Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Իրանը ԱՄՆ նոր գործընկերն է Կովկասում
Իգոր Մուրադյան
Ուրբաթ, 20 Դեկտեմբերի 2013,


ԱՄՆ այլեւս չի կարող սպասել, որ Թուրքիան հրաժարվի իր քմահաճույքներից եւ վերադառնա «լոյալ գոտի», որը վաղուց գոյություն չունի: Գաղափարը հնարավորինս հստակ ձեւակերպելով, կարելի է ասել, որ ինչ որ մեկը պետք է զբաղեցնի Թուրքիայի տեղը, որպես Արեւմտյան հանրության գործընկեր:
Բացի նման գործընկեր դառնալու ցանկությունից, պետք է նաեւ ունենալ ռեսուրսներ ու հավակնություններ: Մերձավոր Արեւելքի ոչ մի պետություն, բացի Իրանից, ի վիճակի չէ կատարել տվյալ գործընկերային խնդիրները:
Իրանը որպես տարածաշրջանի առաջնահերթ գործընկեր լիովին տեղավորվում է ուժերի հավասարակշռության հայեցակարգում, որը լատենտ, սակայն համառորեն դավանում է ԱՄՆ-ը վերջին տարիներին: Այդ հայեցակարգի նշանակությունը միայն այն չէ, որ առավելագույնս բխում է ԱՄՆ շահերից: Այն կարող է ադապտացվել ԱՄՆ ցանկացած հաջորդ վարչակազմի կողմից:
Եթե երկու տասնամյակի ընթացքում ԱՄՆ փորձում էր իրականացնել «կառավարելի եռանկյունու» գաղափարը, այսինքն՝ Թուրքիա-Իրան-Ռուսաստան, ներկայում փորձ է կատարվում Իրանի հետ գործընկերության հիման վրա վերանայել առաջնահերթությունները տարածաշրջաններում: Իհարկե, իրանա-ամերիկյան հարաբերությունները դեռ կբախվեն երկու երկրների հզոր խմբերի դիմակայությանը, սակայն որոշ ուղղություններով արդեն կան պայմանավորվածություններ:
Ինչ վերաբերում է Հարավային Կովկասին, այստեղ գործընթացներն ավելի արագ են զարգանում, քան ենթադրվում էր: Իրանի ազդեցության աճը թույլ կտա որոշ չափով դուրս մղել Ռուսաստանին ու Թուրքիային: Վրաստանի եւ Հայաստանի վերաբերյալ ոչ մի խնդիր չկա, երկու երկրները բավական շահագրգիռ են Իրանի ազդեցության ուժեղացմամբ, քանի որ բախվել են Թուրքիայի էքսպանսիային՝ Ադրբեջանի հետ գործակցությամբ: Սակայն ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան շահագրգռված են Իրանի ու Ադրբեջանի միջեւ հարաբերությունների բարելավմամբ:
Թուրքիային զսպելու ուղղությամբ ռուս-ամերիկյան պայմանավորվածությունները պարզվեց անհնար են, թեեւ առկա էին համալսարանական բնույթի առանձին քաղաքագետների մտքեր: Ռուսաստանը մշտապես ցանկացել է գրավել առավել նշանակալի դիրքեր եւ թերեւս որոշել է, որ կարիք չկա ԱՄՆ-ի հետ համագործակցության մեջ ուշադրություն դարձնել նման հնարավորության վրա, ձգտելով ստանալ զգալիորեն ավելի մեծ ու բարդ խաղում:
ԱՄՆ եւ Իրանի մերձեցումը ամերիկացիների մտահղացմամբ կհանգեցնի Թուրքիայի հավակնությունների նվազմանը եւ Արեւմուտքի առջեւ Թուրքիայի առավել «բացվելուն»: Դա իհարկե տրամաբանական է: Սակայն կարող է տեղի ունենալ նաեւ այն, որ այդ իրավիճակում Իրանն ու Թուրքիան կնախընտրեն սեփական խաղը:
Իրանցի մեկնաբանների կարծիքով, Իրանը չպետք է բաց թողնի Մերձավոր Արեւելքի եւ այլ տարածաշրջանների պետությունների հետ նոր խաղ կառուցելու հնարավորությունը, ԱՄՆ հետ հարաբերությունների բարելավման պայմաններում: Իրանցիները փորձում են սեփական խաղը ներկայացնել որպես ավելի բարդ, քան կա իրականում, քանի որ Իրանի «տարածաշրջանային նոր քաղաքականությունը» դեռ կառուցված չէ, եւ առայժմ հասկանալի չէ, թե որքանով տարածաշրջանների պետությունները կընդունեն Իրանի նախաձեռնությունները:
Բոլորին հասկանալի է, որ ամերիկացիներին առայժմ քիչ են հետաքրքրում Մերձավոր Արեւելքի պետությունների հետ Իրանի հարաբերությունները, եւ հետաքրքրություն է առաջացնում այն ամենը, ինչ վերաբերում է իրանա-ռուսական հարաբերություններին: Նույնիսկ իրանա-թուրքական հարաբերությունները ԱՄՆ դիտարկում է՝ ելնելով Ռուսաստանի ուղղությամբ մտադրություններից:
Լիովին հասկանալի է, որ ԱՄՆ-ն փորձում է բարդացնել տարածաշրջանային խաղը, թեեւ ամերիկյան վերլուծաբանները պնդում են, թե իրավիճակի բարդացումը տեղի է ունենում ինքնաբերաբար: Սակայն եթե նույնիսկ ենթադրենք, որ ԱՄՆ-ն այս տարածաշրջաններում իր քաղաքականության զարգացման հարցում չունի ավարտուն հայեցակարգ, սպասումները կարող են կապված լինել միայն ԱՄՆ աջակցությամբ Իրանի դիրքերի ուժեղացման հետ՝ Ռուսաստանի ու Թուրքիայի անհիմն ուժեղ դիրքերը հաղթահարելու նպատակով:
Հարավային Կովկասը մի քանի տարի առաջ կանգնած էր ճահճացման հեռանկարի առաջ, սակայն ներկայում առաջանում է լիովին նոր հեռանկար՝ դառնալու քաղաքական բավական ակտիվ գործընթացների ասպարեզ, ոչնչով չզիջելով Մերձավոր Արեւելքի առանձին ենթաշրջաններին:
Հետաքրքիր է, թե ինչպես կվերաբերվեն ամերիկյան այդ խաղին Եվրոպական միությունը եւ եվրոպական խոշոր պետությունները: Եվրոպացիները փորձում են Հարավային Կովկասը դիտարկել որպես եվրոպական անվտանգության տարր, սակայն այդ ճանապարհին գլխավոր խոչընդոտը Ռուսաստանն է: Եվրոպան Արեւելյան նախագծից հետո պատրաստ է ԱՄՆ ցանկացած նախաձեռնությունների, Ռուսաստանի էքսպանսիան հաղթահարելու համար: Ռուսաստանի ագրեսիվ-էքսպանսիոնիստական քաղաքականությունն իրենով ծածկել է Թուրքիային եւ շեղել ուշադրությունը նրանից, որպես պետության, որի քաղաքականությունը որոշակի սպառնալիքներ է ներկայացնում Արեւմուտքի շահերի համար:
Ավելի վաղ ենթադրվում էր, որ Հայաստանի միջազգային մեկուսացման եւ վասալացման պայմաններում ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն կգերադասեն Կովկասյան-կասպիական տարածաշրջանում խաղադրույք կատարել Ադրբեջանի վրա: Ներկայում, իրանական սցենարները մոտեցնում են ընկալումը, որ Ադրբեջանը շուտով կհայտնվի միջազգային ուշադրության կենտրոնում, եւ նրա վրա ազդեցությունը կախված կլինի Հարավային Կովկասում այս կամ այն տերության ազդեցությունից:
ԱՄՆ-ն փորձում է վերակենդանացնել Հայաստանի ինքնիշխանությունը, նրան ներգրավելով իր տարածաշրջանային խաղերի մեջ, հաստատելով Հայաստանի եւ ՆԱՏՕ-ի համագործակցության հարցում իր շահագրգռվածությունը: ԱՄՆ կցանկանար Ադրբեջանը տեսնել որպես ասպարեզ, որտեղ տեղի են ունենում միջազգային բնույթի քաղաքական ակտիվ իրադարձություններ, սակայն ոչ քաղաքական ակտիվ խաղացողի դերում: Այդ պատճառով ամերիկացիներին պետք են հուսալի հակակշիռներ տարածաշրջանում, որի շահերը կապված են ԱՄՆ շահերի ու մտադրությունների հետ:
Եվրոպացիների որոշ պասիվությունը եւ Հայաստանը շրջափակելու եւ այն մոռացության տալու մասով ունեցած որոշումները ձեռնտու չեն ամերիկացիներին: Վաշինգտոնն, անկասկած, փորձում է ձեւավորել աշխարհքաղաքական նոր հորիզոնական՝ Բալկաններ-Սեւ ծով-Վրաստան-Հայաստան-Ադրբեջան-Իրան-Օրմուզի ծոց: Սակայն դա միայն առաջին փորձն է, եւ լիովին սպասելի է, որ Հայաստանը հեշտ դուրս կմնա այս կառուցվածքից, ինչպես հաջողությամբ դուրս մնաց Եվրոպական միության հետ ինտեգրվելու ծրագրից:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....gRN1lP5e.dpuf

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

ԹԵՀՐԱՆԻ ՆՈՐ ԿԱՐԳԱՎԻՃԱԿՆ ԱՆՀԱՆԳՍՏԱՑՆՈՒՄ Է ԱՆԿԱՐԱՅԻՆ
Ժնևում Իրանի միջուկային ծրագրերի շուրջ Թեհրանի և «վեցնյակի» միջև վերջերս ձեռքբերված նախնական համաձայնությունը Մերձավոր Արևելքում նոր իրավիճակ է ստեղծում. եթե Թուրքիան իշխող իսլամամետ «Արդարություն և զարգացում» կուսակցության քաղաքականության պատճառով մղվում է առավել բարդ միջազգային հարաբերությունների տիրույթ, ապա Իրանը ձեռք է բերում Արևմուտքի համար նոր դերեկատարություն և հանդես գալիս ոչ թե որպես թիրախ, այլ արդեն որպես բանակցային կողմ: Նման իրավիճակի մասին են փաստում նաև Թուրքիայի արտգործնախարարի երևանյան հայտարարությունները:

Նոյեմբերի 24-ին Ժնևում տեղի ունեցավ Իրանի և «վեցնյակի» (ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 5 մշտական անդամներ և Գերմանիա) հանդիպումը, որը, ի տարբերություն նախորդների, նշանավորվեց որոշակի փոխհամաձայնությամբ և երկկողմ պայմանավորվածություններով: Թեհրանը, տարիներ անց, վերջիվերջո, խաղաղ ատոմի ազատ մշակման հնարավորություն ստացավ` միաժամանակ պարտավորվելով երբևիցե չռազմականացնել այդ ծրագրերը: Նման փոխհանդուրժողականությունն ու ընդհանուր եզրերի ձեռքբերումը նախևառաջ պայմանավորված են արդեն երկու տարի Մերձավոր Արևելքում տիրող անկանխատեսելի իրավիճակից հոգնածությամբ: Արևմուտքում հասկացել են, որ, առանց Թեհրանի, տարածաշրջանային որոշ խնդիրների հանգուցալուծում գտնել հնարավոր չէ:

Արևմուտքի հետ հարաբերությունների ապասառեցման շնորհիվ Իրանի կողմից նոր դիրքեր գրավելու հավանականությունն առաջ է բերել տարածաշրջանի մի շարք երկրների հիմնավոր անհանգստությունը, առաջին հերթին` Թուրքիայի, մանավանդ որ Արևմուտքի հետ բանակցություններին զուգահեռ Իրանը փորձում է նոր որակի հարաբերություններ հաստատել Սաուդյան Արաբիայի հետ, ինչը փոփոխությունների է հանգեցնում Պարսից ծոցի երկրների վարքում: Վերջիններս շտապեցին ողջունել ժնևյան բանակցությունների արդյունքները՝ հուսավառվելով Թեհրանի «կառուցողական մոտեցումներով»:

Վաշինգտոնի ճնշման շնորհիվ որոշակիորեն մեղմացել է նաև Իրանի միջուկային ծրագրերի նկատմամբ Թել Ավիվի դիրքորոշումը: Եթե հանդիպման նախօրյակին վարչապետ Նեթանյահուն հայտարարում էր, թե Իսրայելը երբեք չի ճանաչի բանակցությունների ոչ մի արդյունք և կպայքարի այդ ծրագրերի դեմ միայնակ, ապա Ժնևից հետո Իսրայելի նախագահ Շիմոն Պերեսը պատմության մեջ առաջին անգամ պատրաստակամություն հայտնեց հանդիպելու Իրանի նախագահի հետ:

Արևմուտքի և Իսրայելի վարած քաղաքական ուղեծրի փոփոխությունը մեծ անհանգստություն առաջացրեց Անկարայում, որը «մեծ շուքով» տապալեց իր «զրո խնդիր հարևանների հետ» քաղաքականությունը: Ուշագրավ է. վերջին տասնամյակներում Անկարան մշտապես որոշակի վերապահություն է ունեցել Արևմուտքի հակաիրանական բոլոր ձեռնարկումների նկատմամբ, ինչպես և զերծ է մնացել Իրանին բացահայտ վիրավորելու հարցում՝ մշտապես փորձելով պահպանել հարաբերությունների գործընկերային բնույթը: Իրանին կրկին սիրաշահելու մի փորձ է արվել նախանցած շաբաթ, երբ Թուրքիայի ԱԳ նախարար Ահմեդ Դավութօղլուն Թեհրանում երկու երկրների միջև ներկայիս հարաբերությունները համեմատել է Ֆրանսիայի ու Գերմանիայի հետպատերազմյան հարաբերությունների հետ՝ խոսելով դրանց ներուժի մասին: Անկարայում սակայն մտահոգված են. եթե նախկինում Թուրքիան Իրանի դեմ կապանքների միջոց էր, մինչդեռ ապագայում պատժամիջոցները կարող են լինել արդեն իսկ իր հաշվին` Սիրիայում և Իրաքում, որպես բուֆերային գոտի, քրդական որևէ պետական կազմավորում ստեղծելու միջոցով: Թուրքիայում լավ են հասկանում, որ Քրդական Ինքնավարության տիրույթներում կարող են հայտնվել նաև իր տարածքները:

Նման իրավիճակում Թուրքիան այլ ելք չունի, քան վերանայել իր հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ` փորձելով համոզել Մոսկվային Հարավային Կովկասում երկուստեք շահավետ քաղաքականություն վարել (ի հակակշիռ Իրանի և Արևմուտքի): Սակայն թուրքական էլիտայի ցանկությունները հօդս ցնդեցին դեկտեմբերի 2-ին ՌԴ նախագահ Պուտինի` Գյումրիում ունեցած ելույթից հետո, երբ վերջինս հայտարարեց, որ Ռուսաստանը երբեք Հարավային Կովկասից չի հեռանա: Անկարան ստիպված եղավ փոխել նաև հայտարարությունների ոճը Երևանում դեկտեմբերի 12-ին մեկնարկած Սևծովյան տնտեսական համագործակցության անդամ երկրների ԱԳ նախարարների գագաթնաժողովում իր մասնակցության վերաբերյալ: Եթե մինչև Երևան ժամանումը Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեդ Դավութօղլուն խոսում էր Արցախյան հիմնախնդրի ադրբեջանանպաստ լուծման, «տարածքային» կամ այլ պահանջների ոգով, ապա դեկտեմբերի 12-ին նա ստիպված էր արդեն Երևանում խոստովանել իր երկրի լրատվամիջոցներին, որ հայաստանցի իր գործընկերոջ հետ խոսել է «երկու ժողովուրդների միջև պատմական անցյալի բաց և թափանցիկ քննարկման, Կովկասում առկա խնդիրների համար մնայուն լուծումներ գտնելու, տարածաշրջանի տնտեսական զարգացման և Հայաստանի տնտեսության ինտեգրման կարևորության մասին»: Նախարարը շրջանցեց լրագրողների շիտակ հարցը, թե արդյոք խոսվե՞լ է Արցախի հիմնահարցի մասին՝ պատասխանելով միայն. «Մենք խոսել ենք երկու երկրների միջև երկխոսությունը զարգացնելու մասին»:

Ակնհայտ է, որ Թուրքիան փորձում է վերանայել իր նախկին քաղաքականությունը և, չցանկանալով կորցնել տարածաշրջանային իր դերակատարի կարգավիճակը, կփորձի իրոք առաջնորդվել «զրո խնդիր հարևանների հետ» քաղաքականության տրամաբանությամբ:

Եվ զարմանալի չի թվա, եթե Դավութօղլուի հաջորդ այցերը լինեն Սիրիա…

ԲԱԳՐԱՏ ՄՈՎՍԵՍՅԱՆ

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

26 December 2013

http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-25523479

----------
This is major news, perhaps one the first concrete proofs of shift in alliance US/Iran??

US sends missiles and drones to Iraq to fight al-Qaeda

Washington says ScanEagle drones will be delivered to Iraq next year


The US has delivered dozens of missiles to Iraq to help combat al-Qaeda, US and Iraqi officials have said.

They said that about 75 Hellfire air-to-ground missiles had been sent last week.

A shipment of unmanned ScanEagles surveillance drones is also expected next year.

Iraqi troops have recently launched an operation against al-Qaeda militants in the desert province of Anbar, which borders war-torn Syria.

US State Department spokeswoman Jen Psaki on Thursday confirmed the Hellfire missile delivery and said the drones would be sent soon.

"The United States is committed to supporting Iraq in its fight against terrorism through the Strategic Framework Agreement," Ms Psaki said, referring to the 2008 accord between the two countries.

map
"The recent delivery of Hellfire missiles and an upcoming delivery of ScanEagles are standard foreign military sales cases that we have with Iraq to strengthen their capabilities to combat this threat," she added.

The missiles are reportedly being used by Iraqi aircraft in Anbar, targeting militant hideouts or vehicles.

Al-Qaeda is believed to have recently regrouped in Anbar, with a number of fighters crossing the porous border between Iraq and Syria.

More than 8,000 people have been killed in attacks across Iraq this year, according to UN estimates.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

2014 Security Risks In Eurasia: The Experts Weigh In
December 27, 2013 -
by Joshua Kucera

http://www.eurasianet.org/node/67903

The U.S.'s foreign policy panjandrums have determined what are the most likely global crises facing the U.S. in 2014 and have found that the Caucasus and Central Asia pose almost no threat to U.S. interests.

The Council on Foreign Relations, the U.S.'s most prestigious foreign policy think tank, has released its annual Preventative Priorities Survey for 2014. The survey, CFR says, "seeks to help policymakers choose among competing conflict prevention demands by offering what is essentially a risk assessment of the United States’ geopolitical environment over the next twelve months." It does so by first crowdsourcing a list of 30 potential crisis scenarios, then polling experts and policymakers as to how likely the threat of a crisis is, and how much of a threat to U.S. interests the crisis would be. The only Eurasian scenario to make the top 30 is "an outbreak of military conflict between Armenia and Azerbaijan over Nagorno-Karabakh," and that was ranked in the lowest possible tier as both a low risk of happening and posing a minor threat to U.S. interests.

The survey also asked the respondents to suggest other possible scenarios, and of the handful that CFR said were mentioned more than others included some more Eurasian scenarios: "rising political instability in Russia," "possible Russian intervention in Georgia, Ukraine, and other former Soviet states," and "rising political instability in Kyrgyzstan."

Interestingly, the great bugaboo of 2014 Central Asiam security -- "spillover" from Afghanistan -- is nowhere to be found.

The Economist Intelligence Unit, meanwhile, released another list looking at 2014's global risks from a somewhat different perspective, assessing how likely an outbreak of "social unrest" is over the next year in 150 countries. It sounds like we're in for a bumpy ride overall: 65 countries around the world are deemed a "high" or "very high" risk of social unrest. And here, our region is somewhat better represented: Uzbekistan is listed as one of 19 countries at "very high risk," while Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, and Turkmenistan all rate as "high risk" countries. (Armenia, Azerbaijan, and Georgia all are at "medium risk."

Coming soon: The Bug Pit's own (highly subjective) risk assessment for 2014.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

http://www.lorientlejour.com/article/848121/petrole-gaz-la-syrie-signe-un-important-accord-de-prospection-avec-la-russie.html

Syria's gas & oil prospection contract with Russia, offshore

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

For the last 2 months or so, the Syrian army and its allies, have practically encircled the insurgents, in the footsteps of the Anti-Lebanon mountain range (very hilly terrain in fact, referred as mountainous by all media, probably compared to the flat desert that makes most of Syria), known as Qalamoun.
They are gaining ground steadily, and probably will end up destroying the expeditionary corps of insurgents (a lot of saoudis & chechens in?) in that pocket, or throw them inside Lebanon (Ersal sunni district, inside Shia heartland of Bekaa), where they may find Hizbella?

Anyway, in a matter of weeks, they managed to slaughter twice, relatively big detachments, in smooth hilly terrain. First Hizbella on the Lebaneese border, killing at least 18, and on last footage dating yesterday, shows at least 25-30 corpses in less than 100m distance, presumably 65-200, killed by the Army or Hizb?
http://www.liveleak.com/view?i=d10_1388149820.
I guess they are using some drones, plus SF in night time? (I'm sure the Gulf financed insurgents must also have night vision equipment).

Anyway, I came by this:

http://www.youtube.com/watch?v=yDFde3XtBRU

Supposedly, Irane made SS tactical missile?

http://en.wikipedia.org/wiki/Fateh-110

Use of this might also mean, the Army is short of soviet made Scuds?, or not necessarily very happy by their outdated accuracy? (ours are home made modernised).
To be noticed: extensive use of concrete/TNT home made air bombs lately by the syrian MI-8, designed as 'barmil/barrel'. Low accuracy but cheap, only possible when opponent lacking state of the art air defense.

[Eddo211]

Re: Regional geopolitics

Those Salafists look like were ambushed by a gunship.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Those Salafists look like were ambushed by a gunship.

Quality of the video is rather poor:
But soil seems wet, looks sandy, as a torrent ('selav'), riverbed.
Should't you have disntinguished impacts on the soil, between the bodies?

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/88/Syrian_civil_war.png

Good situation map, regular updated

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

HEZBOLLAH AND THE FIGHT FOR CONTROL IN QALAMOUN
Nov 26, 2013 - Isabel Nassief


Following sporadic violence throughout the summer of 2013, fighting between pro-regime and rebel forces has begun to concentrate on the Damascus-Homs supply route running through Qalamoun. The battle, which is crucial for both regime and rebel resupply, will focus on contested sections of the M5 highway which runs through Qalamoun. Hezbollah will also focus on cutting off logistical connections between Arsal, Lebanon, and rebels in Qalamoun. Although Hezbollah and the regime share a common goal of the regime’s survival in Syria, the battle for Qalamoun illustrates the potential for disparity in their strategic priorities.

Straddling Lebanon’s Beqaa Valley to the west, the Qalamoun area lies on Syria’s strategic central corridor connecting Damascus to Homs. Like al-Qusayr, the towns in the rugged and mountainous terrain of Qalamoun are crucial to both rebel and regime interests. It is of crucial importance to the regime, connecting the capital to Assad’s coastal strongholds in Tartous and Latakia. Qalamoun also provides the rebels with cross-border access to supplies from the rebel-supportive town of Arsal, Lebanon, allows rebels a place of refuge and acts as a launching point from which to attack regime positions on the northern outskirts of Damascus. Rebel groups have operated with relative impunity in the towns scattered throughout the Qalamoun mountains since the middle of 2012. Rebels maintain key positions in towns such as Yabroud, Asal al-Ward, Rankous, and Talflita, despite the regime’s heavy presence in a string of large military facilities flanking the base of the mountains in al-Qutayfa, ad-Dumayr, and an-Nasiryeh. Following the fall of al-Qusayr in June and the regime’s August chemical weapons attack in Damascus, rebels have amassed in Qalamoun, rapidly increasing from some 5,000 fighters to an estimated 25,000-40,000 in the early fall of 2013.

Like other battlefronts throughout Syria, Qalamoun has not been isolated from Salafist groups and al-Qaeda affiliates, which are increasingly dominant on the battlefield. The presence of these groups in the Qalamoun area has caused a shift in rebel operations. Previously, rebel operations in Qalamoun were restricted to disrupting regime supply lines between Damascus and Homs. As the regime launched its al-Qusayr offensive in May, for example, rebel groups from the Qalamoun area frequently targeted regime convoys moving northwards from Damascus. Following a buildup of rebel forces throughout the summer months, however, rebel groups, particularly Jabhat al-Nusra (JN), Ahrar al-Sham, and Liwa al-Islam, began to launch more aggressive operations targeting military facilities. In early August, for example, Jabhat al-Nusra, Liwa al-Islam, Liwa al-Tawheed, Qawat al-Maghwaweer, Shuhada al-Qalamoun, Katibat al-Khadraa, and other groups stormed the Danha arms depot seizing weapons and ammunition. Similar operations took place in early September when Liwa al-Islam and Ahrar al-Sham stormed the Assad regime’s 81st Brigade base in ar-Ruhaiba. The shift in rebel operations can be attributed to both the irregular fighting tactics, such as car bombs, and greater fighting power of Salafist groups and al-Qaeda affiliates in Syria.

Within this larger strategic context, the key objective of a battle for Qalamoun is the contested section of the M5 highway between Qara and Yabroud. The regime intensified pursuit of this objective by concentrating bombardments, which have occurred in the Qalamoun region throughout the summer, on the town of Qara on November 15th. The offensive against Qara began with heaving shelling and regime helicopter bombardments as pro-regime forces encircled the town. Four days later, the regime seized control of the town causing large-scale displacement as 2,200 families fled across the border into Arsal. Following Qara, the regime increased operations in the neighboring towns of an-Nabek and Jarajir which lie on the M5. As rebels mobilized for a counterattack, four suicide bombs targeted regime positions in an-Nabek and Deir Attiyah on November 20th. Since then, rebels have seized control of Deir Attiyah while the regime has continued heavy shelling throughout Qalamoun particularly on the towns of Deir Attiyah, an-Nabek, and Yabroud. Clashes between pro-regime and rebel forces have also converged on sections of the M5 highway near an-Nabek and Deir Attiyah. In the weeks preceding the Qalamoun offensive, both rebel and pro-regime fighters demonstrated an understanding that the mountainous terrain would require a shift in fighting tactics from those used in al-Qusayr. As the fighting continues the regime will pursue a piecemeal strategy, focused on disjoining rebel held towns in the area and besieging towns with heavy rebel concentrations. Meanwhile, rebels will rely on the heavy reinforcements and rearmament that occurred in preparation for such a battle as well as irregular tactics such as car bombs which have been a specialty of al-Qaeda affiliates JN and the Islamic State of Iraq and al-Sham (ISIS).


Hezbollah and Qalamoun

While strategically important for both the regime and Hezbollah, the battle for Qalamoun demonstrates a distinction in the interests and priorities of these actors. Speculation of a joint Hezbollah-Syrian regime operation to gain control of Qalamoun first emerged following the regime’s victory in al-Qusayr. Hezbollah fighters reportedly began preparing for an offensive by conducting reconnaissance operations in the Qalamoun area. Regime forces, however, quickly shifted attention to Aleppo in a failed attempt to force a decisive victory against the rebels in the northern city. In October, despite another wave of reports on the imminent battle for Qalamoun, the regime focused military resources on campaigns in Damascus and the north. Pro-regime forces conducted operations to regain control of southern Damascus, cutting off an important rebel supply route when they captured Sbeineh on November 7th. Pro-regime forces also launched a large offensive to reopen supply routes in southern Aleppo, and eventually took control of as-Safira, clearing a path into Aleppo. Until recently, the regime appears to have prioritized other battlefronts over Qalamoun, suggesting that this battle is not the regime’s primary strategic objective.

Hezbollah fighters, on the other hand, have been particularly vocal about their intention to fight for Qalamoun. A recent propaganda video about Hezbollah’s preparations for Qalamoun demonstrates this prioritization with the refrain, “After Al-Qusayr it will be Qalamoun.” For Hezbollah, Qalamoun’s strategic significance transcends Syria’s border with Lebanon and has important domestic implications for Hezbollah in Lebanon. While levels of violence in Qalamoun have been consistent, the number and nature of kinetic incidents have escalated on the Lebanese side of the border in Arsal; what was initially localized spillover which consisted of kidnappings and cross border airstrikes has become a staging ground for attacks against Hezbollah targets in Lebanon.

The strategic importance of cutting off cross-border connections between Arsal and Qalamoun is most evident in the case of Omar al-Atrash, who was killed in early November when a rocket hit his vehicle in the valley between Arsal and the Qalamoun Mountains. In late October, a leaked memo, sent to the Lebanese chief of airport security from the head of airport security at Rafik Hariri International Airport, stated that four car bombs had been sent into Lebanon through Arsal under a Jabhat al-Nusra operation. Atrash was implicated in this operation as well as the July and August car bombings against Hezbollah strongholds in Beirut and the rockets which hit Dahiyeh following Nasrallah’s al-Qusayr speech in May. Following Atrash’s death, residents of Arsal prevented the Lebanese police from examining his body or investigating his death. Atrash’s connection to the attacks on Hezbollah strongholds in Beirut as well as his relationship to Arsal illustrates the strategic significance of Arsal and, by extension, Qalamoun, to Hezbollah.

Arsal’s proximity to the border and connection to Qalamoun have made it an ideal staging ground for launching attacks against Hezbollah on their home turf and smuggling weapons and supplies between Lebanon and Syria. Therefore, as the regime forces focus operations on the Damascus-Homs highway, Hezbollah will focus on cutting off cross-border access between Arsal and the towns of Qalamoun. Due to the terrain, Hezbollah fighters have indicated that they will adapt guerilla tactics, operating in small squads; as one Hezbollah fighter said, “the strategy is one of reconnaissance, air power, artillery, and special forces.” Some reports also suggest that Hezbollah and Syrian Intelligence have established assassination squads with the goal of targeting rebel figures in order to disrupt coordination and planning among armed groups operating in the area. This suggests that Hezbollah’s tactics in Qalamoun will focus upon damaging the logistical connections between rebels in Qalamoun and their supporters in Arsal rather than clearing and holding territory as they did in al-Qusayr. Though Hezbollah and the regime share a common goal of the regime’s survival in Syria, the battle for Qalamoun illustrates the potential for disparity in their strategic priorities.

http://www.understandingwar.org/back...h-and-qalamoun

------
PS: number of islamists supposed to be in Qalamun pocket seems out of any realism...