Regional geopolitics

[UrMistake]

Re: Regional geopolitics

This show will open also some eyes and minds , sometimes we must listen all of the parties and make up the rights and wrongs , i agree with everything they say exempt the part that the EU has moral high ground over Russia .

The ultimate conclusion will always be that in order to be saved and make something of us , we should relay only on our selfs with our trilateral collective power.

[Serjik]

Re: Regional geopolitics

Bro did you even understand what they ware talking about? They are saying that nationalism did not exist in its full form in the Soviet totalitarian system and they are suggesting that nationalism can exist in a liberal democratic system like in the West. If Armenia was not under Russia during the Soviet times it would be under Turks. If Armenia was not under Russia now it would be under the West. Did you bother looking around you in the west? Do you see nationalism or do you see assimilation and westernization? My family was more nationalistic during Soviet times than they are now. This bullxxxx discussion is for little minds.

This show will open also some eyes and minds , sometimes we must listen all of the parties and make up the rights and wrongs , i agree with everything they say exempt the part that the EU has moral high ground over Russia .

The ultimate conclusion will always be that in order to be saved and make something of us , we should relay only on our selfs with our trilateral collective power.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ադրբեջանն Իրանի ծրագրերում

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Մեկնաբանություն - 25 Հունվարի 2015,


Ադրբեջանի ներքաղաքական ասպարեզում Իրանը Թուրքիայի հետ մրցակցելու հնարավորություն չունի: Թուրքիան Ադրբեջանի գրեթե բոլոր առաջատար քաղաքական կուսակցությւնների, խմբերի, հասարակական շարժումների ու կառավարության գործընկերն է: Ադրբեջանական հասարակությունն Իրանը դիտարկում է որպես հակառակորդ: Նույնիսկ պրո-իսլամական խմբերը զգուշավոր են վերաբերվում Իրանի քաղաքականությանը, բացի Թեհրանի ստեղծած «Իսլամական կուսակցությունից»:

Միեւնույն ժամանակ, Իրանը չի կորցնում իր հանդեպ բացասական վերաբերմունքը չեզոքացնելու եւ Թուրքիայի հանդեպ Ադրբեջանի անվստահություն կամ նույնիսկ թշնամանք առաջացնելու հույսերը: Իրանը խաղադրույք է կատարում երկու հանգամանքի վրա՝ տնտեսական հարաբերություններ եւ շիիզմի դոկտրինը:

Տնտեսական եւ գեոտնտեսական վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ Իրանը նախկինում Ադրբեջանի համար տնտեսական ավելի մեծ նշանակություն ուներ, քան Թուրքիան: Միեւնույն ժամանակ, վերջին տարիներին Ադրբեջանը դարձավ Թուրքիայում առաջատար ներդրողը, ստեղծելով էներգահաղորդակցություններ եւ նավթաքիմիական ձեռնարկություններ:

Իրանը Թուրքիայից ավելի էր շահագրգռված Ադրբեջանի տնտեսական ինտեգրմամբ, ընդ որում՝ առաջատար ոլորտներում, այն դեպքում, երբ Թուրքիան մինչ այժմ գերազանցապես շահագրգռված է առեւտրի զարգացմամբ:

Սակայն Ադրբեջանի կողմից Թուրքիայի ընտրությունը քաղաքական որոշումների արդյունք էր:

Սակայն այդ ենթադրվող ինտեգրումը չի հանգեցրել ու չի հանգեցնի զգալի արդյունքների, քանի որ Իրանի այդ հայեցակարգի հիմքում, որն Իրանը փորձում է իրականացնել մերձավոր տարածաշրջանների երկրների հանդեպ, դրված է երկրների զարգացման սահմանափակման նպատակը:

Ադրբեջանցի հեղինակների վերլուծական աշխատանքներում ու մեկնաբանություններում առկա է այն տեսակետը, որ տնտեսական համագործակցության իրանական առաջարկներում կան վնասակար պահեր, որոնք հակասում են Ադրբեջանի երկարաժամկետ զարգացմանը: Այդպիսով, Ադրբեջանի վրա ազդելու հարցում Իրանի համար առավել մատչելի ու հասկանալի լծակները, հատկապես Թուրքիային հակակշռող, պարունակում են խոցելի դրույթներ:

Եթե ադրբեջանական պետությունը շարունակի ապագայում էլ գոյատեւել, նրա հիմնական գործընկերն են լինելու Եվրոպական հանրությունը, հետո Ռուսաստանը եւ Իրանը: Թուրքիան նույնպես կարեւոր է լինելու Ադրբեջանի համար, բայց ոչ որպես առաջատար ու առավել եւս լոկոմոտիվային գործընկեր: Իրանը Թուրքիայի համեմատ ունի մի շարք առավելություններ տնտեսական ոլորտում, հատկապես նավթի հիմնական պաշարների եւ նավթի ցածր գնի հետեւանքով առաջացած ճգնաժամի ավարտից հետո:

Ադրբեջանի քաղաքական կուսակցություններն ու քաղաքական դասը խոր ճգնաժամի մեջ են: Ընդդիմադիր առաջատար կուսակցություններն ընդունակ չեն վերցնել քաղաքական ու հասարակական նախաձեռնությունը, առաջ քաշել նոր գաղափարներ, կազմակերպել զանգվածային ելույթներ: Ընդդիմադիր կուսակցություններն ու հասարակությունն, ընդհանուր առմամբ, պառակտման ու հոգեւոր սնանկության վիճակում են:


Իշխող կուսակցությունը նշանակալի չափով կորցրել է դիրքերը հասարակության մեջ, փաստացի վերածվելով վարչարարների փոքր խմբի: Ներքաղաքական պայքարի գլխավոր ասպարեզը դարձել են նախագահի աշխատակազմը եւ կառավարությունը:

Ադրբեջանական հասարակությունը ծայրաստիճան մարգինալացված է, ձեւավորվել են սոցիալապես ապակողմնորոշված մարդկանց ահռելի խմբեր, բնակչության լայն զանգվածները կուլտուրայի ու կրթական մակարդակով տասնամյակներով հետ են շպրտվել: Ձեւավորվում է ինչ որ «ստամբուլյան» մոդել, երբ ժամանակակից, փայլուն էլիտայի կողքին կուտակվում են վատ կառավարելի մարդանց ամբոխներ, որոնք աղքատության ու սոցիալապես վնասակար վիճակում են:

Այս, ինչպես նաեւ Սաուդյան Արաբիայի ու Իրանի հզոր կրոնական քարոզչության պայմաններում իրենց դիրքերն են ուժեղացնում այն կազմակերպությունները, որոնք կողմնակից են իսլամական սկզբունքով հասարակության ու պետության կազմակերպմանը:

Միեւնույն ժամանակ, տարբեր նյութերի ու տեղեկատվության հիման վրա կատարված վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ Ադրբեջանի իսլամական հեռանկարը լիովին իրական է, եւ կան բնակչությանն իսլամական շարժումներին ներգրավելու բավական նշաններ: Նկատի առնելով երկրում շիա մազհաբի ավանդական գերակայությունը, կարելի է նշել Իրանի առավելությունն այս քաղաքական ուղղությամբ:

Սակայն պետք է նկատի առնել, որ ադրբեջանական հասարակությունը չափից ավելի սեկուլյարացված է եւ սոցիալական ներկայիս պայմաններում գերադաում է նյութական բարիքները որպես առաջնահերթություն: Այդ պատճառով կարող է առաջանալ ֆենոմեն, երբ Ադրբեջանում իսլամական քաղաքականության ոլորտում ավելի համոզիչ դիրքեր գրավեն Թուրքիայի կրոնական կազմակերպությունները:

