Regional geopolitics

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

"It is very interesting that mr Tsukerman has not mentioned this and the fact that Kalashnikov designed his rifle in the same shop in city of Kovrov as Fyodorov did 20 years earlier. "
What is not interesting and quite offensive is the racist nature of Vrej and his anti-russian, anti-armenian government posts.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Our ground seems very unstable with many uncertainties.

.

Well talked.

Not for MELS +++++

[Eddo211]

Re: Regional geopolitics

I am glad you answered your own question Vrej.....the AK-47 is totally Kalish
btw, the first AK built was milled and not stamped.
Mr. Kalashnikov now lives in our AKs heart.

Type I



Type II



Type III

http://browningmgs.com/T2T3/Kalashnikov.htm

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ռուսաստանին չի փրկի Հայաստանը թուրքերին զոհելը

ԱՐԱ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - Շաբաթ, 28 Հունիսի 2014,


Ժամանակավոր կառավարությունը միակ ելքն է

Աշխարհքաղաքականությունը կոնկրետ, տարածքային-ուժային է, ինչպես շախմատը, ուր նույնսիկ մեկ զինվորի դիրքի հաշվարկի սխալը ամբողջ ստրատեգիայի տրամաբանությունն է փոխվում:

Նույնը նաև գեոքաղաքականության մեջ: Կախված ներգրավված սուբյեկտների վարքից, արտաքին ու ներքին ուժագծերի, հանգամանքների ու հակումների նրբագույն իսկ փոփոխություններից, անհրաժեշտ է արմատական վերանայումներ անել նպատակների ու ընթացքային հարցերի մեջ:

Օրինակ ամերիկացիք իրաքում չհասկացան իրենց տերերի հեռահար նպատակները ու ահավոր սխալներ գործեցին: Եւ հետևանքները հիմա կործանարար են երկրի համար:
Այսօր նման խնդիր Ռուսաստանի ու հետսովետական տարածքի չկողմնորոշված երկրների առջև է ծառացած:

Ուկրաինական շրջադարձերի հետ կապված ահռելի անորոշություններ են առաջացել այդ տարածքում: Ռուսները ստիպված էին վերցնել Ղրիմը, բայց փոխարենը կորցրեցին Ուկրաինայի հանդեպ բոլոր լծակներն ու արհեստականորեն ձևակերպվեցին որպես Արևմուտքի թիվ մեկ թշնամի:

Սա համաշխարհային մասշտաբի տեկտոնիկ տեղաշարժ էր, որն անհապաղ քայլեր է պահանաջում բոլոր ներգրավված սուբյեկտների կողմից:

Ռուսների նախնական ծրագրերը եվրասիականության մասին, որոնք ի սկզբանե բավարար հիմանվորում չունեին, այլ հիմնված էին դեռ Սոլժենիցինի հնչեցրած սլավոններ գումարած Ղազախստան՝ հետսովետական փոքրացված միության վրա, այս պահին ոչ միայն կորցրել են իմաստը, այլ շարունակելու դեպքում կործանարար են լինելու հենց Ռուսաստանի համար:

Առանց Ուկրաինա, իր սուվերենությունն ատամներով պաշտպանող Բելառուսի և ակնհայտորեն պանթուրանիզմի գործակալ Նազարբաեւի Ղազախստանով, Ռուսաստանը հայտնվելու է իր մուսուլմանական ավտոնոմիաների ու թուրքական աշխարհի մամլիչի մեջ:

Արևմուտքի թիվ մեկ թշնամի ձևակերպվածությամբ, ներքին ու հարևանական նման թշնամության պայմաններում Ռուսաստանը ոչ թե արտաքին, այլ ներքին միավորման լուրջ խնդիրներ ունի:

Բացարձակորեն փոխված մահացու, ցուգցվանգային աշխարհքաղաքական խաղատախտակ է, ուր պաշտպանական ռեսուրսները քիչ են, իսկ սխալվելու հավանականություններն էլ՝ շատ մեծ:

Եւ զարմանալի չէ, որ ռուսներն արդեն պարբերաբար փրփուրներից բռնելու քայլեր են ձեռնարկում: 1960-կանների արտադրության օդանավերով ու իր դարն ապրած ռազմանավերով հայտնվում են ՆԱՏՕ-ական երկրների սահմանամերձ ջրերում: Մամուլում խիստ ընդգծված հայտնվում են լուրեր իբր գերժամանակակից նոր ռազմանավերի ու ինքնաթիռների փորձարկումների մասին: Ինչպես նաև շարունակվում են խոսակցությունները Եվրասիական գոտու ստեղծման մասին, իբր ոչ մի նոր բան էլ չի պատահել, առանց Ուկրաինա էլ գործը գնում է:

Ոչ, ոչ մի գործ էլ չի գնում: Իսկ եթե գնում է, ապա գնում է դեպի կործանում:

Ակնհայտ է, որ Ռուսաստանի ներկա խնդիրը ոչ թե եվրասիականությունը գլուխ բերելն է, այլ «կենդանի» մնալու հարցը: Եւ այս պայմաններում Հայաստանի զոհաբերությունը թուրքերին, որը վաղուց նախատեսված քայլ էր, բավարար չի լինելու ռուսների փրկվելու համար:

Եթե գեոքաղաքական կարճամտությանն ու վախկոտությանը զուգահեռ Ռուսաստանը գոնե մի փոքր խելք ունի, ապա պետք է կտրականապես ձեռք քաշի եվրասիականության գաղափարից:

Նույնիսկ Բելառուսի հետ միավորվելու հնարավորությունն արդեն հարցականի տակ է դրված, որովհետև ռուսների հետ մերձեցումն արդեն մեծ վտանգներով է հղի ցանկացած երկրի համար:

Արտաքին այսպիսի աղետալի շրջադարձի պայմաններում ակնհայտ է, որ Ադրբեջանին զենքի վաճառքն ինքնասպանությանը համարժեք քայլ է եղել ռուսների համար:
Հիմա էլ, թուրքերի հետ ինչ որ հեռահար ծրագրերն ատոմակայանի կառուցման ու գազային ծրագրերի առումով անհեռատես, տգետ քայլեր են, որոնք միգուցե կասեցվեն մոտ ապագայում:

Ինչ է սպասվում Հայաստանին, նման վերադասավորումների պայմաններում: Իհարկե, ռուսները կփորձեն մեզ մաս-մաս, կամ ամբողջությամբ զոհաբերել թուրքերին, հանուն ժամանակավոր շահերի:

Կախված հայկական իշխանությունների ռուսամետությունից և որակից, Արևմուտքի վերաբերմունքն այդ գործընթացին տարբեր կլինի: Ներկա իշխանությունների պարագայում Արևմուտքը չի կարող տեսնել Հայաստանը որպես հարգանքի արժանի պետականություն: Եւ եթե նրանք գտնեն անդրկովկասյան գեոքաղաքական տարածքի կայուն տեսք, առանց Հայաստանի, ապա իհարկե կհամաձայնվեն Հայաստանի մասով թուրքական առաջարկներին:

Ռուսաստանի թուլացմանը զուգընթաց, Հայաստանի գեոքաղաքական գինը ընկավ և ներկայում ամենացածրն է անկախությունից ի վեր: Եւ շարունակում է իջնել, իշխանության կատարյալ տգետ և ապասուբյեկտային լինելու պատճառով:

Այս ճակատագրական թուլությունը նկատել են նաև հայ իշխանականի մասնակիցները, և վերջին ամիսների ներքին գզվռտոցները հենց դրա ապացույցն են:
Նոր վարչապետի նշանակմամբ, թե դրսում և թե ներսում սպառվեցին ռեֆորմացիայով նվազագույն փոփոխությունների հնարավորությունները, և փաստվեց, որ Հայաստանը գործիչների առումով ներքուստ սպառված է:


Հրապարակում հայտնված երկրորդ նախագահի հավակնությունները մի գուցե իմպուլս տան ներհայկական նիրհից ու անզգայությունից դուրս գալուն: Բայց և, առկա դեմքերի պոտենցիալները ծայրահեղ ցածր են՝ Հայաստանն այս փոսից դուրս հանելու և պետականությունը փրկելու համար:


Հարցի լուծումը անցումային ժամականավոր, արտակարգ լիազորություններով օժտված կառավարության ստեղծումը կարող է լինել, որը պետք է կազմվի հինգ–յոթ ազդեցիկ մարդկանցից:

Դրանում իհարկե չպետք է լինի ներկա նախագահը, որը համակողմանի ապացուցել է երկիր կառավարելու իր լիակատար անկարողությունը:

Թե ինչ սկզբունքով պետք է համալրվի այդ կառավարությունը, տարբեր տեսակետներ կարող են լինել: Ես կառաջարկեի անհնար թվացող մի տարբերակ՝ արտերկրից մի մեծահարուստի, խորհրդարանի կողմից մեկին, մի բանիմաց քիմիկոսի, մի բանիմաց տնտեսագետի, մի IT մասնագետի և երկու տեխնոկրատների՝ արտերկրի կամ հայաստանյան համալսարաններից: (Այդ մարդկանց պետք է ընտրեն Հայաստանում և տարբեր երկրներում աշխատող իրենց կոլեգաները):

Կառավարության բոլոր նիստերը պետք է ուղիղ եթերով հեռարձակվեն: Նրանց որոշումները պետք է պարտադիր լինեն նախարարությունների համար: Խորհրդարանի աշխատանքը պետք է կասեցվի:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....CXcjARsa.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

http://www.lemonde.fr/proche-orient/video/2014/06/27/comprendre-la-montee-en-puissance-de-l-eiil-en-cinq-minutes_4446907_3218.html

Interactive map of the situation in the Levant

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Irak maps:

http://www.bbc.com/news/world-middle-east-27838034

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

I hope that people realize what we could be facing in near future and god forbid the history repeat for us like in WWI

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

I hope that people realize what we could be facing in near future and god forbid the history repeat for us like in WWI

Yeh i like the straight forward honest answers he gives unlike what some spies on this forum who are twisting the entire truth. I do not think Russia will stand alone if war does errupt because China knows it will be next should Russia fall.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Հայաստանի ամենամեծ վտանգը

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - Չորեքշաբթի, 02 Հուլիսի 2014,


Իլհամ Ալիեւը հայտարարել է, որ քանի դեռ Ղարաբաղի հակամարտությունը կարգավորված չէ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջության շրջանակում, Հայաստանը միշտ դուրս է մնալու տարածաշրջանային, տրանսազգային նախագծերից եւ երկրի հնարավորությունները սպառվելու են:

Տրանսազգային, տարածաշրջանային նախագծերին Հայաստանի միանալու դեպքում հազիվ թե երկրի հնարավորությունները «անսպառ» լինեին:

Պարզապես «անսպառ» կլիներ հայկական քրեա-օլիգարխիայի հնարավորությունը՝ ինչքան շատ լիներ, այդքան շատ էին թալանելու: Այն որակը, որ ձեւավորվել է երկու տասնամյակի ընթացքում Հայաստանի իշխող համակարգում, պետության զարգացման տեսանկյունից բացարձակապես անիմաստ եւ ավելորդ է դարձնում ռեսուրսային հնարավորությունների խնդիրը՝ ինչքան շատ ռեսուրս լիներ, առկա որակն այդքան շատ էր թալանելու:

Այդ տեսանկյունից, Հայաստանի հնարավորությունն ու հեռանկարը պայմանավորված չեն տարածաշրջանային կամ տրանսազգային նախագծերի՝ խողովակաշարերի կամ երկաթուղիների առկայությամբ:

Այս թեման Հայաստանում պարբերաբար շրջանառվել է, այն գերիշխող մտայնությամբ, որ եթե չլիներ Արցախի խնդիրը, Հայաստանը հնարավորություն կունենար մասնակցել այդ խոշոր ծրագրերին ու դրախտ կդառնար:

Արցախով Հայաստանը ձեռք է բերել մի «նախագիծ», որը հոգեբանորեն, պատմականորեն եւ ռազմավարական իմաստով անփոխարինելի է եւ արժե մի քանի տասնյակ «գլոբալ նախագիծ»: Արցախի պատերազմի հաղթանակը հայությանը դասել է հաղթող ազգերի եւ ժողովուրդների շարքին: Աշխարհում դա ամենաթանկ ռեսուրսն է: Ընդ որում, այստեղ խնդիրը էմոցիոնալ հարթության վրա չէ: Համաշխարհային գործընթացներում գնահատվում են այն սուբյեկտները, որոնք ունակ են ձեւակերպել սեփական շահն ու նպատակները եւ հասնել դրանց լուծման:

Վերջին մի քանի հարյուր տարում Արցախի խնդիրը հայության համար եղել է դրա եզակի, բայց տպավորիչ մի օրինակ:

Դրանից զատ, Արցախը հայության համար տարածաշրջանում ապահովել է սուբյեկտության աննածադեպ լավ պայմաններ եւ ռեսուրսներ, նաեւ օժտել ռազմա-քաղաքական կարեւոր դիրքով:

Ոչ մի նավթամուղ կամ գազամուղ չի կարող փոխարինել այդ ամենին: Բայց, դրանք «փոխարինվեցին»: Փոխարինվեցին կամ ռազմա-ֆեոդալական, իսկ հետո քրեա-օլիգարխիկ անհատակ «ստամոքսով», կամ էլ սեփական համարձակության մտքից վախվորած ակադեմիական «իմաստնությամբ»: Հետեւանքը եղավ այն, որ կարեւորագույն ռեսուրսները մինչ օրս մսխվում են, իսկ դրանք արդարացնելու համար հասարակությանը ներշնչվել է միտքը, թե «այ, եթե Արցախի խնդիրը չլիներ…»:

Հայաստանն ու հայությունը տարածաշրջանում թշվառ են դրանով, ոչ թե սոցիալ-տնտեսական վիճակով: Ավելին, սոցիալ-տնտեսական թշվառության պատճառը հենց այդ մտածողությունն է, ոչ թե Արցախի խնդրի առկայությունը:

Ընդհանրապես, հայության մտածողության մեջ «Արցախի խնդիր» ձեւակերպումը պետք է վաղուց կամ բառափոխված, կամ իմաստափոխված լիներ, եւ խնդիրը դիտվեր ոչ թե «կարգավորումը», այլ ձեռք բերված ռեսուրսի գեներացիան: Բայց, դրա փոխարեն, տարիների հետ էլ ավելի է ծանրացվել «խնդրի» կշիռը:

Դա է պատճառը նաեւ, որ հայկական գործոնը հայտնվել է համաշխարհային քաղաքականության լուսանցքում: Սուբյեկտները, որոնք իրենց հաղթանակն ու նվաճումը պատրաստ են ճանաչել որպես խնդիր, որպես բեռ ու դրանից կամ դրա մի մասից հրաժարվելով են տեսնում որեւէ հեռանկար, համաշխարհային քաղաքականության մեջ տեղ չունեն, նույնիսկ դառնում են վտանգավոր սուբյեկտներ:

Երբ Ալիեւը հոխորտում է տարածաշրջանային նախագծերից դուրս թողնել Հայաստանը, դա ծիծաղելի է: Վտանգավորն այն է, որ այդ մտայնությունը Հայաստանում տարիներ ի վեր ձեռք է բերել հասարակական նստվածք:

