Tweet
Originally posted by Vrej1915
View Post
-
The extent of Kocharyan's wealth are greatly exaggerated, not to mention his sway in the west and US in particular. There was a recent Kocharyan interview with Bloomberg as well. This article, coming from a western outlet, is in effect speaking against Pashinyan's rise to power in defense of Kocharyan. the question is why? -
Էլ ինչպես ասեր դեսպանը. հանրությունը շոկի մեջ է
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
20.10.2018
Հայաստանի հանրային, փորձագիտական եւ քաղաքական շրջանակները շարունակում են աշխուժորեն քննարկել Արցախի հարցի կարգավորման համար տարածքների հանձնման անխուսափելիության մասին ԱՄՆ արդեն նախկին դեսպան Ռիչարդ Միլզի հայտնի հայտարարությունը:
Տպավորություն է, որ Միլզը շոկի է ենթարկել հանրությանը, եւ մինչ այժմ հանրությունը տեղյակ չէր, որ Արցախի խնդրի կարգավորման գործընթացի ֆորմալ բովանդակության համատեքստում սեղանին դրված է հենց տարածքների հանձնման տարբերակ, եւ խոշոր հաշվով այնքան էլ խորքային նշանակություն չունի, թե ինչի դիմաց: Չունի, որովհետեւ Արցախի հարցը, կամ ավելի շուտ Արցախը,- որովհետեւ այն հայկական պետականության համար ոչ թե հարց է, այլ առանցք,- միանվագ լուծման ենթակա վեճ չէ, այլ պետական ռազմավարության հիմնաքար: Ըստ այդմ, ռազմավարական առումով չկա մի բան, որը համարժեք է ազատագրված տարածքներին: Ընդ որում, խոսքը նյութական, տարածքային, կշռային համարժեքության մասին չէ, այլ անվտանգային-ռազմա-քաղաքական:
Այսինքն, տարածքների հանդեպ հայ ժողովրդի կոնցեպտուալ վերաբերմունքի ձեւավորումը պետք է բխի այդ խորքից, դրանք չդիտարկելով որպես խաղաղության գին: Դրանք խաղաղության գին չեն: Դրանց հանձնումը խոշոր հաշվով լինելու է պատերազմի գին, ընդ որում պատերազմից առաջ վճարված, ինչը նաեւ նախանշելու է հետագա պատերազմում վճարվելիք ավելի ծանր գին:
Արցախի հարցի որեւէ «լուծում» չի փոխելու աշխարհքաղաքական հարաբերությունների դարավոր բնույթը, որտեղ թույլ օղակ են նրանք, որոնք որեւէ բան են ձեռք բերում իրենց հաղթանակից ամբողջությամբ կամ թեկուզ մասամբ հրաժարվելու դիմաց: Այդ օղակները չեն ստանում խաղաղություն, այլ դառնում են մյուս գոտիներում խաղաղության եւ կայունության այսպես ասած վճարվող գին, պարբերաբար վճարվող գին:
Այդ ամենի շուրջ քննարկումների, խորհելու եւ պատերազմի ու խաղաղության խորքային բնույթը դիտարկելու փոխարեն, Հայաստանի հանրությունը պատերազմի հաղթանակից անմիջապես հետո դրվել է պատերազմ, թե խաղաղություն արհեստական, պրակտիկ քաղաքականության պատմա-գեղարվեստական նկարագրությամբ համեմված դիլեմայի առաջ, որտեղ հաղթանակի մի մասից հրաժարումը մատուցվել է իբրեւ խաղաղության գին, իրականում իր խորքում ունենալով հայկական ինքնիշխան պետականության ռազմավարական հեռանկարը իբրեւ աշխարհքաղաքական «զոհաբերություն» մատուցելու մեծ ռիսկը:
Ռիսկ, որը բարեբախտաբար լոկալ ռազմական հարվածով ավարտվեց ապրիլիյան քառօրյայում, եւ պետականության ռազմա-քաղաքական խորքային կոնցեպտների շուրջ խորհելու փոխարեն հանրությանը պատմա-գեղարվեստական դիլեմայի առաջ երկու տասնամյակ կանգնեցված հասարակությունը կարողացավ արագորեն ուշքի գալ եւ պահել չեղած կոնցեպտը ենթագիտակցաբար:
Ապրիլից հետո սկսեց ձեւավորվել այդ հարցում հայկական հանրային գիտակցությունը, սակայն էլիտաները՝ չակերտավոր, թե առանց չակերտի, ամենեւին ձեռնամուխ չեղան այդ գիտակցությունը քաղաքականապես «կոնսպեկտավորելու» առաքելությանը:
Ի՞նչ է ասել ԱՄՆ հեռացող դեսպանը հայ ժողովրդին: Դեսպան Միլզը, արտահայտելով տարածքների հանձնման տրորված եւ սպառված սկզբունքը, տողատակում տարակուսանք է հայտնել, որ չկան քննարկումներ, արձանագրելով, որ ժողովուրդը դեմ է տարածք հանձնելուն եւ անգամ հղում անելով, որ ապրիլյան քառօրյան լիովին հասկանալի է դարձնում, թե ինչու է դեմ:
Որեւէ մեկն ակնկալում է, որ իր պաշտոնավարման ավարտին ԱՄՆ թեկուզ հեռացող դեսպանը ուղիղ, բաց տեքստով եւ նույնիսկ գրական հայերենով պետք է հայ ժողովրդին հորդորեր երբեք չհամաձայնել տարածք հանձնելու գնով որեւէ տարբերակի՞, ու զարմանք արտահայտեր, որ տարածք հանձնելուց բացի որեւէ տարբերակի շուրջ խորքային, կոնցեպտուալ քննարկում Հայաստանում չի եղել ամբողջ քառորդ դա՞ր:
Արդյոք հայ ժողովուրդը ակնկալում էր, որ Միլզը պետք է ամեն ինչ ասեր ուղիղ, հենց այդպես, բաց տեքստով, հայերեն: Արդյոք հայ ժողովուրդը համարում է, որ հենց ինքն է հայկական ժողովրդական հայտնի ասույթի հերոսը, ում ասում են «դուզ խոսքը»: Հայ ժողովուրդը չգիտե՞, թե ում են ասում «դուզ խոսքը», առավել եւս դեսպանները, որոնք ուղիղ խոսքի համար չեն «ծնվում»:
Էլ ինչպե՞ս ասեր հեռացող դեսպանը, որ հանրությունն անտեղի շոկի փոխարեն սկսեր տեղին մտածել եւ վերջապես, առավել եւս խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունից առաջ քաղաքական պատվեր կամ պահանջ դներ մասնակից ուժերի առաջ, հայկական պետականության այդ կարեւորագույն բաղադրիչի առնչությամբ:
Comment
-
yet another "interesting" article coming out....
----------------------------------------
Armenia's revolution loses its way
Oct. 22 (UPI) -- When national security adviser John Bolton visits Armenia this week he will encounter a country undergoing a major constitutional crisis while inflaming "frozen conflict" in Nagorno-Karabakh.
Unfortunately, this crisis is not likely to have a democratic climax, even though it possesses profound implications for U.S. foreign policy interests. Democratic failure in Armenia undermines prospects for peace there and extends Russian influence in the Caucasus because peace and democracy go together in the Caucasus while war and despotism do so, as well.
Rather than grasp that continuing the war with Azerbaijan over Nagorno-Karabakh undermines any hope of democratization, Prime Minister Nikol Pashinyan has upped the rhetoric of Armenian nationalism, demanded an independent voice for Nagorno-Karabakh in the negotiations that would stop them in their tracks and has increased the defense budget, seemingly displaying an intention to further militarize this conflict.
Pashinyan and his team have also failed to engage the United States or European Union in any significant manner. Instead, he has endlessly and repeatedly stressed his support for Russia, even to the extent of sending a "humanitarian delegation" to Syria, and has reaffirmed the importance of relations with Iran. Thus he has antagonized the states that could support Armenia and help defend it against Moscow.
Yet none of these moves have eased Armenia's relations with Russia. So absent Western support, Armenia remains vulnerable to Russian suspicions of any reforms and vulnerable to Muscovite coercion. If it so desires, it can quash reform by many means, not the least of which is to weigh in decisively on behalf of its network of supporters from the old regime. Consequently, Pashinyan has made numerous visits to Moscow to reassure Russian President Vladimir Putin, including an impromptu one earlier in October.
Yet it is quite clear that he and his team have failed to obtain Russian support for their reforms even though he has wasted his opportunities to forge closer ties with Europe and the United States.
Domestically, he has fared no better, directly provoking a head-on crisis with supporters of the old regime without expanding the democratic base or obtaining Western support. On Tuesday, Pashinyan resigned, thereby attempting to force snap elections should Parliament fail twice to nominate a new prime minister. While he will place his name forward, Pashinyan aims to not be elected. He believes an election will engender a new Parliament that ousts members of the old regime that was overthrown by the May 2018 revolution.
Yet despite choosing the electoral route, Pashinyan has given ample warning that he does not believe in a constitutional government that is accountable to the law. Instead, he has made numerous statements to the fact that he embodies the will of the people and that Parliament's legitimacy is based on that will.
Likewise, all state institutions must consist of the people's will. Addressing a huge crowd in August, he stated that, "In Armenia, there is no coalition government. In Armenia, there is no parliamentary majority. In Armenia, the ultimate power directly belongs to the people and the people carry out direct rule. This is the key meaning of the revolution that took place in Armenia."
And he called this crowd the "supreme body of the people's rule."
"This means that from now on, this government will be accountable to this square, will obey this square and all key decisions must be made here at this square."
This is populism at its most anti-democratic and evokes memories of Juan Peron or Hugo Chavez, hardly democratic icons. Similarly he has failed in his efforts to expand his democratic base or to circumvent the holdovers of the old regime, failures that have evidently eroded his popular support. Pashinyan's belief that he is above the law has led him to try and force his opponents out through extra-legal means, e.g. arresting former Prime Minister Robert Kocharyan for suppressing demonstrations on March 1, 2008 that led to the proclamation of a state of emergency, an action that was found to be legal under Armenian law.
This arrest so blatantly flouted the law that two weeks later the government had to release Kocharyan, making it look like Pashinyan is conducting a vendetta rather than actually building a democratic state.
Therefore, it is not so surprising that Pashinyan has elected to force the issue and provoke a constitutional crisis by sacking governors, trying to disband Parliament and advocating snap elections. Yet by failing to expand his base, he remains vulnerable to obstruction from old regime holdovers and Moscow's men in Armenia.
https://www.upi.com/Top_News/Voices/2018/10/22/Armenias-revolution-loses-its-way/3241540210953/
Moreover, given this rather dismal record since May, it is conceivable that the elections will not give Pashinyan what he wants. In that case, can we be confident that he will accept the ensuing stalemate or unresolved tension? Given the views he has articulated to date, we cannot be optimistic that Pashinyan is truly committed to constitutional government under law with due process and governmental accountability as pillars of the system.
If this revolution fails to lift Armenia out of the morass of corruption and war bequeathed to it by previous rulers, not only it but its neighbors will continue to suffer from the threat, if not the actuality, of war, while the cause of democratic government and U.S. interests will suffer another defeat.
Stephen Blank, an expert on Russia and the former Soviet Union, is a senior fellow at the American Foreign Policy Council.
https://www.upi.com/Top_News/Voices/2018/10/22/Armenias-revolution-loses-its-way/3241540210953/?fbclid=IwAR2VD9Vb9Yx5OYS8wuzUYP0Jf53sgCIVz1ai6C_h _zUByuhr9BiFgsiDno4
Comment
-
Հայաստանը Փարիզում Թրամփի, Պուտինի եւ Էրդողանի ներկայությամբ պետք է հայտարարի իր իրավունքների մասին
ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
24.10.2018
Շվեյցարիայի հանրային հեռուստառադիոն (rts) հրապարակել է Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանի հետ հարցազրույցից հատվածներ: Նոյեմբերի 11-ին Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտի 100-ամյակի առթիվ տոնակատարությունների նախօրեին Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանը հույս ունի, որ այդ իրադարձությունները Հայոց ցեղասպանության ճանաչման առիթ կհանդիսանան:
«Ես չգիտեմ, թե ինչպես կարելի է խոսել Առաջին համաշխարհային պատերազմի մասին՝ առանց անդրադառնալու այն ողբերգությանը, որ տեղի է ունեցել շուրջ 105 տարի առաջ և առանց խոսելու ցեղասպանության մասին: Երկրների ղեկավարների կողմից ճանաչումը կամ կոչը բարձր կգնահատվի իմ կողմից, Հայաստանի և ամբողջ հայ ժողովրդի կողմից», rts-ին ասել է Արմեն Սարգսյանը:
Հարցին, թե ինչ կասեր Էրդողանին, Արմեն Սարգսյանը նշել է, որ պատրաստ է երկխոսության. «Ես նախ և առաջ կասեի Էրդողանին. «Բարի լույս, պարոն նախագահ: Կարծում եմ՝ մենք միասին քննարկելու հարց ունենք: Դու Թուրքիայի նախագահն ես, իսկ ես՝ Հայաստանի: Իմ ընտանիքը, իմ նախնիները Էրզրումից, Վանից ու Բիթլիսից են: Իմ հին ընտանիքը պատմություն ունի: Ինչո՞ւ չխոսենք Թուրքիայի ու Հայաստանի միջև հարաբերությունների մասին, ինչո՞ւ չխոսենք մեր անձնական պատմությունների մասին: Մենք պետք է խոսենք ոչ միայն պատմության, այլև ապագայի մասին՝ քո ու իմ երեխաների, թոռների ապագայի, մեր երկու ժողովուրդների մասին»: Ես քրիստոնյա եմ: Քրիստոնեությունը սովորեցնում է, որ միշտ կա ներելու հնարավորություն, սակայն ներողամտությունը կարող է միայն հաջորդել ճանաչմանը»:
Հիշեցնենք, որ նոյեմբերի 11-ին Փարիզում Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտի 100-ամյակին նվիրված վեհաժողով է կայանալու, որին մասնակցելու են համաշխարհային առաջնորդները, եւ արդեն հայտարարվել է վեհաժողովի շրջանակում Դոնալդ Թրամփի եւ Վլադիմիր Պուտինի հանդիպման մասին:
Չնայած Առաջին համաշխարհային պատերազմից անցել է 100 տարի, Եվրոպայում եւ Մերձավոր Արեւելքում երկրների սահմանները եւ աշխարհակարգը կառուցվել են հիմնականում դրա ավարտից հետո ստորագրված պայմանագրերով: Մասնավորապես, խոսքը 1919 թվականի Վերսալի պայմանագրի մասին է, որը մասնատեց պատերազմում պարտված Գերմանիան:
Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո մի քանի կայսրություն փլուզվեց, այդ թվում՝ Ռուսականը եւ Օսմանյանը: Դրանց փլուզումը հանգեցրեց Հայոց ցեղասպանությանը եւ նոր սահմանների առաջացմանը, որոնք հայկական հողերը բաժանեցին Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի միջեւ:
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից եւ Յալթայի խաղաղությունից հետո Ռուսաստանը փորձում էր ապացուցել, որ աշխարհակարգը կառուցվում է 1940-ականների պայմանագրերի հիման վրա, սակայն ԽՍՀՄ եւ սոցիալիստական աշխարհի փլուզումը 1991 թվականին աշխարհը վերադարձրին Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո ստեղծված կարգին:
Դրանից հետո շատ բան է փոխվել, հետխորհրդային նոր անկախ պետություններ են ստեղծվել, ինչպես նաեւ Իսրայելը եւ Մերձավոր Արեւելքի այլ պետություններ: Վերլուծաբաններն ասում են, որ համաշխարհային առաջնորդները փորձում են որոշել՝ հավատարիմ մնալ Վերսալի խաղաղությանը, թե վերանայել այն: Մերձավոր Արեւելքի իրադարձությունները վկայում են մի շարք պայմանագրերի վերանայման մտադրության մասին:
Այս առթիվ Արմեն Սարգսյանի հայտարարությունը համահունչ է համաշխարհային միտումներին: Հայաստանը չի մասնակցել պայմանագրերի ստորագրմանը, որոնցով որոշվել են իր ներկայիս սահմանները: Ժամանակն է ուղղելու այդ սարսափելի սխալը, եւ Արմեն Սարգսյանը կարող է այդ հարցն արծարծել Փարիզի վեհաժողովում:
Հայաստանը պետք է լինի այն պայմանագրերի ստորագրողը, որոնցով որոշվում են իր սահմանները եւ վերականգնում հայերի պատմական իրավունքները, սեփականությունն ու հայրենիքը: Նոյեմբերի 11-ին Փարիզի ֆորումը Հայաստանի դիրքորոշման հնչեցման լավագույն վայրն է:
Comment
-
ԱՄՆ-ն բացեց Հայաստանի ճանապարհը. Ինչով կպատասխանեն ռուսները
Lragir.am
26.10.2018
ԱՄՆ նախագահի խորհրդական Ջոն Բոլթոնի այցը Հայաստան եւ նրա հայտարարությունները բավական հագեցած էին նախեւառաջ Հայաստանին առաջարկների առումով, որոնք շոշափում են մեր երկրի ինքնիշխանության ու միջազգային դերակատարության ուժեղացման խնդիրները:
Օրինակ, Բոլթոնը հայտարարել է, որ Հայաստանի համար հիմնարար հարցը ինքնիշխանության ամբողջական իրականացնումն ու արտաքին ազդեցությունից անկախությունն է։
«Կարծում եմ, որ ժողովրդի համար կարեւոր է համաշխարհային հարթակում լայն հնարավորություններ ունենալ եւ կաշկանդված չլինել «պատմական կաղապարներով»։
Բոլթոնը նաեւ անակնկալ հայտարարություն է արել Հայաստանին ամերիկյան զենքի վաճառքի մասով: «Ինչպես ասացի վարչապետին՝ եթե խնդիրն այն է, որ ընտրություն պետք է կատարես ռուսական և ամերիկյան ռազմական տեխնիկա գնելու միջև, մենք կնախընտրեինք վերջին տարբերակը։ Մենք կարծում ենք, որ մեր տեխնիկան ամեն դեպքում ավելի լավն է, քան ռուսականը: Այնպես որ, ուզում ենք դիտարկել այդ հնարավորությունը: Կարծում եմ, որ այն ավելացնում է Հայաստանի հնարավորությունները, երբ այն ամբողջովին կախված չէ մեկ գերտերությունից։ Ես հասկանում եմ աշխարհագրական դիրքի և պատմական իրողությունների հետ կապված հարցերը, բայց կարծում եմ՝ ժամանակն է լավատես լինելու, որ Հայաստանը կարող է ավելի տեսանելի լինել համաշխարհային ասպարեզում: ԱՄՆ-ը Հարավային Կովկասը ռազմավարական առումով շատ կարևոր տարածաշրջան է համարում։ Այնպես որ, Հայաստանի հետ հարաբերությունների բարելավելը շատ բարձր առաջնահերթություն է Թրամփի վարչակազմի համար»։
Այս ֆոնին, կարեւոր էր նաեւ Արցախի խնդրի մասով Բոլթոնի հայտարարությունը. «Խնդրի լուծումը բարդ է: Եթե այն հեշտ լիներ, արդեն վաղուց կարգավորված կլիներ: Ես իմ այցով չեմ եկել ազդարարելու ամերիկյան քաղաքականության փոփոխություն, կամ նոր լուծումներ առաջարկելու այս հարցում: Կողմերը պետք է աշխատեն միմյանց հետ, և ի վերջո նրանք պետք է կարողանան գտնել լուծումը», ասել է նա:
Դա նշանակում է, որ պարտադրանք որպես այդպիսին չկա, եւ հաստատում է այն թեզը, որ ԱՄՆ-ն ճանաչել է իրողությունները Արցախի հարցում: ԱՄՆ-ում գիտեն, որ ցանկացած պարտադրանք Արցախի հարցում Հայաստանը դարձնում է ավելի կախյալ Ռուսաստանից եւ մեկուսացված միջազգային հանրությունից, բացի այդ՝ ուժեղացնում է պրո-ռուսական շրջանակների դիրքերը Հայաստանում:
Ամերիկացի փորձառու պաշտոնյան նկատի է առել Հայաստանի իրավիճակի բոլոր նրբությունները եւ չի դնում Ռուսաստանից պոկվելու խնդիր, ընդհանրապես նման խնդիր եւ պահանջ ըստ էության գոյություն չունի: Միեւնույն ժամանակ, այս այցով ԱՄՆ-ն բացում է Հայաստանի ճանապարհը եւ ջնջում «պատմական կաղապարներից» մեկը եւ քաղաքական առումով թերեւս ամենակարեւորը, ըստ որի՝ հայերը գնալու տեղ չունեն:
Սա առանցքային հանգամանք է, որը կարող է ունենալ շղթայական էֆեկտ այլ «պատմական կաղապարներով» եւս չկաշկանդվելու համար: Խնդիրը Հայաստանի ինչ որ տեղ գնալը չէ, այլ դատապարտվածության հոգեբանության վերացումը եւ միջազգային հարթակում ինքնիշխան դիրքերի ուժեղացումը:
Հերթը Մոսկվայինն է, որի քաղաքականությունը Հայաստանի ուղղությամբ կառուցված է եղել հենց այդ կաղապարների ու վախերի վրա: Բայց բավական էր Հայաստանի նոր իշխանությունը հարաբերությունների հիմքում դներ հայկական պետական շահերի խնդիրը, եւ այդ քաղաքականությունը փաստորեն կանգնել է փլուզման առաջ: Գազի գնի եւ Ռուսաստանում ավելի շատ միրգ-բանջարեղեն վաճառելու շուրջ կենցաղային խոսակցությունները ցույց են տալիս, որ Մոսկվայում դեռ դուրս չեն եկել Հայաստանի հանդեպ կաղապարված մտածողությունից ու վերաբերմունքից:
Որը կարող է լինել Մոսկվայի համարժեք առաջարկը Հայաստանին, կամ որը Հայաստանը կհամարի համարժեք: Նախեւառաջ՝ Հայաստանի հաշվին 100 տարի առաջ կնքված ռուս-թուրքական անօրինական պայմանագրերի չեղարկումը եւ հատուցումը Կարսի, Նախիջեւանի եւ Սուրմալու-Արարատի տեսքով: Հնարավոր է չափազանցված է հնչում, բայց հայերը հեղափոխություն չեն արել գազի գինը նվազեցնելու համար:Comment
-
Ինչու են Բաքվում կեղծել Թրամփի խորհրդականի խոսքերը
Lragir.am
26.10.2018
ԱՄՆ նախագահի ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջոն Բոլթոնը ռեգիոնալ այցի շրջանակում Հայաստան այցից առաջ եղել է Բաքվում: Հետաքրքիր է, որ ադրբեջանական առաջատար ԶԼՄ-ները կեղծել են Բոլթոնի մի շարք հայտարարություններ: Օրինակ, Բոլթոնը հայտարարել է, որ Հարավային Կովկասը ԱՄՆ ռազմավարական հետաքրքրությունների շրջանակներում է, բայց ադրբեջանական ԶԼՄ-ներում դա ներկայացվել է այնպես, թե իբր Բոլթոնն ասել է, որ Ադրբեջանը ԱՄՆ-ի ռազմավարական գործընկերն է:
Հաջորդ օրինակը վերաբերվում է Ղարաբաղի խնդրին: Ըստ ադրբեջանական ԶԼՄ-ների՝ Բոլթոնն իբր հայտարարել է, որ Ղարաբաղի խնդիրը ռազմավարական նշանակություն ունի ԱՄՆ-ի համար: Այնինչ նա նման եզրաբանություն չէր օգտագործել: Նա հայտարարել էր, որ ծանոթանալու է կողմերի տեսակետներին, իսկ Երեւանում էլ ասել է, թե եթե դա հեշտ հարց լիներ՝ վաղուց լուծված կլիներ, եւ կողմերն իրենք պետք է կարողանան լուծումներ գտնել:
Իսկ երրորդ օրինակն ընդհանրապես հետաքրքիր է: Ըստ ադրբեջանական ԶԼՄ-ների, Բոլթոնի թարգմանիչը սխալ էր թարգմանել նրա խոսքերը Ռուսաստանի հանդեպ ամերիկյան պատժամիջոցների մասով եւ ներկայացրել այնպես, թե իբր ԱՄՆ-ն նոր պատժամիջոցներ չի կիրառելու Ռուսաստանի դեմ: Այնինչ, Բոլթոնը լրիվ այլ բան էր ասել:
Ինչո՞ւ են Բաքվի ԶԼՄ-ները կեղծել Բոլթոնի հայտարարությունները: Ըստ ամենայնի, ԶԼՄ-ները ներկայացրել են Ադրբեջանի իշխանության ցանկությունը, բայց դատելով իրողություններից՝ Բաքվում չեն ստացել այն, ինչ ցանկացել են:Last edited by Vrej1915; 10-25-2018, 10:55 PM.Comment
-
Jamal Khashoggi murder: What is Turkey's game with Saudi Arabia?
By Mark Lowen
BBC Turkey correspondent, Istanbul- 24 October 2018
Type "Erdogan slams…" into Google and the list is endless - the UN, the EU, Israel, French intellectuals, the Netherlands, Germany. The last two were labelled "Nazis" and "fascists" by Turkey's president a year ago.
Now compare it with Mr Erdogan's words towards Saudi Arabia, which has admitted the murder of the dissident journalist Jamal Khashoggi in its consulate in Istanbul. "I have no reason to doubt King Salman's honesty," he said.
His spokesman called it "a friendly and brotherly country".
And yet, there has been a steady drip feed of incriminating and often macabre leaks through the pro-government Turkish media just to tighten the screws on Riyadh, amid suspicion that the powerful Crown Prince Mohammed bin Salman had knowledge of, or ordered, the murder.
So what is President Recep Tayyip Erdogan's game?
captionSaudi Arabia's King Salman and Turkey's President Erdogan are each vying for power in the Middle East
I'm told his markedly restrained tone aims to show that this is not about Turkey versus Saudi Arabia; that relationship is too important, although already strained, to blow apart at this stage. He wants to urge King Salman to act, without directly targeting him.
"If Erdogan were to tell the king to sack Mohammed bin Salman, that would be the best way to get him not to sack the Crown Prince," opined a source close to the president.
Mr Erdogan didn't even mention Mohammed bin Salman by name in his address to parliament: a deliberate omission so as not to put the crown prince on his level.
The aim in Ankara is to drive a wedge between the king and his son. But the key to achieving it lies not in Riyadh, but in Washington.
If Donald Trump - the crown prince's staunch ally - can be persuaded to cast aside MBS, as he's known, that could be the tipping point for King Salman. Key rivals in regional power play
That said, the 82-year-old king, for now at least, shows no sign of dislodging his son.
One of his responses to the murder has been to announce a restructuring of the Saudi intelligence services, under the aegis of, yes, the crown prince.
Feeding into all this is a regional power play.
Turkey respects Saudi Arabia as the guardian of Islam's holiest sites - something that is felt keenly by Mr Erdogan's Islamist government.
But they compete for influence as leaders of the Muslim world, and the crown prince has become a key rival to Mr Erdogan. He masterminded and pushed through the blockade of Qatar, Turkey's closest ally in the Middle East. He has pursued the clampdown on the Muslim Brotherhood, which is tied to Mr Erdogan's governing AK Party.
And his rapprochement with Israel, Mr Erdogan's bête noire, and hard line towards Iran, with whom Turkey has reconciled, has put Riyadh and Ankara at opposite ends of regional politics. Erdogan's risky strategy
Mr Erdogan sees a rare moment when the Saudis are on the back foot and is seizing an opportunity to diminish a man labelled by a pro-government columnist here "an enemy of Turkey".
The fact that the United Arab Emirates and Egypt have also rushed to Riyadh's defence has only hardened Mr Erdogan's resolve. Ankara has fallen out badly with both.
The Emiratis are widely suspected by the Turkish government of supporting the failed coup here in 2016 - Mr Erdogan recently called them "miserable people" - and the president will never forgive Abdul Fattah al-Sisi of Egypt for ousting the Muslim Brotherhood there.
And the fact that the planes of the Saudi alleged hit squad refuelled in Cairo and Dubai en route to Riyadh will fuel suspicions of complicity.
Mr Erdogan's strategy is, however, risky. Alienating the still-powerful MBS could leave Saudi Arabia ruled by a man with a deep grudge against Turkey for years to come.
The staged photo opportunity of the crown prince shaking the hand of Jamal Khashoggi's son, who's banned from leaving Saudi Arabia, revealed the power he still wields ruthlessly. The message: we've reconciled, so get over it.
captionThe Saudi crown prince met Khashoggi's son, Salah, in Riyadh on Tuesday
And for now, the White House is sticking by the crown prince. "We're getting facts in from multiple places," said Jared Kushner, Donald Trump's son-in-law and senior adviser. "Once those facts come in, the secretary of state will work with our national security team to help us determine what we want to believe."
The implication is clear: form a narrative and sell it to the support base.
Rarely has a story combined so much: a gruesome murder, a botched cover-up, regional relations turned upside down, geopolitics between Washington and the Middle East, and the fact that a powerful oil producer and military power risks being stained indelibly.
If the Saudis thought a quick operation in Istanbul could be swept under the carpet, they made a colossal miscalculation.Comment
-
«ԱՄՆ-ի համար մեր տարածաշրջանում առաջնահերթությունը Ադրբեջանն ու Վրաստանն են»
Lragir.am
29.10.2018
Մեր զրուցակիցն է միջազգայնագետ Սուրեն Սարգսյանը
Պարոն Սարգսյան, ԱՄՆ նախագահի Ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջոն Բոլթոնն այցելեց Ռուսաստան, Հայաստան, Ադրբեջան և Վրաստան։ Ինչպե՞ս եք գնահատում նրա այցերը, արդյոք սա խոսո՞ւմ է այն մասին, որ ԱՄՆ տարածաշրջանի նկատմամբ ակտիվություն է ցուցաբերում։
Բոլթոնի այցելության ընթացքում տարբեր հայտարարություններ, քաղաքական հանդիպումներ եղան և, ըստ էության, հաստատվեց այն, ինչ վերջին մի քանի ամիսներին խոսում էինք՝ ԱՄՆ արտաքին քաղաքական առաջնահերթությունների մասին։ Փաստն այն է, որ ԱՄՆ-ն մեր տարածաշրջանում ունի հետաքրքրություններ, բայց, ցավոք, Հայաստանն այդ հետաքրքրությունների տեսանկյունից առաջնահերթություն չունի։ Առաջնահերթություն ունեն, այս պահի դրությամբ, Վրաստանն ու Ադրբեջանը։ Բոլթոնը հայտարարել է, որ Վրաստանն ու Ադրբեջանն իրենց համար ունեն ռազմավարական նշանակություն ունեցող պետության կարգավիճակ, իսկ Հայաստանը՝ առաջնահերթություն ունեցող պետության կարգավիճակ։ Ասեմ, որ աշխարհում չկա մի պետություն, որ ԱՄՆ-ի համար առաջնահերթություն չի դիտվում, որովհետև ԱՄՆ-ը գերտերություն է բոլոր բաղկացուցիչներով, բոլոր ատրիբուտներով, բոլոր բաղադրիչներով։ Ու Հայաստանը հենց այդպիսի առաջնահերթություն ունեցող պետություն է ԱՄՆ-ի համար։ Կարծում եմ՝ այստեղ մենք լուրջ աշխատանք ունենք անելու։
Շատ խոսվեց Բոլթոնի կողմից Հայաստանին ամերիկյան զենք գնելու առաջարկի մասին։ Ի՞նչ է սա նշանակում և Հայաստանն ինչպես պետք է արձագանքի։ Որքանո՞վ սա կարող է Հայաստանին թույլ տալ դիվերսիֆիկացնել զենք ձեռք բերելու աղբյուրները և որքանո՞վ սա կարող է շարժել Ռուսաստանի խանդը։
Իրականում ԱՄՆ վարչակազմի համար բավական դժվար է լինելու մտնել Կոնգրես ու 907-րդ բանաձևը փոխել՝ հաշվի առնելով Թրամփի և Կոնգրեսի հարաբերությունները, հաշվի առնելով նաև հայկական ազդեցությունը Կոնգրեսում։ Իրականում այլ մեխանիզմներ գտնել և Ադրբեջանին զենք վաճառել, իհարկե, հնարավոր է, բայց ԱՄՆ-ը մի պետություն է, որը հիմնված է հավասարակշռությունների վրա, ինչպես նախատեսված է այդ երկրի Սահմանադրությամբ։ Կոնգրեսը շատ լուրջ ազդեցություն ունեցող մարմին է և հայկական լոբբինգն էլ մեծ ազդեցություն ունի Կոնգրեսի վրա։ Այնպես որ, բավական բարդ է լինելու գնալ Կոնգրես և համոզել, որ 907-րդ բանաձևը փոխեն, որպեսզի ԱՄՆ-ը կարողանա զենք վաճառել Ադրբեջանին։ Եթե փոփոխություններ չարվեն, դա նշանակում է, որ ԱՄՆ-ը չի կարողանա զենք վաճառել ոչ Հայաստանին, ոչ Ադրբեջանին։ Ասեմ նաև, որ ԱՄՆ կողմից վաճառվող զենքի հիմնական գնորդը լինելու է ոչ թե Հայաստանը, այլ Ադրբեջանը, որովհետև դրանք թանկ զինատեսակներ են և Հայաստանի ֆինանսական հնարավորություններն այդքան մեծ չեն, որքան Ադրբեջանինը։
Ինչևէ, մի քիչ կսպասենք և կտեսնենք, որ մի փոքր բարդ պրոցես է Ադրբեջանին զենք վաճառելը։ Նաև ասեմ, որ վերջին մի քանի ամիսների ընթացքում արդեն երկրորդ տեսակի ուղղաթիռներն է ձեռք բերում աշխարհին համոզելով, որ դրանք քաղաքացիական են, բայց դրանք շատ արագ վերափոխվում են ռազմական ուղղաթիռների։ Այնպես որ, մեր լոբբիստներն այստեղ ևս մեծ աշխատանք ունեն անելու։
Տեսակետ կա, որ ամերիկյան զենք վաճառելու հայտարարությունը կայծակ էր անամպ երկնքում, որովհետև ԱՄՆ քաղաքականության սկզբունքներին հակասում է, որ զենք չեն վաճառում հակամարտող երկրներին։
Ես կարծում եմ, որ սա ադրբեջանական լոբբիստների աշխատանքի արդյունք է, որովհետև Ադրբեջանը տարիներ շարունակ ամերիկացիներին համոզում է, որ իրենց զենք վաճառեն, որ 907-րդ բանաձևը փոփոխեն և հնարավորություն տան Ադրբեջանի և ԱՄՆ հարաբերությունները խորացնելու։ Թրամփի վարչակազմում դա ադրբեջանցիներին հաջողվել է։ Սա նաև մեր տապալումն է, որ ամերիկյան նման բարձրաստիճան պաշտոնյան խոսում է 907-րդ բանաձևի փոփոխության անհրաժեշտության մասին։ Սա նաև կարծում եմ՝ մեր անհաջող աշխատանքի արդյունքն է։
Իսկ ինչպե՞ս եք գնահատում Բոլթոնի այցը Վրաստան և Ադրբեջան։ Վրաստանում և Ադրբեջանում ևս նա կարևոր հայտարարություններ արեց։ Կարելի՞ է ասել, որ այս երեք երկրներից առանձնանում է Ադրբեջանը։
Ես կարծում եմ, որ Ադրբեջանը մի լավ հանգրվան էր ԱՄՆ նախագահի Ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջոն Բոլթոնի համար, որովհետև Ադրբեջանը լուրջ աջակցություն է ցուցաբերում ԱՄՆ-ին Աֆղանստանում ամերիկյան քաղաքականության տեսանկյունից։ ԱՄՆ-ը դա բարձր է գնահատում։ Մենք այստեղ շատ լուրջ անելիքներ ունենք, որովհետև իրականում ԱՄՆ-ն աշխարհի միակ գերտերությունն է և այն պասիվ հարաբերությունները, որ մենք ունենք ԱՄՆ-ի հետ, հարիր չէ Հայաստանին որպես պետություն, որն ազդեցիկ համայնք ունի Միացյալ Նահանգներում։ Իհարկե, Վրաստան և Ադրբեջան կատարած այցը շատ ավելի մեծ կարևորություն ուներ։ Գիտեք, որ այդ երկրներում առանձին հանդիպումներ եղան և նախագահների, և ԱԳ նախարարների հետ։ Իսկ Հայաստանում Բոլթոնը ոչ թե առանձին հանդիպում ունեցավ ԱԳ նախարարի հետ, այլ միաժամանակ հանդիպեց ԱԳ նախարարի, Պաշտպանության նախարարի և Անվտանգության խորհրդի քարտուղարի հետ։ Սա նույնպես ցուցիչ է։ Ասեմ, որ Թրամփի վարչակազմը շատ պրագմատիկ է, առաջնորդվում է բացառապես ԱՄՆ շահերով։ Այնպես որ, ԱՄՆ-ն ակնհայտ ասաց այն, որ ԱՄՆ-ի համար մեր տարածաշրջանում առաջնահերթությունը Ադրբեջանն ու Վրաստանն են, հետո նոր Հայաստանը։
Հայաստանն ի՞նչ պետք է անի ԱՄՆ-ի համար առաջնահերթություն դառնալու համար։
Ես բազմիցս ասել եմ, որ Հայաստանը պետք է պրոակտիվ քաղաքականություն որդեգրի և ԱՄՆ-ի հետ ունենա նախաձեռնողական քաղաքականություն։ Հակառակ պարագայում մենք ուղղակի կկանգնենք կոտրած տաշտակի առջև, կհայտնվենք այն իրավիճակում, որ մեր հարևանները շատ ավելի առաջ կանցնեն ԱՄՆ-ի հետ հարաբերություններում։ Նորից կրկնեմ, որ ԱՄՆ-ը գերտերություն է և այդ երկրի հետ մեր հարաբերությունները պետք է հարիր լինեն գերտերության հետ հարաբերություններին։
Comment
-
Իրավիճակը կտրուկ փոխվում է
Lragir.am
29.10.2018
ԱՄՆ նախագահի ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջոն Բոլթոնի այցը Ռուսաստան ու Հարավային Կովկասի երկրներ նշանավորվեց կտրուկ հայտարարություններով, որոնք ի մի բերելով կարելի է ասել, որ ԱՄՆ-ն Հարավային Կովկասը հռչակեց իր ռազմավարական շահերի ու ազդեցության գոտի, վիճարկելով ռեգիոնի ռուս-թուրքական դարավոր ստատուս քվոն եւ Ռուսաստանի ավանդական կարգավիճակը:
Թերեւս հենց այս լույսի ներքո պետք է դիտարկել Հայաստանին ու Ադրբեջանին սպառազինության վաճառքի եւ Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման վերաբերյալ հայտարարություններն, առավել լայն՝ ընդհուպ աշխարհքաղաքական զարգացումների համատեքստում:
Ռուսաստանն առայժմ պաշտոնական մեկնաբանություն չի տվել Բոլթոնի հայտարարություններին, ինչը հետաքրքիր է, հաշվի առնելով օրինակ Հայաստանում ԱՄՆ արդեն նախկին դեսպանի հայտարարությունների կապակցությամբ ՌԴ ԱԳՆ արագ արձագանքը: Առավել եւս, որ Բոլթոնի աղմկոտ հայտարարությունների մի զգալի մասն արվեց Երեւանում:
Հայաստանում այս հայտարարությունները հիմնականում մեկնաբանվեցին ավանդական սխեմաների տրամաբանությամբ: Օրինակ, զենքի վաճառքի վերաբերյալ հայտարարությունը՝ բացառապես բիզնեսի, Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման վերաբերյալ հայտարարությունը՝ տարածք հանձնելու տեսանկյունից:
Միեւնույն ժամանակ, գրեթե ուշադրություն չդարձվեց օրինակ Բոլթոնի այն հայտարարությանը, ըստ որի՝ եթե հեշտ լիներ, Ղարաբաղի խնդիրը վաղուց լուծված կլիներ, եւ ինքը դրա համար չի եկել այստեղ: Եվ որ կողմերն իրենք պետք է պայմանավորվեն: Իսկ ավելի վաղ ԱՄՆ դեսպանն էր հայտարարել, որ Հայաստանի ժողովուրդը դեմ է զիջումներին:
«Դժվար ու վճռորոշ քայլերի» կապակցությամբ պետք է հիշել զինվորական հայտնի խոսքը՝ տարածք գրավելը հեշտ է, դժվարն այն պահելն է: Մյուս կողմից, եթե ԱՄՆ-ն վիճարկում է ռեգիոնում Ռուսաստանի ազդեցությունը եւ ըստ այդմ ռուս-թուրքական հարյուրամյա ստատուս-քվոն, այդ հարցում առանցքային դերակատարություն ունի հենց Հայաստանը, քանի որ 1990-ականների սկզբին հայկական բանակն Արցախում իր հաղթանակով խախտել է այն եւ երկու տասնամյակ պահել նոր իրավիճակը:
Իր հերթին, ամերիկյան նոր քաղաքականությունը Հայաստանի դերակատարությունն առանցքային է դարձնում մեկ այլ տեսանկյունից: Ըստ էության, սկսում է գործել խնամքով լռության մատնված «ով նստած է Շուշիում՝ նա տիրում է ռեգիոնին» քաղաքական իրողությունը, որը հայկական միջավայրում դեռեւս լիարժեք ընկալվելու կարիք ունի: Միեւնույն ժամանակ, նոր իշխանության արտաքին քաղաքական որոշակի քայլեր ու պահանջներ բերել են հենց այդ իրավիճակին, երբ ռեգիոնի ապագան, եւ դրանից ածանցյալ՝ նոր հավասարակշռության կամ ստատուս քվոյի խնդիրը փաստորեն կախված է Հայաստանի քաղաքականությունից:
Կարո՞ղ են արդյոք հայկական իշխանությունները եւ քաղաքական ուժերը հայկական ու միջազգային խնդիրները դիտարկել հենց այս լայն համատեքստում, վերանալով օրինակ Սիրիա զորախումբ ուղարկելը, Արցախյան ու այլ խնդիրները ավանդական նվնվոցի ու գույժի տրամաբանությամբ դիտարկելու սովորությունից:
Հայաստանի առջեւ բացվում են ահռելի հնարավորություններ ու միաժամանակ նաեւ ռիսկեր, եւ եթե նախկինում ամեն ինչ արվում էր առանց Հայաստանին հարցնելու, ներկայում հնարավորություն կա մասնակցել միջազգային գործընթացներին: Ավելորդ չէ ասել, թե որքան մեծ է տարբերությունն ազգային շահերը սպասարկելու տեսանկյունից:
Ինչ վերաբերվում է զենքի ու Ղարաբաղի խնդրի վերաբերյալ Բոլթոնի հայտարարությունների հայաստանյան «ուղիղ ընկալումներին», ապա թերեւս ավելորդ չէր լինի նույնքան ուղիղ մի քանի հարցադրումներ անել՝ իսկ գուցե այդ հայտարարությունները ոչ թե Հայաստանին, այլ Ռուսաստանին, Թուրքիային ու Ադրբեջանի՞ն էին ուղղված: Մոտեցումների հարց է, իսկ քաղաքականության հմայքն ունիվերսալության ու կրեատիվի մեջ է:
Comment
-
Where are all the anti Russian pro west posters? How come you are not commenting on this humiliation?
I have never seen Armenia so isolated since Nikol desperately wants to kiss western vor. Well enjoy it now. They guy is immature and childish with foreign policy.
"After Bolton takes aim at Russia and Iran, is Armenia the collateral damage?
... the visit of Bolton, the U.S. National Security Adviser, focused on getting the states of the South Caucasus – Georgia, Armenia, and Azerbaijan – on board with Washington's efforts to isolate Iran.
Bolton visited all three countries, but his public statements in Tbilisi and Baku were more or less pro forma for an American official visiting the Caucasus. It was in Yerevan where he repeatedly made provocative comments that vexed his hosts, and where the fallout from his visit continues."
Comment
Comment