Regional geopolitics

[londontsi]

Re: Regional geopolitics

Turkish weapons factory director caught selling state secrets to US

http://www.globalsecurity.org/intell/library/news/2016/intell-160409-presstv01.htm

Iran Press TV

Sat Apr 9, 2016 12:49AM

The head of Turkey's state-owned Mechanical and Chemical Industry Corporation (MKEK) weapons factory has been arrested on charges of trying to sell weapon designs to a US company.

According to Turkish media, Mustafa Tanrıverdi was detained in the Turkish capital Ankara on Thursday while trying to sell the design and production plans of the MP-5 gun and the newly produced domestic infantry rifle MPT-76 to a US company official for USD 200,000 and USD 300,000, respectively.

Tanrıverdi (pictured below) was caught red-handed at a restaurant in Ankara by Turkish security officers posing as the US company's agents, said a report by Turkish Haber Port daily. The company had noticed Turkish authorities of his plan to sell the designs.

The MKEK head is charged with receiving bribes, exploiting state secrets and disloyalty to state services.

"I've made a mistake in this incident. I know what I've done and I regret it," said Tanrıverdi in his testimony in court, while claiming that the information does not qualify as state secret.

The MPT-76, which is composed of some 200 parts, is expected to replace the Heckler & Koch G3 battle rifle in the Turkish army. The first batches of the MPT-76 were delivered to the Turkish armed forces in 2014.

.

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Syria - Russian Surprise Attack Blows Up Kerry's Delaying Tactic

The U.S. is unwilling to stop the war on Syria and to settle the case at the negotiation table. It wants a 100% of its demands fulfilled, the dissolution of the Syrian government and state and the inauguration of a U.S. proxy administration in Syria.

After the ceasefire in Syria started in late February Obama broke his pledge to separate the U.S. supported "moderate rebels" from al-Qaeda. In April U.S. supported rebels, the Taliban like Ahrar al Sham and al-Qaeda joined to attack the Syrian government in south Aleppo. The U.S.proxies broke the ceasefire.

Two UN resolutions demand that al-Qaeda in Syria be fought no matter what. But the U.S. has at least twice asked Russia not to bomb al-Qaeda. It insists, falsely, that it can not separate its "moderates" from al-Qaeda and that al-Qaeda can not be attacked because that would also hit its "moderate" friends.

The Russian foreign minster Lavrov has talked wit Kerry many times about the issue. But the only response he received were requests to further withhold bombing. Meanwhile al-Qaeda and the "moderates" continued to break the ceasefire and to attack the Syrian government forces.

After nearly four month Kerry still insists that the U.S. needs even more time for the requested separation of its proxy forces from al-Qaeda. Foreign Minister Lavrov recentlyexpressed the Russian consternation:

The Americans are now saying that they are unable to remove the 'good' opposition members from the positions held by al-Nusra Front, and that they will need another two-three months. I am under the impression that there is a game here and they may want to keep al-Nusra Front in some form and later use it to overthrow the [Assad] regime," Lavrov said at the St. Petersburg International Economic Forum.

The bucket was full and Kerry's latest request for another three month pause of attacking al-Qaeda was the drop that let it overflow. Russia now responded by hitting the U.S. where it did not expect to be hit:

Russian warplanes hit Pentagon-backed Syrian fighters with a barrage of airstrikes earlier this week, disregarding several warnings from U.S. commanders in what American military officials called the most provocative act since Moscow’s air campaign in Syria began last year.
The strikes hit a base near the Jordanian border, far from areas where the Russians were previously active, and targeted U.S.-backed forces battling the Islamic State militants.
...
These latest strikes occurred on the other side of the country from the usual Russian operations, around Tanf, a town near where the borders of Jordan, Iraq, and Syria meet.
...
The Russian strike hit a small rebel base for staging forces and equipment in a desolate, unpopulated area near the border. About 180 rebels were there as part of the Pentagon's program to train and equip fighters against Islamic State.

When the first strikes hit, the rebels called a U.S. command center in Qatar, where the Pentagon orchestrates the daily air war against Islamic State.

U.S. jets came and the Russian jets went away. The U.S. jets left to refuel, the Russian jets came back and hit again. Allegedly two U.S. proxy fighters were killed and 18 were wounded.

Earlier today another such attack hit the same target.

This was no accident but a well planned operation and the Russian spokesperson's response makes the intend clear:

Kremlin spokesman Dmitry Peskov appeared to confirm the attack Friday, telling reporters it was difficult to distinguish different rebel groups from the air.

Translation: "If you can not separate your forces from al-Qaeda and differentiate and designate exclusively "moderate" zones we can not do so either."

The forces near Tanf are supported by U.S. artillery from Jordan and air power via Iraq. British and Jordan special operations forces are part of the ground component (and probably the majority of the "Syrian" fighters.) There is no al-Qaeda there. The Russians know that well. But they wanted to make the point that it is either separation everywhere or separation nowhere. From now on until the U.S. clearly separates them from AQ all U.S. supported forces will be hit indiscriminately anywhere and anytime. (The Syrian Kurds fighting the Islamic State with U.S. support are for now a different story.)

The Pentagon does not want any further engagement against the Syrian government or against Russia. It wants to fight the Islamic State and its hates the CIA for its cooperation with al-Qaeda and other Jihadi elements. But John Brennan, the Saudi operative and head of the CIA, still seems to have Obama's ear. But what can Obama do now? Shoot down a Russian jet and thereby endanger any U.S. pilot flying in Syria or near the Russian border? Risk a war with Russia? Really?

The Russian hit near Tanf was clearly a surprise. The Russians again caught Washington on the wrong foot. The message to the Obama administration is clear. "No more delays and obfuscations. You will separate your moderates NOW or all your assets in Syria will be juicy targets for the Russian air force."

The Russian hits at Tanf and the U.S. proxies there has an additional benefit. The U.S. had planned to let those forces move north towards Deir Ezzor and to defeat the Islamic State in that city. Eventually a "Sunni entity" would be established in south east Syria and west Iraq under U.S. control. Syria would be split apart.

The Syrian government and its allies will not allow that. There is a large operation planned to free Deir Ezzor from the Islamic State occupation. Several hundred Syrian government forces have held an isolated airport in Deir Ezzor against many unsuccessful Islamic State attacks. These troops get currently reinforced by additional Syrian army contingents and Hizbullah commandos.A big battle is coming. Deir Ezzor may be freed within the next few month. Any U.S. plans for some eastern Syrian entity are completely unrealistic if the Syrian government can take and hold its largest eastern city.

The Obama administration's delaying tactic will now have to end. Russia will no longer stand back and watch while the U.S. sabotages the ceasefire and supports al-Qaeda.

What then is the next move the U.S. will make?

June 18, 2016

http://www.moonofalabama.org/2016/06/syria-another-russian-surprise-ends-kerrys-delaying-tactic.html

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Հայտնի է լավագույն լուծումը Ղարաբաղում

ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
Մեկնաբանություն - 27 Հունիսի 2016,


Ռադիո Վատիկանին տված հարցազրույցում Սերժ Սարգսյանն անդրադարձել է Ղարաբաղյան կարգավորմանը:

«Մինչև ապրիլյան իրադարձությունները մենք խոսում էինք այն մասին, որ խնդիրը պետք է լուծվի փոխզիջումների հիման վրա: Այժմ մարդիկ մի քիչ դժվար են ընկալում, թե ինչպես կարելի է փոխզիջումների գնալ մի երկրի հետ, որը խախտեց իր միջազգային պարտավորությունները: Բայց, այնուհանդերձ, ես համոզված եմ, որ մենք պետք է գտնենք լավագույն ճանապարհը: Լավագույնը ոչ թե Ադրբեջանի համար, լավագույնը ոչ թե Հայաստանի համար, այլ լավագույնը Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի համար, և գտնելու ենք այդ լավագույն լուծումը, ես համոզված եմ դրանում, ինչը կբերի իհարկե մեծ զարթոնքի՝ ինչպես Ղարաբաղում, այնպես էլ Հայաստանում և սփյուռքում», ասել է Սերժ Սարգսյանը:

Սերժ Սարգսյանն իհարկե այդքան էլ ճիշտ չէ: Մինչեւ ապրիլյան իրադարձություններն էլ մարդիկ խիստ «դժվար էին ընկալում», թե ինչու պետք է փոխզիջումների գնալ Ադրբեջանի հետ: Խոսքն իհարկե Հայաստանի քաղաքական դասի մասին չէ, սա միշտ էլ պատրաստ է եղել ամեն ինչի՝ հանուն իր դիրքերի, մանդատների, բիզնես-քվոտաների եւ այլն:

Բանն այն է, որ փոխզիջում չկա եւ չի կարող լինել, այս եզրն ընդհանրապես հնարվել է հակամարտ կողմերին քաղաքական «բարեկրթության» մեջ պահելու եւ մանիպուլյացիաների համար: Նույնը վերաբերվում է Ղարաբաղին, եւ այստեղ իսկապես դժվար է ընկալել, թե ինչու եւ ինչպես հայկական կողմը պետք է փոխզիջման գնա Ադրբեջանի հետ:

Նախ, Ադրբեջանը որեւէ «փոխզիջման» չի ցանկանում գնալ եւ պահանջում է ամբողջը: Պետք է ասել, որ Ադրբեջանի պահվածքը քաղաքական է, հստակ քաղաքական դիրքորոշում է առկա, թեեւ Ադրբեջանը պատերազմում պարտված կողմն է:

Այս ֆոնին, անհասկանալի է, թե ինչ է ուզում Հայաստանը, անհասկանալի է Հայաստանի իշխանությունների պահվածքը երկու տասնամյակների ընթացքում: Հայաստանն, ի տարբերություն Ադրբեջանի, համաձայնություն է տալիս այն ամենին, ինչ դրվում է սեղանին, չնայած առաջին պատերազմի արդյունքներին: Ավելորդ է ասել, որ սա քաղաքականություն չէ, այլ լիովին այլ բան, որը հայկական քաղաքական դասը փորձում է ներկայացնել որպես քաղաքականություն:

Իրականում, Ղարաբաղյան հակամարտության գոտում ստեղծված իրավիճակի պատճառը խոշոր հաշվով ոչ թե Ադրբեջանն է, չնայած նրա նախահարձակ բնույթին, այլ Հայաստանը՝ իր «փոխզիջումային» պահվածքով: Հայաստանի նման պահվածքը ոգեշնչում է Ադրբեջանին, եւ ինչպես պնդում են հայ փորձառու հրամանատարները՝ նման պահվածքը նպաստել է նրան, որ Ադրբեջանը հաղթահարել է հայկական կողմի հանդեպ վախը եւ կոշտացրել իր դիրքորոշումը:

Ադրբեջանի տնտեսական հնարավորությունները, կարգավորման անբարենպաստ տարբերակները եւ այլն երկրորդական հանգամանքներ են, ընդամենը՝ արդարացում: Այդ ամենն ածանցյալ է հայկական կողմի վարած «քաղաքականության»: Երկու տասնամյակ հայկական կողմն այդպես էլ դուրս չեկավ «փուլային, թե փաթեթային», «պատերազմ, թե խաղաղություն» եւ այս կարգի այլ անհեթեթ քննարկումների ու հարցադրումների շրջանակներից:

Այս ամենն ընդամենը վկայում է հայկական իշխանությունների, հայկական քաղաքական դաս կոչվածի անզորության, մերկանտիլ մոտիվացիաների մասին: Այսպես երեւի հեշտ է՝ գանգատվել աշխարհից ու Ադրբեջանից, քողարկելու եւ արդարացնելու համար այդ անզորությունն ու մոտիվացիաները:

Հակառակ ճանապարհը շատ ավելի բարդ է՝ կարգի բերել երկիրը, կառուցել արդյունավետ պետություն՝ հիմնված իրավունքի ու ազատությունների վրա, ժողովրդին հանել սպասման մաշող ռեժիմից ու խթանել նրա նոր մոտիվացիան ու ահռելի ստեղծագործական ներուժը, հրաժարվել կոռուպցիայից, հանցավոր քվոտավորումից ու արտոնություններից:

Այսպիսի պետությունը հանդես կգար լիովին այլ դիրքերից: Իսկ հիմա ինչ է ստացվում՝ հայկական կողմը ենթակա է Ադրբեջանի քմահաճույքների՞ն: Մեր խնդիրն Ադրբեջա՞նն է, թե հենց մենք: Որեւէ մեկը կասկածո՞ւմ է, որ եթե աշխարհն իսկապես ցանկանար՝ վաղուց Ղարաբաղը չէր լինի, այսինքն՝ կվերադարձվեր Ադրբեջանի կազմ, եւ ամեն ինչ կավարտվեր:

Եթե այս խնդիրները չեն լուծվում, կա արժանապատիվ ու իսկապես քաղաքական քայլը՝ հեռանալ ու տեղը զիջել նրանց, ովքեր կարող են լուծել այդ խնդիրը:

Աշխարհի, Ադրբեջանի, Ռուսաստանի մեղավորությունն ուղիղ համեմատական է Հայաստանի վարած քաղաքականությանը, ավելի ճիշտ՝ դրա բացակայությանը: Ղարաբաղի խնդիրը լուծվում է այստեղ, ոչ թե ինչ որ փաստաթղթերով ու տարբերակներով: Ավելի ճիշտ, դրանք դառնում են լուծում, երբ կողմերից մեկը հրաժարվում է քաղաքականությունից՝ հույս դնելով «լավագույն լուծման» վրա:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Էրդողանի վտանգավոր ներողությունը. Հայաստանը կհասցնի՞

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - 27 Հունիսի 2016,


Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը հայտարարել է, որ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը նամակ է հղել Պուտինին, որտեղ ցավակցություն է հայտնել Սու 24 ռուսական ռմբակոծիչի օդաչուի մահվան կապակցությամբ եւ օգտագործել ներողություն բառը: Պաշտոնական Անկարայից դեռեւս չկա տեղեկություն՝ Էրդողանը ներողություն բառն օգտագործել է, թե ոչ:

Բայց, հատկանշական է, որ Պեսկովի հայտարարությանը զուգահեռ եղել է Թուրքիայի վարչապետ Յըլդըրըմի հայտարարությունը, թե ռուս-թուրքական հարաբերության կարգավորման հարցում կա դրական առաջընթաց եւ առաջիկայում այդ մասին կհայտնեն հանրությանը:

Բայց, իհարկե առայժմ հարկավոր է տեսնել, թե արդյոք Էրդողանն ընդունելու է, որ ասել է ներողություն: Բանն այն է, որ դա եղել է հաշտեցման եւ հարաբերության վերականգնման Ռուսաստանի երկու պայմաններից մեկը: Մյուսը վնասի փոխհատուցումն է:

Նոյեմբերին օդանավային միջադեպից հետո սրված ռուս-թուրքական հարաբերությունը վերջին շաբաթներին կարծես թե մտել է վերականգնման փուլ: Համենայն դեպս, առաջին քայլն Էրդողանն արել էր դեռեւս հունիսի 12-ին Ռուսաստանի օրվա կապակցությամբ Պուտինին ուղղված շնորհավորական ուղերձի տեսքով: Իհարկե, Կրեմլի մամուլի ծառայությունը հայտնեց, թե դա սովորական, գրեթե մեխանիկական արարողակարգ է եւ գուցե Էրդողանը տեղյակ էլ չէ, որ իր աշխատակազմը ուղերձ է հղել, այդուհանդերձ միամտություն կլիներ կարծել, թե Էրդողանի աշխատակազմում չէին պատկերացնում ռուս-թուրքական առկա վիճակի նրբությունն ու չէին ճշտել մինչ հեռագիր գրելը:

Մյուս կողմից, թերեւս այդքան էլ ճիշտ չէ խոսել ռուս-թուրքական հարաբերության կարգավորման մասին: Բանն այն է, որ այդ հարաբերությունը կարգավորված է դեռեւս հարյուր տարի առաջ, Մոսկվայի պայմանագրով: Եվ այդ կարգավորումը, չնայած օդանավային գժտությանը, թե Թուրքիան, թե Ռուսաստանը այդ ընթացքում չեն դրել կասկածի տակ: Ավելին, անգամ պահել են ատամներով, սրբության սրբոցի նման:

Հետեւաբար, ռուս-թուրքական հարաբերությունը կարգավորված է արդեն մոտ մեկ դար, պարզապես կողմերը մի փոքր գժտվեցին: Ընդ որում, այդ գժտության պարագայում էլ նրանք համոզվեցին, թե որքան պետք են մեկ-մեկու, որ չեն կարող առանց իրար:

Բանն այն է, որ Ռուսաստանն ու Թուրքիան համատեղ պահում են տարածաշրջանի ստատուս-քվոն, որ հաստատել են մեկ դար առաջ, այդ թվում հայերի ցեղասպանության հետեւանքով: Քառորդ դար առաջ՝ Արցախի պատերազմի արդյունքում այդ ստատուս-քվոն դե ֆակտո ենթարկվեց փոփոխության: Դա մի ժամանակաշրջան էր, երբ Ռուսաստանը թուլացել էր, իսկ ԽՍՀՄ փլուզման հետեւանքով էլ Թուրքիան որոշակիորեն կորցրել էր իր նշանակությունն Արեւմուտքի համար:

Հետո Թուրքիայում իշխանության եկավ Էրդողանը, իսկ Ռուսաստանում՝ Պուտինը: Թուրքիան ու Ռուսաստանը սկսեցին կարծրանալ, իսկ եղբայրությունը՝ ամրանալ, միասնաբար տոնելով նաեւ Հայաստանի եւ հայության հաշվին կնքված 1921 թվականի տարեդարձերը: Ռուս-թուրքական սրտառուչ այդ եղբայրության ամրացմանը զուգահեռ, հետաքրքրական «զուգադիպությամբ», Արցախի ուղղությամբ հրադադարի ռեժիմը դառնում էր ավելի ու ավելի փխրուն, կայունությունը ավելի ու ավելի թույլ, Ռուսաստանն ավելի ու ավելի զինում էր Ադրբեջանին եւ ավելի ու ավելի հետեւողականորեն քայլեր կատարում Հայաստանին որոշումներ պարտադրելու ուղղությամբ:

Հատկանշական է այն, որ այդ ծրագիրը բավական մեծ արագությամբ հասունանում էր հենց 2015-ի աշնանը, երբ մաքոքային այցեր ու հեռախոսազանգեր էին Թուրքիայի, Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի արտգործնախարարների միջեւ, երբ Լավրովը այցելեց Բաքու սեպտեմբերի 1-ին, գրեթե բաց տեքստով հերթական սպառազինության խմբաքանակը առաջարկեց Բաքվին, որից անմիջապես հետո Բաքուն անցավ Հայաստանի Տավուշի մարզի աննախադեպ հրետակոծության թե ինտենսիվության, թե խորքի, թե նաեւ տեւողության մասով: Գրեթե ամբողջ սեպտեմբերը Բաքուն կրակի տակ էր պահում Տավուշի մարզը, սպանում այդ թվում խաղաղ բնակիչներ:

Դրան զուգահեռ, ռուսական հեղինակավոր մեդիան խոսում էր Լավրովի պլանի մասին: Նույնը հայտարարում էր Բաքուն: Պլանի էությունն էր «տարածք խաղաղապահների դիմաց»: Ռուսաստանը որեւէ կերպ չէր հերքում, չգիտես ինչու չէր դժգոհում Բաքվի կամայական մեկնաբանություններից: Այն, որ սեպտեմբերին խաղաղապահների հարցը բավական հասունացել էր եւ Հայաստանի վրա ճնշումը մեծացել, վկայեց երկու իրողություն. սեպտեմբերի 15-ին Դուշանբեում տեղի ունեցած ՀԱՊԿ Վեհաժողովում Սերժ Սարգսյանն առաջարկեց Հայաստանը դարձնել ՀԱՊԿ խաղաղապահների կենտրոն: Դրան զուգահեռ, Պենտագոնի ներկայացուցիչն անսպասելի այց կատարեց Բաքու, որտեղ հայտարարեց, որ չի կարող խոսք լինել խաղաղապահների մասին:

Հոկտեմբերի վերջին տեղի ունեցավ ռուս-թուրքական օդանավային միջադեպը Սիրիայի սահմանին, որից հետո Պուտինը հայտարարեց, որ հարված են ստացել թիկունքից եւ որ պատրաստ էին Թուրքիայի համար «զգայուն հարցերում նրա հետ շատ հեռուն գնալ»:

Միայն ռուս-թուրքական գժտությունից հետո Ռուսաստանը հայտարարեց, թե չկա ոչ մի Լավրովի պլան: Ակնհայտ է, որ ռուս-թուրքական գժտությամբ տապալվեց այդ «հեռուն գնացող պլանը»: Պատահական չէ, որ Ռուսաստանի իշխանությունը ընդհուպ Պուտինի մակարդակով մի քանի բազմիմաստ ակնարկ արեց, թե օդանավը խփելը ձեռնտու չէր թե Ռուսաստանին, թե Թուրքիային, եւ ակնարկվում էր ինչ որ «երրորդ կողմի» մասին:

Դրանից հետո ուշագրավ զարգացումներ տեղի ունեցան Արցախի հարցում: Կազմակերպվեց Սարգսյան-Ալիեւ հանդիպումը դեկտեմբերին, որից հետո Հայաստանի նախագահի աշխատակազմի ղեկավար Վիգեն Սարգսյանը հայտարարեց, թե առաջկա ամենաշատը ամիսների ընթացքում կլինեն հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմի ներդրման կոնկրետ քայլերի ականատես: Այդ մեխանիզմի գաղափարն ամերիկյան էր, հայկական կողմը դա ողջունել էր անմիջապես, Ռուսաստանը լռել էր, իսկ Ադրբեջանն արտահայտվել դեմ: Բանն այն է, որ այդ մեխանիզմը պետք է գործնականում անշրջելի փակեր տարածք խաղաղապահների դիմաց պլանի իրագործումը: Ռուս-թուրքական տանդեմի միջեւ առաջացած անհարթությունից փորձ էր անում օգտվել Արեւմուտքը եւ փոխել տարածաշրջանի անվտանգության ռուս-թուրքական հարյուրամյա համակարգի տրամաբանությունը, կոտրել ռուս-թուրքական մենաշնորհը տարածաշրջանում, որը կառուցվում է հայության հասցեին մեկ ռուսական, մեկ թուրքական շանտաժի վրա՝ վերջին տարիներին առավելապես Ադրբեջանի միջոցով:

Ապրիլինի Իլհամ Ալիեւին հրավիրեցին Վաշինգտոն, թերեւս մեխանիզմի շուրջ կոնկրետ խոսակցության: Դրան հետեւեց Ադրբեջանի ռազմական ագրեսիան, որին Հայաստանի «դաշնակից» Ռուսաստանը հետեւում էր այնքան ժամանակ, քանի դեռ պարզ չդարձավ, որ ագրեսիան չի ստացվել, եւ ադրբեջանական բանակը խուճապահար է: Ռուսաստանն անմկջապես միջամտեց ու հաստատեց հրադադար, Հայաստանի իշխանությանը ստիպելով կանգնեցնել բանակը: Հայաստանի իշխանությունը բնականաբար կատարեց այդ պահանջը, առաջնորդվելով իշխանության, ոչ թե պետության շահով:

Ապրիլի անհաջող ագրեսիայից հետո ԱՄՆ նախաձեռնությամբ տեղի ունեցավ Վիեննայի հանդիպումը, որտեղ օրակարգում շեշտվեց հրադադարի պահպանման մեխանիզմների խնդիրը: Ապրիլից հետո փակուղում հայտնված Ռուսաստանն ու Ադրբեջանը հայտնվեցին ընդհանուր առմամբ դժվար կացության առաջ: Սանկտ-Պետերբուրգը դրանից դուրս գալու փորձ էր: Բայց, դրան հաջորդեց Ֆրանսիայի նախաձեռնությունը՝ կազմակերպել նոր հանդիպում, որտեղ, ինչպես գրեթե բաց տեքստով ակնարկել էր Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանը, ի տարբերություն Սանկտ-Պետերբուրգի առաջնային լինելու էր հրադադարի մեխանիզմի հարցը:

Դրան հաջորդեց Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալի հայտարարությունը 5 շրջանների մասին: Անսպասելի հետեւեց Մոսկվայի արձագանքը, թե դա անբարեխիղճ մեկնաբանություն է: Ալիեւն անմիջապես հասկացավ Մոսկվայի ակնարկը, որ 5 շրջանների մասին հայտարարությունը ներկայում անտեղի բարդացնում է իրավիճակը, քանի որ առաջնային խնդիրը հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմի տորպեդահարումն է: Ադրբեջանի նախագահն անմիջապես ուղղեց սխալն ու հայտարարեց, որ չի համաձայնի այդ մեխանիզմներին:

Եվ ահա դրան հաջորդում է Էրդողանի ներողությունը: Ընդ որում, նաեւ Հռոմի Պապի Հայաստան կատարած այցին զուգահեռ, որը փաստացի բավական մեծ էներգետիկ ու քաղաքական աջակցություն էր Հայաստանին, միաժամանակ հայկական խնդրի բավական նուրբ եւ լայն շեշտադրումներով:

Ի դեպ, դրան նախորդել էր հայերի ցեղասպանության մասին Բունդեսթագի բանաձեւը, որի վերաբերյալ Թուրքիայի դժգոհություններին թե Գերմանիան, թե ՆԱՏՕ-ն, թե արեւմտյան այլ սուբյեկտներ պատասխանել էին, որ Թուրքիան պետք է հաշտվի Հայաստանի հետ: Այդ ուղերձն էր պարունակում նաեւ Պապի այցը: Այդ ֆոնին, ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը շատ բազմիմաստ ակնարկ էր արել, թե Բունդեսթագի որոշումը հետեւանքն է այն բանի, որ Թուրքիան հավատարիմ չի կարողանում լինել գործընկերային հարաբերություններին: Մոսկվան հստակ ակնարկել էր, թե ում հետ պետք է Անկարան ընկերություն անի, հայկական հարցից չնեղվելու համար:

Եվ ահա Անկարան գնում է Լավրովի ակնարկի կամ պլանի հետեւից: Թուրքիան ու Ռուսաստանը անկասկած հասկացան, որ ավելի ու ավելի դժվար է պահել տարածաշրջանային հարյուրամյա մենաշնորհը առանց եղբայրության:

Ռուս-թուրքական հակադրությունը բավական մարտահրավերներ էր առաջ բերում Հայաստանի համար: Դրանք պակաս չեն նաեւ ռուս-թուրքական եղբայրության վերականգնման պարագայում: Ավելին, այդ եղբայրության պարագայում Հայաստանի մարտահրավերներն առավել մեծ են ու վտանգավոր, դա ցույց է տվել պատմությունը:

Կհասցնի՞ Հայաստանն ավելի արագ վերադիրքավորվել որպես պետություն, կամ պարզապես ի վերջո դիրքավորվել որպես ինքնիշխան պետություն, քան կհաշտվեն Ռուսաստանն ու Թուրքիան:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Նոր շրջադարձ Հայաստանի համար

ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
Մեկնաբանություն - 28 Հունիսի 2016,


Հայտնի է դարձել, որ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը ուղերձ է հղել ՌԴ նախագահ Պուտինին: Նամակը «գաղտնազերծեց» Պուտինի խոսնակը, ով երեկ հայտարարեց, որ նամակում Էրդողանը ափսոսանք է հայտնել ռուսական օդանավը խոցելու համար, ինչպես նաեւ ցավակցել զոհված օդաչուի ընտանիքին:

Դա հարաբերությունները կարգավորելու Ռուսաստանի առաջին պայմանն էր՝ ներողությունը: Իր հերթին, նամակը «գաղտնազերծեց» նաեւ Թուրքիայի վարչապետ Յըլդըրըմը, ով հայտարարեց, որ Թուրքիան պատրաստ է փոխհատուցում վճարել: Սա էլ Ռուսաստանի երկրորդ պայմանն էր:

Օդանավի խոցումից հետո ռուս-թուրքական հարաբերությունները սրվեցին: Lragir.am-ի հոդվածագիրները սակայն կանխատեսում էին, որ այդ գժտությունը երկար չի տեւելու եւ չի անցնելու «կարմիր գիծը»: Այդպես էլ կար՝ Մոսկվան օդանավի խոցումից գրեթե անմիջապես հետո հայտարարեց, որ ինչ էլ լինի՝ չեն վերանայելու 1921 թ. Մոսկվայի պայմանագիրը, դա «սրբության սրբոցն է»: Եվ դա բնական է՝ 20-րդ դարի 20-ական թվականներին այս երկու պետություններն այդ պայմանագրով կարողացան համատեղ ուժերով դուրս գալ աղետալի վիճակից, որում հայտնվել էին: Դա կատարվեց մասնավորապես հայկական շահերի ու տարածքների հաշվին, հաստատվեց ռուս-թուրքական տարածաշրջանային ստատուս-քվոն, որը պահպանվում է մինչ այսօր: Դրա իմաստը «երրորդ երկրների» համար տարածաշրջանը փակ պահելն էր:

Իրականում, հաշտեցման գործընթացը սկսվել է վաղուց, թեեւ կողմերը հրապարակային ռեժիմում շարունակում էին կոշտ հռետորաբանությունը: Ընդ որում, եթե ավելի վաղ խնդրողի դերում Ռուսաստանն էր, ներկայում կարծես թե Թուրքիան է հայտնվել այդ դերում:

Իրավիճակը ստիպում է գնալ հաշտության, քանի որ իրական վտանգ է առաջացել ռուս-թուըրքական ստատուս-քվոյի համար: Այս երկու պետությունները ենթարկվել են «կրկնակի զսպման» քաղաքականությանը եւ հայտնվել միջազգային նշանակալի մեկուսացման մեջ: Նրանց արտաքին քաղաքականությունը տապալվել է բոլոր ուղղություններով, ընդ որում՝ դա կատարվել է նաեւ «գժտման» արդյունքում, եւ կարիք կա համադրել ջանքերը: Այդ մասին հայտարարում էին թե ռուս, թե թուրք պաշտոնյաները: Ռուսները պատրաստ էին նշանակալի զիջումների գնալ նույնիսկ ամենազգայուն հարցերում, ասել էր Պուտինը:

Ի՞նչ հետեւանքներ կունենա այս հաշտեցումը Հայաստանի համար: Հասկանալի է, որ Թուրքիայի համար զգայուն թեմաներից մեկը հայկական խնդիրներն են՝ ցեղասպանություն, Ղարաբաղի խնդիր, հայերի հայրենազրկում եւ այլն: Այս խնդիրներից պաշտպանվելու համար Թուրքիային կարող է օգնել միայն Ռուսաստանը, որը բազմից ապացուցել է իր այդ պատրաստակամությունը կոնկրետ գործերով: Առավել եւս ներկայում, երբ հայկական թեման Արեւմուտքում բավական ակտուալ է դարձել՝ թե Ցեղասպանության ճանաչման, թե Ղարաբաղին որոշակի կարգավիճակ տրամադրելու առումով:
Հայաստանին ձեռնտու չէ ռուս-թուրքական չափազանց լարումը, ինչպես նաեւ մերձեցումը: Երկու դեպքում էլ հայերը դառը փորձ ունեն, երբ ռուսները թուրքերին «կերակրում» էին հայկական տարածքներով ու շահերով:

Մյուս կողմից, Ռուսաստանը խոչընդոտում է հայկական շահերի իրացումը բոլոր ուղղություններով, թուրքական «մահակը» Հայաստանի վրա կախված պահելով: Դա արդյունավետ միջոց է Հայաստանի մեկուսացման ու ինքնիշխանությունից զրկելու համար, ինչն իր հերթին կարեւոր պայման է թուրքերի հետ հարաբերությունները կարգավորելու եւ համատեղ պայմանավորվածությունների հասնելու համար:

Մյուս կարեւոր հանգամանքն այն է, թե ռուս-թուրքական հաշտության հարցում ով է խնդրողի դերում: Ըստ ամենայնի, Ղարաբաղի խնդրում Ռուսաստանի վերջին շրջանի քաղաքականության թիրախներից մեկն էլ հենց Թուրքիան էր, նրանից Ադրբեջանին հեռացնելու եւ նրան ինչ որ իրավիճակ հարկադրելու նպատակով:

Ապրիլին զինադադար պարտադրելով, Ռուսաստանը փրկեց Ադրբեջանին հայկական հակահարձակումից: Ադրբեջանը դրանից հետո հայտնվեց բավական բարդ իրավիճակում, երբ Արեւմուտքը սկսեց պնդել շփման գծում հետաքննության մեխանիզմներ ներդնելու անհրաժեշտությունը: Դա Ղարաբաղում ստատուս քվոն ճանաչելու որոշակի քայլ էր, ինչը ձեռնտու չէր Ադրբեջանին:

Բաքուն այս նախաձեռնությունը տապալելու միայն մեկ միջոց ունի՝ Ռուսաստանի աջակցությունը, որը մինչ այժմ իր տեսակետը չի հայտնել այդ մեխանիզմների հարցում, թեեւ որպես Մինսկի խմբի համանախագահ՝ ստորագրել է այդ հայտարարությունը: Մոսկվան ակնհայտորեն «բաց» է պահում այդ հարցը՝ թերեւս Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ հարաբերություններում իր դիրքն ուժեղացնելու համար:

Ադրբեջանի նախագահը օրերս հայտարարեց, որ Սանկտ Պետերբուրգում պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել խնդրի փուլային լուծման հարցում, որին հետեւեց Ռուսաստանի կոշտ արձագանքը: Ալիեւի այդ հայտարարությունը ակնհայտորեն օգնության կոչ էր Ռուսաստանին, եվ հենց այդ ժամանակ էլ հայտնի դարձավ Էրդողանի ուղերձի մասին:

Արդյոք Ադրբեջանին դնելով բարդ իրավիճակի մեջ՝ Մոսկվան ի վերջո հասավ այն բանին, որ խնդրողի դերում լինի Թուրքիան: Իհարկե, դժվար է այս հարցին պատասխանել, հաշվի առնելով խնդիրների այն բարդությունն ու բազմազանությունը, որոնք առկա են թե այդ երկրների հարաբերություններում, թե միջազգային ներկայիս զարգացումներում:

Հայաստանում մտահոգությամբ են հետեւում ռուս-թուրքական մերձեցմանը: Պետք է նշել, որ քաղաքականության մեջ չկան միանշանակ իրավիճակներ, եւ ամեն ինչ կախված է դրանում ներգրավված սուբյեկտների քաղաքականությունից: Հայաստանն առայժմ դժվար է քաղաքականության սուբյեկտ համարել: Հայաստանը 1921 թ. Մոսկվայի պայմանագրի օբյեկտն է՝ դրանից բխող հետեւանքներով, եւ ոչ մի կերպ չի ցանկանում կամ չի կարողանում դուրս գալ այդ «կարգավիճակից»: Ըստ այդմ՝ Հայաստանն ընդամենը կախում ունի հանգամանքներից ու զարգացումների տրամաբանությունից: Դրանք միշտ չէ, որ բարենպաստ են լինում:

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Yemen's Ballistic Missile Hits Israeli Military Experts in Saudi Base
in Asir Province

Tue Jun 28, 2016 2:40

TEHRAN (FNA)- A Yemeni missile strike hit a Saudi-led coalition
military base in Asir province where Israel's military experts are
stationed.

The Khamis Mushait air base in Asir province came under Yemen's
Qaher-I ballistic missile on Tuesday.

There were no immediate report on the exact number of casualties, but
eyewitnesses confirmed that the Yemeni missile precisely hit Khamis
Mushait airbase.

The Yemeni missile attack came in retaliation for the Saudi airstrikes
on Yemen's civilians.

Earlier, local sources in the Asir region located in the South of
Saudi Arabia had also confirmed that an Israeli Air Force plane
transported weapons, missiles and other equipment to Khamis Mushait
air base in Asir to support the Saudi Alliance in aggression against
Yemen.

In a relevant development last week, a media report said that the
newly-leaked documents have uncovered close ties between the Israeli
and Saudi regimes in the latter's war against Yemen.

Based on the documents, the Saudi defense minister has recently
written a letter to the commander of border guards in the southern
parts of the kingdom decreeing that security in the region should be
handled by an Israeli company. The Israeli company has been mandated
to deal with cross border retaliatory attacks carried out by Yemen's
Ansarullah, al-Waght news website reported.

A report by Yemeni Najm al-Thaqeb website revealed that, following the
failure of Saudi-backed forces in their attack on Yemen and after it
became apparent that some Saudi frontier regions might fall into
Yemeni forces and Ansarullah fighters' hands, the Saudi regime
contracted an Israeli company known as Al Majal Group to oversee
security in the Southern region. The Israeli company has already
obtained 45 million US dollars to plant landmines and put barriers in
the border region.

This is not the first time that Saudi Arabia is using services of the
Israeli top security company.

Since 2010, the Israeli Al Majal Group has taken charge of security
during the mandatory Muslim pilgrimage to Mecca, or Hajj. It was under
the watch of the Israeli security company that over 4,000 Muslim
pilgrims were killed during last year's Hajj following a deadly
stampede in Mina, the worst in history.

Al Majal G4S is a private Israeli security contractor that has also
been implicated in enabling the torture of administrative detainees in
Palestine, including children, according to the Boycott, Divestment,
and Sanctions (BDS) activist Zaid Shuaibi.

The BDS campaign has not been sitting idly by. In October 2014, the
campaign sent a clear message to the Saudi government, urging it to
terminate the contract with the company that happens to provide
equipment and security services to protect Israeli settlements,
occupation checkpoints and police facilities. As expected, the Saudi
government not only ignored the calls but also handed the Israeli
company more power in handling security in the kingdom.

https://urldefense.proofpoint.com/v2/url?u=http-3A__en.farsnews.com_newstext.aspx-3Fnn-3D13950408000537&d=DQIBaQ&c=clK7kQUTWtAVEOVIgvi0NU5BOUHhpN0H8p7CSfnc_gI&r=LVw5zH6C4LHpVQcGEdVcrQ&m=RZPv2noidevML6C3NVWBsEjJzPp2oCwIcWGQH0aGv5c&s=tLqCLjldHij-xtnhJzI9ucT9hv8vM1vLCYd5CnbjVUs&e=

[Azad]

Re: Regional geopolitics

Al Majal G4S is a private Israeli security contractor that has also

I couldn't find the connection with "private Israeli security contractor". Looks like it was founded by a Danish now controlled by Brits (what's new?) with some holdings in israel and almost all arab countries. With 618,000 employees (That's a lot of people).
Arabs are bunch of idiots and Iran has the tendency in exaggerating the isreali connections.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Turkey plays diplomatic chess in Middle East
Jonathan Marcus
Diplomatic correspondent
BBC

http://www.bbc.com/news/world-middle-east-36650141

The normalisation agreement signed between Israel and Turkey creates what might be termed a "new normal".
There will be no going back to the close strategic ties of the 1990s - major arms deals, for example, are unlikely.
The formal improvement of ties, which will lead to the return of ambassadors, has been accompanied by a more recent effort by the Turks to reconcile with Russia.
President Recep Tayyip Erdogan has offered a full apology to Moscow for Turkey's shooting down of a Russian warplane on the Turkish-Syrian frontier in November 2015.
So what is going on here? Why the Turkish diplomatic moves? What do Israel and Turkey gain from their agreement? And how is all of this influenced by the course of politics in the region?
Israel and Turkey - both democracies, non-Arab states, pro-Western and close to the Americans - were natural military allies.

There was a remarkable degree of cooperation between them, and Turkey purchased a number of major weapons systems from Israel.
Their air force pilots used to train together.
It was the Mavi Marmara episode in May 2010, when Israeli naval commandos boarded a Turkish-flagged aid vessel which was aiming to breach Israel's naval blockade of Gaza, that caused the rupture.
In the fighting which followed, 10 Turkish activists on the ship were killed.
But relations were already cooling in the aftermath of the Islamist-rooted AKP Party's initial accession to power in 2002.
So what has now changed?
Well, Israel and Turkey have been negotiating a rapprochement for some years - indeed many Israeli analysts believe that Prime Minister Benjamin Netanyahu could have got a deal similar to this much sooner.
Issues of blame, compensation, national pride and longer term strategy were all bound up together.
But, over recent years, Turkey's diplomatic position has been dramatically weakening in the region.

I remember meeting Ahmet Davutoglu (a future AKP Foreign Minister and Prime Minister) in Istanbul, soon after the AKP came to power.
An academic and thinker, he proudly showed me some of his most influential writings, the blueprint for a new foreign policy for Turkey that would see its rapidly growing economy boom through pursuing a diplomacy of zero problems with all its neighbours.
In the turbulent waters of the Middle East, it sounded too good to be true - and it was, though the economic boom was real enough.
Some of Turkey's Arab allies wondered if this was simply a new Ottomanism - Turkey, it should be remembered, was, before World War One, the dominant power in the region.
Kurdish tensions
Now, the Syrian crisis has dealt a body-blow to Turkey's ambitions.
Turkey was an active advocate for the removal of Syrian President Bashar al-Assad and has armed and funded a variety of groups to that end.
Its activism has caused strains with the United States, which no longer has the leverage in the region it once had and, in any case, sees the President Assad's future as less of a priority than the war against so-called Islamic State (IS).
Washington's support for Kurdish forces - the most capable fighters against IS - caused alarm in Ankara.


From a Syria-focused policy, the Turkish government now appears to be recalibrating its approach, placing the emphasis upon containing Kurdish political ambitions.

If it is going to influence events, it needs friends - hence the attempted make up with Russia (President Assad's main backer) and the deal with Israel, which carries "Brownie points" with Washington.
Expect further behind-the-scenes efforts by Ankara to improve ties with other key regional players such as Egypt.
In bilateral terms, Israel and Turkey's strong economic relationship may now prosper - there is talk of potential pipeline deals for Mediterranean gas.


And by granting Turkey a special position in developing the Gaza Strip, Israel hopes to gain leverage over Hamas to avert a renewed war to its south.
Retaining a divided Palestinian leadership may also suit Prime Minister Netanyahu.
Overall, this rekindling of ties is no surprise.
The Middle East is in chaos and will be for the foreseeable future.
Even if peace comes, a series of broken states will take years to patch together and a level of funding for reconstruction that may simply not be there.
The non-Arab actors remain the key players - both Israel and Turkey are wary of Iran's ambitions in the region.
The Syria crisis has only amplified Tehran's role.
It makes absolute sense for Israel and Turkey to renew a proper dialogue.
And both are courting Moscow too, for the Syrian crisis has also given Russia a significant role in the region, at a time when confidence in Washington's approach is at an all-time low.

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Peter KORZUN | 29.06.2016 | WORLD

Shanghai Cooperation Organization: Story of Success and Expansion

Founded in 2001, the SCO is a political and security organization comprising China, Russia, Kazakhstan, Uzbekistan, Tajikistan and Kyrgyzstan. Military cooperation between the member states involves intelligence sharing, counter-terrorism operations in Central Asia and joint work against cyber terrorism, among other things.

This year the Organization marks two anniversaries: the 15th Anniversary of the Shanghai Cooperation Organization and 20 years of the Shanghai Five, the organization all SCO members, except for Uzbekistan, had been members of. After the inclusion of Uzbekistan in 2001, the Shanghai Five was renamed to become the SCO. India, Iran and Pakistan were admitted as observers in 2005. The 2010 SCO summit lifted the moratorium on new membership, paving the way for expansion of the grouping.

The 2016 summit took place on June 24 in Tashkent. SCO leaders signed the Tashkent Declaration and the 2016-2020 Action Plan to raise the regional cooperation to a qualitatively new level.

The leaders reaffirmed the support for the Silk Road Economic Belt, a regional development initiative proposed by Chinese President Xi Jinping in 2013 that seeks to boost regional economic activities by linking China with Europe through Central and Western Asia by inland routes. The SCO members will jointly construct the Silk Road Economic Belt, which they said, can be one of the tools for facilitating regional economic cooperation.

The Organization will implement joint transportation infrastructure construction projects, push for the building of international transportation corridors and hubs that link Asia and Europe, and deepen cooperation in areas including economy and trade, energy, investment, agriculture, culture, science, technology and environment protection.

The SCO called for joint and consolidated efforts to deal with the growing threat of international terrorism and extremism and address their root causes. The members will continue working on the preparation of the SCO Convention on Combating Extremism, which will be an important part of the legal basis of the cooperation in this regard. The leaders also pledged concerted work in combating transnational organized crime.

The participants emphasized that activities of the SCO are not directed against other states or international organizations, and that they are willing to develop contacts and cooperation with other regional and global organizations and countries that share the goals of the SCO Charter. In particular, the participation of Russia and China in BRICS provides a solid ground for boosting the cooperation between the two international groups.

The summit stressed the importance of enhancing mechanisms of global governance based on the UN Charter to achieve a fairer and more equitable world order. The SCO members said they are committed to further strengthening the central coordinating role of the UN in international relations, and support consultations in search of a «package solution» to the reform of the UN Security Council.

The 2016 event is a milestone in the history of the Organization. Two more countries – India and Pakistan – are a step away from joining the Shanghai Cooperation organization to make it a global (Trans-Asian) political structure.

Indian Prime Minister Narendra Modi and Pakistani President Mamnoon Hussain stamped their signatures on the respective memorandum.

The document lays down the conditions for Indian and Pakistani participation in the organization’s global budget, their fees for its permanent agencies and other details. The formal process of joining the SCO as a full member will take some months. Both countries are expected to become full members by the next meeting at Astana in 2017.

Thanks to their integration in the SCO, the two neighboring countries, both nuclear powers and rivals that have clashed in several wars since 1948, have a new place to smooth out their differences.

Expanding from six to eight full-fledged members, the SCO has made an important step to bring together three largest and most powerful Eurasian states and four nuclear powers. With the integration of new members, the group will unite 50 percent of Eurasian territory, 45 percent of the population on the planet and 19 percent of global GDP.

«Indeed, as the Shanghai Cooperation Organization expands its areas of operation and its membership through the participation of the powerful countries I have just mentioned, it turns into a very powerful international association that commands respect and is relevant both in the region and worldwide», said Russian President Putin.

The India-Pakistan admission may also help improve strained ties between India and Pakistan by opening another communication channel. No doubt the membership will improve the bilateral relations between India and Pakistan with Russia, China and other members interested in their rapprochement. The territorial disputes and nuclear arms will remain, but the very fact of being united in the same organization pursuing common goals will help them start a dialogue. For instance, all SCO members are interested in addressing the problem of Afghanistan. India and Pakistan can make a big contribution to finding proper solutions.

The admission of India and Pakistan comes at a time when the two nations are seeking greater engagement in the Eurasian region, which is one of the most strategically important areas of the world. Moreover, Central Asian countries are rich in hydrocarbons. This makes them particularly attractive for energy-starved India and Pakistan. Both New Delhi and Islamabad are pushing ahead with infrastructure projects aimed at deepening their connectivity to the region. While India is developing the Chabahar port in Iran in the hope that it would grant it land access to Afghanistan and Eurasia bypassing Pakistan, Islamabad is resting its hopes on the China-Pakistan Economic Corridor (CPEC) – a mammoth multibillion dollar Chinese plan to develop Pakistani infrastructure and broaden economic links.

Iran is next to join the Shanghai Cooperation Organization (SCO). Tehran has long sought membership in the SCO but the group kept the country waiting until it reached an agreement with the US, Europe and other key international players on its nuclear program. With the addition of Iran, the group would control around a fifth of the world’s oil and represent nearly a half of the global population.

The Organization has great prospects for the future. Participation of the SCO countries and CIS (the Community of Independent States) countries in the process to align the Eurasian Economic Union and the Silk Road Economic Belt could be a prelude to the formation of large Eurasian partnership, Russian President Vladimir Putin said when speaking at the meeting of the SCO summit.

«Good prospects open up with the launch of negotiations on the alignment of the Eurasian union and China's Silk Road Economic Belt. I am convinced that involving all SCO states and also the CIS countries in this integration process could be a prelude to the formation of large Eurasian partnership», the President emphasized.

The Russian leader noted that the countries of South-East Asia show interest in cooperation with the SCO in economic matters, which was discussed at the recent ASEAN Summit in Sochi.

According to Vladimir Putin, financial institutions such as the Asian Development Bank for Infrastructure Investments and BRICS Bank could contribute to the successful implementation of economic projects within the SCO.

* * *

Over the 15 years of its existence, the SCO has become a consolidated, full-fledged, and very influential international association independent from the influence of the United States. The successful and expanding SCO offers an alternative to an outdated vision of a unipolar world dominated by Washington