Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Մոսկվային ու Բաքվին տհաճ անակնկալներ են սպասվում

ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Հարցազրույց - 26 Օգոստոսի 2016,


Մեր զրուցակիցն է Միջազգային և անվտանգության հարցերի հայկական ինստիտուտի տնօրեն Ստյոպա Սաֆարյանը

Պարոն Սաֆարյան, ՌԴ արտգործնախարարության պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան հայտարարել է, որ եթե ԱՄՆ-ն զիջի առաջնորդությունը Ղարաբաղի հարցում, ապա դա իսկական առաջխաղացում կլինի: Սա նշանակո՞ւմ է, որ ԼՂ խնդիրը միանձնյա կարգավորելու ՌԴ-ի ջանքերը չեն ստացվում։

Ռուսաստանի արտաքին քաղաքական գերատեսչության խոսնակն ակնհայտորեն հիասթափություն է արտահայտում, որ Միացյալ Նահանգները փաստացի չեն տվել այդ մանդատը Ռուսաստանին՝ միանձնյա լուծելու ԼՂ հակամարտության խնդիրը։ Ընդ որում՝ ես ուզում եմ կրկին անդրադառնանք Քերի-Պուտին հանդիպմանը։ Հայաստանի մամուլում դրա մասին քիչ խոսվեց, իհարկե փաստը արձանագրվեց, բայց ակնհայտորեն Քերիին Մոսկվա էր ժամանել բացառապես կոնֆլիկտների հետ կապված հարցերով՝Սիրիա, Ուկրաինա, Կովկաս։ Այս առումով ուզում եմ ուշադրություն հրավիրել մեկ հանգամանքի վրա. բոլորդ հիշում եք, որ մինչև հանդիպումը հարցազրույցներ տարածվեցին, որ Քերին և Պուտինը քննարկելու են ղարաբաղյան հարցը, բայց այն պատառիկները, որոնք Կրեմլը և Սպիտակ տունը հարկ համարեցին տալ, նույնիսկ Ղարաբաղի անունը չշեշտվեց, բայց ադրբեջանական կողմում ռուսական կողմը նման սպասումներ էր առաջացրել, որ Քերիի հետ կքննարկեն ղարաբաղյան խնդիրը, հանգիստ եղեք, ամեն ինչ կընթանա այնպես, ինչպես պլանավորված է։

Եթե հիշենք հանդիպման ընթացքում Քերիի և Պուտինի զրույցը, Պուտինի հղումները Օբամայի հեռախոսազրույցին, ակնհայտ է դառնում, որ ըստ էության, Վաշինգտոնը միանգամայն հասկանալով, որ Ռուսաստանի՝ իր դեմ խաղալու միակ ստատեգիական ակտիվը մնացել են հակամարտությունները, առաջին հերթին սիրիական հակամարտությունը, երկրորդը՝ Ուկրաինան, երրորդը միգուցե Կովկասը, Քերին ասաց, որ այդ տարածաշրջաններում պետք է համագործակցել: Ակնհայտ էր, որ Վաշինգտոնը դրանով հասկացնում էր, որ ինքը Ռուսաստանին չի զիջում հակամարտությունների հարցում որևէ գերակա իրավունք և առաջարկում է Մոսկվային գալ կառուցողական դաշտ այս հակամարտությունները լուծելու համար։

Իհարկե, մենք գիտենք, որ այս հանդիպմանը հաջորդեց ռուս-թուրքական հաշտեցումը, և ակնհայտորեն Ռուսաստանն իրեն այլ գործընկեր գտավ՝ ի դեմս Արևմուտքից խռոված, Միացյալ Նահանգներից երես թեքած Թուրքիայի և Էրդողանի, և Սիրիայում նրանք գնացին այլ բեկում ապահովելու ճանապարհով՝ ռուսական համաձայնությամբ թուրքական տանկերը մտան Սիրիայի հյուսիս։ Սա այս մի կոնֆլիկտով արձանագրված բեկումն էր, երբ, ըստ էության, Ռուսաստանը մարսեց իրենց հասցված ապտակը, և Էրդողանը, որը միայնակ և ծանր վիճակում էր հայտնվել աշխարհում, ստիպված նետվեց Պուտինի գիրկը։

Ուկրաինական ճակատում մենք ունեցանք բավական հետաքրքիր դինամիկա. Ռուսաստանը Ուկրաինային մեղադրեց Ղրիմում դիվերսիայի փորձերի մեջ, որով կարծես թե հիմքեր էր նախապատրաստում Ուկրաինայի դեմ պատժիչ գործողությունների անցնելու համար։ Առայժմ, բարեբախտաբար, այսքանով ամեն ինչ ավարտվեց, թեպետ ռուս-ուկրաինական դիմակայությունը շարունակում է նույնքան լարված մնալ, որքան նախկինում։ Եվ Հարավային Կովկասում, որտեղ ըստ էության Վիեննայի հանդիպման այսպես ասած դամոկլյան սուրը՝ հետաքննություների մեխանիզմ ստեղծելու և մոնիտորինգի կարողությունները ավելացնելու որոշումները, ակնհայտորեն հաճո չեն ոչ Ռուսաստանին, ոչ Բաքվին, նրանց կարող են շատ անակնկալներ խոստանալ ապրիլյան պատերազմի հետ կապված։ Հիշենք այս առումով Ֆրանսիայի դեսպանի աղմկահարույց հարցազրույցը միգուցե ոչ միայն Բաքվի, այլ նույնիսկ Ռուսաստանի համար սկանդալային։ Եվ ահա այս ճակատում Մարիա Զախարովան նեղվում է, որ Ռուսաստանին մանդատ չի տրվել միանձնյա ինքնուրույն առաջխաղացում գրանցելու։


Սա արդյոք նշանակո՞ւմ է, որ ԱՄՆ-ն ԼՂ խնդրի կարգավորման առաջնորդությունն իր ձեռքն է վերցրել։

ԱՄՆ-ն չի կարող իր ձեռքը վերցնել, բայց ԱՄՆ-ն կարող է թույլ չտալ, որ Ռուսաստանը իր ձեռքը վերցնի, և թերևս այս պահին մենք գործ ունենք ոչ թե կոնֆլիկտի կարգավորման, այլ Մինսկի խմբի ներսում լուռ մրցակցության հետ, որն ուղեկցվում է անշուշտ կարգավորման տարբերակների, հողեր հանձնելու և այլ քննարկումներով, բայց խորքային խնդիրը մնում է Արևմուտք-Ռուսաստան հակադրությունը։

