Tweet
Re: Regional geopolitics
-
-
Re: Regional geopolitics
tajanoren knnatadel.....paregami tirkeritzComment
-
Re: Regional geopolitics
With Pentagon Meetings, Is Minsk "Betraying" Moscow?
April 14, 2016,
by Joshua Kucera
The United States and Belarus are intensifying their military cooperation, as Minsk -- nominally a close ally of Russia -- seems to be trying to diversify its options.
U.S. Deputy Assistant Secretary of Defense Michael Carpenter visited Minsk at the end of last month, where he said Washington "hope[s] to build a foundation for improving our bilateral relations, including in the security and defense arena." Carpenter also mentioned "progress that we have seen over the past six months," apparently referring to the release of some political prisoners. That was the pretext for the U.S. and the European Union loosening some sanctions on the country, though it appears that the West's increasing attentions to Minsk may be more motivated by geopolitical considerations vis-a-vis Russia.
Carpenter met with Belarusian President Alexander Lukashenko, a surprisingly high-level reception for someone of his rank in the Pentagon bureaucracy. The main result of the visit appears to have been an agreement to exchange military attaches. (The U.S. embassy in Minsk has been operating on a skeleton crew since 2008 when the Belarusian government forced them to downsize.) During the visit it also emerged that defense talks between the two sides began last year, with the previously unreported visit of a Belarusian defense ministry official to Washington.
Lukashenko wasn't exactly effusive in his praise of Washington during Carpenter's visit. he suggested that Washington could "stop the war" in eastern Ukraine if it wanted to, and suggested that it saw NATO's military buildup in the east as a threat, albeit a minor one, according to the official release from Lukashenko's office:
The Belarusian side is not overenthusiastic about the activation of the North Atlantic Treaty Organization, the so-called promotion of NATO in the East. “We cannot but respond to it because it happens near our borders,” the Belarusian leader said. He added that he does not want to demonize or exaggerate this process. Alexander Lukashenko does not think that NATO is going to fight Russia or Belarus. “It is impossible and unnecessary in the current conditions,” he noted.
But Lukashenko also added that although Belarus was a member of the Russia-led Collective Security Treaty Organization, it did not actually plan to defend any of the other countries in the alliance. And a few days later, Belarusian Foreign Minister Vladimir Makey said that the question of establishing a Russian air base in the country -- which Russia had said was a done deal last fall -- was now "closed." (Carpenter had said in Minsk that the U.S. and its allies saw the possibility of a Russian air base in Belarus as a "destabilization of the situation.")
There doesn't appear to have been any official reaction from the Kremlin, but the Russian media reaction has been strong. "Belarus declared the question of a Russian airbase closed. It's not too nice to hear that from an ally," tweeted Igor Korotchenko, the editor of the military magazine Natsionalnaya Oborona. "Carpenter's visit to Belarus: Testing Russia or the Beginning of a Betrayal?" asked Russian news site Regnum. Lenta.ru said that, with its reception of the U.S. official, Belarus "was effectively spitting on Moscow."
So could Belarus be the next stage of confrontation between Russia and the West? Chatham House analyst Keir Giles suggests so:
Russia will seek means of deterring what it sees as US encroachment, but judging the point at which it will act will be challenging. In Ukraine, it took the departure from power of President Viktor Yanukovych. But it is possible that, emboldened by success in Ukraine and Syria, Russia might feel capable of intervening at an earlier and less dramatic stage in the case of Belarus.
The range of options to do so is broad. Russia may react calmly in public to this US visit, and restrict any strong words to private back channel warnings. But it could equally be that Moscow is already preparing an assertive response. In Ukraine and Syria, President Vladimir Putin may not necessarily have developed a taste for conflict, but it is entirely likely that he has developed a taste for success in asserting what he sees as Russia's security interests.
Siarhei Bohdan, writing at Belarus Digest, emphasized that Lukashenko will tread very carefully to keep that from happening, pointing to the announcement last week of an (insignificant in practical terms) agreement on air defense between Minsk and Moscow:
Minsk is doing everything possible to avoid being squeezed between the increasing military activities of both NATO and Russia. In these circumstances its attempts to find a new channel of communication with the West, particularly in the security sphere, reflects survival logic.
