Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[Muhaha]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

http://www.lragir.am/engsrc/country22468.html

Again Death in Army

Again a case of death is reported in the armed forces of Armenia. Tigran Hambardzumyan, Masis Town, served in the military unit of Kapan City. He would complete service in 6 months. On June 29 Tigran was found dead.

On June 28 Tigran talked to his father on the telephone and was in a good mood. He asked his father to recharge his mobile account but when his parents called him back in an hour he was unreachable. In four hours the chief of staff of the military unit telephoned them and informed that that their son had run away from the military unit.

At 5 o’clock in the morning of the next day the parents left for Kapan, at 11 they were received by the chief of staff. He told them the military police was searching for their son. Some time later the military commission of Masis telephoned the parents and informed that Tigran’s body had been found 30 meters from the military unit of Kapan, on the road in the forest. He was found lying with his face down, hands on his face, with injuries on the face and neck, the face was in severe wounds. The vein near the elbow was cut in length.

Yesterday Tigran’s body was taken to Yerevan but it was not kept in a refrigerator and the body continued to decay.

The parents were told that their son had committed a suicide, and they allegedly found a razor stained with blood, and the wolves allegedly damaged his face. The parents doubt this story because their son always felt good and never complained. They are sure their son was killed.

Absolutely embarrassing for Armenia and Armenians that stuff like this happens. Come on people.

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

ԱՄՆ ավարտում է Կովկասի բաժանումը


Ինչպես է փոխվել իրավիճակը տարածաշրջանում Կազանի հանդիպումից հետո, այդ հանդիպումը ազդե՞լ է արդյոք տարածաշրջանի իրադարձությունների վրա, եւ ինչպե՞ս կազդեն քաղաքական գործընթացները Ղարաբաղի խնդրի վրա: Այս հարցն ուղղեցինք քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանին:

- Պետք է հասկանալ, որ այնպիսի իրադարձությունները, ինչպես Կազանի հանդիպումը, արմատապես չեն ազդում տարածաշրջանում գործընթացների ծավալման վրա, թեեւ ղարաբաղյան խնդրի քննարկման վրա այն էական ազդեցություն է ունեցել: Առաջատար տերությունները հասկացել են, որ բանակցային գործընթացի իմիտացիան ավարտելու եւ այն իրական գործընթացով փոխարինելու իրենց փորձերը ոչնչի չհանգեցրին, բացի լարվածության աճից ու պատերազմի վերսկսման սպառնալիքի ուժգնացումից:

Ուժի երեք կենտրոնների քաղաքականությունը հանգեցրել է Ադրբեջանի դիրքորոշման սանձարձակության եւ ադրբեջանցի քաղաքական գործիչների մոտ անպատժելիության զգացման ուժեղացման: Այնպիսի ոչ լեգիտիմ սկզբունքի, ինչպիսին է տարածքային ամբողջականությունը, անընդհատ առաջ քաշումը եւ արդարացումը ցանկացած իրավիճակի համար հանգեցրել է տարածաշրջանում անսահմանափակ սպառազինության մրցավազքի, եւ արտաքին բոլոր շահագրգիռ կողմերի շահերի սպառնալիքների: Բացի այդ, արտաքին կողմերը եւ հակամարտության սուբյեկտները համոզվել են, որ Ռուսաստանի քաղաքականությունը, որ վերջին երեք տարում ստացել էր ազատության բարձր աստիճան, հանգեցրել է տարածաշրջաններում նրա արտաքին քաղաքականության վարկաբեկման եւ մոտեցումների հանդեպ բացահայտ ծաղրի:

Ներկայում, առաջատար տերությունները փորձում են զգուշացնել Ադրբեջանին, որ պատերազմի սանձազերծումն անթույլատրելի է, ցանկացած դեպքում: Դա փորձում են ներշնչել Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարարին Վաշինգտոնում եւ Մոսկվայում:

Բաքվում տեղի են ունենում բավական տարօրինակ իրադարձություններ: Ադրբեջանական գեներալներն առանձնապես էնտուզիազմ չեն ցուցաբերում հնարավոր պատերազմի կապակցությամբ, քանի որ հասկանում են, որ դրա նախապատրաստական աշխատանքների համար անհրաժեշտ կլինի 7-10 տարի, եւ ընդհանրապես, ում ում, բայց գեներալներին պատերազմ պետք չէ: Բայց, քաղաքական գործիչները եւ առավելապես Իլհամ Ալիեւի թիմի ֆունկցիոներները մշտապես ներշնչում են նրան ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի հաջողության հնարավորության մասին: Կա բավական ստուգված տեղեկատվություն, որ դա տեղի է ունենում ներքաղաքական ինտրիգների շրջանակում, եւ լիովին հնարավոր է, որ նույնիսկ նախագահի թիմում կան մարդիկ, որոնք ցանկանում են ազատվել նրանից պատերազմի միջոցով, իհարկե հասկանալով, որ ներկայում, Ադրբեջանի համար ոչ բարենպաստ իրավիճակում, պատերազմի սանձազերծումը կհանգեցնի Ադրբեջանի ծանր պարտությանը:

Ալիեւյան շրջապատի տվյալ “տրամադրությունները”, ավելի ճիշտ նախաձեռնություններն արդեն փոխանցվել են, այս կամ այն կերպ, արտասահմանյան դիվանագետներին, փորձագետներին ու այլ դիտորդների: Այս իրավիճակն ամենից լավ են հասկանում ամերիկացիները, եւ ամենավատը` ռուսները: Ներկայում Իլհամ Ալիեւը հասկանում է, որ ինքը շատ է բարձրացրել խոստումների նշաձողը, սակայն, ինչպես Մ. Սահակաշվիլին, բախվել է ռազմական գործողություններ կիրառելու անհրաժեշտությանը: Իրավիճակն այնքան լուրջ է, որ նույնիսկ ամերիկացիները, որոնք շահագրգռված են Ալիեւին պատժելու եւ նրա արկածախնդիր ծրագրերի տապալման մեջ, հասկանում են, որ պատերազմը կարող է անխուսափելի դառնալ, Ադրբեջանում քաղաքական ակտիվության նոր կենտրոնների առաջացման պայմաններում:

Սակայն, գոյություն ունի պատերազմի վերսկսման եւս մեկ, եւ գուցե առավել կարեւոր գործոն` Թուրքիայի դիրքորոշումը: Արեւմտյան տերությունները եւ Ռուսաստանը բացարձակապես դեմ են տվյալ պատերազմին Թուրքիայի մասնակցությանը, եւ ընդհանրապես Հարավային Կովկասում ուժային մեթոդների կիրառմանը: Ենթադրենք դա այդպես է, թեեւ վերջին ժամանակներս Թուրքիան ուժային մեթոդներ է կիրառել հարեւան տարածաշրջաններում, առանց ՆԱՏՕ-ի հետ որեւէ համաձայնեցման: Ըստ ամենայնի, տվյալ կարծիքները հիմնվում են հարցի ձեւական իմացության եւ Թուրքիայի մասին արեւմտյան քաղաքական գործիչների ավանդական պատկերացումների վրա, թեեւ Թուրքիան կվարվի այնպես, ինչպես նպատակահարմար համարի, եւ ոչ ՆԱՏՕ-ն, ոչ ԱՄՆ արդեն զսպիչ գործոն չեն նրա համար, նույնիսկ նկատի առնելով Թուրքիայի եւ արեւմտյան հանրության հարաբերության հակասականությունը:

Սակայն, Արեւմուտքն ունի սպասումների նման “հրահանգ”, եւ դա ստիպված են հաշվի առնել Հարավային Կովկասի երկրները եւ Ռուսաստանը: Միաժամանակ, թերեւս տեղի է ունեցել բավական կարեւոր իրադարձություն` ԱՄՆ սկսել է ծավալել իր գեոռազմավարությունը Սեւծով-Կովկասի տարածաշրջանում, ինչպես նաեւ Կենտրոնական Ասիայում, եւ այդ քաղաքականության շրջանակներում ԱՄՆ-ին հաջողվել է ինչ որ սկզբունքային բան պայմանավորվել Թուրքիայի հետ: Դա, անշուշտ, կհանգեցնի Թուրքիայի ու Ռուսաստանի որոշ հեռացման միմյանցից, ինչպես նաեւ Ռուսաստանի` Ադրբեջանից լիակատար եւ երկարատեւ դուրս մղման, ինչը հաստատում է մեր նախորդ կանխատեսումը` Թուրքիայի հանդեպ ռուսական քաղաքականության տապալման մասին:

Լիովին հասկանալի է, որ Մեդվեդեւի թիմը կոմբինացիոն գործողությունների մարդիկ չեն, եւ Ռուսաստանի ԱԳՆ-ում ՌԴ նախագահը ոչ միշտ է գտնում իր մտադրությունների ըմբռնում, ոչ արեւմտյան, ոչ էլ արեւելյան ուղղություններով: Ստեղծված իրավիճակում, երբ Թուրքիան, ինչպես եւ Ռուսաստանը, Արեւմուտքի հետ հարաբերություններում, ինչպես նաեւ ընդհանրապես արտաքին աշխարհի հետ հարաբերություններում կրել է բավական խոշոր անհաջողություն, հնարավոր է հանգել է իր պահեստային խնդրին` Ադրբեջանին մղել ռազմական գործողությունների վերսկսմանը, իհարկե, առանց իր անմիջական մասնակցության:

Ընդ որում, Թուրքիային չի հետաքրքրում Ադրբեջանի “հաղթանակը” կամ “պարտությունը”, նրան հետաքրքրում է այն, որ ցույց տա տարածաշրջանում իր դոմինանտությունը, որտեղ հենց իր փոխանցմամբ կարող է սկսել ու ավարտվել պատերազմը: Ինչպես հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի մասով, Ադրբեջանը թուրքական քաղաքականության համար պահեստային տարբերակ է: “Ներադրբեջանական” եւ “թուրքական տարածաշրջանային” գործոնների համատեղումը պատերազմի հնարավոր վերսկսման մասով բավական շատ է:

Միեւնույն ժամանակ, ԱՄՆ ակտիվորեն մշակում են Հարավային Կովկասի երկրների համար դերերի ֆունկցիոնալ բաժանման տարբերակը: Վրաստանը, որ կորցրել է գործընկերոջ գործառույթը, դարձել է ընդամենը տրանզիտային երկիր, համակերպվելով տարածքների կորստին: Հայաստանն այլեւս չի դիտարկվում որպես բացառապես Ռուսաստանի գործընկեր, այլ դարձել է կարեւորագույն գործոններից մեկը Թուրքիայի էսպանսիան զսպելու ամերիկյան տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ, ինչպես նաեւ հավասարակշռող տարածաշրջանում: Ադրբեջանը կորցրել է ռազմավարական “նավթային տակառի” եւ նավթի ու գազի տրանզիտային պետության դերը, ու ԱՄՆ քաղաքականության մեջ ստանում է զինված ուժերի բազավորման դեր: Այս ամենն իր ամբողջության մեջ կարող է համարվել “երրորդ ուժի” առաջացում Սեւ ծովում եւ Հարավային Կովկասում, - ասել է Իգոր Մուրադյանը:

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

ՊԲ-ն առանց կորուստների ճնշել է հակառակորդի կրակային ակտիվությունը
Գլխավոր | Հասարակություն || 16:37 / 03.07.2011
Համաձայն ՊԲ օպերատիվ տվյալների, անցած շաբաթվա ընթացքում ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի շփման գծում հակառակորդի կողմից արձանագրվել են հրադադարի ռեժիմի խախտման բազմաթիվ դեպքեր: Հունիսի 25-ից մինչև հուլիսի 2-ն ընկած ժամանակահատվածում դրանց թիվը հասել է մոտ 200-ի, որի արդյունքում մեր դիրքերի ուղղությամբ արձակվել է ավելի քան 900 կրակոց` այդ թվում նաև խոշոր տրամաչափի հրաձգային զինատեսակներից:
ՊԲ մարտական հերթապահություն իրականացնող ստորաբաժանումները վստահորեն կատարել են իրենց մարտական խնդիրը և առանց կորուստների ճնշել հակառակորդի կրակային ակտիվությունը:
ՊԲ Լրատվության և քարոզչության բաժին

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Курдизация западных районов Азербайджанской республики или Нищая жизнь богатой республики

Мало сказать, что меня удивил звонок друга детства из Москвы, вернее, его сообщение о том, что со мной хочет поговорить азербайджанец из Кировабада (Гандзак, Гянджа). Мой друг сказал ему, что мы с ним дружим с детства, и азербайджанец попросил его помочь связаться со мной. Униженный и оскорбленный, до глубины души обиженный человек, в прошлом занимавший высокие должности на одном из крупнейших предприятий города. Причем, оговорюсь, занимавший эти должности в силу своей компетенции и знаний. Ялчин муаллим, свое имя он просил не называть – «у них длинные руки» – поэтому договоримся, что зовут его именно так. Впрочем, имя действительно не важно, куда важнее его полный неподдельной боли взволнованный рассказ о причинах, заставивших его два дня назад навсегда покинуть город, в котором родились еще его прадеды.
Многое, конечно, было мне известно, но он рассказал немало и нового.
- Вы знаете, кто я такой?
- Знаю. Я часто читаю ваш Восканапат. Можно сказать, что каждый день.
Я вынужден предупредить вас, что я записываю наш разговор, и он может быть опубликован, - сообщаю я ему.
- Знаю, что опубликуете. Потому и попросил нашего общего товарища связать меня с вами. Я рад, что у нас общий друг. Но я прошу не писать моего имени. Я вам верю, и мне достаточно вашего слова.
- Если вы согласны, я назову вас Ялчин муаллим. Но, в любом случае, ваше настоящее имени публиковаться не будет.
- Хорошо, я согласен. Пусть будет Ялчин.
Первое, что меня интересовало – судьба армянского кладбища. Я, конечно, знал, что оно разрушено, да, собственно говоря, от турок иного ожидать не приходится, однако в последние дни в СМИ были распространены слухи, что на месте кладбища будет строиться очередная площадь флага.
О площади флага мне ничего не известно. Построили одну в Баку и еще одну в Ленкорани, а в Гяндже – нет, не знаю. Передняя часть кладбища застроена. Если ехать сверху по бывшей улице Фиолетова, то вначале Дом торжеств, затем какой-то магазинчик, затем газовая заправка и, наконец, бензиновая заправка. Вглубь кладбища эти строения вдаются примерно на 40-50 метров, а дальше просто земляные насыпи. Надгробных камней нет. Я не думаю, что там возможно построить площадь флага, так как там сильный откос.
Много ли беженцев в городе?
В городе беженцев из Карабаха очень мало. В основном из Кельбаджара (Карвачар) и Лачина (Бердзор). Есть несколько тысяч беженцев из Армении, в основном живут в Красном селе (Тязя шен). Раньше их было много, но большинство уехали. В основном в Россию, но есть и переехавшие в Баку. Там возможностей, наверное, больше. Но общее количество беженцев очень маленькое.
Официальный Баку утверждает, что Кировабад процветает, жизнь людей резко улучшилась. Пишут, что в городе проживает больше 350 тысяч человек. Так ли это на самом деле?
Они, сволочи, врут все. В Кировабаде не работает ни одно крупное предприятие. Алюминиевый завод, приборостроительный завод, Авиамастерские, Машиностроительный завод, все это не работает. Но население большое, наверное, даже больше, чем 350 тысяч.
А как же автомобильный завод, кондитерская фабрика? И куда делись 600 или 800 тысяч открытых Ильхамом Алиевым рабочих мест?
Какие 600 тысяч? О чем вы говорите? На кондитерской работает всего один конвейер – 30 – 40 человек, а автомобильный завод в год пару машин собирает, если из России пришлют комплектующие. Это сборочный цех, а не завод.
А на что живут 350 тысяч жителей города?
В основном торговлей и помощью родственников из России. В Кировабаде работают только полиция и банки. Банков очень много. На душу населения больше, чем в Москве. Из города очень сильный отток населения. Практически все мои друзья уехали. Теперь и я решил бежать из этого ада. Но на наше место приезжают из районов, больше всего из Евлаха. Коренных кировабадцев в городе осталось не более пяти процентов. И все нищенствуют. Я говорю не только о коренных кировабадцах. Это – город нищих. Вообще, кроме Баку, где есть условия заработать деньги, остальное население Азербайджана нищенствует.
Вы знаете, что начальник полиции Кировабада получил звание генерала?
Знаю. Это удивительно. Весь город говорил, что Расим Мусаев должен покинуть свой пост и уехать в Сумгаит, а ему генерала дали. Но я не удивляюсь. В Азербайджане и не такое возможно. У нас только подлецов и воров любят.
А почему именно в Сумгаит?
Бывший мэр Кировабада, глава исполнительной власти, Эльдар Азизов, родственник Алиева, женат на двоюродной сестре Ильхама Алиева. Его перевели в Сумгаит, и он за собой потянул верных ему людей. Руководитель МНБ города, например, тоже перебрался в Сумгаит. О Мусаеве тоже говорили, что уйдет, а ему генерала дали. Мусаев из Ленкорани, наверное, талыш, я точно не знаю, но подлец настоящий. Но прокурор в городе нормальный человек.
А кто сейчас глава исполнительной власти города?
Он переехал к нам из Евлаха, Эльмар Велиев. Это настоящий фашист, он сразу снял с работы всех тех, кто работал до него. Привел в город своих людей из Евлаха. По национальности он – курд. Хотя сегодня в Азербайджане все руководители курды. Шайтан оглу Велиев, так его называют. Он и Евлахе боролся с верующими мусульманами, и в Кировабаде продолжает это делать.
А Эльдар Азизов тоже был курдом?
Нет, кажется, он не был курдом. Я точно не знаю, у нас ведь как делается, говорит – азербайджанец, а начнешь интересоваться: откуда, какого рода-племени, оказывается – курд. Но насчет Азизова я точно не знаю.
Насколько мне известно, в Кировабаде идут масштабные стройки.
Это правильно. Очень большие стройки. Облицовывают дома, покрывают тротуары плиткой. Например, бывшая улица Ленина, потом ее переименовали в Шах Исмаила Хатаи, теперь это – проспект Гейдара Алиева. Лицевую часть улицы – дома, учреждения и так далее – покрывают прессованным бетоном под видом мрамора и травертина. Но тротуары покрывают красивой узорной прессованной плиткой, ее купили где-то за рубежом. Меняют канализацию, старые трубы заменяют на современные. Благоустраивают парки, например, парк имени Гейдара Алиева.
Это бывший Хан баги?
Нет, это другой парк. По дороге из аэропорта. Название Хан багги не менялось.
Но как при такой массовой стройке может быть безработица?
А там кировабадцы практически не работают. Рабочих привели из Евлаха, какую-то технику, мы раньше такой не видели. Сами работают, сами получают, а нас вытесняют из города. Кировабад стал сборищем чушек. Армян прогнали, русских вытеснили, теперь нас, азербайджанцев, выселяют. Скоро это будет город курдов.
Ялчин муаллим, тема курдов очень интересная. Говорят, из Турции переселили в Азербайджан 65 – 70 тысяч курдов.
Намного больше. Ени Мусават писал об этом, Азадлыг. Только в нашу зону, наверное, больше 150 тысяч курдов переселили. В основном из Турции, но есть немного и из Ирана и Ирака. Их «столица» находится в селе Мирзик Ханларского района, это сейчас Гей-Гельский район. Там построили дворец, в которой жила их шеф, которую все зовут н’ян’я – бабушка. Она недавно умерла, примерно два месяца назад. Сорок дней уже отмечали.
И что, все курды жили в Мирзике?
Нет, они живут во всех деревнях, где раньше жили армяне. Шаумянский район, например, полностью заселен курдами. Каракешиш (Браджур), Зурнабад (Восканапат), Баян (Бананц), Чайкенд (Геташен), в общем, много сел. В Казахе, Шамхоре, Товузе (Тавуш) – везде сейчас хозяева – курды. И в Кировабаде их очень много. Я тоже свой дом продал курдам. Курды, которые из Карабаха, они хорошо говорят по-азербайджански, а те, что из Турции, плохо. Но я удивляюсь, среди них есть такие, что говорят с нами по-русски. Или в России успели пожить, или специально учили, не знаю. Курд, который купил мой дом, тоже немного говорил по-русски.
В эти 150 тысяч входят и курды из Карабаха?
Нет, только из Турции и других стран. Но я думаю, что из Турции к нам перебрались не 150 тысяч курдов, а намного больше. Карабахские курды называют себя азербайджанцами, хотя с турецкими курдами они как братья, а с нами отношения испортились. Особенно после того, как к нам приехали курды из Турции и Ирана.
А курд Велиев, глава исполнительной власти города, помогает курдам?
Конечно, помогает. Вообще, в Кировабаде собраны все управленческие ресурсы города и ближайших районов, и Велиев хозяйничает и в этих районах. Он тоже дальний родственник И.Алиева. Но настоящим руководителем курдов была н’ян’я в Мирзике. Ее сын – глава президентской охраны, хозяин западный районов Азербайджана.
Так н’ян’я была матерью Бейляра Эйюбова?
Да. Для нее построили дворец в Мирзике.

Беседовал Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН

http://voskanapat.info/news/kurdizacija_zapadnykh_rajonov_azerbajdzhanskoj_respubliki_ili_nishhaja_zhizn_bogatoj_respubliki/2011-07-03-1505

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Turkey provides Azerbaijan with armored vehicles

14:14 - 03.07.11


Turkish company Otokar completed deliveries of armored vehicles
ordered by Azerbaijani Armed Forces, Director General of Otokar Serdar
Gorguc told Azerbaijani news agency APA.

Gorguc did not indicate the number of armored personnel carriers. He
noted the cooperation between the parties will be continued and
expanded in the near future.

Gorguc praised the demonstration of the armored Otokar's `Cobra' and
`Scorpion', as well as vehicles of Land Rover Defender during the
military parade in Baku on June 26.

`We're proud of it. Our customers include nearly 30 countries, and the
inclusion of Azerbaijan in this list is a significant development for
us,' he said.



Tert.am

[Mos]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

ԱՄՆ ավարտում է Կովկասի բաժանումը


Ինչպես է փոխվել իրավիճակը տարածաշրջանում Կազանի հանդիպումից հետո, այդ հանդիպումը ազդե՞լ է արդյոք տարածաշրջանի իրադարձությունների վրա, եւ ինչպե՞ս կազդեն քաղաքական գործընթացները Ղարաբաղի խնդրի վրա: Այս հարցն ուղղեցինք քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանին:

- Պետք է հասկանալ, որ այնպիսի իրադարձությունները, ինչպես Կազանի հանդիպումը, արմատապես չեն ազդում տարածաշրջանում գործընթացների ծավալման վրա, թեեւ ղարաբաղյան խնդրի քննարկման վրա այն էական ազդեցություն է ունեցել: Առաջատար տերությունները հասկացել են, որ բանակցային գործընթացի իմիտացիան ավարտելու եւ այն իրական գործընթացով փոխարինելու իրենց փորձերը ոչնչի չհանգեցրին, բացի լարվածության աճից ու պատերազմի վերսկսման սպառնալիքի ուժգնացումից:

Ուժի երեք կենտրոնների քաղաքականությունը հանգեցրել է Ադրբեջանի դիրքորոշման սանձարձակության եւ ադրբեջանցի քաղաքական գործիչների մոտ անպատժելիության զգացման ուժեղացման: Այնպիսի ոչ լեգիտիմ սկզբունքի, ինչպիսին է տարածքային ամբողջականությունը, անընդհատ առաջ քաշումը եւ արդարացումը ցանկացած իրավիճակի համար հանգեցրել է տարածաշրջանում անսահմանափակ սպառազինության մրցավազքի, եւ արտաքին բոլոր շահագրգիռ կողմերի շահերի սպառնալիքների: Բացի այդ, արտաքին կողմերը եւ հակամարտության սուբյեկտները համոզվել են, որ Ռուսաստանի քաղաքականությունը, որ վերջին երեք տարում ստացել էր ազատության բարձր աստիճան, հանգեցրել է տարածաշրջաններում նրա արտաքին քաղաքականության վարկաբեկման եւ մոտեցումների հանդեպ բացահայտ ծաղրի:

Ներկայում, առաջատար տերությունները փորձում են զգուշացնել Ադրբեջանին, որ պատերազմի սանձազերծումն անթույլատրելի է, ցանկացած դեպքում: Դա փորձում են ներշնչել Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարարին Վաշինգտոնում եւ Մոսկվայում:

Բաքվում տեղի են ունենում բավական տարօրինակ իրադարձություններ: Ադրբեջանական գեներալներն առանձնապես էնտուզիազմ չեն ցուցաբերում հնարավոր պատերազմի կապակցությամբ, քանի որ հասկանում են, որ դրա նախապատրաստական աշխատանքների համար անհրաժեշտ կլինի 7-10 տարի, եւ ընդհանրապես, ում ում, բայց գեներալներին պատերազմ պետք չէ: Բայց, քաղաքական գործիչները եւ առավելապես Իլհամ Ալիեւի թիմի ֆունկցիոներները մշտապես ներշնչում են նրան ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի հաջողության հնարավորության մասին: Կա բավական ստուգված տեղեկատվություն, որ դա տեղի է ունենում ներքաղաքական ինտրիգների շրջանակում, եւ լիովին հնարավոր է, որ նույնիսկ նախագահի թիմում կան մարդիկ, որոնք ցանկանում են ազատվել նրանից պատերազմի միջոցով, իհարկե հասկանալով, որ ներկայում, Ադրբեջանի համար ոչ բարենպաստ իրավիճակում, պատերազմի սանձազերծումը կհանգեցնի Ադրբեջանի ծանր պարտությանը:

Ալիեւյան շրջապատի տվյալ “տրամադրությունները”, ավելի ճիշտ նախաձեռնություններն արդեն փոխանցվել են, այս կամ այն կերպ, արտասահմանյան դիվանագետներին, փորձագետներին ու այլ դիտորդների: Այս իրավիճակն ամենից լավ են հասկանում ամերիկացիները, եւ ամենավատը` ռուսները: Ներկայում Իլհամ Ալիեւը հասկանում է, որ ինքը շատ է բարձրացրել խոստումների նշաձողը, սակայն, ինչպես Մ. Սահակաշվիլին, բախվել է ռազմական գործողություններ կիրառելու անհրաժեշտությանը: Իրավիճակն այնքան լուրջ է, որ նույնիսկ ամերիկացիները, որոնք շահագրգռված են Ալիեւին պատժելու եւ նրա արկածախնդիր ծրագրերի տապալման մեջ, հասկանում են, որ պատերազմը կարող է անխուսափելի դառնալ, Ադրբեջանում քաղաքական ակտիվության նոր կենտրոնների առաջացման պայմաններում:

Սակայն, գոյություն ունի պատերազմի վերսկսման եւս մեկ, եւ գուցե առավել կարեւոր գործոն` Թուրքիայի դիրքորոշումը: Արեւմտյան տերությունները եւ Ռուսաստանը բացարձակապես դեմ են տվյալ պատերազմին Թուրքիայի մասնակցությանը, եւ ընդհանրապես Հարավային Կովկասում ուժային մեթոդների կիրառմանը: Ենթադրենք դա այդպես է, թեեւ վերջին ժամանակներս Թուրքիան ուժային մեթոդներ է կիրառել հարեւան տարածաշրջաններում, առանց ՆԱՏՕ-ի հետ որեւէ համաձայնեցման: Ըստ ամենայնի, տվյալ կարծիքները հիմնվում են հարցի ձեւական իմացության եւ Թուրքիայի մասին արեւմտյան քաղաքական գործիչների ավանդական պատկերացումների վրա, թեեւ Թուրքիան կվարվի այնպես, ինչպես նպատակահարմար համարի, եւ ոչ ՆԱՏՕ-ն, ոչ ԱՄՆ արդեն զսպիչ գործոն չեն նրա համար, նույնիսկ նկատի առնելով Թուրքիայի եւ արեւմտյան հանրության հարաբերության հակասականությունը:

Սակայն, Արեւմուտքն ունի սպասումների նման “հրահանգ”, եւ դա ստիպված են հաշվի առնել Հարավային Կովկասի երկրները եւ Ռուսաստանը: Միաժամանակ, թերեւս տեղի է ունեցել բավական կարեւոր իրադարձություն` ԱՄՆ սկսել է ծավալել իր գեոռազմավարությունը Սեւծով-Կովկասի տարածաշրջանում, ինչպես նաեւ Կենտրոնական Ասիայում, եւ այդ քաղաքականության շրջանակներում ԱՄՆ-ին հաջողվել է ինչ որ սկզբունքային բան պայմանավորվել Թուրքիայի հետ: Դա, անշուշտ, կհանգեցնի Թուրքիայի ու Ռուսաստանի որոշ հեռացման միմյանցից, ինչպես նաեւ Ռուսաստանի` Ադրբեջանից լիակատար եւ երկարատեւ դուրս մղման, ինչը հաստատում է մեր նախորդ կանխատեսումը` Թուրքիայի հանդեպ ռուսական քաղաքականության տապալման մասին:

Լիովին հասկանալի է, որ Մեդվեդեւի թիմը կոմբինացիոն գործողությունների մարդիկ չեն, եւ Ռուսաստանի ԱԳՆ-ում ՌԴ նախագահը ոչ միշտ է գտնում իր մտադրությունների ըմբռնում, ոչ արեւմտյան, ոչ էլ արեւելյան ուղղություններով: Ստեղծված իրավիճակում, երբ Թուրքիան, ինչպես եւ Ռուսաստանը, Արեւմուտքի հետ հարաբերություններում, ինչպես նաեւ ընդհանրապես արտաքին աշխարհի հետ հարաբերություններում կրել է բավական խոշոր անհաջողություն, հնարավոր է հանգել է իր պահեստային խնդրին` Ադրբեջանին մղել ռազմական գործողությունների վերսկսմանը, իհարկե, առանց իր անմիջական մասնակցության:

Ընդ որում, Թուրքիային չի հետաքրքրում Ադրբեջանի “հաղթանակը” կամ “պարտությունը”, նրան հետաքրքրում է այն, որ ցույց տա տարածաշրջանում իր դոմինանտությունը, որտեղ հենց իր փոխանցմամբ կարող է սկսել ու ավարտվել պատերազմը: Ինչպես հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի մասով, Ադրբեջանը թուրքական քաղաքականության համար պահեստային տարբերակ է: “Ներադրբեջանական” եւ “թուրքական տարածաշրջանային” գործոնների համատեղումը պատերազմի հնարավոր վերսկսման մասով բավական շատ է:

Միեւնույն ժամանակ, ԱՄՆ ակտիվորեն մշակում են Հարավային Կովկասի երկրների համար դերերի ֆունկցիոնալ բաժանման տարբերակը: Վրաստանը, որ կորցրել է գործընկերոջ գործառույթը, դարձել է ընդամենը տրանզիտային երկիր, համակերպվելով տարածքների կորստին: Հայաստանն այլեւս չի դիտարկվում որպես բացառապես Ռուսաստանի գործընկեր, այլ դարձել է կարեւորագույն գործոններից մեկը Թուրքիայի էսպանսիան զսպելու ամերիկյան տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ, ինչպես նաեւ հավասարակշռող տարածաշրջանում: Ադրբեջանը կորցրել է ռազմավարական “նավթային տակառի” եւ նավթի ու գազի տրանզիտային պետության դերը, ու ԱՄՆ քաղաքականության մեջ ստանում է զինված ուժերի բազավորման դեր: Այս ամենն իր ամբողջության մեջ կարող է համարվել “երրորդ ուժի” առաջացում Սեւ ծովում եւ Հարավային Կովկասում, - ասել է Իգոր Մուրադյանը:

շատ հետաքրքիր հոդված էր, մերսի...

որտեղի՞ց է այս հոդվածը...

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

շատ հետաքրքիր հոդված էր, մերսի...

որտեղի՞ց է այս հոդվածը...

tcharji

http://www.lragir.am/armsrc/politics50203.html

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Իրանի և Ադրբեջանի սահմանում կրակոցներ են. սպանվել է ադրբեջանցիների հրամանատարը

http://haynews.am/2011/07/iran-azerbaijan-2/

12:24 / 04.07.2011

Իրանի և Ադրբեջանի սահմանին փոխհրաձգություն է տեղիօ ունեցել: APA-ն գրում է, թե «Իրանի կողմից Ադրբեջան է ներխուժել զինված խումբ, որը կրակ է բաց արել ադրբեջանցի սահմանապահների ուղղությամբ: Իբրև հետևանք` սահմանապահների հրամանատարը ծանր վիրավորվել է և հիվանդանոցի ճանապարհին մահացել: Զինված խումբը անհետացել է Իրանի տարածքում»:
HayNews.am

[Federate]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Իրանի և Ադրբեջանի սահմանում կրակոցներ են. սպանվել է ադրբեջանցիների հրամանատարը

http://haynews.am/2011/07/iran-azerbaijan-2/

12:24 / 04.07.2011

Իրանի և Ադրբեջանի սահմանին փոխհրաձգություն է տեղիօ ունեցել: APA-ն գրում է, թե «Իրանի կողմից Ադրբեջան է ներխուժել զինված խումբ, որը կրակ է բաց արել ադրբեջանցի սահմանապահների ուղղությամբ: Իբրև հետևանք` սահմանապահների հրամանատարը ծանր վիրավորվել է և հիվանդանոցի ճանապարհին մահացել: Զինված խումբը անհետացել է Իրանի տարածքում»:
HayNews.am

Wow lovely. A new source of Azeri soldier deaths: Iran! They hit an officer, Lieutenant Guliyev Rufat Firudin.

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Wow lovely. A new source of Azeri soldier deaths: Iran! They hit an officer, Lieutenant Guliyev Rufat Firudin.

LOOKS LIKE DRUG OR SMUGeLER AFFAIR
THE ARMY OFFICER MUST HAVE ASKED MORE BRIBE, OR SOMETHING LIKE THAT, AND ENDED SHOT
Probability of an Azeri commander confronting enemy or smugelers at gun point, and being shot first is very low.