Regional geopolitics

[londontsi]

Re: Regional geopolitics

Powerful blasts rock Ankara peace rally, at least 30 killed, 126 injured

https://www.rt.com/news/318185-ankara-road-junction-blast/

At least 30 people have been killed and 126 injured in two blasts at the venue for a peace rally in the Turkish capital, Ankara, Interior Ministry said. According to the Turkish government, the explosions are suspected to be a terror attack by suicide bombers. ......

86 killed, 186 wounded in Turkey’s deadliest act of terrorism

http://www.todayszaman.com/anasayfa_86-killed-186-wounded-in-turkeys-deadliest-act-of-terrorism_401143.html

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թուրքական մարտական ուղղաթիռները ներխուժել են Հայաստանի տարածք

ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
Քաղաքականություն - 10 Հոկտեմբերի 2015,


«Հրապարակ» թերթն այսօր հարցազրույց է հրապարակել Հայաստանի քաղավիացիայի գլխավոր վարչության պետ Արտյոմ Մովսիսյանի հետ, ով ասել է, որ հոկտեմբերի 6-ին եւ 7-ին թուրքական մարտական ուղղաթիռներն Արմավիրի կողմից մտել են Հայաստանի օդային տարածք եւ 2-4 րոպե մնացել Հայաստանի երկնքում:

Արտյոմ Մովսիսյանն ասում է, որ Անկարայից հարցմանը պատասխանել են, որ խախտումը տեղի է ունեցել եղանակային վատ պայմանների պատճառով:

Հիշեցնենք, որ հոկտեմբերի 3-ին եւ 4-ին Թուրքիայի օդային տարածությունը խախտել էին ռուսական մարտական ինքնաթիռները, ինչը բողոքի ալիք էր բարձրացրել Թուրքիայում եւ ՆԱՏՕ-ում: Ռուսաստանը խոստովանել է փաստը եւ փորձել արդարացնել մանեւրի համար տարածության փոքրությամբ:

Դրանից անմիջապես հետո փորձագետները ենթադրել են, որ Թուրքիան կարող է «վրեժ լուծել» Ռուսաստանից նրա «ակամա դաշնակիցների» միջոցով, մասնավորապես՝ Հայաստանի: Ենթադրվում էր, որ կարող է հարձակման ենթարկվել Գյումրիի ռուսական բազան: Առավել եւս, որ Հայաստանը սկսել է ընկալվել որպես «ռուսական տարածության» մաս:

Պարզվում է, որ Թուրքիան իրոք ներխուժել է Հայաստանի օդային տարածք: Ընդ որում, Հայաստանն այդ դեպքում ոչինչ չէր կարող անել, որովհետեւ Թուրքիայի եւ Իրանի հետ սահմանները հսկում են ռուս սահմանապահները: Հայաստանի երկինքն էլ պետք է պաշտպանի ռուս-հայկական ՀՕՊ-ը:

Հայաստանի օդային տարածք թուրքական ներխուժման պարտավոր է եւ կարող է պատասխանել միայն ռուսական զորքը: Սակայն, այս անգամ գերադասել են ոչինչ չձեռնարկել Թուրքիայի հետ սկանդալը չխորացնելու համար:

Հայաստանի իշխանությունների համաձայնողական քաղաքականությունը, որը չի կարողանում դեմ կանգնել Ռուսաստանի ճնշմանը եւ պարտավորեցնող փաստաթղթեր է ստորագրում, արդեն հանգեցրել է նրան, որ Հայաստանը հերթական անգամ կարող է դառնալ ռուս-թուրքական հաշիվները պարզելու ասպարեզ:

Հայաստանն այդ դեպքում չի կարող նույնիսկ բողոք ներկայացնել Թուրքիային, քանի որ ստիպված կլինի նախ հրաժարվել Ռուսաստանի սահմանապահ զորքերի եւ բազայի ծառայություններից:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....NHBBB9R7.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

86 killed, 186 wounded in Turkey’s deadliest act of terrorism

http://www.todayszaman.com/anasayfa_...sm_401143.html

This operation "Suruc 2" is meant to be clear threat to the Kurds, to manipulate election results.
Just hours delay, PKK halted its military operations, to avoid non participation in Northern Kurdistan and Occupied Western Armenia...

Անկարայում պայթյունների հետեւանքով 1 հայ է վիրավորվել
Yerkir.am
10 Հոկտեմբերի 2015,
https://www.yerkir.am/news/view/94342.html (photo)

Այսօր Անկարայում տեղի ունեցած պայթյունի հետեւանքով մեկ հայ է վիրավորվել: Ինչպես տեղեկացնում է «Արևելք»-ը, վիրավորը 21-ամյա Ռուդի Սայաթ Փուլատյանն է, ով սովորում է Անկարայի համալսարանում: Վնասվել է հայ երիտասարդի ոտքը, նրա վիճակը բժիշկները գնահատում են լավ:

Ինչպես ավելի վաղ տեղեկացրել էինք, այսօր Անկարայում հնչած պայթյունների հետեւանքով զոհերի թիվը հասել է 86-ի:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

9 / Հոկտեմբեր / 2015
Ցամաքային պատերազմը ճահիճ է,որի մեջ Ռուսաստանը դժվար թաթախվի. Ալեք Ենիգոմշյան

http://lratvakan.am/?p=45458&l=am/camaqayin+paterazmy+chahich+eori+mej+rusastany+dgvar+tataxvi+aleq+enigomshyan

-Բոլորը սպասում էին, որ Ռուսաստանը մոտ ապագայում վայր կդնի զենքը՝ չկարողանալով դիմադրել միջազգային պատժամիջոցներին ու նավթի գնի անկմանը, այնինչ ռուսական օդուժն արդեն ռմբակոծում է Սիրիայի տարածքը
Նախ ես կարծում եմ, որ սպասումները, ակնկալիքները, թե շուտով Ռուսաստանը կտրոհվի, կքայքայվի և այլն, ժամանակի առումով համենայն դեպս, չափազանցված են: Ես չեմ կարծում, որ որևէ լուրջ դիտորդ կասեր, որ Ռուսաստանն անմիջապես տրոհվելու է: Միջին ապագայում տրոհվելու մասին խոսելը մի քիչ ֆանտաստիկ է, չնայած՝ ոչինչ անհնար չէ: Բայց խոսքը տրոհվելու մասին չէ: Խոսքը ձգելու, այսինքն, սանկցիաների, նավթի գնի անկման, տարբեր ձևերի շրջափակման պատճառով թուլանալու, ուժը կորցնելու, լուրջ ճգնաժամի մեջ մտնելու մասին է: Ես չեմ կարծում, որ պետք է սպասել, որ Ռուսաստանը շուտով կտրոհվի: Հնարավոր է, այդ ամենի պատճառով ներքին պալատական հակասություններ լինեն: Ինչ վերաբերում է տրոհվելու, քանդվելու մասին ասվածներին, նման բան չպետք է ակնկալել, համենայն դեպս, ո՛չ կարճաժամկետ, ո՛չ նույնիսկ միջնաժամկետ իմաստով: Դա չի նշանակում, որ ճգնաժամներ ավելի խորը չեն լինի, բայց տրոհման մասին խոսելը դեռևս շատ-շատ շուտ է: Իհարկե շատ պարզ է, որ Ռուսաստանը ե՛ւ իր որոշումով, ե՛ւ Արևմուտքի, Միացյալ Նահանգների գլխավորությամբ, նրանցից մեկուսացման ուղղությամբ է գնում: Եվ այստեղ միևնույն նպատակների շուրջ համագործակցության մասին խոսք չէր կարող լինել: Ռուսաստանը խնդիր ուներ ինչ-որ ձևով ինքն իրեն ցույց տալու, թե ինքը դեռևս միջազգային ուժ է: Եվ այդ բոլոր տույժերը, պատժամիջոցները, որոնց ենթարկվեց Ռուսաստանը, հատկապես՝ նավթի գնի անկումը և մնացյալ բոլոր երևույթները, իսկապես ազդում են Ռուսաստանի վրա: Համենայն դեպս, դեռևս չեն հասցրել այն կետին, որ ինքն ընդհանրապես չկարողանա արտաքին քաղաքականության որևէ ոլորտում, գոնե աշխարհագրական համեմատական մերձակա շրջաններում, դեռևս շարունակի ներգործող ուժ լինել: Ինչ վերաբերում է կոնկրետ Սիրիայի հարցին, ես կարծում եմ, որ Ռուսաստանը, Պուտինը նման քայլի գնալով, օգտվում են բավականին ձեռնտու առիթից: Նախ՝ Սիրիայում և Իրաքում և ընդհանրապես Մերձավոր Արևելքում արևմտյան և հատկապես՝ Ամերիկայի քաղաքականությունը, նաև պրակտիկ իմաստով, ինքն իրեն չի արդարացնում: Կարելի է առաջնորդվել կոնսպիրացիոն տեսություններով և ասել, որ Ամերիկայի ուզածն էլ հենց սա էր, կոնկրետ քայլերը, որոնց Միացյալ Նահանգները դիմել է ավելի քան մեկ տարի՝ օդային ռմբակոծումները, հարձակումները «Իսլամական պետություն» կազմակերպության և այլ իսլամական թեքվածության կազմակերպությունների բազաների դեմ, իրենց ցամաքում ցավեցնելուց բացի էական ռազմավարական իմաստով դեռևս չեն հաջողում: Ավելին, ԱՄՆ-ը Թուրքիայի հետ միասին պաշտոնական որոշումով կես միլիարդ դոլար է հատկացրել Սիրիայում ամերիկացիների ընտրությամբ սիրիացի ընդդիմադիրներ զատելու, նրանց մարզելու, հատկապես՝ Թուրքիայում նրանց մարզելու, զինելու, և վերստին Սիրիա ուղարկելու նպատակով: Նրանք պետք է ԱՄՆ-ի հայեցողությամբ հակաիսլամական պետություն և ինչու չէ նաև Բաշար Ասադի իշխանությանը հակառակ մարտական գործունեություն տանեին: Այս ծրագիրը, քաղաքականությունը խայտառակ ձախողումի մեջ է մինչ օրս: Նրանք 2 խումբ ուղարկեցին, առաջինը 54 հոգանոց, երկրորդը՝ 75: Երկուսն էլ խայտառակ վիճակում են: Նրանցից բազմաթիվ տասնյակներ սպանվեցին կռիվների ընթացքում: Երկրորդ խմբից հենց որ Սիրիա մտան, անմիջապես իրենք իրենց զինամթերքը, ռազմամթերքը և տեխնիկան հանձնեցին «Ալ Քաիդա»-ի ուժերին: Այսինքն, ամերիկյան քաղաքականությունը ցամաքում Սիրիայում խայտառակ ձախողման մեջ է: Այս վիճակում, երբ Ռուսաստանը բավական ձեռնտու ժամանակ է ընտրել Սիրիա մտնելու համար, նաև՝ քարոզչական, դիվանագիտական հարաբերությունների իմաստով: Նա զուտ ձևականորեն, իհարկե, իրավական խնդիրները լուծել է : Հետևաբար զուտ իրավական ձևական իմաստով բոլոր հանգամանքները հաշվի առնված են: Ռուսաստանը, պուտինյան իշխանությունը Սիրիա է մտնում այս իմաստներով բավական ձեռնտու դիրքերից: Ինչ է ցանկանում իրականացնել Պուտինն այս քայլով: Իհարկե առաջինը պետք է ընդունել, որ «Իսլամական պետություն» կազմակերպությունը և ընդհանրապես այդ ծայրահեղ իսլամական շարժումները պոտենցիալ վտանգ են ներկայացնում հենց Ռուսաստանի համար շատ ավելի, քան Միացյալ Նահանգների և նույնիսկ՝ Եվրոպայի: Ոչ ոք չի կարող այդ հանգամանքն անտեսել: Ինչ-որ չափով այդ խնդիրը լուծելուն հետամուտ է Ռուսաստանը. փորձելով Սիրիայում մասնակցել այդ շարժումների խեղդման գործողությանը, ինքը նաև զուտ իր ազգային անվտանգության պոտենցիալ վտանգն է փորձում խեղդել: Սա մի կողմից: Սակայն, բնականաբար, սրանից այն կողմ զուտ աշխարհաքաղաքական իմաստով ևս շատ լուրջ նպատակներ է հետապնդում: Մեկն այն է, որ Ռուսաստանն այս ձևով փորձում է դուրս գալ այս վերջին 2 տարիներին միջազգային հարաբերություններից մեկուսացված վիճակից, ինքն իրեն պարտադրել՝ որպես համաշխարհային դիվանագիտության խոսակից, մի կողմ, ում հետ պարտավոր են հաշվի նստել մնացյալ համաշխարհային դերակատարները: Եվ այդ ձևով իրեն պարտադրում է ու 2 տարվա մեկուսացումից դուրս է գալիս: Շատ ավելի, քան այն, ինչ կատարում էր Իրանի հետ Վեցյակի միջուկային թեմաներով բանակցությունների ժամանակ, որտեղ իր դերակատարությունը շատ ավելի երկրորդական, երրորդական էր: Այստեղ ինքն առաջին հարթակում է հանդես գալիս, և դրա արդյունքները բոլորը տեսնում են շատ արագ: ԱՄՆ-ն արդեն հաշվի նստում է ռուսական ներկայության հետ: Այսինքն, այս խնդիրը ևս Ռուսաստանին, Պուտինին հաջողվում է լուծել: Մյուսը, կրկին ավելի միջնաժամկետ իմաստով է: Եթե Սիրիայում ցանկացած ձևի հանգուցալուծում լինելու է, բայց դեռևս շուտ է ասել, թե երբ կլինի, համենայն դեպս այդ հանգուցալուծման համար Ռուսաստանն իր տեղը պատրաստում է: Շատ քչերն են մտածում, որ Սիրիան, ինչպես նաև Իրաքը, կվերադառնան իրենց նախկին պետական սահմաններին: Նույնիսկ եթե այդ սահմանները ձևականորեն պահպանվեն, փաստացի ամեն մի երկրի ներսում կլինեն փոքր պետություններ, Ռուսաստանը արդեն իր տեղն ապահովում է: Եթե այլ ձևով, այլ ոլորտներում Ռուսաստանը պարտություններ չկրի, ինքն ապահոված կլինի իր տեղը Մերձավոր Արևելքում, հանձինս, հավանաբար, ապագայում ձևավորվելիք ալևիական փոքր պետությանը: Ռուսաստանը, իմ կարծիքով, 3 խնդիր է լուծում: Առաջինը, ընդհանուր առմամբ «Իսլամական պետություն» կոչված ուժերի դեմ պայքարելն իր ազգային անվտանգության խնդրի լուծմանը նպաստող քայլ է, որովհետև դրանք շատ ավելի, քան ԱՄՆ-ին, Եվրոպային, մոտակա ապագայում անմիջականորեն Ռուսաստանին կարող են սպառնալ: Երկրորդը, Սիրիայում հանգուցալուծման հեռանկարում ինքն իր տեղն է ապահովում կամ փորձ է անում ապահովել: Եվ երրորդը, շատ ավելի անմիջական իր մեկուսացման միջազգային այս փուլում հարմար առիթ է գտել ինքն իրեն պարտադրելու որպես միջազգային հարաբերություններում անշրջանցելի խոսակից: Բայց 2 դիտարկում ևս անեմ: Սա, իհարկե, նման խաղ խաղացողների համար վտանագվոր է, որովհետև նմանօրինակ ռազմական գործողությունների մեջ ներգրավվելու պարագայում կարող է ցանկանալ սահմանափակ մուտք, սակայն մխրճվել այդ ճահճում, ինչպես տարբեր երկրների պարագայում եղել է: Ոչինչ չի պարտադրում, դա օրինաչափ չէ, բայց ռիսկը գոյություն ունի նաև Ռուսաստանի համար, ինչը կարող է մյուս հաշվարկներն ի չիք դարձնել: Եվ անկախ այն բանից, թե ինչ է անում Սիրիայում, դա որևէ կերպ արմատական լուծումներ չի բերում այն խնդիրներին, որոնց դեմ հանդիման է գտնվում Ռուսաստանը՝ ե՛ւ համակարգային, ե՛ւ Ուկրաինայի զարգացումների հետ կապված պատժամիջոցների, և միջազգային մեկուսացման, նավթի գնի անկման և այլ իմաստներով: Լուրջ խնդիրները Ռուսաստանի համար շարունակում են մնալ այնպես, ինչպես կան:
-Այս պարագայում Ռուսաստանը շատ կարճ ժամանակահատվածում չի՞ կարողանա լուծել «Իսլամական պետության» հարցը:
Ե՛ւ Պուտինը, և հենց այսօր Հնդկաստանում Դաշնային խորհրդում, եթե չեմ սխալվում, Սերգեյ Իվանովը, ասաց, որ առայժմ առնվազն ռուսական միջամտությունը միայն օդուժի միջոցով է, ոչ ցամաքային ուժերով: Վերոնշյալ ռիսկերը կմեծանան, եթե ցամաքային մասնակցություն լինի: Կարելի է պատկերացնել, որ Ռուսաստանի բանակը, ռազմական ուժերը, որքան էլ ասեն, թե Խորհրդային Միության փլուզումից հետո շատ են թուլացել, համենայն դեպս հզոր են և «Իսլամական պետություն» կոչված կառույցը չի դիմանա: Բայց այդ ճահճի մեջ մտնելը մեծ ռիսկ է: Մենք դա պատմականորեն գիտենք. վերջին 50 տարիների ընթացքում Վիետնամում էր, Ամերիկայի պարագայում՝ Իրաքում: Ասել, որ «Իսլամական պետություն»-ը մեծ բան չէ, ավելի շատ ծուխ է, քան՝ իրականություն, հնարավոր է դրա մեջ կա ճշմարտություն, սակայն չի նշանակում, որ թվաբանական պարզ հաշվարկով կա ռուսական ուժ, կա «Իսլամական պետություն» կազմակերպություն, ռուսական ուժի դիմաց ոչ ոք չի դիմանա: Նման բան հեշտ չէ ասելը: Ճահճի մեջ մտնելուց հետո Ռուսաստանին կարող է ավելի մեծ բաներ հասնել: «Իսլամական պետության» հաջողությունն ավելի շատ նախքան Սիրիան Իրաքի՝ որպես պետության քայքայումից առաջացած իրականություն է, որը տարածվեց նաև Սիրիայում: Եվ այդ խնդիրների լուծումով միայն կարող է «Իսլամական պետության» խնդիրը լուծվել: Եթե ռուսները անգամ ավելի մեծ ցամաքային ներկայություն լինեն, կարող է ինչ-որ ժամանակ հաջողություններ ունենան, բայց դա մեծ որոգայթ է, որի մեջ մտնելը հեշտ է, դուրս գալը՝ շատ ավելի դժվար, ինչպես շատ ավելի հզոր Միացյալ Նահանգների պարագայում մենք դա տեսել ենք:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ռազմական փորձագետ․ «թուրքական ուղղաթիռները միտումնավոր են հատել Հայաստանի սահմանը»

http://www.azatutyun.am/content/article/27299136.html

Թուրքական կողմը, Երևանի հարցմանն ի պատասխան, պնդել է, թե ուղղաթիռները սահմանը հատել են «եղանակային վատ պայմանների պատճառով»:

Սիսակ Գաբրիելյան
Հրապարակված է՝ 10.10.2015

Հայաստանի պաշտոնական կառույցներն առայժմ չեն արձագանքում տեղեկությանը, ըստ որի Թուրքիայի ռազմական ուղղաթիռները երկու օր շարունակ ապօրինի կերպով հատել են Հայաստանի սահմանը։

Քաղավիացիայի գլխավոր վարչության պետ Արտյոմ Մովսիսյանը, ավելի վաղ, «Հրապարակ» օրաթերթի հետ զրույցում պնդել է, որ հոկտեմբերի 6-ին և 7-ին թուրքական ռազմական ուղղաթիռները 2-4 րոպե տևողությամբ պտտվել են Արմավիրի մարզի Բաղրամյանի հատվածում։ Մովսիսյանի փոխանցմամբ, Հայաստանի քաղավիացիայի վարչությունը թուրքական կողմից փորձել է ճշտել, թե ինչ ուղղաթիռներ են դրանք և ինչ նպատակով են հատել սահմանը։

Հարցազրույցից տեղեկանում ենք, որ հարցմանն ի պատասխան, Անկարայի կարգավարը պնդել է, թե ռազմական ուղղաթիռները սահմանը հատել են եղանակային վատ պայմանների պատճառով: ՀՀ քաղավիացիայի գլխավոր վարչությունը, ըստ այդ կառուցի ղեկավարի, պատժիչ գործողություններ չի իրականացրել, քանի որ դրա համար ոչ ռեսուրսներ ունի, ոչ էլ իրավասություն։

Հայաստանի պաշտպանության նախարարությունը չի մեկնաբանում տեղի ունեցածը: Նախարարությունից փոխանցում են միայն, որ քաղավիացիայի վարչության պետի ասածին ավելացնելու բան չունեն։ 4 օր առաջ արձանագրված սահմանախախտման այս փաստերին դեռևս որևէ կերպ չի արձագանքել նաև Հայաստանի արտգործնախարարությունը։

Ռազմական փորձագետ Սերգեյ Մինասյանը «Ազատության» հետ զրույցում կարծիք հայտնեց, որ թուրքական ռազմական ուղղաթիռներն ամենևին էլ «պատահաբար» կամ «եղանակային պայմանների պատճառով» չեն հատել հայկական սահմանը։ Նա հիշեցրեց՝ այդ սահմանը հսկում է ռուսական զինուժը, որի ինքնաթիռներն ավելի վաղ՝ Սիրիայի կառավարությանը աջակցելու ընթացքում, մի քանի անգամ ներխուժել էին Թուրքիայի տարածք:

«Վերջին անգամ թուրքական ինքնաթիռները կամ ուղղաթիռները Հայաստանի սահմանը հատել են դեռ «սառը պատերազմի» ժամանակ: Որքան գիտեմ, երկու-երեք անգամ: Եվ բոլոր այդ ինքնաթիռները խոցվել են Սովետական Հայաստանի տարածքում: Այս անգամ ես կարծում եմ, որ դա ուղղակի կապ ունի Սիրիայի սահմանին եղած այդ իրադարձությունների հետ: Եվ երևի թե Թուրքիայի ղեկավարության տեսանկյունից, նման գործողությունը կարող է դիտարկվել որպես պատասխան՝ ռուսական կողմի քայլերին [ռուսական ինքնաթիռների կողմից Թուրքիայի օդային սահմանի խախտման փաստերին], որոնք, կարծում եմ, Թուրքիայի համոզմամբ, նույնպես եղել են կանխամտածված»,- ասաց փորձագետը:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Entre Ankara et Moscou, l’histoire ne se répéterait pas

Malgré les tensions qui enveniment les relations russo-turques, il ne semble pas que le conflit syrien ait raison du partenariat privilégié existant entre les deux pays, du moins pour l'instant.
Samia MEDAWAR | OLJ09/10/2015

http://www.lorientlejour.com/article/948537/entre-ankara-et-moscou-lhistoire-ne-se-repeterait-pas.html

Rien ne va plus entre Ankara et Moscou, dont les avions ont plusieurs fois violé l'espace aérien turc depuis le début des frappes russes en Syrie le 30 septembre. Hier encore, le président Recep Tayyip Erdogan a pratiquement menacé son homologue russe Vladimir Poutine de faire appel à d'autres partenaires pour construire Mersin Akkuyu, sa première centrale nucléaire, un projet d'envergure de 19 milliards d'euros mené par la Russie et qui devrait entrer en service en 2020. La Turquie est en outre particulièrement dépendante de la Russie qui lui fournit plus de 50 % de son gaz naturel, mais le président turc n'a pas hésité hier à affirmer qu'il se tournera vers d'autres fournisseurs, rappelant les liens commerciaux étroits qui lient leurs deux pays.

Malgré l'accalmie des dernières décennies, les rapports unissant les deux puissances n'auront pas été de tout repos. Rappelons l'une des guerres qui ont opposé au XIXe siècle les deux Empires ottoman et russe, ce dernier étant sorti victorieux du conflit après avoir « libéré » les peuples slaves sous domination turque.
Leurs liens s'étaient resserrés après la fin de l'Empire soviétique, donnant lieu à des accords commerciaux d'envergure. De plus, tous deux partagent un passé historique de grande puissance déchue, et entretiennent la même ambiguïté quant à une appartenance réelle ou non à l'Europe.

Camouflet
Toutefois, le dossier syrien affecte plus ou moins aujourd'hui les différents enjeux liant les deux pays, qui avaient pourtant réussi à maintenir de bonnes relations malgré des positions diamétralement opposées au sujet de ce conflit. S'ils ont beaucoup à perdre – la Turquie a besoin du gaz russe, et beaucoup d'entreprises turques sont implantées en Russie –, les tensions actuelles ne vont pas briser les relations russo-turques. « Ils ont trop besoin l'un de l'autre, et leurs économies sont à peu près complémentaires. De ce fait, et si d'autres violations n'ont pas lieu, ce partenariat va tenir », estime Bayram Balci, chercheur en sciences politiques et civilisation arabo-islamique au CERI-Sciences Po à Paris, et spécialiste de la Turquie, interrogé par L'Orient-Le Jour.

« En revanche, si les Russes persistent à violer l'espace aérien turc, les choses peuvent aller beaucoup plus loin. Ce qui vient de se passer est comme un camouflet à Erdogan qui était à Moscou il y a quelques jours seulement pour inaugurer une mosquée. Cela montre que la Turquie n'est pas écoutée par ses partenaires, alors qu'elle demande depuis longtemps la mise en place d'une zone-tampon dans le nord de la Syrie. La Russie a agi pendant ce temps à sa manière et sans tenir compte de ce que demandent la Turquie ou les Occidentaux », explique le chercheur. En effet, non seulement la Russie agit-elle en électron libre, mais, d'après Ankara et la coalition internationale contre l'État islamique (EI), elle ne vise pas – ou pas assez – ce dernier lors de ses raids, privilégiant comme cibles des rebelles armés soutenus par la communauté internationale et... la Turquie.

Retour en force
Cette manière d'agir n'est pas sans rappeler, d'ailleurs, le caractère bien trempé de ces deux hommes que sont Vladimir Poutine et Recep Tayyip Erdogan, assez similaires sur le fond, ce que ne manque pas de souligner M. Balci. Car plusieurs choses rapprochent les deux dirigeants, comme « leur populisme, leur politique autoritaire, leur hostilité à l'Occident... mais même cela ne tient plus ». M. Erdogan étant aujourd'hui obligé de se rapprocher de l'Occident, face au grand méchant ours russe, venu défendre son allié syrien. L'histoire se répète-t-elle entre ces deux pays ? Pour l'instant, il ne semble pas que ce soit le cas, et que Moscou soit en train de « sacrifier » Ankara, embourbée comme elle l'est dans sa crise politique. « Erdogan multiplie les déclarations selon lesquelles il va passer à l'action, mais, en vérité, il ne peut rien faire. Et en cas d'aggravation des tensions, les Turcs seront obligés de s'effacer face aux Russes », prévoit le spécialiste.

En attendant, souligne M. Balci, il est évident que la Russie est en train de supplanter la Turquie en tant que force régionale eurasienne. Il s'agit d'un véritable retour en force de Poutine, et encore, c'est la première fois que la Russie s'impose autant au Moyen-Orient de cette manière-là, au nez et à la barbe des Occidentaux pris de court, et qui ne peuvent rien faire pour arrêter cette force de perturbation qu'est la Russie.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics


Quand Assad dit « non » aux Kurdes, Poutine pourrait dire « oui »

Si la thèse de la bataille d'Alep dans les prochains mois s'inscrit dans la doctrine militaire du « pays utile » adoptée par Damas, celle d'une coalition entre forces progouvernementales appuyées par Moscou et forces kurdes est en revanche plus surprenante.
Lina KENNOUCHE | OLJ10/10/2015

http://www.lorientlejour.com/article/948754/quand-assad-dit-non-aux-kurdes-poutine-pourrait-dire-oui-.html

Dans un article publié pour le Washington Institute, « Syria's Kurds Are Contemplating an Aleppo Alliance with Assad and Russia » (Les Kurdes de Syrie envisagent une alliance avec Assad et la Russie à Alep), Fabrice Balanche, spécialiste de la géographie politique de la Syrie, envisage le scénario d'une alliance entre les troupes loyalistes et les forces kurdes dans l'inéluctable bataille d'Alep.

Celle-ci est effectivement centrale dans la stratégie du régime de Damas de sécuriser et de stabiliser le « pays utile », c'est-à-dire l'axe Hama-Homs-Damas-Alep. Pour réaliser leur objectif, les troupes d'Assad et leurs alliés, confortés par la campagne russe en Syrie depuis le 30 septembre, viennent d'opérer une révision stratégique sur le terrain militaire. En attaquant sur plusieurs axes simultanément pour harceler les insurgés de l'Armée de la conquête, réduire leur mobilité et les empêcher d'acheminer leurs forces d'un front à l'autre, ils tentent de pallier les défaillances stratégiques et d'éviter une réédition du scénario d'Alep où une partie des forces de l'opposition armée engagées dans la bataille ont été ensuite transférées dans la province d'Idleb. Mardi, les forces progouvernementales ont lancé une offensive dans la province de Hama. Le lendemain, elles ont attaqué à Sahl el-Ghab puis à l'extrême-nord de Lattaquié. Ces offensives terrestres sont renforcées par les frappes russes sur les lignes d'approvisionnement des groupes armés d'opposition.

Ces évolutions par touches successives devraient donc naturellement conduire à la bataille d'Alep dans quelques mois, pour laquelle les forces kurdes pourraient être sollicitées. Or, si une coordination a minima existe déjà entre l'armée gouvernementale syrienne et les forces kurdes, particulièrement visible dans la bataille de Hassaké, ou dans la livraison d'armement et de munitions du gouvernement syrien aux forces kurdes (150 tonnes la semaine dernière), une coalition s'avérerait autrement plus coûteuse pour le régime de Damas.


(Lire aussi : Profitant des raids russes, l’EI se pointe aux portes d’Alep)



Surenchère politique
Selon une source sécuritaire proche du régime, il y a quelques jours, une rencontre secrète s'est tenue entre trois responsables kurdes venus de Qamechli et le directeur du bureau de la Sécurité nationale, le général Ali Mamlouk, pour aborder les conditions de formation d'une coalition entre les forces progouvernementales et leurs alliés, ainsi que les Kurdes. Et elle s'est soldée par un échec. Les deux principales conditions posées par la partie kurde ont entraîné un refus catégorique de Ali Mamlouk, puisque Damas exclut toute livraison de chars d'assaut et d'armements lourds au parti de l'Union démocratique (PYD) et ne veut pas entendre parler d'un projet d'unification des trois cantons de Djazeera, de Kobané et, plus à l'ouest, de Afrin, soit la reconnaissance d'une zone autonome qui s'étendrait du nord-est de la Syrie jusqu'au nord-ouest de l'Irak et la région pétrolière de Kirkouk. Toujours selon la même source, le refus inexorable du régime syrien a conduit ces trois responsables à porter leurs revendications aux Russes au cours d'une rencontre séparée. Or, il n'est pas improbable que le PYD prenne place dans le schéma russe à l'avenir. Cette possibilité de rapprochement russo-kurde a essentiellement été favorisée par l'attitude des Américains qui s'enlisent dans l'immobilisme.

Selon Fabrice Balanche, les États-Unis n'ont aujourd'hui plus rien à offrir aux Kurdes. Alors que Washington attendait des forces kurdes qu'elles s'engagent dans une confrontation avec le groupe État islamique (EI) à Raqqa, ces dernières ont décliné, estimant que l'EI a pu renforcer ses défenses dans cette zone grâce à l'approvisionnement turc en armements et munitions, et que les Américains ne leur offraient aucune garantie de protection. En juin dernier, Saleh Moslem, la tête dirigeante du PYD kurde, a fait savoir qu'ils n'avaient pas l'intention d'engager la bataille de Raqqa. Pour M. Balanche, « les Kurdes se sentent aujourd'hui protégés par les Russes. Ils se sont rendus aux États-Unis pour faire monter les enchères, mais l'administration américaine n'a rien laissé entrevoir. Les Kurdes ont besoin d'un soutien américain qui neutraliserait Ankara, mais Washington ne semble pas en mesure de leur offrir la liaison entre Kobané et Afrin. Ils sont donc allés voir les Russes tout en sachant qu'Ankara ne va pas réagir face aux Russes », puisque les Kurdes restent une carte de dissuasion pour contraindre le président turc à cesser tout soutien à l'État islamique.


(Lire aussi : Damas, pomme de discorde entre Riyad et Le Caire ?)



Que si le régime d'Assad reste faible...
Mais, en réalité, l'arrière-fond indispensable aujourd'hui pour analyser l'éventualité d'une coalition entre Damas, Moscou et les forces kurdes reste l'évolution des rapports de force sur le terrain dans les mois à venir. Les Kurdes posent des conditions inacceptables pour Damas, qui reste attaché au principe intangible de l'intégrité et de l'unité de l'ensemble du territoire syrien. Sur ce point, le président syrien Bachar el-Assad refuse toute évolution dans la perception du problème. Son équation reste la suivante : stabiliser « le pays utile » pour, dans un second temps, stabiliser l'ensemble du territoire, et, en ce sens, tout projet de partition et autonomiste est honni par le président syrien.

Or, pour Fabrice Balanche, les développements sur le terrain dans les 3 à 6 mois à venir avant le lancement de la bataille d'Alep seront déterminants dans la décision russe de faire appel aux forces kurdes. Selon lui, Assad pourrait se retrouver acculé devant le choix d'accepter un deal avec les Kurdes. « Nous sommes encore dans cette phase de négociations où chaque acteur tente de savoir quels sont les moyens à la disposition de l'autre. Tout dépendra de l'avancée de l'armée syrienne dans les mois à venir, mais surtout de sa capacité à maintenir son contrôle dans les zones reconquises. Les Kurdes sont conscients qu'ils ne pourront concrétiser leur projet que si le régime d'Assad reste faible. Et ils savent également que Poutine peut leur donner ce qu'Assad ne leur donnerait pas », conclut Fabrice Balanche.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

En Syrie, les Occidentaux cherchent comment revenir dans le jeu

"C'est un message politique et stratégique extrêmement lourd (..) La Russie est en train de lever son niveau de dissuasion non nucléaire".
OLJ/AFP / Valérie LEROUX et Eric RANDOLPH11/10/2015

http://www.lorientlejour.com/article/948788/en-syrie-les-occidentaux-cherchent-comment-revenir-dans-le-jeu.html

Les Occidentaux sont dans l'impasse en Syrie face à la stratégie de Moscou, mais ils peuvent revenir dans le jeu si la campagne militaire russe s'enlise et si le besoin de coopérer l'emporte sur les calculs politiques, selon des experts.

Depuis le début des frappes aériennes russes, qui se succèdent à un rythme effréné, et la démonstration de force navale de Moscou, à coups de missiles de croisière, la coalition internationale conduite par les Etats-Unis a perdu la main dans le conflit syrien.

Les Russes "sont en train de créer une bulle au-dessus de la Syrie et de contester la suprématie aérienne qui était jusqu'ici celle des Occidentaux", estime Thomas Gomart, directeur de l'Institut français des relations internationales (Ifri) à Paris. Les avions de la coalition poursuivent leurs raids au-dessus de la Syrie mais ils sont gênés par les Sukhoï russes au point d'avoir dû renoncer à certaines missions, de l'aveu même du Pentagone.

A leur campagne aérienne, les Russes ont ajouté mercredi le tir de 26 missiles de croisière depuis des bâtiments stationnés en mer Caspienne, à 1.500 kilomères du théâtre syrien. "C'est un message politique et stratégique extrêmement lourd (..) La Russie est en train de lever son niveau de dissuasion non nucléaire", avec une capacité de frappe sur de nombreux théâtres, souligne Thomas Gomart.

Pris de court, Washington accuse Moscou de faire avant tout le jeu du président syrien Bachar el-Assad et prédit à l'armée russe de prochaines "pertes" humaines. Les Américains assistent surtout, impuissants, aux bombardements russes contre l'opposition syrienne "modérée", qu'ils tentaient vainement d'organiser.



(Lire aussi : Une surprise prévue : l'arrêt de l'entraînement des rebelles syriens)



Eviter la guerre avec Moscou

Comme en Géorgie en 2008 et en Ukraine en 2014, les Occidentaux rechignent à répliquer militairement, seule réponse "capable de stopper immédiatement les opérations russes", estime Igor Sutyagin, expert militaire au Royal United Services Institute (Rusi) de Londres.

"Personne à l'Ouest n'a envie d'entrer en guerre avec la Russie. L'escalade risque de ne conduire qu'à plus de violences, plus d'émigration", renchérit Julien Barnes-Dacey, analyste à l'European Council on Foreign Relations de Londres.

Dans l'immédiat, chaque camp se bâtit sa "sphère d'influence", les Russes dans l'ouest de la Syrie où se trouve Bachar el-Assad, et les Occidentaux dans la partie orientale où ils vont poursuivre, voire intensifier, leurs frappes contre le groupe Etat islamique (EI). "Mais tout le monde reconnaît qu'on ne peut traiter la question de l'EI sans s'occuper plus largement de celle de la Syrie et que Russes et Occidentaux vont devoir coopérer", poursuit Julien Barnes-Dacey.

La Russie porte aussi une "lourde responsabilité" dans la crise, selon l'expert, car sa campagne de frappes risque de jeter l'opposition modérée dans les bras de l'EI et de décupler la menace jihadiste.
"Espérons que Moscou fasse pression sur Assad pour mettre fin aux bombardements de civils à coups de barils d'explosifs et pour ouvrir la voie à une aide humanitaire qui offre une alternative (à celle) des groupes jihadistes", esquisse M. Barnes-Dacey.



(Lire aussi : Quand Assad dit « non » aux Kurdes, Poutine pourrait dire « oui »)



Poutine pragmatique

Si le maître du Kremlin, Vladimir Poutine, a repris spectaculairement la main sur la scène internationale en proposant une large coalition contre l'EI à la tribune de l'Onu puis en lançant ses raids en Syrie, il n'est pas assuré non plus de gagner la partie.

Il peut remettre Bachar el-Assad en selle, consolider les intérêts stratégiques de la Russie dans la région et apparaître en position de force à la table des négociations. Mais si cette manoeuvre ne marche pas comme prévu - "sur le terrain, ils se rendent compte à quel point Bachar el-Assad est faible" - les Russes peuvent aussi décider "d'ouvrir le jeu pour un rapprochement des positions", relève Camille Grand, directeur de la Fondation pour la recherche stratégique (FRS) à Paris.

Selon lui, la stratégie russe - faite de soutien ouvert à Assad et de recours brutal à la force - "n'est pas assez nuancée pour marcher": "la rhétorique de la croisade, c'est catastrophique". "Mais Poutine sait aussi être pragmatique. En Ukraine, il a à un certain point joué Minsk (processus de paix, NDLR) en se disant qu'il était plutôt en position de force ou qu'il pouvait obtenir plus que dans six mois", souligne le chercheur.

Si la diplomatie reprend ses droits, les protagonistes de la crise pourraient s'inspirer du format utilisé dans le dossier nuléaire iranien, le "P5+1" (les cinq membres du Conseil de sécurité et l'Allemagne) qui a négocié avec Téhéran. "Il est temps de ressortir ce format qui a fait ses preuves dans d'autres crises réputées insolubles (...) et qui permettrait d'associer l'Iran, acteur clé en Syrie sans lequel aucune solution n'est possible", considère Eugene Rumer du centre d'études et d'analyses américain Carnegie.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Washington Post
Oct 9 2015


How the rivalry between Russians and Turks shaped the world

By Ishaan Tharoor October 9

It's a tense moment for relations between Russia and Turkey. Moscow's
intervention into the conflict in Syria, almost explicitly on behalf
of the embattled regime of President Bashar al-Assad, has infuriated
Ankara, which for years has led international calls for Assad's
departure.

The situation grew darker following reports of Russian fighter jets
violating Turkish airspace earlier this week. "An attack on Turkey
means an attack on NATO," said Turkish President Recep Tayyip Erdogan,
whose country possesses the second largest army in the NATO military
alliance.

Erdogan warned the Kremlin that its relationship with Turkey was in peril.

"Our positive relationship with Russia is known," he said. "But if
Russia loses a friend like Turkey, with whom it has been cooperating
on many issues, it will lose a lot, and it should know that."

The thinly veiled warning is a glimpse of the scale of the current
crisis. In recent years, the two countries have shared reasonably
close ties, anchored in energy interests. Erdogan's political style,
meanwhile, has a great deal in common with that of Russian President
Vladimir Putin.

[Why Putin and Erdogan are made for each other]

But there is a long, profound history of unease between Russian and
Turkish rulers. During the Cold War, Turkey was a heavily armed NATO
bulwark in the shadow of the Soviet empire. And well before the advent
of the U.S.S.R. and the modern Turkish republic, the jockeying between
Russians and Turks had a huge impact on the political fate of a vast
sweep of Europe and the Middle East.

1877 Wood Engraving Kars Fortress Turkey Crimean War Russia Ottoman
Empire XEA7 http://t.co/cgc54m4WBr pic.twitter.com/JBrKxRuaKp

' extremely incredible (@miramontesrobe5) May 16, 2015

Wars, deportations, and the specter of genocide

In the 18th and 19th centuries, the expansionist Russian empire and
the Ottomans fought myriad wars. They largely resulted in Ottoman
setbacks, with the Russians wresting control of the northern rim of
the Black Sea and chipping away at Ottoman domains in Eastern Europe
and the Balkans. The Crimean War, a bloody, brutal conflict in the
1850s, brought in an alliance of European powers in defense of the
Ottomans and saw the continent's first chilling encounter with the
horrors of large-scale trench warfare.

The rulers of both empires saw themselves as standard bearers of
civilizations -- the Ottomans as the seat of Islam, the Russians as
the champions of the Orthodox Church and the redeemers, even, of the
legacy of the ancient Byzantines. The czars in Moscow coveted
Istanbul, and saw in its conquest a pathway to the warm waters of the
Mediterranean and suzerainty over the Holy Lands.

That never came to pass, but a lot else did. Russian campaigns in the
Caucasus and lands around the Black Sea saw the massacre and mass
deportations of populations of Turkic Muslims. In 1864, for example,
Russian forces carried out what some have deemed "the first modern
genocide on European soil" after they seized the lands of the
Circassians -- which include the area around Sochi where Russia staged
last year's Winter Olympics.

Tens of thousands of Circassians were systematically butchered;
countless others died of starvation or cold as they trekked into
exile. Some accounts suggest as many as a million -- half of the
ethnic group's total population -- died at the time. Now, up to 5
million Turks claim some form of Circassian or other Caucasian
heritage.

It worked in the other direction, as well. Most infamously, as World
War I raged, the Ottomans carried out mass deportations and killings
of the empire's Armenians, the vast majority of whom lived in what is
now central and eastern Turkey. Fearing this community of Christians
to be a potential Russian fifth column, Ottoman leaders gave orders
for their removal from their homelands.

WorldViews documented the scale of the tragedy that took place
beginning in 1915, which saw countless Armenians executed, raped and
forced into grim death marches into the desert. Scholars,
international organizations and a host of Western governments all
believe the atrocities amount to genocide. An estimated 5 million
Ottoman civilians perished between 1914 and 1922, casualties of the
upheavals that surrounded the empire's implosion.

Hundreds of thousands of Armenians eventually escaped to Russian
lands, some settling in what is now modern-day Armenia -- once a part
of the Ottoman Empire that, until the 19th century, was largely
Muslim.

1853 OTTOMAN DOMINIONS TURKISH EMPIRE MAP by JAMES WYLD CASPIAN RUSSIA
CRIMEA http://t.co/Zd0kAs5GDS pic.twitter.com/wIabhDbTg5

' extremely incredible (@miguelrigobert4) June 4, 2015

The birth of nations

In the 19th century, Russia played a prominent role in fomenting
nationalism in parts of Eastern Europe and the Balkans once lorded
over by the Muslim Ottomans. Russia had a hand in a number of
prominent 19th century liberation movements -- from Greece to Serbia
to Bulgaria. That was a role that led it into a geopolitical
competition with the Austro-Hungarian empire, tensions that would
eventually flare into World War I.

The wars that flared in the late 19th century, including the seismic
Russo-Turkish war of 1877-1878 and the later Balkan wars that preceded
World War I, made clearer the borders of Eastern Europe's future
nation-states. It also saw massive population displacements, the
exodus of Christian, Jewish, and Muslim refugees in various
directions, and the collapse of the fragile cosmopolitanism that once
characterized parts of the Ottoman Empire, especially its port cities.

The map of the Middle East

The political map of the modern Middle East is considered to be the
product of French and British scheming in the aftermath of World War I
and the collapse of the Ottoman Empire. But Russia played its part as
well, assenting to the 1916 Sykes-Picot agreement upon whose lines the
boundaries of the region are partially (but not entirely) drawn.

The Bolshevik revolution voided some of the commitments made to Moscow
-- which included control over Istanbul as well as a mandate for
eastern Anatolia. But British and French strategists at the time were
fully aware of the shadow of Russia, and arrayed their spheres of
influence accordingly.

The Arab states that eventually emerged have all grappled with their
own dysfunctions--challenges of governance, identity and ethnicity
that still carry the seeds of far older conflicts.

More on WorldViews

When the West wanted Islam to curb Christian extremism

Ishaan Tharoor writes about foreign affairs for The Washington Post.
He previously was a senior editor at TIME, based first in Hong Kong
and later in New York.

https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2015/10/09/how-the-rivalry-between-russians-and-turks-shaped-the-world/

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Британские СМИ: Турция сбила российский МИГ29

http://voskanapat.info/?p=12549

ВВС Турции сбили российский истребитель МиГ-29, который за несколько минут до этого нарушил воздушную границу страны. Об инциденте сообщило издание Daily Mail, со ссылкой на источники на месте. Позднее данную информацию подтвердилo турецкое издание teknodeck.com и английский Express.

Британские журналисты при этом ссылаются на утверждения сразу нескольких своих коллег, работающих в зоне конфликта, которые сообщили об уничтожении российского Миг-29 в Twitter. По их словам, самолет упал на территории Сирии недалеко от города Хуратайн, расположенного у границы с Турцией. При этом отмечается, что турецкие ВВС направили на перехват российского самолета три своих истребителя F-16 американского производства.

Журналисты Express направили официальные запросы по поводу инцидента у Хуратайна командованию ВВС как России, так и Турции. Однако официального ответа ни от одной из сторон пока не последовало.