Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Agence France Presse
July 28, 2012 Saturday 9:50 AM GMT

Syria's Aleppo: commercial hub turned battleground

ALEPPO, Syria, July 28 2012


Syria's second city Aleppo has turned into what could be the key
battleground of the 16-month uprising, as government forces launched a
major push to drive out rebel fighters on Saturday.

Troop reinforcements poured into the southwest of the commercial hub
of some 2.5 million people, where the rebels concentrated their forces
after seizing much of the city on July 20.

"The fiercest clashes of the uprising are taking place in several
neighbourhoods of the city," the head of the Britain-based Syrian
Observatory for Human Rights, Rami Abdel Rahman, told AFP.

Before this month, Aleppo had seen sporadic protests but had been
largely spared the bloodshed that has engulfed other cities since the
uprising against President Bashar al-Assad's rule broke out in March
last year.

The city suffered the wrath of the Assad family's regime after an
uprising led by the Muslim Brotherhood between 1979 and 1982 when many
of its businessmen backed the rebellion.

But the manufacturing centre, renowned for its textiles, profited from
a free-trade agreement signed with Turkey in 2005, even if some small
businesses found themselves unable to compete.

"Aleppo was calm because it is an industrial and commercial town that
found favour with the regime after 10 years of punishment for its
support for the Muslim Brotherhood during the 1980s," said geographer
Fabrice Balanche, who heads the Mediterranean and Middle East Studies
and Research Group in Paris.

"The security apparatus has been very powerful since then. The rebels
come from the countryside but Aleppo's residents are staying home."

The lure of the big city as well as the search for jobs has drawn
large numbers of migrants from the countryside around Aleppo.

Around 45 percent of the city's 120 square kilometres (45 square
miles) is made up of informal neighbourhoods, whose residents are
mostly Sunni Arabs or Kurds.

Overall, the majority of its residents are Sunnis, around 65 percent
of them Arabs and 20 percent Kurds.

Christians represent around 10 percent of the population, around half
of them Armenians, with the remainder Syrian Orthodox, Greek Orthodox
or Maronites.

Members of the Alawite sect, an offshoot of Shiite Islam to which
Assad and his family belong, make up around five percent of the
population.

But unlike in Damascus and in Syria's third largest city Homs, the
community is not concentrated in any particular district.

With the exception of Hamdaniyeh, home to large numbers of government
employees, many of them Alawites, the community is dispersed
throughout the city.

The metropolis of the north of the country, Aleppo was considered the
second city of the Ottoman empire until its collapse after World War
I.

It served as the capital of a vast province stretching across
southeastern Anatolia as well as northern Syria before the post-war
redrawing of international borders deprived it of much of its historic
catchment area.

Aleppo preserves many heritage sites including its renowned 13th
century citadel.The UN Educational, Scientific and Cultural
Organisation named the Ancient City a World Heritage Site in 1986.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Al-Ahram Weekly, Egypt
July 27, 2012

Syrian vicious circle


Will Syrian President Bashar Al-Assad resign and what will the
regional repercussions be? Who will be the new ruler of Syria and how
will that impact the country's neighbours? Lebanon, for one, will not
be the same. It is the one country that will inevitably be
tremendously impacted by a regime change in Syria.

While North Africa is overwhelmingly Sunni Muslim, with the notable
exception of a large Coptic Christian community in Egypt, the
religious composition of the people of the Middle East, or the Asiatic
section of the Arab world, is much more complex.

Shia Muslims constitute a majority of the population of Iraq, the most
populous country in Arab Asia. Sunni Muslims are a majority in much of
the Arabian Peninsula. There are pockets of Shia Islam, notably in
eastern Saudi Arabia and Bahrain as well as Yemen. Christian
minorities are found in considerable numbers in Syria, Lebanon,
Palestine, Jordan as well as Iraq. There are other religious
minorities such as the Druze of Syria, Lebanon and Palestine.

Ethnically, there are large concentrations of Kurds in northern Iraq
and Syria. Throughout the region historically called the Fertile
Crescent -- Mesopotamia and the Levant -- there are numerous ethnic
and religious minorities such as the Armenians, the Assyrian
Christians, the Chaldean Christians and countless others. However, the
main religious divide is the Shia Muslim/Sunni Muslim one.

A further complication is the imposition of the Zionist entity, the
state of Israel, as a homeland for xxxs. Syria is at the crossroads
and its geographical location, straddling the Mediterranean and
Mesopotamia, makes it of paramount importance.

The nature of the Syrian regime that will inherit the corridors of
power in Damascus will determine the direction of the entire region.
Two other non-Arab regional players -- Sunni Muslim Turkey and Shia
Muslim Iran -- have been fighting wars by proxy in Syria. Iran
supports the Al-Assad regime, which is controlled by the Alawite sect,
considered Shia Muslim even though they differ from the type of Shia
Islam practised in Iran and Iraq.

Turkey, on the other hand, is a staunch supporter of the Syrian Free
Army and forces fighting the Baath regime in Syria. So while in North
Africa the main political polarisation is between Islamists and
secularists or liberals, in the Middle East the likely power struggle
is decidedly religious in nature between Shia Muslims and Sunni
Muslims.

There are definite signs Turkey, Saudi Arabia, Qatar and other Gulf
Arab states are sympathetic to the anti-Assad forces. Meanwhile Iran,
Hizbullah in Lebanon, and probably Shia dominated Iraq are partial to
Al-Assad's regime. While the civil war in Syria, unlike the civil war
in Libya, or the revolutions of Egypt and Tunisia, have had no serious
regional ramifications beyond their borders so far, the grave
implications on Syria's immediate neighbours, Arab and non-Arab, will
be felt soon.

It would be sad to see the region split along religious lines because
this will certainly slow down the pace of democracy and lock the
Fertile Crescent and Arabian Peninsula into a long-term fight between
the Shia/Sunni confessional divide.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թուրքական քաղաքականության ռեզերվը

http://www.lragir.am/armsrc/politics69165.html

Թուրքիան իր արտաքին քաղաքականությունը հիմնականում կառուցում է տարբեր ռեզերվներ հաշվի առնելով, եւ նկատի ունենալով, որ որոշակի ռեսուրսներ չի կարող ներկայում օգտագործել, սակայն ապագայում դրանք կարող են գործի դրվել: Նմանատիպ քաղաքականություն է իրականացնում նաեւ Իրանը, սակայն ի տարբերություն Իրանի, Թուրքիան ավելի շատ հնարավորություններ ունի ռազմավարական խնդիրները ծրագրելու համար, քանի որ ՆԱՏՕ-ի անդամ է եւ մանեւրի մեծ հնարավորություններ ունի:

Թուրքիան ներկայում հնարավորություն չունի Հարավային Կովկասում, առավել եւս, Կենտրոնական Ասիայում ակտիվ օպերացիոն քաղաքականություն վարելու համար, քանի որ ամուր կապված է Մերձավոր Արեւելքի խնդիրներով, որտեղ նրա համար խորը եւ ընդարձակ քաղաքական «ճահիճ են» պատրաստել, որի մեջ էլ մտել է: Կովկասյան-Կասպիական ուղղությամբ Թուրքիայի գլխավոր արտաքին քաղաքական ռեզերվն Ադրբեջանն է, որին միշտ դիտարկել է որպես լուրջ օժանդակություն իր խնդիրների իրականացման համար:

«Ադրբեջանական ռեզերվն» օգտագործվում է Թուրքիայի կողմից ոչ միայն որպես այդպիսին տարածաշրջանի խնդիրների լուծման համար: Ադրբեջանի հետ հարաբերությունները, ավելի ճիշտ, ոչ թե սուբյեկտի, այլ օբյեկտի հետ հարաբերություններ են ԱՄՆ հետ մի շարք հարցերի լուծման համար: Դա նյարդայնացնում է ամերիկացիներին՝ չխոսելով այլ խոշոր պետությունների մասին, սակայն Թուրքիան, հասկանալով դա, շարունակում է սեղմել «ադրբեջանական գործոնը»: Բացի այդ, ինքը՝ Ադրբեջանն, ակնհայտորեն հարմարավետ չի զգում «ռեզերվի» դերում, նույնիսկ իր առաջնային գործընկերոջ քաղաքականության շրջանակում:

«Ռեզերվացման» այդ քաղաքականությունը զսպում է Ադրբեջանին խելացնոր որոշումներից, չնայած միաժամանակ սերտ համագործակցություն կա մասշտաբային պատերազմի նախապատրաստության մասով: Ադրբեջանում դա հասկացել են, սակայն այն այլ ելք չունի, քան հետեւել Թուրքիայի շահերին, ընդ որում, ոչ միայն ռազմավարության առումով, այլեւ ընթացիկ քաղաքականության տարբեր հարցերում: Լիովին ակնհայտ է, որ Արեւմտյան հանրությունը (հենց հանրությունը) հմտորեն եւ առանց որեւէ ջանքի Թուրքիային մղձավանձի մեջ է ներքաշել, որը կոչվում է «արաբական հեղափոխություններ»:

Շատ շուտով պարզվել է, որ Թուրքիան ունակ չէ օպերացիոն քաղաքականություն իրականացնել երկու կամ մի քանի ուղղություններով: Այն պարզապես համապատասխան ռեսուրսներ չունի: Բացի այդ, Մերձավոր Արեւելքում սցենարներն ավելի անորոշ են դառնում, ինչը կարող է հանգեցնել Թուրքիայի եւ Արեւմուտքի հարաբերությունների ապակազմակերպման նոր փուլի:

Այդ պայմաններում, Անկարայից լիովին հնարավոր է ազդանշաններ տրվեն Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ ռազմական հակամարտությունը վերսկսելու վերաբերյալ՝ Թուրքիայի դիրքերին տարածաշրջանում ու միջազգային ասպարեզում նոր նշանակություն տալու համար: Թուրքական գեներալիտետը հասկացել է, որ Ադրբեջանի զինված ուժերի պատրաստվածությունն անհրաժեշտ ու ցանկալի մակարդակի հասցնելուն սպասելը հազիվ թե նպատակահարմար է, քանի որ հարկ կլինի տասնամյակներ սպասել:

Այդ պատճառով, Թուրքիան Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ պատերազմի վերսկսումը չի կապում ադրբեջանական բանակի պատրաստվածության մակարդակի հետ: Տվյալ դեպքում Թուրքիայի համար կարեւոր է ոչ թե ռազմական գործողությունների արդյունքը, այլ ռազմական հակամարտության քաղաքական եւ աշխարհաքաղաքական արդյունքները, որում Թուրքիան փորձում է դիրիժորի դեր խաղալ՝ հուսալով նոր դիրքեր ձեռք բերել:

Իգոր Մուրադյան

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Saudi silence on intelligence chief Bandar’s fate denotes panic
DEBKAfile Special Report July 31, 2012

Mystery over missing Saudi Prince Bandar bin Sultan

Disquiet in Washington, Jerusalem and a row of Middle East capitals is gaining ground the longer the Saudi government stays silent on the reports of the assassination of the newly-appointed Saudi intelligence chief Prince Bandar bin Sultan, purportedly in a revenge operation by a Syrian intelligence death squad. If true, it would shoot a devastating tentacle out from the Syrian conflict to the broader region.
It is widely feared that Saudi rulers are too traumatized to respond by the fear of Iranian penetration of the highest and most closely guarded circles of Saudi government, possibly climaxing in Bandar’s assassination.
The unconfirmed reports of his death attribute its motive to revenge by Iran and Syria for the bomb explosion five days earlier in Damascus which killed four of Bashar Assad’s top managers of his war on the uprising against his regime.
The prince, son of the late crown prince Sultan, has not been seen in public since Saudi General Intelligence headquarters in Riyadh was hit by a bomb blast Monday, July 23 killing his deputy, Mashaal al-Qarni.
DEBKA-Net-Weekly 550 of Friday, July 26, was the first world publication to report this attack, in the face of a massive official blackout, from its exclusive intelligence sources.
Now as then, DEBKAfile’s sources have obtained no confirmation that Prince Bandar was injured or killed in that attack. King Abdullah made him Director of Saudi Intelligence on July 19, just a day after the Damascus bombing. But our sources doubt whether a Syrian intelligence squad would be capable of reaching deep inside Riyadh. They therefore postulate that the deed was committed or orchestrated by a clandestine Iranian agency.
It wouldn’t be the first time.
In 2003 and 2004, Iran initiated a wave of bombing attacks inside the Saudi kingdom carried out by Al Qaeda, supplying its terror squads with intelligence, explosives and money. Al Qaeda experts ran those operations. One of them, Saif al-Adal, was later freed by Iran and is now based in Pakistan.
Iran’s terror masters may have gone back to their tested stratagem of hiring Al Qaeda terrorists for an insider job against the Saudi regime.
For Tehran, all means are justified for the preservation of their foremost Arab ally, Syrian ruler Bashar Assad, in power. Furthermore, Iran’s ability to strike deep into the heart of the Saudi capital is meant to serve as a timely object lesson for their Middle East enemies that Iran’s arm is long enough to reach inside any of their capitals.
The attack on Riyadh therefore throws a new perspective on the military calculations actuating the “Arab Spring” and governing US and Israel plans to strike Iran’s nuclear program in the very near future. In the same way, the Damascus bombing of July 18 dragged the Syrian civil war outside its borders to Saudi Arabia, Qatar, Turkey and Iran.
The unconfirmed report claiming Prince Bandar was critically injured and his doctors had lost the fight to save him, spilling out since Sunday July 29, has gained wide resonance – not because it was verified but because of its momentous strategic significance. Corroboration is still lacking. DEBKAfile reports that Washington too is groping the dark and has turned to its many Middle East intelligence contacts for a glimmer of light on what has happened to the key Saudi figure – so far without success.
It looks as though the enigma will be solved one way or another only after an authoritative account or an official statement is forthcoming from the Saudi government or if the missing prince appears in public. The absence of any word from the Saudi government increases the trepidation in Washington and among concerned parties in the Middle East.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Syria crisis: Turkey training rebels, says FSA fighter
By Richard Galpin
BBC News, Adana, Turkey


Just a few months ago, Thwaiba Kanafani was leading a normal life with her husband, six-year-old son and three-year-old daughter in Canada.

An engineer by training, she had been working in the oil industry.

But now she has left all that behind.

When we met up in the city of Adana in southern Turkey, she had just fled across the border from the Syrian city of Aleppo after a mission with rebel forces that went wrong.

Two male colleagues who were acting as her minders, were killed.

Continue reading the main story
“
Start Quote

Sometimes when you face death, you lose your fear”

Thwaiba Kanafani
FSA fighter
At the end of June she joined the Free Syrian Army (FSA) and was given a particularly dangerous role to fulfil.

As a woman she has able to move more easily around the streets of Aleppo than the men.

"Lots of women are working with me and we do a lot of spying work," she says.

"We usually check the locations of regime people [military forces] and check where would be the best points to locate the Free Syrian Army.

"We also spy on high-ranking people in the government so we can help the FSA arrest and capture them."

In the midst of all this, she speaks on the phone with her family every day to reassure them she is fine.

"I wonder why I am not afraid of being shot through the head," she says pointing to her forehead.


The Free Syrian Army has been on the offensive in several parts of the country
"But sometimes when you face death, you lose your fear."

'Secret nerve centre'
Thwaiba Kanafani is one of a growing number of Syrians without any previous military experience who have joined the rebels.

There is a special training programme based in Turkey at secret camps run by the Turkish military, she says.

"The Turkish people are really helping us. Lots of people are getting training in those camps."

"The training is really professional. You can only sleep four hours a day.

"You have to climb mountains, you get weapons training. It's hard work."

Qatar and Saudi Arabia are also reported to be providing assistance for what has been described as a secret nerve centre for military aid and communications for the Syrian rebels.

This is reported to have been set up in Adana.

None of these countries has confirmed the existence of the base.

Separately, Syrian opposition sources have told the BBC they have been called to meetings with foreigners in Istanbul in recent weeks to discuss recruiting volunteers from different cities in Syria to staff an "operation room" in Turkey.

The aim is to co-ordinate and plan rebel actions and the supply of weapons.

Turkey has denied supplying weapons to the Syrian rebels.

Covert help
The failure of the United Nations to reach agreement on how to resolve the Syrian crisis seems to have spurred a number of countries to step up unilateral assistance to rebel forces.

It has been reported in recent days that US President Barack Obama has given the go-ahead for covert help to be provided, although it is not clear what kind of assistance is being considered.

On Friday the British government confirmed it would provide more communications equipment to the rebels next month.

The rebels themselves have been asking the international community for many months for much more sophisticated weapons, including portable anti-tank and anti-aircraft missiles.

This, they believe, would turn the tide of the conflict decisively in their favour.

At the moment helicopter gunships and fighter jets of the Syrian armed forces are able to carry out frequent attacks on rebel positions and tanks are being used in all major operations.

But so far countries backing the rebels have been reluctant, fearing the consequences of such weapons getting into the hands of jihadi groups now operating inside Syria.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Russian film on Georgia war fuels talk of Kremlin rift
By Stephen Ennis
BBC Monitoring

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-19213891

A controversial new film about the 2008 Russia-Georgia war has led to speculation about rising tensions in Russia's ruling double-act of President Vladimir Putin and Prime Minister Dmitry Medvedev.

The film, called The Day that was Lost, was posted on the internet on 5 August, a few days before the fourth anniversary of the war, which has gone largely unnoticed by the mainstream Russian media.

It accuses Mr Medvedev, who was then president and commander-in-chief of the Russian armed forces, of failing to act decisively in the crucial first few hours of the conflict - a "tragic delay that cost so many lives".

Mr Putin, who was prime minister in 2008, is portrayed as the saviour of the situation - the man who "provided personal leadership" during the military operation.

In other respects, the film is typical of the version of the war given on Russian state media. It accuses the Georgians of being the aggressors and of being responsible for a "genocide" in the breakaway region of South Ossetia.

It is dedicated to the "memory of the soldiers and officers of the Russian army, the memory of the militia and civilians of South Ossetia and the memory of all who gave their lives for the liberty of this land".

South Ossetia and another Georgian breakaway region, Abkhazia, are recognised as independent states by Russia and only a few other countries.

Under international law, the regions - though run by pro-Moscow separatists - remain part of Georgia.

'Serious delay'

As president Mr Medvedev held intensive talks with the rebel leaders in August 2008
What makes the film remarkable is that the accusations against Mr Medvedev come from former senior Russian military officers who played key roles in the 2008 war, including the then Chief of the General Staff, Gen (retd) Yuri Baluyevsky.

He is shown saying that Mr Putin had previously developed a plan for "repulsing aggression" from Georgia, but that Mr Medvedev had failed to give a prompt command to put it into practice.

There was a "serious delay" at the "very highest level", Mr Baluyevsky says. He adds that he was sure that if this had not happened the "losses would have been much smaller".

The film argues that this "serious delay" lasted until 9 August, when Mr Putin took charge of the situation.

Maj-Gen Marat Kulakhmetov, who in August 2008 commanded the Combined Peacekeeping Forces in South Ossetia, is shown saying: "We felt dynamic action on the ninth - the eighth was a day that was lost".

Mr Baluyevsky was more forthright, saying that until Mr Putin "delivered a kick, everyone was afraid of something".

Conflicting accounts

In an interview given just before the third anniversary of the war in 2011, Mr Medvedev stressed that he personally "gave all the orders" for the start of military operations and that it was not until a day later that he spoke by phone with Mr Putin, who was attending the Olympic Games in Beijing at the time.

Mr Medvedev has dismissed the accusations made by Mr Baluyevsky, saying he took the decision about military action "two-and-half hours after the Georgian army started active operations". He added that "all the decisions that were taken then were taken precisely when they had to be".

Mr Putin has also commented on The Day that was Lost, confirming that a "plan to counter Georgian aggression" had been drawn up in 2006, and that it included the training of "South Ossetian militia men".

This has been seized on by Georgian President Mikheil Saakashvili, who said that it amounted to an admission that Russia was in "violation of all existing agreements" about South Ossetia and that it was "preparing a military operation against Georgia long before August 2008".

But the Russian media has been more interested in President Putin's answer to a question from a journalist about the Baluyevsky criticisms of Prime Minister Medvedev.

Mr Putin effectively sidestepped the question, saying he did not discuss his colleagues "in these sorts of terms", though he added that a decision to go to war was a "very difficult" one.

He went on to give an account of the run-up to war that appeared to differ from Mr Medvedev's. He said that the decision to "use the armed forces" had been considered for three days - from around 5 August. Mr Medvedev had implied that the question only arose on 7 August.

Mr Putin also said that he had twice rung Mr Medvedev and Defence Minister Anatoly Serdyukov on 7 and 8 August - which again appears to contradict Mr Medvedev's account.

'Rift among elites'
Mikhail Rostovsky, political columnist with the popular daily Moskovsky Komsomolets, thought that Mr Putin had offered no more than a "detached" defence of Mr Medvedev against Mr Baluyevsky's allegations.


Since August 2008 Russia has kept troops in South Ossetia to prevent Georgia retaking the region
Rostovsky also thinks that the film's appearance is evidence of a "war" being waged within the Putin-Medvedev double act, as Mr Medvedev "actively struggles for the role of real co-ruler of the country".

He said that when officials close to Mr Putin or Mr Medvedev now speak about "the other side, they do not have in mind Saakashvili, for example, but actually the president or prime minister of the Russian Federation".

According to Rostovsky, the current tension dates back to last September, when the two Russian leaders agreed to swap roles.

Sociologist Olga Kryshtanovskaya took a similar view. She said that Mr Medvedev had earlier been under "Putin's protection", but now this "protection has been withdrawn". "Earlier, a rift among the elites was a hypothesis. Now it has become a fact," she told business daily Vedomosti.

Kryshtanovskaya is a recognised authority on Russia's elites and was until recently a member of the pro-Kremlin party, United Russia.

Who was behind it?
The main intrigue surrounding The Day that was Lost concerns its authorship. The titles at the end say it was made by a previously unknown production company called Alfa, said to be based in Tver, a city just north of Moscow.

But the Russian edition of Forbes business magazine, quoting a source in the South Ossetia administration, describes the film-makers as people from the Moscow government-owned Centre TV or Channel Five, which is owned by National Media Group. The latter is controlled by Yuri Kovalchuk, a businessman said to be a close associate of Mr Putin.

Forbes also quoted a source "close to the Russian presidential administration" as saying the film had been shot by Channel Five, possibly with the "knowledge of the Kremlin".

Channel Five, though, has strenuously denied that its journalists were involved in the film.

Mr Putin's spokesman, Dmitry Peskov, has said he does not know who made the film or for what purpose.

BBC Monitoring selects and translates news from radio, television, press, news agencies and the internet from 150 countries in more than 70 languages. It is based in Caversham, UK, and has several bureaux abroad. For more reports from BBC Monitoring, click here

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թուրքական քաղաքականության տապալումը


Սպառված են բոլոր հնարավոր ինսինուացիաները եւ մանիպուլյացիաները, բոլոր խաղաքարտերը բացված են եւ դրված սեղանին մի խաղում, որը արդեն դադարել է խաղ էլ լինել, այլ, այլ ավելի շատ դառնում է Թուրքիայի արտաքին քաղաքականության հանգուցալուծում: Թուրքիան, առանց որեւէ պարտադրանքի ներքաշված է իր “Վիետնամի” մեջ, ընդ որում այն բանի գիտակցման պարագայում, որ նա չունի, եւ չի ունենալու դաշնակիցներ եւ գործընկերներ: Թուրքիային օգնեցին խուսափել “Վիետնամից” Իրաքում, եւ նա լսեց խորհուրդները, միաժամանակ չվստահելով խորհրդատուներին:

Սիրիայում նա կանգնել է ծանր փակուղու եւ նեոօսմանիզմի չկայացած դոկտրինի փաստի առաջ:ԱՄՆ հասկացնել տվեց, որ իր ծրագրերում չկա ոչ մի այնպիսի բան, որ կարելի կլիներ համարել որոշակի սպասումների եւ պայմանավորվածությունների նախադրյալ: ԱՄՆ միանգամայն հիմնավոր կերպով բացատրեց Թուրքիային, որ Սիրիայի իրադարձությունները, բոլորովին “իրենց նախագիծը” չեն, եւ իրենք չեն հետեւանքների համար պատասխանատուն, իսկ եթե Թուրքիան հետապնդի որոշակի հավակնություններ, ապա թող հույսը դնի միայն իր վրա, այլ ոչ թե ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի վրա: Օգնություն, աջակցություն եւ համերաշխություն չի լինի, այլ կլինի միայն գործակցություն խորհրդատվությունների մակարդակի վրա, հետախուզական եւ որոշ օպերատիվ խնդիրների մասով:

Դրա հետ մեկտեղ, ԱՄՆ հասկացնել տվեց նաեւ, որ Թուրքիան չունի ազատության աստիճան Սիրիայի ուղղությամբռազմական ինքնուրույն ինտերվենցիա իրականացնելու համար, ներառյալ սահմանային խնդիրների լուծումը: Կարելի է պատկերացնել, որ դա բավական վիրավորական իրավիճակ է: Բայց, խնդիրը նաեւ այն է, որ Թուրքիան ինքը բավական զգուշանում է ներգրավվել ռազմական գործողություններում, հասկանալով, որ այդ դեպքում նրան ոչ թե “Կիպրոս” է սպասում, այլ բոլորովին ուրիշ հեռանկար:

Սիրիական “Մահմեդական եղբայրների” ինտելեկտուալ ներկայացուցիչներից մեկը, որը բավական երկար ժամանակ ապրում է Փարիզում եւ ժամանակ առ ժամանակ լինում է Լիբանանում, առաջարկում է լայն դատողություններ. “Թուրքկան ինտերվենցիան դա օպերացիան չէ, որ ԱՄՆ իրականացրեց Իրաքում: Դա կբերի թուրքական ագրեսիայի դեմ պայքարի, ոչ միայն արմատական խմբերին, այլ սիրիական եւ արաբական հանրության հնարավոր բոլոր շերտերին: Այդ թվում եւ “Մահմեդական եղբայրները” անտարբեր չեն մնա այդ ինտերվենցիայի հանդեպ”:

Եվ Թուրքիան ծանոթ է Սիրիային ու այդ երկրի իրողություններին ավելի լավ, քան որեւէ մեկը: Թուրքիան համոզվել է, որ նրան համառորեն մղումեն պատերազմի հարավային ուղղությամբ, եւ չի ցանկանում գործել “բարեկամ-հակառակորդների” սցենարով: Դրա հետ մեկտեղ, սիրիական ընդդիմության անհաջողություններին զուգահեռ, ԱՄՆ ավելի ու ավելի մանրամասն է մշակում Սիրիայի հանդեպ ծրագիրը, որպիսին, բավարար չափով, չկա մինչեւ այժմ:

Եվ տվյալ պլանը, այսպես, թե այնպես, բերում է Մերձավոր Արեւելքի ուղղությամբ Թուրքիայի էքսպանսիայի ճանապարհին ամուր եւ լայն արգելապատնեշի ստեղծման: Հիլարի Քլինթոնի նախատեսվող այցը Թուրքիա, կդառնա նեոօսմանիզմի դոկտրինի ապամոնտաժման եզրափակիչ ակտը, քանի որ ԱՄՆ ներկայումս ունի բոլոր ռեսուրսներն ու փաստարկները Թուրքիային ցույց տալու նրա տեղն ու դերը ժամանակակից ռեգիոնալ քաղաքականության մեջ:

Ընդ որում, այդպիսի քաղաքականություն /իհարկե ԱՄՆ, Ֆրանսիայի եւ Մեծբրիտանիայի միջեւ համաձայնեցված/, վարում է նաեւ ֆրանկո-բրիտանական ալյանսը, որը Արեւելյան Միջերկրածով է ուղարկել բավական լուրջ ծովային էսկադրա:

Այսինքն, առկա է ֆրանկո-բրիտանական ռազմավարության ծավալում, որը իրականացվեց Լիբիայում, ինչը բացի այլ բոլոր խնդիրներից, ուներ նաեւ Թուրքիային լիբիական օպերացիային մասնակցել թույլ չտալու նպատակ:

Թուրքիային, հնարավոր է թույլ կտան բախտը փորձել Սեւծով-Կովկասյան ռեգիոնում եւ Կենտրոնական Ասիայում, որտեղ նա կարող է ընդամենը կատարել “խայծի” դեր Ռուսաստանին նյարդայնացնելու եւ սադրելու առումով: Եվ հազիվ թե նա համաձայնի այդ դերին, առավել եւս, որ Ռուսաստանի շահերը, ներկայումս, սերտորեն կապված են Իրանի եւ Չինաստանի հետ:

Մոտ ապագայում, Թուրքիային մնում է միայն սադրել սահմանափակ ռեգիոնալ հակամարտություններ, օգտագործելով այն ռեսուրսները, որ ունի այս ու այն կողմում: Ադրբեջանն ավելի ու ավելի է ազդանշաններ ստանում Անկարայից՝ գնալ ռիսկի, բայց, նկատի չունենալով Թուրքիայի ուղակի օգնությունը: Այսինքն, խոսքը գնում է “դեմքը փրկելու” եւ երկխոսություններում նոր դիրքեր ձեռք բերելու մասին, ավելի շուտ Արեւմուտքի, քան Ռուսաստանի հետ:

Այդպիսով, Ադրբեջանի առաջ կանգնել է տարածքների հետագա կորստի եւ պետականության փլուզման հեռանկարը: Ընդ որում, ամերիկացիներին եւ ՆԱՏՕ-ին կբավարարի Ադրբեջանի սահմանների ավելի համեստ, ավելի ադապտունակ ուրվագիծը:

Առաջացել է շանս, եւ աններելի կլիներ չօգտագործել այն: Կա՞ այլ տրամաբանություն, առաջարկեք, բայց միայն փաստարկելով: Ազնվությունն ինքնանպատակ չէ, բայց բավական օգտակար բան է մեր ժամանակներում:

http://www.lragir.am/armsrc/comments69647.html

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

American Armenian marine Met Manukyan killed in Afganistan

14:22, 11 August, 2012

Yerevan, August 11, ARMENPRESS: One of the three infantry marines
killed in Afganistan was Armenian 29-year-old Met Manukyan. As
`Armenpress' reports citing UT San Diego website, Manukyan was killed
by the Afghan policeman, while invited to dinner with the latter with
his two colleagues. The discussion of security issues should be
followed by the dinner. The assault was made in the district Sangin of
the province Helmand. Authorities are searching the armed man who
escaped after shooting.

Last month during an interview Manukyan noted that he trusts the
Afghan forces, as well as the joint mission of his partners aimed at
the country's security and development. Met Manukyan the parents of
which are judges, became a marine infantry 7 years ago. This was his
4th combat deployment, the 3rd in Afganistan.

Met Manukyan's father Peter Manukyan stated that his son loved
marines, the USA. `He was talking about becoming a marine still since
the age of 10. He loved people who were different from him. When he
was with you, you would have a wonderful time', mentioned Peter
Manukyan.

Met Manukyan graduated from the high school of Mountain View in 2001.
Father told that the son had a chance to play in a football team, but
he preferred to study at the University of Amazon, where he received a
bachelor's degree.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Clinton: Chemical warfare is planned for. Rebels get first anti-air Stingers
DEBKAfile Exclusive Report August 11, 2012,

Turkey has sent the Syrian rebels fighting in Aleppo their first shipment of shoulder-carried, anti-air FIM-92 Stingers, DEBKAfile’s military sources report. More are on the way to insurgent groups battling government forces around Damascus and other parts of Syria.
In Istanbul, US Secretary of State Hillary Clinton held talks Saturday, Aug. 11, with Turkish Prime Minister Tayyip Erdogan and Syrian opposition figures, after which she announced US and Turkish intelligence services and military would set up a joint working team to plan for “many contingencies including the very horrible scenario of the use of chemical weapons.”
DEBKAfile’s US, Turkish and Israeli intelligence sources are taking into account that Bashar Assad will view the supply of Stingers to the rebels as a game changer that threatens to tip the balance of the war against him and respond with chemical warfare against the rebels, Turkey, Israel and Jordan.
In consideration of this menace, France last week flew a medical field hospital specializing in treating chemical poisoning from its medical base at Istres to northern Jordan and set it up close to the Syrian border.
Our sources also disclose that Prime Minister Tayyip Erdogan's decision to put Stingers in Syrian rebel hands came after Assad’s forces shot down a Turkish Air Force F-4 with Russian-made Pantsyr-1 air defense missiles over Latakia on June 22.
He was also paying Bashar Assad back for allowing Turkish Kurdish rebel PKK forces to transfer 2,500 fighters to the Syrian-Turkish border.
Turkey manufactures the Stingers under American license and is obliged by contract to obtain US permission for their transfer to a third party. It was granted by Washington on the quiet. This made it possible for Ankara to supply the rebel Syrian Free Army with the weapon needed to shoot down government assault helicopters, while the Obama administration continued to assert that America was providing the revolt with nothing more than “nonlethal assistance.”
By the same token, British Foreign Secretary William Hague was able to claim Friday, Aug. 10, that his government had granted Syrian rebels $8 million of “non-military support.”
Our military sources report that Washington and Ankara briefed Britain, Saudi Arabia and Qatar on the Stingers delivery after the oil states offered to fund them and also pay for the courses run by American, British and Turkish instructors for training the rebels in their use.
Washington is taking care to keep control over the Stingers’ supplies and make sure they reach the right hands and are used in the right measure.
While the Obama administration wants to see the back of Bashar Assad and his clique, it has no wish to see rebel tactics powerful enough to break the back of the Syrian army and air force, because that would plunge the country into unbridled civil strife and chaos for years to come. The US wants the army preserved as a cohesive operational entity, capable of safeguarding an alternative administration when it takes Assad’s place in Damascus or possibly Aleppo, Syria’s largest city and its commercial hub.
To defeat Assad’s military offensive, DEBKAfile’s military sources estimate the rebels will need 300-400 Stingers. They have received the first 20-30 for tipping the scales of battle in Aleppo. The next shipment will most likely help them assert control over a “corridor” from Aleppo to the Turkish border as a potential future safe haven, another topic highlighted in Clinton’s talks in Istanbul.
Asked about this after those talks, she said it was a possible option.
The missiles are therefore being handed out in careful doses. At the same time, our military sources report that the rebels using the Stingers in Aleppo against Syrian gunships and fighter jets since Tuesday, Aug. 7, have not managed to hit anything. There may be two possible reasons for their consistent misses:
1. Inexperience: They may need more instruction and practice;
2. Assad’s air force may have been equipped by Moscow with decoy devices developed by the Russian arms industry for muddling the American Stingers.
The Stinger is a heat-seeking missile, which sticks to its target in all conditions. The microprocessor in its warhead is designed to ignore decoys and hold it on course. It should take no more than a few days to determine whether the Russians have developed new countermeasures to defeat the Stinger and given them to the Damascus.
The Russians have a long score to settle with the Stinger. It was the weapon in the hands of American-backed Muslim forces in Afghanistan which more than any other forced the Red Army to quit the country in 1985 by knocking out the Russian troops’ air cover.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Անկարան ցանկանում է դիմել «ինքնուրույն քայլերի» Սիրիայում
14 Օգոստոսի 2012 - 10:47

Անկարան կարող է Սիրիայի տարածքում սեփական ուժերով «անվտանգության գոտիներ» ստեղծել՝ կանխելու համար մարդասիրական ճգնաժամի հետագա ծավալումը։
Այս մասին Zaman օրաթերթի թղթակցին է հայտնել Անկարայի դիվանագիտական բարձրաստիճան աղբյուրներից մեկը, որը չի ցանկացել բացահայտել իր ինքնությունը:

Թուրք դիվանագետի խոսքով, Միացյալ Նահանգները` Թուրքիայի եւ մի շարք այլ պետությունների հետ համատեղ փորձելու են ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդում մի այնպիսի բանաձեւ հաստատել, որը հնարավորություն կտա Սիրիայի տարածքում «անվտանգության անկլավներ» ստեղծել, ինչպես նաեւ սահմանել հատուկ գոտիներ, որոնցում սիրիական կառավարական զորքերի մուտքն ու օդուժի թռիչքները արգելված կլինեն: Եթե ՄԱԿ-ում այդ բանաձեւը չհաստատվի, ինչի հավանականությունը բավական մեծ է, հաշվի առնելով Ռուսաստանի եւ Չինաստանի մոտեցումները, ապա, ըստ թուրքական պարբերականի, Անկարան կարող է ինքնուրույն գործողությունների դիմել:

«Երբ հարյուր հազարավոր փախստականներ անցնեն մեր սահմանը դա լուրջ ռիսկ կլինի հենց Թուրքիայի ազգային անվտանգութւյան համար», - նշել է դիվանագետը:

Ուշագրավ է, որ Zaman-ի այս տեղեկությունը հրապարակվեց մեկ օր անց այն բանից երբ Թուրքիայի եւ Միացյալ Նահանգների դիվանագիտական գերատեսչությունների ղեկավարները Ստամբուլում կայացած բանակցությունների ժամանակ պայմանավորվեցին Բաշար Ասադի վարչակազմի դեմ համատեղ գործողությունների դիմել:

«Այսօր մենք հանդիպեցինք` քննարկելու, թե ինչ կարող են անել ԱՄՆ-ը եւ Թուրքիան, ինչպես նաեւ մեր միջազգային գործընկերներն ու բարեկամները Սիրիայից դուրս եւ Սիրիայի ներսում` ահագնացող մարդասիրական ու քաղաքական այս ճգնաժամը հաղթահարելու համար»,- Ստամբուլում կայացած բանակցությունների ավարտին հայտարարում էր պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնը: Նրա խոսքով, առաջիկայում Անկարայի եւ Վաշինգոտնի համագործակցությունը որակական նոր մակարդակի է հասնելու:

«Այժմ մենք պետք է խորամուխ լինենք երկկողմ օպերատիվ պլանավորման մանրամասների մեջ։ Թուրքիայի արտաքին գործերի նախարությունն ու ԱՄՆ պետդեպարտամենտը համագործացությանն ուղված ջանքերի մեծ մասն իհարկե համակարգում են, սակայն այժմ լուրջ պատասխանատվություն եւ դերակատարություն պետք է ստանձնեն մեր երկու երկրների անվտանգության ծառայություններն ու ռազմական շրջանակները: Այս նպատակով մենք պատրաստվում ենք հատուկ աշխատանքային խումբ ստեղծել»,- հայտարարեց Քլինթոնը:

«Ազատություն» ռադիոկայան

HayNews.am