Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[burjuin]

Պաշտպանության բանակի առօրյան՝

[burjuin]

[Vrej1915]

Ի՞նչ է տեղի ունեցել Ապրիլյան քառօրյա պատերազմի ժամանակ. նոր մանրամասներ ու փաստեր
12:25, 14.07.2017



Արցախի Հանրապետության ՊԲ մամուլի խոսնակ Սենոր Հասրաթյանն արձագանքել է Ադրբեջանի պաշտպանության նախարար Զաքիր Հասանովի հարցազրույցին եւ նոր մանրամասներ ներկայացրել ապրիլյան պատերազմի մասին:

Նա Facebook-ի իր էջում, մասնավորապես, գրել է.

«Երեկ Ադրբեջանի ՊՆ Զ. Հասանովը ռուսական «ՌԻԱ նովոստի» լրատվական գործակալությանը տված հարցազրույցում, բացի այլ հարցերից, անդրադարձել է նաեւ 2016 թ. չորսօրյա առճակատմանը եւ, հարեւան կոչվող երկրի ագիտպրոպին հարիր «ճարպկությամբ», փորձել կատարվածը միջազգային հանրությանը ներկայացնել այնպես, ինչպես ընդունված է իրենց մոտ, այսինքն՝ ամեն ինչ մատուցել գլխիվայր:

Մասնավորապես նա ասել է հետեւյալը. «...Ապրիլյան գործողությունների ժամանակ կիրառվել է մեր բանակի մինչեւ 15-20 տոկոս ուժերը: Ես անգամ մեր ռեզերվներն ու կենտրոնական ենթակայության հրետանին չեմ մոտեցրել ռազմաճակատին: Իսկ Հայաստանը դրան այնպես է արձագանքել, կարծես թե պատերազմ էր սկսվել: Նրանք մարտի մեջ են մտցրել իրենց ողջ սպառազինությունը: Երեք օր շարունակ նրանք գրոհում էին մեր դիրքերը, չնայած արդեն երկրորդ օրը մենք ինքներս ենք Ռուսաստանի համապատասխան կառույցներին ներգրավել միջնորդական աշխատանքներին...»:

Ավելին, Զաքիր օղլին նաեւ փորձում է համոզել, որ հայկական կողմն է անցել նախահարձակ գործողությունների, իսկ իրենք այդ ամենին դիմակայելով, հաջողությամբ կատարել են այն մարտական խնդիրը, ինչը դրված է եղել իրենց բանակի առջեւ...

Դե ինչ, Զաքիրին հակադարձելու եւ, առավել եւս նրա ագիտպրոպի բարբաջանքները հերքելու ցանկություն երբեւէ չեմ ունեցել եւ հիմա էլ ավելորդ եմ համարում զբաղվել այդ անարդյունք աշխատանքով: Պարզապես, կցանկանայի ներկայացնել այն, ինչ եղել է....»,-գրել է Հասրաթյանն ու մի հատված հրապարակել իր «Ապրիլյան քառօրյա առճակատում» անտիպ փաստավավերագրական մենագրությունից:

Նա, մասնավորապես, ներկայացրել է ապրիլյան պատերազմի մանրամասները, կողմերի զինտեխնիկայի եւ մարդկային կորուստներն ու հաջողությունները.

«Ապրիլի 2-ից 5-ը արցախա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի միջեւ անմիջական շփման պայմաններում ծավալված մարտական թեժ գործողությունները եւ դրան հաջորդած ու մինչեւ մայիսի սկիզբը տեւած ակտիվ հրաձգային, հրթիռահրետանային ու զրահատանկային փոխհրաձգությունները ցույց տվին, որ պաշտոնական Բաքուն ոչ միայն պատրաստ չէ հաշտվելու Արցախյան առաջին պատերազմում կրած պարտության եւ դրա արդյունքում արձանագրված իրողությունների հետ, այլեւ, վստահելով տարիներ շարունակ կուտակած իր ռազմական ներուժին, հերթական անգամ փորձեց հիմնախնդրիը հանգուցալուծել ուժային ճանապարհով:

Հակամարտության գոտում հրադադարի հաստատման շուրջ ձեռք բերված եռակողմ պայմանավորվածությունից մոտ 22 տարի անց նախաձեռնելով լայնածավալ հարձակում, Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը գործողության մեջ դրեց իր տրամադրության տակ եղած ժամանակակից սպառազինության եւ տեխնիկայի գրեթե բոլոր միջոցները, այդ թվում՝ միջազգային կոնվենցիաներով արգելված զանգվածային ոչնչացման այնպիսի զինատեսակներ, ինչպիսիք են «Смерч», «Kasirga», «Ураган», «GRADLAR» համազարկային կրակի հեռահար ռեակտիվ համակարգեր, «ТОС-1А» (Солнцепек) համազարկային կրակի ծանր հրանետային համակարգ, իսրայելական արտադրության գրոհային եւ հետախուզական անօդաչու թռչող սարքեր (ԱԹՍ), «SPIKE» տիպի հակատանկային կառավարվող հրթիռներ, «МИ-24G» հարվածային ուղղաթիռներ եւ այլն: Սակայն նման ուժերի եւ միջոցների ներգրավման արդյունքում հակառակորդն անկարող եղավ հասնելու իր առջեւ դրված անգամ նվազագույն խնդրի կատարմանը:

Ի մի բերելով քառօրյա պատերազմի եւ դրան հաջորդած զարգացումների արդյունքները՝ միանշանակ կարելի է արձանագրել, որ եթե Արցախի բանակը հերթական անգամ պատվով դուրս եկավ իրեն պարտադրված առճակատումից, ապա ադրբեջանական կողմը, բացառությամբ որոշ աննշան «ձեռքբերումների», դարձյալ հայտնվեց աննախանձելի վիճակում:

Համոզվելու համար փորձենք ըստ ուղղությունների նախ առանձնացնել այն խնդիրների շրջանակը, որոնց իրականացման համար պաշտոնական Բաքուն դիմեց լայնածավալ հարձակման: Ապրիլյան առճակատման վերլուծությունից պարզորոշվում է, որ, դիմելով նման արկածախնդրության, Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական վերնախավը նպատակ ուներ լուծելու հետեւյալ խնդիրները.

ա) օգտագործելով սեփական ռազմական ներուժի քանակական ու մարտավարատեխնիկական առավելությունները՝ անցնել հանկարծակի հարձակման եւ շփման գծի հիմնական հարվածային ուղղություններում ուժերի դասավորվածությունը փոխել իր օգտին.

բ) մարտադաշտում ապահովելով շոշափելի հաջողություն, բանակցային գործընթացում այն օգտագործել որպես հայկական կողմի վրա ճնշում գործադրելու լծակ եւ, միաժամանակ, միջազգային համապատասխան կազմակերպություններին ցույց տալ, որ «status-quo»-ն (իրերի ներկա դասավորությունը) անընդունելի է Ադրբեջանի համար.

գ) սեփական հանրության շրջանում հավատ ներշնչել տարիներ շարունակ «գրավյալ տարածքների» ազատագրման մասին ադրբեջանական ղեկավարության կողմից արվող սին հայտարարությունների հանդեպ.

դ) մարտական ակտիվ գործողություններն օգտագործել երկրի ներսում ստեղծված ֆինանսատնտեսական դժվարին կացությունից հասարակության ուշադրությունը շեղելու համար.

ե) գործնական կիրառման միջոցով ճշգրտել ինչպես յուրային զորքերի ղեկավարման ու փոխգործակցության կազմակերպման հարցերը, այնպես էլ տարիների ընթացքում իր կուտակած սպառազինության եւ տեխնիկայի, այդ թվում՝ նոր նմուշների պատրաստականությունը մարտական պայմաններում.

զ) ստուգել հայկական ուժերի եւ միջոցների պատրաստությունն ու գործողությունների ներդաշնակվածությունը լայնածավալ մարտական խնդիրների կատարման ժամանակ. է) մարտական կիրառման մեջ դնելով նորագույն հրթիռահրետանային եւ օդային կրակի միջոցներ, հեռահար թիրախային հարվածներով առավելագույն կորուստներ պատճառել հայկական ուժերին, խնդիր ունենալով մի կողմից՝ խուճապային տրամադրություն սերմանել «հակառակորդի ճամբարում», իսկ մյուս կողմից՝ բարձրացնել սեփական զինուժի մարտական ու բարոյահոգեբանական վիճակը եւ ձերբազատվել նախորդ պատերազմից ժառանգած պարտվողի հոգեբանությունից:

Իսկ այժմ, ըստ վերոնշյալ կետերի, փորձենք դիտարկել, թե իրականության մեջ ինչպիսի արդյունքների հասավ Ադրբեջանն ապրիլյան քառօրյայի ընթացքում, եւ որոնք են այն «ձեռքբերումները», հանուն որոնց պաշտոնական Բաքուն գնաց լայնածավալ առճակատման: Սկսենք նրանից, որ իրականում քառօրյա ռազմական գործողությունների արդյունքում հակառակորդին հաջողվեց մարտագծի հարավային թեւում տիրել 1500մ լայնությամբ եւ 450մ խորությամբ բնագծի (67,5հա) կամ զբաղեցնել 6 մարտական դիրք, իսկ հյուսիսային ուղղությամբ՝վերահսկողության տակ առնել 4300մ լայնությամբ եւ 1000մ խորությամբ առաջնագիծ (430հա) կամ՝ 13 մարտական դիրք: Ընդհանուր առմամբ, չորսօրյա ինտենսիվ մարտերի ընթացքում ադրբեջանական բանակը գրավեց 19 դիրք, կամ մակերեսային միավորով արտահայտված շուրջ 500 հեկտար տարածք:

Փաստենք նաեւ, որ ադրբեջանական հրամանատարությունն այս խնդիրը լուծելու համար, ընդդեմ առօրյա մարտական հերթապահություն իրականացնող արցախյան առաջապահ ուժերի, նախ՝ գրոհի հանկարծակիությունն ապահովելու նպատակով գործողության մեջ դրեց իր էլիտար 052 (ՅԱՇՄԱ) հատուկ նշանակության բրիգադի ստորաբաժանումները, իսկ այնուհետեւ մի քանի կորպուսների, մարտական ուղղաթիռների եւ հրթիռահրետանային ու զրահատանկային ստորաբաժանումների ուժերով անցավ լայնածավալ հարձակման: Ռազմական գործին քիչ թե շատ տեղյակ մասնագետները կարող են հավաստել, որ նման ծավալի ուժերով եւ միջոցներով ձեռնարկված գործողության արդյունքում Ադրբեջանի ունեցածը ոչ թե ձեռքբերում, այլեւ կատարյալ ձախողում էր:

Այս եզրահանգումը տեղին է ոչ միայն հանգամանքով, որ կատարվածը վաշտի կամ առավելագույնը՝ գումարտակի ուժերով իրականացվելիք խնդիր էր, այլեւ բավականին կարճաժամկետ առճակատման ընթացքում հակառակորդի տված կորուստների քանակով: Չնայած պաշտոնական Բաքուն մինչեւ վերջ գաղտնի պահեց իր ունեցած կորուստների իրական թիվը, պատճառաբանելով, որ «զոհերի եւ վիրավորների մասին տեղեկություններն իրենցից ռազմական գաղտնիք են ներկայացնում», բայցեւայնպես, դատելով ռադիոկլանման, տարբեր լրատվամիջոցների, այդ թվում՝ համացանցի եւ միջազգային փորձագիտական աղբյուրների տվյալներից՝ ակնհայտ է դառնում, որ նրա զոհերի թիվը հասնում է շուրջ 1000-ի, իսկ վիրավորներինը՝ մոտ 2000-ի:

Հատկանշական է, որ ապրիլի 5-ին, երբ Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հրապարակավ շրջանառության մեջ դրեց 31 զոհի մասին կեղծ հաղորդագրությունը, նույն օրը ադրբեջանական «Мейдан ТВ» անկախ հեռուստաալիքը հանրության ուշադրությանը ներկայացրեց 93 զոհերի մասին հաստատող ցուցակը, ինչն էլ պատճառ հանդիսացավ ոչ միայն տվյալ լրատվամիջոցը փակելու, այլեւ վերջինիս աշխատակիցների նկատմամբ դատական գործ հարուցելու համար…

Ուշագրավ է նաեւ նույն ապրիլի 5-ին «OSTKRAFT» վերլուծական կենտրոնի կողմից հրապարակված տվյալը, որն, ըստ Ադրբեջանի ԶՈւ Գլխավոր շտաբի իր աղբյուրների տրամադրած փակ տեղեկատվության, կազմել է շուրջ 800 մարդ… Բացի մեծաքանակ կենդանի ուժից ադրբեջանական բանակը կորցրեց 24 տանկ, 4 միավոր հետեւակի մարտական մեքենա (ՀՄՄ), 1 «Գրադ» ռեակտիվ հրթիռահրետանային կայանք, 1 ինժեներասակրավորային տեխնիկա, 2 միավոր «МИ-24» տիպի մարտական ուղղաթիռ, 14 հատ տարբեր տեսակի (հարվածային եւ հետախուզական) անօդաչու թռչող սարք, տասնյակ ավտոմոբիլային տեխնիկա եւ այլն:

Համեմատության համար նշենք, որ նույն ժամանակահատվածում, այսինքն՝ ապրիլի 2-ից 5-ը, հայկական կողմը տվեց 75 մարտական զոհ(63 զինծառայող, 12 պահեստազորային), 121 վիրավոր, շարքից դուրս եկավ 14 տանկ (որից 6-ը վերականգնվեց եւ նորից վերադարձվեց շարք) եւ մի քանի ավտոմոբիլային տեխնիկա: Փաստենք, որ կողմերը կորուստներ ունեցան նաեւ ակտիվ մարտական գործողություններին հաջորդած հրաձգային, հրթիռահրետանային եւ զրահատանկային փոխհրաձգությունների ընթացքում:

Ապրիլի 6-ից 30-ն ընկած ժամանակահատվածում հայկական կողմը տվեց եւս 13 մարտական զոհ, որից 8-ը՝ զինծառայող, 5-ը՝ պահեստազորային: Ադրբեջանական բանակի կորուստները տակավին անհամեմատ շատ էին՝ տասնյակ զոհեր, 6 անօդաչու թռչող սարք (ընդհանուր առմամբ ապրիլյան սրացումների արդյունքում հակառակորդը կորցրեց 20 ԱԹՍ ) եւ այլ ռազմական տեխնիկա:

Մարտադաշտում ստանալով ջախջախիչ հակահարված՝ Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը ոչ միայն կորցրեց բանակցությունների սեղանի շուրջ հայկական կողմի վրա որեւէ ճնշում գործադրելու հնարավորությունը, այլեւ ստիպված էր կրած անհաջողությունը պարտակելու համար դիմել իրողությունների կեղծման սեփական մեթոդին: Նախ Բաքուն փորձեց տեղի ունեցած առճակատումը ներկայացնել ոչ այլ կերպ, քան հայերի կողմից ձեռնարկված նախահարձակ գործողությունների հետեւանք: Այնինչ փաստերը լրիվությամբ հակառակն են ապացուցում եւ դրանում համոզված է, եթե ոչ ադրբեջանական, ապա գոնե միջազգային հանրության եւ, հատկապես, փորձագիտական շրջանակների մեծամասնությունը:

Որ իրականում հակառակորդի գործողությունները եղել են նախապես պլանավորված եւ միասնական ղեկավարման ներքո, այդ մասին են վկայում առաջնային գծի ողջ ճակատով միաժամանակյա հրետանային նախապատրաստության անցկացումն ու հատուկ նշանակության խոշոր ուժերի կիրառումը հետեւակի գրոհային խմբերում: Բացի այդ, անտրամաբանական է, երբ ժամանակակից հրթիռահրետանային եւ օդային հարվածի տարատեսակ միջոցներ (մարտական ուղղաթիռներ եւ հարվածային անօդաչու սարքեր) է օգտագործում ոչ թե հարձակվող, այլեւ պաշտպանվող կողմը, մանավանդ, եթե ի նկատի առնենք, որ Արցախի զինված ուժերի տրամադրության տակ եւս կային, եթե ոչ նմանատիպ,ապա այլ հարձակողական զինատեսակներ:

Համոզվելով, որ շրջանառության մեջ դրված այս պնդման հավաստիությունն ապացուցելը զուրկ է որեւէ հեռանկարից, Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը, սեփական դեմքը փրկելու համար, գնաց ավելի հեռուն՝ հայտարարելով, թե իրենց բանակն ազատագրել է ռազմավարական կարեւորության մի շարք բնագծեր եւ տասնյակ հազարավոր հեկտարների հասնող տարածքներ, այդ թվում նաեւ՝ բնակավայրեր:

Այստեղ հարկ է նկատել, որ աբշերոնյան իշխանավորները, գիտակցաբար աղավաղելով իրողությունները, փորձեցին մարտավարական որոշ հաջողություններ ներկայացնել որպես ռազմավարական ձեռքբերումներ, հատկապես վկայակոչելով համապատասխանաբար՝ հյուսիսում եւ հարավում գրաված Թալիշի մերձակա դիրքերն ու «Վարազաթումբ» բարձունքը: Մինչդեռ իրականությունն այն է, որ նշված հենակետերն զբաղեցնելով, հակառակորդն ի զորու եղավ լուծելու սոսկ վաշտային ստորաբաժանման խնդիր, ինչը որեւէ օպերատիվ ու, առավել եւս, ռազմավարական վտանգ չէր կարող ներկայացնել հայկական կողմի լիարժեք պաշտպանության համար:

Ինչ վերաբերում է «ազատագրված տասնյակ հազարավոր հեկտարներին ու… բնակավայրերին», ապա դա ոչ այլ ինչ էր, քան սեփական ձախողումները քողարկելու քարոզչական հնարք… Ավելին, ալիեւյան վարչակազմը դիմելով նման քայլի, միաժամանակ, նպատակ ուներ, չեղածը եղածի փոխարեն մատուցելու ճանապարհով, սեփական հանրության շրջանում ամրապնդել հավատը իր իշխանության հանդեպ: Սա պահանջված էր հատկապես այն իրողության պայմաններում, երբ կապված նավթադոլարային ներհոսքի նվազման հետ, այդ երկրում աստիճանաբար աճում էր քաղաքացիական անհանդուրժողականությունը:

Քառօրյա ռազմական գործողությունների արդյունքում պարզորոշվեց մի հանգամանք եւս, որը կարեւոր էր ոչ միայն հակառակորդի, այլ նաեւ հայկական կողմի համար: Խոսքը վերաբերում է Ադրբեջանի կողմից կիրառված նորագույն տեխնիկական միջոցների հնարավորությունների գնահատմանը: Տարիներ շարունակ իր զինանոցում կուտակելով միլիարդավոր նավթադոլարների հասնող տարատեսակ սպառազնություն ու զինտեխնիկա եւ անընդհատ շեփորահարելով վերջիններիս կործանիչ հնարավորությունների մասին, Ադրբեջանը վերջապես առիթ ստեղծեց դրանք կիրառելու իրական մարտական պայմաններում:

Սակայն դեպքերի զարգացումը, հատկապես, ռազմաճակատի հարավային եւ հյուսիսային ուղղություններում, ցույց տվեց, որ հակառակորդն իր տրամադրության տակ ունենալով «Смерч», «ТОС-1А», «Каsirga» եւ այլ տեսակի գերճշգրիտ խոցման համակարգեր, ոչ միայն անկարող էր դրանցից իրականացնել արդյունավետ թիրախային խոցումներ, այլեւ անպատրաստ էր տվյալ կրակային միջոցների լիարժեք շահագործմանը:

[Vrej1915]

Այս ամենից հետեւում է մի պարզ ճշմարտություն՝ մարտադաշտում գործողությունների հաջող ելքը կանխորոշում են ոչ այնքան ժամանակակից մարտավարատեխնիկական առավելություններով օժտված կրակային միջոցները, որքան մարտավարամասնագիտական բարձր պատրաստություն ունեցող անձնակազմը: Թե որքանով այս իրողության մեջ համոզվեց ադրբեջանական կողմը, դժվար է ասել, բայց որ սանձազերծելով լայնածավալ հարձակում, բացի այլ խնդիրներից, հակառակորդը, ինչպես վերեւում նշվեց, նպատակ ուներ ստուգելու նաեւ Պաշտպանության բանակի մարտունակությունը, դա ակնհայտ է:

Ադրբեջանական հրամանատարությունը, մարտագծի տարբեր հատվածներում ծավալելով միաժամանակյա հարձակողական գործողություններ, սակայն չհասնելով որեւէ էական հաջողության, ավելին՝ գրեթե բոլոր ուղղություններում տալով մեծ կորուստներ, եթե ոչ հրապարակային, ապա ամենայն հավանականությամբ ներքին համոզվածությամբ հանգեց այն եզրակացության, որ անձնակազմի մարտավարամասնագիտական պատրաստության եւ, հատկապես, ղեկավարման համակարգի ու զորքերի փոխգործակցության տեսանկյունից, Արցախի զինված ուժերում վիճակն անհամեմատ բարձր է, քան իր բանակում:

Թերեւս, հենց այս իրողության գիտակցումն էլ հակառակորդին մղեց նոր ու առավել հրեշավոր քայլերի, այն է՝ անմիջական շփման պայմաններում իրականացվող հետեւակային մարտերից անցնել անխնա հրթիռահրետանային, զրահատանկային եւ օդային հարվածների, թիրախներ ընտրելով, ինչպես առաջնային ու թիկունքային ռազմական բնագծերը, այնպես էլ խաղաղ բնակավայրերը:

Ակնհայտ էր նաեւ նպատակը՝ առավելագույն կորուստներ պատճառել հայկական զորքերին ու խաղաղ բնակավայրերին, ինչպեսեւ՝ խուճապային տրամադրություն ստեղծել քաղաքացիական բնակչության շրջանում:

Հատկանշական է, որ ադրբեջանական կողմի որդեգրած այս մարտավարությունը կիրառվեց ոչ միայն չորսօրյա ակտիվ ռազմական գործողությունների ընթացքում, այլեւ կողմերի միջեւ կրակի դադարեցման շուրջ ձեռք բերված պայմանավորվածությունից հետո: Համաձայն ՊԲ օպերատիվ տվյալների, միայն ապրիլի 2-ից 5-ը հակառակորդի հրթիռահրետանային ու զրահատանկային ուժերը արցախյան դիրքերի եւ խաղաղ բնակավայրերի ուղղությամբ արձակեցին շուրջ 30 հազար արկ:

Գրեթե նույն ինտենսիվությամբ, բայց արդեն տարբեր տրամաչափի հրաձգային եւ հրետանային զինատեսակներից, խախտումներ արձանագրվեցին նաեւ ապրիլի 5-ից մինչեւ ապրիլի 30-ը: Այդ ընթացքում հայկական բնագծերի եւ ճակատամերձ բնակավայրերի ուղղությամբ ադրբեջանական զինուժն արձակեց մոտ 104 հազար կրակոց, որից ավելի քան 4500-ը հրանոթներից, «Գրադ» եւ Գրադ» եւ «TR-107» տիպի կայանքներից, տանկերից, ՀՄՄ-ներից եւ խոշոր տրամաչափի այլ զինատեսակներից:

Դատելով վերոբերյալից, համոզմունք է ստեղծվում, որ ադրբեջանական հրամանատարության կողմից մշակված եւ կիրառման մեջ դրված ռազմական պլանը ոչ այլ ինչ էր, քան սխալ հաշվարկների վրա կառուցված գործողությունների հանրագումար: Թերեւս, հակառակորդի լրջագույն սխալը կայանում էր նրանում, որ թերագնահատելով արցախյան բանակի առաջնային գծում ստեղծված պաշտպանական եւ մարտավարատեխնիկական հնարավորությունները, ընտրեց կայծակնային հարվածով այն ճեղքելու եւ հաշված օրերի ընթացքում հետագա խնդիրը լուծելու, այն է՝ օպերատիվ խորություն զբաղեցնելու անհեռանկար մարտավարություն: Ավելին, ադրբեջանական կողմն այնքան էր համոզված իր մշակած հարձակողական պլանի իրատեսության մեջ, որ նախապես պատրաստել էր սեփական հաջողությունների օպերատիվ տարածման տեղեկատվական ծրագիր, ինչն արդեն գործողության մեջ դրեց հարձակողական մարտերի մեկնարկային օրվա երկրորդ կեսին:

Այդ օրը, նախ՝ հակառակորդի քարոզչամեքենան աշխարհով մեկ տարածեց «հայկական կողմի ձեռնարկած նախահարձակ գործողության» մասին ապատեղեկատվություն, իսկ ապա ժամեր անց հայտարարեց, թե իբր իրենք «հակահարձակողական մարտերի արդյունքում ազատագրել են մի շարք ռազմավարական բարձունքներ, ինչպես նաեւ Թալիշն ու Սեյսուլանը եւ արդեն մարտեր են մղում Սարսանգի եւ Ֆիզուլու համար»:

Ադրբեջանական ագիտպրոպի տարածած տեղեկությունների սնանկությունն ապացուցելու համար նույն օրը տասնյակ հայրենական եւ օտարերկրյա լրատվամիջոցների հնարավորություն տրվեց նկարահանումներ կատարել նշված գյուղերում եւ ներկայացնել իրականությունը: Դեպքերից առաջ անցնելով նշենք, որ պաշտոնական Բաքուն ոչ միայն չշտապեց հերքել հանրության համար արդեն հայտնի դարձած ապատեղեկատվությունը, այլեւ ամիսներ անց, իսկ ավելի ճիշտ՝ 2017թ. փետրվարին, այդ երկրի նախագահի մակարդակով հայտարարվեց, թե իրենց կառավարությունը գործնական քայլեր է ձեռնարկում անցած տարվա ապրիլին Ջաբրայիլի շրջանում «ազատագրված» Ջոդջուկ Մարջանլու գյուղի վերականգնման եւ վերաբնակեցման ուղղությամբ:

Մինչդեռ իրականությունն այն է, որ այդ բնակավայրն ադրբեջանական վերահսկողության տակ էր հայտնվել դեռեւս 1994թ. հունվարին…» Հ.Գ. Ապրիլյան ռազմական գործողությունների ընթացքի եւ արդյունքների մասին առավել ամբողջական շարադրանքը առաջիկայում հրապարակվելիք գրքում»:
Լուրեր Հայաստանից - NEWS.am

[Vrej1915]

This Areni idea is really interesting, and it's different. Water warfare is a long tradition on Earth. The problem we have of going on offensive posture for new land is that we simply do not have the manpower to protect them, especially new lands that are more exposed, and therefore require more resources and people. Put another way, we spread ourselves out even more, and the risk could be you counterproductively weaken your existing hardened positions. Now, building a dam... that's a ballsy move. We need to posture to the int'l community that we want to cooperate with the Azeris (and, honestly, Nakchivan has never been a major issue for us, and we don't want to create another front of the war), but of course the Azeris will simply refuse to talk about it. Then we build it and it becomes a negotiating tool for the broader settlement.

Unfortunately your idea is far from real life.
By now, already Turkey is building major dams on Arax, Kars being part of Akhuryan rivers in occupied Western Armenia, just as they did on Yeprad and Tigris for Syria and Irak.

(Part of the "revolution" in Syria is due to a lack of water for a couple of years between 2009-2011, which created extreme poverty and revolt... that is was guided and planned in Ankara).

We on our side, have no resources to build even minor dams on national budget.
We have to beg...., for example after more than 5 years, the Vedi dam is finally being built by French funds, 75 M$ project....

We hardly managed to refurbish only the Marmarik dam (first built in soviet era) with international funds, and that by reducing most of its capacity... The Yeghvard dam (mostly built during soviet era), as the Kaps dam (partly built) are hanging for decades, only talks...

Not to mention the Meghri dam with Iran...

So forget about major dams on border, no international funds will ever fund that...

But our major problem is our internal enemy, corruption on all levels, and privet interests of some few, plus probable external manipulation doing its best, with our own corrupt hands, to exclude any kind of independance from their yoke.

Regarding Areni, we even do not need to built a dam at first.
We already have a dam on Arpa, that is Ketchud dam. It has the capacity to sent 360 Million Cubic Meters every year to Sevan via Arpa Sevan Tunnel.

Or, since day one of our independence, not a single year we sent even half that capacity... We are willingly letting water to Nakhitchevan via Arpa, while we have technical capacity to reduce it drastically with non need of new investments.

It just needs an order, political will. More so, we have the capacity to divert part of Yeghegis river to Sevan via the Arpa Sevan.

Not only we do not do that simple thing, but contrary to all logic, we sent part of the water in the tunnel , coming from Ketchud dam, via Yeghegis to Nakhitchevan, simply to power the small Hydro cascades in privet corrupt hands, built on that river...x

That alone is national treason, gowing on in full daylight for decades. We have never used the Vorotan-Ketchut tunnel, while id did asked very important funding during Kocharian era... for "unknown" reasons.

And then, when we first sold the Vorotan cascade to Russians, who then passed it to US company, it is evident that those foreigners have no interest in diverting part of "their" water/resource to Sevan...

Let us not mention the shame of Sevan situation, god gifted natural reserve, to divert water to... there is a well documented topic in this forum.