Սուննի այս «նոր» կազմակերպությունները, օրինակ Նուրչուլարը, որոնք քարոզում են սոցիալական ուղղվածության քաղաքականություն եւ ակտիվ զբաղվում են իրական սոցիալական նախագծերով, արդեն ակտիվ գործունեություն են վարում Ադրբեջանում: Ընդ որում, նշվում է, որ եթե իրանցիներին 15 տարի պետք եղավ ոչ այնքան ազդեցիկ իսլամական կազմակերպություններ ստեղծելու համար, ապա թուրքական այդ սուննի հոսանքը բավական արագ ամուր դիրքեր է նվաճել:

Թուրքիայի այդ «նոր», չափավոր իսլամիստները սերտ կապված են սունիի Նաքշբանդիա եւ Կադիրիա օրդենների, ինչպես նաեւ Թուրքիայում ներկայում իշխող չափավոր իսլամական խմբավորան հետ: Նրանք չեն կարող չունենալ շիա գաղափարախոսությունը դուրս մղելու նպատակ: Այդ պատճառով, հեռանկարում կարելի է կանխատեսել հակամարտություն Ադրբեջանի տարբեր շարժումների միջեւ:

Հետեւաբար, ոչ Իրանը, ոչ Թուրքիան չեն կարող առավելության հույս ունենալ իսլամական քաղաքականության ոլորտում: Ադրբեջանում սկսում են գերակշռել սալաֆիական շարժումները, եւ իսլամական գործոնն ամրապնդվում է սալաֆիզմի գաղափարների բազայի վրա: Դա Իրանի շիա ազդեցության դեմ ադրբեջանական իշխանությունների պայքարի արդյունքն է:

Սակայն Թուրքիայից բացի, Ադրբեջանի հարցում կարեւոր դեր է խաղացել Ռուսաստանը: Իրանը բազմիցս Ռուսաստանին առաջարկել է համատեղ գործողություններ կիրառել Ադրբեջանի վրա ազդեցությունն ուժեղացնելու համար: Ռուսաստանը մեծամտորեն մերժել է այդ առաջարկները, եւ արդյունքում տեղի է ունեցել այն, որ Ադրբեջանը դարձել է Թուրքիայի վասալը: Դա հաստատվեց նրանով, որ ԱՄՆ-ն ու Արեւմտյան հանրությունը պատրաստ են անտեսել որեւէ պետության շահերը, որոնք համատեղվում են Թուրքիայի շահերի հետ:

Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ դաշինք կազմելու Ռուսաստանի ձգտումն առայժմ չի հանգեցրել Ադրբեջանի վրա ուժեղ ազդեցության: Սակայն ռուսները շարունակում են Հարավային Կովկասում գերիշխանության հասնելու հույս պահել: Այդ խաղը չի կարող Ադրբեջանում գերիշխանության հասցնել ոչ Ռուսաստանին, ոչ էլ Իրանին, սակայն, ի տարբերություն Իրանի, Ռուսաստանը վարում է Ռուսաստան-Թուրքիա-Ադրբեջան դաշինքի լեգիտիմության քաղաքականություն:
Ներկայում, երբ Իրանն ընթանում է ԱՄՆ-ի ու Արեւմտյան հանրության հետ հարաբերությունների կարգավորման ճանապարհով, տարածաշրջանում առաջանում է աշխարհքաղաքական նոր իրավիճակ: Թուրքիայի փոխարեն հիմնական դաշնակից է դառնում Իրանը, իսկ Ադրբեջանի նշանակությունը որպես նավթի մատակարար ու Աֆղանստանի ուղղությամբ ռազմական բեռների տրանզիտ նվազում է:

Ռուսաստանը կանգնել է Մերձավոր Արեւելքում ազդեցության լիակատար կորստի հեռանկարի առջեւ, եւ Իրանն ամեն կերպ նպաստելու է դրան: Տեղի է ունենում երեք պետությունների մեկուսացված համակարգի առաջացումը՝ Ռուսաստան-Թուրքիա-Ադրբեջան, եւ Իրանն այդ դաշինքը կարող է դիտարկել միայն որպես թշնամական, եւ անշուշտ գտնվում է դաշնակիցների ու գործըկներների փնտրտուքով՝ ստեղծելու այլընտրանքային դաշինք:

Պետք է նշել, որ այնպիսի նշանակալի գործոնի առաջացումը, ինչպիսին քրդականն է՝ Իրաքի պետության փլուզման արդյունքում, ինչպես նաեւ թուրք-ամերիկյան հարաբեությունների վատացումը, Իրանին ու Թուրքիային հասցրել են փոխադարձ հավակնություները նվազեցնելու անհրաժեշտությանը: Սակայն Իրանը թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների վատացումը դիտարկում է որպես Թուրքիայի վրա ճնշում գործադրելու հարմար պայման:
Այդ պատճառով, իրանա-թուրքական հարաբերությունները սկզբունքորեն փոփոխություններ չեն կրել, այդ թվում նաեւ հարավ-կովկասյան ուղղությամբ: Հայաստանին առայժմ հաջողվում է պահպանել սեփական դիրքերը արածաշրջանում, հնարավոր է անգամ՝ ուժեղացնել դրանք, այն պամաններում, երբ Թուրքիան ու Իրանը ձգտեն պահպանել ուժերի հավասարակշռությունը:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....1Khtr8Ud.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ինչո՞ւ է Սերժ Սարգսյանը նախահարձակ լինելու սպառնալիք հնչեցնում
- 26.01.2015

http://www.yerkir.am/am/news/79303.htm

Նախագահ Սերժ Սարգսյանը պաշտպանության նախարարին կից կոլեգիայի և հայկական բանակի կազմավորման 23-րդ տարեդարձին նվիրված հանդիսավոր նիստում ունեցած ելույթում, անդրադառնալով հայ-ադրբեջանական սահմանագծին լարվածության կտրուկ մեծացմանը, այսօր հայտարարել է. «Թող ոչ ոք չմտածի, որ մենք ձեռքներս ծալած սպասելու ենք, թե երբ է արհավիրքը մտնելու մեր տուն: Մեզ համար արհավիրք պատրաստողի հանդեպ մենք պարտավոր ենք լինել անողոք: Կրկնում եմ՝ դիմացինի արկածախնդրությունը կստիպի մեզ գնալ անդառնալի վնասների հասցման ճանապարհով: ...Ես մեկ անգամ ևս ի լուր բոլորի հայտարարում եմ` մենք պատրաստ ենք և՛ լավին, և՛ վատին:

Իմ սեղանին առկա են հնարավոր բոլոր տարբերակները»: Սերժ Սարգսյանի այս հայտարարությունները, կոնկրետության և կոշտության տեսանկյունից, ուղղակի աննախադեպ են: Ըստ էության՝ ՀՀ զինված ուժերի գերագույն գլխավոր հրամանատարը խոսում է հայկական զինված ուժերի կողմից բոլորովին նոր մարտավարություն որդեգրելու մասին, որի էությունը ոչ թե հակառակորդին զսպելու համար յուրաքանչյուր դեպքում անհամարժեք ավելի անողոք հարված հասցնելն է, այլ թե' քաղաքական և թե' ռազմական առումով հարձակողական ռազմավարության անցնելը:

Այլ կերպ հնարավոր չէ մեկնաբանել հակառակորդի կողմից մեզ համար հնարավոր պատրաստված «արհավիրքին» սպասելու փոխարեն այդ արհավիրքը պատրաստելու փուլում նրան անողոք ու անդառնալի վնասներ հասցնելու, Ադրբեջանի «տաք գլուխներին» ուղղված՝ «բազմաթիվ անակնկալների սպասելու» և, որ շատ ավելի կոնկրետ է, սահմաններին և շփման գծի երկայնքով ավելի մեծ և սպառնալից կուտակումների պարագայում կանխարգելիչ հարվածներ հասցնելու որոշում կայացնելու իրավունքը մեզ վերապահելու մասին` նրա փաստացի նախազգուշացումները:

Առաջին հայացքից Սերժ Սարգսյանի այս հայտարարությունները կարող են տպավորություն ստեղծել, թե առկա են Ադրբեջանի կողմից մեզ համար իսկապես «արհավիրք» պատրաստելու մասին վկայող լուրջ փասատրկներ, որից զերծ պահելուն էլ ուղղված են նման նախազգուշացումները: Իրականում, սակայն, այս հայտարարությունները հետապնդում են հեռահար մի քանի այլ նպատակներ:

Նախ՝ թերևս պատահական չէ, որ դրանք արվում են հիմա, երբ, այլևս չունենալով իր իսկ նախահարձակ գործողությունների հետևանքով կրած մարդկային կորուստները թաքցնելու ռեսուրս, Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը սկսել է խոստովանել կրած կորուստները՝ սեփական ձեռքերով փլուզելով բանակի անպարտելիության այն միֆը, որը փորձում էր ստեղծել սեփական հասարակությանը բացարձակ տեղեկատվական բլոկադայի ենթարկելու քաղաքականությամբ:

Նախագահի այս հայտարարությունները, փաստացի աննպատակ կորուստների մասին տեղեկատվական հոսքերի ֆոնին, սառը ցնցուղի ազդեցություն կարող են ունենալ ադրբեջանական հասարակության համար՝ ադեկվատ լինելու դեպքում վերջինիս ստիպելով սեփական իշխանությունից և ռազմական գերատեսչությունից, ի վերջո, հաշիվ պահանջել, թե ուր է տանում այս ուղեգիծը:

Երկրորդ՝ դժվար է ասել՝ զուտ պատահականությո՞ւն էր, թե՞ ոչ, բայց հետաքրքիր զուգադիպությամբ Սերժ Սարգսյանի այս կոշտ հայտարարությունները հնչում են հունվարի 27-ին Կրակովում ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների հետ Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովի հանդիպման նախօրեին, որը, ըստ էության, կազմակերպվում է Ադրբեջանի կողմից ներկայումս իրավիճակը լարելու մարտավարության նպատակները հասկանալու և գուցե նաև Բաքվին զսպաշապիկ հագցնելու նկատառումով:

Այս ֆոնին Երևանից հնչած կոշտ հայտարարությունն ուղղված է նույնիսկ ոչ այնքան Ադրբեջանի հասարակությանը, որքան հենց միջնորդներին՝ Բաքվին սթափեցնելու համար ավելի հետևողական գտնվելու նպատակով:

Խնդիրն այն է, որ միջազգային հանրությունը հարմարվել է այն փաստին, որ Ղարաբաղյան պատերազմում, ուեննալով տարածքային ձեռքբերումներ, հայկական կողմը շահագրգռված չէ ստատուս քվոյի փոփոխությամբ, ուստի, որևէ պարագայում նախահարձակ լինելով, պատերազմ սկսելու քայլին չի գնա:

Թերևս հենց դրանում ավելորդ համոզվածությունն էլ թույլ էր տալիս բնական ընդունել Ադրբեջանի հիստերիկ, պատերազմական և բացահայտ ֆաշիստական բնույթ ուենցող քարոզչությունը, դրա շրջանակներում նաև սահմանային լարվածությունն աստիճանաբար կրիտիկականի մեծացնելու մարտավարությունը:

Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունն այս իմաստով սթափության կոչ է հատկապես ԵԱՀԿ ՄԽ անդամներին՝ առ այն, որ հայկական կողմը ոչ միայն չի բացառում նախահարձակ լինելու հնարավորությունը, այլև Ադրբեջանի` այս արկածախնդիր վարքագծի նկատմամբ միջազգային հանրության բացահայտ անտարբերության պատճառով արդեն համարում է միանգամայն հնարավոր տարբերակ:

Եվ եթե իսկապես ՄԽ համանախագահող երկրները այս տարածաշրջանում պատերազմ չեն ցանկանում, ուրեմն պետք է կարողանան «մշակել» Ադրբեջանին՝ արդեն ոչ թե նրան, այլ հայկական կողմին զսպելու նկատառումով:

Երրորդ՝ Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունների մյուս հասցեատերերը, ըստ էության, ՀԱՊԿ-ն է, հատկապես` Ռուսաստանը, որոնք, ուղղակի պատասխանատվություն են կրում Հայաստանի անվտանգության համար, թեեւ ջայլամային կեցվածքով գործնականում ոչ մի կերպ չեն արձագանքում արդեն Հայաստանի սահմանների նկատմամբ Ադրբեջանի ակնհայտ ոտնձգություններին:

Հիմա արդեն, երբ Հայաստանն ուղղակի սպառնալիքներ է հնչեցնում, թերևս պետք է ակնկալել, որ հատկապես Ռուսաստանը չի կարող շարունակել ոչինչ չտեսնելու, ոչինչ չլսելու և ոչինչ չխոսելու այս երեսպաշտական կեցվածքը: Այս իմաստով նախագահի քայլը մի փոքր ծայրահեղ պետք է համարել, քանի որ դրանով ուղղակիորեն բացահայտվում է դիվանագիտական խողովակներով դրան հասնել չկարողանալու փաստը, որն այսօր ակամա խոստովանել է արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը: Գևորգ Դարբինյան

Մանրամասները` yerkir.am կայքում:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Իրանի համար սահմանների ներկա իրավիճակը ձեռնտու է

ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Հարցազրույց - 28 Հունվարի 2015,


Մեր զրուցակիցն է իրանագետ Վարդան Ոսկանյանը

Իրանի ԱԳ նախարար Ջավադ Զարիֆը Երևանում կրկին խոսել է հայ-իրանական տնտեսական հարաբերությունների զարգացման մասին, սակայն սայլը կարծես տեղից չի շարժվում: Ձեր կարծիքով, ո՞րն է դրա պատճառը:
Ես չէի ասի, որ սայլը տեղից չի շարժվում: Համենայնդեպս ծրագրերի մի որոշ հատվածը, որը կապված է էներգետիկ ոլորտի հետ, մասնավորապես, բարձրավոլտ էլեկտրագծերի, կամ իրականացել են, կամ իրականացման փուլում են: Իրանի ԱԳ նախարարի այս այցելության կարևոր կետերից մեկը, որը գրավեց իմ ուշադրությունը, երկաթգծի խնդրի մանրամասն արծարծումն էր: Երևում է, որ իրանական կողմը շատ շահագրգիռ է այդ ծրագրի իրականացման գործում:
Հայ-իրանական ծրագրերի իրականացման դանդաղ ընթացքի կամ անգամ ժամանակավոր սառեցման հիմնական պատճառները կապված են Իրանի դեմ պատժամիջոցների հետ:
Իրանական կողմը լրացուցիչ ֆինանսական աղբյուրներ չուներ այդ խիստ պատժամիջոցների պայմաններում իրականացնել նման ծրագրեր, թեկուզ երկաթուղու հետ կապված:
Հիմա իրավիճակը փոքր ինչ փոխվել է, չնայած պատժամիջոցների մի մասը դեռ կան, բայց Իրանի հանդեպ միջազգային հարթակում ճնշումներն զգալիորեն թուլացել են: Հիմա Իրանը կցանկանա օգտագործել այդ պատեհ առիթը, մասնավորապես երկաթուղու ծրագիրն իրականացնելու համար:

Այս փուլում հայ-իրանական առևտրային հարաբերությունները բարելավելու ուղղությամբ ի՞նչ աշխատանքներ պիտի տարվեն, որ առավելագույն արդյունքներ լինեն:
Ես կարծում եմ, որ որոշ հատվածում մենք արդեն արդյունքներ ունենք: Եթե խոսքը քաղաքական հարաբերությունների մասին է, ապա ես չգիտեմ՝ սրանից ավելի լավ կարո՞ղ է լինել, այսինքն շատ լավ վիճակում են մեր հարաբերությունները: Տնտեսական, գիտության ու մշակութային ոլորտներում նույնպես զարգացումներ կան, բայց այդ ոլորտներում աշխատանքներ իրականացնելու դաշտը բավական մեծ է:
Կարևոր հանգամանք է, որ տարբեր միջազգային հարթակներում թե Հայաստանը, թե Իրանն ունեն հավասարակշիռ դիրքորոշումներ` կապված թե մեզ, թե իրանական կողմին հուզող խնդիրների հետ: Եթե փորձենք մեկ բառով գնահատել հայ-իրանական քաղաքական հարաբերությունները, ապա ամենաճիշտ բնորոշումը կլինի օրինակելի բառը: Տնտեսական ոլորտում ես կարծում եմ անելիքներ կան, և դրանք շատ են:
Ամենակարևորն այն է, որ կողմերն ունեն պատրաստակամություն, այսինքն բարի կամք բոլոր ոլորտներում, և ես չեմ տեսում որևէ ոլորտ, որտեղ հայ-իրանական շահեերը բախվում են թե քաղաքական, թե տնտեսական իմաստով:
Երկրորդ կարևոր հանգամանքը, որ կցանկանայի շեշտել, որին Իրանի ԱԳ նախարարն էլ անդրադարձավ, այն է, որ փաստորեն Իրանի համար Հայաստանի ԵՏՄ անդամակցությունը դրական քայլ է, և իրանցիները կցանկանան Հայաստանի միջոցով որոշակի մուտք ունենալ այդ տնտեսական տարածք:

Պարոն Ոսկանյան, վերջերս Իրանի դեսպանը հայտարարեց, որ Իրանի նախագահ Հասան Ռոհանին կայցելի Հայաստան, սակայն ժամկետներ չնշեց` ասելով, որ այդ այցի համար որոշակի ծրագիր է պետք, որպեսզի դա չլինի սոսկ հերթական այցելություն: Ձեր կարծիքով, ի՞նչ ծրագրերի մասին է խոսքը, Իրանը ցանկանում է ավելի՞ հստակեցնել հայ-իրանական հարաբերությունները:
Բնականաբար ցանկացած լավ հարաբերություններ որոշակի զարգացման տեղ ունեն: Այս առումով, Հայաստանի և Իրանի հարաբերությունները, եթե անգամ տեղ ունեն զարգացման, ապա դա լավից ավելի լավի փուլն է լինելու: Ինչ վերաբերում է Հայաստանի հետ իր հարաբերությունները բարելավելու իրանական կողմի ցանկությանը, դա միշտ առկա է, որովհետև առնվազն Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում Իրանն ունի մեկ լուրջ և կայուն գործընկեր, և դա Հայաստանի Հանրապետությունն է:
Հետևաբար կարելի է ասել, որ Հայաստանը այս տարածաշրջանում կարևոր գործընկեր է Իրանի համար, և Իրանը ցանկանում է առկա բարձր մակարդակի հարաբերություններն էլ ավելի բարելավել: Դա մեզ համար էլ շատ շահավետ է և ձեռնտու, որովհետև նույնկերպ Իրանը կարևոր դերակատար է Մերձավոր Արևելքի տարածաշրջանում, որտեղ Հայաստանն ունի իր շահերն ու ծրագրերը:

Իրանի ԱԳ նախարարը Հայաստանում անդրադարձել է նաև ԼՂ խնդրի կարգավորմանը: Ինչո՞ւ է Իրանը խոսում այս խնդրի մասին, և արդյոք Իրանի խոսքը կարող է որևէ դերակատարություն ունենալ խնդրի խաղաղ կարգավորման համատեքստում:
Ընդհանուր առմամբ, Իրանը միակ երկիրն է, որը սահման ունի թե Հայաստանի, թե Ադրբեջանի, թե ԼՂՀ-ի հետ: Այս առումով Իրանը շահագրգիռ է խաղաղության պահպանմամբ: Չնայած Իրանի պաշտոնատար անձինք չեն բարձրաձայնում, բայց ես կարծում եմ, որ Իրանի համար սահմանների ներկա իրավիճակը բավականին ձեռնտու է, որովհետև ԼՂՀ-ի և Իրանի սահմանի վերահսկողությունը հայկական ուժերի կողմից ապահովում է այդ սահմանի անվտանգությունը, մինչդեռ ադրբեջանա-իրանական սահմանին լինում են լարվածություններ, որը մենք տեսել ենք նախկինում:
Իսկ հայ-իրանական սահմանի ողջ երկայնքով, թե Հայաստանի, թե ԼՂՀ սահմանի հատվածից իրավիճակը վերահսկելի է, և ես կարծում եմ, որ իրանցիները շահագրգիռ են, որ այս իրավիճակը պահպանվի:
Այսինքն, հարաբերությունների զարգացման ու խորացման առումով երկկողմ շահագրգռվածություն կա:
Իհարկե, Իրանի պաշտոնատար անձինք չեն կարող դա բարձրաձայնել, բայց Իրանում քաղաքական դերակատարություն ունեցող բազմաթիվ խմբեր կողմնակից են Արցախի հիմնախնդրի հայանպաստ լուծմանը: Դրա համար բազմաթիվ պատճառներ կան, միայն այն չէ, որ Իրանում կա որոշակի հայամետ լոբբի:
Հիմնական պատճառը պետք է Իրանի շահերում փնտրել: Իրանին ձեռնտու է, որ իր հյուսիսային տարածքների նկատմամբ որոշակի հավակնություններ ունեցող Ադրբեջանը որքան հնարավոր է քիչ սահման ունենա այսպես կոչված “Հարավային Ադրբեջանի” հետ:
Իրանականում դա ոչ թե Ադրբեջան է, այլ Իրանի պատմական Ատրպատականի նահանգներից մեկը: Այդ տեսանկյունից, մեր և Իրանի շահերը համընկնում են:

Տեսակետ կա, որ հայ-իրանական գազատարը մեծ հաշվով չի ավելացրել Հայաստանի ռազմավարական պոտենցիալը, քանի որ իրանական գազը Հայաստանում լայն սպառման առումով այս պահին էլ շարունակում է մնալ անհասանելի: Կիսո՞ւմ եք այդ տեսակետը:
Քանի որ ես տնտեսական հարցերի մասնագետ չեմ, կդժվարանամ այդ հարցին պատասխանել: Ես չգիտեմ, արդյոք այդ գազն սպառվում է Հայաստանի ներքին շուկայում, թե ոչ, թե միայն էլեկտրաէներգիայի արտադրության վրա է գնում:

Իսկ այս պահի դրությամբ հայ-իրանական հարաբերություններին խանգարող հանգամանք կա՞:
Այս պահի դրությամբ հայ-իրանական երկկողմ հարաբերություններին քաղաքական իմաստով խանգարող հանգամանք ես չեմ տեսնում:
Միգուցե տնտեսական դաշտում որոշակի խանգարող հանգամանքներ կան` կապված դեռևս գործող արևմտյան պատժամիջոցների հետ, բայց որքան էլ “տարօրինակ” է, Արևմուտքը նույնիսկ պատժամիջոցների ամենախիստ շրջանում հայկական շահերը հաշվի էր առնում: Հաշվի էր առնում, որ Իրանը Հայաստանի հետ ունի ոչ թե 20-25-ամյա հարաբերություններ, այլ հազարամյակների հարաբերությունների պատմություն, և Հայաստանի և Իրանի միջև հարաբերություններում շատ խնդիրներ Արևմուտքի կողմից քննադատության չէին արժանանում, այն դեպքում, երբ ուրիշ երկրների դեպքում այդ քննադատությունը կարող էր լինել:
Ընդհանուր առմամբ, պիտի նշեմ, որ տարածաշրջանային քաղաքական դերակատարների համար հայ-իրանական հարաբերությունների լավ մակարդակը և բարիդրացիական հարաբերությունները ձեռնտու են, որովհետև դրանք ապահովում են զգալի կայունություն: Շատ կարևոր հանգամանք է մեր երկու երկրների միջև հարաբերությունները ներկայացնել որպես նաև քրիստոնյա և մահմեդական դավանանք ունեցող ժողովուրդների օրինակելի հարաբերություններ: Ես չեմ տեսնում որևէ ոլորտ, որտեղ կարող են լուրջ խոչընդոտներ լինել հայ-իրանական հարաբերություններում:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....3Gb81LqZ.dpuf

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

David Usupashvili: We don't discuss the issue of Abkhazian railway

Georgian Parliament speaker David Usupashvili
Photo: REUTERS/David Mdzinarishvili
Interviews | January 30, 2015 12:16
exclusive


Mediamax's exclusive interview with Speaker of the Parliament of
Georgia David Usupashvili

Speaker of the Parliament of Georgia David Usupashvili will visit
Armenia on February 1. On the eve of the visit he talked to Mediamax.

- In an interview with our news agency in January 2013, former
Georgian Prime Minister Bidzina Ivanishvili said it is necessary to
duly assess the "huge potential for the development of cooperation
between Armenia and Georgia and to elaborate a new and multichannel
strategy for interaction". In your opinion, to what extent do the
parties employ that potential today?

- First of all, profiting by this occasion I would like to thank my
Armenian counterpart Galust Sahakyan for the invitation. It will be my
second visit to Armenia in the rank of the Georgian Parliament's
Speaker and this fact itself also attests to our friendly and
good-neighborly ties.

Before proceeding to the question, I would like to extend my
condolence to entire Armenia over the Gyumri tragedy. The slaughter of
an entire family, including infants is not the tragedy of only the
Armenian people but also the humanity. This tragedy was horrifying for
the Georgian community - we all filled with severe resentment and
pain.

As to greater use of cooperation potential, it should be noted that
our intergovernmental ties are many-sided. The transit infrastructure
of Georgia is vital for Armenia. The "basilar artery" between Armenia
and Russia passes through Georgia. Georgia offers Armenia sea access
and access to the world economic space from where it gets virtually
all sorts of goods and utilities. Armenia uses the same roads to
export its products to Russia and other countries. All of this implies
effective cooperation in such a sector of the economy as transport.
Armenia and Georgia trade in agriculture, raw materials and
construction materials, and tourism is intensively developing.

Traditionally, coffee from Armenia as well as exotic fruit juice used
to sell well at Tbilisi stores. But when the Armenian grape appeared
on the counters we started thinking - shouldn't we reconsider our
trade ties? But we were then "lulled" - you cannot make wine from it,
thus it will not compete with the Georgian. Just kidding!

Now getting in earnest about the matter - let's cast a glance at the
numbers. We registered 50% increase in trade turnover between our
countries in 2013. Growth dynamics was observed in 2014 as well, even
though the potential was not explored fully. For instance, what about
carrying out several economic projects in overall regional context? It
would make our products more competitive in the world market. Or, what
if Armenian and Georgian tour operators offer a package to foreign
tourists, which will also include visiting the neighboring country?
This might result in significant increase in tourist flows to the
region. But it requires thorough study of all the spheres, careful
consideration of such ideas, correct calculation of everything and
in-depth analysis in order to define the niche the Caucasian product
can gain worldwide.

Certain steps have already been taken to this end, and mutual
high-level visits are not the only "evidence" of it. Last October the
chairpersons of the committees of the parliaments of both countries
had a meeting, the sitting of the Intergovernmental Commission on
Economic Cooperation between Armenia and Georgia was held, and joint
task forces on economic affairs were set up. All of this points to the
clear desire by the legislative and executive powers of our countries
to ramp up cooperation on not only general policy matters but also at
sectorial level.

- Armenia and Georgia are engaged in different integration projects -
Armenia has joined the EEU, while Georgia has signed the Association
Agreement with the EU and want to become NATO member. In one of your
interviews you stated that the difference in foreign policies should
be used in an effort to converge. How can it be applied in practice?

- The foreign policy alignment of our countries indeed differs.
Georgia signed the EU Association Agreement, whereas Armenia entered
the Russia-formed EEU. Our countries join international organizations
on their own volition depending on their interests and considering the
mutual relations with the friendly states. I can assure you that
Georgia does not enter any organization that might infringe upon its
sovereignty. We hope that despite its EEU membership Armenia will
preserve a degree of independence that will enable us to persist with
our cooperation without third-party intervention.

Our countries have obtained wide practice in this regard.
Historically, the Caucasus region was in the center of geopolitical
battles and was under the pressure of empires. Despite that, our
ancestors, regardless of what the empires aspired, were wise enough to
maintain good-neighborliness and eventually show the door to the
unbidden guests. This practice should be taken into account. Despite
current political realities, countries in the South Caucasus should
accurately identify the best development prospects for our region and
have a clear account of the future and progress. They should also
clearly determine where fights with the ghosts of the past as well as
restriction of freedom occur in our region. If we make a right choice
based on values, and if we clearly define the goals and tasks, we will
then overcome current challenges through cabals and will not only not
harm the historic traditions of good-neighborliness but on the
contrary, will also support one another's development.


Georgia's former PM Bidzina Ivanishvili, Patriarch Ilia II and
Parliament speaker David Usupashvili
Photo: REUTERS/David Mdzinarishvili

I would like to underline that Georgia's European and Euro-Atlantic
choice was accounted not only by its own prospects but also by the
development prospects of the entire region. After all, the involvement
of the South Caucasus into the political-economic boundaries of Europe
suggests a better future for all its inhabitants. Thus, the free trade
area agreement between Georgia and Armenia opens doors to one of the
largest and steadiest markets for not only Georgia but also Armenia
and the entire region, on the whole. The closer the EU is to the
Armenian borders, the easier it will be for Armenia to supply its
goods to the EU market. We do not view our agreement with the EU as an
obstacle in our relations with Armenia. We believe Georgia will become
a bridge linking the EU and the entire region by shortening the way
leading to European benefits. I hope Armenia's EEU membership also
sprang up from such principles. The rest depends on the skills of our
entrepreneurs.

- From time to time, the possible restoration of railway communication
through Abkhazia, which is of utmost importance for Armenia in order
to breach the transit blockade, outcrops. Do Georgian authorities
stand ready to discuss it separately from the political issues of the
settlement of Georgian-Abkhazian conflict?

- The restoration of railway communication in Abkhazia indeed
regularly becomes relevant in media. We understand Armenia's interest
in the restoration of railway communication with Russia, however,
Georgia does not discuss this issue. No governmental department holds
talks to this end. This issue cannot be viewed out of the context of
Russia's relations with the occupied region of Georgia - Abkhazia.

Apparently, the so-called "allied treaty" recently signed between
Russia and occupied Abkhazia adversely affects the discussion of that
matter and so does the divergence of views on the UN resolution on the
"Status of Internally Displaced Persons and Refugees from Abkhazia and
the Tskhinvali region".

- Baku-Tbilisi-Kars new railway might also open a window of
opportunities for Armenia but there are opinions that Turkey and
Azerbaijan might influence Georgia to "drive out" Armenia, for the
latter not to benefit from the railway. What do you have to say on
this?

- Georgia's relations with other countries in the trade-economic,
educational, medical or any other sector is regulated by relevant
agreements and laws. The Georgian government is free from informal
pressures and acts with regard to its own interests. In this respect,
it is needless to say Ankara or Baku might affect Tbilisi's stance.
Had there been such pressure, the variety of products Armenia
currently receives through Georgia, would not reach it.

- April 24 marks the Centennial of the Armenian Genocide committed in
Ottoman Turkey. Should we expect any statement or declaration by the
Georgian Parliament on this?

- The response to Gyumri massacre showed once again that the Georgian
people feel pained at the grief of Armenian people and beyond doubt,
the ethnic cleansing in the early 20th century is a huge tragedy the
Armenian people went through. Darting a glance at the modern history
of Georgia you will see that the pain of ethnic cleansing is not alien
to us.

As to your question, I think we should not expect new approaches or
Georgian parliament's statements on this issue.

Ara Tadevosyan talked to David Usupashvili

http://www.mediamax.am/en/news/interviews/13023#sthash.LN8brnot.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ԱՄՆ-ի որոշումը Ղարաբաղի վերաբերյալ. Ո՞ւմ հետ են քննարկելու

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
01 Փետրվարի 2015,



Իր աշխարհքաղաքական նշանակությամբ, շահագրգիռ կողմերի ու պետությունների կազմով, դիտարկման ու քննարկումերի պրակտիկայով, քաղաքական գործընթացների վրա ունեցած ազդեցությամբ ղարաբաղյան խնդիրն, անշուշտ, միջազգային է:

Նախորդ տարիներին ղարաբաղյան խնդիրը միջազգային ասպարեզում ավելի ակտիվ քննարկման թեմա էր, ինչը կարելի է բացատրել Հարավային Կովկասի եւ Կասպից ծովի, ինչպես նաեւ ընդհանուր առմամբ Արեւելյան Եվրոպայի հանդեպ արեւմտյան հարության ուշադրության մեծացմամբ:

Միեւնույն ժամանակ, ղարաբաղյան խնդիրը, ինչպես նաեւ Հարավային Կովկասում ու Արեւելյան Եվրոպայում նման այլ խնդիրները դիտարկվում են՝ կապված առավել մասշտաբային աշխարհքաղաքական ու քաղաքական խնդիրների հետ:

Այս կապակցությամբ, ղարաբաղյան խնդրի դիտարկումը որպես միջազգային խնդիր պահանջում է պահպանել հասկացությունների ու չափանիշների որոշակի հավասարակշռություն, այսինքն՝ ակտուալության ու նշանակության որոշակի մակարդակում:

Ղարաբաղյան խնդրի, ինչպես նաեւ նման այլ խնդիրների քննարկման հիմնական չափանիշը անվտանգությունն է: Մինչ այժմ ղարաբաղյան խնդրի քննարկումն իրականացվում էր կանխատեսվող անվտանգության շրջանակներում:

Տարածքային ամբողջականության, ժողովրդավարության, հանդուրժողականության եւ այլ սկզբունքները նկատի են առնվում միայն անվտանգության ապահովման պայմանները հաշվի առնելով: Հարավային Կովկասում հետեւողականորեն ձեւավորվել է անվտանգության պայմանների ու գործոնների հիերարխիա, որոնք առաջնահերթ ուղղված են էներգետիկ ռեսուրսների հաջող արդյունահանմանն ու տեղափոխմանը:

ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան Հարավային Կովկասում հռչակում են տարբեր նպատակներ ու խնդիրներ, սակայն եթե նախկինում նրանց ակտուալ քաղաքականությունը Հարավային Կովկասում ենթարկված էր բացառապես էներգա-կոմուիկացիոն նախագծերին, եւ առաջնահերթ էին համարվում անվտանգությունն ու կայունությունը, ապա ներկայում իրավիճակը փոխվել է:

Հիմնարար այդ պայմաններին զուգահեռ տեղի է ունենում «մաքուր» աշխարհքաղաքականության եւ գեոտնտեսության կոնկրետ խնդիրների համատեղումը, որոնք, կախված իրավիճակից, դիտարկվում են առաջնահերթ կամ երկրորդական: Քաղաքական ու տնտեսական շահերի համատեղումը հանգեցնում է ոչ միայն հասարակության, այլեւ ակտուալ քաղաքական դասի ապակողմնորոշմանը:

ԱՄՆ-ն եւ Մեծ Բրիտանիան կորցրել են կասպիական նավթի, ինչպես նաեւ Աֆղանստանի ուղղությամբ տրանզիտային գործառույթների հանդեպ հետաքրքրությունը: Մեծ Բրիտանիան, Հարավային ու Հյուսիսային Կովկասում քաղաքական գործընթացներին իր մասնակցության մեծացմանը զուգահեռ, վերջին տարիներին սկսել է առաջատար դեր խաղալ ղարաբաղյան կարգավորման ծրագրերի ու սխեմաների մշակման հարցում:

Մեծ Բրիտանիան փորձում է վարել տարածաշրջանում մասնակցության ու ազդեցության համակարգային քաղաքականություն, որն ուղղված է գլոբալ էներգա-կոմունիկացիոն խնդիրների լուծմանը: Այս կապակցությամբ անհրաժեշտ է ավելի առարկայական դիտարկել բրիտանական քաղաքականությունը տարածաշրջանում, որպես ամբողջական «բրիտանական կովկասյան նախագիծ»:

Ղարաբաղյան կարգավորման նախորդ փուլը՝ 1999-2002 թթ., առավել կարեւոր նշանակություն ուներ ԱՄՆ-ի ու եվրոպական առաջատար պետությունների կողմից խնդրի ընկալման համար:

1999-ից Քլինթոնի վարչակազմը փորձեց ձեռնամուխ լինել ղարաբաղյան խնդրի կարգավորմանը, առանց կարգավորման իրական հնարավորության վերաբերյալ հստակ մշակված ծրագրի ու պատկերացումների, հույս ունենալով, որ Դեմոկրատական կուսակցությանը կհաջողվի պահպանել իշխանությունը եւ շարունակել բավական գաղափարականացված արտաքին քաղաքականությունը:

Սակայն Քլինթոնի վաչակազմը չուներ ժամանակի ու քաղաքական ռեսուրսների ռեզերվ կարգավորման գործընթացին անհրաժեշտ խթան հաղորդելու համար:

2001 թ. Բուշի վարչակազմի՝ կարգավորման գործընթացն ակտիվացնելու կարեւորագույն եւ թերեւս միակ փորձը կապված էր Հակահրթիռային պաշտպանության եւ ԱՄՆ-ի ու Ռուսաստանի միեւ Պայմանագրում համապատասխան փոփոխության վերաբերյալ առաջիկա որոշման հետ:

Ռուսաստանի վրա այնպիսի վճռական ճնշման լծակի հետ մեկտեղ, ինչպիսին էր ՆԱՏՕ-ի ընդլայնումը Կենտրոոնական Եվրոպայի երկրների հաշվին, փորձ էր արվում նաեւ Ռուսաստանի վրա ճնշում գործադրել Հարավային ռազմավարական ուղղությամբ, այսինքն՝ Հարավային Կովկասի:

Կարգավորման գործընթացի այդ փուլի կենտրոնական իրադարձությունը՝ Քի-Ուեսթի հանդիպումը, ցույց տվեց, որ ղարաբաղյան խնդիրը գործնականում անլուծելի է, լուծում չունի ժողովրդավարական ու ոչ ուժային «դաշտում»: ԱՄՆ-ն եւ նրա գործընկերները հնարավոր չեն համարում կողմերին ստիպելու ճանապարհը եւ կտրուկ մերժում են խնդրի ռազմական լուծման միջոցը:

Ռուսաստանն, այդ իրավիճակում հայտնվելով «դիտորդի» դերում, կարողացավ իր վիճակը դարձնել առավելություն, քանի որ այդ գործընթացի արդյունքում ԱՄՆ-ն չկարողացավ օգտվել դրանից՝ որպես ճնշման լծակ Ռուսաստանի դեմ:
Ղարաբաղյան բանակցային գործընթացը կորցրեց այդ գործառույթը եւ դադարեց նշանակություն ունենալ ԱՄՆ-ի համար:

2001-ին ղարաբաղյան խնդրի քննարկման շրջանում կարեւոր դեր խաղացին Պետքարտուղարի առաջին տեղակալ Ռիչարդ Արմիթեջը եւ Պետդեպի ռազմավարական ծրագրման բաժնի ղեկավար Ռիչարդ Հաասը, ովքեր փորձառու վերլուծաբաններ ու քաղաքական նախագծողներ էին:

Կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացումը, որը գտնվում էր ԱՄՆ-ի վերահսկողության ու ազդեցության տակ, նախագծվում ու ոգեշնչվում էր 2001-ի իրադարձություններով: 2002 թ. սեպտեմբեր-հոկտեմբերին տեղի ունեցավ Մինսկի խմբում ԱՄՆ ներկայացուցիչ Ռուդոլֆ Փերինայի երկարատեւ շրջագայությունը Եվրոպայում, որտեղ տեղի էին ունենում խորհրդակցություններ կարգավորման գործընթացի պատասխանատվության մի մասը եվրոպական գործընկերների վրա «տեղափոխելու» վերաբերյալ:

2002-ի աշնանը ԱՄՆ-ն որոշում է ընդունել ղարաբաղյան կարգավորման պատասխանատվության մի մասը փոխանցել Եվրոպական հանրությանը, որում առաջատար դեր է խաղում Մեծ Բրիտանիան, պետություն, որը գեոտնտեսական շահեր ունի արավային Կովկասում:

2002-ի աշունը նշանավորվել է նաեւ նրանով, որ ԱՄՆ-ն, հասկանալով իրենց դարն ապրած սկզբունքների ու մոտեցումների հիման վրա ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման անհնարինությունը, ձեռնամուխ է եղել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության սուվերենացման մտադրությունների իրականացմանը:

Օբամայի օրոք ղարաբաղյան թեման մոռացության տրվեց, սակայն, միեւնույն ժամանակ, դա սկսեց ուղեկցվել Արեւելյան Եվրոպայում Ռուսաստանի զիջումներով, ինչը հանգեցրեց Ուկրաինայի պատերազմին ու Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի էքսպանսիային:

Անցած փուլում ձեւավորվեց ԱՄՆ-ի վերաբերմունքը Հարավային Կովկասի պետությունների հանդեպ, որը համաձայնեցված է եվրոպական գործընկերների հետ: Հասկանալի է, որ տվյալ ժառանգորդությունն ամերիկյան քաղաքականության մեջ իմաստավորվել է Բուշի վարչակազմի օրոք, եւ ներկայում ԱՄՆ վարչակազմն այնքան վստահ է այդ իրավիճակի հարցում, որ այն դրվել է Հարավային Կովկասի հանդեպ ԱՄՆ քաղաքականության մեջ:

Արդեն Ջորջ Բուշի վարչակազմի օրոք առաջացան նոր հարաբերությունները Թուրքիայի հետ, ինչը հանգեցրեց ԱՄՆ հարաբերութունների վատթարացմանն այդ երկրի հետ: ԱՄՆ-ն Թուրքիան ու նրա արբանյակ Ադրբեջանը դիտարկում է որպես պետություններ, որոնք հանդես են գալիս ԱՄՆ-ի ու արեւմտյան հանրության շահերի դեմ:

ԱՄՆ-ն Հայաստանը դիտարկում է երկիր, որն օբյեկտիվորեն հանդես է գալիս որպես Թուրքիայի ու նրա արբանյակի զսպման համակարգի տարր:

Այսպիսով, Հարավային Կովկասի հանդեպ ԱՄՆ-ի քաղաքականությունը փոխվել է, եւ Ռուսաստանի դիրքորոշումը, որքան էլ տարօրինակ է, ավելի ու ավելի է անդրադառնալու Թուրքայի հանդեպ թշնամական վերաբերմունքի վրա, քանի որ Ռուսաստանն ու Թուրքիան փորձում են համակարգել իրենց արտաքին քաղաքականությունը եւ ձեւավորել դաշինք հիշեցնող ինչ որ բան:

Սա ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի հասկանալի քաղաքականությունն ու դիրքորոշումն է, եւ այն չի կարող զգացնել չտալ ղարաբաղյան խնդրի հանդեպ ԱՄՆ-ի ու Արեւմտյան հանրության վերաբերմունքի վրա:

Խնդիրը Հայաստանի մեջ է, որը գործնականում դարձել է Ռուսաստանի վասալը, եւ ԱՄՆ-ու Եվրոպական միությունը չեն գտնում որեւէ մեկին, որի հետ կխոսեին այս խնդիրների շուրջ:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....gcEHT332.dpuf

[Mher]

Re: Regional geopolitics

Belarus and Armenia Re-Evaluate Relations with Russia

January 30, 2015 | 10:00 GMT Print Text Size


Recent developments indicate that two of Moscow's most loyal allies in the former Soviet periphery, Belarus and Armenia, may be reassessing their ties with Russia in light of the country's standoff with the West. During a Jan. 29 press conference, Belarusian President Aleksandr Lukashenko said that Minsk could pull out of the Moscow-led Eurasian Economic Union if agreements are not kept, but also emphasized that the country's integration with Russia is deep and strong. Meanwhile, Armenia has faced growing difficulties in its conflict with Azerbaijan over Nagorno-Karabakh, where Russia plays a key role. Both countries are likely to maintain their strategic orientation toward Russia, but Belarus and Armenia will continuously re-evaluate their positions depending on how the broader struggle between Moscow and the West plays out.
Analysis

The crisis in Ukraine has had far-reaching repercussions. Relations between Russia and the West are at their lowest point since the Cold War. Sanctions related to the crisis, along with a sizable drop in global oil prices, have weakened Russia's economy severely. Moreover, the crisis has brought Ukraine and other former Soviet countries closer to Western institutions. Ukraine is receiving increasing economic and security support from the West; NATO has increased troop rotations and military exercises in the Baltic states; and Moldova and Georgia have joined Ukraine in signing EU association and free trade agreements. Even Azerbaijan, which traditionally has balanced between Russia and the West, is being courted to expand energy ties with the European Union via the Southern Corridor route.

Within Eastern Europe and the Caucasus — the two regions that the European Union's Eastern Partnership program specifically targeted — only two countries remain aligned with Russia: Belarus and Armenia. Both countries have grown closer to Russia following the outbreak of the Ukrainian crisis, becoming members of the Eurasian Economic Union that launched at the start of 2015. Both states have also emphasized their strategic alignment with Russia, particularly regarding military and security issues. Yet Belarus and Armenia may increasingly hedge their positions as tension between Russia and the West continues to climb.

Belarus' Calculations

In Belarus, Lukashenko's government has long been at odds with the West. The European Union and United States imposed sanctions on Belarus following the country's controversial elections in 2010, during which security forces cracked down on anti-Lukashenko demonstrations. Belarus was also the first and most vocal country in rebuffing the European Union's Eastern Partnership program; Lukashenko saw the initiative as a way to promote democracy and undermine his political position at home.

Yet since the ouster of former Ukrainian President Viktor Yanukovich who — like Lukashenko — the West saw as an overly authoritarian, pro-Russian figure, the Belarusian president has adjusted his position regarding the European Union and United States. Lukashenko made Belarus a key mediator in negotiations between Russia and the West over Ukraine. Belarus also has cautiously opened a political dialogue with many Western countries, leading to a notable increase in economic deals between Minsk and several EU countries.

Simultaneously, Moscow's growing financial woes and periodic economic disputes between Belarus and Russia have caused Lukashenko concern. In his Jan. 29 press conference, Lukashenko emphasized that though economic integration between the two countries is strong, trade wars within the Eurasian Economic Union cannot be allowed, and that Minsk does not exclude leaving the bloc if "agreements in it are not kept." Still, Russia's ability and willingness to provide financial assistance to Belarus — Moscow is slated to give Minsk around $1 billion this year — are critical.

In addition, Belarus adopted legislation Jan. 26 that would consider the appearance of any armed foreign fighters on the country's soil a declaration of war, regardless of whether they are official military troops or not. The context for this legislation is clearly the Ukraine conflict, where volunteer fighters and non-official participants have fought on both sides. For example, the Ukrainian security forces have been accompanied by volunteer battalions, including fighters from foreign countries such as Poland or Georgia — a worrying sign for Lukashenko. The new legislation also prompted media speculation that the new law is directed toward Russia, given the presence of "little green men" — the unmarked and unofficial Russian military personnel fighting in Ukraine. However, Lukashenko is not likely concerned about Russia, since Russian troops are already stationed in Belarus and a new Russian airbase is set to open in the country in 2016.

Lukashenko clearly has become concerned about his position, especially as fighting flares up once again in eastern Ukraine. With military buildups growing near Belarus' borders to the east and west, a spillover of violence from either direction cannot be ruled out. More important, the West's continued calls for political reforms have Lukashenko worried that Western countries could increase pressure on his government, just as Russia is becoming increasingly alienated from the West and as presidential elections set for the end of 2015 draw closer. But Belarus is a strategic asset for Russia, especially with Ukraine in limbo and the Baltic states in NATO. Belarus has so far maintained its strategic alignment with Russia, but this year will shape Lukashenko's political position domestically and in the country's careful maneuvering between Moscow and the West.
Armenia's Concerns

Armenia has long been strategically aligned with Russia. A key driver behind Yerevan's orientation toward Moscow is Armenia's conflict with Azerbaijan over the breakaway territory of Nagorno-Karabakh. After Armenia defeated Azerbaijan in a six-year war over the region, Russia became Armenia's de facto security guarantor. The 5,000 Russian troops stationed in Armenia have served to check Azerbaijan's ambitions to reclaim the territory and also to guard Armenia's borders with the larger Caucasus powers of Turkey and Iran.

However, the Ukraine crisis has affected the Nagorno-Karabakh conflict. Fighting has increased along the line of contact between Armenia and Azerbaijan; violence spiked in August 2014, and in November 2014 Azerbaijani forces shot down an Armenian helicopter. Azerbaijan has gained more room to maneuver in the conflict because of its sought-after energy resources and Russia's focus on the Ukrainian theater. These factors have caused Armenia to question Russia's commitment as a security guarantor, especially concerning Moscow's lack of response to the helicopter shoot-down. Armenia has not launched any major reprisal attacks, and on Jan. 27 Armenian Defense Minister Seyran Ohanian admitted that the helicopter that was shot down had deviated from its course and said that officials were dismissed as a result. This startling and uncharacteristic admission shows that Armenia may be recalculating its position in relation to Russia — something that the West and Turkey could try to capitalize on.

Still, Armenia has been careful not to stray too far from Russia. Despite a Russian soldier's recent killing of an Armenian family in Gyumri, which has generated controversy and demonstrations in Armenia, Yerevan has stood by Moscow. Ohanian said the incident "should not drive a wedge in the Armenian-Russian relations," adding that Russia's military presence in Armenia "is solving a larger regional issue." Russia's military backing is crucial to Armenia, but continuation or escalation of the Nagorno-Karabakh conflict — such as Azerbaijani forces' alleged shoot-down of an Armenian unmanned aerial vehicle Jan. 29 — will test Yerevan's resolve.

https://www.stratfor.com/analysis/belarus-and-armenia-re-evaluate-relations-russia

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

Just watched the whole thing and while Ara makes some good points about our government not being assertive enough regarding the genocide, I think he is trapped like many Armenians now and before him in thinking that if the world knows the truth then it will do something on our behalf. This is a very false assumption and our history is full of these false assumptions and their tragic consequences. Has not a historian such as this learned from history? I guess not The world knows and understands why we were slaughtered and many of those we are appealing to, even helped the criminals in committing the crime they were very aware of. Our story incriminates not just the turk and the kurd but also the germans, the english, the French.. you think they want the truth to be recognized? They know it all and they know it is not in their interest to bring up this issue. I am to be honest disappointed in Ara because as a historian he should know better which I suspect he does but he must be doing this to please someone and I often see him hanging with the dashnaks..

The world does not care of what happens to any nation that falls in cracks of world power's grinding lines. Everybody has their own problems to take care of.
It is only each nation themselves that can do something about their own future.
I beg to differ with you about geopolitics.
Most, if not all problems come from ourselfs. Geopolitical situation also is our own making big time.
That we don't have a sea opening or open borders is our fault mostly spread out in some 600 year interval. It is the result of our national character.
We say that we are in blockade or continuous war, that is why. Wrong...
Every nation on earth has had wars. The goods are flowing in, albeit more expensively (and the most of the cost goes to fatten pockets of some of our compatriots).
It's just us, that have been fearfull of fighting and dying for our own sake in history. The fiew enlightened cases did not affect enough for all.
We are used to kissing the booths of our rulers, while totally being immersed into righteous victim mentality. We have hated all our rulers. Especially our own kind the most, but have never been ready to stand up to the end for ourselfs.
We found it easier and safer to pack up and leave.
Our enemies and would be friends know that.
After so many centuries, finally at last, we have figured out that we have to fight our own wars. That we need to unite in front of enemy.
Look... It bore the first land return. The first payback of hard lessons.
But we, as individuals, have not learned yet about our individual place and behaviour in our own society.
We have not learned yet, that rulers will be as bad or corrupt as we allow them to be. We do not see that having bad leaders is every individual's fault in society.
It's easy and safe to complain, curse and mock with the corner of our mouth while standing in shadows. But the hard way of standing up holding arms, we will only think of when the "knife has cut to the bone".
While complaining about bad autorities we do not posses necessary moral compass in ourselfs in order to guide or hold others to it.
Most of our citisenry will not make any better autority if given chance.
We worship too many fakes...

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Not sure what you are disagreeing with Hakob. I also believe much of our issues lie within our own faults but denying the huge role the geopolitical situation plays is incorrect. We have been between empires for thousands of years and have learned that fighting them leads to death and this is where our aversion to fight lies. The problem now is that this aversion is leading to an abandoned homeland because simply it is much easier to leave and go someplace else now then ever before. Armenians demonstrated that some of us can and are willing to fight by beating a superior azeri force. We have demonstrated that we are smart enough to see corruption and we will not back down and shut up about it. There are people being beaten up and killed by the corrupt government yet you still see protesters out there. I am proud to say that some of us are not afraid but sure many of us are afraid. Yes many of our citizens lack the moral compass to lead effectively but there are many who still have strong morals , intelligence and everything else. I think decades of braindrain have caused much of the societal problems and the braindrain occurred because as I said earlier it is easy to go now then ever before. Many consider our diaspora an asset and indeed it has been but it is a big liability also. Our huge diaspora makes it that much easier for us to leave our homeland. Hakob this whole situation is no accident and it is not as much our fault as you think. This scenario was planned long ago by western powers who wished to depopulate all of Armenia. You well know what I speak of. If we are going to blame our fellow Armenians for something then lets blame them for the right things like allowing traitors like the Raffi Hovhanessians and vrej1915 to effect our thoughts, for allowing garbage propaganda like Lragir to continue spewing garbage and brainwashing some of our people. Yes it is true we Armenians do not like leaders and will even hurt each other f one does "too well" but despite all of this I will bet you anything that a good smart leader will get strong support. We in Armenia badly need a Putin type of leader who will take the county by the reigns and do what must be done to secure a better future for its people. If such a person comes to power he will get strong public support just like the Russians support their leader. The problems you speak of do exist but you see they are not our undoing but guess what is. Yes that is right it is indeed our geopolitical situation. You remember a guy named Vazgen? The guy was brave and fought in the war, he was smart and was actually well versed and prepared before every meeting about anything. He was in every way a good leader yet you do remember what happened to him right? You do understand that our geopolitical situation had everything to do with what happened to him right? You see it is our Goestrategic location that screws us in the arse each and every time and makes all other issues trivial. We Armenians have and can again overcome all obstacles except this one which bites us in the vor each and every time. Yes our internal doings matter but as you can clearly see we have bigger issues.