Բուն տարածաշրջանային նախագծերի խնդիրն ընդհանրապես այլ խոսակցության նյութ է: Համարձակվում եմ ենթադրել, որ այժմ տարածաշրջանային նախագծերի հարցը դուրս է համաշխարհային քաղաքականության օրակարգից, իսկ հիշատակումները, որ կարող են լինել, ընդամենը մանեւրներ են:

Կովկասը ներկայում պատերազմի ու խաղաղության, քաղաքակրթական դիլեմայի առաջ է: Այդ իրավիճակում, որեւէ միլիարդ չի ներդրվի խոշոր ենթակառուցվածքներում: Դրանց մասին կխոսեն, դրանք կդառնան քաղաքական գեներատորներ, բայց ներկայում մոտիվացիաների բացակայության փուլ է՝ իհարկե այն սուբյեկտների համար, որոնք ադեկվատ են աշխարհաքաղաքական նոր իրողություններին ու մարտահրավերներին:

Այնպես որ, գաղափարներին ներգրավվել Հայաստանին ոչ ոք չի կարող խանգարել, նույնիսկ առաջ քաշել գաղափարներ, իսկ կոնկրետ իրականացումները բավական հեռու են՝ դրանցից դուրս մնալու վտանգի ենթակա լինելու համար: Առավել եւս, որ ամենամեծ վտանգը Հայաստանի համար՝ կրկնվեմ, սեփական հաղթանակից դուրս մնալու վտանգն է:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....idRK6I0f.dpuf

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

The Silence of American Hawks About Kiev’s Atrocities
The regime has repeatedly carried out artillery and air attacks on city centers, creating a humanitarian catastrophe—which is all but ignored by the US political-media establishment.

Stephen F. Cohen June 30, 2014
Share



Members of the Ukrainian ultra-nationalist Svoboda Party rally in Kiev (ReutersMaxim Zmeyev)

For weeks, the US-backed regime in Kiev has been committing atrocities against its own citizens in southeastern Ukraine, regions heavily populated by Russian-speaking Ukrainians and ethnic Russians. While victimizing a growing number of innocent people, including children, and degrading America’s reputation, these military assaults on cities, captured on video, are generating pressure in Russia on President Vladimir Putin to “save our compatriots.”

The reaction of the Obama administration—as well as the new cold-war hawks in Congress and in the establishment media—has been twofold: silence interrupted only by occasional statements excusing and thus encouraging more atrocities by Kiev. Very few Americans (notably, the independent scholar Gordon Hahn) have protested this shameful complicity. We may honorably disagree about the causes and resolution of the Ukrainian crisis, the worst US-Russian confrontation in decades, but not about deeds that are rising to the level of war crimes, if they have not already done so.

* * *

In mid-April, the new Kiev government, predominantly western Ukrainian in composition and outlook, declared an “anti-terrorist operation” against a growing political rebellion in the Southeast. At that time, the rebels were mostly mimicking the initial Maidan protests in Kiev in 2013—demonstrating, issuing defiant proclamations, occupying public buildings and erecting defensive barricades—before Maidan turned ragingly violent and, in February, overthrew Ukraine’s corrupt but legitimately elected president, Viktor Yanukovych. (The entire Maidan episode, it will be recalled, had Washington’s enthusiastic political, and perhaps more tangible, support.) Indeed, the precedent for seizing official buildings and demanding the allegiance of local authorities had been set even earlier, in January, in western Ukraine—by pro-Maidan, anti-Yanukovych protesters, some declaring “independence” from his government.

Considering those preceding events, but above all the country’s profound historical divisions, particularly between its western and eastern regions—ethnic, linguistic, religious, cultural, economic and political—the rebellion in the southeast, centered in the industrial Donbass, was not surprising. Nor were its protests against the unconstitutional way (in effect, a coup) the new government had come to power, the southeast’s sudden loss of effective political representation in the capital and the real prospect of official discrimination. But by declaring an “anti-terrorist operation” against the new protesters, Kiev signaled its intention to “destroy” them, not negotiate with them.

On May 2, in this incendiary atmosphere, a horrific event occurred in the southern city of Odessa, awakening memories of Nazi German extermination squads in Ukraine and other Soviet republics during World War II. An organized pro-Kiev mob chased protesters into a building, set it on fire and tried to block the exits. Some forty people, perhaps many more, perished in the flames or were murdered as they fled the inferno. A still unknown number of other victims were seriously injured.

Members of the infamous Right Sector, a far-right paramilitary organization ideologically aligned with the ultranationalist Svoboda party, itself a constituent part of Kiev’s coalition government, led the mob. Both are frequently characterized by knowledgeable observers as “neo-fascist” movements. (Hateful ethnic chants by the mob were audible, and swastika-like symbols were found on the scorched building.) Kiev alleged that the victims had themselves accidentally started the fire, but eyewitnesses, television footage and social media videos told the true story, as they have about subsequent atrocities.

Instead of interpreting the Odessa massacre as an imperative for restraint, Kiev intensified its “anti-terrorist operation.” Since May, the regime has sent a growing number of armored personnel carriers, tanks, artillery, helicopter gunships and warplanes to southeastern cities, among them, Slovyansk (Slavyansk in Russian), Mariupol, Krasnoarmeisk, Kramatorsk, Donetsk and Luhansk (Lugansk in Russian). When its regular military units and local police forces turned out to be less than effective, willing or loyal, Kiev hastily mobilized Right Sector and other radical nationalist militias responsible for much of the violence at Maidan into a National Guard to accompany regular detachments—partly to reinforce them, partly, it seems, to enforce Kiev’s commands. Zealous, barely trained and drawn mostly from central and western regions, Kiev’s new recruits have reportedly escalated the ethnic warfare and killing of innocent civilians. (Episodes described as “massacres” soon also occurred in Mariupol and Kramatorsk.)

Initially, the “anti-terrorist” campaign was limited primarily, though not only, to rebel checkpoints on the outskirts of cities. Since May, however, Kiev has repeatedly carried out artillery and air attacks on city centers that have struck residential buildings, shopping malls, parks, schools, kindergartens and hospitals, particularly in Slovyansk and Luhansk. More and more urban areas, neighboring towns and even villages now look and sound like war zones, with telltale rubble, destroyed and pockmarked buildings, mangled vehicles, the dead and wounded in streets, wailing mourners and crying children. Conflicting information from Kiev, local resistance leaders and Moscow make it impossible to estimate the number of dead and wounded noncombatants—certainly hundreds. The number continues to grow due also to Kiev’s blockade of cities where essential medicines, food, water, fuel and electricity are scarce, and where wages and pensions are often no longer being paid. The result is an emerging humanitarian catastrophe.

Another effect is clear. Kiev’s “anti-terrorist” tactics have created a reign of terror in the targeted cities. Panicked by shells and mortars exploding on the ground, menacing helicopters and planes flying above and fear of what may come next, families are seeking sanctuary in basements and other darkened shelters. Even The New York Times, which like the mainstream American media generally has deleted the atrocities from its coverage, described survivors in Slovyansk “as if living in the Middle Ages.” Meanwhile, an ever-growing number of refugees, disproportionately women and traumatized children, have been fleeing across the border into Russia. In late June, the UN estimated that as many as 110,000 Ukrainians had already fled to Russia and about half that many to other Ukrainian sanctuaries.

It is true, of course, that anti-Kiev rebels in these regions are increasingly well-armed (though lacking the government’s arsenal of heavy and airborne weapons), organized and aggressive, no doubt with some Russian assistance, whether officially sanctioned or not. But calling themselves “self-defense” fighters is not wrong. They did not begin the combat; their land is being invaded and assaulted by a government whose political legitimacy is arguably no greater than their own, two of their large regions having voted overwhelmingly for autonomy referenda; and, unlike actual terrorists, they have not committed acts of war outside their own communities. The French adage suggested by an American observer seems applicable: “This animal is very dangerous. If attacked, it defends itself.”