At the same time, the Belarusian government realises the risks of ignoring the security needs of Russia which the Kremlin perceives as vital, such as the air defence of Moscow. Minsk provides for these needs, yet defends concurrently its own sovereignty, interests and neutrality as far as possible.
Stay tuned.
Comment
-
Re: Regional geopolitics
Armenia, Azerbaijan Air Grievances Against "Allies"
April 12, 2016,
by Joshua Kucera
With Nagorno Karabakh's worst violence in two decades having abated, Armenia and Azerbaijan are taking stock of how loyally their allies and partners responded to the crisis. And in most cases, both sides have found the responses wanting.
The major outside player in the conflict remains Russia, but its actions and the subsequent reactions followed a well-worn path: Armenia complained that its ostensible ally was providing weapons to its enemy, Russia justified that policy in terms of a balance of power, and nothing concrete changed.
While Armenia is a treaty ally of Russia, hosts a Russian military base, and gets discounted Russian weaponry in return, oil-rich Azerbaijan has rearmed itself, with the aim of retaking its lost territory, buying most of its arms from the very same Russia.
Prime Minister Dmitry Medvedev and Deputy Prime Minister Dmitry Rogozin visited the region at the end of last week, part of a Russian diplomatic blitz that seems to have succeeded in tamping down the violence for the time being. And both officials made it clear that Russia did not intend to change its policy of supplying both sides.
“If we consider for a moment that Russia gave up that role, we all will see clearly that such place won’t remain vacant. Weapons will be bought from other countries, and that won’t make weapons less deadly. However, it could ruin the current balance to some extent,” Medvedev said. "Everything is done in compliance with the contracts. Both these countries are our strategic partners," Rogozin said.
That prompted yet another round of lamentation from Yerevan. "Russia is our strategic partner, and our people take it with pain that Russia sells weapons to aggressor Azerbaijan," Prime Minister Hovik Abrahamyan said on Saturday. "After all of this, the sale of arms [to Azerbaijan] is amoral," added Defense Ministry spokesman Artsrun Hovhannisyan.
Nevertheless, nothing is likely to change -- at least in the short term -- said analyst Sergey Minasyan. "There's nothing new in this. I think that sooner or later this will lead to something like the Russia losing both Armenia and Azerbaijan," he said. "The format of Russian-Armenian cooperation in recent years is based on the principles of security, and if Russia takes steps that create problems for Armenia's security, sooner or later the question will be raised of how appropriate are relations in the security sphere with Russia."
While other regional countries are bit players compared to Russia, their reactions tended to be a bit more noteworthy or dramatic.
Turkey, while often portrayed as playing for Azerbaijan the same role that Russia plays for Armenia, is nevertheless far less involved in the conflict. Turkey's support for Azerbaijan is mostly limited to the rhetorical, though from that perspective it must be unimpeachable from Baku's point of view. Nevertheless, there have been remarkably few appeals from Azerbaijan to Turkey since the fighting began, possibly in consideration of Russian sensitivities.
Baku was somewhat more public with its reaction to Israel, which has supplied Azerbaijan with a lot of its newer weaponry. "We view Israel as a strategic partner, and expect it to comment,” he said. “Azerbaijan asks its strategic partner – the State of Israel – to express its attitude toward the latest developments related to the military provocation committed by Armenia in the border of the occupied territories of Azerbaijan," senior presidential adviser Ali Hasanov complained to the Jerusalem Post. The Post added that "Israel, however, is in no hurry to get involved in a fight pitting Azerbaijan against Armenia."
Armenia is a member of the Collective Security Treaty Organization, and while in Armenia's case this is effectively a multilateral fig leaf for bilateral relations with Russia, it at least nominally means that Armenia is also allied with CSTO members Belarus, Kazakhstan, Kyrgyzstan, and Tajikistan. But Yerevan took issue with how some of these allies responded to the outbreak of fighting.
