Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Geneva fallout: Iran becomes a nuclear power, followed by Saudis. Israel loses trust in Obama
DEBKAfile Exclusive
November 8, 2013

Israel’s most painful lesson from the two-day Geneva conference on Iran’s nuclear program is that the man who guaranteed to defend Israel’s security, President Barack Obama, is now marching hand in hand with Tehran towards a nuclear-armed Iran.
This is the reality behind the fuss and excitement surrounding the signing ceremony in Geneva Friday, Nov. 8, and the slick words gushing forth to put a convincing face on the interim deal put together between Iran and the Six Powers Thursday and Friday.
President Obama broke the news to NBC Thursday night: “There is a possibility of a phased agreement, the first part of which would stop Iran from further expanding its nuclear program. We are offering modest relief from the sanctions, but keeping the core sanctions in place, so that if it turned out during the course of the six months when we're trying to resolve some bigger issues that they're backing out of the deal or… not giving us assurances that they're not developing a nuclear weapon, we can crank that dial back up," the US president said.
Friday morning, when US Secretary of State John Kerry was heading for Geneva to join Iran’s Foreign Minister Javad Zarif for the final signing stage, it was still unclear what Iran is willing to concede.
This is because no one was ready to admit exactly what the agreed “freeze” applied to and how far it is from “dismantlement “
Iran had in fact already achieved all the makings of a nuclear bomb and was holding them in place ready for assembly. Uranium enrichment will furthermore continue although at a low grade.
At any moment, Tehran may decide to assemble those components and produce a bomb and has the capacity to do so before the US or Israel catch on to what is happening.
The accord to be signed Friday elevates Iran automatically to the rank of a nuclear power, which already holds Syria, Iraq and Lebanon under its sway. The radical alliance binding Iran’s Ayatollah Ali Khamenei, Syria’s Bashar Assad and Hizballah’s Hassan Nasrallah has triumphed. Israel fell down badly by trusting the Obama administration to break this axis up before it spreads more violence and havoc across the region.
Before setting off for Geneva, Secretary Kerry warned Israel that the breakdown of talks with the Palestinians would result in a third “intifada.”
But he made no reference to the Iranian nuclear intifada now looming over Israel and the entire Middle East.
Before coming to Jerusalem, the US Secretary visited Riyadh. But there was nothing much for him to discuss with King Abdullah and Foreign Minister Saud Al-Faisal, because both had accepted that there is no chance of turning the Obama administration from its chosen track which results in Iran enjoying the freedom to pursue a nuclear weapon amid progressively enhanced sanctions relief.
Some time ago, the Saudis took what they saw as appropriate preemptive action.
On Jan. 1, 2013, Crown Prince Salman, deputy premier and defense minister, traveled to Islamabad and commissioned Pakistan to build nuclear weapons for a multibillion fee. Those weapons were assembled in Pakistan and held ready for transfer to Saudi Arabia at a moment’s notice.
Last week, former Israeli Military Intelligence (AMAN) chief Amos Yadlin told a conference in Sweden that if Iran got the bomb, “the Saudis will not wait one month. They have already paid for the bomb and will go to Pakistan and bring back what they need.”
So the countdown to a nuclear Saudi Arabia begins with the signing of the "interim" Iranian nuclear deal in Geneva. Its first result will be the deployment of a Sunni Muslim Arab nuke versus a Shiite Iranian bomb. Israel’s reputed nuclear program remains in its decades-old holding position.
The burgeoning nuclear standoff will inject a further unstable element in the volatile Middle East.
Washington has not chosen that road out of stupidity or blindness as some dismayed Israeli officials are saying. The plan appears to be not only to present Israel with a nuclear challenge, but to put a damper on Russia’s strategic and military momentum in the region.
Even if this calculus proves correct it will take years for it to unfold.
Prime Minister Binyamin Netanyahu admitted he was stunned by the terms of the accord negotiated with Iran, calling it a “monumental, historic mistake” and “Iran’s deal of the century.”
Tehran has conceded nothing and receives limited sanctions relief, he said.
The interim agreement, said Netanyahu, buries the possibility of a peaceful final accord for dismantling Iran's nuclear program once and for all. “Israel is not obliged by this agreement and will do everything it needs to do to defend itself and defend the security of its people,” he said.
His words carried two messages:
1. Israel has abandoned its trust in Barack Obama ever complying with his pledge to its security and will henceforth act on its own.
2. Israel’s only remaining course now is to exercise its military option against Iran’s nuclear capability – whether openly or covertly.
For five years, Binyamin Netanyahu has repeatedly warned the world that Israel was ready for military action to preempt a nuclear-armed Iran. Each successive repetition was received on a diminishing scale of credibility. His response to the Geneva accord is therefore anyone’s guess.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Will new-old Foreign Minister Lieberman join Netanyahu's talks with Putin in Moscow?
DEBKAfile Exclusive Report
November 6, 2013

