Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Երևանն անհանգստացած է Մոսկվայի պահվածքից, սակայն չի՞ կասկածում նրա պարտականությունների վրա

http://hetq.am/arm/news/55624/erevann-anhangstacats-e-moskvayi-pahvatsqic-sakayn-chi-kaskatsum-nra-partakanutyunneri-vra.html/

11 հուլիսի, 2014
Ստեփան Սաֆարյան, քաղաքական վերլուծաբան

Պաշտոնական այցով Արգենտինա ժամանած ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը տեղական La Nacion և Clarim պարբերականներին հարցազրույց է տվել, որում հնչեցրած մի քանի հայտարարությունները աննախադեպ ու չափազանց բազմանշանակ են:

Ի պատասխան Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին 2 մլրդ դոլարի զենք վաճառելու մասին հարցի՝ Սերժ Սարգսյանը մասնավորապես հայտարարել է. «Մեզ համար դա շատ ցավոտ թեմա է, և մեր ժողովրդին շատ է անհանգստացնում այն փաստը, որ մեր ռազմավարական դաշնակիցը զենք է վաճառում Ադրբեջանին: Բայց ես համոզված եմ, որ Հայաստանի ուժը եւ հմտությունը կբավարարի իր սահմանները պաշտպանելու համար: Չնայած Ռուսաստանը զենք է վաճառում Բաքվին, ես կասկած չունեմ, որ մեզ համար դժվար պահին Ռուսաստանը կկատարի իր վրա վերցրած պարտականությունները»:

Հիշեցնենք, որ շուրջ 4 մլրդ դոլարի ռազմական տեխնիկա մատակարարելու վերաբերյալ ՌԴ և Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարները պայմանագրեր կնքել էին դեռևս 2010-2011թթ., իսկ մատակարարումները պետք է իրականացվեին 2013թ. ընթացքում: Ռուսական կողմը նախ իրականացրեց 3 մրլդ դոլարի արժողությամբ գործարքը, այդ թվում՝ առաքելով երկու դիվիզիոն զենիթահրթիռային համակարգեր (ԶՀՀ)՝ С-300П МУ-2 և «Тор-2 МЭ» տեսակի, 60 հատ Ми-17 տրանսպորտային ուղղաթիռ և 24 հատ Ми-35М հարվածային ուղղաթիռ:

2013թ. հունիսին հանրայնացվեց 1 միլիարդ դոլար արժողությամբ հերթական մատակարարումը, այդ թվում՝ 94 հատ Т-90С տանկ, շուրջ 100 հատ БМП-3 հետևակի մարտական մեքենա, 18 հատ «Мста-С» ինքնագնաց հրետանային համակարգ (ԻՀՀ), 18 հատ «Смерч» համազարկային կրակի ռեակտիվ համակարգ, 18 հատ «Вена» ինքնագնաց հրետանային համակարգ (ԻՀՀ), ТОС-1А «Солнцепек» ծանր կրականետ համակարգեր, սպասարկող տարբեր մեքենաներ ու պահեստամասեր և այլն: Դրանց մի մասը, և հատկապես՝ Т-90С տանկերը ցուցադրության հանվեցին հունիսի 26-ին Բաքվում տեղի ունեցած ռազմական շքերթի ժամանակ:

Մինչ Երևանը լիակատար վստահում էր Մոսկվային...

Մինչ ռուսական կողմը հիշյալ ռազմատեխնիկական մատակարարումը ներկայացնում էր իբրև «բիզնես գործարք», Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին սպառազինելու կապակցությամբ Հայաստանում բարձրացվող հարցերին ու մտահոգություններին ի պատասխան երկրի բարձրագույն ղեկավարությունը լուռ էր: Զինվորականությունն էլ արտաքուստ որեւէ մտահոգություն չէր հայտնում, ասելով, թե Բաքվին իրականացվող մատակարարումը գտնվում է վերահսկողության տակ:

Մասնավորապես, ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը 2013թ. հունիսի 26-ին նշեց, թե Ադրբեջանի սպառազինումը չի կարող չմտահոգել, սակայն այդ մտահոգությունը անգամ մասնակիորեն չտարածեց Ռուսաստանի վարքագծի վրա: Ավելին, նա գոհունակությամբ հայտարարեց, թե ռազմատեխնիկական համագործակցությունը ռազմավարական գործընկեր Ռուսաստանի հետ գտնվում է բավականին բարձր մակարդակի վրա:

Ռուս-ադրբեջանական գործարքի կապակցությամբ էլ նա նշեց. «Այսօր մենք ամեն ինչ անում ենք, որպեսզի ուժերի հավասարակշռությունը կարողանանք պահպանել ոչ միայն քանակական, այլև որակական առավելությունների շնորհիվ, և այս թափանցիկությունը բերում է նրան, որ յուրաքանչյուր մատակարարում և յուրաքանչյուր բալանսի՝ հավասարակշռության խախտում վերահսկելի է դառնում նաև մեր ռազմավարական գործընկերոջ համար, որը որոշակի պարտադրանքի տակ է դնում տարածաշրջանի երկրներին, որպեսզի նրանք այդ միջոցները չօգտագործեն»:

Ահա այսպիսի հույս հայտնեց ՀՀ պաշտպանության նախարարը, թե ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանը նախ ինքը կպահպանի ռազմուժի հավասարակշռությունը կողմերի միջեւ, ապա՝ Բաքվին թույլ չի տա օգտագործելու Ռուսաստանի վաճառած զենքը:

Այս ամենին զուգահեռ անհնար էր չնկատել, որ պաշտոնական Երևանը ավելի շատ Բաքվի շքերթից է տեղեկացել մատակարարումների մասին, քան թե իր ռազմավարական դաշնակցից: Ահավասիկ, ՀՀ ՊՆ-ի մամուլի քարտուղար Արծրուն Հովհաննիսյանը ռուսական Известия թերթին ասել էր, թե «զենքի մատակարարումը կատարվում է, մենք դա հաստատ գիտենք: Դա է հաստատում նաեւ Բաքվի հունիսի 26-ի շքերթին նոր տեխնիկայի ցուցադրման փաստը»: Ինչպես կնկատենք ամենավերջում, մեր կողմից արված այս պնդումը ամենևին ենթադրությունների ոլորտից չէ, այլ ուղղակիորեն այդպիսին է Ռուսաստանի վերաբերմունքը Հայաստանի նկատմամբ, ինչի մասին պաշտոնական Երևանը խոստովանեց մեկ տարի անց:

Այդուհանդերձ, այդ նույն շրջանում Երևանը նախընտրեց ռուսական ռազմական մատակարարումների կապակցությամբ պաշտոնական մտահոգությունները հայտնել լավագույն դեպքում խորհրդարանական մակարդակով և ոչ ավելին: ԱԺ Պաշտպանության, անվտանգության և ներքին գործերի հանձնաժողովի նախագահ Կորյուն Նահապետյանը ռուսական Известия-ին հայտնել էր, թե «Հայաստանը մտադիր է օրենսդիր եւ գործադիր իշխանությունների մակարդակում հարցումներ ուղարկել Ռուսաստանին՝ հասկանալու համար նման գործողությունների դրդապատճառներն ու նպատակները»:

