Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[Mos]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Two questions to ask if one were serious and in a position to do this. 1) What do they have which we want. 2) Is there are Russian alternative. I think there is a Russian alternative to anything Western military firms sell, the only exception being drones (UAVs), but Russia is set to produce their own sometime this year or next.

Well, I'm sure there are Russian alternatives to most, but there are certain technologies which some private companies make better or certain technologies for which there isn't Russian alternatives yet. Technologies that Russia may have, but not have certain capabilities in those technology that some Western companies might have.

[KarotheGreat]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Well, I'm sure there are Russian alternatives to most, but there are certain technologies which some private companies make better or certain technologies for which there isn't Russian alternatives yet. Technologies that Russia may have, but not have certain capabilities in those technology that some Western companies might have.

But our army is working with Russian weapons systems so it will take too much time and cost to much money to incorporate Western Weaponry and train our men to use it and make it work with the rest of our arsenal. Now worth the time and effort unless done on grand scale.

[Mos]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

But our army is working with Russian weapons systems so it will take too much time and cost to much money to incorporate Western Weaponry and train our men to use it and make it work with the rest of our arsenal. Now worth the time and effort unless done on grand scale.

I'm not saying for such a large quantity of arms to be inserted, but just a few technologies that may be advantageous, which could be learned, the large majority would still remain Russian of course.

[Armanen]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

I'm not saying for such a large quantity of arms to be inserted, but just a few technologies that may be advantageous, which could be learned, the large majority would still remain Russian of course.

Do you mean for Spec Ops? I could see it in that sense but again, the Russians have equipment for special forces too.

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Incident occurred in military unit of Azerbaijani Defense Ministry, three soldiers wounded

[ 10 Jun 2011 12:28 ]
Baku – APA. An incident occurred in the military unit in Azerbaijan’s Terter region. APA reports that several soldiers were wounded in the incident.

Deputy press secretary of the Defense Ministry, captain Teymur Abdullayev told APA that soldiers Rashad Mammadov, Babek Shahlarzadeh and Alkhan Agakarimov were wounded as a result of negligent handling of weapon. The state of their health is satisfactory. Criminal case has been launched on the fact, investigation is underway.

Abdullayev said the incident occurred yesterday.

Musavat.com first reported about the armed incident in the military unit in Terter.

apa.az

[arakeretzig]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Next on the list: Iskander-E Missiles, ground-to-ground missile with a range of +-280 km and superb accuracy.

how realistic would such a purchase be? it's a whole new ballgame than SMERCH. To date, only Russia uses it, with a few parties interested in purchasing it.

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Պատերազմն ամենավատ ընտրությունը չէ

Հարցազրույց քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանի հետ

Պարոն Մուրադյան, արդյոք ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման գործընթացը մտել է վճռորոշ փուլ, ինչպե՞ս կբնութագրեք բանակցությունների ներկայիս փուլը և ի՞նչ սպասելիքներ կան:

Ոչ մի անսպասելի և անկանխատեսելի բան տեղի չի ունենում: Հայաստանին կապիտուլյացիայի են տանում, որպեսզի կազմալուծեն այն գործընթացները, որոնք նպաստում են Ռուսաստանի և Թուրքիայի մերձեցմանը: ԱՄՆ-ն եւ Եվրոպան չէին ցանկանա Սեւ ծովից եւ Կովկասից նրանց դուրս մղումը, եւ փորձում են Հայաստանին ու Ադրբեջանին հեռացնել համապատասխանաբար Ռուսաստանից ու Թուրքիայից: Միեւնույն ժամանակ, իրադարձությունների զարգացման ցանկացած վարկածի պարագայում ներկայում հնարավոր է համարվում Հայաստանի համար ազգային աղետը, որն արտահայտվում է Մադրիդյան սկզբունքներում: Նախկինում դա չկար, սակայն Հայաստանի կողմից Ցյուրիխյան համաձայնությունների ստորագրումը մեծ տերություններին համոզեց, որ հայկական ղեկավարությունը պատրաստ է ցանկացած համաձայնության եւ ցանկացած պայմանի: Սակայն, կան առավել կարեւոր հիմքեր:

Նախեւառաջ, պետք է նկատել, որ եթե 15 տարի առաջ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունն ուներ ավելի նախընտրելի քաղաքական դիրքեր այսպես կոչված “ինքնահռչակ” այլ հանրապետությունների համեմատ, ապա ներկայում ԼՂՀ-ն առավել չճանաչվածն ու ամենալեգիտիմն է տվյալ պետությունների մեջ: Դա տեղի ունեցավ, քանի որ Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը այս ժամանակաընթացքում կատարել է արտաքին կողմերի զանազան պայմանները, որոնց բարձրակետը Մադրիդյան սկզբունքներին համաձայնվելն էր, որոնք ցանկացած ձեւաչափում եւ ցանկացած տարբերակով ազգային աղետ են: ԼՂՀ-ն ոչ մի քայլ առաջ չի գնացել իր անկախության ճանաչման ուղղությամբ, եւ կորցրել է պատմական արժեքավոր ժամանակը, նախկին դիրքերը, որ ձեռք էին բերվել ղարաբաղյան առաջին պատերազմի ժամանակ: ԼՂՀ-ում քաղաքական տարբեր ակտիվ խմբերը չեզոքացվել են, տրամադրվել հարմարվողականության, եւ առայժմ հույս չկա հասարակական տրամադրությունների փոփոխության:

Դրա հետ մեկտեղ, ԼՂՀ վիճակը դարձել է առավել խոցելի, եւ ի տարբերություն այլ «ինքնահռչակների», մնացել է ծորացող պատերազմի վիճակում: Հայաստանի քաղաքականությունը շարունակում է իրականացվել արտաքին կանոնների ու պահանջների շրջանակում, ընդ որում, համարվում է, որ պատերազմի ձգձգման մարտավարությունը առավելություն կբերի, միայն թե հասկանալի չէ, թե որ ոլորտում: Հողերի փոխանակման եւ հակառակորդի փախստականների վերադարձի դիմաց մենք ստանում ենք ոմն հանրաքվե, որն ինքնին կչեզոքացնի ամեն ինչ, որ կապված է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ստեղծման եւ շատ այլ քաղաքական որոշումների հետ: Այդ հանրաքվեն պարզապես բլեֆ է եւ ապուշություն, որով խաղում են մեծ տերությունները:

Ամենաանելանելի վիճակում հայտնվել է մի մարդ, ով ինքզինքն անվանում է ղարաբաղյան նախագահ, ով, համաձայն սցենարի, պետք է կատարի ամենագարշելի խնդիրները: Երեւում է, եկել է ժամանակը, երբ ղարաբաղյան իշխանությունները կարող են հիշել, թե ինչպես են ձեռնասուն դարձրել Դաշնակցություն կուսակցությունը, եւ արգելել են հովանավորներին աջակցել հասարակական կազմակերպություններին: Եւ հիմա ո՞ւմ վրա են հենվելու: Սակայն, այսպես թե այնպես, կլինեն հայ սպաներ, որոնց վիճակված է զորքը հետ քաշել աղետալի դիրքեր: Կանայք կթքեն նրանց երեսին փողոցում, տղամարդիկ կանվանարկեն ընդունված արտահայտություններով, իսկ նրանց երեխաներն ընդմիշտ կմնան դավաճանի զավակներ:

Ինչ վերաբերում է ավելի կոնկրետ, այլ ոչ քաղաքական-էմոցիոնալ գնահատականներին, ապա Ադրբեջանը կարիք չունի գնալ բանակցություններում ինչ որ «արդյունքների» հետեւից: Ադրբեջանական ղեկավարները հասկանում են, որ իրենց «կապում են» որոշակի նոր երկարատեւ գործընթացի, երբ նրանք, անկասկած, կսկսեն ենթարկվել արտաքին գործոններին, թեեւ միայն արտաքին ընդհանուր քաղաքական հարցերով: Նրանք հասկացել են, որ հայ ազգը պարտվել է ղարաբաղյան պատմությունը, եւ ընդմիշտ: Սակայն ադրբեջանցիները կցանկանային ձեռք բերել ավելին եւ ապագայում վերահսկողություն հաստատել ողջ Հարավային Կովկասի վրա, եւ իրենց մեջ «զգում են» ուժ եւ հնարավորություններ: Ադրբեջանը դրա համար պետք է վճարի շատ թանկ, բայց նա համաձայն է վճարել: Նրան այդ վիճակին է բերել մեծ տերությունների քաղաքականությունը, որոնք չեն դադարել կրկնել «տարածքային ամբողջականության» եւ այլ անհեթեթություններ, որոնք հիմնված են հայկական արյան վրա:

Ներկայում եկել է պահը, երբ արդեն ոչ մի բանակցություն, ոչ մի փաստարկ ու քարոզչություն ոչ մի նշանակություն չունեն: Լավ կլիներ, եթե Հայաստանի նախագահը վերջապես ստորագրեր կապիտուլյացիան, իր կոմպանիոն-օպոնենտ առաջին նախագահի լիակատար աջակցության պայմաններում, համենայնդեպս` հանգուցալուծում կլիներ: Նախագահի եւ նրա շրջապատի համար ստեղծվում է բավական բարենպաստ իրավիճակ, երբ իշխանության դիրքորոշումն ու կարծիքը լիովին համընկնում է ակտուալ ընդդիմության դիրքորոշման հետ: Երբեւէ, եւ հնարավոր է շատ շուտով, հայերը կհասկանան, որ պատերազմն իրենց համար ամենավատ ընտրությունը չէր:

Հայաստանի պատմական գլխավոր բացթողումը կլիներ Ադրբեջանի պետականությունը ոչնչացնելու հեռանկարից հրաժարվելը, համենայնդեպս նրա ներկայիս կոնֆիգուրացիայով: Ներկայում պատերազմի համար ամենահարմար պահն է: Ադրբեջանի քաղաքական ղեկավարությունը շարունակում է բլեֆը եւ վախենում է պատերազմից: Ադրբեջանի գեներալները եւ սպայական կազմի ճնշող մեծամասնությունը ավելի շատ են վախենում պատերազմից եւ չունեն անհրաժեշտ կանխատեսումներ հնարավոր պատերազմի վերաբերյալ: Գեներալները բազմիցս իրենք իրենց հարց են տվել, թե ինչ է իրենց համար պատերազմը Հայաստանի հետ: Չկա որեւէ խաղարկային օրինակ, որ անցկացվում են որոշ երկրների շտաբներում, որոնք ցուցադրեին ապագա պատերազմում Ադրբեջանի հնարավոր հաջողությունը:

Որքանո՞վ են մեծ տերությունները, ԱՄՆ, Ռուսաստանը եւ Ֆրանսիան շահագրգռված պատերազմի մեջ, ո՞րը կլինի նրանց արձագանքը:

Արեւմտյան հանրությունը, նախեւառաջ ԱՄՆ, բավական մտահոգ են Ադրբեջանի առաջ քաշած արտաքին քաղաքական հավակնություններից, եւ անհանգստությունն առաջանում է ոչ թե անմիջականորեն ադրբեջանական աճպարարությունների կապակցությամբ, այլ նրանից, որ կարող է դրանից օգտվել Թուրքիան: ԱՄՆ եւ նրա գործընկերները վարում են Թուրքիային զսպելու քաղաքականություն, տարածաշրջանային էքսպանսիայի իրականացման հարցում: Դրա հետ մեկտեղ, մեծանում են Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մերձեցման կապակցությամբ մտահոգությունները: Ամերիկացիներն ու եվրոպացիները չէին ցանկանա թույլ տալ իրադարձությունների նման ընթացքը, եւ ձգտում են սահմանափակել Թուրքիայի դիրքերը տարածաշրջանում, այդ թվում` Թուրքիայի ու Ռուսաստանի համագործակցությունը:

Լավագույն ելքը կլիներ տարածաշրջանային կառավարելի պատերազմը, որը թույլ կտար կազմալուծել Թուրքիայի ու Ռուսաստանի ծրագրերը Սեւծովյան-կովկասյան տարածաշրջանում: Ընդ որում, կասկած չի կարող լինել, որ ԱՄՆ եւ Եվրոպան կցանկանային հասնել տեսանելի արդյունքների, այսինքն` Ադրբեջանի ռազմական պարտության ճանապարհով այդ պետությանը «կարգի բերել»: Նման արդյունքից հետո կարելի կլինի խոսել Ադրբեջանի ենթարկվելու մասին` կատարելու արեւմտյան ուղղությամբ գազի տեղափոխման իր պարտավորությունները: Ամենացինիզմն այն է, որ ԱՄՆ եւ Մեծ Բրիտանիան հույս ունեն, որ այդ իրավիճակում, ինչպես եւ Օսիայում պատերազմի պահին, Ռուսաստանը կպահի նրանց շահերը եւ կդառնա նավթագազամուղերի անձեռնմխելիության երաշխավորը:

Տվյալ իրավիճակում, Արեւմտյան հանրությունը պատերազմի շուտափույթ վերսկսման հույս ունի, Մադրիդյան սկզբունքների ընդունումից հետո, իսկ Ռուսաստանը հույս ունի պահել իրավիճակն իր վերահսկողության ներքո, ինչպես նաեւ պահել Ադրբեջանի եւ Հայաստանի վերահսկողությունը: Կողմերից ոչ մեկն, ընդ որում, վստահ չէ գործընթացների համարժեք շարունակությանը, եւ մեծ տերությունները հնարավոր են համարում առավել բարդ ու աչ այնքան բարենպաստ ելք իրենց համար: Միեւնույն ժամանակ, ինչպես էլ դասավորվեն գործընթացներն ու իրադարձությունները, կա երկու պետություն, որոնք չեն ցանկանում ղարաբաղյան խնդրի սպառումն ու Հայաստանի ու նրա Զինված ուժերի թուլացումը` ԱՄՆ եւ Իրանը: Ռուսաստանը նպատակ ունի լիովին սպառել ղարաբաղյան թեման, հայերին տեղահանել ղարաբաղյան գավառից եւ Հայաստանը աստիճանաբար զրկել ինքնիշխան պետականությունից: Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը պատրաստ է ընդունել ցանկացած տարբերակ, հույս ունենալով, թե «կանցնի»: Չի անցնի:

Իսկ որքանո՞վ է Ռուսաստանը շահագրգիռ պատերազմի հարցում:

Ոչ ԱՄՆ, ոչ Եվրոպան չունեն այնպիսի պարտավորություններ Հարավային Կովկասում, որպիսիք ունի Ռուսաստանը: Հնարավոր բոլոր պայմանագրերով Ռուսաստանն իրեն դրել է բավական խոցելի վիճակի մեջ, այդ պատճառով էլ առավել քիչ է շահագրգիռ ռազմական գործողությունների վերսկսման մեջ: Սակայն, եթե ռուսները վստահ լինեն, որ պատերազմը չի անցնի Հայաստանի տարածք, նրանք կգերադասեին Հայաստանի լուրջ պարտությունը, ինչը նրանց թույլ կտար նման ելքը ներկայացնել որպես սեփական «աշխատանք», հանուն Ադրբեջանի: Սակայն, դա իդեալականի ոլորտից է: Պատերազմի նման ելքը կհանգեցնի ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի այս կամ այն կերպ միջամտությանը, ինչը կարող է ջնջել ներկայիս համաձայնությունները Մինսկի խմբի շրջանակում եւ տարածաշրջանը հանել սկզբունքորեն նոր իրավիճակ:

Հնարավո՞ր է պատերազմական գործողությունների վերսկսում այս ամռանը:

Ոչ, այս ամռանը պատերազմ չի սկսի: Նախ, Ադրբեջանը դեռեւս պատրաստ չէ պատերազմի, նա դեռ պետք է լուծի ռազմատեխնիկական բնույթի շատ խնդիրներ: Երկրորդ, դեռ այդ մտադրությունները պետք է համաձայնեցնել Թուրքիայի հետ, սակայն Անկարան դրա ժամանակը չունի, այնտեղ իրենց խնդիրներն ունեն, Անկարայի համար ապագա պատերազմը փաստարկ ու քաղաքական մանեւրի հնարավորություն է դառնում, այլ կերպ ասած` շանտաժ, եւ թուրքերը մտադիր չեն ինքզինքը զրկել նման ռեսուրսից: Եւ վերջապես երրորդ, Ադրբեջանը դեռեւս հավատում է քաղաքական հաջողությանը, եւ դրա համար քիչ հիմքեր չունի: Ադրբեջանն ընտրել է սողացող պատերազմի մարտավարությունը, եւ դա նրան ձեռնտու է: Նա հաղթում է այդ պատերազմը, միանշանակ: Հայերն այդ մարտավարությանն այդպես էլ համարժեք պատասխան չեն տվել:

Դուք գտնում եք, որ արտաքին կողմերը ենթադրում են պատերազմ, որքանո՞վ է դա համապատասխանում Հայաստանի շահերին, Դուք ղարաբաղյան խնդրի լուծման այլ միջոց չե՞ք տեսնում:

Ես նկատի ունեմ, որ արտաքին կողմերը հնարավոր են համարում պատերազմը որոշակի հանգամանքներում: Ընդ որում, Ռուսաստանըհասնում է տարածաշրջանի վրա վերահսկողություն հաստատելու նպատակին: ԱՄՆ փորձում է Ադրբեջանին հասցնել լիակատար հնազանդության վիճակի, երբ ռազմական տրանզիտը լիովին իրագործելի կլինի, իսկ նավթի ու գազի պաշարները լիովին կսպառվեն ոչ թե 35-40, այլ 15-20 տարի անց: Բացի այդ, պատերազմի արդյունքում կարող են կազմալուծվել Ռուսաստանի ու Թուրքիայի համատեղ ծրագրերը: Հայաստանը քիչ հնարավորություններ չունի շրջանցել նույնիսկ այդքան հզոր արտաքին ակտորներին, ինչպես դա տեղի ունեցավ ղարաբաղյան առաջին պատերազմի ժամանակ: Դրա համար կան բոլոր հնարավորությունները: Մեզ ցանկանում են պարտադրել պոստմոդեռնի ոճի եւ ձեւաչափի պատերազմ, իսկ մենք պետք է շարունակենք ազգային-ազատագրական պատերազմը:

http://www.lragir.am/armsrc/politics49166.html

[Joseph]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

how realistic would such a purchase be? it's a whole new ballgame than SMERCH. To date, only Russia uses it, with a few parties interested in purchasing it.

Now that would be something. 3 or 4 of those units would be a game changer.

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian Army:

[ArmeniaR1]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian arms make Baku ponder on war in Karabakh - expert

June 10, 2011 | 14:55

YEREVAN. - Balance establishment on fire systems assures once again that war possibility is reduced in Nagorno Karabakh, deputy chancellor of Caucasus institute, politician Sergey Minasyan told Armenian News-NEWS.am.

The expert stated that information on military balance has recently been revealed, and added that Armenia has also “Skat” missiles, which can reach objects in Azerbaijani capital. Information on other systems also shows that Karabakh war will not be so painless for Azerbaijan.

http://news.am/eng/news/62793.html