Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[Eddo211]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

^^^my kind of flying.

"Map of the Earth"....all Stick and Rudder, heads-up.

[Mos]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

More low flyby

очень хороший

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

This is a report, by UK Military circles, made by BLANDY, aknowledging their analysis of possible war in Artsakh, dating 2008:
It is PDF, 18 pages, english.

http://www.da.mod.uk/colleges/arag/document-listings/caucasus/08(17)CWB.pdf

[Artsakh]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

This is a report, by UK Military circles, made by BLANDY, aknowledging their analysis of possible war in Artsakh, dating 2008:
It is PDF, 18 pages, english.

http://www.da.mod.uk/colleges/arag/d.../08(17)CWB.pdf

Some 500,000 Armenians left NK and relocated to Armenia.

Idiots didn't do their research well. The population of Nagorno Karabakh never was that much, let alone that many leaving NK for Armenia.

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian cadets of the Mikhailov Military Artilery Academy (Saint Petersburg).

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

He is not mistaken.

He does not refer to the refugees of the last war, after 1988, but to the population of Artsakhian origin having relocated to the Republic of Armenia.
And his number is quite right.

There are around 450-500 000 Armenians of Artsakhian origin in the RA, and roughly similar number in Diaspora (mainly Central Asia, RF, Ukrain, and some 30 to 35.000 in the US (ex-Bakvetzi, Gantzagetzi and Sumgait, etc...)).

As a matter of fact, Artzakhtzis of Armenia and Russia (Artzakh includes not only nowday NKR, but also the Northern half actually under the enemy occupation: Chahoumian/Getashen(Khanlar)/Ganzak/Karhad(Tashkessan)/Chamkhor/Getapeg/Tchartakhlou/Gazakh) are over represented (proportionally) in the some spheres, like the Academic and military spheres in Armenia, ever since Tzarist and Soviet times, for well known regional chracteristics, not considering the post 1988 influx in Yerevan's political spheres.

For exemple, while Seyran Ohanian's Artzakh affiliaton is evident and well known, few consider the ex Chief of Staff Mikayel Harutunian as Artsakhtzi, while he is from Chamkhor..., etc...
From the 5 WWII Armenian Marshall/Admirals, only one was from nowday NKR's Hadrut's Medz Tagher village, while 3 were from Northern Artzakh's Tchartakhlou...

So his info is not wrong, the formulation is not clear for people not very familiar with the pre-1988 situation, and emigration from Artsakh to the RA and the rest of the USSR, due to azerbaijani SSR anti armenian apartheid policy for 70 years.

PS: The huge majority of Armenian refugees from Azerbaijani cities of Baku, Sumgait, etc... were originally Artsakhians, not mentioning evidently Ganzakand Northern Artzakh's 5 occupied districts: 400.000.

The number of NKR refugees having taken refuge in Armenia, at the climax of the war, June 92/April 93 was around 45.000.
During Operation WING (GALTZO), April May 91, a total of 18-19.000 Artzakhians were displaced, but some, had returned to Chahoumian by 1992 before being re-dislocated for a second time...

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Idiots didn't do their research well. The population of Nagorno Karabakh never was that much, let alone that many leaving NK for Armenia.

The previous was a reply to Artsakh's objection.

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Հայաստանի շահը ռուս-թուրքական առեւտրի զոհ

Քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանի հոդվածները ռուս-հայկական եւ ռուս-թուրքական հարաբերությունների վերաբերյալ լայն արձագանք են ունեցել, եւ ոչ միշտ դրական: Իգոր
Հայաստանի շահը ռուս-թուրքական առեւտրի զոհ

Քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանի հոդվածները ռուս-հայկական եւ ռուս-թուրքական հարաբերությունների վերաբերյալ լայն արձագանք են ունեցել, եւ ոչ միշտ դրական: Իգոր Մուրադյանին խնդրեցինք առավել մանրամասն շարադրել Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի հարաբերության սերտացման հետեւանքները Հայաստանի համար:

- Արձագանքների մասին ես պատկերացում ունեմ և բացարձակ տարբեր գնահատականներ եմ տեսնում, սակայն, դեռևս, խնդրի լիակատար ընկալում գոյություն չունի: Կցանկանայի նշել, որ մոտակա 3 ամիսներին, հուսով եմ, կհրապարակվեն իմ 25 հոդվածները “Իրատես դե Ֆակտո” թերթում և “Լրագիր” կայքում Թուրքիայի` ԱՄՆ, Ռուսաստանի, Իրանի, առաջատար եվրոպական պետությունների, Թուրքիային սահմանակից տարածաշրջանային պետությունների հետ հարաբերությունների թեմայով: Սա վերջին 24 տարիներին Վաշինգտոնում, Մոսկվայում, Փարիզում, Լոնդոնում, Բրյուսելում, Բեյրութում, Թեհրանում, Սոֆիայում և այլ վայրերում անցկացրած իմ հետազոտությունների արդյունքն են: Ընդարձակ մոնիտորինգ է կատարվել ավելի քան 200 փորձագետների, քաղաքական գործիչների և տվյալ պետությունների առաջատար ֆունկցիոներների մասնակցությամբ, որոնք անմիջականորեն զբաղվում են տվյալ թեմաներով: Հուսով եմ, որ այս հրապարակումները հետաքրքրություն ու ինչ-որ քննարկումների կհանգեցնեն:

Պատասխանելով ձեր կոնկրետ հարցին` կարող եմ ասել հետևյալը:

20 տարիների ընթացքում Ռուսաստանը փորձում է Արևմտյան հասարակայնության հետ քիչ թե շատ կայուն և կանխատեսելի հարաբերություններ կառուցել, որն այդպես էլ չի հանգեցրել առավել կարևոր հարցերի լուծմանը: ԱՄՆ-ն և առաջատար եվրոպական պետությունները փորձում են Ռուսաստանին որոշակի տարածության վրա պահել, այսինքն` նրա վրա անհրաժեշտ ճնշում գործադրել, ինտեգրել նրան իր խնդիրներում, սակայն` «հնազանդ» երկրի կարգավիճակով, որը կընդունի իր վզին փաթաթած լամ էլ անհասկանալի հիմքերի վրա առաջարկված խաղի կանոնները: Ռուսաստանի ներկայիս նախագահի թիմն արդեն բազմաթիվ դիրքեր է զիջել, սակայն այդպես էլ պատշաճ պատասխան չի ստացել: Չինաստանի հետ ռազմավարական դաշինքի հույսերը նույնպես չիրականացան, և հնարավոր է, որ Ռուսաստանի ու Չինաստանի միջև հարաբերությունները չեն զարգանա ենթադրվող ֆորմատով: Ի դեպ, դա անսպասելի չէր ամերիկացիների ու եվրոպացիների համար: Որքան էլ որ տարօրինակ է, սակայն ԱՄՆ-ն, հայտարարելով Ռուսաստանի հետ այս կամ այն ուղղության հարաբերությունների զարգացման մասին, չի շտապում պայմանավորվել ոչ հակահրթիռային կայանների, ոչ էլ տարածաշրջանների վերաբերյալ:

Նույնիսկ Եվրասիայի ներքին տարածաշրջաններում ԱՄՆ ակտիվության նկատելի անկման ներկայիս շրջանում ամերիկացիները ցույց են տալիս, որ իրենց նպատակներն ու շահերը անփոփոխ են: Բալթիկ ծովից մինչև Սև ծով ընկած պետությունները, որոնք հսկայական զանգված են կազմում, իրենց մշտական թշնամությունն են ցույց տալիս Ռուսաստանի նկտամամբ: Այստեղ երկարատև խաղ է ընթանում Ռուսաստանի և Գերմանիայի, և ընդհանրապես Արևմտյան Եվրոպայի միջև արգելապատնեշ կառուցելու համար: Ռուսաստանի ղեկավարությունը մինչև վերջ վատթարացրել է Իրանի հետ հարաբերությունները` դրա դիմաց ոչինչ չստանալով: Ռուսաստանը դեռևս չի կարողացել ազգային անվտանգության հետ կապված շատ սկզբունքային հարցրեր լուծել:

Պետք է ասել, որ այս փաստը հմուտ ձեռքերում կարող է բավական կշիռ ունեցող և հիմնավորված դառնալ Ռուսաստանում նախընտրական քարոզարշավի ոլորտում: Դ. Մեդվեդևը և “ճամբար թողողների” եւ “պարազիտների” նրա թիմը այդպես էլ չկարողացան անվտանգության առավել առաջնային խնդիրներին լուծում տալ: Այդ պատճառով, անկախ Ռուսաստանի նախագահի քաղաքական նախընտրանքից, Մոսկվան փորձում է Թուրքիայի աջակցությունը ստանալ, որի խնդիրները շատ առումներով նման են ռուսական խնդիրներին, այդ թվում անվտանգության ոլորտում, Արևմուտքի և տարածաշրջանի հետ հարաբերություններում: Այժմ դժվար է գտնել Եվրասիայի 2 խոշոր տերությունների, որոնց շահերն այսքան համընկնում են և որքանով է հնարավոր հասնել ընդհանուր, փոխշահավետ լուծումների: Այժմ տպավորություն է ստեղծվում, որ Ռուսաստանի ու Թուրքիայի քաղաքական գործիչները միմյանց զուգակցում ու լրացնում են:

Ռուսական քաղաքական գործիչներն ու քաղաքականություն մշակողները մինչ այժմ գտնվում են օսական պատերազմի ժամանակ Թուրքիայի դիրքորոշման ուժեղ ազդեցության տակ: Չնայած այն բանին, որ Թուրքիայի նման պահվածքի նախադեպերն ու մոտիվացիան արդեն իրենց տեղն են ունեցել Իրաքում ԱՄՆ ռազմական գործողությունների հանդեպ, սակայն Սև ծովն ու Կովկասը շատ որոշակի ու զգայուն տարածաշրջան են Ռուսաստանի համար, և Թուրքիան իր գործողությունների հետ կապված Ռուսաստանից գլխավոր մրցանակն է ստացել: Թուրքիան անհրաժեշտ է Ռուսաստանին ոչ միայն որպես հարմար տնտեսական ու քաղաքական գործընկեր, այլև որպես ռազմավարակն գործընկեր ԱՄՆ, Եվրոպայի և ՆԱՏՕ-ի հետ երկխոսություններում գերադասելի դիրքեր ձեռք բերելու համար:

Պետք է ասել, որ Թուրքիայի հետ հարաբերություններով շահագրգռված են Ռուսաստանի լայն ձեռնարկատիրական շրջանակները և պաշտոնյաները, այսինքն, վարչական և բիզնես էլիտան: Թուրքիայի հետ տնտեսական հարաբերություններից է կախված բազմաթիվ վարչարարների բարեկեցությունը ինչպես Մոսկվայում, այնպես էլ Ռուսաստանի առանձին շրջաններում: Ներկայում Թուրքիայի և Ռուսաստանի հարաբերությունները նոր բովանդակություն են ձեռք բերել: Երկու երկրների դիվանագետները նախկինում ստվերում մնացած և բավական նուրբ բազմաթիվ խնդիրն են քննարկում` կապված Սևծով-կովկասյան և Կենտրոնասիական տարածաշրջանների հետ: Հավաստի տեղեկություններ կան, թե ինչ տեղ է զբաղեցնում Հարավային Կովկասը, այդ թվում Հայաստանը թուրք-ռուսական հարաբերություններում:

Լիովին հասկանալի է, որ Հայաստանի ազգային շահերը դարձել են Թուրքիայի և Ռուսաստանի միջև քաղաքական առևտրի առարկա: Հենց Ռուսաստանն է նախաձեռնել ղարաբաղյան խնդրի քննարկման գործընթացում Թուրքիայի ներգրավումը, և մասնակցության այդ ռեժիմն ամբողջովին ձեռնտու է Ռուսաստանին:

Ռուսաստանը շատ լավ հասկանում էր, որ “ֆուտբոլային դիվանագիտությունը” կհանգեցներ իր դիրքերի ուժեղացմանը Կովկասում, եւ ինչպես դուրս կգար հայաստանն իրեն պարտադրված այդ գործընթացից: Ռուսաստանը նպատակ ունի հավասարեցնել իր հարաբերությունները “դաշնակից” Հայաստանի եւ Ադրբեջանի հետ, որի քաղաքականությունն ուղղված է Ռուսաստանի շահերի դեմ: Սակայն, այսպես թե այնպես, Ռուսաստանը մնում է պարտված: Նա չի կարողացել լուծել Ադրբեջանի հետ հարաբերություններում առկա ճնդիրները, եւ առայժմ չեն կողմնորոշվել Թուրքիայի հետ հարաբերություններում, որոնք կարող էին ձեռք բերել ռազմավարական եւ պարտավորեցնող բնույթ: Այսպես թե այնպես, Ռուսաստանի ու Թուրքիայի մերձեցումը շարունակվում է, եւ դա զգացնել է տալիս ոչ միայն Հայաստանի, այլեւ Ռուսաստանի հայ բնակչության վիճակի վրա:

Անշուշտ, Թուրքիայի ու Ռուսաստանի պաշտոնական իշխանությունների միջեւ կա փոխըմբռնում Հյուսիսային Կովկասում հայերի հասարակական կյանքի սահմանափակման հարցում: Ռուսաստանի էլիտաները ներկայում այնպիսին են, որ Հայաստանը եւ Ռուսաստանի հայերն անտարակույս կընկնեն թուրք-ռուսական մերձեցման անիվների տակ:

Հայաստանի համար գլխավոր սպառնալիք է մնում ղարաբաղյան նոր պատերազմը, այն պայմաններում, երբ Թուրքիան ու Ռուսաստանը շահարգիռ չեն Հայաստանի քաղաքական եւ ռազմական հաջողությանը, իսկ Արեւմտյան հանրությունը շահագրգիռ է դարձել Հարավային Կովկասում տարածաշրջանային պատերազմի ծավալմանը, կազմալուծելու համար թուրք-ռուսական դաշինքը եւ ուժեղացնելու իր ներկայությունն ու ազդեցությունը տարածաշրջանում: “Սառը պատերազմի” մեկնարկից ավարտվել է քաղաքական մոդեռնի փուլը, այդ թվում համաշխարհային դիմակայության ոլորտում:

Ներկայում, երկբեւեռ համակարգի փլուզումի եւ բազմաբեւեռ համաշխարհային համակարգի առաջացման հետ սկսել է պոստմոդեռնի ժամանակաշրջանը, երբ աշխարհքաղաքականությանը փոխարինել է աշխարհատնտեսությունը, իր մոտիվացիաներով: Եկել եւ քիչ թե շատ կառավարելի կաղապարային պատերազմների ժամանակը, որոնք, ամեն դեպքում, լոկալ բնույթ ունեն: Ոչ անվտանգության գլոբալ համակարգը, ոչ էլ առանձին խոշոր պետությունները ի վիճակի չեն մղել գլոբալ պատերազմներ, եւ գեոտնտեսության եւ անվտանգության խնդիրները ;ուծվում են լոկալ պատերազմների միջոցով: Նման պատերազմների նպատակների համար անընդունելի է ազգային-ազատագրական պատերազմը:

Կոնկրետ դեպքում, նպատակ է հետապնդվում Ադրբեջանի ռազմական եւ քաղաքական ջախջախումը եւ նրա լիակատար կառավարելիության հաստատումը, որն անցանկալի է դարձել աշխարհի քաղաքական քարտեզին: Միաժամանակ, լուծվում է Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի մերձեցումը թույլ չտալու հարցը: Ղարաբաղյան գավառում համակարգային պատերազմը կարող է սկսել միայն Անկարայի ազդանշանից հետո, երբ պարզվի, որ ԱՄՆ եւ նրա դաշնակիցները Եվրոպայում եւ Մերձավոր Արեւելքում անցել են Թուրքիայի շրջափակման նոր փուլին:

Սակայն, համակարգային պատերազմը ձեռնտու չէ համաշխարհային թոփ-մենեջերներին, քանի որ դա կնշանակեր Թուրքիայի ու Ռուսաստանի դերի ուժեղացում, որոնք հրահրում եւ կանգնեցնում են այդ պատերազմը: Սակայն, այստեղ առաջանում է մի հանգամանք` Ռուսաստանը ստիպված կլինի անցնել Արեւմուտքի կողմը եւ աջակցել նրան, ցանկացած նպատակների ու խնդիրների դեպքում: Այլ կերպ նա չի կարող պահել իրավիճակը, եւ դուրս կմնա այն տերությունների ցանկից, որոնք որոշումներ են ընդունում: Անհրաժեշտ է լիովին այլ բան, երբ առաջանում է “լեգիտիմ պատահականության” իմիտացիա, որպես պոստմոդեռնի ժամանակաշրջանի պատերազմի “գործոն”:

Այս պայմաններում, ի՞նչ անի Հայաստանը: Ելքը շատ պարզ է` կազմալուծել այս ծրագրերը եւ օգտագործել բարենպաստ հանգամանքները սեփական շահերի համար: Ի դեպ, Կովկասում կաղապարային պատերազմը կարող է հանգեցնել իշխանությունից Մեդվեդեւի եւ նրա թիմի հեռացմանը: Եթե ռուս ազգը չունի հոգեւոր եւ ֆիզիկական ուժ` քշելու ներկայիս էլիտային, դա կանեն այլ ազգեր, թեկուզ եւ մեծ զոհերի գնով: Շփոթված ու կապիտուլացվող Ռուսաստանը ծնկի է եկել օսմանների առջեւ, եւ ո՞վ նրան կբարձրացնի ծնկաչոք վիճակից:

Հայկական ազգության որոշ անձինք լիովին գիտակցում են, եւ աջակցում այս իրավիճակն ու հեռանկարներն իմաստավորելուն, թեեւ նրանք չեն համարվում “հայ գործիչներ”, եւ որեւէ կերպ ինտեգրված չեն հայկական հասարակական ու քաղաքական շրջանակներին: Դա խոսում է այն մասին, որ հայերը, որպես անհատներ, կարող են հասկանալ նման սցենարները: Այդ պատճառով, տվյալ վարկածը ստացել է ճանաչում եւ ապացույցների բազա, այդ թվում` այդ մարդկանց օգնությամբ: Դրա հետ կապված, հայկական զլմ-ների, մասնավորապես էլեկտրոնային, էջերից սփռվող վայնասունը կարելի է բացատրել միայն դրանց հեղինակների ծայրաստիճան սահմանափակությամբ եւ պարզունակ մտածողությամբ: Դա նոր չէ, միշտ էլ եղել է: Ինչպես հայտնի է, հայկական հասարակական ու պաշտոնական շրջանակները աջակցել են Սոչի քաղաքի իշխանություններին` հանելու Անդրանիկ Օզանյանի արձանը: Սա հայկական էլիտայի լիակատար անկման վկայություն է: Նրանք այնպես են մտածում ու ելույթ ունենում, կարծես թե մենք բոլորս մեռել ենք, բայց չէ՞ որ բոլորս չենք մեռել: Մեզ հետ են մեր խոշոր նախնիները եւ մեծ խնդիրները, իսկ ովքե՞ր են նրանց հետ` գարշելի փողատերերը, որոնք նրանց կերակրում են էժանագին ապուրով, ասել է Իգոր Մուրադյանը:

http://www.lragir.am/armsrc/politics49254.html

[Mos]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Think there actually may be a breakthrough with June's meeting?

NEWS / FROM OUR BUREAUS
Armenia, Azerbaijan Say Closer To Peace Deal
June 13, 2011
YEREVAN -- Armenia and Azerbaijan have reported significant progress toward the resolution of the dispute over the breakaway Azerbaijani region of Nagorno-Karabakh following a meeting of their foreign ministers in Moscow, RFE/RL's Armenian Service reports.

The meeting on June 11 was hosted and mediated by Russian Foreign Minister Sergei Lavrov in preparation for the upcoming Armenian-Azerbaijan summit that international mediators hope will result in a framework peace agreement on Karabakh.

The Armenian Foreign Ministry said Armenian Foreign Minister Eduard Nalbandian and his Azerbaijani counterpart, Elmar Mammadyarov, narrowed their governments' differences on "a number of key issues of the basic principles of resolving the Nagorno-Karabakh conflict."

The ministry statement said that the document on the basic principles "will be discussed at the trilateral summit to be held at the end of June [in Russia]."

The Azerbaijani Embassy in Russia issued a virtually identical statement that was cited by Azerbaijani news agencies. Neither side specified the issues that were reportedly agreed upon by Nalbandian and Mammadyarov.

The two ministers met in Moscow just days after U.S., Russian, and French diplomats co-chairing the OSCE Minsk Group ended another tour of the conflict zone. The co-chairs' talks in Baku, Stepanakert, and Yerevan, in turn, followed a joint statement on the Karabakh dispute issued by the U.S., Russian, and French presidents.

The three leaders urged Armenian President Serzh Sarkisian and Azerbaijani President Ilham Aliyev to finalize the basic principles drafted by the three mediating powers at their next meeting, due to be hosted by Russian President Dmitry Medvedev in Tatarstan on June 25.

Azerbaijani President Ilham Aliyev stressed the importance of that statement by the three presidents as he ended an official visit to Slovenia on June 11. He told journalists that conditions are ripe for achieving a breakthrough in the Karabakh negotiations.

Azerbaijani media report that Aliyev also said the mediators' current peace proposals are "the last chance" to settle the conflict peacefully.

[arakeretzig]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

peace proposals

There can never be peace with genocidal barbarians. History always repeats itself. Armenia & Artsakh would be better off with Turkish & Azeri borders closed until we cross them in military uniform one day and liberate our lands.