Խոսքը վերաբերում էր անցած սեպտեմբերին Մինսկում, իսկ հոկտեմբերին՝ Երևանում կայանալիք ՀԱՊԿ անդամ երկրների խորհրդարանների պաշտպանության և անվտանգության հանձնաժողովների նիստին:

Ռուս-հայկական դաշնակցային հարաբերություններից բացահայտ մտահոգություն հայտնեց ՀՀ պաշտպանության նախարարությանը մոտ կանգնած փորձագետներից Դավիթ Ջամալյանը. «Այստեղ խնդիրը շատ հստակ է, տեղի է ունեցել մի բան, որը հարիր չէ ռազմավարական գործընկերների հարաբերություններին, եւ հայկական կողմը ռազմավարական դաշնակցի հետ իր հարաբերությունները պետք է կառուցի այնպես, որ վերջինս ի վնաս հայկական շահերի չկառուցի իր հարաբերությունները մեր թշնամու հետ»:

Չնայած նման գնահատականին` ՊՆ խորհրդականը դեմ էր արտահայտվել ռուս-ադրբեջանական գործարքի պատճառով Հայաստանում հակառուսական տրամադրություններին:

Այդ նույն շրջանում Կրեմլն էր ջանում փորձագիտական շուրթերով հանգստացնել Երևանին ու հավաստիացնել, թե ամեն ինչ իր վերահսկողության տակ է: ԱՊՀ-ի երկրների ինստիտուտի տնօրեն Կոնստանտին Զատուլինը հիշեցրել էր, թե «Ռուսաստանն ու Հայաստանը կապված են կոլեկտիվ անվտանգության պայմանագրով, որի մեջ, ի դեպ, Ադրբեջանը չի մտնում», ասել է թե՝ Ռուսաստանը Հայաստանի անվտանգության երաշխավորն է, ով շարունակում է տարբեր սպառազինություններ մատակարարել նրան, «այդ թվում՝ Ս-300 հրթիռային համալիրներ, որոնք առավել հզոր զենք են, քան այն, ինչ ուղարկվում է Ադրբեջան»: Վերջապես, նա կրկնել էր, թե «Բաքվին սպառազինություն վաճառելը առևտրային նախագիծ է: Եթե Ռուսաստանը հրաժարվեր գործարքից, Ադրբեջանն այլ մատակարարների կգտներ, և ուժերի դասավորության վրա դա չէր ազդի»:

Մի կողմ թողնելով Երևանից հայտնված մեղմ կամ կիսապաշտոնական մտահոգությունները` ՀՀ պաշտպանության նախարարի կողմից տրված բացատրությունները պետք էր հասկանալ այնպես, որ Մոսկվան վերահսկում է հակամարտության կողմերի միջև ուժերի հավասարակշռությունը, ասել է թե՝ բիզնեսի հետ մեկտեղ իրականացնում է ռազմավարական զսպում՝ մերթ հայկական, մերթ ադրբեջանական կողմերին զինելով այնքան, որ դա չխաթարի հավասարակշռությունը: Վերջապես, Մոսկվայի հավաստիացումները կրկնելով, պաշտոնական Երևանը հայտարարում էր, որ վստահում է ռազամավարական դաշնակցին և չի մտահոգվում այդ ամենից:

Արդեն այս տարվա մայիսի 23-ին Ռուսաստանի Ռազմատեխնիկական համագործակցության դաշնային ծառայության ղեկավար Կոնստանտին Բիրյուլինը հայտարարեց, թե ժամկետների մի փոքր տեղաշարժով (ադրբեջանական կողմից վճարումների ուշացման պատճառով), բայց «100 տանկից բաղկացած ողջ խմբաքանակը մոտ մեկ ամիս առաջ արդեն ուղարկել ենք» Ադրբեջան, այդպիսով ավարտելով 2011-ին կնքված պայմանագրով նախատեսված մատակարարումը:

Նա նաև հավելեց, թե Բաքվին Т-90С տանկերի նույնպիսի խմբաքանակ կրկին մատակարարելու հնարավորություն կա: «Սակայն երկրորդ խմբաքանակի մասով դեռ պայմանագիր չկա,- նշել էր ռուսաստանցի պաշտոնյան ու հավելել,-այսօրվա դրությամբ մենք ամբողջը բեռնել ենք եւ ստացել ենք բոլոր վճարումները, շարունակվում են աշխատանքները Ми-171 и Ми-35 ուղղաթիռների գծով, բեռնում ենք զրահամեքենաները, թեթեւ հրազենը, նռնականետերն ու հաուբեցները»: Օրեր անց պարզվեց, որ Բաքուն նաև կրականետների նոր խմբաքանակ է պատվիրել ռուսական «Ուրալվագոնզավոդ» ընկերությանը:

Արդեն իսկ ավարտված գործարքին պաշտոնական Երևանը արձագանքեց նույն հանգստությամբ, ինչ մեկ տարի առաջ էր. այն է՝ Երևանը վստահ է, որ իր դաշնակից Մոսկվան վերահսկում է տարածաշրջանում ռազմական բալանսը: ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը մայիսի 26-ին հայտարարեց, թե «Ռուսաստանն իրավունք ունի իր պլանների համաձայն ինքնուրույն ռազմատեխնիկական քաղաքականություն իրականացնել», և որ այդ համագործակցությունը «չի խաթարում հավասարակշռությունը սահմանների վրա»:

Հասունացող ուշացած անհանգստություն...

Թերևս ՀՀ իշխանություններին կատարելապես սթափեցրին հունիսից սկսած ԼՂՀ-Ադրբեջան, Հայաստան-Ադրբեջան սահմանագրծում հրադադարի ռեժիմի կոպտագույն խախտումները, այդ թվում՝ հունիսի 6-ին Նախիջևանի հատվածում, հունիսի 20-ի լույս առավոտյան ԼՂՀ Մարտունու շրջանում ադրբեջանական դիվերսիայի ետ մղումը, հունիսի 27-ի երեկոյան մինչև 28-ի լույս գիշերը Տավուշի մարզի Այգեպար, Մովսես, Բարեկամավան ու այլ բնակավայրերի գնդակոծումը, ապա Մեհրաբի հատվածում դրան հաջորդած ադրբեջանական դիվերսիայի կանխումը և հուլիսի 9-ին Քարվաճառի ուղղությամբ ադրբեջանական դիվերսիոն գործողության կանխումն ու խմբի որոշ անդամների գերեվարումը:

Որքան էլ հուլիսի 9-ին հայ-ադրբեջանական սահմանային հենակետերից մեկում մամուլի ասուլիսում ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը կտրուկ էր թիրախային կրակահերթերի, դիվերսիոն փորձերի ու ռազմական ոտնձգությունների համար հակառակորդին պատժելու հարցերում, այդուհանդերձ շարունակեց շրջանցել մինչ այս Ռուսաստանի, այժմ էլ Ֆրանսիայի կողմից Ադրբեջանին զենքի ու հետախուզական նպատակներով օբյեկտների վաճառքի հարցերը:

Խուսափելով գնահատական տալ ֆրանսիական ընկերության կողմից Ադրբեջանին արբանյակ վաճառելու լուրին` նախարարն այդուհանդերձ նկատել էր, որ բոլոր այն օբյեկտները, որոնք նախատեսված են քաղաքացիական նպատակների համար, բայց հնարավորություն ունեն օգտագործվել ռազմական նպատակներով, հենց այդպես էլ կարող են օգտագործվել: Ինչ վերաբերում Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին սպառազինելուն, Ս. Օհանյանը «մտավախությունները հասկանալի» համարեց, սակայն վերստին վստահեցրեց, թե «հայ-ռուսական ռազմական եւ ռազմա-տեխնիկական համագործակցությունը բարձր մակարդակի վրա է», ու «հակառակորդին զենք վաճառելու գործընթացը վերահսկվում է, ընդ որում՝ ինչպես հայկական, այնպես էլ փոխանցող կողմից»:

Սակայն մեկ օր չանցած պաշտոնական Երևանից հնչած մեկ այլ հայտարարություն բացահայտեց, որ «հակառակորդին զենք վաճառելու գործընթացը» ամենևին էլ վերահսկելի չէ գոնե Երևանի կողմից: Մասնավորապես, Հայաստանի արտգործնախարարության Սպառազինությունների վերահսկման եւ միջազգային անվտանգության վարչության պետ Սամվել Մկրտչյանը խոստովանեց, որ ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանը Հայաստանին չի տեղեկացնում, թե ինչ սպառազինություն է վաճառում մեզ հետ պատերազմական վիճակում գտնվող Ադրբեջանին. «Դա չի մտնում մեր ռազմավարական գործընկերության շրջանակներում: Դրանք երկկողմ հարթությունում իրականացվող գործառույթներ են… Նույն կերպ վարվում է Հայաստանը»:

Երևանի կողմից նման վարքագիծ ցուցաբերելուն վերաբերող հարցը Ս. Մկրտչյանը արդարացիորեն տեսական ու ոչ ռեալիստական համարեց. «Դուք տեսական խնդիրների մեջ եք մտնում, որոնք գործնականում կիրառելի չեն: Իրավիճակները տարբեր են, պետք է ավելի ռեալիստ մոտենալ այդ խնդիրներին, ո՞վ, ո՞ւմ, ի՞նչ պարագաներում պետք է տեղեկացնի կամ չտեղեկացնի»: Ու որքան էլ Երևանի համար դա տեսական ու ոչ ռեալիստական է թվում, Մոսկվայի համար այն միանգամայն գործնական ու ռեալիստական բնույթ է ստացել: Դա նաև Երևանի երկարամյա լռության արդյունքում ու մեղքով: Ու ակնհայտ է՝ արդեն Հայաստանի, ԼՂՀ-ի, նրանց քաղաքացիների ու զինվորների կյանքի եւ անվտանգության հաշվին:

Թերևս այս ամենի ուշացած գիտակցումն է, որ Սերժ Սարգսյանը Բուենոս Այրեսից մի ողջ ժողովրդի անունից մտահոգություն է հայտնում Հայաստանի ռազմավարական դաշնակցի կողմից Ադրբեջանին վաճառվող զենքի կապակցությամբ, որն արդեն սկսում է լայն թափով կրակել: Առաջին անգամ է, որ ռուս-ադրբեջանական ռազմատեխնիկական համագործակցությունից Հայաստանի մտահոգություններն արտահայտվում են այդքան բարձր մակարդակով: Անցած մեկ տարվա, ավելին՝ տարիների ընթացքում այդ առնչությամբ հայտարարությունների բացակայությունը, ինչին քիչ վերը հանգամանորեն անդրադարձանք, դրա վկայությունն են:

Նման հայտարարությունից կարելի է հետևություն անել, որ Երևանն արդեն ակնհայտ նշաներ է ցույց տալիս, թե չի համարում, որ Մոսկվան բավարար իշխանություն ունի հայ-ադրբեջանական պատերազմի կամ առճակատման վերսկսումը կանխելու համար: Հնարավոր է, որ այդ կերպ Երևանն ակնարկում է, թե այլևս չի հավատում Մոսկվայի այն հավաստիացումներին, որ իր կողմից Բաքվի «բիզնես» սպառազինումը չի խախտում հավասարակշռությունը, կամ որ նույնն է՝ չի հավատում, թե Կրեմլը պահում է այդ հավասարակշռությունը:

Կամ էլ Երևանը Մոսկվային հասկացնում է, որ եթե նա իզորու է պահել հակամարտող կողմերի միջև ռազմավարական հավասարակշռությունը, սակայն այլևս հրաժարվում է դա անելուց, նշանակում է՝ Ադրբեջանի կողմից այս սահմանային թեժացումների թիկունքում կանգնած է ոչ այլ ոք, քան Ռուսաստանը:

Որն էլ որ լինի Սերժ Սարգսյանի ուղերձը Մոսկվային, նա դա անում է յուրահատուկ համատեքստում: Խոսելով Արևմուտք-Ռուսաստան դիմակայության և Հայաստանի եվրասիական ընտրության մասին, նա լատինական Ամերիկայից Մոսկվային լսել է տալիս, թե որքան էլ եվրոպացիների համար հաճելի չէ Հայաստանի այդ ընտրությունը, սակայն Երևանը հավատարիմ է Ռուսաստանի հետ իր հարաբերությունների 20-ամյա պատմությանն ու պատրաստակամ է դրանք խորացնելու հարցում:

Եվ վերջապես, Սերժ Սարգսյանի հայտարարության մեջ նկատելի է, որ հնարավոր ռազմական գործողությունների դեպքում իր առաջին հույսը սեփական սահմանները պաշտպանելու Հայաստանի ուժն ու հմտություն է: Իսկ թե արդյո՞ք Հայաստանի համար այդպիսի դժվարին պահին Ռուսաստանը կկատարի իր վրա վերցրած դաշնակցային պարտականությունները, Սերժ Սարգսյանն ասում է, թե կասկած չունի այդ հարցում:

Մինչդեռ հայ-ռուսական հարաբերությունները բովանդակային առումով արդեն կասկածի տակ են որպես դաշնակցային հարաբերություններ: Այլապես ՀՀ նախագահը մի ողջ երկրի ու ժողովրդի անունից ստիպված չէր լինի թեպետ ուշացումով, բայց առաջին անգամ անհանգստություն հայտնել դաշակցի պահվածքից: Եվ չէր ստացվի այնպես, որ մի կողմից Հայաստանը անհանգստացած է Մոսկվան այդ պահվածքից, բայց մյուս կողմից կասկած չունի, թե նա դժվարին պահին կկատարի իր դաշնակցային պարտականությունները:

Թերևս, մնում է սպասել Սերժ Սարգսյանի հայտարարությանը Մոսկվայի արձագանքին: Հատկապես, երբ վերջին ամիսներին Կրեմլը շատ հիասթափություններ է պատճառել Երևանին՝ չլուծելով Մաքսային ու Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի միանալու հարցը, նրան չպաշտպանելով խոչընդոտողներից, պարբերաբար խառնելով խաղաքարտերը, և վերջապես՝ հանուն Ադրբեջանի գործընկերոջը չզայրացնելու ԼՂՀ-ը անջատելով եվրասիական տնտեսական տարածքից: Նման միտումների դեպքում հայ-ռուսական հարաբերությունների երևացող ու չերևացող բոլոր վերքերը սպառնում են երևալ ողջ մերկությամբ: Իսկ դրանք ամոքելը արդեն մեծապես Մոսկվայի ձեռքում է:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Իգոր Մուրադյան․ Հայաստանի առնչությամբ ԱՄՆ-ի ազդանշանները այժմ հստակ չեն


Արաքսի Վան, «Ամերիկայի Ձայն»
Հրապարակված է՝ 11.07.2014

Հայաստանի անկախության երկու տասնամյակների ընթացքում Միացյալ Նահանգները Հայաստանի կողքին է կանգնել, ասաց վերլուծաբան, տնտեսագետ Իգոր Մուրադյանը՝ «Ամերիկայի Ձայն»-ի հայկական ծառայությանը Վաշինգտոնում տված հարցազրույցում խոսելով հայ - ամերիկյան հարաբերությունների մասին:

Միաժամանակ, նա նշեց, որ «Հայաստանը միշտ չէ, որ հասկացել է Միացյալ Նահանգների առաջադրանքներն ու նպատակները, և ոչ էլ ամերիկացիներն են միշտ հասկացել Հայաստանի խնդիրներն ու նպատակները»:

«Ես կասեի, որ նախագահ Բուշի վարչակարգի տարիներին մենք մեզ շատ հանգիստ էինք զգում, քանի որ Միացյալ Նահանգները տարածաշրջանային ակտիվ քաղաքականություն էր վարում։ Այժմ կացությունը տարբեր է, և Միացյալ Նահանգները հստակ ազդանշաններ չի հաղորդում Հայաստանի նկատմամբ իր մտադրությունների մասին», - ասաց Մուրադյանը:

Վերլուծաբանը վստահ է, որ չնայած Հայաստանի դերը համաշխարհային առումով նշանակալից չէ՝ համաշխարհային անվտանգության ամերիկյան քաղաքականության մեջ կարևոր տեղ կգտնվի նաև Հայաստանի համար։

Մասնավորապես, «ինչ վերաբերում է ԱՄՆ-ի և Իրանի փոխհարաբերությունների կարգավորմանը, ապա Հայաստանը հավանաբար կդառնա Իրան - Եվրոպա հարաբերություններում անկյունագծային մասնակից», ասաց Իգոր Մուրադյանը:

Անդրադառնալով Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի հավանական անդամակցությանը՝ Մուրադյանը շեշտեց, թե արդեն պարզ է դարձել, որ եվրասիական համագործակցությունը որևէ իրական հեռանկար չունի:

«Ոչ ոք չի հավատում եվրասիական համագործակցության պայմանագրին։ Նույնիսկ Ռուսաստանը չի հավատում։ Այժմ Ռուսաստանը սկսել է ազդարարել, որ այնքան էլ չի հետաքրքրված Հայաստանի հետ այդ համագործակցությամբ, որովհետև վաղ թե ուշ Հայաստանը սկսելու է իր իրավունքներին առնչվող պահանջներ ներկայացնել: Ռուսաստանը վախենում է, որ դա կհանգեցնի հարաբերությունների խզման ոչ միայն Ադրբեջանի, այլ նաև Թուրքիայի հետ», - ասաց վերլուծաբանը՝ շարունակելով․ - «Թուրքիան և Ռուսաստանը շատ լավ են համագործակցում ՆԱՏՕ-ի հետ Հայաստանի համագործակցությունը սահմանափակելու հարցում։ Ինչ վերաբերում է մյուս եվրասիական խմբավորումներին, ապա դրանցից ոչ մեկը կայացած չէ»։

«Իմ կարծիքով՝ Հայաստանի ներկա կառավարությունը կցանկանար, որ Ռուսաստանի հետ օբյեկտիվ համագործակցությունը ձախողվի, և որ Հայաստանը պատասխանատվություններ չունենա Ռուսաստանի նկատմամբ։ Ժամանակակից պայմաններում բոլոր շուկաները հետաքրքիր են, սակայն Հայաստանի զարգացման հեռանկարը միայն հնարավոր է եվրոպական շուկաներ մուտք գործելու դեպքում», - ասաց տնտեսագետը:

«Հայաստանը անցյալում ենթարկվել է Ռուսաստանի ճնշումներին և շանտաժի։ Սակայն Հայաստանի ղեկավարությունը դա չի խոստովանում։ Այժմ խնդիրն այն է, թե ինչպես կարելի է դուրս գալ այս կացությունից։ Դա հնարավոր է միայն աշխարհաքաղաքական զարգացման ճանապարհով», - համոզված է Իգոր Մուրադյանը:

Նշելով, որ «Ուկրաինայի Մայդանը ստիպել է, որ Միացյալ Նահանգները դարձյալ հայտնվի Արևելյան Եվրոպայում», վերլուծաբանը միաժամանակ կարծիք հայտնեց, որ Միացյալ Նահանգների քաղաքականությունը «շատ դանդաղ է շարժվում»՝ դժվարանալով նշել դրա պատճառը:

«Միացյալ Նահանգներում կարծիքների բախումները շատ ուժեղ են, և փորձագետները հույս չունեն, որ ԱՄՆ-ի արտաքին քաղաքականությունը կակտիվանա մոտ ապագայում։ Սակայն ցանկացած կառավարություն, և հատկապես՝ Միացյալ Նահանգների կառավարությունը, չի կարող անտարբերություն ցուցաբերել համաշխարհային անվտանգության հարցերի նկատմամբ», - ընդգծեց Իգոր Մուրադյանը:

Վերլուծաբանը Վաշինգտոն է այցելել անցյալ շաբաթ «Փոլիսի Ֆորում Արմենիա» կազմակերպության հրավերով՝ ամերիկյան պետական և հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչների հետ քննարկումների նպատակով։

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Policy Forum Armenia. Նոր տիպի հայկական կառույց

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Ուրբաթ, 11 Հուլիսի 2014,


Ժամանակին Lragir.am-ը գրել է նոր միտումների մասին, որոնք առկա են ԱՄՆ հայ համայնքում, որը գտնվում է ոչ միայն նյութական բարեկեցության եւ սոցիալական նոր «կարգավիճակ» ու հասարակական գիտակցություն ձեռքբերելու, այլեւ «մեծ քաղաքականությանն» առնչվելու ժամանակաշրջանում:
Պետք է ասել, որ հայ համայնքում քաղաքական նոր հայացքների առաջացման հարցում կարեւոր դեր են խաղացել Հայաստանից վերջին շրջամում մեկնածները, ովքեր ամերիկյան հայերի կյանք են ներմուծել տարբեր գաղափարներ, ազատականից մինչեւ ավանդական:

Նման բազմազանությունը թեեւ շատ բանով վիճելի բնույթ ունի, քանի որ որոշ գաղափարներ չի կարելի համարել քաղաքականապես հասուն եւ լիարժեք, սակայն համայնքում, ամերիկյան հասարակությանն ու պետությանն ինտեգրմամբ պայմանավորված՝ հասարակական եւ քաղաքական գործընթացները հայկական էթնո-սոցիալական գիտակցության արդիականացման նշաններ են:

Դա լիովին բացատրելի ու բնական է, քանի որ հայ համայնքի նոր սերունդը փորձում է ընդունել քաղաքական նոր մարտահրավերները եւ պատասխանել դրանց, հասկանալով միջազգային-քաղաքական իրողությունները:

Վերջին 20 տարիներն ամերիկյան հայերի կրթական մակարդակի սկզբունքային բարձրացման ժամանակաշրջան էին, ովքեր սկսել են ավելի հաճախ ստանալ հումանիտար կրթություն, նախեւառաջ միջազգային հարաբերությունների, իրավունքի ու պատմության ոլորտում, ինչը նախորդ տասնամյակներում տարածված չէր, քանի որ հայերի սոցիալական վիճակն ԱՄՆ-ում պայմանավորում էր ճարտարագիտական մասնագիտությունների ձեռքբերումը:

Ներկայում հայերի նոր սերունդները կարող են իրենց թույլ տալ ստանալ այնպիսի կրթություն, որը հնարավորություն է տալիս մասնակցել քաղաքական կյանքին տարբեր մակարդակներում, եւ գլխավորը՝ երիտասարդներն իրենց տեղն են գտնում ամերիկյան հասարակական եւ քաղաքական կյանքում, նույնիսկ՝ քաղաքական մշակումների ու վերլուծական ոլորտում, ինչը վկայում է լիովին նոր ստանդարտների մասին:

Միեւնույն ժամանակ, ամեն ինչ չէ, որ այդքան հովվերգական է, քանի որ Հայաստանից ԱՄՆ են մեկնել ոչ միայն նոր մարդիկ եւ նոր ու ոչ այնքան լիարժեք գաղափարներ: Հայաստանում տարածված սոցիալական ու տեղեկատվական «աղբից» շատ բան տարածվել է նաեւ ԱՄՆ-ում:

Կան ոչ միայն առանձին անհատներ, այլեւ կազմակերպված խմբավորումներ, որոնք դավանում են արխայիկ ու հարմարվողական գաղափարներ, որոնք արտահայտում են Հայաստանի բնակչության սոցիալապես վնասակար ու քաղաքականապես դեգեներատիվ շերտերի տրամադրությունները: Այդ պատճառով կարեւոր է, որ ԱՄՆ-ում հայերի նոր սերունդը չհանձնվի դեմագոգիկ տրամադրություններին:

ԱՄՆ-ում ստեղծվում են հայկական նոր կազմակերպություններ, որոնք տարբերվում են իրենց քաղաքական իրատեսական մտածողությամբ, որոնք լիովին պատրաստ են ամերիկյան քաղաքական կյանքին ինտեգրվելուն:

Անշուշտ, այդպիսի կազմակերպություն է Policy Forum Armenia-ն, որը վաղուց հայտարարել է իր մասին որպես պրագմատիկ իդեալիզմի ներկայացուցիչ, որն ընդունակ է վարել որոշակիորեն ինքնուրույն քաղաքականություն՝ ուղղված ԱՄՆ գլոբալ քաղաքականությանը պատմական հայրենիքի շահերի ինտեգրմանը:

Policy Forum Armenia-ն ԱՄՆ Ատլանտյան խորհրդի հետ համատեղ արդեն երկրորդ սեմինարն է կազմակերպել Հայաստանի եւ ՆԱՏՕ-ի համագործակցության խնդիրների վերաբերյալ: Այն տեղի է ունեցել հուլիսի 2-ին եւ Հայաստանի վերաբերյալ մշակումների համար գաղափարների տարածման, իրողությունների ընկալման, նյութերի ձեւավորման կարեւոր փուլ էր:

Policy Forum Armeniа-ի թիմը ահռելի աշխատանք է կատարել ինչպես սեմինարի կազմակերպման, այնպես էլ Հայաստանի տարածաշրջանային նոր դերի թեմայով ընդարձակ զեկույցի պատրաստման մասով, որը հրապարակվելու է շուտով:

Ուրախալի է, որ կա թիմ, որը կարող է բարդ խնդիրներ դնել եւ առաջարկել պրոֆեսիոնալ լուծումներ պատկառելի մակարդակով, որը Հայաստանի իշխանության՝ արտաքին անկախ քաղաքականություն վարելու անընդունակության եւ ցանկության բացակայության պայմաններում մեծ նշանակություն ունի:

Ֆորումի թիմը կազմված է հիմնականում Հայաստանից գնացածներից, կրթություն են ստացել Հայաստանում եւ ԱՄՆ լավագույն համալսարաններում: Ֆորումը բազմաթիվ կապեր է հաստատել ամերիկյան իստեբլիշմենտում, միջազգային կազմակերպություններում, վերլուծական կենտրոններում եւ ինստիտուտներում:

Ֆորումի ղեկավարությունը հավատում է, որ Հայաստանը ցանկության դեպքում կարող է իսկապես անկախ քաղաքականություն վարել: Դրա ճանապարհն անցնում է ՆԱՏՕ-ի հետ հարաբերության զարգացման միջով: Հայաստանի միջազգային մեկուսացման պայմաններում Արեւմտյան հանրության հետ համագործակցությունն անվտանգության ապահովման հարցում կարող է օգնել Հայաստանին: Տրանսատլանտյան հարաբերությունները, ՆԱՏՕ-ի նոր գործընկերության հայեցակարգը թույլ է տալիս Հայաստանը դիտարկել որպես գործընկեր եւ երկիր, որով շահագրգիռ է Եվրատլանտյան հանրությունը, նախեւառաջ ԱՄՆ-ն:

Ֆորումը, որը մշակումներ է անում Հայաստանի տնտեսության եւ սոցիալական գործընթացների մասով, գտնում է, որ ՆԱՏՕ-Հայաստան թեման հետագայում էլ առաջնահերթ է լինելու իր գործունեության մեջ:

Սեմինարում քննարկվող հարցերի շրջանակը լայն էր եւ կոչվում էր «Հայաստանը եւ Արեւմուտքը. Նոր տեսլակա՞ն Կովկասի համար» («Armenia and the West: A New Vision for the Caucasus?»). Սա խոսում է այն մասին, որ Ֆորումը սեփական գործունեությունը դիտարկում է մի շարք ուղղություններով, որոնք վերաբերվում են տարածաշրջանի խնդիրներին եւ դուրս են գալիս Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանի շրջանակներից: Դա Ֆորումի աշխատանքի նոր ուղղություն է:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....gyf85vjf.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Dueling NATO, Russia Naval Exercises On Black Sea
July 11, 2014 ,
by Joshua Kucera


Competing Black Sea naval exercises by NATO and Russia have again raised tensions in the region as the once sleepy sea has become a venue for geopolitical competition.

Russia's exercise started July 4 and involves 20 ships and 20 aircraft. Its scenario was the "destruction of enemy ships in the sea and organization of air defense of naval groups and coastal infrastructure."

NATO's exercises, called "Breeze" and formally hosted by Bulgaria, also started July 4 and continue until July 13, with ships from Greece, Italy, Romania, Turkey, the U.K. and the U.S. also taking part, along with naval patrol planes from Turkey and the U.S. The exercises are "aimed at improving the tactical compatibility and collaboration among naval forces of the alliance's member states."

And the U.S. participation, with the guided missile cruiser USS Vella Gulf is intended to "reassure" allies in the region, a thinly veiled reference to Russia: "It is important to support and reassure our partners, we hope our presence in the Black Sea continues to strengthen those bonds," the USS Vella Gulf's commander said.

Russia has made it clear they don't welcome NATO's presence in the Black Sea. Russia's navy let it be known that it is following the exercises with reconnaissance aircraft and surveillance ships. "The aviation of the Black Sea Fleet is paying special attention to the missile cruiser USS Vella Gulf which, though not formally the flagship of the 'Breeze' exercises, effectively is leading them," a Russian naval source told NTV. And from RT:

The extensive naval activity by NATO in the Black Sea against the background of the Ukrainian crisis shows an unfriendly attitude toward Russia and remains a “direct threat” to Russia’s national security, Igor Korotchenko, editor-in-chief of National Defense Magazine, told RIA Novosti news agency.

“NATO’s electronic reconnaissance vessels are effectively present in the Black Sea on a permanent basis,” Korotchenko said, adding that the visits of Aegis-enabled US missile cruisers in the region next to the Crimea Peninsula were another serious challenge to Russia.


Meanwhile, the fate of another regularly planned exercise, the confusingly named Sea Breeze, which has traditionally been hosted by Ukraine, seems to be a bit up in the air. In April, Ukraine's parliament voted unanimously to carry out the exercises again this year, which take place under the aegis of U.S. European Command and last year also involved Germany, Azerbaijan, Georgia, Romania, Turkey, Canada, Italy and Bulgaria. But a Pentagon spokesperson told RIA Novosti earlier this week that "Sea Breeze is now in the planning stage and we can't announce dates yet."

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ukraine army still far from victory over rebels in east
7 Jul 14
BBC

Ukrainian government troops have made significant gains in recent days, pushing pro-Russian rebels out of a string of towns in the east. The rebels have retreated to Donetsk from Sloviansk, for weeks a powerful symbol of their resistance to Kiev.

So are Kiev's forces winning the conflict? Alexander Golts, a military expert and deputy editor of the Russian online newspaper Yezhednevny Zhurnal, examines the new stand-off.

Ukrainian politicians say a fundamental turning point has been reached in the conflict. But the experience of similar conflicts elsewhere - with a regular army confronting paramilitary units - provides no basis for such claims.

Nobody has succeeded in defeating paramilitaries who are embedded in a city, virtually turning its residents into a human shield - the Americans did not win such a conflict in Mogadishu, Somalia, nor did the Russians win in the Chechen capital Grozny.

In such a situation a regular army cannot use its superiority in heavy weapons over rebels - weapons such as armoured vehicles, aircraft and artillery.

The army may manage - after huge efforts - to capture one town, destroying it with heavy artillery, only to find that the rebels have simply moved to another town. That town in turn has to be taken by storm, and then the same thing happens in a third town.

It appears that the same thing has happened now in the Ukraine conflict.

Rebel fighter near Donetsk, 7 Jul 14
The rebels have set up defensive positions around Donetsk
Better commanders
It took the Ukrainian regular army several weeks to surround Sloviansk. The Ukrainian forces lost several planes and helicopters in that operation.

The rebels led by Igor Strelkov - a military adventurer from Russia whose real name is Igor Girkin - moved to Donetsk and Luhansk to escape the siege.

Now the Ukrainian army is doomed to suffer losses in a siege of regional centres, where each district can be turned into a centre of armed resistance.

It would be wrong to state that the Ukrainian army has become more efficient than when the conflict started.

It is simply that, as always in such wars, more decisive commanders have taken charge, men who do not hesitate to use heavy armour, artillery and aircraft.

In fact Ukrainian National Guard volunteer units are playing a significant role. They are ideologically motivated, better paid than the army, and evidently making the armed forces more effective.

Ukraine map
Porous border
The pro-Russian separatists cannot continue the fight without support from outside.

Their ammunition is running out, they constantly need new weapons. And they need an inflow of so-called "volunteers" - and we know where they come from.

The fighters also need training - and somewhere to train.

So in theory sealing the border with Russia could end the conflict - but in reality Ukraine does not have sufficient forces to do that.

Whether or not Donetsk can be taken without large-scale damage depends directly on the strength of the defending rebels.

We do not know exactly what numbers and equipment the rebels have managed to concentrate in Donetsk. But fighting in a modern city is always an army's nightmare.

In 2003 the Americans were so daunted by the task of assaulting Baghdad that they studied how the Russians stormed Grozny - and that attack on the Chechen rebels was certainly no great success.

Cars queue to drive under a destroyed railroad bridge near the village of Novobakhmutivka - 7 July 2014
A bridge destroyed in the village of Novobakhmutivka
The Ukrainian army will probably try to use its numerical superiority - experts reckon that 30,000 regular troops are facing a maximum of 10,000 separatists.

The logical tactic in conducting such a siege of Donetsk and Luhansk would be to put the rebels under pressure simultaneously in several places, forcing them to dissipate their energies.

Igor Strelkov's response might well be to create mobile groups of 200 to 300 fighters, equipped with mobile rocket launchers and anti-tank weapons.

The rebels will try to cut communications links to Donetsk, to block the deployment of some 6,000 Ukrainian troops freed up by the seizure of Sloviansk.

Three bridges have been blown up on roads leading to Donetsk, and Ukrainian troops will doubtless run the risk of rebel ambushes on major roads.

So far there is no clear answer to the question: which side will be first to incur the local residents' hostility? The rebels, whose appearance will be a signal of impending clashes? Or the regular troops, whose use of heavy weapons will cause civilian casualties and destroy homes? Either way, there is no early end in sight.

Controllable chaos
The Kremlin's position is of course crucial in this situation.

Under the threat of more serious Western sanctions it appears that President Vladimir Putin has rejected the idea of direct military intervention disguised as a peacekeeping operation.

Most likely the secret support for the rebels, through supplies of volunteers and arms, will continue.

That support does not go far enough for those fighters who want to attach south-eastern Ukraine to Russia - a part of Ukraine already described by Kremlin propagandists as "Novorossiya" (New Russia).

The Kremlin will try to keep Mr Strelkov in Ukraine with his followers, armed with Kalashnikovs. Otherwise they would stir up trouble for Russia, armed and angry.

So for now Moscow's goal will be to maintain controllable chaos in Ukraine. That policy will also serve to show the Russian people that any attempt at a Ukraine-style "colour revolution", any attempt to get rid of the authoritarian state, will result in chaos and civil war.

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

Interesting.

http://rt.com/shows/the-truthseeker/169176-ukraine-gangste-nuclear-strikes/

And

http://rt.com/shows/the-truthseeker/...strike-russia/

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Includes some interesting military analysis.

Thank You for this post.

Nothing new, but might be interesting for ignorant 'capitulationist-realists', who preach need to surrender 'empty lands'......

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Interview: I Was A Separatist Fighter In Ukraine

http://www.rferl.org/content/ukraine-i-was-a-separatist-fighter/25455466.html

July 13, 2014

Artur Gasparyan, a 24-year-old native of Spitak, Armenia, was recruited in Moscow in May to fight in eastern Ukraine. Now back in the Russian capital, he spoke with Mumin Shakirov of RFE/RL's Russian Service (see original in Russian here) in detail about his experiences.

RFE/RL: You expressed interest in going to Ukraine on a forum on Vkontakte after you read about the fire in the Odesa Trade Union Building in which 42 pro-Moscow separatists died. What happened next?

Artur Gasparyan: About 10 guys showed up at a meeting somewhere near VDNKh [the All-Russian Exhibition Center in northern Moscow]. We spoke in the entrance arch of a residential building there. A Slavic man in civilian clothes who didn't give his name met with us.

First, he asked us whether we knew how to handle weapons. He warned us that we would be going to [the eastern Ukrainian city of] Slovyansk, that we were heading to certain death, that the punishment for looting was execution on the spot -- which, by the way, I saw was true several times while I was in Ukraine. Two men immediately walked away.

RFE/RL: Did they promise you money?

Gasparyan: They didn't promise a per diem or payment. Only free food, clothing, weapons, and a guarantee that they would transport our bodies to Rostov-on-Don and give them to our relatives. If, of course, they found them. They insisted that we destroy all our online accounts and, in general, remove any personal information from social networks. I deleted my accounts on [Russian social-media sites] Vkontakte and Odnoklassniki.

RFE/RL: How did you get to the Ukrainian border?

Gasparyan: On the morning of May 12, the group got into two cars and headed south. It took about 24 hours to get to Rostov. It turned out that the drivers were also volunteers. One of them, by the way, was killed. They took us to a camp -- some small homes near a creek and a forest -- I don't know where. They took away all our road maps. Our telephones and other personal things were logged and taken away. We changed into clothes they gave us.

RFE/RL: How long were you at this camp?

Gasparyan: Nearly two weeks. Every day, more and more new people came. By the end, there were about 100 of us. We didn't rest at all -- it was a military schedule. We got up; we went for a run; we had breakfast; we had training; we did orienteering in the fields, in the forest; we learned the hand signals.

RFE/RL: What do you mean, hand signals?

Gasparyan: They taught us to communicate using gestures and signs in order to recognize each other, to communicate silently at night, to give commands like back, forward, stop, get down, danger, and so on. Now I can speak with my hands like a deaf person. All this was taught by an instructor in civilian clothes. He, like all the other big and small bosses, didn't give his name. We didn't even know one another's real names -- just nicknames. Even now I don't know the names of most of the guys who were killed beside me in that hell.

RFE/RL: Did you have any combat experience before Ukraine? You were in the breakaway Azerbaijani region of Nagorno-Karabakh, but that isn't real war.

Gasparyan: Mostly we just had some exchanges of fire, automatic weapons or grenade launchers. In short, it was a low-level war of positioning. Nonetheless, I knew more about war than most of the guys there.

RFE/RL: Were there Russian nationalists among them?

Gasparyan: I didn't see any nationalists, although most of the guys there were Slavs. Whether they were Belarusians, Russians, or Ukrainian -- I can't say. They were good, patriotic guys. None of them looked at me funny because I'm Armenian. There were a bunch of guys from the Caucasus, some Armenians from Krasnodar and [the Ukrainian city of] Kryvyy Rih. Some Chechens came a little later. I became friends with a few -- one guy named Red and another named Small. Both of them were killed in those KamAZ trucks [see below].

RFE/RL: How did you cross the border?

Gasparyan: Near midnight on May 23 we left the base, about 100 guys in KamAZ trucks. We were accompanied by a guide in a Niva [Russian-made jeep]. We rode for several hours and stopped at the border. There we joined up with another 50 guys from other camps and we were given our weapons: grenade launchers, automatic rifles, pistols, and grenades. Then we got back into the trucks.

RFE/RL: Did they teach you to shoot?

Gasparyan: Some of the guys knew how to fire grenade launchers. I was made the commander of a machine-gun squad of from three to six guys. They gave me that job after looking over my military-service document. I guess there are some numerical codes there that I never noticed before. When they called me, they asked me to read the code. So they knew how to use my training. Apparently they worked separately with everyone like that.

RFE/RL: What do you mean "they"? Were they Federal Security Service, military intelligence (GRU), Interior Ministry? Who were these people who met you, trained you, crossed the border with you?

Gasparyan: I don't know their names, even their first names. They looked like Slavs. They were all in civilian clothes. I don't even remember their faces.

RFE/RL: When did you cross the border?

Gasparyan: It was around dawn on May 24. On the Ukrainian side, we were met by some high-level representatives of the [self-proclaimed] Donetsk People's Republic. They had taken over some military base in Donetsk and they put us up in a barracks there. We slept the whole day. Then we washed up, got ourselves in order.

The next day, May 25, we took part in the well-known parade in the city in our KamAZ trucks -- the one that the Chechens made famous. They gave interviews, fired their weapons into the air, posed for the cameras. People were cheering and they greeted the volunteers from Russia like liberators. In the evening, we returned to our barracks.

Battle Of Donetsk Airport

RFE/RL: And when did you first see combat?

Gasparyan: They sounded the alarm on the night of May 25-26. There were three guys in my group -- from Moscow, Lipetsk, and Chukotka. They were all killed. We were put in civilian buses and taken to the airport. All 100 of us went into the building and there we joined up with some Ossetians. The passengers were quickly evacuated, but employees remained at their posts. In the morning, two planes landed and we didn't interfere with the work of the airport. The building was quickly taken under control.

We positioned ourselves on every floor. My assistant and I were on the seventh floor -- the roof. We were ordered to cover a high area about half a kilometer away so that no one else could be there. We set up a machine gun.

RFE/RL: What was the point of seizing a civilian airport in Donetsk? The fighting at that time was in a completely different place, near Slovyansk.

Gasparyan: To prevent them from sending in troops from Kyiv. They told us no one would fire at us. Just pose for the cameras and that's all. They would see us, get scared, give up. We'd disarm everyone and send them home. The airport would be ours.

RFE/RL: Who do you mean?

Gasparyan: The Ukrainian troops around the airport. There was gossip that supposedly we were so tough and everyone was afraid of us. But it turned out just the opposite. At 2 p.m. the helicopters came. Then the airplanes, and they started bombing the place. I was on the roof and with my aide, I managed to get to the sixth floor. It was a big attack -- I counted four helicopters and two planes.

RFE/RL: Did you have mobile antiaircraft weapons?

Gasparyan: Our commander from the Vostok Battalion [of volunteer fighters from Russia], Aleksandr Khodakovsky [regional head of the elite Alfa special forces under former Ukrainian President Viktor Yanukovych], told us they wouldn't bomb the airport and that "zenits" [shoulder-launched antiaircraft weapons] wouldn't be necessary. So we left them at the base. Khodakovsky's snipers were there.

There were agents of the Ukrainian SBU Security Service who had come over to the Donetsk People's Republic. They had unusual rifles that I'd never seen before -- not Dragunov sniper rifles. They left somewhere at about 1 p.m. and the bombing started at 2.

RFE/RL: What happened on your floor?

Gasparyan: One Chechen was killed on the roof immediately. Two others were wounded. They fired on the helicopters with everything they had. It took me two or three seconds to get up there. I fired on the high area from where a sniper was shooting at us. They forced us tightly into the building and were bombing from all sides. They had missile launchers around the perimeter of the airport and were firing on the terminal.

Khodakovsky naively thought that since the airport was new -- just opened for the European soccer championships [in 2012] -- they wouldn't use heavy weapons on it. If we had only had our antiaircraft weapons, none of that would have happened.

RFE/RL: Do you think it was betrayal or incompetence?

Gasparyan: I don't know. We lost a lot of men. One of the Chechens -- a really smart guy -- threw a couple of smoke bombs onto the roof and managed to drag his wounded comrades out. We made our way down to the first floor and were just sitting there, waiting to be killed. We couldn't go outside. Someone contacted the commander -- a guy called Spark -- and we were given the order to get into the trucks. It was nearly evening. The trucks were standing inside -- in the terminal. I didn't want to get in. I knew how risky it was. Spark told me, "If you question the order, I'll shoot you here." I took my weapon and got in.

RFE/RL: How many men were in the truck?

Gasparyan: There were two trucks with about 30-35 men in each one. A covering squad remained in the airport. They went out on foot at night -- they all got away. Spark gave the order to drive out of the terminal and to fire in all directions at anything that moved. We lifted the covers -- they were open trucks stuffed with volunteers. Our truck flew out of the terminal and we begin to fire on both sides, up in the air, everywhere. We proceeded along a road for about 4 or 5 kilometers. The trucks were about 500 or 600 meters apart. Two trucks speeding along, firing without stopping. It was terrifying.

It's true that I stopped firing when I saw that there was no one there. When we arrived in the city, we saw that the first truck was standing in the road. I didn't understand what had happened. Cars were driving around it and people were standing around -- it was the edge of Donetsk.

RFE/RL: There were dead and wounded there?

Gasparyan: We rushed pass at high speed. I didn't manage to look. Someone was still shooting. After about 500 meters, someone fired on our truck with a grenade launcher. The shell landed in the driver's cabin. We thought we'd been lucky, so we jumped out. We got bruised up a little, but no one was hurt. The truck that they hit first got caught in a crossfire from machine guns. There were also snipers firing at them. At least 30 men died there -- no fewer.

Then they began firing on us too from somewhere. I dropped my weapon and grabbed one wounded guy from Crimea. I loaded him on my back and ran blindly through some yards. Our medic found us. He had a weapon, so I took it and started firing in all directions, up onto the roofs. And I ran further with the wounded guy.

RFE/RL: Did you know who controlled the city?

Gasparyan: We were sure the city had been taken by the National Guard and that they were looking for us. We came to an ambulance depot and I fired toward the roof a couple of times to attract their attention. My comrade was bleeding badly. He'd been shot in the arm and the leg. I shouted to the medics: "Save him! Help!" A woman shouted back: "Don't worry, we are on your side!" We put the Crimean into an ambulance and they took him to a hospital. I told them where the trucks were and six ambulances rushed out. Soon they were bringing guys from the trucks to the hospital.

Someone told me that only three guys survived from the first truck. There was panic and terror. Someone told me that one guy blew himself up with a grenade to avoid being taken prisoner by the Ukrainians. They didn't understand that they were being attacked by their own people. Someone apparently told local militiamen that Right Sector [a Ukrainian nationalist group that was part of the Maidan protest movement] fighters were rushing down the highway in two trucks.

RFE/RL: What was the official story?

Gasparyan: On television they said something like that the militias were transporting unarmed wounded under the sign of the red cross and Ukrainian forces fired on them. At that point, I still didn't know we'd been attacked by our own forces. I was sure it was the National Guard. Sometime in the morning of the 27th, two guys from the cover group that remained at the airport woke me up. They told me that it was friendly fire.

We were asking what to do next. We decided to run away during the night, secretly, on foot, back to the border and to Russia. We found some civilian clothes, changed into them, took some backpacks and left the unit. There was a driver with us who went by "Shumakher." He told us that he had an uncle outside of Donetsk. Six of us arrived at this private house to spend the night. On the morning of the 28th, we heard shouts from a neighboring house: "Don't shoot! Don't kill us!" It turned out they sent a squad out after us.

Fighting With The Devil

RFE/RL: How did they find you?

Gasparyan: I don't know. Maybe someone gave us away. We threw away our packs and other things and ran off again. We were just wandering around the streets without any money or documents. We came to a town and a checkpoint and told them our story. They took us from the checkpoint to Horlivka [a city in eastern Ukraine's Donetsk Oblast] to a commander by the name of "Devil." But that's a different story.

RFE/RL: Why did you spend two weeks with this Devil?

Gasparyan: We didn't have any choice. I didn't know how to get away. Devil turned out to be a normal guy, a professional soldier from Horlivka. He promised to send us back to Russia at the first opportunity. All five of us stayed with him. We told them what had happened to us, and he said he wouldn't turn us over to the "easterners." He left us alone. Later, if anyone wanted to fight some more, they stayed. But I left.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

RFE/RL: What did you do in Horlivka from May 28 until June 15?

Gasparyan: I put on a uniform again. We were given weapons and took part in several operations. They were better organized, more systematic. We carried out some diversions -- snuck around, blew something up, snuck away. We blew up a Ukrainian fuelling post in Dokuchayevsk. We snuck in quietly during the night in civilian cars. I covered the position with a machine gun and they blew up the post with a grenade launcher.

RFE/RL: Why did you blow up the fuel depot?

Gasparyan: So they couldn't gas up their tanks and trucks.

RFE/RL: But didn't you need fuel?

Gasparyan: We didn't have any vehicles. Stuff like that only appeared among the militias about three days after I left.

RFE/RL: What stories on television that you've seen strike you as the most outrageous and disturbing?

Gasparyan: When they do interviews with people from the Donetsk People's Republic [DNR in Russian]. The DNR is a really a fiction. The DNR, as I understand it, exists only in the offices of [self-proclaimed DNR Prime Minister Aleksandr] Borodai, [self-proclaimed DNR parliament speaker Denis] Pushilin, [former Ukrainian parliament deputy Oleh] Tsaryov. But decisions are made somewhere else and by other people.

RFE/RL: Journalists who have been in the region say that about 20 percent of those fighting are Russians and the other 80 percent are local militias.

Gasparyan: I'd say exactly the opposite. Most of them are Russians, Chechens, Ingush. There are also Armenians like me. I spoke to some locals and they say that they did what they'd been told. I said, "What did they tell you to do?" They answered: "We voted. The rest is up to you." That is, they participated in the referendum on DNR independence but they don't intend to fight. One guy told me, "I want to get my pay and then drink until my next payday." In general, they have no experience. Don't know how to handle weapons. No one had been in the military. I'm talking about in Donetsk.

RFE/RL: And in Horlivka?

Gasparyan: There it is about 50-50. But the Russians fight better. They are people who have been in the military. It is a real army -- Ukraine hasn't [really] had an army for 23 years.

RFE/RL: Why are you telling us all this?

Gasparyan: Until now, the people who -- basically -- betrayed us (what happened at the airport could have been avoided and everything could have been different if they had organized it right) are still giving orders and volunteers from Russia are still going to serve with them. I want these people to understand who is going to be commanding them. I went. I survived by a miracle. I feel sorry for them. They are on their way to serve such commanders as Khodakovsky and others. I don't know all their names.

RFE/RL: How did you get back to Russia?

Gasparyan: Devil kept his word. He thanked us, gave us each 1,000 hryvnyas for the road, wished us luck, and sent us home. Three guys came with me. One who was wounded and two others. We rode in civilian cars through Luhansk Oblast, avoiding the customs point, about 150 kilometers. We were met on the Russian side and they took us to Rostov. We ended up at the same base where we'd been trained. They gave us back our clothes, documents, telephones, some money for the road, and sent us home.

RFE/RL: You are a citizen of Armenia, from another country....

Gasparyan: I even fought under the Armenian flag. I have photos.

RFE/RL: Why would you be willing to die for a foreign country?

Gasparyan: I don't consider Russia a foreign country. I have the mentality of a Soviet person. My grandfathers fought for the Soviet Union and I am fighting for it. I don't consider Russia a foreign country.


------

EEEEEEESH NAHADAG

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Eesh dues!