Ահա թե ինչն է ցավալին, պարոն նախարար
Lragir.am
29.01.2019 | Մեկնաբանություն

Նախօրեին Իլհամ Ալիեւը կրկին ռազմատենչ հայտարարություն է արել, որի կապակցությամբ Հայաստանի արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանն ասել է. «Շատ ցավալի է: Մեր դիրքորոշումը հայտնի է՝ մենք խաղաղ լուծում ենք ցանկանում: Գործընթացի առաջընթացի համար համապատասխան միջավայր է պետք»:
Ի՞նչն է ցավալի, որ Ալիեւը նման հայտարարությո՞ւն է արել, թե՞ որ այդ հայտարարությունը տհաճ իրավիճակի մեջ է դրել հայկական կողմին: Հարցադրումն այս դեպքում ավելորդ չէ. բանն այն է, որ ռուս-հայկական որոշակի շրջանակներ ներկայում Հայաստանի նոր կառավարությանը մեղադրում են Ադրբեջանի հետ ինչ որ համաձայնության գալու մեջ, այդ թվում՝ տարածքներ հանձնելու մասով: Այս հարցը շատ է շահարկվում, որի համար որպես փաստարկներ են բերվում Ադրբեջանից հնչող լավատեսությունը, Մինսկի խմբի հայտարարություններում Վիեննայի օրակարգի հիշատակումների բացակայությունը, սահմանին հարաբերական խաղաղ իրավիճակը, ժողովուրդներին խաղաղության պատրաստելու վերաբերյալ թեզը եւ այլն:
Այդ շրջանակների մոտիվացիան հասկանալի է, Ադրբեջանի դիրքորոշումը՝ նույնպես, որը բացառում է որեւէ զիջում իր կողմից, եւ այս ամենը՝ հայկական կողմից խաղաղապաշտության ֆոնի վրա:
Իրավիճակն ապրիլյան պատերազմից հետո հակիրճ հետեւյալն է. Ադրբեջանը տանուլ է տվել իր ռազմական դիվանագիտությունն ու կորցրել պատերազմի «իրավունքը», բացի այդ՝ ոչ մի ուժային կենտրոն մտադիր չէ լսել ու կատարել նրա պահանջները: Ադրբեջաննն այս իրավիճակից փորձում է դուրս գալ Վիեննայի օրակարգը չեղարկելու միջոցով, ինչը հնարավոր է միայն Հայաստանի համաձայնության դեպքում: Միեւնույն ժամանակ՝ պետք է ինչ որ կերպ փրկել Ալիեւի դեմքը, որը չափազանց բարձր նշաձող սահմանելով՝ ներկայում պետք է ցույց տա, որ հայկական կողմին հակել է խաղաղության իր տարբերակին:
Հայաստանի նախորդ ղեկավարությունն ըստ էության Վիեննայից հետո նույնպես լծվել էր Ալիեւի դեմքը փրկելու գործին, ուժային կոնտրոններից մեկի պահանջով, որին նույնպես ձեռնտու չէր Վիեննայի օրակարգը:
Դա Ալիեւին հնարավորություն տվեց խոսել դիվանագիտական մեծ հաղթանակի մասին, հայկական կողմի հետ հանդիպումները ներկայացնելով որպես դրա ապացույց: Իրականում նա հայկական կողմի հետ խոսելու բան չուներ, նրան պետք էր հանդիպման ինքնին փաստը, իսկ խոսելիքը արտաքին կենտրոնների հետ էր:
Հիմա, չի բացառվում, որ ներկայում կառավարության հետ պայմանավորվածություն կա «Վիեննայի դիմաց սահմանին չկրակելու» վերաբերյալ: Դա կարելի է համարել որոշակի արդյունք, նայած թե ինչ տեսանկյունից: Միեւնույն ժամանակ, որեւէ մեկի մոտ կա՞ պատրանք, որ Բաքուն երբեւէ հետ չի կանգնելու իր դիրքերից, եւ ներկայում պարզապես փորձում է ժամանակ ձգել, մինչեւ իրավիճակի փոփոխություն: Նրա խաղն ու նպատակը պարզ են՝ այն, ինչ չհաջողվեց պատերազմի միջոցով, իրականացնել «խաղաղության» միջոցով:
Այնպես որ, Ալիեւի ասածներում որեւէ ցավալի բան չկա: Ցավալին այն կլինի, եթե հայկական կողմը հիմա էլ տրվի այս խաղին, ինչպես նախորդները համաձայնվեցին երկու զինադադարի, մադրիդյան ու այլ տեսակի տարբերակների եւ այլն, ինչը պատերազմի ամենակարճ ուղին է:
Lragir.am
29.01.2019 | Մեկնաբանություն

Նախօրեին Իլհամ Ալիեւը կրկին ռազմատենչ հայտարարություն է արել, որի կապակցությամբ Հայաստանի արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանն ասել է. «Շատ ցավալի է: Մեր դիրքորոշումը հայտնի է՝ մենք խաղաղ լուծում ենք ցանկանում: Գործընթացի առաջընթացի համար համապատասխան միջավայր է պետք»:
Ի՞նչն է ցավալի, որ Ալիեւը նման հայտարարությո՞ւն է արել, թե՞ որ այդ հայտարարությունը տհաճ իրավիճակի մեջ է դրել հայկական կողմին: Հարցադրումն այս դեպքում ավելորդ չէ. բանն այն է, որ ռուս-հայկական որոշակի շրջանակներ ներկայում Հայաստանի նոր կառավարությանը մեղադրում են Ադրբեջանի հետ ինչ որ համաձայնության գալու մեջ, այդ թվում՝ տարածքներ հանձնելու մասով: Այս հարցը շատ է շահարկվում, որի համար որպես փաստարկներ են բերվում Ադրբեջանից հնչող լավատեսությունը, Մինսկի խմբի հայտարարություններում Վիեննայի օրակարգի հիշատակումների բացակայությունը, սահմանին հարաբերական խաղաղ իրավիճակը, ժողովուրդներին խաղաղության պատրաստելու վերաբերյալ թեզը եւ այլն:
Այդ շրջանակների մոտիվացիան հասկանալի է, Ադրբեջանի դիրքորոշումը՝ նույնպես, որը բացառում է որեւէ զիջում իր կողմից, եւ այս ամենը՝ հայկական կողմից խաղաղապաշտության ֆոնի վրա:
Իրավիճակն ապրիլյան պատերազմից հետո հակիրճ հետեւյալն է. Ադրբեջանը տանուլ է տվել իր ռազմական դիվանագիտությունն ու կորցրել պատերազմի «իրավունքը», բացի այդ՝ ոչ մի ուժային կենտրոն մտադիր չէ լսել ու կատարել նրա պահանջները: Ադրբեջաննն այս իրավիճակից փորձում է դուրս գալ Վիեննայի օրակարգը չեղարկելու միջոցով, ինչը հնարավոր է միայն Հայաստանի համաձայնության դեպքում: Միեւնույն ժամանակ՝ պետք է ինչ որ կերպ փրկել Ալիեւի դեմքը, որը չափազանց բարձր նշաձող սահմանելով՝ ներկայում պետք է ցույց տա, որ հայկական կողմին հակել է խաղաղության իր տարբերակին:
Հայաստանի նախորդ ղեկավարությունն ըստ էության Վիեննայից հետո նույնպես լծվել էր Ալիեւի դեմքը փրկելու գործին, ուժային կոնտրոններից մեկի պահանջով, որին նույնպես ձեռնտու չէր Վիեննայի օրակարգը:
Դա Ալիեւին հնարավորություն տվեց խոսել դիվանագիտական մեծ հաղթանակի մասին, հայկական կողմի հետ հանդիպումները ներկայացնելով որպես դրա ապացույց: Իրականում նա հայկական կողմի հետ խոսելու բան չուներ, նրան պետք էր հանդիպման ինքնին փաստը, իսկ խոսելիքը արտաքին կենտրոնների հետ էր:
Հիմա, չի բացառվում, որ ներկայում կառավարության հետ պայմանավորվածություն կա «Վիեննայի դիմաց սահմանին չկրակելու» վերաբերյալ: Դա կարելի է համարել որոշակի արդյունք, նայած թե ինչ տեսանկյունից: Միեւնույն ժամանակ, որեւէ մեկի մոտ կա՞ պատրանք, որ Բաքուն երբեւէ հետ չի կանգնելու իր դիրքերից, եւ ներկայում պարզապես փորձում է ժամանակ ձգել, մինչեւ իրավիճակի փոփոխություն: Նրա խաղն ու նպատակը պարզ են՝ այն, ինչ չհաջողվեց պատերազմի միջոցով, իրականացնել «խաղաղության» միջոցով:
Այնպես որ, Ալիեւի ասածներում որեւէ ցավալի բան չկա: Ցավալին այն կլինի, եթե հայկական կողմը հիմա էլ տրվի այս խաղին, ինչպես նախորդները համաձայնվեցին երկու զինադադարի, մադրիդյան ու այլ տեսակի տարբերակների եւ այլն, ինչը պատերազմի ամենակարճ ուղին է:




Image copyrightGETTY IMAGES Image captionQuestions are being raised over the origin of Turkey's olive products
Image copyrightGETTY IMAGES Image captionSyrian Kurds marked the first anniversary of Turkey's military operation on 20 January
Image copyrightGETTY IMAGES Image captionAfrin is an important agricultural production region in Syria'We want the revenues from Afrin'
Image copyrightCRI Image captionA screenshot of the footage appearing to show Mr Heyit
China's hidden camps
Media captionJohn Sudworth reports from Xinjiang, where one million Uighurs have reportedly been detained

Comment