Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[Vrej1915]

The answers seem to be in the presentation of General Hagopyan Above

Would you mind decifering that aswer for me?
I could not, apart from the fact that it is supposed to have fired on an unspecified target.
But why was the enemy's priority target not hit?
That's the question.

[londontsi]

Would you mind decifering that aswer for me?
I could not, apart from the fact that it is supposed to have fired on an unspecified target.
But why was the enemy's priority target not hit?
That's the question.

Sorry, specifically to our superweapons, I was referring generally to the causes of our failure,

There were rumors that it had missed its target.

Following that Artsrun Hovanessyan was frequently downplaying the significance of the Iskandar since we had other equally powerful if not as accurate missiles to use.

Also on numerous occasions both the Prime Minister and the President declared that these were investments made by foreign countries and declared as policy not to hit oil installations.

I have seen video a sub unit of the S300 was hit by a UAV. Not sure if the Iskandar was also hit on the way to Karabagh.

[Vrej1915]

Sorry, specifically to our superweapons, I was referring generally to the causes of our failure,

There were rumors that it had missed its target.

Following that Artsrun Hovanessyan was frequently downplaying the significance of the Iskandar since we had other equally powerful if not as accurate missiles to use.

Also on numerous occasions both the Prime Minister and the President declared that these were investments made by foreign countries and declared as policy not to hit oil installations.

I have seen video a sub unit of the S300 was hit by a UAV. Not sure if the Iskandar was also hit on the way to Karabagh.

If it missed, then maybe because the GLONASS was to blame?

[Vrej1915]

[londontsi]

We have not seen the end of this tradegy.
This tragedy needs to be overturned not ony resisted.


Armenian Speaking Azerbaijani General Declares “Armenia Is Ours” & That After Artsakh They Look To Take Yerevan. ➖➖➖
Azerbaijani General Hüseynov Camal who fought in the Nagorno-

https://fb.watch/1U-xu1enl2/

https://fb.watch/1U-tEYW7zu/

[londontsi]

https://www.youtube.com/watch?v=Os0y2jsnk7c

[Vrej1915]

Ռուսաստանն ավարտում է «Կոլցո» գործողությունը. 1991 թ․ դա արագացրեց ԽՍՀՄ հոգեվարքը, ինչ է լինելու հիմա

ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
22.11.2020



Շատերը հարց են տալիս, թե ինչու Ղարաբաղում ռազմական գործողությունները զարգացան Հադրութ-Շուշի ուղղությամբ, ինչու Ռուսաստանը պատերազմը կանգնեցրեց հենց այդտեղ եւ ինչու Պուտինն ամսից ավելի զբաղված է Ղարաբաղով:

Ռուսական հեռուստաընկերությունները նոյեմբերի 9-ից նորությունների թողարկումներն սկսում ու ավարտում են Ղարաբաղով: Ղարաբաղում «առաքելությանը» ոչ պակաս ժամանակ է հատկացվում, քան 2014 թվականին Ղրիմին: Վլադիմիր Պուտինը, չնայած Մյունխենյան ելույթից հետո բազմաթիվ գործերին, ամենօրյա խորհրդակցություններ է անցկացնում Ղարաբաղի մասին, իսկ օրերս կառավարության կեսին ուղարկել էր Հայաստան ու Ադրբեջան:

Ինչու՞ են Մոսկվայում այսքան կենտրոնացել Ղարաբաղի խնդրի վրա: Արդյոք փորձ է արվում Ղարաբաղը դարձնել «պետականաստեղծ» գաղափար, ինչպես եղավ 2014 թվականին Ղրիմի հետ, իսկ 2017 թվականին՝ Սիրիայում:

Ղարաբաղում Ռուսաստանի «առաքելությունը» ներկայացվում է որպես քրիստոնյա բնակչության փրկություն, ընդ որում ԱԳ նախարար Լավրովը Շուշիի հայկական հուշարձանների պաշտպանության համար օգնության է կանչում ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին՝ նախազգուշացնելով, որ հակառակ դեպքում այդ հուշարձաններին սպասում է սիրիական Պալմիրայի ճակատագիրը:

Վլադիմիր Պուտինն օրերս հայտարարել է, որ Ռուսաստանը Ղարաբաղում լուծում է իր «ներքին խնդիրները»: Դա իրոք այդպես է, եթե հիշենք Ղարաբաղի սակրալ նշանակությունը Ռուսաստանի նոր եւ նորագույն պատմությունում:

Պուտինը ԽՍՀՄ ու Վարշավայի պայմանագրի փլուզումը համարում է «20-րդ դարի աղետ»: Ռուսական պաշտոնական լրատվամիջոցներում չեն դադարում հիշեցնել, որ «աղետը» սկսվեց, երբ խորհրդային ղեկավարությունը չկարողացավ գրագետ լուծել Ղարաբաղի հարցը:

ԽՍՀՄ փլուզման շեմին Ղարաբաղում խաղաղ հանրահավաքներ սկսվեցին, պահանջելով միացում Հայաստանի հետ: Խորհրդային ղեկավարության պատասխանը երկու «Կոլցո» գործողություններն էին, որի հետեւանքով հայաթափվեց Դաշտային Ղարաբաղը եւ Լեռնային Ղարաբաղի մի քանի տասնյակ գյուղեր Հադրութի եւ Շուշիի շրջաններում: Շրջափակման մեջ հայտնված մարդկանց այլ բան չէր մնում, քան պայքարել ու կռվել՝ կանխելով աղետը։

1991 թվականի դեկտեմբերին, երբ ռուսական զորքը հեռացավ Ղարաբաղից, հայկական ուժերին հաջողվեց ազատագրել Օղակի ժամանակ գրավված գյուղերը Հադրութում եւ Շուշիում: Հետո սկսվեց հայկական ուժերի հաղթական երթը:

2020 թվականին Ռուսաստանն Ադրբեջանի հետ փաստացի ավարտին հասցրեց Կոլցո գործողությունը, եւ դրանում համոզվելու համար բավական է հետեւել հարձակման «երթուղուն», որը գրեթե ամբողջությամբ համընկնում է: Մոսկվայում, հավանաբար, համարել են, որ այդպես կարող են ուղղել խորհրդային ղեկավարության «սխալը» եւ վերականգնել կայսրությունը:

Բայց պատմությունը կրկնվելու հատկություն ունի: Կա արժանապատվության դեմ ճնշման լիմիտ, եւ ինչպես 1991 թվականին Կոլցոն արագացրեց ԽՍՀՄ հոգեվարքը, 2020 թվականին դա կարող է նոր ու անդառնալի զարգացումների սկիզբ դառնալ: Որովհետեւ Ռուսաստանն անցել է ճնշման լիմիտը:

[Vrej1915]

Մոսկվային դա բավական չէր. հատուկ գործողություն Հայաստանում

Lragir.am,
23.11.2020


Մենք երախտագիտություն ենք հայտնում Ռուսաստանի Դաշնությանը և հատուկ շնորհակալություն՝ Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Վլադիմիրի Պուտինին, Երեւանում հայտարարել է Արցախի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Արայիկ Հարությունյանը։ Նրա հայտարարությունն ամբողջովին նվիրված է Ռուսաստանին, նրա նախագահի մեծահոգությանը, հոգատարությանը բնակչության ու եկեղեցիների հանդեպ, հայտարարության մեջ նա մի քանի անգամ երախտագիտություն է հայտնում Պուտինին:

Այսպիսով, Արայիկ Հարությունյանը միացավ Նիկոլ Փաշինյանին ու Արմեն Սարգսյանին, ովքեր Լավրովի այցին իրենց երախտագիտությունը հայտնեցին Ռուսաստանին: Լավրովի այցը դրա համար էր՝ Երեւանում Փաշինյանի ու Սարգսյանի մակարդակով ընդունել կապիտուլյացիան, որի համար հայերը պետք է երախտագետ լինեն: Լավրովը դա հատուկ արձանագրեց իր ասուլիսում:

Զուգահեռ Մոսկվայում շարունակվում է ողջ պատասխանատվությունը հայերի վրա տեղափոխելու նպատակային քարոզչությունը: Անձամբ նախագահ Պուտինը մի քանի անգամ արդեն նշել է, որ Հայաստանը չի ճանաչել Ղարաբաղը, դրա համար էլ այն համարվում է Ադրբեջանի տարածք, իսկ ՀԱՊԿ-ը որեւէ պատասխանատվություն չի կրում Հայաստանի հանդեպ Ղարաբաղի մասով:

Իսկ Ղարաբաղի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնողի խորհրդականը Ստեփանակերտում հայտարարել է, որ Արցախի միջազգային ճանաչումը հակասում է Ռուսաստանի շահերին եւ դավադրություն է՝ ուղղված նրա դեմ:

Ըստ ամենայնի, Մոսկվան, որ ըստ տարբեր փորձագետների՝ Թուրքիայի հետ համատեղ մշակել եւ իրականացրել է Լավրովյան ծրագրի իրականացման սեպտեմբերյան պատերազմը, ներկայում պետք է ջանք չխնայի հայերին շահագործելու իր «փրկչի իրավունքը» այլ ուժային կենտրոններից պաշտպանելու համար:

Մոսկվան այսպիսով այլընտրանք չի թողնում Երեւան-Անկարա ուղիղ երկխոսությունից բացի, առանց այդ երկրի՝ ՆԱՏՕ-ին պատկանելու հանգամանքի վրա ուշադրություն դարձնելու: 2020 թ. սեպտեմբերի պատերազմից հետո Հայաստանի համար ՀԱՊԿ գոյություն չունի:

Այս իրավիճակը հայ էլիտաների՝ երեք տասնամյակ քաղաքականության հետնախորշերում մակաբուծելու հետեւանք է, երբ միացումը դարձավ նախ զիջում՝ «փոխզիջում կարգավորման միջոցով» անճարակությամբ, ապա՝ անջատում՝ «հանուն փրկության»՝ առանց որեւէ իրավունքների ու կարգավիճակի: Եվ Հայաստանի ղեկավարները ղարաբաղյան խեղկատակի ձայնակցությամբ երախտագիտություն են հայտնում «փրկչին», Մայր Աթոռում պատերազմի հազարավոր հայ զոհերի հոգեհանգստյան արարողության ֆոնին:

[Vrej1915]

Where are the slave minded russophiles defending serjik's sept 3 2013 night decision to back of from Europe, in name of 'security'???
Here what russian yoke means.....
Russia is the enemy of armenian statehood, along with Turkey, no matter from which angle you look at it.
The only advocates of russophilia are morons or worse, paid/corrupt traitors....
If we do not find a way to divorce from Russia, that damned empire will find the way to end or history in the coming decades.

[Vrej1915]

Պուտինը ցույց տվեց անվերապահ աջակցություն. այս իշխանության մնալը Մոսկվայի համար կենսական անհրաժեշտություն է

• 2020-11-23

• Հեղինակ՝ Սիրանույշ Պապյան

«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Հանուն Հանրապետության» ժողովրդավարության պաշտպանների դաշինք կուսակցության ղեկավար խորհրդի անդամ, քաղաքագետ Ռոբերտ Ղևոնդյանը



–Ինչպե՞ս եք գնահատում ՌԴ ԱԳ և պաշտպանության նախարարներ Շոյգուի ու Լավրովի այցը Հայաստան, որտեղից էլ ուղևորվել են Բաքու: Այս այցն ի՞նչ կարևորություն ուներ:

-Նիկոլ Փաշինյանը բավականին հստակ ներկայացրեց մտահոգությունները՝ կապված իրենց տները լքած մարդկանց վերադարձի հետ: Խոսքը վերաբերում է այն հատվածին, որոնք բնակվում էին Ադրբեջանի տիրապետության տակ անցած տարածքներում: Իհարկե, նույնիսկ հստակ պատասխան Լավրովից մենք չստացանք հանդիպման ժամանակ, սակայն հանդիպումից հետո Փաշինյանը նշեց, որ բովանդակալից զրույց է ստացվել: Հուսանք, որ կան որոշակի ակնկալիքներ այդ հարցի հետ կապված, գոնե ինչ-որ փոխհատուցման կամ հնարավորությունների մասով: Հայաստանին այսօր մնացել է միայն դա որոշելու, ավելի գլոբալ հարցերը որոշվում են ավելի բարձր մակարդակներում, որտեղ Հայաստանի հասանելիությունը որոշակիորեն սահմանափակվել է: Ինչ վերաբերում է ռուսների այցին Երևան և Բաքու, կարելի է նշել, որ ըստ ամենայնի, այն ազդակներից, որոնք գալիս են Ռուսաստանի տարբեր պաշտոնյաների կողմից և անձամբ այդ երկրի նախագահի կողմից, որտեղ անընդհատ նշվում է, որ այս համաձայնագիրը հնարավոր չէ խախտել, որ կան մարդիկ, որոնք ցանկանում են համաձայնագրի կետերը խախտել թե ներքին, թե արտաքին տարածություններում, կարելի է հստակ մի բան արձանագրել, որ այս համաձայնագրի հիմնական շահառուն, ըստ ամենայնի, Ռուսաստանն է և Ռուսաստանն ինքը փորձում է որևէ մեկին թույլ չտալ կասկածի տակ դնել այս համաձայնագրի դրույթները: Մենք տեսնում ենք, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահների կողմից բավականին մտահոգություններ կան կապված այս համաձայնագրի հետ: Հայաստանի ներքին տարածությունում էլ կան մտահոգություններ, թեև ՀՀ նախագահը հանդիպման ժամանակ նշեց, որ համաձայնագիրը որևէ կերպ հնարավոր չէ դնել կասկածի տակ և պետք է կատարվի ամբողջությամբ, այնուամենայնիվ, մենք գիտենք, որ հասարակության շրջանում կան մտահոգություններ: Կարծես թե Ռուսաստանը փորձում է այդ մտահոգությունները հենց արմատից կտրել, և նույնիսկ խոսելու հնարավորություն չտալ համաձայնագրի չեղարկման համար: Ռուսաստանի բարձրաստիճան պաշտոնյաների Հայաստան այցելության գործոններից մեկը կարելի է գնահատել որպես այդ համաձայնագրի տեղում պաշտպանության որոշակի քայլ: Մենք տեսանք, որ ոչ միայն Երևանում, այլև Բաքվում Շոյգուն հայտարարեց, որ հրադադարը պահպանվում է և պետք է պահպանվի սրանից հետո ևս, ինչը նշանակում է, որ համաձայնագրի դրույթները պետք է կատարվեն:

-Պարոն Ղևոնդյան, ըստ Ձեզ՝ որքանո՞վ այս ամենից հետո շահեկան դիրքերում է Ռուսաստանը: Տեսակետ կա, որ ՌԴ-ն հասկանում է, որ այս ամենից հետո շահեկան դիրքերում չի հայտնվել:

-Ես չէի ասի, որ Ռուսաստանը շահեկան դիրքերում չի հայտնվել: Ռուսաստանը կարողացել է տարածաշրջանում երկրորդ ռազմական ներկայությունը ապահովել, ինչը շատ մեծ նշանակություն ունի առավելևս, որ այդ ներկայությունը այլ պետությունում է, Հայաստանում չէ: Այն հատվածը, որտեղ Ռուսաստանն իր զորքերը տեղակայել է, Ադրբեջանում դա համարում են իրենց պետության հատված: Սա միանշանակորեն կարելի է գնահատել որպես Ռուսաստանի շահերի որոշակի պաշտպանություն, ինչը նշանակում է, որ ժամանակի ընթացքում հնարավոր է որոշակի պայմաններում Ադրբեջանին ավելի սերտորեն ինտեգրել Ռուսաստանի տարածաշրջանային նախագծերում: Դրա մասին Ռուսաստանը ոչ միայն անթաքույց անընդհատ հայտարարում է, այլ տարբեր գիտական շրջանակներում շրջանառվում է, որ Ռուսաստանի խնդիրն է հետխորհրդային տարածաշրջանի երկրներին հավաքագրել իր ծրագրերում: Պուտինի երեկվա հարցազրույցը ես երկու կարևոր նկատառումով կառանձնացնեմ. Առաջինն այն է, որ Պուտինը ցույց տվեց անվերապահ աջակցություն Հայաստանի ներկա իշխանությանը, ինչը նշանակում է, որ Ռուսաստանի համար ուղղակի կենսական անհրաժեշտություն է իշխանության մնալը և ստորագրված հայտարարության անշեղորեն կատարումը, քանի որ այն իշխանությունը, որը եկել է, չի կարող քննարկել այդ հայտարարության կետերի փոփոխության հարցը, քանի որ ինքն է ստորագրել: Սա ևս մեկ անգամ վկայում է այն մասին, որ Ռուսաստանը շահերը այստեղ անվերապահորեն պահպանվել են և Ռուսաստանը չի կորցրել, այլ շահել է այս ամենի արդյունքում: Երկրորդ նկատառումը Պուտինի հենց այդ մոտեցումն է, որը ցույց է տալիս, որ այն աշխարհաքաղաքական կուրսը, որը որդեգրել է Ռուսաստանը Պուտինի հավանաբար հենց առաջին ընտրության պահից 20 տարվա ընթացքում, արդեն որոշակի ծիլեր է տալիս արդեն մեր տարածաշրջանում: Եթե մինչ այդ քաղաքականությունը երևում էր միջինասիական տարածաշրջանում, Բելառուսում, Ուկրաինայում, Հայաստանում դա առաջին անգամ երևաց 2013-ին՝ ԵԱՏՄ-ին անդամակցելու մասով, ապա հիմա տեսնում ենք, որ այդ աշխարհաքաղաքական ծրագիրը մեր տարածաշրջանում զարգացում է ապրում