Regional geopolitics

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

KAZAKH PRESIDENT SUGGESTS ADMITTING TURKEY TO CUSTOMS UNION AND DISSOLVING EURASEC

by David Stepanyan

ARMINFO
Friday, October 25, 01:53

Kazakh President Nursultan Nazarbayev has suggested admitting Turkey
to the Customs Union and dissolving the EurAsEC.

"The Turkish President has asked me if his country can join the Customs
Union. Let's admit them. When I go abroad, people often ask me if we
are creating something like a new USSR or something to be controlled
by Russia. Perhaps if we admit Turkey, they will stop saying such
things," Nazarbayev said during a meeting of the Supreme Eurasian
Economic Council in Minsk on Thursday.

Concerning Armenia, he said that in order to be able to join the
Customs Union, that country will have to go through all the procedures
Belarus, Kazakhstan and Russia have already gone through.

Nazarbayev also suggested dissolving the Eurasian Economic Community
and enlarging the Customs Union, since the goals of the two
organizations are similar. He thinks that Kyrgyzstan and Tajikistan
may join the Customs Union as observers.

Russian President Vladimir Putin, in turn, pointed out that one
should not liquidate EurAsEC at once, because it will undermine
the legal framework of the Customs Union. He thinks that relevant
mechanisms should be worked out for that. In the meantime, he shared
Nazarbayev's opinion about the need to liquidate EurAsEC and said that
"one should not forget the partners in the Common Economic Space",
i.e. the other members of EurAsEC.

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

TURKEY ADRIFT

The New York Times Blogs
(Latitude)
October 23, 2013 Wednesday

by ANDREW FINKEL

Ankara's decision to buy a weapons system from a Chinese company
signals that Turkey has lost its way on foreign policy.

ISTANBUL - Turkey's announcement last month that it would buy a
long-range defense system from a Chinese company is the latest sign
that Ankara's attempts to strike an independent foreign policy have
gone wrong.

To its credit, Turkey's Justice and Development Party (A.K.P.) has
tried during its decade in power to play a constructive role in
the region - as a mediator between its NATO allies and Turkey's
troubled neighbors. The so-called zero problems policy seeks to
deal pragmatically with Syria and Iran, to resolve its long-standing
dispute with Armenia, and come to terms with problems at home, mainly
the demands of its own Kurdish population. In 2008, Turkey even tried
to broker a deal between Israel and Hamas in the Gaza strip.

It was never going to be easy: There has been war across its border
in Iraq, insurrection in Syria and growing concern over an Iran's
nuclear ambitions.

But now Ankara, long a key NATO ally, has dropped the ball. The plan
to buy a defense system from China shocked Washington and Brussels:
The system would be incompatible with NATO's defenses. Moreover,
the Chinese manufacturer is on a U.S. sanctions list for violating
the Iran, North Korea and Syria Nonproliferation Act.

Asked on Tuesday to rate her concern on a scale of one to five, Oana
Lungescu, the NATO defense spokeswoman in Brussels, threw up her
hands. "What matters to us is the interoperability" of the Chinese
technology with "NATO's connected defense system. And in that regard,
that number is five."

Turkey spent years considering rival bids for the missile system. The
top contenders were the U.S. makers of Patriot missiles and their
French-Italian equivalent - or so everyone thought.

No one should feel sorry for the Western defense contractors. The
Chinese undercut the nearest bid by a $1 billion. And the Chinese take
a more liberal attitude about transferring technology - they will,
for example, allow Turkish co-production of the weapons. The Chinese
sweetened the deal by promising to build a new technology park close
to an Istanbul airport.

The fact that the defense system may not work seems to have been
overlooked.

The big problem is the Chinese weapons cannot be integrated with
NATO's radar technology. No NATO country is going to hand over to
the Chinese the radar codes that would allow the defensive missiles
to detect friend from foe.

The deal is not yet final and it may well be that the announcement to
buy from a Chinese company is a ploy to get the Westerners to lower
their prices. But even if the deal stalls, it is a signal that Turkey
has lost its way with foreign policy.

"Zero problems" has notoriously become "nothing but problems." The
attempt to mend fences with Armenia was shelved in 2010 when Ankara
allowed a deal that would have re-opened a border closed since 1993
to be overruled by an energy provider in Azerbaijan. Also in 2010,
relations with Israel collapsed with the infamous Mavi Marmara
incident, in which Israeli commandos killed nine peace activists on
a Turkish-registered ship trying to run the Gaza blockade.

