժ են անում Մոսկվային՝ ավելի շատ ու էժան զենք ստանալու համար: Մեկ ուրիշն էլ ասում է, որ Հայաստանը Չինաստանին չի հետաքրքրում ցածր գնողունակության պատճառով, չինացիները պրագմատիկ մարդիկ են եւ փող հաշվել գիտեն, եւ կասկած է հայտնում, թե կարող է գործարք տեղի ունենալ: Միեւնույն ժամանակ, նրանք ասում են, թե չնայած չինական զենքերը նման են ռուսականին, սակայն դրանք «ադապտացնելու» խնդիր ունեն:



Ռուսները պարբերաբար հիշեցնում են 200 մլն դոլարի գործարքի մասին, որով քիչ թե շատ ժամանակակից զենք մատակարարվեց Հայաստանին: Բայց լռության են մատնում այն հանգամանքը, որ այդ զենքը պետք է Հայաստան հասներ ավելի վաղ, քան ապրիլյան պատերազմը: Մինչ այդ, նորագույն զենքը գնում էր միայն Ադրբեջան:



Միեւնույն ժամանակ, հետաքրքիր է, որ Չինաստանի մասով ասվում է, թե նրանք խնդրին մոտենում են բիզնեսի տեսակետից, այդպիսով «հավասարության նշան» դնելով Ռուսաստանի հետ, որն իր գործարքներն Ադրբեջանի հետ հայերին մատուցում է որպես միայն բիզնես:



Սակայն կա մի նրբություն. Ապրիլյան պատերազմին նախորդող ժամանակաշրջանում, երբ Հայաստանը չէր ստանում ժամանակակից զենքը, իսկ Ադրբեջանն էլ սահմանին սկսեց լարել իրավիճակը, Չինաստանը նորագույն զենք տրամադրեց Հայաստանին, ինչը որոշ չափով զսպեց Ադրբեջանին՝ սեփական նորագույն զենքերը կիրառելու հարցում:



Ըատ մասնագետների, չինական սպառազինության «հիմքը» ռուսական զենքերն են, սակայն չինացիները կատարելագործել են դրանք, եւ շատ զինատեսակներ ավելի որակյալ են, քան ռուսական արտադրության նմանօրինակները: Չինաստանը հենց այդպիսի համալիր էր տրամադրել Հայաստանին:



Դժվար է ասել, իհարկե, թե ինչ ընթացք կունենա հայ-չինական ռազմական համագործակցությունը: Չինաստանը ծրագրեր ունի Հայաստանի կապակցությամբ: Այդ մասին հայտարարվեց նաեւ Հայաստանում չինական նոր դեսպանատան հիմնարկեքի ժամանակ, որը մեծությամբ երկրորդն է լինելու Եվրասիայում: Իսկ եթե կան ծրագրեր, դրանց մասը կարող է դառնալ նաեւ ռազմա-տեխնիկական համագործակցությունը:



Մինչ Հայաստանի իշխանությունը պնդում է, թե պրո-ռուսական բլոկներին այլընտրանք չկա, իրականությունը լիովին այլ է: Չինաստանի պարագան այս առումով կարեւոր է, քանի որ Ռուսաստանը բավական բարդույթավորված է այս երկրի հարցում: Բանն այն է, որ Արեւմուտքին դիմակայելու քաղաքականության ամենասկզբում Մոսկվան խոսում էր Չինաստանի հետ դարակազմիկ դաշինքի ու միասին դիմակայելու մասին, սակայն դա տեղի չունեցավ՝ Պեկինը մերժեց այդ հեռանկարը, հասկացնելով, որ Մոսկվայի կարիքը չունի:



Հայաստանն ըստ ամենայնի տեղեկություններ ունի, որ Ռուսաստանը շարունակելու է ռազմական համագործակցությունը Ադրբեջանի հետ, այս անգամ առավել հզոր զինատեսակների մատակարարման հարցում: Ընդ որում, Հայաստանի զենքը «ուշացնելու» մարտավարությամբ: Մոսկվայում շանտաժ է համարվում Հայաստանի ինքնիշխան քաղաքականության ցանկացած դրսեւորում:

[Vrej1915]

Կատարվեց այն, ինչից Մոսկվան ամենաշատն էր զգուշանում

• • ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
  • Մեկնաբանություն - 09 Սեպտեմբերի 2017,

Այն պահից ի վեր, երբ Ելքը հայտարարեց ԵՏՄ-ից դուրս գալու նախաձեռնության մասին, շատերն են նկատել, որ ՀՀԿ խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը գրեթե ամեն օր, երբեմն օրը մի քանի անգամ հայտարարում է, որ ՀԱՊԿ-ին ու ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցությունը բխում է պետական շահից, եւ որ այդ միություններն այլընտրանք չունեն:



ՀՀԿ խոսնակի այս պահվածքը տարբեր կերպ է մեկնաբանվում. Ոմանք այն կարծիքին են, որ իշխանությունը հավատարմության երդում է տալիս Մոսկվային, առաջիկա անցումային փուլը հաջողությամբ հաղթահարելու համար, ինչի վերաբերյալ հույս էր հայտնել Պուտինը, ոմանք էլ ավելի հեռուն են գնում ու պնդում, որ սա ավելի լայն խաղ է, որի միջոցով էլ իշխանությունն իր անայլընտրանքայնության խնդիրն է լուծում:



Կարող են լինել թե մեկը, թե մյուսը, առավել եւս, որ երբ ՀՀԿ խոսնակն ասում է, որ անդամակցությունը բխում է պետական շահից, նկատի ունի՝ իշխանության շահից, եւ այդ մասով նա ճիշտ է՝ այդ ընտրությունը մի քանի տարի առաջ ՀՀԿ-ին հնարավորություն տվեց պահել իշխանությունը:



Մյուս կողմից, Շարմազանովի այս համառ պնդումները նոր իրողություն են բացում, որը թերեւս ամենակարեւորն է, քանի որ Երեւան-Մոսկվա հարաբերություններում խաղերը վաղուց ավարտված են:



Բանն այն է, որ իշխանությունը բոլորից լավ գիտե, թե իր խոսքին որքան են վստահում ու հավատում Հայաստանին: Ավելին, հանրության շրջանում կա համոզմունք, որ իշխանության ասածների հակառակը պետք է հասկանալ: Եվ Շարմազանովի համառ պնդումներն այդ տեսակետից կարծես «իշմար» են հանրությանը, որ ԵՏՄ-ի ու ՀԱՊԿ-ի մասով իր ասածների հակառակը պետք է հասկանալ:



Եվ ամենակարեւորը: Այդ կառույցներին անդամակցելուց հետո, վերջին տարիներին Ռուսաստանը ցուցադրաբար նվաստացնում է Հայաստանին թե միջազգային ասպարեզում, թե երկկողմ հարաբերություններում՝ Հայաստանին որոշումներ պարտադրելու ու Ադրբեջանին զինելու տեսքով, այդպիսով հարվածելով նաեւ իշխանությանը:



Այս տարիներին Հայաստանի իշխանությունը լուռ տանում էր այդ նվաստացումները, համաձայնվում ռուսների գրեթե բոլոր քմահաճույքներին ու պահանջներին, զիջելով շատ բան: Եվ այս «մարտավարությունը» մի կողմից հետեւողականության, մյուս կողմից՝ Ռուսաստանի թուլացման արդյունքում բերեց հետաքրքիր վիճակի՝ Մոսկվան իր համար աննկատ Հայաստանի մասով հայտնվեց մեղքի ու պարտավորությունները կատարելու խնդրի տակ: Մի բան, որը չէին սպասում ու որից ամենաշատն էին զգուշանում:



Հիմա արդեն 2013-ի սեպտեմբերը չէ, շատ բան է փոխվել ու տեղ-տեղ՝ այլեւս անշրջելի: Հայաստանն արդեն պրո-ռուսական բոլոր բլոկների անդամ է, կատարել է իր բոլոր պարտավորությունները, եւ հիմա այն, ինչ կարելի է մեզ, արդեն չի կարելի իրենց: «Դեհ, թող նրանք մեր անդամության տակից դուրս գան, կրնա՞ն նե», ասում է մերձավոր սփյուռքում բնակվող տաղանդավոր հայ քաղաքագետը:



Հիմա հայ հանրությունն արձագանքում է ցանկացած երեւույթի ու խոսքի՝ որոնք հնչում են Ռուսաստանից եւ ուղղված են Հայաստանի ու հայկական շահերի դեմ:



Այսպիսով, Շարմազանովի համառ պնդումները հենց այս իրողությունն են արձանագրում՝ դրանք մի կողմից «իշմար» են հայ հանրությանը, մյուս կողմից ուղղված են Մոսկվային՝ «դե դուրս եկեք մեր անդամության տակից»:

[Vrej1915]

Հայաստանը հոգնել է ՌԴ-ին աղերսելուց և ոչ թե շանտաժի է դիմում, այլ իր անվտանգությունն է պաշտպանում՝ Չինաստանի հետ համագործակցության գնալով. Ստյոպա Սաֆարյան

09.09.17



«Միջազգային և անվտանգության հարցերի հայկական ինստիտուտի» հիմնադիր նախագահ, քաղաքական վերլուծաբան Ստյոպա Սաֆարյանը Tert.am-ի հետ զրույցում, անդրադառնալով հայ-չինական ռազմական համագործակցության հնարավորության վերաբերյալ Ռուսաստանից հնչող արձագանքներին, ասաց, որ Ռուսաստանը իրավունք չունի մեղադրել Հայաստանին՝ իր անվտանգությունը պաշտպանելու համար: «Ռուսաստանը քանիցս արդեն ռուբիկոնը հատել է`Հայաստանի հետ իր հարաբերությունները սեփական քայլերով թունավորելով և վտանգելով: Հայաստանը հոգնել է Ռուսաստանին աղերսելուց: Սա Հայաստանի տեսանկյունից ամենևին շանտաժ չէ Ռուսաստանին, այլ ստիպված քայլ, որը Մոսկվան է պարտադրել անել Երևանին»,-ասաց նա և նշեց, որ սա նաև մեսիջ է բոլորին, որ Հայաստանն ինքնուրույն քաղաքականություն է վարում:

-ՌԻԱ Նովոստին ՀՀ պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանի Չինաստան այցի հետ կապված հոդված էր հրապարակել, որով քննադատում և, կարծես, մեղադրում էր Հայաստանին՝ Չինաստանի հետ ռազմական ոլորտում համագործակցության հնարավորության համար: Թեև հոդվածն այնուհետև հեռացվել է, սակայն ըստ Ձեզ՝ արդյո՞ք սա խանդի դրսևորում է Ռուսաստանի կողմից և ինչ միտում ունեն այս գնահատականները:

-Ռուսաստանի մտահոգությունները շատ տեսանելի են, թեպետ Ռուսաստանն ինքը իրեն պետք է մեղադրի՝ Հայաստանի այսպիսի փորձերի և ցանկությունների համար: Ռուսաստանի համար զենքի վաճառքն ունի քաղաքական նշանակություն՝ հաշվի առնելով ռուսական ստանդարտներին ամբողջ համակարգի ինտեգրումը, զենքի տիրապետման ուսուցանումը, ինչպես նաև իրենց նպատակը՝ աշխարհաքաղաքական շահերի հավասարակշռումը, ինչի մասին հայտարարել է Ռակոզինը: Այսպիսով՝ սպառազինության վաճառքը հակամարտության կողմերին իրենց համար ունի նաև ռազմաքաղաքական նպատակ, որի միջոցով հավասարակշռում են որոշակի շահեր և, եթե ցանկանում են, խախտում են հավասարակշռությունը: Եթե Հայաստանը դուրս է գալիս այս շղթայից և նայում է հայացքով դեպի այլ երկրներ՝ սպառազինություններ ձեռք բերելու առումով, կարծեք թե ինքը խաթարում է ռուսական խաղաքարտերը և թուլացնում ռուսական այդ գործիքը: Բայց Հայաստանը պարտավոր և ստիպված է դա անել, քանի որ Ռուսաստանը քանիցս արդեն ռուբիկոնը հատել է` Հայաստանի հետ իր հարաբերությունները սեփական քայլերով թունավորելով և վտանգելով: Հետևաբար, Ռուսաստանն իրավունք չունի Հայաստանին մեղադրել այն բանում, որ Հայաստանը ցանկանում իրեն ավելի լավ պաշտպանել: Բացի այդ Ռուսաստանի կողմից զենքի վաճառքն ունի բիզնես ասպեկտ: Այս կտրվածքով պատահական չէ, որ հոդվածում նկատելի է նաև շուկայի համար կռիվը:

-Հայ-չինական ռազմական համագործակցության ռեալ հեռանկար տեսնու՞մ եք, թե՞ այս ամենը Ռուսաստանից ավելին ստանալու, շանտաժի դիմելու միտում ունի, ինչպես նշված էր հոդվածում:

- Հայաստանի քաղաքականության դիվերսիֆիկացման փորձերը ռազմաքաղաքական ոլորտում բացարձակապես Հայաստանի պաշտպանության համար են և ուղղված չեն Ռուսաստանի դեմ, ինչը պետք է հրաշալի հասկանա Ռուսաստանը: Եթե վերջինս ցանկանում է, որ Հայաստանն իրեն վտանգված չզգա, ապա պետք է փոխի իր քաղաքականությունը Հայաստանի նկատմամբ: Երբ նրանք ստվերային խողովակներով ազդում կամ շանտաժի են ենթարկում Հայաստանին և դնում են վտանգված վիճակում, ապա իրավունք չունեն զարմանալու, որ Հայաստանը փորձում է իրեն պաշտպանել մի երկրից, որը խոսում է պատերազմ հայտարարելու մասին, ու չնայած այդ ամենին, Ռուսաստանը սպառազինություն է տրամադրում նրան: Ռուսաստանը պետք է ոչ թե անհանգստանա և շանտաժ գնահատի Հայաստանի քայլերը, այլ պետք է վերանայի իր քաղաքականությունը: Առաջին հերթին ինքը պետք է հրաժարվի այդ շանտաժի քաղաքականությունից: Հայաստանը հոգնել է Ռուսաստանին աղերսելուց: Եթե Հայաստանը կանգնում է պատերազմի շեմին, և իր ռազմավարական դաշնակիցը խոստացած 200 միլիոնի զենքը չի տրամադրում, ապա Ռուսաստանն իրավունք չունի Հայաստանին մեղադրել, որ փորձում է ավելի էժան գնով սպառազինություն ձեռք բերել այլ երկրներից: Սա Հայաստանի տեսանկյունից ամենևին շանտաժ չէ Ռուսաստանին, այլ ստիպված քայլ է, որը Մոսկվան է պարտադրել անել Երևանին`իր անհեռանկար ու անթույլատրելի քաղաքականությամբ: Հետևաբար, Հայաստանը չի կարող անընդհատ աղերսողի և մուրացիկի դերում լինել ու Ռուսաստանից խնդրել սկզբում վարկ, հետո այդ վարկի դիմաց սպառազինություններ և մի հատ էլ խնդրել, թե երբ է Ռուսաստանը բարեհաճելու տրամադրել դրանք: Այսպիսի բարեկամություն չի լինում, այսպիսի բիզնես էլ չի լինում:

-Բայց Հայաստանն ունի՞ հնարավորություններ՝ Ռուսաստանից դուրս զենքի շուկաներ փնտրելու, ի վերջո Ռուսաստանն ավելի շատ ճնշման լծակներ չի՞ կիրառի, որպեսզի Հայաստանին վերադարձնի իր դաշտ:

-Նախկինում մենք Չինաստանից որոշակի սպառազինություններ ձեռք ենք բերել և նման ագրեսիվ կեցվածք ՌԴ-ի կողմից տեսանելի չէր, սակայն հիմա քաղաքական և բիզնես-տնտեսական առումներով Հայաստանի նման գնորդին ՌԴ-ն կարևորում է: Այս կտրվածով Հայաստանը միայն պաշտպանության խնդիր չի լուծում, այլ սա ինքնիշխան քաղաքականություն վարելու հարց է: Ի վերջո, Ռուսաստանը Հայաստանի ինքնիշխանությունը կիսել է ռազմաքաղաքական մի շարք ոլորտներում, և անհասկանալի են Ռուսաստանի փորձագետների ագրեսիվ և անթույլատրելի գնահատականները:

-Վերջին շրջանում շատ է խոսվում Հայաստանի ինքնուրույնության, ինքնիշխանության անկման մասին։ Ըստ Ձեզ՝ այս քայլերով իշխանությունը արդյո՞ք ցույց է տալիս` թե՛ ներքին լսարանին, թե՛ Ռուսաստանին, թե՛ Արևմուտքին, որ ամենևին Ռուսաստանի կամակատարը չէ:

-Կարծում եմ, որ կա նման ասպեկտ, չնայած որ առաջնահերթ Հայաստանն անհանգստացած է իր անվտանգության համար, անհանգստացած է այն փաստով, որ ինքն Ադրբեջանի, Թուրքիայի ռազմական ավանտյուրայի հարցում չի կարող ապավինել Ռուսաստանին: Իհարկե, սա նաև մեսիջ է բոլորին, որ Հայաստանն, այնուամենայնիվ, փորձում է ինքնուրույն քաղաքականություն վարել:

-Հայաստանի ռազմական համագործակցության միտումը տարբեր երկրների հետ արդյո՞ք դեպի հավասարակշռման է գնում։

-Վերջին գրեթե 20 տարիների ընթացքում մեր ինքնիշխանությանը վերաբերող այնքան շատ բան ենք զիջել, որ այժմ դա վերականգնելու և սեփական ռեսուրսները ձեռք բերելու անհրաժեշտություն ունենք: Հետևաբար, ինքնիշխանության վերականգման հարցն առանցքային, օրակարգային, արտահերթ հարց է, և այս առումով Հայաստանը այլ տարբերակ չունի, քան գնալ ուժային կենտրոնների հետ փոխշահավետ համագործակցությունը խորացնելու ճանապարհով: Այլընտրանքը սա է, և Հայաստանը պարտավոր է դա անել, ինչի նշաններ սկսել է ցույց տալ:









Լիանա Առաքելյան

[Vrej1915]

Կեղտը ջրի երես է ելել. Առաջիկայում ավելի հետաքրքիր է լինելու

• Lragir.am
• Մեկնաբանություն - 10 Սեպտեմբերի 2017

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Ռուսաստանի ԶՈՒ Գլխավոր շտաբի պետ Վալերի Գերասիմովի հետ հանդիպման ընթացքում վստահություն է հայտնել Մոսկվայի հետ ռազմատեխնիկական համագործակցության հետագա զարգացման հարցում։



Ռուսաստան-Ադրբեջան ռազմական համագործակցության նախորդ պայմանագիրն արդեն ավարտվում է, Ռուսաստանը զենքի վերջին խմբաքանակներն է մատակարարում, եւ երկու երկրների պաշտոնյաները խոսում են համագործակցության նոր պայմանագրի մասին:



Ալիեւի այս հայտարարությունը համընկավ Եվրոպայում կոռուպցիոն բացահայտումների աննախադեպ ալիքին, որ սկսել է Ադրբեջանի հարցում: Ըստ համաշխարհային ԶԼՄ-ների բացահայտումների, Ալիեւի ռեժիմը մոտ 3 միլիարդ դոլար է ծախսել եվրոպացի պաշտոնյաների, ԶԼՄ-ների ու փորձագետների գնելու համար, լվացել ահռելի փողեր:



Ըստ բացահայտումների՝ կոռուպցիոն սխեմաների մեջ ներգրավված է նաեւ ռուսական Ռոսօբորոնէքսպորտը, որը Ադրբեջանին զենքի հիմնական մատակարարն է: Դա նշանակում է, որ Ադրբեջանը ոչ միայն զենք ու այդ զենքը կիրառելու աջակցություն է ստանում Մոսկվայից, այլեւ կոռուպցիոն կապեր են հաստատվում ռուսական վերնախավերի հետ, եւ այդ կապերն օգտագործվում են Հայաստանի դեմ թե քաղաքական, թե ռազմական ոլորտներում:



Ռուսաստանի ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովան անցած շաբաթ ճեպազրույցի ժամանակ հայտարարել է, որ Արևմուտքը ճնշում է գործադրում Ռուսաստանի դաշնակիցների՝ մասնավորապես Ադրբեջանի վրա: Այս մասին նա նշել է՝ մեկնաբանելով արևմտյան հեղինակավոր լրատվամիջոցների հրապարակումները, որոնք ստացել են «Ադրբեջանական լվացքատուն» անվանումը:



Ադրբեջանի պետական պաշտոնաթերթում հոդված է հրապարակվել, որում սպառնալիքներ կան Արեւմուտքի հասցեին: Մասնավորապես, դրանում ասվում է, որ եթե Ադրբեջանի դեմ պատժամիջոցներ մտցվեն, Բաքուն կվերանայի իր ռազմավարական համագործակցությունն Արեւմուտքի հետ: Ասվում է նաեւ, որ պրո-արեւմտյան գործիչներն ու լրագրողները խարխլում են ադրբեջանական պետության հիմքերը:



Հետաքրքիր է, որ օրեր առաջ, մեկնաբանելով ԱՄՆ սահմանափակումները ռուսական հյուպատոսությունների հարցում, նման մի ձեւակերպում էր տվել նաեւ ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը, ասելով, թե դա Ռուսաստանի ներքին իրավիճակն ապակայունացնելու նպատակ ունի: Թե ադրբեջանական պետական պաշտոնաթերթի, թե Լավրովի այս ձեւակերպումները այդ երկրների ներքին լուրջ խնդիրների վկայություն են:



Այս տեսակետից, չի բացառվում, որ Արեւմուտքի հետ հարաբերությունը վերանայելու սպառնալիքը Բաքվի առաջարկն է դժբախտության իր ընկերոջը՝ Ռուսաստանին, գուցե նաեւ Իրանին, որոնց դեմ արդեն ընդունվել է պատժամիջոցների նոր փաթեթը, «համատեղ դիմակայելու», ավելի ճիշտ՝ այնտեղ ապաստան գտնելու համար:



Միջազգային այս սկանդալի արդյունքում, որն ըստ Ադրբեջանի նախագահի գրասենյակի՝ նաեւ հայկական լոբբիի աշխատանքն է, կտրուկ ընկել են ադրբեջանական «արժեթղթերը» Մոսկվայի ու նաեւ Թեհրանի քաղաքական «բորսայում», եւ այս երկրներն ադրբեջանական պահանջները հաշվի առնելու պատճառներ ըստ էության չունեն, առավել եւս՝ հայկական հարցերում: Առավել եւս՝ Հայաստանի հետ հարաբերությունների երկարամյա պատմա-քաղաքական իրողությունների համատեքստում:



Հայաստանը կարո՞ղ է օգտագործել այս իրավիճակը արտաքին քաղաքականության ու մասնավորապես ղարաբաղյան խնդրի համատեքստում մի շարք աննպաստ հանգամանքներ փոխելու համար:



Ռուսաստանն այս սկանդալի արդյունքում կարող է Ադրբեջանն ստանալ «անվճար», եւ կարող է առաջանալ արդեն անսքող՝ Ռուսաստանի ու Ադրբեջանի մերձեցում՝ ընդդեմ ՀԱՊԿ անդամ Հայաստանի: Շարմազանովը կրկին կհայտարարի, որ ՀԱՊԿ-ին ու ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցությունն այլընտրանք չունի, ինչն ավելի կամրապնդի այս սխեման: Հետագան ավելի հետաքրքիր է լինելու:

[Vrej1915]

«Մոսկվան շտապում է օր առաջ ՀՀ-ն տանել ցանկապատից ներս և դարպասը փակել»

2017-09-10

Վարուժան Ավետիսյանի հոդվածը Արմավիր ՔԿՀ-ից

Բուժման սխեման՝ ապստամբություն – ազգային կառավարություն – ապագաղութացում- Կուր-Արաքսյան Նոր հանրապետություն
Աերժ Սարգսյանը Հայաստանը ռուսական մարզ դարձնելու փուլի գաղութային վարչակազմի ղեկավարն է, իսկ Կարեն Կարապետյանը նախատեսված է արդեն մարզ դարձած Հայաստանի գաղութային վարչակազմի ղեկավար լինելու համար։
2017թ․ հունվար-մարտ ամիսների ժամանակահատվածում Մոսկվան ակնհայտ նշաններ ցույց տվեց, որ մտադիր է այս երկու փուլերի անցումը կամրջող ենթափուլի պատասխանատվությունը դնել Կարեն Կարապետյանի փխրուն ուսերին՝ միգուցե այդպիսով նաև կոփվելու և նոր կարգավիճակում ավելի վստահ զգալու հնարավորություն տալով նրան։

Մոսկվան շտապում էր և հիմա էլ շտապում է, քանի որ ուժասպառ է լինում և ձգտում է օր առաջ Հայաստանը տանել ցանկապատից ներս և դարպասը փակել։ Այդ ժամանակ ես կարծիք հայտնեցի, որ Մոսկվան փոխում է գաղութային վարչակազմի ղեկավարին։

Սակայն ընթացքը, նաև Սերժ Սարգսյանի ջանքերով, ցույց տվեց, որ Կարեն Կարապետյանը չի ցանկանում և պատրաստ չէ և չի կարող ստանձնել այդ ամենակեղտոտ, բարդ և անձնական ճակատագրի համար վտանգավոր ենթափուլի պատասխանատվությունը, մինչդեռ Սերժ Սարգսյանը ցանկանում է, պատրաստ է և կարող է։

Կարեն Կարապետյանի ծառայողական անհամապատասխանությունն այդ ժամանակ ակնհայտ չէր նույնիսկ Մոսկվայի համար։ Անշուշտ, նա մնում է որպես մարզ-Հայաստանի ղեկավարի գլխավոր թեկնածու։ Այս պահին Կրեմլն ուրիշ թեկնածու չունի։

Օգտվելով այս հանգամանքից, Սերժ Սարգսյանը Մոսկվային խոստացել է նրա ցանկացած ձևով ու ժամկետներում հանձնել ամեն ինչ և հետագայում ևս լինել հլու-հնազանդ կամակատար՝ զուգահեռաբար ցուցաբերելով առավելագույն դավաճանական նախաձեռնողականություն։

Սերժ Սարգսյանի այս խոստումը ենթադրում է, որ նա պետք է արագացնի և մեծացնի Հայաստանը (Արցախը ներառյալ) արյունաքամ անելու միջոցով դիմադրողականությունից զրկելու և Ռուսաստանի ոտքերի տակ մատաղ անելու տեմպերն ու ծավալները։

Եթե սերժերենից հայերեն թարգմանենք ԱԺ վերջին գումարման նրա ուղերձը՝ 4 մլն բնակչություն և կյանքի ներկայիս ընթացքի պարագայում ակնհայտորեն ոչ իրատեսական մյուս ցուցանիշների վերաբերյալ, կտեսնենք ասվածի անհերքելի ապացույցները։

Սերժ Սարգսյանը հույս ունի, որ նման եղանակով կկարողանա շահել Մոսկվայի բարեհաճությունը, չեզոքացնել Կարեն Կարապետյանի տարբերակը և շարունակել պաշտոնավարումը նաև մարզպանի կարգավիճակում։

Միևնույն ժամանակ, Սերժ Սարգսյանը նաև աշխատում է Ռուսաստանի անկման պարագայում նույն ջերմեռանդությամբ Արևմուտքին հանձնվելու տարբերակի ուղղությամբ։ Սակայն սա նրա գաղտնի և ոչ հիմնական ծրագիրն է, որը Կրեմլը ամեն կերպ հաջողությամբ խափանում է և վերածում ի՛ր ծրագիրն սպասարկող բաղադրիչի։

Ինչ վերաբերվում է Սերժ Սարգսյանին նրա նախորդների կամ Կարեն Կարապետյանի հետ համեմատելուն, ապա հարկ է ընդգծել, որ դա անտրամաբանական և անիմաստ է։

Նույնն է, թե փորձենք համեմատել քաղցկեղի 1-ին, 2-րդ, 3-րդ և 4-րդ աստիճանները։
Սրտի մխիթարության համար կարելի է արձանագրել, որ հաջորդի համեմատությամբ նախորդ աստիճանում հիվանդն ավելի լավ վիճակում էր, բայց դա հիվանդագին մտածելակերպ է։

Մեզ կառավարող գաղութային համակարգը մեր պետականության օրգանիզմում ներդրված քաղցկեղ է, որի նպատակն ու գործառույթը Հայաստանի լիակատար վերագաղութացումն է։

Ուստի մեզ սպանող հիվանդության աստիճանները համեմատելու փոխարեն հարկավոր է կենտրոնանալ և գործել բուժվելու ուղղությամբ։ Բարեբախտաբար, ազգն անհատից ավելի բարդ ու բազմապիսի համակարգ է, նրա տարրերն օժտված են ազատ կամքով և արարչական շնորհներով, ուստի ազգն ունակ է բուժվելու անգամ 4-րդ աստիճանի քաղցկեղից։

Իսկ բուժման սխեման պարզ է՝ ապստամբություն- ազգային կառավարություն- ապագաղութացում- Կուր Արաքսյան Նոր Հանրապետություն։

Վարուժան Ավետիսյան
«Արմավիր» ՔԿՀ

[Serjik]

Russian will manage, what they do best: screw anyone that dares to screw with them LOL

[Vrej1915]

«Կոռեկտ չէ մեկնաբանել մեր նախագահին». ՌԴ դեսպանը նեղսրտեց Ադրբեջանին զենքի վաճառքի մասին հարցից
12:32, 12.09.2017


Էթիկապես ճիշտ չէ դիվանագետին մեկնաբանել իր նախագահի խոսքերը: Այս մասին, այսօր՝ սեպտեմբերի 12-ին, լրագրողների հետ զրույցում նշել է Հայաստանում ՌԴ դեսպան Իվան Վոլինկինը՝ անդրադառնալով դիտարկմանը, որ Ռուսաստանը զենք է մատակարարում Հայաստանի ու Արցախի հետ պատերազմի մեջ գտնվող Ադրբեջանին, բայց միաժամանակ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը քննադատում է Արևմուտքին՝ Ուկրաինային զենք մատակարարելու հարցում։

Հարցին, թե որքանո՞վ է սա տեղավորվում առողջ տրամաբանության սահմաններում։ Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպան Իվան Վոլինկինն ասաց, որ չի մեկնաբանի ՌԴ նախագահի հայտարարությունը. «Դուք այլ թեմաներ չունե՞ք, ինչքա՞ն կարելի է դրա մասին խոսել, այդտեղ ամեն ինչ հասկանալի է, Ռուսաստանի ղեկավարությունն այդ հարցի շուրջ բազմիցս արտահայտվել է»:

Դեսպանն անդրադարձավ նաեւ ԵՏՄ-ից Հայաստանի դուրս գալու վերաբերյալ «Ելք» խմբակցության նախաձեռնությանը՝ նշելով. «Եթե նրանք այդ հեռանկարը տեսնում են, խնդրեմ, ոչ ոք չի խանգարում, ուրիշ հարց է, թե որքանով է դա պետք Հայաստանին։ Ես կարծում եմ, որ Հայաստանի բնակչության մեծամասնությունը համաձայն չէ այդ հեռանկարին, որովհետև նրանք տեսնում են ԵՏՄ-ի կազմում գտնվելու ակնհայտ առավելությունները»։

Փոխարենը դեսպանը չպատասխանեց հարցին, թե արդյոք Ռուսաստանը շարունակելու է Ադրբեջանին զենք մատակարարել, եւ սրտնեղած փնտրում էր վերելակի տեղը:

[Vrej1915]

Դեսպանն արել է իր գործը, դեսպանը կարող է…

• Lragir.am
• Քաղաքականություն - 12 Սեպտեմբերի 2017,

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը Հայաստանում ՌԴ դեսպան Իվան Վոլինկինին պարգեւատրել է Պատվո շքանշանով: «Ռուսաստանի Դաշնության արտաքին քաղաքականության իրականացման գործում ներդրած մեծ ավանդի համար Պատվո շքանշանով պարգեւատրել Հայաստանի Հանրապետությունում Ռուսաստանի Դաշնության արտակարգ եւ լիազոր դեսպանին Իվան Կիրիլի Վոլինկինին», նշվում է փաստաթղթում:



Իվան Վոլինկինը 2003-2008 թթ. եղել է Վրաստանում Ռուսաստանի դեսպանատան խորհրդական-պատվիրակ եւ վտարվել է այնտեղից ռուս-վրացական պատերազմից հետո, մեղադրվելով երկրի ներքին գործերին միջամտելու համար:



Վոլինկինը Հայաստանում դեսպան է նշանակվել 2013 թվականի մարտից: Հենց այդ ժամանակվանից էլ սկսվել է Հայաստանի աբսորբցիային ուղղված Ռուսաստանի քաղաքականությունը: 2013-ից ի վեր Հայաստանը Ռուսաստանի հետ կնքեց բազմաթիվ պարտավորեցնող պայմանագրեր, այդ թվում գազային խայտառակ պայմանագիրն ու Գյումրիի բազայի տեղակայման ժամկետը երկարաձգելու պայմանագիրը, անդամակցեց ԵՏՄ-ին, կնքեց համատեղ ՀՕՊ-ի, միացյալ զորախմբի վերաբերյալ պայմանագրերը եւ այլն: Մի խոսքով, այն ամենը, ինչը սահմանափակեց Հայաստանի ինքնիշխանությունը բոլոր ոլորտներում:



Վոլինկինը նաեւ ակտիվ աշխատանք էր տանում Հայաստանում, եւ դա չէր գնահատվում որպես միջամտության փորձ: Նրա օրոք Հայաստանում աճեց ու զորացավ 5-րդ շարասյունը, ագենտուրան ու կրեատուրան: Դրանց խնդիրն էր արդարացնել ռուսական քաղաքականությունը, Ադրբեջանին զենքի վաճառքը, լեզվի ու մշակույթի դեմ ոտնձգությունները եւ այլն:



Ասում են նաեւ, թե խորհրդարանի ընտրության նախընտրական ցուցակները ճշտվում էին նրա կաբինետում:



Բացի այդ, Վոլինկինը բազմիցս աչքի ընկավ Հայաստանի հասցեին արհամարհական արտահայտություններով:



Վերը թվարկվածը բավարար է նաեւ Վոլինկինին Ռուսաստանի ազգային հերոսի կոչում տալու համար, սակայն Պուտինն առայժմ բավարարվել է Պատվո շքանշանով, որը նույնպես պետական բարձր պարգեւ է:



Դեսպանն, այսպիսով, կատարել է իր գործը եւ կարող է հեռանալ: Հայաստանում այլեւս անելիք չկա, ավելի ճիշտ՝ կա այլ անելիք, որի համար այլ դեսպան է պետք: Բանն այն է, որ հայ-ռուսական այսպես ասած ավանդական հարաբերությունները հասել են պիկին ու սպառվել, եւ սկսել է անխուսափելի «հետադարձը»: Այդ հարաբերությունները կամ պետք է վերանայվեն գործընկերության հիմքով, կամ խզվեն այս կամ այն արդյունքով, որը տվյալ պարագայում կարեւոր չէ:



Սա է Վոլինկինի «վաստակը», որի համար արժեր նրան շնորհել նաեւ Հայաստանի մեդալ: Բայց կա մի նրբություն՝ ինչպես ինքն է ժամանակին խոստովանել՝ այս ընթացքում հայերեն հայհոյանքներ չի սովորել: Իսկ դա էական բացթողում է որեւէ դեսպանի համար, առավել եւս՝ Ռուսաստանի: Առավել եւս Վոլինկինի, ով Հայաստանում հաջողեցնելով ամեն ինչ՝ իրականում տապալել է Ռուսաստանի քաղաքականությունը, դառնալով այդ տապալման դեսպանն ու վկան: