Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Հայաստանի շուրջ խաղը բարդանում է. ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի ծրագրերը
Իգոր Մուրադյան
Երեքշաբթի, 26 Նոյեմբերի 2013,


Հայաստանը հայտնվել է անհեթեթության գոտում, եւ չնայած նրա հանդեպ Արեւմուտքի նվազագույն հետաքրքրությանը, դա հնարավոր չէ չնկատել: Ռուսաստանն անթաքույց ու կոշտ ձեւով Հայաստանին ցույց տվեց նրա տեղը ռուսական ազգային շահերի պաշտպանության «գոտում»: Եւ ինչպես էլ այս իրավիճակը ներկայացվի կիսապաշտոնական հայտարարություններում (պաշտոնական ընդհանրապես չի եղել), Հայաստանը դարձել է ՆԱՏՕ-ի եւ ԱՄՆ-ի հակառակորդն ու թշնամին:
Հայ հանրությունն ընդունակ չէ գիտակցել այն, ինչ տեղի է ունեցել, առավել եւս որ հայկական ԶԼՄ-ների մեծ մասն աշխատում է Ռուսաստանի շահերի օգտին:
Տարօրինակ կլիներ, եթե Արեւմուտքում ներկայում Հայաստանին այլ կերպ վերաբերեին, սակայն դա ասվելու է եւ լիովին պաշտոնապես, իր ժամանակին: Ընդ որում, Արեւմուտքում երբեւէ ՀԱՊԿ-ը լուրջ չեն ընդունել, քանի որ նման ռազմական բլոկ գոյություն չունի: Իսկ Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստանի պարտավորությունները, նրա լիակատար վասալացումը բավական լուրջ է, Արեւմուտքի պաշտպանական եւ ազգային շահերի տեսանկյունից: ՀԱՊԿ-ը փլուզվելու է առաջին իսկ կրակոցից, իսկ Հայաստանը մնալու է թիրախ ռազմական հավանական կոնֆլիկտի դեպքում:
Հայաստանի հետ հարաբերությունները զարգացնելու մտադրությունների վերաբերյալ Պետական դեպարտամենտի ներկայացուցիչների հայտարարություններով հանդերձ, Պետական դեպարտամենտի՝ Արեւելյան գործընկերության մասնակից երկրների վրա Ռուսաստանի ճնշումների կապակցությամբ բանաձեւի մեջ հիշատակվում են Ուկրաինան, Մոլդովան եւ Վրաստանը, իսկ Հայաստանը չկա: Եւ դա իհարկե պատահական չէ: Իրականում Հայաստանն առայժմ դուրս է ԱԼԳ նախագծի մասնակից երկրների հանդեպ ԱՄՆ քաղաքականության մտադրությունների շրջանակից: Սակայն, Հարավային Կովկասում մնում են ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի որոշ մտադրություններ, եւ դրանք չեն սահմանափակվում կարճաժամկետ շրջանակներով:
Ներկայում մոռացության է տրվել «միջանցք» հասկացությունը Հարավային Կովկասի կապակցությամբ, ինչն առկա էր 10 տարի առաջ: Սակայն միջանցքը մեկ պատով չի լինում, այլ՝ երկու, այսինքն՝ հյուսիսում Ռուսաստան, հարավում՝ Թուրքիա եւ Իրան: Իրանի պարագան տվյալ դեպքում սկզբունքային չէ: Խոսքը Թուրքիայի ու Ռուսաստանի շահերի բախման եւ Հարավային Կովկասում նրանց ազդեցությունից «ազատ» տարածության մասին էր: Դա այդպես էլ անհրաժեշտ չափով չստացվեց, սակայն այնուամենայնիվ շատ բան կառուցվել էր, նույնիսկ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի այդքան ուժեղ ազդեցության պայմաններում:
Վրաստանը, չնայած ներկայիս իշխող էլիտայի բավարար փորձի բացակայությանը, կարողացել է կառուցել Արեւմուտքի ու Ռուսաստանի հետ սեփական հարաբերությունների կոնֆիգուրացիան, ապահովելով երկու կողմերի հետ հարաբերության հաջող զարգացումը: Ադրբեջանը մինչեւ նավթի սպառվելը կմնա Արեւմուտքի հովանու տակ, իսկ դրանից հետո կստանա Թուրքիայի հովանոցը:
Սակայն ոչ Վրաստանը, ոչ էլ Ադրբեջանը չեն կարող կատարել Թուրքիայի էքսպանսիան զսպելու գործառույթ, դա պարզապես չի տեղավորվում նրանց արմատական շահերի մեջ: Այդ խնդիրը տրված է Հայաստանին: Ընդ որում, Հայաստանում ռուսական ռազմական բազան ԱՄՆ դիտարկում է որպես Թուրքիային զսպելու տարր (նկատենք, որ Արեւմուտքը երբեք չի արտահայտվել բազայի դուրսբերման մասին):
Ներկայիս իրավիճակը լիովին համապատասխանում է Արեւմուտքի շահերին՝ ուժերի հավասարակշռության պահպանում եւ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի դիմակայություն: Ցանկանում է դա Ռուսաստանը, թե ոչ, նրա ռազմական ներկայությունը Հայաստանում Արեւմուտքի կողմից ծրագրված գործառույթ է, համենայնդեպս համապատասխանում է նրա շահերին:
Թուրքիայի հանդեպ Ռուսաստանի քաղաքականությունը ներառում է ռազմավարության լիակատար շրջադարձ, այսինքն՝ դիմակայության մեջ չմտնել Թուրքիայի հետ եւ ռազմաքաղաքական դիրքորոշումները դիտարկել որպես ԱՄՆ-ին եւ ՆԱՏՕ-ին դիմակայելու գործոն: Դրան է ձգտում նաեւ Թուրքիան, սակայն նա զգուշանում է ԱՄՆ-ից եւ ՆԱՏՕ-ից նույնիսկ աննշան հեռանալուց, քանի որ այդ դեպքում նրա միջազգային կարգավիճակն աղետալի անկում կարձանագրի:
Այս կապակցությամբ, Արեւմուտքի ռազմավարության մեջ Հայաստանը համարվում է նաեւ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի դիմակայության գործոն, թեեւ այս հանգամանքը կարող է հաջողությամբ հաղթահարվել: Խաղը բավական բարդ է, նկատի առնելով, որ Թուրքիան մնում է ՆԱՏՕ-ի անդամ, թեեւ Թուրքիայի եւ ՆԱՏՕ-ի հարաբերությունները ներկայում ճգնաժամային են:
Եթե Եվրոպական միությունն անհարմարություն է զգում եւ նույնիսկ պարտության զգացողություն Արեւելյան գործընկերության մասնակից երկրների նկատմամբ Ռուսաստանի ճնշումից, ապա ԱՄՆ համար դա արտակարգ իրավիճակ չէ: Ինչպես 2008 թ. Վրաստանի ու Ռուսաստանի պատերազմից հետո Վրաստանի վիճակն այնքան էլ չի փոխվել, այնպես էլ Հայաստանի վասալացման հերթական փուլը քիչ բան է փոխել նրա վիճակում: Եթե խոսենք ոչ թերթային լեզվով, թե մինչեւ սեպտեմբերի 3-ի ամոթալի ակտը, թե դրանից առաջ Հայաստանն ինքնիշխան որոշումներ չէր ընդունում, դրանք հիմնականում կախված էին Ռուսաստանից: Ի տարբերություն Եվրոպայի, ԱՄՆ-ն միջազգային քաղաքականության մեջ նման աճպարարությունների շատ է բախվել: Միեւնույն ժամանակ, ի տարբերություն Հարավային Կովկասի իր հարեւանների, Հայաստանն ունի ԱՄՆ եւ Արեւմուտքի ռազմավարությանն անհրաժեշտ որոշակի խնդիրներ իրականանցնելու ոչ միայն մենթալ առանձնահատկություններ ու մոտիվացիաներ:
Ընդ որում, հենց ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության ներկայիս պայմաններն ու մոտեցումները, դրա ոճի ու հնարքների արմատական փոփոխությունը, արտաքին ծավալուն միջամտության սահմանափակումը ենթադրում են ՆԱՏՕ-ի նոր գործընկերների նշանակության ուժեղացում, այսինքն՝ այն երկրների, որոնք չլինելով դաշինքի անդամ, ակտիվ համագործակցում են նրա հետ:
ՆԱՏՕ-ի հերթական վեհաժողովին, որը տեղի է ունենալու Մեծ Բրիտանիայում 2014 թվականին, այս կամ այն չափով սկզբունքային փոփոխություններ են մտցվելու նոր գործընկերների հետ համագործակցության ծրագրերում: Հնարավոր է՝ ընդունվի նոր ծրագիր: Ամեն դեպքում, ՆԱՏՕ-ն ներկայում մշակում է առաջարկներ այդ հարցերի վերաբերյալ:
Հայաստանը, որն ակտիվորեն մասնակցում է IPAP ծրագրին, հասել է որոշակի սահմանագծի, եւ հետագա համագործակցության սահմանափակումը կնշանակեր Ռուսաստանի բաց եւ ավելի կոշտ միջամտություն երկրի գործերին, թեեւ կան հենց նման սպասումներ:
Ռուսաստանը ձգտելու է ստիպել Հայաստանին՝ հրաժարվել ՆԱՏՕ-ի հետ որեւէ համագործակցությունից: Եւ դա բավական տհաճ նախադեպ կլիներ Դաշինքի համար: Այդ պատճառով, լիովին հավանական է, որ այս անգամ ԱՄՆ փորձելու է թույլ չտալ նման սկանդալային «որոշում» Հայաստանի կողմից:
Իհարկե, ԱՄՆ-ն եւ նրա եվրոպական գործընկերները մտադիր չեն Հայաստանը դիտարկել միայն որպես Թուրքիային զսպելու գործոն, այլեւ օգտվելով Հայաստանի խնդիրներից՝ ճնշում գործադրել Ռուսաստանի վրա: Նախեւառաջ, Արեւմուտքը մտադիր է փորձել «կարգավորել» Թուրքիայի ու Հայաստանի հարաբերությունները եւ նրա ապաշրջափակումն արեւմտյան ուղղությամբ: Միաժամանակ լինելու են նախաձեռնություններ, ավելի ճիշտ՝ ճնշում ղարաբաղյան թեմայի կապակցությամբ:
Ռուսաստանն, ինչպես հայտնի է, բավական զգուշանում է այս երկու հարցերում նախաձեռնության կորստից, ինչպես նաեւ, որ առավել անթույլատրելի է նրա համար՝ ղարաբաղյան խնդրի գոտի ՆԱՏՕ-ի անդամ-երկրների ստորաբաժանումներից կազմված խաղաղարար զորքի մուտքից: Մինչեւ սեպտեմբերի 3-ը Արեւմուտքի դիրքորոշումն այլ էր, այդ թվում Եվրոպական միությունն աշխատում էր աբխազական երկաթուղու ապաշրջափակման ուղղությամբ, Թուրքիայի քաղաքական ռեսուրսը Հայաստանի հետ խնդիրների մասով նվազագույնի հասցնելու համար: Ներկայում իրավիճակը փոխվել է, եւ դժվար թե Արեւմուտքը շահագրգռված է աբխազական ուղղության ապաշրջափակմամբ:
Այս խաղում կա միայն մեկ դրական հույս՝ որ ԱՄՆ եւ Իրանը որոշակի փուլում կպայմանավորվեն Հայաստանի համար նոր հաղորդակցություններ ստեղծելու հարցում: Եւ Ռուսաստանը չի կարող դա չհասկանալ: Ի՞նչ է սպասում մեզ այդ ուղղությամբ:
Նպատակները խմբագրվում են շատ արագ, առավել եւս, որ բոլոր տարբերակները վաղուց եւ լավ մշակված են: Սակայն, ինչպես էլ դիտարկվեն հնարավոր տարբերակները, ներկայում եւ դեռ երկար ժամանակ Հարավային Կովկասում ԱՄՆ-ի, ՆԱՏՕ-ի եւ ընդհանրապես Արեւմուտքի առաջատար գործընկերը Ադրբեջանն է: Հայաստանը հետայսու գործընկեր չէ, այլ՝ գործոն եւ գործիք:
Խաղը բարդացել է, ինչը թույլ կտար նույնիսկ ոչ մեծ մասնակիցներին սեփական խաղը խաղալ, սակայն դրա համար անհրաժեշտ է նախեւառաջ մեկ բան՝ ինքնիշխանություն:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....OWR34gfd.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ՆԱՏՕ-ի հետ ինտեգրումը ինքնիշխանությունը վերականգնելու շանս է
Իգոր Մուրադյան
Չորեքշաբթի, 27 Նոյեմբերի 2013,


Եվրոպական միության հետ Հայաստանի ու Արեւելյան Եվրոպայի այլ պետությունների ինտեգրման քաղաքական եւ դիվանագիտական բաղկացուցիչները երկար տարիների ընթացքում դիտարկվում էին մեկուսի եւ բավական փակ գործընթացի շրջանակներում, որի մասին նվազագույն պատկերացում իսկ չունեին ոչ հանրությունը, ոչ էլ նույնիսկ քիչ թե շատ տեղեկացված քաղաքական շրջանակները: Արդյունքում «Արեւելյան գործընկերության» նախագիծը հաջողությամբ եւ առանց մեծ ջանքերի տապալվեց: Եվ որքան էլ Բրյուսելում փորձեն ցանկալին ներկայացնել որպես իրականություն, Արեւելյան գործընկերության նախագիծն արդեն գոյություն չունի, եւ եթե եվրոպացիներն ուզում են վերակենդանացնել իրենց Արեւելյան քաղաքականությունը, ստիպված են առաջարկել նոր ձեւաչափ: Դա շատ լավ են հասկանում Եվրոպայի ու ԱՄՆ քաղաքական գործիչները:
Դրանում կա ինչպես այդ երկրների, այնպես էլ Բրյուսելի մեղքը: Կասկած չկա, որ կողմերը շահագրգռված չէին գործընթացի հրապարակայնության մեջ, հնարավոր է նաեւ Ռուսաստանին միջամտելու առիթ չտալու պատճառով: Արդյունքում այդ պետությունների քաղաքական ու հանրային շրջանակները հայտնվեցին հանկարծակիության եւ շփոթի մեջ:
Միաժամանակ, սա առիթ է տվել կառավարություններին ընդունել ԵՄ հետ ասոցացումից հրաժարվելու որոշումներ, լիովին կամային ձեւով: Ընդ որում, Եվրոպական միությունը որեւէ նախաձեռնություն չցուցաբերեց այդ որոշումները կանխելու համար, այն պատճառով, որ չկար ընկալումը, թե ինչպես դիմել հանրությանը եւ քաղաքական շրջանակներին:
Արեւելյան Եվրոպայում միլիոնավոր մարդկանց մոտ Եվրոպական միության հանդեպ արհամարհական վերաբերմունք առաջացավ, եւ ոչ միայն: Նման վերաբերմունք կարող է առաջանալ նաեւ ՆԱՏՕ-ի հանդեպ: Երեւում է, հենց դրա վրա էր հաշվարկ արել Մոսկվան: Լիովին հասկանալի է, որ Արեւելյան Եվրոպայի լուրջ քաղաքական գործիչներին Եվրոպական միության հետ ինտեգրումը հետաքրքրում էր որպես ՆԱՏՕ-ի հետ համագործակցության զարգացման կարեւոր փուլ:
Տնտեսական բնույթի հնարավոր բոլոր փաստարկները ոչինչ չարժեն, եւ նման փաստարկների հետ կարող են հաշվի նստել կամ վճարված քարոզիչները, կամ պարզապես հիմարները: Ներկայում, ինչպես եւ միշտ, օրակարգում է ոչ թե Եվրամիության, այլ ՆԱՏՕ-ի հետ ինտեգրացիան, եւ հենց հիմա է եկել իրական քաղաքական պայքարի ժամանակը, որը չի եղել սառը պատերազմի ժամանակներից: Արեւմուտքը բազմադեմ է, տարբեր պետություններ տարբեր շահեր ունեն, եւ չի բացառվում, որ այդ իրավիճակն օգտագործվի Ռուսաստանի վրա ուժեղ ճնշման, շրջափակման եւ մեկուսացման նախաձեռնությունների համար:
Ամեն դեպքում, Արեւմտյան հանրությունը շուտով քաղաքական քայլեր կձեռնարկի մաքսային միությունը տապալելու համար, եւ եթե նախկինում դա դիտարկվում էր որպես ոչ առաջնահերթ խնդիր, ապա ներկայում կդառնա Արեւելյան քաղաքականության առաջնահերթությունը:
Եվրատլանտյան հանրությունը մինչեւ ՆԱՏՕ-ի 2014 թ. վեհաժողովն արդեն պետք է լուծած լինի շատ հարցեր, այդ թվում Դաշինքի «նոր գործընկերությանը» վերաբերող հարցեր, ինչը նշանակում է, նախեւառաջ, համագործակցություն Արեւելյան Եվրոպայի պետությունների հետ: Եւ դա արդեն հավակնություններ չեն, եւ ոչ էլ ցուցադրություն, այլ լիովին իրական խնդիրներ:
Այդ պատճառով, առաջիկա տարին միջազգային հարաբերություններում լինելու է բավական լարված: Սակայն եթե ՆԱՏՕ-ն ձգտում է այդ իրական արդյունքներին, սեփական քաղաքականության մեջ չպետք է սահմանափակվի տարբեր երկրներում անհայտ ու միկրոսկոպիկ տեղեկատվական կենտրոններով, որոնք մասնակցում են Դաշինքի ծրագրերին:
Գաղտնիք չէ, որ ՆԱՏՕ-ն զգալիորեն ավելի շահագրգիռ է Հայաստանի հարցում, քան Եվրոպական միությունը, քանի որ Հայաստանի հետ համագործակցությունից է կախված Դաշինքի գործունեությունը բավական կարեւոր տարածաշրջանում, ինչպես նաեւ եվրոպական անվտանգության հարցերի լուծումը: ՆԱՏՕ-ում պետք է հասկանան, որ Հայաստանն էլ ավելի մեծ չափով է շահագրգիռ ՆԱՏՕ-ի հարցում, քան Եվրամիության: Երեւում է, հայ հանրությունը հասկանում է, որ տնտեսական հրաշքներ չեն սպասվում, որեւէ ուղղությամբ, իսկ անվտանգության հարցերն առավել կոնկրետ են հայտնի շարադրմամբ:
Հայաստանին տեսանելի հեռանկարում չի սպասում ՆԱՏՕ-ի կանոնադրության 5-րդ կետից օգտվելը, սակայն կա ընկալում, որ անվտանգության մասով ավելի լավ է լինել ՆԱՏՕ-ի հետ, քան Դաշինքի շահերի ու համագործակցության ոլորտից դուրս:
Այսպիսով, ՆԱՏՕ-ին եւ հայ հանրությանն այս անգամ հարկ է առավել ուշադիր եւ իրատեսական մոտենալ ՆԱՏՕ-ի հետ համագործակցության խնդիրների լուծմանը, առավել եւս, որ Ռուսաստանից կարելի է սպասել ամեն ինչ: Պետք է հասկանալ, որ ՆԱՏՕ-ի հետ ինտեգրումը կորցրած պետական ինքնիշխանությունը վերականգնելու շանս է:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....LrN4nojg.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Դիտմամբ մոռացված ողբերգություն
Իգոր Մուրադյան

Հինգշաբթի, 28 Նոյեմբերի 2013,


Ինչպես հայտնի է, 1989-1992 թթ. Խորհրդային միությունը եւ Ռուսաստանը Լեռնային Ղարաբաղի հայերի դեմ իրականացրել են ցեղասպանական գործողություններ: Խորհրդային ու ռուսական զորքերը սպանել են 1000-ից ավելի հայերի, Ղարաբաղի տարբեր շրջաններում ավելի քան 40 գյուղ տեղահանել են ու ավերել, իրականացվել է Շահումյանի շրջանի եւ հայկական հոծ բնակչությամբ այլ տարածքների ոչնչացումը: Բացի այդ, հազարավոր հայեր ռուսների կողմից ենթարկվել են դաժան խոշտանգումների ու ռեպրեսիաների:
Այդ ժամանակվանից ոչ Ռուսաստանի պետական դուման, ոչ կառավարությունն այդպես էլ որեւէ որոշում չեն ընդունել, որում որեւէ գնահատական կտրվեր այդ իրադարձություններին: Ռուս ոչ մի հեղինակ՝ գրող կամ լրագրող, որեւէ տող անգամ չի գրել այդ ողբերգական իրադարձությունների մասին:
Այն, ինչ անում են ռուսները, լիովին հասկանալի է, եւ տարօրինակ կլիներ, եթե այլ կերպ լիներ: Սակայն ինչպե՞ս են հայերը վերաբերվում այդ իրադարձություններին: Ոչ Երեւանում, ոչ էլ Ստեփանակերտում ոչ մի հուշարձան չի դրվել, այդ իրադարձությունները չեն հիշատակվում, Հայաստանի ու ԼՂՀ ղեկավարները, կառավարությունները, խորհրդարանները ոչ մի հայտարարություն չեն արել:
Չի հրատարակվել որեւէ քիչ թե շատ նշանակալի աշխատություն այդ թեմայով, թեեւ անցած ժամանակաշրջանում բազմաթիվ այսպես կոչված գրողներ բազմիցս սպեկուլյացիաներ են արել հերոսական թեմաներով, մեծարելով հնարավոր բոլոր սրիկաներին, ի դեպ որոնց խղճին է Գետաշենի ու Շահումյանի ողբերգությունը:
Օրինակ, ինչո՞ւ մինչ այժմ պաշտոնական գրող Զորի Բալայանը չի հրատարակել որեւէ բան այդ իրադարձությունների վերաբերյալ: Պուտինին գրած տխրահռչակ նամակում կարելի էր հիշեցնել, որ Գյուլիստանը 1992 թ. հունիսին ոչնչացրել եւ Ադրբեջանին են հանձնել ռուսական զորքերը:
Նախկինում տպավորություն կար, իսկ ներկայում կա լիակատար վստահություն, որ տվյալ թեման մնում է վերահսկողության տակ, եւ երեւում է կան որոշակի պատասխանատուներ, որոնք զբաղվում են վերահսկողության ապահովմամբ: Երկար տարիների ընթացքում այդ մարդիկ իրենց գործունեությունը կառուցել են երկու նպատակով՝ հայ ժողովրդի ենթարկեցումը Ռուսաստանին, եւ այդ միջոցով իրենց անձնական հարցերի լուծումը:
Ներկայում, երբ հերթական անգամ Ռուսաստանին ցանկանում են ներկայացնել որպես Հայաստանի փրկիչ, լավ կլիներ հիշեցնել որոշակի մանիպուլյացիայի շրջանակներում դիտմամբ մոռացության տրված այդ ողբերգական իրադարձությունների մասին:
Գաղտնիք չէ, որ վերջին տարիների պատմությունը հրեշավոր ձեւով խեղաթյուրվել է, ընդ որում՝ հօգուտ Ռուսաստանի: Բայց չէ որ դա ոչ այլ ինչ է, քան հիշողության ոչնչացում: Ռուսների համար ղարաբաղյան թեման ատելի է, քանի որ նրանց ցույց էր տրվել, թե ինչպես կարելի է ստեղծել նոր սահմաններ, որոնք չի գծել իրենց կայսրությունը: Դա նրանց համար պակաս սարսափելի չէ, որքան ՆԱՏՕ-ի զորքերի ներկայությունը հետխորհրդային տարածքում:
Ռուսների նպատակն է ապացուցել, որ հայերը չունեն քաղաքական ու մարդկային կամքի արտահայտման իրավունք, եւ ընդհանրապես չունեն Հայրենիքի իրավունք: Դա նրանց չի հաջողվի, եւ սեպտեմբերի 3-ին կորցրած ինքնիշխանության վերականգնումը պետք է սկսի գողացված հիշողության վերականգնումից:
Ժամանակն է, որպեսզի Հայաստանի ու ԼՂՀ խորհրդարանները հունիսի 13-ը հաստատեն որպես «Հայաստանի ու հայ ժողովրդի դեմ Ռուսաստանի ագրեսիայի օր»:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....xW4jcLx8.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Enough enriched uranium in Iran for 4 nuclear weapons.
N-Bomb awaits Saudis in Pakistan
DEBKAfile
November 30, 2013

Saudi King Abdullah and Israeli Prime Minister Binyamin Netanyahu were not won over by President Barack Obama's pledges in personal phone calls to the two Middle East leaders last week not to allow Iran to acquire a nuclear weapon. Their skepticism only grew.
This development in the Iranian nuclear controversy finds two of the three leaders trapped in a credibility gap between their public pronouncements and the Iranian reality which has long overtaken them both.
Obama’s oft-repeated pledge is canceled out by most Western nuclear experts, who are convinced that Iran managed to advance to a capacity for producing four nuclear bombs, under cover of protracted diplomacy. In their view, the current first-step deal, followed by a comprehensive accord in six months' time, are merely an attempt by the six world powers to hold Iran back from expanding its arsenal any further.
The US president’s avowals are therefore hollow.
Saudi princes and officials have often said that if Iran acquires a nuclear weapon or reaches the threshold of this capacity, the oil kingdom will not lag behind.
All Riyadh needs to do now, say DEBKAfile’s Middle East sources, is to invoke the agreement signed with Islamabad in 2004, under which Saudi funding was provided for Pakistan’s nuclear bomb program in return for some of the bombs or warheads produced to await Saudi Arabia’s call for their delivery, complete with the appropriate missiles.
Pakistan denies the existence of this transaction.
However, military and intelligence experts in the West are certain that although this transfer has not yet taken place, it will soon, in the light of the edge Iran has gained in its current negotiations with the West.
Therefore, Obama’s phone conversation with Abdullah was more concerned with keeping a nuclear bomb out of Saudi hands than out of Iran’s.
Since 2008, the Israeli prime minister has vowed time and time again to prevent Iran reaching a nuclear threshold, making it clear that the Israeli armed forces would be sent into action - if need be.
So his credibility deficit is on a par with Obama’s.
At the Western Wall, Thursday, Nov. 11, on Hanukkah eve, Binyamin Netanyahu paraphrased a popular festival song to declare: “We came to drive out the darkness and the largest darkness that threatens the world today is a nuclear Iran!”
What did he mean by those words, if not an intention to exercise Israel’s military option to “drive out the darkness?”
Maj. Gen. (res) Yakov Amidror – until recently National Security Adviser to the prime minister - wrote last week in The New York Times that Iran already has enough enriched uranium to make four bombs. “The Geneva deal, in short, did not address the nuclear threat at all,” he wrote
Iran reached that point more than a year ago, so how to take the repeated pledges by the prime minister to “act itself, by itself” to prevent this happening?
Prime Minister Netanyahu has carefully avoided presenting the Knesset or the people with a clear picture of where Israel stands in relation to Iran’s nuclear program, has never laid out his policy on the question or depicted what the future may hold.
And so his “military option” has progressively waned in credibility both at home and abroad.
In Obama’s phone call to Netanyahu, DEBKAfile’s intelligence and Washington sources report that the president described at length the US intelligence measures to be applied for verifying Iran’s compliance with the Geneva deal. He said that its findings would be referred to Israeli intelligence for a second assessment.
Obama also suggested a visit to Washington by an Israeli military intelligence delegation of nuclear experts to finalize the details of US-Israeli collaboration for verifying that Iran was living up to its commitments under the near accords.
When this US-Israeli dialogue reached their ears, the Iranians were furious. Thursday, Nov. 28, Foreign Minister Javad Zarif, dropping the genial mien he assumed in Geneva, reverted to harsh Islamic Republican-speak when he said: “Never such a thing will happen and definitely we will not be in the room in which representatives from the Zionist regime will have a presence!”
It was clear that Tehran would boycott the technical discussion on the details of the Geneva accord if Israeli experts were to sit in a side room, a proposal which might also be extended to Saudi Arabia, as the two Middle East nations most directly at risk from an Iranian nuclear capacity.
Then, Friday, President Hassan Rouhani weighed in to further devalue the Geneva accord’s international worth. In an interview with The Financial Times, he said Iran would never dismantle its atomic facilities. Asked whether this was a "red line" for the Islamic republic, Rouhani replied: "100 per cent."
In other words, not only Netanyahu but Obama too can forget about any hopes they may have entertained of Iran shutting down its Fordo enrichment plant, or holding up the construction of its heavy water plant in Arak for the production of plutonium.
Tuesday, Nov, 26, two days after the six powers signed their first-step nuclear accord with Iran, Netanyahu called the security cabinet into special session which went on into the night to hear and debate briefings from IDF intelligence (AMAN) officers.
No word has leaked from that session, but some sources claimed anonymously that the ministers received the most optimistic outlook they had heard in years.
Before giving weight to such possible optimism, DEBKAfile’s analysts recall AMAN’s 2011 prediction that Bashar Assad’s downfall was imminent, and its misreading of the situations prevailing in Washington and Tehran.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

US in quiet talks with Hizballah as Syrian rebels lose Qalamoun strongholds in crushing defeat
DEBKAfile Special Report
December 9, 2013


The conquest Sunday, Dec. 8, of Nabuk in the Qalamoun Mountains on the Syrian-Lebanese border is a signal strategic breakthrough for Bashar Assad’s army, climaxing a row of battleground successes that have cast the rebel forces in deep disarray. Nabuk fell after a two-week siege by the combined forces of Syria, Hizballah, Iraqi Shiite units and the Iranian Al Qods Brigades. The Qalamoun range which separates central Syria from central Lebanon is at their mercy.
Assad and his allies, Hizballah’s Hassan Nasrallah and Iranian Gen. Qassem Soleimani, can chalk up four major war gains:
1. The highway from Damascus to Syria’s two port towns, Latakia and Tartus on the Mediterranean coast, is now open through the wayside town of Homs.
2. The last remaining rebel supply routes from Lebanon are cut off. Syrian rebels can no longer use Lebanon as a supply base for reinforcements and new recruits or as a destination for their casualties to receive treatment.
3. The Damascus-Beirut highway is now wholely under Hizballah control, providing its Beirut headquarters vitally direct access to the forces posted to Damascus, and easing liaison and communications among Iranian, Syrian and Hizballah military units in the field.
4. Pushing the rebels out of their Qalamoun strongholds was the last step before loosening their two-year grip on the eastern suburbs of Damascus. Under relentless Syrian army siege, many rebel commanders holding on to those suburbs are crossing the lines and handing sectors over to Syrian army officers.
The Assad regime has reached a stage in the civil war at which the rebels no longer pose a military threat to his hold on power and have lost the capacity for more more than terrorist attacks or sporadic mortar shelling.
The Syrian rebel movement has lost its coherence as a fighting force. In desperation, they are releasing a stream of false claims of successes and unfounded accusations that Assad has reverted to chemical warfare.
DEBKAfile’s sources have also established that there is no truth in rebel assertions that they had written guarantees from the United States and European governments that Bashar Assad would not remain in power after the Geneva II to be convened next month for a political solution of the Syrian conflict.
Since the only anti-Assad forces still in fighting shape are the two Al Qaeda affiliates, Jabhat al Nusra and the Iraqi branch, Washington is turning its back on the Syrian rebel movement as a whole and instead ready to talk indrectly to Syrian army elements loyal to Assad as well as Hizballah.
For the first time in the 1,000-day civil war, the Americans find themselves in greater sympathy with Russia, Iran, Assad and Hizballah than the rebel cause.
Indeed, in consideration of Hizballah’s military kudos and rising political clout in Beirut, the Obama administration has opened up a back channel to its leaders, mostly through British diplomats.
It turns out that the same coalition which contrived the nuclear deal in Geneva on Nov. 24 – the US, Russia and Iran – is going into action again on the Syrian issue with a favored spot for Iran’s Lebanese Shiite pawn
Hizballah is meanwhile paying dear for its battleground exploits as witnessed in the daily funerals of Hizballah commanders and fighters who died in the Syria war – the last was Ali Bazzi from the south Lebanese town of Bin Jbeil who was laid to rest on Monday, Dec. 9.
Nasrallah needs his gift of the gab more than ever before to answer constant complaints from his followers and demands to understand the rationale by which their best commanders had to lay down their lives for a foreign cause on an alien battlefield.
They don’t buy his argument that their intervention in the Syrian war defended Lebanon against its spillover.
They may change their tune when Lebanese Shiites, along with their Iranian masters, discover that the Syrian wheel has turned again and the United States and other big powers are distancing themselves from the rebel side of the war and beginning to favor Assad and his allies, namely Iran and Hizballah

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

09:17 16/12/2013 » ANALYSIS
It’s Putin vs Bandar Bush on the Syrian chessboard

By Pepe Escobar, from RT

Everyone remembers the spectacular four-and-a-half hour meeting last August in Moscow between President Putin and Bandar Bush – aka Bandar bin Sultan, Saudi Arabia’s Director of National Intelligence.

Well, there was a remix last week, also in Moscow. And once again in absolute secrecy, until a formidable leak from “a close and reliable source” in Russia reached Lebanese newspaper al-Manar.

Bandar Bush’s first offensive was a disaster; not only did Putin rebuff his attempt to “bribe” Moscow into abandoning Damascus, but subsequently Russia was pivotal in preventing the Obama administration from bombing Syria.

Now Bandar Bush has “offered” softer terms. After all, Saudi Arabia is on board with the Geneva-2 peace conference scheduled for January 22 – although it didn’t used to be. President Bashar Assad may remain in Damascus during this period, but real power should be transferred to an interim government headed by the “opposition” (which opposition is open to speculation; certainly the “rebels” controlled by Riyadh).

Moreover, Bandar Bush expects Russia to pressure Assad not to call for a 2014 presidential election. According to the Syrian constitution, a new constitution should be written and approved during the interim government and only then elections should be called – with Assad excluded. If Moscow abides, Saudi Arabia will be more than willing to “contribute” to the cost of rebuilding Syria (which it helped destroy via financed/weaponized mercenaries).

Leaving aside the mind-boggling spectacle of the House of Saud’s medieval paradise dictating the terms for the future of a third country,

President Putin’s answer can be summarized as a model of restraint.

The “opposition” armed and financed by Saudi Arabia and Qatar is on a losing streak. Saudi support for the opposition has nothing to do with democracy; these “rebels” are in fact terrorists.

Neither Damascus nor Moscow needs Saudi funds to rebuild Syria; Russia, Iran and China will do the job. Moreover, Russia and the US reached an understanding that takfiri terrorism is a danger not only to American security, but to Russian and global security. The Europeans – fearful of returnee terrorists – also agree.

As the cherry on the sundae, Putin suggested to Bandar Bush to abandon “sectarian instigations and supporting terrorism, because it is a double edged sword that will rebound inside Saudi Arabia and gather momentum in a manner that you will not be able to control.”

Geneva II: Dead on arrival

Does all of this mean Bandar Bush will desist from his non-stop shadow play and role of enforcer of the House of Saud’s jihad on Syria? Far from it.

A few days after the Putin-Bandar Bush get-together, the supreme commander of the Washington-backed Free Syrian Army (FSA), self-described ‘General Doctor Engineer’ Salim Idris, was forced to flee Syria after the Islamic Front - Bandar Bush’s brigades - took over the headquarters and warehouses of Idris’ Supreme Military Council (SMC) at the Bab al-Hawa crossing near the Turkish border. Washington immediately announced it was freezing all “non-lethal aid.”

The Islamic Front is a coalition of Islamist “rebels” that – in theory – do not include the two top al-Qaeda-linked outfits, Jabhat al-Nusra and the Islamic State of Iraq and the Levant (ISIL). Washington believes its own propaganda that the Islamic Front is more “moderate” than the ISIL.

After the debacle at Bab al-Hawa, Idris’ followers started spinning that the General Doctor Engineer himself invited the Saudi-backed Islamic Front to take over the warehouses.

No wonder US Think-Tank-Land was as perplexed as crocodiles in the Hindu Kush; after all, the General Doctor Engineer was their updated version of Ahmad Chalabi, the future of democracy for Syrians and Arabs. How come he fled the scene of his greatest triumph? After Idris fled to Doha, Washington told him to get his act together and go back to Syria. Instead, he relocated to his fancy digs in Turkey.

Arab media has a different take on the whole operation - but it must be taken with a bulldozer of salt, as Arab media is overwhelmingly controlled by Saudi money. The warehouses may not have been taken over at all; they were “handed over” to the Islamic Front, according to an agreement supervised by the cousin of the Doctor Engineer General (“rebel” nepotism, anyone?).

Although Washington (laughably) swears it doesn’t know what was stolen from its “non-lethal aid” package, the content of the warehouses couldn’t be juicier; a weaponizing orgy - M79 Osa rocket launchers, rocket-propelled grenades, 14.5mm heavy machine guns, and even Stinger missiles - generously supplied by Saudis, Qataris, and Emiratis, obviously after a green light from Washington.

And by the way - US lethal, semi-lethal, or non-lethal “aid” continues and will continue to flow via Jordan, while Turkey “discreetly” does nothing to prevent ISIL deployments in both Syria and Iraq.

Washington - via the CIA - is in close contact with the Islamic Front; after all, these are Bandar Bush’s goons, and Bandar Bush has access to everyone that counts in Washington. To essentially summarize the “opposition” nebulae in Syria, there are absolutely negligible ideological differences between the FSA of General Doctor Engineer Idris, Bandar Bush’s brigades of the Islamic Front, and ISIL.

So Bandar Bush’s goons/foreign mercenaries - soon to number tens of thousands, and making as much as $2,500 a month - are now weaponized to the max. The Washington narrative that it’s “persuading” such a nasty bunch of Islamists to support Geneva-2 is no more than a joke.

No matter who will remain in control of those weapons - Bandar Bush’s brigades, the al-Qaeda-style International Jihad, or both - what’s certain is that these lethal facts on the ground will make a mockery of anything transpiring out of Geneva-2 next month. Washington knows it, Bandar Bush knows it, and Putin knows it. Ladies and gentlemen, place your bets.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

09:17 16/12/2013 » ANALYSIS
It’s Putin vs Bandar Bush on the Syrian chessboard

By Pepe Escobar, from RT

Everyone remembers the spectacular four-and-a-half hour meeting last August in Moscow between President Putin and Bandar Bush – aka Bandar bin Sultan, Saudi Arabia’s Director of National Intelligence.

Well, there was a remix last week, also in Moscow. And once again in absolute secrecy, until a formidable leak from “a close and reliable source” in Russia reached Lebanese newspaper al-Manar.

Bandar Bush’s first offensive was a disaster; not only did Putin rebuff his attempt to “bribe” Moscow into abandoning Damascus, but subsequently Russia was pivotal in preventing the Obama administration from bombing Syria.

Now Bandar Bush has “offered” softer terms. After all, Saudi Arabia is on board with the Geneva-2 peace conference scheduled for January 22 – although it didn’t used to be. President Bashar Assad may remain in Damascus during this period, but real power should be transferred to an interim government headed by the “opposition” (which opposition is open to speculation; certainly the “rebels” controlled by Riyadh).

Moreover, Bandar Bush expects Russia to pressure Assad not to call for a 2014 presidential election. According to the Syrian constitution, a new constitution should be written and approved during the interim government and only then elections should be called – with Assad excluded. If Moscow abides, Saudi Arabia will be more than willing to “contribute” to the cost of rebuilding Syria (which it helped destroy via financed/weaponized mercenaries).

Leaving aside the mind-boggling spectacle of the House of Saud’s medieval paradise dictating the terms for the future of a third country,

President Putin’s answer can be summarized as a model of restraint.

The “opposition” armed and financed by Saudi Arabia and Qatar is on a losing streak. Saudi support for the opposition has nothing to do with democracy; these “rebels” are in fact terrorists.

Neither Damascus nor Moscow needs Saudi funds to rebuild Syria; Russia, Iran and China will do the job. Moreover, Russia and the US reached an understanding that takfiri terrorism is a danger not only to American security, but to Russian and global security. The Europeans – fearful of returnee terrorists – also agree.

As the cherry on the sundae, Putin suggested to Bandar Bush to abandon “sectarian instigations and supporting terrorism, because it is a double edged sword that will rebound inside Saudi Arabia and gather momentum in a manner that you will not be able to control.”

Geneva II: Dead on arrival

Does all of this mean Bandar Bush will desist from his non-stop shadow play and role of enforcer of the House of Saud’s jihad on Syria? Far from it.

A few days after the Putin-Bandar Bush get-together, the supreme commander of the Washington-backed Free Syrian Army (FSA), self-described ‘General Doctor Engineer’ Salim Idris, was forced to flee Syria after the Islamic Front - Bandar Bush’s brigades - took over the headquarters and warehouses of Idris’ Supreme Military Council (SMC) at the Bab al-Hawa crossing near the Turkish border. Washington immediately announced it was freezing all “non-lethal aid.”

The Islamic Front is a coalition of Islamist “rebels” that – in theory – do not include the two top al-Qaeda-linked outfits, Jabhat al-Nusra and the Islamic State of Iraq and the Levant (ISIL). Washington believes its own propaganda that the Islamic Front is more “moderate” than the ISIL.

After the debacle at Bab al-Hawa, Idris’ followers started spinning that the General Doctor Engineer himself invited the Saudi-backed Islamic Front to take over the warehouses.

No wonder US Think-Tank-Land was as perplexed as crocodiles in the Hindu Kush; after all, the General Doctor Engineer was their updated version of Ahmad Chalabi, the future of democracy for Syrians and Arabs. How come he fled the scene of his greatest triumph? After Idris fled to Doha, Washington told him to get his act together and go back to Syria. Instead, he relocated to his fancy digs in Turkey.

Arab media has a different take on the whole operation - but it must be taken with a bulldozer of salt, as Arab media is overwhelmingly controlled by Saudi money. The warehouses may not have been taken over at all; they were “handed over” to the Islamic Front, according to an agreement supervised by the cousin of the Doctor Engineer General (“rebel” nepotism, anyone?).

Although Washington (laughably) swears it doesn’t know what was stolen from its “non-lethal aid” package, the content of the warehouses couldn’t be juicier; a weaponizing orgy - M79 Osa rocket launchers, rocket-propelled grenades, 14.5mm heavy machine guns, and even Stinger missiles - generously supplied by Saudis, Qataris, and Emiratis, obviously after a green light from Washington.

And by the way - US lethal, semi-lethal, or non-lethal “aid” continues and will continue to flow via Jordan, while Turkey “discreetly” does nothing to prevent ISIL deployments in both Syria and Iraq.

Washington - via the CIA - is in close contact with the Islamic Front; after all, these are Bandar Bush’s goons, and Bandar Bush has access to everyone that counts in Washington. To essentially summarize the “opposition” nebulae in Syria, there are absolutely negligible ideological differences between the FSA of General Doctor Engineer Idris, Bandar Bush’s brigades of the Islamic Front, and ISIL.

So Bandar Bush’s goons/foreign mercenaries - soon to number tens of thousands, and making as much as $2,500 a month - are now weaponized to the max. The Washington narrative that it’s “persuading” such a nasty bunch of Islamists to support Geneva-2 is no more than a joke.

No matter who will remain in control of those weapons - Bandar Bush’s brigades, the al-Qaeda-style International Jihad, or both - what’s certain is that these lethal facts on the ground will make a mockery of anything transpiring out of Geneva-2 next month. Washington knows it, Bandar Bush knows it, and Putin knows it. Ladies and gentlemen, place your bets.

Unfortunately, RT, even if headed by an Armenian born lady, is not better than any of the arab press outlets controlled by any party...
This is all but an analysis.
It's an Agit-Prop piece I would expect published in Beirut ..., I'm not even sure if Al-Nahar or LLJ would sign it....

To begin with, the 'only' info that it is supposed to "leak" is the Saudi proposal supposed to be offered to Putin: Rebuild of Syria ??????
Come on, apart the Syrian people, who's only the victim of the game, NO ONE is interested in!
The engaged players have dozens of goals in this game, at every level, but none is interested by the rebuilding/wealth/prosperity of Syria, not even the regime, as long as it is not certain to survive and keep the hold on power...

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Բաքվում կնքվեց «դարի պայմանագիրը»

«Դարի պայմանագիր»՝ այսպես են անվանում Բաքվում Ադրբեջանի պետական նավթային ընկերության` SOCAR-ի և British Petroleum ընկերության միջև այսօր ստորագրված համաձայնագիրը, որով մեկնարկում է «Շահ Դենիզ» գազային հանքավայրի շահագործման երկրորդ փուլը:

Նախատեսվում է, որ արդեն 2014 թվականին գազի արդյունահանման ծավալները կավելացվեն 1 միլիարդ 400 միլիոն խորանարդ մետրով: 2019 թվականից սկսած եվրոպական երկրներ մատակարարվող ադրբեջանական գազի տարեկան ծավալները պետք է հասնեն 10 միլիարդ խորանարդ մետրի: Այս նպատակով Ադրբեջանն ու Բաքվի արևմտյան գործընկերները պատրաստվում են նաև Տրանս-Անատոլիական գազամուղ կառուցել, որը կարող է ռուսական «Հարավային Հոսքի» ուղղակի մրցակիցը դառնալ:

Թե ինչ կարևորություն են տալիս ադրբեջանական գազի արտահանման հեռանկարներին, վկայում է թեկուզ միայն այն հանգամանքը, որ հատուկ այսօրվա համաձայնագրի ստորագրմանը ներկա գտնվելու համար Բաքու էր ժամանել Մեծ Բրիտանիայի արտաքին գործերի նախարար Ոիւլյամ Հեյգը:

«Սա լավ լուր է թե Ադրբեջանի, թե Միացյալ Թագավորության, և թե ողջ Եվրոպայի համար»,- հայտարարել է Հեյգը:

Եվրոպական հանձնաժողովի էներգետիկ հարցերով հանձնակատար Գյունտեր Օտինգերը, ով ևս ներկա էր համաձայնագրի ստորագրմանը, հատուկ ընդգծել է.- «Մենք ակնկալում ենք, որ առաջիկա տարիներին Եվրամիության գազի պահանջարկի 20 տոկոսը կլրացվի հենց Ադրբեջանից ստացվող վառելիքի հաշվին»:

Իսկ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի համոզմամբ՝ «Շահ Դենիզ 2-ի շահագործումը կփոխի ողջ տարածաշրջանի էներգետիկ քարտեզը»:

Սխալ կլիներ, սակայն, կարծել, թե այս հավակնոտ նախագիծը մեկնարկեց առանց բարդությունների: Համաձայնագրի ստորագրումից մի քանի ժամ առաջ, օրինակ, հայտնի դարձավ, որ նախագծին մաս կազմող նորվեգական StatOil ընկերությունն ու ֆրանսիական Total-ը չեն պատրաստվում մասնակցել Տրանս-Անատոլիական գազատարի շինարարությանը: Սրան էլ գումարած ռուսական «Գազպրոմը» կարողացավ տապալել ադրբեջանական նախագծերից ևս մեկը՝ կանխելով Բաքվի մուտքը Հունաստանի էներգետիկ շուկա:

Նախատեսվում էր, որ Հունաստանի վարչապետ Անտոնիս Սամարասն այսօր ևս Բաքվում պետք է լիներ, Ադրբեջանի կառավարության ներկայացուցիչների հետ պայմանագիր ստորագրելու, որով Հունաստանի գազաբաշխիչ ցանցերը տնօրինող DESFA ընկերության բաժնետոմսերի 66 տոկոսն անցնելու էր Ադրբեջանի պետական նավթային ընկերությանը` SOCAR-ին: Ադրբեջանական կողմը պատրաստ էր այս գործարքի համար վճարել շուրջ 400 միլիոն եվրո:

Գործարքը, սակայն, տապալվեց ստորագրումից հաշված ժամեր առաջ, երբ Բաքու ուղևորվող Հունաստանի վարչապետի օդանավը ճանապարհի կեսից վերադարձավ Աթենք: Թեև պաշտոնական պատճառաբանությունը կառավարական օդանավի տեխնիկական անսարքությունն էր, բայց և այնպես հետագա իրադարձությունները վկայեցին, որ խոսքն իրականում Աթենքում կայացված քաղաքական որոշման մասին է: Հունաստանի վարչապետն Աթենքի օդանավակայան վերադառնալուց հետո ոչ թե փորձեց մեկ այլ՝ սարքին օդանավով մեկնել Բաքու, այլ պարզապես չեղյալ հայտարարեց այցը:

Դրանից մի քանի ժամ անց էլ հայտնի դարձավ, որ Հունաստանի ողջ գազային տնտեսությունը, այդ թվում՝ գազաբաշխիչ ցանցերը կարող է ձեռք բերել ռուսական «Գազպրոմը»: Հունական որոշ լրատվամիջոցների պնդմամբ՝ ռուսական ընկերությունը պատրաստ է երկրի գազամատակարարման ողջ համակարգի համար վճարել առնվազն 1 միլիարդ եվրո:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Մինչև 2018 թվականը Ադրբեջանը գազի վաճառքից եկամուտ չի ստանա

http://www.armenialiberty.org/content/article/25198666.html

Գեւորգ Ստամբոլցյան
Հրապարակված է՝ 12.12.2013

Առաջիկա առնվազն չորս տարիներին Ադրբեջանը որևէ եկամուտ չի չի ստանա գազի վաճառքից, Բաքվում գործող Fineco լրատվական գործակալությանը տված հարցազրույցում նման հայտարարությամբ է հանդես եկել այդ երկրի ֆինանսների փոխնախարար Ալի Բայրամովը:

Նրա խոսքով՝ ադրբեջանցիները պետք է հրաժեշտ տան այն լավատեսական ակնկալիքներին, թե «Շահդենիզ» գազային հանքավայրի շահագործման դեպքում երկրի բյուջեն մոտ ապագայում լուրջ ֆինանսական մուտքեր է ապահովելու:

«Դրա գլխավոր պատճառը գազի արդյունահանման երկրորդ փուլն իրագործելու համար անհրաժեշտ շուրջ 40 միլիարդ դոլարի ներդումներն են»,- ասել է Բայրամովը։

«Գազի արդյունահանումից վերջին եկամուտները ադրբեջանական բյուջեն կստանա 2013-ին: 2014 թվականից սկսած եկամուտները զրոյական կլինեն մինչև 2017-2018 թվականները»,- հայտարարել է ֆինանսների փոխնախարարը:

Նրա խոսքով՝ առաջիկայում Ադրբեջանն ու «Շահդենիզ» նախագծում ներգրավված արևմտյան ընկերությունները ստիպված են լինելու վերանայել նախապես կնքված պայմանագրի որոշ դրույթներ, նախևառաջ այն կետերը, որոնք վերաբերում են ապագա շահույթի վերաբաշխմանը:

Ի դեպ, ըստ «Թուրան» գործակալության, կասպիական գազի արդյունահանումից ստացված եկամուտները շատ ավելի համեստ էին, քան ակնկալում էր պաշտոնական Բաքուն:

«2007 թվականից ի վեր Ադրբեջանը գազի վաճառքից ստացել է մոտ 1.5 միլիարդ դոլարի շահույթ: Համեմատության համար նկատենք, որ ընդամենը մեկ տարում, ասենք, 2006-ին, նավթի վաճառքից ստացված եկամուտը կազմել է 1 միլիարդ 200 միլիոն ամերիկյան դոլար»,-վկայակոչելով Բաքվում գործող Նավթային հետազոտությունների կենտրոնի հրապարակած տվյալները` գրում է «Թուրան»-ը։

Ֆինանսների փոխնախարար Ալի Բայրամովի հայտարարությունը հակասում է Ադրբեջանի Պետական նավթային ընկերության՝ SOCAR-ի նախագահ Ռովնագ Աբդուլաևի ավելի վաղ հնչեցված այն պնդմանը, թե Ադրբեջանն ու արևմտյան ընկերությունները միասին միայն գազի արդյունահանումից առաջիկա տարիներին կարող են շուրջ 200 միլիարդի եկամուտ ստանալ:

«Կարծում եմ,որ Ադբուլաևի հայտարարությունները փոքր ինչ լավատեսական էին»,- նշել է ադրբեջանցի պաշտոնյան:

Վերջին երեք տարիների զգալիորեն նվազում են նաև ադրբեջանական նավթի արդյունահանման ծավալները: Այս ֆոնին բնական է, որ պաշտոնական Բաքուն բավական նյարդային արձագանքեց ֆինանսների փոխնախարարի սկանդալային հարցազրույցին: Այսօր առավոտյան այն հեռացվեց Fineco գործակալության կայքից, իսկ ֆինանսների նախարարության մամուլի քարտուղարը հայտարարեց, թե փոխնախարարն ընդհանրապես որևէ հայտարարությամբ հանդես չի եկել:

«Ադրբեջանական լրագրության պատմության մեջ սա աննախադեպ իրադարձություն, երբ գերատեսչությանը մամուլի քարտուղարը հերքում է իր իսկ ղեկավարներից մեկի հայտարարությունները»,- այսօր գրել է Haqqin.az կայքը:

[lampron]

Re: Regional geopolitics

gur russamolutiunet...

you should start a thread on "Rusamolutiun" -- what are the reasons for it? most people haven't analyzed it

Is there somewhere also a "Evramolutiun"?