Who owns what in Armenia

[Haykakan]

Re: Who owns what in Armenia

There is nothing wrong with capitalism nor there is anything wrong with socialism as long as it applies equally for all.

Blaming either system is no solution but an easy escape of tackling the problem.

You cannot reinvent capitalism nor socialism but you can introduce and apply methods and systems to eliminate the imbalances that are being created with existing structures.

In any average progressive country parliaments discuss creation and modifications of laws having been raised from lower structures.
The process is continuous and apply to good governance, anticorruption measures, equality under the law etc etc.

Can you point at least one such case.
The most they will do is give some subsidies to the worst off to avert a revolution .... but maintaining poverty.
.

I do not disagree with you at all here. There is a healthy balance between the free market and government regulation which should be the goal of government to achieve and maintain but this is never practiced in USA nor Armenia nor for that matter in most other places. What is the norm unfortunately is the unhealthy imbalance of profit and greed trumping all other interests including public and other stakeholders. This balance needs to be achieved and maintained but most of the western countries are being forced into USA style capitalism regardless of what those countries want. This is what i mean when i say that the Eu is the b.i.t.c.h. of washington. This unhealthy and unsustainable form of capitalism is the true legacy of USA and nothing to be proud of.

[londontsi]

Re: Who owns what in Armenia

Hamalir Dispute: Court suspends controversial auction of Demirchyan Complex

http://www.armenianow.com/news/55627/armenia_sport_concert_complex_hamalir_auction_court

An appeals court on Thursday suspended a controversial auction announced for the Karen Demirchyan Sport and Concert Complex in Yerevan granting the claim of the facility’s owners that the procedure initiated by the bailiffs is unlawful.

The Service for the Mandatory Execution of Judicial Acts (SMEJA) of Armenia’s Ministry of Justice first put up the Complex, known as Hamalir, for action in May. It said its owner had failed to repay his debts to the state budget running into tens of millions of dollars.

The bidding price for the building was first set at 19 billion, 350 million drams (about $47.2 million), but it was reduced by 10 percent after the offer failed to attract bidders during the first 10 day. A fresh auction for the Hamalir was to have been announced on June 27, but it was suspended after the court’s decision.

The Demirchyan Complex had challenged the SMEJA-announced electronic auction as unlawful, insisting that it violated some legal provisions relating to the agency itself.

The Hamalir auction had also raised concerns among some architects and the general public regarding possible alterations of the building’s external appearance in case of its sale.

The seven-storied Complex was built in 1983. It is situated on a total area of 46335.7 square meters and includes other auxiliary structures and territories.

The Hamalir, which has become of one Yerevan’s architectural landmarks in the past three decades, is also located in a territory adjacent to Tsitsernakabert, a hilltop memorial to the victims of the 1915 Armenian Genocide.

[bell-the-cat]

Re: Who owns what in Armenia

Virtual State Run by Oligarchy

Dr. Berge A. Minassian,
Member of Armenian Renaissance, Toronto, 28 August 2014


In a democracy, the government is a team elected by the people
andcivil servants hired by that government to pass and administer laws
that optimize the well-being and prospects of the people. In the wake
of the sudden collapse of the Soviet Union, Armenia was naturally
unready to set up such a system. As a result power fell into the hands
of persons who soon realized that money is power.

Where was this money to come from? Naturally from the sources intended
for the people. Soon, a coalition of clans formed and the oligarchic
system of governance was established. Within this syndicate, struggles
for leadership led protagonists to forever try to enhance their
strengths, i.e. grab more and more of the people's resources. The
oligarchy then became increasingly more sophisticated. Thus the
members of the major opposition party in parliament are also members
of the syndicate.

Now a system of rotating chairmanship of the hierarchy is in place
masquerading as political discourse. It's not known to what extent the
individuals in power have national 'feelings' or aspirations, but
assuming they do, they find themselves stuck in an all-or-nothing rut,
the price of extrication from which too high for them and their
families. So the self-serving oligarchic government perpetuates
itself, with the consequence that Armenia does not have a government.
In other words, citizens do not have a collectively selected team to
realize their collective goals.

