Regional geopolitics

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

DAVUTOGLU SAYS TURKEY DOESN'T SUPPORT TERRORISTS, RADICAL GROUPS

Today's Zaman, Turkey
Oct 14 2013

14 October 2013 /TODAYSZAMAN.COM, Ä°STANBUL Turkish foreign minister
has rejected claims that his country is supporting terrorist and
radical groups in Syria, putting the blame on world's inaction for
rapid proliferation of the fighters linked with terrorist organization.

Ahmet Davutoglu told Swiss Neue Zurcher daily that Turkey doesn't
support any terrorist organization or radical groups in any part of
the world, accusing the regime of Syria's embattled President Bashar
al-Assad of being responsible for the emergence of the radical groups.

The foreign minister's remarks came at a time when critics frequently
blame Turkey for supporting the fighters affiliated with the al-Qaeda
in Syria while clashes increased between Kurdish militants and radical
fighters in northern Syria.

Davutoglu blamed the Assad's actions and the inaction of the
international organizations for causing choas and mayhem in Syria,
referring to the deadlock in the UN Security Council because of
Russian and Chinese opposition.

He added that Syria didn't have radical groups two years ago
while putting the number of radical fighters across the country at
"thousands." He said the way to prevent the radicalization of the
Syrian crisis is to find a solution to the nearly three years of
conflict in the country that has now left more than 100,000 people
dead.

When asked who are financing these groups, Davutoglu said "we don't
know."

Quick to champion the pro-democracy uprisings which saw decades-old
dictatorships unseated in Tunisia, Libya and Egypt, it has become
one of Assad's bitterest enemies and grown openly critical of US
reluctance to intervene in a war that risks spilling onto its soil.

Turkish foreign minister rejected claims that his "zero problems with
neighbors" foreign policy principle has fallen apart, claiming that
the policy has been "successful" so far.

He noted that zero problems policy is "our principled program."

Ankara's accession negotiations with the European Union have stalled,
while relations with key energy partner Russia are strained over
Syria. The Syrian conflict is poisoning Ankara's sensitive relations
with Iran, Syria's vital regional ally, and Iraq and complicating
ties with Russia, undermining a declared policy of "zero problems"
with the neighbors.

Davutoglu dismissed the claims, saying that Ankara doesn't have only
"one or two neighbors," suggesting that other neighbors enjoy good
relations with Turkey.

In an implicit acknowledgement of strained ties with regional nations,
Davutoglu said his country has a problem with Syria and it cannot
justify "coup government" in Egypt. But he put the blame on neighboring
countries and said Turkey needs partners to solve problems.

He said Ankara fostered "very important ties" with Ukraine and Greece
in the past ten years while abolished visa requirements with Russia.

Noting that the situation with Armenia is better than it was when
his government came to power in 2002, Davutoglu blamed Armenia for
sabotaging the peace process they started in 2009.

http://www.todayszaman.com/news-329035-davutoglu-says-turkey-doesnt-support-terrorists-radical-groups.html

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Georgia: Former Wartime Defense Minister Davit Kezerashvili Arrested
October 15, 2013, by Giorgi Lomsadze

Less than two weeks before the October 27 Georgian presidential elections, Georgia's defense minister during its 2008 war with Russia, Davit Kezerashvili, has been detained in France and faces likely extradition to Tbilisi on criminal charges.

In a succinct October 15 statement,
Georgia's interior ministry announced that French police detained
Kezerashvili on October 14 at Tbilisi's request; in televised comments, Georgian Ambassador to France Ekaterine Siradze-Delaunay
named southern France as the location of the detention, but did not
elaborate.

The ex-defense minister, a former head of the financial police, was
charged under an umbrella clause of the criminal code that applies to public officials who
accept hefty bribes, organize customs violations that result in sizable
losses for the state, commit large-scale money-laundering or use an
organized group for misappropriation or embezzlement of funds.

Kezerashvili earlier was accused of facilitating the smuggling of
millions of dollars' worth of ethyl spirit for local alcohol production.
He also has been cited as a supposed key player in an alleged scheme to
wrest the pro-opposition private broadcasting company Imedi away from its legal owners and place it under government-friendly control.

Kezerashvili, who was 29 when the Georgian army was routed by Russian
troops, left Georgia after Prime Minister Bidzina Ivanishvili and his
Georgian Dream came to office in October 2012. His whereabouts had been
unknown.

Tbilisi reportedly had attempted to convince the Israeli government to hand over Kezerashvili, who also holds Israeli citizenship, but without success.

He joins ex-Defense Minister Bacho Akahalia among a long line of former senior officials under President Mikheil Saakashvili who now face accusations of abuse of power. The Georgian Dream has emphatically denied in the past that it is prosecuting former officials for political reasons.

During 2008, Kezerashvili, long rumored to have widespread business interests, was often criticized for doing little in terms of leadership of Georgia's military forces. Some even alleged that Tbilisi’s influential Mayor Gigi Ugulava, named with Kezerashvili in the Imedi accusations, was the one giving strategic orders.

With Kezerashvili's arrest, look for those stories -- or still others -- to revive soon.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Մնում է մի բան՝ ամեն ինչ սկսել մաքուր էջից
Իգոր Մուրադյան
Չորեքշաբթի, 16 Հոկտեմբերի 2013,


Վաշինգտոնում փոփոխություններ չտեսնել կարող են միայն ոչ այնքան տպավորվող մարդիկ: Երբ կուտակվում են մեծ խնդիրներ, մանրուքները ստանում են այլ հնչեղություն, օրինակ ասֆալտի վիճակը Վաշինգտոնի կենտրոնական թաղամասերում: Այնուամենայնիվ, վաշինգտոնյան հումորի պարադիգմը ոչ թե քաղաքում զուգարանների տեղակայման կապակցությամբ պետական կառույցների նախկին աշխատակիցների ռեպլիկների մեջ է, այլ նրանում, որ Ամերիկայի խնդիրները աշխարհի խնդիրներն են, եւ դրանք պետք է լուծեն ոչ այնքան ամերիկացիները, որքան համաշխարհային հանրությունը:
Վաշինգտոնի գեղարվեստական կյանքում նույնպես ոչ մի հետաքրքիր բան չկա. Ազգային պատկերասրահում բավական առօրեական փոքրիկ ցուցադրություն է, եւ նույնիսկ Ջեքսոն Փոլլոքի երկու կտավն այս ձանձրալի էքսպոզիցիային ինտրիգ չեն հաղորդել: Զգալիորեն ավելի հետաքրքիր է Վաշինգտոնից դուրս, օրինակ՝ Պոտոմակի վերին հոսանքում, Ապալաչների ստորոտին:
Հենց նման տեղերն են ամերիկյան աջ-պահպանողական բնույթի էլիտայի հանդիպման վայրը, որտեղ քննարկվում են «ամերիկյան ժողովրդի համար ատելի» Օբամայի վարչակարգի դեմ պայքարի ծրագրերը: Սակայն վաշինգտոնյան հումորը չի հանձնվում, ինչն ակնհայտորեն ցուցադրվեց պետական մեկ միլիոն չինովնիկների աշխատանքից ազատելով, ինչը դարձավ Օբամայի ձախ-լիբերալ ռեժիմի «հաղթական համարը»: Ասում են, որ դա արվել է ընդդիմախոսներին խոշոր շանտաժի ենթարկելու նպատակով, ինչպես Կոնգրեսում, այնպես էլ դրա սահմաններից դուրս, այսինքն՝ ամերիկյան ողջ հասարակությանը:
Թվում էր, նման կոմիկական վիճակում դժվար է Վաշինգտոնից անտեսանելի Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձությունների գնահատականներ ու արձագանքներ հայտնաբերել: Եւ իսկապես, տարածաշրջանային քաղաքականության հարցում վիճակը փայլուն չէ, բայց միայն՝ «օբյեկտիվ փորձագետների» տեսանկյունից, իսկ փորձված հանրապետականների, ինչպես նաեւ պետական վարչարարների կարծիքով, ովքեր պատասխանատու են տարածաշրջաններում ԱՄՆ քաղաքականության համար, Հայաստանի հետ սեպտեմբերի 3-ին տեղի ունեցած քաղաքական աղետը կարող է դառնալ անսպասելի եւ բավական արդյունավետ միջոց Հարավային Կովկասում ԱՄՆ քաղաքականությունն ակտիվացնելու համար:
«Ռուսական թեման» այն քիչ հանգամանքներից է, որ մերձեցնում է գործող վարչակազմին եւ հանրապետականներին: Հայկական իրավիճակը չի կարող կարեւոր գործոնի դեր ունենալ, սակայն կարող էր դառնալ պայթուցիկ մեխանիզմ Արեւելյան Եվրոպայում մի շարք մոռացված սյուժեների վերակենդանացման եւ ակտուալացման համար:
Անշուշտ, ԱՄՆ, Եվրոպական միության եւ ՆԱՏՕ-ի միջեւ կա լիովին առարկայական համաձայնություն ուժեղ ճնշում ծավալելու, ավելի ճիշտ՝ «Արեւելյան գործընկերության» տարածությունում Ռուսաստանի ջանքերը չեզոքացնելու հարցում: Հայկական իրավիճակը օգնեց ամերիկացիներին (իհարկե, ոչ բոլորին) բացահայտել առավել քան վնասակար հանգամանքները սեփական տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ:
Ամերիկյան ռազմավարության մեջ տարածաշրջանները որոշակիորեն բաժանված են առաջնահերթությունների սկզբունքով, եւ Հարավային Կովկասի նշանակությունն ու դերը սահմանող գլխավոր գործոնն այն է, որ Հարավային Կովկասը դիտարկվում է որպես եվրոպական տարածության մաս: Ընդ որում, Հարավային Կովկաս հասկացությունը դադարում է համարժեք լինել, եւ եկել է Վրաստանի ու Հայաստանի տարածքն առանձին տարածաշրջան սահմանելու ժամանակը:
Ռուսաստանի հույսերն ու հաշվարկները, թե Սեւծովյան-կովկասյան տարածաշրջանում ԱՄՆ ակտիվության նվազումը շարունակվելու է, պարզապես պրոֆանացիա են եւ փորձ՝ «դուրս պրծնել» հիպոթետիկ անհայտություն տվյալ անհասկանալի իրավիճակում:
Սիրիայի իրավիճակը ցույց է տվել, որ տարածաշրջանում Ռուսաստանի «հաղթանակից» հետո նա արդեն այնտեղ չէ եւ չի էլ լինի: Նման բան լինում է, երբ չկողմնորոշված եւ անսկզբունքային էլիտան փորձում է սողոսկել ոլորտներ, որտեղ նրանց երկիրը չունի ոչ շահեր, ոչ էլ քաղաքական բավարար ռեսուրսներ:
Որոշակի առումով Հայաստանի համար ստեղծվել է նույնիսկ հաղթական իրավիճակ, եթե իհարկե Հայաստանի ղեկավարությունը չդադարեցնի այս անիմաստ, խիստ վնասակար խաղը եւ չշարունակի եվրատլանտյան ոլորտներին ինտեգրվելու փորձերը: Ընդ որում, առավել արդյունավետ կլիներ ձեռնարկել նոր նախաձեռնություններ ՆԱՏՕ-ի ուղղությամբ: Ի վերջո, Եվրոպական միությունը ընդամենը ՆԱՏՕ-ի հետ մերձենալու միջոց է, եւ ատլանտյան իսթեբլիշմենտն, այնուամենայնիվ, կազմակերպական եւ սուբյեկտության առումով տարբերվում է Եվրոպական միության թիմից:
Դրանով հանդերձ, առկա է լիովին որոշակի հանգամանք՝ Հայաստանի կարծիքն առ այն, որ ինքնիշխան պետություն է, չի կարող ընկալվել անվերապահ: Ավելի շուտ, առկա է առավել հիմնավոր կարծիք՝ «Եթե Ռուսաստանը Հայաստանը համարում է իր վասալը, ուրեմն ԱՄՆ-ն էլ է այդպես համարում»: ԱՄՆ չի կարող Հայաստանին հանել նման վիճակից, դա կարող են անել միայն հայերը, իսկ ամերիկացիները կարող էին Հայաստանի այս կամ այն շահերը ներգրավել որպես իրենց քաղաքականության տարրեր: Ներկայում ԱՄՆ ակտիվացումը տարածաշրջաններում, որտեղ հիմնական խաղադրույքն Ուկրաինան է, անկասկած է:
Սակայն Հայաստանի համար գալիս է բեկումնային պահը, երբ նա կարող է հայտնվել ոչ թե ԱՄՆ եւ Ռուսաստանի, այլ ԱՄՆ եւ Թուրքիայի դիմակայության ոլորտում:
Սեպտեմբերի 3-ի քաղաքական աղետի կապակցությամբ ամերիկյան հայերը (ինչպես անհույս խելացի, այնպես էլ հիմար) լիակատար հուսալքության մեջ են հայտնվել: Պատմական հայրենիքից շարունակում են ստացվել ահավոր տեղեկություններ, օրինակ Ռուսաստանին Ղարաբաղի միանալու տեսքով: Հակառակ ԼՂՀ ինքնիշխանության մասին ընդունված փաստաթղթերին, Արցախի հերոսը, ոտնատակ տալով թափված արյունը եւ ժողովրդական մեծագույն աղետը, ազգային արժանապատվությունը, հայտարարում է, թե ղարաբաղցիներին այլ բան չի մնում, քան լիզել ռուսների սապոգները:
Ընդ որում, ոչ նախագահը, ոչ խորհրդարանը, ոչ ոք չի փորձել բացել բերանը այս այլանդակության առիթով: Եւ դա այնպիսի պահի, երբ ողջ ազգը (կամ գրեթե ողջ) մեծագույն նվաստացում է ապրում:
Ո՞րն է հայտարարված նպատակի իմաստը: Եւ ի՞նչ իմաստ ունեն ԼՂՀ միջազգային ճանաչումը, ԱՄՆ կողմից ամեն տարի Ղարաբաղի հայերին տրվող դոտացիաները: Ի դեպ, այս օպուսը կարելի էր գտնել ամերիկացի ռուսալեզու փորձագետների մոնիտորներին:
Ահա այսպես սովորական սրիկայությունը եւ դավաճանությունը ձեռք են բերում միջազգային բավական կոնկրետ բնույթ, առավել եւս, որ դա ինչ որ մեկին անհրաժեշտ է որպես փաստարկ:
Կասկած չկա, որ սեպտեմբերի 3-ը չի ավարտել իր ավերիչ ճանապարհը, ներկայում հայերից կարելի է սպասել ինչ ասես, եւ քչերի մոտ է մնացել այս կապակցությամբ արտահայտվելու ցանկություն:
Այսպիսով, իրավիճակը նողկալի է, տղերք, սակայն կարելի է ճեղքել: Մնում է մի բան՝ ամեն ինչ սկսել մաքուր էջից:
Վաշինգտոն, սեպտեմբեր-հոկտեմբեր
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....zMt7VpYB.dpuf

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Anyone know much about this organization?

http://preparliament.org/en/sample-page/

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

CRISIS GROUP ON THE KARABAKH CONFLICT

New Eastern Europe
Oct 15 2013

Author: Michael Kambeck .

Syria and Iran currently dominate our agenda, but the nearby
developments between Armenia and Azerbaijan over the conflict area
of Nagorno-Karabakh (NK) have become increasingly worrying. This
so-called frozen conflict shows clear signs of unfreezing and
has the potential to unleash a much larger scale of warfare,
including geo-political tectonic shifts and human suffering. Now,
the International Crisis Group (ICG), a key NGO flagging conflict
warnings worldwide, has published a new report on this conflict in
the South Caucasus. "Terms like 'Blitzkrieg', 'pre-emptive strike'
and 'total war' have gained currency with both sides' planners," the
report's authors say, although war scenarios are much more dominant
in the Azerbaijani public than in Armenia.

Misusing conflict to distract from internal problems

The report is very timely, and considers potential unrest in both
countries. Azerbaijan's presidential elections which have just passed,
although most observers expected a staged renewal of the Aliyev
family's autocratic rule, may inspire uprisings. Armenia's decision
to join the Russian-dominated Customs Union may also provoke internal
unrest, the ICG assume, and both countries may be tempted to use
the NK conflict to distract from their internal problems. Previous
elections in Azerbaijan have produced heightened military tensions
on the border with Armenia and NK. Yet Armenia's internal situation
with the next elections due in 2017 seems incomparable and large-scale
unrest unlikely. Russia's reinforced strategic partnership with Armenia
could even prevent a possible war. These ICG conclusions, therefore,
try too hard to see parallels where actually the situations differ.

They call upon the international community to work with the sides to
maintain a "quiet period during which both sides dial down rhetoric",
to avoid accidental war. The report recommends re-establishing a
"crisis hotline" in order to lessen chances of a military escalation
and an efficient arms embargo regime for the conflict zone. These
positive suggestions have been put forward by the expert community
from time to time, including the book Europe's next avoidable war -
Nagorno-Karabakh (Palgrave, 2013).

No confidence, no peace?

The report's weakness is the attempt to balance out the unbalanced.

For example, the authors criticise Azerbaijan for being the driving
force in the arms race, for their regular hate speeches, including
those by President Ilham Aliyev, and for the extradition of the axe
murderer Ramil Safarov from Hungary and his immediate pardon and
public glorification in Baku as an anti-Armenian hero. The ICG report
additionally notes the NK authorities' intention to re-launch civilian
flights between their Stepanakert Airport and Yerevan, a project which
would reduce transportation times, but not change anything else with
respect to current road transport. It would have been better to point
out this imbalance: both sides in the conflict clearly could do more
for peace, but currently mainly one side publicly works against it.

However, the report is a comprehensive resource for all the key facts,
even providing its own original sources, and admits that "since
mediation efforts have stalled, Baku has increasingly emphasised a
military solution, publicly and privately."

The authors analyse that "time is neither side's ally"; and this
is correct. For Azerbaijan, the arms race is based on the country's
massive oil and gas revenues, which analysts say have already peaked.

For Armenia and NK, the economic costs of the isolation orchestrated
by Turkey and Azerbaijan make it difficult to keep up in this arms
race. While these points explain the urgency for action, they do
not provide for an artificial balance: Armenia has no incentive to
start any military adventure, while Azerbaijan is even creating such
incentives for itself, in particular by impeding the OSCE's Minsk
Group mediations. During the years, these mediations have produced a
road map for peace already agreed by both sides' foreign ministers,
for the summit in Kazan (in 2011), as well as a list of confidence
building measures (CBMs). However, President Aliyev renounced the road
map negotiated by his foreign minister in Kazan, effectively stalling
the deal, and Baku still refuses all proposed CBMs, demanding that
NK first withdraw from the buffer zone, which is actually one point
contained in the road map Aliyev rejected. In this way, Baku torpedoes
the Minsk Group process and then complains about its ineffectiveness -
all the while accelerating its arms acquisitions and declaring that
even Armenia's capital, Yerevan, is allegedly positioned on "ancient
Azeri soil".

A question of leverage

The urgency of CBMs cannot be underlined enough. The ICG mentions NK's
recent call for cooperation regarding the Sarsang water reservoir,
which Baku again turned down. This reservoir could be misused by
either side to cause a military escalation, for example through acts
of sabotage. Re-establishing the hotline connection and denouncing
the propaganda of hate are also vital components to allow for a
breakthrough in the peace process. The question will be how the
international community, especially the European Union, can exercise
leverage on the side that so far blocks these CBMs, i.e. Azerbaijan.

Waiting for a change of government in Baku may take too long.

Azerbaijani lobbyists are currently re-floating an idea in Brussels
to condition the EU's Association Agreements (AA) to progress in the
NK conflict resolution, knowing that Azerbaijan does not seek an AA
and that Baku would thus receive a veto over Armenia's relations
with the EU. However, reformulated, this idea could work. First,
it must include all sorts of agreements that the EU negotiates
with both sides, including the energy partnership that Azerbaijan
currently seeks with the EU. Secondly, the country in question needs
to be able to fulfil the conditions alone, without depending on the
other conflict party in its relationship with the EU. For example,
the EU could help establish the Minsk Group's proposed investigation
mechanism for shooting incidents, even deploy observers. This CBM,
accomplishable by each conflict party alone, could be a condition
for contractual agreements with the EU.

Michael Kambeck is co-founder of European Friends of Armenia and
its Secretary General. He holds a PhD in Political Science from the
University of Bonn and an MA in European Studies from the University
of Leeds.

http://www.neweasterneurope.eu/node/974

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

NATO SAYS CHINA-MADE DEFENSE SYSTEMS IN TURKEY 'VIRUS' FOR ALLIANCE

October 15, 2013 - 10:31 AMT

PanARMENIAN.Net - Defense officials from NATO member states have
described any potential Turkish effort to integrate China-made
long-range air and anti-missile defense system into NATO's overall
air defense architecture as a "virus" within the allied system and a
"possibly most futile effort," Hurriyet Daily News reports.

"NATO's own command and control system that 'mashes' input from allied
networks is far more important than a Chinese air defense system in
Turkey," said one defense attaché from a leading NATO member state.

"There is no place for China within this critical system. We would
not wish to see a virus in a complex system."

A NATO ambassador in Ankara said Turkey was disillusioned with the idea
of making the Chinese-built air defense architecture NATO-operable. "I
have no idea why the Turks do not see the simple fact that the
alliance's security threat perception in the next 20 years is based
on China. Air and missile defense will be the top defense issue in
the foreseeable future, with China being under the magnifier."

According to Western defense officials and analysts, the central
problem will be the difficulty to connect the proposed Chinese air
defense assets to NATO's critical Identify Friend or Foe (IFF) system
that operates on "Mode 5," a code that enables allied radar systems
and aircraft to recognize whether an unknown aircraft is friendly or
an enemy.

"Turkey has its own efforts to build the transponder part of the
entire IFF system, but a fully functioning system would require the
interrogator part too. To make the Chinese system NATO-operable, the
Turks would require Mode 5 codes and I see no reason why the [U.S.]
National Security Agency should give a nod to this crazy idea,"
said one U.S. defense official.

Top Turkish officials said the controversial air and missile defense
system Turkey intends to buy from a Chinese manufacturer would be
automatically integrated with NATO assets stationed in Turkey.

When asked about possible NATO objection to the idea of any such
integration, Turkish Defense Minister İsmet Yilmaz said "he sees no
problem with this."

Murad Bayar, head of the Undersecretariat for Defense Procurement,
said full integration with NATO assets was an explicit condition in
the contract for the planned air defense system.

"As part of this program, a Turkish defense company will be tasked
with integrating the air defense system into a network operated by
the Turkish Air Force. That integration will mean integration with
NATO assets, too, since the Turkish system is fully integrated with
the NATO system," Bayar said, according to the HDN.

The much-debated Chinese bid from China Precision Machinery
Export-Import Corp. (CPMIEC), which won the tender Sept 26, came in at
$3.44 billion; the initial contract price was estimated at $4 billion.

The Chinese contender defeated a U.S. partnership of Raytheon and
Lockheed Martin, offering thePatriot air defense system; Russia's
Rosoboronexport, marketing the S-300; and the Italian-French consortium
Eurosam, maker of the SAMP/T Aster 30.

Under the program, dubbed T-LORAMIDS, Turkey will start contract
negotiations with CPMIEC, the front-runner of the competition. If
these talked fail, contract negotiations with the Eurosam consortium,
the second best offer according to a grading of bids, will begin,
according to Bayar. The U.S. Patriot system was ranked third. Bayar
said the Russian option had been eliminated entirely.

http://www.panarmenian.net/eng/news/171295/

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

I see some good ideas here like making peacful steps by the azeris a precondition to EU partnership etc..

CRISIS GROUP ON THE KARABAKH CONFLICT

New Eastern Europe
Oct 15 2013

Author: Michael Kambeck .

Syria and Iran currently dominate our agenda, but the nearby
developments between Armenia and Azerbaijan over the conflict area
of Nagorno-Karabakh (NK) have become increasingly worrying. This
so-called frozen conflict shows clear signs of unfreezing and
has the potential to unleash a much larger scale of warfare,
including geo-political tectonic shifts and human suffering. Now,
the International Crisis Group (ICG), a key NGO flagging conflict
warnings worldwide, has published a new report on this conflict in
the South Caucasus. "Terms like 'Blitzkrieg', 'pre-emptive strike'
and 'total war' have gained currency with both sides' planners," the
report's authors say, although war scenarios are much more dominant
in the Azerbaijani public than in Armenia.

Misusing conflict to distract from internal problems

The report is very timely, and considers potential unrest in both
countries. Azerbaijan's presidential elections which have just passed,
although most observers expected a staged renewal of the Aliyev
family's autocratic rule, may inspire uprisings. Armenia's decision
to join the Russian-dominated Customs Union may also provoke internal
unrest, the ICG assume, and both countries may be tempted to use
the NK conflict to distract from their internal problems. Previous
elections in Azerbaijan have produced heightened military tensions
on the border with Armenia and NK. Yet Armenia's internal situation
with the next elections due in 2017 seems incomparable and large-scale
unrest unlikely. Russia's reinforced strategic partnership with Armenia
could even prevent a possible war. These ICG conclusions, therefore,
try too hard to see parallels where actually the situations differ.

They call upon the international community to work with the sides to
maintain a "quiet period during which both sides dial down rhetoric",
to avoid accidental war. The report recommends re-establishing a
"crisis hotline" in order to lessen chances of a military escalation
and an efficient arms embargo regime for the conflict zone. These
positive suggestions have been put forward by the expert community
from time to time, including the book Europe's next avoidable war -
Nagorno-Karabakh (Palgrave, 2013).

No confidence, no peace?

The report's weakness is the attempt to balance out the unbalanced.

For example, the authors criticise Azerbaijan for being the driving
force in the arms race, for their regular hate speeches, including
those by President Ilham Aliyev, and for the extradition of the axe
murderer Ramil Safarov from Hungary and his immediate pardon and
public glorification in Baku as an anti-Armenian hero. The ICG report
additionally notes the NK authorities' intention to re-launch civilian
flights between their Stepanakert Airport and Yerevan, a project which
would reduce transportation times, but not change anything else with
respect to current road transport. It would have been better to point
out this imbalance: both sides in the conflict clearly could do more
for peace, but currently mainly one side publicly works against it.

However, the report is a comprehensive resource for all the key facts,
even providing its own original sources, and admits that "since
mediation efforts have stalled, Baku has increasingly emphasised a
military solution, publicly and privately."

The authors analyse that "time is neither side's ally"; and this
is correct. For Azerbaijan, the arms race is based on the country's
massive oil and gas revenues, which analysts say have already peaked.

For Armenia and NK, the economic costs of the isolation orchestrated
by Turkey and Azerbaijan make it difficult to keep up in this arms
race. While these points explain the urgency for action, they do
not provide for an artificial balance: Armenia has no incentive to
start any military adventure, while Azerbaijan is even creating such
incentives for itself, in particular by impeding the OSCE's Minsk
Group mediations. During the years, these mediations have produced a
road map for peace already agreed by both sides' foreign ministers,
for the summit in Kazan (in 2011), as well as a list of confidence
building measures (CBMs). However, President Aliyev renounced the road
map negotiated by his foreign minister in Kazan, effectively stalling
the deal, and Baku still refuses all proposed CBMs, demanding that
NK first withdraw from the buffer zone, which is actually one point
contained in the road map Aliyev rejected. In this way, Baku torpedoes
the Minsk Group process and then complains about its ineffectiveness -
all the while accelerating its arms acquisitions and declaring that
even Armenia's capital, Yerevan, is allegedly positioned on "ancient
Azeri soil".

A question of leverage

The urgency of CBMs cannot be underlined enough. The ICG mentions NK's
recent call for cooperation regarding the Sarsang water reservoir,
which Baku again turned down. This reservoir could be misused by
either side to cause a military escalation, for example through acts
of sabotage. Re-establishing the hotline connection and denouncing
the propaganda of hate are also vital components to allow for a
breakthrough in the peace process. The question will be how the
international community, especially the European Union, can exercise
leverage on the side that so far blocks these CBMs, i.e. Azerbaijan.

Waiting for a change of government in Baku may take too long.

Azerbaijani lobbyists are currently re-floating an idea in Brussels
to condition the EU's Association Agreements (AA) to progress in the
NK conflict resolution, knowing that Azerbaijan does not seek an AA
and that Baku would thus receive a veto over Armenia's relations
with the EU. However, reformulated, this idea could work. First,
it must include all sorts of agreements that the EU negotiates
with both sides, including the energy partnership that Azerbaijan
currently seeks with the EU. Secondly, the country in question needs
to be able to fulfil the conditions alone, without depending on the
other conflict party in its relationship with the EU. For example,
the EU could help establish the Minsk Group's proposed investigation
mechanism for shooting incidents, even deploy observers. This CBM,
accomplishable by each conflict party alone, could be a condition
for contractual agreements with the EU.

Michael Kambeck is co-founder of European Friends of Armenia and
its Secretary General. He holds a PhD in Political Science from the
University of Bonn and an MA in European Studies from the University
of Leeds.

http://www.neweasterneurope.eu/node/974

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Հայաստանի հանդեպ գործի է դրվելու պահեստային տարբերակը
Իգոր Մուրադյան
Ուրբաթ, 18 Հոկտեմբերի 2013,


Հայաստանը մեկուսացման մեջ է՝ դա փաստ է
Միջազգային քաղաքականությունը, չնայած ինֆորմատիկայի դարաշրջանին եւ քաղաքական ու այլ բնույթի տեղեկատվության խաչաձեւ հոսքերին, ավելի ու ավելի լատենտ բնույթ է ձեռք բերում, եւ ուրախալի հայտարարություններից զատ, իրականության մեջ գործերը կարող են այլ կերպ դասավորվել:
Արեւմտյան հանրությունը շոկային իրավիճակում, որի մեջ էր հայտնվել սեպտեմբերի 3-ին, կարողացել է իր ներկայացուցիչների հայտարարություններին տալ բավական բարեհունչ բնույթ: Հնարավոր բոլոր ռեպլիկներն այն մասին, թե շատ բան, եթե ոչ ամեն ինչ կախված է Հայաստանից, Եվրոպական միության հետ ինտեգրացիայի նոր հնարավորությունները հասկանալու եւ կողմնորոշվելու նրա ընդունակությունից, իրականում այնքան էլ այդպես չէ. տվյալ դեպքում Հայաստանից շատ բան կախված չէ, եթե նկատի առնենք մաքսային միության շրջանակում ամոթալի դրեյֆի շարունակությունը:
Ըստ էության, եթե նախատեսվող համաձայնություններից հանվի տնտեսական մասը, մնում է դատարկություն, եւ լավ կլիներ դա էլ չլիներ: Իհարկե, Եվրոպական միությունը, Եվրոպական պետությունները եւ ԱՄՆ-ն, ինչպես նաեւ միջազգային ֆինանսական կազմակերպությունները բավական հանդուրժողական դիրք են զբաղեցնելու, դիտարկելով Հարավային Կովկասի հեռանկարները:
Սակայն Արեւմուտքի հետ հարբերությունները չեն սահմանափակվում պաշտոնական ներկայացուցիչների հետ երկխոսությամբ: Արեւմտյան հանրությունը բազմաթիվ գծեր են հարաբերություններում, շատ սուբյեկտներ եւ նախագծեր, պարտավորություններ եւ համաձայնություններ:
Հայաստանի պահվածքին եւ այդ պահվածքի մոտիվներին ուշադիր հետեւում են եվրոպական երկրների դեսպանատները, տվյալ երկրների կառավարությունները, եւ արտաքին քաղաքականության հարցերով բարձր ներկայացուցչի կառույցի նվազագույնը երկու կարեւոր ստորաբաժանում: Եթե մոտակա ժամանակի ընթացքում Հայաստանը էական քայլեր չանի Արեւմուտքի կողմ, ապա գործի է դրվելու պահեստային տարբերակը, այսինքն՝ Հայաստանի գործնական մեկուսացումը եւ մոռացումը, դիվանագիտական ստանդարտների պահպանմամբ:
Ներկայում ամեն ինչ արդեն ծրագրված է, եւ նոր անակնկալներ չարժե սպասել: Հայաստանի նախագահին այս ամենն ասվել է բավարար չափով, եւ ասվածը չէր կարող չընկալվել:
«Մեկուսացումը» եվրոպական եւ ամերիկյան քաղաքականության մեջ ինչ որ նոր բան չէ: Օրինակը Բելառուսն է, որը գտնվում է «իսկական» Եվրոպայում, սահմանակցելով Լեհաստանին ու Բալթյան պետություններին:
«Մեկուսացմանն» առավելապես ենթարկվելու են ոչ թե նախագահը եւ արտաքին գործերի նախարարն ու թիմի անդամները, այլ ձեռնարկատերերը եւ պրեզենտատիվ ոլորտների հնարավոր բոլոր գործիչները: Բավական անհարմարավետ է լինելու զբաղվել սեփական գործերով, ունենալով Հայաստանի անձնագիր եւ պահպանելով հայկական էթնիկությունը: Վերաբերմունքը հնարավոր է լինելու է կոռեկտ, սակայն անբովանդակ: Ինչո՞ւ պետք է Արեւմուտքն իր հաշվին ամրացնի Ռուսաստանի դիրքերը տարածաշրջանում:
Ընդ որում, Ռուսաստանի ու ռուսների հանդեպ վերաբերմունքը զգալիորեն ավելի լավ է, քանի որ նրանք ներկայացնում են ինքնուրույն պետություն եւ մեծ փողեր: Ո՞ւմ են ներկայացնում հայերը, վասալային կազմավորո՞ւմ:
Ռուսաստանի խնդիրը տվյալ դեպքում սցենարը մինչեւ անշրջելիության հասցնելն է, այսինքն մինչեւ այն պահը, երբ միջազգային հանրությունը համակերպվի ու վարժվի այն բանի հետ, որ Հայաստանն այլեւս չկա քաղաքական քարտեզին: Այն ժամանակ հայերի հետ (չխոսելով արդեն Հայաստանի մասին) կարելի կլինի անել ամեն ինչ:
Այդ ժամանակ, Հայաստանում կհաստատվի որոշ չափով նոր իշխող ռեժիմ, ռուսական սապոգի տակ ոչ միայն Ղարաբաղը, այլեւ Հայաստանը նետելու կողմնակիցների թվից: Հնարավոր են ցանկացած ելույթներ, սեփական երկրի շահերի մասին հայտարարելու փորձեր, կրկնելով 1977 թ. իրադարձությունները, այսինքն՝ պայթյունները Մոսկվայի մետրոյում, սակայն ի՞նչ հնարավոր կլինի փոխել:
Կարելի է միայն հույս կապել այն բանի հետ, որ 20 տարի հետո Ռուսաստանը հետաքրքրություն չի ունենա ոչ Կովկասի, ոչ Ուկրաինայի, ոչ էլ նույնիսկ Պովոլժիեում կամ Հյուսիսային Կովկասում «սեփական» տարածաշրջանների հանդեպ:
Սակայն ամեն ինչ չէ, որ կորած է, եթե հայկական ներկայիս էլիտայի առաջատար խմբերը, ներառյալ նրանք, ովքեր շահագրգռված են Արեւմուտքի հետ մերձեցմամբ, «հասկանան», որ ռուսական սապոգի տակ նույնպես այնքան էլ վատ չէ
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....56Brg3yI.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

19 October 2013

Turkish pilots 'freed' in Lebanon in Syria hostage deal


Syrian conflict's shadow over Lebanon
Two Turkish pilots who were being held hostage in Lebanon have been released, Turkish state media report.

Murat Akpinar and Murat Agca have been handed over to Lebanese officials and are expected to fly home soon.

The kidnapping of the men was linked to the capture of nine Lebanese Shia pilgrims in Syria in May 2012.

Under a negotiated hostage deal, the pilgrims were released on Friday and are expected to arrive in Lebanon within hours.

The nine were part of a group of 11 seized while making their way back to Lebanon after a tour of holy sites in Iran. Two of them escaped.

The group were reportedly being held in northern Syria by fighters from a Sunni-based rebel group opposed to Syrian President Bashar al-Assad.

Then in August, the pilots, who worked for Turkish Airlines, were seized from a bus close to Beirut's international airport.

A group called Zuwwar al-Imam Rida said it had carried out the kidnapping, and that the men would be freed in exchange for the pilgrims.

It demanded that Turkey used its influence with Syrian rebels to make the swap possible.

'Story is over'
Turkey has consistently backed Syria's Sunni rebels, while much of Lebanon's Shia community supports President Bashar al-Assad.

The pilots' abduction sparked protests in Lebanon, and growing concerns that the Syrian civil war is spilling over the border.

Earlier this week they appeared in a video broadcast on Lebanese television saying they were both well and wanted to go home.

Relatives of the Lebanese pilgrims celebrate in Beirut (19 Oct 2013)
Relatives of the Lebanese pilgrims have been celebrating the news of their release
Then on Friday evening, Lebanon's Interior Minister Marwan Charbel said the pilgrims had been released and had crossed into southern Turkey.

"The story is over," Mr Charbel told the Reuters news agency. "In the next 24 hours, they will be with us [in Lebanon]."

The Qatari foreign minister told the al-Jazeera television network that the pilgrims' release had come about due to Qatari mediation.

There were also expectations that a number of female prisoners being held by the Syrian government might be released as part of an elaborate three-way deal.

Syrian and Lebanese politics have been deeply intertwined throughout the history of the two states.

Syria had a large military presence in Lebanon for 29 years. It finally withdrew its soldiers in 2005, but has maintained a strong influence.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Syrian rebels release 9 Lebanese hostages
DEBKAfile October 19, 2013,

Qatar says it mediated the release of the 9 Lebanese captives, whom Syrian rebels abducted last year on a pilgrimage to Shiite shrines in Syria. DEBKAfile: This episode is the first outward sign of secret direct contacts some Syrian rebel groups are conducting with the Assad regime in Damascus and Lebanese Hizballah in certain war sectors. Those contacts have produced some local ceasefire deals.
The nine hostages, held by the rebel Northern Storm Brigade against the release of 282 women detainees in Syrian prisons, were on their way to Turkey Saturday morning and should be in Lebanon within the coming hours.