Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan
Amateurs
Originally posted by Spetsnaz
View Post
Պատերազմ, որ արդեն հայտարարվել է Հայաստանի դեմ
Մինչ Հայաստանի Ազատության հրապարակում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կնքում էր Սերժ Սարգսյանի ՄՄ մտնելու որոշումն ու համակիրներին հանձնարարում, որ Ծառուկյանն Իվանիշվիլիից պակաս չէ, Մոսկվայում ՌԴ նախագահ Պուտինը որոշեց, որ ինքն էլ ոչ մեկից, հատկապես Միացյալ Նահանգներից պակաս չէ եւ պետք է զինված ինտերվենցիա իրականացնի Ուկրաինայի հանդեպ:
Փաստորեն, Պուտինը փարատեց Յանուկովիչի զարմանքը, թե ինչու չի խոսում: Պարզվում է, Պուտինը մտածում էր:
Ռուսաստանի համար դեռ ուշ չէ իհարկե խուսափել Ղրիմում լայնածավալ ռազմական գործողություններից, պատերազմից, որի դեպքում գուցե ավելի կարճ կլինի թվարկել, թե ինչ չի սպառնում Ռուսաստանին: Բայց, առայժմ հարկ է արձանագրել, որ Ռուսաստանը գնում է դրան, կամ փորձում խորացնել շանտաժը եւ հասունացնել առաջին կրակոցը ուկրաինական կողմից: Ամենայն հավանականությամբ, Պուտինին «թասիբի է գցել» Օբաման, որը հայտարարել էր, թե ռազմական ներխուժման դեպքում Ռուսաստանը շատ թանկ կվճարի: «Դու ով ես, որ ինձ ահաբեկես», ամենայն հավանականությամբ մտածել է Պուտինը եւ անցել գործի:
Պետք չէ բացառել, որ գործ ունենք հայտնի անեկդոտի կամ հանելուկի իրավիճակին, երբ հարցն այն է, թե ինչպես բանանի բարձր ծառից բանան պոկել: Քարով հարվածում ես ծառի վրա նստած կապիկին, իսկ նա էլ պատասխանում է բանանի հարվածով, այդպիսով դու ստանում ես քո ուզած բանանը բարձր ծառից: Գուցե ոչ բառացի, բայց շատերը կհիշեն մոտավորապես այդպիսի պատմությունը:
Այժմ կարծես թե այդ պատմությունն է կրկնվում այս դեպքում: Ռուսաստանին «քարը» նետում են, իսկ նա էլ անմիջապես պատասխանում է «բանանով»: Ղրիմի հանդեպ Ռուսաստանի գործողությունների հետեւանքով Ռուսաստանն արդեն ոչ թե մեկուսացման, այլ թակարդի մեջ է հայտնվելու:
Այստեղ սակայն ողջ խնդիրն այն է, որ փաստացի այդ թակարդում հայտնվելու վտանգի մեջ է նաեւ Հայաստանը, որը Ռուսաստանի «կենգուրուի պարկի» մեջ է: Մոսկվան Հայաստանը վերածել է բաժանարար գծի, որը քաշեց Պուտինը դեկտեմբերի 2-ին այցելելով Գյումրիում ռուսական ռազմակայան: Թե ինչպես կծավալվեն իրադարձությունները Ղրիմում, պարզ չէ, բայց ակնհայտ է, որ Հայաստանի համար արդեն իսկ տեղի են ունենում մի շարք անցանկալի իրողություններ:
Մասնավորապես, Ռուսաստանն իր քայլով փաստացի նախադեպ է ստեղծում Ադրբեջանի համար: Հայկական մամուլում տեղեկություն է հայտնվել, որ Ադրբեջանն այս օրերին ավելացրել է հայկական սահմանի երկայնքով տեղակայված զինտեխնիկայի քանակը: Ինչի է պատրաստվում Բաքուն, դժվար է ասել: Փոխարենը պարզ է, որ Հայաստանը պատրաստ է մի բանի՝ ապավինել, ապավինել, ապավինել Ռուսաստանին:
Մնում է հուսալ, որ Ուկրաինայի հարցում Ռուսաստանը չի փորձի դաշնակիցներ փնտրել ի դեմս Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի՝ հորդորելով նրանց բացել երկրորդ ճակատը Հարավային Կովկասում, ինչով ինտենսիվ զբաղված է հարավկովկասյան հարցերում: Ընդ որում, «երկրորդ ճակատը» կարող է լինել ոչ թե շեղող մանեւր, այլ ուղղակիորեն ուկրաինական իրադարձությունների ընդհանուր կորի մի մասը, նկատի ունենալով Արեւմուտք-Իրան փոխհարաբերության ներկայիս դրական միտումները: Եթե Մոսկվան Ղրիմում գնում է ռազմական բախման ճանապարհով, ապա ամենայն հավանականությամբ նա կփորձի այդ ճանապարհը կիրառել կորի ամբողջ երկայնքով:
