Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ղարաբաղ. Ամերիկացիների աչքերը բացվել են
Lragir.am
Երեքշաբթի, 08 Հուլիսի 2014,

........
Շատ հարցերը նշանակում են ոչ միայն իրավիճակի բարդություն, այլեւ աշխարհքաղաքական խաղի հնարավորություն: Խաղն առայժմ հնարավոր է:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....XqIOKBf6.dpuf

Վաշինգտոնում քննարկել են Հայաստանի հարցը. «Մոդուս վիվենդի»
2014-07-08

Սեպտեմբերի 3-ից հետո Հայաստանի նկատմամբ հետաքրքրությունը կորցրած ԱՄՆ-ը կրկին այս կողմ է նայում: Ուկրաինան ամերիկացիներին շատ բան սովորեցրեց:Օրեր առաջ Միացյալ նահանգներում ամենաբարձր մակարդակով քննարկվել է Հայաստանի հարցը: Հանդիպմանը ներկա էր նաև Արա Պապյանը, ով այս հաղորդաշարին կներկայացնի հանդիպման մանրամասները:

http://lratvakan.am/?p=39547

[TomServo]

Re: Regional geopolitics

Michael Ignatieff asks, "Are the Authoritarians Winning?"

In the 1930s travelers returned from Mussolini’s Italy, Stalin’s Russia, and Hitler’s Germany praising the hearty sense of common purpose they saw there, compared to which their own democracies seemed weak, inefficient, and pusillanimous.

Democracies today are in the middle of a similar period of envy and despondency. Authoritarian competitors are aglow with arrogant confidence. In the 1930s, Westerners went to Russia to admire Stalin’s Moscow subway stations; today they go to China to take the bullet train from Beijing to Shanghai, and just as in the 1930s, they return wondering why autocracies can build high-speed railroad lines seemingly overnight, while democracies can take forty years to decide they cannot even begin. The Francis Fukuyama moment—when in 1989 Westerners were told that liberal democracy was the final form toward which all political striving was directed—now looks like a quaint artifact of a vanished unipolar moment.

For the first time since the end of the cold war, the advance of democratic constitutionalism has stopped. The army has staged a coup in Thailand and it’s unclear whether the generals will allow democracy to take root in Burma. For every African state, like Ghana, where democratic institutions seem secure, there is a Mali, a Côte d’Ivoire, and a Zimbabwe, where democracy is in trouble.

In Latin America, democracy has sunk solid roots in Chile, but in Mexico and Colombia it is threatened by violence, while in Argentina it struggles to shake off the dead weight of Peronism. In Brazil, the millions who took to the streets last June to protest corruption seem to have had no impact on the cronyism in Brasília. In the Middle East, democracy has a foothold in Tunisia, but in Syria there is chaos; in Egypt, plebiscitary authoritarianism rules; and in the monarchies, absolutism is ascendant.

In Europe, the policy elites keep insisting that the remedy for their continent’s woes is “more Europe” while a third of their electorate is saying they want less of it. From Hungary to Holland, including in France and the UK, the anti-European right gains ground by opposing the European Union generally and immigration in particular. In Russia the democratic moment of the 1990s now seems as distant as the brief constitutional interlude between 1905 and 1914 under the tsar.

The recent handshake between Vladimir Putin and Xi Jinping celebrated something more than a big gas deal. It heralded the emergence of an alliance of authoritarian states with a combined population of 1.6 billion in the vast Eurasian space that stretches from the Polish border to the Pacific, from the Arctic Circle to the Afghan frontier.

This zone includes recalcitrant client states like North Korea and patriarchal despotisms like the Muslim republics of the former Soviet Union. It also includes less willing subjects, states like Georgia, Armenia, and Moldova, whose publics aspire to democratic independence but are being told by their authoritarian leaders—partly through the lesson being inflicted on Ukraine—to put their dreams aside.

Ukraine is where the battle for influence has been joined between the demoralized democracies of the West and the rising authoritarian archipelago of the East. If Ukraine is not allowed to choose its own democratic path, some of the states that border Russia, and especially those with Russian-speaking minorities, will also be prevented from doing so.

Read the rest: http://www.nybooks.com/articles/arch...ng/?insrc=hpss

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Democracy=overrated. Just another imperfect governing structure with its own set of strengths and weaknesses just like any other form of government.

Michael Ignatieff asks, "Are the Authoritarians Winning?"

In the 1930s travelers returned from Mussolini’s Italy, Stalin’s Russia, and Hitler’s Germany praising the hearty sense of common purpose they saw there, compared to which their own democracies seemed weak, inefficient, and pusillanimous.

Democracies today are in the middle of a similar period of envy and despondency. Authoritarian competitors are aglow with arrogant confidence. In the 1930s, Westerners went to Russia to admire Stalin’s Moscow subway stations; today they go to China to take the bullet train from Beijing to Shanghai, and just as in the 1930s, they return wondering why autocracies can build high-speed railroad lines seemingly overnight, while democracies can take forty years to decide they cannot even begin. The Francis Fukuyama moment—when in 1989 Westerners were told that liberal democracy was the final form toward which all political striving was directed—now looks like a quaint artifact of a vanished unipolar moment.

For the first time since the end of the cold war, the advance of democratic constitutionalism has stopped. The army has staged a coup in Thailand and it’s unclear whether the generals will allow democracy to take root in Burma. For every African state, like Ghana, where democratic institutions seem secure, there is a Mali, a Côte d’Ivoire, and a Zimbabwe, where democracy is in trouble.

In Latin America, democracy has sunk solid roots in Chile, but in Mexico and Colombia it is threatened by violence, while in Argentina it struggles to shake off the dead weight of Peronism. In Brazil, the millions who took to the streets last June to protest corruption seem to have had no impact on the cronyism in Brasília. In the Middle East, democracy has a foothold in Tunisia, but in Syria there is chaos; in Egypt, plebiscitary authoritarianism rules; and in the monarchies, absolutism is ascendant.

In Europe, the policy elites keep insisting that the remedy for their continent’s woes is “more Europe” while a third of their electorate is saying they want less of it. From Hungary to Holland, including in France and the UK, the anti-European right gains ground by opposing the European Union generally and immigration in particular. In Russia the democratic moment of the 1990s now seems as distant as the brief constitutional interlude between 1905 and 1914 under the tsar.

The recent handshake between Vladimir Putin and Xi Jinping celebrated something more than a big gas deal. It heralded the emergence of an alliance of authoritarian states with a combined population of 1.6 billion in the vast Eurasian space that stretches from the Polish border to the Pacific, from the Arctic Circle to the Afghan frontier.

This zone includes recalcitrant client states like North Korea and patriarchal despotisms like the Muslim republics of the former Soviet Union. It also includes less willing subjects, states like Georgia, Armenia, and Moldova, whose publics aspire to democratic independence but are being told by their authoritarian leaders—partly through the lesson being inflicted on Ukraine—to put their dreams aside.

Ukraine is where the battle for influence has been joined between the demoralized democracies of the West and the rising authoritarian archipelago of the East. If Ukraine is not allowed to choose its own democratic path, some of the states that border Russia, and especially those with Russian-speaking minorities, will also be prevented from doing so.

Read the rest: http://www.nybooks.com/articles/arch...ng/?insrc=hpss

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

'US ALLIES BEGIN TO QUESTION VALUE OF RELATIONSHIPS WITH WASHINGTON'

[ Part 2.2: "Attached Text" ]

10:00 09/07/2014 >> COMMENTS

The alliance of countries that have lock-stepped and marched behind the
US for so long is falling apart now, and the situation with US spying
on Germany only confirms this trend,Caleb Maupin from International
Action Center told RT.

RT: How is the German government going to react to this latest scandal
do you think? What's the fallout going to look like?

Caleb Maupin: Since of the end of the WWII there has been an
understanding between the Western countries, this sort of alliance so
to speak, but now, in the time of a global financial crisis, we are
seeing that alliance is essentially falling apart in the struggle to
control markets.

We are seeing the US alienated itself from so many its former allies.

And the reality is that German banks are drawing source of competition
to Wall Street, so there could be break coming. What is the most
interesting about this is the growing relationship between Germany
and China. China is at the center of the global alliance of countries
that are really breaking out of Wall Street’s financial hold
and developing independently along with Russia, Venezuela, Iran and
other countries. So we are seeing a real division within the Western
European powers and the US. It is a shocking trend.

RT: Why does the US feel it needs to spy on its close ally?

CM: It shows a growing level of insecurity among the leading officials
in the US. They do not seem to really trust their allies.

They seem to suspect that they are maybe discontent. And the reality
is, with so many leaks that we have recently seen, so many countries
that have historically worked with the US are starting to wake up and
say, “Hey, what are we getting out of this relationship?”
That seems to be something that is happening in so many countries,
whether it is the tapes released recently in Poland, or some of the
memos that are coming out, everywhere it is happening that long-time
allies of the US are beginning to question what they are really getting
out of this relationship. And that is something that I am sure Obama
and many others are very concerned about because it is a real threat
to the US power.

For so long, especially since the collapse of the Soviet Union, the
geopolitics has really been defined by the US being a senior of the
world’s economy and getting exactly what it wants. But that is
changing. The geopolitical stage is drastically changing, and this is
a real threat to Wall Street and their control of the markets. The
fact that Germany is getting closer to China, and Russia and China
are cooperating with each other - this is a really big game-changer
in the field of global politics.

RT: We've seen the US was caught out just months ago spying on
Chancellor Merkel's phone. How could this steady trickle of allegations
affect German and US relations? Are they going to deteriorate?

CM: I think they will. The thing at the root of that deterioration is
the fact that German banks are rising as the source of competition
with Wall Street banks and the US. But we have seen a clear lack of
respect and that has been communicated. Diplomacy is often a language
of officials speaking very politely and shaking hands, while behind
the scenes there is a real distrust and a real disrespect and the
fact that the NSA is spying.

In the backroom there is a real tension between the US and its
allies. That is the reality. And the countries that have lock-stepped
and marched behind the US for so long, and this king of global
alliance of countries that a kind of obey the US - that is coming
apart and we are seeing that, it is falling apart. The fact that the
US is getting so desperate in its financial times is maybe the source
of that division.

http://www.panorama.am/en/politics/2014/07/09/caleb-maupin/

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Սառույցը կոտրվեց, մնում է բաց չթողնել շանսը

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Չորեքշաբթի, 09 Հուլիսի 2014,


Ուկրաինացի քաղաքական գործիչները մանրամասն պատմում են Գերմանիայի քաղաքական կուսակցությունների ներկայացուցիչների պահվածքի մասին, ովքեր Կիեւ են ժամանում կարծիքների փոխանակման եւ տպավորությունների համար: Գերմանիան շարունակում է իր համաձայնողական քաղաքականության կուրսը Ռուսաստանի հանդեպ, որի վրա խաղադրույք է անում Արեւելյան Եվրոպայում նոր դիրքեր ձեռք բերելու իր քաղաքականության մեջ:

Ռուսաստանի վերաբերյալ գերմանական նախագիծը հետեւողական է թվում, սակայն, դրանով հանդերձ, Ռուսաստանին ոչ մի կերպ չի հաջողվում օգտվել այն առավելություններից, որոնք տալիս է Եվրոպայի թիվ մեկ տնտեսական տերության հետ սերտ համագործակցությունը:

Միեւնույն ժամանակ, Գերմանիան սկսել է զգուշանալ ԱՄՆ ու Մեծ Բրիտանիայի, ինչպես նաեւ Բալթիական-Սեւծովյան որոշ շահագրգիռ երկրների դեմ նման բացահայտ մարտահրավերից, եւ փորձում է ճնշում գործադրել Ուկրաինայի վրա, որպեսզի վերջինիս համոզի հաշտվել Ռուսաստանի հետ:

Գերմանական նախագիծն Ուկրաինայում տապալվել է, եւ ուկրաինացի քաղաքական գործիչները, որոնք ընտրել են պրո-գերմանական կողմնորոշումը, մարգինալացվել են եւ այդպես էլ չեն կարողացել օգտվել նույնիսկ այն իմիջից, որն ունեցել են Մայդանի իրադարձությունների ժամանակ:

Գերմանիան, այսպես թե այնպես, իր Արեւելյան քաղաքականության մեջ մոտենում է փակուղու, քանի որ չի կարողացել Ռուսաստանից բացի գտնել մեկ այլ գործընկեր, որն ավելի ու ավելի է հայտնվում միջազգային մեկուսացման մեջ:

Սակայն սխալ կլիներ Գերմանիայի քաղաքականությունն Ուկրաինայի հանդեպ դիտարկել միայն Ռուսաստանի ուղղությամբ նպատակների կապակցությամբ, խոշոր հաշվով դա ամենեւին էլ այդպես չէ: Գերմանիային կարելի է հասկանալ, քանի որ նրա Արեւելյան քաղաքականությունը 20-րդ դարում երկու անգամ բախվել է Մեծ Բրիտանիայի ակտիվ միջամտությանը, որը ֆրանկ-պրուսական պատերազմից հետո պատմական ժամանակաշրջանում իր ձեռքբերումը համարում է Գերմանիայի թուլացումն ու մեկուսացումը, այդ թվում Ֆրանսիա-Գերմանիա եւ Գերմանիա-Ռուսաստան դաշինքի ստեղծումը թույլ չտալը:

Գերմանիան բրիտանական քաղաքականության այս ուրվականը զգացել է նախորդ Մայդանների ժամանակաշրջաններում, որոնք կոչվել են գունավոր հեղափոխություններ: Այն ժամանակ խնդիր էր դրվում արգելապատնեշ կառուցել Գերմանիայի ու Ռուսաստանի միջեւ, եւ գլխավոր շինանյութը դարձել է Ուկրաինան:

Մենք մանրամասն կանգ առանք Գերմանիայի Արեւելյան քաղաքականության վրա, ընդգծելու համար Գերմանիայի լիովին հասկանալի քաղաքականությունը Արեւելյան Եվրոպայում ՆԱՏՕ-ի դիրքերի ծավալման հարցում: Քարդիֆում ՆԱՏՕ-ի վեհաժողովի նախօրեին Բեռլինում մտադիր են պաշտպանել սեփական ավանդական քաղաքականությունը Եվրատլանտյան հանրության ասպարեզում:

Վաշինգտոնի Ատլանտյան խորհրդում տեղի ունեցած ՆԱՏՕ-Հայաստան թեմայով սեմինարը եւս մեկ անգամ ընդգծեց, որ ԱՄՆ-ն Քարդիֆի համաժողով է մեկնում այնպիսի հուսալի պաշարով, ինչպիսին է Արեւելյան Եվրոպայի երկրների լիակատար համերաշխությունը:

ՆԱՏՕ-ի զարգացման տրամաբանությունն ընդհանուր առմամբ արտահայտում է դաշինքի շահերն ու մտադրությունները, որը շահագրգռված է նոր գործընկերների հետ համագործակցության զարգացմամբ: Առանց նոր գործընկերների մասնակցության արդեն հնարավոր չէ դաշինքի զարգացումը, խաղաղարար եւ լոգիստական գործողությունների ու խնդիրների իրականացումը:

Հենց նման իրավիճակում եւ սպասումներում է ԱՄՆ-ն ընդունել Արեւելյան Եվրոպայի երկրներին զենքի մատակարարման եւ օգնություն հատկացնելու կարեւոր ռազմավարական որոշումը, նախեւառաջ Ուկրաինային, Մոլդովային եւ Վրաստանին, որին ուղղվում է մեկ միլիարդ դոլար, եւ դա երեւում է տարածաշրջանում ԱՄՆ քաղաքականության միայն սկիզբն է:

Դրա հետ մեկտեղ, ավելի մեծ նշանակություն են ձեռք բերում Լեհաստանը եւ Ռումինիան, որպես Արեւելյան Եվրոպայում ԱՄՆ քաղաքականության պրովայդերներ:

Սառույցը կոտրվեց, եւ շատ կարեւոր է, որ Հայաստանը դուրս չմնա այս գործընթացներից, իսկ դրա համար հեռանկարներ են բացվել: Նման հնարավորությունը բաց թողնելը կլինի ոչ միայն հանցագործություն, այլեւ մեղադրանքի առարկա նրանց հանդեպ, ովքեր վարում են ՆԱՏՕ-ի ուղղությամբ Հայաստանի քաղաքականության տապալման գործունեություն:

Հայկական զինվորական շրջանակները պատրաստ են եւ լիակատար ըմբռնումով ու պատրաստակամությամբ փորձում են իրականացնել ՆԱՏՕ-ի հետ մերձեցման եւ համագործակցության քաղաքականության խնդիրները, եւ երկրի քաղաքական ղեկավարությունը չի հերքում այդ խնդրի նշանակությունը: Սակայն պարզվում է, որ Ռուսաստանին հաջողվել է Հայաստանում ստեղծել սեփական հուսալի ու անվիճարկելի ագենտուրան, ներառյալ իշխանությունը: Դա պետք է հասկանալ, ճիշտ գնահատելու համար այս կամ այն բավական տարօրինակ իրադարձությունները:

ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն քննարկում են Ռուսաստանի էքսպանսիան զսպելու եւ դիմակայելու երկու տարբերակ: Առաջինը Ռուսաստանի անմիջական մեկուսացումն ու շրջափակումն է, երկրորդը՝ Արեւելյան Եվրոպայի պետությունների ռազմա-քաղաքական ուժեղացումը:

Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանը դառնում է աշխարհքաղաքական բարձր դինամիկայի ասպարեզ, եւ թեեւ ամերիկյան որոշ փորձագետներ պնդում են, որ ԱՄՆ հիմնական ուշադրությունը կլինի Ուկրաինայում, եւ նույնիսկ Վրաստանին շատ ուշադրություն չի դարձվելու, սակայն իրականում այդ գնահատականները հակասում են նույն այդ փորձագետների վերլուծական մշակումներին:

Սեւծովյան-Կովկասյան շրջանը ոչ միայն Արեւելյան Եվրոպայի բաղկացուցիչ մասն է, այլեւ Ռուսաստանի էքսպանսիան զսպելու կարեւորագույն պոլիգոն, եւ հենց այստեղ Ռուսաստանն առաջին անգամ բախվեց փակուղու: Այս շրջանը ոչ միայն Ռուսաստանի, այլեւ այլ երկրների, նախեւառաջ Թուրքիայի ու Իրանի հանդեպ օպերացիոն գործընթացների ասպարեզ է:

Նման պայմաններում, եւ նկատի առնելով այդ հեռանկարը, Հայաստանը կամ կդառնա ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի գործընկեր, կամ կհայտնվի ծայրահեղ մարգինալ իրավիճակում, դառնալով առեւտրի առարկա Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջեւ:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....b2Ts3YNc.dpuf

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Here is another BS article from a BS source called Lragir which a certain member here likes to pray to and spread its disinformation like spreading religion to the uneducated masses.

http://www.lragir.am/index/eng/0/comments/view/32704

Notice how the writer is saying that by making statements which state that Armenians should return Kharabagh's surrounding regions to azeris, the USA is actually protecting Armenia from the Azeri-Russian-Turkish alliance.. Yes this is indeed as stupid as it sounds but hey that does not stop Lragir from publishing it nor fools like Vrej from preaching it. Armenia today is yet again caught in a game of tug of war between world powers and both sides will be trying to manipulate her. Lragir is a great example of USA media spreading complete and utter bs to raise tensions between allies and weaken both Armenia and Russia.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ԱՄՆ-ն անցել է մասշտաբային նախագծի իրականացմանը

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Հինգշաբթի, 10 Հուլիսի 2014,


«Կրկնակի զսպման» քաղաքականության արեւելյան վեկտորը

Միջազգային քաղաքականության մեջ առեղծվածային որոշումների ի հայտ գալը կտրուկ շրջադարձերի ու բավական երկիմաստ հեռանկարների նշան է: Նման իրավիճակները «վիզուալ իմաստով» առաջանում են ոչ քաղաքական հեղափոխությունների ձեւաչափում, տեղի են ունենում բավական աննկատ եւ ունեն նույնիսկ շարքային իրադարձությունների «կարգավիճակ»:

Որքան էլ մարդիկ տարբեր լինեն մտածողության բնույթով ու ոճով, քաղաքական իմաստով կա երկու տեսակի մտածողություն՝ քաղաքական եւ ոչ քաղաքական: Նույնիսկ առավել ուսյալ մարդիկ անընդունակ են լինում քաղաքական մտածողության:

Կիեւի Մայդանը ընդհանուր հատկանիշներով ներկայանում է բավական շարքային իրադարձություն աշխարհում, սակայն նույնիսկ այդքան լոկալ իրադարձություններն առաջացնում են գլոբալ գործընթացներ, երբ գործընթացների ակտորներից մեկն անցնում է քաղաքական, իսկ տվյալ դեպքում՝ աշխարհքաղաքական թույլատրելիության որոշակի սահմանը: Յուրաքանչյուրին՝ իրենն այս աշխարհում, եւ նախեւառաջ պետք է հենվել սեփական ուժերի վրա:

Բ. Օբամայի վարչակազմը շփոթվածության մեջ էր եւ պատրաստ էր արմատական որոշումների, իսկ Արեւելյան Եվրոպայում աշխարհքաղաքական առաջնահերթությունների վերանայումը հենց արմատական քայլ է: Ամերիկյան վերլուծական հանրությունը նույնպես կանգնեց անսպասելի որոշումների հանդիման, եւ դեռեւս չի հավատում, որ Օբաման ստիպված էր ընդունել «հանրապետական նախագիծը» գլոբալ անվտանգության մասով:

Ներկայում որեւէ կասկած չկա, որ ԱՄՆ-ն անցել է մասշտաբային աշխարհքաղաքական գործողության՝ ստեղծելու պաշտպանության եւ անվտանգության ներեվրասիական առանցք, ինչը պայմանավորված է գլոբալ անվտանգության ոլորտի մարտահրավերներով:

Այս ակտիվ արտաքին քաղաքականությունը, ինչպես նախկինում, պոպուլյար չէ թե ԱՄՆ բնակչության լայն զանգվածների շրջանում, թե քաղաքական շրջանակներում, սակայն հանրապետականները շարունակում են ճնշում գործադրել եւ Օբամայից պահանջել Արեւելյան Եվրոպայում ռազմաքաղաքական ներկայության մեծացումը:

Թուրքական թեման մնում է նրբանկատ ամերիկյան քաղաքական ու վերլուծական շրջանակներում, սակայն ՆԱՏՕ-ի գծով ԱՄՆ-ի այս վաղեմի դաշնակիցը վաղուց դիտարկվում է միջազգային խոշոր խնդիր: Եւ թեեւ Վաշինգտոնում ձգտում են քիչ ուշադրություն դարձնել Թուրքիայի վրա, դա չի հաջողվում, եւ հետաքրքիր բաներ են կատարվում թուրք-ամերիկյան հարաբերություններում:

ԱՄՆ-ն Մերձավոր Արեւելքում հզոր արգելապատնեշ է ստեղծել թուրքական էքսպանսիայի ճանապարհին, սակայն պարզվել է, որ չէր խանգարի ուժեղացնել այդ պատնեշը: Ամերիկացիները տապալել են թուրքական արտաքին քաղաքականությունը, եւ Թուրքիայի հանդեպ նույնիսկ հաճոյախոսություններն իրականում ունեն բանավեճի բնույթ:

Վաշինգտոնում Թուրքիան ու Ռուսաստանը դիտարկում են, որքան էլ տարօրինակ է, նման պետություններ՝ իրենց հավակնություններով ու նպատակներով, ներառյալ այդ երկրների ներկայիս առաջնորդների բնույթն ու խնդիրները: Ամերիկացիները մտահոգ չեն Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մերձեցմամբ, սակայն դա նախատեսում են իրենց քաղաքականության մեջ:

Երեւում է պարզվել է, որ «կրկնակի զսպման», այսինքն՝ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի էքսպանսիայի զսպման քաղաքականության իրականացման համար եվրոպացի գործընկերների ջանքերը բավարար չեն, եւ Արեւելքում անհրաժեշտ է խոշոր ու հուսալի գործընկեր:

Ընդ որում, այդ գործընկերոջ քաղաքականությունը պետք է պայմանավորված լինի ոչ թե համակարգային արժեքներով, այլ աշխարհքաղաքական գործոններով եւ ազգային ու տարածաշրջանային անվտանգության պայմաններով: Նման պետություն Արեւելքում, Սեւ ծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանում կարող է լինել միայն Իրանը, եւ այդ հանգամանքն, անշուշտ, կարագացնի ԱՄՆ-ի եւ Իրանի մերձեցումը:

«Կրկնակի զսպման» քաղաքականության արեւելյան վեկտորն ակտիվ ձեւավորվում է, եւ շուտով կառաջանան նոր խնդիրներ ուժերի դասավորության եւ ռազմական ռեսուրսների տեղակայման հարցում, ընդ որում՝ մի քանի տարածաշրջաններում, Իրանի շահերի ու հնարավորությունների հաշվառմամբ:

Թեհրանում հասկանում են, որ ԱՄՆ հետ գործընկերությունը կարող է աշխարհքաղաքական ընդարձակ տարածությունում Իրանի ուժեղացման գործոն դառնալ: Իրանը ստիպված է պատրաստակամություն ու շահագրգռություն ցուցաբերել Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի էքսպանսիային դիմակայելու հարցում, որոնք փորձում են Իրանին թողնել վնասակար իրավիճակում, ինչը կորուստներ կպատճառի Թեհրանի ոչ միայն քաղաքական, այլեւ տնտեսական ծրագրերին: Իրանը դառնում է «կրկնակի զսպման» քաղաքականության կարեւոր եւ անայլընտրանք գործոն:

Ոչ շատ վաղուց հայ-իրանական հարաբերությունները ԱՄՆ-ն դիտարկում էր «մանրադիտակով», թեեւ ամերիկացիները երբեք չեն պնդել Հայաստանի եւ Իրանի հարաբերությունների սահմանափակումը, նրանց հետաքրքրում էին միայն միջուկային անվտանգության խնդիրները:

Ներկայում այդ հարցում ամերիկացիների հայացքներն ու դիրքորոշումը ձեռք է բերել լիովին նոր գծեր, ինչն ունի համակարգային բնույթ եւ կապված է ԱՄՆ աշխարհքաղաքական շահերի հետ: Ամերիկյան քաղնախագծողները դատում են հետեւյալ կերպ. «Իրանը շատ կարեւոր գործընկեր է Հայաստանի համար: Ամերիկան չպետք է դիմադրի դրան, անկախ նրանից՝ կլինի առաջընթաց ԱՄՆ-ի եւ Իրանի հարաբերություններում, թե ոչ»: «Նավթը, գազը, մայրուղին, երկաթուղին կարող են գալ Իրանից»:

Այս պայմաններում Հայաստանի խնդիրը հետեւյալն է՝ խոչընդոտներ չհարուցել Հարավային Կովկասում Իրանի դիրքերի ծավալմանը, այդ թվում հակամարտ իրավիճակների «կարգավորման» մասով: Ժամանակն է ձեւավորել ԱՄՆ-ի եւ Իրանի հետ Հայաստանի բանակցությունների ու ջանքերի համաձայնեցման «հանգույց» միասնական քաղաքական-դիվանագիտական ասպարեզում: Այստեղ կարեւորագույն ուղղություն է պաշտպանության եւ անվտանգության ոլորտը:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....LzqWukOz.dpuf

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

Here is another BS article from a BS source called Lragir which a certain member here likes to pray to and spread its disinformation like spreading religion to the uneducated masses.

http://www.lragir.am/index/eng/0/comments/view/32704

Notice how the writer is saying that by making statements which state that Armenians should return Kharabagh's surrounding regions to azeris, the USA is actually protecting Armenia from the Azeri-Russian-Turkish alliance.. Yes this is indeed as stupid as it sounds but hey that does not stop Lragir from publishing it nor fools like Vrej from preaching it. Armenia today is yet again caught in a game of tug of war between world powers and both sides will be trying to manipulate her. Lragir is a great example of USA media spreading complete and utter bs to raise tensions between allies and weaken both Armenia and Russia.

That is because Lragir is the most prowestern publication in Armenia. Maybe I should stop saying "prowestern" anymore and say traitor instead.
Imagine, Lragir and Igor Mouradian and inc are insisting that Russia is bargaining Artsakh away to azerbaijan, but they never have brought up any concrete evidence of some kind of official statements. But at the same time the US declaration of policy and efforts of returning all of Artsakh (all territories including Artsakh) to azerbaijan, they are trying to portray as protecting Armenians. Shame on them. Traitors.
Thats the least that I can say to them.
On the same article Lragir is trying to convince that as Russia tries to establish it's peacekeepers in the region (which our government rightfully rejects, Nazarbayev's statement is pertaining to this effort) is more dangerous than US policy.
It has been a quite some time that Igor and his team have been trying to convince the naive Armenians that US is the big obsticle on the way of Turkish expansion, while russia is ready to bargain away caucasus to turkay. this is an otter and shamefull lie.
It was crimea that US led west and turkey along with them have sucessfully turned Ukraine and tried to kick russia out of naval bases. And as a fellow NATO memeber turkey had a lot to gain with US 's help. Including chocking out our only sea trade routes tru Georgia/black sea. Everybody has withnessed the massive propaganda led by US of crimean tatar's rights and turkish identity in there. Is this a containment of turkey? On the contrary. US is using turkish expansion efforts in spreading NATO power in caucasus and black sea. Anybody can see that US front man in Georgia is turkey on such a level that turkey has almost totally dominated Georgia economically and pilitically.
So it is abvious that US does not have a priority of containing "turkish expansion". That "would be expansion" has hit a dead wall for some time for other reasons (US has nothing to do in this). Anibody thinking otherwise should open up their eyes wide and reseurch all they can.
Lragir, Igor and people like those are trying to play with our feelings of Turks and turkish threats in order to spread a pro US/west feelings in us and false thoughts of US good deads and hopes in western partnership. The only reason of this behaviour is being US agents. That is the outmost treachery.
The dangerous thing is those people try to use as many of our domestic issues, like oligarkhy, energy, economy, corruption and such, which we have plenty of, in order to slowly and unnoticeably, under cover of patriotism, advance US propaganda. Not everybody sees this.
Just like in Ukraine, US has plenty of agents in Armenia to destabilize the country and create an unbreakable pro US public sentiment, using frustrations and anger that inept government is creating. This is one of the main tools in propaganda toolbox.
Look at the thoughts of Igor above about events in ukraine. He describes it as an ordinary political revolution, ignoring US involvement in many years of funding (5+BLN) and preparations of maidan. In reality it is another one of US meddling of a countrie's internal metters and destraction of that country.
The fact that US is heavily relying on extreeme right (nazis) to depose a government and then dictates policies tru it's puppets that lead to cyvil war and destraction of country is ordinary? Grass roots national achievement?
I have seen an interview of Igor in Odessa TV. He was totally aproving of people like Yatsenyuk, Yarosh, Kolomoyski. Shame....
I really don't need and want for igor and people like that speaking to me or on my behalf anymore and anywhere.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Russian Arms Sales To Azerbaijan ‘Painful’ For Sarkisian

http://www.azatutyun.am/content/article/25452580.html

Emil Danielyan եւ Sargis Harutyunyan
Հրապարակված է՝ 10.07.2014

President Serzh Sarkisian has reportedly voiced dismay at continuing deliveries of Russian offensive weapons to Azerbaijan, while insisting that Russia remains committed to its military alliance with Armenia.

“It is a very painful subject and our people are worried that our strategic ally sells weapons to Azerbaijan,” Sarkisian told Argentina’s “Clarin” newspaper in an interview given during his official visit to Buenos Aires this week.

“But we are very confident that Armenia has the capability to defend its borders,” he said. “Despite the fact that Russia sells weapons [to Azerbaijan] I have no doubts Russia will honor its commitments to us in times of adversity.”

Sarkisian did not specify what kind of Russian military assistance Armenia expects to receive in case of a renewed war for Nagorno-Karabakh. He insisted instead that despite its decade-long massive military build-up Azerbaijan is still not strong enough to reconquer Karabakh and other Armenian-controlled territories surrounding it. “They spend a lot of money on armaments but that cannot guarantee victory,” he said.

Russia appears to have supplied more heavy weapons to Azerbaijan than Armenia, its main regional ally, in the past several years. Citing Russian government data, the UN Register of Conventional Arms revealed last month that Azerbaijan purchased 72 tanks, 34 armored vehicles, 456 artillery systems, 37 attack helicopters and 1,200 rockets and missile systems from Moscow in 2007-2013.

Russian and Azerbaijani officials have estimated the total volume of bilateral defense contracts signed since 2010 at nearly $4 billion. A Russian newspaper reported recently that the figure could rise to $5 billion by the end of this year.

Official Yerevan has so far been careful not to publicly criticize the Russian arms supplies. Some Armenian officials have implied that they are offset by Russian military aid to Armenia. By contrast, Armenian pundits increasingly accuse Moscow of acting against the letter and spirit of Russian-Armenian defense agreements.

Samvel Mkrtchian, a senior Armenian Foreign Ministry official dealing with arms control, admitted on Thursday that the Russians do not brief Yerevan on their military cooperation with Baku. “That doesn’t fit into the framework of our strategic partnership,” he told reporters. “Those dealings are done on a bilateral basis.”

Mkrtchian avoided criticizing Moscow’s stance, saying that “Armenia is acting in the same manner.” Asked whether that means Armenia can sell weapons to countries that are in conflict with Russia, he said, “You’re getting into theoretical issues that are not applicable in practice.”

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

The russian point of view, to please the blind russophiles:

http://www.youtube.com/watch?v=vJlfX8qKNJg#t=150