While thanks to turkish dam building in occupied Wesstern Armenia already mentioned, and first effects of global warming which already did reduce precipitations in Armenia by 15-20%.. there is already shortage of water available in Araks river, something that will only worsen dratically in coming decade. In place of planning our immediate future by sparing water in Sevan, we are, contrary to all logic, senting water from Sevan to Azerbaijan, by lowering the lake level...

Not to mention the calamitous plundering of underground water resources of Ararat valley, to the benefit of a few fisheries...

Ironically, it is the US ambassy that is interested in "finding solutions ".... of course out of their ineterest, which seems not to coincide with our regimes privet interest...

[arakeretzig]

Այս ամենից հետեւում

Our side tries to paint the war as a failure for azeris but regardless of how much azeris lost, It was a phyrrhic victory for them. In the end, they did occupy 500 hectars and erased the memory of their pshycological defeat in the 1st war. By concealing their dead numbers, azeris also succeeded in hiding their loses and keep the sheeple content with the results. The war also showed we are politicaly weak and stand alone. Also showed that we don't have the political capacity to take back the territories we lost. Serj's answer "go liberate it yourself" tells it all.

I don't see how any of these things can be called a success for us. Only one good thing came out of this and that is we are taking the military industry more seriousely now.

[burjuin]

Արցախի զինվորները

[Sukhoi22]

Չի կարելի ասել, որ Ստեփանակերտում բացարձակ անվտանգ է, Թալիշում՝ վտանգավոր. Արցախի ՄԻՊ

Արցախի Հանրապետությունը փորձում է անել իրենից կախված ամեն բան, որպեսզի անվտանգության մակարդակը հնարավորինս բարձր լինի:

Այսքանով հանդերձ, բոլորը գիտեն, թե ինչ հակառակորդի հետ գործ ունենք,-լրագրողների հետ այսօր կայացած զրույցում ասաց Արցախի ՄԻՊ Ռուբեն Մելիքյանը, հայտնում է Panorama.am-ը:

Նա նշեց, որ անվտանգությունը սև-սպիտակ երևույթ չէ:

«Չի կարելի ասել, որ Ստեփանակերտում բացարձակ անվտանգ է, Թալիշում՝ բացարձակ վտանգավոր: Անվտանգությունը մակարդակներ ունի: Բնականաբար, շփման գծից հեռավորությունը որոշակի ազդեցություն է ունենում անվտանգության մակարդակի վրա»,-ընդգծեց նա՝ պատասխանելով այն հարցին, թե որքանով է անվտանգ այսօր թալիշցիների համար վերադառնալ հայրենի բնակավար:

http://artsakhpress.am/arm/news/69685/chi-kareli-asel-or-stepanakertum-bacardzak-anvtang-e-talishum-vtangavor-arcakhi-mip.html

[Sukhoi22]

Չի կարելի ասել, որ Ստեփանակերտում բացարձակ անվտանգ է, Թալիշում՝ վտանգավոր. Արցախի ՄԻՊ

Արցախի Հանրապետությունը փորձում է անել իրենից կախված ամեն բան, որպեսզի անվտանգության մակարդակը հնարավորինս բարձր լինի:

Այսքանով հանդերձ, բոլորը գիտեն, թե ինչ հակառակորդի հետ գործ ունենք,-լրագրողների հետ այսօր կայացած զրույցում ասաց Արցախի ՄԻՊ Ռուբեն Մելիքյանը, հայտնում է Panorama.am-ը:

Նա նշեց, որ անվտանգությունը սև-սպիտակ երևույթ չէ:

«Չի կարելի ասել, որ Ստեփանակերտում բացարձակ անվտանգ է, Թալիշում՝ բացարձակ վտանգավոր: Անվտանգությունը մակարդակներ ունի: Բնականաբար, շփման գծից հեռավորությունը որոշակի ազդեցություն է ունենում անվտանգության մակարդակի վրա»,-ընդգծեց նա՝ պատասխանելով այն հարցին, թե որքանով է անվտանգ այսօր թալիշցիների համար վերադառնալ հայրենի բնակավար:

http://artsakhpress.am/arm/news/6968...cakhi-mip.html

vor et korcrac dirkners yed chvercnenk talishcik verdarnalu chen. Hesa tari u kesa ance u chen veradarna..

[burjuin]

Armenian Army