Մինսկի խմբում նրանք երկուսն էլ չեն ուզում միմյանց կորցնել, բայց մյուս կողմից Ռուսաստանն ուզում է Միացյալ Նահանգների դերը իսպառ թուլացնել և Մինսկի խումբը դարձնել բուտաֆորիկ մի կառույց, որի տակ ինքը կիրականացնի իր պլանները, իսկ Միացյալ Մահանգները այլևս չի ցանկանում առաջին ջութակի դերը վերապահել Ռուսաստանին։ Այդ առումով թերևս բավական ուսուցողական է եղել Միացյալ Նահանգների համար 2008-ի պատմությունը։ Այն ժամանակ, երբ ամերիկացի համանախագահը Մեյթու Բրայզան էր, նա Վաշինգտոնին բացահայտ ուղերձներ էր ուղարկում, որ Մոսկվան ուզում է առաջին ջութակի դերը խաղալ, որովհետև 2008-ի ռուս-վրացական պատերազմից հետո Մոսկվայի իմիջը որպես միջնորդ և խաղաղություն հաստատող պետություն խաթարվել էր, և ահա եկեք իրեն շանս տանք, որպեսզի նա կատարի առաջին ջութակի դերը, հատկապես երբ նա օբյեկտիվորեն մեծ ազդեցություն ունի հակամարտության կողմերի վրա: 2008-ի մայնդորֆյան հռչակագրից հետո Մեթյու Բրայզայի այսպիսի մի քանի հարցազրույցների և գնահատականներից հետո Վաշինգտոնը կարծես երկրորդ պլան մղվեց, Ռուսաստանը խորացավ մինչև Կազան, Կազանում Ռուսաստանը հասավ իր մեկ այլ ուզածին՝ այսինքն՝ բանակցային գործընթացը իսպառ սպանեց: Դրանից հետո 2012-ին, երբ Հայաստանում և Ադրբեջանում խորհրդարանական ընտրություններից հետո Միացյալ Նահագները փոխեց իր համանախագահին, և Բարաք Օբաման Ալիևին և Սերժ Սարգսյանին ուղղված նամակներում ներկայացրեց Ջոն Ուորլիքին որպես նոր համանախագահ և խնդիր դրեց ակտիվացնել բանակցային գործընթացը, հանկարծ հանդիպեց մեծ դիմակայության, երբ չեն ստացվում հանդիպումներ, և բանակցային գործընթացն իսպառ սպառվել է։ Այսինքն՝ Ռուսաստանը հասնելով Կազան, սպանել էր ԵԱՀԿ-ն, Մինսկի խումբը։ Թե ինչու Մեթյու Բրայզան որպես համանախագահ նպաստեց այս իրավիճակի ձևավորմանը, սա այլ խոսակցության թեմա է, բայց ակնհայտ է, որ 2008-ին Վաշինգտոնին համոզեցին, որ ճիշտ է, որ Մոսկվան լինի առաջին դերակատար, և ահա այդ դեպքում ղարաբաղյան խնդրում առաջխաղացում կլինի։

Բայց հատկապես վերջին ամիսների ընթացքում հրապարակված կազանյան փաստաթուղթը ցույց տվեց, և ամերիկացիները հասկացան, որ դա կապ չունի կոնֆլիկտի կարգավորման հետ, դա կոնֆլիկտը ռուսական խաղաղապահների ներկայությամբ և նոր շփման գծի իրողություններում սառեցնելու մի տարբերակ էր և ոչ ավելի, որովհետև ըստ էության Ռուսաստանի թելադրող լինելը ֆիքսվում է զուտ աբխազական և հարավ-օսական մոդելներով և դրանցից բխող բոլոր հետևանքներով։ Երկրորդ դասն այն էր, որ նրանք տեսան, որ ոչ միայն դա կատարելու ընթացքում Ռուսաստանը իր պլաններն է առաջ մղում, այլ սպանել է ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը։ Եվ իհարկե, այս անգամ Մարիա Զախարովայի կամ ռուսական ԱԳՆ-ի հավաստիացումները որևէ մեկը Վաշինգտոնում լուրջ չի ընդունի, և թերևս դրա ապացույցը Վիեննան ընդդեմ Սանկտ Պետերբուրգի շարունակվող մրցակցությունն է։

Իսկ Հայաստանի վարած արտաքին քաղաքականությունը որքանո՞վ է համարժեք ստեղծված իրավիճակին, որքանո՞վ է Հայաստանը կարողանում համարժեք արձագանքել։

Հայաստանի քաղաքականության մասին խոսելը մի փոքր բարձրագոչ է հնչում, որովհետև Հայաստանը բացի ինչ-որ դիրքորոշումներ ամրագրելուց, ոչինչ չի անում։ Ընդ որում՝ շատ հաճախ Հայաստանը հետ է կանգնում ամրագրված իր դիրքորոշումներից։ Հիշենք ապրիլյան պատերազմի ընթացքում հայտարարությունը, որ այսուհետ Ադրբեջանը գործ ունի Ստեփանակերտի հետ ուղիղ, հիշենք Հայաստանի և Ղարաբաղի միջև իրավապայմանագրային դաշտն օրինականացնելու Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը, հիշենք բանակցությունները վերսկսելու համար միջազգային երաշխիքներ ապահովելու Հայաստանի դիրքորոշոմը։ Եվ դրանք չխանգարեցին, որպեսզի Հայաստանը մասնակցի և Սանկտ-Պետերբուրգի բանակցություններին, և այժմ Լավրովի մաքոքային դիվանագիտության շրջանակներում, երբ մերթ այցելում է Երևան, հետո Բաքու։ Այս խորապատկերին, Հայաստանի իշխանությունները խիզախություն չունեն հայտարարելու, որ իրենք այնքան թույլ են, որ չեն կարողում հետևողականորեն պաշտպանել այն գիծը, որ դրել են ապրիլյան պատերազմից հետո։

Եվ այս կտրվածքով, օբյեկտիվորեն մեր շահերից է բխում պատերազմի կանխարգելումը, ինչը կարևոր է նաև Արևմուտքի և Միացյալ Նահանգների համար, մեր շահերից է բխում հակամարտության համապարփակ կարգավորումը, այդ թվում ԼՂ կարգավիճակի վերջնական ֆիքսմամբ։ Այդ հարցում կրկին շահագրգռված է Արեւմուտքը, մասնավորապես Միացյալ Նահանգները։ Եվ ճիշտ հակառակը, նույն հարցերում մեր շահերին հակառակ են թե Բաքվի, և թե մեր «ռազմավարական դաշնակցի» դիրքորոշումները։ Այս կտրվածքով ինչ-որ խուսանավումներ նկատելի են հայկական քաղաքականության կողմից, բայց իշխանությունն այնքան թույլ է, որ չի կարողանում պաշտպանել Հայաստանի շահերը դրսում: Թե ապրիլյան պատերազմը, թե «Սասնա ծռերի» գործողություններն ավելի փխրուն դարձրին իշխանության հիմքերը, որ իշխանությունը, որ մինչև դա էլ առանձնապես չի փայլել հայկական շահերը կրծքով պաշտպանելու իր համարձակությամբ, այժմ այս իրավիճակներում ավելի քան այդպիսին չէ։

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

L’avenir de la région se joue dans le nord de la Syrie

DÉCRYPTAGE
Scarlett HADDAD | OLJ26/08/2016

http://www.lorientlejour.com/article/1003713/lavenir-de-la-region-se-joue-dans-le-nord-de-la-syrie.html

Les yeux du monde sont actuellement tournés vers le nord de la Syrie où les développements se multiplient et annoncent un rebattage des cartes. La soudaine offensive militaire turque à Jarablous, en principe pour chasser les combattants de Daech de cette ville située à la frontière syro-turque, a modifié le paysage politico-militaire en Syrie en réintroduisant la Turquie comme un acteur-clé dans ce pays.