The collectivity (the nation) is headless, rudderless, glue-less. As
such, it is temporarily no longer a collectivity (a nation). Worse,
the 'head', to maintain itself, has to steal from the 'body' (how else
to satisfy its source of power?). The sum total of this situation is
that Armenian parents lie sleepless in bed late at night and worrying
about their children's future, do not see themselves as part of a
group that together can build a good place for all the children of the
group. The longer the current situation persists, the more entrenched
in the minds of individuals the notion that nation is a myth.

Here is an example from my area of work, health care and medical
education. All of society is similarly organized. There is no
accreditation of hospitals and no proper licensing of doctors. This
year, Armenia will graduate half as many medical students (over 500)
as the Canadian province of Ontario (less than 1,000), even though
Armenia's population is at best one-seventh that of Ontario. Armenia
has as many medical schools as Ontario. One, is (was) a reasonably
good medical school (Heratsi State Medical School). The others have
sprouted as private properties of this or that oligarch. Their quality
is dismal, their 'graduates' are youths with money who join the
residency programs next to those with a semblance of proper education
from Heratsi.

In any normal country, medical residents are paid a salary during
their residency. In Armenia, the residents pay the hospitals to do
their residency. Graduation from a residency program is tied to the
number of years spent in the program, and pretty much only that. For
example, one can spend three years in a surgical specialty, and during
these years can operate on zero patients, but then can graduate
anyway.

Some years ago, when the Soviet era dean of the main medical school
(Heratsi) retired, a fantastic new dean was appointed. Her husband was
a minor oligarch. She, however, seemed to have something special in
her heart. She established a superb vice-dean of medical education
office to revamp the whole system. This naturally did not go well with
the oligarchy. The incredible efforts and inroads towards revamping
curricula, introducing accreditation and licensing, etc. led by this
office were abruptly stopped. The dean was replaced, and since then
Heratsi and its teaching hospital are in severe decline.

Incidentally, the Church also owns a hospital. Very recently, the
position of medical director opened at this hospital, and a seemingly
normal competitive process was initiated. People sent resumes,
interviews were held, and excellent candidates were short-listed... and
at the last moment, the Catholicos intervened and said, no, there is
this other guy I know.... he will become the director, and so he was.

I know many people in Armenia, but I do not know anyone who does not
know the above. How do they react to these realities? Most,
understandably, leave. Few are substrata of the oligarchy, and are
able to lead some kind of existence. Few others are the true
embodiments of our nation. They somehow manage to rise above their
fears. They channel the thousands of years of our culture and refuse
to accept defeat. Against all odds they hope and they stay. They join
civic society movements, such as the Pre-Parliament movement, and they
do what they can, alone, or in their small groups, with no power or
money, to try and save this nation.

I know many people in the Diaspora, and I do know some who still do
not know much of the above, though their numbers are dwindling. The
Diaspora leadership certainly knows the above. But why do Diaspora
leaders embrace (literally) the oligarchy?

How are we doing as a nation? Not well. We are losing 100,000 of our
people from the homeland every year. Can we invent riches to keep our
people on the land? No. Can we govern ourselves better? Yes, but first
we need to actually have a government. We should stop pretending we
have a government. We should stop lying. There are too few left who
could be lied to, and Diasporan leaders are increasingly turning into
ludicrous jesters. And what are we, regular Diasporans, who accept
this?

The major media, in the homeland and in the Diaspora, are controlled
by the government or the Diasporan leadership respectively. They spew
lies. What is uglier is us. Standing in church and community halls...
applauding. Empty words; ridiculous, soundless, heartless, applause. A
wailing silence all around, stabs, impalement, again and again, into
the core of who we are, into the heart of the journey that brought us
here.

http://www.keghart.com/Minassian-State

[Federate]

Re: Who owns what in Armenia

Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի առանձնատունը



Հովիկ Աբրահամյանի առանձնատունը



Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի տունը



Վարշամ Ղարիբյան (Շանթի Յուրա) առանձնատունը Քոբուլեթիում



Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանի Երևանի առանձնատունը



Սուրիկ Խաչատրյանի Սյունիքում գտնվող տունը



Սերգեյ Մանուկյանի (Շինանյութի Սերգեյ) առանձնատունը



Իշխան Զաքարյանի առանձնատունը



Գագիկ Ծառուկյանի առանձնատունը



Սամվել Ալեքսանյանի առանձնատունը

http://shabat.am/?p=21702&l=am%2F#sthash.IKMXAl6i.dpuf

[Mher]

Re: Who owns what in Armenia

Private zoos boasting exotic animals – the new status symbol of Armenia's elite

Marianna Grigoryan for EurasiaNet.org
Thursday 30 October 2014 06.33 EDT



The neighbours of Mher Sedrakian, an MP in Armenia’s ruling Republican party, have a persistent problem with noise. But this is not about wild parties or car horns. Rather, it is about lions.

The lions that Sedrakian allegedly keeps as pets at his home in the Armenian capital Yerevan roar continuously, his neighbours complain.

Increasingly, many Armenians can understand that concern. Private zoos with lions, tigers and bears are emerging as a popular hobby for the wealthy and powerful, and the government does not seem inclined to intervene.

Instead, recent amendments to wildlife legislation seem to facilitate this pastime. Private citizens are allowed to own wild animals, including endangered species, as long as they provide areas for the animals that ensure their “life, health and safety”, and prevent escape from captivity, the law says. Supervision is supposed to be “constant”.

But it is not. Last November, tiger cubs were found in the streets of Etchmiadzin, a town about 12 miles from the capital, Yerevan, local media reported.

Although tigers, as an endangered species, cannot be exported from the wild, their import from zoos is allowed.

A search of the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (Cites) database for 2008 to 2013 shows the import of six tigers to Armenia, including three Siberian tigers from Ukraine. The others came from Belgium, Chile and Kazakhstan.

An Armenian border guard official, who declined to be named, said that a tiger can be brought into the country if documents show its country of origin and demonstrate that it is the third generation of a zoo-based line.

A Cites certificate that authorises the animal’s shipment is also required, said Hovhannes Mkrtchian, head of the ministry of agriculture’s food security department, which checks import documents and verifies the animals’ health.

Yet investigative reports by the news site Hetq.am indicate that not all of the exotic animals imported into Armenia – for example an endangered bonobo – end up in the Cites database.

Similarly, though crocodiles were offered for sale in Yerevan supermarkets last December for New Year’s celebrations, the database contains no mention of their import as food products.

It does, however, show an array of exotic imports. Cheetahs topped the feline list, with 18 imports from the United Arab Emirates and South Africa between 2008 and 2013. Nine lions were brought in during the same period; most from the United Arab Emirates.

Forty-one dumbo-eared fennec foxes, natives of the Sahara, entered Armenia between 2009 and 2010, while 21 rheas, ostrich-like birds from South America, made the trip in 2012.

Whether or not these animals were meant for the Yerevan zoo was not immediately clear.
The American Rhea, one of a number of exotic birds brought into Armenia. The American Rhea, one of a number of exotic birds brought into Armenia. Photograph: Rolf Nussbaumer Photography/Alamy

Yerevan zoo director Ruben Khachatrian said his facility was “making every effort to meet international standards”, and expressed regret that Armenia had developed a reputation for an illegal trade in wild animals.

“Because of certain persons, Armenia has a bad international image in terms of the unlawful trade in animals,” Khachatrian said. “[Individuals] can approach you at international conferences and ask with anxiety, ‘What is going on in your country?’”

The government launched a criminal investigation into the importation of animals after the Hetq.am investigation, but no results have been announced.

Among those known to have a taste for exotic wildlife is one of Armenia’s most powerful political players, millionaire businessman Gagik Tsarukian, the head of the opposition Prosperous Armenia Party.
Advertisement

A 2009 YouTube video showing a donkey placed in a cage of lions was widely reputed to have been filmed at Tsarukian’s Yerevan residence, which contains a private zoo.

His spokesperson, Iveta Tonoian, denied any connection to the case, but has said that Tsarukian owns about two dozen lions and white tigers, which live “in perfect conditions”.

Tsarukian is not alone in his tastes. Former deputy defence minister Lieutenant General Manvel Grigorian, the head of an influential organisation of Karabakh war veterans, keeps tigers, lions, bears and various birds in a private zoo in the town of Etchmiadzin.

According to Hetq.am, an allegedly toothless tiger also protects Grigorian’s Etchmiadzin house. The tiger cub found wandering in the town last year is believed to have belonged to the general, who has not responded to the allegations.

But holding any political figure to account on such a score is difficult.

Environmentalists say the government has not responded to their requests to see the documentation for the endangered brown bears allegedly owned by Hovik Abovian, the governor of the northern province Tavush.

The agriculture ministry’s Mkrtchian, however, says that “everything is done in accordance with procedures”.

“We do everything we can to ensure safety,” he said.

But it does not always work. In 2012 a lion allegedly owned by a former police colonel seriously injured a two-year-old child in a village not far from the Turkish border.

Environmentalist Silva Adamian argues that the law on wildlife simply does not work. “Legislators should have the leverage to control the field, whereas the opposite is happening,” said Adamian.

Restaurants throughout the country offer the meat of bears, boars and deer, all endangered in Armenia, on their menus. Bears can also be seen on the loose in Yerevan itself – there were two reported spottings twice within the last year.

Adamian said civil society groups were not prepared to take up the issue either. “The field is controlled by certain influential people, while society is so busy with other problems that it simply has no time to take an interest in these issues,” she said.

The government declined to comment on the allegations.

http://www.theguardian.com/world/2014/oct/30/armenia-zoo-exotic-animals

__________________________________________________ ______________________
People can barely feed their kids and these bastards are paying for and feeding dozens of lions. I hope to see the day when these bastards get what's coming to them. It amazes me that that animal Dodi Gago has so much popular support, more than the likes of Rafi, despite the fact that everyone who supports him knows about this crap.

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Սամվել Ալեքսանյանը՝ ցուցարարին. «Համբալի մեկը, գլուխդ վրիցդ կպոկեմ, այ ոչխար»
Դեկտեմբեր 4 2014

Այսօր ԱԺ Դեմիրճյան մուտքի մոտ դարձյալ բողոքի ցույց էր՝ ընդդեմ ԵՏՄ անդամակցության: Ցուցարարները ամոթ ու դավաճան էին գոռում այն պատգամավորներին, որոնք կողմ են արտահայտվել այդ պայմանագրին: Նախորդ ցույցի ժամանակ ՀԱԿ խմբակցության պատգամավոր Արամ Մանուկյանը տհաճ բանավեճ էր ունեցել իրեն «ամոթ ու դավաճան» գոռացող ցուցարարների հետ: Այսօր Արամ Մանուկյանը ԱԺ-ի Բաղրամյան պողոտայի մուտքից մտավ ԱԺ:

Ցուցարարների խոսքերով՝ նա երեւի ամաչում է եւ «տեսնելով, որ հավաքված ենք, խուսափում է մեր հետ առերեսվել»: Երբ փորձում էր ԱԺ մտնել պատգամավոր Սամվել Ալեքսանյանը, ցուցարարները նորից սկսեցին բղավել՝ «ամո՛թ, դավաճաննե՛ր, Հայաստանը վաճառողնե՛ր»: Սամվել Ալեքսանյանը ժպիտը դեմքին, որեւէ նշանակություն չտալով ամոթանքներին, արդեն մտնում էր ներս: Նա անգամ չպատասխանեց ցուցարարներից մեկի՝ Դանիել Իոաննիսյանի հարցին՝ ԵՏՄ-ն ձեր բիզնեսների վրա չի՞ անդրադառնալու:

Սակայն Սամվել Ալեքսանյանը կես ճամփից հետ դարձավ, երբ լսեց իր հետեւեց «Լֆիկ» բառը. «Տո այ համբալի մեկը: Հեսա կհելնեմ գլուխդ վրիցդ կպոկեմ, այ ոչխար»: Ցուցարար Գայանե Առուստամյանը հակադարձեց, թե «համբալը դու ես, քեզ թվում ա փողերով կարաս մարդու գլուխ պոկե՞լ: Չես կարա, համբա՛լ»: Տեսանյութը՝ շուտով Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2014/12/04/521830/

© 1998 - 2014 Առավոտ – Լուրեր Հայաստանից

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Ճշմարիտյան․ Մենաշնորհները չեն սպառնում Հայաստանի տնտեսությանը

Սիսակ Գաբրիելյան
Հրապարակված է՝ 26.12.2014

Էկոնոմիկայի նախարար Կարեն Ճշմարիտյանն այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը հայտարարեց, թե մենաշնորհները չեն սպառնում Հայաստանի տնտեսությանը:

«Այսօր աշխարհի երկրորդ տնտեսությունը, աշխարհի վեցերորդ տնտեսությունը, նրանց մոտ կան մենաշնորհներ՝ պետական մենաշնորհներ, մասնավոր մենաշնորհներ», - փաստարկեց նախարարը:

Վերջին տարիներին, հիշեցնենք, Համաշխարհային բանկի, Արժույթի միջազգային հիմնադրամի և միջազգային այլ կազմակերպությունների փորձագետները բազմիցս արձանագրել են, որ տնտեսության մեջ մենաշնորհների առկայությունը խոչընդոտում է Հայաստանի տնտեսական զարգացմանը:

Նույն կարծիքը այսօր «Ազատության» հետ զրույցում հայտնեց տնտեսական մեկնաբան Հայկ Գևորգյանը՝ հավելելով․ - «Ես ողջունում եմ նախարարի այդ կարծիքը ու կարծում եմ, որ նախարարը կարող է դասախոսություններ կարդալ համաշխարհային տնտեսության զարգացման վերաբերյալ, ու նրա, օրինակ, արևմտյան ունկնդիրները խիստ կզարմանան և կուրախանան այդ պնդման հետ կապված»:

Երբ նախարարի հետ զրույցում մի շարք ապրանքների ներմուծման մենաշնորհների օրինակներ բերեցինք, նա իր խոսքում արեց հետևյալ ճշգրտումը․ - «Ես չեմ ասում, որ մենաշնորհը լավ բան է ընդհանրապես: Խնդիրը այդ մենաշնորհի չարաշահումը արգելափակելու, չարաշահումը չթողնելու մեջ է»:

Մինչդեռ, ըստ Հայկ Գևորգյանի, մենաշնորհ և չարաշահում հասկացությունները Հայաստանում վաղուց նույնականացել են․ - «Այդ ֆենոմենի հետ մենք գործ ունենք շաքարավազի դեպքում, երբ որ Սամվել Ալեքսանյանի ներկրած շաքարավազի այսպես ասած հումքը ընդհանրապես չի մաքսազերծվում, իսկ այլ ներկրողները, որոնք փոքր խմբաքանակներով սեփական արտադրության համար բերում են, մաքսայինը դա հաշվարկում է 942 դոլար ու ըստ այդմ հարկում է»:

Մեկնաբանը հավելում է, որ շուկայում մոնոպոլ դիրքի առկայությունը հարվածում է հատկապես մանր և միջին բիզնեսի զարգացմանը։ Ոչ մրցակցային պայմանները մինչև անգամ սնանկացման են հասցնում մանր տնտեսվարողներին։

Կարեն Ճշմարիտյանն այսօր դժվարացավ պատասխանել հարցին, թե քանի մանր ու միջին ձեռնարկություններ են լուծարվել ավարտվող 2014 թվականի ընթացքում:

Նախարարը ընդգծեց, թե մենաշնորհային կամ գերիշխող դիրքի գոյությունը շատ ավելի քիչ սպառնալիք է տնտեսությանը, քան դրա իսպառ վերացումը․ - «Որովհետև, եթե Հայաստանում մենք ասենք, որ արգելում ենք մենաշնորհը, դուք պատկերացնո՞ւմ եք՝ մեր երկրում ցանկացած խոշոր արտադրություն կլինի մենաշնորհ»:

Մինչ Էկոնոմիկայի նախարարն անհանգստանում է խոշոր ընկերությունների ճակատագրով, Փոքր ձեռներեցների միության նախագահ Ստեփան Ասլանյանը հակադարձում է՝ գերիշխող դիրք ունեցողների պատճառով փոքր բիզնեսը շուտով կհայտնվի Կարմիր գրքում․ - «Կան տարածքներ, որտեղ փոքր բիզնեսով զբաղվողները տարիներ շարունակ բիզնես են սարքում, իրեցն առևտուրն են արել: Այդ նույն տարածքի վրա հայտնվում է մեկը, որը ունի բավականաչափ լուրջ գումարներ, դնում է իր սուպերմարկետը և այդ տարածքի ամբողջ ազգաբնակչությանը ոնց որ ազատի աշխատանքից: Մարդիկ իրենց աշխատանքի պտուղները չեն քաղում»:

Ասլանյանի տվյալներով, միայն այս տարվա տասն ամիսների ընթացքում է 10 հազարից ավելի մանր ձեռնարկություններ դադարեցրել են իրենց գործունեությունը։ Նրա համար, այդուամենայնիվ, տարօրինակ չէ, որ իշխանությունները լուրջ պայքար չեն ծավալում մենաշնորհների վերացման կամ կրճատման դեմ։