Հայաստանին Ռուսաստանը սեպտեմբերի 3-ից հետո բացարձակ կերպով զրկել է դիմադրելու որեւէ հնարավորությունից: Թե ինչքան կօգնեն Վրաստանն ու Իրանը, դժվար է ասել: Վրաստանի նախագահ Մարգվելաշվիլու հայաստանյան օրեր կատարած այցը բավական ջերմ ստացվեց, եւ պետք է հուսալ, որ այդ ջերմությունը ոչ միայն զուտ մարդկային հուզական պատմություն էր, այլ նաեւ ինչ որ առումով քաղաքական նախապես մշակված բովանդակություն:
Բոլոր դեպքերում, իրադարձությունները սեպտեմբերի 3-ից հետո ծավալվեցին ակնթարթային արագությամբ, եւ ստիպված ենք արձանագրել, որ այդ հորձանուտում Հայաստանը մնացել է միակ սուբյեկտը, որ բացարձակապես զուրկ է ինքնուրույնությունից, ինքնիշխանությունից, քաղաքական մանեւրի հնարավորությունից, ինչն ընդ որում արժանացել է նաեւ այսպես ասած քաղաքական ընդդիմություն համարվող հիմնական ուժերի հավանությանը:
Պատերազմ կլինի, թե չի լինի, այդուհանդերձ ակնհայտ է, որ ընթանում են աշխարհաքաղաքական վերաձեւման լուրջ գործընթացներ: Ավելին, չի բացառվում նաեւ, որ Ղրիմում կուտակված պատերազմի էներգիան դուրս հորդի բոլորովին այլ կետում, օրինակ Հարավային Կովկասը վերածելով ոչ թե «երկրորդ», այլ հենց առաջին ճակատի:
Գլխավոր խնդիրն այստեղ այն է, որ Հայաստանում հաստատված է ռուսահպատակության գրեթե մոնոլիտ, եւ դիմադրունակության համակարգը զուրկ է դիվերսիֆիկացիայից, ինչը պահանջում էր Հայաստանի շահը որպես նվազագույն անհրաժեշտություն: Այդ բացակայությունն արդեն իսկ պատերազմ է Հայաստանի դեմ, որը հայտարարվել է Հայաստանի հենց ներսում, եւ որը անխուսափելիորեն պետք է հանդիսանար առաջին հաղթական պատերազմի ավարտից հետո այդ իսկ պատերազմի հաղթանակը խժռելու քաղաքականության անխուսափելի հետեւանքը:
http://blognews.am/arm/press/136446/...stani-dem.html
Մինչ Հայաստանի Ազատության հրապարակում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կնքում էր Սերժ Սարգսյանի ՄՄ մտնելու որոշումն ու համակիրներին հանձնարարում, որ Ծառուկյանն Իվանիշվիլիից պակաս չէ, Մոսկվայում ՌԴ նախագահ Պուտինը որոշեց, որ ինքն էլ ոչ մեկից, հատկապես Միացյալ Նահանգներից պակաս չէ եւ պետք է զինված ինտերվենցիա իրականացնի Ուկրաինայի հանդեպ:
Փաստորեն, Պուտինը փարատեց Յանուկովիչի զարմանքը, թե ինչու չի խոսում: Պարզվում է, Պուտինը մտածում էր:
Ռուսաստանի համար դեռ ուշ չէ իհարկե խուսափել Ղրիմում լայնածավալ ռազմական գործողություններից, պատերազմից, որի դեպքում գուցե ավելի կարճ կլինի թվարկել, թե ինչ չի սպառնում Ռուսաստանին: Բայց, առայժմ հարկ է արձանագրել, որ Ռուսաստանը գնում է դրան, կամ փորձում խորացնել շանտաժը եւ հասունացնել առաջին կրակոցը ուկրաինական կողմից: Ամենայն հավանականությամբ, Պուտինին «թասիբի է գցել» Օբաման, որը հայտարարել էր, թե ռազմական ներխուժման դեպքում Ռուսաստանը շատ թանկ կվճարի: «Դու ով ես, որ ինձ ահաբեկես», ամենայն հավանականությամբ մտածել է Պուտինը եւ անցել գործի:
Պետք չէ բացառել, որ գործ ունենք հայտնի անեկդոտի կամ հանելուկի իրավիճակին, երբ հարցն այն է, թե ինչպես բանանի բարձր ծառից բանան պոկել: Քարով հարվածում ես ծառի վրա նստած կապիկին, իսկ նա էլ պատասխանում է բանանի հարվածով, այդպիսով դու ստանում ես քո ուզած բանանը բարձր ծառից: Գուցե ոչ բառացի, բայց շատերը կհիշեն մոտավորապես այդպիսի պատմությունը:
Այժմ կարծես թե այդ պատմությունն է կրկնվում այս դեպքում: Ռուսաստանին «քարը» նետում են, իսկ նա էլ անմիջապես պատասխանում է «բանանով»: Ղրիմի հանդեպ Ռուսաստանի գործողությունների հետեւանքով Ռուսաստանն արդեն ոչ թե մեկուսացման, այլ թակարդի մեջ է հայտնվելու:
Այստեղ սակայն ողջ խնդիրն այն է, որ փաստացի այդ թակարդում հայտնվելու վտանգի մեջ է նաեւ Հայաստանը, որը Ռուսաստանի «կենգուրուի պարկի» մեջ է: Մոսկվան Հայաստանը վերածել է բաժանարար գծի, որը քաշեց Պուտինը դեկտեմբերի 2-ին այցելելով Գյումրիում ռուսական ռազմակայան: Թե ինչպես կծավալվեն իրադարձությունները Ղրիմում, պարզ չէ, բայց ակնհայտ է, որ Հայաստանի համար արդեն իսկ տեղի են ունենում մի շարք անցանկալի իրողություններ:
Մասնավորապես, Ռուսաստանն իր քայլով փաստացի նախադեպ է ստեղծում Ադրբեջանի համար: Հայկական մամուլում տեղեկություն է հայտնվել, որ Ադրբեջանն այս օրերին ավելացրել է հայկական սահմանի երկայնքով տեղակայված զինտեխնիկայի քանակը: Ինչի է պատրաստվում Բաքուն, դժվար է ասել: Փոխարենը պարզ է, որ Հայաստանը պատրաստ է մի բանի՝ ապավինել, ապավինել, ապավինել Ռուսաստանին:
Մնում է հուսալ, որ Ուկրաինայի հարցում Ռուսաստանը չի փորձի դաշնակիցներ փնտրել ի դեմս Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի՝ հորդորելով նրանց բացել երկրորդ ճակատը Հարավային Կովկասում, ինչով ինտենսիվ զբաղված է հարավկովկասյան հարցերում: Ընդ որում, «երկրորդ ճակատը» կարող է լինել ոչ թե շեղող մանեւր, այլ ուղղակիորեն ուկրաինական իրադարձությունների ընդհանուր կորի մի մասը, նկատի ունենալով Արեւմուտք-Իրան փոխհարաբերության ներկայիս դրական միտումները: Եթե Մոսկվան Ղրիմում գնում է ռազմական բախման ճանապարհով, ապա ամենայն հավանականությամբ նա կփորձի այդ ճանապարհը կիրառել կորի ամբողջ երկայնքով:
Հայաստանին Ռուսաստանը սեպտեմբերի 3-ից հետո բացարձակ կերպով զրկել է դիմադրելու որեւէ հնարավորությունից: Թե ինչքան կօգնեն Վրաստանն ու Իրանը, դժվար է ասել: Վրաստանի նախագահ Մարգվելաշվիլու հայաստանյան օրեր կատարած այցը բավական ջերմ ստացվեց, եւ պետք է հուսալ, որ այդ ջերմությունը ոչ միայն զուտ մարդկային հուզական պատմություն էր, այլ նաեւ ինչ որ առումով քաղաքական նախապես մշակված բովանդակություն:
Բոլոր դեպքերում, իրադարձությունները սեպտեմբերի 3-ից հետո ծավալվեցին ակնթարթային արագությամբ, եւ ստիպված ենք արձանագրել, որ այդ հորձանուտում Հայաստանը մնացել է միակ սուբյեկտը, որ բացարձակապես զուրկ է ինքնուրույնությունից, ինքնիշխանությունից, քաղաքական մանեւրի հնարավորությունից, ինչն ընդ որում արժանացել է նաեւ այսպես ասած քաղաքական ընդդիմություն համարվող հիմնական ուժերի հավանությանը:
Պատերազմ կլինի, թե չի լինի, այդուհանդերձ ակնհայտ է, որ ընթանում են աշխարհաքաղաքական վերաձեւման լուրջ գործընթացներ: Ավելին, չի բացառվում նաեւ, որ Ղրիմում կուտակված պատերազմի էներգիան դուրս հորդի բոլորովին այլ կետում, օրինակ Հարավային Կովկասը վերածելով ոչ թե «երկրորդ», այլ հենց առաջին ճակատի:
Գլխավոր խնդիրն այստեղ այն է, որ Հայաստանում հաստատված է ռուսահպատակության գրեթե մոնոլիտ, եւ դիմադրունակության համակարգը զուրկ է դիվերսիֆիկացիայից, ինչը պահանջում էր Հայաստանի շահը որպես նվազագույն անհրաժեշտություն: Այդ բացակայությունն արդեն իսկ պատերազմ է Հայաստանի դեմ, որը հայտարարվել է Հայաստանի հենց ներսում, եւ որը անխուսափելիորեն պետք է հանդիսանար առաջին հաղթական պատերազմի ավարտից հետո այդ իսկ պատերազմի հաղթանակը խժռելու քաղաքականության անխուսափելի հետեւանքը:
http://blognews.am/arm/press/136446/...stani-dem.html
Amateurs
Comment