Selon une source diplomatique arabe basée à Beyrouth, officiellement, la Turquie veut chasser les combattants de l'État islamique de la ville frontalière, mais en réalité, elle cherche à faire d'une pierre deux coups. En effet, après la reprise de Manbij par les forces kurdes alliées aux États-Unis, au bout d'une bataille qui a duré de longs mois, les Kurdes avaient pratiquement réussi à définir les contours d'un territoire sous leur contrôle. Il ne leur restait plus, après la prise de Kobané et le coup de force contre l'armée syrienne à Hassaké, que de petites portions à reprendre, notamment Jarablous et Efrin.

Pour le président turc Recep Tayyip Erdogan, une telle éventualité est totalement inacceptable et il considère qu'il doit absolument faire tout ce qu'il peut pour tuer dans l'œuf la possibilité de la naissance d'un État kurde ou même la création d'une province kurde autonome à la frontière de la Turquie, sachant que sur les presque 800 km de frontière avec la Syrie, 600 sont des zones dont la majorité de la population est kurde.

À partir de ce point, crucial pour lui, M. Erdogan a donc commencé à établir un nouveau réseau d'alliances régionales et internationales qui aurait pour point commun la lutte contre les tendances autonomistes des Kurdes. C'est donc le point qu'il a évoqué en premier au cours de son entretien avec le président russe Vladimir Poutine et qu'il compte aussi évoquer avec les dirigeants iraniens au cours de la visite qu'il effectuera bientôt à Téhéran. Mais le développement le plus spectaculaire reste la visite du numéro deux des renseignements turcs à Damas il y a quelques jours pour une première reprise de contact sécuritaire entre les deux régimes, syrien et turc, après des années de rupture, voire même d'hostilité déclarée. Même si l'information est pratiquement passée inaperçue, elle est d'une grande importance, parce qu'elle marque le début d'une nouvelle phase dans les relations syro-turques mais aussi dans la guerre syrienne.



(Lire aussi : L'intervention turque en Syrie, signe du début d'un changement de donne...)



Selon la source diplomatique arabe précitée, le dossier kurde pourrait donc servir de motif convaincant pour justifier la reprise de contact entre Ankara et Damas, selon l'adage libanais qui dit que « le malheur peut unifier ». Mais toujours selon la source diplomatique arabe, cette initiative de la part des dirigeants turcs avait été préparée en coordination avec les Russes et les Iraniens et la visite du numéro deux des renseignements turcs à Damas n'aurait pas été possible sans le récent rapprochement entre la Turquie et la Russie et entre la Turquie et l'Iran. Cette situation nouvelle a d'ailleurs inquiété les États-Unis qui ont aussitôt dépêché des responsables militaires et politiques (le vice-président Joe Biden par exemple) à Ankara. Leur objectif est visiblement d'empêcher la conclusion d'une alliance entre la Russie, l'Iran, la Turquie et la Syrie principalement dirigée contre les projets d'autonomie kurde mais qui pourrait s'étendre à d'autres dossiers.

D'autant que les États-Unis aident ouvertement les combattants kurdes et c'est avec leur aval que ces combattants ont effectué un coup de force contre les soldats syriens à Hassaké, où l'armée de Bachar el-Assad a perdu près de 80 % du territoire qu'elle tenait. Les Russes avaient d'ailleurs envoyé un général dans cette région pour tenter de conclure une trêve entre les combattants kurdes et l'armée syrienne, mais cette mission a échoué.

Selon la source diplomatique arabe précitée, les Kurdes estiment en effet que le moment leur est favorable : avec la volonté internationale de lutter contre Daech et avec les données géographiques qui les placent au premier rang de ceux qui doivent lutter contre cette organisation terroriste, ils ont une chance de pouvoir compléter « leur canton » et proclamer leur autonomie. Ils bénéficient, dans ce projet, de l'appui d'Israël et d'une certaine bienveillance américaine. Mais ils ignorent encore jusqu'où elle peut aller et ils craignent en fait que le moment venu, les Américains décident de céder sur ce point pour satisfaire notamment les Turcs et les Iraniens.



Pour l'instant, les Saoudiens leur ont aussi proposé leur aide, notamment pour les financer et les armer. Mais les Kurdes restent prudents, ayant été souvent lâchés par les puissances régionales et internationales, après des promesses alléchantes. C'est pourquoi ils estiment aujourd'hui qu'il faut créer un fait accompli avant que les intérêts géopolitiques poussent les puissances impliquées dans ce conflit à modifier leurs positions.

Or c'est justement ce même moment qu'ont choisi les Turcs pour contre-attaquer et s'impliquer enfin dans la lutte contre Daech à Jarablous, aux côtés des combattants de l'opposition syrienne. D'un côté, ils s'inscrivent dans la guerre contre le terrorisme aux côtés des Américains et de l'autre, ils empêchent les Kurdes de remporter des victoires... Il y a désormais tellement d'acteurs dans le nord de la Syrie que selon la source diplomatique arabe, on peut dire que l'avenir de la région se joue dans cet espace.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Հայկական բանակի ճակատագրական ընտրությունը

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - 26 Օգոստոսի 2016,
lragir.am

Սեյրան Օհանյանը բացահայտել է մարտահրավերը
«Այն կշարունակվի այնքան, քանի դեռ լուծման միասնական տարբերակներ չեն գտնվի, քանի դեռ չեն ձևավորվի անվտանգության համակարգերի ձևավորման միասնական մոտեցումներ», օրերս Բազե հավաքի մասնակիցների առաջ խոսելով Արցախի հակամարտության մասին, հայտարարել էր Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը:

Նա կարեւոր բան է ասում՝ Արցախի հակամարտության «կարգավորումը» Կովկասի անվտանգության համակարգի ձեւավորումն է:

Այլ հարց չկա, մնացյալ բոլոր հարցերը լուծել է Արցախի առաջին պատերազմը՝ Արցախն ազատագրվել է, հռչակվել է դե յուրե անկախ պետություն, որը դե ֆակտո Հայաստանի մաս է: Այդ առումով կա քննարկման առարկա՝ ճի՞շտ է արդյոք դե յուրե անկախությունը, թե Արցախը նաեւ այդպես պետք է դառնա Հայաստանի մաս:

Բայց, Արցախի խնդիրը սկզբունքային իմաստով կարգավորված է առաջին պատերազմի արդյունքով, մնացյալն արդեն տարածաշրջանային անվտանգության համակարգի հարց է: Ներկայում խոշոր հաշվով այդ գործընթացն է, դրա շուրջ դիմակայությունը, բայց նաեւ լայն աշխարհքաղաքական համատեքստով: Ընդհանրապես, դրված է միջազգային անվտանգության համակարգի վերանայման խնդիրը, եւ Արցախի հարցը դարձել է դինամիկ ու հրատապ հենց այդ համատեքստում, այլապես դինամիկան կլիներ զգալիորեն ցածր:

Կովկասում կվերականգնվի խորհրդա-ռուսական անվտանգության համակա՞րգը, որ ձեւավորվել է այդ թվում հայերի ցեղասպանության, այն լեգիտիմացնող թերեւս միակ միջազգային փաստաթղթի՝ ռուս-թուրքական 1921 թվականի պայմանագրի հիմքով ու տրամաբանությամբ, թե՞ Կովկասը կդառնա եվրատլանտյան անվտանգության համակարգի օղակներից մեկը՝ միջազգային անվտանգության նոր համակարգի կառուցվածքում:

Եթե վերականգնվում է խորհրդա-ռուսական համակարգը՝ ռուս-թուրքական պայմանագրի եւ հայերի ցեղասպանության տրամաբանության հիմքով, ապա դժվար չէ պատկերացնել, թե դա ինչ հետագա զարգացմամբ ու հեռանկարով է սպառնում Հայաստանին եւ Արցախին: Բայց, խնդիրն այստեղ հեռանկարը չէ անգամ, այլ այն, որ այդ սպառնալիքն ինքնին գործիք է անվտանգության այդ համակարգի վերականգնման համար: Այսինքն, հնարավոր չէ այդ համակարգի վերականգնումն առանց Արցախում ստատուս-քվոյի փոփոխության:

Խորհրդա-ռուսական համակարգի վերականգնման հարցում, որի առանցքային շահագրգիռ կողմը Ռուսաստանն է, այդ երկրի դաշնակից կարող են լինել միայն Թուրքիան եւ Ադրբեջանը:

Ինչ խոսք, դրանք միամիտ չեն, Ռուսաստանի գլխավորությամբ անվտանգության համակարգ վերականգնելու համար: Պարզապես, Անկարան եւ Բաքուն Մոսկվայի այդ հավակնությունից բռնած փորձելու են լուծել իրենց համար կարեւոր ռազմա-քաղաքական հարցեր, դրանց առանցքում հայկական պետականության հարցը՝ ներառյալ Արցախը, իսկ հետո «հանձնել» Մոսկվային: Կրեմլն այլընտրանք չունի՝ կամ գնալ այդ ռիսկին, կամ պարզապես հանձնել Կովկասը: Երրորդ տարբերակը Կովկասի հարցում Արեւմուտքի հետ պայմանավորվելն է, որին սակայն Մոսկվան ունակ չէ, գոնե առայժմ:

Կովկասի անվտանգության եվրատլանտյան հեռանկարը գծվել է Արցախի առաջին պատերազմում, հայկական ուժերի շնորհիվ, ստանալով միջազգային հավանություն: Այդ հեռանկարը ներկայիս ստատուս-քվոն է, որը պահպանելու համար ԱՄՆ, Ֆրանսիան, Գերմանիան պնդում են հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմի ներդրումը կամ այլ կերպ ասած՝ ստատուս-քվոյի միջազգային արձանագրումը: Դա է «փոխզիջումը»՝ ճանաչման միջեւ:

Ադրբեջանը, Ռուսաստանը, Թուրքիան դեմ են դրան: Հայաստանն արտահայտվել է կողմ: Բայց, դրան զուգահեռ, Հայաստանը համատեղ ՀՕՊ համաձայնագիր է կնքել Ռուսաստանի հետ: Միաժամանակ պատրաստվում է ընդլայնել հայ-ռուսական միացյալ զորախմբի մասին համաձայնագիրը:

Հայաստանի շահն ակնհայտորեն գտնվում է անվտանգության եվրատլանտյան համակարգի սխեմայում: Բայց, Հայաստանը քայլում է անվտանգության խորհրդա-ռուսական համակարգի բաղադրիչների մաս կազմելու ճանապարհով, ավելի ու ավելի ընդլայնելով այդ բաղադրիչների ներկայացվածությունը սեփական պաշտպանական ոլորտում: Փաստացի, այդ գործընթացի նպատակը Հայաստանն անվտանգության այն միասնական համակարգի մեջ վերջնականապես ներառելն է, որում են Ռուսաստանը, Թուրքիան եւ Ադրբեջանը:

Ապրիլի պատերազմից հետո նրանք արեցին հետեւություն, որ հայկական բանակը դեռեւս զգալիորեն դուրս է այդ «միասնական» համակարգից, ինչն առաջացնում է անկառավարելիություն եւ ձախողում համակարգի աշխատանքը: Այդ պատճառով, ապրիլից հետո Մոսկվան զգալիորեն ինտենսիվացրել է Հայաստանի պաշտպանական ոլորտում «միացյալ» կամ «համատեղ» ֆորմատների առաջմղումը՝ իր համար հայկական բանակի կառավարելիությունը «բարձրացնելու» համար:

Այդ գործընթացի տրամաբանական ավարտը կլինի այն, որ, ինչպես Սեյրան Օհանյանն է նշում, Արցախի հակամարտությունը կավարտվի՝ քանի որ կձեւավորվի այդ «միասնական մոտեցումը» անվտանգության համակարգի շուրջ: Պարզապես, Հայաստանը կլինի ոչ թե այդ «մոտեցման» սուբյեկտ, այլ օբյեկտ:
Հայաստանը սուբյեկտ կարող է լինել անվտանգության միջազգային՝ եվրատլանտյան համակարգի սխեմայում, որը ներառում է նաեւ Իրանի անուղղակի ներգրավումը: Ավելին, Հայաստանն է հենց այն սուբյեկտը, որի միջոցով նոր համակարգում կներգրավվի նաեւ Իրանը:

Անկասկած է, որ առանց Իրանի չափազանց բարդ է լինելու Կովկասի անվտանգության նոր համակարգի հաստատուն ձեւավորումը: Իրանի եւ Արեւմուտքի միջուկային համաձայնության առանցքային խթաններից մեկը եղել է հենց այդ համակարգի նպատակադրումը: Իրանն ու Արեւմուտքը այդ միջոցով գործնականում համաձայնության են եկել Կովկասի անվտանգության նոր համակարգի ճարտարապետության հարցում:

Հայաստանը սուբյեկտ կարող է լինել բացառապես այդ սխեմայում: Ընդ որում, հայկական բանակն այդ սխեմայում հենց սուբյեկտ է՝ արդեն երկու տասնամյակ: պարզապես այդ սուբյեկտությունը կրել է բացառապես ռազմական բնույթ, արտահայտվելով բացառապես ռազմական առաքելությամբ: Դա եղել է անցնող երկու տասնամյակի առանցքային թերացումներից մեկը՝ հայկական բանակը պետք է լիներ ռազմա-քաղաքական աշխույժ սուբյեկտ, էական մասնակցություն ունենալով արտաքին քաղաքականության մշակման հարցում, հրադադարի հաստատումից ի վեր: Դա կարող էր նպաստել նրան, որ կարգավորման գործընթաց կոչվածը կունենար լիովին այլ տրամաբանություն: Վերջին երկու-երեք տարիներին հայկական զինուժն արդեն ստիպված եղավ ներգրավվել արտաքին քաղաքական գործընթացներին, այն բանից հետո, երբ դրանցից դուրս մնալու հետեւանքով բանակը հայտնվեց լրջագույն սպառնալիքների առաջնագծում:

Խոշոր հաշվով, ապրիլի պատերազմում բանակը դրսեւորեց ոչ միայն մարտական, այլ նաեւ դիվանագիտական-քաղաքական կենսունակություն եւ ոչ միայն ռազմական սխրանքի, այլ նաեւ հենց դիվանագիտական-քաղաքական կարողության շնորհիվ չեզոքացրեց ադրբեջանական բլից-կրիգը:

Դրա հետեւանքով է ապրիլից հետո աշխուժացել հայկական բանակի քաղաքական սուբյեկտությունը չեզոքացնելու գործընթացը, բանակը ռուս-թուրք-ադրբեջանական անվտանգության միասնական համակարգի օբյեկտի վերածելու նպատակով:

Դա լրջագույն մարտահրավեր է: Սեյրան Օհանյանը կամա թե ակամա տալիս է դրա ախտորոշումը, ասելով, որ Արցախի հակամարտությունը կշարունակվի այնքան, քանի դեռ տարածաշրջանում չի ձեւավորվել անվտանգության միասնական մոտեցում: Ամբողջ խնդիրն այն է, թե բանակի ռազմա-քաղաքական ղեկավարությունը ինչ դերակատարում կունենա այն հարցում, թե ի վերջո որն է լինելու այդ մոտեցումը՝ այն, որտեղ հայկական բանակը վերածելու են օբյեկտի, թե այն, որտեղ բանակը լինելու է սուբյեկտ եւ դրա միջոցով հնարավոր է լինելու վերականգնել պետական սուբյեկտությունը:

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

GENEVA — The United States and Russia say they have resolved a number of issues standing in the way of restoring a nationwide truce to Syria and opening up aid deliveries, but were unable once again to forge a comprehensive agreement on stepping up cooperation to end the brutal war that has killed hundreds of thousands.

After meeting off-and-on for nearly 10 hours in Geneva on Friday, U.S. Secretary of State John Kerry and Russian Foreign Minister Sergey Lavrov could point to only incremental progress in filling in details of a broad understanding to boost joint efforts that was reached last month in Moscow.

Their failure to reach an overall deal highlighted the increasingly complex situation on the ground in Syria — including new Russian-backed Syrian government attacks on opposition forces, the intermingling of some of those opposition forces with an al-Qaida affiliate not covered by the truce and the surrender of a rebel-held suburb of Damascus — as well as deep divisions and mistrust dividing Washington and Moscow.

The complexities have also grown with the increasing internationalization of what has largely become a proxy war between regional and world powers, highlighted by a move by Turkish troops across the Syrian border against Islamic State fighters this week.

Kerry said he and Lavrov had agreed on the "vast majority" of technical discussions on steps to reinstate a cease-fire and improve humanitarian access. But critical sticking points remain unresolved and experts will remain in Geneva with an eye toward finalizing those in the coming days, he said.

"We are close," Kerry said. "But we are not going to rush to an agreement until it satisfies fully the needs of the Syrian people."

Lavrov echoed that, saying "we still need to finalize a few issues" and pointed to the need to separate fighters from the al-Nusra Front, which has ties to al-Qaida, from U.S.-backed fighters who hold parts of northwest Syria.

"We have continued our efforts to reduce the areas where we lack understanding and trust, which is an achievement," Lavrov said. "The mutual trust is growing with every meeting."

Yet, it was clear that neither side believes an overall agreement is imminent or even achievable after numerous previous disappointments shattered a brief period of relative calm earlier this year.

The inability to wrest an agreement between Russia and the U.S. — as the major sponsors of the opposing sides in the stalled Syria peace talks — all but spells another missed deadline for the U.N. Syria envoy to get the Syrian government and "moderate" opposition back to the table.

The U.N. envoy, Staffan de Mistura, briefly sat in Friday with Kerry and Lavrov. After missing an initial target date of Aug. 1, de Mistura had hoped to restart the intra-Syrian discussions toward political transition in late August. He suspended the talks in late April after a resurgence in the fighting.

Friday's meeting came a month after the Kerry and Lavrov met in Moscow and agreed on a number of unspecified actions to get the all-but-ignored truce back in force. However, as in Moscow, neither Kerry nor Lavrov would describe them in detail.

In a nod to previous failed attempts to resurrect the cessation of hostilities, Kerry stressed the importance of keeping the details secret.

"We do not want to make an announcement ... that is not enforceable, that doesn't have details worked out, that winds up in the place that the last two announcements have wound up," Kerry said. "Until we have, neither of us are prepared to make an announcement that is predicated for failure. We don't want a deal for the sake of the deal, we want a deal that is effective."

And, underscoring deep differences over developments on the ground, Kerry noted that Russia disputes the U.S. "narrative" of recent attacks on heavily populated areas being conducted by Syrian forces, Russia itself and the Iranian-backed Hezbollah militia. Russia maintains the attacks it has been involved in have targeted legitimate terrorist targets, while the U.S. says they have hit moderate opposition forces.

Expectations had been low for the talks, particularly given how efforts to forge a new U.S.-Russia understanding have fallen short virtually every month for the past five years.

At the same time, the Obama administration is not of one mind regarding the Russians. The Pentagon has publicly complained about getting drawn into greater cooperation with Russia even though it has been forced recently to expand communication with Moscow. Last week, the U.S. had to call for Russian help when Syrian warplanes struck an area not far from where U.S. troops were operating.

U.S. officials say it is imperative that Russia use its influence with Syrian President Bashar Assad to halt all attacks on moderate opposition forces, open humanitarian aid corridors, and concentrate any offensive action on the Islamic State group and other extremists not covered by what has become a largely ignored truce.

For their part, U.S. officials say they are willing to press rebels groups they support harder on separating themselves from the Islamic State and al-Nusra, which despite a recent name change is still viewed as al-Qaida's affiliate in Syria.

Those goals are not new, but recent developments have made achieving them even more urgent and important, according to U.S. officials. Recent developments include military operations around the city of Aleppo, the entry of Turkey into the ground war, Turkish hostility toward U.S.-backed Kurdish rebel groups and the presence of American military advisers in widening conflict zones.

Meanwhile, in a blow to the opposition, rebel forces and civilians in the besieged Damascus suburb of Daraya were to be evacuated on Friday after agreeing to surrender the town late Thursday after four years of grueling bombardment and a crippling siege that left the sprawling area in ruins.

The surrender of Daraya, which became an early symbol of the nascent uprising against Assad, marks a success for his government, removing a persistent threat only a few miles from his seat of power.

Referring to Daraya, Lavrov said: "This is an example I think will get some following." He said the Russian military's reconciliation center in Syria has received a request from another area to organize a similar operation — with Russian mediation.

___

Associated Press writer Vladimir Isachenkov contributed from Moscow.

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Alleged arms dealer detained in Yerevan airport upon U.S. request

21:41, 27.08.2016

Russian citizen Sergey Mironov, 30, was detained in Yerevan airport on
Friday. The man, who has been put on the international wanted list
upon the request of the U.S., is suspected of “being an IT specialist
in the sphere of arms traffic”,Life reports.

According to a source in the Armenian law enforcement authorities, the
court in Yerevan will decide the issue on his extradition to the U.S.

At the moment of detention, Mironov was with his wife. The latter
informed the representatives of the Russian Embassy in Armenia that
her husband was detained in the airport, following which the Embassy
representatives arrived at the airport. It is also known that the U.S.
authorities have been informed about the detention of Sergey Mironov
upon their request.

Mironov’s family has already hired an attorney. Now he is being
questioned at the National Security Service in Yerevan.

https://urldefense.proofpoint.com/v2/url?u=http-3A__news.am_eng_news_343614.html&d=DQIFaQ&c=clK7kQUTWtAVEOVIgvi0NU5BOUHhpN0H8p7CSfnc_gI&r=LVw5zH6C4LHpVQcGEdVcrQ&m=0fbHflbH9d2qNn2ZDGUSuNYHFa2chs6sdC68WtrEpaU&s=EDomM1z4JywsgYaLQ-UAA6fwtpL_4BY-x3XH_eTaoq0&e=

[armnuke]

Re: Regional geopolitics

This one's a must read.

The Turkish Invasion Of Syria As Path To "Regime Change"

The US-backed Turkish invasion of Syria with its proxies in tow now moves further into Syria to seize Al-Bab in a landgrab to create Erdogan's (and the U.S. neocon Brookings Institute's) long desired jihadi "safe haven"/"no fly zone" for al-Qaeda & friends to operate and stage from with impunity from Russian and Syrian airstrikes.



Al-Bab is a "backdoor" on key routes south to Aleppo from the Turkish border.

Turkish supplies for the Islamic Army of Conquest offensives in South Aleppo and Latakia: arms, ammo, supplies, even artillery, tanks have been reported as flowing like water over the Turkish border

Turkey is obviously not coordinating its incursion with the Syrian government which condemns it as a violation of its sovereignty. The Kremlin's impotent calls for Turkey to coordinate with Damascus while waving the old Geneva communique have been completely ignored. Unfortunately there is little they can do at this point without engaging in a full scale war with Turkey and the U.S. in Syria. Something the Kremlin lacks the will to do. Turkey/U.S. intend that their proxies take Aleppo as leverage in settlement negotiations to force Assad to step down, or partition if that fails.

Both the Turkish and FSA flags, (not the Syrian flag), were raised over "liberated" Jarablus

Securing the Jarablus corridor from a westward YPG advance in attempts to link their "cantons" east and west along the Turkish border prevents supply lines to "Syrian rebels" from Turkey from being cut. That's why Turkey has taken action here while however grudgingly accepting Kurdish control over large stretches of Syrian-Turkish border everywhere else without taking action. The ratlines to the "rebels" are Turkey's primary concern here. Kurds are an important but demonstratively second concern.

Turkey's incursion was backed by US air-cover, drones, and embedded special forces per the WSJ. These were there largely to prevent Russia and Syria from even thinking about taking action against the invading forces.

Turkey is moving into Syria not just with its own military, but with thousands of "rebel opposition groups" including US-backed FSA brigades allied with AlQaeda/Nusra/Sham and the child head-chopping al-Zinki who are reported to form the vanguard. Syrian territory is outright being turned over to them by the Turkish military, simply exchanging control from one group of terrorist jihadis (ISIS) to others who are more media acceptable and more direct proxies of the Erdogan regime, the U.S., Saudi Arabia and Qatar.

That said, ISIS has not resisted the Turkish advance at all - simply "melting away" (or exchanging one set of uniforms for another?). No stay-behinds, no suicide bombers, no IEDS, nothing. No fighting. Zero casualties. Turkish and "Syrian rebel" forces literally strolled in to Jarablus taking selfies and posing for cameras. Tag-team turnover.

The Kurdish YPG/SDF have proven that they have become nothing but lickspittle currs for the U.S., despite being betrayed, dutifully responding to the leash and withdrawing from Manbij which they bled for, and all positions east of the Euphrates on Biden's orders as he staged a press conference in Ankara with Erdogan. They have served their part in providing another layer of pretext for Turkey to invade Syria.

Layers of Pretext for Turkish invasion of Syria:

"Liberating" Jarablus from ISIS to give it to al-Qaeda
Giving Jarablus to al-Qaeda to deny it to Kurds
Safe/No Fly Zone for al-Qaeda
Neocon Plan B - Partition of Syria (if necessary)
The question has been raised about Russia's and Syria's supposedly "muted response" to all this and that their existing protestations (linked below) to the contrary are actually "lies" and that both are somehow in agreement and collusion with everything Erdogan is doing above in some kind of grand Eurasian alliance conspiracy and agreement to end the conflict in Syria ...

Right? This theory is really too absurd and far-fetched wishful thinking to warrant addressing. See Moscow: Russian Foreign Ministry Expresses Concern About Turkish Operation in Syria", Damascus: Syria condemns Turkey’s breach of Syria’s sovereignty in Jarablos

What kind of response do you expect? Do you think Russia would shoot U.S. and Turkish planes out of the sky and bomb Turkish forces in Syria? The Turkish coup upheaval aside, the Turkish military is still large enough several times over to crush the small Russian military taskforce in Syria. To say nothing of where things would go from there in a war with NATO.

What did Russia do when U.S., UK, France etc quietly put their own special forces and troops on the ground in Syria over the last year? What was the Kremlin's response just days ago when the U.S. declared a no fly zone over their SDF proxies attacking Syrian government forces and threatened to shoot down Russian jets?

Nothing. They did nothing then just like their "muted" objections now. Not because they want it to happen or are "in on it" but because there is nothing they can do about it short of openly attacking and going to war with the U.S. and Turkey (i.e. NATO) which the Kremlin is NOT willing to do for Syria.

They are likewise not going to make threats or demands about violations of Syria's sovereignty that they will not and cannot back up. Such bluster is not their style. It achieves nothing. They will continue to play the long game in Syria and hope events still turn their way without direct military confrontation with the U.S. and Turkey. They continue to push for a negotiated settlement on terms favorable to Damascus. Everyone is still playing the charade that they are all in the conflict in Syria to fight terrorists when we all know that it is just a front and the symptom for regime change. That game goes on, just now with Turkey upping the ante.

The U.S. and Turkey want a negotiated settlement too - they are just not willing to accept the current status of forces and intend to escalate and create new facts on the ground, primarily in and around Aleppo, that they hope will force Russia to accept that "Assad Must Go!" ensuring a settlement more favorable to them.

Erdogan has actually always been much louder and more insistent in demanding a "safe haven"/"no fly zone" for the proxies over the Jarablus corridor than the US. Erdogan pushed for it several times, and Obama refused, apparently infuriating his own State Department, CIA, and foreign policy elite in the process. Now Erdogan's tantrums and witch-hunt over the lack of Western support during the attempted Kemalist military coup, have blackmailed Obama into acceding to this, in order to restore relations.

Overall, however the US has put the hegemon's name, power, and prestige on the line for "Assad Must Go!" They simply cannot accept anything less than regime change. In the end, particularly after Clinton comes to power in the U.S. early next year and escalates the situation further than Obama has been willing as he tries to run out the clock, I am afraid that Russia will simply throw up their hands and walk away with whatever they can still get - not willing to go to World War III over Syria. A gambit the U.S. has no such reservations about. And that is the Kremlin's weakness, and why red line after red line of their's keeps getting crossed closer and closer to Russia's borders itself.

When Russia itself is at last on the line and in the targets, it may not have any friends left willing to stand by it.

http://www.moonofalabama.org/2016/08/the-turkish-invasion-of-syria-is-the-path-to-regime-change.html

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Syrian Kurds clash with Turkish forces

DEBKA
August 26, 2016




Syrian Kurdish militia commanders are flouting the ultimatum US Vice President Joe Biden handed them Wednesday, Aug. 24 to retreat to east of the Euphrates or else forfeit US support. Instead, DEBKAfile’s military sources report, they decided to stand their ground and fight it out with the Turkish army.
The first clash occurred Thursday overnight, when Kurdish forces from Manbij attacked the positions taken by Turkish tanks in Jarablus, hours after Islamic State forces were put to flight from this border town.
The battles continued into Friday morning, Aug. 26.
The US ultimatum to the Kurds was the outcome of understandings US Vice President Joe Biden reached with Turkey’s President Tayyip Erdogan in Ankara on Wednesday, hours after the Turkish army crossed into northern Syria.
"Syrian Kurdish forces will lose US support if they don't retreat to east bank of Euphrates,” the US vice president stated at a news conference.
Yet Thursday night, Turkish officials made an effort to counteract the impression that their military intervention in Syria was coordinated with the United States. They announce that Russian chief of staff Gen. Valery Gerasimov would be arriving in Ankara Friday for talks with his Turkish counterpart, Gen. Hulusi Akar.
The US commander of American troops in Iraq and Syria, Lt. Gen. Stephen Townsend, had meanwhile instructed all US Special Operations personnel to withdraw from Syrian-Kurdish YPG militia units, and return to the N. Syrian Rmeilan airfield near Hassaka. This is reported from DEBKAfile military and intelligence sources.
The US general also stopped artillery ammo supplies to the Kurdish militia and the transfer of field intelligence from the fighting in areas newly occupied by the Turkish army.
These measures were temporary, the US officers informed Salih Muslim, Syrian Kurdish Democratic Union Party (PYD) leader, and would be lifted after his YPG militia was instructed to pull back from northern Syria and head east of the Euphrates.
Only last week, the Syrian Kurdish militia was riding high, covered in praise for its feat in capturing Manbij with the assistance of US Special Forces.
Their comedown after the US decided to jump aboard the Turkish invasion would be complete, if they complied with the Biden ultimatum. They would forfeit all their hard-won gains from years of combat against the Islamic State, and have to forget their dream of a Kurdish state linking their enclaves along the 900km Syrian-Turkish border.
A stream of information and misinformation is meanwhile muddying the waters as the Kurds in Syria and Iraq absorb the shock of the American turn against them.
The Ministry of Foreign Affairs in Ankara said Thursday that US Secretary of State John Kerry had informed the Turkish Foreign Minister Mevlut Cavusoglu that the US-backed Syrian Kurdish militias had begun their retreat to the eastern bank of the Euphrates River.


US sources qualified this claim, confirming only that a ‘main element’ of the Kurds has retreated, but not the entire force. The Kurds were evidently in no hurry to take any marching orders either from Turkey or the United States.
A short Kurdish statement claimed that their forces had indeed withdrawn to the eastern bank of the Euphrates River, but DEBKAfile’s military sources military sources say that a large body of Kurdish fighters is still in place west of the river. Indeed our sources found Kurdish PYG officers adamant in their determination to stay put and take on the Turkish army.
After the Turkish invasion Wednesday, Kurdish leader Salih Muslim declared, “Turkey will be defeated in Syria along with the Islamic State.”
Kurdish units also took up positions on the roads leading to the US base at Rmeilan, ready to enforce a blockade. A Kurdish food convoy due at the base Thursday did not arrive.
In Iraq, there is word of a Kurdish Peshmerga mutiny against US instructors at the bases where they are training for the offensive to recapture Mosul from the ISIS.
However, the events of this week around northern Syria have dealt a major setback to the US-led war on ISIS.
Just a few days ago, the Americans were speaking highly of Kurds as the sharpest sword in the coalition’s arsenal for vanquishing the jihadists. Since Biden’s deal with Erdogan on Wednesday, Washington can forget about the Syrian Kurdish PYG or the Iraqi Kurdish Pershmerga as spearheads of the campaigns to liberate Raqqa in Syria and Mosul in Iraq for ISIS.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ով է փորձում Թուրքիան փրկել փլուզումից. Ռուս-թուրքական մերձեցման գլխավոր գործոնը

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Մեկնաբանություն - 28 Օգոստոսի 2016


Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանում աշխարհքաղաքական հավասարակշռության ձեւավորման գլխավոր գործոնը դարձել է Ռուսաստանի ու Թուրքիայի մերձեցումը, որոնք ինչ որ առումով հայտնվել են նման իրավիճակում:

Երկու երկրներն էլ աշխարհքաղաքական առումով շրջափակված են, պահանջներ ունեն Արեւմուտքին, շահագրգիռ են տնտեսական հարաբերությունների զարգացման եւ պաշտպանության ու անվտանգության ոլորտում պայմանավորվածությունների ձեռքբերման հարցում:

Ռուսաստանի ու Թուրքիայի այս հարաբերությունները, ինչպես նաեւ Հարավային Կովկասում հայտարարված շահերը թույլ են տալիս հավասարակշռել նրանց ազդեցությունը, ինչում շահագրգիռ են տարածաշրջանի երկրները: Սակայն Ռուսաստանի ու Թուրքիայի մերձեցումն, այսպես թե այնպես, կհանգեցնի Արեւմուտքից Հարավային Կովկասը կտրելու, տարածաշրջանը ՆԱՏՕ-ից ու Եվրոպական միությունից վերջնականապես անջատելու փորձերին:

Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջեւ շատ հակասություններ կան, եւ դաշինքի կազմավորումն այդ հասկացության լիակատար իմաստով դժվար թե հնարավոր է: Սակայն առանց արմատական պայմանավորվածությունների էլ Ռուսաստանն ու Թուրքիան կարող են ԱՄՆ-ին դուրս մղել տարածաշրջանից ինչ որ հիպոթետիկ իրավիճակում:

Ներկայում Թուրքիայի ճակատագիրը, նրա հավակնությունները սկսել են ավելի քիչ մտահոգել ամերիկացի քաղաքական գործիչներին: ԱՄՆ-ն գերադասում է չխոչընդոտել Թուրքիայի էքսպանսիան, մինչեւ Թուրքիան բախվի տարածաշրջանային այլ խաղացողների հետ եւ կմտնի լուրջ հակամարտությունների մեջ:

Տարբեր ուղղություններով Թուրքիայի էքսպանսիան արդեն առաջացրել է Մերձավոր Արեւելքի, Բալկանների երկրների ու Իրանի մտահոգությունը:

Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մերձեցման կարեւորագույն հանգամանքներից մեկը ԱՄՆ-ից ավելի անկախանալու երկու երկրների ձգտումն է: Թուրքիան վաղուց՝ անցյալ դարի 80-ականներից դրել է այդ խնդիրը, եւ դրանից օգտվում է Ռուսաստանը:

Ինչու է Թուրքիան հետեւողականորեն փորձում անկախանալ ԱՄՆ-ից: ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի հետ համագործակցությունը Թուրքիային բազմաթիվ առավելություններ է տվել եւ նրան դարձրել է տարածաշրջանային մակրոտերություն: Սակայն ԱՄՆ-ին ձեռնտու չեն Թուրքիայի այդ կարգավիճակը եւ սեփական անվտանգությունն ու տնտեսական զարգացումն ապահովելու նրա հնարավորությունները:

Ամերիկացիները հասկացել են, որ Թուրքիային նախկին վիճակին վերադարձնելը չի ստացվի: ՆԱՏՕ-ից Թուրքիային հեռացնելն ԱՄՆ-ի համար առայժմ անցանկալի հեռանկար է, քանի որ տարածաշրջանում այդ դեպքում կարող է նոր՝ ԱՄՆ-ի հանդեպ թշնամական իրավիճակ առաջանալ:

Սակայն ամերիկացիները հասկացել են, որ գալու է ժամանակը, երբ հարկ կլինի համակերպվել ՆԱՏՕ-ից Թուրքիայի դուրս գալու հետ:

ԱՄՆ-ն հիասթափված է Եվրասիայում տարբեր բլոկների ու միավորումների կառուցման մասով, եւ Թուրքիան կարող է հասնել նոր բլոկի ստեղծմանը, որը թշնամական կդառնա Արեւմուտքի համար:

ԱՄՆ-ն չի կարող ինքզինքը թույլ տալ ՆԱՏՕ-ից հեռացնել Թուրքիային, չխախտելով նրա տարածքային ու քաղաքական ամբողջականությունը: Ըստ էության, ԱՄՆ-ն փորձում է պարզել, թե ինչպես կարելի է կիրառել 50-ականների ծրագրերը, նկատի ունենալով «ձախ» եւ «աջ» նախագծերը: Ժամանակին դա ընկալվում էր որպես բավական էկզոտիկ պսեւդո-իրականություն, բայց ներկայում այդ խնդիրները մանրամասն ուսումնասիրում են Թուրքիայում:

Տարբեր ժամանակների ցանկացած ծրագիր, այդ թվում Վուդրո Վիլսոնի ժամանակվա ծրագրերը, կարող են գործի դրվել որեւէ նշանակությամբ: Նման իրավիճակում եւ նման հեռանկարով Թուրքիան չի կարող հույս չդնել Ռուսաստանի վրա, որը պատրաստ է կուլ տալ «բարեկամության ու համագործակցության» ցանկացած առաջարկ-խայծ:

Ռուսաստանը կարող է դառնալ Թուրքիայի փրկիչը, ինչը հակասում է Մերձավոր Արեւելքի շատ երկրների, նախեւառաջ Եգիպտոսի ու Իրանի, ինչպես նաեւ Սաուդյան Արաբիայի նպատակներին: Այս կապակցությամբ որեւէ մարտահրավեր եւ տնտեսական բնույթի խնդիրներ չեն կարող դիտարկվել որպես հիմնարար Ռուսաստանի հետ մերձեցման հարցում:

Գլխավոր գործոնը Թուրքիան փլուզումից փրկելն է: Այդ պատճառով լավ կլիներ հիմնավոր ուսումնասիրել Թուրքիայում տեղի ունեցած պետական հեղաշրջման փորձը: Դա, ամենայն հավանականությամբ, երկրի պետական կառավարման ու անվտանգության համակարգի հնարավորությունները պարզելու փորձ էր:

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Syrian Kurds clash with Turkish forces

DEBKA
August 26, 2016




Syrian Kurdish militia commanders are flouting the ultimatum US Vice President Joe Biden handed them Wednesday, Aug. 24 to retreat to east of the Euphrates or else forfeit US support. Instead, DEBKAfile’s military sources report, they decided to stand their ground and fight it out with the Turkish army.
The first clash occurred Thursday overnight, when Kurdish forces from Manbij attacked the positions taken by Turkish tanks in Jarablus, hours after Islamic State forces were put to flight from this border town.
The battles continued into Friday morning, Aug. 26.
The US ultimatum to the Kurds was the outcome of understandings US Vice President Joe Biden reached with Turkey’s President Tayyip Erdogan in Ankara on Wednesday, hours after the Turkish army crossed into northern Syria.
"Syrian Kurdish forces will lose US support if they don't retreat to east bank of Euphrates,” the US vice president stated at a news conference.
Yet Thursday night, Turkish officials made an effort to counteract the impression that their military intervention in Syria was coordinated with the United States. They announce that Russian chief of staff Gen. Valery Gerasimov would be arriving in Ankara Friday for talks with his Turkish counterpart, Gen. Hulusi Akar.
The US commander of American troops in Iraq and Syria, Lt. Gen. Stephen Townsend, had meanwhile instructed all US Special Operations personnel to withdraw from Syrian-Kurdish YPG militia units, and return to the N. Syrian Rmeilan airfield near Hassaka. This is reported from DEBKAfile military and intelligence sources.
The US general also stopped artillery ammo supplies to the Kurdish militia and the transfer of field intelligence from the fighting in areas newly occupied by the Turkish army.
These measures were temporary, the US officers informed Salih Muslim, Syrian Kurdish Democratic Union Party (PYD) leader, and would be lifted after his YPG militia was instructed to pull back from northern Syria and head east of the Euphrates.
Only last week, the Syrian Kurdish militia was riding high, covered in praise for its feat in capturing Manbij with the assistance of US Special Forces.
Their comedown after the US decided to jump aboard the Turkish invasion would be complete, if they complied with the Biden ultimatum. They would forfeit all their hard-won gains from years of combat against the Islamic State, and have to forget their dream of a Kurdish state linking their enclaves along the 900km Syrian-Turkish border.
A stream of information and misinformation is meanwhile muddying the waters as the Kurds in Syria and Iraq absorb the shock of the American turn against them.
The Ministry of Foreign Affairs in Ankara said Thursday that US Secretary of State John Kerry had informed the Turkish Foreign Minister Mevlut Cavusoglu that the US-backed Syrian Kurdish militias had begun their retreat to the eastern bank of the Euphrates River.


US sources qualified this claim, confirming only that a ‘main element’ of the Kurds has retreated, but not the entire force. The Kurds were evidently in no hurry to take any marching orders either from Turkey or the United States.
A short Kurdish statement claimed that their forces had indeed withdrawn to the eastern bank of the Euphrates River, but DEBKAfile’s military sources military sources say that a large body of Kurdish fighters is still in place west of the river. Indeed our sources found Kurdish PYG officers adamant in their determination to stay put and take on the Turkish army.
After the Turkish invasion Wednesday, Kurdish leader Salih Muslim declared, “Turkey will be defeated in Syria along with the Islamic State.”
Kurdish units also took up positions on the roads leading to the US base at Rmeilan, ready to enforce a blockade. A Kurdish food convoy due at the base Thursday did not arrive.
In Iraq, there is word of a Kurdish Peshmerga mutiny against US instructors at the bases where they are training for the offensive to recapture Mosul from the ISIS.
However, the events of this week around northern Syria have dealt a major setback to the US-led war on ISIS.
Just a few days ago, the Americans were speaking highly of Kurds as the sharpest sword in the coalition’s arsenal for vanquishing the jihadists. Since Biden’s deal with Erdogan on Wednesday, Washington can forget about the Syrian Kurdish PYG or the Iraqi Kurdish Pershmerga as spearheads of the campaigns to liberate Raqqa in Syria and Mosul in Iraq for ISIS.

The smart thing here would be to use the kurds along with the Syrian Army, and the Russian forces to make this incursion super costly. I have a feeling Iran is not going to stay quiet for long either. The USA is getting more desperate all over the world and is doing exactly what many warned that this declining super power would do. It wants war now while it still has an advantage as this advantage is very quickly disappearing. It is very unfortunate for all of humanity that this choice has been made by the leaders of USA as it means long and very costly wars in many places. This is in no way in the best interest of the American people but as you should by now clearly understand, the American people along with all the other people on earth mean nothing to the American government.

[armnuke]

Re: Regional geopolitics

Video: Pro-Turkish fighters advance in northern Syria, as Turkey aims to prevent Kurdish corridor

http://echelon-defense.com/2016/08/29/video-pro-turkish-fighters-advance-in-northern-syria-as-turkey-aims-to-prevent-kurdish-corridor/