Հայկական Հողահաւաքի Մոռացուած Էջը. Դովեղ-Քամառլու. Հայ-Ազրպէյճանական Բախում 1984-ի Աշնանը
March 24, 2014
ԹԱԹՈՒԼ ՅԱԿՈԲԵԱՆ
Ես դպրոցական էի եւ այսօրուայ պէս յիշում եմ. գիւղ էին եկել Մոսկուայից ուղարկուած մարդիկ, ովքեր մեր եւ հարեւան ազրպէյճանական գիւղի միջեւ սահմանն էին ճշդում: Դա հաւանաբար 1984 թուականի ուշ աշունն էր կամ 1985-ը: Մեր գիւղը` Դովեղը, գտնւում է Հայաստան-Վրաստան-Ազրպէյճան եռանկիւնում եւ սահմանակից է Քամառլուին: Ազրպէյճանական այս գիւղի հետ Դովեղն ունի շուրջ 13 քմ. երկարութեամբ սահման:
Խորհրդային Միութեան ներսում սահման ասուածը յարաբերական էր: Հայաստանի եւ Վրաստանի, Հայաստանի եւ Ազրպէյճանի հետ վարչական սահմաններ գոյութիւն ունէին, բայց այդ սահմանները անցնելիս դու կարիք չունէիր անձնագիր ցոյց տալ եւ ոչ էլ հսկիչ-անցագրային կէտ կար: Վրացական կամ ազրպէյճանական տառերը եւ գրութիւնները կարդալով միայն կը հասկանայիր, որ Խորհրդային Հայաստանում չես:
Յիշում եմ` պապս էր պատմում, որ 1918-1920-ին` Առաջին հանրապետութեան շրջանում, Դովեղ-Քամառլու հատուածում, հայ-ազրպէյճանական բախումներ են եղել: Ես ազրպէյճանցիներին յիշում եմ շատ փոքր տարիքից: Պապիս ազրպէյճանցի ծանօթներն էին գալիս մեր տուն: Հայրս եւս ունէր ազրպէյճանցի ծանօթներ: Գրեթէ ամէն օր Քամառլուի ազրպէյճանցիները, հիմնականում` կանայք, իրենց աւանակներին մրգեր ու բանջարեղէն բարձած, մեր գիւղով անցնելով, հասնում Նոյեմբերեան քաղաքի շուկայ, որտեղ վաճառում էին իրենց բերքը: Յետդարձի ժամանակ նրանք իրենց աւանակներին կապում էին մեր գիւղի զբօսայգու երկաթեայ ցանկապատին, մտնում խանութ եւ գնումներ կատարում: Հիմնականում շաքար էին գնում մեծ քանակութեամբ: Խորհրդային Ազրպէյճանում հաւանաբար շաքարի պակաս կար:
Մեր եւ ազրպէյճանցիների յարաբերութիւնները միանշանակ չէին: Մի կողմից մենք ապրում էինք միմեանց մէջ` այսօր գոյութիւն չունեցող Խորհրդային Միութիւն կոչուող երկրում, հետեւաբար նոյն պետութեան քաղաքացիներ էինք: Մենք ազրպէյճանցիներին անուանում էինք թուրք: Հիմա էլ ենք անուանում թուրք: Միւս կողմից` միշտ էլ մեր եւ ազրպէյճանցիների միջեւ լարուածութիւն կար: Մեր գիւղին պատկանող շուրջ 1800 հեկտար անտառը իրականում օգտագործում էին ազրպէյճանցիները: 1984-ի աշնանը մեր եւ ազրպէյճանցիների յարաբերութիւնները չափազանց լարուեցին, անտառի պատկանելիութեան վէճի պատճառով գրանցուեցին բախումներ, որոնց ընթացքում մի քանի մարդ վնասուածքներով տեղափոխուեցին հիւանդանոց: Խորհրդային մամուլը որեւէ բառ չգրեց այդ բախումների մասին. ազգամիջեան խնդիրների մասին գրելը թապու էր: Փոխարէնը` այդ բախումների մասին հաղորդումներ պատրաստեցին «Ամերիկայի Ձայն» եւ «Ազատութիւն» ռատիոկայանների հայկական ծառայութիւնները, որոնց հեռարձակումները գաղտնի կերպով ունկնդրողներ կային:
1984-ի աշնանը արձանագրուած հայ-ազրպէյճանական բախումներից տուժածներից մէկը Խորհրդային Հայաստանի վարչապետի տեղակալ Վլատիմիր Մովսիսեանն էր: Նա իր յուշերի գրքում, որը կրում է «Հողի ճակատագրով» խորագիրը, մանրամասն գրում է Դովեղ-Քամառլու բախումների մասին: Տեղացիները եւս յիշում եւ պատմում են այդ դէպքը:
Դովեղի անտառների չորս աղբիւրներից ազրպէյճանցիները ջուր տանելու նպատակով ջրատար էին կառուցել: Դա այնպիսի լարուածութիւն էր առաջ բերել, որ 1984 թ. հոկտեմբերին Խորհրդային Հայաստանի առաջնորդ Կարէն Դեմիրճեանը Մոսկուայում հանդիպել էր Ազրպէյճանի առաջնորդ Քեամրան Պաղիրովի հետ եւ պայմանաւորուել, որ ջրատարի հարցը տեղում ուսումնասիրուի: Հայկական կողմից պատասխանատու էր նշանակուել Մովսիսեանը, ազրպէյճանական կողմից` վարչապետի տեղակալ Ռասիզատէն:
Հարցը կարգաւորելու նպատակով Մովսիսեանը եւ Ռասիզատէն հանդիպում են Իջեւանում, ապա Նոյեմբերեանով հասնում Դովեղի անտառներ: Նրանց ուղեկցում էին նաեւ տեղական այլ պաշտօնեաներ: «Մեքենան, որի մէջ ես եւ Ռասիզատէն էինք, կանգ առաւ աղբիւրի մօտ, որտեղ ազրպէյճանցիները եռանդով շարունակում էին շինարարական աշխատանքները: Երբ մենք աղբիւրից բարձրացանք անտառի բացատը, չորս կողմից մի հսկայական վոհմակ, զինուած մահակներով, յարձակուեց մեզ վրայ: Այնուհետեւ հայերիս առանձնացրին եւ մի քանի քիլոմեթր քշելով (բառիս բուն իմաստով) բերեցին Քամառլու տանող ճանապարհի խաչմերուկը: Եւ այստեղ մեր դէմ դուրս եկան հինգ բեռնատար մեքենաներ, որոնց թափքերում մահակներով, եղաններով, կացիններով զինուած մարդիկ էին… Սկսուեց մի խայտառակ իրարանցում, քաշկռտուք, վայնասուն: Ծեծկռտուքից անմասն չմնացի նաեւ ես` ստանալով լուրջ մարմնական վնասուածքներ: Ապա բռնի ուժով մեզ նստեցրին բեռնատար մեքենաների խցիկներում եւ բաց պատուհաններից քարերի, մահակների ու բռունցքների հարուածների տակ, բերեցին Քամառլու: Տարան ակումբ, բարձրացրին բեմ եւ յայտարարեցին, որ մեզ այստեղից բաց չեն թողնի, մինչեւ փաստաթուղթ չստորագրենք, որ այդ հողերն ազրպէյճանական են: Սեղանին դրեցին թուղթ ու գրիչ եւ կացին` ասելով, որ եթէ չստորագրեմ, վիզս կտրելու են: Իրենց լեզուով ասացի, որ իրենցից չեմ վախենում եւ չեմ ստորագրելու», գրում է Վլատիմիր Մովսիսեանը իր յուշերում:
Դովեղի անտառում եւ Քամառլու գիւղում Մովսիսեանից բացի ծեծի են ենթարկւում նաեւ նրան ուղեկցող միւս հայ պաշտօնեաները: Իրադրութեան հանդարտեցումից յետոյ Մովսիսեանին եւ նրան ուղեկցող միւս հայերին բաց են թողնում: Այդ ընթացքում Դովեղում եւ ամբողջ Նոյեմբերեանում լուր է հասնում, որ` «թուրքերը Մովսիսեանին ու միւս հայերին սպաննում են»: Գիւղացիները վերցնում են իրենց որսորդական զէնքերը եւ շարժւում դէպի Քամառլու: Արիւնալի թուացող բախումը հնարաւոր է լինում կանխել:
«Երեւանում մի քանի օր հիւանդանոցում պառկելուց յետոյ եկայ Կենտկոմ եւ Կարէն Սերոբիչին (Դեմիրճեան) պատմեցի կատարուածի մասին: Չեմ կարող մոռանալ, որ պատմածս լսելուց յետոյ նա շուռ եկաւ եւ անձայն արտասուեց: Ես առաջին անգամ էի նրա աչքերում արցունքներ տեսնում», յիշում է Մովսիսեանը:
Այս միջադէպի արձագանգը հասնում է Մոսկուա: Խորհրդային Միութեան առաջնորդներից Եկոր Լիկաչովը Մովսիսեանին հրաւիրում է Մոսկուա` մանրամասների մասին տեղեկանալու նպատակով: Հայ-ազրպէյճանական բախումից յետոյ Հայաստան է այցելում Ազրպէյճանի առաջնորդ Պաղիրովը եւ կատարուածի համար ներողութիւն խնդրում:
Դովեղում արձանագրուած միջադէպից յետոյ Հայաստանի եւ Ազրպէյճանի միջեւ կատարւում է վարչական սահմանների յստակեցում Նոյեմբերեանից մինչեւ Մեղրի: Ընդունւում է փաստաթուղթ, որը վերնագրուած էր «Հայկական ԽՍՀ եւ Ազրպէյճանական ԽՍՀ առանձին հողօգտագործողների միջեւ սահմանների վերականգնման (ճշգրտման) մասին»: Հայաստանին են անցնում Դովեղի անտառները, արօտավայրեր Սիսիանում, Բարդի շրջանի Թաղիլար գիւղի տարածքը, 7-րդ դարի Ոսկեպարի եկեղեցին եւ այլ տարածքներ, ընդհանուր առմամբ` գրեթէ 15 հազար հեկտար:
Այս տարի լրանում է Դովեղ-Քամառլու հատուածում արձանագրուած հայ-ազրպէյճանական բախումների 30 տարին: Մի քանի օր առաջ հերթական անգամ շրջեցի Հայաստանին վերադարձուած այդ անտառներում: Հայաստանի բնութիւնը արթնանում է: Ծառերը ծաղկում են, հողը` շնչում:
Յատուկ «Ազդակ»-ի համար
March 24, 2014
ԹԱԹՈՒԼ ՅԱԿՈԲԵԱՆ
Ես դպրոցական էի եւ այսօրուայ պէս յիշում եմ. գիւղ էին եկել Մոսկուայից ուղարկուած մարդիկ, ովքեր մեր եւ հարեւան ազրպէյճանական գիւղի միջեւ սահմանն էին ճշդում: Դա հաւանաբար 1984 թուականի ուշ աշունն էր կամ 1985-ը: Մեր գիւղը` Դովեղը, գտնւում է Հայաստան-Վրաստան-Ազրպէյճան եռանկիւնում եւ սահմանակից է Քամառլուին: Ազրպէյճանական այս գիւղի հետ Դովեղն ունի շուրջ 13 քմ. երկարութեամբ սահման:
Խորհրդային Միութեան ներսում սահման ասուածը յարաբերական էր: Հայաստանի եւ Վրաստանի, Հայաստանի եւ Ազրպէյճանի հետ վարչական սահմաններ գոյութիւն ունէին, բայց այդ սահմանները անցնելիս դու կարիք չունէիր անձնագիր ցոյց տալ եւ ոչ էլ հսկիչ-անցագրային կէտ կար: Վրացական կամ ազրպէյճանական տառերը եւ գրութիւնները կարդալով միայն կը հասկանայիր, որ Խորհրդային Հայաստանում չես:
Յիշում եմ` պապս էր պատմում, որ 1918-1920-ին` Առաջին հանրապետութեան շրջանում, Դովեղ-Քամառլու հատուածում, հայ-ազրպէյճանական բախումներ են եղել: Ես ազրպէյճանցիներին յիշում եմ շատ փոքր տարիքից: Պապիս ազրպէյճանցի ծանօթներն էին գալիս մեր տուն: Հայրս եւս ունէր ազրպէյճանցի ծանօթներ: Գրեթէ ամէն օր Քամառլուի ազրպէյճանցիները, հիմնականում` կանայք, իրենց աւանակներին մրգեր ու բանջարեղէն բարձած, մեր գիւղով անցնելով, հասնում Նոյեմբերեան քաղաքի շուկայ, որտեղ վաճառում էին իրենց բերքը: Յետդարձի ժամանակ նրանք իրենց աւանակներին կապում էին մեր գիւղի զբօսայգու երկաթեայ ցանկապատին, մտնում խանութ եւ գնումներ կատարում: Հիմնականում շաքար էին գնում մեծ քանակութեամբ: Խորհրդային Ազրպէյճանում հաւանաբար շաքարի պակաս կար:
Մեր եւ ազրպէյճանցիների յարաբերութիւնները միանշանակ չէին: Մի կողմից մենք ապրում էինք միմեանց մէջ` այսօր գոյութիւն չունեցող Խորհրդային Միութիւն կոչուող երկրում, հետեւաբար նոյն պետութեան քաղաքացիներ էինք: Մենք ազրպէյճանցիներին անուանում էինք թուրք: Հիմա էլ ենք անուանում թուրք: Միւս կողմից` միշտ էլ մեր եւ ազրպէյճանցիների միջեւ լարուածութիւն կար: Մեր գիւղին պատկանող շուրջ 1800 հեկտար անտառը իրականում օգտագործում էին ազրպէյճանցիները: 1984-ի աշնանը մեր եւ ազրպէյճանցիների յարաբերութիւնները չափազանց լարուեցին, անտառի պատկանելիութեան վէճի պատճառով գրանցուեցին բախումներ, որոնց ընթացքում մի քանի մարդ վնասուածքներով տեղափոխուեցին հիւանդանոց: Խորհրդային մամուլը որեւէ բառ չգրեց այդ բախումների մասին. ազգամիջեան խնդիրների մասին գրելը թապու էր: Փոխարէնը` այդ բախումների մասին հաղորդումներ պատրաստեցին «Ամերիկայի Ձայն» եւ «Ազատութիւն» ռատիոկայանների հայկական ծառայութիւնները, որոնց հեռարձակումները գաղտնի կերպով ունկնդրողներ կային:
1984-ի աշնանը արձանագրուած հայ-ազրպէյճանական բախումներից տուժածներից մէկը Խորհրդային Հայաստանի վարչապետի տեղակալ Վլատիմիր Մովսիսեանն էր: Նա իր յուշերի գրքում, որը կրում է «Հողի ճակատագրով» խորագիրը, մանրամասն գրում է Դովեղ-Քամառլու բախումների մասին: Տեղացիները եւս յիշում եւ պատմում են այդ դէպքը:
Դովեղի անտառների չորս աղբիւրներից ազրպէյճանցիները ջուր տանելու նպատակով ջրատար էին կառուցել: Դա այնպիսի լարուածութիւն էր առաջ բերել, որ 1984 թ. հոկտեմբերին Խորհրդային Հայաստանի առաջնորդ Կարէն Դեմիրճեանը Մոսկուայում հանդիպել էր Ազրպէյճանի առաջնորդ Քեամրան Պաղիրովի հետ եւ պայմանաւորուել, որ ջրատարի հարցը տեղում ուսումնասիրուի: Հայկական կողմից պատասխանատու էր նշանակուել Մովսիսեանը, ազրպէյճանական կողմից` վարչապետի տեղակալ Ռասիզատէն:
Հարցը կարգաւորելու նպատակով Մովսիսեանը եւ Ռասիզատէն հանդիպում են Իջեւանում, ապա Նոյեմբերեանով հասնում Դովեղի անտառներ: Նրանց ուղեկցում էին նաեւ տեղական այլ պաշտօնեաներ: «Մեքենան, որի մէջ ես եւ Ռասիզատէն էինք, կանգ առաւ աղբիւրի մօտ, որտեղ ազրպէյճանցիները եռանդով շարունակում էին շինարարական աշխատանքները: Երբ մենք աղբիւրից բարձրացանք անտառի բացատը, չորս կողմից մի հսկայական վոհմակ, զինուած մահակներով, յարձակուեց մեզ վրայ: Այնուհետեւ հայերիս առանձնացրին եւ մի քանի քիլոմեթր քշելով (բառիս բուն իմաստով) բերեցին Քամառլու տանող ճանապարհի խաչմերուկը: Եւ այստեղ մեր դէմ դուրս եկան հինգ բեռնատար մեքենաներ, որոնց թափքերում մահակներով, եղաններով, կացիններով զինուած մարդիկ էին… Սկսուեց մի խայտառակ իրարանցում, քաշկռտուք, վայնասուն: Ծեծկռտուքից անմասն չմնացի նաեւ ես` ստանալով լուրջ մարմնական վնասուածքներ: Ապա բռնի ուժով մեզ նստեցրին բեռնատար մեքենաների խցիկներում եւ բաց պատուհաններից քարերի, մահակների ու բռունցքների հարուածների տակ, բերեցին Քամառլու: Տարան ակումբ, բարձրացրին բեմ եւ յայտարարեցին, որ մեզ այստեղից բաց չեն թողնի, մինչեւ փաստաթուղթ չստորագրենք, որ այդ հողերն ազրպէյճանական են: Սեղանին դրեցին թուղթ ու գրիչ եւ կացին` ասելով, որ եթէ չստորագրեմ, վիզս կտրելու են: Իրենց լեզուով ասացի, որ իրենցից չեմ վախենում եւ չեմ ստորագրելու», գրում է Վլատիմիր Մովսիսեանը իր յուշերում:
Դովեղի անտառում եւ Քամառլու գիւղում Մովսիսեանից բացի ծեծի են ենթարկւում նաեւ նրան ուղեկցող միւս հայ պաշտօնեաները: Իրադրութեան հանդարտեցումից յետոյ Մովսիսեանին եւ նրան ուղեկցող միւս հայերին բաց են թողնում: Այդ ընթացքում Դովեղում եւ ամբողջ Նոյեմբերեանում լուր է հասնում, որ` «թուրքերը Մովսիսեանին ու միւս հայերին սպաննում են»: Գիւղացիները վերցնում են իրենց որսորդական զէնքերը եւ շարժւում դէպի Քամառլու: Արիւնալի թուացող բախումը հնարաւոր է լինում կանխել:
«Երեւանում մի քանի օր հիւանդանոցում պառկելուց յետոյ եկայ Կենտկոմ եւ Կարէն Սերոբիչին (Դեմիրճեան) պատմեցի կատարուածի մասին: Չեմ կարող մոռանալ, որ պատմածս լսելուց յետոյ նա շուռ եկաւ եւ անձայն արտասուեց: Ես առաջին անգամ էի նրա աչքերում արցունքներ տեսնում», յիշում է Մովսիսեանը:
Այս միջադէպի արձագանգը հասնում է Մոսկուա: Խորհրդային Միութեան առաջնորդներից Եկոր Լիկաչովը Մովսիսեանին հրաւիրում է Մոսկուա` մանրամասների մասին տեղեկանալու նպատակով: Հայ-ազրպէյճանական բախումից յետոյ Հայաստան է այցելում Ազրպէյճանի առաջնորդ Պաղիրովը եւ կատարուածի համար ներողութիւն խնդրում:
Դովեղում արձանագրուած միջադէպից յետոյ Հայաստանի եւ Ազրպէյճանի միջեւ կատարւում է վարչական սահմանների յստակեցում Նոյեմբերեանից մինչեւ Մեղրի: Ընդունւում է փաստաթուղթ, որը վերնագրուած էր «Հայկական ԽՍՀ եւ Ազրպէյճանական ԽՍՀ առանձին հողօգտագործողների միջեւ սահմանների վերականգնման (ճշգրտման) մասին»: Հայաստանին են անցնում Դովեղի անտառները, արօտավայրեր Սիսիանում, Բարդի շրջանի Թաղիլար գիւղի տարածքը, 7-րդ դարի Ոսկեպարի եկեղեցին եւ այլ տարածքներ, ընդհանուր առմամբ` գրեթէ 15 հազար հեկտար:
Այս տարի լրանում է Դովեղ-Քամառլու հատուածում արձանագրուած հայ-ազրպէյճանական բախումների 30 տարին: Մի քանի օր առաջ հերթական անգամ շրջեցի Հայաստանին վերադարձուած այդ անտառներում: Հայաստանի բնութիւնը արթնանում է: Ծառերը ծաղկում են, հողը` շնչում:
Յատուկ «Ազդակ»-ի համար
Comment