Relations with Syria have been the most striking failure. Prime
Minister Recep Tayyip Erdogan had personally led a diplomatic effort
to broker peace between President Bashar al-Assad and the Syrian
rebels. But pragmatism turned into blind enmity when the Syrian leader
refused to follow a Turkish recipe for reform. Ankara then started to
covertly arm radical elements of the opposition, only to backtrack
when it realized it risked nurturing an Al Qaeda-style movement in
its own backyard.

All these setbacks are a source of frustration to a Turkish government
that came to power in 2002 hoping to put behind the Cold War divisions
of "us and them" and to carve for itself an independent role. Instead,
all those uncertainties on its Eastern borders mean that Ankara appears
more reliant than ever on its old Western friends. Buying weapons
from the Chinese may be a way to reassert that sense of self-reliance.

It may also be a way of reprimanding old allies. After a long hiatus,
Turkey is about to open a new chapter in its attempt to join the
European Union, but no one pretends negotiations are on track. The
Erdogan government feels beleaguered. It faced a summer of protests in
major cities fueled by accusations that Ankara has little understanding
of democratic dissent. And far from winning support for his policy of
trying to bring down the Syrian regime, the Turkish prime minister
feels betrayed by the suspicion that Washington will settle for far
less - the dismantling of Assad's chemical weapons.

Erdogan has strong domestic support. He is on the verge of becoming
the next president. Yet his influence abroad has never been less. The
foreign press and, increasingly, Western governments, make no secret
that they think the protesters this summer had it right.

But the answer for Erdogan is not to alienate Turkey's old friends
by buying Chinese missiles, even if they are a bargain.

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

INDIA WANTS TO SIGN FREE TRADE AGREEMENT WITH CU: PUTIN

19:02, 24 October, 2013

YEREVAN, OCTOBER 24, ARMENPRESS. India has shown interest in signing a
free trade agreement (FTA) with the Customs Union. Armenpress reports
citing Itar-tass that the President of the Russian Federation Vladimir
Putin underscored it at the session of the Supreme Eurasian Economic
Council in Minsk.

"We just mentioned that we have to approach the expansion of our union
very carefully. I fully agree with that. And the conditions should
be the same for all. We discussed this issue and we all agreed with
this position," said the President of the Russian Federation.

Speaking about the interest of third countries in the cooperation
with the Customs Union, in particular Turkey, Vladimir Putin noted
that another major world economy, India, has shown interest. "We just
hosted the Prime Minister of India, and he asked me to put this issue
on the agenda of our today's meeting, namely that India would like
to consider the possibility of signing a free trade agreement with
the Customs Union," he said.

According to the President of the Russian Federation, in view of the
volume and scale of the Indian market, the development prospects of
Asia as a whole, the sides must consider this proposal seriously.

http://armenpress.am/eng/news/737715/india-wants-to-sign-free-trade-agreement-with-cu-putin.html

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ռուսաստանի մոտիվները ապագա պատերազմում
Իգոր Մուրադյան
Ուրբաթ, 25 Հոկտեմբերի 2013,


Ռուսաստանի քաղաքականությունն ավելի ու ավելի է դառնում ոչ միայն անորոշ, այլեւ բացահայտ պոռնկային: Նման հատկությունը թույլ չի տալիս քիչ ինչ որոշակիացնել երկրի պահվածքը, նույնիսկ եղած պայմանավորվածությունների շրջանակներում:
Ռուսական բազան Գյումրիում գոյություն ունի ոչ թե Հայաստանի շահից, այլ Ռուսաստանի, եւ թե ինչ ներանցքեր ունի՝ չգիտի հայկական ղեկավարությունը: Դժվար է ենթադրել, թե Ռուսաստանը շահագրգռված կլինի Ադրբեջանի ռազմական պարտությամբ, քանի որ, նախ, դա ցույց կտար ռուսական զենքի մատակարարումների ցածր արդյունավետությունը, եւ երկրորդ՝ դա կարող է հանգեցնել Թուրքիայի միջամտությանը պատերազմին:
Բացի այդ, Թուրքիայի միջամտությունը հնարավոր կդառնա պատերազմին Ռուսաստանի նույնիսկ աննշան մասնակցության արդյունքում: Իր հերթին, դա էլ կարող է հանգեցնել այդ իրադարձություններին ՆԱՏՕ-ի միջամտությանը:
Այս իրավիճակի կապակցությամբ, Ռուսաստանը պատերազմի ընթացքում կգերադասի շփվել Թուրքիայի հետ, ինչն անխուսափելիորեն կհանգեցնի Հայաստանի որեւէ նույնիսկ աննշան ռազմական հաջողությունը թույլ չտալու պայմանավորվածության:
ՆԱՏՕ-ն եւ ԱՄՆ-ն շարունակելու են կատարել Թուրքիային զսպելու խնդիրը Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջեւ պատերազմի դեպքում: Թուրքիան ցուցադրում է իր հավակնություններն ու պահանջները ԱՄՆ-ին եւ ՆԱՏՕ-ին, սակայն Սիրիայի իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ չափազանց դժգոհ լինելով Արեւմուտքից, Թուրքիան չհամարձակվեց անմիջականորեն միջամտել իրավիճակին, առանց ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի հետ համաձայնեցնելու:
Ոչ ոք չի կարող սահմանափակել Թուրքիային Ադրբեջանի ռազմական ամրացման հարցում, սակայն ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն Հարավային Կովկասում պատերազմի դեպքում նրան զսպելու հնարավորության հույս ունեն:
Այդ պատճառով, Թուրքիայի համար իրավիճակի վրա ազդելու լավագույն միջոցը Ռուսաստանի հետ հարաբերություններն են: Ռուսաստանի դիրքերը Սեւծովյան-կովկասյան տարածաշրջանում այնքան էլ ամուր չեն, համենայնդեպս նա զգալի զիջում է Թուրքիային բոլոր չափանիշներով, բացի միջուկային զսպումից:
Գյումրիի ռազմական բազայի ներգրավումն անմիջապես կպարզեր թե այդ բազայի, թե ընդհանրապես Ռուսաստանի զինված ուժերի սնանկությունը: Այդ պատճառով, Ռուսաստանի համար էլ ընդունելի կլիներ Գյումրիում ռազմական բազայի առկայությունն օգտագործել շանտաժ իրականացնելու եւ Հայաստանին պարտվողական պահանջներ պարտադրելու համար:
Այսպիսով, ինչպես էլ այս ամենը կոչվի զինվորական պրոֆեսիոնալ լեզվով, Ռուսաստանն ի նկատի ունի Հայաստանի ռազմական պարտությունը, որպես տարածաշրջանում սեփական շահերը պաշտպանելու միջոց: Հաջորդ քայլը տարածքային զիջումներն են:
Այն իրավիճակում, երբ Հայաստանը զրկվել է Արեւմտյան հանրության քաղաքական աջակցությունից, հիմք չկա սպասելու, որ ԱՄՆ-ն, ՆԱՏՕ-ն եւ Եվրոպական միությունը կներգրավվեն այս տարածաշրջանային խաղին, եթե նրանց շահերը պահպանվեն: Դրանք են՝ պատերազմին Թուրքիայի ներգրավման բացառումը, որը ՆԱՏՕ-ի անդամ է, դրանից բխող բոլոր փոխադարձ պարտավորություններով, նավթագազային համալիրի պահպանումը, Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի ազդեցության ընդլայնումը եւ ռազմական ուժեղացումը:
Այդ իրավիճակում Արեւմուտքի համար լիովին ընդունելի են Ռուսաստանի մտադրությունները: Դրանով, ի թիվս այլոց, նաեւ ցուցադրվելու է, թե ինչ է սպասվում այն երկրին, որն այդքան անիմաստ ու ամոթալի ձեւով մերժեց Եվրատլանտյան հանրության հետ համագործակցությունը:
Այսպիսով, արժե փորձել պարզել, թե պատերազմի դեպքում ինչ է անելու ռուսական ռազմական բազան Հայաստանում:
Հայաստանի «հինգերորդ շարասյունն» իհարկե պատերազմի առաջին գծում չի հայտնվի, այլ կբավարարվի հեռուստատեսությամբ Երեւանի շքերթին ռուսական զորքերի մասնակցությամբ կադրերով:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....XKbaJKUY.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

The Big Fraud: Tehran’s ScanEagle gift to Russia covered handover of secret US R170 drone technology
DEBKAfile Exclusive Report
October 25, 2013


The Iranian media played up the presentation Tuesday, Oct. 22, of a copy of the US-made ScanEagle by Iran’s air force chief Farzad Esmayeeli to Lt. Gen. Viktor Bondarev, visiting Russian air force chief. Both used the ceremony to celebrate “Iran’s success in reverse-engineering and mass-producing" the American unmanned low-altitude reconnaissance drone, which it claimed to have captured in Dec. 2012.
The Russian air force commander examined the ScanEagle and admired the handiwork of the Iranian aeronautical engineers who he said had even upgraded the ScanEagle’s capabilities.
DEBKAfile: This incident will go down was one of the biggest military intelligence frauds ever perpetrated before a battery of video cameras for world publication, because it was no more than a red herring to conceal a secret handover not long before. A far more valuable gift was quietly handed to the Russian general earlier at the same Khatam al-Anbiya air base. It was a replica complete with secret technology of a prize long coveted by Moscow: America’s most secret drone, the RQ-170 Sentinel captured by Iran on a CIA mission a year earlier on Dec. 13, 2011, and prized for its unique UAV stealth technology and intelligence-gathering devices linked to military satellites.
Tehran has claimed more than once that its engineers had succeeded in replicating and reusing Sentinel technology in its own drones. Since this drone was not actually downed by the Iranians, but by the Chinese cyber warfare experts assisting them, Moscow has always suspected that the Chinese were allowed to examine and copy its secrets.
Moscow therefore pressed Tehran for a close-up examination of this high-value drone and was refused until now.
According to Tehran, some of the RQ-170’s devices were implanted and tested in the drone which the Lebanese Hizballah sent over Israel on Oct. 6, 2012 and which evaded detection by Israeli radar for more than an hour. Before it was discovered and downed, the Iranian UAV flew over strategic Israeli locations including the Dimona nuclear reactor.
DEBKAfile’s military sources report that, even though the real prize was concealed, the fact of Iran’s ceremonial presentation to a Russian general of a copycatted high-tech American drone, and its formal acceptance by the Russian in a videotaped ceremony at an Iranian military base, was a calculated dual snub for the United States and the Obama administration. Both parties showed they were unconcerned about US payback. They were saying, furthermore, that if the Americans give Iran a hard time in the negotiations for curbing its nuclear program, Russia will take Iran’s part and their cooperation may take military form.
DEBKAfile’s military and intelligence sources point to three aspects of the burgeoning Russian-Iranian military friendship:
1. Washington has refrained from response. The Obama administration has apparently resolved to let Russian-Iranian military cooperation pass without demur, even at the cost of damaging US military and intelligence interests, to avoid upsetting the partnership between the two presidents, Barack Obama and Vladimir Putin, in tackling Iranian nuclear negotiations and diplomacy for ending the Syrian conflict.
2. President Obama has already paid for this partnership twice. Saudi Arabia, one of America's closest and oldest Middle East allies, has signaled its withdrawal from Washington’s course in the region and anger with US cooperation with Moscow and Tehran.
Israel too is preparing for unilateral action which may conflict with current US policy. Israel and Saudi Arabia may even find some rewards in working together.
3. The most obvious question now is what makes Russia and Iran so proud? In the end, all they have achieved is to pass from hand to hand sophisticated American military technology, stolen and copycatted because it is beyond both their capacities to produce on their own.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Russia and Iran expanding military cooperation and arms trade
DEBKAfile Special Report
October 21, 2013



In his four-day trip to Tehran, Russian Air Force Chief Gen. Viktor Bondarev and his hosts, Brig. Gen. Hassan Shasafi and other senior Iranian military chiefs, laid the groundwork for a series of agreements to upgrade their military ties to a level unprecedented in their past relations. DEBKAfile’s military and Iranian sources report that Iran is deliberately accentuating those ties as a message to the Western powers that if they give the Islamic Republic a hard time over its nuclear program, it will go all the way to a full-dress defense pact with Russia.
Moscow has its own reasons for being keen to expand its military ties with Tehran:
1. Signing defense accords and arms transactions with Iran will give Russia its first serious military foothold in the Persian Gulf;
2. Moscow is not only seeking to compete with the US military presence in the Gulf but also displace America and China in the weapons markets of the Middle East.
3. Major Russian-Iranian arms deals will be a precedent for important weapons transactions brokered by Saudi Arabia with Egypt. Moscow sees the shape of a weapons-trading triangle that could be exploited in the future for Russia to serve in the role of mediator between Riyadh and Tehran.
These are long term strategic goals for the Kremlin.
Iran additionally keeps at the front of its mind the potential for an Israeli or American military strike on its nuclear program if the diplomatic track runs into the sand – especially since the Islamic regime has no intention of giving up what it considers its right to develop nuclear power and enrich uranium.
That is the truth behind the make-believe posture in some Western circles that Iran offered the Geneva conference last week a list of concessions on its nuclear program.
Tehran has put in special requests for massive Russian technological assistance for upgrading its missile industry by extending the range of their ballistic missiles and improving their precision. The Iranians also see a chance to renovate their aging air force and have applied for Russian fighters, interceptors, transports and refueling planes as well as training facilities for air force flight crews.
After Moscow refused to deliver them advanced S-300 anti-air missile systems, the Iranians set up programs for developing home-made products. They claim to have built their own S-200 interceptor missiles and are offering to shell out hefty sums for the purchase of new Russian technology to improve them.
The visiting Russian air force chief therefore had plenty to discuss with his Iranian hosts. Especially significant was his visit Monday, Oct. 21 to the Iranian anti-air command at Khatam Al-Anbiya and his conversation with its head, Brig. Gen. Farzad Esmaili.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ԱՄՆ-Իրան. Նոր-հին գործընկերներ
Իգոր Մուրադյան
Կիրակի, 27 Հոկտեմբերի 2013,


Վաշինգտոնում պարզապես հրաշքներ են կատարվում, նման բան չէր եղել 34 տարի՝ սկսած Իրանի իսլամական հեղափոխությունից: Ամերիկյան իսթեբլիշմենտն առավելապես աջակցել է Իրանի հետ հարաբերության շուտափույթ կարգավորման հնարավորությանը, սենատորների եւ կոնգրեսականների մեծամասնությունը, չնայած նուրբ ձեւակերպումներին, արդեն չեն կարող բացառել որեւէ բան դրական համատեքստում:
Ամերիկացիները հաշվել են պատժամիջոցների հետեւանքով ոչ միայն Իրանի կորուստները, այլեւ սեփական ընկերությունների կորուստները նույն պատճառով: Ամեն տարի ամերիկյան ընկերությունները կորցրել են 7-12 միլիարդ դոլար (նվազագույնը):
Սակայն ծախսերը պետք է հաշվել այլ կերպ: Արդյոք ԱՄՆ-ն Մերձավոր եւ Միջին Արեւելքում կծախսեր այդքան միջոցներ, եթե Իրանի հետ հարաբերությունները չլինեին այդքան թշնամական: Անհրաժեշտ էին ռազմական գործողություններն Իրաքում եւ Աֆղանստանո՞ւմ:
ԱՄՆ եւ Իրանի գործընկերությունը կհանգեցնի աշխարհքաղաքական իրավիճակի արմատական փոփոխության Մաղրիբից Չինաստան ահռելի տարածությունում, ասենք, նաեւ ողջ աշխարհում: Կասկած չկա այն հարցում, թե որքան դրական կարող են լինել իրանա-ամերիկյան հարաբերության կարգավորման արդյունքները:
Սակայն, դա միաժամանակ կառաջացներ մեծ անհանգստություն ինչպես ԱՄՆ-ում, այնպես էլ մի շարք պետություններում: Իսրայելի բարեկամներն ԱՄՆ-ում, պարտվելով Սիրիային հարվածներ հասցնելու հարցում, բախվել են նոր խնդրի ու սպառնալիքի, որը կապված է ԱՄՆ եւ Իրանի հաշտության հետ: ԱՄՆ-ի հրեական առաջատար կազմակերպության հայտնի գործիչներից մեկի կարծիքով, «խաղը տանուլ է տրվել դեռ չսկսած»:
Ամերիկյան իսթեբլիշմենտն արտաքին քաղաքականության մեջ շատ բանից է հոգնել, եւ նախեւառաջ Իրանի հետ բացարձակապես չմոտիվացված դիմակայությունից: Եթե նախկինում Իրանի համակիրները փորձագիտական հանրության առավելապես իրանական ծագման փորձագետներն էին, որոնք գտնվում էին «լեգալ ընդհատակում», ապա ներկայում հարաբերությունների կարգավորմանը կողմ են ամբողջ«ուղեղային կենտրոններ»:
Ահա թե ինչ է նշանակում քաղաքական ղեկավարության կարծիքն ու դիրքորոշումը, նույնիսկ այնպիսի դեմոկրատական երկրում, ինչպիսին ԱՄՆ-ն է:
Իրանը տվյալ իրավիճակում վարում է ոսկերչական քաղաքականություն, փորձելով ցուցադրել առավելագույն հանդուրժողականություն եւ փոխզիջումներ, տարբեր ոչ պաշտոնական խողովակներով ուղերձներ է հղում Վաշինգտոն, եւ դա ընկալվում է պատշաճ ձեւով:
Վաշինգտոնում դիմադրությունը բավական ուժեղ է, սակայն հաճախ ներգրավում է թիմերի, որոնք լիովին սնանկ վիճակում են հայտնվել, աշխատելով նախորդ վարչակազմերում:
Օբաման չափազանց զգուշավոր է, Պետական դեպարտամենտը՝ առավել զգուշավոր, իսկ Պենտագոնն ավելի վստահ է ու իրատես, հնարավոր է՝ ավելի լավ հասկանալով, թե ինչպիսի իրավիճակում է ներկայում հայտնվել Իրանը, եւ ինչ իրավիճակում՝ ԱՄՆ-ն:
«Դիմադրության շարժումն» ԱՄՆ-ում արդեն կապեր է հաստատել այն պետությունների հետ, որոնք ամենեւին շահագրգռված չեն ԱՄՆ եւ Իրանի միջեւ հարաբերության կարգավորմամբ: Այդ պետություններն են Թուրքիան, Սաուդյան Արաբիան, Պակիստանը, Ռուսաստանը եւ այլք, Առաջավոր Ասիայի ավելի փոքր պետությունները:
Սակայն, կարգավորման կողմնակիցների առաջնորդն է Մեծ Բրիտանիան, եւ համաշխարհային քաղաքականության այս ծանրքաշայինի դեմ դժվար է գնալ, իսկ այս դեպքում՝ անհնար:
Իրանը փորձում է տեղեկատվություն հավաքել, թե ինչ գործողություններ են կատարում այն պետությունները, որոնք խոչընդոտում են կարգավորմանը: Այդ գործողությունները տարբեր են: Եթե Սաուդյան Արաբիան փորձում է օգտվել K-սթրիթի լոբբիստական ֆիրմաների հնարավորություններից, Ռուսաստանը շտապում է վերանայել իր վերաբերմունքն Իրանին զենքի մատակարարումների հարցում:
ԱՄՆ-ում Իսրայելի բարեկամների շրջանակներից որոշ առաջնորդներ գերադասում են գնալ այլ ճանապարհով, հասկանալով, որ խնդիրը կարող է լուծվել, եւ արդյունքում Իսրայելի հարաբերությունները ԱՄՆ վարչակազմի, ինչպես նաեւ ամերիկյան հանրության հետ կարող են ավելի վատանալ:
Պետք է նշել, որ ԱՄՆ առջեւ կանգնած են ոչ միայն ռազմավարական, երկարաժամկետ խնդիրներ, այլեւ առավել մոտ խնդիրներ, նախեւառաջ՝ Սիրիան, որի կապակցությամբ առավել ընդունելի կլիներ պայմանավորվել Իրանի եւ ոչ թե Ռուսաստանի հետ:
ԱՄՆ-ում չկա մերձավորարեւելյան եւ տարածաշրջանային անվտանգության հարցերով որեւէ փորձագետ, ով կհերքի, որ ԱՄՆ-Իրան հարաբերության կարգավորումը կհանգեցնի Թուրքիայի դերի նվազմանն ամերիկյան քաղաքականության մեջ, ինչպես նաեւ այն, որ Իրանի տարածաշրջանային քաղաքականությունը չի փոխվի, եթե նույնիսկ Արեւմտյան հանրության հետ հարաբերությունները արմատական կերպով փոխվեն:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....SMmzbp1h.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Is Turkey Looking To Back Out Of Chinese Missile Deal?
October 29, 2013, by Joshua Kucera


As criticism from NATO allies continues to pour in, Turkey appears to be reconsidering its decision to buy a Chinese air defense system. Last week, Prime Minister Recep Tayyip Erdogan, who made the final call to buy the Chinese system over American, European and Russian competitors, suggested there were some conditions under which Turkey would change its mind:

Despite criticism from its NATO allies, Turkey would only give up co-producing a long-range air and missile defense system with a Chinese firm currently under US sanctions if the company were to decide to pull out of the deal, leading Turkey to talk to other bidders, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan said...

And:

"The Chinese system will be checked to see if it fits NATO standards,” Erdoğan said.

And on Tuesday, Reuters reported that Turkey has asked the American bidder, Raytheon, to not give up quite yet.

The sources familiar with the US proposal to supply a Raytheon-built Patriot missile defense system said Turkish officials had requested an extension of the pricing included in the bid while their talks continued with China.

"It's clear that they are trying to hedge their bets," said one of the sources.

At the same time, however, Erdogan's rhetoric -- with the exception of those statements above -- has been defiant in the face of NATO criticism. And the fact that he's digging in his heels may make it politically more difficult to pull out later. "Nobody has the right to overshadow our understanding of independence,” Erdoğan said last week.

Lale Kemal, probably Turkey's top commentator on military affairs, says that Erdogan appears to be convinced that there will not be any serious repercussions from this move:

At this point it is important to recall that Erdoğan has been cautious and held back from making statements in the wake of the Turkish decision to opt for the Chinese system. Erdoğan made the comments quoted above nearly a month after the decision was made. He took a rather cautious stance because he was taking the pulse of Turkey's allies -- i.e., NATO members and the US -- and waiting to see how they would respond to Turkey's decision.

In the interim, Erdoğan -- who, after all, made the final decision to go with the Chinese system -- must have become convinced that the move would not seriously endanger Turkey's relations with NATO and the US. Only then did Erdoğan begin making statements on the issue.

It's not clear how he would have gotten that idea, however. The crux of the issue is whether or not this Chinese system can be integrated with NATO joint air defense systems. While some statements by Turkish officials suggest that they think it can be made interoperable, NATO member defense officials have apparently been quite explicit that it can't. From Jane's Defence Weekly (via the Atlantic Council's NATO Source blog):

Noting that "the whole alliance is in conversation with Turkey" over its Chinese air defence dossier, the senior diplomat said: "We are going to get quite explicit and specific about the technical definition of 'interoperable'. Turkey must understand that this is not just a fuzzy concept that we talk about within the NAC, but one that has a specific technical meaning - one that Turks must understand, so that when they make their final down-select they know exactly what they are doing."

The diplomat added that if the Chinese system cannot be made interoperable with NATO's air command and control system, "it's going to become very political very fast. If this system cannot be plugged into our system, which works with the other 27 allies, that will be an issue."

Stay tuned...

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

While Central Asia Deintegrates, Washington Policy Crowd Envisions Integrated Future
October 29, 2013, by Myles G. Smith


Two panels this month, one in Washington and the other in Istanbul, illustrate the broad gap in thinking on Central Asia between foreign policy leaders in Washington and mid-level practitioners more closely linked to the region.

"The US must take initiative to create a long-term strategy for the region. It should bring the New Silk Road to the region, because if we do not, others [Russia, China] will fill the void," Adib Farhadi, a visiting Afghan scholar at the Central Asia and Caucasus Institute (CACI) at Johns Hopkins University, said, summarizing the sentiments of his fellow panelists in Washington.

Just a few days earlier in Istanbul, however, one panelist derided Washington's New Silk Road concept – unveiled by then Secretary of State Hillary Clinton in mid-2011 – to widespread agreement: "The New Silk Road was a strategy, then an initiative, now I guess it is a vision. It should be called an illusion and ignored. It was created by outsiders without reference to what is going on in the region."

The Atlantic Council and CACI jointly hosted the Washington panel, entitled "The New Silk Road Project: A New Strategy for Afghanistan and Central-South Asia," on October 9. The previous week, the US Congress-chartered Hollings Center for International Dialogue gathered 30 policy experts and development practitioners from Central Asia, Afghanistan, Turkey and the West for a dialogue on "Central Asia's Regional Challenges." The Hollings Center event on October 3-5 was held under the Chatham House Rule, thus participants’ names have been withheld.

The Atlantic-CACI panel in Washington featured two Afghans, four Americans, and no Central Asians. All shared a vision of regional trade and transport bringing stability, prosperity, and some form of victory, or at least closure, to the US intervention in Afghanistan. An audience of about 100 from the State and Defense departments, think tanks, intelligence contractors, risk consultants, and diplomats heard their arguments and full-throated advocacy for the New Silk Road strategy.

But no-shows and non-answers from the panel frustrated New Silk Road proponent and
CACI director Frederick Starr, who moderated the event. At one point, Starr asked the panelists to provide one example of an exciting New Silk Road-related success. The first panelist asked to be skipped. Craig Steffensen, an Asian Development Bank representative and former official for its Central Asia Regional Economic Corridors (CAREC) in Almaty, said CAREC "has done some, I think, useful things," then diverted to an anecdote involving Thailand. Afghan Central Bank Governor Noorullah Delwari raised the promise – though not results – of mining to spark regional transport and trade. No one offered a success story.

At the Washington event, New Silk Road enthusiasts blamed the State Department's dallying and insufficient spending as the main barrier to the project’s success. Starr criticized State for not sending a panelist, and pushed the Pentagon’s James I. Bullion to admit that the mandate for his Task Force on Business and Stability Operations in the region ends in 2014, when US troops are scheduled to leave Afghanistan. Starr framed this as evidence of a lack of seriousness behind the policy by the US.

By contrast, participants in the Hollings Center's dialogue in Istanbul were overwhelmingly pessimistic about the prospects for broad regional cooperation.

"Each of the major foreign powers in the region – Russia, China, and the United States – have competing regional integration projects, and in many instances, their interests and intentions are contradictory," noted one panelist. The Russia-led Customs Union is trying to reestablish trade and transport policies in the region to boost Moscow's interests, he said. Alternatively, China's Shanghai Cooperation Organization appears designed to maximize Beijing's economic access to the region.

Holling's panelists agreed the New Silk Road project, which envisions open economic relations among the Central Asian states, Afghanistan, as well as all of their neighbors, contradicts realities on the ground. These participants in Istanbul described uneven development across states in the region, and the propensity of businesses in each to focus on developing links with larger foreign markets while ignoring their neighbors. One even wondered provocatively, "Is Central Asia even a region anymore?"

One Istanbul participant concluded: "The West's policy toward Central Asia has nothing to do with Central Asia. It is a Russia policy, a China policy, an Iran policy, an Af/Pak policy. Central Asia and the realities and barriers to achieving Western policy goals in the region are not even considered in the process."

Myles G. Smith is an analyst on Central Asia based in Washington, DC.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Իրանը կորցնում է Հայաստանի հանդեպ հետաքրքրությունը
Իգոր Մուրադյան
Ուրբաթ, 01 Նոյեմբերի 2013,


Իրանի հավերժական երազանքն է ձեւավորել Թուրքիայից ու Արաբական պետություններից «անկախ» հաղորդակցություններ Եվրոպայի ուղղությամբ, որի հետ Իրանն ունի բազմամիլիարդանոց ներմուծում-արտահանում: Վերջին շրջանում այդ երազանքին ավելացել է լրացուցիչ հավակնություն՝ Եվրոպայի ճանապարհին շրջանցել նաեւ Ռուսաստանը:
Իրանական արտահանման զանազան կլաստերների մեջ գազը դասվում է ռազմավարականի շարքին, որը ոչ մի կերպ չի հաջողվում ուղղել հյուսիս-արեւմտյան ուղղությամբ: Եվրոպական պետությունները չեն քննարկում իրանական գազի ներմուծման հարցը, այն համարելով վտանգավոր ու ռիսկային նախագիծ: Ներկայում Եվրոպայում գազի սպառումը պիկային չէ, սակայն այդպես երկար չի շարունակվելու: Եվրոպացիները հասցրել են զգալ ռուսական գազից կախվածության որոշակի թուլացումը եւ կցանկանային հետագայում էլ դիվերսիֆիկացնել ներմուծումը:
Բոլոր շահագրգիռ կողմերը սպասում են հանգուցալուծմանը Սիրիայում, քանի որ Իրանը պատրաստ է կառուցել հզոր գազամուղեր դեպի սիրիական եւ լիբանանյան նավահանգիստներ, Իրաքի տարածքով:
Ոչ միայն եվրոպական, այլեւ ամերիկյան ընկերություններն են մեծ սպասումներով հետեւում Սիրիայի իրադարձություններին եւ ձգտում են բաց չթողնել մասնակցությունն այդ նախագծերին:
Իրանցիներն ու եվրոպացիները հյուսիս-արեւմտյան ուղղությամբ գազի մատակարարման նախագծերում մշտապես դիտարկել են հարավկովկասյան երթուղին: Անշուշտ, դա կհանգեցնի Ռուսաստանի դիմադրությանը, սակայն ամեն ինչ կախված է այն պետություններից ու ընկերություններից, որոնք շահագրգիռ են այս նախագծով:
Ռուսաստանն այդպես էլ չի կարողացել կանխել Հարավային Կովկասում էներգահաղորդակցությունների կառուցումը, սակայն բավական հեշտ կարողացել է տապալել դեպի Հայաստան իրանական գազի տեղափոխման առավել մասշտաբային նախագիծը:
Չնայած նրան, որ Իրանը կտրուկ դեմ է Ադրբեջանի տարածքով հաղորդակցությունները զարգացնելուն, սակայն Արեւմտյան հանրությունը չի ցանկանա իրանական գազի երթուղին կապել Հայաստանի հետ: Միամտություն կլիներ ենթադրել, որ եվրոպացիները սեպտեմբերի 3-ի սկանդալից հետո թույլ կտան «հայկական երթուղու» իրականացումը, քանի որ դա գործնականում կնշանակեր «ռուսական երթուղի»:
Եթե այս ուղղությունը քննարկվի եւ դառնա ակտուալ, Արեւմուտքն, իհարկե, պնդելու է «ադրբեջանական երթուղու» վրա, եւ Իրանը կարող է համաձայնվել:
Ընդհանուր առմամբ, Արեւմտյան հանրությունից Հայաստանի մեկուսացումը հանգեցնում է նրան, որ Իրանը կորցնում է հետաքրքրությունը Հայաստանի հանդեպ: Իրանը մշտապես շահագրգիռ է եղել Ռուսաստանից Հայաստանի անկախության ուժեղացման եւ Հայաստանի ու Եվրոպական միության հարաբերությունների զարգացման մեջ:
Ինչպես հայտնի է, աշխարհում «ռազմավարական քաղաքականության» հանդեպ հետաքրքրության կորստի պայմաններում, Իրանը շարունակում է սեփական արտաքին քաղաքականությունը ծրագրել ռազմավարական խնդիրների հաշվարկով: Դա իրանական քաղաքականության առանձնահատկությունն է: Մի կողմից, դա կանխատեսելիություն է հաղորդում իրանական քաղաքականությանը, մյուս կողմից՝ դժվար է ստիպել իրանցիներին սրբագրել արտաքին քաղաքականությունը:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....mKBeNHxO.dpuf