Avigdor Lieberman’s unanimous acquittal by a Jerusalem court on charges of fraud and breach of trust, Wednesday, Nov. 6 - and Prime Minister Binyamin Netanyahu’s instantaneous welcome of his ally’s return to government - dovetail neatly with Russian President Vladimir Putin’s announcement of talks with the Israeli prime minister in Moscow on Nov. 20.
Lieberman was quickly invited to be sworn in again to this old post of foreign minister from which he stepped down in January after he was indicted.
Russian-speaking Lieberman, who was born in Moldavia, has friendly personal ties Putin. It will be interesting to see whether Netanyahu asks the restored right-of-center foreign minister to accompany him on his visit to Moscow for a meeting which may be of pivotal importance in the rapidly changing international balance in the Middle East
The hard-line politician’s return to the political scene with added clout will no doubt affect the internal balance of the Netanyahu government coalition and Israeli politics at large.
If he decides to take him to Moscow, Netanyahu will be sending three signals:
1. He may be tapping him as next Likud leader. Netanyahu and Lieberman merged the parliamentary lists of their parties, Likud and Yisrael Beitenu, running them as a unified list in the last general election in January. For Lieberman to succeed him, the prime minister would have to expand this merger into a full amalgamation of the two parties and overcome resistance in both to this step.
2. Unlike Netanyahu, Lieberman always opposed exercising a military option against Iran’s nuclear program and favored alternative measures. If he is invited to accompany the prime minister to Moscow, it would indicate that Netanyahu is open to discourse on non-military ways for integrating Israel in the US-Russian strategy for dealing with that program as well as the Syrian war.
As long as the former foreign minister was out of action, Netanyahu acted out the role of lone knight in shining armor ready to take on the whole world in order to disarm a nuclear Iran. A partnership with Lieberman would put an end to that posture.
3. The economic aspect of a tie-in between Jerusalem and Moscow has been overlooked by Israeli spokesmen and media in the hue and cry over partisan politics. However, Moscow has long been angling for a share in the export facilities of Leviathan, Israel’s largest offshore natural gas well, in particular a contract for the pipeline to be laid to Europe.
For Putin this is a major objective against which Netanyahu has resolutely dug in his heels. Lieberman was more amenable to a Russian stake in Israel’s energy industry. With the rapid expansion of Russian footholds across the Middle East, this could no be an ace up Israel’s sleeve. The new-old foreign minister is well-placed to act as broker in such a bargain.
His return to the cabinet is bad news for US Secretary of State John Kerry’s deeply-committed effort to resolve the Israeli-Palestinian conflict with a negotiated final-status accord. Kerry was not exactly happy when Netanyahu interrupted their conversation in Jerusalem Wednesday to congratulate Lieberman on his acquittal and welcome him back to the cabinet.
As foreign minister, Lieberman argued outspokenly against a lasting peace agreement with the Palestinians, arguing that was unattainable at this time and pushing for interim accords on specific issues.
DEBKAfile examined the implications of the forthcoming Netanyahu-Putin talks in Moscow in an exclusive report Tuesday.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Major Israel-US rift over Washington plan to let Tehran continue enriching uranium with sanctions relief
DEBKAfile Special Report
November 7, 2013

Israel announced early Thursday, Nov. 7, that it is utterly opposed to the new proposal for Iran’s nuclear program which the United States plans to put before the two-day Geneva conference beginning later today .
Prime Minister Binyamin Netanyahu, when he met US Secretary of State John Kerry in Jerusalem Wednesday night, bitterly accused the Obama administration of yielding to the Russian-backed Iranian position. Should Tehran renege on the deal, the US proposal leaves it with the capacity for enriching enough weapons-grade uranium in 10 days to build several nuclear weapons.
This US proposal calls for Iran to halt enrichment of uranium up to 20-percent grade (a short jump to weapons-grade) and slow construction on the Arak heavy water plant for plutonium production. In return, the US offers a start on selective sanctions relief. This proposal is likely to be approved by the six powers at the Geneva conference.
Kerry was reminded of his pledge that “no deal is better than a bad deal.” This deal is bad, Israel says because it leaves Iran wth all the stocks it has already built up of 20-percent enriched uranium and the ability to continue the production of low 5-percent grade unrestricted.
DEBKAfile’s sources report that the Palestinian issue did not come up in either of the two conversations Kerry held with Netanyahu Wednesday. Both were dominated by the Iranian row and ended with differences as wide as ever.
Israel accused Washington of capitulating to the plan Moscow and Tehran handed in to President Barack Obama last week. That plan, according to our sources, entails suspending the work of 10,000 centrifuges on all grades of enrichment (3, 5 and 20 percent). However, Iran has a total of 19,000 machines of which only 9,000 are active anyway. Therefore, the offer to freeze 10,000 already idle centrifuges was a subterfuge. It is nonetheless being presented by the Russians – and now by the Americans, too – as a major Iranian concession.
The truth is that Iran is being allowed to keep its full stock of centrifuges intact, operational and available for use at any time.
This means that if Tehran decides tomorrow to renege on its deal with Washington and the world powers - after its approval in Geneva – it will retain the capacity to restart centrifuge operations in full and within 10 days accumulate enough weapons-grade material to build several nuclear bombs or warheads.
By the time Washington or the nuclear watchdog catch on, it will be too late: Iran will have The Bomb.
Last week, Moscow claimed that Iran had agreed to “restrain the weaponization processes.” This admission alone belied Tehran’s insistence that its entire nuclear program was peaceful and exposed as false Moscow’s denials of proofs that Iran was engaged in developing nuclear arms.
According to our sources, the “restraint” on offer refers only to the process of miniaturizing a nuclear bomb for use in a missile warhead or dropped from an airplane.
In sum, therefore, the US president has agreed in essence to “photograph” Iran’s nuclear program and freeze it as it stands now. Tehran would place nuclear development in suspension without, however, relinquishing a single component of its program.
The new American proposal broke surface Wednesday, as the seven delegations gathered in Geneva for the morrow’s session.A nameless US spokesman told reporters that America was now proposing that Iran, as a first step, stop its nuclear program advancing any further and start rolling parts of it back. In return, Washington offered "very limited, temporary, reversible sanctions relief.”
The spokesman said: “This phase must involve levels of Iran's uranium enrichment, its stockpiles of the material as well as international monitoring.”
Israel is not buying this plan.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

France’s last-minute hold-out aborts Iran nuclear deal in Geneva
DEBKAfile Special Report
November 10, 2013

Iran and the Six Powers reconvene on Nov. 20 for another attempt to push through a joint draft of their first interim nuclear accord. It was French Foreign Minister Laurent Fabius who broke the news that after three tense days, the Iran nuclear talks in Geneva had finished “without a deal,” although intense bargaining past midnight Saturday, Nov. 9 brought an accord closer than ever before.
Fabius amazed his American and European colleagues and Iran when he stuck to its guns to the last, insisting that Iran’s Arak heavy water plant must not come online and that Tehran dispose of its 20-percent enriched uranium stock. Foreign Minister Javad Zarif refused to accept this. No one believed Fabius would go so far as to scupper the conference.
Iran’s Foreign Minister Javad Zarif said: “It is natural. They are six countries with different perspectives, and probably different interests, and they need to reach a conclusion. If the other side is ready to reach a solution, we are also ready, and we have made good progress on this path.”
The intense pressure the US beamed at Israel will now be trained on Paris.
DEBKAfile: While Binyamin Netanyahu’s forceful objections undoubtedly contributed to the Elysee Palace's stand, it was President Francois Holland’s decision to draw a resentful line against the partnership between Presidents Barack Obama and Vladimir Putin for dictating the fate of the Middle East between them, and even monkey with the region’s oil markets and economies by lifting key sanctions. France felt it was being pushed to the sidelines by this partnership and decided to align itself with Saudi Arabia and the Gulf Arabs to put a spanner in the works of Washington’s deal with Tehran.
The Geneva conference reconvenes in ten days, but meanwhile President Obama will be licking his wounds from a stinging setback. Iran’s three top men, Ayatollah Ali Khamenei, President Hassan Rouhani and Foreign Minister Zarif, will need to talk fast at home to explain how long months of secret dialogue with the Americans ended in a public humiliation.
In his statement to reporters, Secretary of State John Kerry said that a great deal of progress had been achieved in Geneva and warned people not jump to conclusions. “Diplomacy takes time,” he explained, adding that he fully understood the concerns of America’s allies about the draft agreement. Kerry confirmed that the Arak heavy water plant was one of the items at issue.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Iranian leaders urgently mull some nuclear flexibility. Rouhani tells Khamenei: The cupboard is bare!
DEBKAfile Exclusive Report
November 10, 2013

Iran’s President Hassan Rouhani and Foreign Minister Javad Zarif asked Sunday, Nov. 10 for an urgent meeting with Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei, the day after France aborted a nuclear accord at the Geneva conference with the six powers, DEBKAfile’s exclusive sources report.
Before flying out of Geneva, Zarif called the president and warned him that unless Iran displayed a measure of flexibility, the negotiations with the powers would remain stalled - and badly-needed relief from sanctions stay out of reach – even at the reconvened conference on Nov. 20.
The two Iranian leaders estimate that the West will not give ground on two basic demands: the removal of Iran’s stock of 20-percent grade enriched uranium and a commitment not to activate the heavy water plant under construction at Arak. The completion of the reactor some time next year would therefore find Iran prohibited from using it under its international commitments.
In a public statement Sunday, Rouhani declared that enrichment is a red line for Iran. “We have said to the negotiating sides that we will not respond to any threat, sanction, humiliation or discrimination. The Islamic Republic has not and will not bow its head to threats from any authority.”
But privately, the president asked to be received by the supreme leader in order to warn him that persistent Iranian intransigence would blow up negotiations on the first, six-month step of a comprehensive agreement and bury the prospect of eased sanctions.
Our Iranian sources doubt whether Khamenei will agree to the export of Iran’s 20-percent refined uranium stock out of the country, but he might consider its conversion into fuel rods to allay the concerns Western delegates raised in Geneva that Iran had accumulated this material ready for assembling a nuclear weapon.
Rouhani and Zarif are also expected to ask the leader for permission to accept a freeze on the introduction of new centrifuges at the enrichment plants. They will tell him that this restraint needs to hold good for no more than a six-month period and would meanwhile elicit relaxations of some sanctions.
The president warned Khamenei earlier that the Iranian treasury is empty and without some sanction relief in the next couple of months, the government will be unable to cover its current operating expenses.
Western sources with access to the closed-door deliberations held in Geneva from Thursday to Saturday reveal that for the sake of a deal, Washington was ready to offer Iran a sanctions relief package worth nearly $20bn, to save the Iranian economy from bankruptcy. Secretary of State John Kerry told Iran’s foreign minister the US was ready to advance at once $3 billion of the estimated $50 billion of Iranian assets frozen in Western banks, and also end restrictions on Iranian’s gold, petrochemical and car industries. This would have netted the Iranian treasury another $16.5 billion. Zarif asked the package to also include restoring SWIFT foreign transfer services to Iranian banks.
Both Washington and Tehran counted on a deal being clinched at the Geneva conference. Following its disappointing outcome, the Iranian regime is gripped with rising concern that the country’s further plunge into economic crisis may touch off violent protests and street demonstrations that could spill over into a popular uprising.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Kerry bids from Abu Dhabi to break up unique broad front which tripped up US-Iran nuclear deal
DEBKAfile Special Report
November 11, 2013

The pushback against a nuclear deal between the six powers and Iran in Geneva Friday, Nov. 8 had many partners. Europe, Saudi Arabia, the Arab Emirates and Israel have bonded together against the Obama administration’s plans to mend US fences with Tehran in general and leave Iran with its nuclear components intact.
Secretary of State John Kerry landed in the United Arab Emirate Monday, Nov. 11, for an effort to break up that bond and split up the broad opposition to Barack Obama’s policy. “President Obama is a man of his word,” Kerry declared. “He said in a speech before the UN that the US will not allow Iran to have a nuclear weapon and this is our policy to which we are committed. “
His assurance reminded his skeptical listeners of the credibility gap between Obama’s red line against Bashar Assad’s use of chemical weapons and his withdrawal from making good on that commitment by substituting a questionable deal with Moscow for military action.
They are also familiar with the terms of the US-Iranian nuclear deal and reject it out of hand.
Holding Binyamin Netanyahu, France and Saudi Arabia responsible for stalling the deal as the only “culprits” served two US administration purposes:
1. Rather than taking on a broad international front, the administration found it more convenient to focus on one of its members, Israel and its prime minister, as the responsible party for holding up the first concrete deal ever negotiated with Iran on its nuclear program.
2. Presenting Netanyahu as the party in the wrong and the cause of Israel’s isolation gave his political opponents ammunition for clobbering him.
Still, President Barack Obama and Secretary of State John Kerry show no inclination to meet America’s allies’ widespread demands to tone down their proposal, which essentially permits Iran to retain all the components for assembling a nuclear bomb, while enjoying a generous reward in sanctions relief for a six-month freeze.
DEBKAfile’s political sources report that in opposing this lopsided deal in Geneva, Foreign Minister Laurent Fabius spoke on behalf of the other European powers present, Germany and Britain.
Even Russian Foreign Minister Sergey Lavrov presented an unusually low profile in Geneva, abstaining from words of support for the American position. Speaking on condition of anonymity, members of the Russian delegation agreed that the deal on the table was a bad one.
The front lining up against Obama’s bid for reconciliation with Iran, including a nuclear deal, also includes Saudi Arabia and the Arab Emirates, especially the UAE which has grown into a major economic and financial power.
Sunday, Netanyahu hit back at his misrepresentation as the lone spoiler by revealing his contacts with the European powers represented in Geneva and his close cooperation with the Arabian Gulf, including Saudi Arabia.
“The world should pay heed when Israel and the Arabs speak with one voice. It doesn’t happen that often,” he said.
DEBKAfile’s Washington sources admit that the group effort by Jerusalem, Paris and Riyadh to defeat the Obama administration’s Iran policy was a groundbreaker. One source noted that it had attained the unheard-of level of coordinated Israeli-Arab-European teamwork for mobilizing individual US congressmen and senators against the deal with Iran and in favor of tighter sanctions.
Those sources also contradicted the administration’s claim that the Iranians backed away first from the draft accord prepared for the Geneva conference. They say the veto was ultimately slapped down by Kerry.
In urgent discussions in Washington on ways to salvage the nuclear negotiations from the Geneva flop - while keeping Iran in play - fingers were pointing at Undersecretary of State Wendy Sherman and EU foreign executive Catherine Ashton, who chaired the meeting.
According to those sources, the two diplomats put the draft before Iranian Foreign Minister Javad Zarif and allowed him to insert amendments. When that was done, they called the foreign ministers of the six powers and invited them to attend the signing ceremony.
Sherman and Ashton are quoted as telling them, “The cake is ready for putting in the oven to bake.”
Upon hearing this, the Secretary of State interrupted his talks in Israel Friday, Nov. 8, and took off for Geneva, certain that the deal with Iran was in the bag and would be signed that day.
He was aghast when he was shown the amended draft and understood that there was no way to sell this deal to the Europeans, the Arabs or Israel. He therefore applied the brakes to preparations for the signing ceremony and ordered a return to the table.
Meanwhile, the Iranians are moving on, certain that a deal with the powers is in the works. The UN nuclear watchdog (IAEA) director Yukiya Amano Monday, Nov. 11, announced the signing of a joint statement with Tehran. It opens the way for IAEA inspectors to visit the Arak construction site of Iran’s controversial heavy water reactor and the Gachin uranium mine. "The practical measures will be implemented in the next three months, starting from today," Amano told a news conference in Tehran, broadcast on state television.
This monitoring agreement was designed as a clause in the preliminary accord that was stalled before it was signed in Geneva last Friday.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թուրք-ադրբեջանական ծրագիր Ղարաբաղի վերաբերյալ
Շաբաթ, 16 Նոյեմբերի 2013,


1998 թ. ապրիլից, այսինքն Գյուլխանայում Սուլեյման Դեմիրելի ու Հեյդար Ալիեւի համաձայնությունից ղարաբաղյան հարցում բավական ժամանակ է անցել: Այն ժամանակ Դեմիրելը Ալիեւին առաջարկեց Ղարաբաղը վերադարձնելու փուլային ծրագիր. Ադրբեջանի տնտեսական, քաղաքական եւ ռազմական ուժեղացումը, Հայաստանի միջազգային շրջափակումը եւ թուլացումը, միջազգային ասպարեզում առավելության ձեռքբերումը, շահագրգիռ «ուժի կենտրոնների» հետ հարաբերությունների հավասարակշռության պահպանումը:
Անցած ժամանակաշրջանում Ադրբեջանը, հետեւողականորեն իրականացնելով այս ծրագիրը, այնուամենայնիվ չի հասել դրված նպատակին, սակայն Թուրքիան այս խաղում շատ բան է ձեռք բերել, քանի որ իր քաղաքականությունը հայ-ադրբեջանական հակամարտության հարցում կառուցում է Եվրատլանտյան հանրության, նախեւառաջ ԱՄՆ հետ համաձայնեցված:
Թուրքիան տվյալ իրավիճակն արդյունավետ օգտագործում է Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում, այս կամ այն հարցերում նրա հետ պայմանավորվածությունների մեջ մտնելով: Այնուամենայնիվ, Անկարայում հասկանում են, որ իրավիճակի այսքան ձգձգումը վարկաբեկում է Թուրքիային նրա գործընկերների ու հակառակորդների աչքին, նախեւառաջ Ադրբեջանի: Սակայն, չնայած ՆԱՏՕ-ի եւ ԱՄՆ հետ ճգնաժամային հարաբերություններին, Անկարայում դեռեւս հաշվարկում են «եվրոպական նախագծի» որոշակի հեռանկարների, ինչպես նաեւ տարածաշրջանում սեփական ծրագրերի իրականացմանը ՆԱՏՕ-ի աջակցության վրա:
Ամեն դեպքում, Թուրքիան չի կարող ինքզինքը թույլ տալ մասնակցել Հարավային Կովկասում ռազմական գործողություններին, քանի որ նույնիսկ Սիրիայի հարցում չհամարձակվեց ուժ կիրառել առանց ՆԱՏՕ-ի ու ԱՄՆ-ի հավանության եւ աջակցության: Հայաստանի դեմ Ադրբեջանի ագրեսիան մեծ ռիսկեր է պարունակում, այդ թվում Ադրբեջանի ռազմական պարտությունը, ինչպես նաեւ էներգետիկ հաղորդակցությունների կառուցման ու շահագործման ծրագրերի մասով:
Անկարան բավական սերտ ու մանրամասն մասնակցում է միջազգային ասպարեզի անցուդարձին, պաշտպանելով Ադրբեջանի շահերը, եւ նրանք գործնականում վարում են միասնական քաղաքականություն: Անկարան հասկանում է, որ ներկայում բավական բարենպաստ ժամանակաշրջան է Ղարաբաղն Ադրբեջանին վերադարձնելու համար: Ինչի՞ վրա է կառուցված Անկարայի հաշվարկը:
Երեւում է խաղարկվում է Արեւմտյան հանրության եւ Ռուսաստանի հակասությունների հանգամանքը: 2013 թ. սեպտեմբերի 3-ին (ապագայում այս ամսաթիվը հայ ժողովուրդը նշելու է ապրիլի 24-ի նման) անշրջելիորեն պարզ դարձավ, որ Հայաստանը չունի ինքնիշխանության այն մակարդակը, ինչը թույլ կտար անկախ որոշումներ ընդունել արտաքին քաղաքականության մեջ: Եւ եթե նախկինում կային պատրանքներ եւ հնարավորություններ, ներկայում այդ ռեսուրսները սպառվել են:
Ստեղծված իրավիճակը հետեւյալն է. Եվրոպական միությունը պետք է Հայաստանը ենթարկի շրջափակման եւ նրա շահերի ու դիրքորոշումների մոռացության, Ռուսաստանը Հայաստանի մեկուսացման պայմաններում ստացել է նրան ցանկացած որոշում պարտադրելու բոլոր հնարավորությունները, ԱՄՆ շարունակելու է ՆԱՏՕ-ի եւ հնարավորության դեպքում Եվրամիության ուղղությամբ Հայաստանի ցանկացած շարժման աջակցությունը:
Ինչ էլ հայտարարեն Եվրոպական միության պաշտոնյաները Հայաստանի հետ համագործակցությունը շարունակելու վերաբերյալ, Հայաստանը դիտարկվում է որպես երկիր, որը կորցրել է ինքնիշխանությունը, եւ ոչ ոք չգիտե ինչպես եւ գլխավորը՝ ինչու նրա հետ գործ բռնել: Եվրոպական Միության հետ ասոցիացիայից Ուկրաինայի հրաժարվելն ինչ որ չափով թեթեւացնում է Հայաստանի վիճակը, սակայն, այնուամենայնիվ, «հայկական հարցում» ամեն ինչ որոշված է՝ Հայաստանին բաց թողնել «ազատ նավարկության», ինչին նա լիովին արժանի է:
Սակայն Արեւմուտքում հիանալի հասկանում են, որ Ռուսաստանը բաց չի թողնի նման հիանալի հնարավորությունը եւ իհարկե կփորձի պայմանավորվել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ, Հայաստանի շահերի հաշվին: Խոսքն առաջին հերթին Ղարաբաղյան թեմայի եւ Թուրքիայի համար այլ տհաճ հարցերի մասին է: Այդ պատճառով Արեւմուտքը կփորձի այդ հարցերը լուծել իր շահերին համապատասխան, ինչը պետք է հանգեցնի Թուրքիայի ու Ադրբեջանի վերահսկելիության ուժեղացմանը, նրանց իր ծրագրերին ներգրավելուն, երկարաժամկետ հեռանկարով:
Միջազգային քաղաքականության մեջ ներկայիս շահերն ու հնարավորությունները չեն համընկնում, քանի որ Արեւմտյան հանրությունը դեռեւս չի կարողանում սեփական գաղափարներն ու հավակնությունները տեղավորել հնարավորությունների շրջանակում: Այդ պատճառով, նույնիսկ գլոբալ խաղում չկա որեւէ քիչ թե շատ ստացիոնար կոնֆիգուրացիա: Խնդիրը տարբերակների ընտրության մեջ չէ, այլ այլընտրանքի առկայության, ինչը կարող է ապահովել աշխարհքաղաքական նվազագույն հարմարավետություն: Հայաստանի տարածաշրջանային գործառույթները, որը մերժել է որոշակի կուրս, կփոխարինվեն Ադրբեջանի հնարավորություններով: Այսինքն, խաղադրույք է արվելու Ադրբեջանի վրա:
ՆԱՏՕ-ի եւ Եվրոպական միության համար դա այնքան էլ ցանկալի չէր, սակայն դա լիովին լուծելի եւ արդեն լուծված խնդիր է: Ադրբեջանը նախկինում էլ կատարում էր որոշակի գործառույթներ ռազմավարական պլանում, ներկայում դրանք ավելի ընդգրկուն կլինեն:
Այդպիսով Ռուսաստանի դիրքերը Հարավային Կովկասում կհասցվեն նվազագույնի, սակայն Հայաստանն էլ դուրս է մնում խաղի ասպարեզից: Համենայնդեպս, Թուրքիային ու Ադրբեջանին չի հետաքրքրելու Ռուսաստանը Հայաստանի տիկնիկավարի դերում: Այսինքն, խնդիրները կլուծվեն այլ ասպարեզում: Այս խաղում կլինի մի քանի խաղացող, սակայն նրանց մեջ Հայաստանը չի լինի:
Սակայն, ԱՄՆ եւ Եվրոպական միության օպերացիոն խնդիրներում կան սկզբունքային տարբերություններ: ԱՄՆ չի կարող բաց թողնել ուժերի աշխարհքաղաքական հավասարակշռությունը պահպանելու պահը: Հայաստանի լիակատար հանձնումը Ռուսաստանին կամ Թուրքիային որեւէ կերպ չի տեղավորվում ԱՄՆ ծրագրերում, քանի որ առաջանում է ընդարձակ տարածաշրջանի վերահսկողությունը կորցնելու իրական սպառնալիք:
Այս հեռանկարում, լավագույնը, որ սպասվում է ԱՄՆ-ին եւ Եվրոպայի նրա գործընկերներին, Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մրցակցությունն է: Սակայն նույնիսկ դա չի սպասվում, իսկ եթե նույնիսկ դա տեղի ունենա, ապա՝ լիովին այլ ձեւաչափով, ինչը չի կարող ձեռնտու լինել ամերիկացիներին:
Պետդեպարտամենտի ամենախելացի եւ կրեատիվ աշխատակիցներից մեկը՝ Եվրոպայի եւ Եվրասիայի հարցերով պետքարտուղարի օգնական Վիկտորիա Նուլանդը հայտարարել է, որ ԱՄՆ շարունակելու է ջանքը դեպի ՆԱՏՕ եւ Եվրամիություն Հայաստանի ընթացքի համար: Անշուշտ, հաճելի նորություն է, սակայն Վաշինգտոնում վերլուծական կենտրոններին հասկացնել են տվել, որ պետք է օգտվել այս իրավիճակից եւ լուծել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ Հայաստանի հարաբերությունների հարցը՝ ամերիկյան սցենարով եւ պահպանելով տարածաշրջանի կոնֆիգուրացիան, որը կառուցվել է երկար տարիներ:
Թուրքիայի ու Ադրբեջանի համար առաջացել է առավել քան բարենպաստ իրավիճակ, եւ սպասումներն առավել քան արդարացված են: Բաքվում եւ Անկարայում մտահոգությամբ էին սպասում Եվրոպական ասոցացման համաձայնագրի ստորագրմանը, քանի որ հասկանում էին, որ այդ դեպքում Հայաստանը ձեռք էր բերում առավել գերադասելի դիրքեր, եւ որ դժվար թե Արեւմտյան հանրությունը զոհեր նրա շահերը հանուն երկու պետությունների, որոնք գրավում էին անորոշ դիրքեր:
Ներկայում Արեւմուտքը քաղաքական-քարոզչական եւ տնտեսական պատերազմ է հայտարարել Ռուսաստանին, եւ դա Հայաստանի համար նշանակում է հայտնվել անիվների տակ: Իսկ Անկարան եւ Բաքուն իրենց ոճաբանությունը համապատասխանեցնում են բարենպաստ իրավիճակին:
Ներկայում Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը շփոթված է եւ գտնվում է պրոստրացիայի վիճակում, հասկանալով, որ սեպտեմբերի 3-ին թույլ է տրվել աններելի ու անիմաստ սխալ: Հայաստանի իշխանությունը հետեւում է իրադարձություններին, հույս ունենալով, որ մաքսային միություն նախագիծը կտապալվի:
Հայաստանը փորձում է Ռուսաստանի առջեւ դնել կոնկրետ տնտեսական ծրագրեր, կրկին հուսալով, որ դրանց իրագործումն անհնար է լինելու: Սակայն սա իհարկե ամենապասիվ սցենարն է Հայաստանի հնարավոր պահվածքում: Եթե Արեւմտյան հանրությունը նույնիսկ չդադարեցնի Հայաստանի հետ առարկայական երկխոսությունը, Հայաստանին սպասվում է 5 լիովին դատարկ ու կորցրած տարի, մինչեւ չդադարեցվի Հայաստանի գաղութացման այս դաժան էքսպերիմենտը:
Ամերիկացիներին դժվար թե հաջողվի համոզել եվրոպացիներին՝ վերանայելու նրանց որոշումը Հայաստանի վերաբերյալ: Եվրոպական միության հետ հարաբերության զարգացումը չուներ «կանաչ ուղի», այլ պարզապես կար հնարավորություն, առավել քան իրական հնարավորություն: Հայաստանը չկարողացավ օգտվել այդ հնարավորությունից: Գուցե հնարավորություն առաջանա, սակայն դա կլինի հնարավորություն լիովին այլ առիթով:
Հինգ տարի անց Վրաստանը կդառնա առաջադեմ ու հաջողակ երկիր, իսկ Հայաստանը հետ կշպրտվի հետ-աղետի վիճակ, ինչպես 90-ականների վերջին, այսինքն՝ խրոնիկ ստագնացիայի մեջ: Վրաստանը հարմար շուկա կդառնա հայկական կապիտալի ու հնարավորությունների համար, որոնք նախատեսված էին Հայաստանի համար: (Բավական է հավատալ դրսի դատարկախոսներին, մի անգամ հավատանք մեր համաքաղաքացիներին, թեեւ դա իհարկե չի փոխում վիճակը):
Իգոր Մուրադյան
Էդուարդ Էնֆիաջյան
Վաշինգտոն-Երեւան
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....jYTQIzeP.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Press says Ukraine torn between EU and Russia
BBC



Newspapers believe Ukraine is playing for high stakes with Russia and the EU, after MPs failed to agree on a bill that would allow jailed opposition leader Yulia Tymoshenko to leave the country.
Some liken the country to a lover torn between two suitors - the EU, which has made Ms Tymoshenko's release a condition for a key association agreement, and Russia, which wants Ukraine to join its own customs union.
EU monitors now say Ukraine must pass laws meeting EU conditions by next Tuesday, or the deal will not be signed at a summit in two weeks' time.
'Risky game'
Papers in Ukraine have mixed views on the chances of an agreement with the EU, as well as on its desirability.
The tabloid Vesti says that in Ukraine "sceptical sentiments were growing yesterday regarding the prospects for signing the association agreement with the EU".
Columnist Oles Buzyna goes further in the daily Segodnya. "Today it became finally clear to me that Ukraine's infamous association with the EU has kicked the bucket," he says. The columnist welcomes this, accusing the EU of being "maliciously willing to do away with Ukraine and what remains of its industry".
However, the daily Den believes Ukraine "will lose out" if the agreement is not signed. "In the event of failure, everybody - the Ukrainian authorities, opposition and the European side - will be to blame," it says.
The tabloid Segodnya quotes an aide to President Viktor Yanukovych, Dmytro Vydrin, as saying the agreement "will be signed anyway because there is a political will on the part of Euro-MPs and bureaucrats".
Meanwhile the pro-opposition daily Ukrayina Moloda believes Mr Yanukovych "has not fully abandoned the EU association as yet", but is playing "a risky game" in a bid to extract as many concessions as possible from both Brussels and Moscow.
'Trust' at stake
Russian newspapers see little chance of the EU-Ukraine agreement still going ahead.
Under the headline "Ukraine in no hurry", the Vedomosti business daily says the probability of signing the association agreement has plummeted from 90% just a week ago to under 50% after the Ukrainian president visited Moscow over the weekend.
Novyye Izvestiya agrees that "Ukraine is well on the way to scuppering the signing of the association agreement with the European Union". It notes that "the authorities have started saying that the country does not need the association with the EU at all".
Moskovskiy Komsomolets suggests that the Ukrainian authorities have deliberately "disrupted" the passing of European integration bills. However, it quotes Global Strategies Institute director Vadim Karasev as saying that the president has "not yet made a final decision".
The business daily Kommersant quotes pundits as warning that, as Mr Yanukovych continues to "manoeuvre" between the EU and Russia, he "may lose the trust of both".
'Giddy fiancee'
The Polish daily Rzeczpospolita offers an explanation for Ukraine's perceived reluctance to resolve the issue of Ms Tymoshenko's fate. "Experts say that the ruling Party of Regions and President Viktor Yanukovych are scared by the former prime minister's ability to influence the presidential election campaign in 2015," the paper says.
Germany's Frankfurter Allgemeine Zeitung believes that, "like a bride between two cavaliers", the Ukrainian president "is trying to play off Moscow and Brussels against each other". In this situation, the paper urges the EU to stay firm. "Europe must not allow an association with Ukraine for as long as Tymoshenko is in prison," the paper says.
Under the headline "Ukraine moves away from deal with EU", France's Le Figaro Magazine feels that "there is a strong wind in Kiev blowing eastwards". "Like a giddy fiancee who has been pretending for months she was about to announce her prompt marriage with Europe, Ukraine is now going back on her promise, deciding instead to flirt with Russia, a protective neighbour who does everything it can to sabotage this union," the magazine says.
BBC Monitoring reports and analyses news from TV, radio, web and print media around the world. For more reports from BBC Monitoring, click here. You can follow BBC Monitoring on Twitter and Facebook.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ուկրաինան ընկավ. Հաջորդը Վրաստանն է
15 Նոյեմբերի 2013 - 11:08

Վերջին շրջանում Ուկրաինայի արտաքին քաղաքական երկընտրանքի շուրջ ծավալվող զարգացումները համաձայնվեք լարված վիճակում են պահում ոչ միայն Ուկրաինային…
Ռուսաստանի կողմից առաջ քաշված Եվրասիական միության գաղափարը (ի դեմս ներկայիս Մաքսային միության) շատ վերլուծաբաններ և ոլորտի փորձագետներ կապում են Ռուսաստանի կողմից սովետական փլատակների հիման վրա նոր մոդելի «համագործակցության» շղթա ստեղծելու հնարավորության հետ: Նրանք կարծում են, որ Ռուսաստանը օգտագործում է իր ձեռքի տակ եղած բոլոր հնարավոր լծակները, որպեսզի «իր ձեռքից» բաց չթողնի կամ էլ վերահաստատի իր գերիշխանությունը պոստ սովետական այն երկրների վրա, որոնց առնվազն դեռ չի կորցրել:

Այս համատեքստում Ուկրաինան ինչ-որ տեղ համարվում է կարմիր գիծ, որն այսպես ասած զիջելու դեպքում Ռուսաստանի կայսերապաշտական նկրտումները կարող են մնալ օդում: Դրա համար Ռուսաստանը անում է ամեն ինչ, որ ամսվա վերջին Վիլյնուսում Ուկրաինան ԵՄ-ի հետ ոչ մի դեպքում չստորագրի Ասոցացման պայմանագիրը առավել ևս` Խորը և համապարփակ ազատ առևտրի գոտու պայմանագիրը (DCFTA):

Այս հարցում Ռուսաստանն առայժմ կարծես իր գործը լավ է անում. Ուկրաինայում հասունանում է իսկական քաղաքական ճգնաժամ: Ամենաուշագրավ հայտարարությունը թերևս հնչեց նոյեմբերի 13-ին, երբ այդ երկրի վարչապետ Նիկոլայ Ազարովը Կառավարության նիստի ժամանակ ասաց բառացիորեն հետևյալը. «Ուզում եմ, որ բոլորը Ուկրաինայում հասկանան, որ մեզ ոչ ոք չի առաջարկել և չի էլ պատրաստվում առաջարկել փոխհատուցում ռուսական շուկան կորցնելու դեպքում, իսկ մենք չենք կարող մեզ թույլ տալ, որ փակվեն ձեռնարկություններ, մեր ժողովուրդը մնա առանց աշխատատեղերի և թոշակների:» Հիշեցնենք որ Ուկրաինայի բնակչության սպառման, ինչպես նաև տնտեսության համար սպառվող գազի 85-90%-ը ներկրվում է Ռուսաստանից, և թերևս ինչ-որ առումով սա էր պատճառը, որ ուկրաինացի արդյունաբերողները և ձեռնարկատերերը վերջերս խնդրանքով դիմել էին երկրի Նախագահ Վիկտոր Յանուկովիչին՝ հնարավորության դեպքում մեկ տարով հետաձգել ԵՄ-ի հետ ասոցացման համաձայնագրի ստորագրումը:

Այսպիսով կանխազգալով դեպքերի նման զարգացման շատ հավանական սցենարը ՝ ԵՄ-ն սկսեց դեմքը փրկելու ակտից գործընթաց. պաշտոնական Կիևին սկսեցին հիշեցնել, որ ԵՄ-ի հետ ասոցացման պայմանագրի ստորագրման նախապայաններից մեկը Ուկրաինայի նախկին վարչապետ Յուլյա Տիմոշենկոյի ազատ արձակումն է, իսկ պաշտոնական Կիևը, իր հերթին ընդունել է այնպիսի կեցվածք, որ կարծես նույնիսկ չի էլ ցանկանում այդ հարցում որևէ մինիմալ զիճումների գնալ և գոնե թույլատրել Տիմոշենկոյին մեկնել արտասահման «բուժման» նմապատկներով: Կարծես ամեն ինչ իր տեղն է ընկնում: Ուկրաինայի հետ չեն ստորագրում այդ շրջադարձային փաստաթուղթը, որովհետև այն չի կատարում ԵՄ-ի առանցքային նախապայմանը, և այս համատեքստում ոչ մի խոսք չկա Ռուսաստանի ճնշումների մասին: Ինչևէ, ամենայն հավանականությամբ, բարեբախտաբար թե դժբախտաբար, բայց Ուկրաինան չի ստորագրի ԵՄ-ի հետ ասոցացման պայմանագիրն իր ամբողջ գունապնակով հանդերձ:

Ինչ վերաբերում է Մոլդովային և Վրաստանին, ապա ամենայն հավանականությամբ այդ երկրները այս ամսվա վերջում Վիլյնուսում կնախաստորագրեն այդ փաստաթղթերը, սակայն երբ կգա ստորագրելու ժամանակը Մոլդովան թերևս որոշ օբյեկտիվ պատճառներով կստորագրի այն, իսկ Վրաստանը՝ ոչ, որովհետև ինչքան էլ փնթփնթան և բողոքեն Եվրոպային և ԱՄՆ-ին միևնույնն է այդ երկրները (այս պարագայում արևմուտքը) երբեք պրագմատիզմի և ռեալիզի զգացողությունը չեն կորցնի և հանուն Վրաստանի չեն վտանգի ավելի մեծ շահեր...

Գիտեք ինչ, Ի վերջո, եթե նույնիսկ շատ փորձագետներ չեն ընդունում, որ Ռուսաստանը գերտերություն է, ապա չեն կարող գոնե չընդունել, որ այն առնվազն տարածաշրջանային տերություն է, և եթե որոշ աշխարհաքաղաքական հարցերում Ռուսաստանը կարող է և զիջել, վստահաբար կարելի է պնդել, որ իր քթի տակ առկա շահերը այն չի զիջի դեռ այնքան ժամանակ քանի դեռ այն ներկայիս Ռուսաստանն է: Ինչպես ընդունված է ասել «Ռուսաստանը կարելի չսիրել, բայց նրա հետ հաշվի չնստել հնարավոր չէ»:

Էրիկ Երիցյան

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

20 November 2013

Chechens drawn south to fight against Syria's Assad
By Murad Batal al-Shishani
BBC Arabic


On the flight from Istanbul to Tbilisi, I had a conversation with a former employee of the UN's refugee agency who had worked with Chechens living in the Pankisi Gorge.

The remote area in north-eastern Georgia had been "forgotten", because "the pro-Russian regime in Chechnya led by Ramzan Kadyrov does not want the valley's Chechens, the Georgian government cannot support them, and Russia - of course - does not care about them", the former UN official said.

I went to the Pankisi Gorge to find out why many young Chechens from there have travelled to Syria to fight alongside rebels trying to topple President Bashar al-Assad.

One of the most prominent, Omar Shishani, is the leader of Jaysh al-Muhajirin wa al-Ansar (Army of the Emigrants and Helpers), an al-Qaeda-aligned jihadist group comprising hundreds of mostly foreign fighters, many of them from the North Caucasus.

Muslim majority
The Pankisi Gorge sits in the foothills of the Caucasus Mountains.

It has about 15,000 ethnic Chechen residents, whose ancestors migrated there in the 18th Century.

The population suffers from relatively high rates of poverty and pensions form the primary source of income for most of the families there, according to the Georgian government.

Pankisi Gorge
The Pankisi Gorge has about 15,000 ethnic Chechen residents
During the two wars between Russian government forces and separatist rebels in Chechnya in the 1990s and 2000s, the Pankisi Gorge's Chechen population expanded.

The valley became a refuge for those wanting to flee the fighting and, as the Russian state re-established control, rebel fighters seeking protection from attack.

Many of the rebels were ultraconservative Islamists, or Salafists, who wanted to create an Islamic state in the North Caucasus.

As their numbers increased, their ideology - which calls for a return to the political and moral practice of the first Muslims - became increasingly popular among young people in the Muslim majority valley.

Ayoub Borchashvili and Murad Batal al-Shishani
Ayoub Borchashvili (left, with our reporter) says Chechens believe they must help "protect oppressed people" in Syria
This caused tension between the ethnic Chechens, who traditionally are Sufis.

But Ayoub Borchashvili, a Salafist imam in the village of Jokolo, was keen to play down the disagreements, because they also share tribal and familial ties.

The Salafists, he said, were only "aiming to live according to the Quran and Sunnah".

Travelling south
In the past, many young Salafists from the Pankisi Gorge travelled north to fight in Chechnya, or in the neighbouring Russian republics of Dagestan, Ingushetia and Kabardino-Balkaria, where there are also Islamist insurgencies.

Pankisi Gorge
They tended to fight under the banner of the Caucasus Emirate, an Islamist militant umbrella group led by the Chechen separatist warlord Doku Umarov.

But since the uprising in Syria began in March 2011, an increasing number of Chechens have ignored the call of the Caucasus Emirate and instead travelled south to help the predominantly Sunni rebels seeking to topple President Assad.

Umar Idigov, a senior figure in Georgia's Chechen community, believes there are currently about 200 Chechens fighting in Syria, something he opposes.

'Helping the oppressed'
Mr Borchashvili says this is partly because it is far more difficult to cross the borders of the North Caucasus than it used to be, but also because the young Chechens believe it is incumbent on them to help "protect oppressed people" in Syria.

Doku Umarov initially expressed reservations about the exodus of Chechen fighters to Syria, saying that they ought to be helping the cause of the Caucasus Emirate.

Doku Umarov (centre) in a video published in July 2013
It is unclear how much Doku Umarov supports the Chechens' decision to fight in Syria
But he later extended his support, saying that the flow of volunteers was the result of the Caucasus Emirate's refusal to accept more youth into its ranks.

A source close to the Chechen fighters in Syria also told the BBC: "There are no training camps in the North Caucasus like there are in Syria and not enough resources.

"We feel ashamed of our presence in Syria while the Caucasus are still occupied, but young people are returning after being trained here. One of my comrades returned directly to the mountains after receiving training in explosives.

"In that sense, [the Caucasus Emirate] is benefiting from us being here; they will have trained and ready fighters," the source added.

______
The name of he BBC 'reporter' is HILARIOUS
This is definitely a war 'surname' ("nom de guerre")
The guy is called:
Murad Batal al-Shishani
which literally translated from arabic is: Murad the Brave or the Hero from Tchetchnya ......

Our Brave Tchetchen forgets to mention, that the petrodollar payroll in syria is much bigger now days, than in North Caucasus ....