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Հայաստանի ազգային անվտանգության նոր սպառնալիք

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
24 Փետրվարի 2015,


Հայտնի գործարար Խաչատուր Սուքիասյանը Ազատություն ռադիոկայանին տված հարցազրույցում ասում է, որ Հայաստանի տնտեսությունը չի կարող զարգանալ, քանի դեռ վերացված չէ գլխավոր խոչընդոտը՝ մենաշնորհը:

Չնայած տարիների հավաստիացումներին, Հայաստանում պատկերը չի փոխվում: Հայաստանի տնտեսությունը շարունակում է լինել մոնոպոլիաների եւ օլիգոպոլիաների գերին, մի խումբ մարդիկ շարունակում են տնօրինել տնտեսության ահռելի մասը, բաժանել միմյանց միջեւ, որոշել գները, տոկոսները, որոշել, թե ով ինչ պետք է արտադրի, կամ ով ինչ չի կարող արտադրել, թողարկել, նախաձեռնել:

Այդ իրավիճակը Հայաստանում խորը ամբարել, թաղել է երկրի ամենակարեւոր ռեսուրսը՝ մարդկային ստեղծագործական պոտենցիալը, որով Հայաստանի հանրությունն անկասկած օժտված է եւ այն կարող է իսկապես ծառայեցնել տնտեսական բարձր ցուցանիշներ արձանագրելուն: Բայց առայժմ, կամ արդեն երկու տասնամյակ շարունակ, ավելի բարձր են դասվում առանձին մարդկանց կամ տնտեսա-քաղաքական խմբերի անձնական, գրպանային շահերը:

Նավթից, գազից զուրկ, համաշխարհային տնտեսության հետ կապի տրանսպորտային սուղ հնարավորություններ, միաժամանակ դանդաղ ընթացող պատերազմ ունեցող Հայաստանի համար մարդկային ստեղծագործական պոտենցիալի իրացման բացարձակ հնարավորությունը ազգային անվտանգության հարց է: Դա նշանակում է, որ մենաշնորհները Հայաստանում հանդիսանում են ազգային անվտանգության սպառնալիք: Վաղուց ժամանակն է, որ Հայաստանում այդ հանգամանքը արձանագրվի պետական որեւէ փաստաթղթով՝ ամրագրվի, որ մենաշնորհները եւ օլիգոպոլիաները հանդիսանում են ազգային անվտանգության սպառնալիք, հավասարեցվում են Հայաստանի հանրության, պետականության դեմ ագրեսիայի սպառնալիք, հասարակական եւ սահմանադրական կարգի խախտում:

Առաջին հայացքից դա կարող է թվալ ծայրահեղություն, ու միաժամանակ թվալ, թե միեւնույն է դա չի տա ոչինչ՝ Սահմանադրության մեջ եւ օրենքներում շատ բաներ կան գրված, որոնք հանգիստ կերպով խախտվում են: Կխախտվի այդ մեկն էլ, ինչ է պատահել:

Գուցե: Բայց չէ՞ որ մենք կոչ չենք անում Սահմանադրությունից հեռացնել ազատ ընտրության, ժողովրդի իշխանության մասին դրույթները, կամ ընդհանրապես չեղյալ հայտարարել Սահմանադրությունը: Ի վերջո, սահմանադրական կարգի հաստատման համար պետք է ունենալ այդ կարգի մասին պատկերացում, ձեւավորել այդ պատկերացումները: Եվ դրանց հարցում կարեւոր է ոչ միայն իրավա-քաղաքական եւ քաղաքացիական պատկերացումների ամրագրումը, այլ նաեւ տնտեսական:

Ըստ այդմ, Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրական կարգի պատկերացումներում պետք է ամրագրել, որ մենաշնորհներն ու օլիգոպոլիաները հանդիսանում են սպառնալիք Հայաստանի ազգային անվտանգությանը:

Իհարկե, խոսքը բնական մենաշնորհների մասին չէ, որոնց գործունեությունը կարգավորվում է պետական մեխանիզմներով: Բայց խնդրի ընդհանուր տեսլականի առումով, մոնոպոլիաների եւ օլիգոպոլիաների վտանգավորությունը եւ սպառնալից բնույթը վաղուց հասունացել է ազգային անվտանգության տեսանկյունից ամրագրելու, այդ միջոցով Սահմանադրական կարգի շուրջ հանրային պատկերացումներում արձանագրելու համար:
Ծայրահեղությու՞ն է: Իսկ մի՞թե մենաշնորհներն ու օլիգոպոլիաները Հայաստանը չեն հասցրել ծայրահեղության թե տնտեսական, թե քաղաքական, թե բարոյական առումով: Իրավիճակը Հայաստանում վաղուց դուրս է որեւէ բանական ստանդարտից, հետեւաբար այն չի կարող շտկվել այսպես ասած ստանդարտների շրջանակում:

Հարկավոր են արմատական մոտեցումներ եւ վերանայումներ, թե կոնկրետ տնտեսական քաղաքականության, թե ապագային միտված հանրային պատկերացումների իմաստով:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/soc....eABnv2hO.dpuf

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Եթե Լիսկան 80 հազար դոլարանոց «լյուստրա» չունենա, ո՞վ ունենա
Lragir.am
Ներքին կյանք - 26 Փետրվարի 2015,



Հրապարակ թերթը գրում է. «Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանն իր երևանյան առանձնատան համար նոր ջահ է գնել:

Սակայն արտառոցը ոչ թե ջահ գնելու հանգամանքն է, այլ այն, որ մարզպետն այդ ջահը ոսկեզօծելու և Սվարովսկի քարեր դնելու համար միայն, որոշ տեղեկությունների համաձայն, վճարել է մոտ 80 հազար դոլար:

Մենք 2 օր է՝ փորձում ենք այս տեղեկությունը ճշտել Սուրիկ Խաչատրյանից: Ապարդյուն:

Մարզպետը մեր հարցին չի ցանկանում պատասխանել, անընդհատ ասում է, թե խորհրդակցության է, աշխատանքային ծանրաբեռնված գրաֆիկով է աշխատում: Երբ պնդեցինք, որ ընդամենը պետք է ասի՝ իսկապե՞ս նման թանկ ջահ ունի, թե ոչ, մարզպետն այսպես արձագանքեց. «Չե՞ս զգում, որ ավելորդ հարցեր ես տալիս», ու անջատեց հեռախոսը: Իսկապես որ ավելորդ հարցեր են. եթե Լիսկան 80 հազար դոլարանոց «լյուստրա» չունենա, ո՞վ ունենա»

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Ներսիկ Նազարյանի ընտանիքն արտագաղթում է ԱՄՆ, Ջենիֆեր Լոպեսի հարեւանությամբ իր տունը
Lragir.am
Ներքին կյանք - 26 Փետրվարի 2015

«Հայկական ժամանակ» թերթը գրում է. «Երեւանի նախկին ոստիկանապետ Ներսիկ Նազարյանը, ով այդպես էլ չկարողացավ քաղաքական նոր տանիք գտնել, կարծես թե հույսն ամեն ինչից կորցրել է: Պաշտոնանկությունից հետո անհաջող ընթացք ստացան նաեւ Նազարյանի բիզնես գործերը:

Մասնավորապես՝ Ներսիկ Նազարյանի որդուն պատկանող «Մոսկվիչկա» սուպերմարկետների ցանցը բավականին անմխիթար վիճակում է, իսկ Սարյանի փողոցի վրա գտնվող մասնաճյուղն արդեն փակվել է:

Ըստ հավաստի տեղեկությունների, Երեւանի նախկին ոստիկանապետի որդին՝ Արմեն Նազարյանը, պատրաստվում է տեղափոխվել ԱՄՆ:

Հիշեցնենք՝ նա դեռ հոր պաշտոնավարման ժամանակ ամուսնացավ մոսկվաբնակ հայ մեծահարուստի դստեր հետ, ով ինչպես գրվեց նաեւ մամուլում, ԱՄՆ Մալիբու ծովափնյա քաղաքում ունի շքեղ առանձնատուն, որի հարեւանությամբ գտնվում են Ջենիֆեր Լոպեսի եւ Շերլին Սարգսյանի ավելի շքեղ առանձնատները: Թերեւս հենց այդ առանձնատանն էլ կապրի կրտսեր Նազարյանն իր ընտանիքով»: