Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[Hovo]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Zinuj - March 11, 2012

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian peacekeepers in Kosovo.

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

The Armenian Air Defense.
Russian-Armenian Joint Command Headquarters

[Tigranakert]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Combat Capacity: Premier Sargsyan assures the Armenian army can effectively resist aggression

Armenia’s Prime Minister Tigran Sargsyan speaking in Gyumri last week made a curious statement, saying that over the past three years the country leadership has largely increased the level of army equipment, much more than during the previous 17 years of Armenia’s independence.

“Our neighbor Azerbaijan is spending huge amounts of money on raising the combat-readiness of its army, in order to settle the Nagorno Karabakh issuer by force. We must ensure the safety of our citizens and the only way to do so is to have a strong, combat-ready army. Today we can say that over the past five years we have managed to achieve that,” the premier said during his meeting with the activists of the Republican Party of Armenia.

No doubt that such a statement was made in the highlight of the campaign period. It was an address of its kind to the Armenian nation aiming at demonstrating the efficiency with which the country’s leadership has worked in terms of raising the country’s defense capacity especially taking into account Azerbaijan’s aggressive bellicose statements and increased tensions on the line of contact.

How can this statement be interpreted? What did the premier mean by saying that in three years they had managed to achieve something that was impossible to do within 17 years?

Does it mean that during the past thirty six months one president and one defense minister have been able to do what the first and second presidents and their respective defense ministers (several of them, including today’s president of Armenia) had failed to do during 204 months?

Since it’s impossible to compare the kinds and amounts of arms and armament acquired by Armenia during the first 17 years of independent Armenian statehood with respective data of the past three years, we cannot claim anything definite in this respect. At the same time, we can’t help but trust the Prime Minister’s words, who is also member of the National Security Council of Armenia, even if these words were said for campaign purposes.

Tigran Sargsyan might have meant the following:

It was three years ago, February 4 of 2009, members of CSTO military-strategic bloc reconciled and signed the project on creation of operative rapid-reaction force (ORRF). This force is designed to be used also to “repulse military aggression”.

By late 2009, in the border area of Kazakhstan and China, at Matybulak military polygon CSTO’s collective forces held the largest-scale military drills since the collapse of the Soviet Union. It marked the beginning of a new stage of equipping CSTO member-countries with contemporary weaponry. Military drills of the collective force of CSTO will be held in Armenia in the coming fall.

Moreover, in August of 2011, it became known that Armenia purchased S-300 anti-aircraft missiles.

“Armenia’s armed forces are replenishing their arsenal acquiring new military equipment. It specifically concerns anti-aircraft defense, upgraded on annual basis. Armenia currently possesses S-300 anti-aircraft missiles, ready to fulfill their role at any minute,” defense minister Seyran Ohanyan stated then.

What was even more interesting in the minister’s statement was that “Armenia can further purchase S-400 anti-aircraft missiles. There might come a day when Armenia will purchase those as well.” Ohanyan could hardly have just stated such a prospect with no grounds.

S-400 Triumph (US Department of Defense and NATO reported name is SA-21 Growler) is a Russia-produced new generation anti-aircraft missile of large and medium range, designed for tracking and destruction of all kinds of modern aircrafts (drones, reconnaissance aircrafts, ballistic missiles, etc). Each S-400 has the capacity of simultaneously firing at 36 targets with up to 72 missiles. Many military experts share the opinion that this system has no analogs in the world.

In August of 2009, Secretary of the National Security Council of Armenia Artur Baghdasaryan stated that “nine Armenian-Russian joint military-industrial entities will be founded in Armenia in the nearest future”.

“Over the past two years solid steps have been taken to raise the combat-readiness of the Armenian army. We have been able to adopt a highly important Program of development of military equipment and armament for 2011-2015, providing for not only importing state-of-the art armory and defense technology, but also development of defense industry in our country,” said Baghdasaryan.

Hence, the premier’s words on the achievements of the past few years should be considered from the perspective of all the above mentioned factors, which, indeed, are significant in terms of strengthening Armenia’s defense capacity.

This, by no means, implies that fewer efforts were made during the first 17 years. The point is that a new stage of development of bilateral and bloc relations between Yerevan and Moscow started only recently.



Long live the Armenian-Russian alliance!

[arakeretzig]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

[

What was even more interesting in the minister’s statement was that “Armenia can further purchase S-400 anti-aircraft missiles. There might come a day when Armenia will purchase those as well.” Ohanyan could hardly have just stated such a prospect with no grounds.

purshasing is for suckers.. he meant Armenia will get them as a gift

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Armenian Air Defense

[burjuin]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Smiling Soldier with Gold Teeth
An Azerbaijani soldier smiles showing four gold teeth.
Date Photographed: 1998
Location: Baku, Azerbaijan

[Vahram]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Ubooshin meg had updag pucktzoor

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Ռազմական փորձագետ. ադրբեջանական «İstiqlal» դիպուկահար հրացանի մարտական տվյալները խիստ չափազանցված են

http://news.am/arm/news/96811.html

Մարտ 13, 2012 | 01:24
Ադրբեջանն իր քարոզչական մեքենայի ոճին հատուկ վերջերս շատ է գովազդում իր ռազմաարդյունաբերական ձեռքբերումները, որոնք երբեմն ներկայացվում են որպես ցնցող ձեռքբերումներ: Փորձենք հասկանալ, թե իրականում ինչ ձեռքբերումներ ունեն մեր հարեւանները, որոնք հսկայական միջոցներ են ծախսում տվյալ ոլորտի վրա: Առաջինն անդրադառնանք վերջերս բավականին մեծ աղմուկ հանած ադրբեջանական մի զենքի` «İstiqlal (İST-14,5 Anti-Material Rifle)» դիպուկահար հրացանին:

Նշված հրացանը պատկանում է մեծ տրամաչափի համանման զենքերի դասին: Ինչպես պարզվում է, նույն անունը կրող եւ ենթատարբերակներ համարվող իրականում տարբեր հրացաններ կան այս անվան տակ: Հայտնի է, որ նշված հրացանի տարատեսակներից մեկը կամ հիմնականը կիրառում է խորհրդային/ռուսական 14,5X114 մմ փամփուշտներ: Ըստ ադրբեջանական տվյալների իրենց դիպուկահար հրացանն ունի հետեւյալ մարտավարատեխնիկական բնութագիրը.

Զենքի երկարությունը` 2015 մմ

Փողի երկարությունը` 1220 մմ

Քաշը` 20-29 կգ, վերջինը լրակազմով

Կրակի արդյունավետ հեռավորությունը` 3000 մ

Զենքը կիսաավտոմատ է, ինքնալիցքավորվող

Պահեստատուփը 3 կամ 10 փամփուշտի համար

Ունի 8 անգամ մոտեցնող օպտիկական նշանոց։

Առաջին հայացքից, իհարկե, վատ տվյալներ չեն, սակայն փորձենք վերլուծել դրանք: Աշխարհում ներկայումս շատ են տարածված մեծ տրամաչափի դիպուկահար հրացանները, սակայն տվյալ տրամաչափն անգամ Ռուսաստանում ընդունված չէ որպես դիպուկահար զենք: Աշխարհում առավել հայտնի մոտ 30 մեծ տրամաչափի դիպուկահար հրացաններից 5-ից էլ քիչ են 14,5 եւ ավելի մեծ տրամաչափի զենքերը: Դրանք իրենց հեղինակությամբ լավագույնների վերջում են: 14,5 մմ-ոց փամփուշտները ճիշտ է շատ հզոր են եւ այդ առումով զրահապատ տեխնիկայի դեմ կիրառելու համար բավականին հարմար, սակայն դրանք չունեն հատուկ դիպուկահարների համար նախատեսված գնդակներ կամ արկեր: Այսինքն այս փամփուշտների միակ առավելությունը դա հզորությունն է: Մոտ 60 գրամանոց արկը փողից դուրս գալով մոտ 1000 մ/վ արագությամբ ունի մոտ 30 000 Ջոուլ էներգիա : Համեմատության համար նշենք, որ 12,7X108 մմ-ոց խորհրդային փամփուշտներն ունեն մոտ 50 գրամանոց արկ եւ մոտ 16 000 Ջոուլ էներգիա : Այստեղ բնական հարց է առաջանում, եթե այս փամփուշտներն այսքան հզոր են, ապա ինչու դրանցով դիպուկահար հրացաններ գրեթե չկան կամ շատ քիչ են: Խնդիրը հենց նրանում է, որ հզոր փամփուշտը նաեւ նշանակում է, որ դրանով կրակելը շատ դժվար է, իսկ որոշակի տարածությունից այն կողմ այդ արկերի ցրումն այնքան է մեծանում, որ դիպուկ կրակի մասին խոսելն ավելորդ է: Այդ հեռավորությունը կազմում է միջինը 1200-1500 մ:

Տեղեկանք. Մեծ տրամաչափի դիպուկահար հրացաններով միջին արդյունքը կազմում է 1200-1500 մ: Աշխարհում հեռահարության ռեկորդ սահմանած դիպուկահարները (Ա.Պերրի-2310 մ, Ռ. Ֆառլոնգ-2450 մ) օգտագործել են ամերիկյան 12,7 մմ-ոց McMillan TAC-50 հրացաններ: Այս եւ ավելի ճշգրիտ կրակ ապահովող CheyTac համակարգերը բալիստիկ հաշվարկիչների եւ ավելի քան 15-20 անգամ մոտեցնող օպտիկական նշանոցների շնորհիվ կարողանում են կրակել լավագույն դեպքում 2500 մ: Ահա թե ինչու են կասկածելի ադրբեջանական դիպուկահար հրացանի տվյալները եւ նշանակությունը:

Եթե մարդուն 1500-2000 մ հեռավորության վրա նման զենքով հնարավոր չէ խոցել, ապա դիպուկահարի ստեղծման իմաստը ո՞րն է: Իհարկե, զենքի տվյալների մեջ գրված է, որ այն նախատեսված է նաեւ զրահապատ տեխնիկայի եւ այլ նշանակետերի խոցման համար եւս: Բնական է, որ նման հեռավորության վրա զրահապատ մեքենան չափերով մեծ է եւ դիպչելու հավանականությունն էլ մեծանում է, չնայած նման հեռավորության վրա որոշ զրահապատ մեքենաներին եւս անհնար է խոցելը: Սակայն նման տրամաչափի փամփուշտներով նման նշանակետ խոցելու համար բավական են նաեւ գնդացիրները, որոնք անգամ ավելի մեծ հավանականությամբ կարող են խոցել այդ նույն մեքենաները՝ ելնելով իրենց արագաձգությունից եւ այլ հատկանիշներից: Այստեղ, իհարկե, հարց կարող է առաջանալ, որ նման գնդացիրներն ավելի մեծ եւ ծանր են, սակայն արի ու տես, որ ոչ: «КПВ» գնդացիրն առանց մեծ մարտապաշարի չունի մեծ քաշ: Բացի դրանից նման խնդիրների համար շատ երկրներ գնում են սահմանափակ քանակությամբ արդեն իրենց արդարացրած հրացաններ:

Ահա նաեւ այն պատճառները, թե ինչո՞ւ նման տրամաչափի դիպուկահարները մեծ տարածում չունեն, իսկ գնողներն էլ, քանի որ կիրառելու են սահամանափակ քանակով, չեն զբաղվում դրանց ստեղծմամբ: Կան, իհարկե, նաեւ այլ պատճառներ: Առաջին մեծ տրամաչափի դիպուկահարների կիրառությունը ցույց տվեց, որ դրանց արդյունավետությունն այնքան մեծ չէ, սովորական արկերով: Ճիշտ է շատ երկրներ Ադրբեջանի նման շարունակում են սովորական գնդացիրների համար նախատեսված արկերի-փամփուշտների համար դիպուկահարներ ստեղծել, անգամ կան «էկզոտիկ» 20 մմ-ոց մի քանի նմուշներ: Դրանք բոլորն էլ հզոր են, սակայն այստեղ ավարտվում է դրանց առավելությունը: Մեծամասամբ արեւմուտքում ստեղծված հզոր դիպուկահարների համար ստեղծվում են հատուկ փամփուշտներ: Դրանք կարող են լինել ավանդական տրամաչափի փամփուշտների հատուկ տեսակներ կամ բացառիկ տրամաչափի փամփուշտներ, որոնք ճիշտ է թանկ արժեն, սակայն իրենց գործում անփոխարինելի են: Աշխարհի լավագույն դիպուկահարները «CheyTac» համակարգի փամփուշտներով են սնվում, որոնց տրամաչափը չի հասնում 11 մմ-ի: Դրանք նախատեսված են 2000-2500 մ հեռավորության վրա արդյունավետ կրակ վարելու համար: 1000-1500 մ հեռավորության վրա նույնքան հաջողությամբ կիրառվում են ավելի փոքր եւ հարմար 12,7 մմ-ոց ռուսական կամ ամերիկյան փամփուշտները, հենց այդ պատճառով էլ կարիք չկա ստեղծել ավելի հզոր դիպուկահարներ:

Ինչպես տեսանք, այս ադրբեջանական զենքը 20-29 կգ է, ինչը նման զենքերի համար չափազանց մեծ զանգված է: Աշխարհի ամենատարածված «М82», «McMillan TAC-50» եւ այլ դիպուկահարների քաշը չի հասնում անգամ 15 կգ-ի:

Ինչպես նշեցինք, նույն տրամաչափի այլ դիպուկահար հրացաններ եւս կան, դրանք գրեթե բոլորն էլ տարածված չեն, դրանցից է նաեւ մոդուլային կառուցվածք ունեցող հարավաֆրիկյան «Mechem NTW-14,5»-ը, որը կարող է նաեւ կիրառել 20 մմ-ոց փամփուշտներ:

Կարելի է վստահորեն պնդել, որ ադրբեջանական դիպուկահարը կառուցվածքով եւ աշխատանքի հիմնական սկզբունքով խորհրդային գնդացրի եւ հարավաֆրիկյան այս համանման զենքի արտագրությունն է: Դրանում կարելի է անգամ համոզվել նկարներից եւ չափերից: «КПВ»-ի երկարությունը կազմում է 2000 մմ, իսկ փողի երկարությունը 1346 մմ :

«Mechem NTW-14,5»-ի քաշը, երկարությունը եւ փողի երկարությունը կազմում են նույնքան, որքան ադրբեջանական զենքինն է: Զարմանալի համընկնում է չէ, սրանք այն բազային տվյալներն են, որոնք բնութագրում են զենքը:

Նշեցինք այն մասին, որ ադրբեջանական ներկայացված տվյալները կեղծիք են, նման զենքով 3000 մ հեռավորության վրա դիպուկ կրակ վարել հնարավոր չէ: Համեմատության համար նշենք, որ նույն տրամաչափի առաջին դիպուկահարը հունգարական «Gepard»-ն ունենալով անգամ ավելի երկար փող` 1630 մմ ունի 1000-1500 մ արդյունավետ կրակի հեռավորություն: Զենքի հեռահարության առաջին գործոններից է երկար փողը, որն ապահովում է արկի մեծ արագություն, հետեւաբար, նաեւ հեռահարություն եւ դիպուկություն: «Gepard»-ի 400 մմ-ով ավելի երկար փողն ապահովում է կրկնակի պակաս հեռահարություն, սա ուղղակի աբսուրդ է, բացատրությունը պարզ է, ադրբեջանական տվյալները կեղծ են: Անգամ «Mechem NTW-14,5»-ի, որից արտագրված է ադրբեջանական հրացանը, տվյալներում նշված չէ 3000 մ:

Ադրբեջանական զենքի փայլուն նմուշ չլինելու մասին են վկայում նաեւ տեխնիկական այլ գործոններ: Սովորաբար նույն տրամաչափ եւ նույն փողի երկարություն ունեցող զենքերի մեջ առավել հեռահար է լինում այն զենքը որը չունի ինքնալիցքավորում: Ինչպես գիտենք վերը նշված ադրբեջանական զենքը ինքնալիցքավորվող է, այն էլ վատագույն տարբերակով` գազամխոցի շնորհիվ: Նման զենքերը նաեւ չեն կարող լինել գերճշգրիտ, քանի որ զենքի աշխատող մեխանիզմները ավելի շատ են: Բոլոր բարձրակարգ դիպուկահարները հիմնականում ինքնալիցքավորում չունեն: Այս ամենից զատ ադրբեջանական դիպուկահարը ունի առավելագույն հեռահարության եւս մեկ սահմանափակում: Ինչպես կարելի է նկատել բոլոր նկարներից եւ վիդեոներից, այդ զենքը հանդերձված է բելառուսական կամ ռուսական արտադրության «ПОСП 8Х42» տեսակի օպտիկական նշանոցով, որը տեղադրված է զենքի կողքից` խորհրդային տիպի զենքերի նման: Այս նշանոցով հնարավոր է դիպուկ կրակ վարել առավելագույնը 1200 մ հեռավորության վրա, դա հայտնի է բազմակի փորձերից, որ կատարել է նաեւ անձամբ հեղինակը: Իսկ կողքից տեղադրվող նշանոցները բարձրակարգ դիպուկություն չեն կարող ապահովել անգամ 1000-1200 մ հեռավորության վրա: Որպես օրինակ նշենք որ աշխարհում ոչ մի բարձրակարգ դիպուկահար հրացան չունի օպտիկական նշանոցի կողքից տեղադրում, իսկ մոտեցումը կազմում է 12-25 եւ ավելի անգամներ մեծ հեռավորությունների վրա կրակելու համար:

Վերը նշված հունգարական, հարավաֆրիկյան, խորվաթական եւ այլ դիպուկահար հրացանները եւս նույն պատճառներով մեծ տարածում չեն գտնում: Այնպես որ ադրբեջանական դիպուկահարը դեռ շատ հեռու է լավը լինելուց եւ նմանը դառնալու հնարավորություններ գրեթե չունի: Կա եւս մեկ պատճառ, հզոր եւ բարձրակարգ դիպուկահարներն ինքնալիցքավորվող չեն լինում, քանի որ աշխատող շատ դետալները խանգարում են դիպուկ կրակին, ծանր են եւ որոշակիորեն նվազեցնում են գազերի ճնշումը: Մամուլում հայտնի է դարձել, որ այս զենքը նախատեսվում է նաեւ արտադրել 12,7 մմ-ոց արկերով կրակելու համար: Իհարկե, այս հնարավորությունը բավականին կմեծացնի հրացանի պահանջարկը, սակայն այն արդեն լավ հրացան դառնալու հնարավորություններ չունի: Աշխարհում մի քանի տասնյակ երկրներ այսօր արտադրում են ամենատարբեր դիպուկահար հրացաններ, սակայն իրականում որակյալ զենքեր ոչ բոլորն են կարողանում ստեղծել: Ադրբեջանական նշված դիպուկահարը լայնորեն կիրառվում իրենց ԶՈւ-երի կողմից եւ պատահական չէ, որ դրանց կրակի արդյունավետությունը շատ ցածր է: Այս զենքով տարեկան արձակվում են հազարավոր արկեր, դրանց մասին մենք պարբերաբար նշում ենք, սակայն խոցման դեպքերը կարելի է հաշվել մատերի վրա: Այս արդյունքը արդեն դիպուկահարային չէ, նման կերպ կիրառվում են գնդացիրները:

ՀՀ ԶՈւ-երում կիրառվում է 12,7 մմ-ոց Zastava M93 (Black Arrow) սերբական դիպուկահար հրացաններ, որոնք չունեն ինքնալիցքավորում, քաշը կազմում է 14,5-16 կգ եւ նախատեսված են միչեւ 1200 հեռավորության վրա դիպուկ կրակ վարելու համար: Օտպիկական նշանոցը տեղադրված է վերեւից: Այսինքն իր հիմնական տվյալներով համապատասխանում է իր դասի հրացանների պահանջներին:

Արծրուն Հովհաննիսյան

[Vrej1915]

Re: Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan

Ադրբեջանցի փորձագետ. Շատ վատ է, երբ պաշտպանության նախարարին 20 տարի շարունակ չեն փոխում





Մարտ 13, 2012 | 00:27
Ադրբեջանի Պաշտպանության նախարար Սաֆար Աբիեւի կառավարման արդյունավետությունը նվազում է, քանի որ նա մոտ քսան տարի է, ինչ զբաղեցնում է այդ պաշտոնը, իսկ դա բացասաբար է անդրադառնում բարեփոխումների անցկացման վրա: Նման կարծիք է հայտնել Լրագրողների ռազմական հետազոտությունների կենտրոնի` «Դոկտրինա»-ի տնօրեն, փորձագետ Ջասուր Սումերենլին ադրբեջանական Faktxeber.com կայքին տված հարցազրույցում:

Նրա խոսքով, Նեջմեդին Սադըգովն էլ 19 տարի շարունակ զբաղեցնում է Ադրբեջանի ԶՈՒ Գլխավոր շտաբի պետի պաշտոնը: Ներկայումս աշխարհի ոչ մի երկրում, հատկապես հետխորհրդային շրջանում չկա նման դեպք, որ միեւնույն մարդը այդքան երկար ժամանակահատված զբաղեցնի նույն պաշտոնը:

«Դրա հետեւանքով նրա գործունեության արդյունավետությունը նվազում է, դա սկսում է խոչընդոտել բարեփոխումների անցկացմանը»: Փորձագետի համոզմամբ, թեեւ ադրբեջանական բանակի համար հսկայական միջոցներ են հատկացվում, սակայն դրանց ծախսման հանգամանքները գաղտնի են պահվում, որի հետեւանքով բազմաթիվ ապօրինի յուրացումներ են լինում: «Հայտամրցույթները փակ են կազմակերպվում, դրա հետեւանքով էլ կաշառակերության դեպքերը ավելանում են: Բացի այդ, բանակում սահմանափակում են զինվորականների կարիերան, առկա է սոցիալական անարդարություն ու այլն»,-ասել է փորձագետը: