Tweet
I would like to propose a new thread, dissociating the name of the Syrian President, from the general problems of the Souriahays.
-------
-------
-
-
Re: Syrian Armenian
MORE THAN 70 SYRIAN ARMENIANS GRANTED RA CITIZENSHIP
14:15 25.01.2013
Armenian Ambassador to Syria Arshak Poladyan handed passports of
the Republic of Armenia to more than 70 Syrian Armenians at a solemn
ceremony hosted by the Armenian Embassy.
The Ambassador wished success and peace to the new citizens of the
Republic of Armenia.
After the official ceremony the religious leaders highly appreciated
the decision of the Armenian Government to grant RA citizenship
to Syrian Armenians, and voiced hope that this attitude would be
maintained. -
Re: Syrian Armenian
ARMENIAN KIDNAPPED IN DAMASCUS
10:23, 25 January, 2013
YEREVAN, JANUARY 25, ARMENPRESS. An Armenian was kidnapped in the
periphery of the capital of Syria, Danascus. Our compatriot living
in Damascus Nazareth Elmajyan stated this in a conversation with
"Armenpress". In addition he noted that the accident happened on
January 23. According to him the kidnapped Armenian was Nazareth
Charkyan. Armed people kidnapped him from his workplace and presently
they demand a ransom of 50 million Syrian liras to release him. This
amount of money equals to approximately USD 500, 000.
In the words of our compatriot the clashes in capital Damascus are
mostly orchestrated in the suburbs, especially in Ghutay district. The
overall situation in the city remains the same, the markets are
crowded. Syrian SANA news agency informs the armed forces have
seriously damaged rebels in the nearby areas of Darya, Harasta and
Duma villages, their weapons have been destroyed. Government forces
have recovered the route taking from Zamalka to Aaarabin.
In accordance with UN data more than 60 thousand people were killed
during 22 months lasting clashes in Syria, including four dozen
Armenians. The cases of kidnapped Syrian Armenians have become oftener
due to ongoing clashes.Comment
-
Re: Syrian Armenian
Fashion Statement: From war at home in Aleppo to compromise and “calm” in Yerevan
Women’s hair slide, curl and dance in his hands. With artistic movements of a skillful craftsman he styles another customer’s hair. Watching him work you realize that hairstyling is an art, and a real master has to know all the secret techniques to make his creation perfect.
“Indeed it takes a lot of creativity and then you get your xxxel,” says 57-year-old hairdresser Alex (short from Alexan) Habeshian, who moved to Yerevan from Aleppo last December when life in his war-torn country became intolerable. “A hairdresser must have a big heart and patience to be able to deal with women’s whims. For as long as I remember myself I have been surrounded by women, I love my profession…”
Alex works at one of Yerevan’s numerous beauty parlors. His Yerevan-based friends had helped to find the job before he actually arrived. In Aleppo he used to live in New Syria district.
“I never could have predicted things would take such a turn in Syria, especially in Aleppo. We resisted for months, but then saw that things were getting really bad, my daughters couldn’t go to school, I had closed my beauty salon, the fear was just too big…we were witnessing how the city was being destroyed. And Aleppo was a very nice city, Arabs and Christians co-existed quite nicely in that city. But politics messed it all up,” says Alex.
In Aleppo he had his own hairdressing salon with a staff of 14. He was well known for his skills and talent and enjoyed great demand, also among Arabs.
“And that’s an important thing: Arabs trusted Armenians, meaning that an Armenian man hairdresser could give a haircut to an Arab woman or style her hair. In Yerevan, too, many of my Aleppo-Armenian customers have found me. Just like me, they too have been driven away by the war and have found refuge here,” says Alex. “Back in Aleppo [after the conflict started] I would open the salon once in a while if I had a customer, but our services had gotten more expensive. There was no electricity and we were using petrol [for power generator], hence just a haircut cost $20”.
The Aleppo-Armenian master doesn’t feel inferior because of becoming an employee when he used to run his own business. Outwards he seems very calm and peaceful, but confesses that inside he feels anxiety and is trying hard to be strong.
He stands out among his local colleagues with his movements and speaking manner. The salon’s other employees say Alex has different training, he is a representative of a different school [of hairdressing], so his work differs from theirs’.
“He has skillful hands, a magic touch,” they say.
Alex explains that there certainly is a distinction between beauty parlors of Aleppo and Yerevan.
“Here every chair [each hairdresser has his/her designated chair] has its own customers. There, if someone came to ‘Alex’ salon it didn’t matter which master would work with them. A master is a master and knows all the newest fashionable haircuts. Here local customers’ desires are prioritized. I have one issue – sometimes they speak Armenian and use some Russian words, which I do not understand. But my friends here help me out, explain what this or that word means,” he says.
With 42 years of professional experience, Alex says twice a year he attends fashion clubs of European countries for training to get to know all the newest trends. Last time he went was before the war. In Aleppo conditions were good, he was well-off, but the war has ruined all the plans.
“I wanted to lead a quiet, prosperous life…my sister, brother, mother are there now. My house door is shut, my salon is closed, my cars stand abandoned. Here we live off of the savings we have brought with us. I am happy to have this job, some don’t have even this, but my earnings hardly cover some of the most basic expenses,” he says.
Alex has three daughters Meghry, Rachel, and Alexandria. His wife’s name is Talin. Meghry is a student at the American University of Armenia (AUA), Rachel is in high school, and Alexandria attends kindergarten. The family has started a new challenging period in their life, this time in their motherland.
Alex says he had never thought about leaving Syria.
“My business was good there, so I never thought about coming here. We had everything we wanted. What cares would someone who traveled twice a year have? But we should have thought deeper, looked farther, should have left the country earlier. If Assad’s administration is defeated, Lebanon, Iraq, Iran will come tumbling down right after it,” says Alex with frustration. “I am thinking of going there, but not staying, no. It’s a matter of time, things will eventually get settled in Syria, but we still have to think about the future. After Assad’s defeat we’d have a lot to fear, because many among the opposition are hostile to Christian nations…”
Alex is renting an apartment in downtown Yerevan for $400 per month. He doesn’t complain and says, as opposed to many others, he has come and immediately started working.
“I know many have returned to Syria unhappy with the conditions here. It all depends on a person, though. Of course, if I didn’t work I would eventually run out of my savings. I, too, could be going to cafes and restaurants every week, fritter away my money at casinos and party, and then what? It doesn’t work for me. I have heard that some came, spent $20,000, and left. But, what did they do? It’s not a joke to spend $20,000,” he says.
He shows the photos he has in his cell phone of his apartment in Aleppo and the one in Yerevan.
“My mother, brother and his wife, my sister – they are all in Aleppo. And these photos are taken here, in our current apartment. It’s the first New Year that we celebrated outside our home. We have to endure, wait and see what happens, go back, sell it all and come back here, what else can we do? At this moment selling anything would be very hard,” he says.
Alex’s heart is stormed; thoughts collide like waves in troubled waters, the future is fuzzy, veiled by dark clouds of indefiniteness. But just like many other Syrian-Armenian families, the Habeshians, too, live with what seems endless anticipation and try to be optimistic.
“Maybe I will open my own beauty salon here, I just might, who knows? Everything is possible, I just don’t know for sure yet. We might move to Yerevan for good, why not? It’s a calm, clean country, we are among Armenians, Yerevan is a sweet city, and, most importantly, we can feel at peace and safe here,” he concludes.Comment
-
Re: Syrian Armenian
Հալէպին եւ Հալէպով
27 հունվարի, 2013
Գէորգ Պետիկեան
Երեկոյ է ու «ֆէյսպուք»-ին դիմաց նստած ագահօրէն կը դիտեմ ներքին հարցերու մէջ ճարճատող ծննդավայր Հալէպէս հասած, ինծի տրամադրուած եւ ցուցադրուած վերջին նկարները: Ու ինքնաբերաբար տարիներու հեռաւորութենէն յուզումով, կարօտով եւ լուսաւոր զգացումով եզակի անհանգիստ պահեր կը սկսիմ ապրիլ:
Անօրինակ տաղտուկ մը բոյն կը դնէ մտքիս մէջ: Կը զգամ նաեւ, որ ներքին ձայներ սկսած են անհանդարտ, վշտալի ու խռովալի սրտի նման ինծի բաներ մը յուշել:
Իրարայաջորդ պատրանքներ տեղի կու տան դառն իրականութեան եւ մերկ ճշմարտութեան առջեւ: Յուսախաբ ու տխրութեամբ կը մտածեմ: Չեմ ուզեր մեղքի զգացումը ապրիլ: Դարձեալ փոխան բառերու, լռութեամբ կը խօսիմ ու ես ինծի հարց կու տամ:
Հարց եւ հարցեր անհատնում եւ մեծ: Կը զգամ, որ արդէն հոգիս պաշարուած է երկիւղով եւ կսկիծը կը հոսի սրտէս:
Իսլամական աշխարհի գունաւոր եւ անգոյն եղանակներով լեցուն յեղափոխութեան փո-թորկալից ու արիւնոտ ալիքը պատմական այդ մեր քաղաքն ալ հասնելով, ամիսներէ ի վեր փոթորկած էր ոչ միայն իմ, այլեւ՝ ինծի նման բոլոր հայորդիներուն միտքն ու հոգին:
Կը դիտեմ քաղաքիս տխուր նկարները ու զանոնք կը բաղդատեմ Հալէպ իմ այցելութեանս ընթացքին նկարածներուս հետ: Փլատակ շէնքեր, տուներ, խանութներ, ամայացած հրապարակներ, սգաւոր մարդիկ, դիակներ, սեւցած ու ածխացած պատեր եւ աւերակ շուկաներ: Սրբուած են դարերու հետքերը, աւերուած է նաեւ պատմական բերդն ու նոյնիսկ անոր պատմական քարերը: Ամէն կողմ արիւն, աւեր եւ սուգ:
Ինչո՞ւ, հարց կու տամ: Այս բոլորը վասն ինչի՞:
Գլուխս կը շարժեմ ցաւագին եւ նոյնքան ալ յուզումով: Ու յանկարծ կարօտը, որ հոս սենեակիս մէջն էր, ծփացող խոհերու նման վերապրումներու ցաւալի յիշողութիւն մը կը բերէ ինծի, տենդագին յուզումով եւ սրտնեղիչ տագնապով միատեղ: Ու ինքնաբերաբար ուժգնօրէն կոկորդս սեղմելով կը սկսիմ յոյս մուրալ:
Կախարդուած եմ եւ նոյնիսկ շանթահար: Սիրտս շատրուանի նման կը ցայտէ: Վերջապէս խոնաւ ու նոյնիսկ թաց աչքերովս կըորոշեմ «քալել», «շրջիլ», կրկին անգամ «այցելել», տեսնել ու բաղդատել:
«Կը քալեմ» նկարներուն վրայէն ու ամէն քայլափոխի սիրտս փլուզումներու ահն է, որ նախ կը զգայ ու ապա կըապրի: Ու տեսակաւոր նկարներու դիմաց այս անգամ կը սկսիմ «վազել» աջ ու ձախ:
-Այս մէկուն համար պէտք է մտնեմ «ֆուլճի» Ապտոյին մօտ, մեր բնակած թաղին ծայրը, ուր ընկերներով նախաճաշի համար պիտի հաւաքուէինք:
-Այն միւսին համար՝ ոչ, ոչ, պէտք է ճեղքեմ, ածխավաճառներու, փայտահատներու, ձկնա-վաճառներու խանութներն ու կրպակները, անցնիմ Սալիպէի նեղ թաղէն հասնելու Քառասուն Մանկանց եկեղեցի, որովհետեւ քիչ ետք Վարդանանց տօնակատարութեան առթիւ հրապարակային բանախօսութիւն կայ. պր. Էլոյեանը պիտի խօսի ես ալ Վահան Թէքէեանէն պիտի արտասանեմ:
-Հապա այն միւսը, պէտք է շուտով մեր քաղաքի հին ակումբը հասնիմ, Եգիպտոսէն մեծ ղեկավար մը եկած է եւ անկախութեան մասին պիտի դասախօսէ: Մենք պատանիներով բակին մէջ, ժամ առաջ, աթոռներ պէտք է, որ շարենք:
-Իսկ այս մէկը, պէտք է որ Հ.Մ.Ը.Մ.ի պարտէզ հասնիմ, ժամադրուած եմ, հոն ընկերուհիիս հետ նշանաւոր տաքցուած հաց-պանիրը պիտի ուտենք ու գաղտնի պիտի բաժնենք մեր ապրումները:
Կըանդրադառնամ:
Սառած ու պարզ նկարներէն արդէն պարզուած են աւերակ ու ամայի ներկայ իրավիճակը իմ ծննդավայրիս:
Դարձեալ հին ու նոր նկարներս խնամքով կը շարեմ դիմացս, սեղանիս վրայ: Աստուած իմ, ամէն կողմ աւերակ եւ ամէն բան՝ քարուքանդ:
Արդարութիւնն անգամ պոռնկացած է աշխարհի վրայ, կը կրկնեմ: Ատելութիւն կայ ամէն տեղ: Հոս, հոն: Բայց հոն, հիմա կեանքը դժոխք է. կը հաստատեմ: Ո՛չ «ֆուլճի» Ապտօ, ո՛չ պարտէզ եւ ո՛չ ալ ակումբ: Ամէն ինչ եւ ամէն բան քանդուած:
Կը զգամ, որ ենթագիտակցութիւնս արդէն բացած է կորսուած յիշողութիւններուս ծալքե-րը: Սակայն գիտեմ, որ անոր արմատները ներսս են, հոգիիս մէջ ու հիմա ի տես այս նկարներուն, աճող ալիքի նման կը փշրուին ափ առ ափ:
Միշտ կարօտը սրտիս կըուզեմ վերադառնալ էութեանս: Անոր համար որոշ ընդհարում եւ տառապանք մը կըապրիմ:
Գիտեմ, որ այս մէկը բարդ զգացում մըն է: Խոր ցնցումը ներսս է, նոյն այդ անիծեալ ենթագիտակցութեանս մէջ: Քալելս կը շարունակեմ…:
Խորքին մէջ կարծես անիմաստ իրականութեան մը փնտռտուք մըն է ըրածս: Այդ երկրին եւ կամ այդ պատմական քաղաքին մէջ քաղաքական աղտոտ պատճառներով, հաշիւներով, պատմական մեր մայր գաղութը այս օրերուն դատապարտուած էր ամէնօրեայ Աւարայր մը մղելու: Թէեւ ամէն մարդ իր ճակատագիրը ժառանգած է, կըըսէին մեր մեծերը, սակայն այնպէս կը երեւի, թէ հոն այս օրերուն մարդն է, որ դարձած է մարդուն ճակատագիրը:
Ինչո՞ւ այս բոլորը, ինչո՞ւ, կրկին հարց կու տամ ես ինծի յուզուած, վախով եւ դողով:
Կը քալեմ համարձակ, բայց վախս կը մնայ:
Ետեւս է երազս, որ իր տէրը կը փնտռէ: Կը փնտռէ այն դէմքերը, որոնք գաղթեցին: Դէմքեր, որոնք նաեւ ոչնչացան կամ ալ պահուեցան ճակատագրին տակ: Դէմքեր, որոնք կերտեցին գաղութը ու բարեբախտաբար չտեսան այս օրերուն իրենց իսկ կերտած գաղու-թին փլուզումն ու քանդումը:
Կը քալեմ փնտռելու համար մեր բոլոր թաղերն ու փողոցները, որոնք քիչ ժամանակ առաջ մարդոցմով եւ ինչու չէ նաեւ հայ աղմուկով կը վխտային:
Կը քալեմ՝ փնտռելու համար նոյնիսկ մեր փողոցներուն ծառերը: Փնտռելու նաեւ կեանքի տերեւները, որոնք վերջերս ինկած էին մարդասպաններու ոտքերուն առաջ եւ տակ:
Աչքերովս կը շարունակեմ քալել յամառօրէն փնտռելով դրացիներս, թաղեցիներս, հայն ու արաբը, քրիստոնեան եւ իսլամը, մեր տան մերձակայ վաճառատուները, անուշավաճառ-ները, մսավաճառներուն ճանճերով լեցուն խանութները, «հոտաւէտ» ձկնավաճառները, նոյնիսկ գիշերային պահակը, նոյնիսկ թաղիս անպիտան կատուները, ու նաեւ աղտոտ ու փոշոտ քարերը, փոքր նստարաններով պարտէզն ու երիտասարդներու սիրային փսփսուք-ները, փողոցին մէջ դպրոցականներուն անմեղ ճիչերը, կանչերն ու քաղցր երգերը:
Ոչ մէկ շունչ եւ կեանք:
Տակաւին մօտիկ անցեալին հոն միշտ արցունքէն անջատ, ժպիտ ալ կար, եւ ուրախութիւն՝ վիշտէն աւելի: Հոն խաղաղութիւն կար: Ու յանկարծ այդ խաղաղութիւնը սուտ դարձաւ:
Կը փորձեմ ես ինծի վերլուծում մը կատարել- եթէ մեր այդ հինը նոյնիսկ իր մէջ դառնութիւն ունենար, այդ մէկն ալ հաճելի էր մեզի համար: Այդ մէկը մեզի ուրախութիւն կը բերէր: Հոգի կը դնէր մեր օրերուն, մեր ժամերուն եւ շունչ կու տար մեր առօրեային:
Մեր հինը իր աղուոր անկեղծութեամբ ու պարզութեամբ իմ կեանքս ալ արժեւորած էր: Ու
Սփիւռքը վկայ, հոն այդ գաղութին մէջ անցեալ մը կար յաւերժական ու նախանձելի եւ այդ անցեալը անբաժան մասնիկն էր մեր ազգի կեանքին, մեր ուրոյն եւ սակայն պատմական մտածողութեամբ, սովորութեան ուժով եւ միշտ հաւատքով ու յոյսով:
Հո'ն մենք, այս ամբողջութեան մէջ կը շարունակէինք ապրիլ իբրեւ հայ մարդ, խաղաղ եւ հաշտ, հարազատ քաղաքացի, նոյնիսկ երկիրը համարելով իբրեւ երկրորդ հայրենիք: Մեր կենսունակութիւնը դրօշ հռչակած էինք: Համարձակ կը հաղորդակցէինք մեր ժառանգած տառապալի անցեալին հետ: Անոր համար հոն մե°նք մահուան եւ անմահութեան սահմա-նին վրայ նոյնսիկ մեր մահը կը զարդարէինք: Մեր գերեզմանները կապուած էին մեր կեանքին: Հո'ն թաղուած մեռելները չէին մեռներ, այլ մեզի հետ կը շրջէին ու մեզի կըայցելէին:
Թէեւ իրարու հակասական երկու կեանք կըապրէինք, սակայն ուրախ էինք: Դրացնութեան բարի օրինակը ունէինք: Իսլամ դրացիին հետ հաց կը կիսէինք հաշտ ու համերաշխ:
Գիտէինք, որ հո'ն մեր բոլորին աստուածները տարբեր չէին: Ու մինչեւ այսօր, մինչեւ հիմա կը հաւատամ, որ հոն տակաւին կ'ապրին այդ աստուածները եւ անոնք մեզ կը սպասեն:
Հալէպի մէջ ամէն ինչ պատմութիւն էր եւ այդ պատմութիւնը կենդանի էր: Հայը, հո°ն ինչպէս ամէն տեղ ալ շինարար էր ու աշխատասէր, օրինակելի էր ու հաւատարիմ:
Ուստի հիմա կարեւորն ու էականը մեր գաղութին տոկալն ու ֆիզիքականը պահելն է:
Տակաւին՝ Հալէպի մէջ նաեւ ունէինք առաքելութեան յատուկ ղեկավարներ: Գալիքին հա-մար նոր ճամբաներ եւ լոյսեր որոնողներ ունէինք, որոնք կը վերանորոգէին մեր կեանքը միաժամանակ մեզի մեր հայրենիքին կը կապէին:
Ու այս ձեւով ժամանակը եւ մենք կը նոյնանայինք:
Հո՛ն մեզի համար ամբողջ քաղաքը հայկական էր: Խորունկ բան մը կար այս բոլորին մէջ:
Նուիրեալներու սերունդ մը կար, օրինակելի ու նոյնքան ալ պատմական: Կար ժամանակ, որ հոն մենք երազին իսկ կը յաղթէինք: Այդ էր, որ մեզ կըարբեցնէր:
Միտքս դարձեալ հեռուները փախաւ:
Այս մէկը խորունկ զգացում էր եւ հաւատք: Այս բոլորով հանդերձ չեմ փորձեր աշխարհը համոզել: Ցեղիս պատգամն է, որ զիս այսպէս ազատօրէն կը խօսեցնէ, անսահման էութեամբ, ճառագայթուն տպաւորութեամբ մը, ե՛ւ յանդուգն, ե՛ւ անպարտելի:
Այս բոլորէն ետք ալ երկուղած եմ: Թէեւ ոչ արցունք կայ աչքերուս եւ ոչ ցաւ՝ սրտիս, սակայն կը զգամ, որ սենեակիս մէջ «այս անիծեալ ֆէյսպուքին դիմաց» կար միայն հոգեկան կայք մը: Հինը ապրելու երանութիւնը: Այս բոլորը լռութեամբ կը կարդամ:
Հիմա հո՛ն Հալէպի մէջ էականը տոկալն է, կը կրկնեմ: Մարմինն ու հոգին պահելն է: Ուստի պէտք է յոյս ներշնչել: Շունչ տալ: Իրենց հետ ապրիլ: Իրենց հետ բաժնել վիշտը, ցաւը, ողբերգութիւնը: Ոգի եւ ապրելու կամք փոխանցել:
Նիւթապէս օժանդակել եւ անսակարկ զօրակցիլ: Ահա պայքարի զէնքը:
Դարերով մեր յոյսն ու լոյսը մեզ պահած են: Այս մէկն ալ կը պահեն: Կը հաւատամ: Կըաղօթեմ: Ոգիները ինծի հետ են, սենեակիս մէջ: Թէեւ անփոխարինելի բան մը փլած է հոգիիս մէջ, սակայն ըսի. կը հաւատամ հրաշքի խորհուրդին եւ մեր ոգիի ապրելու կամքին:
Յամառ ժողովուրդ ենք, որ չուզեր մեռնիլ կը շարունակեմ ես ինծի խորհրդածել: Կը հետապնդենք մեր պատմութիւնը, որ ինքզինք կը կրկնէ:
Հիմա այս օրերուն, ի տես այս բոլոր լուրերուն, նկարներուն եւ քստմնելի ու տխուր տեսա-րաններուն ու ամէնօրեայ ցաւագին լուրերուն հաստատ գիտեմ, որ ամէն բանէ առաջ նախ պէտք է Հալէպի մեր ժողովուրդի մորթին տակ մտնել, անոր արեան հետ հոսիլ, անոր սրտին հասնիլ:
Հեռուէն խրատականներով կարելի չէ շունչ եւ յոյս ներշնչել:
Ու կը հաաւտամ նաեւ, որ այս բոլորը օր մը վերջ պիտի գտնեն եւ նոր վաղը, հեռաւոր, ծածկամիտ, ծանրաշարժ, իբրեւ անսովոր օր, պիտի գայ կորսուած հեծուորի նման ու ծննդավայր Հալէպս, պիտի գտնէ իր խաղաղութիւնն ու նոր կեանքը:
Կը հաւատամ, որ Հալէպը պիտի դառնայ Նոր Հալէպ:
Սակայն մինչ այդ, կը շարունակեմ ու պիտի շարունակեմ ամէն օր «քալել» անոր հին ու նոր «ճամբաներուն» վրայէն, անխոնջ եւ յամառ:
Անոր համար է, որ հիմա դարձեալ յափշտակուած աչքերով «կը քալեմ» թաղէ թաղ, աւերակէ աւերակ, փողոցէ փողոց, շէնքէ շէնք, շրջանէ շրջան ու կը տեսնեմ ատելութեան սեւ ու ճերմակ ծուխը, որ յանկարծ կը կուրցնէ աչքերս: Ու ինքնաբերաբար կը փակեմ զանոնք:
Օհ, ի~նչ զարմանք…կը տեսնեմ, որ Աստուած ի°նքն ալ իր աչքերը փակած է: Ու ես ինծի հարց կու տամ…արդեօ՞ք ինքն ալ այդ ծուխէն է, որ աչքերը գոցած է, թէ ոչ …:Comment
-
Դամասկոսում առեւանգված հայը ազատ է արձակ
30.01.2013
Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարության հաղորդմամբ` ազատ է արձակվել անցած շաբաթ Սիրիայի մայրաքաղաք Դամասկոսում առեւանգված հայը:
Դամասկոսահայ Նազարեթ Չարքյանին առեւանգել էին հունվարի 23-ին: Նրա ազատ արձակման դիմաց զինյալները պահանջել էին մոտ կես միլիոն դոլար փրկագին:
Արտգործնախարարության մամուլի քարտուղար Տիգրան Բալայանի փոխանցմամբ` փրկագնի վճարման մասին լուրեր չկան:
Նաիրա ԲուլղադարյանComment
-
Re: Syrian Armenian
Սիրիահայերը դժվարությամբ են հասնում Հայաստան
Նաիրա Բուլղադարյան
Հրապարակված է՝ 30.01.2013
Մինչ Սիրիայի կառավարությունը հետաձգում է Հալեպի օդանավակայանի վերաբացումը, սիրիահայերը շարունակում են դժվարություններ հաղթահարելով ու ավելի շատ գումարներ ծախսելով հասնել Հայաստան:
Արդեն երկրորդ անգամ Սիրիայի կառավարությանը պատկանող «Սիրիական ավիաուղիները» չվերթ է իրականացնում Լաթաքիա-Երեւան-Լաթաքիա ուղղությամբ: Մինչ այս թռիչքները դեպի Հայաստան իրականացվում էին Հալեպից:
Երեքշաբթի օրը Լաթաքիայից Հայաստան տեղափոխվեց 29, իսկ Սիրիա մեկնեց 20 սիրիահայ:
Ազատյանների ընտանիքը Երեւան տեղափոխվելու համար երկար ճանապարհ է անցել: Նրանք սիրիական Ղամիշլի քաղաքից են: Երեք հոգանոց ընտանիքը երեք ինքնաթիռ է փոխել՝ մինչեւ հասել է Երեւան: Ղամիշլիից հասել են Դամասկոս, այնտեղից՝ Լաթաքիա, որտեղից էլ տեղափոխվել են Երեւան:
Ընտանիքը որոշում է կայացրել այդքան երկար ճանապարհն անցնելով՝ ժամանակավորապես հեռանալ Սիրիայից ապահովության նպատակով: Րաֆֆի Ազատյանը ընկերոջն է թողել սեփական ատամնաբուժարանը ու Երեւան հասել՝ այստեղ նոր գործ սկսելու մտադրությամբ:
«Ձգեցի, եկա հոս, գործը լավ էր, բայց պայմանները դժվար էին պատերազմի պատճառով», - «Ազատություն» ռադիոկայանին պատմեց Ազատյանը:
Րաֆֆի հայրը՝ Այդին Ազատյանը դերձակ է: Պատմում է, թե ի տարբերություն Հալեպի, Ղամիշլիում իրավիճակը փոքր ինչ խաղաղ է, ապստամբների զորքեր չկան քաղաքում, կրակոցներ չեն հնչում, բայց քաղաքն առաջվանը չէ, աշխատանք չկա, շատերն են ուզում դուրս գալ քաղաքից, բայց հնարավորություններ չունենալու պատճառով շարունակում են մնալ Սիրիայում:
Ընտանիքի անդամները հույս ունեն, որ Հայաստանում կարող են մշտական բնակություն հաստատել: Առաջիկայում նրանք Հայաստանի քաղաքացիություն կստանան:
Դամասկոսահայ Անտուանեթ Փարաշլյանն եւս երկար ճանապարհ է անցել. Դամասկոսից Լաթաքիա, հետո էլ՝ Երեւան: Կինը երեւանաբնակ տղային հյուր է եկել: Պատմում է, թե արդեն սովորել են Սիրիայի իրավիճակին: Էլեկտրականությունը օրվա մեջ մի քանի անգամ խափանվում է, անընդհատ կրակոցներ են լսվում:
«Երեք ժամ կկտրեն, երեք ժամ կտան», - ասում է Փարաշլյանը:
Առայժմ պարզ չէ, թե Սիրիայի կառավարությունը երբ կվերաբացի Հալեպի օդանավակայանը: Այն փակվել էր անցած տարեվերջին՝ վերանորոգման համար, թեեւ միջազգային լրատվամիջոցների հաղորդմամբ՝ Սիրիայի կառավարությունը օդանավակայանը փակել է այդ շրջանն ընդդիմադիրներից վնասազերծելու նպատակով:
Ազգային առաջնորդարանի Բերիո թեմի բանբեր Ժիրայր Ռեիսյանն «Ազատություն» ռադիոկայանին փոխանցեց, որ ոչ պաշտոնական տվյալներով օդանավակայանը կվերաբացվի մինչեւ փետրվարի կեսերը: Նա նշեց նաեւ, որ Հալեպից Լաթաքիա ավտոճանապարհը վտանգավոր է, ու հալեպահայերը ճիշտ կանեն, եթե հրաժարվեն այդ ճանապարհով Հայաստան հասնելուց:Comment
-
Re: Syrian Armenian
Սիրիայում կրկին հայ է զոհվել
31 Հունվար, 2013
ԵՐԵՎԱՆ, 31 ՀՈւՆՎԱՐԻ, ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ: Բեյրութից Լաթաքիա տանող ճանապարհին` Ժաբլե քաղաքի մոտակայքում, հայ է զոհվել: Այս մասին «Արմենպրես»-ի հետ զրույցում տեղեկացրեց Բերիո թեմի ազգային առաջնորդարանի մամուլի քարտուղար Ժիրայր Ռեյիսյանն` ավելացնելով, որ զոհվածը հալեպահայ Հովսեփ Աբգարյանն է: Ժաբլե քաղաքի մոտակայքում կրակ է բացվել տաքսու ուղղությամբ, որի հետեւանքով չորս մարդ է զոհվել, որոնցից երեքն արաբներ են: Միջադեպը տեղի է ունեցել 2-3 օր առաջ, սակայն միայն այժմ է պարզվել, որ զոհվածների թվում է նաեւ Հովսեփ Աբգարյանը:
Ռեյիսյանը նաեւ տեղեկացրեց, որ Հովսեփ Աբգարյանը պետք է թաղվի Ժաբլե քաղաքում եւ միայն մի քանի ամիս անց նրան կտեղափոխեն Հալեպ:
Մամուլի քարտուղարի խոսքով` Հալեպում իրավիճակը նույնն է, մերթ ընդ մերթ կրակոցների ձայներ են լսվում: Ինչ վերաբերում է մի քանի օր առաջ Հալեպի Կուեյկ գետի մոտ հայտանբերված շուրջ ութ տասնյակ սպանվածներին, ապա նրանց ինքնությունը դեռեւս չի պարզվել:
ՄԱԿ-ի տվյալներով Սիրիայում շուրջ 22 ամիս շարունակվող բախումների հետեւանքով ավելի քան 60 հազար մարդ է զոհվել, այդ թվում` չորս տասնյակից ավելի հայեր: Սիրիահայ մեր հայրենակիցների առեւանգման դեպքերը եւս հաճախակիացել են բախումների ընթացքում:Comment
-
Re: Syrian Armenian
ARMENIAN SCHOOL DAMAGED DURING ALEPPO CLASHES
12:40, 1 February, 2013
YEREVAN, FEBRUARY 1, ARMENPRESS: Most Armenian populated Aleppo city's
various districts served an arena of clashes on January 31, midday.
As Berio National Primacy press secretary told Armenpress, one of
Armenian schools located in Ashrafie district was damaged, window
glasses were broken. The pupils, moved by security reasons were taken
out of the building.
The clashes took place in Ashrafie district, old city's Bab en Nasr,
Saba Bahrat, Sebili districts, as well as Bustan Basha district.
Fortunately the clashes were not hosted in Armenian populated
districts, yet they were pretty close to the site of the incidents.
Dwelling on the massacre taken place in Aleppo press secretary stated,
the corpses are not yet identified. The victims are in the hands
of opposition.
To Armenpress reporter question refer to Aleppo airport opening Reisyan
was quoted as saying "There was no clear news regarding the opening,
yet the state is making efforts to re open it". Press secretary did
not confirm the news an Armenian young man Hovsep Abgaryan died days
before was brutally murdered and burgled. Reisyan added our young
compatriot and three Arabs were killed, one another man was injured
by a bullet fired in the direction of the taxi.
According to UN data more than 60 thousand people were killed during
22 months ongoing clashes in Syria, including four dozen Armenians.Comment
-
Re: Syrian Armenian
SOME SYRIAN-ARMENIANS DOCTORS ALREADY WORKING IN ARMENIA
11:15, 31 January, 2013
YEREVAN, JANAURY 31, ARMENPRESS. Some part of the Syrian-Armenian
doctors, who had to leave Syria because of the intense political war,
have already found job in Armenia. In a conversation with "Armenpress"
the Head of the Staff Management Department of the Ministry of
Healthcare of the Republic of Armenia Samvel Soghomonyan stated that
the official number of the doctors, who found job in Armenia, is 22.
Notwithstanding presently there are certain employed specialists,
who have not been registered yet.
Among other things the Head of the Staff Management Department of the
Ministry of Healthcare of the Republic of Armenia Samvel Soghomonyan
noted: "We have Syrian-Armenian doctors not only in Yerevan alone, but
in the regions as well, including Aragatsotn, Shirak, Lori and others.
Among them are pediatricians, cardiologists, therapists, gynecologists
and laboratory nurses." According to Samvel Soghomonyan the majority
of the doctors have already got used to the new conditions and they
all feel comfortable there. Notwithstanding among them are some
specialists, who are not satisfied with the salary, because their
salary in Syria was much higher. Also Samvel Soghomonyan mentioned:
"Despite the salary, they all are good specialists of the realm
dedicated to their work."Comment
Comment