Belarus issued a statement emphasizing "territorial integrity and the inviolability of borders," principles that favor Azerbaijan's position. And Kazakhstan abruptly canceled a summit of the Eurasian Economic Union (a sort of economic analog to the CSTO) that was to have been held in Yerevan last week, apparently not wanting to appear as if it were supporting Armenia in the conflict.
"As for the CSTO, the statements of several of the member states undermine its authority. The expectations we had were not met," said Bagram Bagdasaryan, a senior Armenian MP. "Our partners need to make their positions clear."
Particularly intriguing was the question of Turkmenistan's involvement in the conflict. Several Azerbaijani media outlets reported that Ashgabat was ready to fully support Azerbaijan, including sending troops. This would be out of character for Turkmenistan, avowedly neutral and strongly isolationist. Central Asia expert Arkady Dubnov suggested that the rumors were "a disinformation campaign on the part of some Azerbaijani structures."Comment
-
Re: Regional geopolitics
Erdogan raises price tag for normal ties with Israel: Cairo amity first
Debka
Turkish president Tayyip Recep Erdogan has raised another large obstacle on the road to Turkish-Israeli reconciliation and normal ties. Saudi King Salman, who is visiting Cairo, confided to his host Egyptian president Abdel-Fatteh El-Sisi that Erdogan had made it clear that he would not finally repair Ankara’s ties with Israel until Sisi came forward to shake his hand, stopped being hostile and turned a new page in their relations.
This is revealed exclusively by DEBKAfile’s Middle East and Cairo sources.
The king sad that by burying the hatchet with Erdogan, Sisi would pave the way to an accord between Ankara and Jerusalem, on which progress has been made in bilateral negotiations. Members of the royal Saudi entourage in Cairo confirmed the threat from Ankara, that if the Egyptian president continues to disapprove of the Turkish ruler and give him a hard time, Ankara would retaliate by raising more impediments to a rapprochement with Israel.
In this regard, Prime Minister Binyamin Netanyahu told the Sunday cabinet meeting on April 10, “Peace with Egypt is stronger than ever before, standing firm against very tough challenges to both nations.” He went on to say, “The ties between Egypt and Israel provide an important buttress for the national security of both nations.”
Netanyahu did not itemize those “challenges,” but DEBKAfile’s sources were informed that he was beaming a message to the Saudi king and Turkish president, that Israel had every confidence in its strategic pact with President El-Sisi holding up against attempts by Erdogan to drive a wedge between Cairo and Jerusalem.
His comments were also meant to encourage the Egyptian leader to withstand undue pressure coming from King Salman and extortions by the Turkish president.
On one of the issues clouding relations between Cairo and Riyadh, the king denied wholehearted Saudi support for the El-Sisi’s archenemy, the Muslim Brotherhood, ousted from power three years ago in a military coup.
The Israeli question came up in relation to the Egyptian presidential decree ceding ownership to Saudi Arabia of the disputed Red Sea islands of Tiran and Sanafir. These islands are of high strategic value because they control shipping traffic through the Gulf of Aqaba to and from the Israeli port of Eilat and the Jordanian port of Aqaba.
Saudi Foreign Minister Adel al-Jubeir told reporters Sunday night, April 10, that his government would not hold negotiations with Israel on those islands. The Kingdom’s commitment included accepting the presence of international forces on the islands under the peace treaty of Egypt and Israel, he said.
He was referring to the Multinational Force Observers – mostly Americans - which have maintained a presence on Tiran to monitor Egypt’s commitment to the freedom of Israeli shipping through the Strait of Tiran under their 1979 peace accords.
By this commitment to the international force’s presence “under the peace treaty of Israel and Egypt,” Saudi Arabia publicly extended implicit endorsement for Israel’s first peace treaty with an Arab state 37 years ago.Comment
-
Re: Regional geopolitics
Այն քաղաքականությունը, որ իրականացնում էինք պատերազմը կանխելու համար, հանգեցրեց հենց պատերազմի. Արա Պապյան
18.04.16
«Մոդուս Վիվենդի» կենտրոնի ղեկավար Արա Պապյանն, այսօր մամուլի ասուլիսին անդրադառնալով Ադրբեջանի կողմից իրականացրած պատերազմական գործողություններին, ասաց, որ հայկական կողմն այստեղից լուրջ դասեր ունի քաղելու: Նա նշեց, որ թեև հայ զինվորի ոգին կարևոր գործոն է, սակայն կարևոր համարեց նաև զինատեսակների ժամանակակից լինելը: «Մեր թշնամին սովորական թշնամի չէ, և նա դրել է երկրորդ ցեղասպանություն իրականացնելու խնդիր»,-ասաց նա և նշեց, որ դա նկատելի էր քաղաքացիական բնակչության նկատմամբ իրենց գործողություններով, զինվորների դիակների խոշտանգումներով:
«Իմ գնահատմամբ՝ սա ո՛չ հաղթանակ, ո՛չ պարտություն էր, այլ ահազանգ էր մեզ համար՝ հետևություններ անելու: Ես պատերազմական գործողության քաղաքականությունը կգնահատեի արտաքին քաղաքականության ձախողում»,-ասաց նա և նշեց, որ մենք պատերազմում մի ելք ունենք՝ թշնամուն ջախջախել և վերջնական հաղթանակի գալ:
Ինչ վերաբերում է մասնավորապես ԵՏՄ անդամակցությանը, ապա նա ասաց.«Այն քաղաքականությունը, որն իրականացնում էինք կանխելու համար պատերազմը, հանգեցրեց հենց պատերազմի»: Նա նշեց, որ Ադրբեջանին հիմնական զսպիչ գործոններից մեկը Արևմուտքն էր, ինչի հետ, ըստ նրա,Հայաստանը խորապես փչացրել է հարաբերությունները:
«Մեր զինվորն իր արյունով հատուցեց քաղաքական այրերի սխալների համար: Այսօր մենք պետք է քաղաքական միջոցներով կանխենք պատերազմը»,-ասաց նա և անհրաժեշտ համարեց Հայաստանի քաղաքական գծում արմատական փոփոխություններ իրականացնել, որովհետև չկա մի պետություն, որ շահագրգռված լինի մեր երկրի կողքին կանգնելու համար: Ըստ նրա մի սմերչ էլ չարժի Հայաստանի և Ռուսաստանի դարավոր հարաբերությունների վերաբերյալ հայտարարությունները:
«Տեղի ունեցած քառօրյա պատերազմում շատ մեսիջներ եղան մեզ համար, Ալիևը հասկացավ, որ այն երկիրը, որ դաշնակից է Հայաստանին համարվում, հավասար է վերաբերում մեզ և իրենց, և ավելին՝ նույնիսկ իր գործողություններում եղավ շատ դեպքերում պրոադրբեջանական»,-ասաց նա և նկատեց, որ կրակի դադարեցումը տեղի ունեցավ ՀՀ գլխավոր շտաբի պետի համաձայնությամբ և ոչ թե ԼՂ իշխանության մասնակցությամբ:
Ինչ վերաբերում է ԼՂ անկախության ճանաչման անհրաժեշտությանը, Արա Պապյանն ասաց, որ դեմ է դրան, քանի որ կարծում է, որ այն ՀՀ-ի մաս է՝ թե՛ դե ֆակտո, և թե՛ դե յուրե:
Նա նշեց, որ ժողովրդի պետության շուրջ համախմբումը, իշխանությունը ներկայացրեց որպես իշխանության շուրջ համախմբում և ավելացրեց, որ պետք չէ փշրել ժողովրդի վերջին հույսերը և կարողությունները: Նա կոչ արեց առնել շատ զենք և պատրաստվել պատերազմի, որովհետև ոչ մի գերտերություն մեզ հետ չի լինելու: Նա վստահություն հայտնեց, որ եթե պատերազմ լինի, ապա հաստատ հայերը կհաղթեն, ինչը ցույց տվեց նաև այս քառօրյա պատերազմը, սակայն նշեց, որ իր մտահոգությունը դրա համար տված գինն է լինելու:Last edited by Vrej1915; 04-18-2016, 02:21 AM.Comment
-
Re: Regional geopolitics
Both internal and external factors incited Azerbaijan to hostilities - Ara Papyan
18.04.16
Ara Papyan, Head of the Modus Vivendi center, spoke of the Azerbaijan-unleashed hostilities at a meeting with reporters on Monday.
According to him, Azerbaijan had both internal and external factors that incited it to launch hostilities.
One of the internal factors is Azerbaijan’s economic problems, decline in oil prices, active national minorities.
One of the major external factors is strained Russian-Turkish relations.
Mr Papyan is surprised at Russia’s position, particularly an equal attitude to Armenia and Azerbaijan and delay in supplying arms to Armenia under a loan agreement.
“I think we can expect a further complication of the situation. Despite the current relative stability, every day claims a human life. A creeping war is on, and we should expect a larger-scale war in the near future,” Mr Papyan said.
Although the Armenian army acted excellently, Mr Papyan points out essential faults in organization of defense.
“We might have prevented unjustified casualties.”Comment
-
Re: Regional geopolitics
18 / 04 / 2016
Արա Պապյանն Ադրբեջանի ագրեսիան պայմանավորում է արտաքին և ներքին գործոնններով
Ադրբեջանի կողմից Արցախի դեմ լայնածավալ ռազմական գործողություններ սկսելը պայմանավորված է ինչպես ներքին, այնպես էլ արտաքին գործոններով: Ապրիլի 15-ին լրագրողների հետ հանդիպմանը նման կարծիք հայտնեց «Մոդուս Վիվենդի» կենտրոնի ղեկավար, քաղաքագետ Արա Պապյանը: «Վաղուց արդեն հայտնի էր, որ Ադրբեջանը տնտեսական խնդիրներ ունի՝ կապված գների հետ, ինչպես նաև ավելի ու ավելի են ակտիվացել այդ երկրի տարածքում ապրող ազգային փոքրամասնությունները: Պատերազմական գործողություններ ծավալելու համար առիթ կարող էր հանդիսանալ նաև օֆշորային բացահայտումը՝ կապված Իլհամ Ալիևի ընտանիքի հետ»,- «Արմենպրես»-ի հաղորդմամբ՝ նշեց Պապյանը:
Անդրադառնալով արտաքին գործոններին՝ Պապյանն ընդգծեց, որ Արցախի դեմ պատերազմական գործողություններ սկսելու համար հիմք է ծառայել ռուս-թուրքական հարաբերությունների սրումը: «Այս դեպքում ինձ համար տարօրինակ էր Ռուսաստանի ղեկավարության պահվածքը, ովքեր հավասարության նշան դնող հայտարարություններ ու կոչեր էին անում այն դեպքում, երբ ռուս քաղաքագետների հիմնական մասն այն կարծիքին էր, որ սա Ռուսաստանի դեմ ուղղված գործողություն է»,- ընդգծեց քաղաքագետը:
Նրա գնահատմամբ՝ իրավիճակը հիմա մի փոքր կայունացել է, սակայն առաջիկա ամիսների ընթացքում կարող է նոր պատերազմ բռնկվել, որն ավելի լայնածավալ կլինի: «Դրա համար մեր իշխանությունները պետք է անցնեն կտրուկ գործողությունների, որովհետև մեր բանակը, ճիշտ է, իրեն փայլուն է դրսևորել քառօրյա պատերազմի ընթացքում, բայց մենք տեսանք, որ կան բացեր, որոնք պետք է լրացնել: Էական բացեր կան պաշտպանության կազմակերպման գործում: Սա ասում եմ նրա համար, որ մենք ունեցանք զոհեր, որոնցից կարելի էր խուսափել, իսկ չենք խուսափել, որովհետև ամեն ինչ չէ, որ ճիշտ է արվել: Ի վերջո, զինվորի մարտական ոգին 21-րդ դարում շարունակում է կարևոր մնալ, բայց շատ կարևոր է նաև ժամանակակից, արդիական սպառազինություն ունենալը, որպեսզի հնարավոր լինի ինչպես հարկն է պաշտպանվել ու հակահարված տալ թշնամուն»,- ասաց Արա Պապյանը:
Քաղաքագետի խոսքով՝ Ադրբեջանը իր առջև ոչ միայն ռազմական, այլ հայ ժողովրդի նկատմամբ ևս մեկ ցաղասպանություն իրականացնելու խնդիր է դրել, ինչի մասին են վկայում այն վայրագությունները, որ ադրբեջանցիներն իրականացրել են խաղաղ բնակչության նկատմամբ: «Հետևաբար, մենք լուրջ քայլեր ունենք անելու, որպեսզի կարողանանք վերջնականապես ջախջախել թշմանուն: Հարկավոր է ինչպես հարկն է զինվել ու պատրաստվել նոր պատերազմի, որի ժամանակ պետք է ջախջախենք մեր թշնամուն ու հասնենք վերջնական հաղթանակի, քանի որ հակառակ դեպքում մենք դեռ երկար ժամանակ կունենանք այն իրավիճակը, որն ունենք այսօր: Միակ ճանապարհը թշնամու վերջնական ջախջախումն է: Այն, որ մենք կհաղթենք հերթական պատերազմում, կասկած չի հարուցում, ինչի վառ ապացույցն է չորսօրյա պատերազմը, սակայն հարց է, թե ինչ գնով մեզ կտրվի այդ հաղթանակը: Դրա համար մենք պետք է լրջորեն նախապատրաստվենք»,- մանրամասնեց Պապյանը:
Միևնույն ժամանակ, քաղաքագետը նկատում է, որ պատերազմում չի կարելի հաղթանակի հասնել միայն զենքով և բանակով. հարկավոր է գրագետ գործել նաև դիվանագիտական դաշտում:Comment
-
Re: Regional geopolitics
18.04.2016
Էրդողանը՝ իր մանկլավիկներով, պատրաստում է նոր արկածախնդրություն
Bagrat Movsisyan
Արցախա-ադրբեջանական շփման գծում քառորյա պատերազմից հետո ապրիլի 14-ին Թուրքիայի և Ադրբեջանի նախագահների հանդիպումը կարող է տարածաշրջանային նոր զարգացումների սկիզբ ազդարարել: Թուրքական իշխող վերնախավը փորձում է գործածել Ռուսաստանի դեմ բոլոր հնարավոր խաղաքարտերը՝ ԱՄՆ և Իսրայելի նոր քաղաքականությանը դիմակայելու նպատակով...
Վերջին օրերին թուրքական լրատվամիջոցները ողողվել են հակաամերիկյան և հակաիսրայելական հրապարակումներով, մասնավորապես քննարկվում է Մերձավոր Արևելքի վերաբաժանման աշխարհաքաղաքագետ Զբիգնև Բզեժինդկու առաջարկվող քարտեզը: Թուրքական մամուլը մեղադրում է Վաշինգտոնին և Թել Ավիվին՝ Թուրքիան մասնատելու ցանկությունների մեջ: Ըստ թուրք վերլուծաբանների՝ Իսրայելը փորձում է ներազդել ԱՄՆ ղեկավարության վրա, որպեսզի վերջինս թույլ տա տարածաշրջանում իր հովանավորությամբ քրդական պետության ստեղծումը: Բնական է, որ քրդական պետության շնորհիվ նախ Իսրայելը տարածաշրջանային նոր լուրջ դաշնակից կունենա, երկորրդը՝ նոր սպառնալիք կստեղծի Իրանի համար, քանի որ Ադրբեջանի վրա իսրայելական վերնախավը վերջին ամիսների ընթացքում հույս այլևս չի դնում:
Բնական է, որ քրդական պետությունը պետք է ստեղծվի նախևառաջ հենց Թուրքիայի կազմում եղած քրդաբնակ տարածքներից, և դա նշանակում է, որ Անկարան այլևս Վաշինգտոնի համար նախկին հետաքրքրություն չունի: Եվ հենց դա է դրդում Թուրքիայի գործող նախագահ Ռեջեփ Թայիբ Էրդողանին ցուցադրել Թուրքիայի կարևորությունը թե տարածաշրջանում, թե գլոբալ հարաբերություններում: Եվ եթե Եվրամիության հետ Անկարան կարող է առևտուր անել փախստականների թեմայի շահարկմամբ, ապա Միացյալ Նահանգների վրա թուրքական իշխող վերնախավը փորձում է ներազդել աշխարհաքաղաքական խոշոր այլ մրցակցի՝ Ռուսաստանի միջոցով: Սակայն ռուսական Սու-24 ինքնաթիռի խոցումից հետո թուրքական վերնածավը հայտնվեց ցվայցուգի մեջ: Մի կողմից ռուս-թուրքական հարաբերությունները անհետադարձ սառել են, մյուս կողմից՝ ոչ ոք չգնահատեց այդ քայլը ՆԱՏՕ-ի իր գործընկերների շրջանում, դեռ հակառակը: Եվ Էրդողանը փորձում է հրահրել համաշխարհային խոշոր կոնֆլիկտ, որպեսզի ցույց տա, թե շատ հարցերի բանալին դեռ Բարձր Դռան ձեռքում է (այդպես էին ժամանակին անվանում սուլթանական Թուրքիան):
Այդ հարցում Անկարան հենվում է իր փոքր եղբոր՝ Ադրբեջանի վրա, ռազնական և ֆինանսական մեծ ներհոսք անելով այնտեղ: Թուրքիան փորձում է իրավիճակը ապակայունացնել նախևառաջ Ղարաբաղյան հիմնահարցի ապասառեցման միջոցով, և հենց այդ նպատակով դրդել է Բաքվին գնալ ապրիլյան արկածախնդրությանը, սակայն՝ իր համար անարդյունավետ: Ապրիլի 14-ին Ադրբեջանի նախագահի հետ հանդիպման ժամանակ ոչ միայն ամփոփվեցին թուրք-ադրբեջանական այդ արկածախնդրության տապալման արդյունքները, այլև նշմարվեցին թուրքական ներգործությամբ տարածաշրջանային նոր կոնֆլիկտների ապասառեցումն ու բորբոքումը: Անկարան պատրաստվում է Ռուսաստանի դեմ օգտագործել միանգամից երկու խոշոր խաղաքարտ՝ Ղրիմի և Նախիջևանի:
Թուրքական վերնախավը դեռ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո անթաքույց հավակնություններ ուներ Ղրիմի նկատմամբ, թեև չէր արտահայտվում որպեսզի չկորցնի Ուկրաինայի հետ իր բարեկամական հարաբերությունները: Ղրիմը հանդիսանում է Սև ծովի ավազանի վրա տիրապետության հիմնաքարը, և Անկարայում վերջին մեկ տարում լրջորեն պատրաստվում են հաստատվել այստեղ՝ թաթարների խռովություններ կազմակերպելու միջոցով, ինչպես Սիրիայում: Եվ պատահական չէ, որ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հանդիպում է նաև Ղրիմի թաթարների առաջնորդների հետ, որոնք ՌԴ-ում քրեական որոնման մեջ են հայտարարված: Հենց այդ համատեքստում է, որ Թուրքիայի վարչապետ Ահմեդ Դավութօղլուն հայտարարել է, թե Ղրիմն ու Ղարաբաղը կվերադառնան իրենց ՙիրական տերերին՚:
Եթե Արցախում թուրք-ադրբեջանական հրոսակի բլիցկրիգը խայտառակ ձևով տապալվեց, ապա Նախիջևանի շուրջ կարող են տեղի կունենան արդեն լռիվ այլ զարգացումներ ։ Նախ Անկարան Մոսկվայի հետ միասին 1921թվականից Նախիջևանի երաշխավորն է: Ըստ Մոսկվայի պայմանագրի` Թուրքիան զիջում էր Նախիջևանի այն ժամանակվա ՙինքնավար տարածքը՚ Ադրբեջանական ՍՍՀ-ին (հոդված 3), իսկ դա նշանակում է որ իրավասու է միջամտել որևէ վտանգի դեպքում, ընդուպ զորքեր տեղակայել։ Ռուսաստանը, իր հերթին, երաշխավորում է, որ մարզը կմնա Ադրբեջանի կազմում` առանց երրորդ երկրին փոխանցման իրավունքի։ Եթե Անկարան զորք մտցնի` Ռուսաստանն ինքնաբերաբար կարող է կորցնել երաշխավորի իրավասությունները և փաստացի` Կարսի պայմանագիրը կարող է դառնալ անվավեր՝ թերևս Հայաստանի համար նաև բացասական հետևանքներով:
Փաստացի, Էրդողանը որոշել է խաղալ ՙվա բանկ՚` քաջ գիտակցելով, որ Նախիջևանի փաստացի անեքսիան համարժեք կլինի Ռուսաստանի կողմից Ղրիմի միացմանը և խորագույն վիրավորանք ՌԴ նախագահ Վ.Պուտինին։ Դրանով նա կարող է ազդել նաև Ռուսաստանի առաջնորդի ներպետական և միջազգային վարկանիշի վրա։ Միաժամանակ՝ Նախիջևանի շուրջ զարգացումները կազդեն նաև Վրաստանի և Իրանի վրա: Նախիջևանի միջոցով Թուրքիան հարվածի տակ կպահի ստեղծվելիք ՙՔրդական պետության՚ թիկունքը:
Այսպիսով` ՙնախիջևանյան խաղաքարտի՚ գործադրումը կարող է հանգեցնել լրջագույն դիվանագիտական քաոսի, որը, թերևս, չի կարող լուծվել ռազմական ճանապարհով, քանի որ իրավական առումով` Անկարան ունի որոշ առավելություններ և գործելու ուղիներ.. Բացի այդ, լինելով ՆԱՏՕ-ի անդամ` Թուրքիան պաշտպանված է ցանկացած ՙպատժիչ՚ գործողություններից… Նման կերպ Էրդողանը կփոխհատուցի Կրեմլին Սիրիայի համար, և կպարտադրի հանուն Անդրկովկասում ստատուս-քվոի պահպանմանը Վ.Պուտինին վերջիվերջո նստել իր հետ բանակցությունների` արդեն իր համար շահավետ պայմաններով…
Ըստ այդմ՝ Թուրքիայի գործող ղեկավարությունը փորձում է հնարավոր միջոցներով ցույց տալ, թե տարածաշրջանային խոշորային դերակատարն է, թե առանց իրեն ոչ Արևմուտքը և ոչ Ռուսաստանը Մերձավոր Արևելքում ոչինչ չեն կարող անել, իրեն անտեսել, էլ ինչ ասած՝ մասնատել անթույլատրելի է: Սակայն քաղաքական նման եսասիրական մոտեցումը կարող է արագացնել թուրքական պետության մասնատումը, ուստի Էրդողանը՝ իր մանկլավիկներով, գնում է նոր արկածախնդրության:
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/Viverex/posts/1322667134413876Comment
-
Re: Regional geopolitics
Armenia becomes Shanghai Cooperation Organisation Dialogue Partner
April 16, 2016 10:50
Armenia on Saturday was given the status of Shanghai Cooperation
Organisation (SCO) Dialogue Partner.
STEPANAKERT, APRIL 16, ARTSAKHPRESS: SCO Secretary General Rashid
Alimov and Armenian Minister of Foreign Affairs Edward Nalbandian
signed the respective declaration at the organization’s headquarters
in Beijing, the capital city of China.
Nalbandian said the signing of this declaration will pave a legal
basis to put Armenia-SCO cooperation on qualitatively new foundations.
And Alimov noted that thanks to the SCO Dialogue Partner status,
Armenia will be able to actively get involved in the comprehensive
activities of this organization, reported TASS news agency of Russia.
SCI is a Eurasian political, economic and military organization which
was founded in 2001 in Shanghai, China.
The position of Dialogue Partner was created in 2008 in accordance
with Article 14 of the SCO Charter of June 7, 2002. This article
regards Dialogue Partner as a state or an organization who shares the
goals and principles of the SCO, and wishes to establish relations of
equal mutually beneficial partnership with the Organisation.
Hayastan or Bust.Comment
Comment