Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թուրքական ուժերի ենթադրյալ հեռացումը և հայկական զորախմբի հավանական ժամանումը

18:14, 1 օգոստոսի, 2013
Հարավային Լիբանանում տեղակայված միջազգային խաղաղապահ զորամիավորումներին Հայաստանի Հանրապետության մասնակցության հարցը դեռեվս բանակցային թեմա է: Բանակցությունները կտարվեն հայկական կողմի եւ ՄԱԿ-ի, ինչպես նաեւ խաղաղապահ առաքելության ղեկավար երկրի՝ Իտալիայի համապատասխան կառույցների միջեւ:

Թեեւ վերջնական որոշում չի կայացվել ու հրապարակվել, այսուհանդերձ Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության բանբերի հայտնածները այս մասին գրեթե հստակ են դարձնում, որ հայկական դասակը առաջիկայում կժամանի Լիբանան եւ կներգրավվի խաղաղապահ ուժերի առաքելության իրականացման միջազգային աշխատանքներին:

Հետադարձ ակնարկը հուշում է, որ պաշտոնական Երեւանը, ժամանակին, Լիբանանի դեմ Իսրայելի սանձազերծած պատերազմի ավարտին' 2006-ին, խանդավառություն ցույց չէր տվել ներգավվելու հարավային Լիբանանում տեղակայվելիք ուժերին եւ փաստորեն իր մասնակցությունը չէր բերել: Այսուհանդերձ, հետագայում խորհրդանշական մասնակցության ձեւաչափը ապահովվել էր: 2012-ից ՄԱԿ-ի դիտորդական առաքելության կազմում ներգրավված է Հայաստանի Հանրապետության զինյալ ուժերից մեկ սպա:

Ժամանակներն ու աշխարհաքաղաքական պայմանները բնականաբար որոշիչ դեր ունեն մասնակցության նկատմամբ արձանագրված վերապահությունները վերացնելու եւ ներրգրավվելու ուղղությամբ բանակցությունները աշխուժացնելու առումով: Մի պահ շրջանցելով որոշումների կայացման բուն շարժառիթների մասին վերլուծական մոտեցումները, իբրեւ զուտ տեսություն կարելի է նշել, որ ընդհանրապես միջազգային կառույցներում հավասարակշռված, փոխլրացուցիչ եւ աշխուժ ներկայությունը դրական գործոններ կնկատվեն տվյալ պետության արտաքին քաղաքականության իրականացման ընթացքում: Մեր դեպքում, անշուշտ, կա հստակորեն պետական շահի եւ առաքելության վայրերի տեղի հայ համայնքների յուրահատկությունների համատեղ նկատառումը: Եվ եթե Աֆղանստանն ու Կոսովոն հայկական զորախմբերի տեղակայման առումով նման խնդիրներ չունեին, ապա նույնը չէր կարելի ասել Իրաքի համար, ուր նման յուրահատկությունների նկատառումը ավելի քան անհրաժեշտ էր։

Ավելորդ չէ հիշել, որ վերջերս լիբանանյան մամուլը հրապարակեց առաջիկա սեպտեմբերին խաղաղապահ առաքելության շրջածիրում տեղակայված թուրքական զորամիավորման հեռացման մասին լուրեր: Նման որոշման հավանական պատճառները թուրք զինվորների նկատմամբ տեսանելի վտանգավոր կացությունն էր ստեղծված՝ Սիրիայում թուրքական կեցվածքի եւ լիբանանցի առեւանգյալների պատասխանատվությունը Անկարայի ուսերին տեսնելու պատճառներով: Թուրքական կողմից հերքում չի եղել։ Հերքումանման հաղորդագրություն հրապարակեց ԵՈՒՆԻՖԻԼ-ը, ասելով որ մինչ այժմ նման դիմում չի ստացել թուրքական զորամիավորման համապատասխան բաժանմունքից:

Անկախ այն իրողությունից, որ թուրքական զորախումբը կմնա՞, թե՞ կհեռանա, կամ նման հրապարակումները տեղեկատվությու՞ն են, թե՞ ապատեղակատվություն, պարզ է միայն, որ լիբանանյան կարեւոր շրջանակների համար նորօսմանականների համեմատաբար նախկին ընկալման տարողությունը էական փոփոխության է ենթարկվել: Երկու ենթադրյալ պատճառներն էլ, որոնք նշվում են հրապարակումներում, հիմնովին բացասական դերակատարություն են վերագրում Անկարայի կիրառած շրջանային եւ տեղական քաղաքականությանը:

Թուրքական զորամիավորման ենթադրյալ հեռացումը եւ հայկական զորախմբի հավանական ժամանումը իրար հետ առնչվող գործողություններ չեն իհարկե։ Երկուսը արձանագրվելու դեպքում սակայն, առաջինը կլինի Անկարայի ազդեցության գոտու կայացման հաշվին, մինչ երկրորդը, իր չափի մեջ, Երեւանի արտաքին քաղաքականության մեջ որոշակի առավելություններ կապահովի:

Շահան Գանտահարյան

«Ազդակ» թերթի գլխավոր խմբագիր

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Հայաստանի «թուրքական» փաթեթը
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Մեկնաբանություն - Շաբաթ, 17 Օգոստոսի 2013,

Սերժ Սարգսյանին նախօրեին իր հավատարմագրերն է հանձնել Հայաստանում Շվեյցարիայի նոր դեսպանը, որի հետ քննարկվել են ինչպես երկկողմ հարաբերության, այդպես էլ տարածաշրջանային նշանակության հարցեր: Սովորաբար, դեսպանների հավատարմագրման հանձնման վերաբերյալ արարողակարգային տեղեկատվությունը չի արժանանում մեծ ուշադրության: Սակայն Շվեյցարիայի դեսպանի պարագայում ուշադրության քիչ թե շատ ավելի մեծ բաժինը երեւի չէր խանգարի:
Բանն այն է, որ Շվեյցարիան Հայաստանի պաշտոնյաների համար միայն բանկային անթափանց հաշիվների երկիր չէ, այլ նաեւ հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման գործընթացի միջնորդ, որը անգամ ֆուտբոլային դիվանագիտության ձախողումից հետո հայտարարել է, որ պատրաստ է շարունակել միջնորդական ջանքը:
Առերեւույթ, ֆուտբոլային դիվանագիտության բարեհաջող տապալումից հետո, հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացում կարծես թե ոչինչ տեղի չի ունենում: Ավելին, տեղի են ունեցել զարգացումներ, որոնք լրացուցիչ լարվածություն ու սառնություն են մտցրել առկա իրավիճակի մեջ: Միայն բոլորովին վերջերս տեղի ունեցան մի քանի ուշագրավ զարգացումներ:
Սերժ Սարգսյանն էր Եվրամիության առաջ հանդես եկել Թուրքիայի հետ սահմանը բացելու կիսապայմանով, կամ անուղղակի պայմանով, հայտարարելով, թե առանց այդ սահմանի բաց լինելու, անիմաստ է դառնում Հայաստանի ու Եվրամիության միջեւ Ազատ առեւտրի հարաբերությունը:
Դրանից հետո Հայաստանի գլխավոր դատախազը հայտարարեց, որ Թուրքիային իրավական պահանջներ ներկայացնելու հիմքեր պետք է պատրաստվեն: Դրան ի պատասխան Թուրքիան հայտարարեց, թե այդպիսի բաներ ասելը թեթեւամտություն է, իսկ Թուրքիային տարածքային պահանջ ներկայացնողն էլ պետք է մտածի տարածաշրջանային կայունության ու անվտանգության մասին: Այլ կերպ ասած, ի պատասխան, Թուրքիան ուղղակի սպառնաց Հայաստանին պատերազմով:
Դրանից հետո, հարցազրույցի շրջանակում հայտարարություն արեց Հայաստանի փոխարտգործնախարար Շավարշ Քոչարյանը, ասելով, թե Հայաստանի վերաբերմունքը Թուրքիայի հետ հարաբերություն կարգավորելու առումով չի փոխվել՝ առանց նախապայմանի գործընթաց: Երեւանը հավանաբար խնդիր էր ունեցել միջազգային ասպարեզում, որտեղ այնքան էլ չեն ողջունել դատախազի պահանջատիրությամբ Թուրքիային գրգռելու հայաստանյան ավանտյուրան:
Հետո տեղի ունեցավ միջադեպ հայ-թուրքական սահմանին, երբ սպանվեց սահմանախախտ մի հովիվ, որն ըստ առայժմ գոյություն ունեցող այսպես ասած պաշտոնական վարկածի սահմանն անցել էր իր կորած ոչխարների, թե կովերի հետեւից: Հայաստանի սահմանը հսկող Ռուսաստանի սահմանապահ ծառայությունը հայտարարեց, թե հովիվը կրակել է սահմանապահների ուղղությամբ, նրանք էլ պատասխան կրակ են բացել: Առայժմ քննություն է ընթանում եւ որեւէ վարկածի ապացույցներ չկան: Փաստ է միայն, որ հայ-թուրքական սահմանին այսպես ասած կորած կենդանիներ փնտրող հովիվների սահման անցնելու շատ դեպքեր են լինում, բայց մահվան դեպք եղավ առաջին անգամ:
Ահա այս զարգացումների կոնտեքստում Շվեյցարիայի նոր դեսպանի հետ տարածաշրջանային հարցերի քննարկումն անշուշտ դուրս եկած կլինի սովորական արարողակարգի շրջանակից:
Բանն այն է, որ այս առումով հետաքրքիր վիճակ է ստեղծվել հայ-թուրքական տիրույթում: Մի կողմից ակնհայտ է, որ ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի մոտենալուն զուգահեռ աշխարհում բավական ակտիվանալու է հայկական հարցի վերաբերյալ աղմուկն ու սրվելու է Թուրքիային ուղղված հարցադրումների ֆոնը՝ այդ թվում գերտերությունների մակարդակում, մյուս կողմից սակայն հարցն այն է, որ գերտերությունների համար այսպես ասած կլոր տարելիցը չի կարող լինել ցեղասպանության ճանաչման բավարար հիմք: ճանաչումը պայմանավորված է քաղաքական իրողություններով, անցյալով, ներկայով ու ապագայի հաշվարկներով, այնպես էչ գերտերություններին անհրաժեշտ կլինեն հիմքեր, որոնցով կհիմնավորվի 100-րդ տարելիցից ճանաչման բացակայությունը՝ եթե չգա այնպիսի քաղաքական իրավիճակ, որ պետք լինի ճանաչել ցեղասպանությունը եւ ինչ որ բան պարտադրել Թուրքիային:
Իսկ այդպիսի հիմքեր կարող են լինել հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացի թեկուզ ժամանակավոր կարկատանները: Այնպես որ չի բացառվում, որ Երեւանին այդ կապակցությամբ արվում են առաջարկներ: Բնական է, որ Հայաստանի իշխանությունն էլ համաձայնելու դիմաց կդնի իր պայմաններն Արեւմուտքին, այսինքն կփորձի բարձրացնել կարկատանների համաձայնության գինը: Պատահական չէ, որ չնայած Թուրքիայի դիրքորոշմանը, Երեւանը շարունակում է օրակարգում պահել վտանգավոր եւ մերժելի կետեր պարունակող հայ-թուրքական արձանագրությունները:
Այդ ընթացքում, ինչպես ադրբեջանական մամուլն է հայտնում, Թուրքիայի նախագահ Աբդուլլագ Գյուլը Գաբալայում տեղի ունեցած թյուրքալեզու ժողովուրդների վեհաժողովին հայտարարել է, որ Ղարաբաղի խնդիրը մեծ խնդիր է թյուրքալեզու ժողովուրդների համար եւ ստատուս-քվոյի պահպանությունն անընդունելի է: Գյուլը միեւնույն ժամանակ հույս է հայտնել, որ մի օր էլ թյուրքալեզուների վեհաժողով կլինի Լեռնային Ղարաբաղի որեւէ քաղաքում:
Ըստ ամենայնի, 100-րդ տարելիցին ընդառաջ Թուրքիան հաշվարկել է, որ լավագույն պաշտպանությունը դա հարձակումն է, որդեգրելով բավական ագրեսիվ ու հավակնոտ հայտարարությունների քաղաքականություն: Դա իհարկե կարող է պայմանավորված լինել նաեւ նրանով, որ Անկարան զգալիորեն հայտնվել է անկյուն քշվածի կարգավիճակում: Հայկական հարցի մշտական հրատապությանը զուգահեռ, վերջին շրջանում բավական հրատապ է դառնում նաեւ քրդական հարցը, որը Թուրքիայի Աքիլեսյան մյուս գարշապարն է:
Այդ հարցն այնքան է առաջ գնացել, որ նույնիսկ պաշտոնական Երեւանն է համարձակվում հանդիպումներ ունենալ իրաքյան Քրդստանի կառավարության արտգործնախարարի հետ, իհարկե առայժմ էկոնոմիկայի նախարարության պատվիրակության մակարդակով:
Անկյուն քշված Թուրքիան իհարկե դառնում է վտանգավոր: Թեեւ դժվար է ասել, թե Հայաստանի համար որ Թուրքիան է ավելի վտանգավոր՝ անկյուն քշվածը, թե իրեն ինքնավստահ զգացողը: Ըստ ամենայնի, Թուրքիան բոլոր վիճակներում էլ Հայաստանի համար մնում է վտանգավոր, անգամ կարգավորված հարաբերության պայմաններում: Հետեւաբար բոլոր դեպքերում, Հայաստանի համար կարեւոր խնդիր է դառնում Թուրքիայից բխող վտանգների հարցը միջազգայնացնելն ու օրակարգային հարց դարձնելը: 100-րդ տարելիցին ընդառաջ պետք է Հայաստանի գործողություններում ոչ թե ինքնամոռաց ներկայացվածություն ունենա պահանջատիրության խնդիրը, այլ հենց անվտանգության հարցը ժամանակակից զարգացումների համատեքստում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....F6MVQxdG.dpuf

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Will Georgia Face A Civil War?

The presidential election is drawing nearer in Georgia and still one
cannot understand to what extent the rating of the ruling party and
its leaders has gone up or down. Public polls suggest that the number
of people who have not made up their mind is growing but nevertheless
electoral activity remains high.

It is possible that the Georgian society has become wiser but this
time it does not demand rapid results, especially that it is observing
energetic decisions. The society is divided by mental, not social
criteria. Specific groups distinguished for their political ambitions
link their social situation and visions of future with Mikhail
Saakashvili's team, which determines to a great extent the existence
of genuine opposition moods.

It should be noted that traditional Georgian politicians are so much
confused by the ongoing developments that they are no longer able to
make more or less realistic evaluations. As always, the opinion of
young politicians and experts is interesting who do not hurry to get
involved in an active phase of political activity. The axiom is that
the Georgian society was not ready for Mikhail Saakashvili`s team's
reformist efforts and so far nobody has come up with a delicate
explanation of this phenomenon. The problem sof Abkhazia and South
Ossetia stopped being actual, and they are viewed as problems of
visible future, and everyone wonders what political forces will
further govern the country.

Georgia has experienced the advantages of economic and political
cooperation with Russia although it already has little importance. At
the same time, given the solidarity of a number of public and
political groups, the country approved and adopted a definite format
of foreign political priorities. Georgia designs a policy of
neutrality, minding the balance between the Western community and
Russia, under closer and binding relations with the EU and NATO.

It is not the demand of the West but an `objective course of
historical circumstances'. The problem, however, is that such setup
may favor the Western community but not Russia, and Russia will
continue the policy of tug-of-war. `In a helicopter-tractor tug-in-war
the chain will win.' Everyone has read this in the reader and hardly
anyone is ready to develop a more detained and substantial policy, and
almost everything in the Russian-Georgian relations has been left up
to `big, effective fragments'.

In Moscow and Tbilisi they understand that relations between them
cannot be more or less complete unless the political destiny of
Mikhail Saakashvili and his team is not determined which has a highly
influential cluster in the parliament and local government, elective
and representational bodies. The National Unity Party is mostly
dominant in the economy, in different public administration bodies,
and most importantly the law-enforcement and security agencies.

The National Unity Party has been injured but not defeated and is
ready for a persistent fight during the presidential campaign. It is
increasingly obvious that not only the United States but also Europe
would be satisfied with a bipartisan system in Georgia, and the
current situation of double power may become chronic, especially if
supported by the West which, like Russia, refrains from abrupt moves
in the `war-of-tug'.

Whoever B. Ivanishvili is, both sides would like to demonstrate that
he is their man, especially that the prime minister seriously believes
in the policy of neutrality.

It is hard to imagine a state aspiring to NATO membership build a
policy of neutrality in international relations but the problem is not
the combination of legal norms and real politics. Georgia will first
have to answer the question whether a small state may conduct a
so-called multi-vector policy.

The Russian political circles exaggerate simplicity of decisions on
return of Abkhazia and South Ossetia to Georgia. Of course, everything
is possible in the politics of Russia and other great powers,
including `legitimate genocidal actions'. If a policy of review of the
balance of forces and areas of influence in a global and regional
scale is implemented, the method of `legitimate genocides' will become
apparent and be practiced largely but for the time being a slow policy
of `remapping' is implemented, and it is necessary to take into
account the actual balance of forces.

Is Georgia ready for concessions in this format of relations? This is
the most complicated issue. Will the upcoming presidential elections
answer this question? Young and promising Georgian politicians and
experts who got a good education, mostly in the United States and the
UK, think that bipartisan or two-clan system is not applicable to
Georgia, even conventionally. Georgia is not big enough, and its
society is not politically and economically self-sufficient where the
clans or groups would stand each other for a long time.

It is an illusion that Georgia has had a multi-party system so far. In
fact, there are a lot of parties and a dominant ruling party. A
bipartisan system is an opportunity of strong and functional influence
of the opposition on the ruling party and a real opportunity of
rotation of the government. In Georgia neither the ruling circles nor
the opposition will agree to it.

If the Georgian Dream Party wins in the presidential election, the
National Unity Party will be annihilated politically because Mikhail
Saakashvili's team is not going to give up power.

Some experts think that the ability of National Unity to resist to the
government is another myth of the Georgian society but there is
another opinion that Georgia will face a civil war. These opinions are
diverse while experienced Georgian politicians present more
unequivocal evaluations - either we, or them. Although, in fact, it is
evidence to an upcoming long-term confrontation.

Igor Muradyan
11:51 16/08/2013
Story from Lragir.am News:

http://www.lragir.am/index/eng/0/politics/view/30709

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ադրբեջանը որպես ռեզերվային պետություն
Իգոր Մուրադյան
Ուրբաթ, 23 Օգոստոսի 2013


Ռեզերվ հասկացությունը միջազգային քաղաքականության մեջ գուցե եւ մշտապես եղել է, սակայն առավել առարկայական սկսել է արտահայտվել գլոբալացման ժամանակաշրջանում (կամ ինչ որ գործընթաց, որն առայժմ չունի ավելի համարժեք անվանում): Առանց քաղաքական ու տնտեսական ռեզերվների անհնար է վարել աշխարհքաղաքականություն եւ գեոտնտեսություն, ըստ այդմ էլ՝ միջազգային ասպարեզում լինել իրական սուբյեկտի դերում:
Ռեզերվների առկայությունը թույլ է տալիս ապահովել ոչ միայն կայուն զարգացում, այլեւ մանեւրի հնարավորություն, համատեղելով արտաքին քաղաքականության ակտիվ եւ նվազ ակտիվ փուլերը: Քաղաքական-տնտեսական ռեզերվի ձեւավորման դասական օրինակ էր Իրաքը նավթի իր ահռելի պաշարներով, ինչը թույլ տվեց մեծ չափով չեզոքացնել Պարսից ծոցի պետությունների, Ռուսաստանի եւ Վենեսուելայի ազդեցությունը միջազգային քաղաքականության վրա:
Նման կերպ, սակայն քիչ ինչ այլ միջոցներով լուծվեցին Կասպից ծովում, ներառյալ Ադրբեջանը, ռեզերվի ձեւավորման հարցերը: Ներկայում, չձեռնարկելով քաղաքական լուրջ ջանքեր, ԱՄՆ-ն այս տարածաշրջանում ստեղծել է գեոտնտեսական բնույթի հուսալի ու հեշտ կառավարելի ռեզերվ, որը ԱՄՆ համար ենթադրում է տարածաշրջանային գործընթացների մասնակիցների լիովին անվտանգ խաղեր:
Կասպիական տարածաշրջանն այն աստիճան հմտորեն ու ամուր է ինտեգրվել ԱՄՆ եւ Արեւմտյան հանրության շահերին, որ ոչ Ռուսաստանը, ոչ Իրանը, ոչ էլ Թուրքիան ի վիճակի չեն քիչ թե շատ էական ազդեցություն գործել իրադարձությունների ընթացքի վրա: Քանի դեռ Կասպիցի ավազանում կա նավթ ու գազ, այս պետությունները ստիպված են ընդամենը բավարարվել «կողքից» ներկայության հնարավորությամբ:
Միայն Չինաստանին է հաջողվել տարածաշրջանում նշանակալի դեր խաղալ, ձեւավորելով էներգետիկ հաղորդակցություններ Արեւելյան ուղղությամբ: Սակայն, դրանով հանդերձ, Չինաստանը չի փորձում ցուցադրել սեփական քաղաքական հավակնությունները (համենայնդեպս, ներկա փուլում):
Այնուամենայնիվ, հետեւելով տարածաշրջանում ԱՄՆ քաղաքական ակտիվության նվազմանը, Ռուսաստանն ու Թուրքիան փորձում են ուժեղացնել իրենց քաղաքական ու գեոտնտեսական դիրքերը, սակայն անհասկանալի է, թե ինչ կլաստերներ են նրանք զբաղեցնելու, մրցակցային պայքարի ասպարեզի լիակատար յուրացման պայմաններում:
Ռուսաստանն ու Թուրքիան հասկանում են, որ ԱՄՆ այլեւս չունի նախկին հետաքրքրությունը Կասպիցի տարածաշրջանի հանդեպ, հատկապես գեոտնտեսական խնդիրների պլանում: Միեւնույն ժամանակ, երեւում է չկա բավարար ընկալում, որ հետաքրքրության նվազումն ամենեւին չի նշանակում ռեզերվի՝ որպես քաղաքական գործիքի, նշանակության կորուստ:
Ռեզերվը պետք է ընկալել որոշակի դինամիկայի մեջ, այն խաղում է տարբեր դեր, այդ թվում՝ մրցակիցներին տարածաշրջանի ռեսուրսներից հեռու պահելու, այն փուլերում, երբ տվյալ սուբյեկտի հետաքրքրությունը նվազում է:
ԱՄՆ-ին այդպես էլ չի հաջողվել սահմանափակել Չինաստանի ազդեցությունն ու ներկայությունը Կենտրոնական Ասիայում, եւ ամերիկացիները, երեւում է, կփորձեն Աֆղանստանի խնդիրները գցել Չինաստանի ու Ռուսաստանի վրա:
«Ադրբեջանական գործոնից» օգտվելու Թուրքիայի փորձերը հնարավորություն տվեցին ընդամենը ֆորմալ ցուցադրել պայմաններն ու շահերը, ինչը Թուրքիային էական ոչինչ չտվեց ոչ ռազմավարության, ոչ էլ մարտավարության պլանում: Տվյալ գործոնը նպաստեց ընդամենը ժամանակ շահելուն, սակայն այս դեպքում էլ պարզ չէ, թե ինչ շահեց Թուրքիան: Այնուամենայնիվ, Ադրբեջանի օգնությամբ Անկարան մշտապես նյարդայնություն եւ դիսոնանս է մտցնում տարածաշրջանի իրավիճակում, ինչը շոշափում է Իրանի ու Ռուսաստանի, բայց ոչ ԱՄՆ շահերը: Ամերիկացիները սովորել են օգուտ ստանալ Թուրքիայի ցանկացած պահվածքից, եթե իհարկե նա շարժվում է թույլատրվածի սահմաններում:
Ռուսաստանը հերթական անգամ գնաց ճեղքման, եւ որոշեց վերանայել Ադրբեջանի կարգավիճակը որպես ռեզերվ: Ինչպես եւ նախկինում՝ անհաջող, թեեւ Մոսկվայում պատրաստ են ցանկալին ներկայացնել որպես իրականություն: Արտաքին կողմերի խնդիրը ոչ միայն ԱՄՆ հմուտ քաղաքական տեխնոլոգիայի, ավելի ճիշտ ռազմավարության մեջ է, այլեւ Ադրբեջանին առաջարկված բավական հարմար դիրքի:
Որոշ առումով, թեեւ այլ պայմաններով, նման վիճակում (կարգավիճակում) է նաեւ Ղազախստանը, եւ թերեւս այդպես կլինի նաեւ Թուրքմենստանի հետ:
Ռեզերվը հավասարազոր է չեզոք կարգավիճակին, կան առավելություններ, սակայն նաեւ պարտավորություններ, եւ եթե դրանք չկատարվեն, կփլուզվի ողջ այն կոնֆիգուրացիան, որը տվյալ «ռեզերվային» երկրներին գոյատեւման հնարավորություն է տալիս: Օրինակ կարող է հանդիսանալ փոքրիկ, սակայն հավակնոտ Քատարը, որը կառավարում է ամենեւին էլ ոչ էմիրի ընտանիքը, այլ տրանսազգային ակումբային կորպորացիան, որը համատեղում է Արեւմուտքի ու Արեւելքի շահերը: «Ռեզերվի» սկզբունքների խախտումն այստեղ հանգեցրել է ռեժիմի առաջին դեմքի փոփոխության, եւ երեւում է բանը դրանով չի ավարտվի:
Ադրբեջանը լի է պատրանքներով, թե իրեն կհաջողվի, պահպանելով «ռեզերվի» սկզբունքները», հայտարարել իր հավակնությունների մասին: Բավական տհաճ իրավիճակ է նրա հարեւանների համար, սակայն լիովին կառավարելի, եթե ճիշտ ընկալվեն ռեզերվային պետության «իրավունքներն ու պարտականությունները», որը միջազգային հարաբերություններում ոչ թե սուբյեկտ է, այլ օբյեկտ՝ միշտ ինչ որ մեկի սեփականությունը:
Իհարկե, աշխարհում ավելի շատ են օբյեկտները, քան սուբյեկտները, սակայն «սուբյեկտ-ռեզերվը» արտոնյալ իրողություն է եւ պետք է հարգի «քրեական օրենսգիրքը»:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....zEN5SyUv.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ուժերի հավասարակշռությունը Արեւելյան Եվրոպայում
Իգոր Մուրադյան
Հինգշաբթի, 22 Օգոստոսի 2013,


Ուժի համաշխարհային կենտրոնները չէին ցանկանա ուժերի հավասարակշռության հաստատում Արեւելյան Եվրոպայում, գերադասելով առավելությունները ուժերի դասավորության մեջ: Միեւնույն ժամանակ, Արեւելյան Եվրոպայում ուժերի հավասարակշռությունից է կախված եվրոպական, եւ հնարավոր է՝ գլոբալ անվտանգությունը:
Ներկայում, երբ աշխարհքաղաքական իրողությունները Եվրոպայում արմատապես փոխվել են, անվտանգության հարցում առանցքային դեր է խաղում Ուկրաինայի եւ Սեւ ծովի իրավիճակը: Այնքան էլ տեսանելի չէ, սակայն ներկայում Եվրոպայում աշխարհքաղաքական պայքարի իրական ասպարեզն Ուկրաինայում է, որտեղ ազդեցություն ունենալու համար տեղի է ունենում կոշտ մրցակցություն:
Արեւելյան Եվրոպայում քրիստոնեության ընդունման հոբելյանի տոնակատարությունների կապակցությամբ Ռուսաստանը բավական ջանք է գործադրել թույլ չտալու Ուկրաինայի ինտեգրացիոն գործընթացները Եվրամիության ուղղությամբ: Բնութագրական է, որ Ուկրաինան ցուցադրել է Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների պահպանման եւ զարգացման իր շահագրգռվածությունը, ինչն արդեն չի հանգեցնում բողոքի ոչ Կիեւում, ոչ էլ երկրի արեւմտյան գավառներում:
Այնուամենայնիվ, Կիեւում չեն կարող արգելակել ինտեգրացիոն գործընթացները, քանի որ դրանից է կախված ոչ միայն ներկայիս իշխող թիմի, այլեւ երկրի ապագան: Այնպիսի խոշոր երկիրը, ինչպիսին Ուկրաինան է, չի կարող տնտեսական իրավիճակի եւ Եվրոպական միության հետ հարաբերությունների զարգացման հույս պահել, սակայն խոսքն ամենեւին էլ տնտեսական կողմի մասին չէ:
ԱՄՆ Ուկրաինան «գցել է» Եվրոպական միության վրա, որի շահերը նկատելիորեն քաղաքականացված են՝ հիմնված տնտեսական լծակների վրա: Վիլնյուսում Եվրամիության հետ ասոցիացիայի լայն համաձայնագրի սպասվող ստորագրումը ուկրաինական ընդդիմությանը գործնականում կզրկի բոլոր փաստարկներից, ընդ որում՝ ընդդիմադիր բոլոր կուսակցություններին:
Ուկրաինան ծայրահեղ կոռումպացված ու մաֆիոզ երկիր է, տարբեր տարածաշրջաններում տարբեր շահերի առկայությամբ: Արեւմտյան հանրության եւ նախեւառաջ Եվրամիության հետ ինտեգրումն ուկրաինական աջ-լիբերալ ընդդիմության գլխավոր փաստարկն ու խաղադրույքն է: Նախագահի ու խորհրդարանի վերջին ընտրությանը պարզվել է, որ Ուկրաինայի առավել պրոռուսական՝ հարավ-արեւելյան եւ հարավային գավառներում երիտասարդ սերունդը, միջին դասը եւ հասարակության որոշ այլ շերտեր Եվրամիության հետ ինտեգրումը համարում են առաջնահերթություն: Աջ-արմատական ընդդիմությունը, որին աջակցում են արեւմտյան գավառներում, նույնպես արտաքին քաղաքական այդ կուրսի կողմնակիցն է:
Ուկրաինայում ռուսական ազդեցության խնդիրն այն է, որ ավանդաբար պրո-ռուսական գավառներում, նախեւառաջ Դոնեցկի, Լուգանսկի, Դնեպրոպետրովսկի, Խարկովի, Օդեսայի եւ Ղրիմի շրջաններում ռուսալեզու բնակչությունը դեմ չէ եւ ավելին՝ ողջունում է Եվրամիությանն ինտեգրվելու կուրսը:
ՆԱՏՕ-ի հետ հարաբերությունների հարցում տրամադրություններն ավելի զուսպ են, թերեւս այն պատճառով, որ ՆԱՏՕ-ն ներկայում նվազ կոնկրետ նախագիծ է: Ստեղծվել է բավական երկիմաստ իրավիճակ, երբ աջ-լիբերալ ընդդիմությունը, որը միշտ կոչ էր անում զարգացնել հարաբերություններն Արեւմուտքի հետ, ներկայում բռնել է սպեկուլյատիվ-դեմագոգիկ կեցվածք, հասկանալով, որ ասոցիացիայի համաձայնագրի ստորագրումը կհանգեցնի նրանց դիրքերի կորստին եւ իշխանության դիրքերի ամրապնդմանը:
Պետք է նշել, որ անկախության անցած 20 տարիներին նկատելիորեն փոխվել է նաեւ ներուկրաինական աշխարհքաղաքականությունը: Այսինքն, ուկրաինական Արեւմուտքը Գալիցիայի ու Վոլինյայի արեւելյան սահմաններից հասել է Դնեպրին, եւ Կիեւն ըստ էության ավելի շատ պատկանում է Արեւմտյան Ուկրաինային:
Մոսկվայում պսեւդո-ազգայնական որոշակի խմբեր ափսոսանք են հայտնում, որ նախկինում Ուկրաինայի մասնատման ջանքեր չեն ձեռնարկվել: Իրականում, Մոսկվայում նման ծրագիր ու մտադրություններ երբեք չեն եղել, առավել եւս չկան ներկայում: Աշխարհի քաղաքական քարտեզի վերաֆորմատավորման հարցում շահագրգիռ են ովքեր ասես (ԱՄՆ, Սաուդյան Արաբիա, տրանսազգային որոշակի խմբեր Եվրոպայում, Իրան, Չինաստան), բայց ոչ Ռուսաստանը: Ռուսական աշխարհքաղաքականության «գնացքը» անցել է 90-ական թվականներին, երբ Ռուսաստանն ուներ ֆունկցիոնալ գործընկերներ եւ համակիրներ, ներկայում այդպիսիք չկան: Սակայն ամեն ինչ այդքան վատ չէ, որքան թվում է:
Ուկրաինայի հարցում Ռուսաստանն ունի ուժերի հավասարակշռության երաշխիքներ, Արեւմտյան հանրության հետ դիրքորոշումների հարաբերակցության մասով: Եղած մրցակցային պայքարն էլ չունի սուր դիմակայության բնույթ: Տեղի է ունենում ադապտացիա շատ հարցերով ու խնդիրներով: Երբ Եվրոպան համոզվի, որ Ռուսաստանից էներգետիկ կախվածությունը հաղթահարվել է, եւ մի շարք տարածաշրջաններում, նախեւառաջ Սեւ ծովում, Ռուսաստանը չունի ակնհայտ առավելություն, համենայնդեպս՝ մոնոպոլ վերահսկողություն, կսկսվի առավել կայուն ժամանակաշրջան:
Ռուսաստանը հույս ուներ, որ ինչպես նախկինում, կարող էր օգտվել Գերմանիայի բավական բարեհաճ վերաբերմունքից, որը մշտապես զգում է իր եւ Ռուսաստանի միջեւ «պատ» կառուցելու՝ եվրոպական իր գործընկերների շահագրգռվածությունը: Սակայն, ինչ որ անսպասելի բան է տեղի ունեցել՝ դա այլեւս չի մտահոգում Գերմանիային, այն, որ նրա եվրոպական գործընկերներն այնքան են զբաղված տնտեսության ոլորտի խնդիրներով, որ աշխարհքաղաքական հավակնությունների համար ժամանակ չի մնացել:
Գերմանիան լիովին սպառել է իր ֆոբիաները Արեւելյան գործընկերության նախագծի հանդեպ, եւ փորձում է աբսորբացնել այն՝ տնտեսական ազդեցության պրո-գերմանական գոտի ձեւավորելու ծրագրի շրջանակներում: Այսինքն, ռուսական քաղաքականության «գերմանական ռեսուրսը» հիմնականում սպառվել է (ողջույններ մեր գործընկեր Ալեքսանդր Ռարին, որը չափազանց հոռետես էր Արեւմուտքի հետ Արեւելյան Եվրոպայի ինտեգրման հարցում):
Ցավոք, հավասարակշռությունն առայժմ չի բավարարում մրցակցող կողմերին, սակայն դրա հետ ստիպված են հաշտվել:
Ուկրաինայի հարցում շատ բան է պարզվում, թեեւ երկրում Ռուսաստանը պահպանում է հզոր քաղաքական ու տնտեսական դիրքեր: Սեւ ծովի խնդիրը մնում է, որտեղ ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ն դեռեւս ձեռնամուխ չեն եղել սեփական ներկայությունը հաստատելուն: Դրան դիմակայում է ոչ միայն Ռուսաստանը, այլեւ Թուրքիան, որոնք հիմնականում համաձայնեցրել են իրենց դիրքորոշումները Սեւ ծովում (իհարկե, հիմնականում, բայց որ բոլոր հարցերում): Դա այլ թեմա է:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....wgoVowKG.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Իրանի չհայտարարված արտաքին քաղաքական առաջնահերթությունները
Իգոր Մուրադյան
Երկուշաբթի, 26 Օգոստոսի 2013,


Իրանն ավելի քան 30 տարի բավական բարդ, եթե չասենք յուրահատուկ միջազգային դրության մեջ է: Զարմացնում է այն, որ այդքան տարաբաժանված էլիտան կարողացել է երկիրն անցկացնել շրջափակման եւ գրեթե ողջ աշխարհի հետ սուր առճակատման այդ մղձավանջով: Իրանական էլիտաները կարողացել են անել անհնարը, եւ հատուկ քաղաքական գրականությունում գնալով շատանում են Իրանի «ողջ մնալու» գործոնների վերաբերյալ ամենատարբեր վարկածները:
Իհարկե, լիովին հնարավոր է, որ քաղաքական հարաբերությունների տարբեր փուլերում Իրանի դաշնակիցներ են եղել Չինաստանը, Ռուսաստանը եւ նույնիսկ Մեծ Բրիտանիան: Սակայն մեծ հաշվով այն, ինչ կոչվում է գլոբալ գործընկեր, հիմնականում հանդես է եկել ԱՄՆ-ը, որը երբեք շահագրգռված չի եղել մինչեւ վերջ ճնշել Իրանին, ավարտին հասցնել տնտեսական եւ տեխնոլոգիական շրջափակումը:
Աշխարհքաղաքական ուղղությունների մեծամասնությունում, ինչպես նաեւ Ալ-Կաիդայի դեմ պայքարի մասով ԱՄՆ եւ Իրանի շահերը մեծամասամբ համընկել են: Իրանա-ամերիկյան հարաբերություններում հակասությունները ծագել են մինի-աշխարհքաղաքականության շրջանակներում, այսինքն, լրիվ տեղային ասպարեզներում, եւ նախաձեռնվել են տարածաշրջանային ազդեցությունն ուժեղացնելու որոշակի խնդիրներով: Հենց շահերի այդ գլոբալ համընկնումն էլ կդառնա Իրանի արտաքին քաղաքականության «չհայտարարված առաջնահերթությունների» որոշիչ գործոնը:
«Նոր», ավելի ճիշտ, Թեհրանի արդիականացված իշխող թիմն էականորեն կվերանայի արտաքին քաղաքականությունը, չնայած, ըստ էության, կպահանվեն հիմնական տարածաշրջանային ուղղությունները: Իրանի կարեւորագույն խնդիրը կդառնա «մոտ բարեկամական» երկրներում իր ազդեցության ուժեղացումը, այսինքն, այնտեղ, որտեղ գերիշխում են իրանական եւ շիա տարրերը:
Թեհրանում հասկանում են, որ Աֆղանստանում ամերիկյան ներկայության սահմանափակման դեպքում Իրանին խոշոր տհաճություններ են սպասվում, եթե չհաջողվի արագ եւ կայուն հաստատել իրանական ազդեցությունն Աֆղանստանի ողջ տարածքում: Իրանցիների եւ փուշտունների հարաբերությունները միշտ բարդ են եղել, սակայն տվյալ փուլում Իրանը կարող է կարեւորագույն գործոն դառնալ աֆղանական պետության ամբողջականության պահպանման գործում:
Իրանի առաջ Տաջիկստանի կլանման խնդիրն է դրած, այսինքն, սեփական ուղեծրում ներգրավումը: Իրանցիները շատ լուրջ փորձում են մշակել թուրքմեն ժողովրդի ծագման իրանական վարկածը եւ Թուրքմենստանի հետ նոր, առավել վստահելի հարաբերություններ կառուցել: Նույն կերպ առջեւում է նաեւ Ուզբեկստանի իրանական խմբերին իրանական քաղաքականության ուղեծիր ներգրավելու խնդիրը:
Իրանցիների մտահղացման համաձայն, Կասպից ծովի արեւելյան ափը պետք է ավելի հարմարավետ դառնա իրենց քաղաքականության համար: Հարավային Կովկասի նկատմամբ Իրանի համար երկու կարծիք չկա. Ադրբեջանը որպես պետություն պետք է մասնատվի եւ վնասազերծվի: Իրանի համար Միջագետքն ավելի մեծ նշանակություն ունի, քան Աֆղանստանը: Իրանի, Իրաքի, Սիրիայի եւ Լիբանանի դաշինքն առաջիկա տասնամյակում Իրանի քաղաքականության համար առաջնահերթ ուղղություն կդառնա: Սակայն այս ամենը կար նաեւ նախկինում: Իրանցիները կարծես թե հասկանում են, որ շահերի այդ գոտու ձեւավորման գործում գլխավոր գործընկեր կարող են դառնալ միայն ԱՄՆ-ը եւ Չինաստանը: Ուժի համաշխարհային հենց այս երկու կենտրոններն են դառնալու Իրանի գործընկերն անվտանգության հասկանալի եւ ոչ կոնֆրոնտացիոն քաղաքականություն վարելու գործում:
Ըստ էության, Թեհրանում հույս ունեն, որ համաշխարհային հալածյալի դիրքից, երբ ով ասես սպեկուլյացիաներ էր անում իր խնդրահարույց իրավիճակի վրա, Իրանին կհաջողվի միջազգային հարաբերությունների ազդեցիկ եւ ոչ այնքան ազդեցիկ մասնակիցների համար «պարանի ձգման» ասպարեզ դառնալ: Որքան էլ տարօրինակ է, սակայն, հենց այսպիսի հեռանկարում Իրանի միջուկային ծրագիրը կարեւորագույն հաղթաթուղթ կդառնա ԱՄՆ հետ հարաբերություններում:
Դրա հետ մեկտեղ, Իրանի առջեւ բազմաթիվ մարտավարական խնդիրներ են դրված, նախեւառաջ, առաջատար եվրոպական ու արաբական երկրների, Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների կառուցման կապակցությամբ: Իրանը Թուրքիային եւ Իսրայելին չի դիտարկում որպես հուսալի գործընկերներ: Դրանց հետ Իրանը կփորձի քիչ թե շատ հավասար եւ բարեկամական հարաբերություններ կառուցել: Իհարկե, տարածաշրջանային խաղացողները չեն սպասի, մինչեւ Իրանն իր համար հարմար իրավիճակ ստեղծի: Իրանի դիրքորոշումը, անկասկած, կհանգեցնի Թուրքիայի, Իսրայելի եւ Սաուդյան Արաբիայի ակտիվացմանը, որոնք գործնականում պատրաստ են համերաշխ գործողությունների՝ ուղղված Իրանի շահերի եւ անվտանգության դեմ:
ԱՄՆ-ը հասկանում է, որ ցանկալի չէ Իրանի հետ հարաբերությունների կառուցման նոր փուլի անցնել այն դեպքում, երբ իրանցիները գործնականում հաղթող են դուրս եկել Սիրիայում: Բացի այդ, Իսրայելն ու ԱՄՆ-ում Իսրայելի ընկերները ջանքեր են գործադրում ԱՄՆ-ին տարածաշրջանային հակամարտությունում, մասնավորապես Իրանի հետ, ներգրավելու համար: Այդ ուժերի հետ համերաշխ են ամերիկյան ընդդիմության քաղաքական շատ խմբեր, որոնք այս պահին նախեւառաջ ամենեւին էլ արտաքին քաղաքական բնույթի խնդիրներ չեն դնում:
ԱՄՆ-ը քարոզչական սցենարներ է կիրառում Սիրիայի վրա ճնշում գործադրելու համար, որպեսզի էական զիջումների հասնի, այդ թվում, Իրանից: Այդ կապակցությամբ, «քիմիական զենքի կիրառմանն» արձագանքելու «նախագիծ է» մշակվում: Պետք է ասել նաեւ, որ ԱՄՆ-ը ստիպված է արժանին հատուցել ոչ միայն Իսրայելի, այլ նաեւ սուննի արաբական երկրների շահերին: Սակայն, այսպես թե այնպես, այս փուլում ԱՄՆ գլխավոր խնդիրն Իրանի հետ հարաբերությունների կարգավորումն ու պահը բաց չթողնելն է, որը կարող է առաջանալ ոչ շուտ:
Իրանցի քաղաքագետները, ովքեր աշխատում են արեւմտյան երկրներում, հարց են տալիս. Իրանի այս քաղաքականությունը չի՞ դառնա ինքնամեկուսացման քաղաքականության հակառակ կողմը թեկուզեւ իրանական եւ շիա քաղաքակրթության շրջանակներում: Սակայն ներկայիս աշխարհում բառացիորեն բոլոր խոշոր եւ փոքր պետությունները փորձում են միջպետական միավորումներում ընդգրկվել անվտանգության եւ տնտեսական խնդիրները լուծելու համար: Այդ պատճառով, «մեկուսացման» վերաբերյալ բոլոր հնարավոր քննարկումները քաղաքագիտական հանրության շրջանակներում ներկայացվում են որպես հաղորդակցությունների որոշակի պայմանների կատարման տեսանկյունից:
ԱՄՆ-ը երկար տարիներ դիմադրում էր տարածաշրջանային դաշինքների ստեղծմանը, ինչը կհանգեցներ անկառավարելիության: Ներկայում, հատկապես Մերձավոր Արեւելքի եւ Միջին Արեւելքի պայմաններում, բլոկային մտածողությունը դառնում է գլոբալ անվտանգությանն աջակցելու կարեւոր ուղղություն՝ պայմանով, եթե դրանք ուղղված չեն ամերիկյան շահերի դեմ:
Իրանական իսթեբլիշմենթը, մինչդեռ, եզրահանգման է գալիս, որ ներկայիս միջազգային պայմաններում ԱՄՆ հետ հնարավոր է պայմանավորվել գործնականում բոլոր հարցերում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....j8poAQa0.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Caucasus, Central Asian Countries Warily Assessing Impending Attack On Syria

September 4, 2013 , by Joshua Kucera



The impending attack by the U.S. on Syria has dominated the world's attention for the last week or so. And the powers surrounding the Caucasus and Central Asia -- notably Russia, Turkey, and Iran -- have been among the most active in discussing Syria, with Russia and Iran backing the government of Bashar al-Assad and Turkey one of the strongest supporters of the rebels. In spite of, or perhaps as a result, of that, the countries in between have taken a cautious approach to the possibility of U.S. military involvement in Syria.

Befitting its strong attachment to the U.S., Georgia's foreign ministry made a statement that appeared to endorse the American position that Assad's government should be punished for the use of chemical weapons:

“Georgia welcomes and supports readiness of the international community to play more active role in resolving humanitarian crisis in Syria and to hold the regime that committed this crime accountable for violating the fundamental international humanitarian norm."

Georgia's position is largely a factor of its ties to Turkey and the U.S., Michael Cecire, a Washington-based analyst of Georgia and the Caucasus, told The Bug Pit:

The Georgian government is happy to defer to their partners in the West and in nearby Turkey to take the lead on the issue. When it comes to Syria, Tbilisi's primary geopolitical concerns would be to ensure that the consequences from an intervention did not lead to destabilization in the South Caucasus. The Assad regime's closeness to Hezbollah and Iran, which both operate in the Caucasus to varying extents, makes this at least a possibility -- particularly in light of Hezbollah's alleged role in an early 2012 disarmed bombing attempt in Tbilisi.

But overall, I think Georgia is most keen to demonstrate its support to the West and Ankara without committing itself to an issue with which it currently has no immediate, clear national interests.

Azerbaijan has been more circumspect about its position, which again would seem to be a factor of its attempt to maintain good relations with both Turkey and Russia. The head of the foreign relations department under the president of Azerbaijan, Novruz Mammadov, told reporters: "The position is being discussed between the Congress and the President of this country... It would've been better if we have expressed our own opinion after their opinion is made concrete,"

Perhaps the keenest interest in the region is on the part of Armenia, given that a substantial Armenian minority lives in Syria. Many Syrian Armenians have already fled to Armenia, though the government has struggled to cope with the wave of refugees. As for Yerevan's policy on an American attack, the government is trying to stay out of it, though privately is against such an attack, Sergey Minasyan, a Yerevan-based analys at the Caucasus Institutet, told The Bug Pit. "Armenia's vital interest is just to avoid any attack/deepening of the conflict/external involvement (especially from Turkish side," he said. "The Armenian government will try to preserve neutrality as long as possible without any strict respond/positioning and to prepare for a new Armenian refugees wave from Syria."

Naturally, the events in Syria also have provided an opportunity for Armenia and Azerbaijan to spar over the disputed territory of Nagorno Karabakh: Azerbaijan complained to the United Nations that Armenia is resettling Syrian refugees in Karabakh, while Karabakh's de facto foreign ministry has denied that is the case with even a single Syrian refugee:

Azerbaijan is trying to use the Syrian crisis for its political goals, which is currently under the focus of the international community, in particular the fate of the Syrian Armenians that, along with other Syrian refugees, are forced to find refuge in different parts of the world.

Overwhelmed by its mania of distorting the essence of the conflict and misleading the international community, the Minister of Foreign Affairs of Azerbaijan did not hesitate to use obvious lies and misinformation.

Across the Caspian in Central Asia, the governments have less at stake and are more inclined to defer to Russia. Kazakhstan's foreign ministry issued a statement saying that, if confirmed, the use of chemical weapons by the government would be a "crime against humanity." But it added, "Kazakhstan calls on the international community to show restraint and to assess the situation based on the final conclusions of UN experts."

In the end, though, Astana will follow Moscow, Daniyar Kosnazarov, an Almaty-based analyst at the Eurasian Research Institute, told The Bug Pit: "Kazakhstan's position or the tone of its statement, if the intervention will begin, will certainly depend on the Kremlin's reaction, which is strongly against any military intervention by the U.S. However, one should assume that Astana in any case will again call for the urgent end of the conflict."

The government of Kyrgyzstan is taking a similar stance, Shairbek Juraev, a political analyst at the American University of Central Asia, told The Bug Pit: "The only dimension of this case that is relevant to us [in Kyrgyzstan] is the fact that the key major international partners of Kyrgyzstan are on different sides of the debate, with Russia and China clearly opposing, and U.S. and Turkey clearly ready to attack. An eventual statement of Kyrgyzstan would most likely come from its solidarity with some of its international partners. The approaching [Shanghai Cooperation Organization] summit in Bishkek may speed up taking a stance."

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

ANALYSIS: U.S. STEPPING UP EFFORTS ON KARABAKH AS ARMENIA OPTS FOR INTEGRATION WITH RUSSIA

KARABAKH | 11.09.13 | 09:28

Photolure

By NAIRA HAYRUMYAN
ArmeniaNow correspondent

The new American co-chair of the OSCE Minsk Group James Warlick
alone, without his Russian and French colleagues, has visited the
region of the conflict where he has already met with the leadership
of Azerbaijan in Baku, the Armenian foreign minister in Yerevan and
intends to participate in a line-of-contact monitoring in Karabakh.

The fact that the negotiator came alone is explained by his recent
appointment (only about a month ago) and desire to see the situation
on the ground. However, there are also opinions that after the sharp
move by Armenia towards Russia, Washington has decided to redouble
its efforts in the region, at least in order to avoid preventive
steps from Russia.

If Russia has given certain guarantees on the matter of Karabakh's
security, soon these guarantees must somehow be manifested. This was
stated a few days ago by Deputy Prime Minister of the NKR, former
Deputy Defense Minister of Armenia Artur Aghabekyan. He did not
specify what kind of guarantees those were, but information has already
appeared in the press about the operation of the Stepanakert airport
(for both civilian and military purposes), as well as deployment
of a peacekeeping contingent of Russia or the Russia-led Collective
Security Treaty Organization in Karabakh.

The United States would be concerned about such a prospect, and
it is not by accident that Warlick gave Ilham Alive a letter from
President Obama that reads: "I support your efforts to take advantage
of opportunities for direct dialogue with Armenia in the months ahead,
and to avail yourself of the co-chairs' time and expertise to move
beyond the current impasse in negotiations. With the outlines of a
compromise already well established, now is the time for a renewed
effort to bring peace to the region."

Aliyev has only a few months to go before his second consecutive term
in office ends and now he is seeking a third term in office in next
month's elections. Obama, apparently, hints to Aliyev that he will
have to find some sort of solution during his next term and that
solution, as he made it clear in the message, should be based on a
compromise. It is yet unclear what Russia's opinion is on this matter.

After the declaration by President Serzh Sargsyan of Armenia's
willingness to join the Russia-led Customs Union, official Moscow has
not yet made any statements on Karabakh. Armenian Minister of Foreign
Affairs Edward Nalbandian said only during his meeting in parliament
on Tuesday that Karabakh will not suffer because of Armenia's accession
to the Customs Union.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ԱՄՆ եւ Թուրքիան պայմանավորվել են Հարավային Կովկասի հարցով
Իգոր Մուրադյան
Կիրակի, 15 Սեպտեմբերի 2013,


ԱՄՆ եւ Թուրքիայի հարաբերությունները մտել են նոր ռեժիմ եւ ենթադրում են նոր կանոններ. Թուրքիան պետք է մնա Հարավային Կովկասում քաղաքական եւ ռազմական հակամարտություններին չմիջամտելու դիրքում, չհավակնի տարածաշրջանում «դիրիժորի» դերին, չփորձի խաղալ Ադրբեջանի մերձավոր դաշնակցի ու գործընկերոջ դեր եւ հակամարտությունների կարգավորմանը մասնակցի ինչ որ այլընտրանքային սխեմաների հիման վրա: Թուրքիան պետք է փորձի կարգավորել Հայաստանի հետ հարաբերությունները եւ շարունակի հարաբերությունների նախկին գործընթացը:
Միեւնույն ժամանակ, նկատվել է մի բան, որն ուշադրություն է գրավում՝ ամերիկացիները հավանություն են տալիս Աբխազիայում Թուրքիայի միջամտությանը եւ այս տարածաշրջանում նրա դիրքերի ուժեղացմանը:
Թուրքիան պետք է մոռանա ղարաբաղյան խնդրին միջամտելու մասին:
Ստեղծվում է տպավորություն, որ Հարավային Կովկասն այն ուղղություններից մեկն է, որտեղ ԱՄՆ եւ Թուրքիայի պայմանավորվածությունները բավական պարզ են, տարածաշրջանը դիտարկելով ԱՄՆ եւ Թուրքիայի՝ այլ տարածաշրջաններում շահերի համապատասխանեցման տեսանկյունից:
Ավելի վաղ ենթադրվում էր, որ Թուրքիային շրջապատող տարածաշրջաններն այնքան տարբեր են իրենց խնդիրներով ու նշանակությամբ, որ մի տեղ կարող էր լինել պայմանավորվածություն, մեկ այլ տեղ՝ ոչ, կամ էլ տարբեր տարածաշրջանների վերաբերյալ պայմանավորվածությունները կարող են տարբեր լինել: Բեյրութում ձեռք բերված նյութերով դժվար թե թույլատրելի է նման եզրահանգումը, սակայն հենց Մերձավոր Արեւելքի մասնագետներն են բավական տրամադրված ԱՄՆ եւ Թուրքիայի «նոր հարաբերությունները» գնահատել որպես ունիվերսալ: Այսինքն, նրանց կարծիքով, ձեռք են բերվել պայմանավորվածություններ տարածաշրջանային խնդիրների ողջ շրջագծով:
Թուրքիայի ու ԱՄՆ միջեւ ձեռք են բերվել բավական սկզբունքային պայմանավորվածություններ, հաղթահարվել են շատ խնդիրներ, սակայն դա չի նշանակում, որ հարաբերությունները լիովին կարգավորվել են: Սակայն, նրանք չեն շտապում կարգավորել բոլոր խնդիրները, քանի որ դա ենթադրում է ոչ միայն դրական պահերը, այլեւ ուժեղացնում է որոշ պարտավորություններ:
Թուրքիան մասնակցում է Հակահրթիռային պաշտպանության համակարգի զարգացմանը, ապահովում է ռազմածովային նավահանգիստներ եւ օդանավակայաններ Մերձավոր Արեւելքում նոր խնդիրների լուծման համար: ԱՄՆ համակողմանի օգնություն ու աջակցություն է ցուցաբերում Թուրքիային ռազմական տեխնիկայի մատակարարման, ռազմածովային նավատորմի, ռազմաօդայի ուժերի, հակաօդային պաշտպանության համակարգերի արդիականացման, թուրքական բանակի հատուկ ստորաբաժանումները ժամանակակից միջոցներով համալրման հարցում:
ԱՄՆ եւ Թուրքիայի հարաբերություններում հատուկ տեղ են գրավում քրդական ազգային շարժումը մարելու խնդիրները: Փորձագետների կարծիքով, ես թերագնահատել եմ Թուրքիայի անվտանգության համար քրդական գործոնի սպառնալիքի նշանակությունը: Այս խնդրի վերաբերյալ ԱՄՆ դիրքորոշումից է շատ բանով կախված թուրք-ամերիկյան հարաբերությունը:
ԱՄՆ եւ Թուրքիան պայմանավորվել են, որ ամերիկացիները համակողմանի օգնություն կցուցաբերեն Թուրքիային քրդական ազգային շարժումը ճնշելու հարցում, սակայն միայն Թուրքիայի սահմաններում: Միեւնույն ժամանակ, Թուրքիան չի կարող հավակնել որեւէ լուրջ քաղաքական դիրքերի Իրաքի Քրդստանում: Տվյալ պայմանավորվածությունը դարձել է բազային պայման ԱՄՆ եւ Թուրքիայի միջեւ այլ հարցերով պայմանավորվածությունների համար:
Բալկանները երկրորդական ուղղություն է, սակայն այստեղ էլ հիմնականում մուսուլմանական երկրներում՝ Բոսնիայում եւ Ալբանիայում, ամերիկացիները պնդում են Թուրքիայի ազդեցության սահմանափակման հարցում՝ նրանց «չափավոր քաղաքական իսլամի» որոշակի մոդել առաջարկելով:
ԱՄՆ-ը համաձայնվել է, որ նախկինում սխալ քաղաքականություն է վարել Կենտրոնական Ասիայում Թուրքիայի դերի սահմանափակման մասով եւ այլեւս խոչընդոտներ չի հարուցի, այլ, ընդհակառակը, պատրաստ է աջակցել այդ տարածաշրջանում սեփական ազդեցությունն ուժեղացնելու Թուրքիայի ջանքերին:
Միեւնույն ժամանակ, այդ ազդեցությունը պետք է ուղղված լինի Չինաստանի եւ Ռուսաստանի ազդեցության ուժեղացման դեմ, սակայն չպետք է ռազմավարական եւ պաշտպանական խնդիրների լուծման պահանջ դառնա:
Ընդհանուր առմամբ, Հարավային Կովկասն ու Կենտրոնական Ասիան ԱՄՆ ռազմավարական շահերի գոտիներ են, եւ այստեղ անսպասելի գործընթացներ չպետք է ծագեն՝ նախաձեռնված իր դաշնակից Թուրքիայի կողմից:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....m45EXPt9.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Le 13 septembre 2013, le journal libanais As-Safir repris et traduit en français par l'agence iranienne IRIB puis par d'autres sites Internet, vient de présenter une version inédite de l'affaire des 2 missiles américains tirés en Méditerranée orientale le 3 septembre dernier.
Rappel des événements du 3 septembre 2013

Selon la version officielle qui avait été donnée le jour même par les agences de presse, c'est la Russie qui avait détecté le lancement de ces deux missiles balistiques en Méditerranée, lesquels étaient ensuite « tombés en mer ».
Si l'on résume leurs différentes dépêches et communiqués, les agences de presse russes et le ministère russe de la Défense avaient précisé :
que « le lancement, qui a eu lieu à 10H16 de Moscou (06H16 GMT), a été détecté par les stations radar à Armavir (sud de la Russie) » ;
que « les engins ont été lancés de la partie centrale de la Méditerranée vers la côte est » ;
qu'il « y a eu en effet deux lancements, ils sont tombés dans la mer » ;
que « le ministre de la Défense Sergueï Choïgou a informé le président russe Vladimir Poutine, commandant en chef des armées ».
Selon les agences de presse occidentales, ce n'est que « un peu plus tard » que « le ministère israélien de la Défense a[vait] annoncé avoir mené avec succès dans la matinée un tir de missile radar dans le cadre d'un exercice militaire israélo-américain ».
Encore un peu plus tard dans la journée, et cette fois-ci de nouveau de Russie, l'agence de presse russe Interfax indiquait que, « selon une source militaro-diplomatique russe, il pouvait s'agir de tirs visant à affiner les relevés météorologiques », et citait une autre source russe affirmant qu'il était « possible que les destroyers de la 6e flotte de la Marine américaine aient tiré à blanc ou des leurres pour tester l'efficacité du système de la défense antimissile syrien. Ces tirs pourraient avoir pour but d'intimider le peuple syrien et désorganiser la communauté internationale ».
Les informations (non confirmées) du 13 septembre 2013

Selon les informations parues 10 jours après dans le journal libanais As-Safir (journal dont le titre signifie "L'Ambassadeur"), la réalité aurait été bien différente de cette présentation :
les deux missiles auraient été tirés par les États-Unis contre la Syrie depuis une base de l'Otan en Espagne ;
les radars russes les auraient détectés immédiatement ;
les systèmes de défense anti-missile russes auraient alors été déclenchés, détruisant l'un des deux missiles en plein air et déviant l'autre de sa trajectoire de façon à ce qu'il s'abime en mer" ;
aussitôt après la neutralisation des 2 missiles, les services du renseignement russe auraient contacté leurs homologues américains pour leur dire que "toute attaque contre Damas est comme si Moscou était pris pour cible " ;
Obama et les dirigeants militaires américains auraient alors pris toute la mesure, à la fois de l'efficacité du système de défense anti-missile russes et de la détermination de Poutine à aller jusqu'à un conflit planétaire si nécessaire pour empêcher Washington de parvenir à ses buts ;
les Américains auraient alors demandé au gouvernement israélien de revendiquer le double tir de missile Anchor comme un "test", ce qu'Israël aurait fait pour éviter à Washington une perte irréparable de crédit sur ses capacités militaires.
Obama aurait réalisé qu'il n'avait plus le choix que d'être contraint à la volte-face diplomatique spectaculaire à laquelle on a assisté. Il se serait mis d'accord avec Moscou sur une tactique de sortie de crise : le gouvernement russe aurait caché la vérité pour éviter l'humiliation aux États-Unis, en échange de quoi Washington aurait donné son accord préalable au scénario consistant à demander à Damas de placer ses armes chimiques sous contrôle international et se signer la Convention de l'ONU sur leur interdiction.
du coup, - et selon une autre analyse diffusée par IRIB - la Syrie n'aurait plus d'autre solution que de se placer sous le parapluie nucléaire russe.

Commentaires

L'avenir dira si cette version des événements est réelle ou si elle est en tout ou partie enjolivée. Force est néanmoins de constater que si ce succès militaire russe se révélait exact, il permettrait d'un seul coup :
a)- de comprendre le revirement américain à 180°, b)- de mesurer mieux encore les erreurs dramatiques de la diplomatie française, c)- de comprendre pourquoi une partie du Moyen-Orient semble actuellement sur le point de basculer dans l'orbite russe :
la Syrie ne peut désormais plus rien refuser à Moscou ; il est même probable que, si Moscou l'exige, Bachar-El-Assad sera contraint de céder le pouvoir dans le cadre d'un plan de paix global ;
l'Iran, qui espère que la Russie va lui livrer des missiles S-300, vient de demander l'aide de Moscou sur la crise nucléaire, et cela d'autant plus que le gouvernement russe semble prêt à signer avec Téhéran un accord pour construire un deuxième réacteur dans la centrale iranienne de Bouchehr
Chypre, pourtant membre de l'UE, regarde de plus en plus vers la Russie, dont elle vient d'obtenir une renégociation très favorable de ses emprunts, ce qui constitue un message implicite à ses "partenaires européens"
enfin, l'Égypte elle-même, semblant renouer avec l'époque révolue des années Nasser, vient d'annoncer qu'elle « veut renouer des relations privilégiées avec la Russie ».
Tous ces événements, mis bout-à-bout, semblent indiquer qu'un changement géopolitique majeur est en cours au niveau mondial. L'époque de l'hyper-hégémonie américaine est irrésistiblement en train de céder la place à une nouvelle époque, pour le plus grand bénéfice de Moscou et de Pékin.


Ici, c'est la cour des Grands, il n'y a pas de place pour Merkel, Cameron ou Hollande. C'est à ce genre de photo, et au marchandage géopolitique qu'elle révèle, que l'on comprend à quel point les États-Unis sont parvenus à faire disparaître les puissances européennes de la scène mondiale, en les engluant dans une Tour de Babel ingérable à leur botte.
Quant à la France, au lieu de tenir le rôle traditionnel d'équilibre qui est le sien et qui lui aurait pu lui valoir un retour en force de son influence dans la région et dans le monde, elle poursuit dans sa stratégie suicidaire.
Devenue une colonie américaine par Union européenne interposée, dirigée par une caste qui se vautre dans la servilité à Washington, s'apprêtant à disparaître davantage encore dans le "Grand Marché Transatlantique", notre pays fait tout bonnement le choix de lier son sort à la puissance américaine en déclin.
Puissance américaine qui, de surcroît, traite la France comme un larbin dont les avis comptent pour zéro, comme elle vient de le montrer avec une cinglante désinvolture sur cette affaire syrienne.