Announcement
Collapse
No announcement yet.
Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan
Collapse
X
-
Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan
Russia's Credibility And Its Military Sales To Azerbaijan
August 23, 2011 - 12:37pm, by Joshua Kucera
The Bug Pit Armenia Azerbaijan Nagorno Karabakh Russia
With Azerbaijan's confirmation of its purchase of a new air defense system from Russia, the S-300, by displaying it at its Armed Forces Day parade in Baku a few weeks ago, it "instantly becomes the most capable SAM [surface-to-air missile] system in the region," writes air defense analyst Sean O'Connor in the latest edition of the IMINT & Analysis newsletter.
The most intriguing part of the sale is that Azerbaijan's foe, Armenia, is a strong military ally of Russia; Russia stations troops at a big base in Gyumri, Armenia, and supplies heavily discounted weapons to the Armenian forces (and by extension, the Armenians who control the breakaway Azerbaijani territory of Nagorno Karabakh). All that, no doubt, was part of the reason that Russia denied that the sale had taken place, only to be proven wrong in a flashy parade in central Baku:
Regardless of Russia’s motivations for keeping the sale out of the public eye, Rosoboronexport’s public denial of the contract represents an interesting occurrence. On one hand, Rosoboronexport’s implications may have been completely accurate if a complete contract did not exist at the time of announcement. Finalization of the contract and subsequent non-announcement to temper Armenian concerns represents a logical course of action in that regard. On the other hand, however, the following statement represents a factual description of the Azeri Favorit situation: the press reported a sale, Rosoboronexport denied a sale, and Rosoboronexport then delivered Favorit components to Azerbaijan.
This incident will serve to cast doubt upon any future denials of Russian military sales to foreign states, leaving observers to ask the question: “what is really going on?”
Azerbaijan currently operates two S-200 (SA-5 GAMMON) batteries near Baku and Mingechaur; the S-300PMU-2 represents a logical replacement for these systems offering coverage of the majority of the nation. Furthermore, deployment of the Favorit batteries at S-200 complexes offers coverage of the entire Nagorno-Karabakh region and the bulk of Armenia, while conveniently leaving the Russian military complexes near Gyumri out of reach.
Comment
-
Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan
Թուրքիայի մեկուսացումը խորանում է
Արդյոք Սիրիայում իրքավիճակը մոտ է հանգուցալուծմանը և ինչ ազդեցություն կարող է դա ունենալ Մերձավոր Արևելքի ու մեր տարածաշրջանի վրա: Այս հարցով դիմեցինք քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանին:
Նախևառաջ Սիրիայում սկսված բողոքի ակցիաների ողջ ընթացքում ոչ մի իրական նշան չի եղել, որ ԱՄՆ-ն ու Ֆրանսիան ցույց տային, որ ցանկանում են իշխանությունից հեռացնել ալավիական կլանին: Ընդհակառակը, Բաշար Ասադին ու նրա շրջապատին դիրքերն ամրապնդելու հնարավորություն է տրվել: ԱՄՆ, գրեթե ոչինչ չանելով, իր համար բարենպաստ իրավիճակ է ստեղծել Մերձավոր Արևելքում: ԱՄՆ-ն հավանություն է տվել Թուրքիայի և Սաուդյան Արաբիայի գործողությունների համակարգմանը, որոնք քիչ ջանքեր չեն գործադրել ալավիական կլանը հեռացնելու համար, սակայն միայն այն պատճառով, որ Սիրիայի վրա ուժեղ ճնշում գործադրվի:
Գործնականում տեղի է ունեցել այն, ինչին ավելի վաղ ձգտում էին Սաուդյան Արաբիան, մի շարք արաբական պետություններ, այդ թվում Եգիպտոսը և ԱՄՆ-ն, այն է՝ Թուրքիայի մերձավորարևելյան էքսպանսիայի դեմ հուսալի պատ է ստեղծվել, որը դարձավ Սիրիան: Վերջին 7-8 տարիներին Թուրքիայի և Սիրիայի հարաբերությունները հաջողությամբ զարգանում էին, որը չէր կարող չանհանգստացնել ԱՄՆ-ին ու արաբական պետություններին: Այդ հարաբերություններն այժմ քանդված են և ամենայն հավանականությամբ՝ շատ երկար ժամանակով: Սիրիական էլիտան զգաց, թե ինչ է նշանակում Թուրքիայի գթասրտությունն ու մտադրությունները: Թուրքիան քանի դեռ չի անցել “շիա գոտու” վրայով, հնարավորություն չի ունենա ամրապնդվել տարածաշրջանում: Միաժամանակ, անվստահության ու թշնամանքի անդունդ է առաջացել նաև Իրանի ու Թուրքիայի միջև:
Այժմ դժվար է գնահատել արաբական մյուս պետություններում հեղափոխությունների հետևանքը Թուրքիայի հեռանկարների համար, սակայն Եգիպտոսում ու Սիրիայում տեղի ունեցածը կհանգեցնի տարածաշրջանում Թուրքիայի մեկուսացմանը: Իհարկե, հենց Մերձավոր Արևելքում է դրված ԱՄՆ և Թուրքիայի տարածաշրջանային քաղաքականության գլխավոր խաղադրույքները, սակայն կարևոր է նաև Սև ծով-Կովկաս ուղղությունը: Թուրքիան վերջին մի քանի ամիսներին զգացել է, որ առանց ԱՄՆ աջակցության ու մասնակցության ունակ չէ իրականացնել իր աշխարհաքաղաքական ծրագրերը և ԱՄՆ հետ սեփական դիրքորոշումը համաձայնեցնելու որոշում է ընդունել: Կասկած չկա, որ Թուրքիան չի հրաժարվի տարածաշրջանային էքսպանսիոն քաղաքականությունից, սակայն կփորձի իր շահերը համադրել ԱՄՆ շահերի հետ: Թուրքիան “ատամները կրճտացնելով է” ընդունել ԱՄՆ առաջարկը` Սև ծովում նրա ներկայությունն ուժեղացնելու վերաբերյալ, սակայն համոզվել է, որ զսպվածությունից ոչինչ չի շահել: ԱՄՆ-ն մեկ անգամ էլ ցույց տվեց, որ մտադիր է իրականացնել իր նպատակները Սև ծովում այլ գործընկերների հետ, սակայն առանց Թուրքիայի անմիջական մասնակցության:
Սեւծովյան ավազանի ծրագրերից Թուրքիային դուրս մղելն էլ ԱՄՆ քաղաքականության ու “Երրորդ ուժի” կազմավորման քաղաքականության իմաստն է: ԱՄՆ այս մտադրություններն ու գործողություններն էլ բերեցին Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջև համագործակցության, քանի որ Անկարան զգաց, որ ավելի լավ է ԱՄՆ քաղաքականությանը համակերպվել, քան առճակատման մեջ մտնել: Այս ամենը պետք է իմաստավորեն այն պետություններն ու կառավարությունները, որոնք դեռևս անտեսում են աշխարհաքաղաքական իրականությունը և քաղաքական վերլուծությունը որպես այդպիսին:
Օգտվելով առիթից, կցանկանայի ասել հետևյալը: Հայաստանը, գտնվելով բավական բարդ աշխարհաքաղաքական իրավիճակում, պետք է մեծ հետաքրքրությամբ մոտենա Նուո-Հաուին և աջակցի նորագույն մշակումներով զբաղվող ոչ մեծ խմբերին: Հայաստանում մի խումբ էնտուզիաստ կենսաբանների ու ֆիզիկոսների խումբ ստեղծել է մի նյութ, որն ունակ է մեծ արագությամբ տարածել իր ազդեցությունը նավթամուղերի պարունակության վրա: Ընդ որում, անկախ դինամիկայից, նրանցում պարունակվող նավթը շատ կարճ ժամանակում ամուր նյութի է վերածվում: Դրա համար բավական է խողովակի վրա մի փոքր անցք բացել: Նավթահորերի, տերմինալների և պոմպային կայանների ոչնչացման համար Հայաստանի զինված ուժերի հնարավորությունները բավարար չեն: Անհրաժեշտ է ապահովել էներգակոմունիկացիների գծային ոչնչացում, որն անհնար կլինի վերականգնել: Ներկայում գազատարներ ոչնչացնելու ծրագրեր են մշակվում, որն ավելի մեծ աջակցության կարիք ունի: Հայաստանի իշխանության ներկայիս բարեհոգի վերաբերմունքը, որը հույսը դրել է հարվածելու սովորական միջոցներին, հանցավոր է, ասել է Իգոր Մուրադյանը:
Comment
Comment