Regional geopolitics

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Pretty good interview except for the part where he claims Turkey is also fighting ISIS...

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

America’s Coalition of Treachery


Column: Society

Region: Middle East

Country: Syria



56456323222For days now, an Israeli General captured inside Iraq has been interrogated by what is assumed to be Iranian Revolutionary Guard advisors with the Shiite militias that are currently holding him. From Veterans Today:

“The Foreign Affairs High Representative at the USA Parliament and Secretary General of the “DESI” European Department for Security and Information Ambassador Dr. HAISSAM BOU-SAID confirmed that Iraqi popular Army captured an Israeli officer whose name is Yussi Elon Shahak, based on the Intel provided by the “US international Parliament and European Department for Security and Information.” The officer’s rank is Brigadier and his military No is Re 34356578765Az231434.”

Even though statements made during his interrogation have been released to the public including a blanket admission that ISIS and Israel’s intelligence service, the Mossad, have been deeply integrated for years and that IDF advisors provide both intelligence and command and control functions for Islamic State military forces, the western press has chosen to censor this story.

Instead, President Obama, part of a “magic triumvirate of the unstable” which includes both Netanyahu and Erdogan, has leveled charges of using poison gas against Syria’s President Assad.

Obama’s charges, made in light of recent revelations that President Erdogan of Turkey as ordered renewed supplies of Sarin gas for ISIS and al Qaeda/al Nusra forces inside Syria, are clear signs that President Obama is no longer in control of his own faculties nor is he likely in control of America’s military forces in the field either.

Over the past two weeks, two separate American attacks on the city of Aleppo have damaged that cities power system and knocked out water purification systems. These leave a city of 2.5 million dependent on untreated water from the Euphrates River, known to be a source of cholera.

Confirmations from sources at the Pentagon indicate that this was indeed the rationale for the attacks by American planes from Incirlik Air Force Base in Turkey, attacks cited by Russia’s President Putin as “strange.” We are also told that these attacks were planned and executed by American field commanders no longer under command of President Obama and the Joint Chiefs of Staff.

In fact, this has been going on for years, a parallel command structure answerable to a cabal of wealthy right wing extremists, Bush holdovers and Israel’s Netanyahu. This parallel command, often spoken of at the Pentagon in whispered voices, was established by former American Vice President xxxx Cheney who “shanghaied” the Joint Special Operations Command (JSOC) and placed it, unconstitutionally, under his personal oversight. Some in the Pentagon believe that Cheney and former Defense Secretary Donald Rumsfeld, though out of government for many years, may well still command American units around the world, particularly in Europe and the Middle East along with powerful naval forces.

There are also very strong doubts about the security of America’s nuclear forces according to Veterans Today editor Jeff Smith, former inspector for the International Atomic Energy Agency and advisor on issues of nuclear security to former President George H.W. Bush. Smith joined by VT editor Colonel James Hanke, USA, SF (ret), former chief intelligence officer of America’s largest nuclear command in Europe at the height of the Cold War, tell a tale of deep intrigue within America’s military and political circles that has led to not only missing nuclear material but the wanton and secretive use of tactical nuclear weapons by the US and other nations.

Particularly telling, however, is America’s treachery in the phony war on the Islamic State. Since the onset of Russian involvement in the air war on ISIS, tensions in the region have risen to unprecedented levels. None of this has anything to do with legitimate air operations against ISIS and its sister organizations, quite the contrary. What it has exposed is a long history by the US, Turkey and Israel of using air forces to support terrorist groups in the field, not only direct air support flown by Turkey and Israel illegally operating inside Syrian air space against the Syrian Army and supposedly US backed YPG forces, but active resupply of terrorist groups as well.

Those resupply flights by American transport aircraft, flights President Obama openly admits are giving TOW and Stinger missiles to groups fighting inside Syria are, contrary to the false statements Obama has made, are quite something else.

These American planes, flying out of Turkey and Kuwait are supplying “moderate terrorists” in both Syria and Iraq with drops being made to the Free Syrian Army and al Nusra in Syria and flying on into Iraq’s Anbar Province to resupply Islamic State units fighting against the government of Iraq.

The current 3000 man US contingent based in Anbar is seen by most factions in Iraq, with the exception of the Kurdish Regional Government in Erbil, as part and parcel to a protected ISIS base behind Iraqi lines.

The key factor that has changed is Russian involvement in Syria and with it, the new “real coalition” combined intelligence and operations center in Baghdad staffed by Iraqi, Russian, Syrian and Iranian military intelligence specialists backed by Russian satellite, drone and signals intelligence.

Additionally, Russia is increasingly exerting control over Syrian air space with not only SU30 but now SU35 air superiority fighters being deployed, planes capable of outperforming anything “in theatre,” including the F22 and F15.

What is more telling, however, is the human intelligence factor, something America has never had in the Middle East. Increasingly, the network of thousands of intelligence sources on the ground across the region that led to the capture of Israeli General Shahak, has also led to the incredible success of the Russian bombing campaign in Syria as well, a campaign the Baghdad government would have brought to bear in its own struggle except for US blackmail.

What we can state categorically is this, America has been not only fully cognizant of Israel’s deep involvement with ISIS but has been, from the beginning, not only supporting the Islamic State but is its real parent.

There has been a “sea change” in American opinion, not only the general public but within military and intelligence circles as well. Assuming that there is a deep divide within these communities with two groups, loyal Americans and those bought, blackmailed or mentally coerced by unsound adherence to extremist religious views, there is no longer any effective or credible command structure behind any American military forces including the 16 intelligence agencies and the up to 300,000 private military contractors and mercenaries, many of whom are the Islamic State.

Within those within the American defense and security communities, the current war mongering against Russia is seen as not only alarming but is recognized as entirely staged as part of a destabilization process that represents a game theory move against the US government itself by extremist elements which include the organs of the press to no small extent.

America is bombing Syrian civilians, destroying Syrian infrastructure. America’s real coalition staged the refugee crisis, as part of a wider destabilization move against the European Union, driven by the same extremist elements that equally hate the United States.

America is fully complicit in the use of poison gas against the people of Syria and Iraq and President Obama has no excuse for ignorance.

America has in recent days moved military forces into Cameroon, to defend that nation from forces trained, armed and led by the United States.

The same is true across Africa.

America is working to destroy Afghanistan as well, keeping on troops to secure the world’s heroin supply while sitting on Afghanistan’s vital mineral wealth.

The wild card has been Russia under Putin’s leadership, an inspiration to voters in Canada who recently threw out Stephen Harper, an American puppet. The same may be possible in Europe and the United Kingdom.

Until that happens, there will be no free press to turn to and only gibberish expelled from the mouth of Obama, a man whose domestic political policies have been, for the most part, laudable. The evidence is there, America’s behavior is pure treachery. America’s foreign policy is pure anarchy, each week becoming more unsound, more cartoonish, more phantasmagorical. People are noticing.

Gordon Duff is a Marine combat veteran of the Vietnam War that has worked on veterans and POW issues for decades and consulted with governments challenged by security issues. He’s a senior editor and chairman of the board of Veterans Today, especially for the online magazine “New Eastern Outlook”.




First appeared: http://journal-neo.org/2015/10/23/am...-of-treachery/

[londontsi]

Re: Regional geopolitics

Watch video to its end.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Pretty good interview except for the part where he claims Turkey is also fighting ISIS...

As usual, you did not understand the nuances or sarcasm....

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Watch video to its end.

What's so special?

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ադրբեջանը դիտարկվում է որպես ժամանակավոր պետություն

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Մեկնաբանություն - 27 Հոկտեմբերի 2015,

Ադրբեջանի կերպարն ու գործառույթն աշխարհում
Ադրբեջանը լիովին հաստատել է իր կերպարն աշխարհում՝ որպես ֆեոդալական, հակաիսլամական, ագրեսիվ պետական կազմավորում, որը միջազգային մեկուսացման մեջ է հայտնվել ինչպես Արեւմուտքից, այնպես էլ Արեւելքից:

Ադրբեջանի քաղաքական ղեկավարությունը փորձում է արտաքին քաղաքականությունն իրականացնել կոռուպցիայի օգնությամբ, ինչն աշխարհում դիտարկվում է անթույլատրելի մեթոդ: Բնականաբար, նման քաղաքականությունը չի կարող լուրջ ընդունվել պատկառելի շրջանակներում: Մեծ պետություններից միայն Ռուսաստանում է այս մոտեցումը նորմալ համարվում:

Միեւնույն ժամանակ, ունենալով այնպիսի հզոր դաշնակից, ինչպիսին Թուրքիան է, ինչպես նաեւ ֆինանսական մեծ հնարավորություններ, Ադրբեջանն իրեն լիովին անվտանգ է զգում եւ վարում է ինքնիշխան քաղաքականություն: Այն դեպքում, երբ Հայաստանը գործնականում զրկվել է ինքնիշխանությունից եւ ենթակա է Ադրբեջանի սողացող ագրեսիային, որին Ռուսաստանն ապահովել է մեծ քանակի սպառազինությամբ:

Ներկայում Ադրբեջանն ու Հայաստանը դիտարկվում են ոչ թե եվրոպական, այլ կենտրոնասիական պետություններ:

Հեյդար Ալիեւը թողել է քաղաքական ժառանգություն, որը նախեւառաջ ենթադրում է բազմավեկտոր արտաքին քաղաքականություն, ինչը բխում էր հետխորհրդային ադրբեջանական պետականության «հիմնադրի» բնույթից ու անձնական փորձից: Արտաքին քաղաքականության մեջ հարաբերությունների ու գործընկերության բազմազանության հարցում որեւէ ինքնատիպ բան չկա, դրան այս կամ այն չափով ձգտում են Արեւելյան Եվրոպայի եւ Եվրասիայի նորանկախ պետությունները:

Միեւնույն ժամանակ, քաղաքական իրական պրակտիկան բավական հեռու է պետությունների առաջնորդների՝ բազմավեկտոր քաղաքականություն վարելու ձգտումներից: Կենտրոնական Ասիայի ու Կովկասի պետությունները, որոնք կանգնել են արտաքին լուրջ սպառնալիքերի ու մարտահրավերների առաջ, ստիպված էին կողմնորոշվել առաջատար գործընկերների հարցում, որոնց հետ ծավալում են ռազմավարական բնույթի հարաբերություններ:

Կասկած չկա, որ Բաքվում միշտ ձգտել են Թուրքիայից որոշակի ինքնուրույնության, եւ պահելով ռազմավարական գործընկերությունը, Ադրբեջանը չի ցանկացել դառնալ թուրքական վիլայեթ: Դա նույնպես Հեյդար Ալիեւի քաղաքական պատկերացումների ժառանգությունն է, ով հասկանում էր, որ Թուրքիայից կախվածությունը կհանգեցնի իշխանությունից իր ընտանիքի հեռացմանը:

Ալիեւների ընտանիքի քաղաքականության գլխավոր նպատակը եղել եւ մնում է իշխանության ու ահռելի հարստության պահպանումը: Մնացյալ ամեն ինչը, այդ թվում ազգային անվտանգության եւ այսպես կոչված «տարածքային ամբողջականության» խնդիրները երկրորդական հանգամանքներ են Ալիեւների կլանի քաղաքականության մեջ:

Այս հանգամանքներում Ադրբեջանը երկար ժամանակ առաջնահերթ կողմնորոշման քաղաքականություն էր վարում ոչ թե Թուրքիայի, այլ Արեւմտյան հանրության ուղղությամբ, նախեւառաջ՝ ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի, եւ հենց Լոնդոնում են Ալիեւների ընտանեկան ակտիվների երաշխիքները:

Ադրբեջանը գործնականում լիովին կատարել է ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի հետ համագործակցության ծրագիրը նավթի ու գազի արդյունահանման տարածաշրջանային խոշոր համալիր ստեղծելու, ռազմական տրանզիտի ապահովման եւ հետախուզական օբյեկտների տեղակայման հարցերում:

Անցած 15 տարիներին, եւ հատկապես վերջին տարիներին Ադրբեջանը գործնականում սպառել է սկզբունքային բոլոր նյութական ու քաղաքական ռեսուրսները, որոնք կարող էր առաջարկել, ավելի ճիշտ՝ դնել ԱՄՆ-ի ու նրա գործընկերների տրամադրության տակ:

Նյութական ռեսուրսները մնում են միայն որպես միջազգային կոռուպցիայի աղբյուր, այդ թվում քարոզչության ոլորտում: Ադրբեջանն աշխարհում ընկալվում է որպես բարբարոսական ու ագրեսիվ կազմավորում եւ դիտարկվում որպես ժամանակավոր գոյություն ունեցող պետություն:

Վերջին 5-7 տարիներին ԱՄՆ-ն սկսել է ցուցադրաբար իրականացնել Թուրքիայից Ադրբեջանին հեռացնելու քաղաքականություն, ինչը հնարավոր է Թուրքիայի ու Հարավային Կովկասի հանդեպ ԱՄՆ քաղաքականության էության նշան է: Դրանով հանդերձ, Արեւմտյան հանրությունն այդպես էլ Ադրբեջանին չի առաջարկել հստակ հեռանկարներ Ղարաբաղի խնդրի լուծման հարցում, ինչը մնում է Ադրբեջանի գլխավոր քաղաքական-քարոզչական խնդիրը:

Արեւմուտքում Ադրբեջանի վիճակը լիովին այլ կերպ են դիտարկում, քան Բաքվում: Ամերիկացիներն ու եվրոպացիները գտնում են, որ իրենց շնորհիվ է Ադրբեջանը ձեռք բերել բարձր եկամուտներ ու տնտեսական ներկայիս վիճակը, եւ պետք է երախտապարտ լինի իրենց, իսկ Թուրքիայի հետ Ադրբեջանի հարաբերությունները պետք է հաշվի առնեն ԱՄՆ-ի ու եվրոպացիների շահերը:

Հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման փորձերը, որոնք նախաձեռնել էր ԱՄՆ-ն Թուրքիային Հայաստանի հետ պարտավորեցնող հարաբերությունների մեջ ներգրավելու եւ այդպիսով Անկարայի վրա վերահսկողությունն ուժեղացնելու նպատակով, մեծ հիասթափություն առաջացրին Ադրբեջանում: Դա պայմանավորված էր ոչ այնքան ղարաբաղյան խնդրի մոռացման մտահոգությամբ, որքան նրանով, որ կարող էր ստեղծվել Անկարայի կողմից Ադրբեջանի շահերի անտեսման նախադեպ:

Թուրքիան ցուցադրել է իր «շահագրգռվածությունը» Ղարաբաղի հարցում այն պատճառով, որ Հայաստանի հետ հարաբերության կարգավորման գործընթացից դուրս գալու պատճառ ունենա, քանի որ ցանկացած դրական արդյունք կդառնար Թուրքիայի վերահսկողության հարցում հայկական գործոնի ուժեղացումը: Ոչ հրապարակային քաղաքականության այս հանգամանքը չեն կարող չհասկանալ Բաքվում, որն ավելի շատ է վիրավորված Թուրքիայից, քան այդ մասին խոսվում է:

Ադրբեջանի ղեկավարությունը որոշել է վա-բանկ գնալ, ինչն իրականում հնարավոր անմտությունն էր՝ շրջվել Ռուսաստանի կողմը: Ի՞նչ է դա նշանակում եւ ինչի՞ կարող է հանգեցնել:
Նախեւառաջ պետք է հասկանալ, որ այս «աշխարհքաղաքական շրջադարձից» քիչ բան է փոխվել տարածաշրջանային քաղաքականության ու գեոտնտեսության մեջ: Ռուսաստանը լավ հետեւում է այս իրավիճակին եւ դա ինչ որ նշանակալի բան չի համարում:

Նավթի արդյունահանման ու տեղափոխման միջտարածաշրջանային համակարգը կողմնորոշված է ոչ թե դեպի հյուսիս, այլ արեւմտյան ուղղությամբ, եւ հիմա գործնականում ոչինչ հնարավոր չէ անել այդ իրողությունը փոխելու համար: Արեւմուտքում ոչ ոք թույլ չի տա այնպիսի աննշան պետությանը, ինչպիսին Ադրբեջանն է, անտեսել բազմամիլիարդանոց ներդրումներն ու հաղորդակցությունները, շրջելով նավթի ու գազի հոսքերը: Նավթի ու գազի տեղափոխման խնդիրը պետք է կատարվի մինչեւ ավարտը, դրանում կասկած չկա:

Աշխարհում էներգետիկ իրավիճակի արմատական փոփոխությունը հանգեցրել է Ադրբեջանի միջազգային իրավիճակի փոփոխությանը: Նրա նավթագազային համալիրն ապաքաղաքականացվել է եւ այլեւս չի դիտարկվում համաշխարհային գեոտնտեսական ու աշխարհքաղաքական շահերի տեսանկյունից:
Ըստ ամենայնի, այս գործընթացները երկրում կհանգեցնեն քաղաքական փոփոխությունների, սակայն Ադրբեջանի հենց ներկայիս իրավիճակն է լիովին ձեռնտու շատ պետությունների եւ ուժի կենտրոնների:

Նախկինում թվում էր, թե Ադրբեջանի գեոտնտեսական տեղն ու դերը հստակ արձանագրված է եւ չկա լուրջ փոփոխության սպասում: Սակայն Ադրբեջանի միջազգային իրավիճակում բեկում է եղել: Բաքվում ակնհայտորեն գերագնահատել են միջազգային քաղաքականության մեջ «ադրբեջանական գործոնի» նշանակությունը:

Բաքվում, ինչպես նաեւ Երեւանում, լիովին չեն հասկացել հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման գործընթացի էությունը: ԱՄՆ այդ փորձերի արդյունքում մեծացավ Հայաստանի կախվածությունը Ռուսաստանից, որը դարձել է Թուրքիայի, ինչպես նաեւ Ադրբեջանի մերձավոր գործընկերը:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....b9iPR5oJ.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Turkey confirms shelling Kurdish fighters in Syria
27 October 2015
BBC

Turkish Prime Minister Ahmet Davutoglu has confirmed that the Turkish military has attacked Kurdish fighters in northern Syria.
The Kurdish People's Protection Units (YPG) said Turkey shot at its forces in the town of Tal Abyad on Sunday.
The YPG has been a key ally of the US in fighting the so-called Islamic State (IS) group in Syria.
Turkey fears advances by the YPG near its Syrian border could fuel separatist sentiments amongst Kurds in Turkey.
The attacks come amid increasing tensions in Turkey ahead of elections.
"We said the [YPG-aligned Democratic Union Party] PYD will not go west of the Euphrates and that we would hit it the moment it did," Mr Davutoglu told Turkish ATV television late Monday.
He gave no further details.
It is not the first time the YPG has said Turkey has attacked them. In July they said Turkey had shelled them in the Kurdish-held village of Zormikhar, which Turkey denied.
In a separate incident, Turkey has confirmed detaining 30 IS militants during a dawn raid on Tuesday.


Police conducted simultaneous operations against IS cells in the central Anatolian city of Konya and the nearby town of Cumra, the Dogan news agency reported.
It comes a day after a deadly shoot-out with suspected IS militants in the city of Diyarbakir on Monday which left two police officers and seven militants dead.
Another five officers were injured and 12 militants were detained, Deputy Prime Minister Numan Kurtulmus said.
AFP news agency said this was the first clash with IS militants on Turkish soil since Turkey launched air strikes on IS targets in Syria in July.
Turkey has stepped up operations against IS since the group was blamed for twin blasts that killed more than 100 people in Ankara this month.
Tensions are running high in Turkey just five days ahead of general elections.
The double bombing in Ankara - targeting a Kurdish peace rally - was the country's most deadly, and came amid an upsurge of fighting between Turkish forces and Kurdistan Workers' Party (PKK) rebels.
Prime Minister Davutoglu said the bombings were an attempt to influence the 1 November elections.
Many of the victims were activists of the pro-Kurdish HDP party, which believes its delegation at the rally was specifically targeted.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Վրաց-ադրբեջանական «գործարք»` Հայաստանի թիկունքո՞ւմ

https://www.yerkir.am/news/view/95330.html

28 Հոկտեմբերի 2015,



Վրաստանում իշխող «Վրացական երազանք» կոալիցիայի հիմնադիր, նախկին վարչապետ Բիձինա Իվանիշվիլին պաշտպանել է Ռուսաստանից ներկրվող գազի ծավալները մեծացնելու և այդ նպատակով ռուսական «Գազպրոմ» ընկերության հետ ինտենսիվ բանակցություններ վարելու՝ Վրաստանի կառավարության ուղեգիծը: Հիմնական փաստարկն այն է, որ Ադրբեջանից գնվող գազի գինը զգալիորեն բարձր է, ինչը ադրբեջանական SOCAR ընկերությանը գազմատակարարման ոլորտում տրված մոնոպոլ կարգավիճակի հետևանքն է: Այլ կերպ ասած` Վրաստանի կառավարությունը փորձում է ռուսական գազի ներկրման ծավալների մեծացմամբ այդ ոլորտում ստեղծել մրցակցային պայմաններ:

Իրականում, սակայն, գների վրա ազդելու տնտեսական բաղադրիչից բացի, այս նոր մոտեցումը քաղաքական լուրջ շարժառիթներ ունի: Առաջինը, իհարկե, Ադրբեջանից գազային կախվածության նվազեցման ցանկությունն է` առանց Բաքվի հետ հարաբերությունները վտանգելու: «Գազպրոմ»-ի հետ բանակցությունների մեկնարկից անմիջապես հետո Վրաստանի վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլին անակնկալ այցելեց Բաքու` բանակցություններ վարելու նախագահ Ալիևի հետ, որից հետո պարզ դարձավ, որ այս տարվա նոյեմբերին, հավանաբար, Ադրբեջանի նախագահը պաշտոնական այց կկատարի Թբիլիսի: Դրանից հետո նաև SOCAR-ը հայտարարեց, թե չի վախենում մրցակցությունից և պատրաստ է վրացական գազամատակարարման շուկայում նոր խաղացողի հայտնվելուն: Ըստ ամենայնի` վարչապետ Ղարիբաշվիլուն ինչ-որ կերպ հաջողվել է Ալիևին համոզել, որ դա ուղղված չէ Ադրբեջանի դեմ:

Երկրորդը, ամենայն հավանականությամբ, Մոսկվայի հետ հարաբերությունները կարգավորելու, Վրաստանը տարածաշրջանային տրանսպորտային և էներգետիկ հանգույցի վերածելու և դրանով Վրաստանի քաղաքական կշիռը և տարածաշրջանային դերակատարությունը բարձրացնելու՝ վրացական ներկայիս իշխանությունների ցանկությունն է: Դրա մասին «Հայացք» թերթին տված հարցազրույցում անուղղակի ակնարկել է Իվանիշվիլին: «Մենք ձգտում ենք, որ իրանական գազը ևս հասնի Վրաստան»,- ասել է նա:

Հայաստանում, կարծես, մատների արանքով են նայում Վրաստանում տեղի ունեցող այս հետաքրքիր շրջադարձերին: Մինչդեռ՝ այն քաղաքականությունը, որը գազամատակարարման ոլորտում փորձում է իրականացնել Վրաստանը, ուղղակիորեն առնչվում է Հայաստանի շահերին: Խնդիրն այն է, որ, դատելով ռուս-վրացական սկսված բանակցությունների նպատակների մասին պաշտոնական Թբիլիսիի և «Գազպրոմ»-ի բացատրություններից,` խոսքը գնում է նաև Հայաստան մատակարարվող ռուսական գազի ծավալների մեծացմանը և Վրաստանի տարանցման պայմաններին: Քալաձեի հետ Միլանում կայացած վերջին հանդիպման մասին «Գազպրոմ»-ի տարածած պաշտոնական հաղորդագրության մեջ նշվում է. «Հանդիպման ընթացքում շարունակվել է Վրաստանի տարածքով ռուսական գազի տարանցման և կոմերցիոն մատակարարումներին առնչվող հարցերի դիտարկումը»: Իսկ, ինչպես հայտնի է, Վրաստանի տարածքով ռուսական գազը կարող է տարանցվել միայն Հայաստան, եթե խոսքը Ռուսաստան-Վրաստան-Թուրքիա ինչ-որ նոր նախագծի մասին չէ:

Տարօրինակն այն է, որ Երևանն այս ամենի շուրջ դեռևս որևէ բացատրություն, մեկնաբանություն չի տվել: Պարզ չէ` իսկապե՞ս Երևանն սկսելու է ավելի շատ գազ գնել Ռուսաստանից, և եթե՝ այո, ապա` ինչո՞ւ: Ավելին` եթե բանակցությունների թեման Հայաստան ներկրվող գազի ծավալների մեծացումն է, ապա ինչո՞ւ ռուս-վրացական բանակցություններում ներգրավված չէ Երևանը: Համենայն դեպս, դրա մասին ոչ ոք Երևանում չի խոսում: Կարելի՞ է, արդյոք, ենթադրել, որ ռուսական կողմը Վրաստանի հետ բանակցություններն սկսել է մինչ այդ Երևանի հետ բոլոր պայմանավորվածությունները ձեռք բերելուց հետո: Բայց այդ դեպքում ինչո՞ւ կառավարությունը դրա մասին պաշտոնապես չի խոսում: Սա այն դեպքում, երբ ամռանը կառավարությունը մեծ շուքով հրապարակեց էներգետիկ համակարգի երկարաժամկետ զարգացման մի ծրագիր, որով, որպես հնարավոր սցենար, նախատեսվում է, 2018-ից սկսած, Իրանից ներկրվող գազի ծավալները հասցնել մինչև 2 մլրդ խմ-ի: Հիմա հարց է առաջանում` ինչպե՞ս է Երևանը իրականացնելու այս ծրագիրը` Ռուսաստանից գնվող գազի ծավալը մեծացնելուն ուղղված ներկայիս պրոցեսների պարագայում:

Սակայն այս հանելուկային իրողությունները հարցի դեռ միայն մի կողմն են: Մյուս կողմն այն է, թե որքանով են հաշվարկվել Վրաստանի որդեգրած այս նոր քաղաքականությունից Հայաստանի՝ դիվիդենդներ քաղելու կամ վնասներ կրելու հնարավորությունները: Իվանիշվիլիի հայտարարությունից պարզ է դառնում, որ Թբիլիսին փորձում է ի սկզբանե օգտվել նրանից, որ Իրանը պատժամիջոցների վերացումից հետո, այսպես, թե այնպես, ձգտելու է հեգեմոն կարգավիճակ ստանալ գազի համաշխարհային շուկայում, ու հիմա Թբիլիսին փորձում է իրեն առաջարկել որպես դեպի Արևմուտք իրանական գազի տեղափոխման տարանցիկ երկիր: Նման նախագիծ իրականացնելու համար Վրաստանը երկու տարբերակ ունի՝ կա'մ Հայաստանի տարածքով, կա'մ Ադրբեջանի: Եթե Հայաստանի հետ այս հարցի շուրջ որևէ քննարկում չի եղել, ապա կարելի է եզրակացնել, որ Ղարիբաշվիլին Բաքու էր գնացել՝ Ալիևի հետ հենց Ադրբեջանի միջոցով իրանական գազը Վրաստան հասցնելու հնարավորությունները քննարկելու: Այցն այս լույսի ներքո դիտարկելու պարագայում արդեն չի կարելի բացառել, որ այս հարցում երկկողմ պայմանավորվածությունների հնարավոր ձեռքբերումն է «Գազպրոմ»-ի` Վրաստան «ներխուժման» և վրացական շուկայի մի մասը SOCAR-ից խլելու միանգամայն իրատեսական հեռանկարի նկատմամբ Բաքվի կողմից ներկայումս ցուցաբերվող զարմանալի հանգստության պատճառը:

Եթե այդպես է, ապա Հայաստանը կարող է հերթական անգամ դուրս թողնվել տարածաշրջանային նոր, լրջագույն ծրագրից: Մինչդեռ, հաշվի առնելով տարածաշրջանում Թուրքիայի և Ադրբեջանի կշիռը եղածից ավելի չմեծացնելու հարցում Իրանի շահագրգռությունը, Հայաստանն ինքը կարող էր ներկայիս անգործության փոխարեն նախաձեռնողականություն ցուցաբերել և հանդես գալ Վրաստանի ու Իրանի միջև կապող օղակի դերում:

Գևորգ Դարբինյան